COVER

Over de CoverMecenas doet haar naam eer aan en dus laten wede cover van elke editie door een talentvollekunstwetenschapper ontwerpen. Deze fantastischetekening werd vervaardigd door JosefienDebacker. Wij zijn er alvast van overtuigd dat zenog hoge toppen zal scheren!

RedactieClaudia AertsAstrid GoubertEvana MagitsDagmar Dirkx

Mail artikels/vragen/opmerkingen:redactiepelsken@gmail. comOflike ons op facebook voor extra's en meer informatieover jouw Pelsken!

Lieve Lise,Ik typ het wachtwoord op onze Gmail in dat jij verzonnen hebt en waar we nog lacherig omwaren vorig jaar. Wanneer ik de inbox open, vind ik een mail van Eva met jouwoverlijdensbericht. Of hoe absurd, snel en onrechtvaardig dingen kunnen gebeuren, wil ikgeloof ik zeggen. Ik herinner me nog hoe we in de zomer op het bankje voor de verlatenfakbar zaten te brainstormen; hoe je trots­ en terecht ­ de lay­out voor ons eerste boekjetoonde. En hoe verrassend vlot de ideeën kwamen tussen ons allemaal: het zat echt goed. Ikprobeer niet te vervallen in een clichétekst, dat zou je niet gewild hebben, maar toch: waaromdit dan? Het is menselijk in zo’n geval een oorzaak, een schuld te zoeken. De waarheid is datdie er niet is, slechts een lelijke speling van het lot. En dat maakt het des te verwarrender.Zaterdag was ik aanwezig op je begrafenis, en hoewel de mis wel zeer christelijk getint was,haalde de pastoor iets aan waar ik ook aan heb zitten denken. Namelijk de schok die ertelkens weer komt als er een veel te jong iemand sterft en de schok die daarop volgt, nietalleen om het verlies, maar ook het besef dat het ons allemaal kan overkomen. En hoe banaalonze problemen nu opeens zijn. De donderdagavond voordat ik hoorde wat er gebeurd was,zat ik wat in zak en as om de problemen die zo nu en dan bij iedereen terug de kop op steken,of zoals dat schilderij van Gauguin: D'où venons­nous? Que sommes­nous? Où allons­nous?Nu echter weet ik: ik moet iets doen. En wat dat ook zal zijn, schrijven of iets anders, maar ikzal steeds een beetje aan jou denken bij dat doen. Doe Patrick De Witte de groetjes daar, nuhebben ze er twee scherpe pennen. Dit Pelsken is aan jou opgedragen, maar bij alle volgendeedities zal jij steeds onze bron van inspiratie zijn, onze muze.Het ga je goed,Dagmar

Voor Lise

3

4

Voor Lise

Wie ligt er nu in het zingende gras, languit in de schoonste jaren van zijn leven, te luisteren naarde tijd? Hoe de tijd veinst stil te staan en intussen, achter onze rug, zich de ziel uit zijn lijfloopt. En meestal zijn wij gelukkig nietsvermoedend – over dat rennende, grijzende spook omons heen, maar Lise heeft ons wakker geschud, want hij is hier. Onmiskenbaar.Zonder Lise is de zomer voorbij . Benijden we de bomen, die alles wat dood is, loslaten. Zijkrijgen wat terug, in ruil. Tenminste, als ze kunnen wachten tot het weer voorjaar wordt. Wijweten niet of het voor ons ooit nog lente wordt. Dus houden we ons maar vast aan de takken,de kale takken van de bomen en aan het idee dat Lise op een dag weer voor jullie deur staat.Van het grootste belang: hoe wij afscheid nemen. Iemand onder ons heeft het helemaal kunnendoen, dagenlang ‘dag’ zeggen. Iemand maar half, iemand helemaal niet.-En dat scheelt een leven lang in het verdriet.

Claudia

Weggaan is iets andersdan het huis uitsluipen

zacht de deur dichttrekkenachter je bestaan en niet

terugkeren. Je blijftiemand op wie wordt gewacht.Weggaan kun je beschrijven als

een soort van blijven. Niemandwacht want je bent er nog.

Niemand neemt afscheidwant je gaat niet weg.

Rutger Kopland

INHOUD6-8: Bananen, seks en kunst: Sammlung Boros

9-10: Muziekdialectiek: Half Moon Run + The Knife

11-14: Tussen hop en gerstenat15: Au Suivant

5

16-17: Lomographic Living18-19: Matthias bezoekt: Magnifieke Middeleeuwen20-21: Wat na kunstwetenschappen?22-25: Zoek het motief: De spiegel26: FRUSTgratie: De afwas als onkruid van mijnbestaan27: Schuddebuiken

BANANEN, SEKS EN KUNST:SAMMLUNG BOROS

Aah, Berlin. Een stad waar menig Freiraum* artiesten verenigt en zoogt. In Berlijn zijn zekampioen in het omvormen van trieste en verlaten nazi­ en DDR­architectuur tot hippekunstwalhalla’s. Eén van de meer opvallende transformaties komt echter van eengeïmmigreerde Pool: Christian Boros, de absolute top van de Duitse reclame­industrie, beslootin 2008 zijn privécollectie moderne kunst, met onder andere werk van Ai Weiwei en OlafurEliasson dus niet van de minste, onder te brengen in de voormalige bunker in deReinhardtstrasse. En alsof dit nog niet genoeg was, bouwde hij prompt zijn eigen penthouseer nog bovenop. Voor 6 euro mag je, mits reservatie, een kijkje nemen in wat Boros’ ook wel“zijn hobbykelder” noemt. En dat hebben we dan ook gedaan.De bevestiging van de reservatie voor Sammlung (“collectie” voor de minder Duitsbedeelden)Boros was klaar en duidelijk: “ Seien Sie pünktlich.” Een kwartier op voorhand staan we danook te verkleumen van de koude voor de kolossale bunkerdeuren. We vragen een meisje of zijweet of hier de tour van de bunker begint, waarop zij relaxed antwoordt dat we gerust binnenmogen gaan. De ernstige sfeer van de mail is duidelijk niet de huisstijl, en zelden heb ik zo’naangename gids meegemaakt. Het meisje, eveneens een studente Kunstgeschichte, leidt onskleine groepje van acht kunstminnenden van verdieping naar verdieping, geeft uitleg waarnodig over de architectuur en de kunst, en laat ruimte voor de ( al dan niet nodige) bezinning.Het is tenslotte moderne kunst.

De vrees voor een overload aan een zeker je ne sais quoi wordttot mijn grote spijt werkelijkheid in een van de eerste werken.De jonge kunstenares Alicja Kwade wil op basis van een theorieover de 11de dimensie het “onvoelbare”, het “ vreemde”verwerkelijken door middel van een geluidsinstallatie. Op zichal een paradox en het werkt dan ook niet, althans niet voor mij.Haar ander werk is gelukkig een stuk toegankelijker. Een zestalordinaire opgeraapte keien van een parking liet ze door eenfabriek slijpen in de vorm van diamanten; de toeschouwer krijgtde indruk naar iets kostbaars te kijken. Spelen met conventie iseen rode draad die nog vaak aan bod zal komen deze namiddag.Ik vraag de gids of de presentatie in de glazen box deel is vanhet kunstwerk, omdat dit de kostbaarheid nog versterkt, maarblijkbaar heeft Christian Boros hier zelf de hand in. Hij zat nietvoor niets aan de top van de reclame­industrie.

6

We beklimmen de trap naar de eerste verdieping. Hier en daar zijn nog resten graffiti te zienop de muren, die dateren van de wilde jaren ’90. Berlijn was ( en is nog steeds) de technostadvan Europa, en snel verwierf “Der Bunker” met zijn drugs­ en seksfeestjes de reputatie vanhardste club van de wereld. Omdat het té gortig werd, sloot "Der Bunker" zijn deuren, maarenkele restanten zijn behouden door Boros. Zo kun je op het tweede verdiep nog een stukzwarte muur zien. “A remainder of a dark room of the technoclub” verklaart de gids, lichtjescynisch. Het oorspronkelijke doel van de bunker was namelijk de Berlijners laten schuilenvoor de bommen van Churchill. Een ‘originele dark room’ bestond uit een aantal vierkantemeter waarin de schuilende Berlijners als sardientjes in een blik op elkaar zaten, vertelt ze.Verder was het gebouw in Oost­Berlijn onder DDR­gezag gekend als ‘Bananabunker’, eenuitermate geschikte opslagplaats voor fruit vanwege de dikke betonnen muren. Degeschiedenis van het gebouw is zeker een pluspunt in de rondgang.

Terug naar de kunst. Christian Boros,mocht dat nog niet duidelijk zijn, zit erzeer warmpjes bij en dat mag onder meerblijken uit het werk van de topfotograafWolfgang Tillmans. De bekende foto vanKate Moss met de broccoli pendelt tussende expositie en het penthouse. Tillmans,zo vertelt de gids, vroeg zich af waarommensen steeds opmerkten dat zijn foto’sportretten van de generatie waarin hijopgroeide waren. Pas nu, nu hij er opterugkijkt, begrijpt hij waarom. Denineties spatten er van af, zo getuigt ookde foto van Pulp­zanger Jarvis Cocker,een kameraad van Tillmans.

Al draagt een aap een gouden ring…Maar Boros is anders. Hij weet wat hij wil en bezit degelukkige combinatie van belachelijk veel geld én smaak. Toch gaat hij een aantal keer de mistin. Zo is er iets met een zekere wassen Mickey Mouse in combinatie met een zeker filosofischmanifest in combinatie met een hark. De kunstenaar wil niet dat de gids ons het werk uitlegt,daar moet de toeschouwer zelf achter komen. Buiten een lelijk misbaksel, is het dan ook loutereen luchtbel om snel te vergeten. Ook het werk van Clara Lidén, een Deense die ‘ gevonden’vuilnisbakken aan de muur hangt om ze uit hun context te halen, is twijfelachtig . Boros kochtze: “ He thought it was cool because he didn’t know what it meant or why people think this isgood art”. Eveneens “the popcornmachine” van Michael Sailstorfer lijkt louter Spielerei. Demachine spuwt 24 uur op 24 popcorn. De hele kamer waarin het kunstwerk staat zal op denduur gevuld zijn met het zoete goed. Een symbool voor de consumptiemaatschappij dieongeacht vraag en aanbod non­stop blijft produceren? Of gewoon, omdat het kan?

7

Nabij de popcornmachine staan twee takken. “They look rather boring, but...” verontschuldigtde gids bijna. De takken zijn identiek dezelfde en staan, haast apotropaïsch ( dat woord waaraanik steevast aan professor B. Baert moet denken) tegenover elkaar. Eén ervan blijkt door dekunstenares volledig zelf vervaardigd uit rubber, een monnikenwerk van jewelste. Haar labeurloont. De fragiele relatie tussen kunst en werkelijkheid wordt subliem aangehaald: geen van debezoekers kan écht zeker zeggen welke tak de echte is. Niet dat we gespecialiseerdebomenkenners zijn, natuurlijk. Maar het werkt, zoveel is zeker.

Bomen, ze komen wel vaker terug in de liefhebberij van Boros. De geknutselde boom van AiWeiwei is indrukwekkend. Via een oude Chinese wijze van meubels in elkaar zetten, eensoort IKEA avant­la­lettre, paste Ai Weiwei gevonden stukken in elkaar, en hechtte ze metschroeven en bouten aan elkaar vast. Genoeg stof om er een symbolische boodschap achterte zoeken, maar soms mag je ook gewoon eens onder de indruk zijn van de kunde van eenkunstenaar. Een gelijkaardig werk vinden we even verderop in de rondgang. Een boomhangt met de kruin naar beneden, de wortels zijn bovenaan vastgehecht aan eenronddraaiende machine. Langzaam wordt de kruin vanonder zo vernietigd. De machinevermoordt de boom, zelden werd het zo letterlijk voorgesteld.Moderne kunst is een moeilijk begrip en helaas wordt het maar al te vaak geassocieerd metinstallaties en moeilijk te vatten werk. Dat het niet altijd zo hoeft te zijn, tonen de laatstetwee verdiepingen aan. De tekeningen en schilderijen van Thomas Zipp en Dirk Bell (tweekunstenaars die ooit samen een appartement deelden) zijn uitingen van vakmanschap,schilderkunst en tekenkunst pur sang. Hun werken zijn dan ook een waardige afsluiter vandeze rondleiding, die een echte aanrader is voor fans van geschiedenis, architectuur enhedendaagse kunst.Dagmar Dirkx* Freiraum is een term die gebruikt wordt voor leegstaande panden zoals fabrieken ofwoonblokken waarin men in feite mag doen en laten wat men wil. Vaak worden er concertengegeven, films gedraaid of gebruikt men ze als expositieruimten. Meer informatie overFreiraum alsook over Sammlung Boros in "Wonen tussen de anderen: een portret vankunststad Berlijn" door Jurriaan Benschop ( Amsterdam, 2009).

8

MUZIEKDIALECTIEKFles drank rond de nek gebonden met eenschoenveter, haar op een dot gebonden en'smadder'kleren; voor een optreden vanMumford & Sons in het sportpaleis haalden dezeventienduizend bezoekers maar al te graaghun typerende festival-outfit nog eens boven.Maar de ondertussen al veelbesproken en tévaak beluisterde band is niet de topic vandeze muziekdialectiek. Wel zal het gaan overHalf Moon Run, het verrassendevoorprogramma van het concert.Op grote evenementen heb ik meestal devervelende gewoonte om later te arriveren,omdat ik vaak het gevoel heb dat hetvoorprogramma eerder gekozen wordt in eeniene-miene-mutte-spel dan in een selectie vanpotentiële hoogstaande keuzes. Dit keer was ikop tijd. Dit op tijd zijn beklaagde ik me reeds bijhet opkomen van de groep op het podium, diede looks van een stel gedrogeerde bavianensterk benaderden. Wanneer zij echter hunklanken lieten weergalmen door de immenseruimte van het sportpaleis, moest ik mijnvoorbarige conclusies snel weer intrekken. Debandleden leken zich in een soort van trance tebevinden die op het eerste gezicht eeneigenaardige indruk wekte, maar na het eerstenummer was ik al verkocht aan de vreemdeextatische houding die een uitdrukking gaf vande enorme inleving in hun eigen nummers.

Veel muziekgroepen maken parels vanmuziekstukken die regelrechte oor-gasmesteweeg brengen, maar op hun optredenskunnen ze dit niet met hun gevoel overbrengen,waardoor de hele act in mijn ogen niet geslaagdis. Dan kan ik even goed thuis een plaatjeopzetten en meer genieten van hetzelfderesultaat in mijn luie sofa als tussen een paradeaan overmatig zwetend, losgeslagen wildwaarvan de grens van gemanierdheid volledigachterwege gelaten werd bij de ingang. Hetgevoel is dus zeer belangrijk, of zoals Picassozou zeggen: "Kunst is een leugen die ons dewaarheid doet beseffen, althans de waarheidwaarvan het beseffen ons gegeven is. Deartiest moet de manier kennen om anderen teovertuigen van het waarheidsgehalte van zijnleugen." Om het in Picasso-termen teformuleren zijn de bandleden van Half MoonRun zeer goede leugenaars want mij hebben zezeker overtuigd. Hun debuutalbum 'Dark Eyes'is alvast een ware aanrader en biedt een scalaaan luistermogelijkheden. Enerzijds kunnen defestivaloutfits terug uit de kast gehaald wordenom te dansen op zomerse klanken zoals Callme in the Afternoon of Full Circle, anderzijdsopent het album ook mogelijkheden totmelancholische avonden met nummers alsNeed it en She Wants to Know.Vaenus

HALF MOON RUN

9

THE KN IFE - SHAKING THE HABITUALIk kan niets met zekerheid zeggen overhet 19 minuten durende Old Dreamswaiting to be realized. Lang wil ik er danook niet bij stilstaan, want plots is daar hetmagistrale Raging Lung, een absoluutkeerpunt in de plaat, want daarna volgennog het fantastische Networking en vooralStay out here. Dat deze drie nummers nual een mogelijke optie hebben genomen opmijn persoonlijke top 10 van 2013 wil tochwat zeggen. Over het algemeen, maar naslechts één luisterbeurt, is Shaking theHabitual een zeer interessante,afwisselende plaat, die nog meer naar hetoptreden van 5 mei in de AB doetsmachten. Ik herinner me vaag eenverplichte initiatieles Afrikaanse dans in hetderde middelbaar en de minachtende blikvan de lerares die zag dat ik het niet al teserieus nam. Met weemoed denk ik nuterug: “Had ze Shaking the Habitual maargedraaid.”Dagmar

Haal die maskers, vuurkorven en vreemdesatanische dansen maar weer van uw zolder:The Knife heeft- voor wie het nog niet hadopgemerkt - een gloednieuw album uit. Enwat voor één. Met de prille lentezon op deachtergrond “shakete” menig politiek correctehipster al mee op de tonen van de eerstesingle Full of fire. Het opzwepende A toothfor an eye is het ideale openingsnummer.Vervolgens duiken we op de donkere beatsvan het bovenvermelde Full of fire in dediepe krochten van het gender omgekeerdeStockholm. Althans volgens de door devrouw- en queervriendelijke pornoregisseurMarit Östberg gerealiseerde clip.[“Let’s talk about gender baby, let’s talkabout you and me”] Veel “gepraat” wordt ervervolgens niet meer: we wordenondergedompeld in een vaak woordelozewereld van bizarre geluiden, die hier en daarmisschien wel een snuifje Massive Attack(denk Inertia Creeps) of Burial meegeven.Maar The Knife valt met niets te vergelijkenen dat gaan we dan ook niet meer doen,beloofd. De volgende nummers maken onsterug wat kalmer. Misschien zelfs te kalm?Op het eerste gehoor kan My Life would beboring without you niet echt bekoren; maarmisschien is de boodschap daarmee welovergebracht. Wrap your arms around meheeft dan weer iets melancholisch, dat wezeker en vast zullen onthouden voor dieeenzame momenten om 2 uur ’s nachts,wanneer de kinderen al naar bed zijn en deouders een traantje wegpinken, hunkerendnaar voorbije tijden. De volgende nummersdeinen absoluut mee op die golf vanmelancholie.

1 0

Tussen Hop EnGerstenatSexy in a UniformMoet het nog gezegd worden?Kunstwetenschappers zijn verschrikkelijkaantrekkelijke studenten. En ja hoor, daar doenze graag nog een schepje bovenop op het alomgeprezen “Sexy in a uniform” feestje.Likkebaardend bekijken en bekeken worden: datwas het doel van verleidelijke verpleegsters,bloedgeile brandweervrouwen en charmantecheerleaders. Maar ook een heuse power ranger,een Indische slangenbezweerder en tallozemariniers passeerden de revue. Met de excellentevermomming van niet veel meer dan een snor,een krant, een pijp en een hoed begaf uwRussische reporter zich haast onherkenbaartussen al dat schoon volk. Ze trok een aantalconclusies uit deze uitmuntende avond.Conclusie 1: Vraag nooit aan een volwassen manmet een zonnebril of zijn kostuum uit de Matrixis afgeleid: Hij spreekt Engels, is totaal van dewereld en weet niet meer waar hij is. (Wat zoukunnen doen vermoeden dat hij werkelijk uit dematrix afstamt). Conclusie 2: Mecenas kent eenaantal magistrale plaatjesdraaiers. Conclusie 3:Ga nooit zo erg in je rol op dat je de volgendeochtend wakker wordt en verder denkt in die rol.In het algemeen kunnen we besluiten dat dit eenzeer aangename avond was, absoluut voorherhaling en nog meer sexy uniformen vatbaar.Méér zeg ik u!

11

1 2

1 3

Arty Farty PartyAndy Warhol, Antoon van Dyck, Frida Kahlo, enkelePollocks, een onvervalste Vermeer en ga zo maardoor! Namen die klinken als een klok in de oren vanalle artofielen, van de eenvoudige liefhebbers tot dedeskundigen. De aanwezigheid van een enkele putto(en met enige zekerheid enkele subtiel gekledeputas), een heilige die zich tegoed deed aan hetgerstenat en de oppergod die zich voor deverandering ook eens onder de mensen begaf. Omkippenvel van te krijgen! Meer nog; een helehaardos die er spontaan rechtop van ging staan!Aan het einde van de avond, toen ’t in Andy’s haarreeds was beginnen sneeuwen en zijn Campbell’sBeer euhm… Soup Can al wat heen en weer begonte waggelen, stonden er weer enkele stukken trotsin het licht op de tafels te pronken. Gefeest hebbenze. Tot de kleren van hun lijf scheurden, maar(helaas) geen naakten op de dansvloer. De heleavond, aan één stuk door zoals de monobrauw vanFrieda Kahlo. De taak van de kunst is heden nietonterecht chaos in de orde te brengen. Ze hoefdenons niet te begrijpen; de niet zo artistieken onderons, alleen dat deze schepsels in de hoogstemogelijke graad vrede hadden met zichzelf. Kunstvalt namelijk niet af te breken. Arty farty in hart ennieren.

1 4

AU SUIVANTZe was nog steeds adembenemend mooi. Zwijgend zaten ze in de stoffige, lege kamertegenover elkaar, zoekend naar de juiste woorden, naar de laatste geniale inval. Linda wistbeter. Er zou geen moment de gloire meer komen en Veronique – want zo heette haarjeugdvriendin ­ zou ontgoocheld opstaan, zuchten en zeggen dat het geen zin meer had.Maar al te goed kwamen de herinneringen aan de liefkozingen aan het meer, het gelach meteen onderliggend stilzwijgen, de ruzies, het gehuil en het gesus achteraf terug naar boven. Ennu zaten ze hier.Alles was heel snel gegaan deze avond. Linda was na de enigszins ontgoochelende avondterug naar huis gedwaald en Veronique had onverwacht haar naam geroepen. Iets met degeheime drugspolitie­ Veronique was rechercheur nu­ en hoe Werner lid was van eenbende illegale medicijnendealers. De tocht naar het bureau verliep in stilte. Enkeleondervragingen, en gemompel en excuses van Veronique die de zaak kreeg toegewezenomdat ze Linda kende. Een stapel papieren, een audiorecorder, een stoffige, lege kamer.Nu, twee weken later, zat Werner in de rode fauteuil naast de kachel. Ogen vol tranen,trillende handen en zijn vertrouwde trui terug aangetrokken. “Waarom toch, Werner?”begon Linda aarzelend het gesprek waarvan ze het einde niet wenste te kennen, nu nogniet. “ Ik weet het niet, Linda, ik ben zo’n idealist. Het is de kick die ik krijg wanneer ikweet dat anderen afhankelijk van me zijn. En stel u voor, eens ik genoeg geld had, kondenwij ergens naar een fijn plekje in het noorden, ergens aan de kust ofzo..” “ In godsnaamWerner, ge dealt in een soort illegale viagrapillen en zelf zit ge aan de cocaïne. Hoemijlenver denkt ge dat we nu van uw ideaalbeeld verwijderd zijn?” De zoveelste pijnlijkestilte van de avond volgde. Linda had alle kennis van Werner zijn handel met klemontkend­ terecht, want ze wist van niets. Hoe moest het nu verder? Een clichévraag dieLinda zo haatte. Ze stond op en liep naar het raam. Beneden op het Erasmusplein zag zehaar geliefde katten met elkaar spelen onder enkele mooie laatste zonnestralen. Zezuchtte, draaide zich om en prevelde haar beslissing uit nog terwijl ze hem nam:“Laten wevluchten, dan."Twee maanden later

Een aangename Middellandse zeebries blies door Linda’s pas geverfde haar. Vanuit huntweekamerflat keek ze uit op een met was behangen steegje. Van achter haar zonnebrilbespiedde ze de drukke menigte beneden. Af en toe wrong Veronique zich terug in haargedachten­ maar nooit voor lang. Ze zuchtte en bedacht zich nogmaals dat ze hier echt teoud voor was. Maar de rusteloosheid, het hoppen van fase naar fase, van plan naar plan,daar kon ze geen einde aan maken sinds ze Werner kende. “Nee, nee, verder gaan we nietmeer gaan” verklaarde Werner elke avond weer, bij lege glazen wijn en een nieuwe bergafwas. Maar Linda wist beter en daar was ze blij om. Binnenkort jeukte het weer bijWerner, zouden de haren opnieuw geverfd worden, de vliegtuigtickets opnieuw geboekt.Zo zou haar leven zachtjes verglijden. En zo was het goed.FIN

1 5

LomographicLivingAnaloog foto’s trekken is één van de leukste manieren om bezig te zijn met fotografie. Nietsis fijner dan rondlopen met oude camera’s, niets wetend van het resultaat. Nochtans is heteen dure bezigheid; foto’s ontwikkelen kan vaak oplopen voor de portemonnee. Wel, voor alleanalogue lovers en hun smartphones bracht Lomography een nieuw speeltje op de markt.Vanaf vandaag kan je je negatieven inscannen met de Lomography smartphone scanner.

Hoe gaat het nu in zijn werk? De smartphonescanner is een klein, compatibel ding dat jegemakkelijk overal mee naartoe kan nemen.Om te scannen doe je het blacklight van descanner aan, de negatieven zet je in de scanneren met je smartphone trek je dan een foto vanelk negatief. Met een speciale App kan je jefoto’s bewerken en delen met je vrienden ende rest van de wereld. Met deze App kan jeook filmpjes met je foto’s maken. Tot nuwerkt het enkel nog met alle 35 mm filmpjesmaar waarschijnlijk zal dat in de toekomstveranderen. Hoe je de scanner net moetgebruiken, staat ook uitgebreid uitgelegd opde site. Deze uitleg is in combinatie met eenklein filmpje waar ze alles in praktijk latenzien.

Allemaal goed en wel. Maar is het echt nodig? Gaat het hele punt achter analoog foto’strekken niet een beetje verloren? Sommigen zullen ‘ja’ zeggen, anderen dan weer ‘nee’(zeker diegenen met een smartphone). Natuurlijk is het super handig en een erg goed ideevan Lomography. Smartphones zijn niet meer uit het dagelijks leven weg te denken. Overalwaar je komt, zie je wel één iemand met zo’n ding. De samenleving wordt duidelijk watasocialer, maar net ook socialer want je kan alles met iedereen delen. Oke oke, ik weet het,het gaat hier niet over smartphones in het algemeen maar over de combinatie analogefotografie en smartphones. Het is natuurlijk een erg handige manier om te digitaliseren enhet ontwikkelingsproces gaat niet helemaal verloren. Je moet enkel de negatieven latenontwikkelen. Dit is vaak al minder duur. Het is ook erg handig om het te gebruiken. Enkelde scanner aansluiten aan je gsm, de negatieven erdoor steken en scannen maar.

1 6

Het apparaat kost zo’n 50 euro,wat niet duur is. Maar is hetook van erg goede kwaliteit?Aangezien ik een enormelomofan ben en zowat bijnaelke camera in huis heb, kan ikzeggen dat de kwaliteit vanlomo vaak erg goed is. (Ik hebtoch nog nooit echt geklaagd.)Wat je natuurlijk wel verliest,is de foto’s zelf. Toch is hetniet helemaal verloren,negatieven kan je altijd nogeens laten ontwikkelen totfoto’s op fotopapier.

Dé Lomography Smartphone Scanner

Ik zal maar toegeven dat ik een klein beetje fan ben (nog meer als ik een smartphonezou hebben). Lomography heeft goed gezien dat de smartphones met hun hightechcamera’s zowel de digitale als analoge fotografie aan het verdringen zijn. Dit is net eengoede oplossing om ze met elkaar te combineren. Toch weet ik dat deze scanner deanaloge fotografie met alles erop en eraan niet volledig zal verdringen. Sommige mensenhouden te veel van het hele proces om het zomaar op te geven. Toch een goede zet,lomo. Het is, zal ik maar zeggen, de analoge fotografie van de toekomst.Astrid GoubertMeer uitleg nodig? http://shop.lomography.com/be/accessories/new‐in‐stock/smartphone‐scanner

1 7

Matthias bezoekt:Magnifieke Middeleeuwen

Nog tot 5 mei kan je de tentoonstelling MagnifiekeMiddeleeuwen in het Antwerpse Plantin-Moretusmuseumbezoeken. De expo brengt verschillende rijkelijk geïllustreerdehandschriften samen die de uitgevers Plantin-Moretus in deloop der jaren hebben verzameld. De uitgebreide bezoekersgidsvormt zowel voor de kenner als voor de leek een goedeleidraad.

Al meteen bij het binnenkomen van de eerste zaal stoot de bezoeker op het mooiste stuk uit de

verzameling, De Bijbel van Konrad Vechta. Dit topstuk werd in 1403 in de omgeving van Praag besteld

door Konrad Vechta, een muntmeester die later aardsbisschop van Praag zou worden. Onmiddellijk

wordt duidelijk dat niet enkel onze contreien prachtig gedetailleerde kunst aan het begin van de 15de

eeuw hebben voortbracht. De kroniek die ernaast wordt getoond, geschreven door Jean Froissart (ca.

1333/7-1410), oogt al meteen minder royaal. Waarom net deze twee handschriften naast elkaar worden

geplaatst is niet duidelijk voor de bezoekers, aangezien er geen duidelijk verband naar voor wordt

geschoven.

Bijbel van Konrad Vechta (detail: De Koning van Syrië bij de Belegering

van Samarië), Praag, 1403

In de tweede zaal wordt het ontstaan van de

collectie toegelicht. Christoffel Plantin (ca.

1520-1589) legde een werkbibliotheek aan

zodat hij kon beschikken over accurate teksten

van klassieke auteurs. Opmerkelijk is dat de

focus hier op de teksten ligt en de illustraties

slechts bijkomstig zijn. Maar dit is niet

verwonderlijk aangezien 9de-eeuwse

manuscripten niet zo rijkelijk versierd zijn als

de15de-eeuwse tegenhangers.

Zaal drie toont de verdere uitbreiding van de

collectie na de Franse Revolutie. De 19-de

eeuwse belangstelling voor de middeleeuwen

bracht ook een grote waardering voor

verluchte handschriften met zich mee,

waardoor nazaten van Jan I Moretus (1543-

1610) de collectie met andere prachtstukken

konden verruimen. In deze zaal worden ook

getoond hoe deze middeleeuwse manuscripten

in de loop van het laatste millenium werden

behandeld.

1 8

De presentatie van de manuscripten is op een zeer klassieke wijze gebeurd, waardoor ze de topstukken

echt voor zich laten spreken en het bezoekersoog verwennen. De magie komt nog eens extra naar voor

door de intieme belichting. Het is echter niet zo eenvoudig om hier in alle rust van te genieten. Doordat

anderen in grote getale komen omdat ze deze kostbare werken ook wel eens willen zien, ontstaat er een

aanschuifsysteem waardoor je als toeschouwer niet je eigen tempo kan bepalen. Bovendien word je ook

steeds uit je concentratie gehaald als iemand zich verplaatst in de zaal, aangezien dit een ongelooflijk

luid gekraak met zich meebrengt.

Carmen Paschale, Zuid-Nederlands, 9de eeuw.

Zoals het een moderne manuscriptententoonstelling betaamt, zijn hier ook tablets voorzien waardoor je

de verschillende manuscripten kan doorbladeren. Het is echter niet duidelijk waarom niet alle getoonde

manuscripten zijn gedigitaliseerd. Zeer jammer is bovendien dat je thuis niet kan nagieten omdat deze

scans niet op de museumwebsite zijn terug te vinden. De catalogus vormt hiervoor een waardig

alternatief. Een zeer mooie uitgave waarin ook andere topstukken uit de collectie zijn opgenomen.

Desondanks is het zonde dat er slechts één essay, over het ontstaan van de collectie, is bijgevoegd.

In deze tentoonstelling ligt de focus dus echt op de manuscripten en de rijkelijke illustraties. Het iszeker de moeite om de tentoonstelling te bezoeken, maar ga om 10u zodat je in alle rust kan genietenen je jezelf in de middeleeuwen kan wanen. Voor Magnifieke Middeleeuwen 3 venussen!Matthias Nijs

De tentoonstelling loopt nog in het Plantin-Moretus museum in Antwerpen tot en met 5 mei 2013

1 9

WAT NA KUNSTWETENSCHAPPEN?

Liefste kunstwetenschappers,

Ik heb in tegenstelling tot jullie mijn studentenjaren er al opzitten en

zal jullie hopelijk iets bijbrengen over het (werk) leven na

kunstwetenschappen. Ik was niet meteen een modelleerling die op elk vak

er van de eerste keer door was dus ik wist al snel dat verder studeren

na Kunstwetenschappen er niet inzat voor mij , over de SLO had ik niet zo

een lovende woorden gehoord dus dat viel ook al af en dan rest er

natuurlijk nog maar één optie en dat is werk zoeken.

Tijdens mijn laatste jaar Kunst was ik mij al gaan aanbieden in M Leuven

om daar als deeltijdse gids een centje bij te verdienen. Toen ik in

september afstudeerde had ik eigenlijk al een job waar ik aan de slag

kon. Gidsen is absoluut geen fulltime job, dit is volledig afhankelijk

van de reservaties dus een volwaardig leefloon kan je er niet uit halen

maar een bijverdienste is het zeker. Ik zat met andere woorden niet

meteen in geldnood en tussen de rondleidingen door had ik tijd genoeg om

op zoek te gaan naar een leuke en boeiende job.

Dat bleek helemaal niet zo makkelijk want alle leuke jobs wezen mij af

wegens geen ervaring, hou dit woord goed in jullie achterhoofd want dit

komt meermaals terug.

September en oktober vliegen ondertussen voorbij en ik vind het gidsen

zeer leuk en kijk ondertussen uit naar jobs die mij vooral veel ervaring

laten opdoen en niet noodzakelijk mijn droomjobs zijn. Ik ga ook veel

naar jobbeurzen (Brussel en Leuven vooral) en geef aan verschillende

standen mijn cv af, de bedrijven op deze beurzen zijn bijna allemaal

particulieren, musea of een andere kunstinstelling zal je hier niet

aantreffen. Ik word door verschillende bedrijven gebeld om op gesprek te

komen en na een tweede en laatste gesprek mag ik op 6 december aan de

slag bij een Brussels IT bedrijf als administratief medewerker. Mijn

taken liggen hier niet volledig vast en ik spring vooral bij waar nodig

maar na enkele maanden kan ik mij een beter beeld vormen over de werking

van het bedrijf en hebben de HR manager en ik een goed gesprek over hoe

mijn eventuele verdere loopbaan bij hun er kan uitzien. Mijn vereisten

waren vooral dat ik meer met mensen bezig mocht zijn omdat ik door het

gidsen dit goed kan en ook zeer leuk vind.

Maanden vliegen voorbij en alles loopt vlotjes. Na mijn proefperiode

hebben we nog zo een gesprek en daar komen nog enkele zaken bij die ik

op mij zou moeten nemen omdat er een collega weg is, allemaal geen

probleem voor mij en ik word op de Sales en Order Intake afdeling

geplaatst. Ik doe mijn best om dit werk onder de knie te krijgen maar

naarmate de tijd verstrijkt merk ik dat dit echt niet mijn ding is. Het

ligt ver weg van het administratieve werk en alles is heel technisch.

20

“Help, ik ben terug werkloos” en in tijden als deze is dat niet zo best

maar ik ben nog steeds van mening dat je niet moet blijven in een

bedrijf waar je je niet goed bij voelt enkel en alleen omdat er dan een

maandelijks bedrag op je rekening wordt gestort. Tijdens het jaar dat ik

in Brussel heb gewerkt ben ik in het weekend blijven gidsen dus ik kon

in M Leuven meteen weer aan de slag en het begin van het schooljaar is

daar altijd super druk dus ik verdiende zeer goed mijn boterham,

ondertussen zijn we december en wordt het allemaal wat kalmer en

rustiger en ben ik weer in volle actie geschoten om een job te zoeken.

Na mijn eerste ervaring weet ik dat een kantoorjob niet meteen mijn ding

is en dat ik vooral iets wil doen waarin ik mensen iets kan bijbrengen

of hun helpen en in die richting ben ik nu doelgericht aan het zoeken.

Gidsen is vanaf dag één mijn passie geweest en ik hoop dat ik dit kan

blijven verder doen maar jammergenoeg moet je op vlak van werk ook even

je hart naast je neerleggen en denken met je hoofd want ik woon samen

met mijn vriend en wij hebben rekeningen te betalen en sparen voor een

huisje en dan heb je een vast inkomen nodig en mijn passie kan dit niet

garanderen.

Ik ben al mijn opties nu aan het onderzoeken en ideaal gezien zou ik

graag ergens deeltijds werken en dat ik de rest van mijn tijd kan

spenderen aan gidsen of een voltijdse job vinden waarin ik gidsbeurten

mag ontwikkelen is helemaal mijn ding. Vanaf januari ga ik ook beginnen

met mijn lerarenopleiding, niet via de KUL maar via de VDAB dan kan ik

nog altijd leerkracht worden want ik breng een jonger publiek zeer graag

“arsty fartsy” zaken bij .

Ik weet dus nog niet waar ik terecht ga komen maar als pas afgestudeerde

is dat nog niet zo heel erg, je heb nog een heel leven om erachter te

komen wat je droom is en ik raad iedereen aan hier ook de tijd voor te

nemen om dit te onderzoeken. Ik had ook de makkelijke weg kunnen nemen en

blijven werken in Brussel maar onze generatie gaat nog lang, heel lang

moeten werken en om dan elke dag op te staan en tegen u goesting u naar

het werk slepen is het niet waard. Je zal misschien om financiële reden

een job moeten aannemen die niet helemaal jouw ding is maar je doet er

wel elke keer die broodnodige ervaring mee op en je leert voor jezelf

ook wat je graag doet en wat niet.

Ik hoop dat ik heb kunnen schetsen dat werk vinden in de culturele

sector niet zo makkelijk is en dat je soms noodgedwongen een job zal

moeten aannemen om geld op je rekening te krijgen en daar is niets mis

mee zolang je blijft zoeken naar die droomjob. Het kan best zijn dat die

uit een onverwachtse hoek komt en dat is dan super maar er is niets mis

met het zoeken naar de ideale job.

Ik wens jullie allemaal nu nog veel studeerplezier en voor erna veel

plezier in het vinden van de job van je leven.

Kelly

21

I am silver and exact. I have no preconceptions.Whatever I see, I swallow immediately

just as it is, unmisted by love or dislike.I am not cruel, only truthful --

The eye of a little god, four-cornered.-Sylvia Plath

Binnen de beeldende kunst is de spiegel een rijk vertegenwoordigd iconografisch motief datreeds eeuwenlang door kunstenaars om diverse redenen wordt afgebeeld. Om te beginnenfungeert de spiegel als een indicator voor ruimtelijke verhoudingen en openbaart verhuldeelementen binnen een compositie. Zowel Jan Van Eyck (bv. Portret van Giovanni Arnolfini enzijn vrouw) als Diego Velázquez (bv. Las Meninas) wendden de spiegel in hun werk aan om eenruimtelijke dimensie aan hun schilderijen toe te voegen. Dankzij de reflectie die binnen het werkgepositioneerd is achter de voorgestelde personages en bijgevolg gericht is naar de toeschouwer,zijn beide kunstenaars in staat de schilderkundige grenzen van hun werk te overstijgen. Naastde perspectivische mogelijkheden die het betrekken van een spiegel binnen een schilderij metzich meebrengt, zijn er alternatieve drijfveren die kunstenaars er toe hebben aangezet om despiegel af te beelden.

Zo heeft de spiegel een centrale rol in literaire werken enlegendarische verhalen, die vaak door beeldendekunstenaars geïllustreerd of afgebeeld zijn. Door iedereengekend is de jongeling Narcissus die wegkwijnde in degoddelijke ban van zijn eigen reflectie. Deze mythe dieafkomstig is uit Ovidius’ Metamorfosen, gaat niet enkel overuiterlijke schoonheid, maar is eveneens een toespeling ophet innerlijke. Voor het eerst is er sprake van een oog‐in‐oog staan met zichzelf; het bewustzijn van de eigenidentiteit. Plato vergeleek de spiegeling van Narcissus metde schilderkunst: allebei waren ze volgens hem vals enbedrieglijk. In de 17de eeuw werd het verwijt van Plato toteen kwaliteit verheven en werd Narcissus een protagonistin de schilderkunst.

Daarnaast is ook de legendarische Perseusmythe waarin de spiegel fungeert als wapen en schildin de strijd tegen Medusa met haar slangenbekroonde hoofd, door de eeuwen heen zeerpopulair gebleven. Nog frappanter is de mythe van de spiegel van Dionysos. In deze obscurevariant van de geboorte van Dionysos wordt deze jongste zoon van Zeus door de Titanen,vanouds rebellen tegen het Olympische regime, weggelokt met speelgoed, hebbedingetjes en inhet bijzonder een spiegel. Terwijl Dionysos gefascineerd naar zijn eigen spiegelbeeld staart,wordt hij door de Titanen neergestoken, uiteengereten en verslonden. Te laat grijpt Zeus indoor de Titanen met zijn bliksemschicht tot as te herleiden.

22

Uit deze assen, die zowel de lage driften van de Titanen als de goddelijke vonk van Dionysosbevatten, wordt de mens geboren. Het moment dat Dionysos voor het eerst in de spiegel keek,geïntrigeerd door die ontdubbeling van zichzelf, zou immers de schepping in gang hebben gezet diein het neoplatonisme gedacht wordt als een eindeloze reeks zich steeds verdunnendeafspiegelingen van het goddelijke. Het resultaat van Dionysos' verlangen naar zijn eigen beeltenis iseen hopeloos gefragmenteerde schijnwerkelijkheid, waarin echter altijd het verlangen naar hetoorspronkelijke Ene blijft doorzinderen.Wanneer de spiegel eerder metaforischgeïnterpreteerd wordt, neigt hij naar eenambivalente betekenis. Enerzijds wordt de spiegelin een bepaalde context gelieerd aan eenpejoratieve connotatie, namelijk als instrumentvan de duivel of als referentie aan materialisme enoppervlakkigheid. Zo werden de verderfelijkeSirenen ermee afgebeeld en is de spiegel ook eenattribuut van de gepersonifieerde Luxuria(wellust, ijdelheid), waarbij meestal ook eenconnotatie van vergankelijkheid wordtgeïnsinueerd. Anderzijds wordt de reflectieparadoxaal genoeg ook als symbool voorcontemplatie afgebeeld. Het is zowel een attribuutvan de deugd zelfkennis (Veritas, waarheid) alsvan de wijsheid (Prudentia).Doorheen de eeuwenbleef de spiegel een instrument om een dieperebetekenis te impliceren. Zoals later, in denegentiende eeuw, in dialoog met dekunsttheoretische context eigen aan hetsymbolisme of als een uitgesproken commentaarop veranderende genderverhoudingen enidentiteit.Spiegels ontlenen hun bijzondere betekenis aan het oude geloof dat spiegelbeeld en watweerspiegeld wordt in een magische relatie met elkaar staan en dat spiegels de ziel of delevenskracht van de weerspiegelende mens kunnen vasthouden. Een oud volksgebruik wil danook dat bij een sterfgeval de spiegels in huis met doeken bedekt worden om de ziel van deoverledene niet aan de rouwkamer te kluisteren en de tocht naar het hiernamaals mogelijk temaken. Demonen en bovennatuurlijke wezens verraden zich door het feit dat ze geenspiegelbeeld hebben, terwijl incarnaties van de duivel hun eigen beeld niet kunnen verdragen enbij hun eigen aanblik moeten sterven.De dieptepsychologische spiegelsymboliek knoopt aan bij het traditionele volksgeloof. De oudeinterpretatie van de spiegel als voorteken van de dood wordt verklaard door de idee 'dat er ietsbuiten ons getreden is’, omdat we buiten onszelf in de spiegel zijn. Mensen die langdurig in despiegel kijken ondervinden gefascineerd iets verlammends. Niet iedereen kan zijn eigen aanblikverdragen. Anderen komen na uitputtende omzwervingen pas weer tot zichzelf, als ze zichzelf inde spiegel hebben gezien en hun feitelijke bestaan glashelder hebben gemaakt.

23

Bij Schopenhauer is de spiegel een geliefde metafoor voor het begrijpende, reflecterende intellectdat helderheid, orde en overzicht tracht te brengen in beklemmende situaties. De spiegel scheptenige afstand om de situatie te kunnen waarnemen en beoordelen. Het reflecteren heeft zowelbetrekking op situaties in de buitenwereld als op die in de binnenwereld.Psychologisch wordt despiegel beschouwd als een grensvlak dat scheiding aanbrengt tussen o.m. het bewuste ego en hetonbewuste deel van de psyche, tussen de buitenwereld en de psychische binnenwereld en tussende paren van tegenstellingen in het bewustzijn.In onze fantasieën lijkt de spiegel ons in zijn diepten te willen trekken; achter het spiegelbeeld zoueen heel andere werkelijkheid te zien zijn. De blik in een andere, achter de spiegel gelegen wereld iseen geliefd literair thema, aangezien zij het onbewuste personifieert en de onweerstaanbare gaveheeft het onbekende en het potentiële te reflecteren. In recente tijd bijvoorbeeld bij Lewis Carroll,Through the Looking Glass of in Stephen Sommers’ Van Helsing.In magisch opzicht is de spiegel dus het hulpmiddel van de bedrieger, een werktuig van illusie. Zovinden we in de verscheidene Harry Potter‐filmseries een spiegel terug die alles toont waarnaarverlangd wordt. De spiegel is al even bedrieglijk in Velázquez’ Venus voor de spiegel.

De toeschouwer denkt dat Venus naar haar eigen reflectie staart, maar dat is onmogelijk omdat wijhaar gezicht weerspiegeld zien, terwijl we vanuit een heel andere positie in de spiegel kijken. Inwerkelijkheid ziet hij de observator, in dit geval de schilder. Dit fenomeen, dat bekendstaat als het‘Venus‐effect’, is des te opmerkelijker als u bedenkt hoe vertrouwd we zijn met spiegels en hoehandig we er doorgaans mee omgaan. De bovenstaande opmerking laat dan ook zien dat onzebewuste kennis van wat men vanaf een bepaald gezichtspunt in een spiegel kun zien, los staat vanonze – uitgebreide – ervaring met spiegels. En blijkbaar heeft u die kennis ook helemaal niet nodigom effectief met spiegels om te gaan. In films maken regisseurs handig gebruik van onzeonwetendheid wanneer een acteur zogenaamd naar zichzelf kijkt in de spiegel en wij kijkers overzijn schouder lijken mee te kijken. De camera wordt schuin achter hem geplaatst, zodat de acteuren zijn spiegelbeeld in beeld zijn en de camera net niet. De acteur doet doodleuk of hij zichzelfbewondert in de spiegel. In werkelijkheid kijkt hij recht in de camera.

24

Een reflectie is de enige manier om het eigen lichamelijke beeld te zien. Beeld u zich nu eens eenwereld in bevrijd van reflecterende oppervlakken. Zijn ze slechts een overbodig symbool voor deijdelheid van de mens? Maar bedenkt u eens hoe handig we er doorgaans mee omgaan. Wegebruiken ze om ons te scheren of op te maken en om auto te rijden. Sommige kinderen kunnen alop vierjarige leeftijd een stuk speelgoed vinden met behulp van een spiegel. Maar spiegels gevenalleen de feiten weer, ze kennen geen poëzie. Ze vernietigen onze zorgvuldig gevormde illusies enmaskers of misschien helpen ze ons juist in het vormen van gevaarlijke, verblindende illusies die totonze dood kunnen leiden als we niet voorzichtig zijn. Stoornissen bij het spiegelbeeld zijngeassocieerd met pathologisch narcisme, borderline, chronische depressie of de projecties van devervormede effecten van geesteszieken die getuigen van de traumatische ervaring een beest ofmonster in hun spiegel te zien. Huiveringwekkender nog is Valeria Lukyanova die zich door haarverslaving aan plastische chirurgie liet omtoveren tot een menselijke barbiepop. Indien niet voor despiegel, dan zouden ze misschien niet de ziekelijke wezens zijn die ze nu zijn. Of toch wel?

Claudia Aerts

25

FRUSTgratie: De afwas alsonkruid van mijn bestaanHoewel bij de meesten onder ons de termen 'melganzenvoet, zilverschoon, ...' niet echt eenbelletje doen rinkelen, voldoet de term 'onkruid' om een degelijke vergelijking met de afwaste bieden. In beide termen zit een tegenstrijdigheid die zowel een frustratie als een gratieteweegbrengt. Ach, kreeg het 'zilverschoon' mijn zilver maar schoon...De tegenstrijdigheid doet zich al voor in het feit dat de afwas een drager is vangemeenschappelijke culturele waarden, het verbindt namelijk de gehele mensheid met elkaarals een soort lijmpasta van nutteloze bezigheden. Zou het net zijn omdat het een dagelijksfenomeen is dat het de mensen verveelt en daarom als negatief ervaren wordt? Daar komt bijdat de afwas eigenlijk een positief resultaat teweeg brengt, aangezien deze proper maakt;waarom dan een negatieve connotatie?De afschuw manifesteert zich in verschillende levensfases. Een eerste haat ontsproot volgensmij reeds tijdens mijn kinderjaren, waarbij mijn broer en ik steeds moesten afwassen in eenbeurtrol ,de ene dag de ene en de volgende dag de andere enzovoort. Hierin is de frustratieniet ver te zoeken, aangezien er wel steeds originele uitvluchten te bedenken waren om hetniet te doen zoals naar het toilet etcetera. In het kotleven wordt het er niet veel beter op, wantdan sta je helemaal alleen voor de vervelende klus.In een volgende levensfase, waarbij je in het bezit bent van een full­time job, kinderen en eenman ben je gelukkig met de vrije momenten die je kan grijpen, tot de hamer der frustratie opje neervalt wanneer die berg afwas als held(in) van de keuken lonkt in jouw richting. In delaatste levensfase ben je waarschijnlijk niet meer in staat om de afwas zelf te doen, maar zouje er eventueel er het plezier in kunnen zien om deze vervelende klus over te dragen aaniemand anders terwijl je zelf kan toekijken vanuit je sofa en eventuele kritiek leveren indien jedenkt nog een restje peterselie te zien.Een tweede haatrelatie met de afwas ontwikkelde ik door de reclame; de woorden "ik koopbijna nooit Dreft" zinderen na een reclameblok van vijftien minuten nog eens het dubbeleervan na in mijn hoofd, waardoor genieten van de film waarachtig moeilijk wordt. In mijnonderbewustzijn bevindt zich op dat moment een broeikast van anti­afwas bacteriën die zichblijven vermenigvuldigen met elkaar en resulteren in een regelrechte haatverhouding tenopzichte van het karwei. Aan de andere kant moet ik de reclame wel gelijk geven, ik koopeffectief bijna nooit Dreft.Om de taak een beetje te verlichten, zijn er enkele mogelijke oplossingen, waarvan de eersteuiteraard de afwasmachine is. Maar de voornaamste pleister op de wonde is toch muziek.Terwijl ik de laatste aardappelresten uit mijn pan sta te schrobben op een plaatje van Blondie,vraag ik me af wie er op hetzelfde moment zijn pompsteen aan het vullen is en met welkemuziek. In mijn iTunes heb ik recent een 'afwashitlijst' gemaakt in de hoop de negatievekanten ervan een beetje te doen vervagen. Misschien is zo'n hitlijst geen slecht idee om op deradio af te spelen, dan doetwerkelijk het gehele land zijn afwas op hetzelfde moment terwijl dehits de boxen uitvliegen en moet die 'lijmpasta van nutteloze bezigheden' maar gedurende éénafspeellijst per dag kunnen kleven.Vaenus 26

Schuddebuiken

27