Sztuki walki
description
Transcript of Sztuki walki
„Nie jest ważne by być lepszym niż ktoś inny, ale by być lepszym niż wczoraj.”
WYJAŚNIENIE
Moim zainteresowaniem są sztuki walki. Osobiście trenuję MMA (Mixed
Martial Arts), czyli mieszane sztuki walki. Jest to dyscyplina sportowa, w której
zawodnicy sztuk i sportów walki walczą wręcz przy dużym zakresie
dozwolonych technik. Dopuszcza się wszystkie techniki dozwolone w innych
sportach walki bez broni. Mieszane sztuki walki wyrażają jeden ze
współczesnych kierunków rozwoju sztuk walki – zapewnienie widowiska
sportowego, w którym walka toczy się przy jak najmniejszych ograniczeniach,
ale jednoczesnym zminimalizowaniu ryzyka śmierci i poważnych, trwałych
obrażeń ciała.
NAZWA
Nazwa „Mixed martial arts” niekiedy jest błędnie stosowana zamiennie z określeniem „vale
tudo” (tak nazywały się organizowane w Ameryce Południowej turnieje, od których
wywodzą się współczesne mieszane sztuki walki). Zawody w formule vale tudo
charakteryzują się jednak o wiele mniejszą liczbą ograniczeń, a sama nazwa nie jest
określeniem sportu czy sztuki walki. Oficjalnie pierwszy raz sformułowanie "Mixed martial
arts" zostało użyte przez reportera Howarda Rosenberga 15 listopada 1993 w jego relacji z
gali UFC dla gazety Los Angeles Times[1].
Walki MMA pierwotnie określano ze względów marketingowych (zwłaszcza w USA)
również jako „No Holds Barred” (NHB), czyli „bez chwytów zabronionych”. Stąd niekiedy
mieszane sztuki walki do dziś nazywane są „walkami bez reguł”. Jest to mylący termin,
gdyż jak w każdej dyscyplinie sportu i w tej obowiązują ściśle określone reguły
współzawodnictwa.
Niektórzy dziennikarze sportowi używają również terminu wszechstylowa walka wręcz.
HISTORIA MMA
Pierwszym udokumentowanym sportem walki przypominającym dzisiejsze MMA
był pankration (stosuje się też spolszczoną pisownię „pankracjon”), w którym stosowano
różne techniki z klasycznych greckich zapasów i pięściarstwa. Obok pięściarstwa (pygme)
i zapasów (pale), znajdowały się one w programie antycznych igrzysk olimpijskich.
Współczesne mieszane sztuki walki swój rodowód wywodzą od organizowanych od lat 20.
XX wieku brazylijskich turniejów vale tudo oraz sięgających lat 70. japońskich zawodów
zwanych kakutougi. Początkowy okres rozwoju sportu przypadł na pierwszą połowę lat
90., kiedy w USA w zorganizowano pierwszy oficjalny turniej MMA pod nazwą UFC
1 (1993), a w Japonii założono organizacje Shooto i Pancrase.
Obecnie zawody w formule MMA odbywają się na całym świecie. Do najbardziej znanych
organizacji o globalnym zasięgu należą m.in. UFC, Bellator i M-1 Global, oraz do 2007
roku PRIDE FC, 2012 DREAM i do 2013 Strikeforce.
REGUŁY
Rywalizacja toczy się zarówno w stójce, jak i parterze. W typowych walkach MMA
dozwolone są rzuty, ciosy pięściami ,kopnięcia, dźwignie, duszenia. Zabronione są
natomiast techniki stwarzające znaczne niebezpieczeństwo dla zdrowia zawodników.
W regulaminach większości organizacji czy zawodów zakazane jest zwykle: gryzienie,
zahaczanie (wkładania palców w otwory fizjologiczne, np. usta czy nos), atakowanie
genitaliów, oczu i krtani, uderzanie głową, uderzanie w kręgosłup, stosowanie dźwigni
na małe stawy, czyli palce. Często organizatorzy wprowadzają dodatkowe
ograniczenia, zabraniając np. ciosów łokciami, dźwigni na kręgosłup, dźwigni
skrętowych na kolana, wykonywania rzutów skutkujących upadkiem rywala na głowę
albo kopnięć w parterze. Jeszcze bardziej restrykcyjne reguły obowiązywały dawniej w
niektórych japońskich organizacjach (np. Pancrase czy RINGS), gdzie zabronione były
uderzania w parterze, czy też uderzania zaciśniętą pięścią.
O wyniku walki decyduje nokaut (również techniczny), poddanie się oraz, jeśli walka
nie zakończyła się przed czasem, decyzja sędziów. W zależności od regulaminu
danych zawodów niekiedy dopuszczalnym rozstrzygnięciem może być też remis.
Walki odbywają się na zwykłym ringu bokserskim lub na ringach różnych kształtów
otoczonych siatką, która zapobiega wypadaniu zawodników poza miejsce walki
(potocznie zwanymi „klatkami”). Ośmiokątny ring używany przez UFC jest określany
„oktagonem” (The Octagon – nazwa jest zastrzeżonym znakiem towarowym).
Zawodnicy zawsze muszą posiadać ochraniacze na zęby oraz rękawice (zwykle
cienkie, umożliwiające chwytanie). Niekiedy dopuszcza się również stosowanie
nagolenników lub ochraniaczy na kolana.
TRENING MMA
W mieszanych sztukach walki praktykuje się tzw. trening przekrojowy, przygotowujący
zawodnika do walki zarówno w stójce, jak i w parterze oraz zwarciu. Akcentowana jest
w nim umiejętność płynnego przechodzenia między tymi trzema dystansami.
Generalnie boks (włączając w to kick-boxing, boks tajski) w połączeniu
z grapplingiem (zapasy, sambo, judo, jujutsu, brazylijskie jiu-jitsu) stanowią podstawę
niemal każdego treningu mieszanych sztuk walki. Rzadziej stosuje się elementy
innych sztuk, takich jak karate czy taekwondo.
TAKTYKA WALKI
W okresie kształtowania się mieszanych sztuk walki współzawodniczyli ze sobą
przedstawiciele rozmaitych stylów. Zawodnicy kilku z nich okazali się bardziej
predestynowani od innych do odnoszenia sukcesów w MMA. Bokserzy i kick-boxerzy
mieli tendencję do dominacji w uderzeniach, zapaśnicy i judocy w obaleniach, zaś
przedstawiciele brazylijskiego jiu-jitsu dominowali w parterze. W rezultacie większość
zawodników MMA można przypisać do jednej z trzech kategorii: „parterowiec”,
„zapaśnik” i „uderzacz”. Obecnie, dzięki treningowi przekrojowemu, większość
czołowych zawodników MMA jest skuteczna we wszystkich trzech płaszczyznach,
osiągając wysoki stopień wszechstronności.
„Parterowiec” (bądź z ang. grappler) specjalizuje się w chwytach. Taktyką tego
typu zawodnika jest dążenie do walki w parterze, gdzie szuka wymuszenia na
przeciwniku poddania za pomocą dźwigni lub duszenia. Chociaż umiejętność
wykonania obalenia ściśle się wiąże ze strategią walki w parterze, czyste, silne
obalenie nie jest dla niego tak ważne jak dla zapaśnika.
„Zapaśnik” preferuje walkę w stójce w zwarciu (tzw. klinczu) i walkę na uderzenia
w parterze. Jego mocną stroną zwykle jest obalenie. Popularnie strategia
zapaśnika jest znana jako „obal i uderzaj” lub „połóż i dołóż” (ang. ground and
pound). Odnosi się to do metody obalenia przeciwnika, osiągnięcia dominującej
pozycji w parterze (np. dosiadu) i zakończenia walki uderzeniami.
„Uderzacz” (bądź z ang. striker) jest zawodnikiem, który preferuje walkę w stójce,
ze względu na swoje umiejętności zadawania uderzeń (tj. kopnięć i ciosów
pięściami). Strategia walki uderzacza to „unikaj zwarcia i uderzaj” (sprawl and
brawl). Odnosi się to do koncentracji na neutralizowaniu obaleń, tak aby samemu
pozostać na nogach i zakończyć starcie ciosami.
MMA W POLSCE
W Polsce odbywają się turnieje amatorskie (w tym mistrzostwa kraju) oraz gale
zawodowe, z których największe organizowane są pod szyldem Konfrontacja Sztuk
Walki. Do pozostałych imprez tego typu zalicza się m.in. Profesjonalna Liga
MMA, Amatorska Liga MMA, Fighters Arena, Fight Exclusive Night, ThunderStrike
Fight League, Arena Berserkerów, Gladiator Arena, Gala Sportów Walki, XCage oraz
nieistniejące już MMA Attack, Pro MMA Challenge, Coloseum, Quest Arena, Iron Fist,
Bałtycki Sztorm, Full Contact Prestige, Turniej Hadaka Waza, Pro Fight, MMA Polska
czy MMA Sport.