Ted van Lieshout

Elke morgen …

… stond ze voor het raam te wuiven.

Ik zwaaide terug,

… maar wist niet wie ze was.

Buiten ging het leven door, …

… maar ‘t hare ging niet verder dan het glas.

Als ik terug van school kwam keek ik even

Het vierde raam, begane grond …

… een witte muur met stille plooien.

Alsof de vrouw niet echt bestond.

En toen kwam ik haar buiten tegen, …

… haar gang voorzichtig als glas

Ik groette haar; ze liep op scherven.

Ze wist ineens niet wie ik was.