SINORËT E HINORESlapshvd.e-monsite.com/medias/files/74890517sinoret-e-hinores-adem... · Kur...
Transcript of SINORËT E HINORESlapshvd.e-monsite.com/medias/files/74890517sinoret-e-hinores-adem... · Kur...
REDAKTOR:BEDRI NEZIRI
RECENSENT:MAZLLUM BARALIU
LEKTOR:VELI VELIU
DIZAJNI I BALLINËSMENTOR LUTOLLI
2
HIJET
Mos mendo për lisin e thyerMalin nuk e tret mallkimiNëse hijet zbresin pa dëshirën tonëDeri në fund të filxhanit
I grishëm dasmorëtEshtrat nuk mjaftuan atë ditëNë sofrën e parë ishin ulurVetëm miqtë e Doruntinës
Pastaj prej epikës i shtrydhëmTë gjitha vajet tonaZanat i terën shamitë e bardhaNë lotin e lisave të thyer
Nuk mjaftoi buka e thekurPor kërkuan për darkë fjalënAtë natë engjëjt ikën nga sofraMe çarçafin e shtruar të mallit
Pastaj deshëm të krijojmë panikNë mesin e gjetheveVesa atë mëngjes pikoi në petaleDeri sa lindi dielli mashtrues
5
ATË DITË
Nuk ma këqyri askushFilxhanin e kafesë farmakAtë çast ditë piu helmin e hidhurQë pikoi nga buzët e tua
Mjaftuan vetëm vajet e nuseveQë ethet e zeza ta vollën vrerinNata lëpihej si gjarpri i plagosurPërpara portave të shembura
Të lehurat nuk u ndalënAs në paradhomat e trishtimitMuranat u shembën në kujtesëKur u ripërtërinë vitet e borës së kuqe
S’desha të ringjallen milingonatNë gjëmën e vetëdijesAtë ditë sa ishte e rëndë parandjenje Kur i qethën deshtë në lëndinë
6
KUR NDALOHEN ËNDRRAT
Sa herë që i lëshova pëllumbatTë fluturojnë përtej harresësPas meje vinin laraskatDuke e pështyrë ajrin e pastër
Si doja fluturimet e kotaNë ëndrrën time flenë brishtësiaLikenet nëpër hijeBisedojnë me ngjyrat e ylberit
Asnjë pikë shiu nuk më ndalonTë kaloj përtej mjegullaveKalorësit e mi më presinTe honi i zi i qiellit
I kam përtypur në zhgjëndërrTë gjitha trajtat e fjalëveDhe sërish mbeta i huajNëpër xhepat e mi të shqyer
Gjumin ma lidhën me prangaDeshën të mi ndalojnë ëndrratDielli humbi ngrohtësinëNë shuplakat e vrara të ditës
7
LETRAT E DJERSITURA
Njerëzve mos u thuajSe janë miqtë e tu
Askujt mos i tregoSe sa të peshon dhembjaDhe mos mbjell asnjë fjalëNë ato lyshtraKu mendon se nuk mbinë faraE hedhur në gur
Mos i pyet likenetPër ngjyrën e remtë të baritKjo gurgullimë e ujitKëtu e ndryshon trajtënE të menduarit si njeri
Mos u hamend miku imDeri sa i numëron dhimbjetE kurrizitTi edhe ashtu ke mbeturI vetmi skelet në erë
8
Sa herë të krahasuamMe burimin e amësTi mbeteI njëjti shkëmbNë zemrën e strallitNuk të lëkundën erërat
9
LETRAT
Asnjë lejlekNuk i solli përshëndetjetE mërgimtarëveNënave që presin te deraLetrat e shkruarame zërin dhembjes
Sa herë që i përtypëm lotëtNa mbytën ngashërimetNë imazhet tona Vdesin parandjenjatE tkurrjes së lëkurës
Askurrë nuk u kënaqëmMe letrat tuaja të djersitura
10
PËRQAFIMI
Nëpër këto shkurre Ne nuk mund të lozimMallkimi fleNën çdo gurë varri
Im atë Tregonte një përrallëShumë të lashtë
Kalonte nëpër shekujDuke i kalëruar dhembjetAshtin e kishte varrosurTe ai gur i Zi
Dhe sa herë që ndjeuThirrjen e gjakutShkonte për të biseduarMe barin e zhuriturNë buzët e diellit
11
2.
Dikur në mbrëmjeKur kthehejNga ai pikëtakimNa sillte në shtëpi Një djersë të rëndëSa që iknin Edhe minjtë nga dhomaE neve na mbetejTa përqafonim Atë burrë të vetmuarDhe dashurin e tij të madhe
12
3.
S’kishim as bukë në sofërNë zjarr zihej ujiMe një kërcu të vjetër
Ose radhë ndodhte që të gatuaj lokjaPak hithra E më pak miellSa për të mbajtur gjallë shpirtinE merimangave në magje
Ujin na e turbulluan myshqetNë rrënjët e lisaveI varrosëm ëndrratDhe ashtu mbetëm lakuriqPopull pa kujtesë
Sa herë që dilnim në rrugëIshim të sharëE të vrarëAshti i jonë nuk vlenteSa një qime flokuNa berberhane
13
4.
Disi ndërruan motetShiu binte stërkalëNa vritnin pikat e kristaltaNën çatitë e rrënuaraNuk bënim më gjumë Nga zhurma e bretkosave
Edhe ëndrrat ndryshuanNuk na pëlqente as kjo formëE gjumit të sëmurë
Fqinjët flenëNë lotin e zambakëveDeri sa për neGjumi ishte diçka e shenjtëDhe pushonim në lymërishteVetëm të mos çmendemi
14
KUR DEHEN USHTARËT
Nëpër baladat ecën kuajtTroku dëgjohej si jehonëNuk di Si duket kjo trajtëKur mynxyra Ashtu tinëzisht Depërton në lotin tonë
Zbehen e zbehenRrënjët e lisitKjo sëmundje e drurëveNuk durohet mëUshtarët dehenNga vuajtja e fisitDheu në heshtje Gjëmon pa zë
15
SI SYRI
Në çatinë tonë Erdhën korbatAi fluturim i lashtëQë zbret si një trishtimMë duket se Dikush i theu vorbatPër ta vrarë në heshtjeKëtë dhembje shqim
Babai befas kalëroi ditënDhe me ashtin e thyerHyri në baladë
Mua asgjë nuk më mbetiVeç ta adhuroj dritënQë si syri inkandeshentMë përqafon çdo natë
16
ZEMRA
Nga retë e bardhëPërshëndes hyjinEshtrat e malit kërcëllojnë Për grykë të lisaveVari gjerdaninDeri sa degët e thata gjethojnë
Kudo nga një gurNë varret pa emërKështu lashtësia na përkujtonSe kjo tokë ka një zemërPo aç të madheSa lisi kur gjethon
17
O6.05.2010 Prishtinë
RRUGA
Ne duhet të hyjmë në legjendëPër t’i kuptua plagët e GjergjitAsnjë pëllumb nuk fluturonNëpër qiellin e vrarë
Na dërguan me dhunë ushtarëI shërbyem edhe djallitSa herë që ktheheshim në gjirmëE gjenim hirin e urinuar
Në çatitë gjysmë të rrënuaraPikonte loti i qiellitBretkosat këndonin një këngëGati të harruar prej njerëzve
Nuk patëm nevojë të shndërrohemiNë pëllumba të argjiltëEdhe ashtu na gjuanin me fjalëPër të na e vrarë kujtesën
Ikëm nëpër sterrë pa e ditur udhënPër çudi nuk mbërrimë askundAq e gjatë ishte rrugaDeri në frymën e rrënjës
18
KUR THAHEN LULET
Sikur të na përngjante shiu Do t’i donim të gjitha ato pikaQë lozin me hijen e baritNë pasqyrën e memories
Shpendit tonë nuk i ka mbeturAsgjë pos famës së dikurshmeSot edhe trumcakët fluturojnëMë shpejtë se shpejtësia e dritës
Në shtëpinë tonë ishim të huajE të huajt Kishin pak fjalë për ne
Dita i kafshonte thonjtë te porta Etja e luleve S’dallohej në mesditë
S’patëm ndërmend të pjekim patateNë gjirmën e lëruar
Ishte sosur bukaKoha rrinte kërrusur mbi verandëNuk kishte më njeri Për t’i ujitur lulet
19
LEHJA
Miku imDuhet t‘i numërosh fijet e baritPër ta mësuar fshehtësinëE kafshimit të gjarprit
Nuk duhet pyetur buriminPër pastërtinë e ujitAs syrin Për lotin e kristaltëTë dhembjes
Do të doja të jem rrapNë rrënjën e tërfilitQë t’i përpi erëratKur në shpirt Gjëmon furtuna
Ose të shndërrohem Në pëllumbE t’u çoj letra djemve në mal
O lum miku sa shumë po më pengonKjo lehje E qenve të tërbuar
20
TËRBIMI
Përpos emrit të lumitAsnjë kokërr zhuri mëNuk ka mbetur Nën këto ura të drunjta
Ushtarë e djajKapërcyen nëpër frymëmarrjeMushkëria e zogutU venit në fluturim
Në vend të korbaveI gjuajtën pëllumbatE trishtueshme ishte lehjaKur na e vranë shpendin e bardhë
Sa janë të bukur këta kuaj Vajin e cilës nënë e mbyti trokuTërbimi i ujqërve në lymërishteI theu djepat në honin e urrejtjes
21
KUR QESH ME VDEKJEN
As kur u linda Nuk kam qarë më shumë se sotGallapi i përkundte gjethetKur i plagosi stuhia
Miku im Sa herë që gjuanteE puthte plumbinFerrat i përcillte me bujariDeri te portat e Ferrit
Këndonte një këngë të lashtëE adhuronte Ahmet Delin Vdekjes i dilte përballëDuke i kafshuar fishekët QeshteO sa bukur qeshte miku imMe vdekjenDeri sa e vrau korbin
22
ENGJËJT
Nëna jonë e madheSa mirë gatuante dora e sajVjeshtën e përloturAsnjëherë nuk e mallkuan zanat
Iknim tërmal si pa kokëThua se po i ndjekim kaprojtëKur na i rrënuan uratPallamar u zgjatën rrugët
Kuajt e sëmurë i shpaluan plagëtKëtu dhembja shpon shpirtinFëmijët na tregojnë përrallaPër bajlozin e zi Ne nuk heshtëm Kur na i përtypën germatI nxorëm letrat e kalburaDhe i dhamë shpirt ditarit
Ishte ajo kohë me plagë të madheNë zgafellet e kujtesës rrinin djajtëEngjëjt kishin zbritur prej maleve Që ta përkundnin ëndrrën e malësorit
23
UJI
Kur u dehën lisatZogjtë pinë ujë në maja të malitBreshkë nuk i përtypte lëvoret E pranvera sivjet as që gjethon
Kjo lehje qensh kafshon kujënAs që mund ta kuptojmë atë flakëNë gjuhën e gjarpritPo ndryshon stina e pranverës
Nuk pamë as ëndrra të miraNë lotin e ujkutNë majat e Sharrit ariu i përhirtëI shqeu daullet e kushtrimit
Loti i tillë mos më pikoftë në syKur shteren burimet e bardhaUjë sivjet nuk do të kemi As për pastrimin e plagëve
24
KUR MASHTROHET BARI
Ikëm me librin e shenjtëNëpër tërbimin e qenveAskund nuk i takuam engjëjtNë gjëmën tonë të madhe
Puna e profetëve as që fillon këtuSofrat i kishin çua më herëtVetëm djajtë vraponin të shfrenuarNëpër tehun e topitur të kujtesës
Askush nuk na besonteKur ua tregonim lëkurën e rrjepurEremitët me disa libra pa lidhjeMashtronin rritjen e barit
Plagët që kulluan kundërmoninSi djathi i prishur në magje Nuk pamë asnjë ëndërrNë tehun e ndryshkur të shtizës
25
ÇDO DHEMBJE
Do të provoj t’i ndryj Këto dhembjetNë shtegun e lëkurës
Malin do ta lusTë mi fali të gjitha ato kujtimeQë ja shpojnë zemrën e ligështuar
Pastaj do të eci pas lisave Kur të mbërrij diku tjetërDo t’i mbjelli trajtat e fjalëve
Nuk dua që të më mëshirohenZvarranikët kur kam etjeÇdo dhembje e shëroj me lotin tim
Edhe kur ndizen zjarret e mëdha Ato flaka i shuaj si në lojëDuke i përtypur qeshjet e gjetheve
26
MOS PI
Kur vdesin bretkosat në pranverëVjeshta e përgjumur trishtohetMalli për lulen e vyshkurKurrë nuk i shuan zjarret
Kërkoje gurin tënd or mikPër varrin e kujtesësFieri më nuk rritet në korijeKu janë dëbuar macet e zeza
Nëse vuan nga ndonjë sëmundjeLype shërimin në buzët e mbrëmjesNga librat e shenjtë sivjet Kanë ikur shenjtorët
Nëse ke nevojë për ujë të shenjtëMos pi nga shishet plastikeTë gjitha sëmundjet fshihen atyTë ardhura nga kozmosi
27
TRAJTIMI
Kur takohem me vetminë timeGjithë natën Do të rri vetëm Ose me lulen e venitur
Do të kem kujdesTë mos më ngjiten sëmundjetSivjet kuajt janë dehurNga një bar i panjohurDhe i sulmojnë Kalorësit në gjumë
Mua nuk më kujtohen burratQë e vranë shenjëtarinIshte dasma e madheNë atë vjeshtë të ftohtë
Miqtë patën ardhurShtatë ditë para fillimitDhe shkuan shtatë ditë pasiQë përfundoi ahengu
28
Deshtë i patëm radhiturPër t’ua rrjep lëkuratDerisa Kasapi e mprehte thikënHyrën në dasmë si sëmundjaDisa të panjohurDhe i prishën sinorët e kodeve
Heshtën gjëmat si armëtDhe kurrë mëNuk i trajtuam miqtëAshtu si kërkonte morali i eposit
29
PASTAJ IK
Deri sa jeton kodi i mirësjelljesTi mos lejo të kullosin deletNëpër stërnishtat e huajaS’është mirëTë pranohet mallkimi Si trofe lufte
Miqtë nuk të presinMe dorë në zemërEdhe nëseT’i falin gabimetTi nuk mund ta durosh atë sëmundjeE cila e rrëzon malin
Mos u befasoNëse të kafshojnë lisatMali është i pabesëKur je vetëmDhe të pret mu në hyrje kullosavePër një bisedë miqësore
30
Kur të mbërrin në vendlindjeMos gaboT’i përshëndesësh mollëtSe krimbat ta kafshojnë gjuhën
Ec nëpër tehun e pendimitKëtu janë thyer degëtQeshjet e lastarëveZbresin deri në rrënjë
31
2,
Me askënd mos bisedoPër korrjen e tërshërësLuleshqerrat piqen më vonëNë korijet e malit
Ti shko deri te lamaKu takohen burratAtje i kemi varret E stërgjyshërveKu presin dorën e njeriut
Edhe dheu ka nevojë Për ledhatimPastaj ikSa më shpejt prej fshatitMos të të ngjitetSëmundja e tokës
32
KUR NUK KTHEHET KURRË
Kërkoje udhën tëndeAtje ku nuk ka rrugë Nëse doMos hezito me vrapua me delet
Kujdes kur i kapërcen uratPeshkatarëtI numërojë halat e peshqve
Sonte dashnorët rrinë të heshturNë parmakët e urës Që i kanë humbur shpresatDuke notuar Në pikën e lotit
Mos i përkujto vetëvrasjetE lumenjveTi nuk ke lindur nga urrejtjaKy tregim i dhimbshëmI ka dy tehe
33
Cilin ta prekësh dhembZambakët ma përkujtojnëLojën e myshqeveKur i shëronim plagëtNga kafshimet e ujqërve
Eja hyrë në tregimin timSonte kam mbetur pa fjalëNëse e kthej kokën mbrapaSërish më presin katrahurat
34
II.
Pranë urës Ku u takuam së pariNë qemerët e vjetruarE mbollëm lotinKëndellu mojNjerëzit gabojnë nëse heshtinSi petalet e luleve
Më duket se Sot kishte vdekur miku imAi çapkën i marrosurQë i shembi urat në kujtesëDhe erdhiPër tu përshëndet me lumin
Ai kurrë mëNuk do të kthehetMes lojërave të fëmijërisë
Pranë urës mbetën të qeshuratE likeneve të ndrydhur
35
LYSHTRAT E LUMËBARDHIT
Kur të ikin legjendatTi mos humb në hapësirëRrënjët ma përkujtojnë forcënE Gjergjit të plagosur
Hingëllima në trokun e ditësI kërkon etjet e uraveTë cilët pranë ujitPërherë ishin të etur
Na i mbytën likenetNë fillim të amësLumi iku nga shtratiSi kuajt e azdisur
Kurrë nuk e mendova vdekjenDeri sa kalëroja mes të gjallëveHijet ishin mashtruese Në kafen e Ali Pashë Tepelenës
36
Ika me pulëbardhat Deri te bubullimat e qiellitRrufetë gjuajnë me molla të pjekura
Qyteti fleNë petalet e zambakëveLyshtrat e lumëbardhitI përkundin ninullat e harruara
37
MOS MI PREK PLAGËT
Mos mi ngacmo ëndrratNëse nuk mund të hyshMes meje dhe gjumitE dashura imeMos mi prek plagëtme gishtin treguesQë ende kullojnë trishtim
Ti nuk diPor në mua janë thyer uratAsnjë i dashuruarNuk merr guximTë kalojë përtej lumit
Andaj të lutemKalo lehtas Nëpër kujtesën e baritMos i shkel hajdutçeSinorët e dashurisë
Kam ecur bulevardeveSi një qen i dehurAskujt nuk i interesonteHalli imKalonin pa më përfillurThuaj se kurrë nuk isha njeri
38
ASNJË BLETË NUK FLUTUROI
Ti e di fare mirë se Unë nuk isha i përshtatshëmNë natyrën timeNuk flenë mirësjellja
Mua më kanë ndrydhurDhe shtrydhur hijetKur kaloja i vetmuar udhëveAsnjë bletë nuk fluturoi Në shpirtin tim të brishtë
Fëmijërinë e kisha të kafshuarNga disa të huajQë më ndoqën deri atyKu mbaronte rruga imeKu përfundonteKy tregim dashurie
Më gjuajtën me gur Edhe kambanatKur i ndeza qirinjtë në shpellëDita ishte e gjatëDielli kurrsesi të perëndojë
39
2.Po ta dije tiTregimin tim të vërtetëKurrëNuk do ma ktheje kokënSi atë ditë kur ikeS’do ma ktheje edhe sotMoj e paprekura e ime
Edhe sot
40
AJO NUSE
Ty të kujtohet lumiKur e kafshoje ujinDielli t’i xhelozonteDhëmbët e tua të sedefta
Tërë kohën qeshëmMe atë mizë në gjoksin tëndUnë isha Më shumë se xhelozPër këmbët e vockla
Dikur vonë kur iku dielliHëna na sodiste si yjtëGalaktika Ajo nuse qielloreMa freskonte ballin e djersitur
41
KODI I DASHURISË
Kur e shalovaAtkinën flokëverdhëDeti i hapi portat e qiellitNë kujtesën e hënës
Isha përplot dashuriNë rrënjën e mëllagës se kuqePranvera i shkundi ethetPërpara pasqyrës
Nuk jetova shumë Në zhgjëndrrën e imagjinuarPor ti Vetëm aq dëshiroveSa ta shkundim pluhurin lules
Ti fole me pishnajën Kur i poqe gështenjatSa ishte e fortë lëvozhga e arrësNë kodin e dashurisë tënde
42
KUJTESA
Tërë kohën atë ditë ecëmNëpër lymërishteUji po na e rrjep lëkurënPa shkelur këmbët në tokë
Kënga nuk do të vij nesërDeri sa ne e presim agunSë paku kështu ishte çdo herëKur pritnim me padurim
Edhe miqtë e mi Kanë filluar të hungërinëMbrëmë i kafshuan lëvoretPa i zhveshur lisat
As në memorien tëndeMos i prek letrat e miaTë kujtohet çka i bëre kartolinësQë ta dërgova si ushtar
43
LETRA E IME
Atë çast kur shpërndahemiSi zogjtë e qyqesMallkimi do të na përcjellDeri te dërrasa e varrit
Mos t’i mbjellim kot shpresatNëpër sternat e ndoturaMjaft ujë kanë trojet tonaSa për të kultivuar luleshpata
Kur na ikën kuajt teposhtë mëhallësMalësorët i thyen shalat Ushtarët mbetën pengNë mes të betejës së humbur
Nëse i thërrasim zogjtëPër t’i ndalur të gjitha këto ikjeLetra e ime nuk do të mbërrijNë adresën e fundit
44
O7.O5.2O1O, Prishtinë
PRANË SOFRAVE
I kapërceva telat me gjembaSa e gjatë ishte kujtesa atë ditëNë fillim të betejësKalorësit e harruan trokun
Nuk na erdhën evgjitëtPër t’i larë pjatat e ndoturaDasma kishte përfunduarNë sqepin e gushëkuqes
Dimri sivjet Ka mbetur i vetmuarNga majat e krongjijve Pikon akulli i ngrohtë
Mëhalla i ftoi mysafirëtNë sofrën e fundit të vjeshtësDarka u shtrua me vonesëShkaqet ishin objektive
45
Erdhën dhe i përtypën kafshatatMe fulqinjtë e të urituritUshtarët i zuri gjumi i rëndëPranë sofrave të shtruara
46
MOS
Kur kupton se nga ke vajturUdhëtim i yt merr fundKujtimet i mbjellëNë mezhdën më të afërt
Mos e lodh memorienSe lulet thahen në rrënjëAs ujë mos piNëse nuk të mundon etja
Kaherë i ke kaluar shtigjetDuke e kalëruar dhembjenAsnjë lehje nuk ka mbeturPranë luadheve të kositura
Mos mi përkujto or mikTrëndafilat e kafshuarSa herë kalon nëpër varrePërshëndeti gurët e sinorëve
47
SHIU
Deshëm të kalërojmë Nëpër mëhallën e Shën Trinisë Të çmendurit na ndalën trokun
Ku na shpien ëndrratNë cilin rrapDo t’i varrosim bletët
Nga i cili epitafDo t’i nxjerrim fjalëtPër t’i kënduar elegjitëE eshtrave të thyer
Ushtarët dikur patën fjeturMbi fierin e mykurKu edhe i lexonin letratE dashnoreve
Sot kanë mbetur të hutuarPasi që asnjë postier Nuk e di adresën e re
48
Netët janë të akulltaNë zemrat e trishtuaraTë manaferrave
Kuajve u mungon tagjia Dhelprat nuk e ndalin trokunAs në qiellin e mërrolur
Shi sa të duashDo të bie sonteNë trastat e zbrazuraTë atkinave
49
T’I FALIM
Është njerëzoreTë bisedosh me kujtesën Miku im poetTë bëmat e tuaMë së miri i di ti vetë
Në daç Shënoje vijën e distancësNë honin e pakalueshëmTë sterrës
Të gjithë ishimNë një mënyrë hyzmeqarëPor ti ishe Pakëz si më lakmitar Zotëri poetLojën edhe ti e kuptovemadjeAtë të vërtetë
50
Nuk është vonëTë pastrohet peshku i sëmurëÇka do që patëm në jetëIshte Dhe nuk ishte e jonaMiku im poet
Vdekjen nuk e menduamSepse poetët nuk vdesinNëse janë poet
Të gjitha këto janëPjesë e huajDhe ajo pjesa Që nuk mund të quhet poet
Mi recito vargjet e tuaSi i recitoje dikurOse nuk shkruan sotDhe thjesht pranoSe djallin e ke nën lëkurë
Jemi njerëzT’i falim të gjitha gabimetNëse zbret këtu te neMiku im poetDhe bisedon për urtinë e lumit
51
ZËRI I ZURNASË
Në historinë tonëAjo dhembje e nënlëkurësPërtypen lulet si fjalëtKur bisedon mëllaga e bardhë
Pasi që na e treguan udhënQeshën me ndryshimin e kohësShiu nuk kishte të ndalurNë lotin e sternave
Nuk patëm se si të bisedojmëPër trajtat e pikaveMuzika nuk ndalej të pi ujëEtja kallej flakë në buzë
Ecëm udhës tonëDeri sa na mbajtën këmbëtEposi gjëmonte si lashtësiaNë zërin e mekur të zurnasë
Posa pushuan të reshuratU zgjua kundërmimi i mykutTë nesërmen dasmorët nuk erdhënT’i ngjyejmë vezët për festë
52
MIQTË E MI
Ah miku imÇka mund të bëjMe kohën time të lirëNuk ndalet fluturimi trumcakutNë plagët e degëveQë kullojnë dhembje
Ata s’erdhënSi vijnë të grishuritKoha mbeti peng i së kaluarësVetëm kjo fotografiQë rri në kornizë Tregon pa dashjeUdhën e të dashuruarve
Pas mesnatësKëndesi e zgjoi agiminTrishtimi rrinte mbi portaSi pelerina e Kostandinit Atë mëngjesNa ikën të gjithë të grishuritDasmën e përcollën në vetmiMiqtë e mi më të mirë
53
NATA
Ende nuk e kuptovaAtë trajtë të heshtur të dashurisëSytë e ënjtur mëngjesorVaren si fotografia në mur
Ajo i mbolli kujtimetNë rrënjët e zambakëveDielli qeshi me muaSi me vashën sybajame
Si duket trajtat e hijeveI ngjyrosin dritaret e agut Nga afshi i buzëve të burimit Gufon dashuria e paparë
Askurrë nuk mendovaSe lulja fle në prehrin e nusesNata ishte aq e ngushtëSaqë humbi fija e jorganit
54
NË FLOKËT E TU
Asnjëherë nuk besovaSe mund ta preki lulen në rrënjëDita qeshi me të madheKur ti erdhe para agimit
Kopshtari i mbolli pjepratNë pikën e shkumëzuar të vesësFqinjët pritnin me padurimTë piqet stina në gjoksin tënd
Kur erdhëm me shportat dengNa gjuajte me molla të kalburaHajdutët t’i krehën flokëtNën hijen e pjergullës
Të kujtohet serenata e yjeveKur i numëroje dashnorëtNë flokët e tu të thinjuraPaska rënë krahneza
55
ISHIM TË RINJ
Kur era hyri në frymën tonë Mollët u pjekën nëpër degëNë zemër shungullon një jehonDhe piqet më e bukura shegë
Bari barin në luadh nuk e njeh Në fotografi zgjohet kujtimiDielli sot më mirë po ngroh Kur nën lisa varroset trishtimi
Ikën ato kohëra kur numëronim yjetRetë na dukeshin si kalorësit epikIshim të rinj sa që i shkulnim pyjetDashurisë ja merrnim hakun nën qerpik
56
O9.05.2010, Prishtinë
GJYSHI IM Kush nuk kaloi këndejLypsar e mbretërÇifut e poetBesa edhe dreqër Fjetën në këtë bujtinë
Gjyshi im tregonteLegjendën e lahutaritPër nusenQë këndonte më mirë se çdo burrëKur e puthte verën e kuqe
Patën ardhur këtej edhe arixhinjtëMe gra që i bartnin fëmijëtLidhur pas shpine
Fajdexhinjtë flenëNë katin e sipërmKëtu netëve të pabesëU vjen era bixhozDhe ka raste Kur çmenden hanxharëtPër disa lekë të mykura
57
Çfarë nuk ndodh këtuKur netët tymosen Me erën e dëllinjavePasi që eposet zbrazenSi kupat e verës së thartëNëpër gryka malesh
58
DO TË MBESIM LAKURIQ
Kanë filluarTë na myken këngëtTë verbëtit Nuk i këndojnë eposit
Elegjia është tretur Në majëmalePër ta shkundur barrën Që me vite e mbanë mbi shpatulla
As këngët tona mëNuk e kanë aromën e epositDisi lëngojnë si të sëmura
Kjo dergje e zezëI ka pllakosur lahutatKështu thotë im gjyshDhe e kreh mjekrën e bardhëMe krehrin e drunjtë
59
As lulet s’kanë aromë si dikurPër çdo ditëNa vdesin këngët në lyshtraGjethnajatPo na kalben nën lisatDo të mbesim lakuriqNë shpirtin tonë anemik
60
QË KËNDON NË LYMËRISHTE
Ushtarët kremtojnëFitoren në gjethet e manaferrësProfetët me libra të shenjtëIkin mes baladave
Eremiti në mjekrën e thinjurI mbytë morrat e bardhëNë zjarr kërcasin gështenjatPranvera piqet në hedh
I lumi ai që e kalon luminPa i lagur kujtimetBreshka ecën ngadalëMe një qiri mbi kullë
Bota sillet kotRreth diellitE ne si budallenj i yshtim yjtëQë ta kafshojnë hënën
Për çdo çastI ndryshojmë mendimetHerë kridhemi kah majatE herë fundosemi pranë zhuritQë këndon në lymërishte
61
VETËM NJË LOT
Ndalu në trëndafilishteAty ku fshihen likenetMerr frymë thellëMe mushkëritë e gjëmës
Në çdo rrënjëFle rrënja e dashurisëSyri bletës i ruan petaletNga mallkimi i mizave
Mos ma përmend etjenKy det i lotëve Ka shumë ujëSa që përmbyten ishujt e zemrës
Kur yshten qentë pas fluturave Xhelozia i kreh flokëtNga syri i blertë i nuses Pikon loti i kristaltë
62
KUR KALLEN FUSHAT
Nata ishte pjesë e baladësNë trokun e kalit të remtë Ushtarët shkruanin letrat e dashurisëVajzave që i krehin flokët e malit
Mëngjesi i rritë djemtë symprehtë Në maja të bjeshkëve mbinë luletSa bukur muzat i këndojnë ninullat Për lashtësinë e epikës krenare
Kur na u rikthyen letratN’adresat që nuk ekzistojnë Në arenë u rritë një gjirmëQë i kallë fushat nga malli
63
GËRMIMI
Ju nuk e dini fëmijërinë timeNuk kam guxuar as të ëndërroj Kaloja zbathur rrugëveMos t’ja prishi gjumin komshiut
Sa shumë i donte ai luletMua nuk më linte therë në dorëKur shkruante letra të dashurisëKrenohej me bukurshkrimin
Ishte ajo kohë e dreqërveTë kuq apo të zinjPor ishin djajQë përkuleshin Mbi varret e krishterëveDhe e lëronin kujtesën tonë
Thanë se Do të ndërtojnë një muzePër një asht të vjetër IlirPër çudi na gënjyen Dhe aty ndërtuan Disa fusha sporti
64
Ne nuk kishim ide U gëzuamDikur vonë një udhëtar i panjohurNën themelet e teshatoresGërmonte lashtësinë e varreve
65
1O.O5.2O1O, PRISHTINË
MUA MË MJAFTON
I kalojmë ditët e ndoturaSi detet në aneminë ujit Erërave u dalim përballëKur i shërojmë netët tona
Nuk ka kuptim të jetohetNëse i lajmë duart me djersën lotitAtkinat cofin pa filluar betejaE përtypjes së barit
Mua nuk më duken lutjetSi diçka hyjnoreTë dashurën kurrë nuk duhet luturKur mbytet pas fijes së kashtës
Le të shkojë ai rrugës së vetPër ta gjetur tërfilin e egërMua më mjafton buzëqeshjaE zambakut kur çel në mëngjes
66
DRITA INKANDESHENTE
Në përplasjen e heshtjesBymehen sytë e gemtëMalli për këngën e treturKurrë nuk shuhet në kujtesë
Deri te portat e drunjtaE përcollëm udhëtimin e lotitKy mëkat në qerpikun e nusesNa e rikujton ikjen biblike
Asnjë shteg nuk mbeti i hapurNë shpirtin tonë të vrarëZogjtë ikën atë ditëNëpër sinorët e lastarëve
Kur erdhën për të më kunguarDikush i ndezi qirinjtë në malSa vuajtën rrënjët e rrapitPër një dritë inkandeshent
67
PASHAI
Kjo dhembje virtualeKafshon si dhëmballa e shtrigësS’ durohet qeshja çmendurQë zbret nga ballkoni
Asnjë skelet njeriu nuk durohetNë këtë lymërishte të zbehtëBretkosat këndojnë me mallNjë serenatë të vjetër Korçare
Nuk gjetëm asnjë tregim për ujkunNë librat vjetër përkundej liqeniKështjellën e mundonte e kaluaraNë ballin e djersitur të Vasiliqes
Pashai i madh e përbuzi vdekjenKujtimet i varrosi në shkallën e tretëAtë çast jehuan malet e Tepelenës Mustaqet qeshën me kamaren e turpit
68
PENGU I KUJTESËS
Në udhëkryqin e fundit kuptuamSe morti nuk vjen vetëmDegët e shelgjeve i lanin sytëMë lotin e rrënjëve të barit
Mos mi prekni plagëtAs në ëndrrën e GjergjitDyluftimi më pret nesërPërtej Mollës së Kuqe
Ju nuk e dini tregimin e kafkaveLikenet janë dëshmitar të stuhisëKjo muranë e trishtimit sotKa mbetur peng i kujtesës për nesër
69
KUR FUTUROJNË PESHQIT
Nëse uleni në prehër të këngëveNëse kujtoniSe jeni rritur më shumë seTingulli i zëritDo të jeni një ndër mëkatarëtE parë të tokës
Mos e kafshoni dorën e djathtëNë kopshtin e BiblësZogjtë qeshinMe fluturimin e peshqveNëpër shkumë
Nëse zgjoheni pa kujtesëShikoni mirëKu ju kanë mbetur ëndrratLumenjtë na sillen vërdallëNë petalet e luleve
Mua nuk më mbeti asgjëNga kafshimi i thonjveDitarin e dashurisëE kishte gjetur Ana Frank
70
LEGJENDA
Ishte ai dimër i brymtë Në belin e nuseveShembjet e urës nuk pushuan Në honin e xhelozisë
Menduam se erdhi fundiI këngës së gurëve Ishte ajo kohë e kalit të zi Kur loznim lojëra luftërash
Kështu mbetëm të vetmuarNë detin e ndërgjegjesErdhën dhe i shkulën sinorëtE arave me lyshtra
Ishim edhe ne të çuditshëmMe teket tona të sëmuraÇdo gjë na dukej mbrapshtëKur ndërtonin urën
Zgjoheshim me sëmundjenPër ta shëruar sterrënNata nuk kishte dëshmitarëAndaj u shndërrua në legjendë
71
NJË TRASHAMAN
Do të vij ditaAjo e mbrapshtaKur do të na nxjerrin nga baltaSi ushejzatPrej shisheve të kristalta
Lumin do ta përkundimNë ëndrrën e pluhuritDhe do t’i shkruajmë lutjetApostujveS’do ti lëmë pas doreAs laviret
Ne në mëhallën tonëI preknim sumbullat për fatKur kalonin murgjitKah kisha e Shën Trinisë
Loznim tërë ditën e lumeMe top prej çorapeve Që ua vidhnim nënave tonaKur i varnin në tela me gjemba
72
Shkonim edhe në lagjen e çifutëvePër t’i ngjyrosur kapelatMe ngjyrat e ylberitDhe shpeshherë ktheheshimDuarthatëI shitnim ato për disa sheqerkaQë na i kuqnin buzët
73
2.Iknim edhe më largPor sotNuk mund ta thirri kujtesënTë më rrëfejSe deri ku shkonim
Më kujtohet vetëm sinagogaKu një trashaman Na i mbushte xhepat me lajthiaDuke kënduar Një këngë të përçudnuar
Kurse komshiu tjetërSi për inatVazhdonte me refrenin alajluja
74
11.05.2010, PRISHTINË
KUR MBYLLEN DYERT
Nëpër sytë e saja të mugëtaKalon pranvera e lodhurKush e vrau stinënTe porta e thyer e muranave
Ata erdhën pa paralajmërimAtë ditë nuk binte shi në qytetNga burgjet ikënKëmishët e palara
Na u mbushën sokakët Me skraja e gjarpinjTe tyrbja e dervishitVjedhësit prenë një kurban
Ikte stina e turpëruarPrej barit të kositurZambakët nuk i hapën sivjet Dyert e spitalit
75
DASHURIA
Sa herë që lypaKush nuk më fali dashuriSa të zbrazët janë njerëzitKur ke nevojë për ta
Në majëmale fluturon bletaDhe ulet në prehër të lulesKurse soji njerëzorKafshon me ritmin e mizës
Kështu mbeta lisi i tharëNë mes të oazësNë degët e mi s’fluturojnëAs brumbujt e zinj
76
DASMAT
Sivjet është pjekur rrushiMushti i kuq pikon nën pjergullFqinjët i kallajisën kazanëtNë diellin e vjeshtës
Mos erdhën kalorësit Pak si herët në dasmën hardhisëBryma di të jetë shumë e rrezikshmeKur përtypen lopët në korije
Çmos do të bëjmë me të vjelatAsnjë gjeth hardhie nuk fleRakinë e pjekur do ta ruajmë Nëpër shtambat e poçarit plak
Nuk do t’i harrojmë tinarëtMe shije dhe ngjyrë arreNë vjeshtë fillojnë dasmatE martirëve të rënë për liri
77
FJALËN LIRI
Kur mbesin kockat e thyeraPranë lyshtrave enden qentëAsnjë bar nuk mbinPër t’i përtypur lopët
Vonë kuptuam bulëzimin e lotitNë kokrrën e papjekur të qershisëPafundësia e qiellit skuqetSi dielli i pjekur në hedh
Lypëm liri kur na i vunë prangatZinxhirët u këputën në heshtjeKuptuam se dhembja brenë hekurinkur të burgosurit i urinojnë kangjellat
Nëpër disa libra të vjetërKanë ikur shkronjat e paraFjalën liri e përtypëmNë faqet e pluhurosura të Ungjillit
Tek rrinim te porta me zemër të thyerDritat vezullonin ngjyrë mallkimiTestamentin e kishin humbur rojetNë rrënojat e kështjellës së harruar
78
11.O5.2O1O, Prishtinë
ATË KOHË
Kemi shumë kujtimeNë pluhur ku lahen zogjtë Thellë në brendinë e detitDepërton mjegulla e urrejtjes
Në këtë legjendë epikeVashat i krehin flokëtUshtarët nuk shkruajnë më letraNë adresat e harruara
Jehu i trishtimit takohet me lirikënDhembja e porsalindur ulërinëMjellmat fluturojnë nëpër kujtesëDeri në gjethet e manaferrave
Kur na trokitën nëpër dyerMenduam se na erdhën miqtëKafshimet s’u ndalën deri në agimMallkimi përtypte lëvoren e ahut
79
SYBAJAMJA
Trungjet e ullinjve qeshinBuzë LumëbardhitNë ritmin e vjeshtësPërkundin eposin flokëbardhë
Kujtimet e legjendaveZgjohen me zogjtëDhe fluturojnë gjithandej
Erdhën të grishurit në dasmëNga maja e zurnasë Pikon dhembjaShkelmat e kuajveI thyen dyert e hanitKjo vjeshtë epike kërthndezetNë buzët e lahutarit
Deri vonë në mesditëShpërthyen jehonat e trishtimitKalaja afër Drinit Gjëmoi edhe njëherë
80
Ujin e kristaltë I mbyt kuajtNë krahët e mizës Sybajamja bren gjilpërën
81
KUJTESA
Sa herë që zgjohem jerm Këtu etje dërmonNë mjegullnajëMë ndjekin hijet e mallkimit
Kur heshtazi mbytenPortat e shpresësDielli disi harron rrugënE lindjes së trishtimit Nuk më kujtohet mëCilën lojë e patëm lozur hajnishtNa i ngjyen thembrat në kishëMe erën e hudhrave të kalbura
As delet nuk mbërrin deri te trinatKripën e kishin lëpirë çobanëtUjku u zi e kryente punënDuke i regjur lëkurat e paqethura
Nata e kafshonte sterrën në palcëKujën e nuseve e morri dheu Ashta e Keqe u trondit edhe njëherëKujtesa mbeti pengu i kohës
82
GJYSHI
Gjithçka sot po rrokullisetNë flokët e zbardhura Të shtrojerës
Moti ligështohetKur gjëmojnë rrufetKalorësve u mbetet vetëm ikjaPrej luleve
Ikja prej kujtesës
Kush na i vrau legjendatKur çmendej honiLyshtrat lëshonin lastarNë kalbësinë e pjergullave
Në urrejtje Ngjallen edhe gjarpinjtëKur zvarranikëtKafshojnë memorien
83
Po Patët zemër Atëherë këndoniAto këngë të fshehura Të cilët vetë i keni ndaluar
Im gjysh përherë i këndonteKëngën e hapsanësKur ne ja qonim këmishët e laraDhe duhan kaçak
E mbështollëm kohën në gazetëPër t’i pështyrë kangjellatAtë ditë i vranë zogjtëKur deshën të fluturojnë në liri
84
2.
Sa herë që këndonte Babagjyshi plakTakohej me kangjellat e ndryshkura
Burgu ishte çatia e tij S’kishte më vendKu ta firmos As emrin e mikut të vetE lëre më Ta shkruaj fjalën liri
Im gjyshNdjesë pastëNdërroi jetë mes grilaveTë hekurta
85
DRINI I ZI
Në brigjet e Drinit të ZiKemi shumë tregime në mjegullLibrat na rrëfejnë udhënDeri te fshati që s’do kallauz
I kapërdijmë fluturat rreth zjarritThelbi i tokës dridhet si thupra Asgjë nuk mbetet pa u përsëriturNë bërthamën e klithmave
Nëse një ditë shpërthejmëSi llava në vullkanin e shpirtitKëngët na i merr frymaKur mbërrijmë te blinaja
Mos më ngacmoni me heshtjeKy zë i brishtë disi më mbanë gjallëDo t’i them dhelprave të mendojnë dhelpërishtKur e kalojnë dhembjen e Drinit të Zi
86
DEHJA E LISAVE
Prej baladës në baladëFrymuan këngët e nusesLibrat e vjetër i lexuamNë pllakat e gurit
Besuam se uji ecën tërmalNëpër kërthizën e bjeshkësNga dehja e lisave kërkuamQë të jenë esëll në agshol
Kah nuk ecëm me këngën e zogutKrahët na i thyen ushtarëtDhembja cep më cep depërtonNë kujtesën e kozmosit
Kumti e fjalëve ringjalletKur përtypen dardhat e papjekuraE dhembët mpihen nga trishtimiNë maje të shkëmbit shtohet dhembja Dita e humb kuptimin e ëndrrësE ne i bartim mëkatet në lotPesë herë na trokitën në derëTrokëllimat s’u ndalën në trokun e kuajve
87
NË ÇERPIKUN E NËNËS
Me dorën tënde të brishtë Mos i përkund ethet e liqenit Mjellmat flenëNë pagjumësinë e trishtilit
Dikur këndonim serenataErrësira tundej pas lisaveNetët e pafjetura zgjohen nga jermiKur në degët e thata çelin lulet
Pse më vratë në hijeEdhe dielli i im e donte buzëqeshjenPranvera kaloi këndejPër herë të parë kokulur
Pëllumbat na nuk fluturuanPoçari piqte bukën nga deltinaSa uri kishte kjo tokë e kallurNë qerpikun e nënës që falte gjakun
88
TAKIMI
Nëse më përfshijnë Vrushkujt e mallkimitE ndër hije E thajmë luleshpatën Ne nuk mund t’i ikimTrishtimitPa e vrarë si ujkun Këndej lëngatën
Lumenjtë do të rrjedhin Deri në pafundësiE mbi këto fusha Hareshëm fluturon shpendiAtje ku takohet me vëlla Drini i ZiKu uji i shpresësVezullon si argjendi
89
I shkelëm sinorëtTë ngulur në shpirtQielli buzëqeshiSi kalorësit flokëverdhë Kudo në zemra Buzëqesh një dritëSe nusja e priturTani na ka ardhur
90
13.O5.2O1O, Prishtinë
KUR FILLON FILLIMI
Kur i ndoqëm mjegullatNë trokun e kuajveNë hijen e barit të thyerZbehej vrapi i luftës
Askush nuk mi përqafonte dhembjetI shkulëm kujtimet e rrufeveMalli për bukën e thekurI kishte marrë ushtarët
Nëpër trasta kërkonim kokrrën e tagjisëUria brente ashtin e mynxyrësNuk na përkrahën zogjtëKur deshëm ta mësojmë fluturimin
Edhe ashtu mbetëm të vetmuarNë fushën e bejlegut asnjë fije tërfiliI lëpinim plagët e kuajveEtja e madhe na grithte grykën
91
Çmos dëgjohej në rrugëtimin tonëKocka e dorës kushtonte sa një fashëShitës sa të duash në këtë skëterrëBlerësit vdiqën në fillim të betejës
92
RITMI I KJTESËS
Kur na i mbyllën mëkatetSi hirin e të vdekurit në hinoreKuja më duket se nuk dallonteNgjyrën e dhembjes së kujtesës
Domosdo do të befasohemiKur na i rrjepin kujtimetLëkura e jonë nuk vlenAs sa zorrët e gomarit
Shpeshherë pendohemiKur na djersiten duartKambanat nuk ndalenZhurma gërryen ballin e muranës
Na erdhën befasishtDhe i shkelën librat e përgjakuraPërtej mureve të rrënuaraPërpëlitet ritmi i kujtesës
93
LULET NUK PRESIN
Të lutem miku imMos i përmbysë heshtjetNë tingullin e zëritAs shpejtësinë e dritës Mos e keqpërdorPër syzet e tua të errëta
94
2.
Nëse ti do Sfidoje aromën e lules Në këmbët e bletës
Nuk ka kuptimTë jetohet në këtë mënyrëDita është e gjatëKur kafshon urrejtja
95
3.
Ti mund të lozëshMe hijet e thyera në horizontOse të takohesh Me ngjyrat e ylberitKur rrufet kalojnë këndej pariPor mos harro Miku imSe lulet nuk të presinDeri sa ti Përkulesh të marrësh erë
96
ENDE JEMI NË FILLIM
Më thanë se kur Drini gjëmonNata hynë dorëzanëSe për ndrysheZhduken likenet e Hasit
Këtë gur të kuq Nuk e skuqi dielliDymijë vjetKëndej kaluan ushtarëE profetëPo aq viteMë zë fëmije vajtoi qielli
Erdhën e shkuanDhe sërish erdhënMes myshqeve kuajt e luftësDita qesh me LumëbardhinKur i kreh flokët në erë
97
Mos mi përkujtoni laviretMëhalla nuk ëndërron Për së kotiSa shumë shekujI përcollëm fëmijët e UngjillitDhe ende jemi në fillim të rrugësQë t’i shfletojmëLibrat e vjetër
98
LULJA NË ASHTIN TONË
Ky procesion i mendimitNë jelet e atkinaveMi përkujton latinëtEra sivjet nuk frynëNëpër stepat e Azisë Sa e sa herëI kafshuan themelet e mureveRrugicat qeshën me ujqëritNë BetlehemKëlthitja e kambanaveNdryshonte strukturën e etjes
Nuk më besuan miqtëKur tregova për flijimin e ëndrrësDashi i zi qeshi me gurin e bardhëZogjtë fluturuan mbi GomorëPër herë të parë kuptuamSe në ashtin tonëQeli një luleQë rritet Nga etja e dhembjes
99
14.O5.2O1O, Prishtinë
KUR KALLEN LIBRAT
Në ankthin e imagjinuarPikat e shiutPër cilën ëndërrRritet myku në kujtesë
Nuk folëm me bindjePër të reshuratNe në zhgjëndrra përtypimTë kaluarën si çamçakëzin
Heu zoti ju vraftëMor fëmijë të bushtraveDo të ndodh edhe një SodomëNë rrëshqitjen e kësaj rruge
Kënga e ujqërve ulërin kakofonia mi gozhdon mendimetCilin asht e zhvarrosëtPër ta kafshuar kujtesën
Depërtuat përtej kuptimitTë fjalisë së sëmurëTrishtimi ishte aq therësSa që u kallën librat e shenjtë
100
MËKATI
Ti s’e di or mikÇka do të thotë dhembjaKur të kafshojnë në ashtDo të ulërish së deveja e çmendur
Mëkatin e mësuam Kur na e vodhën bukënErdhën hajnisht deri te portatPelerinat e zeza fut
Nuk kishim rrugë tjetërPërpos kusarisëZorrët na i lidhën nyjeHajdutët e mallkuar
101
SHIU I GRISUR
Ky shi i grisurQë troket sonte furishëmNë portat e dhembjesI zgjon pelerinatNë ëndrrën e luftëtarit
PapandehurIa behën kalorësitDimri sivjet vonohetNë rrugën e tij të gjakosur
Ky shi Që vjen me stuhiI kafshon sinorëtNë ballin e stinës së vrarë
Kush ja ktheu shpinën atdheutKur ujqërit i përdhosën varret
Një nënëAjo loke e madheI arnon kujtimetNë kullën e Ahmet DelisëMalli i kafshon cepatE shamive të zeza
102
KUR NUK PËRKULEN NUSET
Në dasmën tonë nuk erdhënEvgjitët me daulleDjemtë e lagjes atë natë kërcyenNjë valle burrash
Sa bukur këndonte hënaNë qerpikët e bubullimaveDhëndri puthi tytën e pushkësVashat i lajnë enët me lotët e nuseve
Ne nuk u befasuam me lojënAjo përsëritej me shekuj te neMbi kuaj i puthnim nuset tonaDjemtë na lindnin si drangua
Nuk e njohëm vajin e rrapitAs nuset kurrë s’u përkulënLisat i tundnin degëtNë prehrin e gjysheve krenare
103
LIBRI I VJETËR
Kur lëkunden rrënjëtRrapit i tunden degët e njomaMjellmat fluturojnë nëpër liqeNë horizont buzëqesh uji i kristaltë
Në qeshjet e tulipanëvePeshqit i fshehin ëndrrat e brigjeveHorizonte tjerr në largësiTregimin e librit të vjetër
Sa mall patëm atë ditëKur u puthëm me brigjet e liqenitNuk di se sa pulëbardha u mbytënNga xhelozia e zambakëve
104
QE NJË SHEKULL
Ishin me mua tregimetDhe vajet e LumëbardhitPjergullat nuk luluan sivjetNë lotin e stinës së plagosur
I përgatitëm dasmat me kohëAsnjë i grishur nuk erdhiKuajt patën cofur para nisjesNë memoriet e urave
Mikesha e ime e ka mësuarPërmendësh poemën e mjerimitKurse dje e pash Lulin e vocërrPranë Xhamisë së Sinan Pashës
Në shtambat e poçaritHajdutët na e vodhën kujtesënQe një shekull na mundon etjaPër mallin e atdheut
105
NDIQE ZEMRËN
Ndiqe zemrënEdhe nëse të çon në FerrAty gjendet hinorja e joteNë të kundërtënDo të jesh i zbrazët
Më beso miku imTy nuk të nevojiten Llogarit matematikorePër ndjekjen e zemrës
Nëse katetet bashkohenVetëm në një pikëTi mos i lërëPa i ndjekur edhe ëndrratKur ta vjedhin gjumin
Po si ndoqeKu do t’i kërkoshKungujt e zbrazurMiku imKu
106
Është mëkatTë mbesësh pa kujtesëNë udhakimin tëndMes grimcave dhe lotëve
107
2.
Ndiqe yllin tëndO njeri i mirëDhe mos i zbathë këpucëtKur shkel nëpër mjegull
Mos lejoDerdhjen e hinores në asnjë lumëTi je vetë lumiQë rrjedh nëpër damarë
Ndiqe miku imNdiqe zemrënSi ujkun e plagosurNdiqe deri te lëkura e rrjepurNëse nuk doQë ndërgjegjja të të ndjek ty
108
15.05.2010, Prishtinë
PRIFTI
Kur lisi i bren krahët e mizësKujtesa na lenë të gjymtëPse na ikën kalorësit atë natëKur e puthëm mjegullnajën
Nuk desha t’i përkujtojë luletPër dhembjen e guritUji i tejkaloj ethet e verdhaNë qerpikët e hënës
Më thanë miqtë se lumi çmendetKurrë nuk besove në mykun e ujitI kapërceva të gjitha sëmundjetPa u mbështjellë me fasha
Nuset mi ledhatuan plagëtDhe mi lidhën kujtimet me fijet e flokëvePranverën e përkujtojë si rilindje Në dërrasat e kalbura të varrit
109
Nuk mu përkujtuan anatematNë syrin e vashës së sëmurëPrifti i ledhatonte gurtë e varritMe njomësinë e lëkurës së duarve
110
NJË KOHË TË GJATË
Në momentet e papërsëritshmeLëngojnë ditët e grisuraMoti nuk ka rënë shiNë damarët e lodhur të tokës
Ishe në ëndrrën time moj mikeSa lehtë i kapërceva maletSot më lindën përsëri kujtimetKur si gjimnazist kafshonim mollën
Ishe lumi i shpresës në këngën timeDhe vajtove kur zhdukej fisiNë thembrat e ditës deshe Që sërish të thyhet lisi
Mos mi përkujtoni plagët që kullojnëNuk jam ariu që t’i shërojëNjë kohë të gjatë lëpiva trungjetNga kafshimet e çmendura të ujqërve
111
16.O5.2O1O, Prishtinë
ATË QË S’E PATËM KURRË
Asnjëherë nuk i lidhëm kuajtNëpër vende të caktuaraKërkonim në hone rrugën E etjeve të shiut të kristaltë
Nuk na besuan hileqarëtKur e matnim tokën me pëllëmbëDeltina djersitej kur poçariI ziente kujtimet e shtambave
S’doja të jem i ngjashëmMe hingëllimën e kafshimitBuzët thahen në shtrojerëFreskia bren rrapin e rrëzuar
Ikën si netët të paftuaritDyert i lamë të hapuraAsnjë brenge nuk i shkoi ndërmendT’i mbyllte dritaret atë çast
Pa vetëdije e përqafuam sterrënFrika si ushejza na hyri nën lëkurëGjatë tërë kohës mbetëm duke mallkuatPazotësinë tonë që kurrë s’e patëm
112
MBRETËRIA E ÇMENDUR
I vrasim pëllumbat deltinor Kur puthen me bubullimatPa na dridhur qerpikuSi të marrë i konvertojmë erërat
Nuk jemi në gjendjeT’i kontrollojmë ndjenjatDukemi si somnambulKur jemi të zgjuar
Flemë aq pakSa të mos bezdisen mizatKur na i lëpinë trutë Pas lindjeve të para
Sa herë që bisedojmëGënjeshtra e juaj Është më e vërtetëSe e vërteta e mikut
Po kush je tiTë më shesësh mendKur unë kam aq shumë sëmundjeSa që mund t’i infektojë ujërat
113
Ti mendon se di shumëMiku imDhe harron se s’diSe sa peshon krahu i mizësNë syrin tënd të uritur
114
2.
Atë ditë kuptovaSe e mashtrove vetvetenKur i krehe flokët në pasqyrë
Pështyve fijet e thinjuraDuke menduar Në fytyrën e mikut tëndPor pasqyra qeshiMe çmendin njerëzore
Pastaj i kalove uratNëpër kujtesën e lumenjveDhe kurrë më nuk u ktheveNë fshatin ku u linde
Unë nuk diKu i le ti këpucëtApo i fshehe me çorapet e tuaNën thonjtë e paprerë
115
Ike nga vetjaSi djalli prej hudhraveMiqtë të kërkuan nëpër parqe
Xhupin ta gjetën Me një qese najloni Pa letër identiteti
I njohën gazetatQë i mbaje në xhepat e shqyera Me shkrimet e tuaPër klonimin e gomarëve
116
3.
Teshat i varrën Në harqet e urësDhe ikën duke i kënduar Psalmet e Sollomonit
Në letrën tënde të identitetiShënuan disa fjalë Që as djalliNuk mund t’i kuptojë
Të ishe në mesin tonëMiku imDo të kuptoje se çka shkruantePër identitetin tënd
Ndoshta është më mirë kështuI gjallëDo të kuptoje se çka u tha për tyKështu pushon në qetësiNë Mbretërinë tënde të çmendur
117
ANATEMAT
Sa herë i kërkuam myshqetNëpër lisat e plagosurNë lirikat tona gjetëmGjakimin e memories
Me rite të huaja Ndërtuam një hinoreKockat na i bluan Në mullirin e fshatit
Ujqërit nuk na linin të qetë I ndërruam vendet e varreveTë vdekurit na mallkuanPër pacifizmin tonë
Aq shumë vite kaluanNëpër hartën e lëkurës Sa që na ndoqën anatematDeri te guri ku hapej toka
118
MORRAT
Sa herë që patëm frikëKafshimin e kërkuam në eshtraDhëmbët e natës së pabesëPikonin gjak bari
Na i dhunuan luadhet Pa kullotur kosa sanën e njomëNuset mallkuan për herë të dytëKur ikën dasmorët
Nëpër urë erdhën ushtarëtMe trastë të shqyeraÇmimi i plumbave kishte rrënjeBuka kushtoi një dreq e gjysmë
Nuk na mbeti tjetërPërpos t’i shesim pulatAq shumë morra kishin ushtarëtSa që i kallën këmishët e trupit
119
SHTATË DITË
Shlyeje testamentinMikesha e imeShlyeje kujtesën e guritKur e kafshon vdekjenSepse njeriuVetëm një herë jeton
Hera e dytë nuk ekzistonNë fluturimin e bletësPasi që e humb thimthinNë biografinë e ujit
Ne mundohemiTi gjejmë ato pak pika Që na bashkojnëNë kohëDhe hapësirë
Por kot e kemi Nuk mund t’i kalojmë uratNë dhembjen tonë
120
Na mbështetën për muriKur ishim krahëthatë Kryeneçësinë e harruamNë xhepat tonë të arnuar s
S’deshëm të ikim askundDerisa të çmallemi me kalldrëmetQe shtatë ditë të lume Nuk dëgjuam zërin e hoxhës
121
BIBLIOGRAFI
Adem Zaplluzha u lind në Prizren, më 1943.Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje, ndërsa Akademinë Pedagogjike në Prishtinë. Një kohë punoi mësues nëpër fshatrat Studençan të Therandës dhe Hoça e Qytetit, afër
Prizrenit. Ndërkohë punësohet si përkthyes në Korporatën Energjetike të Kosovës. Me shkrime filloi të merret kryesisht me poezi që nga mosha e fëmijërisë. Rrugën letrare e nisi me vjershën e parë për fëmijë të cilën e botit në revistën ”Pionieri” më 1957. Si i punësuar në Korporatën Energjetike të Kosovës bashkë me shokët e punës dhe të pendës themeloi grupin letrar “Lulëkuqet e Kosovës”. Në kuadër të punës së këtij grupi qe botuar përmbledhja “Ngjyra e Kohës” në të cilën e përfshi një numër i konsideruar i poezive të tij. Krahas krijimeve të publikuara në revistat për fëmijë,botoi edhe një sërë krijimesh letrare nëpër gazeta dhe revista që dilnin në Prishtinë Shkup dhe Zagreb. Në vitin 2o1o i përkthehet një libër në gjuhën Rumune nga përkthyesi i mirënjohur Baki Ymeri, “Pema e Bekuar” libër i cili pat jehonë në Rumuni. Po këtë vit në botim të revistës Shqiptari në Rumuni, në bashkëpunim me redaksinë revistës “Dituria”Në Boras të Suedisë, botohet një antologji “Jehona e Shekujve “ autor Sokol Demaku ku paraqitet me disa punime.Është anëtarë i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Jeton në Prishtinë .
122
BIBLIOGRAFI LETRARE
1. “Puthje”-poezi “Rilindja”, Prishtinë,1974.
2. “Ecjet e Viteve të Mëdha”, poezi,”Jeta e Re”,Prishtinë 1995.
3. “Çamarokët e Theporres”, poezi për fëmijë ,”Shkëndia”,Prishtinë 1996.
4. ”Muret”,poezi, “Jeta e Re”, Prishtinë,1997.
5. “Morfologjia e Dhembjes”,poezi, “Faik Konica”,Prishtinë 2ooo
6. “Ai vjen Nesër”, poezi,Qendra e Kulturës, Këlubi letrar “Fahri Fazliu”,Kastriot,2oo7
7. “Letër nga Mëgimi”,poezi, Klubi letrar “Fahri Fazliu”Kastriot ,2oo7
8. “Letër Nga Mërgimi 2 “ poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi Letrar ,Fahri Fazliz, Kastriot 2oo7
9. ”Udhëndarja”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi Letrar , “Fahri Fazliu” Kastriot ,2oo810. ”Thirrje e Gjakut”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Klubi letrar, “Fahri Fazliu”Kastriot 2oo811. ”Asgjë Sikur Molla”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Klubi letrar “Fahri fazliu” Kastriot,2oo9.
123
12. “Vesa në Lotin Tim”,poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi Letrar “Fahri Fazliu”,2oo9,13. ”Puthja e Gozhduar”,poezi,”Qendra eKulturës”,Këubi letrar, “Fahri Fazliu”Kastriot ,2oo9.
14. ”Kashelasha në Vargje”,poezi për fëmijë,”Qendra e Kulturës,Kastriot, 2oo9.15. “Pema e Bekuar”, E përkthyer, Rumani,2o1o.16. ”Bajraktarët e Vatanit”,poezi satirike,Klubi letrar,”Fahri Fazliu”Kastriot 2o1o.17. ”Hijet e ndryshkura”,poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,2o1o.18. ”Stuhi në Kutulishte”,poezi,”Qendra e kulturës”,Kastriot.2o1o.19. “Posa ikte Nata”,poezi, “Qendra e Kulturës “,Kastriot,2o1o.20. ”Loja e Myshqeve”,poezi,”Qendra e Kuturës”,Kastriot,2o1o.21. ”Lumëbardhi dhe gjëma”,poezi,”Qedra e Kulturës”, Kastriot,2o1o22. Metafora e Heshtejes”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Kastriot,2o1o23. ”Hyji në Prekaz”, poezi,”Qendra e Kulturës”,Kastriot,2o1o.24. ”Sinoret e Hinores”,poezi, Lidhja e Shkrimtarëve- Kastriot 2o1o25. ”Don Kishoti dhe Rosinanti”,poezi,Lidhja e Shkrimtarëve,Kastriot,2o1o
124
26. ”Zjarri i Dashurisë”,poezi,Lidhja e Shkrimtarëve-Kastriot,2o1o27. ”Kur Likenet Vallëzojnë”,poezi,Lidhja e shkrimtarëve-Kastriot,2o1o
PËRMBAJTJA
HIJET 5ATË DITË 6KUR NDALOHEN ËNDRRAT 7LETRAT E DJERSITURA 8LETRAT 10PËRQAFIMI 11KUR DEHEN USHTARËT 15SI SYRI 16ZEMRA 17RRUGA 18KUR THAHEN LULET 19LEHJA 20TËRBIMI 21KUR QESH ME VDEKJEN 22ENGJËJT 23UJI 24KUR MASHTROHET BARI 25ÇDO DHEMBJE 26MOS PI 27
125
TRAJTIMI 28PASTAJ IK 30KUR NUK KTHEHET KURRË 33LYSHTRAT E LUMËBARDHIT 36MOS MI PREK PLAGËT 38ASNJË BLETË NUK FLUTUROI 39AJO NUSE 41KODI I DASHURISË 42KUJTESA 43LETRA E IME 44PRANË SOFRAVE 45MOS 47SHIU 48T’I FALIM 50ZËRI I ZURNASË 52MIQTË E MI 53NATA 54NË FLOKËT E TU 55ISHIM TË RINJ 56GJYSHI IM 57DO TË MBESIM LAKURIQ 59QË KËNDON NË LYMËRISHTE 61VETËM NJË LOT 62KUR KALLEN FUSHAT 63GËRMIMI 64MUA MË MJAFTON 66DRITA INKANDESHENTE 67PASHAI 68PENGU I KUJTESËS 69KUR FUTUROJNË PESHQIT 70LEGJENDA 71NJË TRASHAMAN 72
126
KUR MBYLLEN DYERT 75DASHURIA 76DASMAT 77FJALËN LIRI 78ATË KOHË 79SYBAJAMJA 80KUJTESA 82GJYSHI 83DRINI I ZI 86DEHJA E LISAVE 87NË ÇERPIKUN E NËNËS 88TAKIMI 89KUR FILLON FILLIMI 91RITMI I KJTESËS 93LULET NUK PRESIN 94ENDE JEMI NË FILLIM 97LULJA NË ASHTIN TONË 99KUR KALLEN LIBRAT 100MËKATI 101SHIU I GRISUR 102KUR NUK PËRKULEN NUSET 103LIBRI I VJETËR 104QE NJË SHEKULL 105NDIQE ZEMRËN 106PRIFTI 109NJË KOHË TË GJATË 111ATË QË S’E PATËM KURRË 112MBRETËRIA E ÇMENDUR 113ANATEMAT 118MORRAT 119SHTATË DITË 120BIBLIOGRAFI 122
127
BIBLIOGRAFI LETRARE 123
Adem Zaplluzha
Sinoret e Hinores
Tirazhi:1ooo copë
u shtyp në shtypshkronjënTREND
Prishtinë, 2010
128