SAVOIR VIVRE

Savoir-vivre (fr. savoir - wiedzieć, vivre - żyć; "znajomość życia") czyli ogłada, dobre

maniery, bon-ton, konwenans towarzyski, znajomość obowiązujących zwyczajów, form

towarzyskich i reguł grzeczności obowiązujących w danej grupie.

Wyrażenie savoir-vivre pochodzi z języka francuskiego i jest złożeniem dwóch czasowników

w formie bezokolicznika. Savoir znaczy wiedzieć, za to vivre znaczy po prostu żyć. Stąd

savoir-vivre przetłumaczyć można jako sztuka życia. Wzięte razem, tworzą popularny splot

słów, który można rozumieć jako:

znajomość obyczajów i form towarzyskich, reguł grzeczności;

umiejętność postępowania w życiu i radzenia sobie w różnych trudnych sytuacjach.

Zasady savoir-vivre'u dotyczą przede wszystkim kilku głównych dziedzin życia:

nakrywania, podawania do stołu i jedzenia,

wyglądu, prezencji (np. postawy, higieny) i właściwego ubioru,

form towarzyskich (np. w miejscu pracy, w rodzinie, na przyjęciach),

komunikacji (także telefonicznej i internetowej),

zachowania się w szczególnych sytuacjach.

Warto nadmienić, że savoir-vivre jest uwarunkowany kulturowo, a więc znacząco różni się od

siebie w zależności od regionu świata.

Główne zasady savoir vivre’u:

czarodziejskie słowa: proszę, dziękuję,

przepraszam,

witać znajome osoby, zarówno dzieci jak

i dorosłych,

szanować ludzi, zwłaszcza swoich najbliższych, osoby starsze,

nawiązywać kontakt z innymi dziećmi

i przedstawiać się,

nie przerywać nikomu rozmowy,

pytać rodziców o pozwolenie, gdy chce się coś zrobić lub wziąć,

kultury przy stole, przy telefonie,

higieny, dbałości o swój wygląd, porządku.

Człowiek stosujący się do zada savoir- vivre’u powinien być na co dzień :

uśmiechnięty,

uprzejmy

życzliwy

punktualny

dyskretny,

lojalny

grzeczy

etykieta, kurtuazja - zbiór norm zachowania, zwyczajów i form towarzyskich (savoir-vivre)

obowiązujący w określonej grupie społecznej lub środowisku (np. etykieta dworska -

ceremoniał dworski, różny na dworach różnych monarchów). Etykieta może być formalnie

ustalona i spisana albo nieformalna, przekazywana ustnie. Etykieta była też częścią

obszerniejszych kodeksów (np. kodeks etyczny, kodeks rycerski, kodeks bushidō), które poza

regułami zachowania określały też obowiązującą członka danej społeczności postawę

moralną, dążenia czy sposób myślenia.

Alfabet dobrych manier

Arogancja - okazywana słowami,

minami, gestami wobec dorosłych jest nie do wybaczenia.

Brzydkie słowa – takich słów

kulturalny człowiek wcale nie używa.

Cześć – nie żałujmy tego słowa

wobec kolegów i koleżanek.

Dyskrecja – to umiejętność

zachowania tajemnicy.

Nie powtarzamy osobom postronnym powierzonych nam sekretów.

Elegancja - to styl bycia i ubierania się, polega na "dyskretnym uroku".

Fair play - szlachetna gra, w życiu codziennym polegająca na tym, żeby

nie oszukiwać, nie wygrywać cudzym

kosztem, nie wykorzystywać swojej przewagi.

Gafa - zachowanie nietaktowne,

raczej niezamierzone, wynikające z nieuwagi, niewiedzy

czy roztargnienia, gdy się zdarzy,

nie wpadajmy w panikę i szybko przeprośmy.

Higiena - obowiązuje codzienne mycie się od stóp do głów. Uwaga!

Pryskanie brudu dezodorantem daje

mizerne efekty.

Imieniny - nie zapominajmy

solenizantom złożyć życzeń.

Jedzenie - mlaskanie, siorbanie, cmokanie, czyli jedzenie głośne

i niechlujne jest bardzo kompromitujące!

Kłanianie się - młodsi kłaniają się

starszym, uczniowie nauczycielom i innym pracownikom szkoły, chłopcy

dziewczętom.

Listy - cudza korespondencja to rzecz święta, nie otwieramy i nie czytamy

cudzych listów.

Łyżeczka - zawsze wyjmujemy ze

szklanki, gdy pijemy herbatę (w przeciwnym wypadku grozi wybiciem

oka!).

Mowa sztućców - po skończonym posiłku odkładamy sztućce na

talerzu równolegle do siebie po prawej stronie.

Niepunktualność - ten, kto się spóźnia, zraża do siebie ludzi, jeszcze

zanim ich zobaczy.

Obrażanie się - dąsanie o byle co,

"muchy w nosie" to mało elegancki (a przy tym nudny!) sposób

załatwiania swoich porachunków.

Plotka - jest w bardzo złym tonie. Świadczy o osobie, która plotkuje, że

jest pusta i nie ma nic do

powiedzenia na inne tematy. Takiej

osobie nie należy ufać.

Rodzice - nie do wybaczenia jest niegrzeczne zachowanie wobec

rodziców lub lekceważące wyrażanie

się o nich przy kolegach.

Śmiecenie - człowiek cywilizowany

nie wyrzuca śmieci, gdzie popadnie.

Telefon - dzwoniąc do kogoś witamy się i zawsze przedstawiamy,

nie telefonujemy po godzinie 22.00.

Uśmiech - ułatwia codzienne życie. To gest życzliwości wobec innych

ludzi.

Wizyta z rodzicami - nie okazujemy, że się nudzimy, nie

chodzimy z męczeńska miną i nie jęczymy "chcę do domu".

Zwroty grzecznościowe –starajmy się używać „magicznych słów”: proszę,

przepraszam, dziękuję.

Życzliwość – powinno się być życzliwie

nastawionym do wszystkich ludzi. Takie zachowanie naprawdę potrafi zdziałać cuda!

TRZY MAGICZNE SŁOWA: PROSZĘ, PRZEPRASZAM, DZIĘKUJĘ czyli TAKIE

PROSTE A TAKIE TRUDNE

Nie pamiętam skąd znam określenie „Trzy Magiczne Słowa”, ale w głowie Polara, jakoś się

mocno zagnieździło i wziął je sobie bardzo do serca, szczególnie, że gdy, tak spojrzy się

wokoło, to nie są one tak powszechnie używane, jakby to się mogło wydawać. Niby

powszechnie słyszane: proszę – gdy komuś coś podajemy, albo o coś prosimy; dziękuję - gdy

coś otrzymamy; przepraszam -gdy chcemy kogoś ominąć. Jest tego dużo, ale są jeszcze inne

znaczenia tych słów:

-proszę – gdy prosimy o pomoc;

- dziękuję – gdy dziękujemy za pomoc, czy wykonaną pracę;

- przepraszam – gdy coś zrobimy niewłaściwie.

Nie potrafimy prosić, lub nie chcemy, bo uważamy to za rzecz uwłaczająca. Dopiero, gdy

życie Nas przyciśnie przypominamy sobie do czego służy słowo proszę. Nie prosimy, bo

prośba to oznaka słabości. Nie prosimy, bo proszenie to wstyd.

Nie potrafimy często dziękować i nie dlatego, że nie chcemy, albo uważamy, że dziękowanie

to osłabianie własnej pozycji, ale dlatego, że nie nauczyliśmy się dziękować za wszystko co

zrobi dla Nas inny człowiek.

Słowo przepraszam, to z tej trójcy lingwistycznej słowo najtrudniejsze. Przyznawanie się do

błędów nie leży w naturze ludzkiej. Naturalnym sposobem obrony, jest znalezienie

wytłumaczenia danego zdarzenia, tak, aby jego negatywne skutki nie były przypisane naszej

osobie. Naturalnie bronimy się przed tym, aby uznano Nas winnymi.

POWITANIE I POZDROWIENIE - SAVOIR VIVRE

Skinienie głową czy ukłon są najprostszą formą uprzejmości. Pozdrawiać można także

uśmiechem albo krótkimi zwrotami - „Cześć" wśród młodzieży, „Dzień dobry", „Dobry

wieczór" czy „Szczęść Boże" wśród osób starszych. Pozdrawia się ludzi bardzo bliskich, ale i

znanych tylko z widzenia. Są jednak takie miejsca, w których pozdrawia się ludzi całkiem

sobie obcych, np. w górach, w lesie czy w przedziale kolejowym.

Kto pozdrawia?

W sytuacjach oficjalnych przyjmuje się starą zasadę, że pierwsza pozdrawia osoba stojąca

niżej w hierarchii społecznej - więc pierwszy kłania się pracownik swojemu przełożonemu,

uczeń nauczycielowi. Młodszy pozdrawia starszego, mężczyzna kobietę, idący stojącego,

wchodzący do już obecnego, jadący samochodem pieszego. Nie powinno się jednak sztucznie

wyczekiwać na pozdrowienie, przeprowadzając śmieszną kalkulację „kto ważniejszy". Osoba

kulturalna na widok znanej sobie osoby po prostu kłania się.

Ukłon

Sposób, w jaki się kłaniamy wiele mówi o nas i naszym stosunku do spotkanego znajomego.

Bywa więc ukłon głęboki, grzeczny, ale i chłodny czy pretensjonalny. Kłaniamy się

spotykając na ulicy domowników i najbliższą rodzinę, szczególnie w sytuacji, gdy jesteśmy w

towarzystwie.

Osobom, które spotkaliśmy już kilkakrotnie w ciągu dnia, kłaniamy się tylko przy pierwszym

spotkaniu, przy następnych należy się jedynie uśmiechnąć lub wykonać jakiś przyjazny gest.

Zawsze przyłączamy się do ukłonu osoby, z którą idziemy, nawet jeśli nie znamy spotkanego

przechodnia.

Co z nakryciem głowy?

Uchylenie nakrycia głowy jest nadal obowiązującym gestem wśród kulturalnych ludzi.

Dotyczy to tylko kapelusza i czapki z daszkiem, nie zaś beretu, czapki mundurowej czy

ciepłej wełnianej czapki.

Mijając znajomego mężczyzna zdejmuje kapelusz prawą ręką, a gdy| wyprzedza osobę

spotkaną - lewą. Wchodząc do pomieszczenia zamkniętego mężczyzna powinien zdjąć

nakrycie głowy.

Siedzieć czy wstać?

Kobieta przy powitaniu i pożegnaniu powinna wstać tylko wówczas gdy wita się z kobietą

starszą od siebie lub z kimś bardzo dostojnym. Mężczyzna natomiast zarówno przy powitaniu

jak i przy pożegna-niu powinien zawsze wstać. Młodzież do lat osiemnastu przy powitaniu z

osobami starszymi także powinna wstać.

Całowanie w rękę

Całowanie w rękę nie jest obowiązkiem, a nawet przeciwnie - wielu uznało to za gest

zbyteczny, anachroniczny. „Przekrój" wprowadził nawet określenie, które weszło do naszego

języka - „cmok-nonsens".

Są jednak i tacy, którzy zdając sobie sprawę, iż jest to gest retro, uważają go nadal za

elegancką formę przywitania i całują kobiet w rękę.

Dziewczyna nigdy nie powinna wyrywać ręki, nawet, jeśli jest przeciwna pocałunkowi.

Ważne jest prawidłowe wykonanie tego gestu - należy pamiętać, że to mężczyzna schyla się

do damskiej dłoni, a nie podnosi ją do góry.

Nie powinno się także całować w rękę przez stół, w tym celu należy obejść mebel.

Przyjmuje się zasadę, że raczej nie całuje się pań w rękę pod gołym niebem, więc na ulicy, w

parku. Także unika się tego rytuału w sytuacjach oficjalnych, np. w urzędach.

Trzeba wyraźnie zaznaczyć, że tak charakterystyczny dla nas pocałunek w rękę jest

traktowany przez inne narody z lekkim zdziwieniem i przymrużeniem oka. Obecnie

przyjmuje się stanowisko, i że w rękę całuje się jedynie najdroższe panie w życiu - matkę,

żonę, składając życzenia, gratulacje, dziękując za życzliwość.

Uścisk dłoni

Uścisk dłoni jest gestem symbolicznym i wiele mówi o naszym stosunku do osoby, z którą się

witamy. Sposób, w jaki podajemy zawsze prawą dłoń może wyrażać przyjaźń, szacunek, ale i

obojętność, lekceważenie.

Nadal obowiązuje zasada:

-że osoba starsza pierwsza podaje rękę osobie młodszej,

-kobieta - mężczyźnie,

-przełożony - podwładnemu.

Należy spokojnie poczekać, jeżeli osoba starsza czy kobieta nie podaje ręki i poprzestać tylko

na ukłonie.

Młodzi ludzie zazwyczaj popełniają tę klasyczną gafę i pierwsi wyciągają rękę np. do mamy

koleżanki. Jednak za bardzo niegrzeczne uważałoby się dzisiaj niezauważenie ręki podanej

przez osobę młodszą w geście przyjaźni.

Zarówno mężczyzna jak i kobieta powinni podawać całą dłoń, nie zaś powściągliwie

pozwalać jedynie na uścisk palców. Przy podaniu dłoni niezbędne jest także przyjazne

spojrzenie i miły, ciepły uśmiech. Dlatego podając rękę zawsze powinniśmy spoglądać prosto

w twarz osobie, z którą się witamy, nie zaś patrzeć w inną stronę, bo może być to odczytane

jako wyraz lekceważenia.

Należy także wspomnieć o częstych błędach pojawiających się przy okazji podawania dłoni,

Często zdarza się, że kobieta, która podaje rękę mężczyźnie, podnosi ją zbyt wysoko, dając

mu do zrozumienia, by pocałował jej dłoń. Może doprowadzić to do wielu sytuacji

komicznych, szczególnie w momencie, gdy mężczyzna wcale takiego zamiaru nie miał.

Uścisk obiema rękoma jest wyjątkowo miłym sposobem powitania. Występuje on przeważnie

pomiędzy osobami dobrze sobie znanymi lub w wypadku, gdy osoba chce dać do zrozumienia

drugiej, że jest partnerem godnym zaufania.

Podczas witania gości w prywatnym mieszkaniu gospodarz najpierw pomaga gościom zdjąć

okrycie wierzchnie, a dopiero wówczas następuje przywitanie. Gospodarz pierwszy wyciąga

rękę do swoich gości. Osoby, które pracują w tym samym zakładzie pracy i widują się

codziennie, nie mają obowiązku codziennego podawania sobie dłoni. Wystarczy skinienie

głową i powiedzenie „Dzień dobry". Jednak w wypadku, gdy kolega z pracy idzie na urlop

czy wraca po dłuższej chorobie, podanie ręki wyraża życzenia i radość z powrotu.

Widząc na ulicy osobę znajomą, podaje się jej rękę tylko wtedy, gdy zamierzamy przystanąć i

zamienić z nią kilka słów. Obecnie zdjęcie rękawiczki nie jest konieczne, chyba że osoba

starsza wiekiem uczyniła to pierwsza.

Nie należy podawać dłoni przez stół. Jeśli nasi znajomi znajdują się po drugiej stronie stołu,

wystarczy na powitanie skinąć głową lub obejść stół w celu uściśnięcia ręki znajomego.

W sali restauracyjnej, przez wzgląd na higienę, nie witamy się przez podanie dłoni w

momencie, gdy osoba znajoma spożywa właśnie danie. Wtedy powitanie powinno nastąpić

przez skinienie głowy.

Wzięcie w ramiona

Ta forma powitania, która przyszła do nas z Hiszpanii i Włoch, cieszy się w Polsce coraz

większą popularnością. Uścisk, tzw. akolada, to rodzaj powitania przyjaciół i znajomych w

serdeczny sposób. Najczęściej spotyka się ją między dwiema paniami łub panią i panem,

rzadko natomiast między dwoma mężczyznami.

Wśród panów spotyka się raczej podanie sobie prawych dłoni przy jednoczesnym poklepaniu

się po barkach lewymi dłońmi. Tego rodzaju uścisków nie stosujemy w stosunku do osób

całkiem obcych, w sytuacjach oficjalnych czy w miejscu pracy.

Przedstawianie

Przedstawia się mężczyznę-kobiecie, młodszego-starszemu, młodszego rangą-starszemu rangą, pojedynczą osobę, niezależnie od płci-małżeństwu.

Najpierw wymienia się nazwisko osoby przedstawianej. Propozycję przejścia na "ty" składa starszy - młodszemu, kobieta - mężczyźnie, przełożony -

podwładnemu, starszy pracownik - młodszemu pracownikowi.

Zanim zaproponuje się przejście na "ty", należy się zastanowić, czy na pewno tego chcemy, czy nie dzieje się to na potrzebę chwili i czy następnego dnia nie będziemy żałować tej decyzji.

Zasady korespondencji

Gdy list nie jest zbyt długi, powinien być pisany odręcznie, najlepiej piórem i na

eleganckiej papeterii. Savoir vivre nakazuje, by zawsze zapisywać jedynie jedną

jego stronę. Prawy górny róg jest zarezerwowany dla daty i miejsca jego powstania.

Nieco niżej i z lewej strony powinien pojawić się natomiast powitalny zwrot

grzecznościowy. Jeśli adresatem listu jest krewny lub osoba, którą dobrze znamy i z

którą łączą nas bliskie relacje, list można rozpocząć zwrotem: „Droga Aniu”,

„Kochana Babciu”, jeżeli nie rozpoczynamy od zwrotu „Szanowna Pani”, „Szanowny

Pan”, „Szanowne Państwo” itp.. Zaraz za nimi powinien znaleźć się przecinek, a

pierwsze zdanie zaczynamy małą literą. Wszystkie zaimki osobowe odnoszące się do

jakiejś osoby, a więc np. „Ty”, „Ci”, „Wam”, powinny zaczynać się wielką literą.

Treść listu natomiast musi być przemyślana i napisana poprawną polszczyzną. Nawet

najdrobniejszy błąd może nas bowiem skompromitować. Na końcu stosujemy zwrot

pożegnalny, np. „Z pozdrowieniami” i podpisujemy się pełnym imieniem oraz

nazwiskiem.

Jeśli list przekracza stronę, powinien zostać napisany na komputerze. Powitalny zwrot

grzecznościowy, a także nasz podpis powinny być jednak wykonany odręcznie.

Savoir vivre podaje, że na otrzymany list zawsze powinno się odpowiedzieć w

przeciągu tygodnia.

UBIÓR:

Uwagi ogólne:

ubiór stanowi swoistą wizytówkę naszego statusu społecznego, powagi reprezentowanej

instytucji i szacunku dla kolegów otoczenia, zawodowych partnerów. Dobre maniery, których

oczekuje świat biznesu, polityki i dyplomacji nie uznają nonszalancji w sposobie bycia, a w

ubiorze ekstrawagancji nieco inaczej jest w szkole . W biurze czy na oficjalnych spotkaniach

należy zawsze być zadbanym, schludnym, eleganckim, pamiętając, że swym wyglądem

zewnętrznym budujemy nie tylko autorytet osobisty, lecz także instytucji, którą

reprezentujemy( w tym i szkoły) . Ubiór stał się więc siłą rzeczy istotnym elementem savoir

vivre’u.

Wedle najbardziej klasycznej definicji wyznacznikami elegancji w ubiorze są:

Umiar i prostota.

Staranność w ubiorze

Szykowność

Dostosowanie ubrania do okoliczności

Rodzaje ubiorów:

Jak wspomniałem już wcześniej, ubiór zawsze powinien być dopasowany okoliczności w

jakich chcemy w nim wystąpić. Stroje (nie mówię oczywiście o tych noszonych w sytuacjach

czysto prywatnych, domowych) dzielimy z grubsza na trzy kategorie:

1. Strój nieformalny

2. Strój formalny

3. Strój koktajlowy

Pierwsze wrażenie, jakie wywieramy na drugiej osobie, najczęściej opiera się na naszym wyglądzie i stroju, zatem na oficjalne spotkanie, np. z potencjalnym przełożonym, załóżmy coś stosowego do okazji.

Oczywiście nikt nie może nas zmusić do założenia eleganckiego stroju, ale na premierze czy galowym przedstawieniu teatralnym po prostu nie wypada pojawić się w jeansach i flanelowej koszuli.

Bez względu na panującą modę, zwróćmy uwagę na to, czy dane wzory i kolory pasują do naszego typu urody.

Poszczególne elementy stroju musza współgrać, zatem starannie dobierzemy krawat do koszuli i garnituru, a bluzeczkę do spódnicy czy spodni.

Spośród trzech podstawowych elementów męskiej garderoby ( garnitur, koszula, krawat) tylko jeden powinien być w deseń. Zatem do wzorzystego krawata pasuje tylko jednolita koszula i takaż marynarka.

Mankiet koszuli powinien wystawać spod rękawa marynarki na ok. 1cm.

Nie należy zakładać jasnych skarpetek do ciemnego garnituru

Nie należy także przesadzać z ilością kosmetyków i dodatków zwłaszcza w ubiorze kobiecym

Najczęściej popełniane błędy przy ubiorze: ( CIEKAWOSTKA)

Noszenie przez mężczyznę zbyt krótkich skarpetek;

Noszenie przez mężczyznę koszuli z krótkim rękawem pod marynarką;

Noszenie przez mężczyznę muszki lub krawata z węzłem fabrycznie związanym;

Używanie spinki do krawata;

Noszenie w kieszonce garnituru chusteczki identycznej z krawatem;

Ubieranie przez kobietę prześwitującej bluzki;

Brak dostosowania długości spódnicy do figury i sytuacji;

Noszenie sandałów do garnituru;

Noszenie skarpetek do sandałów;

Noszenie przez mężczyznę szarych lub siwych butów;

Ubieranie przez kobietę złotych lub srebrnych butów do stroju innego niż

wieczorowy;

Używanie przez mężczyznę torebki na dokumenty;

Kolorowy smoking;

Niedoprasowane spodnie i niewypastowane buty;

Noszenie obuwia sportowego do garnituru, marynarki lub spódnicy;

Noszenie lakierek do spodni typu jeans.

GRZECZNOŚĆ NA CO DZIEŃ

Rodzice i dzieci Dobre maniery przede wszystkim wynosi się z domu. To rodzice są pierwszymi nauczycielami właściwego zachowywania się i postępowania. Uczą szacunku dla starszych, słabszych, chorych, uczą współczucia i wrażliwości. Nakazują i zakazują, co najczęściej budzi sprzeciw dzieci, które powinny być posłuszne na każdym kroku. I tu rodzi się bunt, bo młodym ludziom wydaje się, że w sposób jawny i brutalny narusza się ich wolność i niezależność. Tymczasem takie zachowanie rodziców ma na celu najczęściej tylko troskę o przyszłe życie ich pociech. Umiejmy też przyznać się do popełnionego błędu czy winy. Oskarżanie innych tylko pogorszy sytuację i raczej nie przekona rodziców do naszej niewinności.

Stosunki między rodzeństwem Starsze rodzeństwo powinno pamiętać, że młodszy brat czy siostra to nie dziecko na posyłki, które w razie nieposłuszeństwa można zastraszyć. Młodsi muszą wiedzieć że nie wszystko, co robi starszy brat czy siostra jest dozwolone także im. Wiek też ma swoje przywileje.

Dziadkowie Zdarza się, że w domu mieszkają z nami także dziadkowie. Młodzi ludzie często zapominają, że osobom starszym należy się szacunek i wyrozumiałość. W podeszłym wieku dolegliwości zdrowotne są czymś wręcz naturalnym, zatem nie złośćmy się na babcię, która znowu narzeka na bóle kręgosłupa. Nawet jeśli tę skargę słyszymy już piąty raz w ciągu godziny. Trzeba zdobyć się tu na cierpliwość. Nie wolno też ignorować dziadków, gdy np. coś do nas mówią. Jest to bardzo niegrzeczne i na dodatek fatalnie o nas świadczy. Czasami można nie mieć ochoty na wysłuchiwanie po raz dziesiąty z rzędu jakiś historii z czasów młodości dziadka, nie wolno jednak dać do zrozumienia, jak bardzo nas to nudzi czy męczy. Starszym osobom trzeba też często pomóc, np. w zrobieniu zakupów. Pamiętajmy również o ustąpieniu miejsca w autobusie czy wsparciu osoby w podeszłym wieku przy wysiadaniu lub wsiadaniu do niego.

Szanujmy swoją prywatność W niektórych domach rodzice wymagają, by drzwi do pokoju dziecka były otwarte, nawet jeśli akurat ma ono gości. Tymczasem każdy członek rodziny ma prawo do prywatności. Dziecko także. Dlatego mama wchodząca nagle do pokoju pod błahym pretekstem, nie zachowuje się zbyt właściwie. Poza tym jest to niegrzeczne. W naszym kraju obowiązuje też tajemnica korespondencji, zatem dzieciom nie wolno otwierać listów adresowanych do rodziców i odwrotnie. Gdy przyprowadzamy do domu kolegów, należy ich przedstawić rodzicom. Jest to dowód szacunku dla obydwu stron. Pamiętajmy też, by nie lekceważyć rodziców, szczególnie w towarzystwie obcych. Obrażając ich, obrażamy jednocześnie nas samych i dajemy naprawdę fatalne o sobie świadectwo.

Zachowanie porządku To kolejna ważna kwestia, choć trudno zachować w domu sterylną czystość. Pamiętajmy jednak o tak podstawowych czynnościach jak ścielenie łóżka czy odkurzanie pokoju, by potem nie wstydzić się przed niespodziewanymi gośćmi. Popłoch na wieść o wizycie wścibskiej cioci, która sprawdza, czy na półce z książkami starto kurz, to naprawdę nic przyjemnego. Oczywiście każdemu może się to zdarzyć, ale trzeba wiedzieć, że nieporządek świadczy przede wszystkim o naszym lenistwie i nie zorganizowaniu.

W windzie Winda to pomieszczenie, gdzie przestrzeni nie ma zbyt wiele i nie sposób uciec przed wzrokiem osoby, która z nami jedzie. Milczenie bywa niekiedy bardzo kłopotliwe,zatem pamiętajmy, by przywitać się przy wsiadaniu, przytrzymać drzwi, gdy ktoś jeszcze z nami wsiada, ustąpić pierwszeństwa kobiecie i zaczekać, jeśli widzimy osobę zmierzająca w kierunku windy. Jeśli mamy duże zakupy starajmy się nie obijać torbami sąsiadów. Psa zaś trzymamy krótko na smyczy.

Zwierzęta w domu Chodzi tu szczególnie o psy. Nie ma z nimi problemu, jeżeli mieszkamy na wsi, ale w mieście zdarzają się kłopoty z powodu naszych milusińskich. Szczekający i wyjący pies irytuje sąsiadów, szczególnie, jeśli stoi na balkonie i słyszy go pół osiedla. Pamiętajmy, by nasz ulubieniec nie biegał bez opieki po podwórzu lub klatce schodowej. Wychodząc na spacer zakładajmy mu kaganiec i smycz. Zwróćmy uwagę, gdzie załatwia swoje potrzeby fizjologiczne, by przypadkiem nie robił tego do piaskownicy, w której bawią się małe dzieci. Jeśli już decydujemy się na zwierzaka, weźmy pod uwagę obowiązki, jakie tym samym na siebie przyjmujemy. Chodzi tu mianowicie o utrzymanie czystości w domu i o higienę psa czy kota (chomiki nie są aż tak uciążliwe pod tym względem), mycie, karmienie czy chodzenie na spacer z naszym czworonogiem.

Żucie gumy

Gumę należy żuć dyskretnie, nie wolno ćmokać robić balonów

Zużyta gumę nakazy wypluć w papierek lub chusteczkę a następnie wyrzucić do śmieci.

Nie należy wyrzucać takiej gumy na ziemię na chodnik, ponieważ ktoś może w nią wejść

Absolutnie nie wolno przyklejać gumy pod blat stołu czy siedzenia

Nie należy gumę żuć podczas oficjalnych spotkań, uroczystości rodzinnych, w kościele, rozmowie z osoba szanowaną lub starszą.

ETYKIETA PRZY STOLE

Rozsadzanie gości w czasie oficjalnych śniadań i obiadów opiera się na zasadzie pierwszeństwa, osobistej randze i pozycji każdego uczestnika.

Gospodarze zawsze siedzą naprzeciwko siebie, aby w ten sposób widzieć wszystkich gości, obserwować pracę obsługi kelnerskiej i w miarę potrzeby dyskretnie porozumieć się ze sobą wzrokiem.

W czasie śniadań i obiadów, w których uczestniczą kobiety i mężczyźni, rozsadza się gości na przemian.

Starszeństwo męża przechodzi na żonę. Jeśli mąż zająłby przy stole np. miejsce 2, żonie z reguły przypadnie również to miejsce .

Gościom zagranicznym, przy równych stanowiskach, przyznaje się pierwszeństwo przed krajowymi.

Rozsadzenie gości ma duży wpływ na atmosferę, stąd też nie sadzamy obok siebie osób, które przebywają stale razem. Dotyczy to męża i żony oraz innych członków rodziny. Nie sadzamy również obok siebie ludzi niedarzących się sympatią.

Zaproszenie można przyjąć lub nie, ale z chwilą zaakceptowania i poinformowania o tym gospodarzy na zaproszonego spadają pewne obowiązki. Jednym z nich jest punktualne przybycie.

Gospodyni zaprasza do stołu kobiety, gospodarz - mężczyzn i wchodzi do jadalni ostatni. Gospodyni kończy jedzenie ostatnia. Opuszczając przyjęcie, goście żegnają się z innymi uczestnikami, gospodynią i gospodarzem.

Jeśli jednak w śniadaniu lub obiedzie bierze udział duża liczba gości, nie ma obowiązku pożegnania się ze wszystkimi. Wystarczy w zupełności uścisnąć dłoń tych uczestników, z którymi prowadziło się rozmowę, i oczywiście pożegnać się z gospodarzami. Wychodząc z licznego przyjęcia, staramy się, by nie zwracać na siebie uwagi i nie przeszkadzać innym uczestnikom, którzy pragną jeszcze pozostać i kontynuować rozpoczętą rozmowę.

Odchodząc, goście dziękują za zaproszenie, gościnność, dobry nastrój, a gospodarze - za przyjęcie zaproszenia.

Podziękowanie wyrażone przy pożegnaniu z gospodarzami jest wystarczające. Przy najbliższym spotkaniu wspominamy miły wieczór i jeszcze raz dziękujemy. Telefoniczne podziękowanie może mieć miejsce tylko w przypadku utrzymywania bardzo bliskich stosunków.

Przy stole nie używamy telefonu komórkowego, powinien być wyłączony Naganne jest ssanie palców przy stole lub obgryzanie paznokci. Nos wycieramy chusteczką, odwracając się od stołu lub opuszczając na chwilę towarzystwo.

Zachowanie przy stole

Na krześle siedzimy spokojnie i prosto, nie suwamy nim tam i z powrotem.

Ręce trzymamy na stole, a nie pod stołem. Łokci nie opieramy na stole. Lewą rękę

gdy jest wolna kładziemy na krawędzi stołu (w niektórych krajach, np. w Azji, lewa

ręka uznawana jest za nieczystą, dlatego nie kładzie się jej na stole lecz na kolanach).

Nie bawimy się sztućcami. Nie bębnimy palcami o blat stołu. Nie wykonujemy

"ekwilibrystyki" palcami.

Nogi trzymamy zwarte. Nie krzyżujemy ich pod stołem. Nie zakładamy jednej na

drugą. Stopy powinny spoczywać spokojnie. Nie wywijamy nogami w takt muzyki

Nie ściągamy butów pod stołem, nawet w sytuacji dużego dyskomfortu dla stóp.

Podchodzenie do stolika

Dżentelmeni są przyzwyczajeni do przepuszczania kobiet przodem, gdy przechodzą przez

drzwi. Odstępstwo od tej reguły obowiązuje - i to od stuleci - przy wchodzeniu do restauracji.

Przed wiekami bowiem traktiernie, zajazdy i gospody nie były bezpiecznym miejscem.

Wkraczając pierwszy, mężczyzna brał na siebie ewentualne ciosy podpitych gości, a także

chronił swą damę przed gęsto latającymi w powietrzu kuflami i pucharami. Ta ochrona pań

została zwyczajowo zachowana do dzisiaj.

Należy więc prowadzić partnerkę aż do samego stolika. Chyba że przy wejściu wita nas

kelner bądź szef sali, który pilotuje gości na miejsce. Wtedy mężczyzna maszeruje na końcu.

Gdy opuszczamy restaurację, sytuacja zmienia się. Pierwsza wychodzi kobieta. Jeżeli

biesiadowała większa liczba osób, można wychodzić bądź przepuszczając wszystkie panie

przodem, bądź przemiennie - kobieta, mężczyzna, kobieta mężczyzna itd.

Poniżej przedstawiamy na schematycznych rysunkach układ i kolejność w jakiej powinno się

podchodzić w restauracji do stolika. Jak widzimy nigdy kobieta nie idzie pierwsza, chyba że

jesteśmy prowadzeni przez kelnera, idzie bezpośrednio za nim.

Przy wychodzeniu obowiązuje taki sam układ jak w sytuacji, gdy prowadzi nas kelner, czyli

kobieta zawsze wychodzi pierwsza, natomiast kilka par tworzy układ mieszany rys. E, F).

. Podchodzenie

B. Kelner prowadzi

C. Podchodzenie (kilka osób)

D. Kelner prowadzi (kilka osób)

E. Odchodzenie

F. Odchodzenie (kilka osób)

Kolejność podawania potraw

Dania na przyjęciu podajemy w kolejności następującej:

przystawki zimne,

przystawki gorące,

zupy,

dania rybne i mięsne,

sery,

deser,

owoce,

kawę i herbatę.

Nie wszystkie z wymienionych powyżej dań muszą być zawarte w menu przyjęcia. W miarę

możliwości staramy się podać kawę i herbatę w innym pomieszczeniu, niż to w którym

spożywano posiłek.

Sposób podawania i jedzenia niektórych potraw

jeśli nie potrafimy czegoś jeść, nie eksperymentujemy, lecz obserwujemy gospodarza,

bułki na przyjęciach nie gryziemy, lecz odłamujemy po kawałku,

talerz na zupę przechylamy w kierunku od siebie,

sosem polewamy tylko mięso lub rybę, nigdy jarzyny i dodatki,

ryby jemy widelcem lub widelcem i nożem - nigdy dwoma widelcami,

awokado lub kiwi, podane ze skórką jemy łyżeczką,

kompoty i desery powinny być przygotowane z owoców wypestkowanych, jeśli

jednak znajdziemy pestkę wypluwamy ją na łyżeczkę, nie na dłoń,

ziemniaki w całości jemy tylko widelcem, nigdy nie pomagamy sobie nożem (wyjątek

- ziemniaki w łupkach),

kawior rozsmarowujemy na kawałku pieczywa, nigdy nie wkładamy go sztućcami

wprost do ust,

sery serwujemy na drewnianej tacy np. z owocami,

jeśli podajemy owoce w całości, musimy przewidzieć osobny talerzyk i specjalne,

mniejsze sztućce do ich jedzenia,

truskawki, poziomki, maliny serwujemy w pucharkach lub miseczkach,

GOŚĆ W DOM - NAKRYWAMY STÓŁ

Podczas nakrywania stołu zawsze należy kierować się podstawową zasadą – sztućce układa

się od środka do zewnątrz. Oznacza to, że najbliżej talerza leżą sztućce, których używa się do

posiłku głównego, natomiast po stronie zewnętrznej wszystko to, po co sięgać będziemy przy

jedzeniu przystawek i zupy. Tak więc przy jedzeniu obowiązuje zasada odwrotna: najpierw

sięgamy po sztućce, które leżą najdalej od talerza.

Jeśli posiłek zaczynamy od zupy to łyżka powinna leżeć po prawej stronie, na zewnątrz od

widelców. Sztućce do każdej następnej potrawy powinny leżeć coraz bliżej talerza.

Jeżeli po zupie podajemy rybę i mięso, po prawej stronie talerza leżą (w kolejności od

wewnątrz) nóż do mięsa, nóż do ryby i łyżka, po lewej - widelec do mięsa i widelec do ryby.

Jeżeli zupa stanowi drugą potrawę, po prawej stronie talerza powinny leżeć (w kolejności od

wewnątrz) nóż do mięsa lub ryby, łyżka i nóż do przystawki, a po lewej tylko widelce.

Jeżeli na przystawkę podajemy rybę, po prawej stronie talerza powinny leżeć (w kolejności

od wewnątrz) nóż do mięsa, łyżka, nóż do ryby, a po lewej widelce w odpowiedniej

kolejności.

Sztućce do deseru leżą u góry, ponad talerzem.

Jeżeli podajemy krem lub chłodny budyń, powinna tam leżeć tylko mała łyżeczka. Jeżeli

jednak umieściliśmy w jadłospisie knedle, kluski lub inne potrawy o konsystencji stałej, u

góry talerza kładziemy łyżeczkę deserową i widelec do ciasta.

Jeżeli przed deserem podajemy sery, u góry talerza powinien leżeć mały nóż i widelec.

Pieczywo i masło podaje się zazwyczaj nie tylko do przekąsek, ale także przed ich podaniem.

Wtedy na małym talerzyku po lewej stronie należy położyć dodatkowy nóż.

Nieodłącznym elementem każdego przyjęcia są trunki i napoje. Jak należy ustawiać kieliszki?

Nie jest to trudne: jeżeli serwowany jest więcej niż jeden napój, kieliszek na pierwszy trunek

powinien stać najbliżej gościa, natomiast pozostałe kieliszki ukosem lub półkolem u góry

talerza.

Niektóre okazjonalne przyjęcia rozpoczynają się lampką szampana. Wtedy najbliżej gościa

powinien stać wysoki kieliszek do szampana. Niskie, szerokie kielichy stawia się tylko wtedy,

gdy oprócz szampana podaje się w tym samym czasie także i inne trunki.

Za kieliszkiem, z którego pijemy do przystawki powinna stać szklanka na wodę mineralną,

następnie kieliszek do białego wina i nieco większy - do wina czerwonego, a na końcu wysoki

kieliszek do szampana. Kieliszki do białego i czerwonego wina, a także do szampana można

ustawić również w trójkącie.