str. 1

Gazetka szkolna, nr 4 Marzec/ Kwiecień

Serdecznie witamy wszystkich Naszych Czytelników!

Zapraszamy wszystkich do aktywnego włączenia się w tworzenie naszej gazetki.

Mile widziane pomysły udoskonalania biuletynu szkolnego.

Redakcja

Krzyżówka wiosenna

Rozwiąż krzyżówkę i odczytaj hasło. 1. Kukła, palona i topiona na wiosnę. 2. Część topniejącego lodu, znajdującego się na rzeczce. 3. Miesiąc w którym rozpoczyna się lato. 4. Kwiat wyłaniający się za śniegu. 5. Kotki, które rosną na drzewach. 6. Ptak, symbolizujący wiosnę.

Nagrodę za poprawnie rozwiązaną krzyżówkę otrzymuje: Łukasz Ćmok, uczeń klasy 6.

1

2

3

4

5

6

str. 2

Twórczość uczennicy z naszej szkoły

Wietrzyk

Leci z południa i z północy,

a z wschodu trafi się też czasem.

To wietrzyk mały, czasem duży

grzeje lub ziębi wszystkie uszy.

Choć narzekają czasem babcie

na reumatyzmy bóle w nogach.

To my kochamy wietrzyk nasz,

Polećmy więc z nim w wielki świat!!!

Katerina

str. 3

Podstawowe informacje

Kangur olbrzymi (Macropus giganteus) – duży torbacz z rodziny kangurowatych, endemit

kontynentu australijskiego, jeden z najbardziej popularnych kangurów, często mylony

z kangurem szarym, łapanym dla skór i mięsa już przez Aborygenów. Przez

Europejczyków widziany po raz pierwszy w 1770 r. Obok kangura rudego i szarego należy

do największych wśród współcześnie żyjących torbaczy. Zasięg występowania kangura

olbrzymiego jest ograniczony do kontynentu australijskiego i wysp wchodzących w skład

stanu Tasmania. Na kontynencie można go spotkać wzdłuż wschodnich wybrzeży

– Queensland, oprócz zachodniej części Półwyspu Jork, Nowa Południowa Walia, Wiktoria

i nielicznie na obszarach Australii Południowej. Typowe siedlisko kangura olbrzymiego to

otwarte tereny lesiste i trawiaste, ze stosunkowo dużymi opadami deszczów, ale coraz

częściej spotykany jest na terenach półpustynnych.

Wygląd

Z typową dla kangurowatych sylwetką – mała głowa, duże uszy,

krótkie przednie i długie tylne kończyny – całkowicie

wyprostowany osiąga ponad 2 m, przy wadze ponad

60 kg, maksymalnie do 90 kg. Przeciętna długość

ciała wynosi 1,5-1,8 m, ogona 95-120 cm. Samica

jest zwykle mniejsza – 40 kg masy ciała i 85-120 cm

długości, ogon 75 cm. Ciało pokrywa gładka, miękka

i gęsta sierść koloru szarobrunatnego, część brzuszna,

nogi i spodnia część ogona są jaśniejsze, na części

twarzowej mogą miejscami występować siwe włosy.

Kangury olbrzymie z terenów położonych bliżej wybrzeży

mają jaśniejsze futro niż w głębi lądu, natomiast na południu

kontynentu i w Tasmanii mają futro dłuższe.

str. 4

Tryb życia

Kangury olbrzymie są zwierzętami wyłącznie

roślinożernymi. Żywią się liśćmi, pędami

traw z rodzaju Spinifex, ziołami,

nierzadko pasąc się razem ze

zwierzętami hodowlanymi (owce, bydło).

W niewoli zjadają również owoce. Żerują od

zmierzchu do świtu, a w ciągu dnia śpią lub

odpoczywają chowając się w cieniu drzew lub

wykopując zagłębienia w ziemi. Pasący się kangur

skubie trawę w pozycji siedzącej podpierając się

ogonem.

Status

Kangury jako roślinożercy regulują wzrost i rozprzestrzenianie się roślinności trawiastej

i krzewiastej. Zdarza się, że wkraczają na tereny uprawne wyrządzając

lokalne szkody. W globalnej skali ich negatywny wpływ na

gospodarkę człowieka jest znikomy. Liczebność

populacji nie jest na tyle duża, aby mogły znacząco

szkodzić uprawom lub wpływać na parametry

gleby na zajmowanych pastwiskach. Liczebność

dzikiej populacji jest szacowana na blisko 2

mln osobników. Ostry spadek liczebności

odnotowany w latach 80. i 90. XX w. –

szczególnie w Tasmanii – został zahamowany.

Kangury olbrzymie mają niewielu naturalnych

wrogów. Od tysięcy lat były obiektem polowań

dla australijskich Aborygenów, a później dla

europejskich osadników. Zabijano je dla futra

i mięsa. Czasami są atakowane przez dingo. Kangur

olbrzymi jest chroniony przepisami prawa australijskiego, a jego

wykorzystanie w przemyśle jest ściśle monitorowane i limitowane. W klasyfikacji IUCN

został zaliczony do kategorii mniejszego ryzyka (kategoria LR/lc ver 2.3). Odizolowana

na Tasmanii od przynajmniej 10 000 - 15 000 lat populacja, zaklasyfikowana jako

podgatunek Macropus giganteus tasmaniensis Le Souef, 1923 została zaliczona do

kategorii NT. Obecnie występuje tylko we wschodniej Tasmanii.

Opracował: Wojciech Janota, kl. 6

str. 5

To zwierzątko o zaokrąglonym pyszczku przypomina pluszowego

niedźwiadka. Prawie całe jego życie toczy się na drzewach. Jest mu

tam tak dobrze, że może spędzić wiele lat bez schodzenia na ziemię.

Żyje uczepiony konarów wszystkimi swoimi pazurkami. Kiedy

wyjątkowo znajduje się na ziemi, porusza się bardzo wolno, małymi

żwawymi podskokami. Koala to zwierzę powolne i spokojne, które śpi na swoim drzewie

średnio 19 godzin na dobę. Jego ulubionymi drzewami są eukaliptusy, a ich młode liście

stanowią największy i jedyny przysmak. Stały kontakt z eukaliptusami sprawia, że sam koala

przesiąknięty jest zapachem tych drzew. Smakuje mu tylko kilka spośród około 600 gatunków

eukaliptusów, które występują w przyrodzie. Jest to powód, dla którego bardzo trudno

trzymać go w niewoli. Koala nigdy nie pije i właśnie od tej cechy bierze się jego nazwa

w języku Aborygenów. „Koala” znaczy bowiem „zwierzę, które nie pije”.

Klasyfikacja Rozmiary

Podgromada: ssaki właściwe; Ma 60 do 85 cm długości;

rząd :torbacze; waży od 8 do 15kg.

rodzina: Phascolarcitdae.

Ochrona

Gatunek zagrożony wyginięciem i objęty

całkowitą ochroną. Jest prawie na

wymarciu z powodu niszczenia jego

środowiska i polowań ze względu na futro.

Obecnie pozostało około

100 000 osobników.

Opracował: Łukasz Ćmok, kl. 6

Środowisko życia Koala żyje w lasach

Eukaliptusowych,

porastających wybrzeża

wschodniej Australii

(w stanach Nowa Południowa

Walia i Wiktoria).

Tryb życia

Odżywianie: odżywia się wyłącznie liśćmi

eukaliptusa, których może zjeść nawet 1

kg w ciągu doby. Prowadzi nocny tryb

życia.

Wrogowie: dopóki nie zejdzie

ze swojego drzewa, nie musi

obawiać się drapieżników, takich jak lis.

Instynkt społeczny: zwykle żyje samotnie,

czasem w małej grupie.

str. 6

Rodzaje Tańca!!!

Taniec był z ludzkością od zawsze. Jest najstarszą piękną sztuką, jaką można było zobaczyć,

ale której nie zobaczymy teraz. Znajdziemy go w każdej epoce i kulturze pod najróżniejszymi

postaciami. Od tysiącleci ludzie przekazywali swoje opowieści poprzez taniec, używali go do

wywoływania deszczu, był to tak zwany taniec deszczu. Tańczono go jednak także aby

spowodować wzrost urodzaju i zapewnić pomyślność łowów, nie tylko w czasie suszy. Wielu

wojowników tańcem wzbudzało odwagę, w sobie, przed nadchodzącą walką. Jak wyglądały

najstarsze tańce nie wiadomo. Powód jest prosty: taniec nie pozostawia po sobie śladów, które

możemy dotknąć i odtworzyć ruchy tancerzy. W kulturze europejskiej najwcześniejsze

wiadomości o tańcu znajdziemy u Homera, opisuje on w Iliadzie grecką choreę. Do naszych

czasów dotrwał także opis tańca króla Dawida przed Arką Przymierza ze Starego Testamentu.

Stąd taniec ma swoje korzenie nie tylko w kulturze i sztuce, ale też religii oraz jest

wykorzystywany w tych dziedzinach, do dziś.

1. Taniec rytualny towarzyszył ceremoniom religijnym. Pomysł narodził się

w Hiszpanii. Z tamtego okresu pochodzą tańce przed świętym sakramentem, w dniu Bożego

ciała. Takie ceremonie odbywały się w kościołach w Toledo, Walencji i Sewilli. Taniec jaki

wykonywano nazywany był farsas santas y piadosas co oznacza obchody święte i pobożne.

Były to wczesne jeszcze odmiany intermezzo, które wystawiano w kościołach i klasztorach.

2. Balet jest to widowisko teatralne, którego głównym środkiem wyrazu jest taniec.

Nie jest to zwykłe ruszanie się po parkiecie, posiada on swoją choreografię, którą odgrywa się

w rytm muzyki na tle pięknych dekoracji. Balet jest marzeniem wielu małych dziewczynek,

które kochają tańczyć. Wykształcenie się do roli baletnicy wymaga od tancerzy wytrwałości

i cierpliwości, ale nie tylko od nich.

3. Hip-Hop jako taniec narodził się w latach 80-tych, ale jako kultura jego istnienie

sięga wczesnych lat 70-tych. Taniec hip hop narodził się w mieście Nowy York w czasach

kiedy „Beat Street Era” chyliła się ku końcowi. W klubach jednym z dominujących nurtów

muzycznych stał się właśnie hip hop i to do jego brzmień poruszała się społeczność

afroamerykańska i latynoska. Z czasem ruchy z imprez zyskiwały swoje nazwy, zwiększała

się też ich liczba nastąpiła zatem swoista kodyfikacja ruchów oraz określenie nazwy stylu

jako hip hop z racji muzyki, do której był on wykonywany. To co podstawowe hip hopie to

bounce czyli feeling charakterystyczny dla tego tańca polegający na odwzorowaniu

podstawowego beatu poprzez cykliczna pracę ciała. Hip Hop pomimo dużej ilości nazwanych

ruchów, jest przede wszystkim tańcem improwizacji, nie stanowi tez zamkniętej struktury

ciągle czerpiąc inspirację z innych styli tanecznych, takich choćby jak popping i inne style.

Opracowała: Klaudia Gawlas, kl. 6