REDAGUJE ZESPÓŁ ł ę ład i opracowanie graficzne · pomocnictwa przez zaniechanie, jego...

1

REDAGUJE ZESPÓŁ

w składzie:

SSA Ewa Jastrzębska

SSA Wojciech Bzibziak

SSA Mirosław Ziaja

Skład i opracowanie graficzne:Wanda Łaptaś

Aleksandra Stecko

2

I. ORZECZENIA Z ZAKRESU PRAWA KARNEGO MATERIALNEGO Str. 3-7

II. ORZECZENIA Z ZAKRESU PRAWA KARNEGO PROCESOWEGOStr. 8-20

III. PRAWO BANKOWE Str. 20-22

IV. USTAWA O SKARDZE NA NARUSZENIE PRAWA STRONYDO ROZPOZNANIA SPRAWY W POSTĘPOWANIU SĄDOWYMBEZ NIEUZASADNIONEJ ZWŁOKI

Str. 23 V. USTAWA PRAWO O USTROJU SĄDÓW POWSZECHNYCH

Str. 23-24

VI. ORZECZENIA Z ZAKRESU PRAWA CYWILNEGOKODEKS CYWILNY Str. 24-26

VII. KODEKS POSTĘPOWANIA CYWILNEGO Str. 27

VIII. USTAWA O WŁASNOŚCI LOKALI Str. 27-28

IX. PRAWO SPÓŁDZIELCZE Str. 28-29

X. KODEKS SPÓŁEK HANDLOWYCH

Str. 29-30 XI. PRAWO WEKSLOWE

Str. 31

XII. PRAWO GEOLOGICZNO - GÓWNICZE Str. 32

XIII. ORZECZENIA Z ZAKRESU PRAWA PRACY I UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH

Str. 32-39

3

I.ORZECZENIA Z ZAKRESU PRAWA KARNEGO MATERIALNEGO

1.

WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 27 września 2006r.

II AKa 224/06

art. 1 kk i art. 53 kkW obydwu przypadkach oskarżeni pozbawili życia bezbronne osoby,

bezdomnych, kloszardów, którzy najczęściej nie z własnej winy znajdują się na marginesieżycia społecznego.

W tym miejscu należy dobitnie podkreślić, że nie ma znaczenia i nie jest istotne dlaodpowiedzialności karnej to, czy ofiarą zabójstwa jest osoba biedna, czy bogata, jakiej jestnarodowości, czy rasy, jakie ma poglądy, przekonania i zapatrywania. Każde życie ludzie jestbezcenne i podlega ochronie, także życie kloszarda.

Przewodniczący: SSA Wojciech Kopczyński (spr.)Sędziowie: SSA Witold Mazur

SSO del. Aleksandra Malorny

2.


II AKa 218/06

art. 9 § 1 kk i nast. (art.18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art.271 § 3 kk w zw. zart.11§ 2 kk )

Samo niewłaściwe wypełnianie obowiązków przez pracownika nawet tak szczególnejinstytucji jak bank, nie jest wystarczające do uznania, że osoba taka kierowała się zamiarempopełnienia przestępstwa, choćby w postaci zamiaru wynikowego.

Aby taki zamiar mógł zostać przyjęty, niezbędna jest szczegółowa analiza wszystkichokoliczności dotyczących zachowania sprawcy, odnoszących się między innymi doznaczenia i charakteru naruszonych przezeń obowiązków, instrukcji, poleceń oraz wskazańjego przełożonych, przyczyn które spowodowały nierzetelne postępowanie sprawcypomocnictwa przez zaniechanie, jego ewentualnych związków z bezpośrednimi sprawcamiczynu zabronionego.

Przewodniczący: SSA Marek Charuza (spr.)Sędziowie: SSA Waldemar Szmidt

SSO del. Michał Marzec

4

3.


II AKa 239/06

art. 11 kk , 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

Skoro oskarżony usiłował wytworzyć i następnie sprzedać, a więc działając w celuosiągnięcia korzyści majątkowej, środek odurzający w postaci tzw. polskiej heroiny,przetwarzając (gotując) słomę makową, wykorzystując do tego posiadane przyrządy w postacimetalowych naczyń, jak również odczynniki chemiczne, w tym prekursor w postaci acetonu,bez których nie osiągnąłby finalnego efektu, lecz zamierzonego skutku nie zrealizował zuwagi na interwencję Policji i brak jednego z prekursorów, to należy przyjąć, iż czyn takirealizuje znamiona zbrodni określonej w przepisie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, przy uznaniu posiadaniaomawianych przyrządów i prekursora za czyny współukarane uprzednio, bez których niedoszłoby do realizacji przestępstwa podstawowego, a które winny znaleźć się w jego opisie, anie jako odrębne przestępstwa z art. 54 ust. 1 i art. 61 cyt. Nark U, penalizowane w ramachrealnego ich zbiegu.

Przewodniczący: SSA Mirosław Ziaja (spr.)Sędziowie: SSA Wojciech Kopczyński

SSO del.Michał Marzec

4.

WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 19 października 2006r.

II AKa 145/06

art. 11 § 2 kk , art. 294§ 1 kk

Przestępstwo z art. 294 §1 kk jest typem kwalifikowanym, między innymiprzestępstwa z art. 286 §1 kk, przy czym pomiędzy tymi przepisami nie zachodzi zbiegkumulatywny, o jakim mowa w art. 11 §2 kk (porównaj Kodeks Karny, Część szczególna, t.III, pod redakcją A. Zolla, Wydanie II, Zakamycze 2006r. s.478-481 i powołane tamorzecznictwo).

Przewodniczący: SSA Paweł Węgrzynek (spr.)Sędziowie: SSA Bożena Brewczyńska

SSA Witold Mazur

5

5.


II AKa 240/06

Art. 45 § 1 kk

Po zmianie kodeksu karnego, która weszła w życie w dniu 1 lipca 2003r. orzeczenieprzepadku korzyści majątkowych pochodzących z przestępstwa lub jej równowartości,określonej w art. 45 § 1 k.k., jest obligatoryjne.

Przewodniczący: SSA Mirosław ZiajaSędziowie: SSA Wojciech Kopczyński (spr.)


6.


II AKa 262/06

Art. 46 § 1 kk

Obowiązek naprawienia szkody w oparciu o przepis art. 46 § 1 k.k. stanowi tytułegzekucyjny i podlega dochodzeniu przez samego pokrzywdzonego, on też decyduje o czasieegzekwowania należności zasądzonej, stad też nie może być wykonanie tego obowiązkuobwarowane z urzędu żadnymi terminami.

Przewodniczący: SSA Elżbieta Mieszczańska(spr.)Sędziowie: SSA Bożena Brewczyńska

SSA Helena Kubaty7.

WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 9 listopada 2006r.

II AKa 323/06

Art. 197 § 1 i 2 kk

Pojęcie obcowania płciowego w ujęciu art. 197 §1 kk jest szersze od pojęciaspółkowania, nie będąc z nim tożsame, a zatem w jego zakres wchodzą też takie kontakty ocharakterze seksualnym, które zmierzając do zaspokojenia popędu płciowego są zbliżone do

6

spółkowania, stanowiąc w konkretnym wypadku jego surogat i naruszając wolnośćpokrzywdzonego w stopniu wyższym niż „inne czynności seksualne”, przy czym warunkiemprzyjęcia tego jest bezpośredni kontakt narządów płciowych przynajmniej jednej osoby(sprawcy lub ofiary) z narządami drugiego, niekoniecznie płciowymi.

Zatem w sytuacji, w której sprawcy, chcąc zaspokoić swój popęd płciowy, wkładająręce do narządów rodnych kobiety penetrując je, a nie dotykają jedynie zewnętrznie tegonarządu, realizują znamię „obcowania płciowego” w rozumieniu przepisu art. 197 §1 kk, a nie„innej czynności seksualnej” o jakiej mowa w § 2 tegoż artykułu.

Przewodniczący: SSA Mirosław Ziaja (spr.)Sędziowie: SSA Witold Mazur


8.


II AKa 308/06

Art. 280 § 2 kk

Wątpliwości budzi stwierdzenie sądu, że paralizator elektryczny, użyty przezsprawców jest bronią w rozumieniu ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji, boustawodawca przesądził w art. 4 ust. 1 pkt 4c, że paralizator elektryczny, będąc środkiemobezwładniającym jest zarazem przedmiotem niebezpiecznym dla życia lub zdrowia tak jak ibroń. Zakres tejże ustawy, określony w art. 1 wskazuje na to, że zawarte w niej definicjei określenia mogą odnosić się jedynie do pojęć i przedmiotów wymienionych w przepisie art.263 kk. Chociaż w art. 4 ust. 1 pkt 4 wymienia się narzędzia i urządzenia, których używaniemoże „zagrażać życiu lub zdrowiu”, jednak spośród wymienionych narzędzi i urządzeń z całąpewnością paralizator elektryczny nie jest zawsze niebezpieczny dla życia i zdrowia, gdyżzależy to od natężenia prądu impulsów wytwarzanych przez konkretny paralizator.

Przepis art. 280 §2 kk wyraźnie pozostawia sądowi ocenę czy użyty przedmiot lubśrodek obezwładniający jest podobnie niebezpieczny jak broń palna lub nóż i ustalenie przezustawodawcę, że paralizator elektryczny, którego natężenie prądu w obwodzie (średniawartość prądu skutecznego) przekracza 10 mA, jest bronią, bo zagraża życiu lub zdrowiu niemoże mieć charakteru wiążącego, w szczególności, gdy paralizatora użyto i nie spowodowałoto poważniejszych obrażeń ciała.

Przewodniczący: SSA Mariusz ŻakSędziowie: SSA Stanisław Raszka (spr.)

SSA Mirosław Ziaja

7

9.


II AKa 239/06

art. 54 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

Przyrządy, o jakich mowa w przepisie art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. oprzeciwdziałaniu narkomanii, przy założeniu wykorzystywania ich do produkcji środkaodurzającego w sposób prymitywny, metodą domową, to takie urządzenia wykorzystywane wtym właśnie celu, mimo wielofunkcyjnego w swym założeniu ich przeznaczenia, które niemuszą nosić właściwości specjalistycznego ich przystosowania, jak różnorakiego rodzajumetalowe naczynia, skoro są one wystarczające dla efektywnego wyprodukowaniawskazanego środka odurzającego.

Przewodniczący: SSA Mirosław Ziaja (spr.)Sędziowie: SSA Wojciech Kopczyński


10.


II AKa 145/06

art. 286 § 1 kk

Fakt, że w czasie objętym oskarżeniem pokrzywdzone jednostki istotnie niesprawdzały należycie kondycji finansowej firm, które towary zamawiały, nie ma istotnegoznaczenia dla oceny przestępczego charakteru czynu, jeśli brak jest cienia podejrzenia, byprzedstawiciele jednostek pokrzywdzonych współdziałali z zamawiającymi towary.

Przewodniczący: SSA Paweł Węgrzynek (spr.)Sędziowie: SSA Bożena Brewczyńska

SSA Witold Mazur

8

II.

ORZECZENIA Z ZAKRESU PRAWA KARNEGO PROCESOWEGO

1.


II AKa 339/06

art. 5 § 2 kpk , art.7 kpk

Naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji, gdyorzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznychlub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyśćoskarżonego.

Tak więc, gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lubodmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubiopro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lubgrupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd wgranicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art. 7 k.p.k.

Przewodniczący: SSA Jolanta Śpiechowicz (spr.)Sędziowie: SSA Marek CharuzaSSA Bożena Summer-Brason

2.


II AKa 230/06

art. 88 § 2 i 3 kpk

W zakresie roszczeń majątkowych pełnomocnikiem osoby prawnej innej niżprzewidziana w art. 88 § 2 kpk, jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, atakże osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą może być również radca prawny.Chodzi więc zatem, że radca prawny może być pełnomocnikiem strony procesowej, ale tylkow zakresie dochodzonych w procesie karnym roszczeń majątkowych, na przykład powództwaadhezyjnego, czy też żądania z art.46§1kk.

W toczącym się postępowaniu sądowym Spółka z o.o. z siedzibą w Katowicachwystępowała w charakterze oskarżyciela posiłkowego, natomiast apelację w jej imieniu złożyłradca prawny. Zaskarżył on wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego w zakresieorzeczenia o winie i karze, co do przypisanych mu przestępstw oraz zarzucił obrazę przepisu

9

art.54 § 1 kk. Ten ostatni zarzut związany jest pośrednio z roszczeniem majątkowym i z tegopowodu apelacja została przyjęta do rozpoznania i nie mogła być uznana za nieodpowiadającąwarunkowym formalnym, czy też wniesioną przez nieuprawniony podmiot, który nie posiadastosownych kompetencji.

Przewodniczący: SSA Wojciech KopczyńskiSędziowie: SSA Witold Mazur (spr.)

SSO del. Aleksandra Malorny

3.

POSTANOWIENIE SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 2 sierpnia 2006r.

II AKo 147/06

art. 126 kpk

Omyłka strony, bądź błędne zrozumienie treści pouczenia nie jest przyczyną od stronyniezależną, przeciwnie zaś zależy w pełni od jej rzetelności i staranności w prowadzeniuswoich spraw, skoro bowiem strona była obecna na posiedzeniu, to mogła wnieść opowtórzenie treści pouczenia, czy też zapisać jego treść.

Przewodniczący: SSA Barbara Misztalska (spr.)Sędziowie: SSA Jolanta Śpiechowicz

SSA Bożena Summer -Brason

4.


II AKz 547/06

art. 159 kpk , art. 249 § 1 kpk

Skoro ustawodawca przyznał prokuratorowi prawo do odmowy udostępniania aktsprawy w postępowaniu przygotowawczym, nielogiczny jest wniosek, iż tym samympozbawiono podejrzanego prawa do obrony.

Przewodniczący: SSA Barbara MisztalskaSędziowie: SSA Elżbieta Mieszczańska

SSO del. Michał Marzec (spr.)

10

5.


II AKa 325/06

art. 174 kpk

Notatka służbowa sporządzona przez funkcjonariusza policji nie może stanowićpodstawy ustalenia, że fakty w niej opisane w rzeczywistości zdarzyły się, a w szczególności,gdy w protokołach przesłuchania, stanowiących jedyną w obecnym stanie prawnym formęutrwalenia dowodu osobowego, te fakty i okoliczności nie znalazły potwierdzenia.Za niedopuszczalne należy uznać substytuowanie dowodu z przesłuchania świadka luboskarżonego zeznaniami osoby przesłuchującej, opartymi na pamięci i subiektywnymrelacjonowaniu wypowiedzi osoby przesłuchiwanej.

Przewodniczący: SSA Jolanta ŚpiechowiczSędziowie: SSA Marek Charuza

SSA Bożena Summer-Brason (spr.)

6.

POSTANOWIENIE SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 8 listopada 2006r.

II AKz 740/06

art. 230 § 2 kpk

Skrzynka bankowa, jak i klucze do niej stanowią własność banku. (...) Skoro zatemdowodem rzeczowym w sprawie były klucze do skrytki sejfowej wynajmowanej przez bank,a nie jej zawartość, to tylko ta rzecz mogła być przedmiotem zwrotu przez sąd w trybieprzewidzianym, wskazanym wyżej przepisem art. 230 §2 kpk, a co za tym idzie ograniczenietego orzeczenia uprzednimi oględzinami skrytki z udziałem sędziego delegowanego isporządzanie z tej czynności protokołu, jako wykraczające poza ramy zakończonegopostępowania karnego i należące jedynie do uprawnień spadkobierców zmarłego najemcyskrytki sejfowej, uznać należałoby za sprzeczne z prawem.

Przewodniczący: SSA Barbara MisztalskaSędziowie: SSA Marek Charuza

SSA Mirosław Ziaja (spr.)

11

7.


II AKz 540/06

art. 258 § 1 pkt 1 kpk

Obecność oskarżonego na rozprawie jest obowiązkowa i nie może on tłumaczyćswojej absencji wykonywaniem pracy poza granicami kraju. Niewątpliwie bowiem w tensposób zakłóca prawidłowy przebieg postępowania. Nadto ciąży na nim obowiązekzawiadamiania organu postępowania o każdej zmianie miejsca pobytu trwającej dłużej niż 7dni.

Przewodniczący: SSA Barbara MisztalskaSędziowie: SSA Elżbieta Mieszczańska(spr.)

SSO del.Aleksandra Malorny

8.


II AKz 751/06

art. 268 § 2 kpk

Dokonując wykładni określenia „utrudnianie postępowania” w znaczeniu art. 268 §2kpk należy stwierdzić, iż samo nieusprawiedliwione niestawiennictwo nie zawsze temupojęciu musi odpowiadać. Wystarczy przywołać treść art. 376§1 kpk by uznać, iż obecnieobowiązująca procedura karna przewiduje wypadki, w których postępowanie może się toczyćbez udziału oskarżonego, o ile sąd nie uzna jego obecności za niezbędną.

Przewodniczący: SSA Barbara MisztalskaSędziowie: SSA Jolanta Śpiechowicz (spr.)

SSA Helena Kubaty

12

9.


II AKz 734/06

art. 258 § 1 kpk

Podejrzany przebywając na wolności niekoniecznie musi utrudniać postępowaniepoprzez mataczenie (które głównie polega na wpływaniu za zeznania świadków, usuwaniudowodów jeszcze nie zabezpieczonych, zacieraniu śladów przestępczej działalności), leczmoże to uczynić także poprzez nieusprawiedliwione niestawiennictwo przed organamiprocesowymi, nie przebywanie w miejscu zamieszkania, czy nawet ukrywanie się.

Przewodniczący: SSA Mariusz ŻakSędziowie: SSA Helena Kubaty (spr.)

SSA Bożena Brewczyńska

10.


II AKz 696/06

art. 263 § 2 kpk

Zgodnie z treścią art. 263 § 2 kpk sąd właściwy do rozpoznania sprawy przedłużastosowanie tymczasowego aresztowania, w toku postępowania przygotowawczego, nawniosek prokuratora. Skoro prokurator we wniosku określił ten termin, to przedłużeniearesztu na dłuższy okres, wykraczający poza ten termin, stanowi obrazę art. 263 § 2 kpkzarówno w ujęciu formalnym jak i materialnym, gdyż to prokurator jako prowadzącypostępowanie przygotowawcze ma władztwo nad jego tokiem.

Przewodniczący: SSA Mirosław ZiajaSędziowie: SSA Marek Charuza

SSO del.Michał Marzec(spr.)

13

11.


II AKz 628/06

art. 98 § 1 kpk, art. 263 § 1 kpk

z uzasadnienia :

Ogólnikowość argumentacji zamieszczonej w uzasadnieniu zaskarżonegopostanowienia jest konsekwencją tego, że w chwili obecnej sprawa znajduje się jeszcze naetapie postępowania przygotowawczego, a prokurator korzystając z uprawnień, jaki daje muprzepis art. 156 § 5 kpk zastrzegł, że nie wyraża zgody na udostępnienie akt oraz wniosku oprzedłużenie tymczasowego aresztowania stronom. Takie zaś zastrzeżenie wiąże sąd, a nadtopośrednio przekłada się też na sposób uzasadniania zapadłych orzeczeń, w których sądodwołuje się do argumentów nie w pełni znanych, czy jasnych dla stron. Niewątpliwie jest toograniczenie prawa do obrony w znaczeniu materialnym, nie mniej ma ono charakter jedynieprzejściowy, a prawo do domagania się materiałów dowodowych nie jest prawemabsolutnym.

Przewodniczący: SSA Mariusz ŻakSędziowie: SSA Helena KubatySSA Bożena Brewczyńska(spr.)

12.


II AKp 279 /06

art. 263 § 4 kpk

Efektywność czynności śledztwa może pozostawać w efekcie w kolizji z kardynalnymprawem każdego obywatela do rzetelnego i niezwłocznego procesu sądowego, które wagiszczególnej nabiera w sytuacji, gdy jest on od wstępnej jego fazy – postępowaniaprzygotowawczego, „tymczasowo” pozbawiony wolności.

Kolizja taka zaistnieje w szczególności wówczas, gdy wręcz gigantyczny z prawnegopunktu widzenia przedmiotowy i podmiotowy zakres prowadzonego postępowania, przyjednoczesnym stosowaniu wobec podejrzanych tymczasowego aresztowania, w nieokreśleniedaleki czas oddala moment, w którym stanąć będą mogli przed sądem, aby odnieść się wkontradyktoryjnym i jawnym procesie do postawionych im zarzutów.

W sytuacji więc długotrwałego pozbawienia wolności podejrzanych na wstępnymetapie procesu, dla prowadzącego postępowanie, priorytetem winno być doprowadzenie wmożliwie najkrótszym czasie do rozpoznania sprawy przez sąd – przynajmniej wobec tych

14

zarzutów - które dalszego uzupełnienia nie wymagają i uprawniają albo do umorzeniapostępowania lub też skierowania do właściwego sądu aktu oskarżenia.

W tym celu zasadnym wydaje się rozważenie przez prokuratora wykorzystaniainstytucji wyłączenia określonej w art. 34§3 k.p.k.

Przewodniczący: SSA Waldemar Szmidt

13.

POSTANOWIENIE SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 26 października 2006r.

II AKp 332/06

art. 263 § 4 kpk

Podejrzany nie może ponosić negatywnych konsekwencji niewłaściwegozorganizowania i prowadzenia postępowania przygotowawczego, którego nadmiernerozbudowanie podmiotowe i przedmiotowe ostatecznie może prowadzić do niemożności jegoukończenia w rozsądnym terminie.

Przewodniczący: SSA Jolanta Śpiechowicz

14.


II AKz 687 /06

art. 263 § 4 kpk

Każde śledztwo winno być prowadzone w rozsądnych granicach i ukończone wodpowiednim terminie, by nie zostało naruszone prawo strony do rozpoznania sprawy beznieuzasadnionej zwłoki. To na prokuratorze ciąży obowiązek odpowiedniego zorganizowaniaczynności śledczych.

Konieczność ciągłego uzupełniania materiału dowodowego nie budzi wątpliwości,jednakże należy rozważyć definitywne zakończenie postępowania przynajmniej odnośnieczęści z zarzucanych podejrzanemu czynów.

Przewodniczący: SSA Mariusz Żak(spr.)SSA Helena Kubaty

SSA Bożena Brewczyńska

15

15.


II AKa 196 /06

art. 309 pkt 2 kpk

Przeprowadzenie postępowania przygotowawczego w formie dochodzenia, zamiastobligatoryjnego śledztwa, tylko wtedy mogłoby uzasadniać wadliwość czynnościprocesowych, gdyby skutki tej usterki mogły wywrzeć wpływ na treść wyroku, a więc gdybynp. godziła ona w istotne interesy uczestników postępowania (np. prawo podejrzanego doobrony, czy też przeprowadzenie czynności nastąpiło przez organ w ogóle nieuprawniony).Wady merytoryczne postępowania przygotowawczego, a nie samo uchybienie obowiązkowidokonywania czynności w określonej formie, powinny uzasadniać odmówienie przez sądrozpoznawczy waloru dowodowego przeprowadzonych w jego toku czynności.

Przewodniczący: SSA Mirosław ZiajaSSA Wojciech Kopczyński

SSO del. Michał Marzec(spr.)

16.

POSTANOWIENIE SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 27 września 2006r.

II AKz 605 /06

art. 417 kpk

O równoczesności postępowań nie ma mowy wówczas, gdy po całkowitym iprawomocnym zakończeniu jednego postępowania zostało wszczęte postępowanie w innejsprawie. Prawnej oceny stanowiska wyrażonego w zaskarżonym postanowieniu nie zmienia izmienić nie może oświadczenie skazanego o zamiarze odstąpienia od dochodzenia roszczeń ocharakterze cywilnym. Oświadczenie skazanego w zakresie tego, czy domaga się zaliczeniatymczasowego aresztowania na poczet kary orzeczonej w innej sprawie, czy teżodszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie, nie posiada żadnego znaczenia.Wszak ustawa precyzuje warunki, których wystąpienie uzasadnia zastosowanie uregulowaniaprzewidzianego w przepisie art.417 kpk i w żadnej razie nie uzależnia jego zastosowania odwoli skazanego.

Przewodniczący: SSA Wojciech KopczyńskiSSA Witold Mazur

SSO del. Aleksandra Marolny (spr.)

16

17.

POSTANOWIENIE SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 5 lipca 2006r.

II AKo 123 /06

art. 564 § 2 kpk

Zgodnie z przepisem art. 564 § 2 kpk to sąd odwoławczy,a nie sąd wyższego rzędu nad sądem, który wydawał wyrok w sprawie jest władny w tymtrybie sporządzić opinię w przedmiocie ułaskawienia, jeżeli orzekał w sprawie, co oznacza jejrozpoznanie nie w odniesieniu do jakiegokolwiek z oskarżonych w sprawie tejodpowiadających, a jedynie w stosunku do konkretnego skazanego, ubiegającego się oułaskawienie (por. też OSNKW 1989/1-2/17).

Przewodniczący: SSA Stanisław RaszkaSSA Bożena BrewczyńskaSSA Mirosław Ziaja (spr.)

18.

POSTANOWIENIE SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 19 lipca 2006r.

II AKz 443 /06

art. 569 kpk

Bez znaczenia dla oceny czy zachodzą warunki do wydania wyroku łącznego jest to,kiedy zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, bowiemistotnym pozostaje tylko to, czy wszystkie czyny zostały popełnione przed wydaniempierwszego wyroku

Przewodniczący: SSA Mirosław ZiajaSSA Bożena Brewczyńska

SSA Bożena Summer-Brason

17

19.


II AKa 241 /06

art. 569 kpk

Sąd działający z urzędu lub rozpoznający wniosek o wydanie wyroku łącznego niemusi odraczać rozprawy, aby ustalić, czy i jakie rozstrzygnięcie zapadło przed SądemNajwyższym w wyniku wniesienia na korzyść skazanego nadzwyczajnego środkazaskarżenia, albowiem zakończenie postępowania kasacyjnego nie jest warunkiemwydania wyroku łącznego, a do wydania ewentualnego wyroku łącznego dochodzi zawszew interesie skazanego.

Przewodniczący: SSA Mirosław ZiajaSSA Wojciech Kopczyński (spr.)


20.


II AKa 244 /06

art. 572 kpk

Obowiązujący kodeks postępowania karnego w art. 572 wprowadza zasadę umorzeniapostępowania o wydanie wyroku łącznego postanowieniem, w wypadku braku określonychprzepisami warunków do wydania takiego wyroku, jednak w sytuacji gdy decyzja wprzedmiocie braku warunków do połączenia części wyroków, będących przedmiotemrozpoznania, zapadła dopiero w toku rozprawy w przedmiocie wydania wyroku łącznego, tonic nie stoi na przeszkodzie, by stosowną decyzję o umorzeniu w tym zakresie zawrzeć wwyroku.

Przewodniczący: SSA Mirosław ZiajaSSA Wojciech Kopczyński

SSO del. Michał Marzec(spr.)

18

21.


II AKz 643 /06

art. 607 a kpk

Nie sposób podzielić poglądu jakoby sformułowanie „właściwy miejscowo sądokręgowy” odwoływało się do reguł określonych w przepisach art.: 31 i 32 kpk. Aprobatatakiego poglądu prowadziłaby w niektórych sytuacjach procesowych do impasuinterpretacyjnego, który wymuszałby stosowanie względów celowości, co nie jest konieczneprzy zaaprobowaniu poglądu, iż nakaz wydaje sąd okręgowy, w okręgu, którego toczy siępostępowanie przygotowawcze lub sądowe, albo w okręgu, którego zapadł wyrokpodlegający wykonaniu. Nakazywałaby ona również wyprowadzenie wniosku o brakukonsekwencji i niespójności uregulowań prawnych.

Przewodniczący: SSA Barbara MisztalskaSSA Stanisław Raszkai

SSO del. Aleksandra Malorny (spr.)

22.


II AKz 661/06

art. 607s § 2 kpk

Przepis art. 607s§2 kpk ma charakter fakultatywny, a więc nawet w razie spełnieniaprzesłanek nim określonych nie zachodzi po stronie sądu obowiązek odmowy wykonaniaEuropejskiego Nakazu Aresztowania.

Dotyczy on jedynie takich sytuacji, w których osoba ścigana wykaże, że - pomimo iżnie jest obywatelem państwa wykonującego ENA, nie korzysta z prawa azylu - to z uwagi nawięzi łączące ją z krajem, w którym aktualnie przebywa, nie powinna być wydana. Więzi temuszą mieć charakter okoliczności na tyle silnych i trwałych, że odbywanie przez skazanegokary w państwie, w którym zapadł wyrok, pociągałoby za sobą dolegliwości dalekowykraczające poza typowe, związane z obywaniem kary o charakterze izolacyjnym (kwestiaprzepustek, łączność z rodziną, możliwość decydowania o swoich sprawach majątkowych).

Przewodniczący: SSA Mariusz ŻakSędziowie: SSA Waldemar Szmidt(spr.)

SSA Witold Mazur

19

23.


II AKz 518/06

art. 607 kpk i nast.

W uregulowanym w rozdziale 65b k.p.k. postępowaniu w przedmiocie przekazaniapodejrzanego na podstawie europejskiego nakazu aresztowania kierować się należy zasadąwzajemnego uznawania decyzji sądowych, stąd też regułą winno być niepodważaniewydanych przez odpowiednie organy decyzji, w tym i o tymczasowym aresztowaniu.

Zasada ta nie może jednak oznaczać braku potrzeby sprawdzenia istotnychokoliczności, którymi kierował się sąd państwa wydania europejskiego nakazu aresztowania.

Owa weryfikacja ograniczona być jednak winna do sprawdzenia, czy nie ujawniły sięważkie okoliczności, których nie znał sąd państwa wydania europejskiego nakazuaresztowania, a których waga jest na tyle znacząca, że sprzeciwiają się one tymczasowemuaresztowaniu podejrzanego.

Przewodniczący: SSA Marek Charuza (spr.)Sędziowie: SSA Waldemar Szmidt


24.


II AKz 685/06

art. 607 kpk i art. 258 kpc

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się, iż sam fakt wydania ENAoznacza, iż nie ma potrzeby weryfikowania dowodowej podstawy postanowienia oaresztowaniu. A zatem stwierdzić można, iż brak jest w tej sytuacji podstaw do badaniaprzesłanki z art. 249 §1 kpk. Niemniej jednak nie może tu być mowy o automatyźmie, jako żeprzeprowadzenie postępowania w przedmiocie przekazania osoby ściganej państwu wydaniaENA nie zawsze wymaga jego izolacji, co wynika z art. 607k §3 kpk. Zatem oznacza to, iżo ile zachodzi konieczność zastosowania tymczasowego aresztowania związanego zprzekazaniem osoby ściganej na podstawie ENA i nie ma potrzeby weryfikacji przesłanek zart. 249 kpk, to z całą pewnością, by było to możliwe, musi zachodzić jedna z przesłanekszczególnych do zastosowania tego środka zapobiegawczego, o których mowa w przepisieart. 258 in fine kpk.

20

Rozważenie kwestii występowania w konkretnej sytuacji przesłanek szczególnychopisanych we wskazanym powyżej przepisie, przewidzianym przecież na krajoweuwarunkowania, nie może w żadnym razie polegać na bezkrytycznym przeniesieniuopisanych tamże sytuacji na grunt międzypaństwowy. Muszą być one bowiem postrzeganepoprzez pryzmat celu nadrzędnego jakim jest wydany nakaz, będący w istocie wnioskiem oprzekazanie osoby ściganej, która już jest nieobecna na terytorium danego kraju, a czasemtakże obywatelem innego państwa. Oczywistym więc jest, iż w dużym stopniu ułatwioną mamożliwość uchylenia się od odpowiedzialności karnej. W tym stanie rzeczy przepis art. 258kpk nabiera innego wymiaru, albowiem musi być postrzegany poprzez formułę utrudnianiapostępowania związanego z realizacją europejskiego nakazu aresztowania. W tymkonkretnym wypadku od uchylania się przed przekazaniem do dyspozycji władz niemieckich.

Przewodniczący: SSA Bożena Brewczyńska (spr.)Sędziowie: SSA Elżbieta Mieszczańska


PRAWO BANKOWE

1.


II AKz 710/06

art. 106 ust. 1 i 2 ustawy prawo bankowe

O ile więc sąd stwierdził, że zebrany materiał dowodowy dostatecznie uzasadniapodejrzenie popełnienia przestępstwa, że zastrzeżone informacje w których posiadaniuznajduje się bank są niezbędne dla prawidłowego, merytorycznego wyjaśnienia okolicznościpopełnienia przestępstwa, to formułowanie dodatkowego, pozaustawowego warunku, abyowych informacji chronionych tajemnicą bankową nie można było uzyskać w żaden innysposób – jest nieuzasadnione. Do uzyskania bowiem informacji istotnych dla realizacjipodstawowego celu procesu karnego jakim jest, obok ujawnienia przestępstwa, wykrycie iukaranie jego sprawcy, podstawowym kryterium winna być – przy zachowaniu wszystkichkardynalnych praw przysługujących obywatelowi, w tym ochronie jego prywatności –sprawność procesu, wyrażająca się dążeniem do tego, by ujęcie sprawcy nastąpiło możliwieszybko.

Sąd okręgowy władny był zatem wniosku prokuratora nie uwzględnić jedynie wówczas,gdyby wykazał, że okoliczności sprawy nie uzasadniają potrzeby udostępnienia przez bankżądanych informacji. Stwierdzając zaś, że choć potrzeba taka istnieje (nie sposób przecież napodstawie innych źródeł dowodowych ustalić i zweryfikować ruch środków pieniężnych nakoncie), to prokurator uprzednio wykonać powinien inne konkretnie określone przez sądczynności procesowe, sąd tym samym wykroczył poza zakres swojej kognicji na tym etapie

21

postępowania karnego. Sąd rozpoznający wniosek nie ma bowiem sprawczego wpływu na toki zakres poszczególnych czynności śledztwa lub dochodzenia, albowiem dominus litis tegoetapu procesu jest przecież prokurator.

Przewodniczący: SSA Barbara MisztalskaSędziowie: SSA Jolanta Śpiechowicz

SSA Waldemar Szmidt (spr.)

Nota ( M.Z.) W ostatnim czasie w orzecznictwie naszego Sadu ukazały się dwa rozbieżnestanowiska w tym przedmiocie, które prezentuję poniżej, nie wdając się aktualnie w ocenęzasadności któregoś z nich.

2.


II AKz 810/06

art. 106 b ust. 2 ustawy Prawo bankowe

Dokonując oceny zasadności wniosku prokuratora o ujawnienie tajemnicy bankowej,sąd bada spełnienie wymogów formalnych wniosku, a wymogi te szczegółowo sprecyzowanesą w przepisie art. 106b ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.). W/w przepis w pkt. 2 podpkt. 3 nakazuje zaś sądowidokonanie analizy wskazanych przez prokuratora okoliczności uzasadniających potrzebęudostępnienia informacji.

Stąd, ocenie sądu pośrednio podlega przyjęty przez prokuratora sposób i metodagromadzenia dowodów, mających prowadzić do wykrycia sprawcy przestępstwa, bowiemwykorzystanie w tym celu przepisów szczególnych, jakimi są przepisy o tajemnicy bankowejmożliwe jest jedynie wówczas, gdy istnieją okoliczności uzasadniające potrzebęudostępnienia informacji.

Przepisy prawa bankowego, jako wyjątkowe i o charakterze gwarancyjnym nie mogąbyć interpretowane rozszerzająco, a zatem jedynie wówczas, gdy zaistnieje w świetleokoliczności sprawy faktyczna potrzeba sięgania po informacje objęte tajemnicą bankową,dopuszczalnym jest udzielenie zwolnienia.

Dlatego też prokurator winien podjąć czynności zmierzające do wykorzystania innychmożliwości weryfikacji zasadności zawiadomienia o przestępstwie, a żądanie uchyleniatajemnicy bankowej oceniać należy jako przedwczesne.

Przewodniczący: SSA Barbara MisztalskaSędziowie: SSA Elżbieta Mieszczańska

SSA Bożena Brewczyńska(spr.)

22

3.


II AKz 721 /06

art. 106 b ustawy prawo bankowe

Przewidziana w przepisie art. 106 b prawa bankowego instytucja zwolnienia zobowiązku zachowania tajemnicy bankowej ma charakter wyjątkowy i ostateczny.

To zaś oznacza, iż przepisy te jako przepisy szczególne wiążące się z zakazamidowodowymi, nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający, a do zawartych tamregulacji należy sięgać, gdy jest to rzeczywiście konieczne dla osiągnięcia celówpostępowania karnego. Nadto analizując treść przepisu art. 106 b ust. prawo bankowedostrzec też trzeba, iż ustawodawca wskazał tam na pierwszeństwo regulacji zawartych wprzepisie art. 105 w/w ustawy.A zatem gromadząc materiał dowodowy w sprawie, w której niezbędne jest uzyskanieinformacji posiadanych przez bank, a chronionych tajemnicą bankową, prokurator winien wpierwszej kolejności wykorzystać możliwości, jakie daje przepis art. 105 ust.1 podpunkt 2 lit.b. Przepis ten nakłada bowiem na bank obowiązek udzielenia informacji stanowiącychtajemnicę bankową na żądanie sądu lub prokuratora w związku z toczącym siępostępowaniem o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe przeciwko osobie fizycznejbędącej stroną umowy zawartej z bankiem, w zakresie informacji dotyczących tej osoby. Uzyskanie informacji w oparciu o powyższy przepis nie wymaga natomiast uchylaniatajemnicy bankowej, a jedynym warunkiem, jaki musi być w tej sytuacji spełniony, to wymógby postępowanie przygotowawcze było w fazie in personam.

W sprawie, w której od początku tj. od chwili złożenia przez pokrzywdzonegozawiadomienia o przestępstwie znana jest osoba podejrzana, nie sposób twierdzić,iż brak jestmożliwości czy też podstaw do przekształcenia toczącego postępowania z fazy in rem do fazyin personam i by w związku z tym, jedynie poprzez uzyskanie informacji objętych tajemnicąbankową możliwe było uzyskanie materiału dowodowego w sprawie. Skoro zatem prokuratormoże zgromadzić niezbędne dowody bez potrzeby uchylania tajemnicy bankowej w oparciu oprzepis art. 106 b prawa bankowego, to brak podstaw do uwzględnienia złożonego wniosku.

Przewodniczący: SSA Barbara MisztalskaSędziowie: SSA Stanisław RaszkaSSA Bożena Brewczyńska (spr.)

23

USTAWA o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy wpostępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U nr 179 poz. 1843 z 16sierpnia 2004r.)

1.


II S 16 /06

art. 5 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznaniasprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U nr 179 poz. 1843 z16 sierpnia 2004r.)

Zważywszy na fakt, iż w myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. skargę ostwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość, wnosi sięw toku postępowania w sprawie, oczywistym jest iż merytorycznie możliwym jestrozpoznanie jedynie tej części skargi, która dotyczy postępowania toczącego się obecnie, niezaś postępowań już zakończonych.

Nie jest dopuszczalne badanie biegu tych postępowań, które już zakończyły sięwydaniem merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie, bo postępowania te zostałyzakończone poprzez fakt wydania wyroku i to niezależnie od tego, czy następnie zapadłeorzeczenia zostały utrzymane, czy też uchylone i przekazane do ponownego rozpoznania.Stąd zarzuty skarżącego dotyczące merytorycznej wadliwości zapadłych wyroków pozostają,dla zagadnień będących przedmiotem rozważań w nin. postępowaniu, bez znaczenia, a skargęjako w tej części niedopuszczalną, bo nie dotyczącą toczącego się postępowania należyodrzucić.

Przewodniczący: SSA Bożena Brewczyńska (spr.)Sędziowie: SSA Paweł Węgrzynek


USTAWA Prawo o ustroju sądów powszechnych

1.


II AKz 514 /06

art. 49 § 1 usp

Znieważenie sądu w rozumieniu art. 49 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001r prawo oustroju sądów powszechnych może być wyrażone słownie, gestem i w każdy inny sposób.Zatem sąd merytoryczny słusznie nałożył na świadka karę porządkową grzywny wskutek

24

stawienia się go na rozprawę w stanie nietrzeźwym, gdyż takie naganne zachowanie mieścisię w zakresie pojęcia zniewagi sądu określonym w wyżej powołanym przepisie.

Przewodniczący: SSA Barbara MisztalskaSędziowie: SSA Jolanta Śpiechowicz

SSA Wojciech Kopczyński (spr.)

ORZECZENIA Z ZAKRESU PRAWA CYWILNEGO

KODEKS CYWILNY

1.

WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 25 sierpnia 2006 r.

I ACa 237/06

Art. 23, 24 kc

Prowadzenie przez organ władzy publicznej postępowania w ramach określonej przezustawodawcę procedury nie stanowi bezprawnego działania w rozumieniu art. 24 kc, któremogłoby naruszyć dobro osobiste osoby fizycznej. Błędne zastosowanie prawa materialnegoprzez organ władzy publicznej w toku przewidzianego przez prawo postępowania, nie jestrównoznaczne z naruszeniem dóbr osobistych strony tego postępowania.Celem przepisów o ochronie dóbr osobistych jest obrona osoby fizycznej lub prawnej przeddziałaniami bezprawnymi, a prowadzenie jakiegokolwiek postępowania publicznoprawnego(administracyjnego , cywilnego , karnego) nie może zostać zakwalifikowane jako działaniebezprawne tylko z uwagi na to, że organ prowadzący postępowanie niewłaściwiezinterpretował prawo materialne, wydał błędną decyzję lub powstrzymał się od jej wydaniauznając, że nie ma ku temu odpowiednich podstaw.

Przewodniczący: SSA R. Dzyr (spr.)Sędziowie: SA J. Kurpierz

SO del. A. Pieczyrak- Pisulińska

25

2.

WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 26 maja 2006 r.

I ACa 594/06

Art. 467 pkt 3 kc, 470 kc, 485§2 kpc

W sytuacji, gdy przedmiot świadczenia został złożony do depozytu sądowego napodstawie art. 467 pkt 3 kc skutki ( zarówno tymczasowe, jak i skutek definitywny określonyw art. 470 kc) nie obejmują zakazu wypełnienia weksla in blanco przez jego prawnegoposiadacza i dochodzenia praw z weksla na drodze sądowej na podstawie art. 485 § 2 kpc.

Przewodniczący: SSA L. Modrzyk(spr.)Sędziowie: SA J.Kiercz

SA L. Świderska - Pilis

3.

WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 25 maja 2006 r.

I ACa 1229/05

Art. 476 kc, 484§1 kc, 47914§2kpc

1. Jest rzeczą oczywistą, że z uregulowania z art. 476 kc wynika domniemanieprawne, iż nie dotrzymując terminu dłużnik pozostaje w zwłoce. Wobec tegowierzyciel nie musi udowadniać, że niedotrzymanie terminu spełnieniaświadczenia jest spowodowane okolicznościami, za które dłużnik odpowiada.Rzeczą wierzyciela jest tylko wykazanie, iż termin wykonania zobowiązaniaupłynął bezskutecznie.

2. Zgodnie z art. 484§1 kc o ile strony zgodziły się na możliwość żądaniaodszkodowania przenoszącego karę umowną, kara umowna ma charakterzaliczalny, co oznacza, iż kara ta musi być zaliczana na poczet odszkodowania izasądzeniu podlegać może tylko odszkodowanie w kwocie przewyższającej karęumowną.

3. Nie budzi wątpliwości , że prekluzja procesowa jako skutek uchybienia regułom zart. 47914 § 2 kpc dotyczy także tych zarzutów, które mogłyby mieć wpływ nawynik sprawy jak np. zarzut potrącenia, braku legitymacji czy też przedawnienia.

Przewodniczący: SSA I. Wilk(spr.)Sędziowie: SA E. Jastrzębska

SA M. Wołczańska

26

4.

WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 30 marca 2006 r.

I ACa 1900/06

Art. 647 kc, 654 kc

1. Wymagalność roszczenia , niezdefiniowana ustawowo, to stan, w którymwierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej muwierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, któregopoczątek zbiega się z chwilą uaktywnienia wierzytelności. Początek wymagalnościmoże wynikać z oznaczenia go przez ustawę lub czynność prawną lub zwłaściwości zobowiązania.

2. Umowa o roboty budowlane charakteryzuje się zobowiązaniem osiągnięciamaterialnego rezultatu w postaci końcowego efektu przewidzianego w umowie (...)Zasada powiązania przy tego typu umowie warunku powstania zapłatywynagrodzenia z przyjmowaniem wykonanych robót wynika z art. 647 i 654 kc.

3. Podkreślić należy, iż samo stwierdzenie istnienia wad robót przy ich odbiorze niew każdym przypadku rodzić będzie skutki niewykonania zobowiązania, a co zatym idzie niepowstania związanego z nim zobowiązania wzajemnego. Wykonanierobót z wadami może być równoznaczne albo z niewykonaniem w ogólności alboz nienależytym wykonaniem. Z niewykonaniem mamy do czynienia wówczas,gdy objęte umową świadczenie nie zostanie w ogóle spełnione albo nie zawieracech konstytutywnych charakteryzujących dany rodzaj świadczenia . Na gruncieumowy o roboty budowlane można przyjąć, iż niewykonanie zobowiązaniawchodzi w grę, gdy wada jest tego rodzaju, że uniemożliwia czynienie właściwegoużytku z przedmiotu robót, wyłącza normalne ich wykorzystanie zgodnie z celemumowy albo odbiera im cechy właściwe lub wyraźnie zastrzeżone w umowieistotnie zmniejszając ich wartość ( wada istotna). Natomiast pozostałe wadyświadczą o nienależytym wykonaniu zobowiązania. Jedynie wady istotneuzasadniają odstąpienie od umowy, a co za tym idzie rzutują na kwestiewymagalności roszczenia o wynagrodzenia za wykonane roboty, przy czym, gdyposzczególne roboty mają charakter robót oddzielnych, uprawnienia te odnoszą siętylko do tej części robót, do których wady się odnoszą.

4. Wady zaś nieistotne oznaczają wykonanie zobowiązania, ale w sposóbnienależyty, co do jakości , rzutując na uprawnienie inwestora, który możedomagać się ich usunięcia w oznaczonym terminie, bądź obniżeniawynagrodzenia.

Przewodniczący: SSA Z.Kołaczyk(spr.)Sędziowie: SA U. Bożałkińska

SA J. Galas

27

KODEKS POSTĘPOWANIA CYWILNEGO

5.

WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 11 sierpnia 2006 r.

I ACa 656/06

Art. 840 kpc

Zniesienie wspólności majątkowej małżeńskiej nie ma skutku wstecznego i nie możetym samym pozbawiać wierzyciela możliwości zaspokojenia się z majątku wspólnegomałżonków, jeżeli zniesienie to nastąpiło już po nadaniu klauzuli wykonalności przeciwkowspółmałżonkowi. Bez znaczenia jest tu sposób ustania ustroju małżeńskiej wspólnościmajątkowej, a wobec tego późniejsze orzeczenie rozwodu, a nawet dokonanie podziałumajątku wspólnego nie może uzasadniać powództwa o pozbawienie tytułu wykonawczegowykonalności. Nie może bowiem ustanie wspólności majątkowej i zniesienie współwłasnościpozbawiać wierzyciela nabytych już przez niego praw.

Przewodniczący: SSA I. Wilk(spr.)Sędziowie: SA R. Dzyr

SA J.Kurpierz

USTAWA Z DNIA 24 CZERWCA 1994 R. O WŁASNOŚCI LOKALI(Dz. U. Nr 85 poz.388 z późn. zm.)

6.

POSTANOWIENIE SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 31 maja 2006 r.

I ACa 290/06

Art. 89§1, 126§3 kpc, 39 kc, art. 18, 20 i 33 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własnościlokali ( Dz. U. Nr 85 poz. 388 z późn. zm. )

1. Nie ulega wątpliwości, że w sytuacji, w której pełnomocnik procesowy ma wskazać stosowniedo uregulowania zawartego w art. 89 § 1 i 126 §3 kpc swoje umocowanie do działania,spełnienie tego wymagania może nastąpić przez przedstawienie dokumentów, z którychwynika istnienie jego prawa do działania za mocodawcę. W sytuacji, gdy mocodawca jestosobą prawną działającą przez swoje organy ( art. 39 kc) wykazanie umocowania możenastąpić tylko przez jednoczesne przedstawienie dokumentu pełnomocnictwa oraz innychstosownych dokumentów potwierdzających , że osoba udzielająca pełnomocnictwa jestuprawniona do działania za mocodawcę.

2. Wspólnota mieszkaniowa jako jednostka organizacyjna pozbawiona zdolnościprawnej – nie posiada własnego majątku, zarządza natomiast częścią majątkuwłaścicieli lokali, który został funkcjonalnie wydzielony w celu poddania gozarządowi wspólnoty, reprezentowanej przez organ składający się z osób fizycznych(zarząd), uprawniony do składania oświadczeń woli w imieniu tej wspólnoty ( art. 20

28

ustawy o wł. lokali). Stosownie do art. 18 i 33 ustawy o wł. lokali wspólnota może zkolei powierzyć zarządzanie nieruchomością wspólną osobie trzeciej ( reprezentacjapowierzona- powiernicza). Działania takiego zarządcy pociągają za sobą skutkidotyczące bezpośrednio wspólnoty mieszkaniowej ( art. 95 kc). W odróżnieniu odreprezentacji przez organ , zarządca nie działa jako wspólnota mieszkaniowa, gdyżpomiędzy nią, a tymże zarządcą ( osobą trzecią) istnieje dodatkowe ogniwo , którymjest oświadczenie woli o udzieleniu pełnomocnictwa. Za powyższym poglądemprzemawia okoliczność, że ustawa o własności lokali wyraźnie rozróżnia „zarząd” od„zarządcy”, któremu zarząd nieruchomością wspólną powierzono w sposób określonyw art. 18 ust. 1 ustawy o wł. lokali.Stosownie do treści art. 18 §3 ustawy o wł. lokali , jeżeli sposób zarządu nie zostałokreślony w trybie przewidzianym w art. 18 § 1 i 2 cyt. ustawy wówczas obowiązujeregulacja ustawowa przewidziana w dalszych przepisach rozdziału 4 ustawy , przyczym zadaniem Sądu Apelacyjnego, który nie podziela poglądu wyrażonego przez SądNajwyższy w postanowieniu z 14.09.2005r.( III CZP 62/05 niepubl.) z art. 22 ustawyupoważnienia zarządcy ustanowionego na podstawie art. 18 ustawy do działania wimieniu właścicieli lokali tworzących wspólnotę nie można wyprowadzać z ustawy.Odpowiednie stosowanie przepisów ustawy, o których mowa w art. 33 może sięjedynie odnosić do zakresu ram działania zarządcy, którego umocowanie , co wynikaz istoty pełnomocnictwa musi wynikać z umowy.Przy modelu ustawowym, zarządca – administrator nie może zatem w imieniuwspólnoty występować w sądzie, gdyż jeżeli w trybie art. 18 ustawy nie określonosposobu sprawowania zarządu, to zarządca jest upoważniony jedynie do dokonaniaczynności zwykłego zarządu. Wobec tego z kolei, że udzielenie pełnomocnictwaprocesowego należy do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu nieulega wątpliwości, że zarządca , o ile jego umocowanie do takiego działania niewynika z wcześniejszej umowy, winien uzyskać pełnomocnictwo w trybieprzewidzianym w art. 22 ust. 2 ustawy o wł. lokali ( uchwała właścicieli lokali).

Przewodniczący: SSA B. Kurzeja (spr.)Sędziowie: SA Z. Kawińska- Szwed

SA J.Kiercz

USTAWA Z DNIA 16 września 1982r. – PRAWO SPÓŁDZIELCZE

7.

WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 6 czerwca 2006 r.

I ACa 158/06

Art. 24§ 2 Prawa Spółdzielczego

1. Doprowadzenie przez powodów ( członków spółdzielni mieszkaniowej) douruchomienia procedury sprawdzającej, czy nie doszło do popełnienia przestępstwa naszkodę ich spółdzielni z założenia nie mogło być czynem pozostającym wsprzeczności z postanowieniami statutu lub zasadami współżycia społecznego. Niemożna podzielić stanowiska pozwanej, że dopuszczalnym jest takie utożsamianieprezesa jednoosobowego zarządu i niektórych, niewymienionych z nazwiska

29

członków rady nadzorczej z samą Spółdzielnią, że wysunięcie zarzutów pod adresemtych osób byłoby równoznaczne z działaniem na szkodę Spółdzielni;

2. Nie do zaakceptowania jest pogląd, że spory pomiędzy członkami spółdzielni lubczłonkami organów spółdzielni mogą być rozwiązywane przez wykluczenieniektórych ze spierających się osób ze spółdzielni w oparciu o art. 24§2 PrawaSpółdzielczego.

Przewodniczący: SSA R. Dzyr (spr.)Sędziowie: SA B. Owczarek

SA J.Kurpierz

KODEKS SPÓŁEK HANDLOWYCH

8.


I ACa 2321/05

Art. 202§1-4 ksh

1. Pojęcia „mandatu” i „ kadencji” członków zarządu spółki z o.o. na gruncie KodeksuSpółek Handlowych mają charakter normatywny ( art. 202§1-4ksh). Pojęcie mandatudefiniowane jest jako umocowanie członka zarządu do pełnienia funkcji, natomiastkadencja to ustalony okres jej sprawowania. Z faktu posiadania mandatu wynikamożliwość pełnienia funkcji przez określony w ustawie albo umowie spółki czas(kadencja). Okres pełnienia funkcji przez członka zarządu spółki z o.o. ( kadencja )nie zawsze musi być oznaczony. Zarząd spółki może być powołany na czas określony.Bądź bez wskazania okresu kadencji. Kadencja członka zarządu spółki z o.o możebyć oznaczona w umowie spółki w sposób dowolny.

2. Brak oznaczenia kadencji członka w umowie spółki powoduje, że w grę wchodziregulacja ustawowa tj. art. 202§1 ksh. Zgodnie z jego treścią jeżeli umowa nie stanowiinaczej mandat członka zarządu wygasa z dniem odbycia zgromadzenia wspólnikówzatwierdzającego sprawozdanie finansowe za pierwszy pełny rok obrotowy pełnieniafunkcji członka zarządu. W takim wypadku zachodzi powołanie de facto na kadencjęroczną . Pełny rok obrotowy powinien wiązać się z pojęciem roku obrotowego,definicję którego zawiera art. 3 u 1 pkt 9 ustawy o rachunkowości z 29.09.1994r.(Dz.U. 02r w 76 poz. 694). Z reguły jest to rok kalendarzowy, chyba, że umowa spółkiprzewiduje inny okres 12 kolejnych miesięcy kalendarzowych. Czas sprawowaniafunkcji od chwili powołania, jeżeli nie pokrywa się dokładnie z rokiem obrotowymulega przedłużeniu o okres do rozpoczęcia roku obrotowego oraz od zakończeniapełnego roku obrotowego do odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającegosprawozdanie finansowe.

3. W literaturze przedmiotu prezentowane są odmienne poglądy co do sformułowania „ zdniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie”. Wocenie Sądu Apelacyjnego uzasadnione jest stanowisko- to jest to dzień zgromadzeniawspólników, w którym doszło do zatwierdzenia sprawozdania finansowego.

30

Przemawia za tym literalne brzmienie tego przepisu „zatwierdzającegosprawozdanie”, co wskazuje , że ustawodawca odwołuje się do faktu zatwierdzeniasprawozdania finansowego, a nie tylko do faktu odbycia walnego zgromadzenianiezależnie od efektu końcowego. Ponadto wykładnia funkcjonalna wskazuje, żechodzi o formalne rozliczenie się członka zarządu z jego obowiązkóworganizacyjnych związanych z przygotowaniem dokumentacji finansowej.Warunkiem wygaśnięcia mandatu jest zatem nie tylko głosowanie nad sprawozdaniemfinansowym, ale jego zatwierdzenie. Jeżeli uchwały, co do zatwierdzenia nie podjętolub odmówiono jej zatwierdzenia mandat członka zarządu na gruncie regulacji art.202§1 ksh nie wygasa.

Przewodniczący: SSA Z. Kołączyk (spr.)Sędziowie: SSA U. Bożałkińska

SSA J. Skwara- Kałwa

9.

WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACHz dnia 4 lipca 2006 r.

I ACa 341/06

Art. 299§1 ksh

Brzmienie art. 299§1 ksh nie daje podstaw do zawężania jego znaczenia w ten sposób,że obejmuje on tylko niektóre zobowiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Z tegowynika, że dopiero ustawa może ograniczyć zakres zobowiązań, za które na podstawie art.299 § 1 ksh odpowiadają członkowie zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Stądbrak podstaw, by zasadnie twierdzić, że przepisem tym nie są objęte zobowiązania z tytułukosztów procesu i postępowania klauzulowego przeciwko spółce z ograniczonąodpowiedzialnością, zwłaszcza, że wierzyciel musi je ponieść, by uzyskać tytuł wykonawczyprzeciwko niej, umożliwiający mu , w wypadku bezskutecznej egzekucji dochodzenieroszczenia, o którym mowa w art. 299§1 ksh.

Przewodniczący: SSA G. Stojek (spr.)Sędziowie: SSA M. Wołczańska

SSO ( del.) A. Znak

31

USTAWA Z DNIA 28 kwietnia 1936r- PRAWO WEKSLOWE

10.


I ACa 246/06

Art. 31 prawa wekslowego, art. 47 prawa wekslowego, art. 10 prawa wekslowego, 493,495 kpc

1. Ewentualne ograniczenie odpowiedzialności poręczyciela wekslowego musi wynikaćnie tylko z deklaracji wekslowej lub innego porozumienia między wierzycielami, aporęczycielem ale przede wszystkim z treści weksla. Poręczyciel wekslowy powinienbowiem na wekslu zaznaczyć ograniczenie udzielonego poręczenia wekslowego,skoro przepis art. 31 prawa wekslowego stanowi, iż poręczenie umieszcza się nawekslu;

2. Nie ulega wątpliwości, że poręczyciel, który odpowiada solidarnie z wystawcą weksla( art. 47 prawa wekslowego) może w zasadzie podnosić wobec remitenta zarzutwypełnienia weksla in blanco niezgodnie z deklaracją wekslową, tak samo jakwystawca takiego weksla o ile podpisał deklarację wekslową, gdyż ograniczenia z art.10 prawa wekslowego nie mają zastosowania wobec wystawcy ( poręczyciela) gdy zżądaniem występuje remitent.;

3. Dopuszczalny jest w ramach zarzutu wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracjąwekslową zarzut, iż wobec egzekwowania przez powódkę wierzytelnościzabezpieczonej wekslem od dłużnika kwota zadłużenia ze stosunku podstawowegojest niższa niż ta, na którą weksel został wypełniony. W przypadku bowiemwystawienia weksla na zabezpieczenie wierzytelności, zobowiązanie cywilnewystawcy weksla nie wygasa lecz istnieje nadal. Wskutek tego wierzycielowiprzysługuje obok roszczenia wynikającego ze stosunku podstawowego –cywilnoprawnego, także nowe roszczenie oparte na wekslu. Ponieważ jednakprzedmiot obu roszczeń jest ten sam, to zaspokojenie wierzyciela następuje tylko raz,przy czym z chwilą zaspokojenia wierzyciela wygasa zobowiązanie dłużnika, tak zumowy pierwotnej, jak i z weksla;

4. Wypełnienie weksla niezgodnie z deklaracją wekslową nie oznacza, że wystawca, czyteż poręczyciel w ogóle nie są zobowiązani wekslowo . Przyjąć bowiem trzeba, że wtakiej sytuacji odpowiedzialność wekslowa dłużników istnieje w takich granicach wjakich weksel został wypełniony , stosownie do porozumienia wekslowego, a więc wtakim zakresie , w jakim odpowiadaliby oni w razie prawidłowego wypełnieniaweksla;

5. Nie ulega wątpliwości, że prekluzja procesowa odnosi się tylko do faktów i dowodówna ich poparcie i skutki jej nie dotyczą argumentacji prawnej. Argumenty naturyprawnej strona może przytoczyć także po upływie terminu, o którym mowa w art.393§1 kpc w zw. z art. 395§3 kpc. Takim argumentem jest także zarzut nieważnościumowy.

Przewodniczący: SSA I. Wilk (spr.)Sędziowie: SSA J. Kiercz

SSA E. Jastrzębska

32

USTAWA Z DNIA 4 lutego 1994r.- PRAWO GEOLOGICZNE IGÓRNICZE

11.


I ACa 246/06

Art. 94 i 95 ustawy z dnia 4 lutego 1994R. – Prawo geologiczne i górnicze ( Dz.U. Nr 27poz.96)

Naprawienie szkody przez zapłatę sumy pieniężnej ma charakter ekwiwalentny izarazem kompensacyjny w przeciwieństwie do restytucji, która nie zawsze jest równoznacznaz doprowadzeniem poszkodowanego do sytuacji, w której znajdował się przed wyrządzeniemszkody. Niewątpliwie podatek VAT jest elementem kosztów przywrócenia stanupoprzedniego i musi być uwzględniony przy określeniu wysokości jednorazowegoodszkodowania zmierzającego do pełnego wyrównania szkody.

Przewodniczący: SSA E. TkoczSędziowie: SSA R. Sugier (spr.)

SSA M. Wołczańska

ORZECZENIA Z ZAKRESU PRAWA PRACY I UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH

1.POSTANOWIENIE SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACH

z dnia 10 kwietnia 2006r.

III APz 11/06

Art.177 §1 pkt 1 kpc

Wynik jednej z wielu spraw opartych na podobnym lub nawet na takim samymstanie faktycznym toczących się równocześnie w danym sądzie nie stanowi prejudycjalnościdla pozostałych spraw, a tym samym nie daje podstaw do zawieszenia postępowania woparciu o przepis art.177 §1 pkt 1 kpc.

Przewodniczący: SSA Tadeusz Szweda (spr.)Sędziowie: SSA Krystyna Budzianowska

SSA Zbigniew Gwizdak

33

2.WYROK SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACH


III AUa 3303/04

Art.199 §1 pkt 2 kpc w związku z art.6 ust.1, art.12 ust.1 i art.26 ust.1 ustawy z12.VI.1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekstjedn. Dz. U. z 1983r., Nr 30, poz.144 ze zm.)

W sytuacji, gdy sąd rejonowy – sąd pracy i ubezpieczeń społecznychprawomocnym wyrokiem oddalił powództwo wdowy po zmarłym pracowniku przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych o jednorazowe odszkodowanie z powodu nieuznaniazdarzenia za wypadek przy pracy, jej odwołanie od decyzji organu rentowego odmawiającejprawa do renty rodzinnej na podstawie art.26 ust.1 ustawy z 12.VI.1975r. o świadczeniach ztytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych podlega odrzuceniu na mocy art.199 §1pkt2 kpc.

Przewodniczący: SSA Alicja KolonkoSędziowie: SSA Wojciech Bzibziak

SSO (del.) Marek Procek (spr.)


z dnia 21 marca 2006r.

III AUa 2850/04

Art.47711 §2 kpc w związku z art.379 pkt 5 kpc

Uczestniczenie osoby zainteresowanej w postępowaniu sądowym tylko wcharakterze pełnomocnika innej strony nie spełnia wymogu zapewnienia jej udziału wprocesie w charakterze strony.

Przewodniczący: SSA Urszula Żak (spr.)Sędziowie: SSA Halina Kiryło

SSA Maciej Pacuda

34


z dnia 31 marca 2006r.III APa 90/05

Art.55 §11 kp i art.30 §1 pkt 2 kp

Brak jest ustawowych podstaw do pozbawienia (lub ograniczenia) pracownikaprawa do odszkodowania określonego w art.55 §11 kp z tej tylko przyczyny, że rozwiązaniestosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracodawcy nastąpiło w trakcie biegu okresuwypowiedzenia umowy o pracę dokonanego wcześniej przez pracodawcę.

Z uzasadnienia:(...) Warto podkreślić, że przepis art.55 § 11 kp nie zawiera regulacji stanowiącejodpowiednik art.60 kp, ani nie odsyła do tego ostatniego unormowania. (...) Mamy bowiemdo czynienia z sytuacją odmienną od objętej hipotezą normy art.60 kp. W grę wchodzi zbiegdwóch różnych trybów rozwiązania stosunku zatrudnienia zastosowanych nie przez jednąlecz obie strony umowy, a ostateczne ustanie tego stosunku jest następstwem oświadczeniawoli pracownika spowodowanego ciężkim naruszeniem przez pracodawcę jegopodstawowych obowiązków (...).

Przewodniczący: SSA Halina Kiryło (spr.)Sędziowie: SSA Jolanta Pietrzak

SSO (del.) Marek Procek



III AUa 3755/04

Art.6 ust.1 pkt 1 i ust.2 pkt 2 lit.a ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach i rentach zFunduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004r., Nr 39, poz.353 ze zm.)

Okres zatrudnienia, za który opłacono składki na ubezpieczenie społecznestanowi okres składkowy bez względu na wiek pracownika świadczącego pracę.

Z uzasadnienia:(...) Jeżeli chodzi o osoby młodociane, za które pracodawca nie odprowadzał składek

na ubezpieczenie społeczne, co było nagminnie stosowane u właścicieli firm prywatnych,faktycznie ich zatrudnienie, nawet w wypadku wykazania wynagrodzenia, można było uznaćza okres składkowy dopiero od ukończenia 15 roku życia i właśnie takich przypadkówdotyczy ust.2 pkt 1a omawianego przepisu.

Natomiast w sytuacji, gdy dana osoba podlegała ubezpieczeniu społecznemu ibyła za nią opłacana składka wiek ubezpieczonego nie ma, wbrew stanowiska Sądu Iinstancji, żadnego znaczenia, a to czy mogła czy też nie być zatrudniona na podstawie umowy

35

o pracę podlegało jedynie ocenie w świetle przepisów prawa pracy, bez żadnych ujemnychkonsekwencji w zakresie prawa ubezpieczeń społecznych, dla samej zainteresowanej osoby(...).

Przewodniczący: SSA Małgorzata Woźnowska-Gallos (spr.) Sędziowie: SSA

Krystyna MerkerSSA Krystyna Budzianowska



III AUa 3271/04

Art.32 ust.1 ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004r., Nr 39, poz.353 ze zm.) w związku z §2 ust.1rozporządzenia Rady Ministrów z 7.II.1983r. w sprawie wieku emerytalnegopracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.) i art.190 §1 kp

Okres zatrudnienia w charakterze pracownika młodocianego nie podlegauwzględnieniu jako okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu §2

ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.II.1983r. w sprawie wieku emerytalnegopracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Przewodniczący: SSA Krystyna Merker (spr.)Sędziowie: SSA Małgorzata Woźnowska-Gallos



z dnia 8 lutego 2006r.

III AUa 2943/05

Art.36 ust.1 ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004r., Nr 39, poz.353 ze zm.) w związku z §31rozporządzenia Rady Ministrów z 7.II.1983r. w sprawie postępowania o świadczeniaemerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz.49 ze zm.)

36

Przepracowane dni wolne od pracy (soboty i niedziele) nie podlegajądodatkowemu zaliczeniu do okresów pracy górniczej ponad okres wynikający z §31rozporządzenia Rady Ministrów z 7.II.1983r. w sprawie postępowania o świadczeniaemerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń.

Przewodniczący: SSA Małgorzata Woźnowska-Gallos (spr.)Sędziowie: SSA Krystyna Merker



z dnia 17 maja 2006r.

III AUa 100/05

Art.53 ust.3 w związku z art.21 ust.1 pkt 1 i ust.2 ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach irentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004r., Nr 39, poz.353ze zm.)

Prawidłowe ustalenie wysokości emerytury na podstawie art.53 ust.3 ustawy z17.XII.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych polega naobliczeniu podstawy jej wymiaru od kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustaleniapodstawy wymiaru świadczenia, o którym mowa w art.21 ust.1 pkt 1 i ust.2 tej ustawy, anastępnie podwyższeniu całej emerytury w ramach kolejnych waloryzacji przypadających dodnia nabycia prawa do emerytury.

Z uzasadnienia:(...) Przepis ten (art.53 ust.3 ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach i rentach z FunduszuUbezpieczeń Społecznych – przyp. W. Bzibziak) mówi o zasadach ustalania wysokości całościemerytury, a nie poszczególnych składników, o których mowa w pkt 1,2 i 3 art.53, zzastosowaniem jednej kwoty bazowej tzn. tej, którą przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru io podwyższeniu emerytury, a nie podstawy wymiaru w ramach kolejnych waloryzacji do dnianabycia uprawnień (...).


SSA Krystyna Budzianowska

37



III AUa 3224/04

Art.73 ust.1 i ust.2 w związku z art.65 ust.1 ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach irentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004r., Nr 39, poz.353ze zm.)

W sytuacji, gdy zmarły pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy i spełniałwarunki do przyznania emerytury, jednak przed śmiercią nie wystąpił z wnioskiem o toświadczenie, osoba uprawniona do renty rodzinnej może domagać się jej ustalenia zarównood pobieranej przez zmarłego renty z tytułu niezdolności do pracy, jak i od emerytury, któraby mu przysługiwała.

Przewodniczący: SSA Jolanta Ansion (spr.)Sędziowie: SSA Maria Małek-Bujak

SSA Ewa Piotrowska



III AUa 3729/04

Art.73 ust.1 i ust.2 w związku z art.75 ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach i rentach zFunduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004r., Nr 39, poz.353 ze zm.)

Przy ustalaniu wysokości świadczenia przysługującemu zmarłemu, od któregooblicza się wysokość renty rodzinnej, nie uwzględnia się pobieranego przez niego dodatkupielęgnacyjnego.

Przewodniczący: SSA Urszula Żak (spr.)Sędziowie: SSA Zbigniew Gwizdak

SSA Maciej Pacuda


z dnia 28 lutego 2006r.

III AUa 2981/04

Art.136 ust.1 ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004r., Nr 39, poz.353 ze zm.)

W razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenie określone ustawąz 17.XII.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych brak jest

38

podstaw do podziału świadczenia należnego jej do dnia śmierci pomiędzy osoby zaliczone doróżnych kategorii podmiotów uprawnionych do jego wypłaty. W takim wypadkuniezrealizowane świadczenie w całości przysługuje osobie (osobom) zaliczonej do wyższejkategorii uprawnionych wskazanych w art.136 ust.1 tej ustawy.

Z uzasadnienia:(...) Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy trzeba zgodzić się zapelującym, iż w sytuacji, gdy po zmarłym w dniu 13 grudnia 2002r. Robercie G. pozostałydwie córki: Sylwia Z. oraz małoletnia Magdalena G. i tylko ta ostatnia prowadziła z ojcemwspólne gospodarstwo domowe do chwili jego śmierci, to właśnie ona należy do grona osóbuprawnionych w pierwszej kolejności do niezrealizowanej renty przysługującej zmarłemu zatenże miesiąc. Cytowane na wstępie unormowanie w żadnym razie nie upoważnia dopodziału świadczenia pomiędzy podmioty zaliczone do różnych kategorii osóbpredysponowanych do jego wypłaty (...).

Przewodniczący: SSA Halina Kiryło (spr.)Sędziowie: SSA Maciej Pacuda

SSA Urszula Żak



III AUa 3418/04

Art.138 ust.4 w związku z art.103 ust.2a ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004r., Nr 39, poz.353 ze zm.)

W wypadku, gdy ubezpieczony po nabyciu prawa do świadczeniasystematycznie przedstawiał organowi rentowemu zaświadczenia potwierdzające jegonieprzerwane zatrudnienie u pracodawcy, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przedprzejściem na emeryturę, nie można od niego żądać zwrotu nienależnie pobranych świadczeńza okres dłuższy niż 12 miesięcy (art.138 ust.4 tej ustawy).

Przewodniczący: SSA Maciej Pacuda (spr.)Sędziowie: SSA Halina Kiryło

SSA Urszula Żak



III AUa 2344/05

Art.21 ust.2 w związku z ust.1 pkt 2 ustawy z 30.VIII.2002r. o restrukturyzacjiniektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców

39

Negatywna opinia Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentówwydana w trybie art.21 ust.2 ustawy z 30.VIII.2002r. o restrukturyzacji niektórych należnościpublicznoprawnych od przedsiębiorców nie stanowi przesłanki do umorzenia postępowaniarestrukturyzacyjnego.

Z uzasadnienia:(...) Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji wyrażone w

uzasadnieniu wyroku, iż opinia UOKiK, wobec braku wyraźnego odesłania przepisów ustawyrestrukturyzacyjnej do ustawy z dnia 27.7.2002r. (o warunkach dopuszczalności inadzorowania pomocy publicznej dla przedsiębiorców - Dz. U. Nr 141, poz.1177 ze zm. –przyp. W. Bzibziak) nie może mieć innego znaczenia, niż wynikające bezpośrednio z ustawy zdnia 30.8.2002r. (zgodność projektu decyzji restrukturyzacyjnej z zasadami udzielaniapomocy publicznej), w szczególności nie może stanowić (jeżeli jest negatywna) przesłanki doumorzenia postępowania, gdyż te określone są ściśle w art.18 ust.7 i w art.21 ust.1 pkt 2Ustawy, na co dodatkowo wskazuje treść ust.5 art.21, który mówi o zaliczeniu opłatyrestrukturyzacyjnej na poczet zaległości składkowych w przypadku umorzenia postępowaniaz przyczyn, określonych w ust.1 pkt 2, ust.3 i art.18 ust.7, nie wymieniając ust.2 tego przepisu(opinia Prezesa UOKiK).

Ponadto skoro zgodnie z art.6 Ustawy do restrukturyzacji stosuje się przepisyOrdynacji Podatkowej to wyrażenie stanowiska przez Prezesa UOKiK, zgodnie z art.209Ordynacji, winno nastąpić w formie decyzji administracyjnej, umożliwiającej stronomzaskarżenie tej decyzji w drodze zażalenia (...).


SSA Krystyna Budzianowska

14.POSTANOWIENIE SĄDU APELACYJNEGO W KATOWICACH

z dnia 25 maja 2006r.

III AUz 120/06

Art.90 ust.1 ustawy z 28.VIII.1997r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszyemerytalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2004r., Nr 159, poz.1667 ze zm.) i art.476 §3 kpc wzwiązku z art.4778 §1 kpc

Sprawa z powództwa otwartego funduszu o ustalenie ważności umowyczłonkowskiej należy do właściwości sądu okręgowego – sądu pracy i ubezpieczeńspołecznych.

Przewodniczący: SSA Urszula Żak (spr.)Sędziowie: SSA Halina Kiryło

SSA Zbigniew Gwizdak

REDAGUJE ZESPÓŁ ł ę ład i opracowanie graficzne · pomocnictwa przez zaniechanie, jego...

Documents

Transcript of REDAGUJE ZESPÓŁ ł ę ład i opracowanie graficzne · pomocnictwa przez zaniechanie, jego...