Queen Bee: Melissa Miel Hoofdstuk 19

“Ow, fuck…”, kreunt Melissa, en ze komt moeizaam overeind. Meteen wanneer ze voelt dat haar maag zich omkeert, laat ze zich weer achterover vallen.

Bij de tweede poging slaagt ze erin om uit haar bed te stappen.Haar hoofd bonkt als een gek, en stilaan komen alle herinneringen van de vorige avond terug.

Ze ziet zichzelf samen met Féline weer alle winkels afgaan, samen naar de disco, de man aan de bar,…

Opeens blijft ze stokstijf staan en voelt haar hart in haar keel kloppen:“We hebben toch niet…”

Met bonzend hart en helemaal vergeten dat ze haar ondergoed nog aanheeft, loopt ze de keuken in om wat te eten klaar te maken.

“Ah, daar is mijn prinses! Ik dacht, laat ik almaar vast wat te eten klaarmaken! Ik hoop dat je van appelpannen-koeken houdt?”, ratelt de man aan de tafel in één adem af.

En wanneer Melissa zich aarzelend naast zich laat zakken, fluit hij bewonderend: “Je ziet er overdag nog beter uit dan ‘s nachts onder de lakens!”

Melissa laat meteen haar pannenkoek staan, en haast zich naar de slaapkamer om haar kleren aan te trekken.

Als ze zich heeft aangekleed en aan tafel is gaan zitten, is de man alweer verdwenen. Melissa hoopt maar dat hij niet te lang meer blijft, na vannacht vindt ze hem maar een vervelende klier.

Maar jammer genoeg voor haar is hij dat niet van plan. Als ze even later rustig een boek wil lezen, komt hij doodkalm naast haar zitten en begint een gesprek.

“Ik meende daarnet wat ik zei. Echt , ik heb nog nooit zo’n mooie vrouw gezien!”

Melissa blaast, haast onhoorbaar: “We kennen elkaars naam niet eens!”

“Robbie!”, antwoordt de man, “Robbie Kleve. En met welke prachtige dame heb ik de eer?”

En hij steekt zijn arm naar haar uit.

“Euhm… Melissa.”, hoort Melissa zichzelf zeggen, terwijl ze zich dik tegen haar zin dichterbij laat trekken.

“Melissa… de mooiste naam die ik ooit gehoord heb, voor de mooiste vrouw die ik ooit gezien heb…”, zucht Robbie, en voor ze het doorheeft, tilt hij haar op.

“Alsjeblieft Robbie, zet me neer! Ik heb barstende hoofdpijn, ik wil slapen…”, kreunt ze.

Nadat Robbie haar – tot haar grote opluchting – weer op de grond heeft gezet, kruipt Melissa maar snel weer in bed. Ze voelt zich belabberd, en hoopt dat het straks weer beter zal gaan.

“Zo Robbie, vertel eens wat meer over jezelf.”

Een paar uur later is Melissa’s hoofdpijn al heel wat beter, en ze probeert dan maar een gesprek aan te knopen met haar bewonderaar.

Ze weet dat het niet erg vriendelijk is, maar stiekem hoopt ze dat Robbie getrouwd is of zo, en dat hij straks weer naar huis gaat waar zijn vrouw op hem wacht.

“Heb je familie? Kom je uit een groot gezin?”, zijn dan ook de eerste vragen die ze stelt.

Robbie schudt meewarig zijn hoofd.

“Familie? Die heb ik niet meer. Omdat ik geen zin had om te gaan studeren, hebben ze me uit huis gezet toen ik vijftien was…”

“Ik heb jarenlang school gecombineerd met werk. En toen ik dan eindelijk een goede job had, en hoopte dat ze me thuis wel zouden binnenlaten…”

Hij zucht opnieuw: “Mijn ouders willen me niet meer kennen, en door mijn drukke job slaag ik er maar niet in aan een vaste vriendin te raken…”

Dan breekt er een glimlach door op zijn gezicht: “Tot ik gisteren jou tegenkwam…”

Nu is het Melissa’s beurt om te zuchten, en ze zet zich met een ruk rechtop: “Ik ga wat te eten voor ons klaarmaken!”

“Wat moet ik hier nu mee?”, vraagt ze zich af, terwijl ze de keuken binnen loopt, “Ik kan hem toch niet aan de deur zetten, het leven heeft hem al zo teleurgesteld…”

“En hij vertrouwt me, hij heeft na lange tijd weer wat zin in het leven. Hoe zou ik dan zo hard kunnen zijn om hem af te wijzen?”

Nog voor het eten klaar is, heeft ze voor zichzelf een beslissing genomen: “Hij mag hier blijven wonen, maar hij moet wel zijn plaats kennen!”

“Hmm, frieten met kippenvleugels!”, snuift Robbie verlekkerd, wanneer hij even later de keuken binnenkomt.

“Jij mag nog voor me koken!”, zegt hij na een paar happen, “En het eten smaakt net zo lekker als jij eruit ziet!”

Melissa heeft veel zin om hem eens goed haar gedacht te zeggen. Ze is helemaal niet verliefd op hem, en wil hem dat laten weten.

Maar dan ziet ze de stralende blik en zijn ogen, een teken hoe gelukkig hij is.

“Ik ga slapen!”, zegt ze daarom alleen maar, en ze maakt dat ze wegkomt.

“Zo kan het niet langer!”, besluit ze, voordat ze in bed kruipt, “Morgen zeg ik hem gewoon de waarheid: dat ik nooit verliefd op hem ben geweest, en dat ik liever heb dat hij vertrekt!”

Een paar uur later wordt ze echter wakker met een hevige pijn in haar buik…

“O nee, ik ben zwanger! Van die ene nacht…”

Ze staart wezenloos voor zich uit.

“Hoe moet ik dit gaan oplossen?”

Dat ben ik me voor het moment ook nog aan het afvragen :$In ieder geval, ik ga nu verder simsen, jullie horen nog van mij ;Dxxx

TOT DE VOLGENDE KEER!!!