Poshte Teleferikut, midis Dajtit e Tiranes Koment nga Haki Kola Fotot nga Erion Kristo

Ai qe e ka privilegjin te ngjitet ne rrugen pothuaj

kembesore nen teleferik, ka privilegjin te shijoje

pejsazhe te Shqiperise se Mesme, qe shume prej nesh I

kane ngjitur me deren e shtepise. Tek ecen je ne mes

te nje natyre tipike mesdhetare . Une e kam privilegjin

qe ta shijoj pothuaj njehere ne jave kete pejsazh

fantastik te Tiranes. Udhetimi me jep kenaqesine se

pejsazhit, rruga kembesore e pashtruar dominohet nga

nje shtres shtufi ranor qe shpejt kullohet nga ujrat, e qe

I jep kembesorit nje perkedhelje sa here kembet e

takojne truallin. Pejsazhit e rruges fantastike, I shtohet

larmia mahnitese e shkurreve. Kete vit jane shtuar edhe

zogjte me atmosferen tipike qe krijojne ne cdo stine.

Duket e pabesueshme por udhetimi I perjavshem ne

kete rruge te dhuron edhe eksperience te

papershkrueshme e te pabesueshme te mesuari, te

mesuari rreth te padukshmes e te panjohures, pikerisht

e asaj qe njerezve urban ju mungon se tepermi, te

mesuarit per dinamiken e marredhenieve njeri-pyll, qe

edhe ne kete pjese turistike te Tiranes (mes parkut

kombetar e Kryeqytetit mu nen uren lidhese qe eshte

teleferiku) eshte pothuaj tipike si ne pjeset me te thella

rurale te Shqiperise tone. Jeta rurale shqiptare mbetet

pothuaj enigma e perjeteshme per politike beresit por

edhe per mediat zhurmemedha kryeqytetase.. Pylli

eshte fabrike, ai ka edhe produkt me dhene per cdo

klase te shoqerise.,

Personazhet qe e menaxhojne kete pyll, nuk kane te drejte fjale, ate

jane pothuaj ilegale. Jeta I ka vene te mbijetojne dhe nuk e kane luksin

qe te tregojne. Pak ndryshon riti I te perdoruarit nga ajo qe na tregon

historia per mijera vjet me pare. Kam me dhjetera foto, duket si nje

kantier pune ky pyll krejt i vockel e delikat, kantier pune shpesh me te

gjithe njerezit e familjes, pleq, meso moshe apo te rinj, qe presin

shkurre dru apo rrenje mare, frasher, shgulin shqope, e pasi e

copetojne e futin ne thase, ngarkojne ne krah, apo ne makina, Plot

vajza te reja qe ngarkojne barre te rende druri per te ngrohur edhe nje

nate shtepine e akullt. Plot nena qe pasi e kane ngarkuar drurin si

barre ne krahe, ecin ngadale duke punaur me shtiza. Ka plot femije

mbi tre vjec qe rrijne e shikojne prinderit tek punojne, krejt te

pafajshem, te bukur si drita, qe perjetojne femijeri te veshtire, e

ngarkojne trurin, me nje pervoje qe i shoqeron per aq kohe sa do jene

banore te tokes sone te bukur. Perdorimi aktual jo vetem ne kete

hapesire te ngushte, por ne mbare Shqiperine, ashtu sic e tregon

Erioni me fotot qe ndan me neve, eshte pothuaj barbar, eshte

perdorim jo i floririt te gjelber, por i nje malli tipik fatkeq jetim e pazot i

destinuar per te marre rrugen e shkretimit. Zoti na meshirofte se sa

pak e njohin Shqiperine tone njerezit qe bejne politika, por edhe

shkencetaret e fushes. Jemi pothuaj dy bote, ajo e enderrimtarve, qe

e kane pyllin si imazh qe iu eshte futur ne tru, afer dijeve teorike e larg

se vertetes jetike, qofshin profesore a politike beres, apo opinion

krijues per te vertetat rreth mjedisit ku jetojme, dhe realitetin e

Shqiperise tjeter, familjaret e Lulit te Vocerr, qe jetojne jeten reale,

qofte edhe kur jane banore te Tiranes apo ngjitur Tiranes. Loja e

strucit, dhe politikat enderrimtare gati te pasosura shekullore, uria

,varferia energjitike, e mvartesia e mbijeteses duke vjele ne menyre

informale natyren eshte rruga e pa pasosur e shoqerise tone