ŒÙÔ˜ 5o ñ AÚ. º‡ÏÏÔ˘ 11 ñ ºÂ‚ÚÔ˘¿ÚÈÔ˜ 2011 ñ TÈÌ‹: 0,01 ú

M·Î·Ú›Ô˘ 30, TK. 14233, ¶ÂÚÈÛÛfi˜ ñ e-mail: karziskostas@yahoo.gr ñ k.karavidas@windowslive.com

√¶ÂÚÈ‚·ÏÏÔÓÙÈÎfi˜ Î·È ¶ÔÏÈÙÈÛÙÈÎfi˜™‡ÏÏÔÁÔ˜ £ÂÛÚˆÙÈÎÔ‡ ÌÂÙ¿ ÙËÓ·Ó¿ÚÙËÛË ÛÙÔÓ ‰È·‰ÈÎÙ˘·Îfi ÙfiÔ

Ù˘ ÂӉȿÌÂÛ˘ ‰È·¯ÂÈÚÈÛÙÈ΋˜ ·Ú¯‹˜ÙÔ˘ ¶∂¶ ∏›ÚÔ˘ Ù˘ ÌÂϤÙ˘ ·ÍÈÔÏfi-ÁËÛ˘ ı¤ÛÂˆÓ ÁÈ· ÙË ¯ˆÚÔı¤ÙËÛË ÙÔ˘ÂÚÁÔÛÙ·Û›Ô˘ ÂÂÍÂÚÁ·Û›·˜ ·ÛÙÈÎÒÓÛÙÂÚÂÒÓ ·Ô‚Ï‹ÙˆÓ (∞™∞) Î·È ÙÔ˘ ÃÒ-ÚÔ˘ ÀÁÂÈÔÓÔÌÈ΋˜ ∆·Ê‹˜ ÀÔÏÂÈÌÌ¿ÙˆÓ(ÃÀ∆À) Î·È ÂÓ fi„ÂÈ Ù˘ ÂÈΛÌÂÓ˘ Û˘-˙‹ÙËÛ˘ ÛÙÔ ¢ËÌÔÙÈÎfi ™˘Ì‚Ô‡ÏÈÔ ÙÔ˘¢‹ÌÔ˘ ∑ËÚÔ‡ ÁÈ· ÙÔ ÂӉ¯fiÌÂÓÔ ·Ô-‰Ô¯‹˜ ‹ ÌË, Ù˘ ÂÓ ÏfiÁˆ ÚfiÙ·Û˘ Û¯ˆÚÔıÂÙË̤ÓË ˙ÒÓË ÙÔ˘ ¯ˆÚÈÔ‡ °·Ï·-Ù¿˜ ¶Ú¤‚Â˙·˜, Û˘ÁοÏÂÛ ÛÙËÓ ∞ı‹Ó·ÙÔ ™¿‚‚·ÙÔ 22 π·ÓÔ˘·Ú›Ô˘ 2011 Û˘Ó¤-Ï¢ÛË ÂÎÚÔÛÒˆÓ, ÊÔÚ¤ˆÓ Î·È ·‰ÂÏ-ÊÔÙ‹ÙˆÓ Ù˘ ÂÚÈÔ¯‹˜ ÛÙËÓ ·›ıÔ˘Û·Ù˘ ∞‰ÂÏÊfiÙËÙ·˜ ¶··‰ÈˆÙÒÓ. ªÂÙ¿·fi ‰ÈÂÍÔ‰È΋ Û˘˙‹ÙËÛË Î·È ·ÚÔ˘Û›·-ÛË fiÏˆÓ ÙˆÓ ·Ú·Ì¤ÙÚˆÓ Ô˘ Û¯ÂÙ›˙Ô-ÓÙ·È Ì ÙË ‰ËÌÈÔ˘ÚÁ›· ÙÔ˘ ÂÚÁÔÛÙ·Û›-Ô˘, ÔÌfiʈӷ ·ÔÊ·Û›ÛÙËΠӷ ÛÙ·Ï›ÚÔÂȉÔÔÈËÙÈ΋ ÂÈÛÙÔÏ‹ ‰È·Ì·ÚÙ˘-Ú›·˜ Î·È ·fiÚÚȄ˘ ÙÔ˘ ۯ‰›Ô˘, fiÛÔÓ·ÊÔÚ¿ ÙËÓ ÂÚÈÔ¯‹ Ì·˜. ∞fi fiϘ ÙȘÏ¢ڤ˜ ÂÎÊÚ¿ÛÙËÎ·Ó ‰È·ÊˆÓ›Â˜ ÛÙËÓÚÔÔÙÈ΋ ÂÚÈ‚·ÏÏÔÓÙÈ΋˜ Î·È ÔÏÈÙÈ-ÛÙÈ΋˜ ˘Ô‚¿ıÌÈÛ˘ ÙˆÓ ¯ˆÚÈÒÓ Ì·˜.

µÚÂı‹Î·Ì Ì ÙÔÓ Úfi‰ÚÔ Ù˘∞‰ÂÏÊfiÙËÙ·˜ ÙÔ˘ ¯ˆÚÈÔ‡ Ì·˜ √‰˘ÛÛ¤·£¿ÓÔ ÛÙË Û˘Ó¿ÓÙËÛË Î·È ÂÎÊÚ¿Û·ÌÂÙÔ˘˜ ‰ÈÎÔ‡˜ Ì·˜ ÚÔ‚ÏËÌ·ÙÈÛÌÔ‡˜ fi-ÛÔÓ ·ÊÔÚ¿ ÙËÓ ·ÚÓËÙÈ΋ ·˘Ù‹ ÂͤÏÈÍË.∆ÔÓ›˙ÂÙ·È È‰È·›ÙÂÚ· Ë ÂÔ›ıËÛ‹ Ì·˜ fi-ÙÈ Ë Î·Ù·Û΢‹ ÂÚÁÔÛÙ·Û›Ô˘ Î·È ÃÀ∆ÀÎÚ›ÓÂÙ·È ··Ú·›ÙËÙË ÁÈ· ÙËÓ ◊ÂÈÚÔ.øÛÙfiÛÔ, ÂÎÊÚ¿˙ÔÓÙ·È ÛÔ‚·Ú¤˜ ÂÈÊ˘-

Ï¿ÍÂȘ ÁÈ· ÙËÓ Î·Ù·ÏÏËÏfiÙËÙ· Ù˘ ¯ˆ-ÚÔıÂÙË̤Ó˘ ÂÚÈÔ¯‹˜. ŒÓÙÔÓ˜ ·ÓË-Û˘¯›Â˜ ÚÔηÏ› ÙÔ ÁÂÁÔÓfi˜ fiÙÈ Ë ÂÓÏfiÁˆ ÂÚÈÔ¯‹ ÂÓÙ¿ÛÛÂÙ·È Û ÛÂÈÛÌÈ΋˙ÒÓË ˘„ËÏ‹˜ ÂÈÎÈÓ‰˘ÓfiÙËÙ·˜ Î·È Ì¿-ÏÈÛÙ· ¢ÚÈÛÎfiÌÂÓË Û Ôχ ÎÔÓÙÈÓ‹ ·-fiÛÙ·ÛË Ì ÙȘ ¶ËÁ¤˜ ÙÔ˘ ÔÙ·ÌÔ‡§Ô‡ÚÔ˘ ·fi ÙȘ Ôԛ˜ ˘‰Ú‡ÂÙ·È ÔÏfi-ÎÏËÚÔ˜ Ô ¡ÔÌfi˜ ¶Ú¤‚Â˙·˜. √ ÂÏÏԯ‡-ˆÓ ΛӉ˘ÓÔ˜ ·ÊÔÚ¿ ÙÔÓ ˘‰ÚÔÊfiÚÔ ÔÚ›-˙ÔÓÙ· Î·È ¿Ú· ÙÔ ÛÙÔȯÂÈ҉˜ ‰ËÌfiÛÈÔ·Á·ıfi Ù˘ ˘Á›·˜. ∂Ó‰Âϯ¤ÛÙÂÚË ÂÈ-ÛÙËÌÔÓÈ΋ ÙÂÎÌËÚ›ˆÛË ÙˆÓ ·ÓÙÈÚÚ‹ÛÂ-ˆÓ ÙÔ˘ ¶ÂÚÈ‚·ÏÏÔÓÙÈÎÔ‡ ™˘ÏÏfiÁÔ˘ ı·ÎÔÈÓÔÔÈËı› ÚÔ˜ ¿Û· ηÙ‡ı˘ÓÛËÙÔ ·Ì¤Ûˆ˜ ÂfiÌÂÓÔ ‰È¿ÛÙËÌ·. ªÂ ‚·-ıÈ¿ ÙËÓ ÂÔ›ıËÛË ÁÈ· ÙÔ ‰›Î·ÈÔ ÙÔ˘ ·È-

Ù‹Ì·ÙÔ˜, ˙ËÙԇ̠ӷ ÏËÊıÔ‡Ó ˘fi„ËfiϘ ÔÈ ÂÚÈ‚·ÏÏÔÓÙÈΤ˜ Î·È ÁˆÙ¯ÓÈ-Τ˜ ·Ú¿ÌÂÙÚÔÈ Ô˘ ηıÈÛÙÔ‡Ó ÙËÓ Î·-Ù·Û΢‹ ÃÀ∆À ÛÙÔÓ °·Ï·Ù¿ ¶Ú¤‚Â˙·˜ÂÍ·ÈÚÂÙÈο ÂÈΛӉ˘ÓË. Œ¯ÔÓÙ·˜ ÛÙÔÏ¢Úfi ÙÔ˘ ÙËÓ ÔÌfiı˘ÌË Û˘Ì·Ú¿-ÛÙ·ÛË ÙˆÓ Î·ÙÔ›ÎˆÓ Î·È ÙˆÓ ÊÔÚ¤ˆÓÙ˘ ÂÚÈÔ¯‹˜, Ô ¶ÂÚÈ‚·ÏÏÔÓÙÈÎfi˜ ™‡Ï-ÏÔÁÔ˜ ÂÈÊ˘Ï¿ÛÛÂÙ·È ÁÈ· ‰˘Ó·ÌÈÎfiÙÂ-Ú˜ ÌÔÚʤ˜ ÎÈÓËÙÔÔÈ‹ÛÂˆÓ ÛÙÔ ÂÓ‰Â-¯fiÌÂÓÔ Ô˘ ÙÂÏÈο ÂÈÏÂÁ› Ë ÂÚÈÔ¯‹Ì·˜ ˆ˜ ÂӉ‰ÂÈÁ̤ÓË Ï‡ÛË. ¶ÈÛÙ‡Ԣ-Ì fiÙÈ Ô Û¯Â‰È·ÛÌfi˜ Ù˘ ∆ÔÈ΋˜ ηȶÂÚÈÊÂÚÂȷ΋˜ ∞˘ÙÔ‰ÈÔ›ÎËÛ˘ Ú¤ÂÈÓ· Á›ÓÂÈ ÛÙË ‚¿ÛË ÙÔ˘ ÎÔÈÓˆÓÈÎÔ‡ ‰È·-ÏfiÁÔ˘ Î·È Ï·Ì‚¿ÓÔÓÙ·˜ ˘fi„Ë ÂÈÛÙË-ÌÔÓÈο ÎÚÈÙ‹ÚÈ· ·ÏÏ¿ Î·È ÙȘ fiÔȘ

‰È·ÊˆÓ›Â˜ Ù˘ ÙÔÈ΋˜ ÎÔÈÓˆÓ›·˜.¶Ú¤ÂÈ Ó· Á›ÓÂÈ ·ÓÙÈÏËÙfi fiÙÈ Ù¤ÙÔÈ·˜

ÌÔÚÊ‹˜ «ÂÂÓ‰˘ÙÈο» ÚÔÁÚ¿ÌÌ·Ù· ‰ÂÓı· ¤¯Ô˘Ó ÙËÓ ÎÔÈÓˆÓÈ΋ ·Ô‰Ô¯‹ ÙˆÓηÙÔ›ÎˆÓ Ù˘ ÂÚÈÔ¯‹˜. ∫ÔÈÓˆÓÈÎfi ·›ÙË-Ì· ÁÈ· fiÏÔ˘˜ Ì·˜ ·Ú·Ì¤ÓÂÈ Ë ·Ó¿Ù˘-ÍË Ì Û‚·ÛÌfi ÛÙË Ê˘ÛÈ΋ ÔÌÔÚÊÈ¿ ηÈÙËÓ ˘Á›· ÙÔÓ Î·ÙԛΈÓ. ªÂ ÂÈÌÔÓ‹ Ô-Ê›ÏÔ˘Ì ӷ ‰ÈÂΉÈÎԇ̠ÙËÓ ÚÔÒıË-ÛË ÚÔÁÚ·ÌÌ¿ÙˆÓ ·ÍÈÔÔ›ËÛ˘ Ù˘ Ê˘-ÛÈ΋˜ ÔÌÔÚÊÈ¿˜ Ù˘ §›ÌÓ˘ ∑ËÚÔ‡ ηÈÙˆÓ Ê˘ÛÈÎÒÓ fiÚˆÓ Ù˘ ÂÚÈÔ¯‹˜, ¿-ÓÙ· Ì Û‚·ÛÌfi ÛÙÔ ÂÚÈ‚¿ÏÏÔÓ, ÒÛÙÂÔ ÙfiÔ˜ Ó· ·ÔÎÙ‹ÛÂÈ ÚԉȷÁڷʤ˜Ô˘ÛÈ·ÛÙÈ΋˜ ·Ó¿Ù˘Í˘ Î·È Ó· ·Ú·Ì›-ÓÂÈ ‚ÈÒÛÈÌÔ˜ ÁÈ· ÙÔ˘˜ ηÙÔ›ÎÔ˘˜ ÙÔ˘.

Ÿˆ˜ ÏËÚÔÊÔÚËı‹Î·Ì ϛÁÔ ÚÈÓÎÏ›ÛÂÈ Ë ‡ÏË Ù˘ ÂÊËÌÂÚ›‰·˜ Ì·˜, ÙËÓ¶·Ú·Û΢‹ 28 °ÂÓ¿ÚË Ú·ÁÌ·ÙÔÔÈ‹-ıËΠı˘ÂÏÏ҉˘ Û˘Ó‰ڛ·ÛË ÙÔ˘ ¢Ë-ÌÔÙÈÎÔ‡ ™˘Ì‚Ô˘Ï›Ô˘ Ì ÌÔÓ·‰ÈÎfi ı¤Ì·ÙËÓ ˘fiıÂÛË ÃÀ∆À Î·È ÂÚÁÔÛÙ·Û›Ô˘ÛÙÔÓ °·Ï·Ù¿. ¶·Ú¿ ÙËÓ ÔÌfiʈÓË Î·Ù·-ÎÚ·˘Á‹ Ù˘ ·ÓÙÈÔÏ›Ù¢Û˘, Ô ¢‹Ì·Ú-¯Ô˜ Î·È Ë ‰ËÌÔÙÈ΋ ·Ú¿Ù·ÍË ÌÂıfi‰Â˘-Û·Ó ÙËÓ „‹ÊÈÛË ·Ô‰Ô¯‹˜ ηٿ ÏÂÈÔ-„ËÊ›· Ù˘ ÂÚ› ˘ Ô ÏfiÁÔ˜ ÚfiÙ·Û˘.∞ӷ̤ÓÂÙ·È Ì ÌÂÁ¿ÏÔ ÂӉȷʤÚÔÓ ËÛ˘Ó‰ڛ·ÛË ÙÔ˘ ¶ÂÚÈÊÂÚÂÈ·ÎÔ‡ ™˘Ì-‚Ô˘Ï›Ô˘, ·Ó Î·È fiϘ ÔÈ ÂӉ›ÍÂȘ ‰ÂÓ ·-Ê‹ÓÔ˘Ó ÌÂÁ¿Ï· ÂÚÈıÒÚÈ· ·ÈÛÈÔ‰ÔÍ›·˜.

¢ÂÓ ÌÔÚ› Ó· Ì›ÓÔ˘Ì ··ı›˜ ÛÂÌÈ· ˘fiıÂÛË Ô˘ Û˘Ó¿ÁÂÙ·È ÙËÓ ˘-Ô‚¿ıÌÈÛË Ù˘ ˙ˆ‹˜ ÛÙÔÓ ÙfiÔ Ì·˜.√Ê›ÏÔ˘Ì ӷ ·ÓÙȉڿÛÔ˘ÌÂ Û˘ÓÙÂ-Ù·Á̤ӷ ÚÔÙÔ‡ Ó· Â›Ó·È ·ÚÁ¿.

∫ÒÛÙ·˜ ∫·Ú·‚›‰·˜

•Âοı·ÚÔ √Ãπ ÛÙ· Û¯¤‰È· ÁÈ· ÂÚÁÔÛÙ¿ÛÈÔ ÛÎÔ˘È‰ÈÒÓ ÛÙÔÓ °·Ï·Ù¿!

∫Ô‹ Ù˘ ›Ù·˜ ÙÔ˘¢.™. ÙÔ˘ ™˘ÏÏfiÁÔ˘¶ÔÏ˘ÛÙ·Ê˘ÏÈÙÒÓ

«∏ ∞Á›· ∆ÚÈ¿‰·» ÙËÓ ∫˘Úȷ΋ 13ºÂ‚ÚÔ˘·Ú›Ô˘ ÛÙȘ 11:00 ÙÔ Úˆ›ÛÙÔÓ ‰ËÌÔÙÈÎfi ÎÈÓËÌ·ÙÔÁÚ¿ÊÔ√¡∞ƒ (ÚÒËÓ ª∞ƒπ∞ ∂§∂¡∞)ÛÙÔ˘˜ ∞Á›Ô˘˜ ∞Ó·ÚÁ‡ÚÔ˘˜. (∞Á.¶·Ú·Û΢‹˜ 40, ∞Á. ∞Ó¿ÚÁ˘ÚÔÈ).

§fiÁˆ Ù˘ ‰‡ÛÎÔÏ˘ ÔÈÎÔÓÔÌÈ΋˜Û˘Á΢ڛ·˜, ÙÔ ¢.™ ÙÔ˘ ™˘ÏÏfiÁÔ˘ ·-ÔÊ¿ÛÈÛ ӷ ÌËÓ ÔÚÁ·ÓÒÛÂÈ ÁÈ· ʤ-ÙÔ˜ ¯ÔÚfi Û ΤÓÙÚÔ ‰È·ÛΤ‰·Û˘ ÌÂÂÈÛÈÙ‹ÚÈÔ ÙˆÓ 25 Î·È 28 ¢ÚÒ… £·Ì·˙¢Ùԇ̠fï˜ Û’ ¤Ó·Ó ¯ÒÚÔ Ô-ÏÈÙÈÛÌÔ‡, ı· Èԇ̠ÙÛ›Ô˘ÚÔ Î·È ı·‰È·ÛΉ¿ÛÔ˘ÌÂ… ÛÂÌÓ¿ Î·È Ù·ÂÈ-Ó¿ Î·È Î˘Ú›ˆ˜ ‰ˆÚÂ¿Ó Ì ÙÔÓ ·Á·-ËÙfi Ì·˜ ∆¿ÛÔ ª·ÎfiÏ· Î·È ÙËƒÔ˘Û·ÙÛÈÒÙÈÎË ∫ÔÌ·Ó›·. ∞˜ ‚¿-ÏÔ˘Ì ÁÈ· ʤÙÔ˜ Ù· Ô‰¿ÚÈ· ̤۷·fi ÙÔ Û¿˝Ì· Î·È ÙÔ˘ ̄ ÚfiÓÔ˘ ¿ÏÈ Â-‰Ò ı· ›̷ÛÙÂ. ™·˜ ÂÚÈ̤ÓÔ˘Ì fi-ÏÔ˘˜ Î·È Û·˜ ¢¯fiÌ·ÛÙ ηϋ ¯ÚÔ-ÓÈ¿.

ªÂ ÔÏÏ‹ fiÚÂÍË Î·È ‰È¿ıÂÛË ÁÈ· ‰Ô˘ÏÂÈ¿ ÍÂΛÓËÛ ÙË ıËÙ›· ÙÔ˘Ô Ó¤Ô˜ Úfi‰ÚÔ˜ ÙÔ˘ ¯ˆÚÈÔ‡. ª¤Û· ÛÙȘ ÚÔı¤ÛÂȘ ÙÔ˘ ›ӷÈÓ· ÂÓÈÛ¯‡ÛÂÈ ÙÔÓ ıÂÛÌfi ÙˆÓ Ï·˚ÎÒÓ Û˘ÓÂχÛÂˆÓ (Ô˘ ¿Ïψ-

ÛÙ ÚԂϤÂÙ·È Î·È ·fi ÙÔÓ ∫·ÏÏÈÎÚ¿ÙË) ÈÛÙ‡ÔÓÙ·˜ fiÙÈ Ô ÌfiÓÔ˜ÙÚfiÔ˜ ÁÈ· Ó· Ï˘ıÔ‡Ó Ù· fiÔÈ· ÚÔ‚Ï‹Ì·Ù· Â›Ó·È Ô ‰È¿ÏÔÁÔ˜ Î·È Ë Û˘-ÓÂÓÓfiËÛË. ¶·Ú·Î¿Ùˆ ·Ú·ı¤ÙÔ˘Ì ÙȘ ÚÔÙÂÚ·ÈfiÙËÙ˜ Ô˘ ¤¯ÂÈ ı¤-ÛÂÈ Ô °ÈÒÚÁÔ˜ ª·ÎfiÏ·˜, ¤ÙÛÈ fiˆ˜ Ì·˜ ÙȘ ·Ó¤Ù˘Í ÙËÓ ¶ÚˆÙÔ¯ÚÔ-ÓÈ¿ ÛÙÔ ¶ÔÏ˘ÛÙ¿Ê˘ÏÔ:1. ∞Û‡ÚÌ·ÙË ™‡Ó‰ÂÛË ÿÓÙÂÚÓÂÙ ÛÙÔ ÎÔÈÓÔÙÈÎfi ÁÚ·Ê›Ô.2. ∫·ı·ÚÈÛÌfi˜ Î·È ·Ó·Î·›ÓÈÛË ÙÔ˘ π·ÙÚ›Ԣ Î·È ÙÔ˘ ÎÔÈÓÔÙÈÎÔ‡ ÁÚ·Ê›Ԣ3. ∞ÍÈÔÔ›ËÛË ÙˆÓ ·ÈıÔ˘ÛÒÓ Î·È ÙÔ˘ ·‡ÏÂÈÔ˘ ¯ÒÚÔ˘ ÙÔ˘ ·ÏÈÔ‡ ¢ËÌÔ-ÙÈÎÔ‡ ™¯ÔÏ›Ԣ ˆ˜ ¯ÒÚÔ˘ Û˘ÁÎÂÓÙÚÒÛˆÓ, ÔÌÈÏÈÒÓ Î·È ÂΉËÏÒÛˆÓ.4. ∫·Ù·Û΢‹ ‚Ú‡Û˘ ÛÙËÓ ¶·Ó·Á›·5. ∫·Ù·Û΢‹ ‚Ú‡Û˘ ÛÙËÓ °ÎÔ‡Ú˙· ÛÙ· Ï·Ù¿ÓÈ·6. ºˆÙÈÛÌfi˜ ÛÙË Á¤Ê˘Ú· ª·ÎfiÏ· Î·È ÛοϘ ÁÈ· ÚfiÛ‚·ÛË ÛÙÔ ÔÙ¿ÌÈ7. ∫·ıȤڈÛË ÁÈÔÚÙ‹˜ ÙÛ›Ô˘ÚÔ˘ οı ¡Ô¤Ì‚ÚÈÔ ÛÙÔ ¶ÔÏ˘ÛÙ¿Ê˘ÏÔ8.¶ÚÔÛ¿ıÂÈ· ÁÈ· ÙË ‰ËÌÈÔ˘ÚÁ›· ȉȈÙÈÎÔ‡ °ËÚÔÎÔÌ›Ԣ-ÌÈÎÚ‹˜ ÓÔÛÔ-ÎÔÌÂȷ΋˜ ÌÔÓ¿‰·˜ ÛÙÔ ¶ÔÏ˘ÛÙ¿Ê˘ÏÔ Ô˘ ı· Â͢ËÚÂÙ› ÙȘ ·Ó¿ÁÎÂ˜ÙˆÓ ËÏÈÎÈˆÌ¤ÓˆÓ Î·È ÙˆÓ Á‡Úˆ ¯ˆÚÈÒÓ9. ¢ËÌÈÔ˘ÚÁ›· Ï·ÔÁÚ·ÊÈÎÔ‡ ÌÔ˘Û›Ԣ ÛÙÔ ¯ÒÚÔ ÙÔ˘ ™¯ÔÏ›Ԣ10. ¶Ï·Ù›· ÛÙËÓ ∞Á›· ¶·Ú·Û΢‹11. ºˆÙÈÛÌfi˜ Ù˘ ‰È·‰ÚÔÌ‹˜ ∞Ë £·Ó¿ÛË-∞Á›·˜ ¶·Ú·Û΢‹˜12. °‹Â‰Ô Ì¿ÛÎÂÙ13. ∫fi„ÈÌÔ ÙˆÓ Ô˘ÚÓ·ÚÈÒÓ ÛÙËÓ Î¿Ùˆ ÏÂ˘Ú¿ ÙÔ˘ ·ÏÈÔ‡ ∞Ë-°ÈÒÚÁËÁÈ· Ó· ˘¿Ú¯ÂÈ fiÌÔÚÊË ı¤· ÚÔ˜ ÙÔ ∞ÏÂÔ¯ÒÚÈ14. √ÛÙÂÔÊ˘Ï¿ÎÈÔ ÛÙÔÓ ·ÏÈfi ∞Ë-°ÈÒÚÁË15. ∞ÍÈÔÔ›ËÛË Ù˘ ͢Ï›·˜ Ì ÙË ‰ËÌÈÔ˘ÚÁ›· ÌÈÎÚ‹˜ ÌÔÓ¿‰·˜ (ÚÔÊ·-ÓÒ˜ Ì ¿‰ÂÈ· ·fi ÙÔ ¢·Û·Ú¯Â›Ô)√ Úfi‰ÚÔ˜ ‰ËÏÒÓÂÈ ‰È·ı¤ÛÈÌÔ˜ ÁÈ· fiÏÔ˘˜ ÙÔ˘˜ Û˘Á¯ˆÚÈ·ÓÔ‡˜ Î·È ·-

ÓÔȯÙfi˜ Û ÚÔÙ¿ÛÂȘ Î·È È‰¤Â˜. ◊‰Ë ¤¯ÂÈ ‰ËÌÈÔ˘ÚÁËı› ·ÓÔȯÙfi˜ ‰›-·˘ÏÔ˜ ÂÈÎÔÈÓˆÓ›·˜ Ì ÙÔÓ ™‡ÏÏÔÁÔ ÙÔ˘ ¯ˆÚÈÔ‡ Ì·˜ ÛÙËÓ ∞ı‹Ó· Î·È Ù·ÚÒÙ· ÛËÌ¿‰È· ‰Â›¯ÓÔ˘Ó fiÙÈ ı· Û˘Ó¯ÈÛÙ› Ë Î·Ï‹ Û˘ÓÂÚÁ·Û›· Ô˘ ˘-‹Ú¯Â ÙËÓ ÚÔËÁÔ‡ÌÂÓË ÙÂÙÚ·ÂÙ›·. ∆Ô˘ ¢¯fiÌ·ÛÙ ÂÈÙ˘¯›· Î·È Î·Ï‹‰‡Ó·ÌË ÛÙÔ ¤ÚÁÔ Ô˘ ·Ó¤Ï·‚Â.

µπ√°ƒ∞ºπ∫√: √ °ÈÒÚÁÔ˜ ª·ÎfiÏ·˜ ÁÂÓÓ‹ıËΠÛÙÔ ¶ÔÏ˘ÛÙ¿-

Ê˘ÏÔ ÛÙȘ 20 ºÂ‚ÚÔ˘·Ú›Ô˘ 1936. ¶·È‰› ÙÔ˘ ¡›ÎÔ˘ ª·ÎfiÏ· Î·È Ù˘ §·-ÌÚÈÓ‹˜, Ù· ·È‰Èο ÙÔ˘ ¯ÚfiÓÈ· Ù· ¤Ú·Û ÛÙÔ ¶ÔÏ˘ÛÙ¿Ê˘ÏÔ, ̤¯ÚÈ ÙÔ1955 ÔfiÙ ÌÂÙ·ÎÈÓ‹ıËΠÛÙËÓ ∞ı‹Ó·. ∆ËÓ ÂÚ›Ô‰Ô 1958-1960 ˘ËÚ¤-ÙËÛ ÛÙÔÓ ÂÏÏËÓÈÎfi ÛÙÚ·Ùfi Î·È ÙÔ Î·ÏÔη›ÚÈ ÙÔ˘ 1962 ÌÂÙ·Ó¿ÛÙ¢Û ÛÙË°ÂÚÌ·Ó›·. Œ˙ËÛ ÔÏÏ¿ ¯ÚfiÓÈ· ÛÙËÓ fiÏË §Ô‡ÓÙ‚ÈÓ ™¿·ÊÂÓ, fiÔ˘ ÂÚÁ¿-ÛÙËΠ۠ÌÂÁ¿ÏÔ ÂÚÁÔÛÙ¿ÛÈÔ ¯ËÌÈÎÒÓ Ì 45.000 ÂÚÁ¿Ù˜. ¶·ÓÙÚÂ̤ÓԘ̠ÙËÓ ∞Ó‰ÚÔÌ¿¯Ë ¶¤ÙÚÔ˘ (ÙÔ˘ ∫ÒÛÙ·) ·¤ÎÙËÛ·Ó Ù¤ÛÛÂÚ· ·È‰È¿ (¢Ë-Ì‹ÙÚÈÔ˜, ¡ÈÎfiÏ·Ô˜, ∫ˆÓÛÙ·ÓÙ›ÓÔ˜, §·ÌÚÈÓ‹). ∆Ô 1983 ›‰Ú˘Û ̷˙› Ì¿ÏÏÔ˘˜ ∏ÂÈÚÒÙ˜ ÙÔÓ «∏ÂÈÚˆÙÈÎfi ™‡ÏÏÔÁÔ» ÙÔ˘ §Ô‡ÓÙ‚ÈÓ ™¿Ê ηȉÈÂÙ¤ÏÂÛ Úfi‰ÚÔ˜ ÁÈ· ‰˘Ô ıËÙ›˜. ™ÙË ÁÂÚÌ·ÓÈ΋ fiÏË ·Ó¤Ù˘ÍÂÏÔ‡ÛÈ· ÎÔÈÓˆÓÈ΋ ‰Ú·ÛÙËÚÈfiÙËÙ·. ªÂٷ͇ ¿ÏÏˆÓ ˘‹ÚÍ Úfi‰ÚÔ˜ ÛÂÛ˘ÏÏfiÁÔ˘˜ ÁÔÓ¤ˆÓ ÛÙ· Û¯ÔÏ›· ÙˆÓ ·È‰ÈÒÓ ÙÔ˘. ∆Ô 1985 Ô «∏ÂÈÚˆÙÈ-Îfi˜ ™‡ÏÏÔÁÔ˜» Ì ڈÙÔ‚Ô˘Ï›· ÙÔ˘ °ÈÒÚÁÔ˘ ª·ÎfiÏ· ‰ÒÚÈÛ ÛÙÔ ¡Ô-ÛÔÎÔÌÂ›Ô Ù˘ ¶Ú¤‚Â˙·˜ ¤Ó· ÓÔÛÔÎÔÌÂÈ·Îfi ·ÛıÂÓÔÊfiÚÔ, ÙÔ ÔÔ›Ô Ù· Â-fiÌÂÓ· ¯ÚfiÓÈ· ÂÓÙ¿¯ÙËΠÛÙËÓ ˘Ô‰ÔÌ‹ ÙÔ˘ ∫¤ÓÙÚÔ˘ ÀÁ›·˜ £ÂÛÚˆÙÈ-ÎÔ‡. ∆Ô 2001 Û˘ÓÙ·ÍÈÔ‰ÔÙ‹ıËÎÂ Î·È ÛÙÔ ÂÍ‹˜ ‰È·Ì¤ÓÂÈ ÙÔ ÌÂÁ·Ï‡ÙÂÚԉȿÛÙËÌ· ÙÔ˘ ¯ÚfiÓÔ˘ ÛÙÔ ¶ÔÏ˘ÛÙ¿Ê˘ÏÔ. ™ÙȘ ÂÎÏÔÁ¤˜ ÙÔ˘ 2006 ‹Ù·Ó ˘-Ô„‹ÊÈÔ˜ ÙÔÈÎfi˜ Û‡Ì‚Ô˘ÏÔ˜ ˘ÔÛÙËÚ›˙ÔÓÙ·˜ ÙËÓ ˘Ô„ËÊÈfiÙËÙ· ÙÔ˘™‡ÚÔ˘ ∫·Ú·ÌÔ‡ÙÛÔ˘ ÁÈ· ÙÔ ¢‹ÌÔ £ÂÛÚˆÙÈÎÔ‡ Î·È ÂÎϤ¯ÙËΠÛÙÔ ÙÔ-ÈÎfi Û˘Ì‚Ô‡ÏÈÔ Ì Úfi‰ÚÔ ÙÔÓ ¶·Ó·ÁÈÒÙË ¶¤ÙÚÔ˘. ™ÙȘ ÂÎÏÔÁ¤˜ ÙÔ˘¡ÔÂÌ‚Ú›Ô˘ 2010 ÂÎϤ¯ÙËΠÚfi‰ÚÔ˜ ÙÔ˘ ¯ˆÚÈÔ‡.

√È ÚÔÙÂÚ·ÈfiÙËÙ˜ ÙÔ˘ °ÈÒÚÁÔ˘ ª·ÎfiÏ·

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:05 MM Page 1

Βαπτίσεις Στις 25 Οκτωβρίου ο Ξενοφών Καραβίδας και η

Καρολίνα Μακρή βάφτισαν στην εκκλησία της Αγ.Φιλοθέης τον τρίτο τους γιό, το Μάξιµο. Νονοί του µικρού Μάξιµου ήταν ο ∆ηµήτρης και οΧρήστος Κωνσταντόπουλος.

ΘάνατοιΣτις 27 Οκτωβρίου 2010 έφυγε από τη ζωή στη

Φραγκφούρτη της Γερµανίας η Λαµπρινή Καρζή, σύ-ζυγος του ∆ηµήτρη Καρζή, σε ηλικία 87 ετών. Θερ-µά συλλυπητήρια εκφράζονται στην οικογένειά της.

Στις 24 Οκτωβρίου 2010 απεβίωσε στο Πολυστά-φυλο η Σοφία Καϊάφα, σύζυγος του Χριστόφορου,σε ηλικία 80 ετών. Στην οικογένειά της εκφράζονταιθερµά συλληπητήρια.

Στις 6 Νοεµβρίου 2010 έφυγε από τη ζωή στη Φι-λιππιάδα ο Νίκος Ρούκος, σύζυγος της Πόπης Καρα-βίδα, σε ηλικία 63 ετών. Θερµά συλληπητήρια εκ-φράζονται στην οικογένειά της.

2

§¤ÍÂȘ Ô˘ ı· ‘¯ÂȘ ·ÎÔ‡ÛÂÈÛÙÔ ¶ÔÏ˘ÛÙ¿Ê˘ÏÔ…

Για να θυµούνται οι παλιοί και να µαθαίνουν οι νέ-οι, συνεχίζουµε στο παρόν φύλλο της εφηµερίδαςµας την προσπάθεια να αποθησαυρίσουµε τον λεξι-λογικό πλούτο του χωριού µας, εκτιµώντας τη ση-µασία του στη λαογραφική µελέτη της περιοχής αλ-λά και θεωρώντας την ιδιότυπη γλωσσική έκφρασητων ανθρώπων βασικό συστατικό της τοπικής ταυ-τότητας και ιδιαιτερότητας τους. Ευχαριστώ θερµάτον δάσκαλο και λαογραφικό σκαπανέα της περιο-χής µας ∆ηµήτρη Μ. Λιόντο (ΜητσοΜάρκο) για τηβοήθεια και τις αποσαφηνίσεις άγνωστων και σε µέ-να λέξεων.

64. αβάρετο γάλα= το γάλα που δεν είναι αποβου-τυρωµένο.65. αβγάτος (ο)= το µεγάλωµα, η αύξηση. Π.χ «ο α-βγάτος του κοπαδιού».66. δρίµες (οι)=οι πρώτες µέρες του Αυγούστου κα-τά τις οποίες απαγορεύεται η κοπή ξυλείας.67. δρακοντιά (η)=φυτό που το έβραζαν µε καλα-µποκίσιο αλεύρι και το έριχναν να το φάνε τα γου-ρούνια.68. έντεσα (ρήµα)=έµπλεξα69. δρούγα (η)= το κουβάρι που έγνεθαν οι γυναί-κες καθιστές, το τραγόµαλλο. Μεταφορικά: «Έπεσεδρούγα»=δεν µπορούσε να σηκωθεί.70. ζαβός (επίθετο)=ανάποδος71. ζαµάτά το (ρήµα-προστακτική)= χτύπα το δυνα-τά72. µαρµάγκα (η)= η δηλητηριώδης αράχνη, συνή-θως µαύρη και µεγαλόσωµη. Πασίγνωστη η φράση:«Τον έφαγε η µαρµάγκα»=πήγε χαµένος, έχασε, κα-ταστράφηκε.73. κόσ(ι)α ή κοσιά (η)=µακρύ γεωργικό εργαλείογια το κόψιµο των ψηλών χορταριών.74. κοτάω (ρήµα)=τολµάω75. (γ)κο(υ)τζά (επίρρηµα)=πάρα πολύ µεγάλο. Χα-ρακτηριστική η φράση: «Έγινε γκουτζά»=µεγάλωσε.76. µπότι (το)=παγούρι για το νερό77. µπίστλια (τα)=αχλάδια που ωριµάζουν τον Ιού-λιο. Και µπιστλιά (η)=αχλαδιά78. τσιούρι (το)=µικρό αρνάκι79. µισιακά ή µεσιακά (τα)= ζώα ή άλλα πράγµαταπου τα έχουµε µισά µισά µε κάποιον άλλο.80. δαποτώρ(γι)ες (επίρρηµα)= µόλις πριν λίγο. Ηφράση «ήρθα δα από τώργιες»=µόλις πριν λίγο έ-φτασα.81. νεβατό (το)=καλαµποκίσιο ψωµί µε ζύµη82. παγάνα (η)= α. οµάδα που φωνάζει για να διώ-ξει το ζουλάπι, λύκο ή αγριογούρουνο, β. Το ψάξι-µο.83. χάβλα (επίρρηµα)=κάθοµαι µε ανοιχτά τα πόδια84. φλόκος (ο)=η κλωστή για τις φλοκάτες85. τσιόµπλιες (οι)=οι πέτρινες παγίδες για να πια-στούν τα πουλιά86. τσιούλ(ι)α (η)=η προβατίνα που έχει µικρά αυτιά

Κώστας Καραβίδας

KoÈÓˆÓÈο Καραβίδας Θεόδωρος ....................10 €Κιτσούλης Ιωάννης ........................10 €Καρζής Βασίλης Χριστοφ. ................20 €Γκρόπας Σπύρος ..........................10 €Λιόντος Θωµάς Ιωάνν. ....................20 €Λιόντος Χριστόφορος ....................20 €Παππάς Λάζαρος & Φίνου-Παππά Ευστ.50 €Λιόντος Νικόλαος & Κασσιανή ..........30 €Αποστόλου Απόστολος ..................10 €Θάνος Οδυσσέας ..........................10 €Λιόντος Παναγιώτης ......................20 €Καραµούτσος Σπύρος ....................20 €Καϊάφας Χριστόφορος Φάνη ............20 €Καϊάφας Γρηγόριος ......................20 €Πέτρου Φώτιος .......................... 20 €Καραβίδας Χρήστος Βασιλ. ..............10 €Μπακόλας Κων/νος Χαριλ. ..............40 €Καραβίδας Χρήστος Σπ. ..................20 €Καϊάφα Μαρία Γ. ..........................30 €Κιτσούλης Χρήστος & Γιώργος ..........20 €Καϊάφας ∆ηµήτριος Χρ. ..................40 €Κωλέτσης Χρήστος ......................100 €Πέτρου Ιφιγένεια ..........................20 €Καρζής Κων/νος Χριστοφ.................50 €Χαλκιαδάκης Αντώνιος ..................20 €Πέτρου Θεόδωρος ........................25 €Πέτρου Παναγιώτης Ιωάνν. ..............10 €Θάνος Βασίλειος Αλκιβ. ..............27,5 €Καραβίδας Κων/νος Χρηστ. ..............48 €Λιόντος Βασίλειος ........................50 €Μπακόλας Χρήστος Αναστ. ..............50 €Κατσίκη Βασιλική ..........................20 €Πέτρου Φώτιος & Καϊάφα Κων/να ......20 €Θάνος Κων/νος Μάρκου ................20 €Λιόντος Χριστόφορος......................10 €Κιτσούλης Βασίλειος ......................10 €Κιτσούλη Μαρία ............................10 €Πέτρου Παναγιώτης Ιωάνν. ..............20 €Πέτρου Φώτιος ............................10 €Καραβίδας Σπύρος ......................180 €Καραβίδας Κων/νος Γερασ. ..............20 €Καραβίδας ∆ηµήτριος Γερασ. ............20 €Θάνος Οδυσσέας ..........................10 €Θάνος Βασίλειος Αλκιβ. ..................20 €Πέτρου Πανωραία..........................20 €Θάνου Μαίρη Παναγιώτα ................10 €Θάνος Χρήστος ............................10 € Καραβίδας Κων/νος Ευαγγ. ............50 €Καραβίδα Ελένη ............................20 €Λιόντος Κων/νος ∆ηµ. ....................20 €Λιόντου Καλλιόπη ∆ηµ. ..................30 €Πέτρου Παναγιώτης Ιωάνν. ..............15 €Καραβίδας Κων/νος Χρηστ. ............200 €Θάνος Θωµάς Γεωρ. ....................100 €Μπακόλας Χρήστος Γεωργ. ..............30 €Λιόντος Λάµπρος ..........................20 €Πέτρου Φώτιος & Καϊάφα Κων/να ......20 €Λιόντος ∆ηµήτριος Μάρκ. ................50 €Μικιρδιτσιάν Λευτέρης ....................20 €Καραβίδας Σπύρος Κ. ....................50 €

™™˘̆ÓÓ‰‰ÚÚÔÔÌ̤¤˜̃ 22000099--1111ŒÊ˘Á ·fi ÙË ˙ˆ‹ Ô Ã¿Ú˘ ¶¿ÙÛ˘

Μια τεράστια απώ-λεια για την πνευ-µατική ζωή του τό-

που µας υπήρξε ο θάνατοςτου παιδαγωγού και συγ-γραφέα Χάρη Πάτση (1913-2010) από τα Λέλοβα. Η περίπτωση του Χάρη Πά-τση είναι µοναδική για ταδεδοµένα της φτωχής πε-ριοχής µας. ∆ηµιουργόςτης πρώτης ελληνικής ε-γκυκλοπαίδειας που συ-ντάχτηκε στη ∆ηµοτική(Εγκυκλοπαίδεια των Νέ-ων και αργότερα «Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια»), εκ-δότης παιδαγωγικών περιοδικών και λεξικών πρωτο-ποριακών στην εποχή τους και συγγραφέας δεκάδωνβιβλίων µε κοινωνικά θέµατα ήταν µια πολυτέλεια γιατα γράµµατα των χωριών της Λάκκας Σουλίου, ένα κα-µάρι για όσους κατάγονται από τα χωριά µας. Φωτι-σµένος παιδαγωγός και κήρυκας της παιδείας βοήθησεµε το έργο του πολλές κρίσιµες και δύσκολες γενιές(του ΄50 και του ΄60) να ξεφύγουν από τα δίχτυα τουαναλφαβητισµού. Πέθανε στις 27 Οκτωβρίου σε ηλικία97 ετών. Παρακάτω αναδηµοσιεύουµε το λιτό και όµορ-φο κείµενο του ανεξάρτητου πλέον βουλευτή ΠρέβεζαςΒαγγέλη Παπαχρήστου ως ελάχιστο δείγµα προσφοράςστη µνήµη του αξέχαστου Χάρη Πάτση:

Βαγγέλης Παπαχρήστου:Ο Χάρης Πάτσης µας πήρε από το χέρι από την εποχήπου η πατρίδα µας ήταν στην έρηµο, σε άνυδρη γη. Απότα χρόνια που ό τόπος µας, σηµαδεµένος µε ουλές ακό-µη µισάνοιχτες, τρέκλιζε και πάσχιζε να σταθεί στα πό-δια του. Από τότε που το όνειρο δύσκολα και δειλά τολ-µούσε να δηλώσει την παρουσία του. Μας πήρε από τοχέρι, λέγοντάς µας πως µέσα από τη γνώση και τη µόρ-φωση, την παιδεία και την εκπαίδευση, τα γράµµατα ό-πως λέει ο λαός µας, θα µπορούσαµε να πάµε µπροστά. Το έργο του µπήκε σε κάθε σπίτι. Όχι µουσαφίρης µιαςµέρας αλλά δάσκαλος προσωπικός της φτωχολογιάςπου προσπαθούσε για µάθηση και γνώση, που προ-σπαθούσε για προκοπή. Οι σελίδες του ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ έ-φερναν τις δαχτυλιές του συνολικού µόχθου. Τα ιδιόρ-ρυθµα δαχτυλικά αποτυπώµατα αναγνώρισης της µεί-ζονος προσπάθειας χιλιάδων παιδιών της Ελλάδας ναµάθουν γράµµατα, να προοδέψουν και να κτίσουν τηζωή τους. Εµείς είχαµε και έχουµε τη τιµή να περηφανευόµαστεκαθώς ήταν από το τόπο µας, τη µικρή ιδιαίτερη πατρί-δα µας. Να περηφανευόµαστε διακριτικά και µε σεµνό-τητα, όπως εκείνος δίδαξε µε τη ζωή του και το έργοτου µέχρι την ύστατη στιγµή. Θα αποδεχθούµε τη κλη-ρονοµιά αυτής της τιµής και θα τον τιµάµε στη συλλο-γική αλλά και την ατοµική µνήµη του καθένα µας. ΟΧάρης Πάτσης έχει περάσει στα συναξάρια των πνευ-µατικών ανθρώπων. Και θα τον βρίσκουµε εκεί, αρω-γό, στις δύσκολες ώρες, όπως τον βρίσκαµε πάντα. Καλό του ταξίδι.

Αγαπητοί φίλοι,

Οι εκλογές για την τοπική Αυτοδιοίκηση ολοκλη-ρώθηκαν. Η «Συνεργασία Πολιτών» έλαβε το διό-λου ευκαταφρόνητο 45% και εγώ προσωπικά ε-κλέχτηκα ∆ηµοτικός Σύµβουλος της εκλογικής πε-ριφέρειας Θεσπρωτικού του νέου ∆ήµου Ζηρού.Ευχαριστώ θερµά τους συµπολίτες που εµπιστεύ-τηκαν τον συνδυασµό µας και εµένα προσωπικά.Το ίδιο θερµά ευχαριστώ και τους υπόλοιπους συ-µπολίτες µας, οι οποίοι εκτίµησαν την πρότασήµας αλλά για τους δικούς τους λόγους τελικά δενµας επέλεξαν.Συγχαίρω το συνδυασµό «∆ήµος για τον Πολίτη»και τον ∆ήµαρχο κ. ∆ηµήτρη Γιολδάση που είναι οιµεγάλοι νικητές των εκλογών.

Αυτονόητο είναι ότι από τη θεσµι-κή θέση της µείζονος αντιπολί-τευσης που τελικά επιλεγήκαµεαπό τους συµπολίτες µας, θαδιεκδικήσουµε και θα αγωνι-στούµε για όσα προεκλογικά δε-σµευτήκαµε.Το ίδιο διεκδικητικοί θα είµα-στε και σαν δηµοτική οµά-δα αλλά και εγώ προσωπι-κά, για όλα όσα µικρά ήµεγαλύτερα απασχολούντους συµπολίτες µας και αφορούν τη βελτίωσητου επιπέδου και της ποιότητας ζωής τους.Η εµπιστοσύνη σας, αποτελεί για µένα µέγιστη τι-µή και ύψιστη ηθική υποχρέωση.

Μετά τιµής,Γιώργος Γιάννος

∆ηµοτικός Σύµβουλος ∆ήµου Ζηρού

∂˘¯·ÚÈÛÙ‹ÚÈÔ

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:05 MM Page 2

3

ƒƒÔÔ˘̆ÛÛ··ÙÙÛÛÈȈ̂ÙÙÈÈÎÎÂÂÛÛ AAÓÓ··ÌÌÓÓËËÛÛÂÂÈÈÛÛ!!!!!!ººøø∆∆√√ ∞∞ƒƒÃÃ∂∂ππ√√ÀÀ:: ££øøªª∞∞ ∫∫∞∞ƒƒ∑∑∏∏,, §§∞∞ªª¶¶ƒƒ√√ÀÀ ∫∫∞∞∆∆™™ππ∫∫∏∏

Γάµος Θωµά Θάνου και Ελευθερίας Σπύρος Καραµούτσος, ΧρήστοΠαππάς, ΣπύροΧαράλαµπος και Ευτέρπη

Γάµος ΒαγγέληΓιάννη και Πολύξενης Γάµος Χριστόφορου ΚαρζήΦτύχω, Μάνθα Καραµούτσου, ΧρήστοΧαραλάµπαινα,

ΧρήστοΠαπέσια

Χριστόφορος Καρζής και Γιώργος Καρζής

Λάµπρος Καρζής, Νίκος Πέτρου, Λευτέρης Καρζής

Θωµάς Καρζής, Βαγγέλης Κιτσιούλης Κώστας Θάνος, Παπα-Καρζής και Νικόλαος Κατσίκης

Λαµπρούσαινα, ΝάσοΠαππάς και ΦτύχωΚάτω ο ΓάκηΜαρίας, όρθιοι ΧρήστοΤάσης,Ανδρέας Μπακόλας και Νικόλαος Κατσίκης

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:06 MM Page 3

4

Το αφιέρωµα στον ΑποστόληΜπακόλα µ’ έβαλε στον πειρα-σµό να σκεφτώ τις δυσκολίες

που πέρασαν οι δεκάδες συγχωριανοίµας όταν δεν τους χώρεσε ο τόπος τηδεκαετία του 1960 και πήραν τον πι-κρό δρόµο της ξενιτιάς. Θα άξιζε σεκάποιο από τα επόµενα φύλλα ένα ξε-χωριστό αφιέρωµα για τους ξενιτεµέ-

νους του χωρι-ού. Φαντάζοµαιτους φτωχούς

Πολυσταφυλίτες στις πόλεις της Γερ-µανίας, της Ελβετίας, του Βελγίου,χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, άγνω-ρους από τους ρυθµούς της πόλης,µακριά από συγγενείς και φίλους,δούλοι στα εργοστάσια και τα ορυ-χεία, να αναπολούν τη ζωή στο χωριόκαι να κάνουν όνειρα ότι θα ξελα-σπώσουν τις οικογένειές τους απότην προκαθορισµένη µοίρα της ανέ-χειας. Πως προσαρµόστηκαν αυτοί οιάνθρωποι σε τέτοιες πρωτόγνωρεςγι’ αυτούς συνθήκες; Τι βάσανα πέ-ρασαν; Τι συναισθήµατα κυρίευαν,τόσο αυτούς που έφευγαν όσο και αυ-τούς που έµεναν πίσω; Είναι νοµίζω ηιστορία των Πολυσταφυλιτών µετανα-στών, η άγνωστη αλλά πολύ ενδιαφέ-ρουσα ιστορία του χωριού µας τηνκρίσιµη αλλά και δραµατική δεκαετίατου 1960. Και να που το έφερε η ι-στορία, πενήντα χρόνια µετά, τα ελ-ληνόπουλα, µε πτυχία και πολλά προ-σόντα πια, να ετοιµάζονται και πάλιγια τον δρόµο της ξενιτιάς. Τότε έ-φευγαν ως ανειδίκευτοι εργάτες για-τί η πατρίδα δεν χώραγε τα όνειράτους. Σήµερα εγκαταλείπουν τη χώραµε σπουδές και γνώσεις γιατί η Ελλά-δα πάλι τους φέρεται εχθρικά.Ενώ µάζευα τις πληροφορίες και ά-κουγα να µιλούν για αυτόν τον χαµο-γελαστό νέο άνθρωπο του χωριούµας που ξεχώριζε για τη λεβεντιά τουκαι χάθηκε άδοξα στα 35 του χρόνιασε εργατικό ατύχηµα, η σκέψη µουάρχισε να κλωθογυρίζει στη σύζυγότου την Ασπασία. Αυτή η γυναίκα υ-πήρξε αληθινή ηρωΐδα. Αν ένα πράµαµε κάνει περήφανο για τον τόπο κα-ταγωγής µου είναι αυτή η ζωντανή ει-κόνα προτύπων που έχουµε όλοι µαςκαι µάλιστα προτύπων που είναι α-πλοί άνθρωποι του µόχθου και τουχωριού. Στο σχολείο κάθε φορά που

κάνω στα παιδιά µάθηµα το δηµοτικότραγούδι «Του Γιοφυριού της Άρτας»στέκοµαι πάντα στο ίδιο ερώτηµα πουνοµίζω ισχύει και για την περίπτωσητης Ασπασίας: Ποιος είναι πιο τραγικόπρόσωπο; Ο Πρωτοµάστορας ή η γυ-ναίκα του. Αυτός που µένει ή αυτόςπου φεύγει; Πάντα καταλήγουµε στοίδιο συµπέρασµα. Τραγικότερη φι-γούρα είναι αυτός που µένει πίσω µετις αναµνήσεις να τον βασανίζουν. ΗΑσπασία Μπακόλα µεγάλωσε πέντεπαιδιά στο Πολυστάφυλο του 1960χωρίς σύζυγο. Και επειδή όλοι όσοιδιαβάζουν αυτές τις γραµµές ξέρουµεκαλά τα παιδιά αυτά (Σπυριδούλα,Θανάσης, Ηρακλής, Βαγγέλης, Κώ-στας) και το ήθος, την ευγένεια, τηνπροκοπή και την ποιοτική διαδροµήτους στη ζωή, οφείλουµε, νοµίζω, ναβγάλουµε το καπέλο σ’ αυτή τη σπου-δαία γυναίκα που κλήθηκε να παίξειτο ρόλο και της µάνας και του πατέ-ρα. Που σήµερα, πενήντα χρόνια µε-τά είναι ακόµη όρθια µ’ ένα κρυφόπαράπονο σφραγισµένο στο αυστηρόκαι σοβαρό της βλέµµα.

Γιώργος Καϊάφας (ΓακηΜαρίας)

Το 1961 είµασταν το πρώτο κλιµάκιοαπό Πολυσταφυλίτες που πήγε στηΓερµανία. Ξεκινήσαµε από εδώ επτάάτοµα. Ο αδερφός µου ο Βαγγέλης, ε-γώ, ο Αποστόλη Μπακόλας µε τον α-δερφό του Αντρέα, ο ΝικοΝτούπης καιο ΝικολάκηΠέτρος µε τον Χαρίση. ΤονΑπρίλιο του 1961 φύγαµε από το χω-ριό, αµέσως µετά το Πάσχα και στις 6του Αυγούστου του ίδιου χρόνου, τηςΑγιά-Σωτήρως, σκοτώθηκε ο Αποστό-λης στο ατύχηµα.Θα σας πω πως γινόταν η διαδικασίαγια να πάει κάποιος στη Γερµανία.Έπρεπε να πάρουµε την άδεια εργα-σίας. Η Υγειονοµική Υπηρεσία από τηνοποία έπρεπε να περάσουµε ήτανστην Άρτα και δεν έδινε εύκολα τιςκάρτες εργασίας. Τα κοιτούσανε όλα,την υγεία, οικογενειακή κατάστασηκ.λ.π. Θέλανε γερά χέρια. Κι όταν πή-γαµε εµείς ξεκινήσαµε να πάµε εγώ µετον αδερφό µου τον Βαγγέλη, ο Απο-στόλης ο µακαρίτης µαζί µε τονΑντρέα και ο ΝικολακηΠέτρος µαζί µε

τον Χαρίση. Και ο ΝικοΝτούπης. ΟΑποστόλης είχε πάει πρώτα στο Βέλ-γιο, νοµίζω, έκατσε τρεις µήνες και έ-φυγε µετά από εκεί και ήρθαν πίσω.Και τον ΘωµαΤόκα θυµάµαι εκεί, µά-λιστα όταν πέθανε ο Αποστόλης τον έ-φεραν σαν διερµηνέα εδώ. Ήξερε κα-λύτερα τα γερµανικά. Όταν πήγαµε στην Άρτα για τα χαρτιάµας είπαν ότι δεν είχε για εργοστάσια.Είχε µόνο για ανθρακωρυχεία. Ο Απο-στόλης που είχε πάει ξανά και είχε οι-κογένεια πολυµελή και έπαιρνε καικάποια επιδόµατα θα έπαιρνε ικανο-ποιητικό µισθό στο εργοστάσιο. Γιαµας που είµαστε ανύπαντροι, δενσύµφερε και τόσο να πάµε στο Βέλγιογιατί δεν θα παίρναµε τίποτα σοβαράλεφτά. Παίρναµε 20 µάρκα την εβδο-µάδα στο ανθρακωρυχείο. Και µας εί-πε τότε ο µακαρίτης αν πάµε στη Γερ-µανία θα έχει πολλά λεφτά στο αν-θρακωρυχείο. Και αποφασίσαµε µετάκαι πήγαµε όλοι εκεί, αν και στην αρ-χή δεν θέλαµε να πάµε. Βέβαια την πατήσαµε. Αν πηγαίναµε

σε εργοστάσιο, θα ήταν καλύτερα σί-γουρα από πλευράς συνθηκών. Τότεόµως είχαν ανάγκη για ανθρακωρυ-χεία. Κατεβήκαµε από το χωριό στηνΑθήνα, µείναµε ένα βράδυ εκεί καιτην άλλη µέρα φύγαµε µε το καράβιαπό τον Πειραιά. Έτσι βρεθήκαµε µετο καράβι από την Ιταλία και έπειτα µετρένο µέσω Αυστρίας στο Χέρνε, κο-ντά στο Μπόχουµ. Τρεις µέρες κάνα-µε να φτάσουµε. Εκεί όταν πήγαµε ό-λα τα αδέρφια µας είχαν προγραµµα-τίσει να είµαστε ξεχωριστά. Άλλουςγια το Χέρνε και άλλους για το Μπό-χουµ. Εκεί έγινε η αλλαγή. Ο Νικολά-κης ήρθε αντί του Χαρίση µαζί µε εµάς(Αποστόλη, Αντρέα). Και ο Χαρίσηςπήγε στο Μπόχουµ µε τον Νικολα-κηΠέτρο. Πήγαµε στα ανθρακωρυ-χεία, µας κάνανε λίγα µαθήµατα γερ-µανικών και µπήκαµε αµέσως στηδουλειά. Ήταν πολλοί Έλληνες εκεί, ι-διαίτερα από τη Μακεδονία.Στο ίδιο ανθρακωρυχείο δουλεύαµεαλλά σε άλλο πόστο. ∆ηλαδή έµπαι-

∞ÊÔ‡ È·ÛًηÌ ·fi ·˘Ù‹ ÙË ÌÈÎÚ‹ ÂÊËÌÂÚ›‰· Ó· ·Ó·ÌԯχԢÌÂ Î·È Ó·Í·Ó·˙ˆÓÙ·Ó‡ԢÌ ÈÛÙÔڛ˜ Î·È ·ÊËÁ‹ÛÂȘ ·ÏȤ˜, ÂfiÌÂÓÔ ‹Ù·Ó Ó· ·Û¯Ô-ÏËıÔ‡ÌÂ Î·È Ì ÙËÓ ÙÚ·ÁÈ΋ ÈÛÙÔÚ›· ÙÔ˘ ∞ÔÛÙfiÏË ª·ÎfiÏ· Ô˘ ÛÎÔÙÒ-

ıËΠ۠ÂÚÁ·ÙÈÎfi ·Ù‡¯ËÌ· ÛÙÔ ·ÓıÚ·ÎˆÚ˘¯Â›Ô ÙÔ˘ äÚÓ Ù˘ °ÂÚÌ·Ó›·˜ÙÔÓ ∞‡ÁÔ˘ÛÙÔ ÙÔ˘ 1961. ∆Ô ·ÚfiÓ ·ÊȤڈ̷ ı· ‹Ù·Ó ·‰‡Ó·ÙÔ Ó· Ú·ÁÌ·-ÙÔÔÈËı› ¯ˆÚ›˜ ÙË ‚Ô‹ıÂÈ· ÙÔ˘ ÂÁÁÔÓÔ‡ ÙÔ˘, ÃÚ‹ÛÙÔ˘ ∫·Ú·ÌÔ‡ÙÛÔ˘, ÙÔÓÔÔ›Ô ÔÊ›ÏÔ˘Ì ӷ ¢¯·ÚÈÛÙ‹ÛÔ˘Ì ÁÈ· ÙËÓ fiÏË ‚Ô‹ıÂÈ·. ¶ÂÚÈ̤ÓÔ˘Ì È-‰¤Â˜ Û·˜ ÁÈ· ÂfiÌÂÓ· ·ÊÈÂÚÒÌ·Ù·, ·Ó·ÌÓ‹ÛÂȘ Î·È ·ÊËÁ‹ÛÂȘ.

ŒÊ˘Á·Ó ÓˆÚ›˜

¶ÂÓ‹ÓÙ· ¯ÚfiÓÈ· ·fi ÙÔÓ ¯·Ìfi ÙÔ˘ ∞ÔÛÙfiÏË ª·ÎfiÏ· (1926-1961)

του Κώστα Σπ. Καραβίδα

∆Ô ‰ÂÏÙ›Ô Ù·˘ÙfiÙËÙ¿˜ ÙÔ˘

™ÙÚ·ÙÈÒÙ˘ ˘ÁÂÈÔÓÔÌÈÎÔ‡ ∞fiÛÙÔÏÔ˜ ª·ÎfiÏ·˜. ∫Ï¿ÛȘ 1947,

ÛÙËÓ Î·Ú‰È¿ ÙÔ˘ ÂÌÊ˘Ï›Ô˘.

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:06 MM Page 4

5

νες µέσα από την κεντρική στοά καιπήγαινες µια απόσταση σαν από εδώµέχρι τα ∆ερβίζιανα. Εµείς δουλεύαµεκόφτες. Ήταν τα βαγόνια από κάτωκαι εµείς σαν κόφτες από πάνω, ανε-βαίναµε σε ύψωµα και κόβαµε. Και τοκάρβουνο από πάνω που έκοβες, τοέβαζαν µέσα σε σωλήνες ειδικούς καιτο έριχναν µέσα στα βαγόνια. Ο µακα-ρίτης είχε άλλο πόστο. Ήταν κάτωστην κεντρική γαλαρία, στα βαγόνια.Και εκεί που έπεφτε το κάρβουνο, ά-µα έπεφτε κανένα κοµµάτι έξω, το έ-ριχνε αυτός µέσα στο βαγόνι. Μεγάληη απόσταση µεταξύ µας, δεν βλεπό-µασταν εκεί µέσα.Ασφαλώς ήταν πιο ξεκούραστο και λι-γότερο επικίνδυνο το πόστο του Απο-στόλη. ∆εν ήταν µέσα στο κάρβουνο.Το κόψιµο ήταν δύσκολη δουλειά για-τί το κάρβουνο ήταν πολύ παχύ και α-πό πάνω και από κάτω είχε πέτρα. Τοκόβαµε µε ειδικά πιστόλια.∆ουλεύαµε οχτάωρο εκεί µέσα και ό-σο έκοβες τόσο πληρωνόσουν. Είχεςτο πόστο σου και περνούσαν οι Γερ-µανοί επιστάτες και σε µετρούσαν. Ηδουλειά δεν µας πείραζε ούτε µας φό-βιζε, ήµασταν µαθηµένοι από δω. Ηγλώσσα όµως ήταν µεγάλο πρόβλη-µα. Οι διερµηνείς ήταν λίγοι τότε καιτα βγάζαµε πέρα µε δυσκολία.∆εν πιστεύω πως έκανε κάποιο λάθοςο ίδιος. Έκατσε το µέρος, έγινε καθί-

ζηση και εκτροχιάστηκαν βαγόνια. Φα-ντάσου ότι ο χώρος είναι στενός, είναισαν µια γαλαρία και ίσα ίσα που περ-νάς. Γύρισε το βαγόνι και τον κόλλησεστον τοίχο. Εκτροχιάστηκε το βαγόνικαι του πήγε µε ταχύτητα πάνω. ∆εν ή-ταν στάσιµος εκεί, αλλά κινούνταν στοχώρο και όπου έβρισκε κάρβουνο τοµάζευε και το έριχνε µέσα σαν ένας«σκουπιδιάρης» ας πούµε. Εµείς µάθαµε την ώρα που δουλεύαµεµέσα ότι σκοτώθηκε στα κεντρικά,στις γραµµές, ένας Γκρέκος. Εµείς κό-βαµαν απάνω κάρβουνο και καταλά-βαµε αµέσως ποιος ήταν. Και όταν κα-τέβηκα για να δω τι και πως, τι ναδεις. Είδα µε τα µάτια µου το σακάκιτου και το παγούρι του…Τον Αποστό-λη τον είχανε µαζέψει και δεν µπορέ-σαµε να τον δούµε ποτέ ξανά. Την άλ-λη µέρα δεν πήγαµε για δουλειά. Εί-παµε µε τον Νίκο να µην πάµε, δεν ξέ-ρω γιατί, έτσι για διαµαρτυρία ή απόφόβο. Και για δυο τρεις µέρες περί-που δεν πατήσαµε το πόδι µας εκεί. Οφόβος µας έµεινε και µετά…Ο µακαρί-της ο αδερφός µου ο Βαγγέλης µε τονΘωµά έφυγαν µετά από λίγο και ήρ-θαν πάλι στο χωριό. Βέβαια σκεφτήκαµε και εµείς να γυρί-σουµε µετά από το ατύχηµα. Αλλά δενήταν και εύκολο. Αυτοί επέµεναν ναµείνουµε. Υπήρχε η σύµβαση που εί-χαν υπογράψει οι δυο χώρες. Το ελ-ληνικό κράτος πληρωνόταν για τουςεργάτες που έστελνε. Έπρεπε να πε-ράσουν πρώτα έξι µήνες για να τελει-ώσει το contrato, η σύµβαση και µετάµπορούσες να µην την ανανεώσεις.Έξι µήνες ήταν η σύµβαση για µέσαστο ανθρακωρυχείο και ένα χρόνο γιαεργοστάσιο. Μετά το εξάµηνο σταµα-τήσαµε και εµείς, ήρθε αυτός που µαςέκανε µάθηµα εκεί, ήταν πολύ καλός,να µη φύγετε παιδιά και τέτοια. Μηνσπάσετε το contrato µας έλεγε, γιατίαν το σπάσετε δεν πρόκειται να έρθε-τε ξανά στη Γερµανία. Εγώ παιδί ή-µουν, 25 χρονών, υπολόγιζα τότε θαπάω στη Γερµανία, σιγά. Μόλις είχατελειώσει φαντάρος σχεδόν. Μετά κά-ναµαν λίγο καβγά εκεί µέσα, κλείναµετις βρύσες, δεν θέλαµε να φάµε, γιανα µας διώξουν. Θέλαµε να µας διώ-ξουν µε δικά τους έξοδα. Σάµα είχα-

µαν εµείς…Σε εργατική πολυκατοικία µέναµε ό-λοι. Είµασταν δυο ή τρείς, µπορεί καιτέσσερις στα δωµάτια. ∆εν θυµάµαιµε ποιον έµενα µαζί.Α, κάναµε πολύ καλή παρέα…Είχαµεπει, δυο τρεις µέρες πριν σκοτωθεί,όταν δεν θα δουλεύουµε το Σαββατο-κύριακο, θα πάµε σε ένα µέρος µεπρασινάδες εκεί στο Χέρνε, να παλέ-ψουµε ποιος θα βάλει τον άλλο κάτω.Και δεν πρόκαµε ο καηµένος. Και ήτανκαι γερό παλικάρι ο µακαρίτης. Θυµά-µαι κάποιες φορές είχαµε πάει και στοΜπόχουµ µαζί, να δούµε και τα άλλαπαιδιά.∆εν υπήρχε καλύτερο παιδί από τονΠοστόλη. Έβγαινε στη ράχη και φώ-ναζε και ήταν για να τον καµαρώνεις.Γελούσε το πρόσωπό του. Από τα παι-διά του ο Βαγγέλης νοµίζω τον µοιάζειπερισσότερο στην εµφάνιση. Και τιδεν ήταν ο Αποστόλης. Φιλότιµος,γλεντζές, σε όλα µέσα.Του έλεγε η µάνα της γυναίκας µου(της Γιαννούλας) «ε, ωρε Ποστόλη καισυ θα φύγεις;». Είχε λίγα στρέµµαταπαραπάνω αυτός τότε και του λέγανεόλοι να κάτσει. Της έλεγε τότε αυτός.«Ε, ρε θειά, θα πάω για λίγο έξω, θακάνω λίρες και θα έρθω εδώ στη ρά-χη και θα τις πετάω έτσι πέρα». Και έ-λεγε µετά «Αν σκοτωθώ εγώ, θα ζή-σουν τα παιδιά µου καλά». Αυτό το έ-λεγε λες και το ήξερε. Μετά το θάνατό του, συνέχισαν να πη-γαίνουν στη Γερµανία συγχωριανοί,αλλά όχι πια στα ανθρακωρυχεία.Πλέον έπαιρναν κόσµο για τα εργο-στάσια.

Τριαντάφυλλος Μπακόλας

Ο αδερφός µου ο Αποστόλης γεννή-θηκε στο Πολυστάφυλο το 1926, παι-δί του ΓιαννάκηΤάσου. Σήµερα θα ή-ταν 85 ετών, αν ζούσε, αλλά τον χά-σαµε νέο πολύ. Η οικογένειά µας είχεχάσει ήδη ένα παιδί, τον αδερφό µουτον Σπύρο το 1944 στη µάχη στο Λού-ρο µε τους Γερµανούς. Τον σκοτώσα-νε. Είχαµε χάσει και µια αδερφή µι-κρή, τη Φρόσω, από «µάτι» είπανετότε. Έτσι λέγανε όταν αρρώσταινεκάποιος και δεν έβρισκαν το γιατί.Ήταν πέντε χρονών και είχανε πάει σεπανηγύρι στο Νικολίτσι. Γύρισε µεπυρετό και πονοκέφαλο. Έσκασε απότο µάτι, έτσι είπανε τότε.Η οικογένειά µας ήταν φτωχή και πο-λυµελής. Ο Αποστόλης παπούτσι σταποδάρια φόρεσε 17 χρονών. ∆εν υ-πήρχε τίποτα στο χωριό τη δεκαετίατου 1950. Με πολύ κόπο µπορέσαµεκαι µεγαλώσαµε τα χωράφια και ταζωντανά. Όταν είµασταν όλα τα αδέρ-φια µαζί και ανύπαντρα είχαµε και 400σφαχτά µπορώ να πω.Την Ασπασία την παντρεύτηκε µικρόκορίτσι. Πρέπει να ήταν 15 ετών.Ήταν όµορφη πολύ. Και ο Αποστόληςήταν ωραίος άντρας. Το ωραίο ζευγά-ρι του χωριού.Ο Αποστόλης και ο Αντρέας φύγανε α-πό τους πρώτους Πολυσταφυλίτες γιατο εξωτερικό. Πήγαν πρώτα στο Βέλ-γιο, το 1957 νοµίζω. Μάζευαν µερικάκαλά χρήµατα και επέστρεφαν. Αφούγύρισαν στην Ελλάδα, ξαναφύγαν γιατη Γερµανία το 1961. Εγώ τότε είχα έρθει στο Μαρκόπουλοκαι φύλαγα πρόβατα. Ο Ποστόλης ήρ-θε από εµένα προτού να φύγει για τηΓερµανία. Με έβλεπε να παλεύω µε ταζωντανά και µου έλεγε: «πάρε σπίτικαι µην σε νοιάζει. Θα δουλέψω εγώ

και θα βγάλω και για σένα τα λεφτά».Η Ασπασία δεν ήθελε να τον αφήσεινα φύγει. Τον ήθελε κοντά της. Εκεί-νος επέµενε. Πίστευε ότι είχε βρει τηνευκαιρία που έψαχνε.Το ατύχηµα απ’ όσο γνωρίζω έγινε ό-ταν ο Αποστόλης προσπάθησε να σώ-σει τον Γερµανό επιστάτη που κατάπάνω του πήγαινε το βαγόνι. ∆ενπρόλαβε όµως να ξεφύγει ο ίδιος. Τονκαταπλάκωσε το βαγόνι και έµεινεστον τόπο. Νοµίζω ότι ο Γερµανός αυ-τός που σώθηκε από την αυτοθυσίατου Αποστόλη βοήθησε πολύ ώστε ναδοθούν γρήγορα η σύνταξη µε τα επι-δόµατα.Θυµάµαι όταν ήρθε το πτώµα του καιθέλαµε να πάµε από την Αθήνα στηνκηδεία στο χωριό, αλλάξαµε τρία λε-ωφορεία στη διαδροµή. Κάναµε 17 ώ-ρες να φτάσουµε και µόλις προλάβα-µε την κηδεία. Ο θρήνος ήταν µεγά-λος. 12 µέρες µετά έγινε η κηδεία καικάπως αλάφρωσε ο πόνος.

Μια συνάντηση µε την Ασπασία Μπακόλα (Σάββατο 30.1.2011)

Ένα µεγάλο κουβάρι αναµνήσεων µαςξετύλιξε η χήρα του Αποστόλη Μπα-κόλα, η Ασπασία, στη συνάντηση πουείχαµε στο σπίτι της Σπυριδούλας στηΝέα Ιωνία. Ατέλειωτες ιστορίες µε τηµνήµη σε βασανιστική λειτουργία.Παντρευτήκανε µε τον Αποστόλη το1945. Εκείνος ήταν 19 ετών και εκείνη15. Ερωτευτήκανε. Τον γνώρισε σταπράµατα που πηγαίνανε µαζί και τηςάρεσε αµέσως. Ήρθε και τη ζήτησεµόνος του από τον πατέρα της. Πολύλεβέντικο ήταν αυτό εκείνα τα χρόνιαπου συνήθως για τους γάµους αποφά-σιζαν οι γοναίοι. Το 1947 γέννησε τοπρώτο τους παιδί, τη Σπυριδούλα. Τηβύζαινε µέχρι τα 5 της χρόνια, φτώ-χεια βλέπετε. Ο ΒασιληΠέτρος, µεγά-λο πειραχτήρι, φώναζε στη Σπυριδού-λα «δεν ντρέπεσαι, γκουτζά κοπέλα,να σε βυζαίνει η µάνα». Την ίδια χρο-νιά ο Αποστόλης πήγε φαντάρος.Υπηρέτησε στο στρατό και βρέθηκεστις µάχες του εµφυλίου στο Γράµµοκαι το Βίτσι. 1947-1949 δύσκολα χρό-νια για όλους. Η Ασπασία µαζί µε τουςχωριανούς αναγκαστήκανε να φύγου-µε να πάνε ως «συµµοριόπληκτοι»στην Πρέβεζα. Φύγανε από εδώ τονΜάιο του 1948 και εγκατασταθήκανεστη Σινώπη. Τους έβαλαν σε ένα σχο-λείο µέσα. Τους έδιναν κάτι τρόφιµα,λίγο λάδι, όσπρια και αλεύρι και µα-γειρεύανε. Η Ασπασία, χαϊδεµένη εκφύσεως, δεν µπορούσε να καθίσει ε-κεί. Έφυγε σε 5 µέρες. Φόρτωσε την

ªÂ ÙÔÓ Î·Ïfi ÙÔ˘ Ê›ÏÔ °¿ÎË ª·Ú›·

∏ ۇ̂·ÛË ÂÚÁ·Û›·˜ Ô˘ ˘¤ÁÚ·„Â Ô ∞ÔÛÙfiÏ˘ ª·ÎfiÏ·˜ ÁÈ· ÙÔ µ¤ÏÁÈÔÛÙȘ 11-3-1957. ¢˘Ô ̤Ú˜ ·ÚÁfiÙÂÚ· ÂÁηٷÛÙ¿ıËΠÛÙÔ µ¤ÏÁÈÔ

√ ·Ù¤Ú·˜ ÙÔ˘ ∞ÔÛÙfiÏË ª·ÎfiÏ·,°È·ÓÓ·ÎË∆¿ÛÔ˜

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:06 MM Page 5

6

Σπυριδούλα στην πλάτη και επιστρο-φή µε τα πόδια στο Πολυστάφυλο.∆εν φοβόταν τίποτα, ήθελε να γυρίσειπίσω. Το µωρό έκλαιγε, δεν είχε ναφάει και εκείνη το τάιζε βυζαίνοντάςτο στο δρόµο. Τη νύχτα έφτασε στοΝικολίτσι όπου και διανυκτέρευσε στοσπίτι ενός συγγενή. Την άλλη µέραγύρισε στο Πολυστάφυλο. Έπρεπε ναγυρίσει γιατί ο πατέρας της ήταν τυ-φλός και χρειαζόταν φροντίδα.Στο χωριό όταν γύρισε ήταν ο εµφύ-λιος. Κάποια περίοδο, οι αδερφέςΠριόβολου από το Παλιοχώρι, γνω-στές ΕΠΟΝίτισσες που κυκλοφορού-σαν στα χωριά µε το δίκοχο, τα στρα-τιωτικά και τα φυσεκλίκια χιαστί στοστήθος προσπάθησαν να την πάρουναντάρτισσα, να τη στρατολογήσουνστον αγώνα. Εκείνη δεν τα ήθελα κα-θόλου αυτά, είχε το δικό της αγώνανα διεξάγει.Σχολείο πήγε µέχρι την τετάρτη τάξητο 1941. Μετά έγινε ο πόλεµος και ηΚατοχή και έκλεισε το σχολείο. ΟΑποστόλης είχε τελειώσει το ∆ηµοτι-κό, πρόλαβε τον πόλεµο.Ο Αποστόλης έγραφε πολύ. Της έ-στελνε γράµµατα και από το στρατόκαι από την ξενιτιά αργότερα. Μάλι-στα φρόντιζε να κρατάει ηµερολόγιοστο οποίο έγραφε και για άλλα πράγ-µατα, προσωπικά ας πούµε.Περνούσανε καλά µαζί. Ήταν ωραίοςάνθρωπος και γλεντζές. Η διασκέδα-ση της εποχής ήταν βέβαια οι γάµοικαι τα λιγοστά πανηγύρια. Της ΑγιάΣωτήρως, του Αη Νικόλα, της Αγιά-

Τριάδας. Το τραγούδι που του άρεσεπολύ ήταν το «Ρίνα Κατερίνα µου».Εκείνη χόρευε πάντα τον Σελήµπεη.Ήταν περήφανος ο Ποστόλης. ∆εν ή-θελε να µένουνε στο σπίτι µε τους γε-ρόντους, όπως γινόταν τα πρώταχρόνια και µε πολύ κόπο κατάφερεκαι έφτιαξε το σπίτι τους από κάτω,στις αρχές της δεκαετίας του 1950.Από τη µνήµη της δεν µπορούν να φύ-γουν οι στιγµές που πηγαίνανε µε ταπόδια µέχρι τη Γλυκή να δουλέψουνεστο ρύζι. ∆ουλέψανε κάµποσο εκεί,τουλάχιστον εξασφαλίζανε το ρύζι. Φορούσε καλά ρούχα ο Ποστόλης,γραβάτες, καπέλο. Περιποιούνταν τονεαυτό του, για τα δεδοµένα της επο-χής φυσικά. Μια γλυκιά ανάµνηση τηςΑσπασίας είναι η τελευταία φορά πουγλεντήσανε µαζί, ήταν στο γάµο τουΝίκου Καραµούτσου και της Ρίνας, το1960 πρέπει να ήταν ή το 1961. Λίγοµετά έφυγε για τη Γερµανία και δεντον ξανάδε.Τον Μάρτιο του 1957 έφυγε για πρώ-τη φορά από το χωριό µε τον αδερφότου τον Αντρέα για το Βέλγιο. Έκα-τσαν επτά-οχτώ µήνες, έµασαν κά-ποια χρήµατα και γύρισαν πάλι στοχωριό. Έµεινε τρία χρόνια στο χωριόκαι εν τω µεταξύ είχαν γεννηθεί και ταυπόλοιπα τέσσερα παιδιά µας. Ο Θα-νάσης (1952), ο Ηρακλής (1955), οΒαγγέλης (1956) και ο Κώστας (1959).Η Ασπασία δεν ήθελε να φύγει και έ-κλαιγε µέρα νύχτα. Εκείνη την περίο-δο είχανε κάποια χωράφια, είχανε καιζώα, ζούσανε καλά. Ο Αποστόλης υ-πολόγιζε ότι θα έφευγε πάλι για λίγο,

θα µάζευε χρήµατα και θα γύριζε. Τηςέλεγε µάλιστα χαρακτηριστικά: «Ανπάθω τίποτα, θα ζήσετε καλά εσείςκαι τα παιδιά». Σαν να το ήξερε. ∆εν ξέρουµε ποιος τους συµβούλεψενα φύγουν για τη Γερµανία. Ξέρουµεότι ήταν κάποιος από τις Παπαδάτεςπου ήξερε τον βουλευτή της ΈνωσηςΚέντρου Λευκάδας Μάρκο Τσαρλαµπά(πατέρα της Έλλης Στάη!) ο οποίοςγενικώς βοηθούσε τον κόσµο που ή-θελε να φύγει µετανάστης. Επίσης πο-λύ τον επηρέασε στην απόφαση οΒαγγέληΜήτσιος ο οποίος ήταν ο πιοκαλός του φίλος. Ο Αποστόλης σκοτώθηκε στις 4 Αυ-γούστου 1961, ηµέρα Σάββατο. Η εί-δηση στο χωριό ήρθε στις 6 Αυγού-στου, ηµέρα ∆ευτέρα, του Σωτήρως.Η Ασπασία είχε πάει στο πανηγύρι στοΡωµανό και όταν γύρισε ήρθε η δυσά-ρεστη είδηση. Ο αδερφός της ο µπαρ-µπα-Κώτσης ήταν αυτός που ανέλαβετο βαρύ φορτίο να την ενηµερώσει.Βρισκόταν στο καφενείο του χωριού,όπου εκεί δίπλα υπήρχε και το τηλε-φωνείο. Η Ασπασία είχε πάει να ζευ-γαρώσει τη γελάδα της στου Λάκη Κι-τσούλη. Όταν πήρε το κακό µαντάτοκατέβαινε κλαίγοντας και θρηνώνταςτη ρούγα, µε τη γελάδα στο ένα χέρικαι το µαντήλι στα µάτια.∆ώδεκα µέρες µετά τον έφεραν στοχωριό. ∆ώδεκα µέρες ατελείωτες. Νύ-χτα µέρα γεµάτο κόσµο το σπίτι, θρή-νος και οδυρµός. Ένα µοιρολόι που έ-κανε η µακαρίτισσα η Γιαννάκαινα, ηµάνα του, σε συγκλόνιζε, απ΄ ό, τιλένε. Στην Αθήνα το πτώµα ήρθε απότη Γερµανία αεροπορικώς. Πήγαν νατο παραλάβουν ο ΤακηΓιώργος και οΘωµαΓιάννης που ήταν χωροφύλα-κας. Η ταφή έγινε λίγες µέρες µετάτον ∆εκαπενταύγουστο. Κόσµος πο-λύς περίµενε µπροστά από την απο-θήκη του ΝασοΠαππά. Άνθρωποι απόόλα τα χωριά. Τον πήγαν αµέσως στονεκροταφείο, δεν τον κατέβασαν στοσπίτι. Το µαρτύριο έπρεπε να λάβειτέλος. Το χωριό βυθίστηκε στο πέν-θος. Η Ασπασία φόρεσε τα µαύρα καιδεν τα έβγαλε παρά στα βαθιά γερά-µατα.Πέντε χρόνια µετά, όταν αποπειράθη-καν να τον ανοίξουν, το πτώµα τουδεν είχε διαβρωθεί. Ήταν όπως τηντραγική µέρα του θανάτου. Από τότε,η οικογένεια δεν τόλµησε ποτέ να ε-παναλάβει το µακάβριο εγχείρηµα.Έγινε το ξεσταύρωµα κάποια χρόνιαµετά, αλλά ο τάφος του παραµένεικλειστός µέχρι σήµερα.Οι Γερµανοί όταν ήρθαν στο Πολυστά-φυλο έχασαν το φως από τα µάτιατους. Η έκπληξή τους ήταν ανείπωτη.

Κανείς δεν θυµάται πως κατέβηκαν α-πό τον Αη-Θανάση στο σπίτι. Κάποιοιλένε πως ίσως κατέβηκαν µε το τρα-κτέρ του Φάνη Καϊάφα, που ήταν καιπρόεδρος του χωριού. ∆ρόµος φυσι-κά δεν υπήρχε ούτε ηλεκτρικό στασπίτια ούτε θέρµανση ούτε τίποτα. Τοσπίτι ήταν µισό ταβανωµένο ενώ τοπάτωµα ήταν λάσπη και χώµα. Και βέ-βαια µια γυναίκα, τραγική φιγούρα,µε 5 µικρά παιδιά. Εικόνα που θα πρέ-πει να σπάραξε τις καρδιές των Γερ-µανών που δεν είπανε πολλά λόγιαπαρά έµεναν αποσβολωµένοι να κοι-τάνε τον τόπο και τους ανθρώπους.Και έτσι έµεινε έµεινε µόνη και έρηµηστο Πολυστάφυλο, µια νέα γυναίκα,31 ετών µε 5 ανήλικα παιδιά, σε µιακλειστή και συντηρητική κοινωνία, α-προστάτευτη µπροστά στην κακεντρέ-χεια κάποιων και εύκολο θύµα σε κα-κόβουλα σχόλια. Υπερήφανη ωστόσοκαι δυναµική κατόρθωσε και άντεξε.Μεγάλο βάρος, όπως ήταν φυσικό, έ-πεσε στη µεγάλη κόρη, τη Σπυριδού-λα που ήταν τότε 13-14 ετών και υπο-χρεώθηκε σε πρόωρη ενηλικίωση.Αυτή έγινε δεύτερη µάνα και βοηθόςστο µεγάλωµα των τεσσάρων µικρώναδελφών. Το ελληνικό κράτος δεν έδειξε να ευ-αισθητοποιείται στην τραγική περί-πτωση της Ασπασίας. Η περίφηµηΠρόνοια περιορίστηκε στη χορήγησηµιας σύνταξης ενός µόλις µήνα, µε τηναιτιολογία ότι θα έβγαινε σύνταξη απότο γερµανικό κράτος. Η σύνταξη ό-µως θα έβγαινε σε κάποιο χρονικόδιάστηµα. Ευτυχώς, το γερµανικόκράτος µε την οργανωτικότητα καιτην ευαισθησία του στα κοινωνικά θέ-µατα χορήγησε άµεσα κάποια επιδό-µατα και πολύ γρήγορα και τη σύντα-ξη ώστε να µην δηµιουργηθεί πρό-βληµα επιβίωσης για την οικογένεια.Η σύνταξη ήταν πολύ ικανοποιητική.Η Ασπασία δεν χρειάστηκε να εργα-στεί και µπόρεσε να µεγαλώσει την οι-κογένειά της µε τον καλύτερο δυνατότρόπο. Εκτός από τη σύνταξη, το γερ-µανικό κράτος χορήγησε ένα ποσό α-ξιόλογο και για καθένα από τα πέντεπαιδιά της οικογένειας µέχρι την ολο-κλήρωση των σπουδών τους. Με ταχρήµατα αυτά µπόρεσαν να τελειώ-σουν το εξατάξιο Γυµνάσιο και ένα α-πό αυτά, ο Βαγγέλης, να σπουδάσειιατρική στην Ιταλία.Ήταν δυνατός και νευρώδης ο Απο-στόλης. ∆εν φοβόταν τη δουλειά. Ταχρήµατα που έπαιρνε στη Γερµανία ή-ταν καλά, γιατί ήταν σηµαντικά τα ε-πιδόµατα των παιδιών. Τον µισθό τουτον έπαιρνε εκεί που ήταν, αλλά τα ε-πιδόµατα έρχονταν κατευθείαν στηνΕλλάδα. Η Ασπασία θυµάται ότι ταπρώτα χρήµατα που έφτασαν και έ-πρεπε να πάνε στην Πρέβεζα να ταπάρουνε, εκείνη τα χάλασε αµέσως.Πήγανε µε την Πάτρα, η οποία θα έ-παιρνε εµβάσµατα για τον Ανδρέα. ΗΠάτρα πήρε τα λεφτά και τα έβαλεστην τράπεζα. Εκείνη όµως, µε ταπρώτα λεφτά, αγόρασε από ένα φό-ρεµα για τα παιδιά. Ύστερα ψώνιζεσυχνά στο µαγαζί µε χρυσαφικά τουΣάββα, που βρίσκεται δίπλα στο ρολόιτης Πρέβεζας, στον πεζόδροµο. Σαρά-ντα χρόνια πελάτισσα. Θρυλείται πωςακόµη τη θυµούνται. Κάθε φορά που τα παιδιά και τα εγγό-νια πήγαιναν στο καφενείο, ο Ντώνηςκαι ο ΒαγγέληΓιάννης ήξεραν ότι δενθα πρέπει να πάρουν λεφτά από αυ-τούς. Πάντα ήταν όλα κερασµένα απότην Ασπασία. Για πάρα πολλά χρόνια.

º·ÓÙ¿ÚÔ˜ ÛÙ· ¯ÚfiÓÈ· ÙÔ˘ ÂÌÊ˘Ï›Ô˘

ªÂ ÙÔÓ ¡ÈÎÔÏ·Î˶¤ÙÚÔ Î·È ÙÔÓ °·-Î˪·Ú›· ÛÙË °ÂÚÌ·Ó›·

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:06 MM Page 6

Τα µαύρα τα έβγαλε τα τελευταία χρό-νια, όταν άρχισαν να παντρεύονται ταεγγόνια της. Ήταν πάντα σοβαρή καιµετρηµένη. Καθόλου εκδηλωτική ωςπρος τα συναισθήµατά της, πειραχτή-ρι ωστόσο και µε διάθεση να περιπαί-ξει εγγόνια, παιδιά και νυφάδες. Εδώκαι είκοσι χρόνια έπαψε να βγαίνειστην εκκλησία και εγκατέλειψε τηνκοινωνική ζωή του χωριού. Τα έβγα-λε πέρα µόνη της, µε τον δυναµισµότης και το θάρρος της σε πολύ δύ-σκολες εποχές για τη θέση της γυναί-κας.Εδώ και έξι χρόνια οι κινήσεις της γί-νονται πιο δύσκολες. Τον χειµώνα, ηπερήφανη αυτή γυναίκα, που ποτέδεν της άρεσε η Αθήνα, φιλοξενείταιαπό την κόρη της Σπυριδούλα και τοκαλοκαίρι γυρίζει στο χωριό.Όλα αυτά τα χρόνια πολύτιµη ήταν ησυµπαράσταση της αδερφής της, τηςεπίσης χαροκαµένης, Βασίλενας (σύ-ζυγος του Βασίλη Καραβίδα που δολο-φονήθηκε από τους κοµµουνιστές στοΝταλαµάνι το 1945).Αυτή η γυναίκα αποτελεί αναµφισβή-τητα πρωτοπορία για το Πολυστάφυ-λο. Ας είναι καλά!

Βαγγέλης ΜπακόλαςΤο 1988 υπηρετούσα ως αγροτικός ια-τρός στο Κανάλι Πρέβεζας. Μια µέραστο καφενείο που ήµασταν ένας Τά-κης Κληρονόµος από το Κανάλι µερώτησε: γιατρέ από πού είσαι εσύ;Όταν του απάντησα από το Πολυστά-φυλο εκείνος µε ενδιαφέρον µε ρώτη-

σε ποιανού Μπακόλα είµαι από το Πο-λυστάφυλο, γιατί στη Γερµανία που ή-ταν γνώρισε τον µακαρίτη τον Απο-στόλη. Όταν του είπα ότι είµαι γιόςτου, µου αφηγήθηκε µια ιστορία πουτην καταθέτω ως µαρτυρία. Ο πατέ-ρας µου, επειδή έπαιρνε τα επιδόµατατων παιδιών που συµπλήρωναν τονµισθό του και επειδή η υγεία του ήτανεπισφαλής κάτω στα ανθρακωρυχείαπου έκοβε κάρβουνο, ζήτησε από τονΚληρονόµο να αλλάξουνε πόστο καινα πάρει το δικό του που ήταν να πε-ριµαζεύει τα κοµµένα κάρβουνα καινα τα βάζει στα βαγόνια. Πόστο ασφα-λώς πιο ανώδυνο και µάλλον λιγότε-ρο επικίνδυνο. Ο Κληρονόµος, χωρίςπαιδιά και επιδόµατα, σκέφτηκε πωςείναι ευκαιρία να αυξήσει το µισθό τουκι ας ήταν πιο επικίνδυνη η θέση του.Πράγµατι αλλάξανε πόστο. Όµωςστην πρώτη αλλαγή βάρδιας συνέβητο µοιραίο.Ένα βαγονέτο εκτροχιάστηκε και στηνπροσπάθειά τους να το επαναφέρουνστις ράγες ο πατέρας µου σκοτώθηκε.

Θωµάς ΛιόντοςΟ Αποστόλης Μπακόλας ήταν πολύ α-ξιόλογη περίπτωση ανθρώπου. Ήτανένας λεβεντάντρας πραγµατικός, έναςξεχωριστός άνθρωπος. Τον καµάρω-να. Τον θυµάµαι όταν ήµουν µικρός,αρχές δεκαετίας του 1950, στην ΑγίαΠαρασκευή να κουβεντιάζει, να υπο-στηρίζει και να συµβουλεύει εµάςτους µικρούς να φύγουµε από το χω-ριό και να αναζητήσουµε µια καλύτε-

ρη τύχη µακριά από τη φτώχεια. ∆ικόµου όνειρο τότε ήταν να πάω στην Αυ-στραλία. Αλλά η ζωή τα έφερε αλ-λιώς.Ήµουν µε άδεια από την υπηρεσίαµου, τον Αύγουστο του 1961, ότανσυνέβη το δυσάρεστο γεγονός. Υπη-ρετούσα τότε και για πολλά χρόνια, α-πό το 1956 ως το 1969 στη Χωροφυ-λακή της Μυτιλήνης. Επειδή δεν µπο-ρούσε να κατέβει κανείς από το χω-ριό, οι άνθρωποι είχαν ζώα, χωρά-φια, δουλειές, ανέλαβα εγώ το βαρύφορτίο να παραλάβω τον νεκρό Απο-στόλη. Τότε προθυµοποιήθηκε και οµακαρίτης ο ΤάκηΓιώργος και αποφα-σίσαµε να πάµε µαζί στην Αθήνα στοραντεβού που είχαµε την τάδε µέρακαι ώρα στο αεροδρόµιο. Με ταξί απότα Λέλοβα φτάσαµε στο αεροδρόµιοτου Ελληνικού. Η χήρα η Ασπασία,που έπαιρνε τότε τα εµβάσµατα και εί-χε κάποια χρήµατα, µας έβαλε τα χρή-µατα του ταξί. Φτάσαµε στο αεροδρό-µιο, δείξαµε τις ταυτότητες και µαςπαρέδωσαν το φέρετρο µε τη ρητήκαι αυστηρή εντολή να µην τον ανοί-ξουµε. Υποθέτω ότι κάποιο σηµείοτου σώµατος θα είχε πολτοποιηθεί καιαπ’ ό, τι µας είπαν τον είχαν βαλσα-µώσει. Με το ίδιο ταξί αµέσως γυρίσαµε στοχωριό. Το φέρετρο πήγε κατευθείανστο νεκροταφείο. Η κηδεία έγινε τηνίδια µέρα.

Ηρακλής ΜπακόλαςΟ πατέρας Απόστολος. Ο πατέραςµας. Ο Ποστόλης όπως τον φώναζε ηµητέρα µας Ασπασία ως τις τελευταίεςτου ώρες. Η ζωή δεν τους άφησε ναζήσουν µαζί παρά ελάχιστα. Στις 4 Αυ-γούστου 1961 «έφυγε» σε εργατικό α-τύχηµα στα ανθρακωρυχεία του Μπό-χουµ της Γερµανίας. Πρόλαβαν όµωςνα αποκτήσουν πέντε παιδιά.Τον πατέρα µας δεν προλάβαµε νατον γνωρίσοµε. Η Σπυριδούλα µόλιςστα 14 (3-6-1947), ο Αθανάσιος µόλιςστα 9 (9-9-1952), ο Ηρακλής µόλιςστα 6 (11-1-1955), ο Ευάγγελος µόλιςστα 5 (4-5-1956) και ο Κωνσταντίνοςµόλις στα 2 (15-4-1959), όταν εκείνοςχάθηκε.Γεννήθηκε στις 25 Γενάρη 1926 (ταυ-τότητα 19-3-1926) στη Ρουσιάτσα τό-τε, σήµερα Πολυστάφυλο. Γονείς του

ήταν ο Ιωάννης Σπυρ. Μπακόλας(Μπαρµπα-Γιαννάκης ή Γιαννακη-Τά-σος) και η Μάρθα Αναστασίου από τοΝικολίτσι.Αδέρφια του, ο Σπύρος (σκοτώθηκεαπό τους Γερµανούς στο Λούρο Πρε-βέζης), η Παρασκευή (παντρεύτηκετον Θωµά Αντωνιάδη από το Αλεπο-χώρι), ο Ανδρέας (παντρεύτηκε τηνΠάτρα Παππά), ο Τριαντάφυλλος (πα-ντρεύτηκε την Ιωάννα Κωλέτση) και οΠαναγιώτης (παντρεύτηκε την Ανδρο-µάχη Τσίπη).Ο Αποστόλης παντρεύτηκε µικρός,στις 6 Ιουλίου 1945, όπως όριζαν ταδεδοµένα της εποχής, σε ηλικία 19 ε-τών, την Ασπασία σε ηλικία 15 ετών. Σε ηλικία 31 ετών βρέθηκε µετανά-στης στο Βέλγιο. 13 Μαρτίου 1957 έ-φτασε εκεί. Μετά από εργασία 9 µη-νών στα ανθρακωρυχεία του Βελγίουεπιστρέφει στην Ελλάδα µε την προο-πτική να µην ξαναφύγει ποτέ. Όµως,ο πατέρας ξαναβρέθηκε µετανάστης,στη Γερµανία αυτή τη φορά, σε ηλικία35 ετών, λίγο έξω από την πόλη τουΜπόχουµ, στην περιφέρεια της Βόρει-ας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Μετά απόεργασία 3 µηνών σκοτώθηκε εν ώραεργασίας στα ανθρακωρυχεία τουΜπόχουµ.

Λίγα λόγια για τη ΜετανάστευσηΗ πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που δέχε-ται Έλληνες να δουλέψουν στ’ ανθρα-κωρυχεία της είναι το Βέλγιο το 1954.Ανάµεσα στα 1954-1958, 15.000 (γιαάλλους 40.000) Έλληνες περνούν τασύνορα. Η Γερµανία µπαίνει στο παι-χνίδι λίγο αργότερα, το 1959 µε 2.500εργάτες. Το 1960 όµως η αύξηση είναιαλµατώδης, όπου προστίθενται23.000. Το 1961 ακόµη 30.000, το1962 47.500, το 1963 58.000, τον επό-µενο χρόνο 65.000. Έτσι, στο τέλοςτου 1965 περίπου 200.000 Έλληνεςβρίσκονται στη Γερµανία, δουλεύουνστη βαριά βιοµηχανία, ενώ µέχρι το1976, ο αριθµός των Ελλήνων εργαζο-µένων στη ∆. Γερµανία ανέρχεταιστους 630.000, δηλαδή στο 84% τουσυνολικού αριθµού των µεταναστώνστην Ευρώπη µεταπολεµικά. Οι ρυθ-µοί αυτοί εξόδου συντηρούνται µέχριτη Μεταπολίτευση, οπότε και αρχίζουνσταδιακά να πέφτουν.

7

TTÔÔ ¶¶ÔÔÏÏ˘̆ÛÛÙÙ¿¿ÊÊ˘̆ÏÏÔÔŒŒÎΉ‰ÔÔÛÛËË ÙÙˆ̂ÓÓ ÂÂÓÓ AAıı‹‹ÓÓ··ÈȘ̃

¶¶ÔÔÏÏ˘̆ÛÛÙÙ··ÊÊ˘̆ÏÏÈÈÙÙÒÒÓÓ ““HH AAÁÁ››·· TTÚÚÈÈ¿¿‰‰··””

EEÈÈÌ̤¤ÏÏÂÂÈÈ·· ⁄⁄ÏÏˢ̃::K·Ú·‚›‰·˜ ™. KˆÓ/ÓÔ˜

M·Î·Ú›Ô˘ 30, ¶ÂÚÈÛÛfi˜ 142326977 213292,

k.karavidas@windowslive.comKˆÓÛÙ·ÓÙ›ÓÔ˜ XÚ. K·Ú˙‹˜

TËÏ.: 6977356003e-mail: karziskostas@yahoo.gr

™™˘̆ÓÓÙÙ··ÎÎÙÙÈÈÎ΋‹ EEÈÈÙÙÚÚÔÔ‹‹::TÔ ¢.™. ÙÔ˘ ™˘ÏÏfiÁÔ˘

K·˚¿Ê· °. M·Ú›·K·Ú˙‹˜ ™. °ÂÒÚÁÈÔ˜K·Ú˙‹˜ XÚ. KˆÓ/ÓÔ˜§ÈfiÓÙÔ˜ E. Iˆ¿ÓÓ˘

¶¤ÙÚÔ˘ ¶. M·Ú›·T· ÂÓ˘fiÁÚ·Ê· ¿ÚıÚ· ‰ÂÓ ÂÎÊÚ¿˙Ô˘Ó Î·Ù’ ·Ó¿-

ÁÎË Î·È ÙȘ ·fi„ÂȘ ÙÔ˘ ™˘ÏÏfiÁÔ˘ Ì·˜·ÏÏ¿ ÙÔ˘ ˘ÔÁÚ¿ÊÔÓÙÔ˜. A·ÁÔÚ‡ÂÙ·È Ë ·Ó·-

Ù‡ˆÛË Î·È ·Ó·‰ËÌÔÛ›Â˘ÛË ÊˆÙÔÁÚ·ÊÈÒÓ¯ˆÚ›˜ ÙËÓ ÚÔËÁÔ‡ÌÂÓË ¿‰ÂÈ· ÙÔ˘ ™˘ÏÏfiÁÔ˘

EEÈÈÌ̤¤ÏÏÂÂÈÈ·· ¤¤ÎΉ‰ÔÔÛÛˢ̃Apiros Hora

¶Ú‚¤˙˘ 93, Aı‹Ó· ÙËÏ.: 210 5154920

∆Ô ÈÛÙÔÚÈÎfi ÏÔ›Ô ∫ÔÏÔÎÔÙÚÒÓ˘ Ô˘ ÌÂÙ¤ÊÂÚ ¯ÈÏÈ¿‰Â˜ ÌÂÙ·Ó¿ÛÙ˜ ·fiÙÔÓ ¶ÂÈÚ·È¿ ÛÙÔ ªÚ›ÓÙÂ˙È

∞Ã∂ƒø¡ ¶√§À™∆∞ºÀ§√À

¡ÈÎÔÏ›ÙÛÈ - ∞¯¤ÚˆÓ ¶ÔÏ˘ÛٷʇÏÔ˘ 5-3 ÛÙÔ Á‹Â‰Ô “∫·ÙÂÚ›Ó· £¿ÓÔ˘” ÙÔ˘ £ÂÛÚˆÙÈÎÔ‡.

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:06 MM Page 7

8

ΗΙστορία είναι δύσκολη και κα-µιά φορά επώδυνη. Και οι α-πλοί άνθρωποι, όχι σπάνια,

µετατρέπονται σε θύτες και θύµαταταυτόχρονα. Η συνέντευξη που ακο-λουθεί αξίζει να διαβαστεί µόνο ωςµια µαρτυρία ενός ανθρώπου που έ-ζησε όλη την Ιστορία του χωριού µαςστον 20ο αιώνα. Τίποτα παραπάνω.Για να βγάλουµε ασφαλέστερα συ-µπεράσµατα πρέπει να διασταυρώ-σουµε τα λεγόµενα και να ανιχνεύ-σουµε τυχόν ανακρίβειες, σε βιβλίακαι έντυπα της εποχής. Οποιεσδήπο-τε κρίσεις εκφράζονται για τα ιστορι-κά γεγονότα δεν δεσµεύουν την εφη-µερίδα. Κάποια στιγµή θα επανέλ-θουµε µε περισσότερα και πιο τεκµη-ριωµένα ιστορικά στοιχεία για τηζωή στο χωριό µας τη δεκαετία του1940.

Κώστας Σπ. Καραβίδας

- Η ζωντανή ιστορία του χωριού µας -

Υπήρχε κάποιος από τους συγχω-ριανούς που ήταν µε την αντίπαληπαράταξη και τον ξεχώριζες; Ήταν καταρχήν ο ΚώσταΜπακόλαςγεννηθείς το 1918 που σκοτώθηκεστον εµφύλιο στη Μάχη της Κόνι-τσας. Οι µπαρµπάδες του ήταν αρι-στεροί. Ο ΣπυροΜπακόλας µε τονΠανούση. Αυτός τώρα ο ΚωσταΚί-τσιος ήξερε και λίγα γράµµατα πα-ραπάνω, είχε πάει Σχολαρχείο στα∆ερβίζιανα, ήταν όπως λέµε στουςτυφλούς ο µονόφθαλµος. Και να σουπω, εδώ στο χωριό ήταν και καλόςάνθρωπος. Έδινε ό, τι είχε. Πόναγετη φτώχεια. Μοίραζε ό, τι είχε. Αυτοίµε τον ΣπυροΜπακόλα είχανε µάσειχρήµατα από το ΕΑΜ. Τα χρήµαταπάνε στον Πάνο Φώτη από το Νικολί-τσι. Τον Πανούση τον είχε γαµπρό οΣπύρο Μπακόλας. Αλλά ήτανε ιδεο-λόγος κοµµουνιστής ο Κώστας.Υπήρχανε και καλοί κοµµουνιστές,δεν ήταν όλοι σκάρτοι. Όταν έγινε τοΝταλαµάνι ήρθε η Χωροφυλακή απ’τα Λέλοβα και έψαξε το σπίτι τουΚώσταΚίτσου που είχε φύγει βέβαιακαι βρήκαν όπλα, σφαίρες µέσα σετοιχάρια και στα χωράφια.

Θα τον σκοτώνανε λες παππού;Α, βέβαια. Θα τον σκοτώνανε πρώταοι συγγενείς των θυµάτων. ∆εν µπο-ρούσε να σταθεί αριστερός στα χω-ριά µας. Ο ΓιωρΘάνος που ήταν δενφαίνονταν τόσο γιατί έπινε και πο-λύ. Βέβαια πήγε και εξορία ο καηµέ-νος.

Το όνοµά σου στην εφηµερίδα πότετο είχες δει;

Ήταν µια τοπική εφηµερίδα της Πρέ-βεζας που έγραφε από το Πολυστά-φυλο Κώστας Καραβίδας και άλλα ο-νόµατα που δεν τα θυµάµαι και η κα-τηγορία ήταν ότι ήµουν προδότηςτων Γερµανών. ∆ηλαδή άνθρωποι ε-δώ του χωριού που ήταν εναντίοντου πατέρα µου τήραγαν να σκοτώ-σουν εµένα. Και όπως πληροφορή-θηκα πρέπει να ήταν ο τότε πρόε-δρος του χωριού ο ΠήλιοΠανούσης οΛιόντος. Αυτός έδωσε τα ονόµατα.Αλλά µετά έγινε το Σύµφωνο τηςΒάρκιζας και µας άφησαν. Αλλιώςµπορεί να µας σκοτώνανε. Είχα πάει

και στην Παργινόσκαλα εγώ τότεπου ήµουν στο ΕΑΜ και έκαναν µνη-µόσυνο και είδα κόσµο πολύ που έ-χασε τα παιδιά του, είδα το χαντάκι.Παρόµοιο µε το Νταλαµάνι.

Σκληρό έγκληµα κι αυτό έτσι;Βέβαια σκληρό. Εγώ όπως πληροφο-ρήθηκα ο Ζέρβας έβαλε κατσάδαστον Γαλάνη που έκανε την ατιµίακαι σκότωσε τόσο κόσµο. ∆εν είχετέτοια εντολή. Η εντολή του ήταν νακαταλάβει την Πρέβεζα. Ο Ζέρβας ή-ταν καλός άνθρωπος. Είχε µια οργά-νωση εναντίον των Γερµανών. Αργό-τερα που έγινε ο εµφύλιος οι συνθή-κες ήταν άσχηµες. Λάθη έκαναν καιοι δύο πλευρές.

Πότε έγιναν οι πρώτες εκλογές, θυ-µάσαι;Έγιναν το 1946. Και ψήφισα στονΆσσο. Ασφαλώς ψήφισα το κόµµατου Ζέρβα. Οι αριστεροί δεν πήγαννα ψηφίσουν. Από το χωριό µας κα-µιά 30ρια µε 40 δεν πήγαν. Η αποχήβέβαια που βγήκε ήταν µικρότερη.Και να µην πήγαιναν οι αριστεροί πή-γαιναν άλλοι και ψήφιζαν δυο φο-ρές. Εγώ πάντως µια φορά ψήφισα.Έγινε νοθεία. Και γινότανε βέβαιακαι τα επόµενα χρόνια.

Μέχρι πότε ψηφίζατε στον Άσσο;Το 1950 πρέπει να ψηφίσαµε εδώπρώτη φορά.

Στον εµφύλιο πως ήταν η κατάστα-ση;Στον εµφύλιο υποφέραµε περισσότε-ρο. Πήγαµε στην Πρέβεζα περίπου έ-να χρόνο ως ανταρτόπληκτοι. Εγώείχα παντρευτεί στις 13 Οκτωβρίουτου 1946. Και για την Πρέβεζα φύγα-µε τον Μάιο του 1948, όταν έπεσανοι αντάρτες.

Άδειασε όλο το χωριό;Εδώ µείνανε µερικοί γέροι. Οι νέοι έ-φυγαν όλοι. Φύγαµε για να µην µαςπιάσουν οι Εαµίτες και µας στρατο-λογήσουν ως αντάρτες.

Στην Πρέβεζα που µείνατε παππού;Μείναµε σε κάτι παράγκες στο Μιχα-λίτσι. Από το χωριό µας οι περισσό-τεροι είµαστε στην Πρέβεζα. Κάποιοιέµειναν παραπάνω στη Σαµψούντακαι την Κερασούντα. Εµείς µείναµελίγο έξω από την Πρέβεζα κοντά στοΝεκροταφείο. Σε κάτι παράγκες. Κά-θε µέρα µας δίνανε τρόφιµα. Ο πατέ-ρας µου ήταν υπεύθυνος για τη δια-νοµή. Μας έδιναν 5-10 οκάδες αλεύ-ρι στο άτοµο, ζάχαρη, λάδι, κονσέρ-

βες, τέτοια πράγµατα. Του πατέραµου του είχαν δώσει και ένα σπιτάκιστην Πρέβεζα ούτε 10 τετραγωνικά,εκεί είχαν πάει οι γέροι µε τα µωρά.Εκεί παντρεύτηκε ο Σοφοκλής. Μεί-ναµε µέχρι τέλη Αυγούστου του1949.

Και τι δουλειές κάνατε;Τι δουλειές να κάναµε. Είχα πάει έναδιάστηµα εγώ και δούλεψα στηνΠΑΥΠ στρατιωτική υπηρεσία, αλλάλεφτά δεν είχε εκεί. Γενικά δουλειέςδεν υπήρχαν.

Τα ζώα τα είχατε πάρει µαζί;Εγώ είχα τότε καµιά 60ριά πρόβαταµε τον Τάσο τον ξάδερφό µου. Τα πή-ραµε ένα διάστηµα αλλά που να τα α-φήσεις. Όταν µέναµε στο Γιατζίπ,σ’ένα συνοικισµό στο Μιχαλίτσι, ταείχαµε µαζί. Ξέρεις τι έχουµε τραβή-ξει; Τα πήραµε από το βουνό και τακατεβάσαµε στο Λούρο, φορτωµένηη γυναίκα µου τη σαρµανίτσα, είχετην Κασσιανή µωρό και να ναι Ιού-νιος. Περάσαµε δυο τρία χωριά γιαλίγο διάστηµα. Μετά µας πήραν απόεκεί και πήγαµε στην Πρέβεζα. Όπουµας έλεγαν πηγαίναµε. Τα γιδοπρό-βατα τα φέραµε πίσω στο χωριό. Μιαγίδα κρατήσαµε. Όταν γυρίσαµε τασφάξαν όλα οι αντάρτες. Κάποιοςαπ’ το χωριό πρόδωσε στους αντάρ-τες ότι έχει ο Καραβίδας γίδια, τονξέρω ποιος ήταν, και πήγαν στο µα-ντρί που φύλαγε ο ξάδερφός µου οΤάσος τα πήραν, τους έφυγε µιαπροβατίνα, την κυνήγησαν πάει. Εί-χαµε και ένα άλογο και ένα µουλάριµαζί µας στην Πρέβεζα. Το µουλάριµας το έδωσαν σαν συµµοριόπληκτοιπου είµαστε. Πήραν πολλοί από τοχωριό µας που πήραν µουλάρι.

Στον εµφύλιο πότε έγινε µάχη στοχωριό;

Το 1948. Έγινε φοβερή µάχη σταΚουπάκια, κοντά στον Αη Νικόλα στηράχη και απέναντι στο βουνό τουΣουλίου. Αλεποχώρι και Παλιοχώρι.Όλη τη νύχτα βλέπανε φωτιές και α-κούγανε πυροβολητά. Ένα βράδυµου έχουν πει καιγόταν ο τόπος ό-λος. Είµαστε στην Πρέβεζα εµείς. Ο∆ηµοκρατικός Στρατός των ανταρ-τών που είχαν πέσει εδώ από το Σού-λι εναντίον του Εθνικού κυβερνητι-κού Στρατού ήταν µεγάλος. Σκοτώ-θηκαν και στρατιώτες και αντάρτες.Ένας Εαµίτης σκοτώθηκε στου Λα-ζοΝταλή, στου ΓιωργοΝούση. Ο ε-θνικός στρατός ήταν στη Μπογόρ-τσα, οι Εαµίτες ήταν στο Αλεποχώριαπέναντι. Εδώ πήγαιναν τα ζώα τουστρατού στη Μοτσάρα. Τους έβλε-παν οι Εαµίτες από πέρα. Βγαίνουνλοιπόν πίσω από το λάκκο κρυφάκαι αν δεν τους είχαν ειδοποιήσει α-πό εδώ που τους έβλεπαν, τους έ-κλεισαν. Και πρόλαβαν και φύγαν. Οστρατός βάραγε από την Μπογόρτσαµε όλµους και σκότωσαν έναν Εαµίτηκαι τον έθαψαν στο σηµείο εκεί. Ενώστα Κουπάκια ήταν πολλοί σκοτωµέ-νοι. Περισσότεροι ήταν οι Εαµίτες.

Τα αµερικάνικα τα αεροπλάνα έρι-ξαν βόµβες;Όταν φεύγαµε για την Πρέβεζα περί-που στις 20 του Μαίου βοµβάρδισανπίσω από της Κωστούλας, κοντάστου Κώστα Πέτρου. Νόµιζαν πως ή-ταν Εαµίτες εκεί. Αλλά δεν ήταν εκεί.

Μετά τον εµφύλιο πως ήταν η ζωήσας;Γυρίσαµε από την Πρέβεζα τον Αύ-γουστο του 1949 που τελείωσε ο εµ-φύλιος. Μέναµε εδώ από κάτω στοπαλιό το σπίτι που ήταν στου Αυγε-ρινού. Και δουλεύαµε ως αγρότες.Πηγαίναµε στα καµποσάδια να µά-σουµε καλαµπόκια που είχαµε σπεί-ρει. Οι αντάρτες δεν είχαν αφήσει τί-ποτα. Και κάτι σανίδια που είχαµε ταείχαν κάψει κι αυτά. Μόνο που του-λάχιστον δεν µας έκαψαν τα σπίτια.Αλλά και οι δικοί µας έκαναν πλιά-τσικα. Ο ΓιώργοΚαραβίδας όταν γύ-ρισα φόραγε το κοστούµι µου το γα-µπριάτικο.

∆ρόµοι δεν υπήρχαν;Από τα Λέλοβα κι απάνω ούτε δρό-µοι υπήρχαν ούτε συγκοινωνία. Μό-νο µε το άλογο ή µε τα πόδια. Ξέχα-σα να σου πω ότι µείναµε και στα Λέ-λοβα ένα διάστηµα. Είχαµε και µαγα-ζί. Αλλά οι Εαµίτες έπεσαν µετά καιστα Λέλοβα και στο Λούρο.

Βγάζατε πολύ στάρι;Υπήρχαν και καλές χρονιές. Για πα-ράδειγµα µια χρονιά είχαµε κάνει1000 οκάδες στάρι, 500 οκάδες κα-λαµπόκι, 500 οκάδες βρώµη. Είχαµεκαι το αµπέλι. Έπαιρνε και ο πατέ-ρας µου µια σύνταξη. Είµασταν απότους ευνοηµένους.

Το σπίτι πότε το κάνατε;Το 1953. Ήταν έξι µηνών ο Σπύρος.Κουβαλάγαµε πέτρες όλη µέρα. Μό-νος µου το έφτιαξα, µε βοήθαγε λίγοκαι ο πεθερός µου. Πέτρα, ασβέστηκαι λίγο τσιµέντο για το αρµολόι.Μέχρι το 1955 το φτιάξαµε και µέσα.

Το παλιό το σπίτι από πότε ήταν;Όταν γεννήθηκα εγώ υπήρχε. Πρέ-πει να είναι από το 1915 περίπου.∆υο σπίτια υπήρχαν στους Καραβι-δαίους τότε. Αυτό, του Βαγγέλη Κα-ραβίδα, και του Ντούλα από κάτω.Του Ντούλα το θυµάµαι είχε γένει το1935. Υπήρχε από κάτω από τουΝτούλα ένα ακόµα πιο παλιό του1910.

Πως ήταν η καθηµερινή ζωή τότεστο χωριό;Είχαµε πάντα τα ζώα. Η µποµπότα ή-ταν το φαγητό µας. Γινόταν ωραία,την πατάγαµε και φούσκωνε. Με κα-λαµπόκι βέβαια. Εγώ εκείνη την επο-χή, το 1955, διορίστηκα γραµµατέαςτης κοινότητας, ληξίαρχος και αντα-ποκριτής του ΟΓΑ, στις 27 Απρίλη. Οπατέρας µου δεν µε άφηνε να πάω.Εγώ είπα να πάω. 200 δραχµές τοµήνα ήταν ο µισθός. Αλλά σιγά σιγά,ύστερα από 2-3 χρόνια πήγα και σταΜελιανά γραµµατέας. Και το 1960στη Ρευµατιά και το 1967 στο Σκια-δά. Και στο Νικολίτσι είχα πάει. Καιέτσι είχα 3-4 κοινότητες και έφτανακανένα χιλιάρικο µισθό. Επί Βασιλεί-ου Λιόντου προέδρου, στα τέλη τηςδεκαετίας του 1970 έγινε το Κοινοτι-κό Γραφείο. Τον Νοέµβριο του 1986υπέβαλλα την παραίτηση και βγήκασε σύνταξη. Αλλά ποτέ δεν έπαψα ναασχολούµαι µε τα κοινά του χωριού.Πιστεύω πως όσο µπόρεγα, βόηθησατους χωριανούς.

Τέλος

™˘Ó¤ÓÙ¢ÍË-ÔÙ·Ìfi˜ Ì ÙÔÓ Ì¿ÚÌ· ∫ÒÛÙ· ∫·Ú·‚›‰· Á’ ̤ÚÔ˜ του Κώστα Σπ. Καραβίδα

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:06 MM Page 8

9

Το σήµα κατατεθέν του Πολυσταφύλου είναι τοποτάµι του, ο µυθικός Αχέροντας. Ένα ποτάµιµε ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων.

Περιττό θα ήταν να υπενθυµιστεί ο γνωστός µύθοςµε τον γέρο βαρκάρη που αντί ενός οβολού οδη-γούσε τις ψυχές των νεκρών στον άλλο κόσµο.Ένα όµως από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ι-

στορίας του ποταµού αφοράκαι την ετυµολογική προέ-λευση της λέξης Αχέροντας.Αν ρωτήσεις έναν οποιοδή-

ποτε Πολυσταφυλίτη για την προέλευση της λέξηςθα υποστηρίξει τη λαϊκή ετυµολόγηση (παρετυµο-λογία) του Αχέροντα από το επιφώνηµα «αχ» (εξούτο «άχος») και τη λέξη «ρους» που θα πει ροή. ΟΑχέροντας, σύµφωνα µε τη λαϊκή φαντασία ονοµά-στηκε έτσι καθότι ήταν στην αρχαιότητα ο ποταµόςτων στεναγµών. Είναι πολλές οι λέξεις που από τηναρχαιότητα κιόλας ετυµολογήθηκαν λανθασµένα.Στην ουσία το λάθος που διαπράττεται σε µια τέ-τοια ετυµολόγηση των λέξεων είναι ότι η εξήγησητης αρχικής σηµασίας των λέξεων στηρίζεται σε ε-πιφανειακές ή κατοπινές µορφικές οµοιότητες καιέτσι οδηγούµαστε σε αυθαίρετες ερµηνείες. Μια

προσεχτικότερη όµως και επιστηµονικότερη, απότη σκοπιά της γλωσσολογίας, προσέγγιση της ετυ-µολογικής προέλευσης της λέξης Αχέροντας µας ο-δηγεί σε άλλα συµπεράσµατα.Κάποιοι γλωσσολόγοι παρατήρησαν ότι αρκετέςελληνικές λέξεις-τοπωνύµια έχουν αυτή τη ρίζα Αχ-, είτε στην αρχή είτε στο µέσον τους (Αχέρων, Αχε-ρουσία, Αχελώος, Αχαιοί, Άραχθος). Άλλωστε, ηρίζα "Αχ" είναι σανσκριτικής καταγωγής και σηµαί-

νει: "πολύ νερό". Έχουν προταθεί διάφορες ετυµο-λογίες για το όνοµα Αχέρων, αλλά επικρατέστερηθεωρείται αυτή που το ανάγει στην ινδοευρωπαϊκήρίζα akw- «νερό» (εξού και aqua) , γιατί είναι η µό-νη που επιδέχεται σηµασιολογική επιβεβαίωση. Αυ-τό συνάγεται και από συγκεκριµένα στοιχεία πα-νάρχαιων παραδόσεων όπως το γεγονός ότι µιαπηγή στην Μεσσηνία λεγόταν Αχαΐα και ένας ποτα-µός που χύνεται στον ανατολικό Εύξεινο Πόντο ο-νοµαζόταν Αχαιο_ς. Αλλά και γενικότερα η ρίζα αχ-απαντά σε πολλά ονόµατα ποταµών: Αχ-ελώος, Ίν-αχ-ος, Αχ-άµας, Αχ-άτης, Αχ-έλης, Αχ-άρδεος. ΟΑχιλλεύς επίσης αποτελούσε κατά πάσα πιθανότη-τα µια παµπάλαια θεότητα του υγρού στοιχείου καιπέρα από τις µαρτυρίες για λατρείες του Αχιλλέωςως θεού σε διάφορα µέρη της κυρίως Ελλάδος, σεµερικές αποικίες του Ευξείνου Πόντου τιµούσαν ωςθεό τον Αχιλλέα Ποντάρχη.Σ’ αυτή την ετυµολόγηση έχουν εκφραστεί και α-ντιρρήσεις. Όπως έχει υποστηριχτεί , η ρίζα akw-στην ελληνική γλώσσα θα έπρεπε να δώσει τον τύ-πο απ- ή ατ- (ανάλογα µε τα φωνήεντα που θα α-κολουθούσαν και ανάλογα µε την διάλεκτο). Απότην άλλη µεριά όµως πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι:α) το προελληνικό ινδοευρωπαϊκό υπόστρωµα µε-τέτρεψε το ινδοευρωπαϊκό kw- σε κβ) µια τουλάχιστον γλώσσα ή διάλεκτος αυτού του υ-ποστρώµατος µετέτρεψε το κ σε χ. Αυτή η γλώσσαθα ήταν λοιπόν εκείνη που κληροδότησε στους Έλλη-νες τα ονόµατα Αχαιοί, Αχιλλεύς, Αχελώος, Αχάµας,Αχάτης, Αχέλης, Ίναχος και φυσικά Αχέρων.

∆Ô ∞¯ ÙÔ˘ ∞¯¤ÚÔÓÙ·

∆υναµικό ξεκίνηµα στις δραστηριότητες τουπραγµατοποίησε το νεοσύστατο χορευτικότης Οµοσπονδίας Ηπειρωτών Λάκκας Σουλίου

µε τη συµµετοχή του στο 1ο Φεστιβάλ Παραδοσια-κών Χορών στην Πάτµο στις 11 Σεπτεµβρίου. Το χο-ρευτικό, µε την καθοδήγηση των χοροδιδασκάλωνΚώστα Καρζή (Πολυστάφυλο) και Αλεξάνδρας Βαγ-γέλη (Γεωργάνοι), απέσπασε κολακευτικά σχόλιαγια την παρουσία του στο ιερό νησί της Αποκάλυ-ψης εκπροσωπώντας την Ήπειρο. Οι χορευτές τηςοµάδας χόρεψαν τους παραδοσιακούς χορούς:συρτό στα δυο, γάιτα µονή, τσάµικο, Ζαγορίσιο,Παραµυθιά και Ζαραβίνα, προσεγγίζοντας µε σεβα-σµό και ακρίβεια την παράδοση. Άλλωστε αυτός εί-ναι ο στόχος και το ιδιαίτερο στίγµα που φιλοδοξεί

να διατηρήσει η χορευτική οµάδα. Την αποτύπωσηδηλαδή µε ακρίβεια των χορευτικών ρυθµών τηςπεριοχής Λάκκας Σουλίου. Αξιέπαινες οι πρωτο-βουλίες της Οµοσπονδίας που µακάρι να έχουν καισυνέχεια.Αξίζει να σηµειωθεί ότι µέσα στο σύντοµο διάστηµατης παρουσίας της η χορευτική οµάδα έχει συµµε-τάσχει, εκτός από το Φεστιβάλ της Πάτµου, στηνµουσικοχορευτική εκδήλωση µε θέµα τις Αλησµό-νητες Πατρίδες που διοργάνωσε το Ελληνικό Κέ-ντρο Λαογραφικών Μελετών (ΕΛΚΕΛΑΜ) στο Ανοι-χτό Θέατρο του Αιγάλεω καθώς και στον ετήσιο χο-ρό της Οµοσπονδίας Λάκκας Σουλίου και την κοπήπίτας του Ηπειρώτη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίαςστις 6 Φεβρουαρίου.

Μέχρι στιγµής από το Πολυστάφυλο έχουν συµµε-τάσχει στις δραστηριότητες του χορευτικού οι Χρή-στος Καραµούτσος, Μαρία Καϊάφα, Μαρία Πέτρου,Κώστας Καρζής και Κώστας Καραβίδας.Οι πρόβες πραγµατοποιούνται Τετάρτη και Κυρια-κή στην αίθουσα του Συλλόγου ΒασιλοπουλιωτώνΙωαννίνων στην Πλατεία Καραϊσκάκη (Μετρό Μετα-ξουργείο). Για περισσότερες πληροφορίες: ΡωξάνηΜαύρου, υπεύθυνη δηµοσίων σχέσεων της Οµο-σπονδίας 6946944673.

Νέος Πρόεδρος της Οµοσπον-δίας ο Βαγγέλης Παππάς

Μεγάλη τιµή για τα χωριά της περιοχής µας είναι ηεκλογή στη θέση του προέδρου της Οµοσπονδίαςτου φίλου του χωριού µας Βαγγέλη Παππά, γνωστούσε όλους ως «ρεπόρτερ». Η ανάδειξη του Βαγγέληστη θέση αυτή προέκυψε µετά την αποχώρηση τουµέχρι πρότινος προέδρου Γιάννη Μπανίκα, ο οποίοςπολιτεύτηκε στις περιφερειακές εκλογές της Ηπεί-ρου. Επίσης, ένεκα αυτής της αλλαγής, θέση στο νέο∆.Σ έλαβε και ο συγχωριανός µας Λευτέρης Κιτσού-λης, του οποίου η συµβολή στην επανασύσταση τουΣυλλόγου Πολυσταφυλιτών πριν 4 χρόνια ήταν κα-θοριστική, και ο οποίος ήταν αναπληρωµατικό µέ-λος στην Οµοσπονδία. Ευχόµαστε καλή δύναµη στοννέο πρόεδρο και γόνιµη θητεία στο νέο ∆.Σ.Θυµίζουµε πως στις αρχές της δεκαετίας του 1980πρόεδρος της Οµοσπονδίας είχε διατελέσει και οσυγχωριανός µας Κώστας Μπακόλας µε ιδιαίτερη ε-πιτυχία στην άσκηση των καθηκόντων του, ενώ στοσηµερινό ∆.Σ αντιπρόεδρος παραµένει ο ακαταπό-νητος Οδυσσέας Θάνος!

∆Ô Ó¤Ô ¯ÔÚ¢ÙÈÎfi Ù˘ √ÌÔÛÔÓ‰›·˜ §¿Îη˜ ™Ô˘Ï›Ô˘

Του Κώστα Καραβίδα

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:06 MM Page 9

10

¶ÔÏ˘ÛÙ¿Ê˘ÏÔ ∫·ÏÔη›ÚÈ 2011

Τάκης Λιόντος δίνει ρυθµό σε αυτοσχέδιογλέντι στο καφενείο του Βασίλη.

Ο Πρόεδρος και φέτος ήτα παντού.∆ίπλα του ο Ζήκος

Ρουσατσιώτικη κοµπανία όλων των γενεών.

Το γλέντι στην Παναγία

Κοσµοπληµµύρα στο River Party Dj Babis. Ρεσιτάλ ήχων...

Πάνω από 30 οικογένειες έφτιαξαν πίτες καιάλλες παραδοσιακές λιχουδιές στην Παναγία

Η Ιφιγένεια και ο εµπνευστής της ιδέας ΜήτσοΜάρκος Φυτέψαµε και πλατάνια στην πλατεία το καλοκαίρι

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:07 MM Page 10

11

∆Û·ÁοÚ˘, ˘Ô‰ËÌ·ÙÔÔÈfi˜ ™‹ÌÂÚ· fiÙ·Ó Ï¤Ì ÙÛ·ÁοÚ˘, ÂÓÓÔԇ̠ÙÔÓÙ¯ӛÙË Ô˘ ÂȉÈÔÚıÒÓÂÈ Ù· ·Ô‡ÙÛÈ·. ¶·-ÏÈfiÙÂÚ· fï˜, Ô ÙÛ·ÁοÚ˘ Ù· ¤ÊÙÈ·¯ÓÂ Ô ›-‰ÈÔ˜ ·fi ÙËÓ ·Ú¯‹ ÌÂÙ¿ ·fi ·Ú·ÁÁÂϛ˜.¢Ô‡Ï¢·Ó ÎÔÓÙ¿ ÙÔ˘ Î·È Ì·ıËÙ¢fiÌÂÓÔÈ. ∏ηٷÛ΢‹ ‹Ù·Ó ¯ÂÈÚÔÔ›ËÙË, ·ÊÔ‡ Ù· ¿ÓÙ·‹Ù·Ó Ú·ÊÙ¿ ‹ ηÚʈٿ. Œ·ÈÚÓ·Ó ÙË ÛÙ¿Ì·ÙÔ˘ ¤ÏÌ·ÙÔ˜ ÙÔ˘ ÂÏ¿ÙË, ¤ÊÙÈ·¯Ó·Ó ÚÒÙ·ÙÔ ¿Óˆ ̤ÚÔ˜ Î·È ‡ÛÙÂÚ· ¤ÎÔ‚·Ó ÙË ÛfiÏ·.ÃÚËÛÈÌÔÔÈÔ‡Û·Ó Ï›‰È·, Ê·ÏÙÛ¤Ù˜, ÛÔ˘-‚ÏÈ¿, ‚ÂÏfiÓ˜, ÎÂڈ̤ÓÔ˘˜ Û¿ÁÎÔ˘˜, ÛÊ˘-ÚÈ¿ Î·È Î˘Ú›ˆ˜ Ù· ηϷfi‰È·. °È· Ó· ÎÚ·Ù‹-ÛÔ˘Ó ÂÚÈÛÛfiÙÂÚÔ ÔÈ ÛfiϘ ¤‚·˙·Ó ÌÈÎÚ¿ÂÙ·Ï¿ÎÈ· Î·È Î·ÚÊÈ¿. ¶·ÏÈ¿, ÙÛ·ÚÔ‡¯È· Êfi-Ú·Á·Ó ¿Ó‰Ú˜ Î·È Á˘Ó·›Î˜, Ô˘ Ù· ·ÁfiÚ·-˙·Ó ‹ Ù· ηٷÛ··˙·Ó ÌfiÓÔÈ ÙÔ˘˜, fiˆ˜ ‹-Ù·Ó Ù· ηıËÌÂÚÈÓ¿ "ÁÔ˘ÚÔ˘ÓÔÙÛ¿ÚÔ˘¯·". √ÈÔ ÌÂÁ¿ÏÔ˜ ΛӉ˘ÓÔ˜ ÁÈ· Ù· ÁÔ˘ÚÔ˘ÓÔÙÛ¿-ÚÔ˘¯· ‹Ù·Ó Ù· Û΢ÏÈ¿. ∂›Û˘ ¤ÊÙÈ·¯Ó·Ó Ù·ÏÂÁfiÌÂÓ· «Î·Ï‡ÎÈ·» ·fi ͇ÏÔ ÁÈ· ÛfiÏ· ηȷfi ¿Óˆ ψڛ‰Â˜ ‰¤ÚÌ·ÙÔ˜, ÌÈ· ÔÈÎÔÓÔÌÈ-΋ χÛË ÁÈ· fiÛÔ˘˜ ‰ÂÓ ÌÔÚÔ‡Û·Ó Ó· ‰È·ı¤-ÛÔ˘Ó ¯Ú‹Ì·Ù· ÁÈ· ·Ô‡ÙÛÈ·. ∆Û·ÁοÚ˘ÛÙÔ ¯ˆÚÈfi Ì·˜ ‹Ù·Ó Ô ∫ˆÓÛÙ·ÓÙ›ÓÔ˜ ∆Û›Ë˜Ô ÔÔ›Ô˜ ›¯Â ¤ÚıÂÈ Î·È ÂÁηٷÛÙ·ı› ÛÙÔ¯ˆÚÈfi Ì·˜ ·fi ¿ÏÏÔ Ì¤ÚÔ˜ Î·È Ì·ıËÙ¢fiÌÂ-ÓÔÈ ÁÈ· Ó· Ì¿ıÔ˘Ó ÙËÓ Ù¤¯ÓË ‹Ù·Ó Ô °ÈÒÚÁÔ˜∫ÈÙÛÔ‡Ï˘, Ô §¿Î˘ ∫ÈÙÛÔ‡Ï˘, Ô ¡ÈÎfiÏ·Ô˜¶. ¶¤ÙÚÔ˘ Î·È ·ÚÁfiÙÂÚ· Ô °ÂÒÚÁÈÔ˜ ∆ۛ˘,Ô Ã·Ú›Û˘ ¶¤ÙÚÔ˘, Ô ∂˘¿ÁÁÂÏÔ˜ °ÎÚfi·˜,·Ó Î·È ÔÙ¤ ‰ÂÓ ·Û¯ÔÏ‹ıËÎ·Ó Â·ÁÁÂÏÌ·ÙÈ-ο.

∞ÏÂÙÚ¿˜™Ù· ¯ÚfiÓÈ· ÂΛӷ ηı¤Ó·˜ ηÏÏÈÂÚÁÔ‡ÛÂÌfiÓÔ˜ ÙÔ˘ Ù· ¯ˆÚ¿ÊÈ· ÙÔ˘ ‹ Û˘ÓÂÚÁ¿˙ÔÓÙ·ÓÔÈ ¯ˆÚÈÎÔ› ˙‡ÔÓÙ·˜ Ì·˙› Ù· ‰‡Ô ˙Ò· (Û¤ÌÂ-ÚÔÈ) ÁÈ· Ó· ÔÚÁÒÛÔ˘Ó ÙÔ ¯ˆÚ¿ÊÈ. ªÚÔÛÙ¿ Ô¿ÓÙÚ·˜ Ì ÙÔ ·Ï¤ÙÚÈ Î·È ·fi ›Ûˆ Ë Á˘Ó·›Î·Ì ÙÔ Û·ÎÔ‡ÏÈ Ì ÙÔ˘˜ ÛfiÚÔ˘˜, Ô˘ ÛfiÚÔ– ÛfiÚÔ ¤ÛÂÚÓ ÙÔ ¯ˆÚ¿ÊÈ. √ ÁˆÚÁfi˜ ›-¯Â ·ÚÎÂÙ¿ Û‡ÓÂÚÁ·, Ô˘ Ù· ¤ÊÙÈ·¯Ó ÌfiÓÔ˜ÙÔ˘ ·fi ͇Ϸ Ù˘ ÂÚÈÔ¯‹˜ ÂÎÙfi˜ ·' Ù· ÛÈ-‰ÂÚ¤ÓÈ·, Ô˘ η٤Ê¢Á ÛÙÔ ÛȉÂÚ¿. ∆· ͇-Ï· Ô˘ ¯ÚËÛÈÌÔÔÈÔ‡Û·Ó ‹Ù·Ó Û˘Ó‹ıˆ˜ ·fiÏ·Ù¿ÓÈ·. ™‡ÓÂÚÁ· Ù˘ ÛÔÚ¿˜ ‹Ù·Ó: ∆Ô Í‡-ÏÈÓÔ ·Ï¤ÙÚÈ, ›Ûˆ ·fi ÙÔ "˘Ó›" Â›Ó·È ÙÔ "·-Ú¿‚ÔÏÔ" ÁÈ· Ó· ÛÙÚÒÓÂÈ ÙÔ ¯ÒÌ· Î·È ÛÙË Ì¤-ÛË Â›Ó·È Ë "Û¿ı·". ¶ÈÔ ›Ûˆ, ÚÔ˜ ÙÔ Ù¤ÏÔ˜Â›Ó·È ÙÔ "ÛÙ·‚¿ÚÈ", Ì·ÎÚ‡ ͇ÏÔ Î·Ì˘ÏˆÙfiÔ˘ ÂÚÓ¿ÂÈ ·' ÙË "Û¿ı·", fiÔ˘ ÌÔÚ› Ó'·Ó‚ÔηÙ‚·›ÓÂÈ, ÛÙËÚÈ˙fiÌÂÓÔ ÛÙÔ "ÎÔ˘ÓÙÔ‡-ÚÈ" Ì "ÛÊ‹Ó·". ∆Ô ›Ûˆ ̤ÚÔ˜ Â›Ó·È Ë "ÎÔ-ÓÙÔÓÔ˘Ú¿" (Ë ¯ÂÈÚÔÏ·‚‹). ∆Ô ·Ï¤ÙÚÈ fiÏÔ ÛÙË-Ú›˙ÂÙ·È ÛÙÔ "˙˘Áfi", Ô˘ ‹Ù·Ó ÌÚÔÛÙ¿ ÛÙÔÏ·ÈÌfi, ÛÙËÚÈÁ̤ÓÔ˜ Ì ÙȘ «Ï·ÈÌ·ÚȤ˜» ‹"˙‡ÁϘ". ÕÏÏ· Û‡ÓÂÚÁ· ÙÔ˘ ÁˆÚÁÔ‡, ‹-Ù·Ó: ÔÈ Î·ÛÌ¿‰Â˜, ·Í›Ó˜ Ì ÙÔ ¤Ó· ̤ÚÔ˜ÛÙÂÓfi Î·È ÙÔ Ê·Ú‰‡ÙÂÚÔ ÁÈ· Ó· Ûο‚Ô˘Ó Ô˘·Ó¿ÏÔÁ· Ì ÙÔ Û¯‹Ì· ÙÔ˘˜ ›¯·Ó ‰È¿ÊÔÚ· Ô-

ÓfiÌ·Ù·, fiˆ˜: ÙÛ·È¿, Ùۿ˜, Ùۿ˜ ‰›-ÎÔ˜, ÛηÏÈÛÙ‹ÚÈ·. ∏ Û‚¿ÚÓ·, ÊÙÈ·Á̤ÓË ·-fi ͇Ϸ, Û ۯ‹Ì· ÙÂÙÚ·ÁÒÓÔ˘ ‹ ÔÚıÔÁˆÓ›-Ô˘, Ô˘ ‰¤ÓÔÓÙ·Ó ›Ûˆ ·fi Ù· ˙Ò· ÁÈ· Ó·ÛÙÚÒÛÔ˘Ó ÙÔ ¯ÒÌ· ÌÂÙ¿ Ô fiÚÁˆÌ·. ∞ÎfiÌ·ÁÈ· ÙÔ ıÂÚÈÛÌfi ›¯·Ó Ù· ‰Ú¿ÓÈ· Î·È ÛÙÔ ·-ÏÒÓÈÛÌ· ÙÔ Î·ÚfiÊÙ˘·ÚÔ, ÙÔ Î·ÚÔÏfiÈ Î·ÈÙÔ ‰ÈÎÔ‡ÏÈ, (fiÏ· ͇ÏÈÓ·), ÙÔ ÎfiÛÎÈÓÔ Î·È ÙÔ‰ÚÈÌfiÓÈ. °È· Ù' ·Ì¤ÏÈ· ›¯·Ó ÙÔ ÎÏ·‰Â˘Ù‹ÚÈ,ÙËÓ „·Ï›‰·, ÙÔ ÚÈfiÓÈ, Ù· ÙÛ·È¿, ÙÔ ÛηÏÈ-ÛÙ‹ÚÈ, ÙË Ì˯·Ó‹ ÁÈ· ÙÔ Ú¿ÓÙÈÛÌ·, ÙÔ Ê˘ÛÂÚfiÁÈ· ÙÔ ıÂÈ¿ÊÈÛÌ· Î·È ÙÔ˘˜ ÎfiÊÙ˜ ÁÈ· ÙÔÓÙÚ‡ÁÔ. ∆¤ÏÔ˜, ÁÈ· ¿ÏϘ ÌÈÎÚÔ‰Ô˘ÏÂȤ˜ ›-¯·Ó ÙÔ ÙÛÂÎÔ‡ÚÈ ÙËÓ Ù·Ó¿ÏÈ·, ÙÔ ÊÙ˘¿ÚÈ, ÙÔÛÊ˘Ú›, ÙÔ ÛοÚÓÈ.

∞ÏÌ¿Ó˘ (·fi ÙÔ ÙÔ˘ÚÎÈÎÔ‡nalbant, = Âٷψً˜) ŸÛÔÈ Â›¯·Ó ˙Ò·, Û˘Ó‹ıˆ˜ ‹ÍÂÚ·Ó Î·È Ó· Ù·ÂÙ·ÏÒÓÔ˘Ó. ∆· ¤Ù·Ï· ‹Ù·Ó οÙÈ Û·Ó ¯ÂÈ-ÚÔÔ›ËÙ·, ÛȉÂÚ¤ÓÈ· ·Ô‡ÙÛÈ· Ô˘ ηٷ-Û΢¿˙ÔÓÙ·Ó ÛÙÔ ·ÌfiÓÈ Î·È Ù· ÙÔÔıÂÙÔ‡Û·ÓÛÙȘ ÔϤ˜ ÙˆÓ ·ÏfiÁˆÓ, ÁÈ· Ó· ÌË Êı·ÚÔ‡ÓÎ·È ÏËÁˆıÔ‡Ó Ù· ˙Ò· ηıÒ˜ ›Û˘ Î·È ÁÈ·

Ó· ‰È·ÙËÚÔ‡Ó ÙËÓ Â˘ÛÙ¿ıÂÈ¿ ÙÔ˘˜ ηٿ ÙȘÌÂÙ·ÊÔÚ¤˜, ÒÛÙ ӷ ÌËÓ ÁÏÈÛÙÚ¿ÓÂ. ∆Ô Â-ٿψ̷ ‹ ηϛÁˆÌ·, ·fi ÙÔÓ ·˘ÙÔ‰›‰·ÎÙÔÂٷψً, Á›ÓÔÓÙ·Ó Î¿ı ÙÚÂȘ ‹ ¤ÍÈ Ì‹Ó˜.Œ‰ÂÓ ÙÔ ˙ÒÔ Î·È Ì ÙËÓ Ù·Ó¿ÏÈ· ¤‚Á·˙ ٷ·ÏÈ¿ ¤Ù·Ï·, ¤ÎÔ‚Â Ì ÙÔ Ì·¯·›ÚÈ ÙÔ Ó‡¯ÈÔ˘ ÂÚ›ÛÛÂ˘Â Î·È ÙÔ Î·ı¿ÚÈ˙Â. ∑¤ÛÙ·ÈÓ ٷ¤Ù·Ï· Î·È Ù· οÚʈÓ ÚÔÛ¤¯ÔÓÙ·˜ ÒÛÙÂÙÔ Î·ÚÊ› Ó· ÌÂÈ ÛÙÔ ÍÂÚfi ̤ÚÔ˜ ÙÔ˘ Ô‰ÈÔ‡ÁÈ· Ó· ÌËÓ ÏËÁˆı› ÙÔ ˙ÒÔ. ∆· ηÚÊÈ¿ ·˘Ù¿Â›¯·Ó ÌÂÁ¿ÏÔ ÎÂÊ¿ÏÈ ¤ÙÛÈ ÒÛÙ ӷ ÚÔÂͤ-¯Ô˘Ó ·fi ÙËÓ ·ÙÔ‡Û· ÙÔ˘ ˙ÒÔ˘ Î·È Ó· ÌËÁÏÈÛÙÚ¿ÂÈ. ∆· ¤Ù·Ï· ‹Ù·Ó Û ‰È¿ÊÔÚ· ÌÂÁ¤-ıË Î·È Ù· ηٷÛ··˙·Ó ·fi Û›‰ÂÚÔ. ∆Ô Â-ٿψ̷ ÁÈÓfiÙ·Ó Î·È ÛÙ· Ù¤ÛÛÂÚ· fi‰È· ÙÔ˘˙ÒÔ˘.

µ·ÚÂÏ¿˜ ◊Ù·Ó Ù¯ӛÙ˘, ÂȉÈÎfi˜ ÛÙËÓ Î·Ù·Û΢‹ ‚·-ÚÂÏfiÛ¯ËÌˆÓ Î·È ÛηÊÔÂȉÒÓ Û΢ÒÓ, Ô˘Ù· ηٷÛ··˙·Ó ·fi ͇ÏÔ Î¤‰ÚÔ˘, ‚ÂÏ·ÓÈ-‰È¿˜, ηڢ‰È¿˜, ηÛÙ·ÓÈ¿˜ ‹ ‰Ú˘fi˜. ∆Ô Í‡ÏÔÂÚÓÔ‡Û ·fi ÂȉÈ΋ ÂÂÍÂÚÁ·Û›· Î·È ÌÂÙ¿ÙÔ ¤ÎÔ‚·Ó Û ÏÂÙ¤˜ Û·Ó›‰Â˜, Ô˘ ‚Ú¤¯·ÓÂÁÈ· Ó· ·›ÚÓÔ˘Ó Â‡ÎÔÏ· ÙËÓ Î·Ù¿ÏÏËÏË ÎÏ›-ÛË. ∫·ÙfiÈÓ ÂÚÓÔ‡Û·Ó Ù· ÛȉÂÚ¤ÓÈ· ÛÙÂÊ¿-ÓÈ·, Ù· ¯Ù˘Ô‡Û·Ó Ì ÙÔ Ì·ÙÛ·ÎfiÓÈ ÁÈ· Ó·ÛÊ›ÍÔ˘Ó Î·Ï¿ Î·È ÌÂÙ¿ ÙÔÔıÂÙÔ‡Û·Ó ÙÔ˘˜‰˘Ô ›‰Ԣ˜ ˘ı̤Ó˜. √È ·Ôı‹Î˜ ·-ÏÈ¿ ‹Ù·Ó ÁÂÌ¿Ù˜ Ì ‚·Ú¤ÏÈ· ÎÏ. µ·ÚÂÏ¿˜‹Ù·Ó Ô °ÂÒÚÁÈÔ˜ ∫. ∫·˚¿Ê·˜ (°¿ÎË ¡ÙÔ‡-Ï·˜). ∂›Û˘ ‹Ù·Ó Î·È ÛÂÚÙ˙‹˜, ‰ËÏ·‰‹ ¤ÎÔ-‚ ٷ ͇Ϸ ÁÈ· ÙȘ ÛΤ˜ ÙˆÓ ÛÈÙÈÒÓ Ì ¤-Ó· ÌÂÁ¿ÏÔ ‰ÈÏfi ÚÈfiÓÈ ÙË «ÛÈ¿Ú·».

¢ÂÚÌ·Ù¿˜ (ÙÔÌ·Ú¿˜) ∞ÁfiÚ·˙ ‰¤ÚÌ·Ù· (ÙÔÌ¿ÚÈ·) ·fi ÛÊ·Á̤ӷ˙Ò·. ∆· ·Ú·Ï¿Ì‚·Ó ÛÙÔ Ì·Á·˙› ÙÔ˘ ‹ ‹-Á·ÈÓÂ Ô ›‰ÈÔ˜ ÛÙ· ¯ˆÚÈ¿ Î·È Ù· ÌÂÙ¤ÊÂÚÂ. ™ÙËÛ˘Ó¤¯ÂÈ· Ù· ηı¿ÚÈ˙Â, Ù· ·Ï¿ÙÈ˙ Ì ¯ÔÓÙÚfi

·Ï¿ÙÈ Î·È ÌÂÙ¿ Ù· Ù¤ÓÙˆÓÂ, ÙÔÔıÂÙÒÓÙ·˜ÂӉȿÌÂÛ· ͇Ϸ, ÁÈ· Ó· ÍÂÚ·ıÔ‡Ó Î·È Ó· ÌËÛ·›ÛÔ˘Ó ‹ ‚ڈ̛ÛÔ˘Ó. ŸÙ·Ó Û˘ÁΤÓÙÚˆÓÂÌÈ· ÛËÌ·ÓÙÈ΋ ÔÛfiÙËÙ· Ù· ‹Á·ÈÓ ÛÙÔÓ ¤-ÌÔÚ·, Ô ÔÔ›Ô˜ Ù· ÚÔˆıÔ‡Û ÛÙÔ ÂÚÁÔ-ÛÙ¿ÛÈÔ ÂÂÍÂÚÁ·Û›·˜ ‰ÂÚÌ¿ÙˆÓ, ÙÔ ‚˘ÚÛÔ-‰Â„›Ô. ∞fi Ù· ·Î·Ù¤ÚÁ·ÛÙ· ‰¤ÚÌ·Ù·, ÔÏ-Ï¿ Ù· ¯ÚËÛÈÌÔÔÈÔ‡Û·Ó ÁÈ· ÌÈÎÚ¿ ¯·ÏÈ¿, ¿Ï-Ï· Ù· ¤Î·Ó·Ó ÙÛ·ÚÔ‡¯È· (Ô˘ ·Ó ‹Ù·Ó ·fiÁÔ˘ÚÔ‡ÓÈ· Ù· ¤ÏÂÁ·Ó ÁÔ˘ÚÔ˘ÓÔÙÛ¿ÚÔ˘¯·) ‹·Ô‡ÙÛÈ·, ÂÓÒ ¿ÏÏ· Ù· ¤Î·Ó·Ó ÓÙ¤ÊÈ·, Ù‡-Ì·Ó·, ÁοÈÓÙ˜ ÎÏ. ™ÙÔ ¯ˆÚÈfi Ì·˜ Ì ٷ‰¤ÚÌ·Ù· ·Û¯ÔÏÔ‡ÓÙ·Ó Ô ÃÚ‹ÛÙÔ˜ ∫·Ú·‚›‰·˜Ô˘ ›¯Â Î·È ÙÔ Ì·Î¿ÏÈÎÔ.

ª·Î¿Ï˘ ¶ÓÈÁ̤ÓÔ˜ ÛÙ· Ú¿ÊÈ· Ì ÙȘ ÎÔÓۤڂ˜, ÙȘ˙¿¯·Ú˜ Ù· ˙˘Ì·ÚÈο Î·È fiÏ· Ù· ··Ú·›ÙËÙ·ÁÈ· ÙÔ Ì·Á›ÚÂÌ· Ù˘ ÓÔÈÎÔÎ˘Ú¿˜. ∆· ÂÚÈÛ-ÛfiÙÂÚ· ¯‡Ì· Î·È ·ÁÔÚ·Ṳ̂ӷ ‚ÂÚÂÛ¤. Èڛ˜„˘Á›Ô, Ô˘ÏÔ‡Û fiÏ· Ù· ‚·ÛÈο ›‰Ë ηÈÙÚfiÊÈÌ· ¯‡Ì·. ™˘Ó‹ıˆ˜, ÙÔ Ì·Î¿ÏÈÎÔ ‹Ù·ÓÂÌÔÚÈÎfi Î·È Î·ËÏÂÈfi. °ÓˆÛÙ¿ ‹Ù·Ó ÛÙÔ¯ˆÚÈfi Ì·˜ Ù· ̷οÏÈη ÙÔ˘ ∫ÒÛÙ· ª·Îfi-Ï· Î·È ÙÔ˘ ÃÚ‹ÛÙÔ˘ ∫·Ú·‚›‰· Î·È Û˘Ó¯›˙ÂÈ ÔÁÈÔ˜ ÙÔ˘ Û‹ÌÂÚ· Ô ∫ÒÛÙ·˜ Ô˘ ¤¯ÂÈ ÌÂÙ·-ÙÚ¤„ÂÈ ÙÔ Ì·Î¿ÏÈÎÔ Û mini market.

∆˘ÚÔÎfiÌÔ˜ - ∆˘ÚÔÎÔÌ›Ô∆˘ÚÔÎfiÌÔ˜ - ∆˘ÚÔÎÔÌ›ԙ ÔÏÏ¿ ¯ˆÚÈ¿ ÏÂÈÙÔ˘ÚÁÔ‡Û·Ó Ù˘ÚÔÎÔÌ›·fiÔ˘ Û˘ÁΤÓÙÚˆÓ·Ó ÙÔ Á¿Ï· ÁÈ· ÙËÓ Î·Ù·-Û΢‹ Ù˘ÚÈÔ‡. ŒÓ· ·Ú·‰ÔÛÈ·Îfi Ù˘ÚÔÎÔÌ›ԉȤıÂÙ ٷ ··Ú·›ÙËÙ· ÛÎÂ‡Ë fiˆ˜ η˙¿ÓÈ·ÙÛ›ÁÎÈÓ· ‹ ·fi ηı·Ú‹ Ï·Ì·Ú›Ó· ‹ ·ÏÈ¿ ηȯ¿ÏÎÈÓ· ÂȯÚÈṲ̂ӷ Ì ηÛÛ›ÙÂÚÔ Î·Ù¿ÏÏË-Ï· Ó· ÙÔÔıÂÙËı› ÙÔ Á¿Ï· Î·È Î¿‰Ô˘˜ ͇ÏÈ-ÓÔ˘˜ ÙȘ ‚Ï¿Ù˜ ‹ ·ÏÏÈÒ˜ ÌÔ˘ÙÈӤϷ Ô˘ ¤-ÚÈ¯Ó·Ó ÙÔ Á¿Ï· ·fi ÙÔ ÔÔ›Ô ‹ıÂÏ·Ó Ó· ‚Á¿-ÏÔ˘Ó ÊÚ¤ÛÎÔ ‚Ô‡Ù˘ÚÔ. ª' ¤Ó· ÂȉÈÎfi ͇ÏÔ¯Ù˘Ô‡Û·Ó ÙÔ Á¿Ï· Î·È ¤ÙÛÈ ‰È·¯ÒÚÈ˙·Ó ÙÔ‚Ô‡Ù˘ÚÔ Ô˘ ¤‚Á·ÈÓ ÛÙËÓ ÂÈÊ¿ÓÂÈ·. ∆Ô ˘-fiÏÔÈÔ ÙÔ ¤ÊÙÈ·¯Ó·Ó Ù˘Ú› ·ÊÔ‡ ÙÔ ÛÙÚ¿ÁÁÈ-˙·Ó Ì ÙÛ·ÓٛϘ Î·È ÙÔ ˙¤ÛÙ·ÈÓ·Ó Û ʈÙÈ¿¿Óˆ Û ˘ÚÔÔÛÙȤ˜ fiÔ˘ ÙÔÔıÂÙÔ‡Û·Ó¿Óˆ ÙÔ Î·˙¿ÓÈ. ∆Ô ˙¤ÛÙ·ÈÓ·Ó Û ıÂÚÌÔÎÚ·-Û›· ̤¯ÚÈ ÙÔ˘˜ 60-65ÔC Î·È ÙÔ ¿ÊËÓ·Ó Ó·ÎÚ˘ÒÛÂÈ ÛÙÔ˘˜ 30-35Ô C ÂÚ›Ô˘. °È· ÙËÓ‹ÍË ÙÔ˘ Ù˘ÚÈÔ‡ ¯ÚËÛÈÌÔÔÈÔ‡Û·Ó ÙËÓ ˘ÙÈ¿,¤Ó· ¤Ó˙˘ÌÔ Ô˘ ÂÎÎÚ›ÓÂÙ·È ·fi ÙÔ ‚ÏÂÓÓÔ-ÁfiÓÔ ÙÔ˘ ÛÙÔÌ·¯ÈÔ‡ Î·È ÙË ¤·ÈÚÓ·Ó ·fi ÙÔÛÙÔÌ¿¯È ÙˆÓ ˙ÒˆÓ, ȉ›ˆ˜ ÛÙÔ Ù¤Ù·ÚÙÔ ÛÙÔÌ¿-¯È ÙˆÓ ÌËڢηÛÙÈÎÒÓ Î·È ·ÊÔ‡ ÙË ÛÙ¤ÁÓˆÓ·Ó¤ÎÔ‚·Ó ¤Ó· ÎÔÌÌ¿ÙÈ, ·Ó¿ÏÔÁ· Ì ÙËÓ ÔÛfi-ÙËÙ· ÙÔ˘ Á¿Ï·ÙÔ˜, ÂÚ›Ô˘ ÁÈ· 200 Ôο‰Â˜Á¿Ï· 50 ‰Ú¿ÌÈ· ˘ÙÈ¿. ∆ËÓ ¤ÏÈˆÓ·Ó Ì¤Û· ÛÂÁ¿Ï· Ì ϛÁÔ ·Ï¿ÙÈ Î·È ÙÔ ÛÙÚ¿ÁÁÈ˙·Ó. ŒÚÈ-¯Ó·Ó ÙËÓ ÏȈ̤ÓË ˘ÙÈ¿ ÛÙÔ Î·˙¿ÓÈ Î·È ÙÔ ·-ӷοÙ¢·Ó ̤¯ÚÈ Ó· ¿ÂÈ ·ÓÙÔ‡. ∆Ô ¿ÊËÓ·ÓÓ· ËÚÂÌ‹ÛÂÈ Î·È Û ÌÈ· ÒÚ· ÂÚ›Ô˘ Á›ÓÔ-ÓÙ·Ó Ù˘Ú›. ∆Ô ¯ÒÚÈ˙·Ó Û ÌÈÎÚ¿ ÎÔÌÌ·Ù¿ÎÈ·Î·È ÙÔ ¤‚·˙·Ó ÛÙȘ ÙÛ·ÓٛϘ ‹ Û ÂȉÈο η-Ïԇȷ ÁÈ· Ó· ʇÁÂÈ ÙÔ Ù˘ÚfiÁ·ÏÔ. ∆Ô Ù˘Úfi-Á·ÏÔ ÙÔ Ì¿˙¢·Ó Û η˙¿ÓÈ· Î·È ÙÔ Í·Ó·˙¤-ÛÙ·ÈÓ·Ó. ªÂÙ¿ ·fi 4-5 ÒÚ˜ ÙÔ ıÚ˘ÌÌ·ÙÈ-Ṳ̂ÓÔ Ù˘Ú› Û ÙÛ·ÓٛϘ ‹ Û ηÏԇȷ ÂÓˆ-ÓfiÙ·Ó, ÁÈÓfiÙ·Ó ¤Ó· ÛÒÌ· Î·È ÙÔ ¤‚·˙·Ó ÛÂÙÚ·¤˙È· (5-6 ÒÚ˜) ÁÈ· Ó· ÛÙÚ·ÁÁ›ÍÂÈ.∞ÚÁfiÙÂÚ· ÙÔ ¤ÎÔ‚·Ó Û ÌÂÁ¿Ï· ÎÔÌÌ¿ÙÈ· ÙÔ¤‚·˙·Ó Û ͇ÏÈÓ· ‚·Ú¤ÏÈ· Î·È ¤ÚÈ¯Ó·Ó ·Ï¿ÙȯÔÓÙÚfi. ∆ËÓ ¿ÏÏË Ì¤Ú· ÙÔ ÙÔ˘Ì¿Ú·Ó ηÈÙËÓ ÙÚ›ÙË Ì¤Ú· ¤Ì·ÈÓ ÛÙ· ÌfiÓÈÌ· ‚·Ú¤ÏÈ·.°È· Ó· ηٷӷψı› ¯ÚÂÈ·˙fiÙ·Ó 2-3 Ì‹Ó˜ÂÚ›Ô˘, ÒÛÙ ӷ ÌËÓ ˘¿Ú¯ÂÈ Î›Ó‰˘ÓÔ˜ÚÔÛ‚ÔÏ‹˜ ·fi µÚԢΤÏψÛË ‹ ·ÏÏÈÒ˜ ªÂ-ÏÈÙ·›Ô ˘ÚÂÙfi, ÂÂȉ‹ ÙÔ Á¿Ï· ‹Ù·Ó ¿‚Ú·-ÛÙÔ. ∆Ô Ù˘Ú› ÙÔ ‰È·ÙËÚÔ‡Û·Ó Û ˘fiÁÂÈ·, fi-Ô˘ Ë ıÂÚÌÔÎÚ·Û›· ‹Ù·Ó ÈÔ ¯·ÌËÏ‹, ·ÊÔ‡‰ÂÓ ˘‹Ú¯·Ó „˘Á›·. ™ÙÔ ¯ˆÚÈfi Ì·˜, Á‡Úˆ ÛÙÔ 1950 Î·È ÁÈ· ¤Ó·¯ÚfiÓÔ ÂÚ›Ô˘, Ô £ˆÌ¿ ¶·¿˜ ›¯Â ÌÂÙ·-ÙÚ¤„ÂÈ ÙËÓ ·Ôı‹ÎË ›Ûˆ ·fi ÙÔ ÓÂÚfiÌ˘ÏÔ(‰›Ï· ÛÙÔ Û›ÙÈ ÙÔ˘ √‰˘ÛÛ¤· ∫Ô‡Ú·) ÛÂ Ù˘-

ÚÔÎÔÌ›Ô, fiÔ˘, Ì ÌÈ· ÂȉÈ΋ Ì˯·Ó‹ ¤ÊÙÈ·-¯Ó ÁΛ˙· (Ì˘˙‹ıÚ·) Î·È ÎÂÊ·ÏÔÙ‡ÚÈ.§›ÁÔ ·ÚÁfiÙÂÚ·, (¿ÏÈ Á‡Úˆ ÛÙÔ 1950), ÏÂÈ-ÙÔ‡ÚÁËÛ ÁÈ· ‰¤Î· ¯ÚfiÓÈ· ›Ûˆ˜ Î·È ÂÚÈÛÛfi-ÙÂÚ· Ù˘ÚÔÎÔÌÂ›Ô ÛÙÔ Î·ÊÂÓÂ›Ô ÙÔ˘ ª·ÎfiÏ·(Û ÌÈ· ·Ôı‹ÎË ›Ûˆ ·fi ÙÔ Î·ÊÂÓ›Ô), fi-Ô˘ ÔÈ ¯ˆÚÈ·ÓÔ› Ô˘ ›¯·Ó ˙Ò· ÙÔ‡ Ô˘ÏÔ‡-Û·Ó ÙÔ Á¿Ï· Î·È ¤Ó·˜ Ù¯ӛÙ˘ ·fi ¯ˆÚÈfiÙˆÓ πˆ·ÓÓ›ÓˆÓ (Èı·Ófiٷٷ ·fi ÙËÓ ∫Ô¿-ÓË), Ô ÔÔ›Ô˜ ›¯Â ¤ÚıÂÈ Î·È Î·ÙÔÈÎÔ‡Û ÛÙÔ¯ˆÚÈfi Ì·˜, ¤ÊÙÈ·¯Ó Ì ÙÔ Á¿Ï· Ù˘Ú› ‚Ô‡Ù˘-ÚÔ, ʤٷ, Ì˘˙‹ıÚ·, ›Ûˆ˜ Î·È ÎÂÊ·ÏÔÙ‡ÚÈ.

∞ÓÙ› ÂÈÏfiÁÔ˘….ŒÓ· Ù·Í›‰È ÛÙÔ˘˜ ‰ÚfiÌÔ˘˜ Ù˘ Ù¤¯Ó˘, ÙÔ˘ÔÏÈÙÈÛÌÔ‡, Ù˘ ˙ˆ‹˜ …. ŒÓ·˜ ÎfiÛÌÔ˜ Ô˘ ¯¿ÓÂÙ·È Ì ÙÔ ¤Ú·ÛÌ·ÙˆÓ ¯ÚfiÓˆÓ….∞Ó·ÙÚ¤¯ÔÓÙ·˜ ÛÙÔ˘˜ ¯ÚfiÓÔ˘˜ ÙÔ˘ ·ÚÂÏıfi-ÓÙÔ˜, ·ÓÙÈÎÚ›˙ÔÓÙ·˜ ÙÔ˘˜ ·ÓıÚÒÔ˘˜ ÙÔ˘Ìfi¯ıÔ˘, ÙÔ˘ ÎfiÔ˘, ÙˆÓ ·Ú·‰ÔÛÈ·ÎÒÓ Â-·ÁÁÂÏÌ¿ÙˆÓ Î·È ·Û¯ÔÏÈÒÓ, ‚ÚÈÛÎfiÌ·ÛÙ ے¤Ó· ÎfiÛÌÔ ÙfiÛÔ ÚfiÛÊ·ÙÔ, ·ÏÏ¿ Î·È ÙfiÛÔÌ·ÎÚÈÓfi, ͯ·Ṳ̂ÓÔ ÛÙÔ ·ÚÂÏıfiÓ, fiÔ˘‰È·ÈÛÙÒÓÔ˘Ì ÙȘ ‰˘ÛÎÔϛ˜ Ô˘ ·ÓÙÈÌÂÙÒ-È˙·Ó ÙfiÙ ÔÈ ¿ÓıÚˆÔÈ ¯ˆÚ›˜ Ù· ̤۷ Ô˘‰È·ı¤ÙÔ˘Ì ÂÌ›˜ Û‹ÌÂÚ·. ªÔÚ› Ó· ¤ÏÂÈ-·Ó Ù· Û‡Á¯ÚÔÓ· Ù¯ÓÔÏÔÁÈο ̤۷, ‰ÂÓÌÔÚ› fï˜ ηÓ›˜ Ó· ·ÌÊÈÛ‚ËÙ‹ÛÂÈ ÙËÓ ·-ÍÈÔı·‡Ì·ÛÙË ÂÈÓÔËÙÈÎfiÙËÙ¿ ÙÔ˘˜ ÒÛÙ ӷÌÔÚ¤ÛÔ˘Ó Ó· ÂÎÌÂÙ·ÏÏ¢ÙÔ‡Ó ·˘Ù¿ Ô˘ÙÔ˘˜ ¤‰ÈÓÂ Ë Ê‡ÛË, ·ÏÏ¿ Î·È ÙȘ Ê˘ÛÈΤ˜ Â-Ó¤ÚÁÂȘ. ªÂ ÙÔÓ Î·ıËÌÂÚÈÓfi ·ÁÒÓ· ÙÔ˘˜ ‹-Ù·Ó ·Ú·ÁˆÁÈÎÔ›, ·˘Ù¿ÚÎÂȘ Î·È ÈηÓÔ› Ó·Û˘ÓÙËÚËıÔ‡Ó Î·È Ó· ‰ËÌÈÔ˘ÚÁ‹ÛÔ˘Ó, οÙÈÔ˘ ‰Â Û˘Ì‚·›ÓÂÈ Û‹ÌÂÚ·, ·ÊÔ‡ ÔÏÏ¿ Â-·ÁÁ¤ÏÌ·Ù· ¯¿ıËηÓ, ÚÔ˚fiÓÙ· Î·È ˘ÏÈο‰ÂÓ ·Ú¿ÁÔÓÙ·È, ·ÏÏ¿ ÂÈÛ¿ÁÔÓÙ·È ·fi ÙÔ Â-͈ÙÂÚÈÎfi. ™ÙȘ ̤Ú˜ Ì·˜, Ù· ·Ú·‰ÔÛȷο ·ÁÁ¤Ï-Ì·Ù·, ¿ÌÂÛ· ÂÍ·ÚÙÒÌÂÓ· ·fi ÙËÓ ÂÔ¯‹ ηÈÙȘ ·Ó¿ÁΘ Ù˘, ¯¿ÓÔÓÙ·È, ÁÈ·Ù› ·ÎÚÈ‚Ò˜ ¤-¯ÂÈ ÂÎÏ›„ÂÈ Ô ÏfiÁÔ˜ ‡·ÚÍ‹˜ ÙÔ˘˜. ÕÏψ-ÛÙÂ, ‰ÂÓ Ú¤ÂÈ Ó· ͯӿÌ fiÙÈ Î¿ı ÎÔÈÓˆ-Ó›· Û οı ¯ÚÔÓÈ΋ ÛÙÈÁÌ‹ ÂÌÊ·Ó›˙ÂÈ ‰È·ÊÔ-ÚÂÙÈ΋ ·Ó¿ÁÓˆÛË ÙˆÓ ˙ËÙËÌ¿ÙˆÓ Ù˘.™ÙË ÛËÌÂÚÈÓ‹ ÂÔ¯‹ Ô˘ ·ÔÙÂÏ› ÙËÓ Ú·Á-Ì·ÙÈÎfiÙËÙ· Ù˘ ‰ËÌÈÔ˘ÚÁ›·˜ ÂÓfi˜ ÎfiÛÌÔ˘ ·-fiÏ˘Ù· ηÙËÁÔÚÈÔÔÈË̤ÓÔ˘ Û ·ÓıÚÒÈÓ˜ÎÔÈÓˆÓÈΤ˜ Ì¿˙˜ Î·È Ù¿ÍÂȘ, Ë ·Ú¿‰ÔÛË ‰Â‚Ú›ÛÎÂÈ ÙÔ ¯ÒÚÔ Ù˘. ∆· ÂÏ¿¯ÈÛÙ· ‰Â›ÁÌ·Ù··Ú¿‰ÔÛ˘ Ô˘ ·Ú·Ì¤ÓÔ˘Ó ‰ÂÓ Â›Ó·È È·ÔÚ·Ù¿ Î·È ÙË ı¤ÛË Ù˘ ÙËÓ ¤¯ÂÈ ¿ÚÂÈ ÙÔ ÊÔÏ-ÎÏfiÚ. √È ÔÏÈÙÈÛÙÈÎÔ› Û‡ÏÏÔÁÔÈ Î¿ı ÂÚÈÔ¯‹˜ ·Ó¿ÙËÓ ∂ÏÏ¿‰·, ÔÚÁ·ÓÒÓÔÓÙ·˜ ÔÈΛϘ ‰Ú¿-ÛÂȘ, ÎÔÈÓÔ‡˜ ÛÙfi¯Ô˘˜ Î·È ÛÎÔÔ‡˜ ¤¯Ô˘Óı¤ÛÂÈ ÛÙË ‰È¿ÛˆÛË, ÙË ÌÂÙ¿‰ÔÛË, ÙË ‰È·Ù‹-ÚËÛË Ù˘ ÔÏÈÙÈÛÙÈ΋˜ Ì·˜ ÎÏËÚÔÓÔÌÈ¿˜ ÁÈ·Ó· Ì·ı·›ÓÔ˘Ó ÔÈ ÓÂfiÙÂÚÔÈ Î·È Ó· ı˘ÌÔ‡ÓÙ·ÈÔÈ ·Ï·ÈfiÙÂÚÔÈ….

µÈ‚ÏÈÔÁÚ·Ê›·

™·ÚËÛ¿‚‚·˜ µ. (2004). ¶·Ú·‰ÔÛȷο ·Á-Á¤ÏÌ·Ù·. ∆·Í›‰È ÛÙÔ ¯ı˜. £ÂÛÛ·ÏÔÓ›ÎË.∂ΉfiÛÂȘ: ª∞§§π∞ƒ∏™ ¶∞π¢∂π∞¢·Ê¤ÚÌÔ˜ µ. ∞. (2007). ¶·Ú·‰ÔÛȷο ·Á-Á¤ÏÌ·Ù·, Ô˘ ¯¿ÓÔÓÙ·È. ƒ¤ı˘ÌÓÔ. ∂ΉfiÛÂȘ:K∞§∞´∆∑∞∫∏™Ã·Ù˙ËÎÔÎÔÏ¿ÎË ™. (2004). ∂·ÁÁ¤ÏÌ·Ù· ·-ÏÈ¿ Ô˘ ‰ÂÓ ˘¿Ú¯Ô˘Ó È·. ∞ı‹Ó·. ∂ΉfiÛÂȘ:∫∂¢ƒ√™ πˆ·ÓÓ›‰Ë˜ ∫. (1992). ∏ ∫ø™∆∞¡∞£∂™¶ƒø∆π∞™, ÈÛÙÔÚÈ΋ Î·È Ï·ÔÁÚ·ÊÈ΋ ÚÔ-Û¤ÁÁÈÛË. £ÂÛÛ·ÏÔÓ›ÎË. ∂ΉfiÛÂȘ ∞π°∞π√.¢È¿ÊÔÚÔÈ ‰È·‰ÈÎÙ˘·ÎÔ› ÙfiÔÈ

∂·ÁÁ¤ÏÌ·Ù· ·ÏÈ¿, Ô˘ ‰ÂÓ ˘¿Ú¯Ô˘Ó È·… Á’ ̤ÚÔ˜

της Μαρίας Καϊάφα

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:07 MM Page 11

∞Á·ËÙÔ› ÌÔ˘ Û˘Á¯ˆÚÈ·ÓÔ›, ÛÙÔ ÛËÌ›Է˘Ùfi ı· ‹ıÂÏ·, ¯ˆÚ›˜ Ó· Û·˜ ÎÔ˘Ú¿Ûˆ,Ó· Û·˜ ˆ ‰˘Ô ÏfiÁÈ·, ÂÂȉ‹ ·Ô¯ˆÚÒ

·fi ÙË ı¤ÛË ÙÔ˘ ÚÔ¤‰ÚÔ˘. ªÈ· ı¤ÛË Ô˘ Â-Û›˜ Ì ÙËÓ ÂÌÈÛÙÔÛ‡ÓË Û·˜ Ì ›¯·Ù ÙÔÔ-ıÂÙ‹ÛÂÈ ÁÈ· 8 ÔÏfiÎÏËÚ· ¯ÚfiÓÈ·. £¤Ïˆ Ó· Û·˜Â˘¯·ÚÈÛÙ‹Ûˆ ıÂÚÌ¿ Î·È Ó· Û·˜ ‰È·‚‚·ÈÒÛˆfiÙÈ ÎÔ›Ù·Í· ηٿ̷ٷ Î·È Ì ıÚËÛ΢ÙÈ΋ ¢-Ï¿‚ÂÈ· Ù· fiÔÈ· ÚÔ‚Ï‹Ì·Ù¿ Ì·˜, ‰ËÏ·‰‹ Ù·ÚÔ‚Ï‹Ì·Ù· Ô˘ ÂÚÈÎÏ›ÔÓÙ·È Û’ ·˘Ùfi ÙÔ¯ÒÚÔ Ô˘ ϤÁÂÙ·È ¶ÔÏ˘ÛÙ¿Ê˘ÏÔ Î·È ·ÊÔÚÔ‡ÓÂÌ¿˜ Ô˘ ÙÔÓ Î·ÙÔÈÎÔ‡ÌÂ. ŒÓ· ÌÂÁ¿ÏÔ Â˘¯·-ÚÈÛÙÒ Û fiÛÔ˘˜ Ì ‚Ô‹ıËÛ·Ó Î·È ‰ÂÓ ‹Û·Ó Ï›-ÁÔÈ ·˘ÙÔ›. £¤Ïˆ Ó· ÙÔ˘˜ ‰È·‚‚·ÈÒÛˆ ʇÁÔ-ÓÙ·˜ fiÙÈ ‰ÂÓ ı· ÙÔ˘˜ ͯ¿Ûˆ ÔÙ¤. ∫¿ÔÈÔÈfï˜, ÔÛÔÛÙfi Â˘Ù˘¯Ò˜ ÌÈÎÚfi, ÁÈ·Ù› Ú¤ÂÈÓ· ϤÁÔÓÙ·È Î·È ·˘Ù¿, Ì ÌÈÛ‹Û·ÓÂ, Ì ˙ËϤ-„·ÓÂ, Ì ηÙËÁÔÚ‹Û·ÓÂ, Ì ΢ÓËÁ‹Û·ÓÂ.ºÂ‡ÁÔÓÙ·˜ Î·È Û‚fiÌÂÓÔ˜ ÌfiÓÔ Î·È ÌfiÓÔÙÔ˘˜ ÚÔ‚ÏËÌ·ÙÈÛÌÔ‡˜ ÙÔ˘˜, ÙÔ˘˜ Û˘Á¯ˆÚÒ.°È· fiÏ· ·Á·ËÙÔ› ÌÔ˘, ÊÙ·›ÂÈ Ô ‰ÈÔÈÎËÙÈÎfi˜Ì˯·ÓÈÛÌfi˜ ÁÈ·Ù› ‰ÂÓ ¤¯ÂÈ Î›ÓËÙÚ· Ô‡Ù ËıÈοԇÙ ÔÈÎÔÓÔÌÈο ÁÈ· ˘„ËÏfiÙÂÚ· ÂÈÙ‡ÁÌ·Ù·Î·È ÂÎÛ˘Á¯ÚÔÓÈÛÌfi ÛÙËÓ ÙÔÈ΋ ∞˘ÙÔ‰ÈÔ›ÎË-ÛË, ·Ó ÌÔÚԇ̠ӷ ÙËÓ Ô‡Ì ∞˘ÙÔ‰ÈÔ›ÎËÛË.∞ÏÏ¿ ‰ÂÓ Â›Ó·È ÌfiÓÔ ·˘Ùfi. À¿Ú¯ÂÈ ¤ÏÏÂÈ„ËÓ‡̷ÙÔ˜ Û˘ÓÂÚÁ·Û›·˜ Î·È ·ÓÙ›Ï˄˘ ÌÂÙ·-͇ Ì·˜ Î·È Û ·˘Ùfi ›Ûˆ˜ ÊÙ·›Ó ٷ ÎÚÈÙ‹ÚÈ·Ô˘ Á›ÓÔÓÙ·È ÔÈ ÂÈÏÔÁ¤˜ ÚÔÛÒˆÓ. ∞Á·ËÙÔ› ÌÔ˘ ¯ˆÚÈ·ÓÔ›, ÙÔ ÛËÌÂ›Ô ÙÔ˘ Ï·Ó‹-ÙË Ô˘ ›¯·Ì ÙËÓ Ù‡¯Ë ‹ ÙËÓ ·Ù˘¯›· Ó· ÁÂÓ-

ÓËıÔ‡ÌÂ Î·È Ó· ηÙÔÈ΋ÛÔ˘Ì ÊÈÏÔÍÂÓÔ‡ÌÂ-ÓÔÈ ¿ÓÙ· Â›Ó·È ÊÙˆ¯fi. ºÙˆ¯fi˜ Ô ÙfiÔ˜ Ì·˜,ÂfiÌÂÓÔ ‹Ù·Ó Ó· ÎÏËÚÔÓÔÌ‹ÛÔ˘ÌÂ Î·È ÂÌ›˜ÙË ÊÙÒ¯ÂÈ·. ∂‰Ò ı¤Ïˆ Ó· Û·˜ Û˘Á¯·ÚÒ fi-ÏÔ˘˜ ÁÈ· ÙËÓ ˆÚÈÌfiÙËÙ· Ô˘ ‰Â›Í·Ù ÛÙ· 8·˘Ù¿ ¯ÚfiÓÈ· Î·È ‰ÂÓ ‹Á ԇÙ ¤Ó·˜ ¶ÔÏ˘-ÛÙ·Ê˘Ï›Ù˘ ÛÙ· ‰ÈηÛÙ‹ÚÈ·, ·ÚfiÙÈ ÂÁÒ Î·ÙË-ÁÔÚ‹ıËη fiÙÈ ‹ÌÔ˘Ó Ôχ ‹ÈÔ˜ Î·È ·Ó›Î·ÓÔ˜Ó· οӈ οÙÈ Ù¤ÙÔÈÔ. ∆ËÓ ‰¤¯ÔÌ·È ·˘Ù‹ ÙËÓ Î·-ÙËÁÔÚ›· ‰ÈfiÙÈ Ì ÙÈÌ¿. ™ÎÂÊÙ›Ù ÌfiÓÔ, Ì ‚¿-ÛË Ù· ›ÛËÌ· ÛÙÔȯ›· ÙÔ˘ §ËÍÈ·Ú¯Â›Ô˘ Ì·˜,·fi 1-1-1987 ̤¯ÚÈ Û‹ÌÂÚ· ʇÁ·Ó Ì η-Ù‡ı˘ÓÛË ÙÔ ÕÁÓˆÛÙÔ Î·È ÏÂ›Ô˘Ó ·˘Ù‹ ÙËÛÙÈÁÌ‹ ·fi ·Ó¿ÌÂÛ¿ Ì·˜ 40 ¿ÙÔÌ· Î·È ı· ÙÔ·ӷϿ‚ˆ ¯ˆÚ›˜ Ó· ¿ÂÈ Î·Ó¤Ó·˜ ÛÙÔ ‰Èη-ÛÙ‹ÚÈÔ. √ ÙfiÔ˜ Ì·˜, ·Á·ËÙÔ› ÌÔ˘, fiˆ˜Û·˜ ›· ÈÔ ¿Óˆ Â›Ó·È ÙfiÛÔ ÊÙˆ¯fi˜ Ô˘ÌfiÓÔ ÙÔ 1/4 ÙÔ˘ ÏËı˘ÛÌÔ‡ ÌfiÏȘ ÌÔÚÔ‡ÌÂÎ·È ˙ԇ̠‰Ò. ∆· 3/4 fiˆ˜ ÁÓˆÚ›˙Ô˘Ì ›ӷÈÛÙËÓ ÍÂÓËÙÈ¿ Î·È ˙Ô˘Ó ÙËÓ Ô‰‡ÛÛÂÈ· ÙËÓ ÔÔ›·Ï›ÁÔ ˆ˜ Ôχ ÙËÓ ¤¯Ô˘Ì ˙‹ÛÂÈ fiÏÔÈ. ∂Ì›˜ÙÔ˘˜ ¢¯fiÌ·ÛÙ ӷ Â›Ó·È ¿ÓÙ· ηϿ Ì ÙȘÔÈÎÔÁ¤ÓÂȤ˜ ÙÔ˘, ÌÈ· Î·È ‰ÂÓ ¤¯Ô˘Ì ÁÏÒÛÛ·Ó· ÙÔ˘˜ ԇ̠ÂÏ¿Ù ӷ ˙‹ÛÂÙ ̷˙› Ì·˜.∆Ô˘˜ ¢¯·ÚÈÛÙԇ̠ÁÈ· fi, ÙÈ ¤Î·Ó·Ó, οÓÔ˘ÓÎ·È ı· οÓÔ˘Ó ÁÈã·˘ÙfiÓ ÙÔÓ ÙfiÔ Ô˘ Â›Ó·È ‰È-Îfi˜ Ì·˜ Î·È Â›Ì·ÛÙ ‰ÈÎÔ› ÙÔ˘, Ì ÙËÓ ·Ú¿-ÎÏËÛË fiÙ·Ó Ì ÙÔ Î·Ïfi ÙÂÏÂÈÒÛÔ˘Ó ÙËÓ Ô‰‡Û-ÛÂÈ· Î·È ÂÈÛÙÚ¤„Ô˘Ó ÛÙËÓ πı¿ÎË Ì ÙË Û‡-

ÓÙ·Í‹ ÙÔ˘˜ Ó· ÌËÓ ·ÔÚÔ‡Ó fiÙÈ ÛÙÔ ‰È¿ÛÙËÌ·Ù˘ ·Ô˘Û›·˜ ÙÔ˘˜ ÔÈ Î·ÙÔÈÎÔ‡ÓÙ˜ Â‰Ò ‰ÂÓ¤¯Ô˘Ó οÓÂÈ Ù›ÔÙ ے ·˘Ùfi ÙÔÓ ÙfiÔ Î·È Ó·Î¿ÓÔ˘Ó ‚ÈÔÌ˯·Ó›· ·ÈÙ‹ÛÂˆÓ ·Ó·ÊÔÚÒÓ. ¢ÈfiÙÈË ·¿ÓÙËÛË Û’ ·˘Ùfi ÙÔ ·Ú¿ÔÓfi ÙÔ˘˜ ÌÔ-Ú› Ó· ·ÓÙÈÛÙÚ·Ê›. °È·Ù› ‰ÂÓ Î·ıfiÓÙÔ˘Û·Ó Â-‰Ò Ó· Ù· ¤ÊÙÈ·¯Ó·Ó. ∞ÏÏ¿ ‰ÂÓ Ê·ÓÙ¿˙ÔÌ·È Ó·ÊÙ·›Ó ·˘ÙÔ›. À¿Ú¯Ô˘Ó ·ÏÈ¿ ÁÓˆÛÙ¿ Î·È ¿-ÁÓˆÛÙ· Ì›ÛË ·Ó¿ÌÂÛ¿ Ì·˜ Î·È Ì·˜ ‰È¯¿˙Ô˘Ó.¶Ú¤ÂÈ Ó· Ù· ·Ô‚¿ÏÔ˘ÌÂ Î·È Ó· ÌËÓ Ù· ÌÂÙ·-ʤÚÔ˘Ì ÛÙ· ·È‰È¿ Ì·˜. £· Â›Ó·È ¤ÁÎÏËÌ·. ∫·È ÙÒÚ· ‰˘Ô ÏfiÁÈ· ÛÙÔÓ µ·Û›ÏË (§ÈfiÓÙÔ) Ô˘·Ó·Ï·Ì‚¿ÓÂÈ ÙÔ Î·ıËÎÔÓÙÔÏfiÁÈÔ ÙÔ˘ ÚÔ¤-‰ÚÔ˘ ÛÙÔ ÙÈÌfiÓÈ Ù˘ ÎÔÈÓfiÙËÙ·˜, ·ÏÈfi˜ Ô‰Ë-Áfi˜, fiˆ˜ ͤÚÔ˘ÌÂ. £˘Ì¿Ì·È ÙËÓ 1-1-1987ʇÁÔÓÙ·˜ ÙfiÙ ÌÔ˘ ›¯·Ù ÂÈ, ·Ó¿ÌÂÛ· Û¿ÏÏ·, ˆ˜ fi, ÙÈ Î·È Ó· οÓÂȘ Ô ÎfiÛÌÔ˜ ‰ÂÓ¢¯·ÚÈÛÙȤٷÈ. ∂ÁÒ ‰ÂÓ Û·˜ ··ÓÙÔ‡Û·, ·Ú¿ÎÔ˘ÓÔ‡Û· ÙÔ ÎÂÊ¿ÏÈ ÌÔ˘ ÁÈ·Ù› ÁÓÒÚÈ˙· ÂÎ ÙˆÓÚÔÙ¤ÚˆÓ fiÙÈ Û’ ·˘Ù‹ ÙË ˙ˆ‹ fi, ÙÈ Î·È Ó· ο-ÓÂȘ ‰ÂÓ Â›Ó·È ·ÚÎÂÙ¿ Î·È Ù›ÔÙ· ‰ÂÓ ÙÂÏÂÈÒ-ÓÂÈ ÂÎÙfi˜ ·fi ÙË ˙ˆ‹, Ë ÔÔ›·, Ò˜ Ó· ÙÔ Î¿-ÓÔ˘ÌÂ, ¤¯ÂÈ ËÌÂÚÔÌËÓ›· ϋ͈˜. ∫·È ÛÙÔ ÛËÌÂ›Ô ·˘Ùfi ı· ‹ıÂÏ· Ó· Û·˜ ÔÌÔÏÔ-Á‹Ûˆ ˆ˜ ‹Ù·Ó Ë ıËÙ›· ÌÔ˘ ÛÙÔ ‰È¿ÛÙËÌ·Ô˘ ¤Ú·Û· ÛÙËÓ ÎÔÈÓfiÙËÙ·. Ÿ¯È ¢¯¿ÚÈÛÙË.√È Ï¤ÍÂȘ Ô˘ ÙËÓ Û˘Óı¤ÙÔ˘Ó Î·È ı· ÙȘ ·ÎÔ‡-ÛÂÙ ÙÒÚ· ·Ì¤Ûˆ˜ ·Ú¯›˙Ô˘Ó fiϘ ·fi ¿ÏÊ·:∞ÁÒÓ·˜, ∞ÁˆÓ›·, ÕÁ¯Ô˜, ∞ÓÔ¯‹, ∞ÓÙÔ¯‹ ηÈ∞ÓËÛ˘¯›·, Ù· ÔÔ›· ‰˘ÛÙ˘¯Ò˜ ‰ÂÓ ·Ô‚¿ÏÏÔ-ÓÙ·È Î·È Ù· ÔÔ›· Ú¤ÂÈ Ï›ÁÔ ˆ˜ Ôχ Ó· Ù·

¤¯Ô˘Ì fiÏÔÈ Ì·˜. √È Î·ÈÚÔ› ·Á·ËÙÔ› ÌÔ˘ÛÙ¤ÏÓÔ˘Ó ÌËӇ̷ٷ Î·È Î¿ÓÔ˘Ó ÓÔ‹Ì·Ù·. ∞Ï›-ÌÔÓÔ Ûã·˘ÙfiÓ Ô˘ ı· ÓÔÌ›ÛÂÈ fiÙÈ ÌÔÚ› Ó·ÎÔÈÌ¿Ù·È ‹Û˘¯Ô˜. ∏ ÂÈÎfiÓ· Ù˘ Ú·ÁÌ·ÙÈÎfiÙË-Ù·˜ ÁÈ’ ·˘ÙfiÓ ÙÔÓ ÙfiÔ Î·È ÁÈ· Ì·˜ Ô˘ ÙÔÓ Î·-ÙÔÈÎԇ̠‰ÂÓ Â›Ó·È Î·ıfiÏÔ˘ ¢¯¿ÚÈÛÙË. ¶Ú¤-ÂÈ fiÏÔÈ Ì·˜ Ó· Û˘Ì‚¿ÏÔ˘ÌÂ Î·È Ó· ‚ÔËı‹-ÛÔ˘Ì ÁÈ· Ó· ÌÔÚ¤ÛÔ˘Ì ӷ ˘ËÚÂÙ‹ÛÔ˘ÌÂÙÔ ˘fiÏÔÈÔ Ù˘ ıËÙ›·˜ Ì·˜ Î·È Ó· ʇÁÔ˘Ì¤ӷ˜ ¤Ó·˜, fiˆ˜ ‹Ïı·ÌÂ. ¢ÈfiÙÈ ·ÏÏÈÒ˜, ‚Ϥ-ˆ Ó· ›̷ÛÙ ÛÙÔ ‚Ú¿¯Ô ÙÔ˘ ∑·ÏfiÁÁÔ˘ È·-Ṳ̂ÓÔÈ ¯¤ÚÈ ¯¤ÚÈ ÁÈ· Ó· ¯ÔÚ‡ԢÌ ÙÔ «Œ¯ÂÁÂÈ¿ ηË̤Ó ÎfiÛÌ». £· Â›Ó·È Ô ÈÔ ·ÓfiËÙÔ˜ÙÚfiÔ˜ Ó· ¯·ıÔ‡ÌÂ. ∞˜ ÌËÓ ÙÔ Â·Ó·Ï¿‚Ô˘-ÌÂ. ªÔÚÔ‡ÌÂ.

™·˜ ¢¯·ÚÈÛÙÒ fiÏÔ˘˜.™ˆÙ‹ÚÈÔ˜ ∫·Ú˙‹˜, ¶ÔÏ˘ÛÙ¿Ê˘ÏÔ, 1 π·ÓÔ˘·Ú›-Ô˘ 1995

∂˘¯·ÚÈÛÙ‹ÚÈÔ ÚÔ˜ ÙÔÓ¶·Ó·ÁÈÒÙË ¶¤ÙÚÔ˘

Το ∆.Σ του Συλλόγου Πολυσταφυλιτών «ΗΑγία Τριάδα» αισθάνεται την ανάγκη να ευ-χαριστήσει τον απελθόντα πρόεδρο Πανα-γιώτη Σ. Πέτρου για την αµέριστη συµπαρά-σταση και συµβολή του σε όλες τις προσπά-θειες για το ζωντάνεµα του χωριού µας τατελευταία χρόνια. Η θητεία του αγαπητούµας Παναγιώτη συνέπεσε µε την επαναλει-τουργία του Συλλόγου µας. Η συνεργασίαµας υπήρξε πολύ περισσότερο από ικανοποι-ητική. Υπήρξε άψογη. Ο Παναγιώτης απέδει-ξε µε την προσωπική του προσπάθεια, πουπολλές φορές γινόταν υπέρβαση καθηκό-ντων, την αγάπη του για το χωριό σε όλεςτις εκδηλώσεις που πραγµατοποιήθηκαν α-πό τον Σύλλογό µας αυτά τα 4 χρόνια και δενήταν και λίγες. Η καλή χηµεία που δηµιουρ-γήθηκε µε τους νέους του χωριού έφερε λα-µπρά αποτελέσµατα. Του ευχόµαστε να είναικαλά και να απολαύσει τον αρκετό πια ελεύ-θερο χρόνο του, όπως επιθυµεί. Φυσικά, ηβοήθεια του είναι πάντα ευπρόσδεκτη και α-ναγκαία για µας.

12

∏ ÔÏÈÙÈ΋ ‰È·ı‹ÎË ÙÔ˘ ™ˆÙ‹ÚË ∫·Ú˙‹

Εν Πολυσταφύλω σήµερον την 16ην Οκτωβρίου 1955ηµέραν Κυριακήν και ώραν 2 Μ.Μ.Το Κοινοτικόν Συµβούλιον Πολυσταφύλου συνήλθεν εις συνεδρίασηναυτού υπό την προεδρίαν του Ιωάννου Καρζή παρόντων των µελώντου Χρήστου Λιόντου, Γεωργίου Λιόντου, Γρηγορίου Πεθαµένου καιΠέτρου Ν. Πέτρου.Ο Πρόεδρος εκθέτει ότι δέον να ευρεθή η θέσις διά την ανέγερσιντου Νέου διδακτηρίου και από τας εγκριθείσας θέσεις παρά της επι-τροπής αναγνωρίσεως οικοπέδων.Αποφασίζει οµοφώνως:Όπως το νέον διδακτήριον ανεγερθή εις θέσην Άγιος Γεώργιος τηςπεριφερείας Πολυσταφύλου και ότι, άπαντες οι υπόχρεοι προσωπι-κής εργασίας συµψηφισµού στον εντός δέκα ηµερών από της αύριον∆ευτέραν θα προσέλθουν εις εργασίαν ωσαύτως.1. Οι έχοντες ζώα υπόχρεοι εργασίας θα µεταφέρουν πέτραν απόΧαγιάτη προς Άγιον Γεώργιον.2. Οι µη έχοντες ζώα θα κάνουν όλοι εργασίας, βγάλσιµο πέτρας καιάλλας εργασίας κανονισµένας υπό του κοινοτικού συµβουλίου.3. Η εργασία θα δοθή κατ’ αποκοπήν υπό του κοινοτικού συµβουλί-ου το οποίον και θα παραλαβαίνει την εργασίαν.Εγένετο. Υπογράφεται δεόντως πλήν του Χρήστου Λιόντου αρνού-µενου να υπογράψη.

Ο Πρόεδρος Ιωάννης Καρζής Τα µέλη Γρηγόριος Πεθαµένος Π. Πέτρου Γεώργιος Σ. Λιόντος

ŒÓ· Û¿ÓÈÔ ÓÙÔÎÔ˘Ì¤ÓÙÔ: ŸÙ·Ó ·Ú¿ Ï›ÁÔ ÙÔ ™¯ÔÏÂ›Ô Ó· Á›ÓÂÈ ÛÙÔÓ ∞Ë-°ÈÒÚÁË

Αυτή τη σπάνια φωτογραφία την ανέσυρα από το προσωπικόµου αρχείο και δεν είναι από το Πολυστάφυλο, αλλά κάλλισταθα µπορούσε να είναι. Αυτή η φωτογραφία µε συγκινεί ιδιαίτε-ρα. Προέρχεται από το χωριό Βίτσα Ιωαννίνων και εικονίζει τοπερίφηµο «ψίκι», δηλαδή τη γαµήλια ποµπή. Η φωτογραφία εί-ναι προπολεµική (1937) και έχει µια αυθεντικότητα µοναδικήκαθώς απεικονίζει ανάγλυφα όλη την παράδοση του τόπουµας. Προσέξτε τα σοβαρά βλέµµατα του πλήθους έτσι που δενξεχωρίζεις αν πηγαίνουν σε χαρωπή ή λυπητερή τελετή. Μπρο-στά, χαρακτηριστικές φιγούρες οργανοπαιχτών µε τα τέσσεραόργανα της ηπειρώτικης κοµπανίας: ντέφι, κλαρίνο, βιολί, λα-ούτο. Πίσω, σε περίοπτη θέση, καβάλα στ’ άλογο ο παπάς. ∆ε-ξιά, η νύφη, αριστερά τα προικιά, φορτωµένα σε σακιά. Πα-ραδίπλα ο βλάµης, λοιποί συγγενείς και χωριανοί και πολλά,πάρα πολλά παιδιά. Η µορφολογία του εδάφους θυµίζει το χω-ριό µας. Φαντάζοµαι κάπως έτσι την προπολεµική Μπογόρτσα.Σου βγάζει µια νοσταλγία αυτή η φωτογραφία για κάτι που δενέζησες αλλά κυκλοφορεί στις φλέβες σου ως συλλογική µνήµη.

°È· ÌÈ· ʈÙÔÁÚ·Ê›·... ÙÔ˘ ∫ÒÛÙ· ∫·Ú·‚›‰·

·fi ÙÔ ·Ú¯Â›Ô ÙÔ˘ ª‹ÙÛÔ ª¿ÚÎÔ˘

polistafilo 11.qxd 02-02-11 08:07 MM Page 12