Poemas de Rafa Villar

26
rastros de mar 1 debullar con silencios as raíces deste mar todo el sombra todo el nós mar encallado no tempo golsando frío e usura 2 como aliviarmos os ollos desta paisaxe atroz que nos manca? como cuspirmos as lascas da dor cando o que sangramos é espanto? como naufragarmos futuro? 3 indicaría co dedo que hai homes detrás da culpa tinxidos de mentira gobernos falsarios e un capital famento das súas ruínas co dedo indicaría tamén un ronsel no horizonte que terma de nós 4 esquecería se me fose dado esquecer tanto desatino que nos deixa á intemperie se me fose dado facer da memoria unha enorme balea branca sen feridas 5 para os que abrazan a súa impunidade confiadamente

description

poesia

Transcript of Poemas de Rafa Villar

Page 1: Poemas de Rafa Villar

rastros de mar

                                                                                 1

debullar con silencios

as raíces deste mar

todo el sombra

todo el nós

mar 

encallado no tempo

golsando frío e usura

                                                                                 2

como aliviarmos os ollos

desta paisaxe atroz

que nos manca?

como cuspirmos as lascas da dor

cando o que sangramos

é espanto?

como naufragarmos futuro?

                                                                                 3

indicaría co dedo

que hai homes detrás da culpa

tinxidos de mentira

gobernos falsarios

e un capital famento das súas ruínas

co dedo indicaría tamén

un ronsel no horizonte

que terma de nós

                                                                                 4

esquecería

se me fose dado esquecer

tanto desatino

que nos deixa á intemperie

se me fose dado

facer da memoria

unha enorme balea branca sen feridas

                                                                                 5

para os que abrazan a súa impunidade

confiadamente

Page 2: Poemas de Rafa Villar

e mañá volverán

coa súa chuvia de alfinetes

un aviso:

non hai cantil

que soporte tanta infamia 

ao descuberto

                                                                                 6

despois

armando os días

como un sopro terríbel

beberemos do mar

o seu devalo

ata escribirmos nas ondas

aquí era o inferno, meu capitán

                                                                                 7

tripada a náufraga memoria

no fondal de nós

fican rastros

o mar

o mar que se reinventa

para salferir en nós

máis mar

    ***

rastros de mar

                                                                                 1

desgranar con silencios

las raíces de este mar

todo él sombra

todo él nosotros

mar 

encallado en el tiempo

vomitando frío y usura

                                                                                 2

¿cómo aliviar los ojos

de este paisaje atroz

que nos lastima?

Page 3: Poemas de Rafa Villar

¿cómo escupir las esquirlas de dolor

cuando lo que sangramos

es espanto?

¿cómo naufragar el futuro?

                                                                                 3

indicaría con el dedo

que detrás de la culpa hay hombres

teñidos de mentira

gobiernos falsarios

y un capital hambriento de sus ruinas

con el dedo indicaría también

una huella en el horizonte

que nos aguanta

                                                                                 4

olvidaría

si me fuese dado olvidar

tanto despropósito

que nos deja a la intemperie

si me fuese dado

hacer de la memoria

una enorme ballena blanca sin heridas

                                                                                 5

para los que abrazan su impunidad

confiadamente

y mañana volverán

con su lluvia de alfileres

un aviso:

non hai acantilado

que soporte tanta infamia 

al descubierto

                                                                                 6

después

armando los días

como un soplo terrible

beberemos

la bajamar

hasta escribir en las olas

aquí era el infierno, mi capitán

Page 4: Poemas de Rafa Villar

                                                                                 7

pisada la náufraga memoria

en el fondo de nosotros

quedan rastros

el mar

el mar que se reinventa

para salpicar en nosotros

más mar

(No recogido en libro, enero de 2003)

____________________________

casa ou sombra (Fragmentos)

eu son de aquí

desta raíz de nogueira

que fende

o mar

desta carriza

orientada ao inverno

desta mera

son de aquí

sombra

dos días

que andei

tan

de aquí

lento veleno

na gorxa

e mortal

os meus restos

son esta casa

de espellos

mudos

que me crean

Page 5: Poemas de Rafa Villar

______________

auga de dentro

é a que me molla

de dentro

das árbores grises

da casa

para fóra

da espesura

______________

casa

de marxes

ao sur

por onde

veñen

os vendavais

e o mar

escintila

______________

levo

a casa

como un exilio

de sombras

desgastadas

ás costas

da miña pasaxe

a corazón

aberto

______________

hai un mar

que me naceu

dentro

desde a casa

até as pupilas

______________

Page 6: Poemas de Rafa Villar

só a chuvia

volve

impenitente

á casa

só ela

cos seus cristais

eu regresei

fugaz

como voo de andoriña

voltei

pero só era chuvia

de setembro

______________

as fiestras da casa

observan a mañá

as súas plumas

de anxo caído

tras os cristais

a xeada amence

para dentro

os ollos

que me miran

desde o espello

calan

ese silencio

é parte do frío

______________

arde a casa

cando é memoria

portas

fiestras

corredores

cuartos

cheminea

luces e sombras

que se esvaecen

neste outono

Page 7: Poemas de Rafa Villar

entre as cinzas

só o meu medo

de poucos anos

que non deixa

de ollar

para min

______________

de entre as casas

só esta casa

me leva

só ela

me borra

e me di

só ela

me vive

aínda que

me viva

a súa morte

detrás

______________

os baúis

gardan

a memoria

da casa

anos

enterrados

no fondo

ruínas

que me rozan

os meus dedos

abren os baúis

cara a dentro

______________

Page 8: Poemas de Rafa Villar

a casa

a penas colle

nun poema

e sen embargo

non a deixo

de escribir

coa tinta

máis amarga

______________

da casa

un día

nada

quedará

nin estes poemas

nin os restos

das bágoas

***

casa o sombra (Fragmentos)

yo soy de aquí

de esta raíz de nogal

que parte 

el mar

de este musgo

que se orienta hacia el invierno

de esta niebla

soy de aquí

sombra

de los días

en que anduve

tan

solo

de aquí

Page 9: Poemas de Rafa Villar

lento veneno

en la garganta

y mortal

mis restos

son esta casa

de espejos

mudos

que me crean

______________

agua de dentro

es la que me moja

de dentro

de los árboles grises

de la casa

hacia afuera

de la espesura

______________

casa

de márgenes

al sur

por donde

vienen

los vendavales

y el mar

centellea

______________

llevo

la casa

como un exilio

de sombras

desgastadas

a espaldas

de mi paso

a corazón

abierto

______________

Page 10: Poemas de Rafa Villar

hay un mar

que me ha nacido

dentro

desde la casa

hasta las pupilas

______________

sólo la lluvia

vuelve

impenitente

a la casa

solamente ella

con sus cristales

yo he regresado

fugaz

como vuelo de golondrina

he vuelto

pero sólo era lluvia

de septiembre

______________

las ventanas de la casa

observan la mañana

sus plumas

de ángel caído

detrás de los cristales

el rocío amanece

hacia adentro

los ojos

que me miran

desde el espejo

callan

ese silencio

es parte del frío

______________

arde la casa

cuando es memoria

Page 11: Poemas de Rafa Villar

puertas

ventanas

pasillos

habitaciones

chimenea

luces y sombras

que se disipan

en este otoño

entre las cenizas

solamente mi miedo

de pocos años

que no cesa

de mirarme

______________

de entre las casas

sólo esta casa

me lleva

sólo ella

me borra

y me dice

sólo ella

me vive

aunque

me viva

su muerte

detrás

______________

los baúles

guardan

la memoria

de la casa

años

enterrados

en el fondo

ruinas

que me rozan

Page 12: Poemas de Rafa Villar

mis dedos

abren los baúles

hacia adentro

______________

la casa

apenas cabe

en un poema

y sin embargo

non dejo

de escribirla

con la tinta

más amarga

______________

de la casa

un día

nada

quedará

ni estos poemas

ni los restos

de las lágrimas

(Del libro casa ou sombra, 1997)

____________________________

días de sherazade (fragmentos)

1

no último relampo

da noite

sherazade despreguízase

impúdica e tenra

le contos para min

e despois

ámame

Page 13: Poemas de Rafa Villar

ela é un mar

que me violenta

soidade tras soidade

un naufraxio

que me arde

2

sabe sherazade

das torpes ás que cruzan

o meu voo

das plumas

do meu vento

da miña ansia

entre as suas mans

de maga

nacen máis ceos

e horizontes

que me dá

3

terríbel

sherazade

ver

que o mundo nos maldí

cun eco

que chega

a canta parte fomos

aos lugares

que procuraron

máis espazo

para nós

con tanto amor

e tanta morte

4

dedos

de sherazade

Page 14: Poemas de Rafa Villar

látegos

que me devastan

e me volven

á vida

tantas noites

que case non sei

amar

5

sherazade

conxura

palabras e silencios

para abrir

o mar

para camiñar

sobre as augas

para amarme

sen tregua

6

dáme un nome

para o paraíso

algo

que nos expulse 

alí

e que nos lembre

sherazade

por unha mazá

ou por nos declarar

máis vivos

á intemperie

7

outra noite

sherazade

outro conto

a dous centímetros

do universo

Page 15: Poemas de Rafa Villar

e a nada

de nós

sós

8

aquí

non sentimos o mar

sherazade

nin as gaivotas

nin os barcos que parten

aquí

somos náufragos

que se desfán

a máis silencio

9

amarrarse

a canto resto de naufraxio

somos

malvender

se acaso

escuras singraduras

soñarse soñando

palabra

de sherazade

10

onde 

estarán as illas

sherazade?

en que mar?

en que universo?

sabemos das historias

que se contan nos peiraos

...as illas

sempre en liña recta

para o sur...

Page 16: Poemas de Rafa Villar

as nosas illas

sherazade

son dun destino incerto

como o próximo temporal

11

sherazade

é a serpe que me enrosca

cada vez

cada noite

entre as alfombras 

desgastadas

sherazade

dáme o seu tempo

e déixame só

cando volve

á sua memoria

satisfeita

12

inconfundíbel a dor

en sherazade

arribando

cos dedos todos

á súa mañá

dor

que me toca

inesperadamente

e me esquiva

a un camiño

que nunca chega

ao atlántico

***

días de sherezade (fragmentos)

1

en el último fulgor

de la noche

sherezade se despereza

Page 17: Poemas de Rafa Villar

impúdica y tierna

me lee cuentos

y después

me ama

ella es un mar

que me violenta

soledad tras soledad

un naufragio

que me arde

2

sabe sherezade

de las torpes alas que cruzan

mi vuelo

de las plumas

de mi viento

de mi ansia

entre sus manos

de maga

nacen más cielos

y horizontes

que me da

3

terrible

sherezade

ver

que el mundo nos maldice

con un eco

que llega

a cuanta parte hemos sido

a los lugares

que buscaron

más espacio

para nosotros

con tanto amor

y tanta muerte

Page 18: Poemas de Rafa Villar

4

dedos

de sherezade

látigos

que me devastan

y me vuelven

a la vida

tantas noches

que casi no sé

amar

5

sherezade

conjura

palabras y silencios

para abrir

el mar

para caminar

sobre las aguas

para amarme

sin tregua

6

dame un nombre

para el paraíso

algo

que nos expulse 

allí

y que nos recuerde

sherezade

por una manzana

ou por declararnos

más vivos

a la intemperie

7

Page 19: Poemas de Rafa Villar

otra noche

sherezade

otro cuento

a dos centímetros

del universo

y a nada

de nosotros

solos

8

aquí

no oímos el mar

sherezade

ni las gaviotas

ni los barcos que zarpan

aquí

somos náufragos

que se deshacen

a más silencio

9

amarrarse

a cuanto resto de naufragio

somos

malvender

si acaso

oscuras singladuras

soñarse soñando

palabra

de sherezade

10

¿en dónde 

estarán las islas

sherezade?

¿en qué mar?

¿en qué universo?

Page 20: Poemas de Rafa Villar

sabemos de las historias

que se contan en los muelles

...las islas

siempre en línea recta

hacia el sur...

nuestras islas

sherezade

son de un destino incierto

como el próximo temporal

11

sherezade

es la serpiente que me enrosca

cada vez

cada noche

entre las alfombras 

desgastadas

sherezade

me da su tiempo

y me deja solo

cuando vuelve

a su memoria

satisfecha

12

inconfundible el dolor

en sherezade

arribando

con todos los dedos

a su mañana

dolor

que me toca

inesperadamente

y me esquiva

a un camino

que jamás llega

al atlántico

(Del libro días de sherazade, 2000)

Page 21: Poemas de Rafa Villar

____________________________

Costa da Morte

(1)

Hai un mar e unha terra dentro do mar que se crava fonda como unha espora, e un silencio que ás

veces é un látego escintilante ao corazón da noite inmensa.

Somos esa vida desangrada tras os vidros manchados de argazo. Os nosos ollos nacen ao inverno e ao

espanto como nós á loucura e ao berro. Perdidos faros alumean para sempre a nosa ruta afundida.

Hai un mar de terra empuñada vomitando lume en nós. Unha dor antiga que nos queima. Un horizonte

cego. Unha soidade. Somos como a ardora e o naufraxio, e navegamos calquera vento imposíbel.

Entre a terra e o mar só os nosos corpos

ferozmente amarrados.

(2)

Porque somos tan de medo, tan acabados de vencer, fechamos portas e convocamos o silencio a

golpes de campá como o recordo do lume baleirándonos, escarvándonos, se cadra sucumbíndonos,

pero sempre a golpes de campá.

A pequena igrexa, o adro cheo de xente o día da festa, as flores para o santo e o latexar compasado

dunha campá na memoria. Distinta ao tempo do medo, do rebumbio, da axitación, do perigo. Porque

no mar tamén se arde, tamén. E temos medo.

Medo á terra negra, á chuvia da terra negra. Medo de todo o que nos lembre que somos vulnerábeis,

ou digo débiles, ou sexa nada ou case nada para as voltas do mundo. Un vira-vira atolado que nos leva

á súa vontade, case contra nós.

De aí o medo. De aí o silencio rescatado. De aí nós, náufragos dunha sorte maldita. Co frío entre as

costelas.

***

Costa da Morte

(1)

Hay un mar y una tierra dentro del mar que se clava honda como una espuela, y un silencio que a

veces es un látigo centelleante al corazón de la inmensa noche.

Somos esa vida desangrada tras los vidrios manchados de algas. Nuestros ojos nacen al invierno y al

espanto como nosotros a la locura y al grito. Perdidos faros alumbran para siempre nuestra ruta

sumergida.

Page 22: Poemas de Rafa Villar

Hay un mar de tierra empuñada vomitando fuego en nosotros. Un antiguo dolor que nos quema. Un

horizonte ciego. Una soledad. Somos como la ardora y el naufragio, y navegamos cualquier viento

imposible.

Entre la tierra y el mar sólo nuestros cuerpos

ferozmente atados.

(2)

Porque somos tan de miedo, tan acabados de vencer, cerramos puertas y convocamos el silencio a

golpes de campana como el recuerdo del fuego vaciándonos, escarbándonos, si acaso

sucumbiéndonos, pero siempre a golpes de campana.

La pequeña iglesia, el atrio lleno de gente el día de la fiesta, las flores para el santo y el latir

acompasado de una campana en la memoria. Distinta al tiempo del miedo, de la algarada, de la

agitación, del peligro. Porque en el mar también se arde, también. Y tenemos miedo.

Miedo a la tierra negra, a la lluvia de la tierra negra. Miedo de todo lo que nos recuerde que somos

vulnerables, o digo débiles, o sea nada o casi nada para las vueltas que da el mundo. Un girar

enloquecido que nos lleva a su voluntad, casi contra nosotros.

De ahí el miedo. De ahí el silencio rescatado. De ahí nosotros, náufragos de una suerte maldita. Con el

frío entre las costillas.

(no recogido en libro individual)

____________________________

Porto da Coruña, ano mil novecentos e poucos

eu quería que meu bisavó fose pirata barbazul

pero el sobe a aquel barco, cos seus primeiros zapatos de 18 anos,

sen máis terra que a das súas unllas labregas

América era o seu horizonte de escuma

e meu bisavó di un adeus sen apenas dirección

con bágoas sequísimas e un silencio gris

até chegar á Arxentina

meu bisavó nunca me falou de Bos Aires

eu quería que meu bisavó cantase polas avenidas

tangos saudosos

na lembranza dun país que se cadra era un destino,

ou un amor,

pero meu bisavó só coñeceu

a cidade raulgonzaleztuñón e tabernaria

Page 23: Poemas de Rafa Villar

un porto que era unha illa esquecida

e homes tatuados

nas sombras nocturnas dos arrabaldos

meu bisavó volveu cun bandaneón baixo do brazo

e cicatrices como lascas de memoria e soidade

meu bisavó baixa daqueloutro barco,

enfermo de atlántico,

tusindo un tempo que se esfuma na súa fame lenta

eu quería que meu bisavó fose indiano

de chaleco, levita, chapeu e reloxo no peto

pero meu bisavó traballaba día e noite

para facer un enorme banco de carpinteiro

e entre garlochas, martelos, puntas, serras, táboas...

consumía a súa vida e fabricaba esquecementos

meu bisavó nunca me falou de Bos Aires

poucos días antes de morrer

meu bisavó apenas nos recoñecía

e só falaba de xente enterrada na chuvia da memoria

e dunha terra, alén do mar,

que aínda debía gardar a súa suor

e mais a súa mocidade

***

Puerto de A Coruña, año mil novecientos y poco

yo quería que mi bisabuelo fuera pirata barbazul

pero él se sube a aquel barco, con sus primeros zapatos de 18 años,

sin más tierra que la de sus uñas campesinas

América era su horizonte de espuma

y mi bisabuelo dice un adiós sin apenas dirección

con lágrimas sequísimas y un silencio gris

hasta llegar a Argentina

mi bisabuelo nunca me habló de Buenos Aires

yo quería que mi bisabuelo cantara por las avenidas

tangos meláncolicos

en el recuerdo de un país que tal vez era un destino,

o un amor,

pero mi bisabuelo sólo conoció

la ciudad raulgonzaleztuñón y tabernaria

un puerto que era una isla olvidada

Page 24: Poemas de Rafa Villar

y hombres tatuados

en las sombras nocturnas de los arrabales

mi bisabuelo volvió con un bandaneón debajo del brazo

y cicatrices como esquirlas de memoria y soledad

mi bisabuelo se baja de aquel otro barco,

enfermo de atlántico,

tosiendo un tiempo que se difumina en su hambre lenta

yo quería que mi bisabuelo fuera indiano

de chaleco, levita, sombrero y reloj de bolsillo

pero mi bisabuelo trabajaba día y noche

para hacer un enorme banco de carpintero

y entre garlopas, martillos, clavos, sierras, tablas..

consumía su vida y fabricaba olvidos

mi bisabuelo nunca me habló de Buenos Aires

pocos días antes de morirse

mi bisabuelo apenas si nos reconocía

y sólo hablaba de gente enterrada en la lluvia de la memoria

y de una tierra, más allá del mar,

que aún debía guardar su sudor

y su juventud

(non recogido en libro individual)

____________________________

memoria de ahab (fragmentos)

este foi

o lugar elixido polos dinosauros

para extinguírense

e chamouse terra

_________

despois de tanto babel

como explicar

que xa só dicimos

silencios?

_________

Page 25: Poemas de Rafa Villar

no noso inventario de cousas baleiras

haberá un lugar

para ese océano que aramos

xeración tras xeración

_________

dicir

con palabras rescatadas da intemperie

que non hai viaxe

que ulises

nunca volverá aos océanos

tripulando a súa propia soidade

que nós eramos

o po levantado dunha terra ao pairo

_________

porque

esta é a memoria dun diluvio

apenas mar

***

memoria de ahab (fragmentos)

este fue

el lugar elegido por los dinosaurios

para extinguirse

y se llamó tierra

_________

después de tanto babel

¿cómo explicar

que ya solamente decimos

silencios?

_________

en nuestro inventario de cosas vacías

habrá un lugar

para ese océano que aramos

Page 26: Poemas de Rafa Villar

generación tras generación

_________

decir

con palabras rescatadas de la intemperie

que no hay viaje

que ulises

nunca volverá a los océanos

tripulando su propia soledad

que nosotros éramos

el polvo levantado de una tierra al pairo

_________

porque

esta es la memoria de un diluvio

apenas mar

(Del libro inédito memoria de ahab)

Rafa Villar Nació en Cee-Costa da Morte, 1968. Licenciado en filología gallego-portuguesa por la

Universidad de Santiago de Compostela. Fue cofundador del Batallón Literario da Costa da Morte y del

consejo editorial de la colección de poesía Letras de Cal. En la actualidad forma parte de la directiva

de la Asociación de Escritores en Língua Galega (AELG). También es miembro y portavoz de la Xestora

Nacional de la plataforma ciudadana "Nunca Máis". 

Obra poética publicada: Liques da memoria (Caixa Galicia, 1993); o devalo do mar(edición de autor,

1994); No mesmo espacio (Edicións do Dragón, 1995); A sotavento dunha singradura (Edicións Espiral

Maior, 1995); O tributo da tarde (Editorial Toxosoutos, 1997); casa ou sombra (Edicións Xerais,

1997); Illa dentro (edición en internet, 1998); ícaro (1ª ed. Edições Tema, 1999; 2ª ed. Retagarda

Edicións, 2000);días de sherazade (Edicións Espiral Maior, 2000); memoria de ahab (inédito).