POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a...

42
POEMA DESHUMANIZADO POEMA DESHUMANIZADO RRR 1

Transcript of POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a...

Page 1: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

POEMA DESHUMANIZADO

RRR

1

Page 2: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

EDICIÓN BILINGÜE

ICARO

2

Page 3: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

IMPRESIÓNS DE MONET

IMPRESIONES DE MONET

3

Page 4: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

POEMA DESHUMANIZADO

Penso ás veces que non existoOu talvez que unha pregunta sen respostaEsconde a mesma postura deshumanizadaMoitas cousas andan malAcaso sen motivo

Debuxarei coa mesma desafección dos díasEspazos en branco con sabor a inexperienciaSempre adoecidas palabras sen remorsoHoxe para o noso desacougoUnha vez máisMoitas cousas andan malAcaso sen motivo

No nome da inventiva asimiladaIllas atopadas na clandestinidadeZulos de materia inmortalizadaA mesma ferida que nos debilitaDescansa nas nosas pregariasOutras razóns para saber-nos sen sentido

4

Page 5: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

POEMA DESHUMANIZADO

Pienso a veces que no existoO tal vez que una pregunta sin respuestaEsconde la misma postura deshumanizadaMuchas cosas andan malAcaso sin motivo

Dibujaré con la misma desafección de los díasEspacios en blanco con sabor a inexperienciaSiempre adolecidas palabras sin remordimientoHoy para nuestra desazónUna vez másMuchas cosas andan malAcaso sin motivo

En el nombre de la inventiva asimiladaIslas encontradas en la clandestinidadZulos de materia inmortalizadaLa misma herida que nos debilitaDescansa en nuestras plegariasOtras razones para sabernos sin sentido

5

Page 6: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

PEQUENO POEMA CAMPESTRE

Pediremos ás árbores algunha vez perdónE conciliaremos co que foi desfeitoQuen sabe por canto tempoUnidos á mentira e destrución alleaEsta poesía cheira á queima que asolaga os pinosNa terra dos elixidosOnde restan algunhas bágoas

Pensamento do que senteOutras razóns por descubrir Estas nocións eternasMesmo na alma que subsiste A verdadeira eternidade

Canta desolaciónAniña nos nosos peitosMágoa das nosas queixasPediremos ás árbores algunha vez perdónE conciliaremos co que foi desfeitoSó porque o tempo ensinaTeremos motivos para compadecer-nosRealmente dos motivosEsa é a nosa débeda

6

Page 7: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

PEQUEÑO POEMA CAMPESTRE

Pediremos a los árboles alguna vez perdónY nos conciliaremos con lo que fue deshechoQuién sabe por cuánto tiempoUnidos a la mentira y destrucción ajenaEsta poesía huele a la quema que asola los pinosEn la tierra de los elegidosDonde quedan algunas lágrimas

Pensamientos del que sienteOtras razones por descubrir Estas nociones eternasIncluso en el alma que subsiste La verdadera eternidad

Cuanta desolaciónAnida en nuestros pechosLástima de nuestras quejasPediremos a los árboles alguna vez perdónY nos conciliaremos con lo que fue deshechoSólo porque el tiempo enseñaTendremos motivos para compadecernosRealmente de los motivosEsa es nuestra deuda

7

Page 8: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

DA AGONIANTE SÚPLICA DAS AGUIAS

Decidimos aprehender novos espazosA instigadora voz do presentimento

Agora que escureceu o díaGrandes inversións cuantificadasOprimidas sentencias da novidadeNoutro arrepentido agasallo do progresoInnovados experimentos sobre os fillos do cansazo A inmorredoira suplica dos avernosNon fallou sabernos no dereitoTan artificial como inapreciableEse elucubrado anónimo de intentos

Se algunha vez sentimos algoUnha sensación tal vez distantePerseguida cadencia da moralidadeReprimida fantasía do segredoIremos a atopar-nos noutro tempoCando as aves preconicen o misterioAlén dos que perseguen a verdade

Durmida na estancia do silencioApresúrate a voar e ven comigoSuspendida nos andamios do baleiro

Apresúrate a esquecer o reprimidoGoberno dos que se cren eternosUnxidos pola man do sufrimentoIremos a atopar-nos noutra vidaA ledicia dos paxaros sobre os eidos extinguidosSimplemente entregados ao desexo

8

Page 9: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

DE LA AGONIZANTE SÚPLICA DE LAS ÁGUILAS

Decidimos aprehender nuevos espaciosLa instigadora voz del presentimiento

Ahora que oscureció el díaGrandes inversiones cuantificadasOprimidas sentencias de la novedadEn otro arrepentido regalo del progresoInnovados experimentos sobre los hijos del cansancioLa inacabable suplica de los avernosNo falló sabernos en el derechoTan artificial como inapreciableEse elucubrado anónimo de intentos

Si alguna vez sentimos algoUna sensación tal vez distantePerseguida cadencia de la moralidadReprimida fantasía del secretoIremos a encontrarnos en otro tiempoCuando las aves preconicen el misterioMás allá de los que persiguen la verdadDormida en la estancia del silencio Apresúrate a volar y ven conmigoSuspendida en los andamios del vacío

Apresúrate a olvidar el reprimidoGobierno de los que se creen eternosUngidos por la mano del sufrimientoIremos a encontrarnos en otra vidaLa alegría de los pájaros sobre los campos extinguidosSimplemente entregados al deseo

9

Page 10: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

DÍAS SEN HOMES

Todos eses cabalosGalopan polas estériles praderías da cidadeA miña visión descobre a tímidaCondena irreverente das horasO murmurio acovardado das carricantasBaixo as torres de neonO fume inconcluso dos camións flotando no ar

Mundo proclive de inquedas desesperanzasNaufragadas hordas de guerreiros desposuídosHeráldicas sentenzas da prevaricación

Que corruptas respostas me darán os teus labios?Que insignificantes preguntas para a túa inventiva?

Nada te concede dereito algún para crer-te algoAlgo máis que o que esperta ou remata

Virán os días sen homes endexamais descritosMainos tempos para confundir-sePode ser un soño indescifrableObservar as estancadas augas encher-se de vidaE será preciso!Nese alude connatural de especies conquistadas

Virán os días sen homes endexamais nomeadosE será sen dúbida indescifrable para os teus ollosContemplar as saciadas augas seguir o seu curso

Sentidos que cumpren as razóns para resarcir-seDas mans serodias do aniquiladoNa constante prodigada da mentira

Que marabillosas respostas me darán os teus labios?Que grandiosas preguntas para a túa inventiva?

10

Page 11: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

DÍAS SIN HOMBRES

Todos esos caballosGalopan por las estériles praderas de la ciudadMi visión descubre la tímidaCondena irreverente de las horasEl murmullo acobardado de las cigarrasBajo las torres de neónEl humo inconcluso de los camiones flotando en el aire

Mundo proclive de inquietas desesperanzasNaufragadas hordas de guerreros desposeídosHeráldicas sentencias de la prevaricación

¿Qué corruptas respuestas me darán tus labios?¿Qué insignificantes preguntas para tu inventiva?

Nada te concede derecho alguno para creerte algoAlgo más que lo que despierta o termina

Vendrán los días sin hombres jamás descritosApacibles tiempos para confundirsePuede ser un sueño indescifrableObservar las estancadas aguas llenarse de vidaY será preciso!En ese alud connatural de especies conquistadas

Vendrán los días sin hombres jamás nombradosY será sin duda indescifrable para tus ojosContemplar las saciadas aguas seguir su cauce

Sentidos que cumplen las razones para resarcirseDe las manos tardías de lo aniquiladoEn la constante prodigada de la mentira

¿Qué maravillosas respuestas me darán tus labios?¿Qué grandiosas preguntas para tu inventiva?

11

Page 12: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

ESCUROS PRESAXIOS

Empezou como todos os diálogosAs razóns empobrecidasPola mediocridade das palabras

Así partiron as primeiras vocesUnha sensación de orixe anacrónicaDesleigada da sentenza

O mar bateuAs duras penas da rompenteNo amañado subterfuxio das silveirasBaixo o mesmo sol

Na idade finxida dos teus soñosSobrados de virtualidadeSobrados de silencios

Onde levarán estes camiñosQue nos agochan da vida?Esas perennes notasDos desafinados instrumentos da paisaxe?

Buscando en min!Perdido en ti !

As devanditas verbasQue nos unen e nos arredan da decepción...

12

Page 13: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

OSCUROS PRESAGIOS

Empezó como todos los diálogosLas razones empobrecidasPor la mediocridad de las palabras

Así partieron las primeras vocesUna sensación de origen anacrónicoDesarraigada de la sentencia

El mal golpeóLas duras piedras de la rompienteEn el amañado subterfugio de las zarzasBajo el mismo sol

En la edad fingida de tus sueñosSobrados de virtualidadSobrados de silencios

¿Adónde llevarán estos caminosQue se nos cobijan de la vida?¿Esas perennes notasDe los desafinados instrumentos del paisaje?

¡Buscando en mí!¡Perdido en ti!

Las palabrasQue nos unen y nos arredran de la decepción...

13

Page 14: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

NALGÚN LUGAR DO TEMPO

Ás veces esperto no meu leitoE semella que estou resucitando...Cantos amigos meus morreron nesta guerra!

Aute canta á liberdade nunha canción distintaA quinta do biberón partiu nun tren sen destinoAs testemuñas dun esquecemento inexplicable

Silvio lembra o desembarco de GirónNunha badía prohibidaOs nenos da guerra e do napalm

Fun o primeiro cando de Franco…O primeiro na clandestinidadeE na revolución antifascistaNa nova democracia da moderada ideaCos fillos de papáA mais da descuberta burla dos snobs

Que lonxe queda o resto!

Ás veces esperto no meu leitoE semella que estou resucitandoAs cabezas rapadas dos insurrectosNacionais e Republicanos

As nubes pasan rápidoNubes de lume e sangueE eu miro o rostro daqueles que non partenCara o lugar de sempre

Nai! Nai!Isto é un inferno Nai!

14

Page 15: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

EN ALGÚN LUGAR DEL TIEMPO

A veces despierto en mi lechoY parece que estoy resucitando...¡Cuántos amigos míos murieron en esta guerra!

Aute cuanta a la libertad en una canción distintaLa quinta del biberón partió en un tren sin destinoLos testigos de un olvido inexplicable

Silvio recuerda el desembarco de GirónEn una bahía prohibidaLos niños de la guerra y del napalm

Fui el primero cuando Franco…El primero en la clandestinidadY en la revolución antifascistaEn la nueva democracia de la moderada ideaCon los hijos de papáAdemás de la descubierta burla de los snobs

¡Qué lejos queda el resto!

A veces despierto en mi lechoY parece que estoy resucitandoLas cabezas rapadas de los insurrectosNacionales y Republicanos

Las nubes pasan rápidoNubes de fuego y sangreY yo miro el rostro de aquellos que no partenHacia el lugar de siempre

¡Madre!¡Madre!¡Esto es un infierno!¡Madre!

15

Page 16: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

CENOTAFIO

Estou afeito a estar constantemente só Como estou afeito a amar-te en soidade Estou afeito a deixar-te e a esquecer-te

Estou afeito a distanciar as voces Como estou afeito a estreitar-te en voces Estou afeito a refugar-te e a romper-te

Sangro do teu corpo en posesiva espera Bebo do teu cancro enfermizo e opulento Tan pronto te amo como te rexeito

Estou afeito a insultar-te e a desvestir-te Nas mañás xeadas das estradas Para ollar o teu corpo insuficiente

Detrás das cortinas do salón Detrás das fiestras Busco a túa figura minguada e suplicante Conspira a túa sombra tanxencial e oculta

Estou afeito a estar confusamente só Repartindo o pan co teu recordo Sempre haberá un oco na mesa Para o teu espectro recollido

Hoxe estou pensando no teu suplicio Dotes de vinganza para o sufrimento Farei-che o amor encol do altar E xunguirei-te co viño sagrado das colleitas para redimir-te

Que inconsciente baldío o do presente!

No meu verso estás promiscuamente Revelando estancias de concertos confundidos

Promovida constancia de parénteses

En cada espello O teu rostro sepultado Concubinato de presenzas ineludibles

Estou afeito a entregar-te ou a vender-te Por simple pracer ao inimigo A prostituír-te nas rúas E a perseguir-te como un animal nas cazarías

Aceptas que eu te leve Polos camiños distantes da beleza Polos cumios reprimidos do pecado

Bico os teus labios embriagados Desta noite indistinta

16

Page 17: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

CENOTAFIO

Estoy acostumbrado a estar constantemente solo Como estoy acostumbrado a amarte en Soledad Estoy acostumbrado a dejarte y a olvidarte

Estoy acostumbrado a distanciar las voces Como estoy acostumbrado a estrecharte en voces Estoy acostumbrado a despreciarte y a romperte

Sangro de tu cuerpo en posesiva espera Bebo de tu cáncer enfermizo y opulento Tan pronto te amo como te rechazo

Estoy acostumbrado a insultarte y a desvestirte En las mañanas heladas de las carreteras Para observar tu cuerpo insuficiente

Detrás de las cortinas del salón Detrás de las ventanas Busco tu figura menguada y suplicante Conspira tu sombra tangencial y oculta

Estoy acostumbrado a estar confusamente solo Repartiendo el pan con tu recuerdo Siempre habrá un hueco en la mesa Para tu espectro recogido

Hoy estoy pensando en tu suplicio Dotes de venganza para el sufrimiento Te Haré el amor en el altar Y te unciré con el vino sagrado de las cosechas Para redimirte

¡Qué inconsciente baldío el del presente!

En mi verso estás promiscuamente Revelando estancias de conciertos confundidos Promovida constancia de paréntesis

En cada espejo Tu rostro sepultado se me acerca Concubinato de presencias ineludibles

Estoy acostumbrado a entregarte o a venderte Por simple placer al enemigo A prostituirte en las calles Y a perseguirte como un animal en las cacerías

Aceptas que te lleve Por los caminos lejanos de la belleza Por las cumbres reprimidas del pecado

Beso tus labios embriagados de esta noche indistinta

17

Page 18: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

NAMENTRES SEXA POSIBLE

Namentres sexa posibleSe hai unha opciónDeixa aos ríos encher-seDeixa aos outeiros aledar-se

Seica hai os que non poden correrOs que non poden voarTras as ás dos paxarosE as voces do vento

Namentres sexa posible amarIndistintamenteBaixo un ceo escurecido de cementoNas augas que morren acotío Por a man inermeAmarei-te sen motivos!

Na malformación dos nenosQue nunca nacerán Polo secretismo das palabrasNamentres sexa posible a vidaOfrecerei-te a vida!

18

Page 19: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

MIENTRAS SEA POSIBLE

Mientras sea posibleSe hay una opciónDeja a los ríos llenarseDeja a las colinas alegrarse

Acaso hay los que no pueden correrLos que no pueden volarTras las alas de los pájarosY las voces del viento

Mientras sea posible amarIndistintamenteBajo un cielo oscurecido de cementoEn las aguas que mueren cotidianamentePor la mano inerme¡Te amaré sin motivos!

En la malformación de los niñosQue nunca naceránPor el secretismo de las palabrasMientras sea posible la vida¡Te ofreceré la vida!

19

Page 20: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

O CANTO DOS ARROACES

Hoxe contemplei as aletas que rachaban o horizonteOs corpos dos atlantesBatendo o infrutuoso aire a barloventoO canto dos arroacesNo estéril arquetipo das maquetas

Quixen abandonar a nao que nos sostiñaVoar cara a eternidadeEsa imposible historia de promesas irrecoñeciblesO veo da devastaciónNos aniquilados rostros da memoria

Perseguidos camiñantes do entretempoQue ditoso prefacio para o meu descanso!As rotuladas mascaradas do milenioNa delimitada constelación de ArturoO sol encobre os prantos escurosDos viaxantes extrapolados

A voz confusa da vixiliaAzoutada polas redesAs cristas enfrontadas das acometidas

Perseguidos camiñantes do entretempoQue ditoso prefacio para o meu descanso!

20

Page 21: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

EL CANTO DE LOS ARROACES

Hoy contemplé las aletas que rompían el horizonteLos cuerpos de los atlantesBatiendo el infructuoso aire a barloventoEl canto de los arroacesEn el estéril arquetipo de las maquetas

Quise abandonar la nave que nos sosteníaVolar hacia la eternidadEsa imposible historia de promesas irreconociblesEl velo de la devastaciónEn los aniquilados rostros de la memoria

Perseguidos caminantes del entretiempo¡Qué dichoso prefacio para mi descanso!Las rotuladas mascaradas del milenioEn la delimitada constelación de ArturoEl sol encubre los lamentos oscurosDe los viajantes extrapolados

La voz confusa de la vigiliaAzotada por las redesLas crestas enfrentadas de las acometidas

Perseguidos caminantes del entretiempo¡Qué dichoso prefacio para mi descanso!

21

Page 22: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

ONDE O CEO E A TERRA SE DETEÑEN

Onde o ceo e a terra se deteñenHai murmurios distantes de tormentaSoles grises nos arrecifes coralinosAugas claras dunha estraña transparencia

Leva-me alí!No serán esmaltado de sorrisosPor camiños de nubes e de brétema

Leva-me na túa ausencia inconscienteNo teu vívido e claro ollar azulAcaso veñan as serodias horasNo inacabado cadro das estrelasEstrelecidas fantasíasQue nos acosan ao pasar os días

Leva-me alí poetisa!

Leva-me!Aínda que poida ser a mesma morte quen me guíe!Lévame nas ás do ventoUnha pomba cunha póla de oliveiraPresa da noitebra rede do destino

Leva-me alíAquel camiñoOnde o ceo e a terra se deteñen!

22

Page 23: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

DONDE EL CIELO Y LA TIERRA SE DETIENEN

Donde el cielo y la tierra se detienenHay murmullos distantes de tormentaSoles grises en los arrecifes coralinosAguas claras de una extraña transparencia¡Llévame allí!En el atardecer esmaltado de sonrisasPor caminos de nubes y de niebla

Llévame en tu ausencia inconscienteEn tu vívido y claro mirar azulAcaso vengan las tardías horasEn el inacabado cuadro de las estrellascentelleantes fantasíasQue nos acosan al paso de los días

¡Llévame allí poetisa!

¡Llévame!¡Aunque pueda ser la misma muerte quien me guíe!Llévame en las alas del vientoUna paloma con una rama de olivoPresa de la noctámbula red del destino

¡Llévame allíAquel caminoDonde el cielo y la tierra se detienen!

23

Page 24: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

NA TEMPESTADE

Tento descifrar aquela combinaciónSen recursos aritméticos

A apoplexía da existenciaApreixada pola condena e a redención

Un cálculo máis para a milésimaParte da liberdade

O destino unido ao indeterminadoLeva-nos á aparencia de crer-nosOs indiscutibles donos da realidade

O corvo gralla desde o precipicioContemplando a carneDo que foi preso da carneA noite que alimenta a esenciaAnimada polas ás da tempestade e o espírito O primeiro recurso da desolaciónBaixo un ceo insaciable de cometas

No teu cabelo relocen como estrelasAs aras que entretecen os fíos da vida

24

Page 25: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

EN LA TEMPESTAD

Intento descifrar aquella combinaciónSin recursos aritméticos

La apoplejía de la existenciaAprisionada por la condena y la redención

Un cálculo más para la milésimaParte de la libertad

El destino unido a lo indeterminadoNos lleva hacia la apariencia de creernosLos indiscutibles dueños de la realidad

El cuervo grazna desde el precipicioContemplando la carneDel que fue preso de la carneLa noche que alimenta la esenciaAnimada por las alas de la tempestad y el espírituEl primer recurso de la desolaciónBajo un cielo insaciable de cometas

En tu cabello relucen como estrellasLos altares que entretejen los hilos de la vida

25

Page 26: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

SEGUNDA ESTACIÓN

Volverán aqueles díasAtinxidos de memoriasNa lene resposta Dos armisticios da vida

Esa música que vibraDesde as tempas a almaUn toque de ledicia a tempoPara redimirnos da doenza Agardo nun recunchoAbocado á destruciónEncadeada sentencia de silenciosy circunstancias

Unha falsa entrega de emotividadeNos teus ollos

Esa chuvia febleRedacta poemas invernaisPequenos panfletos da liberación

No meu soño atento de tormentasHai un claro de nubes sobre nósE a pregaria do Señor que nos contemplaUnha vez máis no paraíso do teu nome

26

Page 27: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

SEGUNDA ESTACIÓN

Volverán aquellos díasLlenos de memoriasEn la leve respuesta De los armisticios de la vida

Esa música que vibraDesde las sienes el almaUn toque de alegría a tiempoPara redimirnos de la dolencia

Espero en un rincónCercano a la destrucciónEncadenada sentencia de silenciosy circunstancias

Una falsa entrega de emotividadHacia tus ojos

Esa lluvia débilRedacta poemas invernalesPequeños panfletos de la liberación

En mi sueño atento de tormentasHay un claro de nubes sobre nosotrosY la plegaria del Señor que nos contemplaUna vez más en el paraíso de tu nombre

27

Page 28: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

LILAINA

Estaba destinado a ser asíDesde que se forxou a creaciónNo seu primeiro día

O seu paso polo mundo foi fugazE escura sentenza sen propósitoUn edén de dozura Percorrendo as súas veas marxinaisNun harén de lasciva hipocrisía Sen remedioQue facer desta aparencia que nos debilitaEsa absurda inconcreción que nos desgana?

Admitirei aquela fallaAquel sentido suplicante de materiaO bordel aberto á carne sen sentidoNesa tola carreira que conforma a nosa vida

Amor desprezable de conspiradas treboadasAmor repudiado de cadeas e presentesCedo ante ti sublime e intocableNa condición suicida das primaveras

28

Page 29: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

BAGATELA

Estaba destinado a ser asíDesde que se forjó la creaciónEn su primer día

Su paso por el mundo fue fugazY oscura sentencia sin propósitoUn edén de dulzuraRecorriendo sus venas marginalesEn un harén de lasciva hipocresíaSin remedio¿Qué hacer de esta apariencia que nos debilita?¿Esa absurda inconcreción que nos desgana?

Admitiré aquella faltaAquel sentido suplicante de materiaEl burdel abierto a la carne sin sentidoEn esa loca carrera que conforma nuestra vida

Amor deleznable de conspiradas tormentasAmor repudiado de cadenas y presentesCedo ante ti sublime e intocableEn la condición suicida de las primaveras

29

Page 30: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

ÉXODO

Chega o intre En que toda espera é boa E un senta-se no precipicio da noite Agardando

Semella que o recordo nos invade Os cálamos espidos e as calandras Non desmenten

Supoño que chega o intre De contemplar a nosa obra E toda espera é boa

Porque este sol é diferente Presente patético e simplista Secreta vellez que enmudece os nosos Beizos E enche a nosa alma de profecías

E logo marchas desvestindo-te das luces E das sombras Das árbores brota o renovo Sobre as pedras conspira a vida

Chega o intre no que asentes Á dor e á felicidade E dis que todo é como é E aceptas Ese concerto que nos invade E precipita

Vivín dabondo Como para perder-me na lonxevidade Das estacións Inclusive mentindo Sen saber canto me enganaba

Ben sei que a gloria Debe ser tan efémera Como os intres nos que desistimos De vivir

E glorifícante pensar na palabra Dos homes que se humillan á providencia Que doado foi crer-nos na palabra Cando nos sentiamos glorificados!

Hai un momento para a abundancia E outro para a decadencia A miña carne podrece nesta agoniada Espera Por que negalo?...

A herba peiteada polos Deuses Sucede-nos!

30

Page 31: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

ÉXODO

Llega el momento En que toda espera es buena Y uno se sienta en el precipicio de la noche Aguardando

Semeja que el recuerdo nos invade Los cálamos desnudos y las calandrias No desmienten

Supongo que llega el momento De contemplar nuestra obra Y toda espera es buena

Porque este sol es diferente Presente patético y simplista Secreta vejez que enmudece nuestros labios Y llena nuestra alma de profecías

Y luego marchas Desvistiéndote de las luces Y de las sombras De los árboles brota el renuevo Sobre las piedras conspira la vida

Llega el momento en el que asientes Al dolor y a la felicidad Y dices que todo es como es Y aceptas Ese concierto que nos invade Y precipita

He vivido lo suficiente Como para perderme en la longevidad de las estaciones Incluso mintiendo Sin saber cuánto me engañaba

Bien sé que la gloria Debe ser tan efímera Como los instantes en los que desistimos De vivir

Es glorificante pensar en la palabra De los hombres que se humillan a la providencia ¡Qué fácil fue creernos en la palabra Cuando nos sentíamos glorificados!

Hay un momento para la abundancia Y otro para la decadencia Mi carne se pudre en esta agonizante espera ¿Por qué negarlo? ...

¡La hierba peinada por los Dioses nos sucede!

31

Page 32: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

SERÁNS

As tristuras medranNesta fantástica e dúctilControversia que nos azouta

Perdoa-me agora mansamenteCando bicaba os teus labios sen estima

Perdoa-me agora docementeCando te mentínCando te ocultei

Estas circunstanciasQue penduran do ceo como estrelasBágoas da nosa condición

32

Page 33: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

ATARDECERES

Las tristezas crecenEn esta fantástica y dúctilControversia que nos azota

Perdóname ahora mansamenteCuando besaba tus labios sin estima

Perdóname ahora dulcementeCuando te mentíCuando te oculté

Estas circunstanciasQue penden del cielo como estrellas¡Lágrimas de nuestra condición!

33

Page 34: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

ALETHIA

Resplandecentes destelosDestilados en alcoholO enviuvado sarcasmo da vixilia nobiliariaEnleada na chameante danza do desexo

Aquel amor cobizosoDo seu tesouro cobizadoA perla virxe da fresca xuventudeDaqueles anos desvirtuados

Primeiro amante Nas infantís lembranzas do pretexto

A porta pechada dun mundoSecuestrado nun espelloCada xesto de paixónMedrou como un adeus perpetuo

Inocencia febril e medoAfogado nas lúas de cristalResplandecentes destelosDestilados en alcohol

Celosamente gardada!

34

Page 35: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

ALETHIA

Resplandecientes destellosDestilados en alcoholEl enviudado sarcasmo de la vigilia nobiliariaEnzarzada en la llameante danza del deseo

Aquel amor codiciosoDe su tesoro codiciadoLa perla virgen de la fresca juventudDe aquellos años desvirtuados

Primer amanteEn las infantiles memorias del pretexto

A puerta cerrada de su mundoSecuestrado en un espejoCada gesto de pasiónCreció como un adiós perpetuo

Inocencia febril y miedoAhogado en las lunetas de cristalResplandecientes destellosDestilados en alcohol

¡Celosamente guardada!

35

Page 36: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

OUTONAL

Esta é a mellor indagación desde a prehistoria Descubrín os murmurios dos despoboados

SEMPRE CHOVE EN OUTONO RÍOS E PRADOS Os miserables destinos dos desherdados Anima-te a seguir flor do meu esquezo Neste val de constante tolemia

SEMPRE CHOVE EN OUTONO Douradas vixilias Os quedos prantos do tempo nas eiras

Queda-te de paso esta noite e este día! Queda-te no meu cuarto ollando as pingueiras E os negros encerados!

Queda-te para a miña morte! Queda-te para o meu corpo! SEMPRE CHOVE EN OUTONO

Entendín que podía espir-te na herba sobre as brancas folerpas E as augas durmidas Emprendín para a miña sorte Camiños desafiuzados

SEMPRE CHOVE EN OUTONO RÍOS E PRADOS

Baixo o silencio da fraga agardo As follas dos castiñeiros Caer nos teus soños

SEMPRE CHOVE EN OUTONO Paxaros de escuma Nas asubiantes rompentes mariñas

Queda-te no meu leito! Queda-te con premura Que esta noite vai frío Alá polas alturas!

Queda-te para a miña morte! Queda-te para o meu corpo!

SEMPRE CHOVE EN OUTONO Notas bendicidas polas voces Recamadas contricións e Avemarías

Entendín que podía bicar o gardado Entendín que non debía seguir agardando

Queda-te no meu cuarto este día! Queda-te para o meu recordo! SEMPRE CHOVE EN OUTONO

36

Page 37: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

OUTOÑAL

Esta es el mejor descubrimiento desde la prehistoria Descubrí los murmullos de los despoblados

SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO RÍOS Y PRADOS Los miserables destinos de los desheredados Anímate a seguir flor de mi olvido En este valle de constante locura

SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO Doradas vigilias Los tranquilos llantos del tiempo En las eras

¡Quédate de paso esta noche y este día! ¡Quédate en mi cuarto mirando las goteras Y los negros encerados!

¡Quédate para mi muerte! ¡Quédate para mi cuerpo! SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO

Entendí que podía desnudarte en la hierba Sobre los blancos copos Y las aguas dormidas Emprendí para mi suerte Caminos desahuciados

SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO RÍOS Y PRADOS

Bajo el silencio del bosque espero Las hojas de los castaños Caer en tus sueños

SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO Pájaros de espuma En las silbantes rompientes marinas

¡Quédate en mi lecho! ¡Quédate con premura Que esta noche hace frío Allá por las alturas!

¡Quédate para mi muerte! ¡Quédate para mi cuerpo!

SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO Notas bendecidas por las voces Recamadas contriciones y Avemarías

Entendí que podía besar lo guardado Entendí que no debía seguir aguardando

¡Quédate en mi cuarto este día! ¡Quédate para mi recuerdo!

SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO

37

Page 38: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

ESTAS PAREDES OEN TRAS A MORTE

A lavadora non para de dar voltas No centrifugado dun recen nacido Algún día parirá o seu bebé entre os trapos

A casa esta cada vez máis baleira Semella un cadáver corrompido Nun cadaleito pretensioso e vulgar A inacabada obra de enxeñería Dalgún prosaico tolo Que nos confundiu con abellas

O veciño de arriba está a mexar É un vello retirado e tolleito Que desgasta as súas últimas enerxías na TV Na procura dalgún irrepetido tele-cinema O zoar esvara polos canos Incrusta-se na bañeira Enlea as fustrigadas trabes de metal Como un diapasón sonoro E fai tremer todo o edificio cando tira da cisterna

A veciña de enfronte Fai o amor cun amante eventual Algunha testemuña de Xehová Que petou á súa porta E caeu nas súas redes evanxelizadoras Sen remedio

Desde a miña habitación escoito os arames Que ouvean como cans nunha noite de lúa

Algún día chamarei á súa porta!

O teléfono soa no terceiro Escoita-se falar a dúas persoas

Algunha trangallada amorosa Unha liorta en particular A través da canle Podo esculcar as voces Que se cruzan até a tolemia

Ao interlocutor das nove escoitase-lle pregoar As desfeitas dominicais en todo o barrio Cando poño os auriculares do radio A volume moderado

Ás veces percorro o lavadoiro de metro e medio Nun lánguido paso e medio Para ver se a lavadora colle auga E sen querer vanse-me os ollos Tras os cristais contiguos Sobre aquel corpo intelectual e selecto

As estrelas alumean escintilantes ritmos Ao compás da súa branca pel crecente A súa blusa flota levemente como brétema Igual que o seu cabelo No contorno duns peitos que manipula Voluptuosamente

Despois saca devagar as súas medias E unha braga de seda como a anoitecida

Ispe delirantes versos nos seus húmidos beizos Mentres o fume do tabaco se eleva

Fai anos que non pago a contribución Fenosa cortou a luz no setenta

38

Page 39: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

Sempre escoita a mesma tocata Cando se masturba Que marabilloso espectáculo!!!

Os gatos mían no lixo Os inquilinos saen polas fiestras precipitadamente A tola do quinto é unha suicida en potencia Estou desexando que se suicide

A colada está lista No medio do salón teño o tendal Que utilizan unha chea de morcegos Para repousar das horas diúrnas

A miña habitación é un refuxio de paso Para os moinantes que venden lilainas na feira E algúns perdidos que vagan polos retretes municipais como pantasmas

Realmente non son un pobre asceta Máis ben son un escéptico incomprendido

O concello vedou-me a auga A lavadora funciona por inercia cando chove Non sei por que

Durmo doce horas diarias E comparto leito coas cascudas Meu pai dicía que ningunha muller Me ía querer E tiña razóns para pensa-lo Sempre fun un pouco raro

Os ratos non saben mal no meu prato Disfrazados de albóndegas

Loxicamente non trafico en drogas E fai tempo que non me deito con prostitutas

Iso si Son un soñador delirante E aínda teño pretensións de cambio Algún día cambiarei de casa Porque estas paredes oen tras a morte

39

Page 40: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

ESTAS PAREDES OYEN TRAS LA MUERTE

La lavadora no para de dar vueltas En el centrifugado de un recién nacido Algún día parirá su bebé entre los trapos

La casa está cada vez más vacía Parece un cadáver corrompido En un ataúd pretencioso y vulgar La inacabada obra de ingeniería De algún prosaico loco Que nos confundió con abejas

El vecino de arriba está orinando Es un viejo retirado y tullido Que desgasta sus últimas energías en la TV Buscando algún irrepetido tele-cinema El eco resbala por las cañerías Se incrusta en la bañera Enzarza las hostigadas bigas de metal Como un diapasón sonoro Y hace temblar todo el edificio cuando tira de la cisterna

La vecina de enfrente Hace el amor con un amante eventual Algún testigo de Jehová Que llamó a su puerta Y cayó en sus redes evangelizadoras Sin remedio Desde mi habitación escucho los alambres Que aúllan como perros en una noche de luna

¡Algún día llamaré a su puerta!

El teléfono suena en el tercero Se escucha hablar a dos personas Alguna discusión amorosa Una reyerta en particular

A través del canalPuedo espiar las vocesQue se cruzan hasta la locura

Al interlocutor de las nueve se le escucha pregonarLos desastres dominicales en todo el barrioCuando pongo los auriculares de la radioA volumen moderado

A veces recorro el trastero de metro y medioEn un lánguido paso y medio Para ver si la lavadora coge aguaY sin querer se me van los ojosTras los cristales contiguosSobre aquel cuerpo intelectual y selecto

Las estrellas alumbran resplandecientes ritmosAl compás de su blanca piel crecienteSu blusa flota suavemente como nieblaIgual que su cabelloEn el contorno de unos pechos que manipulaVoluptuosamente

Después saca despacio sus mediasY una braga de seda como el anochecer

Desnuda delirantes versos en sus húmedos labiosMientras el humo del tabaco se eleva

40

Page 41: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

Siempre escucha la misma tocata Cuando se masturba ¡¡¡Qué maravilloso espectáculo!!!

Las gaviotas están en los tejados Los gatos maúllan en la basura Los inquilinos salen por las ventanas precipitadamente La loca del quinto es una suicida en potencia ¡Estoy deseando que se suicide!

La colada está lista En medio del salón tengo el tendedero Que utilizan un montón de murciélagos Para reposar en las horas diurnas

Mi habitación es un refugio de paso Para los feriantes que venden baratijas en el mercado Y algunos perdidos que vagan por los retretes municipales Como fantasmas

Realmente no soy un pobre asceta Más bien son un escéptico incomprendido

Hace años que no pago la contribuciónFenosa cortó a la luz en los setentaEl ayuntamiento me vedó el agua

La lavadora funciona por inercia cuando llueveNo sé por qué

Duermo doce horas diariasY comparto lecho con las cucarachasMi padre decía que ninguna mujerMe iba a quererY tenía razones para pensarloSiempre fui un poco raro

Los ratones no saben mal en mi platoDisfrazados de albondiguillas

Lógicamente no trafico en drogasY hace tiempo que no me acuesto con prostitutas

Eso síSon un soñador deliranteY aún tengo pretensiones de cambioAlgún día cambiaré de casaPorque estas paredes oyen tras la muerte

41

Page 42: POEMA DESHUMANIZADOuploads.worldlibrary.net/uploads/pdf/20150106133619poema_deshu… · Pienso a veces que no existo O tal vez que una pregunta sin respuesta ... Si alguna vez sentimos

POEMA DESHUMANIZADO

ÍndicePOEMA DESHUMANIZADO..........................................................................................................................4PEQUENO POEMA CAMPESTRE..................................................................................................................6DA AGONIANTE SÚPLICA DAS AGUIAS....................................................................................................8DÍAS SEN HOMES.........................................................................................................................................10ESCUROS PRESAXIOS.................................................................................................................................12NALGÚN LUGAR DO TEMPO.....................................................................................................................14CENOTAFIO....................................................................................................................................................16NAMENTRES SEXA POSIBLE.....................................................................................................................18O CANTO DOS ARROACES.........................................................................................................................20ONDE O CEO E A TERRA SE DETEÑEN....................................................................................................22NA TEMPESTADE..........................................................................................................................................24SEGUNDA ESTACIÓN...................................................................................................................................26LILAINA..........................................................................................................................................................28ÉXODO............................................................................................................................................................30SERÁNS...........................................................................................................................................................32ALETHIA.........................................................................................................................................................34OUTONAL.......................................................................................................................................................36ESTAS PAREDES OEN TRAS A MORTE.....................................................................................................38

42