OPAMATAμιας χειμερινής μέρας

Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν και μουσυμπαραστάθηκαν, ιδιαίτερα την ΔήμητραΚωνσταντοπούλου για την οικονομική της στήριξη.

Χρήστος Αναγνωστόπουλος

ΟΡΑΜΑΤΑμιας χειμερινής μέρας

στην Τερέζα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Κάποτε μια καλή και συμπαθέστατη κυρία,μελλοντολόγος στο επάγγελμα, μου είπε πως παρά τιςμέχρι τότε ατυχίες μου είμαι ένα τυχερό άτομο και μιαμέρα θα αποκτούσα και πλούτο και δόξα. Καθόλουεύστοχη πρόβλεψη όπως διαπίστωσα αφού οι μπελάδες,τα μπλεξίματα και η συνεχής έλλειψη χρημάτων έγινανη σκιά μου από τότε που γεννήθηκα. Τα πλούτη και τηνδόξα, δε λέω, ποιος δεν τα θέλει αλλά δεν έγιναν ποτέπροτεραιότητές μου. Οι έμμονες ιδέες και το πείσμαμου να μάθει ο κόσμος τη ‘δική μου αλήθεια’κατέστρεψαν τις λιγοστές ευκαιρίες που είχα στη ζωήμου. Αλλά ακόμα και σήμερα δεν έβαλα μυαλό,συνεχίζω ακάθεκτος.

Δεν είμαι τρελός αν και πολλοί φίλοι και συγγενείς,σχεδόν όλοι θα ’λεγα, ισχυρίζονται το ακριβώςαντίθετο. Τρελός για δέσιμο θα σας πουν, μερικοί μεσυμπόνια, οι πιο πολλοί χλευάζοντας. Εγώ όμως μιαχαρά είμαι, και όλα έγιναν όπως ακριβώς τα λέω. Μεπολύ μεράκι αποφάσισα να γράψω τις περιπέτειές μουέτσι για να υπάρχουν και στα γραπτά, κι ότι βγει.

Γεννήθηκα στις 24 Οκτωβρίου 1953 στην ΕφύραΑμαλιάδας, ένα γραφικό χωριό της ορεινής Ηλείαςδυτικά της Πελοποννήσου. Οι γονείς μου, αξιόλογοιάνθρωποι, ήταν αγρότες με επτά παιδιά.Μεγαλώσαμε δύσκολα. Η φτώχεια και οι πολλέςστερήσεις όπως στα περισσότερα παιδιά τηςμεταπολεμικής εποχής της δεκαετίας του πενήνταήταν τα διακριτικά της παιδικής μου ηλικίας. Παράτην μιζέρια της οικογένειας μου σαν από θαύμα, στοσπίτι μας υπήρχε ένα ραδιόφωνο μάρκας Σίνγκερ.Τολμώ να πω ανέλπιστη τύχη, καθώς τότεραδιόφωνο είχαν μόνο οι πολύ πλούσιοι, και στηνπεριοχή μόνο ο πρόεδρος του χωριού. Με αυτό τοραδιόφωνο λοιπόν ακούγοντας τα βράδια ταελληνικά προγράμματα του BBC ταξίδευα με το νουμου σε όλο τον κόσμο και ήταν μια καταπληκτικήεμπειρία.

Το πρωί όμως ξυπνούσα στη καταθλιπτικήπραγματικότητα. Νοτισμένα ρούχα, παλιά τρύπιαπαπούτσια, τσαλακωμένα τετράδια και μερικέςφορές χωρίς μολύβι, ήταν τα εφόδια μου για τοσχολείο, ένα παλιό ετοιμόρροπο κτήριο με το κρύονα μπάζει από παντού, τα σπασμένα τζάμια, και τιςχαραμάδες. Αλλά εκεί τι γράμματα θα ήθελε ναμάθει ένα παιδί με τα πόδια παγωμένα και υγρά καιτα χέρια μελανιασμένα από το κρύο;

Έτσι μοιραία το σχολείο δεν με κέρδισε ποτέ καιμια μέρα ύστερα από ένα περιστατικό απλάσταμάτησα να πηγαίνω. Ένα παγερό πρωινό καθώςπήγαινα σχολείο κατσουφιασμένος όπως πάντα καιμουρμουρίζοντας, έγινα μάρτυρας σε ένα ατύχημα.Ο ψαράς του χωριού με το μηχανάκι του σε μιαστιγμή απροσεξίας έπεσε σε ένα χαντάκι.Φοβισμένος έτρεξα να δω τι είχε συμβεί. Ο άτυχοςήταν αιμόφυρτος. Χωρίς δεύτερη σκέψηπροσφέρθηκα να τον βοηθήσω. Όταν πια μεκαθησύχασε πως δεν ήταν κάτι σοβαρό και τατραύματα του επιπόλαια, συνέχισα τον δρόμο μου.Αυτό το επεισόδιο όμως με ανάγκασε να πάωκαθυστερημένος στο σχολείο. Βλέποντας με οδάσκαλος με φώναξε στο γραφείο του. Με αυστηρόκαι επιβλητικό ύφος με κατηγόρησε πως είχααργήσει γιατί είχα πάει να κλέψω πορτοκάλια καιγια αυτό θα έπρεπε να τιμωρηθώ. Δεν είχε άδικο,πολλές φορές αυτός ήταν ο λόγος που αργούσα, ηπείνα βλέπεις, αλλά όχι αυτή τη φορά. Ούτε ναακούσει την δική μου εκδοχή. Πήρε μια μεγάληβέργα και άρχισε να με βαράει με μανία στιςπαλάμες. Εγώ επαναστάτησα από αυτή την άδικηκατηγορία και το ξύλο και γύρισα τρέχοντας στοσπίτι ρίχνοντας μαύρη, κατάμαυρη πέτρα πίσω μου.Οι γονείς μου βέβαια με ικέτευαν να γυρίσω και νατελειώσω έστω το δημοτικό. Εγώ όμως ήμουνανένδοτος. Έτσι σταμάτησα στην πέμπτη δημοτικού.

Το έτος 1966 σε ηλικία δεκατριών ετών ξεκινάωγια το πρώτο μεγάλο ταξίδι της ζωής μου. Θαπήγαινα στην Αθήνα όπου ζούσαν δύο από τααδέλφια μου. Έμεινα μαζί τους στο Μεταξουργείο,στην οδό Γερανιού και Πειραιώς. Μετά από μιαμαραθώνια ταλαιπωρία βρήκα δουλειά σαν βοηθόςτορναδόρου. Μια δουλειά όμως που ήταν πολύβαριά και δύσκολη για ένα δεκατριάχρονο παιδί.Έτσι ξεκίνησε μια καινούργια Οδύσσεια ανεύρεσηςεργασίας. Εποχή όμως πολύ δύσκολη στην Αθήναιδιαίτερα για ένα παιδί από την επαρχεία χωρίςγνώσεις πάνω σε κάποιο επάγγελμα.

Ήταν Αύγουστος, η ζέστη ανυπόφορη όμως εγώαπό νωρίς βρισκόμουν στους δρόμους ψάχνοντας γιαδουλειά. Μια μέρα, άφραγκος όπως πάντα,κουρασμένος, πεινασμένος και με το στόμα στεγνόαπό την δίψα ανηφόριζα την Σταδίου. Μ' έπιασεαπελπισία. Δεν άντεξα, μπήκα σ' έναζαχαροπλαστείο με σκοπό να ζητήσω λίγο νερό. Οιδιοκτήτης πίσω από τον πάγκο με κοίταξε και

έσκασε ένα χαμόγελο. Καλώς τον, μου είπε,άργησες. Τι άργησα, πήγα να πω, αλλά η ματιά μουκαι το μυαλό μου είχανε κολλήσει στο ψυγείομπροστά του. Γεμάτο κάθε λογής πάστες,φρεσκότατες, λαχταριστές. Μαγεύτηκα. Έλα, μουλέει ο ζαχαροπλάστης γελώντας, πάμε στο πατάρι νασε κεράσω μια σοκολατίνα. Εγώ ξεροκατάπια, μιλιάόμως δεν μπορούσα να βγάλω. Τον ακολούθησα σανυπνωτισμένος. Μου έφερε τη σοκολατίνα και έναποτήρι νερό. Κατέβασα μονορούφι το νερό και μετάέπιασα την σοκολατίνα. Παναγία μου, λέω από μέσαμου, τι γεύση είναι αυτή, βγαλμένη από τονΠαράδεισο. Δάκρυσα. Ο ζαχαροπλάστης που τόσηώρα με παρακολουθούσε χαμογελαστός περίμενε νατελειώσω και μετά έβγαλε από το πορτοφόλι του έναπεντακοσάρικο και μου το έδωσε. Δώσ' το στοαφεντικό σου, μου λέει, και πες του να στείλει τηνπαραγγελία αύριο, μην αργήσει. Πια παραγγελία ,πιο αφεντικό, πήγα να πω, αλλά ξαφνικά κατάλαβα.Με είχε περάσει για άλλον. Προβληματίστηκα, αντου έλεγα την αλήθεια θα μ' έδιωχνε με τις κλωτσιέςάσε που σίγουρα θα μου ζήταγε να πληρώσω τηνπάστα. Ανατρίχιασα με τη σκέψη ότι μπορεί νακαλούσε και την αστυνομία. Έτσι λοιπόν πήρα τοπεντακοσάρικο και το έβαλα στη τσέπη. Εντάξει, τουείπα, μείνετε ήσυχος. Γρήγορα κατέβηκα τις σκάλεςτον ευχαρίστησα για την πάστα, βγήκα έξω από τοζαχαροπλαστείο και έγινα καπνός.

Ήθελα όμως να ξεφύγω απ' αυτή τη κατάστασηκαι πάνω στην απελπισία μου κατέφυγα σε μιαανόητη για την ηλικία μου πράξη. Σε μια έρημηαυλή στη Φιλοθέη διέκρινα ένα ποδήλατο. Τότε μουήρθε στο μυαλό μια τρελή ιδέα. Να πάρω τοποδήλατο και να φύγω για το χωριό μου. Χωρίςδεύτερη σκέψη μπήκα ήρεμα στην αυλή καικαβάλησα το ποδήλατο. Ήταν καλοκαίρι Αύγουστος1967. Η ζέστη ήταν αφόρητη και ο τρόμος μουμεγάλος να μην με πιάσουν. Μέχρι το Αίγιοκράτησαν οι ρόδες του ποδηλάτου. Εκεί σκέφτηκανα το πουλήσω όσο όσο και με τα χρήματα να φύγωσιδηροδρομικώς για το χωριό μου. Μπήκα σε ένακαφενείο για να παζαρέψω την τιμή. Κάποια στιγμήένας παρευρισκόμενος που είχε καταλάβει ότι κάτιύποπτο συνέβαινε με ρώτησε γιατί ήθελα να τοπουλήσω και μου ζήτησε τα χαρτιά του ποδηλάτου.Τα 'χασα, δεν ήξερα τι να απαντήσω. Κατάλαβανόλοι τι συμβαίνει και ειδοποίησαν την τότεΧωροφυλακή. Εκείνοι με τη σειρά τους πράττονταςτο ιερό καθήκον τους και παρά τα παρακάλια μου,

έστειλαν τα καλά μαντάτα στους γονείς μου. Ήρθεκαι με πήρε η μητέρα μου φανερά ανήσυχη καικαταστεναχωρημένη. Τώρα καταλαβαίνετε τιεπακολούθησε. Στο χωριό το μεροκάματο ήτανδυσεύρετο. Ο πατέρας μου, έξαλλος, μου ανέθεσε ναφυλάω τα ζώα της οικογένειας. Δεν ήταν βέβαια ότικαλύτερο ονειρευόμουν αλλά τουλάχιστον κάτιέκανα και τέλος πάντων ήταν η τιμωρία μου και τηνδέχτηκα.

Κάποια μέρα η μητέρα μου με έστειλε να πάωφαγητό στον πατέρα μου που όργωνε κάτι χωράφιαστη Ψηλή Ράχη, ένα μέρος αρκετά μακριά από τοχωριό και ανηφορικό. Εκεί, πολλές φορές, άφηνα ταπρόβατα βόσκουν και σκαρφάλωνα στην κορυφήτου βουνού. Είχα βρει μια μεγάλη ρόδα φορτηγούκαι την άφηνα να κατρακυλάει κάτω στην πλαγιά,τριακόσια περίπου μέτρα, μέχρι που έφτανε τοίσιωμα. Τότε κατέβαινα την κουβαλούσα πάλι πάνω,ιδρωμένος χωρίς κούραση όμως, και πάλι απ' τηναρχή. Με αποθέωνε να την βλέπω να γυρνάει, ξανάκαι ξανά, το έβρισκα συναρπαστικό.

Λαχάνιασα και ίδρωσα μέσα στο λιοπύρι τουκαλοκαιριού μέχρι να φτάσω κι έτσι έκατσα ναξεκουραστώ και να κάνω παρέα στον πατέρα μουόσο έτρωγε. Τα δυο άλογα πιο πέρα βρήκαν κι αυτάτην ευκαιρία να ξαποστάσουν και στρώθηκανφαρδιά πλατιά χάμω στη γη. Μισοξαπλωμένοςχουζούρευα τα κουκούτσια από τις ελιές που έφτυνεένα ένα ο πατέρας μου. Δεν βιαζόμουνα να φύγω,ήταν μια όμορφη και ήσυχη βουνοπλαγιά και τογλυκό πράσινο τριγύρω με ηρεμούσε. Ούτε ταπρόβατα που έβοσκαν απέναντι δεν βέλαζαν.Ξαφνικά, από το πουθενά θα έλεγα, εμφανίστηκεστον ουρανό ένα μεγάλο γκρίζο στρογγυλόαντικείμενο. Στάθηκε πάνω από τον κάμπο, χωρίς νακουνιέται. Πως βρέθηκε εκεί ξαφνικά αναρωτήθηκα.Ρώτησα τον πατέρα μου τι ήταν αυτό και αν ήταναεροπλάνο. Αυτός μου απάντησε πως δεν ήταν αλλάδεν ήξερε να μου πει περισσότερα. Εγώ είχα ακούσειστο ραδιόφωνο για κάτι περίεργα αντικείμενα πουείχαν δει μερικοί στον ουρανό που έρχονταν απόάλλους κόσμους, ούφο τα λέγανε, και κατάλαβα πωςμάλλον ένα τέτοιο θα ήταν. Τελικά δεν είμαστεμόνοι σκέφτηκα, ο κόσμος είναι μεγάλος, τεράστιοςκαι ξαφνικά μου ήρθε η επιθυμία να γνωρίσω αυτόντον κόσμο, σίγουρος ότι εκεί θα έβρισκα την τύχημου που λένε. Καθόμουν και το κοίταζα με δέος, γιαώρες, έτσι μου φάνηκε, αποβλακωμένος, περίεργοςνα δω τι θα κάνει, αν θα κατέβαινε πιο κάτω, αν μας

έβλεπε κανείς και αν θα μας έκαναν κακό. Άραγεείχε μέσα κανένα απ' αυτά τα πράσινα ανθρωπάκιαπου λέγανε; Πήδηξα πάνω και άρχισα να κουνώ ταχέρια μου. Έεεε! φώναζα χοροπηδώντας. Αν εκείνητη στιγμή κατέβαινε κάποιος, όποιο χρώμα και ναείχε, μα το Θεό θα πήγαινα μαζί του. Ούτε μιαστιγμή δεν φοβήθηκα. Ο πατέρας μου εξαγριωμένοςκαι λιγάκι φοβισμένος απ' ότι κατάλαβα, μ' άρπαξεαπό το αυτί και βρίζοντας με τράβηξε μαζί του πίσωαπό κάτι βράχια. Δε μ' άφησε να κοιτάξω πίσω ούτεμια φορά.

Μετά από λίγο κατηφορίσαμε προς το χωριό, εγώτρίβοντας τ' αυτί μου που ακόμα πονούσε αλλάεκστασιασμένος από αυτό που είδα. Βρήκα τότε τηνευκαιρία να κρυφοκοιτάξω αλλά το αντικείμενο είχεπια εξαφανιστεί. Ο πατέρας μου δε, κατόπιν πιονηφάλιας σκέψης αποφάσισε ότι το γεγονός αυτόέδειχνε πως μια μέρα εγώ θα γινόμουν μεγάλος καιτρανός. Ήταν φως φανάρι έλεγε και ξανάλεγε καικαμάρωνε. Δυστυχώς όμως πέθανε με τον καημό ναμε δει έτσι όπως ονειρευόταν.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ

Όμως εγώ είχα πια αποφασίσει, ήθελα να δω τονκόσμο, να βρω την τύχη μου. Έτσι για αρχή, γύρισαπάλι στην Αθήνα έτοιμος τούτη τη φορά να κάνω ότιθα έβρισκα.

Φτάνοντας λοιπόν και επειδή μου άρεσαν οιμουτζούρες και οι μηχανές έψαξα για δουλειά σεσυνεργεία. Στάθηκα τυχερός, βρήκα σε ένα, βοηθόςμηχανικού. Όλες οι ατυχίες στη ζωή μου ξεχάστηκανμονομιάς, ο κόσμος πια ήταν όλος δικός μου και τομέλλον μου φάνταζε ρόδινο.. .για λίγο, αφού πολύσύντομα τα χρέη ανάγκασαν τον εργοδότη μου ναβάλει λουκέτο και εμένα να βγω πάλι στους δρόμουςψάχνοντας για άλλη δουλειά.

Ένα βράδυ βρέθηκα στη οδό ΑγίουΚωνσταντίνου. Εκεί είδα ένα μεσόκοπο ζευγάρι ναπροσπαθεί να φτιάξει το αυτοκίνητο του. Πρόθυμοςόπως πάντα είπα να βοηθήσω. Ήταν ένα Όπελ καικατάφερα πολύ σύντομα να αποκαταστήσω τηνβλάβη. Κόρδωσα από περηφάνια. Ο κύριος μεευχαρίστησε και θέλησε να με πληρώσει. Αρνήθηκαλέγοντας πως δεν ήταν κάτι σημαντικό. Εκείνη τηνστιγμή ένοιωσα μια απερίγραπτη ανωτερότητα,πρωτοφανή συναίσθημα για μένα. Εκείνος επέμεινεόμως και μ' αυτά και μ' αυτά βρέθηκα κάποια στιγμήμε πεντακόσιες δραχμές, ιλιγγιώδες ποσό εκείνη τηνεποχή, ατελείωτο, για μένα τουλάχιστον. Βαρέθηκαόμως να γυρνάω την Αθήνα ζητιανεύοντας γιαδουλειά και έτσι ένα ωραίο πρωινό πήρα τηναπόφαση να γυρίσω πάλι στο χωριό. Με τι όμως; Τοπεντακοσάρικο είχε προ πολλού ξοδευτεί. Έτσι πήγαστην οδό Καβάλας με τα πόδια και άρχισα να κάνωωτοστόπ. Εκεί με βρήκε το βράδυ κι ακόμα τίποτα,άσε που έκανε και πολύ κρύο. Σκεφτόμουν ναγυρίσω πίσω όταν κάποια στιγμή βλέπω νασταματάει ένα τζιπ του στρατού. Τουρτουρίζονταςκαι με θράσος πλησιάζω και ρωτώ τον Διοικητή πουήταν μέσα αν πήγαιναν προς Αμαλιάδα. Αυτός έναςπολύ συμπαθητικός τύπος μου απάντησε πως όχιαλλά θα μπορούσε να με φιλοξενήσει για το βράδυστην μονάδα του στο Μεγάλο Πεύκο. Δέχτηκα,καλύτερη προσφορά δεν είχα έτσι κι αλλιώς, πείναγακιόλας, και αμέσως ανέβηκα στο τζιπ. Το πρωί μεφώναξε στο γραφείο του και μου πρότεινε αν ήθελανα πάω εθελοντής φαντάρος στο εργοτάξιο τηςΜΟΜΑ στην Πάτρα. Δέχτηκα με ενθουσιασμό και

ξανά το μέλλον μου άρχισε να ροδίζει. Μου έδωσεμια επιστολή για έναν κύριο στη ΜΟΜΑ, και οοδηγός του με πήγε στον σταθμό των τρένων ναφύγω για Πάτρα. Πλημμυρισμένος από χαρά καισυγκίνηση για το ενδιαφέρον του Διοικητήξεκίνησα. Δυστυχώς όμως και εδώ ατυχία, μάταιαπήγα στη Πάτρα. Η ΜΟΜΑ ήταν υπό διάλυση, ούτετον κύριο που έψαχνα δεν μπόρεσα να βρω. Έτσι μεμαύρες σκέψεις στο κεφάλι για το μέλλον μουγύρισα πίσω στο χωριό.

Μια βραδιά, ενώ καθόμασταν στην πλατεία τουχωριού, είδαμε ένα φορτηγό ενός κινητούκινηματογράφου. Αφού βοηθήσαμε τον υπεύθυνο ναξεφορτώσει τα πράγματα του, και ενώ αυτός έλειπεσε κάποια δουλειά, είχα την φαεινή ιδέα να πάρω τοφορτηγό του για να κάνω μια βόλτα. Αφού έκαναπερίπου τρία χιλιόμετρα αποφάσισα να γυρίσω πίσω.Στο χωριό όμως είχαν καταλάβει τι είχε γίνει και ήδημ' έψαχναν, ο αστυνόμος με κάποιο χωριανό. Ότανμε εντόπισαν μου έκαναν νόημα να σταματήσω. Εγώόχι μόνο δεν σταμάτησα αλλά ανέπτυξα ταχύτητακαι πάνω στον πανικό μου να ξεφύγω έχασα τονέλεγχο και έπεσα σε ένα χαντάκι αρκετά βαθύ.Ευτυχώς εγώ ούτε γρατσουνιά δεν έπαθα το φορτηγόόμως είχε τα χάλια του. Έτσι βρέθηκα στοκρατητήριο στη Εφύρα. Εκεί μετά από θερμέςπαρακλήσεις των γονιών μου με άφησαν ελεύθεροαλλά αφού υποβλήθηκε μήνυση. Μετά από αυτό τοεπεισόδιο και ενώ το κλίμα ήταν πολύ αρνητικόαπέναντι μου και στο σπίτι και στο χωριό -όλοι μεαποκαλούσαν αλήτη, αχαΐρευτο και άλλακολακευτικά - έπεισα τον πατέρα μου να υπογράψειγια να φύγω στα καράβια. Έτσι αφού είχαν γίνειόλες οι απαραίτητες ενέργειες, στις 9 Νοεμβρίου1969 και αφού είχα προσληφθεί από την εταιρείαΛαιμός σαν καθαριστής, ξεκίνησα από την Πάτραγια την Ιταλία για να επιβιβαστώ μια εβδομάδααργότερα στο βαπόρι Καπετάν Γιώργος.

Το πρώτο λιμάνι που σταματήσαμε ήταν τοΚολόμπο και στην συνέχεια το Κέιπ Τάουν. Οπρώτος μεγάλος μας σταθμός ήταν η Σιγκαπούρη,όπου θα μέναμε αρκετές μέρες. Εκεί έναςσυνάδελφος ο Στιουαρτ, μου πρότεινε να αγοράσωαφορολόγητα τσιγάρα και να κάνω εμπόριο, λαθραίαφυσικά. Δεν άργησε να με πείσει αφού το κέρδος δενήταν καθόλου ευκαταφρόνητο. Αγόρασα σαράντακούτες. Ήμουν πάρα πολύ ανήσυχος γιατί ενώφτάναμε στο Πόρτο Καράτσι στο Πακιστάν εγώ δενείχα βρει ασφαλή κρυψώνα για τα τσιγάρα. Πάνω

στην απελπισία μου να μην βρεθώ με χειροπέδεςαποφάσισα να τα ξεφορτωθώ. Λίγο πριν το μεγάλοβήμα κλειδαμπαρώθηκα στην καμπίνα μου και παφπουφ κάπνισα όσα μπορούσα, μην πάνε όλα χαμέναείπα. Άνοιξα μετά το φινιστρίνι και ένα ένα πέταξαότι είχε απομείνει στην θάλασσα. Έτσι βυθίστηκανκαι οι λιγοστές οικονομίες μου και τα όνειρα μου ναγίνω γρήγορα πλούσιος.

Αφού φτάσαμε και μετά από τόσο καιρόπεριορισμού στο πλοίο θέλησα να βγω έξω για ναβρω μια κοπέλα. Μαζί με έναν Αργεντινό φίλοβγήκαμε στην μικρή πόλη και πλησιάσαμε ένανηλικιωμένο και με τα λίγα Αγγλικά που είχα μάθειτου εξήγησα τι θέλαμε. Αυτός μας είπε να τονακολουθήσουμε και μας οδήγησε έξω από την πόλησε ένα μικρό δάσος γεμάτο βουρκόνερα. Πράγματι,σε κάτι μικρές καλύβες ήταν σπιτωμένες επτάκοπέλες, πανέμορφες όλες, μπουκιά και συχώριο,έτσι μου φάνηκαν. Αλλά ύστερα από τόσο καιρόστέρησης ποιος ξέρει, και γριά κουτσοδόντα να μουέφερνε κούκλα θα μου φαινόταν.

Τι γκαντεμιά όμως, πριν προλάβει να γίνει κάτι,κάποιος μπούκαρε μέσα φωνάζοντας πως έρχεται ηαστυνομία και όλοι άρχισαν να τρέχουνπανικόβλητοι. Εμάς μας πήρε ο ηλικιωμένος οδηγόςμας και μας οδήγησε από έναν άλλο δρόμο στηνπόλη για να γυρίσουμε στο πλοίο. Εκεί για κακή μαςτύχη πέσαμε πάνω σε πέντε μεγαλόσωμους Ινδούςαστυνομικούς. Αφού μας έψαξαν σχολαστικά με τηνκατηγορία πως ήμασταν ύποπτοι για εμπορίαναρκωτικών μας πήραν ότι είχαμε πάνω μας.Χρήματα, ρολόγια, γυαλιά ηλίου ακόμα και τασακάκια μας. Πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα καιμετά τις εξηγήσεις που δόθηκαν μας άφησαν ναφύγουμε. Τα πράγματα μας όμως τα κράτησαν, μόνοτα σακάκια πήραμε πίσω. Όταν τόλμησα ναπαραπονεθώ οι αστυνομικοί αρνήθηκαν ότι μαςείχαν 'γδύσει', αλλά εικόνες του εαυτού μου χωμένοστα μπουντρούμια της φυλακής εκεί στη ξενιτιά μουέκλεισαν το στόμα.

Γυρνώντας στο καράβι κουρασμένοι καιπεινασμένοι, από κάθε άποψη, και βρίζοντας τημοίρα μας, επιτέλους είχα και ένα καλό νέο. Τοδικαστήριο που εκκρεμούσε εις βάρος μου για τηνκλοπή του φορτηγού στο χωριό είχε γίνει και είχααθωωθεί. Τους λόγους δεν μου τους είπαν ούτερώτησα. Κατενθουσιασμένος έστειλα χρήματα γιατα έξοδα στον πατέρα μου και τέλειωσε και αυτό το

θέμα.Το βραδάκι μαζευτήκαμε όλοι στο κατάστρωμα,

όπως πολλές φορές, έτσι για να μας περάσει ημοναξιά. Ο μάγειρας, οι άλλοι ναύτες ο καπετάνΓιώργης όλοι σχεδόν έδωσαν το παρόν.Τραγουδώντας πίναμε μπύρες και συζητούσαμε γιατην πατρίδα και τους δικούς μας. Εγώ κάποια στιγμήσηκώθηκα και πήγα στην πρύμνη. Μου άρεσε ναπαρακολουθώ την προπέλα και τον αφρό πουδημιουργούσε. Κρεμάστηκα από τα κάγκελα καιλύγισα το σώμα μου προσπαθώντας να δω καλύτερα.Χωρίς να καταλάβω πως, έχασα την ισορροπία μουκαι βρέθηκα αιωρούμενος με το ένα χέρι να κρατάειαπεγνωσμένα τα κάγκελα και την προπέλα από κάτωνα στριφογυρίζει απειλητικά. Μη θέλοντας νακαταλήξω στο βάθος του ωκεανού έβαλα όσηδύναμη είχα και άρχισα να φωνάζω βοήθεια. Δυοναύτες έτρεξαν αμέσως και με τράβηξαν στοκατάστρωμα λίγο πριν με εγκαταλείψουν οι δυνάμειςμου. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να βρω τοκουράγιο να πλησιάσω ξανά την πρύμνη αλλά ποτέξανά μόνος.

Επόμενος σταθμός ήταν η Κίνα, και έπειτα ηΙαπωνία. Εκεί επισκέφτηκα το Τόκιο και τηνΓιοκοχάμα. Επιτέλους έβλεπα τον κόσμο και ήμουναμέσ' στη τρελή χαρά. Σειρά στο ταξίδι μας είχε ηΒόρεια Κορέα όπου χιόνιζε και είχε διαβολεμένοκρύο. Ένας πονόδοντος με ταλαιπωρούσε από καιρόκαι δεν άντεχα άλλο, έτσι αποφάσισα να επισκεφτώένα οδοντιατρείο. Η πολυτέλεια που επικρατούσεεκεί με άφησε άφωνο. Μυθική, σαν σε παλάτι.Βέβαια δεν είχα δει ποτέ παλάτι αλλά έτσι τοφανταζόμουν. Βελούδο, μετάξι και σκαλιστό ξύλοπαντού. Δύο κρυστάλλινοι πολυέλαιοι κρέμονταναπό την οροφή φωτίζοντας το πανέμορφο μεταξωτόχαλί που κάλυπτε το πάτωμα σχεδόν από άκρη σεάκρη. Ντρεπόμουν να κάτσω, ακόμα κι ότανεπέμεινε μια κυρία με άσπρη στολή. Τελικά έκατσαμαζεμένος στην άκρη του καναπέ και προσέχονταςνα μην αγγίξω τίποτα.

Ταξιδεύοντας προς Ευρώπη στις 31 Μαρτίου1970 πήρα την προαγωγή μου και έγινα θερμαστής.Το μέλλον μου όλο και πιο ρόδινο φάνταζε, καιπολλές φορές εκεί στην κουπαστή ατενίζοντας τονμακρινό ορίζοντα, εικόνες του εαυτού μου με τηνστολή του καπετάνιου έρχονταν στο μυαλό μου.Τέτοια όνειρα έκανα.

Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους αρρώστησα πολύβαριά. Για πάρα πολλές μέρες ήμουν στο κρεβάτι με

υψηλό πυρετό και μάταια ο γραμματικός του πλοίουπου εκτελούσε και χρέη γιατρού προσπαθούσε νακάνει κάτι. Στις 6 Οκτωβρίου του 1970 φτάσαμεστην Αλεξάνδρεια κι εγώ εξαντλημένος από τονπυρετό χωμένος κάτω απ' τις κουβέρτες δενμπόρεσα ούτε μια ματιά να ρίξω σ' αυτήν τη πόληπου με τόση ανυπομονησία περίμενα να δω.Συνεχίσαμε για Πειραιά όπου η εταιρεία μερίμνησενα με στείλει για εξετάσεις και στην συνέχεια γιανοσηλεία γιατί απεδείχθη ότι είχα βαριάς μορφήςσκωληκοειδίτιδα και έπρεπε να χειρουργηθώ άμεσα.

Αφού βγήκα από το νοσοκομείο πήγα στο χωριόμου για ανάρρωση. Εκεί μετά από λίγο καιρό καιαφού αισθάνθηκα καλύτερα αγόρασα ένα μηχανάκιγια τις μετακινήσεις μου και ένα ξυλοκοπτικόεργαλείο για να κόβω ξύλα, να βγάζω κανέναχαρτζιλίκι. Και εδώ όμως με κυνηγούσε η ατυχία. Σεμια στιγμή απροσεξίας έκοψα το πόδι μου λίγο πάνωαπό το γόνατο και αρκετά βαθιά. Ποτάμι έτρεχε τοαίμα, όλοι τα χρειάστηκαν. Ένας συγχωριανός μεφόρτωσε στο γαϊδούρι του και κούτσα κούτσα, καιμετά από αλλεπάλληλες κατηφοριές κι ανηφοριές μεμετέφερε στο νοσοκομείο στην Αμαλιάδα. Μιαγειτόνισσα, η Κατίνα, βλέποντας με έτσι μέσ' στημιζέρια και το αίμα, με λυπήθηκε. Έβγαλε απ' τοκομπόδεμα της πεντακόσιες δραχμές και τα τρύπωσεμέσα στην τσέπη μου, για τα έξοδα σου παιδάκι μου,μου είπε και εγώ δάκρυσα από συγκίνηση γιατίήξερα πως και αυτή ήταν φτωχιά σαν εμάς. Οκτώράμματα χρειάστηκαν για να δέσει η πληγή καιαρκετός καιρός μέχρι να μπορέσω να εργαστώ ξανά.

ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ

Στις 13 Δεκεμβρίου 1971 με την ίδια εταιρείααλλά αυτή τη φορά με το πλοίο Άρχων φορτωμένομε κάρβουνο ξεκίνησα πάλι τα ταξίδια. Πρώτοςσταθμός η Βενετία και στην συνέχεια η Βραζιλία.Μετά από εκεί και ενώ πλέαμε στον ωκεανό έμαθαότι θα πηγαίναμε στην Νέα Υόρκη. Τότε πήρα μιααπόφαση που από καιρό καλλιεργούσα στο μυαλόμου. Θα έμενα στην Αμερική. Γι αυτό το λόγο είχαζητήσει σε ένα προηγούμενο γράμμα από τον πατέραμου να μου γράψει όλες τις διευθύνσεις γνωστών μαςπου έμεναν εκεί. Έτσι στις 29 Φεβρουαρίου 1972φτάσαμε στο Στέιτεν Άιλαντ. Από εκεί χωρίς να πωτίποτα σε κανέναν έφυγα από το καράβι, και με τοφέρυ-μπότ πέρασα στην Νέα Υόρκη.

Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία έφτασα στην πιοκοντινή διεύθυνση που είχα, σε μια γριούλα μακρινήσυγγενή. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως ταπερίμενα. Η κόρη της γριούλας αντέδρασε στη ιδέανα με φιλοξενήσει. Μου είπε να ξεκουμπιστώ και ναγυρίσω στο καράβι. Σωστή συμβουλή όπως θαανακάλυπτα αργότερα αλλά εγώ ούτε ν' ακούσω.Κάνε λίγο υπομονή, την παρακάλεσα, ώσπου να βρωμια δουλειά. Αφού γνώρισα λίγο κόσμο, με τηνπαρέμβαση κάποιου έπιασα δουλειά σε έναβενζινάδικο στο Μπρούκλιν. Άνθισε ξανά τοχαμόγελο στα χείλη της κόρης της γριούλας όταν τηςανακοίνωσα πως, επιτέλους, θα την απαλλάξω απότην παρουσία μου.

Δεν άργησα στη συνέχεια να μετακομίσω στηνΑστόρια όπου ανάμεσα στους πατριώτεςαισθάνθηκα πιο ασφαλής. Πήγαινα σε ελληνικέςεκκλησίες, καφετέριες και κινηματογράφους μεελληνικές ταινίες, είχα την αίσθηση ότι ζούσα στηνΕλλάδα. Νοίκιασα ένα ωραίο σπίτι και βρήκαδουλειά σ' ένα κοντινό βενζινάδικο με καλό μισθόμάλιστα. Ήμουν καλός και γρήγορος εργάτης,ξεφτέρι, και ο εργοδότης μου όλο μπράβο μου έλεγεκαι με χτυπούσε στην πλάτη ικανοποιημένος. Μιαχαρά ήμουνα.

Κάποια μέρα μάθαμε από το ελληνικόραδιοφωνικό σταθμό Άρθρας ότι είχε βγει απόφασηαπό τις αρχές να συλληφθούν και να απελαθούν όλοιοι λαθραίοι μετανάστες. Εγώ μέχρι τότε έπαιρνα

γράμματα από την Ελλάδα στο ψεύτικο όνομαΓιώργος Παπαδόπουλος, και έτσι ήμουν ήσυχος γιαλίγο καιρό. Γρήγορα όμως θα έπρεπε να φύγω απόεκεί. Έτσι με άλλους δυο φίλους που αντιμετώπιζαντο ίδιο πρόβλημα αποφασίσαμε να πάμε στοΧιούστον του Τέξας. Εκεί βρήκα δουλειά σε έναβενζινάδικο στο 445 Νορθ Λουπ Γουέστ Χιούστον,και τα βράδια δούλευα λίγες ώρες σε ένα μεγάλοξενοδοχείο σαν παρκαδόρος. Το αφεντικό εκεί μεφώναζε Άγκνιου, χαριτολογώντας καθώς είχα το ίδιοεπώνυμο με τον τότε ελληνοαμερικανό αντιπρόεδροτων ΗΠΑ.

Η ζωή αρχίζει επιτέλους να μου χαμογελάει, καισυνάμα γνωρίζω και την Πατρίτσια. Κάτι σανπροξενιό ήταν η γνωριμία μας αλλά εγώ τηνερωτεύτηκα επί τόπου. Καστανομάλλα, όμορφη καιτσαχπίνα, όλο νάζια. Την έφερε στο βενζινάδικο μιαφίλη της ένα μεσημέρι να μου την γνωρίσει. Δενκαθυστέρησα καθόλου, το ίδιο απόγευμα την πήγαστο σπίτι μου και στο κρεβάτι μου. Το ειδύλλιοκράτησε ένα μήνα μέχρι ο πατέρας της, παλαιώναρχών, με διέταξε να αποκαταστήσω την κόρη του.Δεν ήθελα και πολύ σπρώξιμο, έτσι τον Οκτώβριοτου 1972 με μεγάλη συγκίνηση αλλά χωρίς πολλέςφανφάρες την παντρεύομαι. Ήμουν μόλις 17 χρονών,ένα χρόνο μικρότερος από την Πατρίτσια και στοΧιούστον απαγορευόταν να παντρεύονται ανήλικοικι έτσι ο γάμος έγινε στο δημαρχείο του Μπερν, μιαάλλη πόλη του Τέξας. Αναρωτιόμουν πως θα τοέπαιρνε η οικογένεια μου που παντρεύτηκα μια ξένηκαι αλλόθρησκη, αλλά ποιος νοιαζόταν, σίγουρα όχιεγώ. Εν πάση περιπτώσει επειδή πίστευα πως δεν θαέκαναν γλέντια με τα νέα αποφάσισα να μην τουςενημερώσω για το ευτυχές γεγονός ακόμα, θαπερίμενα μια πιο κατάλληλη στιγμή, ας πούμε μέχρινα ενηλικιωθώ λιγάκι, και βλέπουμε.

Μένω λοιπόν, νόμιμα πλέον, με την γυναίκα μουστην διεύθυνση 4102 στην οδό Μάγκνουμδιαμέρισμα 49 σε ένα συγκρότημα κατοικιών μεπισίνα στον κήπο, τρομερή πολυτέλεια για έναχωριατόπουλο σαν και μένα.. Ένα δυάρι στο δεύτεροόροφο, διαμπερές, ηλιόλουστο, και φρεσκοβαμμένο,αν και οι τοίχοι ήταν τσιγαρόχαρτο, ούτε ναφταρνιστείς δεν μπορούσες χωρίς να ακούσεις'γείτσες από δίπλα. Επιπλωμένο με απλά και λιγοστάέπιπλα, τα όνειρα μου όμως ήταν μεγάλα καιφανταχτερά.

Για λίγο έπαιξα κι εγώ το ρόλο τουοικογενειάρχη, η Πατρίτσια δεν ήταν ιδιαίτερααπαιτητική και η ζωή κυλούσε ήρεμα και ωραία.Μαγείρευε ότι μπορούσε όπως μπορούσε δηλαδήσχεδόν τίποτα, έξω τρώγαμε συνέχεια, αλλά ούτε κιεγώ είχα απαιτήσεις, μου έφτανε που την είχα δίπλαμου. Ήμουν ευτυχισμένος, οι συνάδελφοι μουσυνεχώς με πείραζαν για το χαζοχαρούμενοχαμόγελο μου, η μια μέρα πέρναγε καλύτερα απότην άλλη και είχα αρχίσει πλέον να πιστεύω πως όλατα άσχημα είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Έτσι πίστευακαι ευχαριστούσα τον παντοδύναμο για την καλήμου τύχη.Μια μέρα ενώ γύριζα στο σπίτι μετά από την δουλειάτράκαρα πολύ άσχημα. Έπεσα σε κώμα. Ότανσυνήλθα μετά από μερικές μέρες βρισκόμουν στοΝοσοκομείο Μεμόριαλ και ένοιωθα τρομερούςπόνους στην πλάτη. Έμεινα στο νοσοκομείο τρειςμήνες περίπου. Ενώ βρισκόμουν στο σπίτι σεπερίοδο ανάρρωσης οι αμερικανικές αρχές μεειδοποίησαν πως θα έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδαγια να εξασφαλίσω την περιβόητη βίζα. Η Πατρίτσιαδεν ήθελε να με ακολουθήσει παρά τα παρακάλιαμου. Προσπάθησα να τη δελεάσω με υποσχέσεις γιακρουαζιέρες στο υπέροχο Αιγαίο και τα νησιά τουαλλά μάταια. Έτσι αναγκάστηκα να φύγω μόνοςμου. Πριν φύγω είχα παρατηρήσει πως είχε πάρεικάποια κιλά. Την ρώτησα μήπως είχε υποψίες πωςήταν έγκυος. Μπα μου λέει, απλά έχω πάρει μόνολίγο βάρος, δεν ήταν τίποτα. Δεν έδωσα περαιτέρωσημασία και μετά από μερικές μέρες έφυγα.

Στις 10 Φεβρουαρίου του 1973 βρισκόμουν καιπάλι στην Ελλάδα. Το πρώτο πράγμα που έκαναήταν να υποβάλλω τα χαρτιά μου στην πρεσβεία τωνΗΠΑ για την βίζα και μετά πήγα στο χωριό μου ναπεριμένω την έκδοση της. Η πλάτη μου πονούσεακόμα τρομερά και έτσι αποφάσισα να επισκεφτώέναν γιατρό στην Αμαλιάδα. Αφού του περιέγραψατο ιστορικό μου και έβγαλα ακτινογραφίες μουεπεσήμανε την σοβαρότητα της κατάστασης μου καιπως έπρεπε άμεσα να εισαχθώ στο ορθοπεδικόνοσοκομείο Βούλας στην Αθήνα. Εκεί έκανα μιασειρά εξετάσεων για την σπονδυλική μου στήλη. Επίέξι μήνες από τον Μάρτη μέχρι τον Σεπτέμβρη του1973 υποβλήθηκα σε θεραπεία ΤΒC και βρισκόμουνσε ορθοπεδικό κρεβάτι με φρικτούς πόνους, και μόνοτις τελευταίες είκοσι πέντε μέρες κυκλοφορούσακάπως υποφερτά.

Επανειλημμένως είχα γράψει στην γυναίκα μουότι βρισκόμουν στο νοσοκομείο και της είχααποκαλύψει τα μελλοντικά μου σχέδια όταν θαέβγαινα από αυτό. Την παρακαλούσα να μου γράψειαλλά απάντηση δεν έπαιρνα. Είχα χάσει κάθε ελπίδαεπικοινωνίας μαζί της ώσπου μια μέρα έλαβα έναγράμμα. Με πολύ αγωνία και αδικαιολόγητη ταραχήτο άνοιξα. Είχε μέσα μια φωτογραφία ενός μωρούκαι από κάτω μια μόνο φράση. ‘Χρήστο γέννησα τηνκόρη μας την Τερέζα.’

Η χαρά μου εκείνη την στιγμή δεν περιγράφετε.Γεμάτος συγκίνηση της έστειλα ένα γράμμα που τηςευχόμουν να είναι και οι δυο τους γεροί και δυνατοίκαι ότι μόλις τελείωνα το στρατιωτικό μου θα έτρεχακοντά τους. Έκανα όνειρα για την συνέχεια της ζωήςμου με την γυναίκα και την κόρη μου. Όλα όμωςαποδείχτηκαν μάταια γιατί απάντηση δεν έλαβα όσαγράμματα και να της έγραφα. Τα ίχνη της στηνκυριολεξία χάθηκαν.

Αφού ανάρρωσα, στο τέλος του 1973αναγκάστηκα να παρουσιαστώ στην Καλαμάτα γιανα υπηρετήσω την θητεία μου στον στρατό. Λόγωτου προβλήματος που είχα στην μέση μου μεέστειλαν στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο και εκείμετά από ταλαιπωρία πέντε μηνών μου έδωσαναπολυτήριο σαν ακατάλληλος με Ι5.

Κάθισα λίγο καιρό στην Αθήνα, να δουλέψω εκείμέχρι να συγκεντρώσω τα χρήματα που χρειαζόμουνγια να γυρίσω στην Αμερική. Έτσι βρήκα πάλιδουλειά σαν παρκαδόρος στη οδό Βερανζέρου. Μετάαπό πολλές στερήσεις κατάφερα να συγκεντρώσω τοποσό που ήθελα και στις 9 Νοεμβρίου του 1973 μεόλες τις νόμιμες διατυπώσεις έφυγα ξανά για τηνΑμερική, για να βρω την γυναίκα μου, το παιδί μουκαι το μέλλον μου.

Έμεινα προσωρινά στη Βοστόνη σε μια εξαδέλφητης μητέρας μου πριν ταξιδέψω για το Χιούστονόπου πήγα απ' ευθείας στο σπίτι του πεθερού μου.Εκεί βρήκα τον αδελφό της γυναίκας μου και τονπαρακάλεσα να μου πει τι είχε συμβεί. Δεν είναι στοΤέξας μου είπε, η αδελφή μου πήρε διαζύγιο καιέφυγε με κάποιον άλλο άντρα και μην ψάξεις να τουςβρεις. Δεν πίστεψε τους λόγους που με ανάγκασαννα μείνω στην Ελλάδα παραπάνω απ' ότι σχεδίαζα.Ένοιωσα σαν να με χτύπησε κεραυνός. Όλα ταόνειρα που είχα κάνει γκρεμίστηκαν σε μια στιγμή.Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να ενημερώσω τηναστυνομία. Αυτοί μου είπαν ότι θα έκαναν ότι

μπορούσαν, δύσκολη υπόθεση όμως γιατί κι αυτοίδεν ήξεραν από πού ν' αρχίσουν, η Αμερική δεν είναιχωριό.

Ενώ βρισκόμουν στο Χιούστον ζήτησα δουλειάαπό έναν γνωστό που είχε μαγαζί, είχα εργαστεί εκείπαλιότερα. Με δέχτηκε με χαρά. Του είπα για ταπροβλήματα μου και αυτός προσπάθησε να με πείσεινα ξεχάσω όλη αυτή την ιστορία και να κοιτάξω ναξαναφτιάξω τη ζωή μου. Να ξεχάσω την Πατρίτσιαναι, αλλά το παιδί μου; Όσο και αν παρακάλεσακανένας δεν μου έλεγε που ήταν. Θα περίμενα.

Πέρασαν δύο χρόνια. Το 1975 η αστυνομία είχεπια βάλει την υπόθεση στο αρχείο και εγώαποφάσισα να γυρίσω ξανά στη Νέα Υόρκη. Πρινφύγω από το Χιούστον έστειλα ένα γράμμα στοναδελφό της Πατρίτσια με την καινούργια μουδιεύθυνση και το τηλέφωνο ενός φίλου μου στηνπερίπτωση που αποφάσιζε ότι ήθελε να με δει.Έπιασα δουλειά στην 56η οδό μεταξύ της έβδομηςλεωφόρου και Μπροντγουέι σ' ένα υπόγειο πάρκιν.Οι ώρες εργασίας μου ήταν από νωρίς το απόγευμαμέχρι τα μεσάνυχτα. Σε αυτό το πάρκιν άφηνε τοαυτοκίνητο του και ο διάσημος τραγουδιστής ΤζέιμςΜπράουν. Ήταν πολύ ωραία δουλειά, την είχασυνηθίσει και όλοι αυτοί που άφηναν τα αυτοκίνητατους εκεί με επαινούσαν για την γρήγορηεξυπηρέτηση που τους παρείχα. Είχα και τα τυχεράμου.

Να όμως που η ατυχία δεν είχε σταματήσει να μεκυνηγάει, μια μικρή ανάπαυλα είχε κάνει. Ένααπόγευμα χωρίς να το καταλάβω τρεις άνθρωποικρύφτηκαν στο υπόγειο του πάρκιν. Μόλις τελείωσεη βάρδια μου έκλεισα και έφυγα. Αυτοί τότεέκλεψαν τρία πολυτελέστατα αυτοκίνητα. Οεργοδότης μου με θεώρησε υπεύθυνο καιαναγκάστηκε να με απολύσει.

Στεναχωρημένος αλλά πάντα αισιόδοξος, βρήκαδουλειά σχεδόν αμέσως σαν μεταφορέας στα τρέναμε έναν άλλο πατριώτη. Δουλειά όμως άχαρη καισκληρή και επιπλέον δεν μας πλήρωναν καθόλουκαλά. Έτσι αποφάσισα να γίνω ταξιτζής. Ετοίμασατα χαρτιά μου, πήρα την ειδική άδεια και τονΑύγουστο του 1974 έπιασα δουλειά στην Μέιν ΤάξιΚορποράτιον στην Λεωφόρο Κρέστον 41 στοΚουίνς. Ο πρώτος μου πελάτης ήθελε να τον πάωστη Αστόρια κάτι που το θεώρησα γούρικο. Στηναρχή είχα κάποιες δυσκολίες με τους δρόμους αλλάμετά από έξι μήνες όλα είχαν γίνει μια πραγματική

ρουτίνα για μένα. Έπαιρνα όλες τις κούρσες πουτύχαιναν, άσπρους, μαύρους, κίτρινους, δεν έκαναδιακρίσεις.

Στην οδήγηση, γιατί να μην το παινευτώ, ήμουναάσσος. Μια φορά μάλιστα που τα φρένα του ταξίέπαθαν βλάβη αντέδρασα με διαβολική ψυχραιμία,ακόμα και τον εαυτό μου εξέπληξα, και όχι μόνοέσωσα από βέβαιο θάνατο τις δυο κυρίες που είχαπάρει κούρσα αλλά φυσικά και τον εαυτό μου. Σεμια απότομη κατηφόρα ξαφνικά ανακάλυψα ότι ταφρένα δεν έπιαναν. Το ταξί άρχισε να κατηφορίζεισαν σίφουνας. Τι κάνεις άνθρωπε μου φώναξε η μιακυρία, γιατί πας τόσο γρήγορα. Τα φρένα μου δενπιάνουν μαντάμ την ενημέρωσα ήρεμα. Άρχισαν νατσιρίζουν και οι δυο και να σταυροκοπιούνται.Χωρίς να πανικοβληθώ στο επόμενο σταυροδρόμιστρίβω γρήγορα το τιμόνι δεξιά, εκεί που ήξερα ότιο δρόμος ήταν λίγο ανηφορικός και θα έκοβε τηφόρα μου, όπως και έγινε. Οι δυο κυρίες κατέβηκαναπό το ταξί αναμαλλιασμένες χωρίς να σταματήσουννα στριγκλίζουν αλλά όταν ξαναβρήκαν την ανάσατους άρχισαν να με παινεύουν και να μου δίνουν τημια ευχή μετά την άλλη. Είμαι σίγουρος ότι ακόμακαι σήμερα μπορεί και ν' ανάβουν κανένα κεράκιστο όνομα μου. Άσε που όταν το είπα στο αφεντικόμου σκέφτηκε τα επακόλουθα αν η έκβαση τουγεγονότος ήταν διαφορετική και μόνο μετάλλιοηρωισμού δεν μου έδωσε.

Ενδιαφέρον πάντως η δουλειά του ταξιτζή,συναρπαστική μπορώ να πω. Μοναχική δε αλλά απότην άλλη κάθε μέρα μια περιπέτεια. Ένα σωρόπαράξενα πράγματα είδα να συμβαίνουν, απόανθρώπους που είχαν πυροβοληθεί εκεί μπροστά σταμάτια μου σαν να μην υπήρχα, μέχρι άτομα πουέκαναν χρήση ναρκωτικών μέσα στο ίδιο μου το ταξίκατά τη διάρκεια της διαδρομής. Το μόνο πουμπορούσα να κάνω ήταν να προσέχω μήπως πάθεικανείς τίποτα μέσα στο αμάξι και είχα μπλεξίματα.Πάνω απ' όλα πρόσεχα τον εαυτό μου, ήξερα τουςκινδύνους και δεν ήθελα να πάθω τίποτα ούτε εγώ.Πολλές φορές όταν θυμάμαι τις περιπέτειες μουχαμογελάω και αναπολώ τις μέρες εκείνες. Τότεόμως δεν μου φαίνονταν καθόλου για γέλια.

Όπως μια νύχτα, τέσσαρες το πρωί, έξω από τονσταθμό των τρένων. Περίμενα υπομονετικά να πάρωκαμιά κούρσα όταν ξαφνικά ανοίγει ορμητικά η πίσωπόρτα και μπαίνει μέσα ένας τύπος. Στο Μπρονξ μου

είπε κοφτά, μου έδωσε την διεύθυνση και έκλεισετην πόρτα με τόση δύναμη που σείστηκε ολόκληροτο ταξί. Βάζω μπρος και ξεκινάω. Μέσα απ' τονκαθρέπτη ρίχνω μια ματιά. Βλέπω μια άγρια φάτσα,σκέτο φρικιό, γεμάτη ουλές με γένια και μακριάακατάστατα σκούρα μαλλιά. Η μυρωδιά της μούχλαςκαι του ιδρώτα πλημμύρισε το ταξί. Προφανώς είχεμερικά χρόνια να πλυθεί. Συνήθως έπιανα κουβένταμε τους πελάτες έτσι για να περνάει η ώρα, αλλάαυτή τη φορά ζύγισα τα πράγματα και αποφάσισαότι ήταν καλύτερα να σωπάσω, ο τύπος δε χάριζε.Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας έβαλα φρένο καιγύρισα να μου δώσει τα τέσσερα δολάρια πουέγραφε το ταξίμετρο. Άκου μου λέει, λεφτά δεν έχω,θα σε πληρώσω με σφαίρες. Πάγωσε το αίμα μου.Παναγίτσα μου λέω από μέσα μου θα με σκοτώσει,και μ' έλουσε κρύος ιδρώτας. Όχι, όχι μάι φρέντ δενκατάλαβες μου λέει και σκάει ένα μορφασμό, κάτισαν χαμόγελο. Βάζει το χέρι του στην τσέπη και εκείπου άρχιζα να αποχαιρετώ την γλυκιά ζωή τραβάειτο χέρι του και μου το απλώνει. Στην χούφτα τουείχε τέσσαρες σφαίρες. Πάρε μου λέει. Μα δεν έχωόπλο τραύλισα. Έχω εγώ λέει εκείνος, θες να το δειςμήπως, και το χαμόγελο εξαφανίστηκε μονομιάς.Μαζεύτηκα πριν μου τις φυτέψει στον κρόταφο καιτις πήρα. Τις κοίταζα λες και ήταν χρυσές λίρες ενώαναστέναζα από ανακούφιση. Βέρι νάις λέω θανκγιου, θανκ γιου. Όταν ο τύπος έφυγε τις έχωσα στηντσέπη μου. Στο κάτω κάτω σκέφτηκα και οιπρόγονοι μας κάποτε πλήρωναν με ανταλλαγήπροϊόντων.Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτιτέτοιο. Κάποια άλλη μέρα οδηγούσα ένα ταξί όχιεντελώς νόμιμο, για να μην πω καθόλου, έπρεπε κιεγώ να ζήσω αξιοπρεπώς χωρίς να χρειαστεί νακαταφύγω στην παρανομία, όταν με σταμάτησαν δυοκύριοι καλοντυμένοι. Φορούσαν παλτό και καπέλο.Οδηγέ οδήγα είπε ο ένας. Που θέλετε να πάτε κύριετον ρωτάω. Μόνο οδήγα απαντάει και αυτό έκανα.Για δέκα λεπτά έκανα κύκλους στο Μανχάταν ενώεκείνοι ψιθύριζαν στο πίσω κάθισμα καπνίζονταςτσιγαριλίκια μαριχουάνας. Όταν μου είπαν νασταματήσω βγάζει ο ένας και μου δίνει ένα μικρόδιπλωμένο χαρτάκι. Τι 'ναι αυτό του λέω. Με ρωτάειτότε αν παίρνω ναρκωτικά. Καμιά φορά του λέω,όταν έχω, έτσι για να μη θίξω τις συνήθειες τους.Ωραία μου λέει φανερά ευχαριστημένος, πάρ' το έχειμέσα λίγη κοκαΐνη. Εγώ λεφτά θέλω του λέω. Κοίταλέει εκείνος δεν έχω κέφια για καυγάδες και

παζάρια, είναι πρώτο πράμα και κοστίζει πολύπαραπάνω από την ταρίφα. Να, λέει και ξεδιπλώνειτο χαρτάκι και βάζει λίγο στο δεξί ρουθούνι. Πάρεκαι 'σύ λέει τώρα προκαλώντας με, είπες πωςπαίρνεις ή μας κοροϊδεύεις; ΟΚ του λέω, ποτέ δενξέρεις μ' αυτούς τους ανθρώπους σκέφτηκα, αλλά θατην πάρω αύριο, σήμερα είναι Κυριακή κι εμείς οιέλληνες δεν παίρνουμε ποτέ ναρκωτικά τηνΚυριακή, το λέει η θρησκεία μας. Με κοίταξε λίγοδύσπιστα. Δεν σε πιστεύω μου λέει αλλά τέλοςπάντων. Άνοιξαν την πόρτα και κατέβηκαν.

Απέναντι είδα δύο τροχονόμους ο ένας ήτανσκυμμένος κι έγραφε ένα αυτοκίνητο που ήτανπαρκαρισμένο παράνομα. Βρε 'σεις τους φωνάζω, τημεγάλη παρανομία δεν την βλέπετε, με το άψυχοασχολείστε; Δεν πρόλαβα να το πω και έβρισα τονεαυτό μου. Θυμήθηκα το ταξί που δεν είχε άδεια καιτην κοκαΐνη που κουβαλούσα. Άνοιξα το παράθυρο,ξεδίπλωσα διακριτικά και γρήγορα το χαρτάκι κιάφησα την άσπρη σκόνη να σκορπιστεί στους πέντεανέμους. Ο ένας τροχονόμος όμως με είδε και πρινπρολάβω να βάλω ταχύτητα είχε διασχίσει τον δρόμοκαι στάθηκε δίπλα μου. Αυτό δεν είναι ταξί μου λέειόταν έλεγξε τα χαρτιά μου. Λίγα λεφτά για να ζήσωπροσπαθώ να βγάλω τον παρακάλεσα. Θα σουγράψω τικέτο λέει και βγάζει το μπλοκ απ' τη τσέπητου ενώ ο άλλος τροχονόμος έσπευσε για ενίσχυση.Εντάξει παιδιά εγώ θα πάω να πιω ένα καφέ καιεσείς γράψτε. Τους έδωσα τα κλειδιά και έφυγα γιανα μην μπλέξω παραπάνω. Γυρνάω μετά από είκοσιλεπτά και τι βλέπω, οι τροχονόμοι είχανξεφουσκώσει τα μπροστινά λάστιχα και είχαν πάρειτα κλειδιά. Τώρα τι να κάνω, τηλεφώνησα σε ένανπατριώτη, έρχεται, σπάει το τιμόνι και ανάβει τημηχανή με τα καλώδια. Στο ταμπλό μου είχα μιαμικρή αμερικάνικη σημαία έτσι για καμουφλάζ,αμερικανόφιλος σου λέει ο άλλος. Την πήρα με τοαριστερό μου χέρι και με το δεξί της έβαλα φωτιάενώ προχωρούσα για το πιο κοντινό βενζινάδικο μεξεφουσκωμένα λάστιχα. Μια μικρή δική μουεπανάσταση ενάντια στο κατεστημένο.

Κρίμα για την κοκαΐνη σκέφτηκα, ήθελα να τηνδοκιμάσω έστω για μια φορά. Είχαν δει πολλά ταμάτια μου με ναρκωτικά και προσπαθούσα όσομπορούσα να τα αποφύγω αλλά από την άλληήμουνα και περίεργος. Ήξερα όμως τααποτελέσματα, το ένα φέρνει τ' άλλο και μια ωραίαμέρα κάνεις το μεγάλο ταξίδι, ουάν γουέι, χωρίςγυρισμό. Στην Αστόρια Μπούλεβαρντ μια βραδιά,

μια κοπελίτσα, την ήξερα, ήταν σερβιτόρα στοΝέντον Ντάινερ όπου έτρωγα μερικές φορές, μουζήτησε να την πάω στο Μπρούκλιν στην οδόΤζέφερσον. Είχα ξαναπάει και γνώριζα ότι ήτανστέκι έμπορων σκληρών ναρκωτικών - συχνόφαινόμενο ήταν να γίνεται εμπόριο από την μιαμεριά του δρόμου και από την άλλη να βλέπεις μιαδασκάλα, ένα κοινωνικό λειτουργό να βγάζει λόγοκατά των ναρκωτικών. Η μικρή λοιπόν έκατσε στοπίσω κάθισμα. Κρις μου λέει μην κοιτάς πίσω.Κατάλαβα ότι θα έκανε ηρωίνη.

Δέκα λεπτά αργότερα κοίταξα. Είχε πέσει στοκώμα της μιζέριας. Σταματάω στην άκρη του δρόμουπάω πίσω και τις δίνω δυο δυνατά χαστούκια.Συνήλθε και με κοίταξε αποβλακωμένη. Κοίτα τηςλέω, πρέπει επιτέλους να κάνεις κάτι, είναι κρίμα ναπας χαμένη. Δεν περίμενα απάντηση, ποτέ δεν μουέδινε έτσι κι αλλιώς. Μέρα με τη μέρα όμως πέθαινεμπροστά στα μάτια όλων και κανείς δε μπορούσε ναβοηθήσει. Έτσι είναι, μερικοί πεθαίνουν μονομιάςκαι άλλοι λίγο λίγο. Την πήγα σπίτι της και τηνάφησα στο έλεος ενός γείτονα και του Θεού.

Μήνες αργότερα κάποια άλλη πήρε την θέση τηςστο εστιατόριο. Δεν χρειάστηκε να ρωτήσω τι είχεσυμβεί στην μικρή αλλά εκείνη την ημέρα έφυγανηστικός, πήγα στο απέναντι πάρκο κι έκατσα σε έναπαγκάκι. Ήταν φθινόπωρο και ένα ένα τα φύλλα απότα δένδρα έπεφταν. Δε βαριέσαι αδελφέ σκέφτηκα,φύλλα από δένδρα ήμαστε και εμείς και η ψυχή τουκαθενός θα πέσει κι αυτή κάποτε.

Ο καθένας πάλευε με ότι δυνάμεις είχε. Εγώμεροκαματιάρης όπως εκατομμύρια άλλοιπροσπαθούσα να τα βγάλω πέρα τίμια και καθαρά.Τουλάχιστον στην Αμερική είχες μύριες ευκαιρίες νατα βγάλεις πέρα κι αλλιώς. Δεν ήθελα ή καλύτερα,να μη κάνω και τον άγιο, δεν μου έβγαινε. Όπωςτότε με τα τσιγάρα στο Καράτσι που τα πέταξα στηνθάλασσα. Θέλει ταλέντο η παρανομία κι εμένα δενμε προίκισε ο καλός Θεός με τέτοιο, ούτε για μικρέςούτε για μεγάλες απάτες, πάντα κάτι θα στράβωνε.

Μια άλλη φορά στο Μπρονξ είχα μείνει απόμπαταρία και περίμενα το συνεργείο να έρθει. Έναςμαύρος με πλησίασε. Κρατούσε μια πλαστικήτσάντα με τέσσαρα μπουκάλια ουίσκι γνωστήμάρκα, σφραγισμένα κανονικά, νόμιμα. Μου λέει,δώσε μου δεκαπέντε δολάρια και πάρ' τα. Καλή τιμήσκέφτηκα, ευκαιρία να βγάλω κάνα φράγκο, καμιάυποχρέωση, να 'πινα κι εγώ κανένα όταν μ' έπιαναν

οι μαύρες μου, κάτι που συνέβη το ίδιο βράδυ.Τελικά το ‘Ουίσκι’ ήταν σκέτο τσάι ούτε καναρωματικό. Άπονη ζωή!

Οι ληστείες ήταν ένα άλλο συχνό και καθημερινόφαινόμενο και τίποτα δεν με εντυπωσίαζε. Έναμουντό φθινοπωρινό πρωινό μπουκάρει στο ταξίένας νέος, ταλαιπωρημένος, φοβισμένος, στα κακάτου χάλια ήταν. Κρατάει στα χέρια του ένα μικρόχρηματοκιβώτιο. Που το βρήκες αυτό, τον ρωτάω.Μαν, μου λέει, έκλεψα ένα κινέζικο φρουτ μάρκετ,ελπίζω όταν το σπάσω να βρω κάτι μέσα, μην πειςτίποτα στην αστυνομία, θα σου δώσω κι εσένα.Χάρισμα σου, του λέω, δεν θέλω τίποτα, αλλά αντύχει να κλέψεις την μπανκ οφ Αμέρικα έλα τότε ναμου δώσεις μερίδιο. Σκέφτηκε τους δόλιουςκινέζους, ποιος ξέρει πόσα είχε μέσα τοχρηματοκιβώτιο και πόσο καιρό τα μάζευαν αλλάούτε καν σκέφτηκα να ειδοποιήσω την αστυνομία.Όλοι κλέφτες ήμαστε στο κάτω κάτω, ο καθένας μετις δυνατότητες του. Οι πλούσιοι κλέβουν πολλά καιείναι μάγκες και έξυπνοι και οι φτωχοί λίγα και είναικλέφτες και λωποδύτες. Κι εμένα με είχαν κλέψειμια φορά και μάλιστα με το μαχαίρι στο λαιμό,κυριολεκτικά. Με το ένα χέρι, γεμάτο ξεραμένααίματα, έτσι μου φάνηκε, κρατούσε το κεφάλι μουκαι με το άλλο ένα μαχαίρι, τεράστιο, σαν μπαλτάς,με την λεπίδα του να αστράφτει. Πάρε ότι βρεις τουείπα ενώ η ψυχή μου έσβηνε. Εκείνος βουτάει ταείκοσι δολάρια που είχα στην μια τσέπη μου καιέψαξε όλες τις άλλες. Φτου μου λέει αυτά είναι όλα;Τώρα έπιασα δουλειά ψέλλισα. Μ' έφτυσεπραγματικά, άνοιξε την πόρτα κι εξαφανίστηκε. Τηνπάτησε όμως γιατί στην κάλτσα μου είχα άλλα εκατόδολάρια κρυμμένα για παν ενδεχόμενο, ένας καλόςσυνάδελφος μου είχε κάνει εντατικά σεμινάρια γιακάτι τέτοια. Αυτή ήταν η εικόνα της ζωής μουκαθημερινά.

Το 1980 γνωρίστηκα με ένα πρώτο μου ξάδελφοο οποίος είχε μια εταιρεία ταξί. Δούλεψα εκεί ωςοδηγός και συνάμα σαν συντηρητής τωναυτοκινήτων που είχε. Επιτέλους όλα μου πήγαινανκαλά και εγώ ήμουν πια ικανοποιημένος.

Ώσπου έφτασε η μέρα που θα έκανα μια γνωριμίαπου θα άλλαζε ή να το πω καλύτερα θα στιγμάτιζετη ζωή μου για πάντα.

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΖΟΝ ΛΕΝΟΝ

Ένα κυριακάτικο βράδυ μπαίνει στο ταξί μου έναςκύριος. Τον κοίταξα από τον καθρέπτη, ήταν ψηλός,αδύνατος, καλοντυμένος, φορούσε μικρά στρογγυλάγυαλιά μυωπίας και κρατούσε μια ανθοδέσμη. Μουφάνηκε γνωστός. Ζήτησε να τον πάω στο ΝτακόταΧάους ένα συγκρότημα πολυτελών διαμερισμάτων.Μετά από λίγο με ρώτησε αν είμαι Έλληνας. Τονρώτησα πως το κατάλαβε και μου απάντησε επειδήείχα πολύ μεγάλο επώνυμο, το διάβασε απ' τοκαρτελάκι που κρεμόταν στο ταξί. Θα ήθελα να σουσυστηθώ μου λέει. Ονομάζομαι Τζον Λένον καιείμαι από τη Αγγλία, γράφω μουσική, διαβάζω καιφιλοσοφώ, έπαιζα στο συγκρότημα των Μπητλς, μεξέρεις νομίζω.

Αν τον ήξερα λέει; Αλλά μόλις άκουσα το όνοματου ένοιωσα τα πόδια μου να τρέμουν και έναςμυστήριος φόβος με τύλιξε.

Εκείνος συνέχιζε να μιλάει, ότι είχε ταξιδέψει μετην γυναίκα του στην Ελλάδα όπου γνώρισε ‘τηναξιολάτρευτη Μελίνα Μερκούρη, τον περίφημο καιξακουστό Μίκη Θεοδωράκη και τον εξαίρετοπολιτικό Ανδρέα Παπανδρέου.’

Απόρησα με τις γνωριμίες του αυτές με τιςτεράστιες ελληνικές προσωπικότητες, και χάρηκαπου τα ονόματα τους ακούγονταν και στο εξωτερικό.Μου είπε ακόμα πως έχει διαβάσει ελληνική ιστορίακαι πως θαύμαζε τον πατριωτισμό και τον ηρωισμόμας. Είχε επισκεφτεί πολλές πόλεις της Ελλάδαςόπως την Αθήνα, είχε πάει στη Ακρόπολη και στηνΠλάκα, στην Σπάρτη, στην Τρίπολη και στην Πάτρα.Στη συνέχεια με ρώτησε να του πω τη γνώμη μου γιατα πολιτικά της Ελλάδας. Του απάντησα πωςπίστευα ότι πολύ γρήγορα ο Ανδρέας Παπανδρέουθα γινόταν πρωθυπουργός και πως ο πατέρας τουήταν αγαπητός, καλός άνθρωπος και άριστοςεπιστήμονας. Με ρώτησε και για τον ΡόναλντΡέιγκαν. Προσωπικά αυτόν τον κάου μπόυ τονσυμπαθώ πολύ, θα κερδίσει, απάντησα.

Χρήστο γιατί έφυγες από την Ελλάδα, ένα τόσοόμορφο, καλό και ήρεμο μέρος, με ρωτάει κάποιαστιγμή. Γιατί γεννήθηκα από φτωχούς γονείς, γιατίέζησα από κοντά την ανέχεια και την μιζέρια τουαπάντησα, και εξήγησα πως αναγκάστηκα να γίνωναυτικός και όταν το βαπόρι έφτασε στο ΣτέιτενΆιλαντ την κοπάνησα με μοναδικό στόχο και ελπίδα

ένα καλύτερο μέλλον. Ο πατέρας μου, του είπα,διαρκώς έλεγε στην μητέρα μου, ο Χρήστος θα γίνειμεγάλος άνθρωπος μην τον φοβάσαι καθόλου, όμωςτόσα χρόνια πέρασαν κι εγώ όπως βλέπεις είμαιακόμα ταξιτζής. Σιγά σιγά έρχονται τα λεφτά,ξαφνικά δεν μπορούμε να πλουτίσουμε, μου είπεενθαρρυντικά και ρώτησε αν ζει ο πατέρας μου. Όχι,απάντησα, πέθανε το 1973 από καρδιά και πολλέςφορές από τότε έχω αναρωτηθεί γιατί να υπάρχειθάνατος και να χάνονται τόσα αξιόλογα άτομα όπωςο πατέρας μου, και τι υπάρχει μετά τον θάνατο,ισχύουν άραγε όσα γράφει η Αγία Γραφή για τονπαράδεισο και αν ναι ίσως να έχει μια θέση εκεί οκαλός μου πατέρας και να απολαμβάνει όσαστερήθηκε τόσα χρόνια στη γη. Εσύ έχεις γονείςμίστερ Τζον τον ρώτησα. Όχι, πέθαναν όταν ήμουναμικρός μου απάντησε με φανερή νοσταλγία. Κρίμαπου δεν ζουν να σε χαρούν και να σε καμαρώσουν,είπα εγώ και το εννοούσα, πάντα θαύμαζα τον Λένονκαι όχι μόνο την μουσική του.

Μετά από μια μικρή παύση με ρώτησε ποιοςπιστεύω ότι σκότωσε τον Αλέξανδρο Ωνάση, είχεακούσει ότι το αεροπλάνο δεν έπεσε από βλάβη. ΗΤζάκυ Ωνάση, απάντησα εγώ χωρίς δισταγμό, γιατην μυθική περιουσία που είχε κληρονομήσει απότον πατέρα του Αριστοτέλη. Μα η Τζάκυ είχε δικάτης χρήματα και μάλιστα πολλά, διαμαρτυρήθηκε οΛένον. Δεν ξέρω του είπα, πάντως αυτές οι φήμεςεπικρατούν, πως ήταν φτιαχτή η δουλειά και δενήταν δυστύχημα. Τι σημασία έχει αν κάποιος έχειλεφτά, όσο πιο πολλά έχεις τόσο μεγαλύτερη ηλαιμαργία σου για ακόμα περισσότερα.

Ρώτησε αν ήμουν παντρεμένος. Του εξήγησα πωςείχαν τα πράγματα και ότι είχα πια πάρει διαζύγιο.Μου είπε πως κάποτε στο Τέξας είχε αγοράσει μιαμεγάλη φάρμα αλλά την πούλησε και εγκαταστάθηκεεκεί που πηγαίναμε τώρα. Είχε δυο παιδιά, ένα μετην πρώτη του γυναίκα την Σύνθια, τον Τζούλιαν,και ένα με την δεύτερη τη Γιόκο Όνο, τον Σον. Μουείπε πόσο καλή γυναίκα ήταν η Γιόκο και πωςπολλές φορές εκείνος καθόταν στο σπίτι με τονμικρό και εκείνη έβγαινε έξω για ότι δουλειέςχρειαζόντουσαν.

Μου μίλησε για την μουσική των Μπήτλς και γιατο ότι πολλοί είναι αυτοί που ακόμα την μιμούνται.Εγώ δεν μπορώ να σας θυμηθώ, του είπα, μικρός πουήμουνα ίσως χόρευα τα τραγούδια σας. Όλα τασυγκροτήματα, οι Ρόλινγκ Στόουνς, οι ΜπλακΣάμπαθ έχουν μείνει φίλοι μεταξύ τους πρόσθεσε ο

Λένον, εμείς χωρίσαμε και η αιτία ήταν ο Πωλ Μα-κάρτνι γιατί ήθελε να είναι ο αρχηγός και όλοι εμείςοι άλλοι να κάνουμε πως δεν υπήρχαμε. Τα παιδιάγύρισαν στην Αγγλία αλλά εγώ έμεινα εδώ γιατί μουάρεσε αυτή η χώρα. Έχω όμως προβλήματα, παντού,γιατί μιλάω πολύ, βγάζω γλώσσα που λένε. ΣτηνΑγγλία κάποιος φίλος μια φορά με προειδοποίησεότι η αστυνομία θα έκανε έφοδο στο σπίτι μου γιαναρκωτικά. Έκατσα λοιπόν και το ‘καθάρισα’. Παρ'όλα αυτά η αστυνομία βρήκε μαριχουάνα σε ένασυρτάρι. Φυσικά δεν ήταν δική μου, αλλά στημένο ήόχι για να απαλλάξω την Γιόκο συμφώνησα ναδηλώσω ένοχος. Η Γιόκο ήταν έγκυος τότε και η όληυπόθεση την έκανε να αποβάλλει.

Ο Λένον σταμάτησε να μιλάει κάπως απότομα.Κατάλαβα ότι είχε συγκινηθεί μιλώντας για αυτό τοπεριστατικό. Μήνες αργότερα διάβασα κάπου πωςόταν τον πληροφόρησαν οι γιατροί ότι το μωρό δενθα τα κατάφερνε πήρε ένα στηθοσκόπιο μεμικρόφωνο στο νοσοκομείο και μαγνητοφώνησετους κτύπους της καρδιάς του γιου του όσο έσβηναν.

Δεν συνέχισε την κουβέντα και αποφάσισα νασπάσω εγώ την σιωπή. Λυπάμαι, είπα, αλλάτουλάχιστον εδώ στην Αμερική είσαι καλά. Μπα,λέει, και εδώ έχω προβλήματα, το σπίτι μας είναιγεμάτο κοριούς. Ξέρεις πόσες φορές έρχονταιδιάφοροι τύποι τάχα για να φτιάξουν τα τηλέφωνα;Εμείς πάντως δεν τους έχομε καλέσει ποτέ.

Είναι όλοι τους βρώμικοι και ψεύτες απάντησα μεαπέχθεια, ζούγκλα κατάντησε η ζωή του ανθρώπου,μέχρι που σκέφτομαι να γυρίσω στα καράβια. Καλά,δεν φοβάσαι μήπως βυθιστεί το καράβι και πνιγείςμε ρώτησε. Εδώ κινδυνεύουμε πιο πολύ, απάντησα,σε σκοτώνουν για ένα δολάριο, δε βλέπεις τι γίνεται;

Ο Λένον συμφώνησε ότι στον κόσμο πιαεπικρατεί η τρομοκρατία και η διαφθορά, καιπαρατήρησε ότι ενώ δεν είχε κίνηση πηγαίναμε πολύσιγά. Πάω σιγά γιατί μου αρέσει η συζήτηση μας τουείπα. Γέλασε και μου είπε πως τελικά δεν πειράζει,δε βιαζόταν.

Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένας ΤζονΛένον καταδεχόταν να μιλάει μαζί μου. Και άλλεςφορές είχα πάρει διασημότητες, όπως την ΤζάκυΩνάση, αλλά συνήθως κάθονταν μουγκοί καιανυπόμονοι κι αν εσύ άρχισες συζήτηση σε κοίταζανπεριφρονητικά, δεν έμπαιναν καν στον κόπο νααπαντήσουν ή απλά έδιναν μια ξερή απάντηση.

Είχα όμως ακόμα εκείνο το περίεργο προαίσθημαγια τον Λένον που ακόμα δεν μπορούσα να το

προσδιορίσω.Εκείνος άρχισε να μιλάει για το Γούντστοκ του

1969. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι είχαν πάει για ναδουν τραγουδιστές όπως τον Σαντάνα και τονΧέντριξ. Ήμουν κι εγώ εκεί αλλά δεν τραγούδησα,είπε. Θυμάμαι όμως πως έβρεχε πάρα πολύ και οκόσμος εξακολουθούσε να διασκεδάζει. Ήτανυπέροχο, το θυμάσαι; Το είχα πράγματι ακούσει καιότι την ώρα που τραγουδούσε ο Χέντριξ μια γυναίκαγέννησε και τότε αυτός είπε στο κοινό ‘αυτό το παιδίθα πάει μακριά.’ Ο Χέντριξ ήταν ίσως ο καλύτεροςκιθαρίστας. Πολλές φορές σε συναυλίες έπαιζε τηνκιθάρα του με τα δόντια. Κρίμα που πέθανε απόναρκωτικά, σκέφτηκα.

Ρώτησα τον Λένον τι γνώμη είχε για τον ΈλβιςΠρίστλι, είχα ακούσει αρκετούς να λένε πως ήτανακόμα ζωντανός, ότι είχαν άδειο φέρετρο ή ότι είχανκάποιο άλλο πτώμα μέσα. Όχι, απάντησε, δυστυχώςείναι πράγματι νεκρός.

Ο Λένον εκείνο το βράδυ ήταν χαρούμενος γιατίόπως είπε μπορούσε να ήταν ένας απλός πολίτης.Αυτή η ανησυχία όμως που μου κατέτρωγε το μυαλόδεν έλεγε να σταματήσει. Πίστευα ότι κάτι κακό θασυνέβαινε στον Λένον. Δεν μπορούσα όμως νακαταλάβω τι, σίγουρα όμως δε θα το άφηνα να γίνειόση ώρα θα ήταν στο ταξί μου.

Όσο σκεφτόμουν όλα αυτά μου έλεγε για κάποιαφορά που ζούσε στην Ινδία με την γυναίκα του καιυπνωτιστήκανε και για μια εβδομάδα μπόρεσαν ναμείνουν χωρίς νερό και φαγητό. Εκείνη την εποχήπρωθυπουργός ήταν ο Γκάντυ και όταν τονσυνάντησε ο Λένον του πρόσφερε είκοσιεκατομμύρια δολάρια να τα διαθέσει όπως αυτόςέκρινε για τους φτωχούς. Μια εμπειρία αξέχαστηπου σίγουρα θα ήθελε να επαναλάβει.

Θα ήθελα να πάω και στην Ιαπωνία να δω τονπεθερό μου, συνέχισε. Είναι ιδιοκτήτης τράπεζαςαλλά πάνω από όλα εξαιρετικός άνθρωπος.

Είσαι από τους τυχερούς του είπα, θα σουφέρθηκε πολύ καλά παρόλο που δεν είσαι της ίδιαςράτσας. Πιστεύω ότι ο ήλιος φωτίζει για όλο τονκόσμο και με τις ακτίνες του καθρεπτίζει τουςανθρώπους, μου είπε, αυτό σκέψου το λιγάκι και θαβγάλεις τα συμπεράσματα σου.

Η κουβέντα γύρισε στην πολιτική.Η γνώμη μου ήταν πως ένας θα έπρεπε να είναι

κυβερνήτης σε όλο τον κόσμο και κάθε κράτος ναείχε αντιπροσώπους του, κάτι σαν την Αμερική σεπαγκόσμιο επίπεδο. Ίσως τότε τα πράγματα να

γίνονταν πιο ευνοϊκά για όλους. Προσπαθούσα νατον εντυπωσιάσω με την φιλοσοφία μου. Μάλλονδεν πέτυχα γιατί με κοίταξε περίεργα και άλλαξεκουβέντα. Μου είπε για μια φορά που είχε πάει μετην παρέα του στην Ρωσία για να γιορτάσουν τοΠάσχα. Τότε ήταν πολύ δύσκολο να βγάλεις βίζα καινα σου επιτραπεί η είσοδος. Άλλη μια φορά είχε πάειμόνος του στο Μονακό του πρίγκιπα Ρενιέ που έχειπαντρευτεί τη ηθοποιό Γκρέης Κέλλυ. Οουρανοξύστης με το όμορφο σχέδιο στη 58η οδό τοΓκρέης Μπίλντιγκ, έχει το όνομα της, μεπληροφόρησε. Αυτή η κυρία είναι μεγάληπροσωπικότητα στην Αμερική και πολύ καλόςάνθρωπος. Αντίθετα δεν είναι τόσο καλός ο άνδραςτης ο Ρενιέ. Όταν απευθυνόταν στους υπηρέτες τουχρησιμοποιούσε πολύ βία και φωνές. Ήταν φανεράκαταπιεστικός και κουμανταδόρος του Μονακό γιατίείχε με το μέρος του τα καζίνο της περιοχής.

Τον ρώτησα αν θα ξαναβγεί άλλη φορά νατραγουδήσει στον κόσμο. Το καλοκαίρι θα κάνω μιαμεγάλη συναυλία στο Σέντραλ Παρκ μου είπε.Επειδή ξέρω ότι ο κόσμος με συμπαθεί και με αγαπάιδιαίτερα, θα συγκεντρωθεί πολύ μεγάλο πλήθος καιαυτό με ευχαριστεί πάρα πολύ. Το θέμα μου θα είναιτα πυρηνικά, οι αντιδραστήρες και οι θάνατοι, καιμόνο ειρήνη για όλο τον κόσμο. Ο πόλεμος που έγινεστο Βιετνάμ έκανε πολύ κακό σε όλο τον πλανήτη.Δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που σκοτώθηκανστον πόλεμο, αλλά και την καταστροφή πουπροκάλεσαν τα πυρηνικά στον αέρα στην θάλασσααλλά και την γη. Επίσης η εισβολή της Τουρκίαςστην Κύπρο και όσα ακολούθησαν με έχουνστεναχωρήσει πάρα πολύ. Πολύς κόσμος σκοτώθηκεάδικα, άλλοι αιχμαλωτίστηκαν και ακόμηαγνοούνται, βασανισμοί και άλλα πολλά. Πωςμπορεί κανείς να τα αφήσει στο περιθώριο;

Καλά, στο Βιετνάμ όλα τα ξεκίνησε η Αμερική,λέω εγώ. Ίσως και στο θέμα της Κύπρου να έχειβάλει το χεράκι της. Σήμερα βλέπεις όλα εξαρτώνταιαπό τον μεγάλο πλανητάρχη.

Το κακό πιστεύω πως άρχισε όταν δολοφόνησαντον πρόεδρο Κένεντυ είπε ο Λένον. Τότε με απόλυτημυστικότητα σκότωσαν επίσης άλλα επτά άτομα γιανα μείνει ο φάκελος Κένεντυ στη αφάνεια. Κάτιπαρόμοιο έκαναν και με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ,όταν τον σκότωσαν στο μπαλκόνι που έβγαζε λόγο.Καινά ήταν μόνο αυτά, τόσους και τόσουςεξαφάνισαν. Εμένα με αντιπαθούν γιατί λέω ταπράγματα με το όνομα τους. Δεν ξέρω, ίσως να με

φοβούνται και λίγο.Απέναντι στο βάθος περνούσε ένα τρένο. Στο

πλάι είχε μια αφίσα με έναν κουστουμαρισμένοάνδρα να δείχνει με το χέρι και το δάκτυλοτεντωμένο. Από κάτω έγραφε ‘η CΙΑ σε θέλει.’Κοίτα, αστειεύτηκα, μάλλον εσένα θέλει. Αυτό τοξέρω, απαντάει σοβαρά, μακάρι να ήξερα πότε θα μεπιάσει.

Ο Λένον δεν φαινόταν να βιάζεται οπότε κι εγώμείωσα λίγο ακόμα την ταχύτητα. Τον ρώτησα ανείχε γράψει καινούργια τραγούδια. Μου είπε ότιπολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει ένας καινούργιοςδίσκος του με το όνομα Νταμπλ Φάντασι, διπλήφαντασίωση δηλαδή. Το τραγούδι αυτό θα το έλεγεμε την γυναίκα του την Γιόκο. Ωραίος τίτλος τουλέω. Ναι είναι, απάντησε, τον σκέφτηκε όταν ήτανεστην Χαβάη με την Γιόκο και την γραμματέα τουγια διακοπές.

Μια και μιλάμε για την γραμματέα σου, τηνβόλεψες καμιά φορά, ρώτησα χασκογελώντας. Τι λεςΧρήστο, φυσικά όχι απάντησε διαμαρτυρόμενος. ΟιΈλληνες εργοδότες τις παίρνουν στα ταξίδια τους,αλλά τις πιο πολλές φορές όχι για δουλειά αλλά γιανα τις βολεύουν, εξήγησα. Πολύ αστείο, είπε αλλάδεν γέλασε.

Μίστερ Τζον, μπορώ να σου κάνω μια προσωπικήερώτηση, είπα μετά διστακτικά. Ότι θες Χρήστοαλλά πάψε να με λες μίστερ, σκέτο Τζον, γιατί σεθεωρώ φίλο, απάντησε. Είσαι ένας πολύ πλούσιοςκαι φημισμένος άνθρωπος, είπα, είσαι όμωςευχαριστημένος από την ζωή σου; Δεν χρειάστηκενα σκεφτεί. Ναι είμαι, πολύ, αλλά γιατί μου κάνειςαυτή την ερώτηση; Δεν έχω ιδιαίτερο λόγο,απάντησα, περισσότερο από περιέργεια, ίσως και γιανα σε ψυχολογήσω.

Δίσταζα να του πω για την προαίσθηση που είχα,τι να πω, πως κάτι κακό τον περίμενε; Δεν ήμουναμέντιουμ.

Χρήστο, άκουσε με προσεκτικά, θα γίνει μεγάληφασαρία στην Ευρώπη. Θα ξεσπάσει μεγάλοςπόλεμος στα Βαλκάνια και θα εξαπλωθεί σε όλο τονκόσμο. Θα υποστούμε μεγάλες καταστροφές. Εδώ θαείσαι και θα τα δεις όλα συνέχισε όταν με είδεσκεφτικό. Εσύ Τζον που θα είσαι, δεν θα είσαι εδώ;Είχα ξαφνιαστεί με το σχόλιο του. Δεν ξέρω γιαμένα, είπε, πάντως εσύ σίγουρα θα τα δεις και θα μεθυμηθείς.

Μόλις μου είπε αυτά τα λόγια κατάλαβα πωςπράγματι κάτι κακό θα του συνέβαινε και το

διαισθανόταν και ο ίδιος. Φτάσαμε στην είσοδο τουκτηρίου. Με πλήρωσε με οκτώ δολάρια καιευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον να είμαστε καλά καικάποια στιγμή να ξαναβρεθούμε. ΚαληνύχταΧρήστο, χάρηκα που σε γνώρισα και που μιλήσαμε,είπε εκείνος. Καληνύχτα Τζον και καλή τύχη ναέχεις στα όνειρα και σε όλες τις επιδιώξεις σου,απάντησα.Ο Λένον άνοιξε την πόρτα με κοίταξε στα μάτια γιαλίγο και κατέβηκε από το ταξί. Εκείνη τη στιγμήμονολόγησα πως ήταν κρίμα που δεν του είπα ναπροσέχει. Κοιτάζω προς την κατεύθυνση που έφυγεαλλά δεν κατάφερα να τον ξαναδώ. Κάνω τηνκίνηση να φύγω αλλά κάτι με σταματάει και γυρίζωπίσω. Παρκάρω έξω από το Ντακότα Χάους.Μπροστά μου ανατολικά βλέπω το Σέντραλ Παρκ. Ηώρα είναι εννέα και κάτι. Κατεβαίνω από το ταξί.Κάνει τσουχτερό κρύο. Ήταν τέλος Νοεμβρίου 1980.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΡΑΜΑ

Το μυαλό μου δεν μπορεί να ξεκολλήσει απότην αίσθηση πως ο Λένον σύντομα θα πάθεικάτι κακό. Πρέπει σε κάποιον να το πω, σεποιον όμως; Ποιος θα με πιστέψει; Πρέπειόμως κάτι να κάνω, χρειάζομαι βοήθεια. Καιτότε το μυαλό μου πάει σε Αυτόν. Από μικρόςπήγαινα στην εκκλησία και πίστευα στον Θεό.Μονολόγησα, Θεέ μου διαισθάνομαι πως θαγίνει ένα έγκλημα, είναι αλήθεια; Δείξε μουπως υπάρχεις και δώσε μου ένα σημάδι, τιπρέπει να κάνω; Πιστεύω σε Σένα και τηνβοήθεια σου. Δείξε μου τον δρόμο.

Καθώς έλεγα αυτά τα λόγια και κοίταζατον ουρανό, ένας ψυχρός αέρας σηκώθηκε καιάρχισε να ψιλοβρέχει. Την στιγμή εκείνη, καιενώ προσπαθούσα να καταλάβω τι γινότανξαφνικά έγινε κάτι πολύ περίεργο.

Πάνω ψηλά από εκεί που στεκόμουν είδαένα λαμπερό κοκκινωπό φως το οποίοπροερχόταν από έναν στροβιλιζόμενο δίσκοστον ουρανό. Μετά από λίγο ένας θόρυβος-ακούστηκε σαν προσγείωση αεροπλάνου.Αυτό είναι το μήνυμα που περίμενασκέφτηκα. Το φως τότε έσβησε και ο θόρυβοςσταμάτησε.

Ξαφνικά στο κάτω μέρος του δίσκουβλέπω να ανοίγει μια πόρτα σε σχήμα ματιού.Από αυτήν την πόρτα άρχισαν να βγαίνουνδιάφορα φώτα όλων των χρωμάτων πουάρχισαν να έρχονται προς το μέρος μου ώσπουμε περικύκλωσαν. Κοιτάζω προς το μέρος πουέρχονταν αυτά τα φώτα. Τότε μπροστά απότην πόρτα βλέπω ένα μικρό αεροπλάνο ναπερνά και να κάνει βόλτες γύρω από τονδίσκο. Τι είναι αυτό Θεέ μου είπα. Δεν θέλωπαιχνίδια. Μια απάντηση θέλω για αυτό πουνοιώθω. Βλέπω τρίτη φορά το αεροπλανάκινα περνά μπροστά από τον δίσκο.

Χρήστο, λέω στον εαυτό μου, σαν να θέλεικάτι να σου πει. Ακριβώς εκείνη τη στιγμήένα φως σαν προβολέας το οποίο ερχόταν απόκάπου δίπλα από τον δίσκο και έκανε κινήσειςδεξιά και αριστερά σαν να ήθελε να τοακολουθήσω ήρθε προς το μέρος μου.

Αμέσως ένοιωσα σαν να διαχωρίζεται τοπνεύμα από το σώμα μου. Το φως με παίρνεικαι με ανεβάζει σε ένα στρογγυλό φωτεινόπαράθυρο. Δεν μπορούσα να καταλάβω ανήταν παράθυρο πλοίου ή αεροπλάνου. Τοπρώτο πρόσωπο που είδα εκεί μέσα ήταν οάνθρωπος που θα έκανε το κακό στον Λένον.Δεν ξέρω πως αλλά είχα αυτήν τηνπεποίθηση. Φορούσε γυαλιά μυωπίας. Δίπλατου καθόταν ένας άλλος νεαρός με μαύραρούχα, μαύρα γυαλιά ηλίου και είχε τα χέριασταυρωμένα. Αυτόν τον αναγνώρισα, τον είχαδει στην τηλεόραση. Ηταν ο Νταν Ακρόιντ.Από τα διπλανά παράθυρα είδα επίσης τουςγνωστούς ηθοποιούς Τζον Μπελούτσι,Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κρίστοφερ Λη και τον ΡόιΣνάιντερ γνωστό από τους ρόλους του στηνταινία "Τα σαγόνια του καρχαρία". Ολόκληροκαστ σκέφτηκα, μπας και πάνε να γυρίσουνκανένα έργο;

Όμως ήταν και άλλοι εκεί. Ο ΝτανιέλΜάνιχαν, πολιτικός της Νέας Υόρκης, ο Λου

Λέρμαν υποψήφιος για την νομαρχία της ίδιαςπόλης όπου έχασε τις εκλογές από τον ΜάριοΚουόμο. Τελευταίο άτομο που είδα αλλά δεντον γνώριζα, ήταν ένας νεαρός μεεγκληματική φάτσα.

Ξαναγυρίζω στο πρώτο παράθυρο καιβρίσκομαι μπροστά από τον δολοφόνο.Άρχισα να τον παρατηρώ ώσπου σε κάποιαστιγμή σε ένα τράνταγμα του σκάφους έπεσαντα γυαλιά του και κατάφερα να δω τοπρόσωπο του πιο καθαρά. Ένα στρουμπουλόπρόσωπο με διπλοσάγονο, καστανά μαλλιάκαι μπλε μάτια. Για μια στιγμή αυτή η εικόναμου φάνηκε αστεία και χαμογέλασα. Αμέσωςόμως μάλωσα τον εαυτό μου και είπα πωςαυτό που μου συνέβαινε δεν ήταν για γέλια.

Κάποια στιγμή κατάλαβα πως το σκάφοςαυτό ήταν ένα υδροπλάνο με τέσσαρες έλικεςκαι το ποιο σπουδαίο ήταν πως πάνω έγραφε‘Εθνικός Μεταφορέας της Αμερικής.’

Τότε είπα μέσα μου, Θεέ μου αφού ξέρειςτι πρόκειται να γίνει και τι πάνε να κάνουναυτοί οι άνθρωποι γιατί δεν κάνεις κάτι νατους αποτρέψεις; Όμως μετάνιωσα αμέσωςγια αυτά μου τα λόγια, γιατί ποιος ήμουν εγώνα κάνω υποδείξεις στον Θεό;

Μετά από εκείνες τις σκέψεις μέσα σεκλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκα και πάλιμέσα στο ταξί μου. Το φως όμως συνέχιζε ναυπάρχει.

Κρίμα, σκέφτηκα, γιατί αυτός ο άνθρωποςείναι ήσυχος μέσα στο σπίτι του, και κάποιοςετοιμάζετε να τον σκοτώσει. Μπροστά μουβλέπω ένα ζευγάρι να περνάει και κάτιψιθύρισαν βλέποντας με. Απέναντι μου βλέπωνα δημιουργείται μια σκιά με σκυμμένοκεφάλι. Αναρωτήθηκα αν αυτός που έβλεπαήταν ο θύτης ή το θύμα. Δίπλα τουεμφανίστηκε μια δεύτερη σκιά με γυαλιά καιαυτή σκυμμένη προς το έδαφος. Τι νασημαίνει αυτό είπα στον εαυτό μου. Και τότεκατάλαβα. Αυτός ο άνθρωπος θα ερχόταν εδώέξω από το σπίτι του Λένον και θα τονσκότωνε μπροστά στα μάτια όλων.

Εκείνη τη στιγμή φωνές εξοργισμένωνανθρώπων αντήχησαν στα αυτιά μου, φωνέςκαι ροκ μουσική. Δεν ήξερα από πούέρχονταν.

Αναρωτήθηκα γιατί αυτός ο άνθρωπος να

θέλει έτσι στα καλά καθούμενα να σκοτώσειτον Λένον. Ίσως να έχει σχέση με την μαφία ήμε ναρκωτικά. Δεν μπορούσα να φανταστώόμως αυτό που θα έβλεπα σε λίγο.

Ενώ παρακολουθούσα τις σκιές, το φως μεπήρε πάλι για ένα δεύτερο ταξίδι. Είδα ναπερνάμε από δάση και παραλίες και ένοιωσακρύο αλλά και ζέστη. Πέρναγα τα σύνορα μεοδηγό πάντα το φως.

Ξαφνικά βρέθηκα στον τρίτο όροφο ενόςκτηρίου μπροστά σε μια πόρτα. Η πόρταάνοιξε και μπήκα μέσα με φόρα, και η φόραμου αυτή έκανε τις άσπρες κουρτίνες πουήταν κρεμασμένες στα παράθυρα νακουνηθούν.

Μέσα στο δωμάτιο είδα κάποιουςανθρώπους να στέκονται δημιουργώντας ένανμεγάλο κύκλο. Πίσω τους πάνω σε ένατραπέζι υπήρχαν οι σημαίες πέντε κρατών.Των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του Ισραήλ, τηςΕλλάδας και του Μονακό. Η συζήτηση τουσυνεδρίου άρχισε και κράτησε περίπουτριάντα λεπτά. Όταν κατάφερα αργότερα καιμέτρησα τους παρευρισκόμενους είδα πωςήταν τριάντα τέσσαρις. Στο συνέδριο αυτόπάρθηκαν διάφορες αποφάσεις που τουςευχαρίστησαν όπως κατάλαβα από τιςεκφράσεις τους γιατί δεν μπορούσα να τουςακούσω. Μπορούσα όμως να τους παρατηρώκαι περιέργως ήξερα πιο ήταν το θέμα τηςσυζήτησης.

Σε έναν τοίχο υπήρχε μια λιτή επιγραφήπου έλεγε CΙΑ, δηλαδή Κεντρική ΥπηρεσίαΠληροφοριών. Πιο δίπλα σε ένα πίνακαανακοινώσεων είδα κάτι που δεν μου άρεσεκαθόλου, το όνομα μου γραμμένο σε μιαλίστα. Δεν μπορούσα όμως να κάνω τίποτα,μόνο να παρατηρώ. Ήμουν ένας αόρατοςεπισκέπτης.

Το βλέμμα μου ταξίδεψε γύρω από τονκύκλο αποτυπώνοντας κάθε φυσιογνωμία.Εκτός από πολιτικά και δικαστικά πρόσωπαυπήρχαν και μερικοί γνωστοί ηθοποιοί.Κατάφερα να αναγνωρίσω αρκετούς από τουςπαρόντες σε εκείνο το δωμάτιο. Όπως αυτόνπου μίλαγε εκείνη τη στιγμή που ήταν ο ΣτηβΜαγκάρετ. Δίπλα του κρατώντας ένα μεγάλοτσιγάρο ήταν ο πρίγκιπας Ρενιέ. Επίσηςξεχώρισα τον δικαστικό Τσάρλυ και μήνες

αργότερα κατάφερα να μάθω τα ονόματαόλων. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα έναν απ'αυτούς να κοιτάει επίμονα προς το μέρος πουστεκόμουν σαν να με έβλεπε. Με πήρεχαμπάρι σκέφτηκα και ξαφνικά βρέθηκα έξωαπό το δωμάτιο δίπλα σε ένα τοίχο. Γρήγοραόμως ξαναγύρισα και κατάλαβα πως όλαφαίνονταν να τελειώνουν. Τους είδα νασηκώνουν τα ποτήρια τους και να πίνουν στηνυγειά τους. Η ώρα ήταν 21:45 Κυριακή 30Νοεμβρίου 1980.

Αφού λοιπόν είδα όλους αυτούς τουςανθρώπους και τους αναγνώρισα είπα στονεαυτό μου τι κρίμα που η ίδια η κυβέρνησηήθελε να σκοτώσει τον Λένον. Και ενώπροσπαθούσα να καταλάβω που βρισκόμουν,το φως με κατεβάζει στο κάτω μέρος τουκτηρίου όπου γινόταν αυτή η σύσκεψη για τηνάνανδρη δολοφονία. Το κτήριο μπροστάέγραφε Φέντεραλ Μπίλντιγκ δηλαδή ΚρατικόΚτήριο και ήταν στην διεύθυνση ΣάουθΓουέστ 216 - Σάουθ Μπέυ ΚέρνυΚαλιφόρνια. Ένα αστυνομικό τμήμα, μεσερίφηδες και αστυνομικούς να σεργιανίζουν.Στο ισόγειο είδα έναν αστυφύλακα να κάνειβόλτες που θα πρέπει να ήταν ο φύλακας τηςσυνάντησης. Έξω στο δρόμο μια μαύρηΜερσεντές δίπορτη σταμάτησε για να περάσειμια κυρία με κοντομάνικο φόρεμα.

Ξαφνικά όλα γύρω μου πήραν ένα πράσινοχρώμα και βρέθηκα πάλι στο ταξί μου. Τοονειρικό μου ταξίδι είχε τελειώσει.Ευχαρίστησα τον Θεό που με αξίωσε να δωκαι να γνωρίσω τους ανθρώπους πουσχεδίαζαν να κάνουν αυτό το αποτρόπαιοέγκλημα. Έτσι θα μπορούσα να ειδοποιήσωτον Λένον να φυλάγεται. Και αν δεν τοκατάφερνα αυτό, θα το έλεγα σε όλο τονκόσμο για να το μάθει. Κι αν αυτοί δεν μεπιστέψουν είπα, θα τους πω να πάρουντηλέφωνο τον Θεό να τους το πει ο ίδιος. Μαθα μου πείτε ο Θεός δεν έχει τηλέφωνο. Έχεικαι παραέχει, και αν θέλει κάποιος το βρίσκειεύκολα.

Έβαλα το ταξί σε κίνηση και πήγα ναφύγω. Φτάνοντας στην πύλη του κτηρίου πουείχα αφήσει τον Λένον είδα τον φύλακα να

είναι πολύ ανήσυχος και αφού με .είχε δει ναμιλάω με τον Λένον μου είπε κάτι που μεέκανε πραγματικά να τρομοκρατηθώ και μουέκοψε την ανάσα. Μου είπε λοιπόν πως πριναπό λίγο ένας πολύ περίεργος άνθρωπος είχεπάει εκεί οδηγώντας μια μηχανή και έκανεερωτήσεις για τον Λένον. Του είπα να μουτον περιγράψει και πραγματικά η περιγραφήτου αυτή ταίριαζε με τον άνθρωπο που είχαδει στο υδροπλάνο.

Έφυγα από εκεί σε πολύ άσχημηψυχολογική κατάσταση γιατί κατάλαβα πωςτα χρονικά περιθώρια στένευαν και κάτιέπρεπε να κάνω. Πήρα κάνα δυο κούρσες καιπάνω στον πανικό μου περιέγραψα την όληιστορία σε μια κυρία η οποία μου είπε να μηκάνω τίποτα και να κοίταζα την δουλειά μουγιατί θα έβρισκα κι εγώ τον μπελά μου. Δενπεριορίστηκα σε αυτήν την άποψη και είπακαι πάλι το όλο συμβάν και σε έναν κύριο καιτον ρώτησα να μου πει αν ήξερε πωςμπορούσα να επικοινωνήσω με τον Λένον.Δεν ήξερε.

Τελειώνοντας την δουλειά μου ένοιωθατην ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον κι έτσιτηλεφώνησα στο χωριό μου και να μιλήσωστην μητέρα μου. Τελικά μίλησα με την νύφημου γιατί η μητέρα μου δεν ήταν σπίτι. Αυτήφανερά τρομοκρατημένη ακούγοντας την όληιστορία είπε να προσέχω να μην πάθω κανένακακό.

Ξημέρωσε Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου.Πηγαίνοντας για δουλειά βρίσκω ένανξάδελφο μου και του λέω αυτό που μουσυνέβη και πως ήθελα να μιλήσω με τονΛένον. Αυτός με συμβούλεψε να πάω πάλιστην Νέα Υόρκη εκεί που τον είχα αφήσει καινα πάρω πληροφορίες επειδή αυτός δεν ήξερενα μου πει περισσότερα από αυτά που ήδηγνώριζα. Δυστυχώς όμως χαμένος στιςκαθημερινές δουλειές αμέλησα να το κάνω.

Τρεις μέρες μετά, στις 3 Δεκεμβρίουβρέθηκα στη έβδομη λεωφόρο και από εκείαποφάσισα να τηλεφωνήσω στις πληροφορίεςκαι να ζητήσω τον προσωπικό αριθμό τουΛενον. Κάποια κυρία όμως μου είπε πως τονούμερο ήταν απόρρητο και δεν γινόταν ναμου το δώσει. Τότε οργισμένος και

αγανακτισμένος της είπα πως ήθελα ναπροειδοποιήσω τον Λένον πως κάποιος ήθελενα τον δολοφονήσει. Αυτή ανήσυχη μου είπενα μιλήσω με τον διευθυντή. Σε αυτόν είπαπάλι ποιος ήμουν και τι ήθελα και πως ηκατάσταση ήταν σοβαρή. Δυστυχώς όμως μουείπε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, ότανένας αριθμός είναι απόρρητος είναι σαν ναμην υπάρχει.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου περνώ την γέφυραπρος το Μανχάταν και στο ταξί μου έχω μιακυρία και την πηγαίνω στο ξενοδοχείοΣέρατον. Αφού την αφήνω και πριν προλάβεικαλά καλά να κλείσει την πόρτα, ένας νεαρόςμπαίνει στο ταξί στο πίσω κάθισμα και μουζητάει να τον πάω στο Σέντραλ Παρκ Γουέστ.Όταν τον είδα από τον καθρέπτη ταράχτηκα.Κάπου τον ήξερα αυτόν τον άνθρωπο, κάπουτον είχα ξαναδεί. Ήταν αυτός που είχα δειμέσα στο αεροπλάνο και που θα σκότωνε τονΛένον.

Συγνώμη κύριε, του είπα μπορώ να σαςκάνω μία ερώτηση; Αυτός με αγνόησε αλλάεπέμεινα κάνα δυο φορές ακόμη ώσπουκάποια στιγμή βγάζει κάτι βαμβάκια από τααυτιά του και μου απαντάει απότομα. Τιθέλεις κύριε; Εσύ δεν πρέπει να είσαι απόστην Νέα Υόρκη του λέω. Πως το κατάλαβες;απάντησε αδιάφορα. Γιατί κύριε αν είσαστεαπό την Νέα Υόρκη θα παίρνατε ταξί από τηνσειρά του ξενοδοχείου και όχι ένα περαστικό,είπα εγώ. Πολύ έξυπνη η παρατήρηση σου,είπε πάλι αδιάφορα. Από ποιο μέρος είσαιλοιπόν, ρωτάω εγώ επίμονα. Είμαι από τηνΧαβάη, θα την έχεις ακουστά, μου πέταξε.Ναι, λέω εγώ, έχω ακούσει πολύ καλά λόγιακαι πως είναι ένα πανέμορφο νησί.Συγκεκριμένα προχθές άφησα στο ξενοδοχείοέναν κύριο που μου είπε ότι μόλις είχε έρθειαπό εκεί και πως είχε τις καλύτερεςεντυπώσεις. Γιατί ήρθες στην Νέα Υόρκη, τονρωτάω πάλι πεισματικά. Δουλειές καιευχαρίστηση μαζί, μου είπε κοφτά.

Στην συνέχεια προσπάθησα να του πιάσωκουβέντα γύρω από τον Λένον, αλλά δενέβγαλε άχνα. Κατά την διάρκεια τηςδιαδρομής τον παρατηρούσα που συνεχώςψαχνόταν. Ίσως έψαχνε τα χρήματα για να με

πληρώσει σκέφτηκα.Φτάσαμε στο Ντακότα Χάους που μου είχε

πει να τον αφήσω και κατέβηκε από το ταξίενώ εγώ συνέχισα να τον παρατηρώ. Ο νέοςμπήκε μέσα στο κτήριο και εγώ έφυγα απόεκεί, παρκάρισα απέναντι για να μπορώ νατον κοιτάω με μεγαλύτερη ασφάλεια. Όλο καιπερισσότερο είχα την βεβαιότητα ότι αυτός οάνθρωπος ετοίμαζε κάτι κακό για τον Λένον.Δεν τον είδα να βγαίνει, είχα και μια δουλειάνα κοιτάξω οπότε αποφάσισα να μηνπεριμένω άλλο. Φεύγοντας ήμουν πλέονπεπεισμένος πως αυτός θα ήταν ο δολοφόνος.

Τρίτη απόγευμα 8 Δεκεμβρίου παίρνω έναζευγάρι από το Ηστ Σάιντ και περνώντας έξωαπό το Ντακότα Χάους βλέπω τον ίδιοάνθρωπο να περιμένει έξω από το κτήριο.Άνθρωπε λέω στον εαυτό μου περιμένεις τονΛένον να κατέβει; Αυτός όμως ήταν στοστούντιο για ηχογράφηση. Το γαϊδούρι,μονολόγησα, περιμένει να κάνει τον φόνο.Έτσι έβαλα σκοπό να άφηνα τους πελάτες μουκαι να γύριζα μήπως και προλάβαινα έστω καιτην τελευταία στιγμή. Κοίταξα προς τοΣέντραλ Παρκ. Ο ήλιος άρχιζε να δύει και οουρανός είχε πάρει ένα παράξενο πολύχρωμοχρώμα. Ήταν ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα,ίσως το καλύτερο που είχα δει ποτέ μου.Ήμουν πλέον σίγουρος πως το κακό θαγινόταν απόψε.

Στην συνέχεια μια κούρσα για το ΒίλατζΝτάουν Τάουν με αποσυντόνισε, δούλευα ωςτο βράδυ, ώσπου γύρω στις έντεκα άκουσαστο ραδιόφωνο για τον φόνο του Λένον και τοόνομα του δολοφόνου, Μαρκ Τσάπμαν, πουως τότε μου ήταν άγνωστο. Μπορεί ουπόλοιπος κόσμος να εξεπλάγη εγώ όμωςκαθόλου. Συντετριμμένος σταμάτησα στηνάκρη του δρόμου να ηρεμήσω και να ακούσωτα νέα.

Είχε χτυπήσει εν ψυχρώ τον Λένονμπροστά στα μάτια της γυναίκας του και τουθυρωρού. Η τρέλα του δολοφόνου ήταν τόσηπου νωρίτερα είχε πάει και είχε πάρειαυτόγραφο από τον ίδιο. Ο Λένον δέχτηκε μιασφαίρα από τριανταοχτάρι πιστόλι στο στήθοςκαι άλλες τέσσερις στην πλάτη. Ένααυτοκίνητο της αστυνομίας τον μετέφερε

αιμόφυρτο στο Νοσοκομείο Ρούσβελτ. Οδολοφόνος έμεινε εκεί ώσπου τον συνέλαβε ηαστυνομία, ενώ ο Λένον ξεψυχούσε στις23:35, 8 Δεκεμβρίου 1980.

Όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα μετέδιδαντην συγκλονιστική είδηση αλλά δυστυχώςμόνο εγώ ήξερα όλη την αλήθεια. Ένοιωσατην ανάγκη να πάω στο μέρος που είχαοραματιστεί στο Ντακότα. Εκεί είδα περίπου200 άτομα της CΙΑ με αναμμένα κεριά ναδιαδηλώνουν μπροστά στην πύλη ενάντια τουοργανωμένου εγκλήματος. Τι υποκρισία Θεέμου, σκέφτηκα. Στην συνέχεια πήγα στονοσοκομείο Ρούσβελτ για να μάθωπερισσότερα νέα.

Φτάνοντας εκεί μια κυρία μπαίνει στο ταξίμου και φανερά στεναχωρημένη μεπαρακάλεσε να την πάω στην ΓενικήΑσφάλεια. Εγώ ακούγοντας τον προορισμότην πρόσεξα καλύτερα από τον καθρέπτη.Παρ' ότι φορούσε καπέλο η όψη της κάτι μουθύμιζε. Τότε θυμήθηκα πως την είχα πάρεικάποτε κούρσα με τον Λένον και με τον γιοτους. Ήταν η Γιόκο Όνο. Ντροπή και αίσχοςστους δολοφόνους του Τζον της είπα. Σεπαρακαλώ δεν θέλω να συζητήσω για αυτό τοθέμα μου απαντάει αυτή πικραμένη. Σε λίγοφτάσαμε μπροστά από το κτήριο. Η κυρίασυνέχισε να είναι σοβαρή και στεναχωρημένηκαι με θάρρος μου λέει. Οδηγέ, δεν έχωχρήματα να σε πληρώσω, έχω το όνομα σου,δώσε μου και την διεύθυνση σου να σουστείλω εκεί ένα τσεκ. Νευρίασα λίγο στηναρχή και της είπα γιατί κυρία μου δεν μου τοείπατε από την αρχή αυτό; Σε παρακαλώ, μουλέει, αυτή την στιγμή δεν είμαι καλά.Αισθάνθηκα πολύ άσχημα που απαίτησα αυτήτην εξήγηση, και για να νοιώσει καλύτερα τηςείπα πως δεν πειράζει, και πως δεν μουχρωστούσε τίποτα και να μην στεναχωριέταιγια το θέμα αυτό. Πήγε στην ασφάλειαπροφανώς για κατάθεση ή κάτι άλλο. Έμειναεκεί για λίγο μήπως και έβγαινε γρήγορα αλλάη ώρα πέρασε και έπρεπε να δουλέψω.Μαύρα Χριστούγεννα πέρασαν όλοι τότεστην Νέα Υόρκη, και πιο πολύ εγώ αφού μεπνίγανε οι τύψεις.

Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός για

να ηρεμήσω από τα γεγονότα, αν και όλααυτά δεν ξεχνιούνται εύκολα. Οι γνωστοίστην Νέα Υόρκη με έλεγαν τρελό που είχαπροσπαθήσει να εμπλακώ σε ένα τόσοσοβαρό θέμα με τόσο μεγάλες προεκτάσειςόπως ήταν η διεθνής πολιτική μαφία. Στις 9Δεκεμβρίου η εφημερίδα Ποστ στοπρωτοσέλιδο της είχε φωτογραφία επτάπολιτικών της κυβέρνησης Ρέιγκαν, πουόλους τους αναγνώρισα από την μυστικήσυνάντηση στα γραφεία της CΙΑ.

Στις αρχές του 1981 έγραψα ένα γράμμαστην Γιόκο Όνο που έλεγε με κάθε δυνατήλεπτομέρεια αυτά που είχα μάθει για ναμπορέσω και εγώ με τον τρόπο μου ναξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Το έστειλασυστημένο, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν πήρααπάντηση.

ΡΟΝΑΛΝΤ ΡΕΙΓΚΑΝ

Όσο περνούσε ο καιρός, η αίσθηση μου ότι κάτι άλλοθα συνέβαινε γινόταν όλο και πιο έντονη. Ήμουνμελαγχολικός, ζούσα με το άγχος και ο θυμός μου ήτανπαράφορος που δεν μπορούσα να κάνω κάτι γιαξεσκεπάσω αυτή την σκευωρία. Με τον καιρό όμως είχααποκτήσει αυτοέλεγχο και έτσι κρατούσα το στόμα μουκλειστό περιμένοντας και εγώ δεν ξέρω τι.

Τα γεγονότα δεν άργησαν να επαληθεύσουν τουςφόβους μου. Στις 21 Μαρτίου στο ξενοδοχείο Χίλτονέγινε απόπειρα κατά του προέδρου Ρέιγκαν. Ο πρόεδροςδέχτηκε μια βροχή από σφαίρες με αυτόματοεικοσιδυάρι που όμως από μια πράξη αυτοθυσίας ενόςπράκτορα από την προσωπική του φρουρά, ο πρόεδροςσώθηκε αλλά ο εν λόγω πράκτορας έμεινε παράλυτοςγια την υπόλοιπη ζωή του. Όταν είδα αργότερα τοπρόσωπο του δολοφόνου στις εφημερίδες πραγματικάκόντεψα να τρελαθώ. Ήταν ο τότε καλεσμένος στογραφείο και συνέδριο της CΙΑ που είχαν πριν απότέσσαρις μήνες περίπου, ο Τζον Χίνκλη. Συγκεκριμέναθυμάμαι πως τον αναγνώρισα πολύ εύκολα γιατί μουείχε κάνει από την πρώτη στιγμή εντύπωση το ντύσιμοτου, έμοιαζε σαν παπάς. Ο παραλίγο δολοφόνος τουπροέδρου δικάστηκε μόνο είκοσι χρόνια φυλακή, γιατίμεσολάβησαν δικαιολογητικά με διάφορες ψυχολογικέςγνωματεύσεις.

Ο καιρός περνούσε κι εγώ ζούσα με την δυσβάσταχτηγνώση. Είχα χάσει την όρεξη μου για όλα, ακόμη και γιατην δουλειά μου που μου ήταν τόσο πολύτιμη.

Κατά την διάρκεια του 1982 προσπάθησα πολλέςφορές να έρθω σε επαφή με την Γιόκο Όνο αλλά μάταια.Μάλιστα στη γιορτή της μητέρας ξόδεψα εβδομήνταδολάρια και της έστειλα μια ανθοδέσμη με ένασημείωμα. Αλλά ούτε αυτή τη φορά πήρα απάντηση.Προφανώς δεν ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μου ίσωςγιατί πίστευε πως αυτά που ήθελα να της πω θα ήτανκουταμάρες. Αυτό φάνηκε καθαρά όταν κάποιος κύριοςαπό το γραφείο της επικοινώνησε με την εταιρεία ταξίπου εργαζόμουν και απαίτησε να σταματήσω να στέλνωγράμματα και πως θα ερχόταν αυτή σε επαφή μαζί μουόταν θα ήταν ο κατάλληλος καιρός. Προς το παρόν δενήθελε να μιλήσει με κανένα για αυτό το θέμα.

Το συναίσθημα της καταπίεσης συνέχισε να με τρώει,και μερικές φορές οι ενοχές γίνονταν ερινύες που μεκυνηγούσαν γιατί δεν έκανα τίποτα για να σώσω τονΛένον. Ήταν μια περίοδος της ζωής μου που ακόμη και

η λέξη αυτοκτονία περνούσε από το μυαλό μου.Ένα απόγευμα καθόμουν στο γραφείο και κοίταζα τον

τοίχο απέναντι. Εκεί είχα κολλήσει φωτοτυπίες από τιςφωτογραφίες όλων αυτών που παρευρίσκονταν στηναίθουσα και μέσα στο αεροπλάνο όπως τους είδα στοόραμα. Σκέφτηκα το αεροπλάνο με το οποίο ήρθα στηνΑμερική, της Παν Αμέρικαν. Ξαφνικά μου ήρθε μιαπροαίσθηση, πως σύντομα ένα αεροπλάνο της ΠανΑμέρικαν θα έπεφτε, κάπου στην Καλιφόρνια. Άρπαξαένα χαρτί και άρχισα να γράφω αυτά που αισθανόμουν.Μετά σηκώθηκα και πήγα στο συνεργείο. Εκεί ήταν οκύπριος ο Τζωρτζ, ο μηχανικός. Του έδωσα το χαρτάκικαι εκείνος το διάβασε, με κοίταξε δύσπιστα και μου τοέδωσε πίσω. Άσε μας βρε Χρήστο, είπε, και γύρισε στηδουλειά του. Λίγες μέρες μετά έγινε το κακό. Ένααεροπλάνο της Παν Αμέρικαν έπεσε στο Κέρνυ στηνΚαλιφόρνια με διακόσιους είκοσι επιβάτες. Κανένας δενεπέζησε. Ο Τζωρτζ όταν το άκουσε γούρλωσε το μάτιατου και άρχισε να με αποκαλεί μάντη και να μιλάει σεόλους για το σημείωμα μου.

Τον Δεκέμβριο του 1982 μετά από πολλέςπροσπάθειες βρήκα τον θυρωρό του Ντακότα Χάους καιαφού του έδωσα φιλοδώρημα είκοσι δολαρίων, τονπαρακάλεσα να με φέρει σε επαφή με κάποιο άτομο απότο γραφείο του Λένον. Μετά από μεγάλη αναμονή έναςνεαρός, αδύνατος με γυαλιά κατέβηκε στην ρεσεψιόνκαι με ύφος αυστηρό με ρώτησε τι ζητούσα από τηνΓιόκο Όνο.

Σε παρακαλώ, του είπα, πρέπει να μιλήσω με τηνκυρία Λενον. Γνωρίζω πολύ καλά ποιοι σκότωσαν τονάνδρα της. Πολλοί τηλεφωνούν και της λένε διάφορααβάσιμα πράγματα, μου απάντησε. Δεν ξέρω τι λένε οιάλλοι, του λέω εγώ, αλλά εμένα πρέπει να με ακούσει.Ξέρω την αλήθεια κι αν δεν έχει αναμιχθεί κι αυτή στηνδολοφονία του άνδρα της πρέπει να με δει, διαφορετικάθα ρίξω το ταξί μου πάνω στο κτήριο, απείλησα. Ανκάνεις κάτι τέτοιο θα σε βάλω φυλακή για πολύ καιρό,μου είπε ο νεαρός. Εσύ να της πεις αυτά που σου είπα,του φώναξα, να της πεις πως είμαι ο έλληνας οδηγόςταξί, και επανέλαβα την απειλή με το ταξί. Τονπροειδοποίησα πως θα προκαλούσα πανικό. Ο νεαρός,που το όνομα του ήταν Ρίτσι, επανέλαβε και αυτός μετην σειρά του πως θα με έκλεινε φυλακή.

Έφυγα από εκεί σχεδόν τρελαμένος από αγανάκτηση,αποφασισμένος για το πια θα ήταν η επόμενη τρελή μουπράξη.

Ήταν Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 1982. Φεύγοντας από τοΝτακότα είδα μια Πόρσε παρκαρισμένη απ' έξω. Έκανα

μια βόλτα γύρω από το κτήριο και μετά από κάποιουςυπολογισμούς για να μην χτυπήσω κανέναν πεζό, πήραφόρα και έπεσα πάνω στην σταματημένη Πόρσε.Αμέσως μετά κάνω πίσω μερικά μέτρα και χτυπάω τοαυτοκίνητο με φόρα για δεύτερη φορά. Έμεινακλεισμένος μέσα στο Φορντ που οδηγούσα ενώ δίπλαμου ωρύονταν ένα ζευγάρι που ήταν οι ιδιοκτήτες τηςΠόρσε. Κόσμος πολύς μαζεύτηκε αμέσως, και μοιραίαδεν άργησε να φανεί το περιπολικό της αστυνομίας.Ένας αστυνομικός κατέβηκε από το όχημα του και μεμεγάλη επιφυλακτικότητα με πλησίασε και με ρώτησε τιείχε συμβεί. Πρόσθεσε πως ήθελε να κατέβω και πωςκανείς δεν θα με πείραζε, φτάνει να κατέβαινα ήρεμοςαπό το αυτοκίνητο και με τα χέρια ψηλά.

Του απάντησα πως δεν πρόκειται να έβγαινα αν δενερχόντουσαν οι κάμερες των τηλεοπτικών καναλιών,γιατί ήθελα να ακούσει ο κόσμος όλος κάτι σημαντικόπου είχα να πω.

Μετά από συζητήσεις που κράτησαν αρκετή ώρα,τελικά πείστηκαν και κάλεσαν τις κάμερες. Εγώ είχαφροντίσει να είμαι καλοντυμένος, με κοστούμι καιγραβάτα και φρεσκοξυρισμένος. Ήμουν σίγουρος ότι θαέβγαινα στην τηλεόραση, τόσος κόσμος θα μ' έβλεπε,και ήθελα να είμαι καθώς πρέπει. Βγήκα έξω από το ταξίμου και χωρίς να χάσω το θάρρος μου στάθηκα μπροστάστα φλας των φωτογραφικών μηχανών και στιςτηλεοπτικές κάμερες. Άρχισα να λέω για τα πράγματαπου ήξερα και επιπλέον τους έδειξα τις αποδείξεις απότο ταχυδρομείο όταν έστελνα τα γράμματα στην ΓιόκοΌνο. Τότε μόνο ο αστυνομικός που ήταν κοντά μουκατάλαβε πως η υπόθεση έχει σχέση με τον J.L. όπωςτον φώναζαν, τον Τζον Λένον.

Στη συνέχεια οι αστυνομικοί ήσυχα ήσυχα μεοδήγησαν μακριά από τον πολύ κόσμο και με έβαλαν σεένα περιπολικό χωρίς όμως να φύγουμε από εκεί.

Κάποια στιγμή ένας αστυνομικός μπαίνει μέσα καικάθετε δίπλα μου. Γεια σου μου λέει με συνωμοτικόύφος. Κοίταξε να δεις είσαι Έλληνας κι εγώ Ιταλός.Εμείς οι δυο μοιάζουμε, είμαστε από την ίδια πάστα καιθα συνεννοηθούμε. Πες ότι έχασες τον έλεγχο τουαυτοκινήτου και δεν έπιασαν τα φρένα σου. Πες μουόμως τι ακριβώς συνέβη.

Όφισερ, του λέω με πολύ πείσμα, λυπάμαι αλλά ότιέχω να πω θα το πω στο δικαστήριο, γιατί φοβάμαι καιγια την δική μου ζωή. Θα σε προσέχουμε εμείς, δενπρέπει να φοβάσαι είπε εκείνος, αλλά καθόλου δεν τονπίστεψα. Του επανέλαβα πως ότι είχα να πω θα το έλεγαστο δικαστήριο. Έφυγε χωρίς να πει άλλη κουβέντασηκώνοντας τους ώμους αποδοκιμαστικά..

Πέρασα τη νύχτα στο αστυνομικό τμήμα. Την άλλημέρα το πρωί βρέθηκα μπροστά στον δικαστή πουλεγόταν Άλεν Φράις. Ο δικηγόρος που μου είχε ορίσει ηπολιτεία ήταν ένας άτριχος γηραλέος ανθρωπάκος.Εξιστόρησα στον δικαστή ότι στις 30 Νοεμβρίου είχαπάρει με το ταξί μου τον Τζον Λένον και τιεπακολούθησε αργότερα.

Ο δικαστής με ρώτησε αν είχα επισκεφτεί ποτέ μουγιατρό, τρελογιατρό εννοούσε, πίστευε όπως όλοι οιάλλοι ότι ήμουν μυθομανής, φαντασιόπληκτος. Τουαπάντησα πως πριν λίγο καιρό είχα πάει σε έναψυχίατρο όχι για τον λόγο που νόμιζε αλλά γιατί ήθελανα με υπνωτίσει για να μπορέσω να ξαναζήσω το όραμαπου είχα δει. Αυτός δέχτηκε και μάλιστα πλήρωσαπροκαταβολικά 150 δολάρια. Λίγο πριν ξεκινήσει όμωςη διαδικασία εγώ άλλαξα γνώμη όταν είδα την επιμονήτου να είναι παρών και ο δικηγόρος μου. Η πιθανότηταότι κάτι θα μπορούσα να πάθω, να μην επανέρθω στηνπραγματικότητα, πέρασε απ' το μυαλό μου. Είχαακούσει ότι υπήρχε αυτός ο κίνδυνος και η σκέψη ότι θαμπορούσα να βρεθώ αιωρούμενος για το υπόλοιπο τηςζωής μου, μου έφερνε ανατριχίλα.

Μετά το τέλος της όλης διαδικασίας στα δικαστήριατης Νέας Υόρκης, αφέθηκα ελεύθερος και αργά τοβράδυ γύρισα σπίτι, στην Αστόρια. Την επόμενη μέραμου ήρθε μια κλήση με την οποία με καλούσαν να δώσωκατάθεση στο ψυχίατρο ενός κρατικού δικαστηρίου.

Πηγαίνοντας εκεί με έβαλαν να πω όλη την ιστορίααπό την αρχή με κάθε λεπτομέρεια, ενώ ένας στρατόςαπό γραμματείς που κρατούσαν σημειώσεις μεδιέκοπταν κάθε λίγο και λιγάκι και μου ζητούσανπερισσότερες λεπτομέρειες για αρκετά από αυτά πουτους έλεγα. Αφού τελείωσα την αφήγηση του οράματοςμου, μου συνέστησαν την προσοχή πως αν αυτά πουτους είπα ήταν αληθινά θα γινόμουν διάσημος, ενώ στηναντίθετη περίπτωση θα κατέληγα στην φυλακή. Τουςδιαβεβαίωσα πως αυτά τα πράγματα τα είχα δει, ήταναλήθεια και όχι παιχνίδια της φαντασίας μου. Ούτεμαστουρωμένος ήμουν όπως πολλοί νόμιζαν.

Ξαφνικά ένας απ' αυτούς μου έκανε μια ερώτηση πουμου φάνηκε πολύ περίεργη. Με ρώτησε αν είχα σκεφτείποτέ να αυτοκτονήσω.

Του απάντησα πως ναι, και μάλιστα είχα βρει και τοντρόπο που θα το έκανα. Αλλά μόλις το ξανασκέφτηκαείπα στον εαυτό μου πως θα ήταν πολύ κουτό απόμέρους μου να το έκανα γιατί θα έχανα την ευκαιρία ναεκδικηθώ όλους αυτούς τους κακούς ανθρώπους. Ανπέθαινα όλα θα τελείωναν άδοξα και κανείς δεν θαμάθαινε την αλήθεια.

Λίγο πριν φύγω τους ζήτησα αν γινόταν να αφήσωμια επιστολή για τον κ. Ρέιγκαν. Η επιστολή αυτήέγραφε:

‘Κύριε Πρόεδρε, ονομάζομαι ΧρήστοςΑναγνωστόπουλος, είμαι Έλληνας μετανάστης και ασκώτο επάγγελμα του οδηγού ταξί στην Νέα Υόρκη. Πριναπό αρκετό καιρό η μοίρα θέλησε στο ταξί μου να μπει οΤζον Λένον και εν συνεχεία είχα την τύχη ή την κατάρανα δω ένα διπλό όραμα μέσα από το οποίο είδα καικατάλαβα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που τονδολοφόνησαν και αποπειράθηκαν εναντίον και της δικήςσας ζωής. Η CΙΑ ξέρει τα πάντα. Κύριε Πρόεδρε,προσέξτε γιατί τα άτομα με τα οποία συγκυβερνάτε είναιεπικίνδυνα και θα προσπαθήσουν να σας χτυπήσουνξανά. Θα ήθελα για να πειστώ ότι το μήνυμα έφτασε σταχέρια σας να το πείτε στην τηλεόραση εσείς ο ίδιος.’ Δενξαφνιάστηκα όταν ο Ρέιγκαν δεν αναφέρθηκε ποτέ στογράμμα μου, το καθήκον μου πάντως αισθάνθηκα ότι τοέκανα.

Έφυγα από εκεί και πέρασαν δυόμισι μήνες μέρες καιακόμα δεν είχε βγει η απόφαση του δικαστηρίου.

Κάποια μέρα μια κυρία που λεγόταν Λίζα Μέλμαν,πολύ γνωστή·χαρτορίχτρα με πολλούς επώνυμουςπελάτες, ηθοποιούς και πολιτικούς θέλησε να μεγνωρίσει όταν ο προσωπικός της σοφέρ της μίλησε γιαμένα. Βρεθήκαμε στο σπίτι μιας φίλης της για φαγητόκαι εκεί της είπα για την εμπειρία που είχα εκείνο τοπεριβόητο βράδυ. Με άκουσε με εξαιρετικό ενδιαφέρονκαι αυτό μου έδωσε κουράγιο, επιτέλους είχα βρει ένανάνθρωπο που με πίστευε. Είσαι ένας τυχερός καιχαρισματικός άνθρωπος μου είπε μετά. Έχεις έναχάρισμα από τον Θεό. Σύντομα θα γίνεις διάσημος καιπλούσιος και όποτε θελήσεις έλα στην Καλιφόρνια να μεβρεις, θα σε βοηθήσω όσο μπορώ. Δεν μπορούσε όμωςνα με συμβουλέψει τι έπρεπε να κάνω.

Περίπου δυο μήνες μετά από εκείνη τη μέρα βγήκε ηαπόφαση του δικαστηρίου 7ΐου ήταν αθωωτική. Αμέσωςέτρεξα στον δικηγόρο μου και του είπα τι έπρεπε νακάνει. Εκείνος έσπευσε στο δικαστήριο και είπε στονπρόεδρο πως ο πελάτης του συνεχίζει να υποστηρίζειπως ξέρει πολιτικές διεθνείς συνωμοσίες στις ΗΠΑ. Καιτι θέλεις τώρα με ρώτησε ο δικαστής βαριεστημένα. Δενθέλω τίποτα είπα, μόνο να ψάξετε να βρείτε στοιχεία γιανα καταδικάσετε τους ενόχους, μόνο αυτό. Και έτσι ναείναι είπε εκείνος τώρα είναι αργά το πουλάκι πέταξε,που θα βρούμε στοιχεία; Δική σας δουλειά είναιεπέμεινα. Καλά, καλά απάντησε εκείνος και γύρισε στο

δικηγόρο μου. ‘Οφείλετε να βάλετε λίγο μυαλό στονπελάτη σας, δεν νομίζετε κύριε συνήγορε;’ Ο‘συνήγορος’ έσκυψε το κεφάλι σαν μαθητούδι που τομαλώνεις και μουρμούρισε ένα ταπεινό ‘μάλιστα κύριε’,μόνο μετάνοιες δεν έκανε. Ο δικαστής πρόσθεσε πωςείχε επανειλημμένως ακούσει να λέω κουταμάρες, καιαφού συνέχιζα θα έπρεπε να μπω σε ένα νοσοκομείο γιαεξετάσεις, για ψυχολογική αξιολόγηση όπως το είπε.Εγώ δέχτηκα να πάρω αυτό το ρίσκο για να αποδείξωπως δεν ήμουν τρελός και πως όντως γνώριζα άτομα πουείχαν ύποπτες δραστηριότητες.

Με πήγαν στις φυλακές του Ράκερ Άιλαντ όπου θαέμενα δυο μέρες ώσπου να μεταφερθώ στο ψυχιατρείο.Θυμάμαι το πρώτο βράδυ που δέχτηκα ένα δυνατόχαστούκι από τον φύλακα γιατί τόλμησα να ανάψωτσιγάρο ενώ η ώρα ήταν περασμένη και θα έπρεπε νακοιμόμουν. Χαλάλι, σκέφτηκα, και υπομονή.Το άλλο πρωί ξύπνησα με στόμα πικρό και όχι μόνο απ’το τσιγάρο. Πήγα στο γραφείο του διευθυντή τωνφυλακών για να διαμαρτυρηθώ για την μεταχείριση πουείχα από τον φύλακα αλλά αυτός μου είπε πως εδώ δενείναι το ξενοδοχείο Πλάζα για να κάνεις ότι θέλεις,πρέπει να ακολουθείς κάποιους κανόνες.

Από το ραδιόφωνο που ήταν εκεί ανοιχτό άκουσα μιασυζήτηση γύρω από την ύποπτη δολοφονία του Λένον.Ζήτησα να κάτσω να την ακούσω και ο διευθυντής σεμια έκρηξη γενναιοδωρίας με άφησε. Δεν ήμουν ο μόνοςπου ισχυριζόταν ότι ο Τσάπμαν δεν σκότωσε τον Λένονεπειδή έτσι του ήρθε αλλά ήταν βαλτός από άλλους, ένακαλοκουρδισμένο ρομπότ που με πλύση εγκεφάλουπρογραμματίστηκε να γίνει εκτελεστής. Όπως έλεγε οεκφωνητής η δολοφονία ήταν μια συνομωσία. Ο Ρέιγκανμόλις είχε εκλεγεί, ήξεραν όλοι τι είδους πρόεδρος θαγινόταν και μόνο ένας άνθρωπος θα μπορούσε νακατεβάσει στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμο ναδιαδηλώσουν εναντίον του - κι αυτός ήταν ο Λένον.Όταν ο θυρωρός ούρλιαξε στον Τσάπμαν ‘ξέρεις τιέκανες;’ εκείνος, ήρεμα και απλά, απάντησε ‘Μόλιςπυροβόλησα τον Τζον Λένον’ και πρόσθεσεχαζογελώντας ‘Δεν ήθελα την υπογραφή του ήθελα τηνζωή του. Και τελικά πήρα και τα δύο.’ Αργότεραπεριέγραψε πως ‘Δεν υπήρχε συναίσθημα στο αίμα μου,δεν υπήρχε θυμός. Δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο μια νεκρικήησυχία στο μυαλό μου. Νέκρα, παγωμένη σιγή, μέχριπου πλησίασε. Με κοίταξε.... με προσπέρασε και τοάκουσα στο κεφάλι μου. Έλεγε ‘κάν' το κάν' το κάν' το’ξανά και ξανά. Ο εκφωνητής έλεγε πως μια φορά οΛένον είπε πως ‘αν ποτέ πάθω κάτι εγώ και η Γιόκο δενθα είναι ατύχημα’ άρα υποπτευόταν πως κάποιος ήθελε

να τον βγάλει από τη μέση. Να, λέω, όλοι πιστεύουν ότιη δολοφονία ήταν συνομωσία και βγαίνουν και στοραδιόφωνο, εμένα γιατί με θεωρούν τρελό όταν λέω πωςξέρω ποιος κρύβεται από πίσω;

Τα άκουγα όμως όλα αυτά και έπαιρνα κουράγιο πωςόλα όσα περνούσα δεν θα πήγαιναν χαμένα.

Την επομένη στις 7 Μαρτίου μεταφέρθηκα σε μιαψυχιατρική κλινική στο Κουίνς. Έφτασα εκεί γύρω στις11 το βράδυ και με πήγαν σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο.Ο τρόμος και η θλίψη έσφιγγαν την καρδιά μου. Απόκάπου δίπλα ακουγόταν η φωνή ενός ασθενή πουφώναζε το όνομα του Χριστού όλο το βράδυ. Είχατρομοκρατηθεί τόσο πολύ που ούτε να κλείσω τα μάτιαμου δεν μπορούσα. Κουλουριασμένος πάνω στο στενόκαι άβολο κρεβάτι προσευχόμουν και προσπαθούσα νακοιμηθώ. Κάποια στιγμή κατάφερα να χαλαρώσω λίγοκαι να κλείσω τα μάτια - τότε ήρθε στο μυαλό μου ηΠαναγία να κρατάει το Θείο Βρέφος και ξαφνικά ένακύμα ηρεμίας και γαλήνης με κατέλαβε και με πήρεεπιτέλους ο ύπνος.

Ένα πρωινό και ενώ είχα περάσει από πολλέςσυνεντεύξεις με τους ψυχολόγους του νοσοκομείου,τέσσερα άτομα ήρθαν και με πήγαν σε ένα διπλανόκτήριο για να μου κάνουν εγκεφαλογράφημα. Οισυνοδοί με ρώτησαν, τι έχεις κάνει εσύ καιαστειευόμενος απάντησα πως έχω σκοτώσει τέσσεριςανθρώπους, αλλά προφανώς συνηθισμένοι σε τέτοια δεντραβήχτηκαν πίσω κατατρομαγμένοι όπως περίμενα. Μεξάπλωσαν σε ένα κρεβάτι και άρχισαν να κολλάνε πάνωμου διάφορα καλώδια. Εγώ εκείνες τις στιγμέςπροσπαθούσα να έχω πάντα στο μυαλό μου τουδροπλάνο και το γραφείο της CΙΑ που είχα δει. Αυτόσυνεχίστηκε για αρκετές φορές ακόμα.

Το ψυχιατρείο απαρτιζόταν από έξι χωριστά διώροφακτήρια με άφθονο γρασίδι και δένδρα γύρω γύρω.Σχεδόν όλα τα δωμάτια ήταν πιασμένα όπως έμαθα.Πολλή τρέλα η Αμερική σκέφτηκα. Το μικροσκοπικόδωμάτιο μου, ίσα ίσα χώραγε ένα στενό κρεβάτι και μιακαρέκλα, είχε ένα παράθυρο και όπως τα περισσότεραδεν είχε πόρτα κάτι που με ενοχλούσε αφάνταστα.Φοβόμουν κιόλας, στην φωλιά του κούκου βρισκόμουνακαι οι πράξεις πολλών ανθρώπων εκεί ήτανανεξέλεγκτες.

Ο μόνος άνθρωπος που συζητούσα άφοβα μαζί τουήταν ένας άλλος ασθενής που είχε πολεμήσει στοΒιετνάμ. Καθημερινά μου έλεγε τι είχε περάσει στον

πόλεμο, ότι οι ίδιοι οι αμερικανοί τους χορηγούσανναρκωτικά και άλλα διάφορα φάρμακα για να τουςκρατάνε σε εγρήγορση και να πολεμάνε ακατάπαυστα.Όταν γύρισε από το Βιετνάμ, μια μέρα και ενώ περίμενεστην στάση το λεωφορείο, σαν μέσα σε όνειρο τράβηξεένα μαχαίρι και σκότωσε έναν μαύρο που περίμενε εκεί.Ακόμη δεν μπορούσε να καταλάβει πως και γιατί τοέκανε.

Ήταν κι ένας άλλος, ο Ρομπέρτο ο Ιταλός. Είχε έρθειστην Αμερική το 1945 μετά συζύγου και τέκνων να δειμια άσπρη μέρα. Ο ξάδερφος, του μπλεγμένος με τηνμαφία, προσπάθησε να τον εντάξει στην οργάνωση αλλάο Ρομπέρτο είχε αντιρρήσεις. Υπήρχαν και κάτιοικονομικά συμφέροντα και με την υποστήριξη τηςγυναίκας του Ρομπέρτο ο ξάδελφος κατάφερε να τονχώσει στο ψυχιατρείο, πριν δεκαπέντε χρόνια όλα αυτά.Έτσι μας έλεγε ο ιταλός και ήταν δεν ήταν αλήθεια εγώτο λυπόμουνα το ανθρωπάκι που όπως φαινόταν είχεγίνει πια μόνιμος κάτοικος, η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη.

Άρχισα να έχω ερωτηματικά και για τον εαυτό μουαλλά η Άντζελα, μια μαύρη νοσοκόμα μου έδινεκουράγιο συνέχεια. Εσύ, έλεγε και ξανάλεγε, θα βγειςαπό 'δώ, δεν έχεις τίποτα μόνο το μυαλό σου παίζειπαιχνίδια. Οι άνθρωποι παίζουν μ' εμένα της απαντούσα.Ήταν μια καλοσυνάτη θρήσκα γυναίκα και τηνσυμπαθούσα σαν αδελφή μου. Την πείραζα μερικέςφορές μόνο και μόνο να ακούω το γέλιο της. Μια φοράμπαίνοντας στις ανδρικές τουαλέτες σχεδόν έπεσα πάνωσε έναν μαύρο με μια άσπρη γυναίκα ξαπλωμένους στοπάτωμα, τσίτσιδοι και οι δυο, να κάνουν έρωτα. Ούτεπου κατάλαβαν την παρουσία μου. Βγαίνω έξω καιφωνάζω την Άντζελα. Έλα να δεις της λέω ήρεμα. Ω μάιγκοντ! ω μάι γκοντ! ξεφώνιζε συνέχεια όταν είδε καισκέπασε το πρόσωπο της με τις παλάμες της να μηβλέπει.

Καμιά φορά ερχόταν ο ξάδελφος μου για επίσκεψηκαι κάθε φορά αισθανόμουν λες και ήταν γιορτή. Μιααπό αυτές μου έδωσε ένα εικοσαδόλαρο. Είναι'πλαστικό' λέει, προσπάθησε να το πασάρεις κάπου. Τοίδιο βράδυ παρήγγειλα πίτσα, κάτι που επιτρεπόταν, καιπλήρωσα με το πλαστό νόμισμα. Ο πιτσιρικάς ήθελε ναμου δώσει ρέστα αλλά τότε με έπιασαν οι τύψεις. Κράτατα του λέω. Τελικά είμαι ή δεν είμαι τρελόςαναρωτήθηκα, μέχρι τον λαιμό είμαι μπλεγμένος καιψάχνω κι άλλα; Ορκίστηκα να συμπεριφερθώ μεωριμότητα, να προσπαθήσω τουλάχιστον, μέχρι να βγειη διάγνωση των γιατρών.

Ήτανε μια ψυχοφθόρα κατάσταση η παραμονή μου

εκεί αλλά επιτέλους πέρασε ο καιρός και τον Αύγουστοπήρα εξιτήριο. Οι γιατροί έκριναν ότι τελικά είχα σώαςτας φρένας και η κοινωνία δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνοαπό την παρουσία μου ανάμεσα τους. Βγαίνοντας από τονοσοκομείο έπιασα πάλι δουλειά σαν ταξιτζής στηνεταιρεία του ξαδέλφου μου. Ήμουνα όμως σαν το ψάριέξω απ' το νερό. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω, ήθελα ναβάλω τέλος σε όλα αυτά τα πράγματα που κατέτρωγαντο μυαλό μου, ώσπου ήρθε και το δεύτερο χτύπημα.

ΓΚΡΕΙΣ ΚΕΛΛΥ

Ένα βράδυ και ενώ καθόμουν σπίτι και έβλεπατηλεόραση, είδα κάποια στιγμή σε ένα διεθνές γκαλά,τον πρίγκιπα Ρενιέ να μπαίνει στην αίθουσα δεξιώσεωνμε την γυναίκα του την Γκρέις Κέλλυ και την κόρη τουςΣτεφάνια. Αμέσως αντικρίζοντας εκείνον τον άνθρωποπου είχα δει εκείνο το βράδυ στην μυστική σύσκεψη τηςCΙΑ, ανατρίχιασα και μια ανησυχία που σιγά σιγά έγινεφόβος με κατέλαβε. Το γνώριζα αυτό το συναίσθημα,ήταν το ίδιο που ένοιωσα το βράδυ της συνάντησης μουμε τον Τζον Λένον. Για έναν παράξενο λόγο όμως αυτέςοι φοβίες μου φούντωναν καθώς κοιτούσα την ΓκρέιςΚέλλυ.

Βγήκα από το σπίτι μου σε άσχημη κατάσταση καιαμέσως έτρεξα στην Καθολική εκκλησία που βρισκόταναπέναντι μου να προσευχηθώ. Θεέ μου, είπα, μουέδωσες ένα χάρισμα, μπορώ να βλέπω πράγματα που δενβλέπουν άλλοι, βοήθησε με να καταλάβω τι θα πάθειαυτή η καλή και ευγενική κυρία η Γκρέις Κέλλυ. Έκανατον σταυρό μου και γύρισα σπίτι.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι. Ξαφνικά ένοιωσα το σώμαμου να αιωρείται και να βρίσκεται πάνω από έναχωράφι. Βλέπω ένα ρεστωράν σε ένα εξοχικό μέρος.Στην είσοδο του ρεστωράν σε φωτεινό μέρος δύο άνδρεςκαι δύο γυναίκες στέκονταν. Η Γκρέις Κέλλυ η κόρη τηςΣτεφάνια, ο Μπομπ Χόουπ και ο Τζίμυ Στιούαρτ. ΗΓκρέις με την Στεφάνια είχαν ένα έντονο διάλογο.Αμέσως μετά βλέπω ένα μαύρο αυτοκίνητο να τρέχει μεμεγάλη ταχύτητα. Από μέσα ακούγονταν φωνές. Στηνθέση του συνοδηγού ήταν η Γκρέις Κέλλυ και οδηγός ηΣτεφάνια. Μετά από μια τρελή πορεία το μαύροαυτοκίνητο ξεφεύγει από τον δρόμο μπαίνει σε έναχωράφι χτυπάει σε ένα τσιμεντένιο πηγάδι καισταματάει. Το αυτοκίνητο είχε πάθει μόνο μικρές ζημιέςκαι οι δυο γυναίκες ήταν σώες και αβλαβές.

Μετά βρέθηκα σε ένα νοσοκομείο έξω από ταεπείγοντα περιστατικά. Εκεί περίμενε ένας λευκόςάνδρας με κοντοκουρεμένα καστανά μαλλιά, φορώνταςάσπρη ιατρική μπλούζα, και κοίταγε γύρω του ανήσυχοςσαν κάτι να περίμενε να κάνει. Αισθάνθηκα ότι αυτό τοκάτι ήταν κακό. Ένας άλλος νεαρός στεκότανπαραδίπλα. Αμέσως μετά βρέθηκα σε ένα παλάτι. Ηείσοδος ήταν στολισμένη με λουλούδια. Ένα άσπροφέρετρο σε μια νεκροφόρα πήγαινε προς το παλάτι.

Τότε συνήλθα και πνεύμα και σώμα πίσω πια στονχώρο μου προσπαθούσα να καταλάβω τι θα συμβεί. Τηναπάντηση την πήρα μετά από δυο μέρες όταν όλα τα

μήντια ασχολήθηκαν με αυτό το γεγονός. Τον θάνατοτης Γκρέις Κέλλυ. Όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα όμως αντίγια το μαύρο αυτοκίνητο με τις λίγες ζημιές έδειχναν μιαμάζα από σίδερα και την Γκρέις Κέλυ νεκρή. Πωςμπόρεσα να προβλέψω τον θάνατο της αλλά να 'βλέπω'τα πράγματα αλλιώς, δεν το καταλάβαινα. Ή μήπωςέγιναν όπως εγώ τα είδα ότι δηλαδή ο θάνατος τηςΓκρέις οφειλόταν σε συνομωσία. Και αν έγιναν έτσι, τιθα μπορούσα εγώ να κάνω για να τα αποτρέψω ήτουλάχιστον να βρω στοιχεία για να τιμωρηθούν οιένοχοι; Απαντήσεις δε έπαιρνα από κανένα, όλοιπίστευαν ότι ήμουν τρελός.

Ήμουν όλο νεύρα, όλα μου έφταιγαν και ξεσπούσα σ'όποιον βρισκόταν μπροστά μου. Ήθελα να πιάσω τονκόσμο από το αυτί και να του πω κάτσε κάτω κι άκουσεμε. Ένα βράδυ περπατούσα, έτσι απροσδιόριστα καισκεφτόμουν. Ξαφνικά αισθάνθηκα κάτι, σαν μια απειλή.Σταματάω απότομα και γυρνάω πίσω. Ένα κατάμαυροσκυλί έτρεχε κι ερχόταν ίσα κατά πάνω μου. Οιπροθέσεις του φανερές, να με λυντσάρει. Χωρίς καν νακαταλάβω πως, σύρω μια στριγκλιά τόσο δυνατή που τοσκυλί σταμάτησε επί τόπου, κόκαλο που λένε. Μεκοίταξε ξαφνιασμένο με τα αυτιά τεντωμένα και τασάλια να τρέχουν απ' το στόμα του. Για μερικάδευτερόλεπτα ζύγιαζε ο ένας τον άλλο μετά το σκυλίέκανε στροφή, έτρεξε προς το απέναντι πεζοδρόμιο καιστάθηκε δίπλα σε ένα κύριο που κρατούσε ένα κόκκινολουρί. Εκείνος με κοίταγε με ένα σαρκαστικό χαμόγελοαλλά όταν είδε το σκυλί να τον πλησιάζει με τη γλώσσαέξω το χαμόγελο πάγωσε. Έδεσε το ζώο με το λουρί καιαπομακρύνθηκε ρίχνοντας μου περίεργες ματιές.

Το 1983 μη μπορώντας να υποφέρω άλλο αποφάσισανα γυρίσω στην Ελλάδα μήπως κατάφερνα να κάνω κάτιαπό εκεί. Και εδώ όμως έπεσα σε μια πολύ δύσκοληπερίοδο που η μόνη ασχολία των δικών μου ανθρώπωνήταν να παλεύουν για να ζήσουν. Ζωή δύσκολη,σκληρή, κανείς δεν έδινε σημασία σε αυτά που έλεγα,είχαν άλλες έννοιες, έτσι πήρα την απόφαση ναεπιστρέψω στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Έπιασα πάλι δουλειά στην εταιρεία ταξί τουξαδέλφου μου. Μια μέρα όμως μπούκαρε στο γκαράζ τοFBI και έπιασαν τον ξάδελφο μου για κατοχήναρκωτικών. Έφαγε τρία χρόνια φυλακή. Τα ηνία τηςεπιχείρησης τα πήρε η φιλενάδα του που όμως δεν είχειδέα από επιχειρήσεις. Μοιραία μετά από λίγο καιρό ηεταιρεία χρεοκόπησε κι εγώ έμεινα πάλι χωρίς δουλειά.

Και αντί να σκέφτομαι τη δουλειά σκεφτόμουν τιςδιεθνείς συνομωσίες και τι θα μπορούσα να κάνω για ναξεσκεπάσω τους δολοφόνους. Για πολύ καιρό έκαναδουλειές του ποδαριού, χωρίς να σταματάω να διαλαλώαυτά που ήξερα προσπαθώντας να κάνω όλους να τομάθουν.

Ένα βράδυ τριγύριζα άφραγκος και απελπισμένοςόταν στο Αστόρια Μπουλεβαρντ πήρε το μάτι μου μιαπολυτελέστατη Μερσεντές σταματημένη έξω από έναμπαρ, με αναμμένα τα φώτα και την μηχανή. Είχε βαθύκόκκινο χρώμα και κατεβασμένη την οροφή. Θυμάμαιακόμα και τον αριθμό, ΤΙ960. Πάντα ονειρευόμουν ένατέτοιο αυτοκίνητο και χωρίς να το πολυσκεφτώ μπήκαμέσα έβαλα μπρος και έφυγα με ταχύτητα. Πρώτα πήγασε ένα βενζινάδικο σε έναν φίλο ελληνοκύπριο. Που τοβρήκες αυτό μου λέει και σφύριξε από θαυμασμό.Δανεικό είναι του λέω και του ζήτησα να με βοηθήσει ναανεβάσω την οροφή. Εκείνος με κοίταξε καχύποπτααλλά δεν έκανε σχόλια.

Υπερήφανος που επιτέλους είχα ένα τέτοιοαυτοκίνητο, έστω και 'δανεικό', σεργιάνιζα στα γνωστάστέκια και το επιδείκνυα με καμάρι.Κουστουμαρισμένος στη τρίχα, ακόμα και κάτιμανικετόκουμπα επίχρυσα που είχα φόραγα, ένοιωθαάλλος άνθρωπος. Μου έδινε άλλο πρεστίζ εκείνο τοαμάξι, κακά τα ψέματα. Ο κόσμος όμως δεν ήταναφελής. Ένας φίλος μηχανικός, τηλεφώνησε στηναστυνομία και αφού διαπίστωσε ότι ήταν κλεμμένο, μουπρότεινε να το αγοράσει, πέντε χιλιάδες δολάρια θα μουέδινε, θα το έκανε κομμάτια και θα το πούλαγε γιαανταλλακτικά. Αποκλείεται του λέω, ήταν σαν νακομμάτιαζε την ψυχή μου, ήθελα να το χαρώ άσε που θαείχα τύψεις. Είναι μαφιόζικο μου λέει και θα μπλέξεις.Πως το κατάλαβες, ρωτάω. Από το χρώμα, μόνο οιμαφιόζοι έχουν αυτό το βαθύ κόκκινο. Δεν άκουγατίποτα.

Σε ένα φανάρι ένα απόγευμα μου φωνάζει μια κυρίααπό ένα διπλανό αυτοκίνητο ότι το μπροστινό αριστερόλάστιχο ήταν ξεφουσκωμένο. Σταματάω στην άκρη τουδρόμου και ανοίγω το πορτ μπαγκάζ για να βρω τηνρεζέρβα. Ήταν άδειο και ούτε που σκέφτηκα να σηκώσωτο κάλυμμα να ψάξω πιο βαθιά, κάτι πουσκυλομετάνιωσα αργότερα. Είπαμε, μυαλό δεν είχααλλά κι από τύχη, ούτε σταγόνα. Φώναξα ένα συνεργείο.Τελικά το λάστιχο είχε απλά ξεφουσκώσει, δυστυχώςλέω πάλι, γιατί αν είχε τρυπήσει θα χρειαζόμουν τηνρεζέρβα, κι όλα θα είχαν εξελιχτεί αλλιώς. Το έπλυνα,άλλαξα λάδια, φίλτρα και το πάρκαρα στο κλειστόπάρκιν που για ευνόητους λόγους είχα νοικιάσει.

Μια μέρα ένας φίλος με κάλεσε να πάω έναΣαββατοκύριακο στο Απστέιτ σε ένα εξοχικό που είχεένας γνωστός του, Γιώργο τον λέγανε, ήταν Κρητικός,και όπως έμαθα πολύ σύντομα, έμπορος ναρκωτικών,όπλων και κάθε τι παράνομο. Μπροστά εκείνοι λοιπόνμε ένα Βόλβο, πίσω εγώ με την Μερσεντές, δεν ήθελανα την αποχωριστώ. Πριν φύγουμε ο Κρητικός μουέδωσε εκατό δολάρια και λίγη κοκαΐνη. Γιατί τονρωτάω, γιατί όχι μου απαντάει, έχω κι άλλα. Καλόςάνθρωπος σκέφτηκα και τα τσέπωσα και τα δύο.

Μέχρι να βγούμε στη λεωφόρο είχαν ήδημαστουρώσει και οι δυο με κρακ. Κάποια στιγμή τουςβλέπω να σταματάνε στην άκρη του δρόμου και νακατεβαίνουν από το αυτοκίνητο. Σταμάτησα κι εγώ ναδω τι γίνεται. Πριν καλά καλά πλησιάσω τους βλέπω νακατεβάζουν τα παντελόνια τους και να γυρίζουν ταοπίσθια τους προς τα αυτοκίνητα που πέρναγαν. Έκανανκι άλλες αισχρές κινήσεις που τέλος πάντων δε λέγονται.Τους κοίταγα και έτριβα τα μάτια μου, ακόμα κι ότανέφτασε η αστυνομία. Τους ξάπλωσαν κάτω και τουςπέρασαν χειροπέδες. Μετά γύρισαν σε 'μένα. Μουζητάνε άδεια και δίπλωμα. Τίποτα δεν είχα, ούτε ταχαρτιά του αυτοκινήτου φυσικά. Προσπάθησα να τουςπωλήσω το παραμύθι ότι το αυτοκίνητο ήταν δανεικό κιεγώ ένας δημοσιογράφος για Τα Νέα της Ελλάδας. Δεντο 'χαψαν βέβαια, τηλεφώνησαν στο τμήμα και από τοβλέμμα που μου έριξαν κατάλαβα ότι με είχαν πάρειχαμπάρι. Άρχισαν να ψάχνουν αρχικά εμένα και έπειτατο αυτοκίνητο. Πρώτα βρήκαν την κοκαΐνη. Κρίμα,σκέφτηκα, πάει και η δεύτερη ευκαιρία να τηνδοκιμάσω. Μετά άνοιξαν το πορτ μπαγκάζ. Άδειο είναιθέλησα να τους προλάβω αλλά αυτοί σήκωσαν τοκάλυμμα κάτω απ' το οποίο ήταν η ρεζέρβα που γύρευα.Δίπλα στη ρεζέρβα ήταν σφηνωμένο ένα άσπρο πακέτοδεμένο με σπάγκο. Τι έχομε εδώ, ρωτάει ο ένας καιαρπάζοντας το πακέτο το ανοίγει. Όλοι χαζέψαμε. Ήτανγεμάτο λεφτά, χαρτονομίσματα των εκατό δολαρίωνκολλαριστά κατακαίνουρια. Ένα εκατομμύριο τα βρήκανόταν τα μέτρησαν και ακόμα και οι τηλεοράσεις μεαποκαλούσαν αποτυχημένο, γεννημένο χασούρη καιάλλα ωραία, επειδή δεν τα είχα βρει εγώ. Που να ήξεραόμως ότι τόσο καιρό κυκλοφορούσα με έναν θησαυρό;Για να μην τα πολυλογώ βρέθηκα κι εγώ με χειροπέδες.

Αυτή μου η απερισκεψία μου κόστισε δυο μήνεςφυλακή, στην Όραντζ Κάουντυ Τζέιλ, και μάλιστα στηνπτέρυγα υψίστης ασφαλείας εκεί που είχαν και τουςμεγαλέμπορους ναρκωτικών. Σχεδόν σηκωτό καισπρώξε σπρώξε κατάφερε ο φύλακας να με πάει στο

κελί μου, βήμα δεν έκανα μόνος μου. Παναγία μου θαφύγω ποτέ από 'δώ μέσα, αναρωτιόμουν βλέποντας τιςφάτσες που με περιεργάζονταν. Γεμάτος παράπονο καιοργή που με έβαλαν στην πτέρυγα αυτή τηλεφώνησαστη ελληνική εφημερίδα Πρωινή και τους ζήτησα ναέρθουν, να γράψουν την αλήθεια, να βοηθήσουν. Ήρθαναλλά δεν τους άφησαν να με δουν. Αν ποτέ βγω από 'δώθα σας δείξω εγώ απειλούσα και το 'αν' καθόταν στολαιμό μου.

Οι μέρες περνούσαν και εγώ προσπαθούσα να δείξωκαλή διαγωγή. Της φυλακής τα σίδερα είναι για τουςλεβέντες κι εγώ δεν ήμουν, ήθελα να βγω κάποτε.Επισκέπτες δεν είχα, ούτε καν χαιρετίσματα, λεφτά δενείχα και τις πρώτες μέρες ούτε όρεξη για φαγητό. Έναςφύλακας με λυπήθηκε και πρότεινε να καθαρίσω τονχώρο έξω απ' τα κελιά, για αμοιβή θα μου έδινε έναπακέτο τσιγάρα. Δεν ήταν δύσκολη δουλειά, δώδεκακελιά από τη μεριά μου άλλα τόσα από την άλλη καιένας διάδρομος μεταξύ τους. Ήμουν ευγνώμων, και ανθες τίποτα άλλο πες μου του είπα απολαμβάνοντας τοπρώτο τσιγάρο. Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πολύ, έναάλλος φυλακισμένος τρύπωσε στο κελί μου και βούτηξετα τσιγάρα, ούτε τις γόπες δεν άφησε. Έδωσα τόπο στηοργή, οι τύποι εκεί μέσα ήταν κάθε καρυδιάς καρύδι καιπροτιμούσα να κοιμάμαι ήσυχος κι ας μη είχα τσιγάρα.

Σύντομα όμως γνωρίστηκα με τους άλλους και τότεάρχισα τα κηρύγματα μου και τις φιλοσοφίες μου για τηνζωή. Και φυσικά για τα οράματα μου και τις διεθνείςσυνομωσίες. Μπορώ να πω ότι οι πιο πολλοί με άκουγανεκστατικοί και εγώ άλλο που δεν ήθελα. Για έναδιάστημα ήμουνα καλά αλλά ήθελα να φύγω, ναελευθερωθώ. Ήταν δύσκολο για μένα που όλη μέραήμουν στους δρόμους να συνηθίσω την απομόνωση.Δίπλα στο κελί μου ήταν ένα ‘ζευγαράκι’ και είχαβαρεθεί να τους ακούω να σαλιαρίζουν μέρα νύχταμπροστά σε όλους χωρίς προκαταλήψεις. Απέναντιχειρότερα, ένας πιτσιρικάς έκανε ενέσεις ηρωίνηςκαθημερινά. Ακόμα κι εδώ μέσα έλεγα και γύριζα τοκεφάλι μου αλλού. Ένας άλλος φυλακισμένος γιαένοπλες ληστείες με ρώταγε συνέχεια τι πιστεύω για τορεβέρσαλ οφ λάιφ, την αναστροφή της ζωής.Παρηγοριόταν με τη προσμονή ότι κάποια στιγμή η ζωήτου θα άλλαζε, όλα θα ήταν διαφορετικά και όχι άθλιαόπως τώρα. Τι να του πω του ανθρώπου, ‘κόκκινηκλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη’, παραμύθιαδηλαδή; Ποιος ήμουνα εγώ να του κόψω την ελπίδα μετο ψαλίδι; Ναι του έλεγα πάντα, έτσι είναι, και βαθιάμέσα μου ήλπιζα να ήταν αλήθεια. Ένα τσούρμοταλαιπωρημένα ανθρωπάκια ήμασταν, ο καθένας με τον

πόνο του τα βάσανα του και τις ελπίδες του.

Βγήκα επιτέλους με περιοριστικά μέτρα καιπληρώνοντας πρόστιμο δέκα χιλιάδων δολαρίων. Ηδικηγόρος μου, μια όμορφη νεαρή γυναίκα, μεπληροφόρησε πως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ξανά τότεδεν θα γλίτωνα την απέλαση. Το φάκελο μου είχε ήδηφτάσει τις πενήντα σελίδες. Με συμβούλεψε, μεπερίσσια στοργή μάλιστα, να κάτσω στα αυγά μου αλλάποιος είχε μυαλό να την ακούσει; Πάντως όχι εγώ.

Όταν βγήκα στάθηκα λίγο να αναπνεύσω τηνελευθερία μου και μετά έψαξα τις τσέπες. Άδειες. Είδααπέναντι έναν κηπουρό να κόβει το γρασίδι στο πάρκο.Δεν είχα άλλη επιλογή, τον πλησίασα, εξήγησα τηνκατάσταση μου και του ζήτησα λίγα λεφτά. Μου έδωσεπέντε δολάρια περισσότερο από φόβο όπως κατάλαβαπαρά επειδή με λυπήθηκε, και με αυτά κατάφερα ναφτάσω σε ένα κοντινό ελληνικό εστιατόριο. Ήξερα ότι οισυμπατριώτες πάντα βοηθάνε και δεν έκανα λάθος.

Γύρισα στην Νέα Υόρκη. Άρχισα να ψάχνω γιαδουλειά χωρίς αποτέλεσμα. Πήρα λοιπόν την απόφασηκαι δανειζόμενος τα χρήματα από έναν έλληνα φίλο μου,το 1987 γύρισα στην Ελλάδα και στο χωριό μου.

Έμεινα περίπου ένα χρόνο. Στο διάστημα αυτό έναπολύ δυσάρεστο οικογενειακό γεγονός ήρθε να σκιάσειτις σκέψεις μου. Ήταν ο θάνατος της αδελφή μου, πουέμενε στην Αυστραλία, από εγκεφαλικό επεισόδιο. Ήτανμόλις τριάντα έξι χρονών. Με πήρε αρκετό καιρό νασυνηθίσω στην ιδέα αλλά ακόμα και σήμερα δεν το έχωξεπεράσει.

Στο χωριό όμως οι δουλειές ήταν ανύπαρκτες και γιανα μη δίνω βάρος στους δικούς μου αποφάσισα να φύγω.Έτσι ένα χρόνο αργότερα γύρισα ξανά στη Νέα Υόρκηόπου έπιασα δουλειά σ' ένα συνεργείο, στην ΟλύμπικΚαρ Σέρβις, με ένα πολύ μικρό μεροκάματο. Μεγάληεντύπωση μου έκανε εκείνο τον καιρό η μεγάληεξάπλωση των ναρκωτικών αλλά και κάθε είδουςεγκληματικής πράξης. Σε ένα χρόνο μέσα η φθορά ήταντεράστια κι όλα ήταν σχεδόν εκτός ελέγχου.

Δεν τα 'βγαζα όμως πέρα με το πενιχρό μισθό καιμπαίνοντας το 1989 μετακομίζω στη Βοστόνη και πιάνωδουλειά σαν μπογιατζής σε μια κατασκευαστικήεταιρεία. Η αλλαγή αυτή με βοήθησε κατά κάποιοντρόπο. Οι ανησυχίες και ο θυμός καταλάγιασαν καιγενικά ήμουν ικανοποιημένος. Εκεί μετά από μερικούςμήνες ξύπνησε μέσα ένα άλλο σαράκι που για χρόνιαμου κατέτρωγε τα σωθικά. Η κόρη μου που θα έπρεπε ναήταν δεκάξι χρονών πια και δεν την είχα γνωρίσειακόμα.

Κατάφερα με την βοήθεια της τηλεφωνικής εταιρείαςνα βρω επιτέλους ένα τηλέφωνο, αυτό του πρώηνπεθερού μου. Τηλεφώνησα την ίδια στιγμή. Πού είσαιβρε βρωμοέλληνα, βρε τσογλάνι, έχεις ένα παιδί, γιατίτο ξέχασες, μου φώναξε μόλις του είπα ποιος είμαι. Τουεξήγησα πως δεν φταίω εγώ αλλά η κόρη του πουεξαφανίστηκε όταν ήμουν στην Ελλάδα για να πάρω τηνβίζα μου. Μου είπε ότι η κόρη μου ζούσε μαζί με τηνμητέρα της στο Χιούστον του Τέξας και πως θα έπρεπεεπιτέλους να πάω να την συναντήσω.

Χωρίς δεύτερη σκέψη και με ανάκατα συναισθήματατα παράτησα όλα και την επομένη πήρα το τρένο για τοΧιούστον.

Φτάνοντας εκεί έψαξα να βρω αμέσως δουλειά. Μεάδειες τσέπες, ούτε λεφτά για ξενοδοχείο δεν είχα, δενμπορούσα να κάνω διαφορετικά. Για καλή μου τύχηβολεύτηκα σε ένα βενζινάδικο σχεδόν αμέσως και έτσιάρχισα να ψάχνω τρόπους να έρθω σε επαφή με τηνκόρη μου.

Το πρώτο γνωστό πρόσωπο με το οποίο κατάφερα ναμιλήσω ήταν η αδελφή της πρώην γυναίκας μου τηςΠατρίτσια. Όπως με πληροφόρησε, η Πατρίτσια είχεμάθει από τον πατέρα της ότι θα ερχόμουν στο Χιούστοναλλά αυτή δεν ήθελε για κανένα λόγο να δω αυτήν ή τηνκόρη μου.

Πάρα πολύ στεναχωρημένος πήγα την άλλη μέρα γιαδουλειά χωρίς όρεξη γιατί έβλεπα άλλο ένα μεγάλο μουόνειρο εξελισσόταν σε εφιάλτη.

Κάποια στιγμή στην διάρκεια της ημέρας κι ενώήμουν χαμένος σε μαύρες σκέψεις, είδα μια γνώριμηφιγούρα να με κοιτάει από το απέναντι πεζοδρόμιο.Ήταν η Πατρίτσια. Πως μπορούσα να την ξεχάσω αφούπέρασα μαζί της τη πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωήςμου; Δίπλα της ήταν μια πανέμορφη κοπελίτσα γύρωστα δεκαεφτά, που πρέπει να ήταν το παιδί μου. Είχαμείνει εκεί αποσβολωμένος, στήλη άλατος, χωρίς ναμπορώ να κάνω καμία κίνηση. Η κόρη μου η Τερέζα πουγια μένα που τόσα χρόνια δεν είχα καταφέρει να δω είχεπάρει μια θεϊκή υπόσταση, περνούσε από μπροστά μουκι εγώ είχα κολλήσει εκεί στην θέση μου, ούτε λέξη δενμπορούσα να αρθρώσω, λες και ένα αόρατο χέρι μεκρατούσε.

Η Πατρίτσια είχε μάθει από την αδελφή της ότιδούλευα εκεί αλλά δεν ήθελε να μου μιλήσει. Ήθελεαπλά να δω την κόρη μου και με αυτόν τον τρόπο να μετιμωρήσει για την μακρά απουσία μου στην Ελλάδα, δενπίστεψε ποτέ αυτά που της έγραψα. Πως μπόρεσε ναπιστέψει ότι εγώ θα την παρατούσα εκείνη και το παιδίμας; Ήταν φανερό πως δεν είχε πει τίποτα στην Τερέζα

που όσο περισσότερο την κοίταζα τόσο έβλεπα πως είχεπάρει πολλά από τα χαρακτηριστικά μου.

Έμεινα εκεί να τις βλέπω να ξεμακραίνουν χωρίς ναμπορώ να κάνω καμία απολύτως κίνηση. Εκείνη τηστιγμή μου έφτανε που την είδα και που μπορούσαπλέον να σκέφτομαι την μορφή της. Μέσα στα τόσαφοβερά πράγματα που ταλάνιζαν την ζωή μου αυτό ήτανότι καλύτερο για μένα.

Την επομένη πήγα και πάλι στην δουλειά χωμένοςστις σκέψεις μου και χωρίς διάθεση για πολλέςκουβέντες. Κάποια στιγμή με φώναξαν από το γραφείοπως κάποιος με ζητάει στο τηλέφωνο. Πήγα νομίζονταςπως μου έκαναν πλάκα, δεν είχα κανέναν γνωστό εκείγια να μου τηλεφωνήσει.

Όταν κατάλαβα ποια ήταν κόντεψε να μου πέσει τοακουστικό από τα χέρια. Ήταν η κόρη μου. Η μητέρα τηςεπιτέλους της είπε πως είχα έρθει να την δω, πούδούλευα και εκείνη τηλεφώνησε. Με ρώτησε όλοπαράπονο γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα και γιατί είχαεξαφανιστεί από την ζωή της χωρίς να προλάβει να μεγνωρίσει, χωρίς να της πω μια λέξη όλα αυτά τα χρόνια.Της εξήγησα πως η μητέρα της ήταν αυτή που είχεεξαφανιστεί όταν πήγα στην Ελλάδα, αλλά τώρα ήθελανα την δω και να προσπαθήσω να αναπληρώσω για όλοναυτό τον καιρό που χάσαμε. Μου είπε ότι αυτό ήτανπολύ δύσκολο γιατί η μητέρα της δεν την άφηνε να βγειαπ' το σπίτι μόνο και μόνο να μην με συναντήσει. Θαήταν δύσκολο ακόμη και να βρεθούμε για μια φορά.

Πέρασαν αρκετοί μήνες προσμένοντας πως κάτι θααλλάξει και θα βρεθώ έστω για μια φορά μαζί με τηνκόρη μου. Ήξερα ότι θα μπορούσα να καταφύγω στηναστυνομία για να διεκδικήσω τα δικαιώματα μου ωςπατέρας αλλά δεν ήθελα για κανένα λόγο να ταράξω τηζωή της κόρης μου, ήξερα πολύ καλά ότι είχα φταίξεικαι εγώ. Περίμενα και ήλπιζα να επικοινωνήσει πάλιεκείνη μαζί μου. Έτσι κι αλλιώς δεν ήξερα ούτετηλέφωνο ούτε διεύθυνση και όποτε πήγαινα στηναδελφή της Πατρίτσια μου έκλεινε τη πόρτα στα μούτρα.

Τα πράγματα δυσκόλεψαν στην δουλειά καιαναγκάστηκα να φύγω χωρίς να έχω καταφέρει αυτό πουείχα έρθει να κάνω. Για ακόμα μια φορά οι ελπίδες μουεξανεμίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ακόμαένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Τουλάχιστον έμαθα ότι η κόρημου ήταν καλά και πως με σκεφτόταν καμιά φορά.

Να 'μαι πάλι στην Νέα Υόρκη, την πόλη που λάτρεψακαι που ταυτόχρονα μίσησα τόσο πολύ. Στην πόλη πουβασανισμένα ανθρωπάκια ζουν την κάθε μέραψάχνοντας το αμερικάνικο όνειρο, και ποτέ δεν το

βρίσκουν. Μια πόλη επιβλητική, σκληρή, δύσκολη νατην περιγράψεις.

Ήμουν ξανά χωρίς λεφτά και χωρίς δουλειά. Δέχτηκαλοιπόν να οδηγήσω ένα αυτοκίνητο για μια ύποπτηπαρέα και να τους πάω κάπου, ούτε μου είπαν ούτερώτησα που, δίχως να ξέρω ότι το αυτοκίνητο ήτανκλεμμένο. Άλλο ένα μπλέξιμο. Η αστυνομία μας έπιασεκαι επειδή σε αυτές τις περιπτώσεις ο οδηγός είναι αυτόςπου την πατάει βρέθηκα πάλι ενώπιον του δικαστηρίου.Οι άλλοι αφέθηκαν ελεύθεροι.

Η δίκη μου έγινε στο Τζαμάικα Κουίνς Κορτ. Στοτέλος της διαδικασίας η πρόεδρος μου είπε, κύριεΑναγνωστόπουλε, έμαθα πως γυρνάς από 'δω κι από 'κείλέγοντας ότι ξέρεις μια μεγάλες αλήθειες. Της απάντησαπως έτσι είναι αλλά κανείς δεν θέλει να μ' ακούσει καινα με πιστέψει. Αυτή μου είπε πως ήμουν σε μια ηλικίαπου θα έπρεπε να προσέχω τις παρέες μου και αυτά πουκάνω και λέω, και επειδή είχα στο παρελθόναπασχολήσει τις αρχές με καταδίκασε σε ένα χρόνοφυλακή. Ο δικηγόρος που μου ανέθεσαν προφανώςπίστεψε ότι ήμουν μια χαμένη υπόθεση και δεν έκανεπολλά πράγματα για να με υπερασπιστεί. Νομίζω πωςκαι αυτός ανακουφίστηκε που θα έμπαινα πάλι φυλακή.

Εκεί τα πράγματα ήταν καλύτερα απ' ότι περίμενα. Οιαστυνομικοί ήταν καλά παιδιά και οι συγκρατούμενοιμου με πρόσεχαν. Βρήκα συμπαράσταση και η γλώσσαμου δεν σταμάταγε. Μάλιστα πολλοί απ' αυτούς μουέλεγαν πως μόλις βγω έπρεπε να βάλω υποψηφιότηταγια πρόεδρος των ΗΠΑ.

Μέσα στην φυλακή δεν έκατσα με σταυρωμέναχέρια. Για καλή μου τύχη υπήρχε μια μεγάληβιβλιοθήκη. Εκεί κατάφερα να βρω όλα τα ονόματα τηςλίστας των δολοφόνων. Έστειλα δεκαέξι γράμματα σεδιάφορες υπηρεσίες όπως στο FBI, στη νομαρχία τουΤέξας, στο ΑΒC, στην ΚΥΠ στην Ελλάδα και σε άλλουςδιοικητικούς φορείς που νόμιζα ότι έπρεπε να μάθουντην αλήθεια. Δεν πήρα καμία απάντηση.

Κάποια μέρα ένας φύλακας μου είπε πως είχεακούσει το όνομα μου στο γραφείο του διοικητή τωνφυλακών αλλά δεν είχε ακούσει τον λόγο πουαναφέρθηκε. Δεν άργησα να το μάθω. Μόλις έκλεισαοχτώ μήνες στην φυλακή μου ανακοινώθηκε πως θαπέρναγα από καινούργια δίκη για να απελαθώ από τηνΑμερική με την κατηγορία πως κατέκρινα καικατηγορούσα το κράτος. Φαίνεται πως όλα αυτά πουέλεγα ενοχλούσαν κάποιους τόσο που αποφάσισαν να μεξεφορτωθούν.

Μεταφέρθηκα στην Βάρικ Στρητ όπου θα γινόταν ηδίκη. Συνήγορος μου διορίστηκε ένας καινούριος

κρατικός δικηγόρος που από την πρώτη στιγμήκατάλαβα πως ήθελε να ξεμπερδεύει γρήγορα με αυτήτην υπόθεση. Έπειτα από μια σύντομη συνεδρίαση, πιοσύντομη δε γινόταν, βγήκε η προκαθορισμένη απόφασηκι έτσι στις 29 Αυγούστου του 1992 με πεσμένο το ηθικόκαι γεμάτος οργή έφυγα για την Ελλάδα με πτήση της Τ\¥Α. Λίγο πριν φύγω από το δικαστήριο κι ενώ είχαακούσει την απόφαση γύρισα και τους είπα, μια μέραόταν όλα θα βγουν στο φως θα στείλετε στην Ελλάδα τοΑιρ Φορς Ουάν για να με πάρει και να με φέρει πίσω.Θα με παρακαλάτε αλλά εγώ δεν θα σας κάνω τη χάρη.

Ξανά πάλι στην Αθήνα λοιπόν. Ήμουν ένα ψυχικόράκος. Ευτυχώς ένας παλιός μου γνωστός μου βρίσκειδουλειά σαν ταξιτζής. Μένω στην Αθήνα ως το 1995όταν πήρα την απόφαση να γυρίσω στο χωριό μου. Όλααυτά τα χρόνια δεν είχα σταματήσει να διαλαλώ τις'αλήθειες' που ήξερα και που τόσα χρόνια μουκατέτρωγαν τα σωθικά. Ως και στην εκπομπή τηςαδικοχαμένης Μαλβίνας Κάραλη στην τηλεόραση τουΑντένα πήγα. Και στο πρωινό του Γιώργου Παπαδάκη.

Τα χρόνια πέρασαν. Εγώ πάντως δεν είχα ξεχάσει τονστόχο μου παρόλο που ήξερα πια ότι ήμουν μόνος.Κανένας δεν με πίστευε. Τα γεγονότα είχαν χαραχτείανεξίτηλα στο μυαλό μου και είχα σκοπό όσο ζω ναπροσπαθώ. Είχε κυλήσει πια πολύ νερό στο αυλάκι καικάπου προσπαθούσα να έρθω σε συμβιβασμό με τηνλογική μου που μου έλεγε να σταματήσω να αγωνίζομαι,αυτοί που κυνηγούσα ήταν πολύ ψηλά, δεν μπορούσα νατους αγγίξω και ήταν πια καιρός να κοιτάξω λίγο τονεαυτό μου. Ήμουν πολύ μεγάλος για να κυνηγάωχίμαιρες. Στον αντίποδα όμως ήταν η φωνή της καρδιάςπου λυσσομανούσε και φώναζε πως δεν έπρεπε νααφήσω έτσι τα πράγματα. Αφού ο Θεός μου είχεφανερώσει αυτήν τη μεγάλη αλήθεια έπρεπε να τηνδιαλαλώ ώσπου να κλείσω τα μάτια. Με επέλεξε για ναγλιτώσω τον Λένον. Δεν τα κατάφερα και οι τύψεις μεβασάνιζαν.

Όλον αυτό τον καιρό προσπαθούσα να τα βγάλωπέρα οικονομικά κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Πότεοδηγός ταξί, πότε εποχιακός υπάλληλος σε εργοστάσιο,τίποτα μόνιμο.

Ένα καινούργιο γεγονός ήρθε να με συγκλονίσει αλλάκαι να με βοηθήσει να πάρω την απόφαση για τι έπρεπενα κάνω.

Ήταν ένα ζεστό Αυγουστιάτικο πρωινό του 2000.Έβλεπα τηλεόραση και η παρουσιάστρια της εκπομπήςανέφερε ότι ένας γνωστός ηθοποιός του Χόλιγουντ είχε

φτάσει στην χώρα μας. Κοίταξα από περιέργεια. Είχανπεράσει βέβαια πολλά χρόνια αλλά στην θέα τουπραγματικά μαρμάρωσα. Δεν άργησα να τοναναγνωρίσω. Άλλωστε τον είχα δει καθαρά εκείνο ταβράδυ του Νοεμβρίου στο γραφείο της CΙΑ πουκανόνιζαν τον φόνο του Λένον. Ήταν ο αξιότιμος γιαόλους Ρόμπερτ Βον, συνοδευόμενος διακριτικά απόανθρώπους της CΙΑ. Τα τελευταία λόγια τηςπαρουσιάστριας με έκαναν να αποφασίσω. Ανάγγειλετην προσεχή άφιξη του πρώην προέδρου της Αμερικήςτου Τζωρτζ Μπους.

Έπρεπε κάτι να κάνω. Αμέσως επισκέφτηκα ένανδικηγόρο στην Αμαλιάδα όπου και του υπαγόρευσα έναγράμμα προς τον πρωθυπουργό για να το στείλει στηνΕΥΠ. Μαζί έστειλα και την σχετική λίστα με τα τριάντατέσσερα ονόματα εξηγώντας τι είχαν κάνει.

Οι μέρες περνούσαν κι εγώ περίμενα να έρθεικάποιος σε επαφή μαζί μου. Μάταια όμως.

Ένα μεσημέρι γυρνούσα απ' τη δουλειά και ενώ είχεπεράσει καιρός από τότε που έστειλα το γράμμα, οπρόεδρος του χωριού με περίμενε. Με πληροφόρησεπως δυο άνθρωποι της ΕΥΠ είχαν έρθει στο χωριό καιρωτούσαν για μένα και ότι σύντομα θα επικοινωνούσανμαζί μου. Δεν το έκαναν ποτέ και αργότερα έμαθα πως ολόγος ήταν ότι όλοι όσοι ρωτήθηκαν για μένα έσπευσαννα ενημερώσουν τους πράκτορες ότι το εν λόγω άτομο,εγώ δηλαδή, ήταν τρελό και παλαβό, θα έχαναν τονκαιρό τους.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ

Τους μήνες που ακολούθησαν τους πέρασα με έναμεγάλο προβληματισμό. Μια βαθιά ανησυχία είχετρυπώσει στην καρδιά μου και δεν μ' άφηνε ναηρεμήσω. Ήξερα πως κάτι κακό θα συνέβαινε αλλάδεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Δεν άργησε αυτήμου η ανησυχία να πάρει εξήγηση. Στις 11Σεπτέμβρη ξύπνησα γεμάτος ένταση αφού δεν είχακλείσει μάτι όλη νύχτα. Κλείστηκα μέσα και ηαίσθηση ότι το κακό θα γινόταν ήταν ακόμα πιοέντονο. Το απόγευμα έμαθα για το φρικτό γεγονόςτων Πύργων της Νέας Υόρκης. Τότε μου ήρθε στομυαλό μια δήλωση που είχα κάνει στην κατάθεσημου λίγο πριν με απελάσουν από την Αμερική. Είχαπει πως, μην σας κάνει εντύπωση αν δείτε τοΕμπάιαρ Στέιτ Μπίλντιγκ να κάνει τούμπες και νακαταρρέει. Έπεσα έξω ως προς το κτήριο. Πίστευαπως την δουλειά δεν την έκανε κανένας Λάντεν, ηδουλειά ήταν εμπνευσμένη και εκτελεσμένη από τηνCIΑ. Προσπάθησα να έρθω σε επαφή μέσωτηλεφώνου με όλα τα τηλεοπτικά κανάλια για νατους δώσω πληροφορίες αλλά κανείς δενενδιαφέρθηκε.

Ο καιρός περνούσε κι εγώ δεν μπορούσα ναηρεμήσω. Τα κόκκινα φωτάκια είχαν ανάψει γιαακόμα μια φορά στο μυαλό μου και κάτι έπρεπε νακάνω. Όλες οι παλιές αμφιβολίες είχαν εξαφανιστεί.Ένοιωθα την ανάγκη να γυρίσω στην Αμερική. Πωςόμως αφού είχα χαρακτηριστεί ανεπιθύμητος και είχααπελαθεί από την χώρα; Έτσι αποφάσισα να πάωκάπου πολύ κοντά. Στις 2 Μαρτίου του 2002ταξιδεύω για το Μόντρεαλ του Καναδά.

Εκεί ξεκινάω έναν καινούργιο κύκλοπροσπαθειών. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν νατηλεφωνήσω στο FΒΙ γιατί άκουσα στην τηλεόρασηπως το τμήμα αλλοδαπών έψαχνε έναν Έλληνα πουείχε απελαθεί πριν από χρόνια από την Αμερική. Οπράκτορας που επικοινώνησα μαζί του μου είπε ναστείλω ότι πληροφορίες είχα στο FΒΙ στην οδό Φέ-ντεραλ Πλάζα 26. Αυτό κι έκανα, έστειλα ακόμη μιαφορά την λίστα με τα ονόματα και ένα γράμμα πουεξηγούσα πολλά.

Είχα πιάσει δουλειά σε ένα εστιατόριο για ναβγάζω τα προς το ζην. Ένα απόγευμα που δούλευαένας ψηλός μελαχρινός τύπος μπήκε στο μαγαζί. Δεντον είχα ξαναδεί. Μας χαιρέτησε όλους αλλά ότανκοίταξε εμένα είδα κάτι περίεργο στο βλέμμα του.Κάτω από το μπουφάν του φορούσε μια μπλούζα του

FBI. Σίγουρα είχε έρθει για να κάνει αναγνώριση τουπροσώπου μου. Αυτή η ‘αναγνώριση’ γινόταν τρειςφορές την εβδομάδα μέχρι που έφυγα από εκεί.

Ένα βράδυ καθόμουν και έβλεπα τα νέα στηντηλεόραση κατεβάζοντας το ένα ουίσκι μετά το άλλο.Είχα περάσει μια κουραστική μέρα και προσπαθούσανα ηρεμήσω λίγο πριν πέσω για ύπνο. Ο αστυνόμοςστην οθόνη έδειχνε τη φωτογραφία ενός μικρούπαιδιού, του Κρίστοφερ. Πουλούσε εφημερίδες στουςδρόμους αλλά εδώ και δυο μέρες δεν είχε δώσεισημεία ζωής. Η αστυνομία έκανε έρευνες στηγειτονιά που έμενε. Οι γονείς αξιολύπητοι σε μιαμεριά σιγόκλαιαν και παρακαλούσαν όποιον ήξερεκάτι, οτιδήποτε, να τηλεφωνήσει. Χωρίς νακαταλάβω πως, σηκώνω το τηλέφωνο και παίρνω τηναστυνομία. Το παιδί είναι δυο στενά πιο πέρα απόεκεί που δούλευε, ψάξτε και θα το βρείτε είπαγρήγορα και κατέβασα το ακουστικό πριν αρχίσουντα εσύ ποιος είσαι και πως το ξέρεις. Πράγματι τοπαιδί βρέθηκε εκεί που είπα, σκοτωμένο καιπεταμένο κάτω από κάτι σκουπιδοτενεκέδες, παρέαμε τις κατσαρίδες και τα ποντίκια. Ορκίστηκα να μηνξαναδώ ποτέ τηλεόραση.

Οι έξι μήνες της άδειας παραμονής μου στονΚαναδά πέρασαν και έπρεπε να φύγω. Έκανα μιατελευταία προσπάθεια και τηλεφώνησα πάλι στο FBI.Μου είπαν πως έχουν τα στοιχεία μου και αν μεχρειαζόντουσαν θα έρχονταν αυτοί σε επαφή μαζίμου. Βλέποντας για ακόμα μια φορά την αδιαφορίατους κάθισα ένα ολόκληρο βράδυ και σκέφτηκα όλαόσα έγιναν, αλλά τώρα με το μυαλό πιο καθαρό. Τοπρωί είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Τέρμα οιπροσπάθειες, τέρμα τα λόγια. Ώρα να βάλλω σε μιατάξη τη ζωή μου παρά να πηγαίνω από 'δώ κι από 'κείκυνηγώντας άπιαστα όνειρα. Αυτά τα πράγματα ή ταπιστεύεις ή δεν τα πιστεύεις, έτσι είναι. Εγώ είχα τηναπαίτηση να δεχτούν κάτι που ούτε κι εγώ ο ίδιος δενκατάλαβα πως και γιατί έγινε. Για τους άλλουςακουγόταν τρελό και είχα μάρτυρα μόνο τον Θεό,αυτός όμως έκανε ότι έκανε και μετά μ' άφησε να ταβγάλω πέρα μόνος μου.

Βρήκα έναν τηλεφωνικό κατάλογο και ύστερααπό πολύωρη προσπάθεια και με την βοήθεια μιαςπολύ εξυπηρετικής υπαλλήλου κατάφερα να βρω τοτηλέφωνο που ζητούσα.

Η γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη της γραμμήςμε διαβεβαίωσε ότι ναι, ήταν η γιαγιά της Πατρίτσια.Έκανα τον σταυρό μου και ευχαρίστησα σιωπηλά τον

Θεό. Της είπα ποιος ήμουν, και περίμεναυπομονετικά να τελειώσει τις βρισιές πριν μιλήσω.Ήξερα ότι κατά βάθος με συμπαθούσε, ότι και ναπίστευε για μένα. Οι βρισιές δεν έλεγαν να κοπάσουναλλά μόλις την κατάφερα να μου δώσει το τηλέφωνοτης Τερέζας, της κόρης μου, την ευχαρίστησα καικατέβασα απαλά το ακουστικό. Πήρα μερικές βαθιέςανάσες για να πάρω κουράγιο και μετά σχημάτισατον αριθμό.

Η Τερέζα, λες και περίμενε το τηλεφώνημα μουαπάντησε αμέσως. Με ένα κόμπο στο λαιμόκατάφερα να της πω ποιος ήμουν. Η αντίδραση τηςμε γέμισε χαρά και συγκίνηση. Επιτέλους, μου είπε,με βρήκες, έψαχνα και 'γώ να σε βρω μα δεν ήξερααπό πού να αρχίσω. Τα ερωτήματα της ατελείωτα.Της ζήτησα την διεύθυνση της να της γράψω και τηςέδωσα την δική μου στην Ελλάδα. Ένοιωθα σαν ναξαναγεννήθηκα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότιαπό 'δω και μπρος θα προσπαθούσα να τα έβρισκα μετο παιδί μου, αρκετά την στερήθηκα και εκείνηεμένα. Της χρωστούσα μια εξήγηση, τουλάχιστον.

Στις 30 Αυγούστου 2002 γύρισα στο χωριό μουόπου συνεχίζω να ζω μέχρι σήμερα. Έπιασα πάλιδουλειά σαν ταξιτζής, και προσπαθώ να τα βγάλωπέρα και να συμβιβαστώ με την ζωή, με το παρόν καιμε το παρελθόν. Με την Τερέζα τηλεφωνιόμαστε καιαλληλογραφούμε αρκετά συχνά, ανταλλάσσουμεβιώματα, φωτογραφίες και συνεχείς υποσχέσεις ναειδωθούμε κάποτε. Είναι καλό και όμορφο κορίτσικαι είμαι πολύ περήφανος για αυτήν. Έκανα και κάτισωστό σ' αυτήν τη ζωή σκέφτομαι πολλές φορές καιαυτό με βοηθάει να κάνω το επόμενο βήμα.

Το όνειρο μου πλέον είναι να μαζέψω λεφτά γιανα φέρω μια μέρα την κόρη μου στην Ελλάδα να τηνδω επιτέλους από κοντά. Όσο για τις διεθνείςσυνομωσίες και δολοπλοκίες, τ' αφήνω πια στουςαρμόδιους, και αν ποτέ ο καλός Θεός θελήσει να μεμπλέξει σε παρόμοιες περιπέτειες, γονατιστός θα τονπαρακαλέσω να διαλέξει κάποιον άλλο. Εγώ δεν θέλωάλλους μπελάδες, άλλες περιπέτειες, μια ήσυχη ζωήμόνο χωρίς έντονες καταστάσεις. Έτσι λέω, αλλά για ναδούμε...

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ........................................................9ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ.....................17ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ......................................25Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΖΟΝ ΛΕΝΌΝ..................................43ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΡΑΜΑ.........................................55ΡΟΝΑΛΝΤ ΡΕΙΓΚΑΝ.........................................................................69ΓΚΡΕΙΣ ΚΕΛΛΥ...............................................85ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ...............................105