Χρήσ

τος Πα

παδη

µητρί

ου //

Έγκ

ληµα

χωρ

ίς δ

ολοφ

όνο Χρήστος

Παπαδηµητρίου

Έγκληµα χωρίς δολοφόνο

Η πρώτη υπόθεση του επιθεωρητή

Ζακέ

Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Ο Ν Ο Υ Α Ρ

ΒOΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 5513

ISBN 978-618-03-0073-4

ΒOΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 80073

APPLICATION ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ NOIR (ΜΟΝΟ ΓΙΑ IPAD)

Ο Χρήστος Παπαδημητρίου γεννήθηκε

το 1974 και μεγάλωσε στην Αθήνα.

Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών,

πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές

στο Δίκαιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων,

στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Σπουδών

του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών

(ULΒ) και απέκτησε το διδακτορικό του

δίπλωμα στο Δημόσιο Δίκαιο. Από το 1996

ασχολείται επαγγελματικά με τη δικηγορία.

Από το 2008 έως σήμερα έχει εκδώσει τρία

μυθιστορήματα (Το τέλος του Γ. Σ. Μπαχ:

Απόδραση από τη ναζιστική Γερμανία,

Ημιτελής εκτέλεση, Αρχική θεωρία)

και δύο ποιητικές συλλογές.

Ο επιθεωρητής Ζακέ, ο νεότερος επιθεωρητής

στην ιστορία της γαλλικής αστυνομίας,

έχει είδωλο τον Σέρλοκ Χολμς, ακολουθεί

τη μαθηματική λογική εξιχνιάζοντας ανεπίλυτα

εγκλήματα, λατρεύει τον Μπαχ, μα πάνω

από όλα, αγαπά τα πάθη και τις γυναίκες.

Ερωτεύεται με πάθος λίγο πριν από τα

κοσμοϊστορικά γεγονότα του Μάη του 1968 και

ταυτόχρονα βρίσκεται μπροστά στο μεγαλύτερο

μυστήριο της καριέρας του όταν ο διασημότερος

μαέστρος της Ευρώπης δολοφονείται κατά τη

διάρκεια της συναυλίας

του στο Παρίσι.

Ο ΗΡΩΑΣ

Ο Ε Π Ι Θ Ε Ω Ρ Η Τ Η Σ Ζ Α Κ Ε Ε Ρ Ω Τ Ε Υ Ε Τ Α Ι Κ Α Ι Ε Ρ Ε Υ Ν Α

Παρίσι, 1966: Η περίφημη ορχήστρα Μπαχ της Λειψίας παίζει τον Χειμώνα του Βιβάλντι. Ο διάσημος μαέστρος της πέφτει νεκρός καθώς σβήνουν οι τελευταίες νότες της μουσικής και ενώ το κοινό είναι έτο ιμο να ξεσπάσει σε ξέφρενα χειροκροτήματα...Την υπόθεση του αιφνίδιου θανάτου του καλείται να διαλευκάνει ο νεα-ρός επιθεωρητής Ζακέ, ο οποίος θα βρεθεί αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο αίνιγμα της καριέρας του.Μια καθηλωτική ιστορία που εκτυλίσσεται σε δύο επίπεδα, στο Παρίσι πριν από την εξέγερση του 1968 και στην εμπόλεμη Ευρώπη του 1940-1945. Από τα γαλλοελβετικά σύνορα, το Άουσβιτς, τη Σιβηρία έως την Τοσκάνη, μια απίστευτη αλληλουχία γεγονότων ξετυλίγεται με κινηματογραφική ταχύτητα. Ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα που διερευνά τις πιο απόκρυφες πτυχές της ανθρώπινης φύσης και τα ειδεχθέστερα εγκλήματα του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου.

Χ Ρ Η Σ Τ Ο Σ Π Α Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Υ12

ματίες άλλαξαν ταυτότητες και συνέχισαν να ζουν κανο­νικά είτε στη Λατινική Αμερική, όπως ο Μένγκελε, είτε στην ίδια την Ευρώπη, όπως ο Κλάους Μπάρμπι. Για δε­καετίες ολόκληρες οι συγγενείς των θυμάτων της πιο επο­νείδιστης περιόδου της γερμανικής ιστορίας, που στιγμα­τίστηκε από τη χειρότερη θηριωδία της ανθρωπότητας, τους αναζητούσαν με μοναδικά εφόδια ορισμένες παλιές φω­τογραφίες και τις μαρτυρίες των λίγων αυτοπτών μαρτύρων της σφαγής που είχαν κατορθώσει να επιζήσουν.

Οι περισσότεροι κατόρθωσαν να διαφύγουν τη σύλληψη, ζώντας νέες φυσιολογικές ζωές, με άλλες ταυτότητες και χωρίς ποτέ να λογοδοτήσουν για τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Ελάχιστοι, μια ισχνή μειοψηφία, τελικά δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε διάφορες χώρες, αλλά κυρίως στο Ισραήλ και τη Δυτική Γερμανία.

Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται σε όλους εκείνους που θυσίασαν τη ζωή τους στη μάταιη αναζήτηση κάποιας λο­γικής στο σύντομο διάλειμμα ανάμεσα στην ανυπαρξία και το τίποτε, δηλαδή στην ανθρώπινη ζωή, μέσα από την προ­σπάθεια να οδηγήσουν τους θύτες των αγαπημένων τους στη δικαιοσύνη.

Και σε όσους κατάλαβαν πως η εκδίκηση έχει νόημα μόνο όταν δεν είναι εφικτή. Όταν επέρχεται, εκμηδενίζει κάθε της αποτέλεσμα και αφήνει όσους τη γεύτηκαν στο απόλυτο κενό. Κάθε ζωή είναι μοναδική και αναντικατά­στατη. Η δολοφονία ενός ανθρώπου είναι ένα έγκλημα που δεν θεραπεύεται, ακόμα και με τη βαναυσότερη τιμωρία του δράστη της.

Κεφαλαιο Πρωτο

ΠΑΡΙΣΙ 1966

1

Ο ιδρώτας κατέβηκε ποτάμι από το μέτωπό του και

έβρεξε το ολόλευκο πουκάμισό του. Προσπάθησε

να χαλαρώσει το δέσιμο του παπιγιόν, καθώς ένιωθε

πως τον έπνιγε αφόρητα πια. Οι ανάσες του ήταν γρή­

γορες και η καρδιά του χτυπούσε έντονα. Ο ήχος των

χειροκροτημάτων ήταν εντονότερος από ποτέ, λες και

το κοινό αφηνίαζε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε

πριν ξαναβγεί στη σκηνή. Οι καρδιακοί του παλμοί είχαν

γίνει τρομακτικά γρήγοροι. Άγγιξε με την παλάμη του

το στήθος του προσπαθώντας να ηρεμήσει και να κατε­

βάσει την πίεσή του που είχε αυξηθεί, τη στιγμή που

αισθανόταν το αίμα να τρέχει πάνω στη σάρκα του και

να ανεβαίνει προς τον εγκέφαλό του. Έβγαλε το λευκό

μαντίλι από την τσέπη του παντελονιού του και σκού­

Χ Ρ Η Σ Τ Ο Σ Π Α Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Υ14

πισε το κεφάλι του περνώντας το βασανιστικά αργά

από τα γκρίζα πυκνά του μαλλιά.

Στα εξήντα του χρόνια πια, ήταν το μόνο στοιχείο

της εμφάνισής του που τον έκανε ακόμη υπερήφανο. Οι

ρυτίδες είχαν αυλακώσει σχεδόν κάθε σπιθαμή του προ­

σώπου του εδώ και χρόνια και το άλλοτε καλογυμνα­

σμένο κορμί του, μολονότι αδύνατο, είχε χαλαρώσει την

τελευταία δεκαετία. Συνειδητοποίησε πως αυτή η συ­

ναυλία, ανήμερα των γενεθλίων του, ίσως και να μην

ήταν τελικά η καλύτερη ιδέα. Δεν είχε ανάγκη ούτε τα

χρήματα ούτε το χειροκρότημα του κοινού. Ήταν χορ­

τασμένος και από τα δύο και θα προτιμούσε σίγουρα

να βρισκόταν στην έπαυλή του στη Λωζάννη ξαπλωμέ­

νος στο υπέρδιπλο κρεβάτι του, με θέα τη μαγευτική

λίμνη, πίνοντας ένα ποτήρι παλιό κόκκινο μπορντό,

αγκαλιά με την αγαπημένη του Ζακλίν, και ακούγοντας

στο πικάπ κάποια από τις τελευταίες ηχογραφήσεις του,

ιδιαίτερα εκείνες στα κονσέρτα του Βιβάλντι με μεγάλη

ορχήστρα και όργανα εποχής.

Ήταν ήδη σχεδόν έξι μήνες παντρεμένοι, αλλά δεν

την είχε χορτάσει. Αντίθετα, κάθε στιγμή που κυλούσε

ένιωθε ολοένα και πιο δεμένος στο άρμα της που τον

παρέσυρε σε άγνωστες κατευθύνσεις χωρίς έλεγχο και

δίχως προορισμό. Μολονότι δεν ήταν πια νέα, τα είκοσι

ένα ολόκληρα χρόνια που ήταν νεότερή του, στην ηλικία

Ε Γ Κ Λ Η Μ Α Χ Ω Ρ Ι Σ Δ Ο Λ Ο Φ Ο Ν Ο 15

των τριάντα εννέα, αλλά κυρίως η ανεξίτηλη στο πέρα­

σμα του χρόνου ομορφιά της τον έκαναν να αναγνωρίζει

σ’ εκείνη ένα σχεδόν απόκοσμο στοιχείο που τον είχε

μαγέψει από την πρώτη κιόλας στιγμή της συνάντησής

τους στο Μπουένος Άιρες. Τα γκριζογάλανα μάτια της,

σε συνδυασμό με τα μελαχρινά της μαλλιά και την τέλεια

επιδερμίδα της, αντανακλούσαν μια θεία αίσθηση που

δεν είχε ποτέ στο παρελθόν δοκιμάσει. Αυτά τα στοιχεία

της εμφάνισής της, σε συνδυασμό με το περήφανο περ­

πάτημά της και την έντονη αυτοπεποίθηση που αντα­

νακλούσε σε κάθε της λέξη, τον έκαναν να την ερωτευ­

τεί παράφορα σε μια ηλικία που νόμιζε πια πως δεν

μπορούσε να του προσφερθεί ερωτική ευχαρίστηση. Κι

όμως, όπως σε όλη του τη διαδρομή, οι εξελίξεις ήταν

για ακόμα μία φορά απρόβλεπτες, τα σχέδιά του άλλα­

ζαν από την πραγματικότητα και η ζωή δεν σταματού­

σε να τον εκπλήσσει. Ευχάριστα.

Το χειροκρότημα συνεχιζόταν και συνειδητοποίησε

πως έπρεπε να ξαναβγεί για να παίξει με την ορχήστρα

Μπαχ της Λειψίας, την οποία διηύθυνε τα τελευταία έξι

χρόνια, κάποιο μπις, διαφορετικά θα κακοχαρακτηρι­

ζόταν εύκολα από το ευμετάβλητο γαλλικό κοινό, που

απαιτούσε με το χειροκρότημά του τη συνέχιση της συ­

ναυλίας. Ένιωσε μια ακατανίκητη δίψα και είδε σαν

θείο δώρο το ποτήρι το νερό μπροστά του μαζί με το

Χ Ρ Η Σ Τ Ο Σ Π Α Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Υ16

χάπι για την πίεσή του, που θα τον διευκόλυνε να μειώ­

σει τους καρδιακούς του παλμούς κατά τη διάρκεια του

τέλους της συναυλίας και να σταθεί για άλλη μία φορά

αντάξιος του ρόλου του.

«Ευχαριστώ, ήταν ό,τι χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή.

Είμαι έτοιμος να καταρρεύσω».

Άπλωσε το χέρι και κατάπιε γρήγορα το κόκκινο

χάπι και στη συνέχεια άδειασε το ποτήρι.

Ξαφνικά η παλάμη που του είχε προσφέρει το νερό

τού σφράγισε το στόμα. Ένιωσε έκπληκτος, νομίζοντας

στην αρχή πως επρόκειτο για κάποιο κακόγουστο αστείο,

τα χείλη να πλησιάζουν στα αυτιά του και η φωνή, ψι­

θυριστή μέσα στον κρότο των χειροκροτημάτων, αντή­

χησε μέσα του σαν κεραυνός:

«Έχεις ακριβώς πέντε λεπτά ζωής. Η ουσία που πή­

ρες είναι το δραστικότερο δηλητήριο που υπάρχει. Υδρο­

κυάνιο. Θα σε σκοτώσει ακαριαία, αλλά θα σου δώσει

και τον χρόνο που ήθελα για να αισθανθείς πρώτα τον

θάνατο να σε κατακλύζει. Μπορείς να φωνάξεις αν θες,

αλλά δεν θα σωθείς. Απλώς θα με αναγκάσεις να σε

πυροβολήσω με το όπλο που νιώθεις στο στομάχι σου

και θα πονέσεις αφάνταστα χωρίς να μπορέσεις να χαι­

ρετήσεις το κοινό σου για τελευταία φορά».

Η καρδιά του πήγε να σπάσει. Συνειδητοποίησε ετε­

ροχρονισμένα πως η γεύση του χαπιού ήταν ανεξήγητα

Ε Γ Κ Λ Η Μ Α Χ Ω Ρ Ι Σ Δ Ο Λ Ο Φ Ο Ν Ο 17

στυφή, ενώ αντίθετα το φάρμακο για την πίεσή του ήταν

σχεδόν γλυκό. Ήταν πια σίγουρος πως αυτό που είχε

πιει δεν ήταν το φάρμακό του και πως γινόταν πια

μάρτυρας της δολοφονίας του.

«Και τώρα θα αφήσω τα χέρια μου. Αν ουρλιάξεις,

απλώς θα με υποχρεώσεις να σε σκοτώσω αμέσως. Έχεις

πια τεσσεράμισι λεπτά περίπου. Και μην ξεχνάς. Θα σε

σημαδεύω συνέχεια, ακόμα κι αν δεν με βλέπεις. Κάθε

σου απότομη κίνηση, κραυγή σε βοήθεια ή οτιδήποτε

παρόμοιο σκαρφιστείς θα φέρει αμέσως μια σφαίρα

στην καρδιά σου».

Το χέρι άφησε το στόμα του.

«Πες μου μόνο γιατί».

Έσκυψε προς το μέρος του και άρχισε να του ψιθυ­

ρίζει με λόγια βασανιστικά αργά. Το βάρος της ωμής

αλήθειας τον έκανε να λυγίσει. Έμεινε εμβρόντητος χω­

ρίς τη δύναμη να κινηθεί.

Ο δολοφόνος απομακρύνθηκε με αργά βήματα πίσω

από την κουρτίνα. Και τότε οι κόγχες των ματιών του

θύτη του εισχώρησαν στη μνήμη του. Ναι, το είχε ξανα­

δεί αυτό το συγκλονιστικό βλέμμα. Στο μυαλό του στρο­

βιλίστηκαν άπειρες σκηνές. Κι έπειτα η απόφαση ήρθε

χωρίς σκέψη.

Δεν είχε πια την επιλογή. Το μόνο που του απέμενε

ήταν να αποχαιρετήσει τη ζωή μέσα από μια τελευταία

Χ Ρ Η Σ Τ Ο Σ Π Α Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Υ18

επαφή με ό,τι αγαπούσε περισσότερο. Την ορχήστρα

του και τη μουσική. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να

βρει τη δύναμη να αντέξει το βασανιστικό βάρος του

επερχόμενου τέλους και να πνίξει τις τύψεις που έρχο­

νταν σαν κύματα και του διέλυαν την καρδιά. Άνοιξε

την πόρτα και βγήκε και πάλι στη σκηνή. Το χειροκρό­

τημα εντάθηκε. Έκανε νόημα στην ορχήστρα να καθίσει.

Προσπέρασε το πόντιουμ και πήγε στον πρώτο βιολιστή.

Η συνεννόηση ήταν θέμα ελάχιστων δευτερολέπτων πα­

ρά τον στροβιλισμό σκέψεων, αναμνήσεων και φόβων

που περιδινούνταν στο μυαλό του σαν ορμητικός χεί­

μαρρος.

Πήρε το στραντιβάριους στα χέρια του και όρθιος

φώναξε στην ορχήστρα «Antonio Vivaldi Concerto in F

minor (L’ inverno) part I, Allegro non molto».

Δεν είχαν συμφωνήσει σε αυτό το μπις και η ορχήστρα

δεν είχε την παρτιτούρα, ήταν σίγουρος όμως πως οι

μουσικοί του θα τον ακολουθούσαν. Ο «Χειμώνας» ήταν

το αγαπημένο του από τα κονσέρτα των Τεσσάρων Εποχών του Βιβάλντι και το είχαν παίξει αναρίθμητες

φορές, ακόμα και για διάλειμμα, ανάμεσα στη μελέτη

και την προετοιμασία των Βραδεμβούργιων Κονσέρτων του Μπαχ, που αποτελούσαν το θέμα της περιοδείας

της ορχήστρας Μπαχ της Λειψίας στην Ευρώπη.

Τα μακριά και λιγνά του δάχτυλα ακούμπησαν το

Ε Γ Κ Λ Η Μ Α Χ Ω Ρ Ι Σ Δ Ο Λ Ο Φ Ο Ν Ο 19

καβαλέτο παίζοντας τη σύνθεση με έναν τρόπο λιτό

αλλά γεμάτο ένταση. Ο ήχος ήταν οξύς, σχεδόν μεταλ­

λικός. Η ορχήστρα, σαν καλοκουρδισμένη γερμανική

μηχανή, ακολουθούσε τα νεύματά του λες και από όλες

τις γωνίες μπορούσαν να παρακολουθήσουν τα πράσινα

μάτια του που δακρυσμένα έδιναν τις εντολές σε όλα

τα όργανα.

Καθώς ένας οξύς πόνος έκαψε τα σωθικά του μ’ έναν

τρόπο πρωτόγνωρα επώδυνο, κατάλαβε πως ζούσε

πράγματι τα τελευταία του δευτερόλεπτα πάνω στη γη.

Κάθε ανάσα γινόταν δυσκολότερη και όλο και περισσό­

τερο αγχωτική. Αισθανόταν πως ο αέρας, μπαίνοντας

στο κορμί του, πονούσε κάθε του κύτταρο και μετασχη­

ματιζόταν σε μια φονική μηχανή. Ολόκληρη η ζωή του

πέρασε μπροστά στα μάτια του σαν ταινία. Πρώτα η

μητέρα του κι ο πατέρας του, έπειτα το σήμερα, χωρίς

χρονολογική σειρά, η Ζακλίν και τα γκριζογάλανα μάτια

της και στο τέλος η απαγορευμένη περίοδος, ο πόλεμος,

η φρικιαστική στιγμή, ο φόνος. Το δοξάρι πέταγε πάνω

στο βιολί και το κοινό εκστασιασμένο άκουγε τη βαθύ­

τερη εκτέλεση του «Χειμώνα», του τέταρτου και τελευ­

ταίου από τα κονσέρτα του Βιβάλντι που είχαν ονομα­

στεί Τέσσερις Εποχές, που είχε ποτέ φανταστεί. Θυμή­

θηκε πως στα λόγια που είχε, χρόνια μετά την πρώτη

σύνθεση του έργου, προσθέσει ο Βιβάλντι στο κονσέρτο

Χ Ρ Η Σ Τ Ο Σ Π Α Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Υ20

αυτό έγραφε πως, καθώς η μπόρα ξεσπά, ένας ηλικιω­

μένος κάθεται μπροστά στο τζάκι και παρατηρεί τον

κόσμο που δοκιμάζεται από την ξαφνική και έντονη

βροχή και τρέχει να βρει καταφύγιο. Πίστευε πάντοτε

πως ο Βιβάλντι ήταν εκείνος που από την ασφάλεια του

σπιτιού του παρατηρεί εκείνους τους δύσμοιρους που

τρέχουν να σωθούν από τη μανία της φύσης. Τώρα όμως

καταλάβαινε πως στην πραγματικότητα ο κόκκινος ιε­

ρέας, όπως αποκαλούσαν τον ιταλό συνθέτη, δεν ήταν

εκείνος που από τη ζεστασιά του σπιτιού του βλέπει τη

βροχή, αλλά αυτός που βρέχεται χωρίς σωτηρία και

δίχως λύση. Ο «Χειμώνας» ήταν ο αποχαιρετισμός ενός

μεγάλου και ταλαιπωρημένου από το χρόνιο άσθμα συν­

θέτη προς τη ζωή. Η εκτέλεση του κονσέρτου ήταν το

δικό του φινάλε στην εξηκονταετή διαδρομή του πάνω

στη γη.

Είχαν πια κυλήσει τρία λεπτά και το κονσέρτο έφτα­

νε στη δραματική του μελωδική κορύφωση, όταν ένιωσε

πως έπαιρνε πια την τελευταία του αναπνοή. Πήρε όλο

τον αέρα που χωρούσαν τα πνευμόνια του, θέλοντας να

γευτεί το τελευταίο δώρο της ζωής και να προλάβει να

παίξει τις τελευταίες νότες. Το φινάλε ήταν σίγουρα

μεγαλοπρεπές και θα το θυμόντουσαν για πολλά χρόνια.

Όταν όμως η τελευταία νότα αντήχησε στην αίθουσα, η

εικόνα του δολοφόνου επέστρεψε μπροστά του ολοζώ­

Ε Γ Κ Λ Η Μ Α Χ Ω Ρ Ι Σ Δ Ο Λ Ο Φ Ο Ν Ο 21

ντανη σ’ ένα ταξίδι μέσα στον χρόνο και συνειδητοποίη­

σε έντρομος πως μετά το μαρτύριο δεν επακολουθούσε

η λύτρωση, παρά μονάχα το απύθμενο σκότος.

Το βιολί έπεσε από τα χέρια του κι εκείνος σωριά­

στηκε στο έδαφος σαν ένα τσουβάλι πατάτες με το

πρόσωπο πάνω στην ξύλινη σκηνή της Όπερας του Πα­

ρισιού.

Δεν είδε κανένα τούνελ με λευκό φως στο βάθος,

όπως είχε διαβάσει σε πολλά θρησκευτικά βιβλία. Δυ­

στυχώς δεν τον περίμενε κανείς. Δεν εξεπλάγη. Μέσα

από χιλιάδες αναγνώσματα, μελέτη των ιερών κειμένων

και εσωτερική αναζήτηση, είχε πολλές φορές επιχειρήσει

να βρει μια απάντηση στο μεγαλύτερο αναπάντητο ερώ­

τημα όλων των εποχών και ταυτόχρονα το μαρτυρικό­

τερο βασανιστήριο που κάθε άνθρωπος έχει να αντιμε­

τωπίσει. Αν ο θάνατος ήταν απλώς το τέλος και, αν όχι,

τι επακολουθούσε έπειτα από αυτόν. Στην αρχή, όταν

ήταν νέος, ο ενθουσιασμός του και η ανάγκη του να

πιστέψει σε κάτι διαχρονικά όμορφο και ιερό τον έκαναν

να θεωρεί αδιανόητο ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή να

τελειώνει σ’ ένα κλικ του χρόνου και αυτό που ονομά­

ζεται ψυχή να μετατρέπεται σ’ ένα κομμάτι ύλης που

επιστρέφει στο χώμα. Θεωρούσε πως τότε ολάκερη η αν­

θρώπινη ζωή έχανε το νόημά της και, χωρίς τον Δημιουργό,

καταντούσε μια απλή σύμπτωση ανάμεσα σε συμπαντικά

Χ Ρ Η Σ Τ Ο Σ Π Α Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Υ22

φαινόμενα, μια τυχαία συναρμολόγηση κυττάρων σε μια

απόμερη γωνιά ενός σκοτεινού γαλαξία. Όσο όμως ωρί­

μαζε και οι σκέψεις του αποκρυσταλλώνονταν, κατέλη­

γε, παρά τις ελπίδες του να βρει κάπου διαφορετική

λογική εξήγηση, στο τραγικό συμπέρασμα πως το θαύ­

μα της ζωής ήταν απλώς το σύντομο πέρασμα ανάμεσα

στην ανυπαρξία και το τίποτε. Κι έτσι είχε τα τελευταία

χρόνια αποδεχθεί με όλη τη δύναμη της ψυχής του πως

δεν υπήρχε μετάβαση, αφού δεν υπήρχε και τελικός

προορισμός. Η πορεία απλώς τελείωνε όσο αναπάντεχα

και απρόσμενα, χωρίς λογική και επουράνιο σχέδιο εκ­

κινούσε μέσα από τη μήτρα μιας γυναίκας. Με πόνο.

Με λυγμούς. Χωρίς μετεμψύχωση. Δίχως επιβράβευση

και τιμωρία. Χωρίς ήχους.

Όλα τα χρώματα συνενώθηκαν στο μαύρο. Πριν από

τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς του αισθάνθηκε μόνο

θλίψη. Ανείπωτη θλίψη. Κι έπειτα το τίποτε. Εκκωφα­

ντική σιωπή.

Κεφαλαιο Δευτερο

ΓΑΛΛΟΕΛΒΕΤΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΑΛΠΕΙΣ 1943

2

Ο παγωμένος αέρας τη διαπέρασε λες και το παλτό

της ήταν ένα απλό φύλλο χαρτί. Καθώς τα πόδια

της βυθίζονταν ολοένα και βαθύτερα στο φρέσκο χιόνι

που κάλυπτε ολόκληρη την πλαγιά, αισθάνθηκε ένα ρί­

γος και νόμισε πως η καρδιά της θα σταματούσε. Η

φωνή της μητέρας της όμως λειτούργησε λυτρωτικά.

«Έλα, καλή μου, λίγες εκατοντάδες μέτρα είναι ακό­

μα. Μετά την κορυφή είναι η Ελβετία. Εκεί θα είμαστε

ελεύθερες».

Η λέξη τής φάνηκε τόσο άγνωστη που σχεδόν γέλασε.

Τα τελευταία τρία χρόνια μετά την κατάληψη του Πα­

ρισιού από τους ναζί τα είχαν περάσει σαν τα ποντίκια

κρυμμένοι στον αχυρώνα του μικρού αγροκτήματος του

αδελφού του πατέρα της έξω από την Γκρενόμπλ. Μο­

Χρήσ

τος Πα

παδη

µητρί

ου //

Έγκ

ληµα

χωρ

ίς δ

ολοφ

όνο Χρήστος

Παπαδηµητρίου

Έγκληµα χωρίς δολοφόνο

Η πρώτη υπόθεση του επιθεωρητή

Ζακέ

Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Ο Ν Ο Υ Α Ρ

ΒOΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 5513

ISBN 978-618-03-0073-4

ΒOΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 80073

APPLICATION ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ NOIR (ΜΟΝΟ ΓΙΑ IPAD)

Ο Χρήστος Παπαδημητρίου γεννήθηκε

το 1974 και μεγάλωσε στην Αθήνα.

Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών,

πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές

στο Δίκαιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων,

στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Σπουδών

του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών

(ULΒ) και απέκτησε το διδακτορικό του

δίπλωμα στο Δημόσιο Δίκαιο. Από το 1996

ασχολείται επαγγελματικά με τη δικηγορία.

Από το 2008 έως σήμερα έχει εκδώσει τρία

μυθιστορήματα (Το τέλος του Γ. Σ. Μπαχ:

Απόδραση από τη ναζιστική Γερμανία,

Ημιτελής εκτέλεση, Αρχική θεωρία)

και δύο ποιητικές συλλογές.

Ο επιθεωρητής Ζακέ, ο νεότερος επιθεωρητής

στην ιστορία της γαλλικής αστυνομίας,

έχει είδωλο τον Σέρλοκ Χολμς, ακολουθεί

τη μαθηματική λογική εξιχνιάζοντας ανεπίλυτα

εγκλήματα, λατρεύει τον Μπαχ, μα πάνω

από όλα, αγαπά τα πάθη και τις γυναίκες.

Ερωτεύεται με πάθος λίγο πριν από τα

κοσμοϊστορικά γεγονότα του Μάη του 1968 και

ταυτόχρονα βρίσκεται μπροστά στο μεγαλύτερο

μυστήριο της καριέρας του όταν ο διασημότερος

μαέστρος της Ευρώπης δολοφονείται κατά τη

διάρκεια της συναυλίας

του στο Παρίσι.

Ο ΗΡΩΑΣ

Ο Ε Π Ι Θ Ε Ω Ρ Η Τ Η Σ Ζ Α Κ Ε Ε Ρ Ω Τ Ε Υ Ε Τ Α Ι Κ Α Ι Ε Ρ Ε Υ Ν Α

Παρίσι, 1966: Η περίφημη ορχήστρα Μπαχ της Λειψίας παίζει τον Χειμώνα του Βιβάλντι. Ο διάσημος μαέστρος της πέφτει νεκρός καθώς σβήνουν οι τελευταίες νότες της μουσικής και ενώ το κοινό είναι έτο ιμο να ξεσπάσει σε ξέφρενα χειροκροτήματα...Την υπόθεση του αιφνίδιου θανάτου του καλείται να διαλευκάνει ο νεα-ρός επιθεωρητής Ζακέ, ο οποίος θα βρεθεί αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο αίνιγμα της καριέρας του.Μια καθηλωτική ιστορία που εκτυλίσσεται σε δύο επίπεδα, στο Παρίσι πριν από την εξέγερση του 1968 και στην εμπόλεμη Ευρώπη του 1940-1945. Από τα γαλλοελβετικά σύνορα, το Άουσβιτς, τη Σιβηρία έως την Τοσκάνη, μια απίστευτη αλληλουχία γεγονότων ξετυλίγεται με κινηματογραφική ταχύτητα. Ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα που διερευνά τις πιο απόκρυφες πτυχές της ανθρώπινης φύσης και τα ειδεχθέστερα εγκλήματα του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου.