Από τα παιδιά της Στ’ 3

16 Αυγούστου 1974. Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά και το κορμί μου δε σηκώνει άλλη κούραση. Ο φόβος, η αγρυπνία, ο ξεσηκωμός μου έχουν τσακίσει τα κόκκαλα. Οι ώρες είναι δύσκολες, τα τρόφιμα είναι λιγοστά, τα χρήματα ακόμα πιο λίγα και το απελπισμένο ανθρωπομάνι πεινά. Συνέχεια ρωτάνε άλλες μανάδες αν έχουν δει το γιο τους. Δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Εμένα ποιος θα μου πει για τον δικό μου γιο. Κανένας δεν ξέρει πού είναι. Μήπως τον έχουν σκοτώσει οι Τούρκοι; Οι αμφιβολίες μου τρυπούν το κορμί. Δεν μπορώ να κάνω κάτι κι αυτό με σκοτώνει. Οι άνθρωποι μαζεύουν τον πόνο τους κάτω από τα λεμονόδεντρα της Ορμίδιας.

Χριστόφορος Πυθαρούλης Στ΄3

Σκοτείνιασε για τα καλά. Είμαι στην Ξυλοτύμπου. Το φορτηγό σταμάτησε

εδώ για να ξεκουραστούμε και αύριο να ξαναξεκινήσουμε. ΄Εχασα το

γιο μου και έμεινα με μια φωτογραφία του στο χέρι. Οι άλλες μανάδες

που έχασαν τα παιδιά τους μου λένε να βάλω κάτι στο στόμα μου αλλά

εγώ δε θέλω. Το φαγητό δεν πάει κάτω. Ο πόνος είναι πολύς. Ούτε να

φάω μπορώ, ούτε να κοιμηθώ. Σκέφτομαι συνεχώς τι να κάνει το παιδί

μου. Ρωτάω από δω κει από κει αν τον είδε κάποιος, αλλά κανείς. ΄Οσες

πιο πολλές ώρες περνούν τόσο πιο πολύ νιώθω τη δύναμη μου να

εξαντλείται. Δεν ξέρω αν το παιδί μου ζει ή αν πέθανε. Αν πέθανε δεν θα

το αντέξω. Η πιο μεγάλη μου παρηγοριά είναι η προσευχή. Μακάρι ο

θεός να μου κάνει αυτό το δώρο, να μου βρει το γιο μου. ΄Αραγε πού να

είναι ο γιος μου; Ο χαμός του μου προκαλεί πόνο στην καρδιά.

Άντρια Ντίρρη Στ΄3

-Κι εσύ πρόσφυγας;

-Ναι.

-Από πού είσαι;

-Είμαι από την Κερύνεια, εσύ;

-Κι εγώ!!! Μα πώς και δε γνωριζόμαστε;

-Μάλλον δεν έτυχε να βρεθούμε κάπου.

-Εσύ έχεις κάποιο αγνοούμενο ή κάποιο που πήγε να πολεμήσει;

-Όχι, αλλά όπως βλέπω εσύ έχεις. Ποιος είναι αυτός πάνω στην φωτογραφία;

-Είναι ο άντρας μου, που πήγε να πολεμήσει και τώρα δεν ξέρω πού είναι... Αν ζει ή αν πέθανε.

-Μην ανησυχείς, θα βρεθεί και θα είναι μια χαρά.

-Δεν αντέχω άλλο! Χάσαμε τα πάντα μέσα σε μια στιγμή. Τα σπίτια μας... τον τόπο μας... ακόμα και τη ζωή μας.

-Το ξέρω... Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το σταματήσουμε. Πρέπει όμως να κρατήσουμε μια ελπίδα.

-Σωστά είναι αυτά που λες αλλά είναι πολύ δύσκολο να γίνουν με πράξεις.

-Σχεδόν έχει νυχτώσει και δεν έχουμε πού να μείνουμε.

-Αχχχ... Τι να κάνουμε; Θα μείνουμε έξω στο κρύο;

-Έχω μία κουβέρτα για να τη βάλουμε κάτω και να κουρνιάσουμε πάνω.

-Εντάξει... Ας κοιμηθούμε και το πρωί θα δούμε τι θα κάνουμε. Καληνύχτα!

-Καληνύχτα!

Μαρία-Ραφαήλια Αναστασίου Στ’3

-Και εσύ πρόσφυγας;

-Ναι…

-Χάσαμε τα πάντα … Τα σπίτια μας… Τον τόπο μας. Την ίδια μας τη ζωή…

-Και εγώ τα ίδια.

-Ό, τι καταφέραμε με κόπους και μόχθους να πετύχουμε.

-Συμφωνώ…

-Από πού κατάγεσαι;

-Από την Κερύνεια. Εσύ;

-Από το Αρναδί και τη Μηλιά.

-Ωραία χωριά .Είχα πάει και εγώ στο Αρναδί μια φορά.

-Εσείς πως ζήσατε στην Κερύνεια την εισβολή;

-Καθώς καθόμασταν και πίναμε τον καφέ μας ακούσαμε έναν δυνατόν θόρυβο. Τρέξαμε έξω και είδαμε ρουκέτες να πέφτουν από τα αεροπλάνα. Τρέξαμε στο κοντινότερο ξενοδοχείο για να κρυφτούμε στο υπόγειο και να σωθούμε. Εσείς τι κάνατε;

-Σε εμάς ήρθαν άνθρωποι από το διπλανό χωριό και μας είπαν να φύγουμε για να σωθούμε. Πήραμε λίγα πράγματα, ανεβήκαμε στο φορτηγό και φύγαμε.

-Ας ελπίσουμε ότι θα επιστρέψουμε πίσω σύντομα.

-Ναι… Μακάρι.

Επιφάνιος Κυριάκου Στ΄3

Έντιμε Γενικέ Γραμματέα του Ο.Η.Ε,

Είμαι η Κρίστα Σταυρινού απόμια ημικατεχόμενη χώρα, την Κύπρο. Σαν σήμερα πριν 32 χρόνια , ο Ντενκτάς ανακήρυξε ένα κράτος φάντασμα στην κατεχόμενη μας πατρίδα.

Σας γράφουμε αυτό το ψήφισμα για να αναφέρουμε τα γεγονότα που έγιναν, να καταδικάσουμε την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτος και να ζητήσουμε την βοήθεια σας για την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων .

Στις 20 Ιουλίου , το 1974 μετά το προδοτικό πραξικόπημα , η Τούρκοι εισβάλλουν ξεδιάντροπα στο νησί μας , με πρόσχημα την ειρήνη αλλά με σκοπό να την κατακτήσουν. Τελικά καταφέρνουν και παίρνουν το 36% του νησιού μας. Λεηλατούν εκκλησίες και σπίτια , σκοτώνουν , βασανίζουν.. Στερούν το δικαίωμα στους πρόσφυγες να ζήσουν στον τόπο που γεννήθηκαν. Μετά από εννέα χρόνια ο Ντενκτάς , ανακηρύσσει το ψευδοκράτος τη λεγόμενη Τούρκικη Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου όπως αυτό αυτοαποκαλείται. Το ονομάζουμε ψευδοκράτος γιατί δεν αναγνωρίστηκε από καμία χώρα στον κόσμο εκτός απo την Τουρκία.

Εμείς οι νέοι της Κύπρου καταδικάζουμε το παράνομο αυτό καθεστώς. Καταδικάζουμε επίσης την παραβίαση των κανόνων του διεθνώς δικαίου και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό το καθεστώς καταδικάστηκε από τον Ο.Η.Ε , ακόμα από την Ευρωπαική Ένωση. Τα ψηφίσματα 541 και 550 το κήρυξαν νόμιμα άκυρο.

Ζητούμε από τον Ο.Η.Ε να βοηθήσει ώστε να βρεθεί μία βιώσιμη, δίκαιη, λειτουργική , δημοκρατική λύση.

Ζητούμε την διασφάλιση των δικαιωμάτων για τους πρόσφυγες, να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να πάρουν πίσω τις περιουσίες τους.

Απαιτούμε να φύγουν τα κατοχικά στρατεύματα τα οποία υπάρχουν στο νησί μας.

Ζητάμε η Τουρκία να σεβαστεί την πολιτιστική μας κληρονομιά, π.χ. εκκλησίες , μνημεία , θέατρα .....

Θέλουμε διακινούμαστε ελεύθερα στην χώρα μας.

Απαιτούμε να μάθουμε τί απέγιναν οι αγνοούμενοι μας.

Ζητούμε η Τουρκία να σταματήσει να φέρνει έποικους από την Τουρκία.

Θέλουμε να συντονιστούν οι συνομιλίες μεταξύ του Προέδρου μας κ. Αναστασιάδη και του κατοχικού ηγέτη Μουσταφά Ακκιτζή .

Ας μας αφήσουν ελεύθερους και η Κύπρος θα πάει μπροστά... Εμείς οι νέοι θέλουμε την Πατρίδα μας ελεύθερη... για ένα καλύτερο αύριο! Για εμάς η φλόγα δεν θα σβήσει ποτέ! Όσα χρόνια και αν περάσουν!

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ... ΔΙΕΔΚΙΔΩ...ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ

ΜΕ ΤΙΜΗ

ΚΡΙΣΤΑ ΣΤΑΥΡΙΝΟΥ

Στ΄3

Λευκόνοικό μου όμορφο,

χωριό μου αγαπημένο.

Χωριό μου δε σε ξέχασα

κι ακόμα περιμένω.

Να τρέξω μες τους κάμπους σου,

να μπω στην εκκλησιά σου,

να δω το σπίτι μου ξανά,

ν’ ανοίξει η καρδιά μου.

Αναστασία Παπακώστα

Στ΄3