A Ghost’s Point Of View...(SymphonyMusic’s MELODY NO.2)

*TEN DAYS PLUS ONE WITH A GHOST:

The Other Side Of The Story*

Written By: SymphonyMusic

START: October 25, 2012

END: November 11, 2012

-Isusulat ko sa DEATHNOTE ko ang aangkin ng STORY KO! ^____^ Dejoke.

This story is made to entertain and NO PART OF THIS STORY SHALL BE

USED TO ANY WORKS WITHOUT MY PERMISSION. You can spread the

soft copies as long as you want to and I am giving you the freedom to do

that but PLEASE, BE RESPONSIBLE FOR IT. Arasso? Kansahamnida!

Domo! ^___^-

DESCRIPTION:

@SymphonyMusic

Oo. May POINT OF VIEW din ang mga multo.

BAKIT?

Kasi kahit multo sila...

Marunong pa rin silang MAG-ISIP at MAKARAMDAM! ^____^

WELCOME TO THE WORLD OF GHOSTS!! :DD

Paalala:

This story, A GHOST’S POINT OF VIEW, is the other side of my story 10 DAYS

PLUS ONE WITH A GHOST. So if I were you, you better read that story first before

reading this. WAE? ‘Cause I HIGHLY RECOMMEND IT! Promise, hindi niyo

maeenjoy ang story na ito if uunahin niyo to. Hahaha. So if you haven’t read that,

might as well read that first! And for those who had read 10 Days...

LET’S DO THIS! ^____^

I hope this will answer all of your questions! :DD

AND I WISH THAT AT THE END OF THIS STORY, MORE QUESTIONS AND

EXPECTATIONS WILL ENTER YOUR MIND! ^_______^ Hahahaha.

BEFORE DAY 1 :

@SymphonyMusic

“Seryoso ka na talaga pare? Magtatapat ka na talaga?”

“Oo nga. Mukha ba akong nagjojoke, Calvin? Hehehe.”

Ako nga pala si Rain Reyes. Rain na lang o kaya Ulan. Same lang naman yun eh.

Hahaha. ^_____^

At etong kasama ko eh si Calvin. Siya ang bestfriend ko. And since he’s my best buddy

eversince, he knows almost all of my secrets.

Including my secret love for that Psychology Girl. ^_____^

At ngayon ang araw na napagdesisyonan ko na magtatapat na ako sa kanya. Hehehe.

“What if i-reject ka niya?”

“Ok lang. At least I tried di ba?”

Mayroon kasing 99% possibility na i-reject niya ako kapag umamin ako sa kanya at

mag-attempt akong manligaw.

Bakit???

Kasi hindi naman niya ako kilala eh. We’re not even friends.

IN SHORT...

I’M A TOTAL STRANGER TO HER. T_____T

“Si Rain ka nga tol. Of all girls ba naman kasi, bakit yung snob pa na yon? Eh di ba ang

taray-taray nun? Tapos snaberang tunay pa. Kung hindi absent, laging late. Ang dami-

dami naman kasing babaeng may gusto sayo sa campus, bakit yung babae pang hindi

ka naman kilala?”

=__________=

Napakasupportive niyang bestfriend. Hmp.

“Calvin, true love is blind. Imperfections are not an excuse for a person not to fall in

love...”

Nag-make face lang siya. Hmp. >____<

Kung bakit alam ni Calvin yung mga bagay na yun tungkol sa babaeng gusto ko...

Yun ay dahil siya ang kasa-kasama ko kapag palihim kong pinupuntahan si Harumi.

Hahaha. :D

Oo. Harumi ang pangalan niya. Ganda no? Nalaman ko yun sa isang friend niya nung

minsang sinundan ko siya tapos tinawag siya nun. Hahahaha. ^____^

Harumi Uchii-Reyes. ^____^

JOKE! Harumi Uchii lang! :D

Tinitingnan ko lang naman kung bagay. ^___^

Yung buong pangalan niya, nalaman ko naman dun sa math professor namin. May math

subject din ang Digital Arts no! Hahaha. At biruin niyo yun? Math genius pala siya kaya

kilala siya nung prof namin na yun? :D

Lucky me pag naging kami! Sablay ako sa Math eh. Hahaha. :D

“Ano, pare? Wala ka pa bang nakikitang bulaklak na gusto mo? Napapagod na ko!

Kanina pa tayo paikot-ikot dito at ang dami-dami naming nagtitinda ng bulaklak pero di

ka makapili! Siguraduhin mo lang na nasa school pa yang pagbibigyan mo hanggang

mamaya kasi kundi… ILILIBRE MO KO NG LUNCH SA LOOB NG ISANG LINGGO!!”

>___________< KJ talaga nito. Hmp.

“Don’t worry, dude. Nandun pa yun! Alam ko ang schedule non no. May practice yon

ngayong lingo. Hehehe.”

“Ang lupet mong secret admirer! Kung ako si Harumi, matatakot na ko sayo. Tsk.”

“Adik! Eh ang kaso hindi naman ikaw si Harumi eh. Hahaha.”

At matapos ang halos isang oras pa ng paglalakad at paghahanap namin ni Calvin ng

flowers sa daanan...

“AYON, TOL!!!” Sabay turo sa mga purple roses na tinitinda nung batang babae sa gilid

ng kalsada.

Nilapitan namin yon.

“Sigurado ka, Rain? Pwede naman sa flower shop na lang eh...”

“Ok to! Ang ganda kaya! Isa pa, mayayaman na yung mga may flower shops no. Mas

kailangan ng batang to yung ibabayad ko. Hehehe.”

“Sabi ko nga eh.”

Napangiti na lang ako. Tama naman ako di ba? ^___^

“Kuya, 50 pesos po yung dalawang piraso ng rose.” Tumango ako.

Puro by two’s lang yung mga purple roses na nakaplastic. GUSTO KO BOQUET EH!

T^T

“Bata, bibilhin ko lahat yan pero pwede bang gawin mo siyang boquet? Dadagdagan ko

na lang yung bayad. Kaya mo? ^____^” Todo ngiti pa ko para pumayag yung bata.

“Sige po!”

“YEESSS!! THANK YOU!! Ngayon na ha?” Tumango yung bata tapos inumpisahan na

niyang ayusin yung mga rose.

“Tuwang-tuwa ka naman? Para kang bata, Rain. Hahaha. Tingnan mo, pinagtitinginan

ka na ng mga tao.”

“Ok lang yan, gwapo naman ako eh. Hahaha.”

“Yan tayo eh...”

“^______^ V”

Habang inaayos nung bata yung mga bulaklak, lumingon ako sa paligid para maghanap

ng bilihan ng cake...

*lingon sa kaliwa*

*lingon sa kanan*

*lingon sa likod*

AYUN!! ^____^

Chocolate cake dapat. Yun ang favourite nun eh. Chocolates. :D

Kaso nabaling yung atensyon ko sa lalaking nakasandal sa motor niya na nasa harap

nung bakeshop. Hawak niya yung helmet niya at meron siyang headset na beats ang

tatak (yung monster ha) na nakasabit sa batok niya. Medyo badboy nga yung itsura niya

eh. SAKA BAKIT SIYA SAKIN NAKATINGIN?! Imposible namang umabot yung boses

ko sa kinatatayuan niya no? May pailing-iling pa siya ng ulo niya habang nagkakamot sa

buhok niya.

Problema nun? Weird. =________=

“Rain! Bayaran mo na to! Tapos na oh! Tulala ka pa diyan.”

Napalingon naman ako kay Calvin pati dun sa bata.

“Ay, sorry. Hehehe. Magkano ba?”

Bibilangin na sana nung bata kaso naisip ko...

“Bata wag mo ng bilangin!”

Inilabas ko yung wallet ko saka ako kumuha ng 1thou. Yun yung inabot ko sa bata.

“Nako, kuya wala pa akong panukli dito. Kayo pa lang po kasi yung bumili sakin simula

pa kanina eh.” Nginitian ko siya saka ko tinap yung ulo niya.

Simple lang naman ang solusyon sa ganito eh...

“Wag mo na kong suklian. Iyo na yan lahat.”

“Thank you po, Kuya!” Niyakap naman niya ko. Hehehehe.

“Tol, alam mo minsan naisip ko... Tao ka ba talaga o anghel na galing sa langit?

Hahaha.”

“Salamat talaga, Kuya.”

“Wala yon. ^_______^”

Kinuha ko naman na yung boquet. Itatago na sana nung bata yung binayad ko ng

biglang humangin tapos nilipad yung pera papunta sa kalsada. Sinundan ng bata yun

para pulutin. Nung napulot na niya yon, humarap siya samin saka kumaway ng

nakangiti.

Kaso napalingon ako sa sasakyang paparating...

“Calvin, hawakan mo to!!”

Pagkabigay ko kay Calvin nung bulaklak, tumakbo agad ako dun sa bata saka ko siya

itinulak palayo sa gitna ng kalsada kaso...

*BBBBEEEEEEEEEEEEPPPPPPPPPP!!!!*

“RRRAAAAAIIIIIIIIIINNNNNN!!!!!!”

*BOOOOOOOGGGGGGSSSSSSSHHHHHH!!!!*

*SSCCCCCCRRRREEEEEECCCCCHHHHHHH!!!!!*

MINUTES OF SILENCE.

Tapos biglang umingay yung paligid ko...

“TUMAWAG KAYO NG AMBULASYA!!! DALI!!!”

“Kawawa naman yung binata oh...”

“Oo nga eh. Nagligtas lang nasagasaan pa...”

“KUYAA!! KUYANG ANGHEL!! GISING KA PO!!! DUMILAT KA!!! HUHUHUHUHUHU!!!”

“RAIN! GISING! RAIN!! BUMANGON KA DIYAN!! MANLILIGAW KA PA DI BA??!!

GISING!!!”

Dahan-dahan kong idinilat yung mga mata ko...

Nasa ospital na ba ako??

Nabangga ako kanina di ba?? Nung niligtas ko yung batang babae??

Umupo ako...

Tiningnan ko yung katawan ko...

“Bakit wala akong dugo sa katawan ko??”

*WIIIYYOOO!! WIIIYYOOO!! WIIIYYOOO!!*

“Ambulansya?”

Saka ko lang nakita yung mga tao na nagkukumpulan sa gilid ko...

Teka sino bang nabangga? Alam ko kasi ako eh. Nakita ko pa nga yung pagsalpok ng

sasakyan sakin. Eh bakit hindi nila ako pinapansin dito?

“Rain! Rain! ANO BA?!”

Si Calvin??

“Hoy! Calvin! Nandito kaya ako!”

Tumayo na ko nun. Sinisilip-silip ko pa nga yung mga pinagkukumpulan ng mga tao eh.

“Buhay pa to! Humihinga pa! Ilagay niyo na sa stretcher!”

Sino ba yung nabangga talaga?! Ang sakit naman nito sa ulo! >_____<

Tapos biglang nagsitabi yung mga tao at nakita ko na sinakay ako sa stretcher.

Sabi sa inyo ako yung nabangga eh!!

O_______________O

TEKA...

AKO YUNG NASA STRETCHER?!

EH SINO AKO?! ESTE BAKIT AKO NANDITO?!

“Sasama po ako. Bestfriend ko po siya.”

Si Calvin? Puno rin siya ng dugo tulad nung katawan ko...

Tapos umalis na yung ambulansya...

“Kuya... Kuyang anghel... Salamat po talaga... Salamat po... Huhuhuhu! Di kita

makakalimutan kuya! Ipagdadasal kita...”

Napatingin ako dun sa batang binilhan ko ng bulaklak habang nakaluhod siya sa harap

ng kalsadang puro dugo...

“Wala yon bata. Nandito ako oh. Di mo na ba ako nakikita?”

Hindi niya ko pinansin...

Nilapitan ko siya para hawakan kaso...

“Bakit hindi kita mahawakan?!”

Could it be possible...

I’M NOW A GHOST?!

“Haynako!! TALAGA NAMAN!! Ang laki mong abala alam mo ba yun ha?!”

Napatingin ako dun sa nagsalita. Teka, eto yung lalaki sa harap ng bakeshop kanina

ah? Eh nasaan na yung motor at helmet niya?

Saka, ako ba yung kausap niya? Sakin kasi siya nakaharap eh.

“Ako ba yung kinakausap mo?” Pinandilatan niya ko.

O___________O

=___________=

“OBVIOUS BA?! AISH!”

“Eh bakit ikaw lang? Nakikita at naririnig mo ko? Pero siya hindi?” Sabay turo dun sa

batang umiiyak pa rin.

“Saka yung katawan ko... Sinakay sa ambulansya kanina. Pero bakit nandito pa ako??”

“Bakit ba sa tingin mo? Ano ka ba sa palagay mo ngayon?”

=_________=

“Ikaw nga yung tinatanong ko kasi hindi ko na maintindihan eh!!”

“MULTO KA NA!!”

O___________O

“Mul... mul... multo na ko??? Multo na talaga ako??”

“Oo! Kaya hindi ka na nakikita at naririnig niyang batang yan at ng lahat ng tao dito!”

“Pero bakit ikaw??”

“Ang slow mo naman, Rain!!”

=__________=

Sobrang asar na ata siya sa katatanong ko eh...

Teka...

“Multo ka rin??”

“Ewan ko sayo! Halika na nga! Sumunod ka sakin!” Tapos naglakad na siya.

“Oy san ka pupunta? Iiwan natin to? Pano yung katawan ko?”

“MMDA na ang maglilinis ng dugong ikinalat mo diyan! At kung gusto mong makabalik

sa katawan mo, sumunod ka na lang sakin!”

Nilingon ko ulit yung bata...

“Wala kang kasalanan ha? Wag ka ng umiyak. Ginusto ko namang iligtas ka eh...”

Tapos sinundan ko na yung lalaki.

Ng maabutan ko na siya sa paglalakad...

“Anong pangalan mo? Saka bakit alam mo na Rain yung pangalan ko?”

“AISSHH!! Ang dami mo namang tanong na bata ka! Di ka ba mauubusan ng tanong

ha?! DESTINY! Yun ang itawag mo sakin!”

=________=

Ang maiinitin naman ng ulo nito...

So, Destiny pala ang pangalan niya...

ANG LUPET! ^_______^

“San ba tayo pupunta?”

Tiningnan niya ko ng masama.

“Sabi ko nga po hindi na ako magtatanong at magsasalita eh.”

Ano ba naman to! Ang dami ko pang gustong malaman eh! >____<

Habang naglalakad kami bigla naman siyang nagsalita kaya nabuhay ulit yung diwa ko.

“Dapat patay ka na talaga. Dapat ihahatid na kita sa dadaanan mo paalis ng mundong to

pero dahil sa may mabuti kang puso eh bibigyan ka ng reward para i-extend ang

existence mo dito sa mundo as a ghost.”

O_____________O

I SHOULD BE DEAD?! AS IN DEAD?!

“Pano??”

“May unleft business ka ba? Mga dapat gawin bago ka pa maaksidente kanina?”

Nag-isip ako...

Naalala ko si Harumi...

“May liligawan sana ako kaso hindi ako kilala ng babaeng yun eh. Magpapakilala pa

lang dapat ako kanina...”

“Aah... Kaya pala...”

Naupo siya dun sa may bench sa gilid ng kalsada kaya nakiupo rin ako sa tabi niya.

“I’ll give you a deal or let’s just say that it’s a gift for you kasi naging mabuti kang tao.”

WOW. Exciting to! :D

“Tell me.”

“I’ll give you 10 days starting tomorrow. You’ll gonna meet that girl na sinasabi mo then

you’ll be with her. It’s up to you kung pano ka magpapakilala sa kanya. Pero you’ll stay

as a ghost. Siya lang ang makakakita at makakarinig sayo. You can touch anything in

one condition. Hindi ka niya dapat makita kapag hinawakan mo siya and other stuff or

else... IT’S OVER!”

“So... Makakasama ko si Harumi within ten days?” Nag-nod siya.

“You can make memories with her na pwede mong dalhin kapag umalis ka na sa

mundong to. BUT! Kapag pumayag siya na magstay ka sa side niya, you have to tell her

this rule...”

“What rule??” Parang ang hirap nito ah. Nakakakaba...

“Kapag pinaalis ka niya at sinabi niyang ayaw ka na niyang makita, you have to go.

Hindi mo na siya pwedeng makita. Pero kapag tinawag ka niya pabalik within those ten

days, you can go back to her.”

Napakamot ako ng ulo. Ang hirap talaga promise!

“Ang hirap naman! Pano kapag pinaalis niya ako agad at natapos na yung ten days ko?

Eh di wala ng memories?”

“Uh-huh. Pero if she falls in love with you within that span of time... You can go back to

your body and be alive again. Comatose ka lang naman sa ngayon eh.”

O___________O

“You mean...”

“Oo. Pero dapat siya mismo ang magcoconclude sa sarili niya na mahal ka na niya. You

can’t force her to say that.”

Napangiti ako...

Makakasama ko na si Harumi, may pag-asa pa akong mabuhay! ^____^

THINK POSITIVE, RAIN! :D

“Eh nasaan na pala yung kata-“

“Hindi mo pwedeng makita ang katawan mo. If you try to sneak, itutulak na kita paakyat

ng heaven! Hahaha!”

O_______O

WOW. Tumawa siya. Ay halakhak pala. :D

“And one more thing, you can’t tell that Harumi-girl na you’re Rain Reyes. Di ba sabi mo

di ka niya kilala? Gawan mo ng paraan. Kapag nalaman niya na ikaw si Rain Reyes sa

loob ng 10 days mo, mawawalan ng bisa yung premyo mo if she falls in love with you.”

“NYE?! Eh pano yun?! SCHOOLMATES KAYA KAMI!”

“Problema mo na yan no! Hahaha!” Tumawa siya ulit! :D Hahaha. Tumayo na rin siya

nun.

“Oo nga pala! You can’t wipe her tears, okay? If you do that, it’s over.”

I CAN’T WIPE HER TEARS??

“Bakit naman?”

“It’s a way to a woman’s heart. It’s the most wonderful thing a man can do aside from

being a woman’s shoulder to lean on when she’s down. Yun lang naman.”

GANON BA YON??

Hindi pa naman kasi ako nagkakagirlfriend no! =____=

Si Harumi pa lang sana yung una. :D

“You can start tomorrow. Bukas, makikita at maririnig ka na niya. Don’t try to freak her

out. Bawas pogi points yun! Hahaha.”

Natawa naman ako dun pero...

“Destiny, sino ka ba talaga? Saka bakit mo to sakin sinasabi? Are you some kind of a

God?”

Hinarap niya ako with a serious face.

“There is only one God. Alright. I’m an angel. That’s all I can tell you. And quit asking

stuffs like that cause I won’t entertain you.”

“Okay po. Sorry. Hehehe.”

Tumalikod na siya sabay bato ng maliit na box sakin na may button sa gitna.

“In case of emergency, press that button and I’ll be there. Wag mong ipapakita sa iba

yan.”

Nagsnap siya tapos nawala na siya...

INIWAN NIYA KO DITO???!!!

O____________O

Eotteoke?! Eotteoke?!

(Eotteoke – What should I do)

T____________T

Pindutin ko na kaya to?!

Pinindot ko nga at may narinig naman akong boses...

“KAYA MO NA YAN! I HAVE SOME STUFFS TO DO SO DON’T BUG ME! AND

REMEMBER! PRESS THAT BUTTON IN CASE OF EMERGENCY! EMERGENCY

LANG!!!”

SAN GALING YUNG BOSES NIYA?! O_________O

Naman eh!! >_________<

Ako na lang mag-isa...

Pano ko ba to uumpisahan??

Ang dami-daming bawal tapos ang hirap-hirap pa tandaan. Tsk. Kailangan ko na lang

makita si Harumi. Hmm...

Ah! Alam ko na! ^____^

Pupunta ako sa bahay niya! :D

Tumayo na ko saka nag-umpisang maglakad.

Teka...

HINDI KO NAMAN ALAM KUNG SAN NAKATIRA YUN EH!!! T^T

I guess I have to wait for her at school tomorrow...

Gabi na eh. Wala na yon sa school...

Haaaaaayyyyssss...

SANA NAMAN PUMASOK SIYA NO!! >_______<

DAY 1 :

@SymphonyMusic

6:00 na ng umaga...

Nandito pa rin ako nakaupo sa bench sa harap ng room nila Harumi...

Dito ako nagstay magdamag at magdamag na rin akong nag-iisip ng plano kung pano

ko haharapin si Harumi. =___=

Ang hirap kaya! >_____<

Eh mas mahirap pa to kesa sa pag-amin ko sa kanya na gusto ko siya eh! T^T

Ano kayang magiging reaksyon niya kapag nakita na niya ako? Plus the fact na multo

ako?

Haaaysss...

Things turn out to be better if UNPLANNED!

Tama. Think positive lang. ^___^

Yung katawan ko kaya? Nasaan na?

SI MAMA! T^T

Sigurado akong iiyak yun...

Kailangan makita ko rin si Mama pati si Calvin. Sigurado akong nag-aalala na sila kasi

comatosed ako. T^T

Papasok kaya si Calvin???

Sana Makita ko siya ngayon. T___T

“Uh-huh. Pero if she falls in love with you within that span of time... You can go

back to your body and be alive again. Comatose ka lang naman sa ngayon eh.”

Yun dapat ang goal ko while making my 10 days memorable. That way makakasama ko

na ulit si Mama, pati si Calvin at si Harumi. ^___^

THINK POSITIVE LANG TALAGA! FIGHTING! :DD

8:00am na!!

Wala pa ring Harumi... >____<

Nag-uumpisa na yung klase nila sa loob aah.

Teka, masilip nga. Baka kasi pumasok na pala siya hindi ko lang napansin sa sobrang

pagkaidle ko kanina.

Hmm...

Kaya ko kayang tumagos sa pader???

Tinry ko gamit yung kamay ko...

O______O

^_______^

AYOS! PWEDE!

O_______O

>________<

=_______=

Nag-umpisa na pala yung 10 days ko no? So ibig sabihin makikita na niya ako? At

kapag tumagos ako sa pinto o sa pader at nangyaring nasa loob na siya...

EPIC FAIL! >____<

Hays. Back to bench.

Maya-maya lang...

Ayan na siya! ^____^

Dire-diretso lang siya hanggang sa loob ng room niya. At as usual, late siya! =_____=

Dapat mabago na niya yang bad habits niya!

May 30 minutes pa ko bago siya lumabas diyan kaya pupunta muna ako sa room namin

para silipin si Calvin at yung dalawang bugok pa naming kaibigan. ^____^

Kaso habang naglalakad ako napansin ko yung isang babae na nagdidikit ng something

sa bulletin board ng Department namin. Tiningnan ko naman at...

O________O

“Ang gwapo ko naman diyan! Hahaha.”

Kaso...

“Please pray for him. At may purple rose pa talaga?”

Napangiti ako. Sana talaga magising ako para makapagpasalamat ako sa mga taong

to...

Napatingin ako sa purple rose...

CALVIN??!!

“Noona, salamat ha? Pahinga ka muna don.”

Calvin...

“Tol, ikaw ba ang pasimuno nito? Salamat ha. Ang swerte ko kasi kaibigan kita...”

T________T

“Calvin!!”

“William? Jake?”

T_______T

Inakbayan nilang dalawa si Calvin.

“SALI AKO! T^T”

“Magigising din yun si Ulan pare. Pano na lang uulan sa Pilipinas di ba?”

“Mabait yon. Hindi niya tayo iiwan. Saka bawal pa siya sa langit. Overcrowded pa yung

mga anghel dun. Di pa siya pwede pumasok.”

“Mga siraulo! Babalik ako, promise...”

“This is the last thing we can do. Pray for him... That’s all we can do. Pero hinding-hindi

ko tatanggapin yung sinabi ng doctor kagabi na brain dead na siya... Never... I know he’ll

wake up...”

O________O

I’M BRAIN DEAD?! Akala ko ba comatosed lang?!

“Ako din...”

“Mas lalo ako...”

Parang nanlumo ako sa narinig ko...

I’m brain dead...

That can’t be. Nandito pa nga ako ooh.

“Tara na! Marami pa tayong bulletin boards na lalagyan nito!” Tapos umalis na sila.

Hindi...

Think positive, Rain...

Makakabalik ka sa katawan mo...

Mabubuhay ako...

Napatingin ulit ako dun sa picture ko sa bulletin...

Tapos parang may kuryenteng kumislap sa utak ko...

“SI HARUMI!! Hindi niya dapat makita yung mga pictures ko! Malalaman niya na ako si

Rain Reyes!!”

EOTTEOKE??!! O______O

Yung button! Yung button!

Tae. PANIC TIME.

Kinuha ko yung button sa bulsa ng jacket ko saka ko siya pinindot ng paulit-ulit...

“Destiny... Destiny... Destiny... Destiny... Desti-“

*WIYOOOO!!! WIYOOOO!!! WIYOOOO!!! WIYOOOO!!!*

“TAMA NA NGA!!! PWEDENG ISANG BESES LANG PINDUTIN??!! ANG SAKIT SA

TENGA!!!!”

So yun pala yung mangyayari kapag pinipindot ko to? May tutunog na parang

ambulansya sa tenga niya???

AMAZING! ^____^

“ANO BANG PROBLEMA MONG BATA KA HA?! EMERGENCY BA YAN?!”

OO NGA PALA!

“Kasi yung mga picture ko...” Sabay turo sa picture ko sa bulletin.

“Oh ano namang emergency diyan?!”

=________=

Di man lang muna ako patapusin sa sinasabi ko?! PMS tong si Destiny lagi. Hmp.

“Kasi maglalagay daw sila ng maraming ganyan sa bawat bulletin dito! Baka makita ni

Harumi! Malalaman niya na ako si Rain Reyes! Hindi ko naman pwedeng tanggalin yan

diyan isa-isa. Pano yun?”

“Aah...”

>_______<

“Parang wala ka namang pakiealam eh!”

“WALA TALAGA NO!!’

T_________T

“Destiny naman... Help me please? Hindi ko pa nga nauumpisahan yung mission ko eh.”

Nagkamot siya ng ulo saka nagsnap.

“Oh ayan, hindi na niya makikita lahat ng pictures mo na kasama ng articles at ng

bulaklak na yan. Pwede na?”

“Sigurado ka?”

Sinamaan niya ako ng tingin...

“Naniniwala na. Hehehe. Sobrang salamat talaga, Destiny!”

Tumalikod na siya...

“Bilisan mo na. Labasan na niya at tingin ko uuwi na siya. Pwede ka palang magteleport

sa mga lugar na alam mo lang. Palabas na siya ng gate.”

O______O

Si Harumi?! Nasa labas na ng gate?! Uuwi na siya?! Eh di ba may ibang subject pa siya

ngayon?!

“Pumikit ka tapos isipin mo yung lugar, makakarating ka na dun.” Tapos nawala na siya.

TELEPORT?! PWEDE?!

Tama! Dapat kong masundan si Harumi sa bahay nila!

Pumikit ako...

*sa labas ng gate*

*sa labas ng gate*

Tapos nag-iba na yung tunog sa paligid kaya dumilat na ako.

O_________O

NASA LABAS NA AKO NG GATE NG SCHOOL!!! Ang galing! :D

Si Harumi?? AYUN! ^___^

Sinundan ko na lang siya hanggang sa makasakay na siya ng jeep. Sumakay na din

ako. Buti na lang maluwag. Libre pa pamasahe ko! Tama lang kasi wala naman akong

pera eh. Hahaha. Ang tanging laman lang ng bulsa ko ngayon eh yung button ni

Destiny.

Sa harap niya ako pumwesto kaya napapagmasdan ko siya. Sinuot niya yung headset

niya saka sumandal...

Don’t tell me matutulog siya dito sa jeep?!

HOW CARELESS! >____<

At pumikit na nga siya...

Pero maya-maya lang bigla siyang dumilat. Nagulat ata. Hahaha. Tumingin siya sa

labas ng jeep tapos sakin...

O________O

Eotteoke?!

Kumunot yung noo niya.

UWAAAA!!! T^T

First time niya akong matitigan! :DD

“Blueboz?”

“Meron ho!”

Dito na siya??

Bumaba na siya nung huminto yung jeep kaya bumaba na rin ako. Sinundan ko lang

siya hanggang sa pag-akyat ng overpass kaso lumingon na naman siya.

Pinandilatan niya pa ako. Tapos tumalikod na siya ulit at bumilis pa ying lakad niya.

Binilisan ko na lang din yung lakad ko.

Matapos ang NAPAKARAMING LIKO...

Lumingon na naman siya...

O_________O

Obvious na ba ako masyado sa pagsunod sa kanya???

At this time humarap na siya sakin kaya napahinto ako.

“Sinusundan mo ba ako ha?!”

Sasagutin ko ba??

Ay tange! Eh di nagmukha siyang ba-

“Baliw na ata yan??”

“Baka nakadrugs??”

Napatingin siya dun sa mga manong na nagsalita.

OKAY. ESCAPE! ^___^

Nagtago agad ako sa likod ng punong malapit lang sa kinatatayuan niya.

“Nakakatawa yung paraan mo ng pagpapakita sa kanya ah? Hahaha.”

O_________O

NAKAKAGULAT NAMAN TO SI DESTINY! Bigla-bigla na lang siyang sumusulpot sa

tabi ko! >_____<

“Plinano mo ba yun ha, Ulan?”

“Actually, hindi eeh...”

Lumingon-lingon naman si Harumi sa paligid niya. For sure ako ang hinahanap niyan.

“Kaya pala. Epic ah. Hahaha.”

>_________<

SIGE. TAWA PA.

“Neng, umuwi ka na sa inyo. Gutom lang yan. Ikain mo na lang.”

“Baka sa init yan. Mabuti pa maligo ka rin, neng para mahimasmasan ka.”

Natawa naman ako dun. Hahaha.

“Lagot ka. Inis yan sayo kasi dahil sayo napagkamalan siyang baliw. Hahaha.”

Nanakot pa to. =____=

Naglakad na ulit si Harumi kaya sinundan ko na siya ulit pero patago na at kasama ko

na to si Destiny.

“Bakit pala nandito ka, hyung?”

“Trip ko lang. Teka, anong tawag mo sakin?!”

=________=

“Hyung. That means older brother sa Korea.”

“Aaah. Dun ka pala lumaki no.”

Oo. Tama. Sa Korea nga ako lumaki. Hehehe.

Teka...

“Pano mo nalaman?”

“Baka si Destiny kasi ako?”

Hindi ko nagets pero hindi na ako nagtanong. Baka sigawan pa ko niyan eh.

Pumasok naman si Harumi sa loob ng 7/11. Di na ko papasok dun. Baka mageskandalo

pa si Umi pag nakita niya ko eh. Hahaha. Aantayin ko na lang siya dito.

“Alam mo Ulan, parang magkamukha kayo nung babaeng yun.”

Kami ni Harumi? Magkamukha? Joke ba yun?

“Baka kasi destined talaga kami para sa isa’t isa? Yung soulmates. Ganun. Hahaha.

^___^”

“Sabi mo eh.” Tapos nawala na siya.

Ang weird talaga nun! =_____=

Paglabas ni Harumi, tumakbo na siya. HALA!

Hinabol ko naman...

Ano kayang binili niya dun sa loob???

Tapos pumasok siya sa isang bahay na apartment style. Nagstay muna ako dun sa

labas. Nakita ko naman siyang umakyat tapos pumasok sa isang pinto dun sa taas.

After 5 minutes sumunod na ko dun sa taas...

“May kasama kaya siya dun sa loob?”

Sinilip ko yung bintana.

“Wala??” Siya lang tao eh.

AYOS! :D

Pumasok na ko ng walang kahirap-hirap. :D

WOW! ^___^

Ang linis dito sa apartment niya ah. May kasama kaya siya na nakatira rin dito? Maliit

lang naman siya pero ayos pa rin. Kaso puro poster ng KPop groups yung wall niya.

KPop fanatic siya??

Teka, ano kayang sasabihin ko??

Hello?

Annyeong?

Hoy, Umi!

Ay ang rude nung huli! >____<

Pero parang di naman ata niya napapansin na nandito ako eh. Nanunuod lang siya ng

Korean sa tv habang kumakain ng chocolates...

AH! ALAM KO NA! ^____^

“Ang ganda pala ng apartment mo?”

Tumayo naman siya tapos tumingin sakin. Nagulat ko ata?

“PANO KA NAKAPASOK DITO SA LOOB??!!”

Kinuha naman niya yung arnis niya sa mesa saka itinuro sakin. Hindi naman tatalab

sakin yan di ba??

“WAG KANG LALAPIT SAKIN! STALKER! SNATCHER! KIDNAPPER! HOLDAPER!

KILLER!” Napakunot yung noo ko dun!

“Mukha ba akong stalker, snatcher, kidnapper, holdaper at killer?Sa gwapo kong to?

Saka sinabi ko bang lalapitan kita?”

Nako! Lalong lumukot yung mukha niya! >_____<

“BAKIT MO KO SINUSUNDAN??!!PANO KA NAKAPASOK DITO SA APARTMENT

KO??!!”

Tinuro ko naman yung pinto...

“Jan ako dumaan?” Dun naman talaga di ba? Hehehe.

“BAKIT HINDI KO NARINIG??!!”

“Baka bingi ka na? Ay! Hindi! Hindi mo talaga maririnig yun kasi hindi ko naman

binuksan yung pinto eh. Hahaha.”

“Ano bang kailangan mo ha?! Bakit mo ba ako sinundan hanggang dito sa apartment

ko?! Kanina ka pa eh!! Gusto mo bang hampasin kita nitong hawak ko?! Kayang-kaya

kitang patayin gamit nito!”

Tiningnan ko yung arnis na hawak niya. Hindi naman ako tatablan niyan kahit

pagpapaluin pa niya ko niyan. Hehehehe.

“Sinundan kita mula sa school hanggang dito kasi gusto kong malaman kung saan ka

nakatira. Saka ayan?Ihahampas mo sakin?Bwahahahahaha. Joke ka ba?” Tapos

tumawa na ako ng tumawa. Nakakatawa naman talaga kasi eh. Hahaha. :D

“ANO BA TALAGANG KAILANGAN MO SAKIN HA??!!” Nginitian ko lang siya.

“SINO KA BA??!!TATAWAG AKO NG PULIS!!”

Ano daw? ^____^

“Try mo para lalo ka pang mapahiya. Hahahaha.”

“Takas ka ba sa mental ha?!”

O_____O

Ako? Mukha ba akong takas sa mental?

Umiling na lang ako saka ako nagstepforward.

“JAN KA LANG!!IPAPALO KO TALAGA SAYO TO!!”

“Hit me. Hehehe.Galingan mo ha?” Nagstep-forward ulit ako.

Kaso bigla niya nga akong hinampas!

Napapikit pa nga ako kasi akala ko tatalab eh kaso hindi pala talaga. Buti na lang!

^____^

Tiningnan niya ako kaya nginitian ko siya. Tapos tiningnan niya yung arnis na hawak

niya.

Oh ow...

Tumagos lang sakin eh. ^___^

Tumingin siya ulit sakin kaya nilawakan ko pa yung ngiti ko.

“Sabi sayo eh.Pahiya ka tuloy ulit.Hehehe.”

“A-a-ano k-ka???S-si-sino k-ka???”

Uhmm...

Ano bang dapat na isagot ko sa tanong niya???

AAHH!! :D

“^__________^ Ako si RR and I AM YOUR GURADIAN GHOST ANGEL!!”

DAY 2 :

@SymphonyMusic

Ang sarap talaga sa pakiramdam ng tinitingnan mo yung taong mahal mo habang

natutulog siya ng payapa no...

Sana palaging ganito. ^_____^

Day 2 ko na pala no?

KAHAPON?

Actually, kahapon pagkatapos kong magpakilala sa kanya eh hindi na niya ako pinansin

ulit. Kahit anong kausap ko sa kanya, hindi niya ako pinapansin. Parang hindi ako nag-

eexist. T^T

Siguro way niya yun para umalis ako pero sorry siya! Hahaha. Hindi ako aalis! ^____^

Ay oo nga pala! Yung rule! =____=

Eeffect lang naman siguro yun after kong sabihin yon sa kanya no? Mamaya ko na lang

sasabihin yun kapag good mood siya. Hehehehe. ^___^

Anong oras na ba?? 1:30am.

Anong oras ko ba siya dapat gisingin?? Mamaya na lang. :D

“Nakakatulog din kaya ang mga multong tulad ko? Matry nga. ^____^”

Umupo ako sa sahig tapos sinandal ko na lang yung ulo ko sa pader saka ako pumikit.

-___________- zzzzzzZZZZZZZ...

=__________=

O_________O

*kusot mata*

*iling-iling*

*tayo*

*tingin sa relo*

6:00am.

O__________O

“Nakatulog pala talaga ako? Pwede pala yun? Hehehe. ^__^”

Anong oras nga yung first class nito ni Harumi ngayong Tuesday? Aahh...

Gigisingin ko na siya para hindi siya ma-late. :D

“WWWWAAAAAKKKKEEEEE UUUUUPPPPP!!!!!”

Nagulat ata siya sa sigaw ko? Biglang bangon yung ginawa niya eh. Hahaha. Ang cute

niyang tingnan pag nagugulat. :D

“WHAT DO YOU THINK YOU’RE DOING??!! FREAKIN’ GHOST??!!”

HALA! Freak daw ako? T^T

Pero dahil sa mahal ko siya, sige. Pagbigyan lang. Hehehe.

Umupo ako sa gilid ng kama niya tapos ngumiti. ^____^

“I’m waking the princess up. Effective di ba? Don’t worry. No one can hear and see me

except you, remember? Hehehe.”

Kaso sinigawan niya lang ako. T^T

“You don’t have to wake me up! I can handle myself! Umalis ka nga dito sa kwarto ko!

Or much better kung aalis ka na ng tuluyan sa apartment ko! I really don’t care anyway. I

don’t need a Guardian Monster Angel!” Tumayo naman na siya nun saka pumasok sa

loob ng cr.

Ano daw ako???

Guardian Monster Angel??? =________=

“It’s Guardian Ghost Angel, Umi! Hahaha.”

“Whatever! Get out of my room!”

Lumabas na lang ako. Alam ko naman yung salitang privacy no. Hahahaha.

Naupo na lang ako dun sa upuan sa may maliit niyang dining table.

Siguro naman bibilisan na niya yung kilos niya kasi kapag nagtagal pa siya, siguradong

malalate na siya.

Hmmm...

Pano kaya niya nakakayanang tumira ng mag-isa sa isang apartment? Ok naman yung

apartment eeh. Cozy saka tahimik. Although isa lang yung bintana niya na nasa tabi

pinto, malamig pa rin kasi may AC eh. Hindi rin naman ganon kagarbo yung mga gamit

niya. Simple nga lang eh.

Bakit kaya siya lang mag-isa dito? Asan kaya yung parents niya no?

“So how’s it going?”

O________O

PUSO KO!!! >____<

“Nakakagulat ka naman, Destiny.”

“Eh anong gusto mo? Magpaalam pa ko sayo bago ako magpakita? VIP ka na masyado

ah.”

=_______=

“Eh bakit ka ba kasi nandito?”

Tinitingnan niya lang yung mga frames sa itaas ng istante ng tv ni Harumi. Nakita ko na

yun eh. Hehehehe.

“Ipapaalala ko lang sayo yung rule. Pangalawang araw mo na ngayon pero di mo pa

nasasabi sa kanya yon! And effect lang pala yon after mong sabihin sa kanya. Pero

dapat masabi mo na or else...”

“Itutulak mo na ko sa heaven?”

“OO!” Tapos nagsnap na siya kaya nawala na rin siya.

Oo na, Destiny. Sasabihin ko na yun mamaya. =_____=

Ang tagal naman ni Harumi sa loob! Ganito ba siya lagi? Malalate siya sa ginagawa

niyang yan! >____<

Ah. Kaya pala lagi siyang late...

Tsk. Tsk. Tsk.

Dapat na talaga siyang magbago! >_____<

After ng ilan pang minutes...

Lumabas na siya ng kwarto niya. Sa wakas!!

Nakaayos na rin siya dala yung backpack niya. This is one of the many reasons why I

love this girl...

Simple and pretty. ^____^

BUT!

MATARAY! :D

“Nandito ka pa rin?”

Dire-diretso lang siya niyan sa kitchen. ^___^

“Kahit ilang milyong beses mo pa kong ipagtabuyan, hindi ako aalis sa tabi mo kasi nga

ako ang Guardian Ghost Angel mo. ^________^”

Naamoy ko naman yung pinafry niyang fried noodles. Ang bango pala ng ganito?

Favorite niya siguro yan. ^^.

Kaso kasi malalate na talaga siya eh...

“Malalate ka na oh?” Nagulat ako nung tinaasan niya ako ng kilay niya.

“I don’t care. Ayokong pumasok ng gutom, ok?”

=__________=

“Eh di bumili ka na lang sa daan.”

“RR, I’m allowing you to stay beside me but please... TIGILAN MO ANG

PANGINGIELAM SA BUHAY KO.”

AY! Nainis na ata siya sa pangungulit ko? T^T Sige. Tatahimik na lang ako.

Nagpangalumbaba na lang ako dun sa mesa.

TEKA!

She said she’s allowing me to stay beside her di ba?!

SHE SAID THAT! SHE SAID THAT! ^____^

YEEEEESSSS!!! :DD

Ang kailangan ko na lang ngayon ay sabihin sa kanya yung rule...

Hindi ko napansin, umupo na pala siya sa harap ko at nagsimulang kumain.

“RR, are you okay?”

“Yeah.”

Pano ko kaya sasabihin sa kanya yung rule? Ang rude naman kasi kung bigla kong

sasabihin sa kanya na may rules ako di ba? Ako na nga yung sumisiksik dito at

nangungulit sa kanya para makasama siya eh tapos ako pa ang magdedemand?

Hmm...

“Alam mo RR, ang ayoko sa lahat eh yung pinapakielaman ako sa mga ginagawa ko.”

O__________O

Hala! Ayaw niya ng ganun? T______T

Bawas pogi points na! T^T

“Sorry. It’s just that... Gusto ko lang mabago yung bad habits mo. That’s my purpose

here.”

Bumuntong hininga pa siya.

“Bakit ba kasi ako ang napili mong bantayan ha? Saka angel ka ba talaga? Bakit wala

kang pakpak saka hilo sa ulo?” Natawa naman ako dun. Hahahaha.

Pakpak? Hilo sa ulo? Oo nga no. Sabi ko sa kanya angel niya ko pero may ganun kaya

ako? ^____^

“Hahahaha. Sayo ako itinuro eeh. Hahaha. Saka ikaw rin yung gusto kong bantayan.

Gusto mo bang makita yung pakpak at hilo ko?”

Wala naman ata ako nun! Hahahaha. :DD

“Wag na! Tsk. Baka himatayin pa ko eh. Eh bakit nga ba kasi ako?!” Tapos ininom niya

yung hot chocolate niya.

“Hahahahaha. Kasi ikaw nga yung gusto ko!”

“Ewan ko sayo!”

Hala? Naasar na naman? Hehehehehe. :))

Tumahimik na lang ako nun. Ganon din siya. Tapos bigla niyang binuksan yung tv.

HALA! MANUNUOD PA SIYA?!

“Hindi ka na ba talaga papasok sa klase mo?” Umiling siya.

“Sa Biochemistry na lang ako papasok later.”

Biochemistry?? O______O

Mahirap yung subject na yun di ba???

TEKA. YUNG RULES! YUNG RULES!!

Nanuod na lang din ako sa tv habang nag-iisip.

AH! ALAM KO NA! ^_____^

“Wala ka bang rules, Umi?”

Hindi siya sumagot. Baka nag-iisip??

Tama. Dapat siya muna ang magbigay ng rules niya bago ako. ^___^

“You’re a ghost so you can’t touch anything right? Ang kaya mo lang gawin eh ang

lumusot sa walls di ba?”

“Right. I can’t touch anything but it’s still up to me. Pano kung emergency di ba? And,

WRONG. Hindi lang paglusot sa walls ang kaya kong gawin. Kaya ko ring magteleport

and stuffs like that.” Hehehehe. Malupit ako eh! Kaya kong magteleport. :D

“Ok. So I think simple lang ang mga rules ko. Don’t bug me when I’m studying. I hate

that. Don’t enter my room’s bathroom. Alam mo naman siguro yung word na private di

ba? Don’t cuss. It’s irritating. Pero dahil angel ka, hindi mo naman siguro ginagawa yun

no? Hmm… What else? Next time na lang siguro yung iba?” Nag-nod ako.

Simple lang pala yung rules niya eh. ^____^

Humarap naman ako sa kanya ng nakangiti.

“May rules din ako no! ^____^”

“YOU HAVE WHAT?!” Nakakagulat naman to!

“MY RULES?! As your Guardian Ghost Angel?! Hahahaha.”

Tumayo naman siya tapos nagpunta sa sink. Sinundan ko na lang siya at pinanuod.

“Go. Tell me.”

Okay. This is it! ^____^

“You can’t tell anyone about me. Kahit gaano mo pa sila kaclose. Bawal.” Huminto ako.

Tiningnan ko muna yung reaction niya.

NORMAL.

Ok. Next.

“I’m here to guide you so you have to do what I say.”

“In short... I have to follow your commands? You’re insane, RR.”

INSANE DAW AKO? =_______=

“Don’t worry, para sa ikakabuti mo naman yun eeh. Saka hindi kita uutusan ng kung

anu-ano no! Hindi rin ako manghihimasok sa sobrang personal na buhay mo unless

you’ll let me.”

Parang nababasa ko na yung nasa isip niya aah...

“Can I ba-“

“No, you can’t back out now. Hehehe.” Inunahan ko na! Hahaha. :D

“And my last rule... Just let me be beside you always. Pero kapag sinabi mo sakin mula

sa puntong to na umalis na ako at huwag ng magpapakita pa sayo, I’ll do it. Babalik lang

ako kapag tinawag mo na ako. Kapag gusto mo na ulit akong makita.”

Sa running water galing sa gripo lang ako nakatingin nun. YES! NASABI KO RIN! ^___^

Kaso...

Baka paalisin na niya ako. T^T

Pano na ko nun?? Kung bakit naman kasi may ganung rule pa eh! T____T

“Are you serious?” Tumango ako.

T__________T

Nagpunas siya ng kamay tapos pinatay niya yung tv. Pagkakuha niya ng bag niya,

lumabas na siya ng apartment niya kaya sinundan ko na lang.

Kaso...

“Hindi mo ba ako papaalisin, Umi?”

“Bakit gusto mo bang paalisin kita?”

Umiling agad ako nun ng paulit-ulit. WAG PO. WAG PO. Wag mo kong paalisin. T^T

Tiningnan naman niya ako mula ulo hanggang paa...

“I trust you, okay? Wala ka namang gagawing masama sakin di ba? Konsensya mo na

yun kung meron man. So why bother? Isa pa, sawa na ako sa buhay mag-isa. Hehehe.

Gusto ko na rin ng kasama kahit multo ka pa.”

Napangiti ako ng sobrang lawak sa sobrang saya ko nun! ^_____^

At sa sobrang saya ko...

Hindi ko na napansin na nasa school na pala kami.

HAYS! Nakakamiss pumasok. T^T

Hindi na rin ako kinakausap ni Harumi. Para talaga akong hindi nag-eexist. T____T

Habang naglalakad kami sa corridor, nakita ko si Jake pati si William. Gusto ko sana

silang tawagin kaso what’s the use? Hindi rin naman nila ako maririnig eh. Tapos baka

malaman pa ni Harumi na dito ako nag-aaral. NAKO!

Hanggang sa pumasok na si Harumi sa room niya. Sumunod na lang ako. Pag-upo niya

sa upuan niya saka ko lang naisip...

SAAN AKO UUPO??!! T__________T

Mukhang mahaba-habang tayuan to ah. =_______=

“Umi, ilang oras tong klase mo dito?”

Sumenyas naman siya ng 4.

4 HOURS?! O________O

Kaso may pahabol pa...

3...

0...

4... 3... 0...

Anong ibig sabihin nun???

Teka...

4 HOURS AND 30 MINUTES??!! O_________O

T_________T

Mangangawit kaya ako nito? Hays! Sa sahig na lang siguro ako uupo pag nangawit ako.

Sana naman hindi ako mabore dito. >____< Makikinig na lang ako sa prof nila kahit wala

naman akong subject na ganito.

AT NATUPAD NGA ANG HILING KONG WAG AKONG MABORE!

Bakit?!

Kasi naging dakilang tagagising lang naman po ako ng mahal kong prinsesa! =______=

Tama bang matulog sa klase?! Eh ang aga-aga na nga niyang natulog kagabi eh! Daig

pa niya working student ah! >____<

At alam ko, badtrip na badtrip siya sa ginagawa kong paggising sa kanya. ABA!

Magdusa siya diyan. Hahahaha. :D

After ng klase nila na yon, sa canteen sila dumiretso ng mga kaibigan niya na sila

Elizabeth at Krystal. Oh di ba, kilala ko na rin sila. Hehehehe. ^_______^

Hmmm... Umalis muna kaya ako? Kumakain pa naman sila eh. Hehehehe. :)))

“Umi, saglit lang ha? May pupuntahan lang ako. Hehehe.” Tumango siya.

AYOS! ^____^

Pumikit ako saka nag-isip...

*sa classroom namin sa English*

*sa classroom namin sa English*

Nung nag-iba na yung tunog sa paligid ko, dumilat na ko...

Haaayyyssss...

Namimiss ko na yung mga classmates ko. Namimiss ko na pati yung mga prof ko.

Namimiss ko ng magklase. T^T

Sana talaga magising pa ako...

“Teka, asan si Calvin? Hindi siya pumasok?” Imposibleng umabsent yon. Never pang

nagskip ng klase yung taong yun eh. Masipag yun eh.

“Jake, nasaan si Calvin? Nasa kanya kasi yung report namin para mamaya eh.”

Napatingin naman ako dun sa nag-uusap.

“Siya ang nagbabantay kay Ulan sa ospital eh. Ibinilin niya na kay William. Sa kanya mo

kunin later.”

“Sige. Thanks.”

Umabsent si Calvin dahil sakin? T_____T

Ibig bang sabihin nun nasa bahay ngayon si Mama? UWAAAA!!! T^T

“Umma!!! Nomu pogo shipossoyo!! T^T”

(Mama! I miss you so much!)

“Ang ingay mo naman, Ulan.” Napatingin naman ako kay Destiny na nakasimangot

habang nakaupo sa upuan na nasa harap ko.

“Namimiss ko na kasi talaga yung Mama ko eh. Kami na nga lang dalawa tapos maiiwan

pa siya? Baka hindi rin niya kayanin yun...”

“Nasaan ba Papa mo?” Umiling ako.

“Hindi ko alam. Hindi ko pa siya nakikita eh.” Tumango lang siya.

“Dumaan lang ako kasi may sasabihin ako sayo.”

“Ano yun?”

“You can help her in any way you want is it’s really needed. You know what I mean?

Basta don’t abuse it.” Sabay snap.

Oh, matic na yun! Nawala na siya. =____=

“I can help her in any way I want? Pano naman yun? Tsk.”

Lagi na lang ganyan si Destiny. Magsasabi ng mga bagay di naman pinapaliwanag ng

maayos. Hmp. Pumikit na lang ako.

*sa labas ng canteen*

Pagdilat ko...

=________=

Bakit kailangang eto pa yung una kong makita pagdilat ko?? Naman eh! Lalo akong

nalulungkot! T____T

Please pray for me... Para magawa ko yung mission ko at mabuhay ulit...

Hahawakan ko sana yung bulaklak kaso naalala ko bawal pala. Lumingon na lang ako

kay Umi.

Nakatingin pala siya sakin???

Ngumiti na lang ako saka ako naglakad papunta sa pwesto nila. Pag-upo ko, kinuha niya

agad yung phone niya saka nagpipipindot. Tiningnan ko naman.

-anong gngawa mo dun?-

“May tinanggal lang. Hehehe.” Palusot! :D

Kaso tumaas na naman yung kilay niya.

HAYS!

HARUMI! YOUR CURIOSITY WILL KILL ME! T______T

DAY 3 :

@SymphonyMusic

Day 3! ^_____^

Dapat maaga ko ng gisingin si Harumi ngayon para hindi na siya malate gaya

kahapon. :D

Bahala na kung magalit siya. Para naman sa ikabubuti niya yon no. Hahaha!

Hmmm...

Masyadong maaga yung 4am no? Siguro pwede na yung mga 5am. Mabagal kasi

siyang kumilos eh. Mga babae talaga...

Umupo na lang ako sa gilid ng kama niya habang hinihintay kong mag-5am...

Nasa bahay kaya si Mama? Gusto ko na siyang puntahan eh. Silipin ko kaya siya sa

bahay? Ok lang kaya siya? Haaayyysss...

Be strong, Mama. T^T

Mamaya ko na lang siya pupuntahan. Baka kasi pag pumunta ako ngayon, hindi na ako

makaalis agad eh...

At ng mag-5am na ng umaga...

“Prinsesa ko! Gising na!”

O________O

Napatakip ako ng bibig. Narinig kaya niya yon??

Gumalaw lang siya. Mukhang hindi. Buti naman! =___=

“Umi! Gumising ka na diyan. Bangon na po! Umaga na!” Gumalaw lang siya ulit.

“Umiiiiiiiiiiiiiii!!!!!!!!!Gising naaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!” Tinakpan naman niya ng

unan yung mukha niya saka nagtalukbong.

Ang hirap naman nitong gisingin! >____<

“Bangoooooooooooonnn naaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!Malalate ka na kayaaaaaaaaaa!!!!!!!”

“RR!! Pwede ba!! Gusto ko pang matulog!!”

“Kung lagi kang late kung gumising, eh di sana hindi pang-umaga yung mga klaseng

kinuha mo! Bangooooooooooon naaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!”

Umupo naman na siya nun tapos nagkusot ng mata sabay tingin sa wallclock.

Oh ow...

“FOR GOODNESS SAKE, RR!!!!!!!!! ALAS SINGKO PA LANG NG MADALING-

ARAW!!!!!! ALAM MO BA TALAGA KUNG ANONG ORAS YUNG KLASE KO????!!!!!

ALAS OTSO PA YUN!!!!!!!!!! ANAK NG TOKNENENG NAMAN!!!!!!!!!!!HINDI MO BA

NAKIKITANG MADILIM PA SA LABAS?????!!!!!! MARUNONG KA BANG TUMINGIN

NG ORASAN HA?????!!!!!”

Parang gusto kong matawa sa reaction niya. Hahaha! :D Kaso dapat pigilin kaya idinaan

ko na lang sa ngiting nakakaasar.

“SIGE. MAGSISISIGAW KA JAN NG MAGISING YUNG MGA KAPITBAHAY MO!

Hahahahahaha. Alam kong alas singko pa lang at alam na alam ko na alas otso pa ang

klase mo no. Pero dahil sa mabagal kang kumilos, sakto na yan para makarating ka ng

on-time sa school. Hehehehe.”

Nagulat naman ako ng binato niya ako ng unan kaso tumagos lang. Bwahahaha! :D

Asar na asar na siya niyan. ^______^

“Hahahahaha. Kumilos ka na kaya no? Wag mo ng balaking matulog pa ulit dahil

sinasabi ko sayo... Gigisingin at gigisingin kita! Ahahaha!”

Hindi ko na napigil yung tawa ko kaya tumakbo na ko palabas ng kwarto niya.

Hahahahaha! ^_____^

Sigurado kong nawala na yung antok nun sa sobrang inis sakin. Hahahaha! :DD

Naupo ako sa sofa at humarap sa tv...

“Matagal pa naman siya dun sa loob no? Manunudod na lang muna ako. Hehehe.”

Kinuha ko yung remote saka ko binuksan yung tv...

O___________O

*tingin sa kamay*

*tingin sa remote*

*tingin sa tv*

*tingin sa kamay*

*tingin sa remote*

*tingin sa tv*

*tingin sa kamay at remote*

O_________O

NAHAWAKAN KO YUNG REMOTE! ^______^

SI HARUMI!! Hindi niya to pwedeng makita!!

Binitawan ko na yung remote.

Teka. Korean channel?? =____=

Oo. Sige na. Naiintindihan ko na yung mga pinagsasasabi nila pero hindi ako palanuod

ng ganito eh. Kahit nung nasa Seoul pa kami ni Mama, hindi ko hilig ang manuod ng tv

dun.

Ililipat ko muna to tapos hindi ko na ulit hahawakan yung remote. Tama!! :D

*pindot. pindot.*

-Who lives in the pineapple under the sea?-

“SPONGEBOB SQUAREPANTS! ^____^”

Ayos! Sakto yung paglipat ko! ^____^

Oo na. Isip bata na kung isip bata! Pake niyo ba? Hahaha! Ang cute kaya ni Spongebob!

:D

Itanong niyo pa kay SymphonyMusic eh! ^___^ Idol niya kaya yan. Hahaha.

Maya-maya lang narinig ko ng lumabas na si Harumi ng kwarto niya...

Tiningnan ko siya...

Oh? Bakit tulala’t nakanganga siya???

“Pano mo nabuksan yang tv?!”

“Magic!^_____^ Hahaha.”

“ABNORMAL!”

Hala!? O_____O

“Normal kaya ako!”

“Tange! Walang term na normal sa tao! Regular lang! Siraulo!” =________=

Eto ang ayaw ko eh. Terms. >____<

“Wag mo nga akong idamay jan sa mga Psych terms mo. Bleeh!”

“Ewan ko sayo! Baliw!”

BALIW?? O_________O

=______=

Lagi naman eeh...

Nakita ko na lang siya na kumakain na pala habang nanunuod din ng pinapanuod ko.

Tiningnan ko yung relo sa taas ng tv niya.

“Kita mo oh. 6:30 na. May isa’t kalahating oras kang nag-ayos ng sarili mo. Mga babae

talaga...”

“Lalaki ka kasi no. You’ll never understand girl’s thing.”

“Yeah.Right.”

Maya-maya lang bigla na lang siyang nagsalita...

“RR, hindi kaba nagugutom?Simula nung unang araw na nakita kita, hindi ka pa

kumakain di ba?”

Oo nga no? Hindi ko rin naisip yun ah. Pero hindi naman kasi ako nakakaramdam ng

gutom eh. Saka pano ako kakain kung bawal akong humawak ng mga bagay? =_____=

Tiningnan ko siya. Tapos yung kinakain niya. Tapos siya ulit.

“A ghost like me doesn’t need to eat. I don’t get hungry. Masaya na akong nakikita

kitang kumakain. Hehehehe.”

“Eh pano ka ba naging ganyan? I mean, what happened? Bakit naging ghost ka?”

“Eh? Pano ko ba ieexplain yan?”

Isip. Isip.

Pano ko nga ba ieexplain sa kanya tong sitwasyon ko???

Hindi niya dapat malaman na ako si Rain eeh...

Isip. Isip.

“I’m half dead kaya I turned into a ghost. My mortal body lies somewhere out there.”

“What do you mean by you’re half dead? Saka yung katawan mo? Nandyan lang sa tabi-

tabi? So you mean pwede kang bumalik doon?”

Ano ba naman to. Ang daming tanong! >____<

“Basta. As far as I remember, my body’s comatosed and yes, I can go back to my body.”

Yeah. I can go back to my body when you fall in love with me...

“Bakit di ka pa bumalik sa katawan mo?!”

Hala! Anong sasabihin ko dito???

Uhhmmm...

“I have to finish my mission first. Pag nagtagumpay ako, I can go back to my body.”

At ang one million peso question...

“What’s that mission?”

PATAY! T____T

Umiling na lang ako saka nagsalita...

“It’s a secret, Umi. Sorry, I can’t tell you.”

“Fine. Pero pano pag hindi mo nagawa yung mission mo?”

Hays! Buti na lang madaling kausap to. ^____^

“Eh di I’ll be sleeping for the rest of my life. At hihintayin ko na lang yung oras na kukunin

na ko.Hehehehe.”

What a lie! >____<

Pag natapos na yung 10 days ko kasama ka at hindi ko nagawa yung mission ko...

Mamamatay na ako ng tuluyan...

Ayoko na rin kasi siyang mangulit pa tungkol dun. At ayokong maawa siya sakin kapag

sinabi ko na mamamatay din ako...

Tama na yung magkaroon ako ng memories kasama siya. At least kahit papano

nakasama ko siya.. ^________^

“Ano ba yang mission mo na yan?! Tara tutulungan na kita para matapos na yan at

magising ka na!!”

Napatingin naman ako sa kanya. Ano bang problema nito? Bakit ang tanong niya

ngayon?? =_____=

“Hindi ko nga po pwedeng sabihin sa iyo yun. I have to do it myself.”

“Eh, nasan ba kasi yung katawan mo?” Nag-shrug lang ako.

“I don’t know. Just somewhere out there. When I became a ghost, hindi ko na rin

maalala kung nasaan yung katawan ko eh.”

Namimiss ko na rin pala yung katawan ko! T^T

Ano na kayang itsura ko no?

“Eh pano ka makakabalik don sa katawan mo kung hindi mo alam kung nasaan yun?”

Oo nga no?? >_____<

“I don’t know either.”

“Ibig sabihin ba non, hindi mo rin naaalala yung tungkol sa past life mo? Yung name

mo?”

Hays. Masyado na talagang matanong tong si Harumi. Baka kung saan pa mapunta

tong usapan namin...

Tumayo na lang ako at naglakad palabas.

“I can’t tell you that pero I admit, I know who I am before I became a ghost. Sa labas na

lang siguro kita hihintayin? Gusto kong magpaaraw eh. Hehehe.”

Paglabas ko...

Tumayo lang ako dun habang nakatingin sa langit...

Harumi, gustong-gusto kong sabihin sayo kung sino ako...

Gusto kong magpakilala bilang si Rain...

Gusto kong sabihin sayo na mahal na mahal kita...

Pero hindi pwede...

Hindi pa siguro ngayon yung tamang panahon...

Pagdating namin sa school, dire-diretso lang siya. San pupunta to???

Humarang ako sa harap niya.

“San ka pupunta?!”

“Sa lib-“ Napatakip siya ng bibig sabay tingin sa paligid niya.

Hahaha! :D

Tama. Magmumukha na naman siyang baliw kapag may nakakita sa kanyang

nagsasalita mag-isa! ^____^

Nilabas naman niya yung cellphone niya. Ano to kunyari may kausap siya? Wise ah.

Hehehe.

“HELLO?! PUPUNTA AKO SA LIBRARY!”

Sa library???

“Anong gagawin mo dun, aber? May klase ka di ba?”

Ni-roll niya pa yung eyes niya. ABA!!!

“Matutulog.”

“Ganon?”

“Oo. Ganon nga!”

Matigas ang ulo mo ah...

“Well, I’m very sorry Miss Harumi Uchii pero you’re not allowed to enter any room in this

University except for your room in Advance Algebra. Am I understood?”

Tinaasan pa iya ako ng kilay. Taray ah!

Well. Sorry ka! :D

“That’s an order, sleepy head. It’s on my rules remember?”

“Are you serious?”

Bakit? Mukha ba akong nagjojoke? =____=

“Do I look as if I’m joking here? Yeah. I’m serious. Now turn around and go to your

classroom. Oras na para magtino ka no.”

Pinandilatan niya ko. Oh bakit? Tama naman ako ah?

“No more cutting classes for you, princess.”

At pumasok naman siya sa lahat ng klase niya. ^____^

Yun nga lang...

PAHIRAPAN! >______<

Grabe! Nakakapagod sumigaw, mangharang at manermon no! =_____=

At eto siya ngayon...

Natutulog na sa kwarto niya...

Maaga pa pero hayaan na lang. Mukhang napagod siya sa pagpasok sa lahat ng klase

niya eh. ^_____^

“Sweet dreams, princess.” Saka ko siya kiniss sa noo.

Titingnan ko na lang muna kung nasa bahay si Mama...

Pumikit na ko...

*sa bahay namin*

*sa bahay namin*

At pagdilat ko ng mata ko, nakaupo na ako sa sofa ng bahay namin...

“MAMA!! T^T”

Tumayo ako para yakapin si Mama kaso tumagos lang ako sa kanya. T_______T

“Mama... Miss na miss na talaga kita... Umiiyak ka ba? Bat maga yang mga mata mo?

Ma, wag ka ng umiyak ha??”

Bigla naman nagring yung cellphone niya...

“Hello? Brian?”

“Sino si Brian, Mama?”

“Nasa bahay ako. Mamaya ako pupunta sa ospital. Yung mga kaibigan niya ang

nagbabantay sa kanya. Pupunta ka ba don?”

Sila Calvin pala ang nagbabantay sa katawan ko...

Teka, bakit pupunta yung Brian na yun sa ospital? Sino ba siya?

“Brian... Ayaw mo bang makita si Rain? Brian kahit ngayon lang. Tulog naman siya eeh.

Hindi ka niya makikita.”

“Mama, don’t tell me boyfriend mo yan kaya ayaw mong ipakita sakin?!”

“Naiintindihan ko pero pwede bang wag mo na lang siyang isama? Baka kasi maubos

na naman ang pasensya ko diyan sa asawa mo eh.”

Aah... May asawa naman pala eh...

Teka...

Don’t tell me...

“Sige, salamat. Pero alam mo mas matutuwa si Rain kung magpapakita ka sa kanya ng

gising siya. Hindi naman siya galit sayo eh. Gusto ka na nga niyang makilala...”

“DADDY??!!”

Kausap ni Mama yung Daddy ko...

Brian ang pangalan ng Daddy ko at may asawa na siya...

At pupunta siya sa ospital para makita ako???

“Oo na. Oo na. Yung prinsesa ko? Kamusta?”

Napatingin ako kay Mama. Sinong prinsesa?

“Nako! Brian! Malaman ko lang talaga na sinasaktan niyang bruhilda mong asawa ang

anak ko, hindi ako magdadalawang isip na balatan siya ng buhay!”

Muntik na kong lamunin ng lupa sa narinig kong yun...

May...

May kapatid ako???

Pero bakit di sakin sinabi ni Mama yun???

“Oo na. Sige na. Basta ingatan mo yan ha. Alam ko naman kasi na galit siya sakin kaya

ayoko pang magpakita no. Pupunta na ko sa ospital. Tatawagan na lang kita kapag wala

na yung mga bata don.”

At lumabas na nga ng bahay si Mama...

Dun na ko naiyak...

“Mama... Bakit di mo sinabi sakin na may kapatid ako?! Mas matanda ba siya sakin?!

Mas bata?! Anong pangalan niya?! Nasan siya?! Bakit di niyo siya ipinakilala sakin?!”

Umupo na lang ako sa sulok saka yumuko at patuloy na umiyak...

All my life, akala ko ako lang ang anak ni Mama...

I always tell her na I’m longing for a sibling pero bakit hindi niya sinabi sakin na may

kapatid pala ako???

Kung hindi pa pala ako nadisgrasya, hindi ko yun malalaman?! Kung hindi pa ako

naging multo, hindi ko malalaman yung totoo?!

SINO YUN?! T______T

Pano na lang kapag hindi na ako nakabalik sa katawan ko? Pano kapag hindi na ko

nabuhay? Pano kapag tuluyan na akong namatay?

HINDI KO NA MAKIKILALA SI DADDY?! PATI YUNG KAPATID KO?!

Hindi...

Kailangan kong mabuhay para malaman ko yung totoo...

Mabubuhay ako...

PROMISE YAN! T^T

DAY 4 :

@SymphonyMusic

DAY 4! ^____^

Kamusta ako???

Ok lang! Kaya ko to no! Mabubuhay ako para makilala ko si Daddy pati yung kapatid

ko. :)))

Inumaga na nga ako dun sa bahay eh. Wala, sobrang namiss ko lang yung bahay

namin. Hehehe.

Buti na nga lang at tulog pa si Umi nung bumalik ako sa apartment niya eh...

Kamusta ang umaga namin?

As usual, pahirapan sa paggising sa kanya. >_____<

At eto kami ngayon sa jeep at papunta na ng school...

-rr pno mo nlaman ung name ko?-

Huh? Ako? Kinakausap niya ako gamit cellphone niya?

WOW! First time niya kong kausapin sa ganitong lugar ah! ^____^

“Inalam ko. Hehehehe.” Sinusundan kaya kita lagi sa school! ^___^

Nagtype siya ulit...

-pno nga?!-

“Narinig ko kasi noon na tinawag kang Umi nung isang kaibigan mo kaya ayun, nalaman

ko na. Hehehe.Si Iza ata yun eeh.” Si Iza talaga yun! :D

-my gf ka bng naiwan dto bgo ka macomatose? ^___^-

Napatingin ako sa kanya...

Ikaw sana yung liligawan ko eeh...

Kaso wala. Nadisgrasya na ako...

Bigla naman siyang tumingin sakin saka niya ako pinandilatan. Nginitian ko na lang siya.

“Wala no. Pero may isang babae akong liligawan sana bago ako maaksidente.”

Tumango lang siya.

Gusto kong sabihin na siya dapat yun eh. Siya dapat.

Kaso wag na lang!

EPIC FAIL! :D

Pagdating namin sa school, nagdire-diretso naman si Umi sa isang ATM machine.

Magwiwithdraw siya? Hmm... Tumayo na lang ako dun sa gilid habang tinitingnan yung

ibang taong nakapila sa likod niya.

“Oi RR, anong date ngayon?” Napatingin ako sa kanya.

Ano nga ba? Alam ko lang Day 4 ko ngayon eh. Aaah!

“September 11, bakit?”

Kinuha naman niya yung cellphone niya. May binasa ata siyang text eh.

Bakit kaya???

Tiningnan ko yung monitor...

O_____O

5 pesos and 64 centavos???

“Umi, may problema ba?” Tiningnan naman niya ko.

Tinanggal niya bigla yung card niya sa machine sabay lagay ng phone sa tenga niya.

“Ok lang ba kung hindi muna ako pumasok ngayon? Mamaya na lang siguro after

lunch? May importante kasi akong gagawin eh. Please?”

Importante? Ano kaya yun? Pero sige. Mukhang emergency eh. Tumango na lang ako.

“Thanks! Importante talaga to, promise.” Ibinulsa naman na niya yung phone niya sabay

takbo palabas ng University.

Sinundan ko na lang. Alangan namang magpaiwan ako di ba? Hehehe.

At nagpara pa siya ng taxi...

“Manong, sa McKinley ho?” Tumango naman si Manong kaya sumakay na si Umi sa

backseat. Tinabihan ko naman siya.

“Sosyal ka ah. Limang piso lang ang laman ng card mo pero nakataxi ka pa rin.

Hahaha.” Inirapan lang ako. =____=

“San ba tayo pupunta ha? Parang seryoso ah.”

Inilabas na naman niya yung cellphone niya saka ako nagpipipindot.

-sa bahay ng parents ko-

Sa bahay ng parents niya? Ibig sabihin makikita ko na rin yung parents niya? ^____^

“Woah? Di nga?”

-OO!!-

Teka nga...

“Di ba bahay mo rin yun?”

-HELL NO!!-

O_____O

“Oh bakit?! Di ba bahay ng parents mo yun? So ibig sabihin bahay mo rin yon.”

-san mo b ko nakikitang umuuwi?-

“Sa apartment mo.”

-eh di dun ako nkatira!-

SABI KO NGA! =_____=

“Hmmm... May something between you and your parents no? Di ba only child ka?”

Tumango naman siya.

Tama ako. Only child nga siya. Pero ano kayang problema?

NYAAA!! >_____<

May something talaga eh! Pero sabi ko hindi ako mangingielam sa personal life niya di

ba? Hays! =_____=

After ng ilang minutes eh huminto na yung taxi sa harap ng napakalaking bahay.

Pagbaba namin ni Harumi...

O__________O

“ANG LAKI NG BAHAY MOOOO!!!!”

Kaso tiningnan niya ako ng masama.

Oo nga pala. =_____=

“Sabi ko, ang laki ng bahay ng parents mo. Hehehehe.”

Pero ang laki talaga nito, promise. Kung ganito naman pala kayaman to si Umi, bakit pa

siya nagtiya-tiyaga sa apartment niya?

Hmmm...

May pinindot naman siya dun sa tabi ng small gate.

“It’s me, Harumi. Open the gate.”

At bumukas naman yung gate.

“WOW! AUTOMATIC!! HAHAHAHAHA.”

Nauna na akong pumasok sa loob saka ako nagtatatalon sa damuhan. ^____^ Wala

kasing ganito sa condo unit namin ni Mama no! Hahaha. Ang sariwa pa ng hangin.

Parang wala ako sa siyudad! ^___^

Dumiretso naman si Umi don sa loob ng malaking bahay kaya sumunod na lang ako.

Sinalubong naman kami ng isang babae na mukhang maid.

“Where’s my Mom?!”

Kaso napatingin naman ako dun sa babaeng papalapit samin.

“WHAT THE HECK ARE YOU DOING HERE IN MY HOUSE, SPOILED BRAT?!!”

Umalis na yung maid...

O___________O

“MOMMY MO YAN??!! Eh parang kaedad lang natin yan eh! Saka anong tawag sayo?

SPOILED BRAT?!”

Hindi ako pinansin ni Harumi. So Nanay niya talaga yan?

“Give me back my allowance.”

“YOUR WHAT?! HAHAHAHA!! You’re such a poor spoiled brat! Why?! Wala ka na bang

malimusan sa kalsada kaya nandito ka ngayon sa harap ko at nanlilimos?! Hahahaha.

How pathetic!!”

Ano daw? Nanay ba niya talaga yan?! Eh bat ganyan yan magsalita?!

“HOY, UMI! Sigurado ka bang Nanay mo yan ha?! Eh kung bugbugin ko kaya siya

ngayon din mismo?! Bakit ganyan siya magsalita sayo?!”

Hindi pa rin niya ako pinansin...

“Just give me back my allowance and I’m out’ta here.”

“FINE!!”

Binuksan naman nung Mommy niya yung bag niya sabay hagis ng mga paper bills sa

hangin.

WOW. Paagawan ng pera? Eh kung pulutin ko kaya lahat yan para lumutang at

magfreak out siya?!

“Oh, ok ba?! Hahahahaha!” Napailing si Umi.

Teka, don’t tell me kukunin niya yan?!

“Umi...” Tiningnan niya ko.

Wag mong pulutin! Takutin na lang natin siya! Ako na pupulot!

Kaso pinulot pa rin niya yun tapos lumapit siya sa harap ng Mommy niya.

Anong gagawin niya?! O______O

“Sa ating dalawa, alam na alam mo na IKAW ANG POOR SPOILED BRAT, GOLD

DIGGER!!!”

Tapos isinampal ni Harumi yung paper bills sa mukha ng... ng Mommy niya nga???

O_______O

“HOW DARE YOU!!??”

“HARUMI!!” Sasampalin kasi siya eh! Buti na lang nahawakan niya yung braso nun.

“Yeah! How dare me! Hindi ka na ba kuntento sa kinukuha mong pera sa Daddy ko?!

Pati yung obligasyon niya sakin na obviously eh karapatan ko namang makuha eh

inaagaw mo pa?! Ganyan ka na ba kadesperada sa pera ha?!”

Sabihin niyo nga sakin...

Hindi niya nanay yan no? Kasi kung nanay niyang talaga yan...

BAKIT GANYAN SILANG DALAWA??!! O_______O

“DON’T YOU DARE TOUCH ME. Ikaw nga siguro ang kinalakihan at tinatawag kong

Ina, pero I swear... Hinding-hindi kita kikilalanin bilang Nanay ko!”

ANO DAW??!!

Tumakbo naman na nun si Harumi palabas kaya sinundan ko na. Ang bilis! Kabayo ba

tong si Harumi?! =______=

Oo nga pala, athlete siya! >____<

“UMI!! Sandali lang kaya no!”

Huminto naman siya. Buti naman! Mahirap makipaghabulan sa kabayo no! >_____<

“Ano bang nangyari don ha?! Bakit...”

O__________O

Umiiyak siya?!

Nakita niya ata na nakita ko siyang umiiyak kaya tinakpan niya agad yung mukha niya.

Hala! Umiiyak yung prinsesa ko!! T^T

Eotteoke?! Eotteoke?!

“Umi... Wag kang umiyak...”

Hindi ko pwedeng punasan yung mga luha niya eeh...

HAYS! Bakit ba kasi may ganong rule ha?!

“S-sag-saglit lang t-to... *sniff*”

Anong gagawin ko?! Umiiyak yung mahal ko! >____<

AY! BAHALA NA!

Niyakap ko na lang siya...

“Wag kang didilat. Kapag dumilat ka para tingnan ako, mawawala ako agad ng parang

bula...”

Sundin mo ko, Umi... Please... T^T

At hindi nga siya tumingin! ^____^

May 10 minutes din siguro siyang umiyak habang yakap ko siya at tinatap yung ulo

niya...

Bumitaw na rin ako. Hindi naman ako mapagsamantala no. Hehehe. ^____^

Kaso nakapikit pa rin siya nun...

Malungkot...

“Kung pwede ko lang punasan yang mga luha mo, kanina ko pa ginawa... Wag ka na

ngang umiyak... Mamamaga yung mga mata mo niyan eeh...”

“*sniff* Pwede na ba akong dumilat?”

“Punasan mo muna yang mga luha mo. Saka wag ka ng umiyak.” Nasasaktan ako pag

ganyan ka eh. T^T

Pinunasan naman niya yung pisngi niya sabay dilat. At! Hinawakan pa niya ko!

Siyempre tumagos lang yung kamay niya sakin. =______=

“Ayanako. Lika nga dito. Gusto mo bang ikwento sakin yung mga bagay na nakita ko

kanina? Parang ang gulo kasi eeh.”

Umupo ako dun sa may gutter sa gilid ng kalsada. Sumunod naman siya.

“Sige ikekwento ko pero wala kang pagsasabihan ha?”

Sino namang mapagsasabihan ko nun eh ikaw lang naman ang nakakakita’t nakakarinig

sakin? Sino? Si Destiny? =_______=

“Call. Hehehe. Ikwento mo na yung mga dapat mong ipaliwanag.”

“Pano mo muna nagawa yung kanina?” Huh?

“Alin yon?”

“Yung pagyakap mo sakin? Pano yun?” Aah. Yun pala.

Umiling ako.

“Secret. Oh, magkwento ka na nga ng gumaan yang pakiramdam mo. Hehehe.” Nagsigh

lang siya.

Eh pano ko naman kasi ipapaliwanag yung pagyakap ko sa kanya di ba? >____< Basta

niyakap ko lang siya, ganun?

“Hindi ko Mommy yung babae kanina...” HUH?

Tiningnan ko siya. Harumi, joke ka ba?!

“EH SABI MO MOMMY MO SIYA?! TAPOS NGAYON, HINDI NA?! ANG GULO MO

AH!!”

“Pwedeng wag sumigaw?!” AY! ^_____^

“Sorry. Hehehehe.”

Ang gulo naman kasi no! >_____<

“Mommy ko lang siya sa pangalan pero biologically speaking, she’s not my Mom. Nakita

mo naman kung pano niya ko tratuhin di ba? Kakaiba.”

“So ibig sabihin nun, stepmom mo siya?” Umiling siya.

EH ANO?! >_________<

“Hindi ko siya stepmom kasi siya lang naman talaga ang naging asawa ng Daddy ko.

Pero hindi ko siya kadugo. Si Daddy lang. Oo. Anak ako ng Daddy ko sa ibang babae

pero that was an accident daw. I really don’t know what happened back then, pero ang

alam ko lang eh nadisgrasya lang ni Daddy yung babae na yun which happened to be

my biological Mom and what we call love isn’t present there that’s why they’re not

together. Hindi ko nga rin alam kung bakit na kay Daddy ako eh. Di ba usually sa mother

napupunta ang baby? Tapos 10 years old ako nung kinasal si Daddy dun sa babaeng

yun kanina. Siya na ang kinalakihan kong Mommy. My Dad wants me to call her Mommy

kaya yun ang tawag ko sa kanya pero never in my life na itetreat ko siya bilang Mommy

ko. Never talaga. Kasi she never showed me that she’s worth it to be my Mom eh.

Nakita mo kung pano niya ko tratuhin. Obvious naman na hindi talaga kami magkadugo

pero hindi siya ganyan kapag may kaharap kaming ibang tao lalo na kapag yung mga

business partners ni Daddy ang nasa harap niya. Plastic siya kumbaga. Kaya ayun.

Magulo ba?”

Napakamot na lang ako ng ulo. SOBRANG GULO! NI HINDI KO NGA NASUNDAN EH!

>_________<

“Sort of. Alam ba ng Daddy mo yan?”

“Yeah. He knows.”

“Tsk. Tsk. *iling.iling*” Alam tapos hinahayaan lang? Ano yun?

“Eh nasan na yung biological Mom mo? Saka ilang taon na ba yung Dad mo nung

ipinanganak ka?”

“He’s 18 years old back then. Yung biological Mom ko? I don’t know and I don’t care

anyway. She left me so why bother searching for her? Kung gusto niyang magpakita eh

di sana matagal na niyang ginawa yun. Kaso hindi eeh.” Bata pa pala. Parang si

Mommy lang.

“Masama ang loob mo sa kanya?”

“Obvious ba? Galit ako sa kanya.”

“Haaaysss...”

Grabe. Ramdam na ramdam ko yung galit ni Harumi sa totoo niyang nanay. Pareho

kami ng sitwasyon pero ewan ko ba. Hindi ko kayang magalit kay Daddy. Ngayon pa

ba? Na nalaman ko na may kapatid pala ako na nasa kanya? Mas lalo ko silang gustong

makita eh...

“Kaya ba may sarili kang apartment? Kasi lagi kayong nag-aaway nung Mommy mo na

nakita ko kanina sa bahay niyo?”

“You got that right. At eversince naman eh ayoko talaga sa kanya no. She’s a gold

digger. Kaya nung nagcollege na ko, kahit ayaw ni Daddy eh lumipat na ko sa apartment

ko ngayon. Ewan ko ba kung bakit at paano nakakatagal si Daddy sa ugaling meron

yong babaeng yun! Tsk.”

“True love is blind. Imperfections are not an excuse for a person not to fall in love.”

Eto yung linyang sinabi ko kay Calvin noon eeh...

“Bakit RR, na-inlove ka na ba?”

Napangiti naman ako dun. Tiningnan ko siya...

“I’m inlove. ^____^” WITH YOU. :)))

Halos lumuwa naman yung mata niya sa sinabi ko.

“YOU’RE WHAT?!”

Tumawa na lang ako. Bwahahahaha! Nakakatawa kasi yung reaction niya eh! :DD

“HAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!”

“RR!!!!”

“HAHAHAHAHA! Wag ka kasing magtanong ng ganon! Hahahaha!”

Grabe! Ang hirap pigilin ng pagtawa! :DD

“Ok ka na ba, Umi? Relieved? Gusto mo pa bang umiyak?”

“I’m okay. Thank you ha? Hindi ko rin nga alam kung bakit ako umiyak kanina eh.”

Pwede ba yun? =______=

Inunat naman niya yung legs niya kaso biglang nagring yung cellphone niya.

Nakakamiss din palang magcellphone?

“Hello, Dad?” Daddy niya pala...

“Yeah. I’m cool. Yung allowance ko, Dad. I need that.” Hindi ko marinig yung sinasabi ng

Daddy niya eh.

Teka, allwance pa rin??

“You don’t have to explain, Dad. And you don’t have to call me. Just a text will do. I’ll just

check for my account later. Bye.”

Nagulat naman ako. Ganito ba niya itreat yung Daddy niya? Eh parang mas sweet pa

siya sakin ah?

Hehehehe. ^___^ Nakakakilig naman yung thought na yun. :D

“Pati sa Daddy mo cold ka?”

“That all started when he married my freaky Mom.”

Tumayo naman siya bigla.

“San ka pupunta?!”

Tiningnan naman niya ko.

“Sa school! May pasok pa kaya ako!”

=________=

Akala ko naman kung saan!

Lunchtime na rin nung makarating kami sa school kaya etong mahal ko eh kumain muna

kaso...

ANG BAGAL-BAGAL NIYA!! >_______<

Eh kung malalate na siya sa klase niya?!

“UMI!! Bilisan mo kayang kumain, no?!”

Hindi naman niya ko pinapansin! =_____=

Paulit-ulit ako sa sinasabi ko kaya lang bigla siyang tumingin sa cp niya. Ano ba yan! Di

ko naman makita eh! Nasa harap niya kasi ako nakaupo. >______<

Tapos bigla na lang siyang ngumiti! HALA! Naloloka na ata yung prinsesa ko! >______<

Sino kaya yung nagtext na yun no?

“Anong nginingiti mo jan?! Bilisan mo na kaya?!”

Hindi na naman niya ako pinansin pero binilisan niya ng kumain. Anong nangyayari dito?

Pagtapos niyang kumain eh bigla ba namang tumakbo paalis! >____<

Eh ang bilis-bilis kaya niyang tumakbo! T____T

“TAE!! UMI!! WAG KANG TUMAKBO!!”

At pagdating namin sa room niya...

“MAY EXAM?!”

“Hala siya, sumigaw? Hahahaha.”

Tama ba naman kasing sumigaw ng ganun sa kalagitnaan ng mga nag-eexam?

Hahaha! :D

Napatingin tuloy lahat ng tao sa kanya pati yung prof nila. Nakakatawa tong eksenang

to! ^____^

“BWAHAHAHAHAHA! :D”

Yung mga mukha ng mga kaklase niya parang sinasabi na...

“WAG KA NGANG MAINGAY! ANG HIRAP KAYA NG EXAM NA TO!”

Bwahahahahaha! :DD

“Do you mind, Miss Uchii?”

“Sorry po.” Lumapit naman na nun si Umi sa prof niya kaya sinundan ko lang.

“Wawa naman si prinsesa, napahiya. Bwahahaha! :D”

“This is a surprise test.” Tapos kinuha na niya yung questionnaire.

Obvious naman na nasurprise yung mahal ko di ba? Bwahahaha. ^____^

Pag-upo niya, kumuha siya ng ballpen sa bag niya sabay tingin sa test paper niya...

Nagkamot pa siya ng ulo...

Parang alam ko na to ah???

Sinilip ko naman yung test paper niya...

O__________O

ANO YAN?! GRABE! T^T

Madugo! Kahit si Calvin na Dean’s lister sa College namin eh hindi masasagot yan eh!

Siyempre wala naman kaming ganyang subject eh. =____=

“Wala kang masagot no?”

Nagsulat naman siya sa number 1.

Alkanes.

“Alam mo naman pala eh.”

Nagsulat naman ulit siya pero sa scratch paper na.

-Yan na lang alam ko. Promise, wla tlga akong maalala. Di din ako nkpgbasa ng notes

ko.-

“Kasalanan mo yan. Di ka kasi nakikinig sa prof mo.”

Sinimangutan niya lang ako. =______=

Naaawa na ko dito! Ano bang pwede kong gawin???

“You can help her in any way you want is it’s really needed. You know what I

mean? Basta don’t abuse it.”

Naalala ko pa naman yung mga scenes sa last class niya ng BioChem...

Kaso papano ko ipapakita sa kanya yun???

Hmm...

Matry nga! ^____^

“TSK! Osige, pikit! NGAYON LANG TO HA?! Sa susunod magreview at makinig ka na

sa lectures niyo para may masagot ka sa mga surprise exams mo.”

Ngumiti siya saka yumuko at pumikit. Hinawakan ko na lang yung mga mata niya.

“Wag kang didilat. Relax lang.”

Ako din dapat relax lang...

Eto yung way ko ng pagtulong sa kanya. Gusto kong makita niya yung mga scenes na

nasa isip ko para may maisagot siya. Please??

“Sige. Kung anong iisipin mo, siyang makikita niya.”

SI DESTINY??

AYOS! ^_______^

At inisip ko na nga lahat ng scenes nung last BioChem ni Harumi...

After siguro ng mga 5 minutes, tinanggal ko na yung kamay ko.

“Ok, dilat na. Nakita mo na lahat? Siguro naman may maisasagot ka na niyan?”

Tumango naman siya saka niya ko nginitian.

^________^

Kaso...

“Miss Uchii, what are you doing? Bakit ka nakayuko jan? Are you sleeping?”

Napatingin din ako sa prof niya.

“NO MA’AM. Actually, I’m praying for answers!”

“Hahahaha. Praying pala ah. Adik mo, Umi.” Pati mga classmates niya natawa eh!

Kamusta naman kasi sa sagot niya di ba? Hahaha.

“Hehehehe.”

Pinanuod ko lang siya hanggang sa matapos siya sa pagsasagot.

Pano kaya niya naiintindihan yung mga guhit-guhit don? Pati yung mga letters na C at H

at marami pang letters? Ang daming chemical formula! >_____<

At nung matapos na siya eh nagsulat na naman siya din sa scratch paper niya.

-Thanks GGA. You’re the best! :*-

UWAAAAA!!! ^________^

Naega jeil jal naga! :D

Kinikilig ako na nahihiya na ewan! ^_______^

DAY 5 :

@SymphonyMusic

12:00 am.

Day 5 ko na pala...

Nakakakalahati na pala ako sa ten days ko...

Pero eto pa rin ako...

Hanggang tingin lang kay Harumi pag tulog siya...

“Posible kayang magkagusto ka rin sakin? Sa multong tulad ko? Sana oo... Ikaw na

lang yung pag-asa ko eh... I love you...” Tapos kiniss ko siya sa noo.

Ang payapa talaga nito matulog! ^______^

Lumabas naman na ko ng kwarto niya...

“Pumunta kaya ako sa bahay? Nandun kaya si Mama?”

Pumikit na ko...

*sa bahay namin*

Pagdilat ko...

Patay lahat ng ilaw. Wala si Mama. For sure nasa ospital na naman yun. T^T

Pumasok na lang ako sa kwarto ko at nahiga sa kama...

Haaaayyyssss...

Namiss ko tong kama ko! ^____^

Napatingin naman ako sa study table ko...

LAPTOP! ^___^

Umupo ako sa chair saka ko inopen yung laptop ko at nagnet. :D

“Mag-online kaya ako sa wattpad? Wala naman sigurong makakapansin nun. Hehehe.”

Tinapos ko lang namang basahin yung She’s Dating The Gangster. ^____^

GANDA! :D

Inumpisahan ko rin yung He’s Dating The Bouryokudan? kaso malapit ng mag-umaga at

kailangan ko ng gisingin si Harumi ko kaya pinatay ko na lang yung laptop ko at bumalik

sa apartment.

OO. Sinaksak ko yung laptop ko! Sinalvage ko pa! PILOSOPO! >_______<

JOKE! :D

At ayun...

As usual...

Pahirapan sa paggising...

Pahirapan sa pagpasok sa mga klase...

KAILAN BA TO TITINO?! >______<

(SymphonyMusic’s NOTE: Beware! May multong nagwawattpad pag madaling

araw! :D Oks lang! Gwapo naman no? Mabait pa! ^___^ Churriiiee! Late ang note

ko. :D)

Ang epal nito ni Symphony! Magsoundtrip ka na nga lang diyan! >_____<

At eto na nga! Uwian na pero etong si Umi eh may training pa sa arnis kaya eto...

ETO. ETO. PURO ETO! ^____^

“Umi, una na kami ha? Text-text na lang!”

“Sige! Bye! Ingat kayo!”

Nung makalabas na sila Krystal at Elizabeth ng gate eh saka lang nag-umpisang

maglakad to si Umi. Sinundan ko na lang.

“Umi, hindi ba nakakatakot yang sports mo?” Umiling siya sabay bulong...

“This is self-defense so bakit ako matatakot di ba?”

“Pwede kang makapatay gamit niyan di ba?” Sinabi niya yun sakin nung unang araw na

nagpakita ako sa kanya eh.

Tumango naman siya sabay bulong ulit...

“Oo. Kapag pinalo kita sa ulo pero mas madali kitang mapapatay nito kung ipapalunok

ko ng buo tong mismong arnis sayo.”

Napalunok naman ako bigla. Nagtaasan pa mga balahibo ko. Brutal to eh! >____<

Pero...

“Buti na lang pala ghost ako. Di tatalab sakin yan. Hehehe.”

“Tama.”

Pagpasok namin sa oval kumaway siya sa mga teammates niya ata yun tapos naglakad

na kami papunta sa restroom.

“Umi, turuan mo ko niyan ah?” Tiningnan niya lang ako.

“Yung arnis. Gusto ko ring matutunan yan eh. Ituro mo sakin yan kapag natapos ko na

yung mission ko at nakabalik na ko sa katawan ko.”

Nginitian naman niya ko saka nag-ok sign at pumasok sa loob ng girl’s cr.

At nung nag-umpisa na sila, ang una nilang ginawa eh ang umikot sa track oval!

>_______<

“WOAH. Umi, kaya mo pa?! Two laps yung tinakbo mo ah! GRABE!” Nag-ok sign siya

sabay sigaw.

“Kulang pa yan ng two laps.”

O___________O

FOR REAL?!

Grabe! Hindi ko ata kaya yun! >_____<

Kaya pala parang kabayo kung tumakbo tong babaeng to eh! =_____=

Ayun, Nagperform sila isa-isa at manghang-mangha naman ako! Ang galing eh! ^____^

Seryoso nga nun si Harumi eh. Pero nakakatakot!

Ang hirap siguro nung ginagawa nila no? Hindi kasi arnis ang P.E. ko eh. Swimming

po. :D

Madilim na nung natapos sila at eto kami sa harap ng locker ni Harumi habang inaayos

niya yung mga gamit niya.

Hmmm...

Makapang-usisa nga sa lovelife nito. :D

“Umi, na-inlove ka na ba? Wala kang boyfriend di ba?” Napatingin naman siya sakin

tapos sa paligid namin.

Naninigurado to ah! ^___^

“NBSB ako. Pinapalunok ko ng arnis yung mga nagtatangka eh. Hahahaha. LOVE?

Hindi pa siguro. Infats lang ata to eh.”

Ano yung huling sinabi niya???

“Aaahh... Eh di may crush ka?” Isinara na niya yung locker niya.

“Ang gara ng mga tanong mo ah.Anong meron?” Naglakad na kami nun.

=______=

“Curious lang. Eh di wag mong sagutin. Tsk.”

“Tingnan mo tong tao este multong to. Lupet mo magtampo ah!”

Bahala ka diyan! >____<

Ng mapadaan naman kami sa basketball court, sumilip siya don. Nakisilip na rin ako.

Mas matangkad naman ako sa kanya eh.

“RR, siya yon.” Sabay turo sa kung sino.

“Anong siya? Sino? Yung may hawak ng bola?”

“Siya yung crush ko. Hehehe.”

Aaaahh... Siya pala... SO??

“Nagtanong ka di ba? Sinagot ko lang.”

Naglakad na lang ako nun palayo...

“Uwi na tayo. Gumagabi na oh.”

Hindi na ko umimik nun. Wala lang. I feel down na? May gusto ng iba si Harumi eh. So

malabo na siyang magkagusto sakin...

OUCH.

Hanggang sa makarating kami sa apartment niya, tahimik lang ako...

Wala na ata talaga akong pag-asang mabuhay pa? Eto na ata talaga yung destiny ko...

To die without knowing who my father and sister is...

And to die without saying I love you and thank you sa mga mahal ko lalo na dito sa

babaeng to na kanina pa tawa ng tawa sa pinapanuod niyang 3 idiots.

“RR, okay ka lang?” Tumango ako.

“Hindi ka nagugutom?” Umiling ako.

“Hindi nagugutom ang multong tulad ko.”

“Okay.”

Haaaayyyyssss!! T____T

Ano ng mangyayari sakin nito???

Tapos narinig ko na lang na nag-aaway yung kapitbahay niya. Lagi ba silang ganyan

diyan?

Out of frustration, naitanong ko na lang bigla to kay Harumi...

“What if ligawan ka nung crush mo? May pag-asa ba siya?” Tumingin siya sakin saka

ngumiti.

“Are you jea-“

“Don’t answer my question with another question. It’s just a yes or a no.”

Hindi na siya umimik...

Pano nga kung ligawan siya nun? Kailangan kong makasigurado na mabuting tao yung

crush niya na yon no. Hindi pwedeng masaktan si Harumi ng kahit na sinong lalaki no.

HINDI PWEDE...

Wait...

I ALREADY ACCEPT DEFEAT??

Hays! Whatever! >______<

Tumayo na lang ako saka lumabas ng apartment.

“RR, san ka pupunta?!”

“Sa labas. Be sure to lock your door before you go to sleep.” At nakalabas na nga ako.

*pikit*

*sa basketballcourt ng university*

*dilat*

Wala ng tao? Hmmm...

San ko naman hahanapin yun??

Pumunta ako sa locker room ng mga players. Ewan ko rin kung pano ko nalaman yung

direksyon eh. Sinundan ko lang yung instincts ko.

At tama nga ako, nandito pa sila. Lima na lang sila eh. Kanina kasi isang team sila.

“Ano tol? Payag ka na sa pustahan! Katuwaan lang naman eh!”

“Oo nga. Saka you win kapag pumayag magpaligaw yun sayo. Balita ko rin kasi mataray

daw yun eh.”

“Challenge yun, Aeron! Call ka na!”

So, Aeron pala ang pangalan niya...

“Mga siraulo talaga kayo! Pag-iisipan ko.”

“Pag-iisipan mo pa? Eh lagi naman natin tong ginagawa!”

Napailing na lang ako. Tama bang pagpustahan ang mga babae?!

“Oo na! Sige na! Basta kapag pumayag si Harumi na magpaligaw sakin, tig-lilimang

daan kayo ha! Walang bawian!”

“DEEAALL!!”

Ano daw???

Parang nagpantig yung tenga ko dun ah...

Tama yung narinig ko di ba? Si Harumi yung pinagpupustahan nila?

“Siraulo ka pala eh! Ipagkakatiwala ko na sana sayo yung mahal ko tapos... Wala kang

kwenta!” Sabay sipa sa lalagyan ng mga bola. Naglaglagan tuloy yun.

Halos lumuwa naman yung mga mata nilang lima...

“Kung pwede ko lang ibato isa-isa yang mga bola sa mga mukha niyo, kanina ko pa

ginawa! Kaso hindi ako ganun kasamang tao eeh. Tsk.”

Naglakad na ko nun palabas ng locker room pero bago ako tuluyang makalabas eh

pinatay ko muna lahat ng switch ng ilaw sa kwartong yun.

“Kapag itinuloy mo yang balak mong panloloko sa prinsesa ko, ako ang makakabangga

mo.”

*pikit*

*sa kwarto ko*

*dilat*

Humiga ako sa kama ko...

Dito na lang ako magpapalipas ng gabi. Gusto ko rin makita si Mama pag-uwi niya eeh...

“Hoy, Ulan! Anong ginawa mo don?!”

Tiningnan ko muna si Destiny na nakatayo sa may pintuan saka ako pumikit.

“Wala kang sinabing bawal yun no.”

“Rain, kahit hindi ka nila nakikita, hindi mo sila pwedeng saktan!”

“Sinaktan ko ba?! Sinipa ko lang yung mga bola at pinatay yung ilaw! BAKA TINAKOT!

OO! Tinakot ko sila!”

“AAIISSSHH!! Basta ngayon pa lang papaalalahanan na kita. Hindi ka pwedeng manakit

physically. Multo ka lang, tao sila.”

Napaupo na ko nun. Naiinis na talaga ako!

“So dahil sa tao sila, pwede na silang manakit ganon?! Pwede na niyang saktan si

Harumi ng basta-basta?! Hindi naman ata tama yun! Hindi ako papayag! Paglaruan niya

na lahat ng mga bagay sa mundo wag lang ang mga babae lalong-lalo na si Harumi!”

“Dito ka muna. Baka kung anong magawa mo pag lumabas ka eh. *snap*”

Inihagis ko na lang yung unan sa lugar kung san nakatayo si Destiny bago siya mawala.

BWISET TALAGA!! >_________<

DAY 6 :

@SymphonyMusic

Inumaga na ko dito sa bahay...

Bakit kaya wala pa rin si Mama? >____<

Nasa ospital pa kaya siya?

Sabado pala ngayon. Wala namang klase yun si Harumi eh. Haayysss. =_______=

Nakarinig naman ako ng pagbubukas ng pinto kaya sinilip ko yung...

MGA PUMASOK?! O_______O

“Mama! Sino yang kasama mo?!”

“Feel at home lang, Brian.”

“Sure. Thanks ha.”

BRIAN?!

“Da-Daddy??”

Sinundan ko lang sila hanggang sa makapasok sila sa loob. Umupo naman yung Daddy

ko sa sofa tapos si Mama pumunta sa kitchen. Umupo na lang ako sa harap ng Daddy

ko.

“Daddy... Ang tagal kong hinintay na makita ka... Alam ko na ngayon kung saan ko

namana yung kagwapuhan ko! T^T”

“Brian, baka naman sumugod dito yung asawa mo ha?!”

“Hindi yon. Hayaan mo siya.”

“Daddy, nasaan yung kapatid ko?? Kilala ba niya ako??”

Bumalik naman na si Mama dito sa sala na may dalang juice. Umupo pa siya sa tabi ko.

“Kazumi, gusto ko sana kapag nagising si Rain nasa tabi niya rin ako eh.”

“Talaga, Dad?! ^___^”

Kaso naisip ko...

Baka hindi na pala ako magising. T__T

“Pwede naman yun ah? Eh di bumalik ka agad after ng business trip mo.”

“Yun nga eh. Baka matagalan pa ko dun. Hindi pa rin nga ako nakakapagsabi kay

princess eh.”

PRINCESS siguro yung name ng kapatid ko. ^___^

Bigla naming nagring yung phone ni Daddy...

“Sagutin ko lang ah.”

“Sige...”

Pumunta naman si Daddy dun sa gilid.

“Mama, gusto kong makita yung kapatid ko... Kahit bago man lang ako mamatay...”

Bakit ba kasi hindi nila ako naririnig?! T^T

“Kazumi, una na ko ha? Dadaan na lang ako mamaya sa ospital. May meeting din kasi

ako eh.”

“Sige, hatid na kita sa labas.”

Tapos lumabas na sila.

Teka nga...

Eh anong ginawa ni Daddy dito? Sumilip lang? Nagpakita lang sakin? =____=

Eh kung sundan ko kaya siya hanggang sa pag-uwi niya para makita ko yung kapatid

ko? TAMA! ^___^

Tumakbo na ko palabas para sundan si Daddy kaso nakasalubong ko na si Mama.

“Ma, nasaan si Daddy?!”

Hindi naman niya ko pinansin. Dire-diretso lang siya papasok sa bahay.

“MA!!!”

*sumara ang pinto*

“Ma! Bakit mo ko sinarhan ng pinto?! Nasaan na si Daddy?!”

Inikot ko yung doorknob.

BAKIT NAKA-LOCK?! >__<

Kumatok na lang ako.

“Ma! Open the door! Bat mo ko sinaraduhan?!”

Bumukas naman yung pinto.

“Bastos ka, Ma. Sinarhan mo ko ng pinto. Oy, Ma padaan ako! Sino bang sinisilip mo

diyan?”

Tiningnan ko naman yung sinisilip niya. Wala namang tao.

“Stupid pranksters! Stop doing that! Tss... Knocking on others’ door then running away!

Get a life!”

*booogssshhh!*

Pabagsak pa niyang sinara yung pinto.

Ang galing mag-english ni Mama no? Hahaha.

TEKA!

“MA! I’M NOT A PRANKSTER!”

“BWAHAHAHAHA! :D” Napalingon naman ako dun sa tumatawa.

“Desti-“

Napaisip ako...

AIIISSSSHHH!!! >___<

Oo nga pala! Multo na ko! =____=

Ang makakalimutin ko naman!

“Mom! I’m not a prankster! Bwahahaha!”

=________=

“Sige, tawanan mo pa ko...”

“BWAHAHAHAHA!!”

Masunurin! >__<

“Bwahaha! Buti na lang umaga pa lang kundi ikaw mismo ang nanakot sa Mama mo!

Bwahahaha!”

“Ewan ko sayo. Nakalimutan ko lang naman eh.”

Lumakad na ko papunta sa tabi niya pero sa kabilang direksyon ako nakaharap saka

nakalean ako sa railings. Siya kasi nakasandal lang dun.

“Day 6 mo na ah. Kamusta?”

“Wala na ata akong pag-asang mabuhay pa eh.”

“Sus. Eh di gawin mong memorable yung mga natitirang araw mo.”

“Kaya nga gusto kong hanapin yung kapatid ko eh. Nakita ko na si Daddy, nakasama ko

na rin kahit papano si Umi. Yung kapatid ko na lang ang kulang. Pag nakita ko siya,

kuntento na ako.”

“Bakit? Hindi mo pa ba siya nakikita?” Umiling ako.

“Hindi pa.”

“Sigurado ka?” Napatingin ako kay Destiny.

“Kilala mo ba yung kapatid ko?” Tumango siya.

O____O

KILALA NIYA SI PRINCESS??!!

“Kilala mo si Princess?! Hala! Ituro mo naman siya sakin oh! Please?!”

Tiningnan naman niya ko na parang sinasabing...

“SINO YUN?”

“Sino yun?!” =_____=

“Destiny naman! Sige na please?! Help me find my sister... Please?? T^T”

“Sino muna yung princess?”

“YUNG SISTER KO!!”

At bigla na lang siyang tumawa ng pagkalakas-lakas na parang wala ng bukas. Hawak

pa niya yung tiyan niya. =____=

“San mo naman nalaman yan?! Bwahahahaha!”

“Alin?!”

“Na Princess ang pangalan ng kapatid mo? Bwahahahaha!”

“Hindi ba? Narinig ko kasi sila Daddy kanina na tinawag siyang princess eh.” =_____=

“Hahahaha! Hindi princess ang pangalan niya at hindi ko siya pwedeng ituro sayo.

Bwahahaha.”

“Bakit?!” T^T

“Let time and destiny decide when will you meet your sister.” Tapos tumawa ulit siya.

“Ikaw naman si Destiny eh!”

“Pero hindi ako si time. Bwahahaha! Diyan ka na nga! May ihahatid pa ako sa heaven

eh. Kung ako sayo, bumalik ka na lang kay Harumi para matapos mo yang misyon mo at

ng mabuhay ka pa. That way, mas madali mong mahahanap yung sister mo sa palasyo

niya. Bwahahahaha! *SNAP!*”

Taga-hatid din pala sa heaven yun si Destiny? =____

Bumalik kay Harumi? Mabuti pa nga...

*pikit*

*sa apartment ng mahal ko*

*dilat*

“Bakit naman dito sa labas?” =____=

Papasok na sana ako sa loob kaso narinig ko yung boses ni Harumi galing sa baba kaya

sinilip ko.

“Salamat sa paghatid ha? ^____^”

“Sigurado ka bang ayaw mong ihatid kita sa taas? Ang bigat kaya niyang mga binili mo.”

Yung siraulo to ah?! Aba’t ginawa mo pala talaga yung balak mo?! Hindi ka ata natakot

sa ginawa ko kahapon ah!

“Ok lang! Sobra-sobra na yung pang-aabala ko sayo eh. Salamat ulit! ^____^”

Tuwang-tuwa naman to si Harumi. >__<

“Mukhang di na kita mapipilit ah. Sige na nga. Hmp.”

“Sige na. Ba-bye! ^____^”

At ginulo pa niya yung buhok ni Harumi! Batuhin ko kaya ng paso to?!

Ay! Bawal pala. >__< Nako! Pasalamat siya at bawal yun!

“Ang cute mo! Hehehe. Sige, ba-bye.” ULOL! Hindi tuta yang prinsesa ko!

Pag-alis nung kumag...

“UWAAAAAAAAAA!!! GRABE!!!!” At nagtatatalon pa siya.

BWISET!!

Pumasok na lang ako dun sa loob ng apartment saka naupo sa sofa at nagbukas ng tv.

Maya-maya naman pumasok na rin si Harumi...

“Oy! Buhay ka pa pala?”

Umupo siya sa tabi ko. Sa tv lang ang mata, RR...

“San ka galing?”

“Sayo ko dapat itanong yan eh. Magdamag ka pang wala. Wala tuloy akong kasama sa

market kanina.” Wala daw...

“Eh sino pala yung kasama mo?”

“Nakita mo ko?” Tiningnan ko siya.

OBVIOUS BA?! >__<

“Oo. Mukha ka ngang loka-loka kanina eh. May patalon-talon ka pa.”

“Ang saya-saya ko kaya! Hahahaha. ^____^”

Dun na ko kinabahan...

“Anong meron?”

“Tinanong ako ni Aeron kung pwede daw ba siyang manligaw sakin! ^__________^”

OUCH!

Multo na nga ako, pakiramdam ko pinatay pa ako ng paulit-ulit sa mga sinabi niya...

“Eh bakit buhay pa siya?”

“HA?!”

Pag kinikilig, NABIBINGI? NAGIGING SLOW? NAGIGING MAKAKALIMUTIN? >____<

Sige, Rain. Barahin mo si Harumi. Mahal mo yan eh.

“Di ba sabi mo pinapalunok mo ng arnis yung mga nagtatangkang manligaw sayo?”

“Joke lang yun! Saka iba si Aeron no!”

Hindi. Kapareho niya lang yung ibang lalaki diyan. Mahilig paglaruan ang mga babae.

“Akala ko ba infatuations lang yan? Pumayag ka ba?”

Nginitian niya ko ng sobrang lawak...

“OO! ^________^”

*bang!*

*bang!*

*bang!*

Parang hindi nga ata baril yung nararamdaman kong tumatama sa loob ko eh. Parang

granada...

Hindi... BOMBA TO...

I LOSE...

But I won’t let that Aeron win!

“Tsk. Bawiin mo yun. Wag kang magpaligaw sa kanya.”

Napatayo siya sa sinabi ko. Nagulat ata eh.

“Anong sinabi mo??” >_____<

“Wag kang magpaligaw sa kanya! Bingi ka ba?!”

“At bakit?!”

“Basta! Wag ka na lang pumayag!”

“BAKIT NGA?!” Pinandilatan pa ko.

Ang tigas ng ulo nito! Hindi ba pwedeng sundin niya na lang ako!!??

Tumayo ako.

“Pag sinabi ko ba kung bakit, maniniwala ka ha?! Eh obvious naman na patay na patay

ka sa taong yun eh!”

“You... You just tell me your reason, FREAK!!”

AAIIISSSSHH!!!!

“TSSS!! NILOLOKO KA LANG NUN! PWEDE BA, HARUMI!! SUNDIN MO NA LANG

AKO!!”

Tumango-tango naman siya.

“Aaahh... Eh may pruweba ka ba diyan sa sinasabi mo ha?! Sino ka ba para sabihin na

niloloko lang ako ni Aeron?! SIGE NGA! At kung ayaw kitang sundin, may magagawa ka

ba?!”

PRUWEBA?! PUSANG GALA! Gusto pa niya ng pruweba?!

“AIIIISSSSHHHH!!!! Bakit ba ang tigas ng ulo mo?! SUNDIN MO NA LANG AKO

PWEDE?! NASA RULES KO YON!”

“Matagal ng matigas ang ulo ko! RULES?! STUPID RULES!! Sino ka ba para sundin ko

ha?! Parents ko nga hindi ko sinusunod, ikaw pa kaya?! YOU’RE JUST A STUPID

FREAKIN’ GHOST NA BIGLA NA LANG SUMULPOT SA BUHAY KO! So tell me...

WHY DO I HAVE TO OBEY YOU, HUH??!!” Napaatras ako sa sinabi niya...

Hindi niya ako susundin? Does that mean na hindi siya naniniwala sakin?

NO! Sakin ka nga dapat maniwala eh!

“RR, wala ka sa lugar para pakielaman ako sa mga desisyong gagawin ko sa buhay ko!

Wala ka rin sa lugar para diktahan ako sa mga dapat at hindi ko dapat gawin! At wala

kang karapatan na sabihin sakin kung sino ang pwede at hindi pwedeng manligaw

sakin! GET THAT!? NOW...OUT!!” Tinuro niya yung pinto.

Oh no...

“I WANT YOU OUT OF THIS APARTMENT!! I WANT YOU OUT OF MY LIFE!! NOW!! I

DON’T WANT TO SEE YOUR FACE AGAIN!!”

“Sigurado ka ba dyan?”

“BAKIT?! Hindi ba ako mukhang sigurado sa mga sinasabi ko?! DO I LOOK AS IF I’M

JOKING HERE?!”

Aniyo. Aniyo. Aniyo.

(Aniyo - No)

Hindi pwede...

Harumi...

Ikaw na lang yung pag-asa ko para mabuhay ako...

“Ayaw na kitang makita pa. Hindi na kita kailangan. Hindi ko kailangan ng GUARDIAN

GHOST ANGEL na tulad mo! Hindi naman ako parte ng mission mo di ba?! So why are

you staying here and keeps on bugging me?! DO YOUR MISSION ALONE!! Now, go

away!!”

Kasama ka...

Ikaw nga yung mission ko na yun eh...

Dahil sayo kaya may 10 days ako...

Pero wala...

Ano pa bang magagawa ko...

Sayo na rin mismo nanggaling...

Hindi mo ako kailangan...

“Sana hindi ka lang nadadala ng galit mo...”

Napayuko na ko. Gustong-gusto ko ng umiyak pero hindi ko magawa...

Ang sakit kaya! Ikaw kaya sabihan ng ganun ng taong mahal na mahal mo! T^T

Harumi, pinoprotektahan lang naman kita eh. Ayaw kitang masaktan. Ayaw kitang

mapaglaruan ng mga walang kwentang tao...

“Ginawa ko yung mga sinabi ko sa rules ko ha... Sana wag mong pagsisihan yang

desisyon mo...”

Oo. Tama. Hindi mo naiisip yun. Harumi? Hindi kita uutusan ng mga bagay na

makakasama sayo. Hinding-hindi...

“THE HECK I CARE ABOUT YOUR RULES!! UMALIS KA NA! UULITIN KO PA BA

SAYO?! AYAW NA KITANG MAKITA KAYA UMALIS KA NA NGAYON DIN!!”

Yumuko pa ko lalo...

Hindi ko na mapigil yung mga luha ko eh. Bakit ba ganito siya? Nasasaktan naman

ako...

Nagulat na lang ako nung nag-umpisa na akong magfade...

“Babalik na lang ako kapag tinawag mo ko at sinabi mo na bumalik ako sayo...”

Yun na lang yung nasabi ko bago naging itim yung buong paligid ko...

“Hoy, Ulan! Dilat na!”

-_________-

*________*

O_______O

“Heaven na ba to?”

“Bugok! Nasa park ka lang! Tayo na nga diyan! Ano bang nangyari sayo at bigla ka na

lang sumulpot dito sa tabi ko ng walang malay?”

Naupo ako. Naalala ko na naman tuloy yung pagsisigawan namin ni Harumi...

Makakabalik pa kaya ako??

“Pinaalis na niya ko...”

“Kababalik mo lang, pinaalis ka na naman?”

“Mahabang storya. Gusto mo ikwento ko pa?”

Umupo naman siya sa may bench sa gilid ko.

“Wag na. Sayang laway. Alam ko naman kung bakit eh.” =______=

“Alam mo naman pala eh.”

Teka...

Tiningnan ko siya ng may pagtataka.

“Rain, my name is DESTINY. AS IN D-E-S-T-I-N-Y. Alam ko lahat ng nangyari,

nangyayari at mangyayari sa mga binabantayan ko. At isa ka na dun sa mga pasaway

na taong yun!” Sabay turo sakin.

“Alam mo lahat ng mangyayari sakin? Ibig ba sabihin niyan alam mo rin lahat ng tungkol

sakin?” Tumango siya.

“Sigurado ka?”

“Oo nga.”

“Weh?”

“OO NGA!!”

“Pababalikin pa ba ako ni Harumi?”

“Oo.”

FOR REAL?!

“Sure?”

“OO!!” Tapos sumandal siya sa sandalan. Umupo na lang din ako sa tabi niya.

“Pwede pa ba akong magtanong?”

“Sige lang...” Nagdekwatro pa siya sabay cross arms.

“Makikita ko pa ba yung kapatid ko?”

“Oo. Makikita mo siya ulit.”

“ULIT?! Bakit ulit?!” O____O

Does that mean nagkita na kami ng kapatid ko ng hindi ko nalalaman?!

Kailan?! Saan?!

“Oo nga. Siyempre nung ipinanganak kayo, nagkita na kayo!”

Teka...

“WE’RE TWINS?!” O______O

“Oo. Fraternal Twins.”

WOW! ^_^

“Ibig bang sabihin nun, mabubuhay pa ako?”

“Antayin mo na lang matapos yung 10 days mo!”

“Naman eh! T^T ANG KJ!”

Ang damot nito! >_____<

Pero kahit pano masaya na ako. At least alam ko na pababalikin pa ko ni Harumi di ba?

At makikita ko pa ulit yung twin sister ko! ^___^

Dapat talaga THINK POSITIVE LANG! ^__^

Kaya ikaw MISS AUTHOR na tinopak nitong nakaraang lingo, THINK POSITIVE

LANG! :) Di ka na naawa sa mga readers ko na naghihintay! Hahaha.

(Symphony Music’s NOTE: SEGWAY. =__= Sorry talaga guys kung natagalan at

naextend pa ng 1 week yung pagkakaHIATUS nito. Basta may something lang!

Salamat pa rin sa paghihintay. SORRY TALAGA! At ikaw naman RR. Wala. Ang

gwapo mo. Ikaw date ko sa FEB.14 okay? Hahaha. I date mo kami ng mga fans

mo! And anyways by the ways, pa-like naman ng page ko na ginawa ko sa fb.

https://www.facebook.com/pages/Symphony-Music-3/472234639500296 Yan po yung

link. Pwede niyo rin akong kausapin diyan lalo na pag nakamobile ako. Hahaha.

Let’s get in touch all the way! ^_^)

DAY 7 :

@SymphonyMusic

“Destiny, sama na lang kasi ako sayo. Hindi pa naman ako tinatawag ni Harumi eh.

Wala akong ibang pupuntahan. Nasa ospital si Mama. Hindi ko naman alam kung san

ko hahanapin si Daddy kasi ayaw mong sabihin. Sige na, please?? T^T”

“Tigilan mo nga ako, Rain!”

Sinundan ko pa rin siya sa paglalakad.

“Pano ko ba malalaman na tinatawag na ko ni Harumi? Eh di ba bawal ko siyang

makita?” Huminto naman siya saka humarap sakin kaya napahinto ako.

“Sa oras na banggitin niya yung pangalan mo, maririnig mo na lang yun kahit malayo ka

sa kanya. At yun ang indication na pwede ka ng bumalik sa tabi niya!”

=______=

Ang maiinitin talaga ng ulo nito!

“So pwede na kong sumama sayo?”

“Sinong nagsabi?!” Naglakad na naman siya kaya sinundan ko na lang ulit.

San kaya to pupunta??

“Destiny, sige na. Ngayon lang naman eh. Please?? Kapag hindi mo ko pinasama sayo,

dapat ituro mo na lang sakin yung kapatid ko.”

“Bawal nga! Ang kulit mo!”

“Eh payagan mo na nga lang akong sumunod sayo. Dali na!”

Huminto na naman siya sabay harap sakin with matching kamot pa ng buhok.

“Ano pa bang ginagawa mong bata ka ha?! Di ba kanina mo pa ako sinusundan?!”

“Oo nga no. Hehehe.” Napakamot ako sa batok.

“Kutusan kita diyan eh!” Umamba naman siya ng kutos kaya iniharang ko agad yung

kamay ko.

“Sorry naman! Hehehe.”

“Ewan ko sayo! May pupuntahan akong importante. Kung gusto mong sumama,

siguraduhin mo lang na wala kang pagsasabihan ng mga makikita mo.” Tapos naglakad

na ulit siya.

“Opo! ^__^” Sumaludo ako sa kanya saka ako sumunod.

Nakakaexcite naman to! ^__^

Pumasok naman kami sa loob ng isang malaking building. Ang ganda! ^O^

“Hyung, anong gagawin natin dito?”

“May ihahatid ako sa impyerno, dongsaeng.”

Napatingin ako sa kanya. O____O

TINAWAG NIYA AKONG DONGSAENG NIYA?! ^____^

(SymphonyMusic’s NOTE: Para po sa mga hindi nakakaalam, HYUNG and OPPA

means elder brother in Korean Language and DONGSAENG means younger

brother or sister. UNNIE or NOONA naman is for elder sister. ^_^)

“Nakakatuwa ba yung sinabi ko na may ihahatid ako sa impyerno, ha? Bakit ngingiti-ngiti

ka diyan?”

“Kasi tinawag mo kong dongsaeng mo eh! ^__^ Feeling ko talaga kuya na kita.

Hehehehe.”

“Aah. Bata pa ko para maging kuya mo no. Dito muna tayo.” Tapos umupo siya sa sofa

sa gitna. Nagdekwatro pa. =___=

Umupo na lang din ako. Feel at home lang eh. Haha.

“Ilang taon ka na ba? Hihintayin natin dito yung ihahatid mo?”

“19.” Sabay tango.

“18 pa lang ako so dongsaeng mo pa rin ako. Hahahaha.”

“Bahala ka sa buhay mo. =_____=”

“Destiny, totoo pala ang impyerno?”

“Nasa sayo naman yon kung gusto mong paniwalaan na may langit at impyerno talaga

eh. Ang dapat mo lang tandaan eh may lugar para sa mga mabubuting nilalang pati na

rin sa mga masasama. Saka wala namang pipilit sayo sa gusto mong paniwalaan.”

Tumango na lang ako. Ano kayang itsura nun no?

“Alam mo Ulan, sa lahat ng binabantayan ko na nagkaroon ng sitwasyon na tulad mo...

Ikaw ang pinakagusto ko.”

Napatingin naman ako sa kanya na sa malayo lang nakatingin.

“Inosente ka kasi eh. Lalaki ka pero madalas isip bata ka. Pero may paninindigan.

Totoo. At kahit nasa alanganing sitwasyon ka na... Nagagawa mo pa ring maging

masaya.”

Napangiti ako. May pinaghuhugutan to si Destiny ah. :D

“Cheong mallyo?”

(Cheong mallyo - Really)

Tumango lang siya.

“Nomu kamsahamnida! ^__^”

(Nomu kamsahamnida - Thank you very much)

“Anieyo, dongsaeng.”

(Anieyo - You’re welcome)

“Destiny, di ba sabi mo sakin dati kapag nagtanong ako ng kahit ano tungkol sayo, hindi

mo sasagutin? Eh bakit sinabi mo sakin yung age mo?”

“Dati yun. Hindi ngayon. Ayan na siya.” Tumayo naman siya.

Ano ba namang sagot yun?! Kahit kailan talaga ang gwapo kausap nito ni Destiny.

=___= Panira ng trip eh.

Teka, andiyan na daw yung ihahatid niya? Saan?

Tumayo na rin ako saka ko tiningnan yung direksyon na tinitingnan ni Destiny.

“Yung lalaking napapalibutan ng mga body guards na pababa sa escalator... Siya si

Ronaldo Smith. Businessman. Pero ubod siya ng sakim sa pera. Pag-aari niya ang

kompanya na to pero lahat ng kasosyo niya eh palihim pa niyang pinagnanakawan.

Maraming galit sa kanya dahil lahat gagawin niya para umangat pa siya. Ang tingin niya

sa sarili niya ay Diyos at wala siyang pakielam kung may ibang tao pa siyang

naapakan.”

“Ang sama naman. =___=”

“Sobra. Marami na ngang nagdadasal na sana mamatay na siya eh. Ngayon pa lang

matutupad. Hahahaha.”

Tumingin naman si Destiny sa wrist watch niya.

“Oras na.”

Pagtingin ko dun sa lalaking tinutukoy niya...

“Ronaldo Smith. Time of death, 2:37p.m. Cause of death, Cardiac Arrest.”

Bumagsak naman na yung lalaki sa sahig habang hawak yung dibdib niya at

naghahabol ng hininga. Tapos pinagtulungan na siyang ilabas ng mga body guards niya.

Nakarinig pa nga ako ng sirena ng ambulansya eh. Yung mga tao naman dito sa loob eh

nagkakagulo pa rin na parang...

“Hala! Di nga?! Patay na siya?”

Ay! Grabe. Hahaha. :D

Tapos nabaling na lang yung atensyon ko dun sa isang lalaking parang nawawala na

hindi maintindihan.

TEKA! Yun yung inatake sa puso kanina lang ah?! O___O

Lumapit sa kanya si Destiny. Sumunod naman ako.

“IKAW! KAYO! NAKIKITA NIYO AKO DI BA?! SABIHAN NIYO SILA NA NANDITO

AKO!! P***** I**!! BILIS!!”

Utusan daw ba kami??

Bad nga to. Tama ba namang magmura? >____<

“What the heck is wrong with the two of you?! I ORDERED YOU TO-“

“SHUT UP!!”

Nagulat ako sa sigaw ni Destiny! Bat naman bigla-bigla tong nasigaw?! =___=

“Destiny has decided. You’ll now enter the underworld.”

Nag-snap naman si Destiny tapos nagkaroon ng malaking butas sa likod nung lalaki.

“TEKA!! BUHAY PA AKO!! Anong underworld ang pinagsasasabi mo diyan?! You crazy

sh***!!”

“Osige, ayaw mo ng underworld? Eh di impyerno na lang.” Sabay turo ni Destiny dun sa

butas.

At saktong paglingon nung lalaki eh tinulak na siya ni Destiny dun sa butas. Nahulog

tuloy.

Dun ko lang din sinilip yung butas...

O___________O

Umatras ako agad...

Ganon ba sa...

“Wag mo ng idescribe, Rain. Baka di sila maniwala.”

“Ayoko na ngang idescribe eh. Nakakadiri kaya! Nakakatakot! Nagliliyab!”

“Gunggong! Diniscribe mo rin eh!” =_____=

Nagsnap naman siya ulit tapos nawala na yung butas. Naglakad na rin siya palabas ng

building nun kaya sumunod na ko.

“Hyung, bakit mo siya itinulak? Bad ka rin eh.”

“Pahihirapan lang ako nun kung di ko siya itutulak. Saka sa tingin mo ba papayag yung

nilalang na yun na mapunta siya sa ganung klase ng lugar?”

“Sabagay... Eh san na tayo pupunta nito?”

“Sa tagapagmana niya.”

“Sa tagapagmana niya?”

“Oo! Ulit-ulit?! Walang asawa’t anak yon si Ronaldo kaya lahat ng ari-arian niya eh

ipinamana niya sa nag-iisa niyang nakababatang kapatid. Sila na lang dalawa sa

mundong to. At yung kapatid niyang yon eh sobrang kabaligtaran niya ng ugali. Yun nga

lang medyo weirdo.”

“Eh di kawawa naman pala yung kapatid niya kasi mag-isa na lang siya?”

“Sort of. Ayun siya oh.” Sabay turo sa lalaking nakaupo sa isang bench sa ilalim ng

puno.

Yung upo niya eh nakataas pa yung dalawang paa na parang tumatae lang.

Nakasneakers siya, faded jeans saka nakaplain shirt na black. Nakabenie din siya na

puti at may subo siyang lollipop habang may nakapasak na earphones sa tenga niya.

“WEIRD NGA.”

“She’s an exact opposite of her brother.”

SHE?! HER BROTHER?! O_____O

“She... She’s a girl?!”

Napatingin sakin si Destiny.

“Yeah. Alam ko di yun halata pero who cares? She’s a GIRL. She’s Yohanne Cassandra

Smith.”

Tiningnan ko ulit yung nakaupo dun sa bench. Kinusot-kusot ko pa yung mga mata ko.

BABAE TALAGA YAN?! PARANG LALAKI EH!! >___<

“Alam niya lahat ng masasamang gawain ng kapatid niya kaya malayo yung loob niya

dun. Wala nga ata yang pakielam kahit mamatay pa yung kapatid niya eh. Hahahaha.”

“Eh paano naman niya papamahalaan yung business nila? Eh parang high school

student pa lang yan eh.”

“That’s none of your business already, dongsaeng.”

=______=

OKAY!

Buong araw, lakad lang kami ng lakad ni Destiny. Pero hindi ako napapagod. Hahahaha.

:D

Kaso maya-maya lang biglang umulan...

MAY BAGYO?!

Hinawakan ako bigla ni Destiny tapos nagsnap siya. Napapikit tuloy ako. At pagdilat ko...

“Hyung, anong ginagawa natin dito? Di ba bawal pa?”

“Dito ka lang sa labas. Antayin mong tawagin ka niya. Wag na wag mo siyang sisilipin

hangga’t hindi ka niya tinatawag, okay?”

“Eh pano pa-“

*SNAP!*

“Eh pano pag bigla siyang lumabas? Destiny naman eh. Bat mo ko iniwan dito? T^T”

Tiningnan ko yung relo ko. Alas nuwebe na. May bagyo pa. Ano kayang ginagawa ni

Harumi sa loob?

Naman kasi eh!!!!

Bakit ba kasi bawal ko siyang silipin?! >____<

After ng mga ilang minutes bigla namang kumulog. Kaso ang mas ikinagulat ko eh yung

sigaw na nanggaling sa loob...

“UWAAAAAAA!!!!!”

Napatayo ako. Si Harumi! Ano kayang nagyayari sa kanya sa loob?!

*KUUUULLLOOOOOGGGGG!!!*

“RR!!!!!”

O________O

Namatay naman na lahat ng ilaw sa paligid...

Tinawag ba talaga ako ni Harumi???

Ilang beses pang kumulog...

“RR!!!!”

Tinatawag niya nga ako??!!

Pumasok na ko nun. Nakita ko naman si Harumi na nakaupo sa sulok. Nakayuko

habang yakap yung mga binti niya.

“RR... Bumalik ka na please? Ayoko ng mag-isa... Natatakot na ko... Bumalik ka na...

Gusto na kitang makita...”

Lumapit naman na ko nun saka ko siya niyakap. Tinap ko yung likod niya saka ko siya

kiniss sa ulo...

I missed you, princess...

“RR??” Pinigilan ko naman siya nung inangat niya yung ulo niya.

“Don’t... Stop crying... Nandito na ko... Wag ka ng matakot...”

“RR!!!”

Nagulat naman ako kasi bigla niya kong niyakap. PRINCESS! PUMIKIT KA LANG! T^T

“RR, sorry... Sorry... Sorry hindi ako naniwala sayo... Sorry kasi si Ae-“

“Ssssshhhhh... Tahan na... Ok lang yon, naiintindihan ko... Wag ka ng umiyak, please?”

Niyakap ko siya pero inalis ko rin agad saka ko siya hinawakan sa balikat. Nakapikit nga

siya. ^___^

HAYS! Umiiyak ka na naman! Tsk.

“Punasan mo yung mga luha mo...” Pinunasan naman niya kaya binitawan ko na siya

saka ako ngumiti. Siya namang pagdilat niya.

“Wag ka ng iiyak ha? Pumapanget ka lalo eh. Hehehe.”

“Ang sama mo!!”

“Ako pa? Ikaw nga tong nagpaalis sakin eh. Hmp.”

“Sorry na kasi... *pout*”

O________O

Nag-pout siya?!

“YAK! KADIRI! Wag mo ng uulitin yon, Umi! Nakakakilabot!” Umarte pa ko na nandidiri

ako.

I SWEAR! NO JOKE! Ang panget ni Harumi magpout! >____<

“Ang sama-sama mo! Nagsosorry na nga eh!”

“Apology accepted na. Basta wag mo na lang ulit gawin yon. Nakakatakyut eh!”

Ngumiti lang siya...

Nakangiti lang siya sakin...

Nakangiti lang talaga siya...

ANG GANDA! ^_^

“Umi, you’re idling. Kumain ka na ba?”

“Hindi pa. Kagigising ko lang eh.”

ANO?! >_______<

“Tsk. Ten na ng gabi, hindi ka pa kumakain?!”

Nag-iidle na naman siya! =____=

“UMI, KAIN NA!!”

Pinandilatan naman niya ko sabay makeface.

“Umi, stop idling. And stop looking at me like that!”

Nakamakeface pa rin!

“UMIIIIIII!!!!!!”

“Hahahaha. Asar ka na niyan?”

“Ewan ko sayo. Gutom lang yan, alam mo yun? Tumayo ka na diyan para makakain ka

na.” Tumayo na ko.

Tiningnan ko siya. Nakaupo pa rin. =____=

“Oi, ano ba?!”

“Natatakot ako sa kulog! T^T”

Ha? Takot siya sa kulog? Kaya ba ganun na lang siya kung magsisisigaw kanina?

Pero...

“Takot ka sa kulog pero sakin hindi?! Lupet mo, Umi! HAHAHAHAHA!”

“Nakakainis ka naman eh! T3T”

“Hahahaha. Joke lang. Normal naman kasi na may kulog kasi po may bagyo no.

Palibhasa hindi ka nanunuod ng balita. Puro korean kasi ang pinapanuod mo eh.”

“Anong konek?” Tumayo naman na siya.

“Anong konek?”

“RR!!”

“RR!!”

“Tssss...”

“Tssss... Hehehehe.”

Naasar na ata siya sa panggagaya ko. ^___^

“Baka bukas pa tumila at huminto yang ulan at kulog. Pano ka matutulog niyan?”

“Tabihan mo ko.”

Yan yung hinihintay kong isasagot niya kaso siyempre hanggang sa pangarap lang yan!

^___^ Hahahaha.

Binuksan naman niya yung drawer niya saka naglabas ng... EARPUFFS??

“This is the solution. Hehehehe.” Isinuot naman na niya yun.

Sa Korea lang may ganyang klase ng earpuffs ah? Yung para sa lamig? Eh bakit meron

siya niyan? Nanggaling na kaya siya sa Korea?

“Kelan kaya magkakakuryente?”

Napatigil ako nun sa pag-iisip. Nagsindi naman siya ng kandila.

“Paggising mo bukas, meron na yan.”

Naupo ako sa sofa. Siya naman kumuha ng cake sa ref saka umupo sa harap ko.

“Sana. Di ko nacharge yung iphone ko eh.”

“Buti pa yung iphone, naalala niya. Yung exam niya bukas, hindi niya naalala.” =_____=

Napatingin naman siya sakin. AISH! Sinasabi ko na nga ba eh! >___<

“Tama ako no? Hindi ka pa nagrereview?” Tumango lang siya sabay simangot.

“Bilisan mo na jan! Maaga na lang kitang gigisingin bukas para makapagreview ka.”

Napangiti pa siya.

Nako! Pasalamat ka talaga Harumi mahal kita! >____<

“Wag ka ngang ngumiti ng ganyan!!” Naiinlove ako lalo sayo eh. Hahahaha.

“Bakit? Nagagandahan ka sakin no?”

Ang galing! Nabasa niya yung nasa isip ko! Pero kailangang magdeny! ^___^

“Yuck. Asa ka! =_________=”

“Hahahaha! Alam mo ba yung Reaction Formation ha?”

ANO NAMAN YUN?!

“Blah. Blah. Blah. Stop using Psych terms, Miss Psych.”

“Seryoso nga! Alam mo?”

“Of course not! Hindi naman yan ang major ko no! Hmp. Bakit ba?”

O__________O

=__________=

Sana wag siyang magtanong tungkol sa major ko!

“Wala lang! Hahahaha.”

Hays! Buti na lang. =______=

“Osige na. Seryoso na. Reaction Formation. Defense Mechanism yun na sinasabi mo

yung kabaligtaran ng iniisip mo. Hahahahaha!”

Sumandal ako sa upuan. Cool lang Rain. Wag magpahalatang guilty.

“So, sinasabi mo ngayon na may gusto ako sayo? Ganon?”

“Oo. Hahahahaha.” Tumango-tango pa siya.

“Miss Psych...”

Inilapit ko naman yung mukha ko sa mukha niya.

PFT! Baka naman lumuwa yung mata nito ah! Hahahaha! :D

“ASA KA!! HAHAHAHAHAHA!!”

Tapos lumayo na ko. Baka kasi lumuwa talaga eh! Hahahaha!

“BWISET!!”

Tumawa na lang ako ng tumawa non. Nakakatawa kasi talaga yung itsura ni Harumi eh.

Hahahaha. :D

“Seryoso na, RR. Pano mo narinig na tinawag kita kanina?”

Tumigil na ko sa pagtawa nun saka ko siya nginitian.

“Nandiyan lang ako sa labas. ^____^V”

Totoo naman di ba? ^_____^

DAY 8 :

@SymphonyMusic

Mukhang effective yung earpuffs ng babaeng to ah? Ang payapa ng tulog niya eh...

Pero umaga na at lunes na kaya kailangan na niyang bumangon! ^__^

*poke sa pisngi*

*poke sa ilong*

*poke sa pisngi*

“Umi... Awooooooo... May multo sa kwarto mo...”

Nagtakip tuloy ng mukha. Hehehehe.

*poke sa tagiliran*

*poke sa tagiliran*

*poke sa tagiliran*

“Awoooooo... Umi... Gising na...”

“Stop it, RR! You sound crazy!”

Crazy pala ah...

“Umi... Awooo... May kuryente na... Magrereview ka pa... AWOOOOOOOOO...”

Nagtalukbong siya saka dumapa. Bakit ba ang hirap nitong gisingin?! T^T

“Mamaya na yan! I’m still sleepy!”

“Bahala ka nga! Ikaw rin, hindi mo machacharge yung iphone mo.”

Bigla naman siyang bumangon. =_______=

“MAY KURYENTE NA?! PWEDE NG MAGCHARGE?! YEEEEEEESSSSS!!!”

At tumalon-talon pa siya sa kama niya na parang ewan. Nalaglag pa nga yung earpuffs

niya eh.

“Hala! May oranggutan na tumatalon sa kama!”

Napatigil naman siya bigla.

“Anong sabi mo?!”

“Hala?”

“Pagkatapos niyan!”

“May?”

“PAGKATAPOOOOSSSS NIYYAAAAANNN!!!” Naasar na?

“Oranggutan?” Pinandilatan pa ko.

“SINOOO??!!”

Sino nga ba??

“Ikaw?”

“RR!!!!!!!!!!”

Hahahahaha! ^____^

Tumakbo na ko nun palabas. Hinabol naman niya ko! Hala!! Kabayo tong babae-

*tok! tok! tok!*

“YES! SAVE BY THE KNOCK!”

Binato niya lang ako ng throw pillow kaso tumagos lang. Hahahaha.

“Bato ka ng bato, hindi naman ako tinatamaan niyan.”

“Shut up nga! Sino ba to? Di ko makita eh.”

Tiningnan ko siya. Sumisilip lang siya dun sa butas.

“Buksan mo na kasi!”

“Eh mamaya magnanakaw to eh!”

Magnanakaw? Eh pano naman makakapasok ang magnanakaw sa isang building na

puno ng bubog yung itaas ng pader na bakod?! =_____=

“Umi, nanjan ka ba sa loob?”

*tok! tok! tok!*

Ako na nga ang magtatanong...

“Sino yan?”

“Asa kang maririnig ka niyan. Kapitbahay ko lang pala.”

Sus. Kapitbahay lang pala. Panira ng moment eh. =___=

Binuksan naman na ni Harumi yung pinto.

“Bakit po?”

“Ay hija, kagigising mo lang ba? Eto almusal oh. Hehehe. Pasensya na sa abala.” Sinilip

ko naman yung binigay niya. Wow! Lugaw! ^O^

“Salamat po. Ok lang po yun. Gising na po ako, kanina pa.”

Oo. Nakikipaghabulan pa nga po siya sakin kanina kaso bigla kayong umextra eh.

=___= Moment na nga yun oh. Hmp.

“Wala yan. Ay teka, may kasama ka ba jan sa loob?”

O_________O

Narinig niya si Harumi? Bwahahahahaha! :D

“Po? Wala po? Bakit po?”

“Parang may narinig kasi ako kanina na kausap mo eh. Pero baka namali lang yung

tenga ko. Hehehe. Ano ba yan. Hahaha. Pasensya na hija, tumatanda na talaga ako.”

“Ayos lang po yun. Hehehe. Salamat po ulit sa lugaw.”

Sinara naman na niya yung pinto.

“Mukhang masarap yan ah. Mabait pala yang kapitbahay mo kahit lagi silang nag-aaway

ng asawa niya?”

“Oo no. Parang anak na rin yung turing sakin nung babae. Wala rin kasi silang anak.”

Kinain naman niya yung lugaw na binigay nung kapitbahay niya habang nakaupo sa

sofa at nagbabasa ng libro niya sa retorika.

Ako kaya? Ilang exam na kaya yung namiss ko?

HINDI. MALI.

Ang tamang tanong diyan ay...

Mabubuhay pa kaya ako ulit para makapasok ako sa school??

Haaayyyss! >_____<

Thinking of school...

“Umi, pano mo pala nalaman yung kay Aeron?”

“Narinig ko sila kahapon na nag-uusap sa court. Kapal ng face nun.”

Tingnan mo tong babaeng to. Parang nung isang araw lang sobra niya kung ipagtanggol

yun tapos nagyon...

“Akala ko ba mahal mo?”

“Ulols. Infats lang yun no. Hmp.”

In-ulol pa ko! >____<

“Hindi ka galit sa kanya?”

“Konti lang...”

Hays! Libre magpatawad no! >___<

Sabagay, baka naman hindi pa nagsosorry yung kumag na yun sa kanya.

“BLUUUUUFFFFTTTT!!!”

O______O

“Oy, ok ka lang?! Uminom ka ng tubig!”

*ubo! ubo! ubo!*

Ininom naman niya yung tubig.

Ano bang nangyayari dito kay Harumi? Bigla-bigla na lang siyang nabubulunan. =____=

Oh, tingnan niyo! Ang lalim na naman ng iniisip niya! Hindi ba niya napapansin na

baliktad yung hawak niya sa libro niya?

Ano bang iniisip nito??

“Umi!!”

“OH?!” Kitams! Nagulat pa!

“May nag-aaral bang nakabaliktad ang hawak sa libro?!”

Tiningnan naman niya yung hawak niya. Ayan. Binaliktad na niya.

“Stop idling kasi. Kagabi ka pa eh. Focus sa pagrereview.”

“Oo na.”

=______=

Habang tumatagal, nagiging weird na to si Harumi ah...

Sa campus...

Tapos na yung tatlong subjects ni Harumi at break niya ngayon.

At eto siya, nakaupo sa isang bench sa corridor kasama ng dalawa niyang kaibigan. Ako

naman, nakaupo sa sahig at nakaharap sa kanila.

Ayokong umupo sa upuan no. Mamaya biglang may umupo diyan, bigla pa kong sumapi

don. Hahahaha. ^___^

“Uiii... Si Umi, nagreview sa Retorika kaya naperfect yung exam kanina! Hahaha.” Yung

Iza yan.

“Inspired kamo!” Si Krystal naman yan.

“Oo, inspired yan. Kayo kaya ligawan ng crush niyo.”

Pinandilatan naman niya ko sa sinabi ko. Hahahaha!

Eto naman ang sagot ko...

(^______^)V

Gwapo ako eh! :D

“Maaga akong nagising kanina kaya nagreview ako.”

Ginising kita kamo! ^___^

“Sus! Balita ko nagdate daw kayo ni Aeron ah!” <-- Iza.

“Oo nga! Anong ginawa niyo? Kwento! Dali!” <-- Krystal.

Bakit ang mga babae, ang chichismosa? =______=

Peace sa mga chicks diyan na mahilig magtanong! ^___^V

Wag na magreklamo! Ikikiss kita diyan sige! :D

“Kung alam niyo lang...”

O_______O

“Hoy, ang panget ng mukha mo! Wag kang gumanyan!”

Lalo pa siyang nagmakeface.

Sinabi ng pangit eh! >________<

“Bakit girl? Hindi ba siya gentleman?!”<-- Krystal.

“Don’t tell me ikaw ang nagbayad ng mga kinain niyo?!”<-- Iza.

“Of course not!”

Napalingon naman ako sa lalaking papalapit sa pwesto namin.

SIYA NA NAMAN?!

ANO NA NAMANG KAILANGAN NITO?! =_______=

“Umi!!” Tiningnan niya ko.

Ngumuso ako sa gawi nung Aeron kaya tiningnan yun ni Umi.

“Aeron??”

“Uhmmm... Pwede ka bang makausap, Harumi?” Nakatungo lang siya niyan.

Ang drama niya ah. =_______=

“I think you guys need some privacy?”<-- Iza.

“Aalis na siguro kami??”<-- Krystal.

Tiningnan naman ako ni Harumi...

Haaayyyssss! >______<

“Lahat ng tao dapat binibigyan ng chance para ipaliwanag yung side nila. Pero, bahala

ka pa rin.”

Pasalamat kang Aeron ka at tao ka! >_______<

Tumayo na si Umi. Tumayo na rin ako siyempre.

“Dyan na lang kayo girls. Dun na lang kami mag-uusap.” Tapos hinila niya si Aeron

papunta sa hagdan.

Ano yan? Ihuhulog niya sa hagdan? Wag naman! >_________<

Sinundan ko na lang sila.

“Lahat ng tao dapat binibigyan ng chance para ipaliwanag yung side nila. Kaya sige,

magpaliwanag ka.”

“Oy! Haruming oranggutan! Linya ko yun ah!”

Gaya-gaya to! =_______=

“Hindi ko talaga gustong gawin yon, Umi. Napilitan lang ako. Impluwensya ng barkada.

Sorry talaga.”

Eh kung upakan ko kaya yung mga kabarkada mo?!

“Bakit naman ako yung napagtripan niyo??”

Yumuko siya sabay tingin kay Umi. Oh ano na namang drama yan?! =______=

“Kasi crush talaga kita... Alam nila yon kaya ayun... Tapos gusto ko ring patunayan na

hindi ako torpe...”

O________O

ANO DAW??!!

Siraulo ba tong taong to?!

Eh kung crush niya si Umi, bakit siya pumayag sa pustahan na yon?!

Batukan ko kaya yan?!

Nakakainis ah! >______<

“Kaya nandito ako ngayon. Kasi gusto kong mag-sorry...”

Ang tagal din nilang natahimik na dalawa...

“Alam ko hindi mo pa ko mapapatawad pero can I ask for one thing?”

Kapal ng face ah. =______=

“Tell me...”

“Can we be friends?”

Tumingin sakin si Umi...

Hmp. >____<

“Mukha naman siyang sincere eh. Basta friends lang ha?”

Ngumiti siya...

FRIENDS LANG DAPAT TALAGA NO!!

Humarap naman siya kay Aeron tapos nagshakehands sila.

Pwedeng wag ng mag ganyan?! =______=

ANG DAYA EH! BAT AKO BAWAL?!

“Sure. We can be FRIENDS. ^______^”

Ayun...

Matatapos na naman ang isang araw...

Day 9 ko na pala bukas no?

Pero mukhang wala pa rin akong pag-asa. :(

“Umi, impossible ba talaga?”

Gumalaw naman siya ng konti.

Eto na lang ata yung mababaon ko sa heaven eh...

Yung payapa niyang mukha habang natutulog siya.

“Take care of yourself ha?”

Kiniss ko siya sa noo niya saka ako lumabas ng kwarto niya. Pag-upo ko sa sofa, naisip

ko na naman yung kapatid ko...

Kung totoo yung sinasabi ni Destiny na makikita ko pa siya ulit...

KAILAN??

SAAN??

PAANO???

Haaayyyssss... =_______=

DAY 9 :

@SymphonyMusic

Ayan. Day 9 ko na.

=__________=

Naiistress na ko ng sobra dito! Baka matulad na ko sa topakeen niyong author na

inatake ng skin asthma dahil sa sobrang stress! >3<

Bakit ba kasi ang bilis ng araw?!

T^T Eto ko...

Nanunuod ng Spongebob Squarepants. Pampabawas ng stress. Hehehehe.

“RR, di mo ba namimiss yung parents mo?”

Ngayong sinabi niya yan...

Naisip ko na naman si mama pati si Daddy saka yung kapatid ko! :((

“Minsan pinupuntahan ko si Mama sa bahay namin. Pero namimiss ko pa rin siya kasi

hindi ko naman siya mayakap saka mahawakan eh.”

“Eh bakit ako nahahawakan mo minsan? Pag siya, hindi?”

“Iba si Mama sayo... Basta! Mahirap ipaliwanag.”

Pwede ko naman mahawakan si mama kung gugustuhin ko eh. Pero siyempre hindi ko

gagawin yun. Magfrefreak out yun si Mama no! Di naman niya ko nakikita eh. >__<

“Eh yung Papa mo? Hindi mo ba siya namimiss?”

Haaaaaayyyyysssss...

“Hindi ko pa nakakasama ang Daddy ko, Umi.”

Tama. Nakita ko lang siya pero hindi ko pa siya nakakasama...

“Kung ikaw, hindi mo pa nakikita ang biological mom mo. Ako hindi ko pa nakakasama

ang Daddy ko. Noong bata pa ako, ang sabi ni Mama, nasa heaven na daw siya pero

habang lumalaki ako, naisip ko... Bakit hindi ko pa nakikita yung puntod niya? Kaya

kinulit ko si Mama hanggang sa sinabi niya sakin yung totoo...”

“Anong totoo??”

Huminga ako ng malalim saka ko siya tiningnan...

“Buhay pa ang Papa ko. Siya ang nagpapaaral at sumusuporta sakin. Pero ayaw niya

pa akong makita. Hindi pa raw siya handa. Saka na lang daw kapag dumating na yung

tamang oras.”

“Ganon? Wala siyang kwentang tatay. Parang yung totoong nanay ko lang.”

Grabe talaga yung sama ng loob ni Harumi sa Mama niya. Nagawa niya agad na i-

connect sa Daddy ko...

“*sigh* Naiintindihan ko naman siya eh. At least hindi niya ako pinapabayaan di ba?

Sapat na yun. Saka darating din yung araw na makakasama at makikilala ko siya.”

“Hindi ka ba galit sa kanya??”

“Hindi. Masyadong maiksi ang buhay ng tao para mabuhay ng puno ng galit.”

Mamamatay na nga lang ako lahat-lahat, magagalit pa ba ako? Saka never akong

nagalit sa Daddy ko, promise...

Nagulat naman ako kasi bigla niyang pinatay yung tv tapos lumabas na siya ng

apartment. Sinundan ko na lang.

“Tinamaan ka sa sinabi ko no??”

“Oo. Sobra. Pero galit pa rin ako sa totoong nanay ko.”

Tsk. Sobra-sobra talaga yung galit niya sa tunay niyang Nanay. Masakit naman kasi

talagang lumaki ng kulang ang magulang eeh. Kaya naiintindihan ko siya...

“Mawawala rin yan kapag nakita at nakasama mo na siya. Dapat lang talaga eh bukas

lagi ang tenga, isip at puso mo para sa mga paliwanag niya.”

Hindi na siya sumagot. Siguro kasi nasa kalsada na kami. Kaso napansin ko na ang

lalim na naman ng iniisip niya...

Alam kong masakit, Umi. Pero kailangan mong magpatawad. Mali ang mabuhay sa

mundo na puno ng galit. Sarili mo lang ang pahihirapan mo...

“Ok ka lang, Umi??”

Tumango lang siya...

Umi...

Kaya mo yan...

---

Pagpasok namin sa campus...

“UMIIII!!!”

Napalingon ako sa tumatawag kay Harumi...

“Sus... Siya na naman?! Tsk.”

At tumatakbo pa siya? Pa-cool effect. =___=

“Ano na naman bang kailangan niyan? Tsk.” Nakakainis ah. >___<

Ewan! Basta naiinis lang ako diyan. Normal lang naman yun di ba?

KARIBAL KO SIYA EH!!

“Manahimik ka nga jan.” Bulong ni Harumi.

HMP! >___<

Ngumiti pa siya dun sa Aeron nung makalapit na yun samin.

“Bakit? May problema ba?”

“Wala naman. Nangangamusta lang. Hehehe.”

“Nangangamusta daw...”

Tiningnan naman ako ng masama ni Harumi. >____<

“Ok lang ako. Ikaw?”

Nagmakeface ako sa kanya nung hindi na siya nakatingin sakin. BLEEEEHHHH!!

>____<

“Ok lang din ako. Hehehe. May klase ka ba? Gusto mong kumain sa canteen? Libre ko.

Hehehehe.”

O__________O

“ABA’T!! HOY, HARUMI!! MAY KLASE KA!!”

“Alam ko po...”

Buti naman... =______=

“Ha??”

O____________O

Sinagot niya ako?! Hahahaha. Ang adik lang ah!

“Ah, wala! Sabi ko may klase pa kasi ako eh. Hehehe...”

Gusto ko sanang tumawa kaso wag na lang. Baka magalit si Harumi eh.

Hahahahaha. :D Sa isip ko na lang ako tatawa ng bongga!

“Ah ganon ba? Sige next time na lang. Ingat ka!”

“Sige, ikaw din!”

At bumalik na siya sa pinanggalingan niya. Buti naman no. Eto namang prinsesa ko, dun

pa rin nakatingin sa oval.

“PASOK NA, PRINSESA!!”

Pinandidilatan ko pa siya.

Tama na ah! Nagseselos na ko akala mo! >____<

“Oo na po. T3T” Bulong niya.

Nag-umpisa naman na kaming maglakad non. Kaso...

“Wag mo nga akong artehan, Harumi.”

Mukha kasing ewan yung mukha niya eeh...

“Hindi naman ah. T3T”

“Eh what’s with the face?!”

“Nagpapacute ako sayo. T3T”

O_______O

“HUH?!”

Nginitian niya lang ako. Eeeh! Ang ganda niya! >_____<

“Stop that! You’re already cute...”

Sa malayo na ko tumingin nun. Feeling ko kasi nagbublush ako eh. Hehehehe. ^___^

At yun. Nagklase na nga sila...

ANG BORING NAMAN! >_______<

Hindi ko kasi maintindihan yung itinuturo sa kanila eh. Sabagay major subject nila to eh.

Dadaldalin ko na lang to si Harumi. Hahahaha! :D

“Umi, anong favorite color mo?”

Nagsulat naman siya sa papel pero sa prof pa rin siya nakatingin. Nice! Multi-tasking. :D

-purple. why?-

Sabi na eh! Tama yung bulaklak ko noon! Hahaha.

“Ako din. Ang payapa kasi sa mata eh.”

NR na siya...

NO REACTION!! >__<

“Eh sino pala pinakafavorite mo na Korean Band?”

-madami-

“Pinakafavorite nga.” Kulit ko ba? :D

-bigbang ska bap-

WOW. Mahilig siya sa mga rappers ah.

“Gusto mo yung mga rappers nila?”

-sakto lng. magaling dn kasing bumirit si daehyun pati si daesung eh-

“Pareho silang DAE eh! Hahahaha.”

Natawa din siya sa sinabi ko pero pinigilan niya lang. Hehehehe.

“Nakapanood ka na ba ng concert nila?”

-yea. sa korea dati pero bb pa lang-

BB? As in yung Big Bang?

Teka...

“Nakapunta ka sa Korea?!”

-bakit?! bwal ba?! nagaral ako dun. 11 yrs old ako nun-

O________O

Pareho kami? Nung 11 years old din kasi ako, nagpunta kami ng Korea ni Mama eh.

Nag-aral din ako dun.

“Nag-aral din ako sa Korea noon. Matagal ba kayo don?”

-di. 1 year lng. my business lng nman si Daddy dun tapos bumalik na kami dito. ikw?

ilang yrs ka don?-

“3 years ako dun eh.”

-ah eh di marunong ka magkorean?-

“Slight. Hehehehe.”

Di na siya nagsulat...

I’m bored! Keep the conversation going!! ^___^

“Kelan birthday mo?”

Sorry guys, di ko pa po alam yun. Ngayon ko pa lang aalamin. :D

-April 19-

O____________O

“MAGKABIRTHDAY TAYO! ^__^”

-^_____^-

“18 ka na rin ba” Tumango siya ng konti.

Sayang. Tapos na pala debut niya. T^T

Teka...

“Umi! Magkaedad tayo!”

-bka kambal tayo? haha-

O_________O

May twin sister nga ako...

Napatingin ako kay Harumi...

Wala siyang Nanay, ako meron...

Wala akong Tatay, siya meron...

Di kaya???

=_____________=

HINDI! Imposible yun! Nakita ko na yung Daddy niya sa picture dun sa apartment niya

eh. Nakita ko na rin yung Daddy kong si Daddy Brian no.

NAKOO! Grabe imagination natin ah! ^____^

Eto na. Uwian na niya kasi wala silang Biochemistry eh...

Maaga pa. Ayain ko kayang gumala to? Pandagdag sa mga memories ko with her. :))

“Umi, gala tayo.”

“Where to?”

“Kahit saan. Saan ba favorite place mo?”

At pumunta na nga kami sa favorite place niya...

MOA??!!

“Eto favorite place mo?!” Umiling siya.

“Eh bakit dito tayo nagpunta??”

Akala ko pa naman sa park o kaya sa mas tahimik na lugar kami pupunta. =_____=

Di ba girls love places like that??

Nababasa ko kasi sa mga stories sa wattpad yun eeh. Hehehehe.

“May gusto akong sakyan na rides dito pero mas maganda dun kapag palubog na yung

araw kaya aantayin nating magsunset. Nuod muna tayo ng sine. Hehehehe.”

Aaaah...

“Sige, sabi mo eh.”

Nagpunta na nga kami sa may sinehan. At habang namimili kami ng papanuorin...

“Gusto ko horror...”

“ASA KA!!” Tumingin naman siya sakin...

“AYOKO NG HORROR MOVIES!!”

Ngumiti naman siya ng nakakaloko saka siya tumakbo sa pila ng bilihan ng ticket.

“Umi!! Wag kasi!!”

“Wag kang sumama kung ayaw mo. Hehehe.” =_____=

“Nakakainis naman to oh!!”

Masama na bang maging honest ngayon?! Sinabi ko lang naman yung totoo ah! Hindi

talaga ako nanunuod ng horror movies! >_____< Kahit itanong niyo pa sa Mama ko!

BAKIT BA KASI SIYA OO?! PANO BA PINALAKI TO NG DADDY NIYA?! MATON EH!

TSK. Pinagtitripan pa ko!

Kakaiba talaga tong babaeng to...

Kaya mahal na mahal ko to eh! ^____^

Kaso...

NAKAKAINIS TALAGA!! >_____<

Ayoko niyan! >3<

Kaso ano namang magagawa ko? Alangan namang di ako sumama sa kanya sa loob?

>____<

Dun siya pumwesto sa pinakadulo at pinakagilid. Wala pa namang masyadong tao dito!

=_____=

Di ba siya natatakot?! Oh gusto niya lang talaga akong takutin?! T^T

Naupo na lang ako sa tabi niya.

“May multo palang takot sa kapwa niya multo? Hahahaha.”

Sinimangutan ko lang siya. T____T

At nag-umpisa na nga yung movie...

Nagtakip na ko ng mukha. -______-

“Umi... Uwi na tayo...”

“Ang OA mo RR. Nag-uumpisa pa lang oh. Tingnan mo. Puro credits pa lang. Wala pa

ngang title.”

“Kahit na... Mommy... Ayoko na dito...”

Ayan! Pati si Mama tinatawag ko na! >____<

Never pa talaga akong nanuod nito! Kahit sa bahay namin!

“Eh di umuwi ka na. Hahahaha.”

“EEEEEEEHHHHHH!!!!!”

Nakakainis naman! Ang bakla-bakla ko dito! >______<

“RR, you have to face your fears for you to overcome those things. Hahaha. Mahirap

lang sa una kasi nga takot ka pero as time passes by, magiging madali na lang yan.”

Napaisip ako...

Sumilip ako dun sa butas ng mga kamay ko. o_____-

Kaya ko kaya??

Eto na ata greatest fear ko eh! >____<

“Bakit proven and tested mo na ba yan??”

“Sort of.”

“Panong sort of? Kwento mo!”

Humarap naman ako sa kanya pero tinakpan ko pa rin ng kamay ko yung gilid ng mukha

ko para hindi ko makita yung screen. Ang laki eh! Malamang sinehan to! =____=

Kumakain pala to?? Hmp.

“When I was a child, I used to be afraid of being left alone. My Dad was always there for

me. Siya ang naghahatid-sundo sakin sa school. Siya yung laging kong kasamang

maglaro. Kapag busy siya noon, hindi ako papayag na iiwan akong mag-isa ng yaya ko.

Kahit nung kinasal sila ng Mommy, hindi pa rin nawawala yun. Hindi ako nakakatulog ng

walang katabi pero alam ko na kapag nakatulog na ko, iniiwan na nila akong mag-isa sa

kwarto ko. May time pa nga na I cried in the middle of the night kasi I found out na ako

na lang pala ang mag-isa sa kwarto ko. Dala-dala ko yung takot na yun hanggang sa

maghighschool ako.”

Walang kwenta pala yung fear ko kesa sa fear ng mahal ko...

“How did you overcome it?”

“I faced it.” Tumingin siya sakin.

“I started to face my fear when I entered college. Nung nagdecide akong umalis ng

bahay namin at manirahan mag-isa sa apartment ko. Dati nung mga unang buwan, I

always cry at night. I find it hard to sleep ‘cause I know I’m alone. Pero eto pa rin ako.

Mag-isa. Kinaya ko...”

“I LOVE YOU PRINCESS!”

Gusto ko sanang sabihin yan kaso wag na lang ...

Nung tumingin na siya ulit sa screen, ginaya ko siya...

I can do this! I CAN FACE MY FEAR!!

FOR MY PRINCESS! ^____^

At hindi ko na siya hahayaan pang mag-isa...

“You’re not alone now ‘cause I’m here. I will always be here by your side.”

“Pano pag natapos mo na yung mission mo? Eh di aalis ka na?”

Napalunok ako...

Ang hirap nito ah! >_____<

Gusto ko ng pumikit!! T^T

“Kung... Kung... Kung matatapos... ko...”

Humawak na ko sa magkabilang side ng inuupuan ko. Nanginginig na ko. LORD! HELP!

T______T

“RR! You’re trembling.”

*lunok para makapagsalita ng maayos*

“Shut up. Don’t look at me! Manuod ka na lang din! Can’t you see?? I’m trying to face my

fear here!”

Nakakahiya na nga yung sitwasyon ko, tinitingnan pa ko! >____<

MATAPOS ANG NAPAKATAGAL NA DALAWANG ORAS NG BUHAY KO... SA

WAKAS!!! NATAPOS DIN YANG MOVIE NA YAN!!

Pero okay din pala no?? Sigaw lang ako ng sigaw sa loob. Nakakagulat eh.

Hahahaha. :D

Oy! Siyempre sumigaw din si Harumi no! Pero mas malakas yung sigaw ko! Hahahaha.

^___^

“Ang sarap palang magsisigaw ng ganon? Bwahahaha.”

“Ewan ko sayo.”

Hehehehe. Badtrip ata siya sa pagsigaw ko kanina. Palibahasa siya lang ang

nakakarinig sakin. ^___^

Tiningnan ko si Umi na nakatingin sa relo niya.

“Bat ganyan yang mukha mo??”

“Ferris Wheel... T^T”

“Sasakay tayo dun? Yun ba yung sinasabi mo?”

Tumango naman siya ng paulit-ulit-ulit...

“Itigil mo yan oy! Nasa mall ka kaya!”

Abnormal talaga tong babaeng to. =_____=

Habang nakapila kami ni Harumi sa entrance ng ferris wheel, naisip ko lang...

Eto na ata yung pinakamagandang alaala na pwede kong dalhin in case hindi ko

magawa yung mission ko...

Sana hindi na matapos tong araw na to...

Kaso pagtingin ko kay Umi, nakatitig lang siya sakin habang nakangiti...

Oi! Wag kang ganyan! Kinikilig ako! :DD

“Anong nginingiti-ngiti mo jan? Nagagwapuhan ka na sakin no? Hahaha.”

Sumama naman yung mukha niya. Bakit? Gwapo naman ako ah! Hahahaha. :D

Sabi nga ni Calvin kamukha ko daw si Jung Yong Hwa ng CNBlue eh. Kilala niyo ba

yun? Hehehe. ^__^

“Miss, dito ka na po.”

Yes! Sasakay na kami! ^O^

“Tara na, Umi!!”

Nauna na akong sumakay. Ang bagal ni Umi eh. Hahahaha. Pag-pasok naman niya sa

loob, ini-lock agad nung lalaking bantay yung pinto sa labas.

“Siguro iniisip nung mga tao sa baba na abnormal o kaya brokenhearted ka kasi

sumakay ka dito ng mag-isa.”

Dito kaya nakatingin yung ibang tao sa baba. Hindi lang ata napapansin nitong kasama

ko kasi busy siya sa pagsasight-seeing sa bintana. Buti na lang VIP tong sinakyan niya.

=____=

“Wala akong pakielam sa iniisip nila. Isip naman nila yun eh. Saka wala naman silang

alam. Hindi nila alam na may kasama ako.” Sabagay.

Tumabi na lang ako sa kanya saka ako sumilip sa labas. Ang ganda ng view mula

dito. :)

“First time mo ba dito, Umi??” Tumango naman siya.

“Dati ko pa talaga gustong sumakay dito pero ewan ko. Ngayon lang ako nagkaroon ng

lakas ng loob.”

“Kasi kasama mo ko??”

“Parang ganun na nga. Natatakot kasi akong sumakay noon kasi baka may hindi

magandang mangyari sakin pero ngayong kasama kita, hindi na ako natatakot. May

tiwala ako sayo eh. Ikaw nga ang Guardian Ghost Angel ko di ba? ^______^” Nginitian

ko siya.

“Yeah. I’m your Guardian Ghost Angel, princess. ^___^”

At ng makarating na kami sa tuktok...

Tumayo ako saka humarap sa dagat. Tumayo rin si Umi kaso pakiramdam ko

tumatalon-talon siya ng konti??? Medyo umaalog yung sinasakyan namin eh.

Sana palagi kang ganyan...

Nakangiti...

Masaya...

Kahit mawala na ako sa tabi mo...

“Ang ganda no?”

“Sobra. Sana makita ko to ulit.” Napatingin siya sakin saka ngumiti.

“Makikita mo pa to ulit. Basta magtiwala ka lang.” Ngumiti na lang din ako saka ko

tiningnan yung sunset.

“Gusto ko kapag nakita ko to ulit, ikaw pa rin ang kasama ko, ha?”

Tumango siya saka umupo.

“Basta kapag nagising ka na, ako dapat ang una mong hahanapin!”

Kung magigising pa ako...

Umupo na lang ako pero sa labas pa rin ako nakatingin.

“Tingin mo magigising pa kaya ako? Matatapos ko kaya yung mission ko?”

“Maniwala ka sa sarili mo. Alam mo, kahit hindi ko alam kung ano yang mission mo,

naniniwala ako na matatapos mo yan at magigising ka.”

Nginitian ko na lang siya saka ako tumango.

“Thanks. Sana nga magawa ko...”

Pag-uwi namin sa apartment niya...

“NAAAAPPPPAAAAGGGOOOOODDD AAAAKKKOOOO!!!!” Pabagsak pa siyang

humilata sa sofa.

“Napagod ka kakakain? Lamon nga ata yung ginawa mo eh.” Saka ako umupo sa tabi

niya.

Binelatan niya lang ako. =____=

Grabe to kung kumain. HALIMAW! >____<

Napatingin ako sa tv. Gusto kong manuod! ^___^

“Buksan mo yung tv. Hehehe.”

“AYOKO NGA! BAHALA KA JAN!” Tapos tumakbo na siya papasok sa kwarto niya.

MALDITA! =_______=

Ako na nga lang ang magbubukas. SPONGEBOB! ^___^

After ng tatlong episode ng SpongeBob...

“RR!”

“Oh?” Sabay patay ng tv.

BASTOS TO AH! >__<

“Matutulog na ko...”

“Eh di matulog ka na. Ako na magpapatay ng ilaw at tv kung yun ang inaalala mo!”

Nakakainis naman to eh. Last episode na yun ngayong gabi, pinatay pa! T^T

“HINDI YON!!”

“Eh ano?!”

“Samahan mo ko sa kwarto. T^T”

O______O

“Bakit may multo ba dun? Sakin saka sa mga moomoo sa tv hindi ka takot pero sa ibang

multo takot ka?”

Yumuko naman siya saka bumulong...

“Ayokong mag-isa sa kwarto...”

YUN YUN EH! ^____^

Naglalambing yung prinsesa ko! :)))))

Sinamahan ko na lang siya sa kwarto niya. Nakahiga na siya habang ako naman eh

nakaupo dito sa gilid ng kama niya.

“Oh, matulog ka na...”

“RR, thank you ha?”

“Para saan naman?”

“Sa lahat. Pakiramdam ko kasi ang dami mo ng nagawa para sakin eh. Kaya salamat.”

Napaisip ako...

“Wala pa akong nagagawa para sayo no...”

“Marami na kaya!! ^_____^”

Nginitian ko na lang siya saka ko siya sinenyasan na matulog na. Pumikit naman na

siya.

Hindi ko alam kung ano yun pero kung meron na nga akong nagawa para sayo...

Ginawa ko lahat ng yon kasi mahal kita. :)

“RR, hindi mo naman ako makakalimutan kahit matapos na yung mission mo di ba?”

Napaisip ako ulit...

Hinawakan ko na lang yung kamay niya tutal nakapikit naman na siya eeh.

“Hinding-hindi kita makakalimutan... Hinding-hindi... Kahit di ko pa matapos yung

mission ko, hindi ka mawawala sa alaala ko... Pangako yan...”

Hindi na rin siya umimik nun...

Etong 10 days ko. Sa pagkakaalam ko, ibinigay sakin to ni Destiny para magkaroon ako

ng memories kasama ni Harumi na pwede kong madala sa kabilang buhay kapag

namatay na ako...

Pero pano pag nagising na ko?? Sabihin na nating na-inlove nga sakin si Harumi...

Maaalala ko pa kaya siya?? Maalala ko pa kaya lahat ng nangyari sakin sa loob ng 10

days na to??

Napatingin ako kay Umi na mukhang natutulog na...

Harumi, mas pipiliin ko ng mamatay na lang kesa makalimutan ko lahat ng mga nangyari

sa mga araw na nakasama kita...

Paglabas ko ng kwarto ni Harumi...

TAMA!

SI DESTINY!

Tatanungin ko si Destiny! ^____^

Kinuha ko yung box na binigay niya sakin noon...

EMERGENCY TO! ^___^

*pindot.*

Naghintay muna ako ng response...

*pindot ulit.*

Wala pa rin...

*PINDOT! PINDOT! PINDOT! PINDOT! PIN-*

“TAAAAAMMMMAAAAAA NAAAAAA!!!!” Nakatakip pa siya ng tenga niyan.

“Bwahahaha! Ang tagal mo kasi eh.”

“LECHE!!” Tapos naupo siya sa sofa. Tumabi na lang ako.

“Ano bang emergency dito ha?! Eh mukha namang ang paya-payapa ng lugar na to?!”

=_______=

“Kumalma ka muna, pwede?”

“Sabihin mo na lang kung ano yun!!”

Ang HB talaga nito! >____<

“May itatanong lang ako.”

“ANO NGA YON??!!” Pinandilatan pa ako.

Nakakatakot naman to! T^T

“Ano kasi... Di ba sabi mo nung una tayong nagkita, ibinigay mo tong 10 days sakin para

magkaroon ako ng memories with Harumi before I die... Eh pano kapag nabuhay ako?

Will I still remember everything that happened on that 10 days? Will I still remember

you?”

Nagsigh siya saka sumandal sa sofa...

“Yan ang common question ng mga taong katulad mo ng kaso. Nagtataka nga ako sayo

kasi kung kelan matatapos na yung 10 days mo, saka mo lang yan itinanong sakin. Pero

I’ll give you the same answer na ibinigay ko sa ibang mga nagtanong na niyan...”

Napalunok ako...

Kinakabahan kasi ako eh! >___<

What if I’ll forget everything?! T^T

“The 10 days that I gave you to be with Harumi as a ghost...

Is actually an extension of your life.”

DAY 10:

@SymphonyMusic

“Extension of my life?”

“Uh-huh.”

“Ibig sabihin nun, oo? Maaalala ko lahat? Including you?” Tumango siya.

“Including me.”

“So pwede kong ipagsabi sa iba yung tungkol sayo?”

“Oo. Tingnan lang natin kung may maniniwala sayo.”

=_________=

Meron kaya! Yung mga readers ko, maniniwala yan sakin! Hmp. Yabang talaga nito ni

Destiny...

“Oh, last day mo na pala eh. Anong balak mo?”

Napatingin ako sa orasan...

Oo nga no. Past 12 na. Day 10 ko na.

“I think I’ll just make every second memorable for the both of us.” Tumango lang siya.

“Eh, Destiny. Si Harumi ba maaalala pa ako after ng 10 days ko?” Tumayo naman na

siya.

“It depends. If she falls in love with you, then yes. She’ll remember everything but if she

doesn’t... She won’t remember you and everything that happened between the two of

you. *snap!*”

O______O

T______T

Haaaayyysss...

YAAAAH!! Wala akong mapapala kung magdadrama lang ako dito! >_____<

Mag-iisip na lang ako ng pwede kong gawin mamaya...

Teka, yung kapatid ko! Pano ko siya makikita?! Day 10 ko na kaya! T^T

NAMAN EH!!

At matapos ang apat na oras ng pag-iisip...

Wala pa rin akong naiisip!! T^T

May isip pa ba ako?!

Naman eh! Umaga na! Maya-maya magigising na si Umi! >____<

Ipaghahanda ko na nga lang siya ng breakfast...

O_______O

^________^

TAMA!! Ipaghahanda ko siya ng breakfast gaya ng ginagawa ko kay Mama sa

bahay! :)))

May utak pa ako akala niyo! Hahahahaha. :DD

Kaso pagbukas ko ng ref niya...

>________<

“Anong magagawa ko sa mga to?? Ang dami naman kasing laman ng ref niya di ba?

Grabe. Sa sobrang dami niya, kasya pa ako sa loob. =____=”

Isip, RR...

ISIP...

CLUB HOUSE! TAMA!

Club House na lang! ^___^

Tiningnan ko yung mesa...

Ayos! May tasty! :)))

At inumpisahan ko ng gumawa...

After nung club house, nagprito ako ng egg saka hotdog. Nagfry na rin ako ng rice saka

nagtimpla ng gatas.

Matapos ang pag-aayos ng mesa...

TENEN! :DD

“Dapat pala nag-HRM na lang ako. Hahaha.”

May ilang minutes din yung lumipas. Gigisingin ko na sana si Harumi kaso mukhang

gising na ata siya. Naririnig ko na kasi yung pag-aayos niya ng kama niya eh.

At nung lumabas na siya ng kwarto niya...

“GOOOOOD MOORRRRNIIIINNNGGGG!!!!”

“Good morning din.” Sabay kusot ng mga mata niya. Dire-diretso lang siya dito sa gawi

ko.

“Bakit ang tamlay mo?”

“Kasi inaanto-“

Tiningnan naman niya ko tapos yung mesa tapos ako ulit tapos yung mesa tapos ako

ulit.

“Ok ba? ^_____^V”

“Panong... Pano mo nagawa yan??”

Napasimangot naman ako...

“Ipinaghanda na nga kita ng almusal tapos ganyan ka pa? Wag mo ng alamin kung

pano. Kumain ka na lang! T^T”

Kaso ngumiti siya. UWAAA! ^___^

Umupo naman na siya saka nag-umpisang kumain. Pinanuod ko na lang siya.

“Pasensya na ha? Yan lang kasi ang naisip kong gawin eh. Ang dami naman kasing

laman ng ref mo!”

Natawa naman siya. =____=

Umupo na lang ako sa harap niya.

“Hehehe. Ok lang to, ano ka ba! Alam mo bang simula nung bumukod ako kila Daddy,

ngayon na lang ulit ako nag-almusal ng ganito? Hindi ako nagaabalang maghanda ng

ganito kasi ako lang naman mag-isa dito eh.”

“Alam mo dapat kumakain ka rin ng masusustansya.”

“Nandyan ka naman na para ipagluto ako eh! Hindi na ako mahihirapang magluto pa.

Hahaha. Ayos, instant cook! Araw-araw mo na kong ipagluluto ha??”

Araw-araw? Eh last day ko na to eh...

Ngumiti na lang ako saka tumango...

“Thank you, RR! ^____^”

Hindi niya pwedeng malaman na last day ko na to. Ayokong malungkot siya kasi

maiiwan na siyang mag-isa eh...

Ok lang yan, Harumi...

After ng araw na to...

Makakalimutan mo ng may RR...

Sa school...

Buong klase nila Harumi eh nakibasa lang ako ng libro sa nerd niyang classmate. Ang

ganda kasi eh! ^___^

NUNG LIBRO AH. HAHAHA. :D

Tapos si Harumi pinapaalis pa ako sa tabi niya kasi sawa na daw siyang makita yung

pagmumukha ko pero siyempre joke lang yun. Hahahaha.

Basta! Masaya! Ang gulo ng mga classmates ni Harumi eh. Di mo aakalaing mga

Psychology majors tong mga to. Namiss ko tuloy yung mga classmates kong mas

magugulo pa dito. T^T

At eto...

Tapos na ang klase niya...

“Wala kayong practice?” Umiling siya.

Papunta ata kami sa locker niya??

“May ilalagay lang ako sa locker ko.”

Oh, dun nga. ^__^

Kaso habang naglalakad kami...

CALVIN!! JAKE!! WILLIAM!! T______T

Pero ang ikinagulat ko eh yung paghinto ni Harumi nung malapit na sila Calvin sa kanya.

“Kamusta?” At nakangiti pa si Harumi niyan.

O_______O

MAGKAKILALA SILA?! KAILAN PA?!

“Kilala ka niya, Calvin?!” Si Jake yan.

“Bakit ka kilala niyan?!” Si William naman yan.

Parang nagulat din ata sila eh. Teka bakit ba kasi...

“Aaah... Nameet ko siya nung nakaraang araw. Tinitingnan niya kasi yung articles

tungkol kay Rain.” Si Calvin na yan.

“Kilala mo si Rain?!”

Kinabahan ako sa tanong na yun ni William...

Pano pag kilala na ako ni Harumi?! Eotteoke?!

“Nope?!”

“Yeah. Unfortunately eh hindi niya kilala si Rain. Sige, Harumi. Una na kami. Ingat ka.”

Haaayysss. Buti naman...

At umalis na nga sila...

“Magkakilala kayo nung lalaking yon?”

Kaso nagulat ko ata si Harumi. Sumigaw bigla eh.

“AY LOLA MO!!”

Pinagtinginan tuloy siya ng mga tao. Tsk. Kinuha naman niya yung phone niya saka

nagkunwaring may kausap.

“Pwedeng wag manggulat?!”

“Sorry. Pero bakit kilala mo yon?” Napatingin siya sakin.

Naman! Ano kayang sinabi sa kanya ni Calvin?!

“Hindi ba dapat tanungin mo muna ako kung sino yung kausap ko kanina bago mo ko

tanungin kung bakit ko siya kilala?”

Oo nga no??

Napaiwas tuloy ako ng tingin sa kanya...

Eh kasi naman! Kilala ko na yun eh! Bestfriend ko pa nga siya! >___<

“Sino yun?”

Naglakad naman na siya kaya sinundan ko na lang...

“Si Calvin yon at nameet ko siya nung araw na hindi kita kasama. Yung araw na

nalaman ko yung tungkol sa pustahan nila Aeron at ng mga kaibigan niya.”

So nameet niya pala si Calvin nung araw na hindi niya ako kasama??

“Anong mga sinabi niya sayo??”

“Bakit ba ang weird mo magtanong??” =_____=

Napabuntong-hininga na lang ako...

“Wala. Curious lang. Wag mo na lang sagutin.”

Aynako naman! >___<

Wala naman sigurong sinabing iba sa kanya si Calvin no? Parang inis nga si Calvin dito

kay Harumi eh. Kita kaya sa pagmumukha nun kanina. Siguro nga kasi hindi ako kilala

ni Umi.

Haay! Ano ba yan. =_____=

“RR, may problema ba?”

Pagtingin ko kay Harumi, isinara na niya yung locker niya.

Oo. Malaki yung problema ko...

Ayoko kasing iwan ka eeh...

“Wala. Tara. Uwi na tayo.” Ngumiti na lang ako ng pilit.

Nung nasa jeep na kami, hindi rin kami nag-usap ni Harumi. Punuan kasi eh kaya dito

ako naupo sa bukana ng jeep. Sana lang wag ng magpasabit si manong driver. =___=

Hays! Hindi pwedeng ganito! Last day ko na eh. Dapat maging masaya tong araw na

to...

TAMA. Dapat maging masaya kami ni Harumi! ^___^

AJA! FIGHTING! :D

Pagpasok namin sa apartment niya...

“Ano bang pwedeng gawin para maging productive tong hapon na to?? Hehehe.”

4o’clock na ng hapon. Last 8 hours ko na...

Napatingin ako sa ibabaw ng ref...

Ingredients ba yun sa paggawa ng cake??

Hehehehehe. ^___^

“Umi, alam ko na!”

Tiningnan ko siya. Sakin na pala siya nakatingin habang tinatanggal yung rubber shoes

niya.

“Anong alam mo na?”

“Alam ko na kung anong gagawin mo! NATIN! ^_______^”

“Ano pala??”

Ano ba yan! Parang di excited! >__<

“Tuturuan kitang magbake ng cake!!”

^_______^

At nag-umpisa na nga kami...

Ang sarap niyang panuorin. Hahahaha! :D

Naka-apron siya saka hairnet. Ang cute! ^__^

Ayun. Turo lang ako ng turo sa mga dapat niyang gawin. Nung una maayos pa eh kaso

habang tumatagal...

“Haluin mong mabuti, Umi!”

“Oo na!!”

Ayan. Badtrip na siya. Hahahaha! Alam ko iniisip niyan kaya siya naiinis ng ganyan...

Kasi ako, nakatayo lang tapos siya lang ang gumagawa! :D

Sorry siya, multo ako eh. Hahahaha. ^___^

Maasar nga to. Nakakatuwa kasi siyang tingnan kapag inis na inis na eh. Hahahaha. :D

“Lagyan mo ng konting force... Onti pa... Onti pa... Onti pa nga... Sige... Konti pa... Kon-“

“RR!!! ANG SAKIT NA NG MGA BRASO KO!!! T^T”

Bwahahahaha! :DD

Sabi sa inyo eh. Ang cute-cute niya maasar! Ang sarap kurutin ng pisngi! Hahahahaha!

^___^

Tumawa lang ako ng tumawa nun. :DD

Asar na asar naman na siya. Nagdadabog na eh. Bwahahaha! ^___^

Kaso biglang...

*CRAAAAAASSSSSHHHHH!!!*

*PAAAAAAKKKKKKKKK!!!!*

*BOOOOOOOGGGGSSSSHHHH!!*

“Lumayas ka dito! HAYOP!! LAYAS!! LAYAS!!”

Hala! Ano yun?! O____O

Napatingin sakin si Harumi...

“Yung kapitbahay mo yun??” Tumango siya.

Teka, bakit parang natatakot siya??

“RR, sanay na ko na nagsisigawan sila ng ganyan pero... Pero ngayon pa lang ako

nakarinig ng mga kalabog... RR... Baka kung anong mangyari...”

Naalala ko yung sinabi niya sakin nung isang araw...

Sabi niya parang anak na yung turing sa kanya nung babae. Kaya ba siya natatakot??

“Ituloy mo lang yang ginagawa mo ha?”

“Saan ka pupunta??”

“Sa kabilang bahay. Titingnan ko lang. Kapag may nangyari, tatawagin agad kita, ok?

Wag ka ng matakot ha?”

Tumango lang siya kaya pumunta na ako sa kabilang bahay at...

O_______O

Sayang yung mga gamit. Pati yung tv. T^T

Pagtingin ko dun sa mag-asawa...

Mukhang wala namang nasaktan sa kanila eeh. Nag-uusap na rin sila. Naupo na lang

muna ako. Magmamasid at magbabantay muna ako dito para in case magka-

emergency...

Pero imposible eh! Mukhang ok na ulit sila. >___<

Naman! Mga matatanda talaga, minsan feeling bata. LQ kung LQ eh. Hehehehe. ^___^

Pagkabake naman nung cake na ginawa ni Harumi, nanuod lang kami ng This Guys in

Love with you Mare habang nakain siya.

Yaaa! Gusto ko rin matikman yun! T^T

Ayun. Tumawa lang kami ng tumawa. Laughtrip yung movie eh. Lalo na yung part na

pinahalikan ni Toni si Vice sa aso! Tae! Kadiri! Hahaha. :D

After nung movie marathon namin na yon, pinagpahinga ko na tong babaeng to...

“Pahinga ka na. Alam ko namang napagod ka eh. ^____^”

Nakahiga na siya niyan habang ako eh nakaupo lang sa gilid ng kama niya...

“Nakakapagod naman kasi yung tinuro mo!”

Tingnan mo to. Asar pa rin. ^___^

“Masarap naman yung cake na ginawa mo di ba?”

Tumango siya. Sayang talaga. Hindi ako nakakain nung ginawa niya. T^T

Pero kaya yun masarap ay dahil sa...

“Ako kasi ang nagturo! Hahaha.”

“Yabang mo!”

HAHAHAHA! :DD

“Sige na. Tulog na. Gusto mo bang kantahan pa kita?”

Siyempre joke lang yun. ^___^

Pero at some point, gusto ko rin siyang kantahan hanggang sa makatulog siya...

Ngumiti naman siya ng sobrang ganda... :)))

IT MELTS ME! T____T

Ayoko na talagang umalis sa tabi niya. Kahit ghost na lang ako forever, okay lang...

“Gusto ko! Dito ka bilis!”

Umurong naman siya kaya nahiga na lang ako sa tabi niya...

Lulubusin ko na to tutal last day ko naman na eh. ^___^

“Dali! Kanta na! ^____^”

“Excited? Pikit na para antukin ka na!”

Pumikit naman siya saka humarap sakin habang yakap niya yung unan niya. Hinaplos

ko na lang yung buhok niya saka ako nagsimulang kumanta...

“Ohh ohh…

When the visions around you,

Bring tears to your eyes

And all that surround you,

Are secrets and lies

I’ll be your strength,

I’ll give you hope,

Keeping your faith when it’s gone

The one you should call,

Was standing here all along…

Ako. Ako, Harumi. Ako yung magiging lakas mo pag mahina ka. Kahit mamatay ako.

Kahit hindi mo na ako natatandaan. Kahit nasa kabilang buhay na ko. Hinding-hindi kita

kakalimutan. Mula don, palagi kitang babantayan.

“And I will take

You in my arms

And hold you right where you belong

Till the day my life is through

This I promise you

This I promise you…

Pangako yan. Kahit mamatay ako...

“I’ve loved you forever,

In lifetimes before

And I promise you never…

Will you hurt anymore

I give you my word

I give you my heart (give you my heart)

This is a battle we’ve won

And with this vow,

Forever has now begun…

Kahit nasa malayo na ko. Hindi ko hahayaang masaktan ka ng kahit na sino. Ako yung

Guardian Ghost Angel mo di ba? At patutunayan ko sayo na totoo ang salitang forever...

“Just close your eyes (close your eyes)

Each loving day (each loving day)

I know this feeling won’t go away (no..)

Till the day my life is through

This I promise you..

This I promise you..

Lahat ng mga sinabi ko sayo sa loob ng sampung araw na magkasama tayo, kahit na

imposible, tutuparin ko yun. Gusto kong tuparin lahat ng yon para sayo. Kahit si

kamatayan pa ang maging kalaban ko...

“Over and over I fall (over and over I fall)

When I hear you call

Without you in my life baby

I just wouldn’t be living at all…

“And I will take (I will take you in my arms)

You in my arms

And hold you right where you belong (right where you belong)

Till the day my life is through

This I promise you baby

Just close your eyes

Each loving day (each loving day)

I know this feeling won’t go away (no..)

Every word I say is true

This I promise you

Every word I say is true

This I promise you

Ooh, I promise you…”

Simula nung araw na narealize ko na mahal na kita, kahit hindi mo pa ako kilala, hindi ko

yun itinigil. Ayoko. Kasi gusto ko ako yung taong poprotekta sayo. Gusto ko ako yung

magmamahal sayo.

Harumi, kaya kong salagin kahit ano para sayo. Kahit kamatayan pa yan...

Ganun kita kamahal...

Hinawakan ko yung kamay niya. Ang lambot. Sana mahawakan ko ulit to. Gusto ko sa

mga oras na yon...

BOYFRIEND na ang tawag mo sakin...

SIGE, RAIN!! MANGARAP KA NG GISING! MAMAMATAY KA NA MAMAYA NO! ULOL!

KUMANTA KA LANG, NAGDRAMA KA NA?!

>______<

Tiningnan ko si Harumi. Nakapikit lang siya. Iiwan na ba talaga kita???

“RR, wag mo kong iiwan ah?? Hindi ko na kayang maging mag-isa ulit. Importante ka

sakin eh…”

Napahigpit yung hawak ko sa kamay niya...

Ayoko. Ayaw kitang iwan. Gusto kong labanan yung kamatayan pero pano? Hindi ko

alam...

“Hindi kita iiwan…”

Sinungaling ka Rain. Mamaya lang aalis ka na eh. Mamaya lang iiwan mo na siya.

Anak ng tinapay naman oh! Lahat ng iniisip ko contradicting!! >__<

Kiniss ko yung noo niya. Gabi-gabi ko tong ginagawa pero ewan ko. Espesyal tong

gabing to eh.

Nakatitig lang ako kay Harumi. Posible ba? Posible kaya? Gusto kong malaman...

“Umi, possible bang mainlove ka sa multong tulad ko??”

Ngumiti siya...

I expected something sa mga ngiti niyang yun...

“Ewan eh…”

And that answer shattered all my dreams away. Did I just broke my heart in an instant??

Ilang oras din yung lumipas bago ako tuluyang tumayo sa pagkakahiga ko. Isang oras

na lang...

Tinitigan ko muna si Harumi na nakangiti habang natutulog...

Siguro nga there’s no way in this world I can escape death. Even destiny. Pero one thing

I’m sure about...

Tutuparin ko lahat ng pinangako ko sayo kahit nasa kabilang buhay na ako...

Kiniss ko siya sa cheeks saka ko inayos yung kumot niya.

“I guess this is goodbye, princess. I’m going to miss you... I love you to this extent na

kinaya kong maging multo na lang para makasama ka...”

Wait...

Parang gusto ko kasing umiyak eh. T_____T

CAN I? CAN I? CAN I?

Ay. Wag na lang. Nakakahiya naman sa mga readers ko eh. :))

Nagtiyaga kayong magbasa hanggang sa point na to tapos iiyak lang ako? Hehehehe. I

have to be strong. I have to face my own death...

Thanks for being a part of my story, readers! :)))

Kiniss ko ulit si Harumi sa cheeks niya saka ako tuluyang lumabas ng apartment niya.

Nagsecond look pa nga ako eh. :((

Habang naglalakad ako sa kalye, tiningnan ko yung relo ko...

5 minutes to go...

“Oh, mukhang ready ka na ah?”

Napalingon ako sa likod ko. Nginitian ko lang siya. A faint one.

“Kailangan eh...”

Sinabayan niya ko sa paglalakad...

“Do you think your mission was successful??”

“No. She never said she loves me.”

Napahinto siya sabay tawa...

EH??

“Anong nakakatawa dun??” Sinusumpong na naman ng kabaliwan niya tong si Destiny...

Huminto na lang din ako sa paglalakad saka ko siya hinarap.

“Hahahaha! Dapat ba kapag mahal mo ang isang tao, sinasabi mo agad? Ikaw nga di

ba? Hindi mo sinabi agad kay Harumi na mahal mo siya eh. Rain, maraming sinungaling

na bibig sa mundo. At alam mo kung ano lang ang honest?”

EH? DI KO MAGETS! >____<

“Ano pala?”

“Yung nararamdaman ng isang tao. Ito oh.” Sabay turo sa dibdib ko sa may bandang

puso.

“Hindi ko maintindihan, Destiny.”

Napahawak naman siya sa ulo niya sabay iling.

“Naging multo ka lang, pati utak mo natuyo na?!” >_____<

“You haven’t seen your sister right?”

Napaisip ako...

OO NGA NO! Pero sabi ni Destiny...

Napatingin ako sa kanya...

“Alam mo na? Oh, simulan na natin to.”

Tumayo siya ng maayos saka niya winave yung kamay niya pa-side ways...

Napatingin ako sa kamay ko...

O________O

“HYUNG! BAKIT AKO NAGFAFADE?!”

“Have a happy trip, dongsaeng! ^___^” Kumaway pa siya.

Tiningnan ko yung relo ko na unti-unti ng nagfafade...

*tik!*

The clock striked at twelve...

And then everything become black...

AFTER DAY 10:

@SymphonyMusic

“Baby, you have to wake up for Mommy. You’re not going to die! Rain, don’t leave Mama

okay? Doc, gigising pa si Rain! Wag na nating tanggalin yung...”

“Tita, tahan na po...”

“Hija, I’m telling you... Imposible ng magising pa siya. Makina na lang ang bumubuhay

sa binata mo...”

“NOOO!! RAIN WILL WAKE UP!!”

“Tita... Tama na po... Wag na po kayong umiyak...”

Naramdaman ko yung mahigpit na pagyakap sakin. I can hear voices. I can hear my

Mom crying and so as Calvin, Jake and William. They’re around me...

I slowly opened my eyes...

Ang sakit sa mata ng liwanag...

How long have I been sleeping???

Hinanap ko si Mama. Yakap niya ko ng sobrang higpit habang umiiyak siya...

“M-m-m-m-maaa...”

Ano ba tong nakatakip sa ilong at bibig ko? Nahihirapan akong magsalita eh...

“TITA, SI RAIN!!!”

Napatingin sakin si Mama...

“RAIN?! RAIN!!” Tapos niyakap niya ulit ako. At mas mahigpit pa kesa sa kanina.

“Good morning, tol!” Si Calvin yan na nakangisi pa habang nagpupunas ng mukha niya.

“Sabi sayo, doc! Gigising pa yan si Rain eh!” Tapos nag-apir pa sila Jake at William na

mugto rin ang mga mata.

I’M ALIVE??

Yeah. I’m still alive...

I smiled with that reality...

After akong i-CT scan at kung anu-ano pang exam, eto ngayon at kinakausap kami ng

doctor...

“I guess... It’s a miracle! You’re test results show that there’s no more internal bleeding...

blah... blah... blah...”

Ewan. Di ko na naintindihan yung mga sinabi ng doctor. Ang importante kasi sakin

ngayon, BUHAY AKO. ^___^

“Doc, pwede na po ba akong pumasok sa school mamaya? Marami na akong na-miss

na lesson eh.”

Sabay-sabay silang lima na napatingin sakin.

“Rain, you still have to rest!!”

“Eh Ma, ilang araw na ba akong nakahiga dito? Di pa po ba rest na matatawag yun?

Hehehehe. Gusto ko na rin po kasing pumasok eh. Nandiyan naman sila Calvin para

alalayan ako oh.”

“RAIN!!”

“Actually, okay lang din yung gusto ng anak mo eh. He can go to school later if he wants

to. But please be careful not to bump your head. As I have said, he’s fine now pero we

still have to see kung may iba pang epekto yung mga nangyari sa kanya such as

memory loss... blah... blah... blah... BLAH!”

YEHEY! Pwede na kong pumasok! ^___^

One hour after, pinayagan na rin akong umuwi. :DD

Ang galing no? To think na brain dead na daw ako pero eto ako at parang walang

nangyari. Although may benda pa rin yung ulo ko tapos may cast yung left arm ko, still

okay pa rin ako. Hindi nga ako nahihirapang maglakad eh.

All I can say is...

MIRACLES DO HAPPEN IF YOU BELIEVE IN IT!! :)))

I guess I’m not destined to die afterall...

Napatingin ako kila Calvin, Jake at William na natutulog dito sa kwarto ko. Dito na sila

natulog para daw sabay-sabay kaming pumasok mamaya.

Wala naman akong nakakalimutan ni isa sa kanila eh. Naaalala ko pa lahat pati secrets

nila pero why do I feel like may something na nakalimutan ako??

MERON BA??

Natulog na lang muna ako ulit...

“RR?? Nasan ka??”

“RR... Hindi na to magandang joke... Malayo pa ang Halloween so please... Wag

kang manakot ng ganyan kasi kinakabahan na ko...”

“Hindi naman kita pinaalis ah?? Bakit wala ka dito?? Hindi ka man lang nagpasabi

na aalis ka...”

“RR... *sniff* Sabi mo hindi mo ko iiwan?! Sabi mo, you’ll always be by my side?!

*sniff* EH NASAAN KA NGAYON??!!”

“Aeron, alam mo ba yung feeling ng iniwan ka ng taong mahalaga sayo??

Sobrang sakit nun... Sobrang sakit...”

“Hoy! Rain! Okay ka lang?!” Napatingin ako kay Calvin na nasa tabi ni Jake na

nagdadirve...

“Kanina ka pa namin kinakausap tol. May masakit ba sayo?” Tanong ni William.

“Sabihin mo lang, Ulan. Dadalhin ka namin agad sa ospital.” Si Jake na yan.

“Ano ba kayo! Okay lang ako. Naisip ko lang kasi yung dream ko kanina. Paulit-ulit yung

mga sinasabi nung babae sa utak ko. Para siyang may hinahanap.”

“Grabe, Rain! Hanggang sa panaginip may chicks ka?!” Sabay tawanan.

=____=

“Sira! Seryoso nga. Umiiyak nga yung babae eh.”

“Sino ba kasi yung babaeng yon?” <-- Calvin.

“Hindi ko kilala eh. Tapos blurred yung face niya.”

“Normal lang sa mga panaginip na blurred yung mga faces.” <-- William.

“Oo. Nga pala, Rain. Itutuloy mo na rin ba yung pagtatapat mo kay Harumi? Kasi kung

ako ikaw, itutuloy ko na! Inaahas ka na nitong si Calvin oh! Hahahaha!”

Ha???

“Oo nga, tol! Biruin mo yun! Magkakilala na sila ni Calvin?! Kinausap pa nga siya ni

Harumi kahapon eh! Hahahaha!”

Teka, sino ba yun??

“ULOL! Nung nakaraang araw ko lang din yon nakilala no kasi nga nakita ko siyang

binabasa yung mga ginawa nating article for Rain! Oy, best! Wag kang maniniwala sa

mga sinasabi ng dalawang ugok na yan ah! Di ko inaagaw si Harumi sayo!”

“Sino ba yun?”

Biglang nagpreno si Jake tapos sabay-sabay silang tumingin sakin na ganito yung

itsura. ---> O_______O

Tapos sabay-sabay din silang nagsalita este sumigaw ng...

“HINDI MO NA KILALA SI HARUMI??!!”

Pagdating namin sa school, bumaba na kami ng sasakyan.

Ang awkward naman! Kailangan nakabenie at shades pa ko?! >___<

Wala pa raw kasi silang pinagsasabihan na gising na ako at papasok na ko sa school

kaya ayan, gusto nilang i-surprise yung buong campus. Ganun ba ako kasikat? Dapat

talaga yung buong campus ang i-susurprise? Di ba pwedeng yung classmates na lang

namin? =____=

Habang naglalakad kami papunta sa radio laboratory, hindi ko pa rin maalala yung

sinasabi nilang Harumi.

Sabi nila baka yun nga daw yung sinasabi nung doctor na partial memory loss. Pero ang

ipinagtataka ko eh bakit yun lang? Bakit siya lang ang nakalimutan ko? Meron pa

kayang iba? Hmmm...

Pagpasok namin sa loob ng radio lab., niyakap agad ako ni Kuya Marky saka kami

naghighfive. Digital Arts din yung course niya pero ahead siya samin ng isang taon.

“Saktong-sakto dating niyo! Maraming nakikinig ngayon kasi mostly ng mga students eh

nagtatake ng lunchbreak nila. Hahahaha! Oh, kamusta, Rain? Ang miracle baby!”

Tawanan naman kami nun. Hahaha.

MIRACLE BABY TALAGA?! HAHAHAHAHA. :DD

“Ok lang, hyung. Hahaha.”

“Oh basta kakanta ka ha? Ewan ko na lang kung hindi mahimatay yung mga fangirls mo!

Hahahaha. Oh, start na tayo. Quiet na kayo ha...”

Tapos nagpipipindot na siya dun. Ipinasuot niya saming apat yung mga headsets.

Tinanggal ko na lang din muna yung benie saka shades ko. Ayan. Exposed na ang

benda ko. Hahahaha. :D

Bigla namang umilaw yung sign na ‘on-air’ kaya nagsalita na rin si Kuya Marky.

“Happy lunch time, schoolmates! It’s me again! You’re ever so gwapo handsome at

favorite niyong DJ, DJ Marky! Kumain na ba kayo? Kung oo. Pahinge! Di pa ko nakain

eh. Hahaha! Anyways... I’m here to announce something na alam kong ikagugulat

niyong lahat kasi kahit ako nagulat din. At for sure mas lalong magugulat ang mga girls

jan na mahilig sa ULAAAAANNNN!!!”

Mahilig talaga sa ulan? ^___^

Nagsipagchuckle naman kaming apat. Ang adik eh. Hahaha.

“So now, we’ll play guessing game okay? Hahahaha. Huhulaan niyong lahat kung sino

yung sinasabi kong surprise and for a clue, he’ll gonna sing for us!!” Sabay tili ni Kuya.

Halangya! Nabakla na! Hahahaha.

“Ngayon schoolmates... Let’s listen to his awesome voice!!”

Sinenyasan naman ako ni Kuya na kumanta na kaya lumapit ako dun sa main mic at

nagsimulang kumanta.

Partida on the spot na, acapella pa. Hahaha.

THIS I PROMISE YOU?

Bakit naman eto yung kinanta ko? Hindi nga pala ako ready no? Hayaan na nga! Yan na

yung lumabas sa bibig ko eh. =____=

Habang kumakanta ako, parang may biglang nagfaflash na images sa utak ko. Mabilis

na mabilis lang. Parang kinanta ko na to para sa isang tao...

Pero sino??

Kanino ko to kinanta??

After nung kanta, biglang bumukas yung pinto kaya automatic na nag-‘off-air’ yung

status namin tapos sabay-sabay kaming napatingin sa pinto...

BABAE??

“HARUMI??!!”

“CALVIN?!”

So siya yung Harumi? Siya yung sinasabi nung tatlo na babaeng mahal ko?

Seryoso? Eh mukhang maton to eh. Pero mugto yung mata niya? Laaa. Ano na bang

nangyayari?

“Miss, hindi mo ba nabasa yung sign sa pinto? Students without permission are not

allowed to enter here.” Sabay turo ni Kuya Marky sa pinto.

“Binigyan ko na ng permission yung sarili ko bago ko pa buksan yang pinto at isa pa,

hindi mo ba nakikita?! I DID NOT ENTER YET! NANDITO PA AKO SA LABAS!!”

Napatawa naman kaming apat dun sa sinabi niya. Hahahaha. ^___^

Kakaiba siya ah! :) Pilosopo. Hehehe.

Kaso napatingin siya sakin sabay sigaw ng...

“RR!!!”

O_________O

Siyempre nagulat ako! Bakit niya ko tinawag na RR? Kilala niya ko? Tapos... Tapos...

Yung nasa panaginip ko...

Yung babaeng naghahanap...

RR yung pangalan ng hinahanap niya eh...

Tapos magkaboses pa sila nitong babae sa harap ko...

“Tinawag mong RR si Ulan?! Teka...” <-- Jake.

“Tol! Magkakilala kayo ni Harumi?!” <-- William.

“Harumi, akala ko ba hindi mo kilala si Rain??” <-- Calvin.

HA? WHAT’S HAPPENING HERE?! O_____O

“Ikaw... Ikaw si Rain Reyes?!” Sabay turo sakin.

Kilala niya ako? Akala ko ba hindi? Hala naman! >____<

Pero kung ako yung pinunta niya dito, tingin ko dapat kausapin ko siya di ba?

“A-ako na sigurong bahala sa kanya??”

Tumayo na ko nun saka ko siya hinila palabas ng lab. Isinara ko na rin yung pinto nun.

“RR!!!”

Huminto na ko sa paglalakad at saktong pagharap ko sa kanya, bigla niya kong...

NIYAKAP?!

O_________O

DUG.DUG.DUG.DUG.

Hala! Ang bilis ng tibok ng puso ko! Heart attack na ba to?!

“Bakit di mo sinabi sakin na tapos mo na yung mission mo? Nakakainis ka! Pinaiyak mo

pa ko! Akala ko iniwan mo na ko mag-isa eh...”

Ha? Mission? Anong mission? Saka pinaiyak ko siya? Kaya ba magang-maga pa yung

mga mata niya?

Teka! Di ko magets eh!

Tinanggal ko yung kamay niya sa pagkakayakap sakin saka ko siya tiningnan...

Kilala ko ba siya??

A part of me says YES pero bakit ba hindi ko maalala??

“RR, may problema ba??”

Napakamot na lang ako ng ulo ko.

“Noona, Rain is my name. It’s not RR.”

Ganito naman yung reaction niya. --> O_____________O

“Pero... Pero sabi mo... Sabi mo ikaw si RR... Yung GGA ko??”

HUH??

“GGA?? What does that mean? Saka ako? I told you that RR is my name? I don’t think

so...”

Bigla naman siyang namutla. HALAA! O____O

“RR... Hindi mo ba ako kilala??”

Tumalikod ako.

EOTTEOKKE?!

Humarap ako ulit sa kanya. Nalilito na talaga ako...

HALA! Bakit siya naiiyak?!

Hinawakan ko na lang siya sa balikat niya saka ako huminga ng malalim at nagsalita...

“Sorry... But I don’t really know who you are... Hindi kita kilala...”

Pagkasabi ko nun, umiyak na talaga siya sabay takbo pababa. Hinabol ko siya siyempre

pero di ako bumaba ng hagdan.

“Miss! Baka madapa ka! Ingat naman!”

Tapos may narinig akong sumigaw din.

“UMI!! Bakit ka umiiyak?!”

“TEKA!! Umaakyat pa lang kami tapos bababa ka na naman?!”

Parang pamilyar yung boses nila...

“RAIN!”

Napalingon ako sa tumawag sakin kaso bigla na lang nagblur yung paningin ko kaya

napaupo ako.

“OY! Okay ka lang?!”

“Ulo ko... Masakit...” Napahawak ako sa ulo ko.

“Rain, oy Rain!!”

“MULTO KA NA!!”

“Dapat patay ka na talaga. Dapat ihahatid na kita sa dadaanan mo paalis ng

mundong to pero dahil sa may mabuti kang puso eh bibigyan ka ng reward para i-

extend ang existence mo dito sa mundo as a ghost.”

“I’ll give you 10 days starting tomorrow. You’ll gonna meet that girl na sinasabi

mo then you’ll be with her. It’s up to you kung pano ka magpapakilala sa kanya.

Pero you’ll stay as a ghost. Siya lang ang makakakita at makakarinig sayo. You

can touch anything in one condition. Hindi ka niya dapat makita kapag hinawakan

mo siya and other stuff or else... IT’S OVER!”

“You can make memories with her na pwede mong dalhin kapag umalis ka na sa

mundong to. BUT! Kapag pumayag siya na magstay ka sa side niya, you have to

tell her this rule...”

“What rule??”

“Kapag pinaalis ka niya at sinabi niyang ayaw ka na niyang makita, you have to

go. Hindi mo na siya pwedeng makita. Pero kapag tinawag ka niya pabalik within

those ten days, you can go back to her.”

“Ang hirap naman! Pano kapag pinaalis niya ako agad at natapos na yung ten

days ko? Eh di wala ng memories?”

“Uh-huh. Pero if she falls in love with you within that span of time... You can go

back to your body and be alive again. Comatose ka lang naman sa ngayon eh.”

“RAIN?! OK KA LANG BA?! DADALHIN KA NA NAMIN SA OSPITAL!”

“No... Don’t... I think I remember something. OUCH!” Naka-upo pa rin ako niyan.

Nagtuloy-tuloy naman yung mga images sa utak ko.

“Ang ganda pala ng apartment mo?”

“PANO KA NAKAPASOK DITO SA LOOB??!!”

“A-a-ano k-ka???S-si-sino k-ka???”

“^__________^ Ako si RR and I AM YOUR GURADIAN GHOST ANGEL!!”

“You can’t tell anyone about me. Kahit gaano mo pa sila kaclose. Bawal.”

“I’m here to guide you so you have to do what I say.”

“In short... I have to follow your commands? You’re insane, RR.”

“Don’t worry, para sa ikakabuti mo naman yun eeh. Saka hindi kita uutusan ng

kung anu-ano no! Hindi rin ako manghihimasok sa sobrang personal na buhay mo

unless you’ll let me.”

“And my last rule... Just let me be beside you always. Pero kapag sinabi mo sakin

mula sa puntong to na umalis na ako at huwag ng magpapakita pa sayo, I’ll do it.

Babalik lang ako kapag tinawag mo na ako. Kapag gusto mo na ulit akong

makita.”

“Sige, salamat. Pero alam mo mas matutuwa si Rain kung magpapakita ka sa

kanya ng gising siya. Hindi naman siya galit sayo eh. Gusto ka na nga niyang

makilala...”

“Nako! Brian! Malaman ko lang talaga na sinasaktan niyang bruhilda mong asawa

ang anak ko, hindi ako magdadalawang isip na balatan siya ng buhay!”

“Mama... Bakit di mo sinabi sakin na may kapatid ako?! Mas matanda ba siya

sakin?! Mas bata?! Anong pangalan niya?! Nasan siya?! Bakit di niyo siya

ipinakilala sakin?!”

GOD. MAY KAPATID AKO??!!

Lalo pang sumakit yung ulo ko...

-Thanks GGA. You’re the best! :*-

“Posible kayang magkagusto ka rin sakin? Sa multong tulad ko? Sana oo... Ikaw

na lang yung pag-asa ko eh... I love you.”

“Kapag itinuloy mo yang balak mong panloloko sa prinsesa ko, ako ang

makakabangga mo.”

“Sinaktan ko ba?! Sinipa ko lang yung mga bola at pinatay yung ilaw! BAKA

TINAKOT! OO! Tinakot ko sila!”

“AAIISSSHH!! Basta ngayon pa lang papaalalahanan na kita. Hindi ka pwedeng

manakit physically. Multo ka lang, tao sila.”

“So dahil sa tao sila, pwede na silang manakit ganon?! Pwede na niyang saktan si

Harumi ng basta-basta?! Hindi naman ata tama yun! Hindi ako papayag!

Paglaruan niya na lahat ng mga bagay sa mundo wag lang ang mga babae lalong-

lalo na si Harumi!”

Destiny... Hyung...

“OY, RAIN! ANO BA?!”

“Daddy... Ang tagal kong hinintay na makita ka... Alam ko na ngayon kung saan ko

namana yung kagwapuhan ko! T^T”

“Mama, gusto kong makita yung kapatid ko... Kahit bago man lang ako

mamatay...”

“Tinanong ako ni Aeron kung pwede daw ba siyang manligaw sakin!

^__________^”

“Akala ko ba infatuations lang yan? Pumayag ka ba?”

“OO! ^________^”

“Tsk. Bawiin mo yun. Wag kang magpaligaw sa kanya.”

“Pag sinabi ko ba kung bakit, maniniwala ka ha?! Eh obvious naman na patay na

patay ka sa taong yun eh!”

“TSSS!! NILOLOKO KA LANG NUN! PWEDE BA, HARUMI!! SUNDIN MO NA LANG

AKO!!”

I have a twin sister???

“Tae! RAIN! NAMUMUTLA KA NA OH!”

“Wait... May naaalala ako... 10 days...”

“HA?! ANONG 10 DAYS ANG PINAGSASASABI MO DIYAN?!”

“Ewan ko sayo! May pupuntahan akong importante. Kung gusto mong sumama,

siguraduhin mo lang na wala kang pagsasabihan ng mga makikita mo.”

“Destiny, totoo pala ang impyerno?”

“Nasa sayo naman yon kung gusto mong paniwalaan na may langit at impyerno

talaga eh. Ang dapat mo lang tandaan eh may lugar para sa mga mabubuting

nilalang pati na rin sa mga masasama. Saka wala namang pipilit sayo sa gusto

mong paniwalaan.”

“Alam mo Ulan, sa lahat ng binabantayan ko na nagkaroon ng sitwasyon na tulad

mo... Ikaw ang pinakagusto ko.”

“Inosente ka kasi eh. Lalaki ka pero madalas isip bata ka. Pero may paninindigan.

Totoo. At kahit nasa alanganing sitwasyon ka na... Nagagawa mo pa ring maging

masaya.”

“RR... Bumalik ka na please? Ayoko ng mag-isa... Natatakot na ko... Bumalik ka

na... Gusto na kitang makita...”

“Hell... It exists...”

“HUH?! Hoy, Rain! Ano bang pinagsasasabi mo diyan?!”

“Tol! Okay ka lang ba talaga?!”

“Wala... Nasisiraan na ata ako ng bait...”

“ULOL!!”

“Kelan birthday mo?”

-April 19-

“MAGKABIRTHDAY TAYO! ^__^”

“RR, you have to face your fears for you to overcome those things. Hahaha.

Mahirap lang sa una kasi nga takot ka pero as time passes by, magiging madali na

lang yan.”

“When I was a child, I used to be afraid of being left alone. My Dad was always

there for me. Siya ang naghahatid-sundo sakin sa school. Siya yung laging kong

kasamang maglaro. Kapag busy siya noon, hindi ako papayag na iiwan akong

mag-isa ng yaya ko. Kahit nung kinasal sila ng Mommy, hindi pa rin nawawala

yun. Hindi ako nakakatulog ng walang katabi pero alam ko na kapag nakatulog na

ko, iniiwan na nila akong mag-isa sa kwarto ko. May time pa nga na I cried in the

middle of the night kasi I found out na ako na lang pala ang mag-isa sa kwarto ko.

Dala-dala ko yung takot na yun hanggang sa maghighschool ako.”

“How did you overcome it?”

“I faced it.”

“I started to face my fear when I entered college. Nung nagdecide akong umalis ng

bahay namin at manirahan mag-isa sa apartment ko. Dati nung mga unang buwan,

I always cry at night. I find it hard to sleep ‘cause I know I’m alone. Pero eto pa rin

ako. Mag-isa. Kinaya ko...”

“Ang ganda no?”

“Sobra. Sana makita ko to ulit.”

“Makikita mo pa to ulit. Basta magtiwala ka lang.”

“Gusto ko kapag nakita ko to ulit, ikaw pa rin ang kasama ko, ha?”

“Basta kapag nagising ka na, ako dapat ang una mong hahanapin!”

“Tingin mo magigising pa kaya ako? Matatapos ko kaya yung mission ko?”

“Maniwala ka sa sarili mo. Alam mo, kahit hindi ko alam kung ano yang mission

mo, naniniwala ako na matatapos mo yan at magigising ka.”

“Thanks. Sana nga magawa ko...”

“Samahan mo ko sa kwarto. T^T”

“Ayokong mag-isa sa kwarto...”

“RR, thank you ha?”

“Sa lahat. Pakiramdam ko kasi ang dami mo ng nagawa para sakin eh. Kaya

salamat.”

“RR, hindi mo naman ako makakalimutan kahit matapos na yung mission mo di

ba?”

“Hinding-hindi kita makakalimutan... Hinding-hindi... Kahit di ko pa matapos yung

mission ko, hindi ka mawawala sa alaala ko... Pangako yan...”

“The 10 days that I gave you to be with Harumi as a ghost... Is actually an

extension of your life.”

“It depends. If she falls in love with you, then yes. She’ll remember everything but

if she doesn’t... She won’t remember you and everything that happened between

the two of you. *snap!*”

“Tuturuan kitang magbake ng cake!!”

“Sige na. Tulog na. Gusto mo bang kantahan pa kita?”

“Gusto ko! Dito ka bilis!”

Siya yung babaeng kinantahan ko...

“Umi, possible bang mainlove ka sa multong tulad ko??”

“Ewan eh…”

“I guess this is goodbye, princess. I’m going to miss you... I love you to this

extent na kinaya kong maging multo na lang para makasama ka...”

“Do you think your mission was successful??”

“No. She never said she loves me.”

“Hahahaha! Dapat ba kapag mahal mo ang isang tao, sinasabi mo agad? Ikaw nga

di ba? Hindi mo sinabi agad kay Harumi na mahal mo siya eh. Rain, maraming

sinungaling na bibig sa mundo. At alam mo kung ano lang ang honest?”

“Ano pala?”

“Yung nararamdaman ng isang tao. Ito oh.”

“You haven’t seen your sister right?”

“Have a happy trip, dongsaeng! ^___^”

Napatayo ako sa sobrang gulat sa mga nakita ko. Tiningnan ko sila Calvin...

“Ano bang nangyayari sayo ha, Rain?!”

“Ok ka lang ba?! Tara na sa ospital!”

“Naaalala ko na... Si Harumi...”

O______O

SI HARUMI??!!

She loves me???

Kaya ba buhay pa ako???

MAHAL NIYA KO KAYA NABUHAY AKO...

“Huy! Gusto mo bang pumunta sa doctor ha??”

“Oo nga! Dadalhin ka na namin don!”

“NO!! SI HARUMI ANG GUSTO KONG MAKITA!!” Saka ako tumakbo pababa ng

hagdan.

Kailangan ko siyang mahanap...

Pagdating sa ground, pinagtitinginan na ko ng mga tao pero I have to find her...

“Harumi, nasaan ka na?”

Tapos may nakita akong pamilyar na mukha sa may entrance ng gate...

“Destiny...”

Nakangiti siya sakin tapos tinuro niya yung exit gate...

Nasa labas na si Harumi???

Tumakbo ako agad nun palabas at dun ko nakita si Umi na naiyak pa rin na naglalakad

sa kawalan...

“HARUMI!!!” Lumingon siya sakin.

O________O

“NO!!!”

Tumakbo agad ako papunta sa kanya saka ko siya hinila at niyakap. Napahinto naman

yung sasakyan na muntik ng bumangga sa kanya.

“FOR GOODNESS SAKE!! ANO BANG INIISIP MO HA?! HOW CAN YOU BE SO

CARELESS?! GUSTO MO PA BANG MATULAD SAKIN HA?!”

I don’t care kung pinagtitinginan na kami ng mga tao...

“RR... *sniff* Sabi mo di mo ko iiwan... Bakit...”

Pinunasan ko yung pisngi niya.

Sa wakas...

“Hindi naman ah? Nandito na nga ako oh. Nagpromise ako di ba?”

Bigla niya kong niyakap kaya niyakap ko rin siya...

“RR... I love you...”

O______O

Napangiti ako ng kusa...

She saved me from death...

She’s the reason why I’m still alive...

“I love you too, Harumi...”

AN EXTRA POV:

@SymphonyMusic

Napangiti ako nung Makita ko na yakap na nila yung isa’t isa. Masaya na sila...

Pero bakit ganon? May mali ba? Bakit? Hindi ba pwedeng maging Masaya na lang sila?

Umalis na rin ako nun at nagsimulang maglakad palayo sa kanilang dalawa...

Bakit ba magulo ang tadhana?

Ang sagot...

Hindi ko rin alam...

Pero lahat ng nangyayari sa isang tao...

Lahat yon parte na ng tadhana niya...

Hindi na pwedeng baguhin...

Maganda man ito o panget, masaya man o malungkot, kailangan mong tanggapin...

Yun ang tadhana...

Bago ka pa mag-exist sa mundo, nakasulat na yon sa isang libro...

Magulo. Masakit sa ulo. Nakakalito.

Rain...

Harumi...

Marami pa kayong haharaping pagsubok. Gustuhin ko man, wala na rin akong

magagawa...

Panigurado, may isang panibagong libro na magbubukas para sa istorya niyo...

Isang libro na nailimbag na bago niyo pa man makilala ang isa’t isa...

There’s only one thing that I will tell the both of you and everyone na nagbabasa ngayon

nito...

THIS IS NOT THE END...

THIS IS ONLY THE START OF YOUR ADVENTURE...

Happy trip!

AKO??

Ako nga pala si Destiny....

--------------------------------------------------------------------------------------------------

SymphonyMusic’s IMPORTANT NOTE:

“WHAT HAPPENS AFTER 10 DAYS??”

Now, you can participate sa story na ito! Hahahaha. For a change, I’m allowing my readers to give their “THOUGHTS” about my story. I want your ideas guys! Gusto kong malaman yung mga bagay na GUSTO NIYONG MANGYARI SA SUSUNOD NA KABANATA NG STORY NA ITO. In short, kayo ang magdedeside ng SEQUEL!

OO! May sequel pa! Hahahaha. :D

Eto po ang hinihingi kong idea mula sa inyo readers...

TITLE suggestions.

SCENES suggestions.

CAST OF CHARACTERS suggestions. (please yung Korean lang. Hahaha. wala pa po kasing cast yung iba kong character. Si HARUMI, RAIN at DESTINY pa lang.)

ENDING suggestions?? <-- It still depends on me. :D Hahahaha.

At kung ano pa na pwede niyong i-suggest! :))

ON-LINE AND OFF-LINE READERS, dito niyo po sa page ko sa FACEBOOK i-post ang inyong suggestions: https://www.facebook.com/SymphonyMusicPage ( Symphony Music :3 ) Sa mismong POLL about sa Series na ito. HALUNGKATIN NIYO NA LANG KUNG DI NIYO UN MAKITA AGAD.

Sana po magparticipate kayo ha? Natutuyo na kasi ako sa idea eh. Saka gusto ko pong malaman yung mga gusto niyo namang mangyari. :D

Push lang natin yan hanggang sa matapos ang SEQUEL okay? :D

WAG KASI KAYONG NANINIWALA DIYAN KAY DESTINY! HAHAHA. Dejoke. :D

SALAMAT SA INYONG PATULOY NA PAGSUBAYBAY! ^___^