O baile diminuto
-
Upload
kalandrakacom -
Category
Documents
-
view
319 -
download
0
description
Transcript of O baile diminuto
María José Ferrada • Sole Poirot
diminutoO baile
Título orixinal: El baile diminuto
© do texto: María José Ferrada Lefenda, 2011© das ilustracións: Sole Poirot Oliva, 2011© da tradución: Xosé Ballesteros, 2012© desta edición: Kalandraka Editora, 2012Italia, 37 – 36162 PontevedraTel.: 986 860 [email protected]
Impreso en Gráficas Anduriña, PoioPrimeira edición: novembro, 2012ISBN: 978-84-8464-782-9DL: PO 510-2012Reservados todos os dereitos
Aos que me acompañaron na escritura deste libro:
Feña e Albert. Rafa. Neus, Anna e Mariana. Clau e Laia.
Nuria e os seus pequenos vagalumes: Ivet e Pau.
E ao meu irmán Matías, que me ensinou a contar contos.
M.J.F.
Á miña avoa, e á súa memoria bolboreta. Á miña nai, á miña botánica-bichánica preferida.
A Leo... polos cricrís de guitarras e outras guarifaifas marabillosas, bandas sonoras dos meus debuxos.
S.P.
De onde saíron os animais diminutos
que atravesan a mañá do xardín,
e agora zoan,
e agora cantan?
Caeron un día calquera do sol?
Ou saíron en fileira do embigo da terra?
De onde saíron eses cabalos minúsculos
coas súas ás e violíns?
Será que un día non eran nada
e despois foron grilos, vermes, bolboretas?
O griloO grilo nun principio non era nada,pero despois foi grilo.E, como era grilo,fixo un violín de madeira,pegouno nas súas costase saíu a coñecer o mundo…
E deu en pensarque o mundo,en troques de ser mundo,era unha orquestra redonda.
Por iso as gotas de chuviafacían clap clap clap.
E o vento,frrrrrrrr frrrrr.
Porque as gotas de chuvia tiñan corazón,e tamén o vento tiña corazón.De aí o seu son.
E daquela, o grilo,que nun principio non era nadapero despois foi grilo,e por ser grilo pegaraun violín de madeira nas súas costas,inventou a súa propia melodía–o cricrí do grilo–.
E marchou contentoa percorrer o mundo.Contento,coma quen escoita o seu corazón…e canta.
A arañaA araña nun principio non era nada,pero despois foi araña.E cando foi araña, pensou que o mundo tiña frío.
Así que colleu o fío e as agullase coas súas oito patas teceu:un sombreiro branco para a moreira–sabía que era a avoa das árbores–,unha bufanda laranxa para a cabaza–cría que ao saír da terraese pequeno sol precisaría abrigo?–.
E a araña, que nun principio non era nada–pero despois foi araña–,viu que o mundo estaba agoraun pouco máis abrigado.E durmiu a sesta da tarde.
E soñouque con la de luz tecía unha estrela,un planetae un sol de retallos amarelos.Soñouque unha araña inmensa e branca–as súas patas eran coma o corazón dun reloxo perfecto–penduraba coma a froitaen cada recuncho do universo.