No interior dalgúns soños
Transcript of No interior dalgúns soños
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
-MA ÁRABRAB-
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 2
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 3
O amor ten a virtude de espir, Non a dous amantes o un fronte ao
outro, Senón a cada un deles ante sí mesmo
(Cesare Pavese)
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 4
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 5
*****
Usuario Fn38: Esta noite, cando o língua do sol comece a
lamer a pel de cinza que hai baixo a saia da lúa, o dedo da
sospeita esquecerase temporalmente da nosa existencia e
durante unhas horas os nosos actos non precisarán de
explicacións nin mentiras.
Usuario Dd27:
Usuario Fn38: Sabes o meu nome, como son, onde vivo..
coñeces todo canto podes saber de min a través de internet,
xa non sei que máis podo facer. Coñézámonos por fin en
persoa e fagamos todo o que as nosas fantasías pídennos
dende a primeira conversa. ¿Qué tes que perder? As veces
penso que estas conversas non son para ti máis que un
pasatempo, e que nunca serán máis que iso, palabras que
algún día perderánse no baleiro do tempo.
Usuario Dd27:
Pese a que todos os días que chateaban aquel home trataba de
convencer a David para que ambos saciasen a fame que invadira os
seus corpos, éste sempre atopaba algún problema, algunha escusa
que impedíalle facelo. Cando comezaban as preguntas cunha única
resposta posible fuxía avergoñado, sen despedirse, incapaz de
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 6
enfrontarse aos medos que non lle deixaban levar a cabo algo que
desexaba dende facía moito tempo. Pero naquela conversa quedárase
sen mentiras ata para enganarse a sí mesmo; el sabíao, e o que
estaba ao outro lado da rede tamén. Nunca antes daquela tarde
houbera tantas preguntas esixindo unha contestación, nunca as
palabras foran lanzadas con tanta precisión ao centro mesmo de todas
as dúbidas, nun punto onde cada golpe é un desafío e a suma de todos
eles a victoria. O medo perdera ese día boa parte da súa fortaleza e o
desexo, sabedor da debilidade do adversario, comezou a gañarlle a
batalla ao temor.
Tres semanas cumplíranse xa dende que coincidiran nun dos
milleiros de chats nocturnos e supostamente anónimos que abundan
en internet, un inxente universo imaxinario no que verdade e mentira
invírtense os papeis para que millóns de persoas poidan vivir todo
menos a súa propia vida. Dende unha primeira conversa baleira e
superficial, na que o que deixaron sen contar foi máis importante que o
que dixeron, a distancia que amordazaba as confidencias foise facendo
máis pequena. Máis e máis. Ata que un día o afastamento
desapareceu por completo e as frases, escritas dende o máis profundo
de dúas saudades compartidas, convertíronse en cadenas de
sentimentos que descubriron a forma de fuxir xuntas das gavetas nas
que permaneceran durante moito tempo agochadas baixo chave. E así
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 7
foi como comezaron a declararse cadanseus inconfesables segredos e
a convertírense cada un no centro das fantasías do outro, porque a
imaxinación é tan marabillosa coma mentireira. Noite tras noite
voltaban de novo a experimentar unha ineludible necesidade de
situarse diante dunha pantalla de computadora que coñecía o sinxelo
código para descifrar as debilidades e miserias masculinas, coma se as
almas fóranlles infectadas por un virus ao que entrar nun ordenador
non lle fora suficiente desafío.
Usuario Fn38: Estou completamente nu agardando que a sal
e auga da túa boca anegue a miña língua, dándolle de novo
voz a todo canto aínda non puiden contarte en persoa. As
máns axítanseme ansiosas contra o meu peito,
golpeándome unha e outra vez para preguntarme cando
poderán coñecer cada unha das liñas que conforman a tenra
tea de araña do teu tacto. Ven esta noite á miña casa e
prométoche que non deixarei nin un só rincón do teu corpo
sen explorar. Sei que estás a desexalo tanto coma min.
Usuario Dd27:
Aquel home tiña razón. Nada devecía David máis que
transformar todas as confesións, valentes só na distancia, en ducias de
homes de carne e oso facendo realidade os caprichos recén
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 8
descubertos do seu sangue. Incluso cando era un corpo de muller o
que tiña espido xunto ao seu.
Unha liña vertical parpadeaba teimosa sobre o reflexo do seu
rostro cando o cabalo salvaxe do corazón comezou a coucearlle
belicoso, convertindo o suor en gotas de fume transparente primeiro e
nubes de vapor condensado despois, pesado coma chumbo ardente
adherido á súa pel. Todo axitouse desapraciblemente e ata o seu sexo
contaxiouse polos embates de cada un dos músculos, erguéndose e
agochábandose coma tormenta de verán, impredecible, cobarde e letal.
Esclavo na escuridade dunha pantalla fría e escura, alguén seguía a
agardar por unha resposta.
Usuario Fn38: ¿a que lle tes medo? Se non es quen de
enfrontarte as túas debilidades nunca poderás alcanzar os
mellores dos soños. Ambos sabemos canto desexas coñecer
o sabor que ten o sexo sen mulleres e só ti sabes canto
ansío eu por amosarcho.
Usuario Dd27:
Usuario Fn38: Nacíches na mesma nostalxia na que
morrerás algún día polo que nunca deixes de facer nada por
culpa doutras persoas, por moito que as queiras, porque
cando a vida non te deixe continuar volverás a estar
completamente só. E na condena desa señardade, culparás
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 9
a todos polos que deixaches de vivir cousas que non
poderás facer xamáis. Non permitas que a covardía
róubeche nin un só segundo máis do teu tempo, porque a
vida é demasiado curta como para non facer hoxe todo o que
soñas facer mañá. De reproches están as tumbas cheas.
Usuario Dd27:
David apurou a última calada do cigarro que agonizaba preso
nos dedos e cando a mirada chegou ao final das frases o fume do
tabaco saíu dos seus pulmóns coma se éstes fosen chemineas sen
apenas tiro, expulsando un fume denso de algodón enmofecido
incapaz de desfacerse no aire. “..de reproches están as tumbas cheas”
David pensou na morte, nese capítulo coñecido da historia de
cadaquén que todos intentan ignorar e néganse en aceptar. Imaxinou o
precipicio no que un día o destino lanzaría o seu corpo inerte,
afundíndoo para sempre nun enorme océano cheo de reproches e
soños sen cumplir. E esa dramática imaxe trocouno todo.
Esmagou o pito sen lume no fondo do cinceiro e decidíu por fin
enfrontarse aos canguelos que ata ese día impedíranlle facer algo que
realmente quería dende había moito. Non quería reproches na súa
tumba e quizáis aquela fora a derradeira oportunidade para liberarse de
boa parte deles. As pálpebras pecháronse durante uns segundos
interminables e na opacidade que envolveuno todo os músculos
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 10
aliáronse co corazón e ambos decidiron arrebatarlle á mente un poder
que non merecía. A sangue é unha escrava que non sempre acepta
ordes e naquela ocasión non as aceptou. O combate xa tiña vencedor.
Usuario Fn38: Non fiques calado, por favor di algo. Non podo
aturar esta incómoda sensación de non saber o que pasa
pola túa cabeza ou o que é peor, de nin tan sequera saber
se estás lendo o que estou a escribir.
Uns habilidosos dedos que antes amosáranse indecisos e
temerosos descenderon veloces cara o teclado e unha tormenta de
chingas de plástico fixo de cada gota unha letra e de cada charco unha
palabra. A densa atmósfera de almidón foise clarexando despois de
cada liña ata que un correúdo estrondo, seco e definitivo, marcou o
momento no que as palabras xa non tiñan máis que dicir. A poza que
formárase na parte inferior da pantalla sitouse xusto no centro, e as
letras antes miúdas fixéranse xigantes, nunha forma na que era era
imposible non observalas.
Usuario Dd27: Non podemos desaproveitar esta noite na
que as estrelas aliáronse con nós para que poidamos facer
realidade as nosas fantasías. Non quero que este día remate
sen antes sentir os teus brazos ancorándose en mín e o teu
sexo nacendo e finando no máis profundo da alma.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 11
A imaxinación ten o perigoso poder de transformar certas
mentiras en necesidade e de roubarlle á realidade todo o seu valor,
actuando ás veces coma unha enfermidade de almas perdidas, que fai
que cando alguén non ten claro cara onde quere ir, sempre vaia ó peor
dos destinos posibles.
No xusto momento no que a tarde fíxose noite decidíuse lanzar
ao baleiro e participar, por primeira vez, nun descoñecido xogo xunto a
alguén do que só sabía con certeza que tiña algo que el estaba a
buscar dende facía moito tempo. Ignorando calquer perigo.
Usuario Fn38: Non agardes máis do necesario e por favor
ven canto antes xunto a min. Fai demasiado tempo que
anhelaba este momento así que non alargues máis estre
sufrimento.
Usuario Dd27: Nunca che faría tal cousa. Nuns minutos
poderemos encher os ocos que as nosas ausencias erixiron
durante unhas noites nas que os soños amenazaron con
afogarnos.
Usuario Fn38: Como biques igual que escribes non sei se
poderei durmir polas noites sabendo que é o corpo da túa
muller o que durme ó teu carón e non o meu. Ven tan axiña
como poidas, que os segundos de espera convírtense a
cotío en horas de castigo.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 12
Usuario Dd27: Esta noite a lúa non será o faro que guía os
nosos soños porque teremos demasiadas cousas que
descubrirnos un ao outro coma para desperdiciar as horas
nas que o sol repousa. Tan só poderemos descansar cando
todo remate.
Usuario Fn38: Por favor non sigas, que con cada palabra
que escribes o meu corpo estremécese ó pensar no doce
que serán teus dedos se son capaces de escribir como o
fan. Se queres coñecer todo o que espero nunca olvides de
min, terás que vir eiquí para facelo, xa sabes onde estou
agardándote. Tan só pídote unha cousa, se non vas a vir,
calqueira que sexa o motivo da túa ausencia, non me digas
nunca máis nada, non volvas a buscarme en ningún chat,
que as palabras teñen a facultade de aumentarlle o
sufrimento aos corazóns que non dan atopado o que tanto
precisan. E ti sabes como erizar por completo o meu corpo
con tan só unha frase. Morro por coñecerte, por afundir o
meu corpo no teu, por sentir como todo o teu ser derrítese na
miña boca. Se de verdade queres coñecerme ven, pero por
favor faino canto antes por que os meus beizos están a
tolear ó pensar no lonxe que están dos teus.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 13
Usuario Dd27: En vinte minutos estarei aí. Quero por fin
descubrir coas miñas mans o que a inventiva construíu co
aire en tantas ocasións.
Usuario Fn38: Agárdote impacente para amosarche todo o
que queiras decubrir en min.
Fin da conexión. O usuario Dd27acábase de desconectar.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 14
*****
� Bos días señorita Lorena –sorprendeulle a voz fría e
arrogante do dono da empresa na que traballaba, situado a
apenas medio metro da súa mesa- tan só roubareille uns
minutos do seu tempo, que xa sei que está vostede sempre
moi atarefada para falar comigo.
� Vaia...perdoe señor Pereiro –farfullou ante aquela
sorpresa, tan inesperada coma pouco agradable- non lle
escoitara chegar. As veces estou tan concentrada en todo o
que teño que facer que non vexo nin que entra pola...
� Si, xa sei –interrumpiulle como de costume, sen agardar a
que os demáis rematasen de falar- ese precisamente é o
motivo polo que estamos nós eiquí -mirou cara atrás e
indicoulle a unha persoa que estaba situada nun tímido
segundo plano que avanzara os metros necesarios para
situarse xunto a el- Preséntolle á súa nova compañeira,
chámase Ana e a partires de hoxe traballarán xuntas neste
despacho. As referencias que temos dela son inmellorables,
polo que estou completamente seguro que ambas formarán
un gran equipo.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 15
O xesto de Lorena trocou completamente despois de escoitar o
que aquel home acababa de dicirlle. As cellas fóranselle arqueando
inconscentemente co paso de cada palabra, afiando a súa mirada e
trocando o seu xesto incial de desagradable sorpresa mal disimulada,
polo dunha sospeita incapaz de se ocultar. Non tiña nin idea de que
estaban a buscar a alguén para traballar xunto a ela e a nova, por
inesperada, non foi ben dixerida. Pasaran xa máis de oito anos dende
que, dentro daquela fábrica, comezara a renunciar a cinco de cada sete
días da súa vida. Millleiros de xornadas cun ceo sen sol que entregara
á idea de que todo esforzo é sempre recoñecido e que todo o sacrificio
sería algún día recompensado. Pero aquela nova derrubou as súas
falsas esperanzas e devolveulle a un mundo no que ao final todo
convírtese en decepción. Sabíase en perigo porque no interior
daquelas paredes descubrira que unha nómina anula as conciencias e
convirte ás persoas en criaturas infames cohabitando un lugar no que
todo acto de boa fé agocha tras de sí un acedo segredo.
Afundida nos cascallos do seu orgullo, atopou neles un recordo
de cando aínda era moi cativa. Hai consellos que unha escoita cando a
vida ten sabor de caramelo que só comprende cando o azucre
desaparece e o doce tórnase en amargo. Un deles dérallo a súa avoa
antes de marchar un día “a bañarse á praia dos anciáns” e non voltar
xamáis. “..a esperanza éche a peor amiga na que podes confiar porque
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 16
cando máis precises dela traizoarache sen compaixón, abrindo unha
chaga que tardará moito tempo en cicatrizar”. Canta razón tiñas –
pensaba mentres na súa mente voltaba a imaxe en branco e negro
dunha velliña a quen as enrugas outorgáranlle unha sabedoría
admirable, e da que tanto lamentaba non poder ter máis que lonxanos
recordos.
Para os idiotas que ansían o falso poder non hai maior pracer
que o de demostrar que son eles quenes deciden os silencios dos
demáis, e aquel home que estaba a declamar o mesmo sermón de
sempre, disfrutaba sabendo que alí dentro, cando el falaba os demáis
tiñan obrigatoriamente que escoitar. Por iso gustáballe tanto o que
había no interior da fábrica e tan pouco o que ocurría fora dela. Pero o
poder e a intelixencia son case sempre conceptos antagónicos.
Inmerso na cegueira da súa estupidez, o señor Pereiro nunca
aprendera que enmudecer as palabras só sirve para encher de cólera
os desexos alleos.
A indignación de Lorena foi aumentando con cada nova mentira
que escoitaba daque perfecto exemplo de fachenda e egoísmo ata que,
completamente irada, lanzoulle unha mirada cargada de carraxe coa
que conseguíu curtar o aire ao seu paso e acusoulle en silenzo dos
embustes que éste estaba a contar. Nos seus ollos podíase ler
claramente un “cala dunha vez maldito farsante que nin ti mesmo cres
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 17
nada do que dis”, recado que o destinatario recibíu pero que decidíu
ignorar. Aínda que nin moito menos esquecer.
Unha vez que Lorena soubo que a mensaxe chegara á dirección
correcta cambiou de obxectivo e dirixíuse cara a muller que dende
aquel día convertiríase na súa nova inimiga vestida de compañeira.
Cando alguén síntese en perigo, loita contra todo o que se lle poña por
diante, sen reparar na xustiza dos seus golpes e ela, convertida en
maxistrada corrupta co brazo de pedra, emitira xa o veredicto sen
necesidade de xuízo. Culpable. A xustiza non precisa de probas para
castigar aos que considera responsables porque baséase nun principio
de imparcialidade no que nin ela mesma coida. Tan só quedaba
poñerlle rostro á condeada, quen a partires daquel intre faría todo o
posible por apropiarse dun posto que tanto esforzo custáralle
conseguir. Buscouna e sitouna no centro do punto de mira, de forma
que fora imposible errar. Pero cando o fixo, todo o seu mundo detívose
bruscamente.
A livianiade deu paso á dramaturxia e a ofensa ao misterio.
Cando observou por primeira vez a face da muller que tiña fronte súa
todo o universo reaccionou do mesmo xeito que a súa curiosidade, tan
desconcertado coma ansioso, tan desorientado coma sorprendido,
vítimas dunha sensación que non sentira antes na vida. As pestanas
que enchían de rabia a súa mirada voaron cara o ceo tan alto coma o
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 18
peso das cellas permitíronlles elevarse e o seu corazón, contaxiado por
aquela estrana sensación, semellou espertar dun largo letargo e
comezou a latexar como levaba moitísimo tempo sen facelo.
Aumentando a confusión de alguén que non tiña claro nada do que
estáballe a suceder.
Aproveitando que naquel intre toda a atención tiña que recaer
imperiosamente no que narraba un trileiro ataviado de contacontos,
puido deterse a contemplar a desconcertante presencia que tiña fronte
súa e confirmar que realmente fora certa a primeira impresión. Estaba
fronte á muller máis fermosa que vira nunca antes. E sabíao con
certeza porque a beleza só pódese medir en función do que fai sentir a
quen a observa. E ela nunca antes sentira algo tan intenso
bambeándolle o corazón.
Un inmenso mar de cabelos, negros e rebeldes como a noite de
San Xoan, estalaban en alegres fogos de artificio, deixando únicamente
ao descuberto a súa faciana de pel de canela, redonda e lisa coma
area que resiste tras o paso das ondas. Nos seus beizos, curvados e
tenros coma pétalos de margaridas, dous incisivos de neve
asomábanse tímidos e expectantes por unha pequena xanela que a
súa carne arqueada semellaba incapaz de pechar. Por detrás das
meixelas, infantís e rosadas coma nubes de algodón, dúas pequenas
orellas de caracola ocupábanse de que nada puidese agochar o que
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 19
sen dúbida máis destacaba dentro de aquel fermosísimo rostro e o que
conseguira feitizala dende a súa primeira mirada, uns sublimes ollos
salgados, enormes e radiantes coma estrelas na máis completa
escuridade. Uns ollos que cando volveu reparar neles, descubríu que
estábanlle a responder coa mesma curiosidade coa que ela estáballes
a observar.
Ambas mulleres fuxiron unha da outra sen saber como ocultar
unha sorpresa que semellaban incapaces de controlar, pero
rápidamente volveron a atoparse de novo porque non hai maior
imposible que o que unha non desexa facer. “Nunca te afastes de quen
che faga sorrir con só unha mirada -volveu a xurdir a imaxe da súa
avoa no medio da escuridade- porque iso é un dos maiores tesouros
cos que a vida pódete obsequiar”.
Mentres iso ocurría, e alleo por completo á magnitude dos
sentimentos que se estaban a manifestar preto del, o señor Pereiro
continuaba a disfrazar de proezas as súas miserias, vítima conscente e
voluntaria das súas infames mentiras. Algo así só conséguese con
moito esforzo, traballando mentres os demáis durmen -afirmaba
vaidoso ocultando que os seus éxitos só comezaron cando, grazas á
política, decubrira o doado que era convertir os cartos públicos en
privados- e por iso nesta empresa sabemos cando hai que entrar pero
nunca cando se poderá saír.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 20
De socato unha coitelada de silencio fixo que os ollos volveran
pestanexar rompendo co halo invisible da complicidade e o xesto
desafiuzante do xerente dispuxo que chegara o momento de retornar a
normalidade ou, polo menos, de aparentalo,
� Encantada de coñecerte Ana. Intentarei axudarche en
todo canto poida -presentouse Lorena lanzando a súa man
dereita polo aire co fin de atoparse coa da súa nova
compañeira nun punto intermedio do espacio que as
separaba. Pero ante a súa sopresa o xesto non foi
respondido
� Perdoa, é que non quixera comezar esta amizade co
mesmo xesto co que os traidores selan os seus pactos –
replicou Ana bordeando o escritorio. Iso é máis propio dos
homes, ¿non cres?. Se non che importa, preferiría dous
bicos, creo que é algo moito máis sinceiro.
A man dereita do xerente afundíuse instintivamente no peto ao
escoitar aquelas palabras, sen que ninguén máis ca el advertira aquela
traizón do seu subconscente. Inconscientemente sentírase acusado
pola sentenza que acababa de escoitar porque sabía que verdade e
mentira estaban na obriga de actuar da mesma forma na súa vida para
non seren delatados. E o que unha das mulleres non aceptara era para
el un xesto tan habitual como o de respirar.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 21
� Si claro, perdoa –contestou Lorena- ás veces no traballo
unha olvídase que por moito que intenten convencernos do
contrario, as persoas non podemos actuar como máquinas.
Despois do segundo dos bicos os ollos rozáronse coa mirada
durante un intre que para ambas convertérase nunha enfeitizada
eternidade. Que para a súa desgracia non lograron prolongar.
� Ben, unha vez feita esta obrigada presentación déixame
acompañala para que firme o contrato e en dez minutos xa a
tes de volta, para que vaias explicándolle cal será o seu
traballo – concluíu o señor Pereiro mentres desaparecía na
escuridade do marco da porta.
A curiosidade non é algo que desapareza cando a infancia
queda atrás e ambas mulleres demostráronno ao espreitárense de
novo, ignorando as palabras do xerente. Precisaban asegurarse de que
todo canto sentiran segundos antes era real e, sobre todo, compartido.
As miradas atopáronse de novo pero xa sen a intención de ocultar algo
que era imposible de facer, coma se xa soubesen que realmente cada
unha delas tiña a verdade que a outra nunca atopara ata aquel día.
Cando Lorena ollou como a súa nova compañeira comezaba a
afastarse, un calafrío percorreu todo o seu corpo, de arriba a abaixo, e
de dentro cara fora. Pregoulle en silencio que non continuara
alonxándose, que se detivera, que dera media volta e achegárase de
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 22
novo xunto a ela. Pero hai cousas que non precisan de son para ser
expresadas. Ana detivo os seus pasos e xirouse de novo, e cando
estaban a piques de compartir certas confesións, o xerente voltou a
impoñer o seu inxusto poder.
� Ana! – inquiríulle a voz grave da soberbia xa sen figura,
incapaz de concebir o que estaba suceder fora do seu
mundo de números, regras e clases sociais - o contrato hai
que firmalo axiña e hai moito que facer así que non temos
tempo que perder. Xa teredes tempo de coñecervos logo.
Hai corazóns que nacen condeados, cegos dende o seu
primeiro latexo e o daquel home era un deles, incapaz de
entender a vida de outra forma que non fora unha eterna
transacción.
� Ata agora – dixolle Ana, sinalando cara o marco baleiro da
porta- seica será mellor que vaia con el se non quero
quedarme xa o primeiro día sen traballo.
� Creo que si -sorríu Lorena – e se non queres comprobar a
rapidez coa que algunhas persoas eiquí dentro cambian as
falsas boas formas polos insultos. Por certo non creas nada
do que acábache de dicir –negou coa cabeza- cada mentira
que dixo foi aínda máis grande que a anterior.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 23
� Non te preocupes que xa sei como son ese tipo de
persoas. Haberá moita xente que o vote, pero a única xente
que confía nos politicos é porque ou ben nos os coñece, ou
coñécenos demasiado -concluíu chiscándolle un ollo antes
de que a súa imaxe tamén desaparecera no mesmo sitio no
que o xerente o fixera anteriormente.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 24
*****
Por fin David fora quen de dar a primeira alancada para levar a
cabo algo que devecía dende facía demasiadas soidades. A súa vida
trocara dende que topara por casualidade na internet as imaxes
doutros homes compartindo os seus corpos masculinos e disfrutando
do sexo sen necesidade de mulleres, descubríndolle unha parte de sí
mesmo que o espeso manto do prexuízo lograra ocultar durante moito
tempo. E que era imposible volver a tapar.
Dúas frases que lera no chat minutos antes estaban a combater
contra os poucos medos que aínda conservaban algunha esperanza de
poder evitar o xiro que tíñalle reservado o destino para aquela noite. A
primeira delas era “..de reproches á vida están a tumbas cheas”, a
imaxe do seu corpo esmagado contras as rochas, tan baldeiro de vida
coma cheo de recriminacións e sen máis oportunidades de poder facer
realidade máis soños forzáballe a aproveitar cada segundo que aínda
restáralle por vivir coma se fose o derradeiro que lle quedara. A
segunda era unha pregunta coa que o home que ía coñecer en pouco
tempo conseguira golpear a súa conciencia e botarlle en cara o
disparate dos seus arrepíos ¿qué tes que perder? - insistía a súa voz
sen voz, saíndo dende un recuncho oculto da súa alma.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 25
� Nada -respostóulle ó seu reflexo, situado fronte del no
espello do cuarto de baño- mañá podo estar morto, sen máis
futuro que o pasado. Ten razón ese tal Fran cando din que a
vida mentres existe, ten sempre que mirar cara adiante,
olvidándose do que deixou atrás -detívose un segundo
cando pensou na segunda parte da frase- e de quen ten ao
seu carón. Un só arrepíntese do que non fai ¿non é iso o que
din? Pois o que vou a facer é algo que desexo dende fai
moito tempo e non tiven o valor necesario ata esta noite. Non
teño nada que perder e si moito que gañar. Hai moito que na
miña vida non existe nada máis que horas perdidas sen
apenas nada que lembrar, de días que desaparecen no
esquecemento un segundo despois de que rematen, dun
matrimonio que non é outra cousa que a convivencia de
dúas persoas que son incapaces de admitir o seu fracaso.
Non quero convertirme no vello do poema de Kavafis, que
mentres durme enriba da mesa dun bar lembra os tempos
nos que foi mozo e confiou nun mañá que nunca chegou. O
espello mirouno con lástima e calou. Pero advertíndolle que
quen cala non sempre outorga.
Acababa de enfrontárase a sí mesmo e saíra vencedor. Por
primeira vez fora conscente de que a vida rara vez outorgaba segundas
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 26
oportunidades e non fuxira agochándose tras ningunha mentira. E todo
grazas aos consellos dun descoñecido que sabía da vida máis que el, e
ensinoulle que a covardía é a linguaxe dos que confórmanse con nada.
Conseguira plantarlle cara a todo canto negáballe a posibilidade de
realizar unha fantasía que sentía necesidade porque advertira que as
únicas cousas que témense son aquelas polas que non se está
disposto a loitar. E non quería unha sepultura chea de lamentos.
Logo das primeiras e cálidas pingueiras as mans camufláronse
por entre o medio da auga da ducha e descenderon por unha pelica á
que conseguiron humedecer tamén por dentro. Os dedos, mudados
uns en acodadeiras e outros en martillóns, situáronse na parte superior
do peito co obxectivo de esculpir unhas afiadas azagaias de pedra que
fincaran no centro de dúas enormes dianas que cubriran as costelas.
Unha vez remataron de perfeccionar cada unha das aristas que
fóranlles encomendadas os tanxeles uníronse de novo en torno a dúas
bonecas de oso que, despois dunha precipitada caída, arredáronse
unha da outra no ombligo para dirixirse a dous puntos totalmente
opostos; un vulto e o outro escuridade, un palpable e o outro oculto, un
diante e outro detrás. Aumentando a presión e temperatura dun líquido
que pasou a mollar máis nos cornechos onde máis complicado era o
acceso.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 27
Os movementos das súas mans lonxe de calmar a gula
aumentaron a intensidade das labaradas, volvéndoo aínda máis preso
da incandescencia do seu sangue. E o lume, que non entende de
valentías, apoderouse inexorablemente del.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 28
*****
Instantes despois de que toda presenza desaparecera engulida
polas fauces demasiado famentas da porta unha estrana sensación de
orfandade invadíu o interior da oficina. E Lorena, vencida e confusa,
desplomouse enriba da cadeira que tiña xunto aos pés.
Ignorando que coa carouba deliñara unha postura case
imposible enriba do coiro pechou os ollos, e tras o manto negro que
cubríuno todo apareceu Ana achegándose de novo ata ela. Pero o
guión da nova escena non era o mesmo que o de antes. No novo
escenario estaban únicamente elas dúas, sen máis miradas cas dos
seus ollos e sen máis palabras ca dos seus silencios. Xa non tiñan por
que respeitar ningunha distancia imposta. E onde os pasos detivéronse
a primeira vez non o fixeron na segunda.
Habitando nun mundo sen segundos, creado so para as dúas, a
eternidade tornouse cómplice e todo parouse excepto elas, que non
podían manterse separadas por máis tempo. Ana achegouse ata que a
distancia deixou de ser tal e comezou a apresar por detrás das orellas
a timidez en forma de lisos cabelos que ocultaban boa parte da faciana
dunha Lorena que, unha vez foi liberada de cada un deles, apoiouse
sobre o leito de pel feito palma e bicou con tenrura a xema do seu dedo
polgar. Ambas souberon nese intre cal era a intención daquel xesto. Os
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 29
beizos convertíronse en doce migalla de pan e achegáronse uns aos
outros ata que aire deixou de separalas. E coma se levaran toda unha
vida facéndoo fundíronse nun delicioso bico, lento, suave e perfecto.
De súpeto un ruído lonxano obligou Lorena a a erguer o telón e
regresar a un mundo que ela sentía tan falso coma calqueira outro.
Abríu os ollos e deuse conta que a escea que acababa de vivir non
ocurrira noutro sitio máis ca no interior da súa imaxinación. Pero lonxe
de entristecerse sentíuse infinitamente afortunada por poder disfrutar
do bico máis fabuloso de toda a súa vida. O corazón pode ver e sentir
cousas que os ollos son incapaces nin tan sequera de sospeitar –
xurdíu de novo a voz da súa avoa- el é o que convirte á vida nun soño
no que as cousas visibles son as menos importantes.
Ergueuse e foise ata o pasillo para albeitar o motivo que
obligáralle a fuxir do seu mundo imaxinario e perfecto, pero a ausencia
foi a única presenza que atopou nel. Maldixo á fortuna e pechou a porta
lentamente procurando facer o menor ruido posible para que aquel acto
pasara desapercibido. Sabía que aquel era o peor curruncho para
seguir con aquel atrevemento, pero precisaba volver ao mesmo
escenario do que tivera que marchar segundos antes porque evadirse
naquel intre non era para ela un capricho, senón unha necesidade.
Tras conseguir baixar de novo o enorme telón negro, comezou a
correr por enriba do esceario na procura do lugar no que tivera que
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 30
deixar a Ana para evitar que os sentimentos non puideran ser
delatados por ningúen máis que elas dúas. Pero non puido ser. Por
máis que o intentou non foi quen de atopala por ningures.
Só aceptou saír de escena cando estivo completamente segura
de que non había ninguén máis que ela enriba dunhas táboas que so
convertíanse en algo máxico cando o espectáculo era compartido.
Entre bágoas comezou a subir a tela laiándose do intre no que
abandonara os beizos de Ana so por medo a que alguén non
comprendera o que ambas sentían.
O silencio e a soidade, as únicas dúas confidentes ás que a
alma nunca é quen de enganar, acudiron veloces en auxilio das
lágrimas coa promesa do próximo retorno da súa nova compañeira.
Pero ese detalle, en lugar de tranquilizala fíxolle trepidar. Temeu que
iso convertérase máis nun castigo que nunha bendición porque sabía
que cando o amor non é correspondido convirte todo nunha condea.
Non hai maior desgraza ca de intentar querer a quen é o centro dos
teus soños e só recibir a súa indiferencia a cambio. Non quería
ningunha representación máis nun esceario deserto.
Suspirou tan forte como puido para evitar que os nervos
seguiran a retorcerlle por completo o corpo. Debía liberarse deles se
non quería que os seus músculos seguiran conxestionándose ata
romperse. Mirou ao seu arredor para comprobar se estaba
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 31
completamente a salvo de calqueira mirada inesperada, e cando
sóubose oculta, estirou os brazos cara o tellado de chapa e berrou en
silencio moito máis forte do que fixera nunca coa voz. E pouco a pouco
comezou a sentir como ía recuperando parte da elasticidade que
perdera temporalmente. Mentres iso sucedía, inconscientemente
comezou a cantar moi baixiño unha melodía que facía anos pensaba
perdida. Sorprendida coa facilidade coa que cada verso era rescatado
do esquecemento, sorríu ao pensar na alma humana coma unha
cadeliña que lembra perfectamente onde enterra cada tesouro para así
evitar que o tempo róubelle parte da súa esencia.
Outro sobresalto esixíulle retornar de novo a un mundo que se
tivera elección, dudaría se voltar ou non. Dous golpes secos petaron no
exterior da porta do despacho reclamando unha resposta. O corazón
entalóuselle súbitamente ao pensar na posibilidade de que podía ser
Ana quen estaba situada do outro lado da madeira. Aínda non sentíase
en absoluto preparada para enfrontarse a aquela situación pero non
tiña máis opcións que deixar que fose novamente o destino quen
decidise a forma na que sucedesen os acontecementos. Empapou a
gorxa para evitar que a voz delatara a presencia dos nervos, corrixíu a
postura enriba da cadeira e deu permiso para que entrara a persoa que
estaba tras a porta. Quenquera que fose.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 32
� Disculpa Lorena, ¿vai todo ben? -preguntou Silvia, unha
compañeira de administración, asomándose polo pequeno
oco que abria co xiro.
� Si, vai todo ben moitas grazas. Non tiñas de que preocuparte
muller.
� E que en todo o tempo que levo eiquí é a primeira vez que
vexo a túa porta pechada e quería asegurarme que non
pasaba nada.
� Non. É que tiven unha chamada persoal e pechei a porta un
segundo -as mentiras máis necesarias sempre aparecen
cando máis precísanse delas. Se non che importa déixaa
aberta, que como a vexa Pereiro pechada xa temos lío.
� Claro -abatíu a folla de madeira ata facer visible únicamente
o seu canto- vou a máquina do café ¿queres algo?
� Pois si, preciso dun pouco de cafeína para aguantar o que
nos queda de día. Agora mesmo vou a buscalo.
Cando Silvia marchou rumbo ao final do pasillo Lorena apoiou a
cabeza no respaldo da cadeira e intentou desfacerse das máximas
pulsacións posibles para así poder ocultar o combate que o medo e a
esperazanza estaban a librar na súa alma. O medo pregándolle fuxir o
máis axiña posible para evitar que ocurrise algo do que arrepentirse
durante o resto da vida. E a esperanza pedíndolle que por unha vez
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 33
deixara que fose o corazón quen decidira a forma de facer as cousas.
Esa sería sen dúbida a opción que aconsellaríame a avoa – pensou
xusto antes de erguerse unha vez máis.
A ilusión sempre pode máis que o medo e a esperanza máis que
o temor. Lorena colleu o vaso do interior da máquina cando ésta
indicoulle que a bebida estaba lista e mirouse no espello que había nun
dos seus laterais para comprobar que o seu peiteado estaba como a
ela gustáballe. Cando volveu para o despacho pasou por debaixo do
reloxo sen comprobar canto tempo quedaba para poder marchar á súa
casa. Por primeira vez en moito tempo non tiña máis presa que os
minutos, porque cando na vida hai unha causa o tempo deixa de ser un
constante castigo.
Aquela mañá, grazas a súa nova compañeira, aprendera que as
cousas máis extraordinarias poden ocurrir nos lugares máis
inimaxinables, porque o espacio xamáis debe condicionar o momento.
Son as persoas e a paixón as únicas que teñen o poder de transformar
algo triste e sombrío, nun curro cálido e marabilloso. E as veces ata un
maldito escombreiro de tempo chamado traballo, no que moitas
síntense condeadas en vida, pode ser un bo lugar no que vivir cousas
fermosas. Tan só dependendo do disposta que estés a permitir que
sucedan.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 34
� O inferno non fai ós demos -pensou Lorena, mentres volvía
de novo a a cadeira- senón que son os demos, os que fan o
inferno.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 35
*****
Xusto despois de que o seu dedo premera o botón do quinto
piso as follas de ferro abríronse sen que ningún interrogante esixira os
motivos da chamada. Non fora preciso porque soamente podía haber
unha persoa en todo o mundo que desexara entrar por aquela porta e
ninguén fai preguntas cando xa coñece as respostas, excepto os
cretinos. Subiu catro escalóns e abriu a porta dun dos dous ascensores
que semellaban agardarlle con certa intranquilidade para, unha vez
dentro, volver afundir o mesmo botón que antes abríralle sen preguntar
a primeira das portas. E despois dun torpe movemento o elevador
comezou a trepar por cada un dos ocos que deixaran libres polo interior
dunha colosal osamenta de formigón.
No interior do cubo de ferros e aceiro no que adentrárase os
segundos foron ralentizándose de maneira exponencial a como o
facían os metros de altura, facendo que todos os detalles que antes
pasaban desapercibidos, ocultos na anestésica velocidade do tempo,
tornáronse de súpeto imaxes moito máis lixeiras cas agullas dos
reloxos. Aínda que David o ignorara esa era a advertencia que a súa
alma elixira para comunicarlle que decidira non continuar adiante na
viaxe. Ao contrario do que decidira o conxunto da materia ela optara
por coller o segundo dos elevadores e marcar tamén o botón co
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 36
número cinco, pero cun signo negativo diante. A traxectoria que ela
elixira estaba situada baixo terra, o máis profundo posible, un lugar
onde non poder ser testigo do que estaba a piques de suceder, porque
cando non se pode evitar que algo ocurra o máis doado é mirar para
outro lado e pensar que non está ocurrir.
Todo canto en calqueira outra circunstancia non significaría máis
que un fugaz traxecto nun ascensor descoñecido, nese intre
transformouse nun cachazudo ascenso no que os pensamentos tiñan
varias oportunidades de repasar as consecuencias das súas decisións.
Agardando a que o tempo recuperase o seu ritmo habitual tratou de
lembrar todo canto sabía do home que estaba a esperarlle tras a porta
do 5ºB ao que non tardaría moito en chegar. Confiando en que todo
canto lle dixera no chat, cando ambos escribiran coa tranquilidade que
da a ausencia de ollos que confirmen a sinceridade das palabras, fose
realmente certo sabía que era seis anos máis vello que el, que
gustáballe o deporte e practicábao a diario, que o tabaco era o maior
dos seus vicios e o cine a súa maior afición. Tamén coñecía que
disfrutaba sendo el quen levaba a iniciativa, facer o amor ao aire libre e
a ser posible con máis dunha pesoa á vez. Sabía que….
Un golpe aínda máis violento que o de inicio marcou o final da
subida e detivo o ascensor no quinto andar. As portas abríronse
bruscamente e unha sacudida de metal retumbou por todo o estrano
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 37
edificio, que semellaba estar totalmente baleiro por dentro. Xa non
había volta atrás. A man dereita empurrou a porta do ascensor e ante
el apareceu unha única porta, soitaria e escura, no que unha cifra e
unha letra indicaban que aquel era o punto de inicio e final das súas
fantasías. Un só arrepíntese das cousas que non fai -repetíuse
mentres petaba por dúas veces na madeira da porta.
Tragou todo o aire que puido coa intención de refrescar a súa
gorxa de terra de Mercurio.A folla comezou a xirar e un rostro moi
delgado, de grandes ollos e aspecto moribundo escudriñoulle tras ela.
� Ola, son David - foi o único que acertou a dicir mentres o
descoñecido seguía a mirarlle con estrema frialdade, coma o
enfermo que desconfía se é a morte quen lle está a chamar.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 38
*****
� Que cedo chegaches -miráronse durante un intre sen
saber se saudarse con algo máis ca un tímido xesto- veña
pasa, non te quedes na porta que o mellor está dentro –
agradeceron en silencio que a derradeira das frases
axudáralles a esquivar certas dúbidas incómodas. A cea está
case lista así que dame un minutiño que a saco do formo e
xa falamos con calma. Mentres ponte cómoda, estás na túa
casa ¿vale? –díxolle a voz de Ana dende o interior da
cociña.
Lorena pechou a porta da entrada e dirixíuse cara o comedor
mentres comezou a percorrer, con infantil curiosidade, cada detalle do
lugar no que acababa de entrar. A harmonía era a enorme lámpada
que enchía de luz o interior dunhas paredes nas obxectos de diferentes
pobos e civilizacións lucían orgullosos en cada un dos rincóns, creando
un lugar perfecto no que a diversidade de culturas manifestábase como
unha enorme riqueza. Tras liberarse da cálida aperta do abrigo un
guerreiro do exército de Xian reclamou a súa atención para advertirlle,
co xesto desafiuzante de terracota, que a morte non e nunca motivo
suficiente para rematar co combate. Ao carón da figura atopábase unha
enorme estantería repleta de libros, cada un deles máis antigo co outro.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 39
Virginia Woolf, Margaritte Duras, Rosalía de Castro, Jane Austen...
conformaban unha selección dos mellores libros xamáis escritos polas
almas que tentaron e conseguiron plantarlle cara á fugacidade da vida
a través das letras. No estante superior, como non podía ser menos, a
fermosísima figura dun gato de alabastro cun xeroglífico exipcio
gravado no seu lombo vixiaba sublime e maxestuoso dende a súa
atalaia. Fora da estantería, no anaco de parede que separaba a ésta
da xanela, colgaban media ducia de fotografías en branco e negro, nas
que a través delas podíase intuír a particular visión que Ana tiña da
historia. Na primeira das instantáneas, situada á esquerda da fila
superior, a Torre Eiffel fachendeaba a súa fermosa desnudez de ferros
e inxenio, coa cidade máis fermosa sobre a face da terra ás súas
costas. A carón súa aparecía a Sagrada Familia de Barcelona, a
sublime creación coa que Antoni Gaudí conseguira demostrarlle á vida
que aos grandes xenios nada pódelles separar da súa obra ata que
ésta faise realidade, nin tan sequera unha conspiración sobre as vías
dun tranvía. Máis a dereita un ancián Dalí peinaba presuntuoso os seus
escasos e expirantes bigotes reivindicando con aquel xesto que os
anos nunca poden empregarse coma razón para deixar de ser un
mesmo. Na fila inferior o rostro de Einstein aparecía como a imaxe
situada máis a esquerda, onde se non, ensinando a súa língua de neno
traveso que nunca deixara de ser, mofándose de todos os ignorantes
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 40
que quixeran deterlle sen conseguilo. No centro Charles Chaplin
aparecía vestido de dictador, reivindincando o humor coma unha arma
que aínda que non poida matar, si pode chegar a ferir tanto coma a
pólvora dunha bala. Para finalizar, Virgina Woolf posaba coa mesma
agonía nos ollos ca que deixou para sempre nas novelas mirando cara
un baleiro que so foi quen de encher cos cantos rodados dun río,
Completamente feitizada baixo o influxo da sorpresa continuou
percorrendo cada un dos tesouros que tinguíano todo de maxia e que
lle estaban a ensinar o diferente que é a vida cando os pes transitan
por un chan que non queima, no que esváese a persistente necesidade
de fuxir que convirte a vida nunha extenuante carreira. Cando alguén
decide facer realidade o máis grande dos seus soños a existencia
convírtese nunha fermosa viaxe cara un destino ao que é imposible
non chegar. E comezaba a pensar que o fin do seu traxecto tíñao
diante dos ollos. Pero aínda que todo alí dentro semellaba perfecto,
algo creado especialmente para ela, había algo descoñecido que lle
estaba a inquedar profundamente. Unha insólita sensación de que moi
preto había alguén que levaba moito tempo agardando pola súa
chegada.
Indagou por todo o salón na procura do lugar onde puidera
agocharse o culpable daquela estraña intuición e cando observou o
enigmático lenzo situado enriba dun diván estivo completamente
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 41
segura que era aquel o punto exacto onde emanaba tal forza. Avanzou
coa idea de dar os pasos necesarios para poder contemplalo en toda a
súa magnitude pero foi completamente incapaz de deterse ata estar tan
preto del coma para poder mesmo tocalo coa punta dos dedos.
Desconcertada ante a súa extraordinaria beleza e fascinada pola
enorme tenrura que transmitía nada puido facer para evitar que as
máns comunicáronse co lenzo e convertíranse en brochas debuxando
por segunda vez cada un dos trazos. E conforme o facían ían
descubrindo unha pequena parte do misterio que agochábanse baixo a
pintura. Ata que todo foi desvelado. Os trazos tornáronse figuras. E as
figuras corpos con rostro.
Os ollos de Lorena esbouraron nunha choiva de cristais
esnafrándose contra o chan cando observouse a sí mesma,
completamente espida, xunto aos beizos doutra muller, representando
a danza dos cisnes nas augas do paixón. Recoñecía a esperanza
daquela mirada, o tremor daquelas máns, as curvas de cada peito, o
motivo de cada ferida... recoñecía como seus cada un dos detalles alí
representados, dos que ningúen máis que ela sabía, porque sempre
fixero o que fora necesario para ocultarllos aos demáis. Ou polo menos
iso pensaba ata aquela noite.
Todo dentro daquel cadro era perfecto, pura poesía, a imaxe
máis sublime de amor que vira nunca. E laiouse porque a súa vida non
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 42
puidera convertirse naquel lenzo espléndido e perfecto, en lugar do
esbozo no que convertírase dende facía tanto tempo.
� Lorena – sobresaltouse ó escoitar a voz de Ana
chamándolle dende o interior da cociña -¿pódesme axudar
un segundo eiquí?
- Claro que si, vou axiña.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 43
*****
� Por fin chegou o momento de coñecernos en persoa –
festexou a silueta dun esqueleto con fíos xurdindo no
contraste da escuridade que había por detrás da porta.
Houbo días nos que mesmo temín que isto non sucedese
nunca.
� Si -respostou David xélido ao comprobar que aquel home
que tiña no centro dos seus ollos nada tiña que ver coas
fotos que recibira no seu correo electrónico- supoño que isto
é a demostración de que non sempre as cousas suceden
como e cando a un gustaríalle.
� Pois alégrome que o nosos destinos coincidan por fin
nesta noite. Veña entra –colleuno forte do brazo e
empurrouno cara adentro- vai sentando onde queiras
mentres poño algo para beber. Espero che guste a cervexa
porque é a única bebida que hai nesta casa.
Un biosbardo situado ao fondo do pasillo estreito e escuro
indicoulle o punto final dun traxecto que tras cada paso convertíase en
precipicio, convertindo calquer arrepentimento en sentenza. Presos do
terror os pes avanzaron sen convencemento ata que unha intensa luz
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 44
convertíu o negro en cegueira e unha densa auréola de fume tinguíu a
vista de irrealidade.
Un intenso e noxento cheiro a tabaco comprimíu de súbito o aire
dentro dos seus pulmóns, que non tiveron outra opción que tragar un
veleno que os transportou ata unha estancia na que o mesmo demo
semellaba ter a súa morada. Deambulou no medio dunha atmósfera
fedorenta camiñando por un chan sementado dun caótico desorde ata
que un balancín de ferro dirixíulle ata o exterior dunha enorme xanela
na que un vello tranvía avanzaba veloz a través dunhas vías de arena
mollada ateigadas de corpos sen vida. David tremeu de medo ao ver
aquela imaxe e buscou desesperado unha porta pola cal fuxir daquel
pesadelo no que convertírase todo. Pero a porta desaparecera e no
seu lugar un sofá, completamente destrozado, convidoulle a que
sentara e agardase. Porque para fuxir era xa demasiado tarde.
Nun estado de semi-shock os reproches e os incómodos
interrogantes comezaron a estouparlle contra o estómago coma se
fosen artefactos pirotécnicos nunha noite de inverno, mollados pero
moito máis perigosos. So e sen posibilidade de desfacer nada,
recoñeceu a inmensa estupidez que cometera ao dirixirse xunto a un
descoñecido, ignorando que ademáis de home tamén podía ser diaño.
Uns lonxanos xemidos interromperon as reprimendas
autoinfrinxidas e obrigáronlle a enfocar toda a atención cara un
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 45
televisor onde comezábase a proxectar unha das escenas que o
levaran a aquela situación. E como pez dez segundos despois de
imaxinarse na peor das situacións, a temperatura rápidamente disipou
calqueira indicio de temor. O xeo comezou a escacharse.
As poderosas mans dun home terriblemente musculado
suxeitaban con forza as pernas de arame dun fráxil adolescente
convertido en inocente enredo, no que un diaño perverso soterraba
unha e outra vez unha enorme daga de chocolate. O mozo de trapo,
coa mirada absorta no máis profundo do abismo, semellaba incapaz de
resistir o escarmento que estaba a recibir e descompoñíase cada vez
que as súas cachas esnafrábanse contra quen estaba a baldeirarlle a
alma:
� Velaiquí tes a túa cervexa –ofrecéulle por sorpresa unha
man da que non advertira a súa chegada. Polo que vexo
temos uns gustos do máis parecidos –rematou cun sorriso
ben pouco inocente.
� Grazas – respostou David sen desviar a mirada da
escena que conseguira roubarlle todo o protagonismo ao que
sucedese fora dela.
Enriba da cama compartida ata ese intre por dous apareceu un
tercer convidado cun agasallo ante o que ninguén reaccionou con
sorpresa. Rápidamente situouse xunto á cabeza de alguén a quen a
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 46
ausencia de forzas conseguira arrebatarlle a mirada pero non os
beizos. E iso foi o único que precisou para facer desaparecer a nova
ameaza en cuestión de segundos.
O poder da imaxinación de David nese intre era tal que mesmo
lograra evadirse da súa propia existencia, ignorando a quen tiña en
realidade ó seu carón. Mentres ollaba cara aquelas arrepiantes bestas
embutindo a un mozo cos seus enormes sexos, os espellos das
neuronas devolvíanlle a imaxe a sí mesmo situado no medio de dous
deños con corpo de home, cun cento de negras sombras entrando e
saíndo do seu corpo, queimándolle as entrañas. Podía experimentar a
calor das faíscas que voaban na pel vermella despois de cada unha
das lapadas e o poder dunha forza esmagándolle as nádegas, unhas
contra outras.
� Vaia, semella que che está a gustar o que ves -asustoulle
a voz de Fran susurrándolle no oído xusto antes de comezar
a separarlle cada un dos botón da camisa.
Aceptando o papel de trebello na escena que comezara a
rodarse sen cámaras nen metraxes, David pechou os ollos e mesturou
realidade e fantasía no laboratorio da inventiva para poder supoñer que
as máns de home que estaban a espirlle por primeira vez eran as
dunha das bestas que vira e sentira no televisor. E pasou a convertirse
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 47
nun mozo de apenas vinte anos, loiro e delgado, disposto a deixarse
castigar por tantas bestas coma quixeran compartir o seu segredo.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 48
*****
� Non sabía que cociñar era outra das túas aficións.
Déixasme abraiada con cada nova cousa que descubro de ti.
� Grazas Lorena pero creo que iso é máis mérito teu que
meu. Ti sempre me ves coa mellor das túas olladas e así é
difícil facer algo mal.
� Non digas parvadas falo en serio. Dende que te coñecín
non deixas de sorprenderme. Aínda que eu intentara facer a
metade das cousas que ti fas non faría ben nin tan so unha
delas. Así que non agardes a que te convide a cear se teño
que cociñar eu, que despois disto non quero decepcionarte-
comezaron as dúas mulleres de novo a rirse.
� Nada diso, non me veñas agora buscando motivos para
non volver a cear comigo que iso vaiche resultar imposible -
ambas mulleres miráronse sen dicir nada. Veña propoño un
brindis –dixo Ana mentres collía a botella de viño para
encher de novo as copas. Hoxe es ti a convidada así que
esta noite tócache decidir o motivo deste noso primeiro
brindis.
� A ver.. - dubidou mentres certos sentimentos pedían a
palabra contaxiados pola doce calor do viño- xa sei,
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 49
gustaríame brindar pola cociñeira, para que me convide
todas as noites a cear xunto a ela – as miradas buscáronse
cando foron conscientes do que unha dixera e a outra
escoitara pero sen a convicción precisa para atoparse-
sempre e cando cociñe ela claro. Ambas esmendrelláronse
agochando baixo o manto das risas que eran outras as
palabras que estaban a latexarlles forte no peito.
Cando Ana entrou na cociña e sóubose novamente oculta
apoiou as costas contra a porta coa intención de que ninguén máis
puidera pasar. Non podía deixar de pensar no que dixera Lorena cando
o son dun bico de vidro procedente da Chequia convencéralles do
dodado que sería dacer realidade o desexo de cear xuntas todas as
noites. As burbullas rosadas que bulían polo interior das súas veas
aumentaron a intensidade dos estoupidos e as consecuentes ondas
estábanno a expandir todo ao seu paso, aumentando aínda máis a
temperatura do seu corpo. O viño ten o poder de outorgar o valor
preciso para dicir todo canto alguén oculta por medo pero que non
quere seguir calando por máis tempo. E Ana sentíase incapaz de
silenzar por máis tempo tanta paixón, porque o corazón xa non deixaba
asoballarse. Quizáis organizar aquela cea non fora tan boa idea como
pensara nun principio.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 50
Sempre hai unha canción para cada intre especial e Lorena
dirixíuse cara a estantería na procura da que alguén compuxera para o
marabilloso momento que estaba a vivir. Explorando a extensa
colección de vinilos un deles erixíuse como a elección perfecta, unha
xoia que ela mesma tivera anos atrás e condenara ao esquecemento
que o esmaga todo ata facelo desaparecer. Coma tantas outras cousas
–pensou.
Cando a realidade é quen de seguir o ritmo das partituras a
música é unha caixa máxica que ao abrila enche a vida de maxia.
Situou a agulla do tocadiscos enriba do surco sen son que precedía a
canción número catro e agardou a que o son do piano dera entrada ao
fermoso poema que unha cálida voz de muller convertira en canción.
� Ana ¿imaxínaste cómo sería a vida sen música? –
preguntou Lorena dende o salón.
� Nada. O mesmo que sen amor –calou sen atreverse a
contestar, aínda presa na porta dos seus medos.
� ¿estás ben? – estrañouse ao non recibir ningunha
resposta.
� Si perdoa – separouse rápidamente da porta. Disculpa
non che escoitara, que estaba a preparar o café. Agora
mesmo saio.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 51
Coa cantiga grafiando fermosísimos versos de voz no aire
Lorena volveu a achegarse ata o cadro para comprobar se o que ollara
nel antes da cea seguía tal e como ela o deixara. E así foi. Cada
segredo permanecía tan á vista como cando as máns aprenderon a
forma de descubrilos. Alonxou a man ata rozar o punto no que os seus
beizos uníanse cos da outra figura que aparecía e preguntouse como
fora posible que alguén conseguira plasmar con tanta perfección ese
instante no que un bico faise eterno e imposible de esquecer. E
mentres disfrutaba da fascinante creación situada diante súa pensou
na inmensa sorte que ten o ser humán de poder plasmar, a través do
arte, un só dos segundos dunha vida que sábese efímera.
� A min tamén encántame ese cadro – sobresaltouse ó
escoitar a voz de Ana ó seu carón.
� Vaia susto acábasme de dar ¿quéresme matar ou qué? -
sorríu antes de golpear sen forza no hombreiro a Lorena.
� Perdoa, non quería asustarte, pero pregunteiche dende a
cociña se querías azucre co café e coma non
contestaches....algo tiña que facer para que volveras ó
mundo real -díxolle chiscándolle un ollo mentres situábase
xunto a ela, enfronte daquel lienzo- ¿é fermoso verdade?
� É incrible. Nunca vira nada tan estraño e fermoso á vez,
¿quen o fixo?
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 52
� Pois nunca puiden saber con certeza se o nome real era o
de Imshri Oldhra que aparece na sinatura da parte interior.
Tróuxeno fai un par de anos dende Tiruchendur, unha
fermosísima vila costeira situada ó sur de India. ¿Estiveches
algunha vez na India?
� Non. Sempre soñei con facer unha viaxe ao redor do
mundo, e coñecer outros lugares, outras culturas, outra vida
que non fora esta, pero é un de tantos soños que nunca farei
realidade. Por moita tristeza que me supoña recoñecelo levo
demasiado tempo sen coñecer máis mundo ca o do maldito
traballo.
� Pois tes que ir, en serio é un lugar incrible, un país que
todas deberiamos visitalo polo menos unha vez na vida.
Sobre a persoa que pintou o cadro onde o merquei díxome
que non me podía falar sobre ela porque de facelo
buscaríase innecesarios enemigos e a comida de toda a súa
familia dependía da prudencia coa que fixera as cousas. O
único detalle que atreveuse a desvelar foi que nacera nun
lugar no que os ánxeles eran salvaxemente axustizados
polos demos e que ese fora o motivo da súa prematura
morte. Durante os días seguintes pregunteille á xente que
estaba comigo no campamento pero aínda que intuín que
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 53
incluso algún deles coñecéranna incluso persoalmente,
ninguén estivo disposto a contarme nada sobre a súa
historia. Ata que un día, mentres camiñaba a uns quilómetros
da vila achegáronse ata min dous homes que advertíronme
que se non deixaba de facer preguntas estúpidas regresaría
ao meu país dentro dunha caixa de madeira. Son das que
pensan que a verdadeira finalidade das amenazas son algo
máis ca advertir dun perigo así que dende aquel día non
volvín mencionarlle o cadro a ninguén –detívo o seu relato
para poder beber un pouco da copa que tiña nas mans.
� Pero xusto antes de marchar, cando estaba a recoller
todas as miñas cousas achegouse ata mín unha moza moi
cativa, de apenas uns doce ou trece anos e, baixo
xuramento de non comentalo con ninguén ata que saíra do
país, descubríume o motivo de tanto medo. Quen puxera
data e hora á súa morte era unha das persoas máis
poderosas do país. Coma se a nena tivera a historia gravada
na mente dende facía anos díxome que quen pintara o cadro
soamente puidera facer outros tres e que dende o primeiro
deles, no que aparecía a imaxe dunha muller morta ós pes
dun home coas mans ensanguentadas rodeados por media
ducia de bestas con xesto de satisfacción, a súa obra tivo tal
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 54
repercusión que mesmo chegaran xentes de outros países
preguntando por quen creara unha obra titulada “non hai
animal máis perigoso ca un home que síntese inferior a unha
muller”. Para poder pintar o maior número de cadros posible
decidira vendelos só a mulleres que viaxaran soas á vila,
pero a fama do seu primeiro cadro e os estranxeiros
preguntando por ela convertiran a súa obra nunha efémera
conta atrás. Seguíu pintando mentres tivo mans para facelo,
aínda que o tivera que facer ás costas dun marido co que
casáranlle en contra da súa vontade cando tiña catorce
anos, ensinándolle moi cedo que o amor, na súa terra, non
era cousa de príncipes e doncelas. Cando este descubríu
que a súa cativa muller era a autora duns cadros que el
nunca ollara pero polos que moita xente estaba disposta a
pagar moitos máis cartos dos que el gañaría traballando toda
a vida, escenificou a primera das catro obras que a vida
permitíralle facer. Fixo en dezasete anos de vida máis do
que faríamos a maioría de nós en mil. Esa é o que diferenza
aos que non deixan fuxir nin un só segundo da súa
existencia do resto, en que saben que cada intre, por escaso
que sexa, ten unha finalidade, unha razón. Todos temos un
camiño que percorrer, máis curto ou máis longo, pero a
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 55
maioría de nós co paso do tempo ralentizamos o camiñar,
ata deternos completamente, renunciando ademáis da
pasaxe tamén a continuar buscando os nosos soños. Eles
non, eles nunca desisten do seu destino, eles nunca
detéñense por nada, porque saben que na vida os segundos
van cara atrás, non cara adiante.
Os ollos de Lorena contemplaban o cadro con aínda máis
fascinación que antes, imaxinando todo o sufrimento que Imshri tivera
que pasar mentres pintaba ás costas dun home que sabía algún día
sería o seu verdugo.
� Este foi o cadro co que rematou o que se propuxera. Como
poder ver tan só aparece o azul, o vermello e o negro. A cor
azul representa a esperanza dos soños que inicialmente
cúbreo todo pero que tras o paso dos segundos semella
diluirse tornándose blanco. A cor vermella representa á
esperanza da vida e do amor, que tan só unhas poucas
pinceladas é quen de atraer toda a atención e avivar a forza
do azul que o rodea volvéndoo máis intenso. E xa por último
os finos trazos negros, fráxiles en apariencia pero
poderosos e inquebrantables, representan os medos, esa
parte da vida que todos sentimos, en maior o menor medida,
cando procuramos facer todo canto anhelamos. Esta imaxe
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 56
representa iso, o segredo que todas gardamos moi adentro e
rara vez confesamos, o soño polo que estaríamos dispostas
a dalo absolutamente todo pero que ás veces non nos
atrevemos, polos motivos que sexan.
Ambas mulleres permaneceron en silenzo fronte ó cadro sen poder
dicir nada.
� As veces paso horas observándoo. E estaría toda a vida
facéndoo se iso fora suficiente para facer realidade a imaxe
que vexo nel - As palabras detivéronse mentres a música
seguía poñéndolle a melodía a aquel intre no que dous
camiños semellaban a piques de unirse.
� ¿pódoche preguntar qué é o que ves ti? -preguntou
Lorena sen pensar se aquel era o mellor momento para facer
semellante pregunta.
Ana bebeu dun sorbo todo o café que tiña nas mans e xirou ata
ponerse de costas ao cadro, sen saber se realmente debía ser sinceira
ao contestar ou non.
� Perdoa, non debín facer esa pregunta -reaccionou
Lorena temendo as consecuencias da súa ousadía. Iso é
algo moi persoal como para confesarllos a alguén que
coñeces dende fai só un par de semanas....Perdoa, fun unha
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 57
estúpida, non sei en qué estaría a pensar, olvídao por favor,
non era a miña intención incomodarte, de verdade.
O corazón de Ana sentiu descarrilar xunto co resto do seu corpo.
Desexaba contarlle a Lorena o que vira naquel cadro dende o primeiro
día pero non atopaba o valor necesario para facelo. Non é doado falar
de sentimentos cando non estás segura de se éstes van a ser
correspondidos porque o amor é como o aire que respiramos, cando
non enche, baleira. Desviou por primeira vez a mirada do cadro e
buscou os ollos de Lorena, que en principio non deu atopado.
� Non pasa nada ¿de verdade quérelo saber? –asegurouse
situándose fronte a Lorena.
� Os soños son algo que só pódense compartir coas
persoas que consideras realmente especiais. E nada
gustaríame máis que ser alguén moi especial para ti.
� Dende que te vin na oficina souben que eras ti a persona
que dende o primeiro día ollei xunto a min neste cadro -
detívose un instante no que as súas palabras semelláronse
pintar de negro- e cando non estou contigo, cando veño do
traballo e sei que non poderei escoitar a túa voz ata que o
sol volva a saír ao día seguinte, intento encher o baleiro que
deixa a túa ausencia contemplándoo, imaxinando poder
facer algún día contigo algo tan fermoso. O que vexo nese
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 58
cadro é o que máis desexo na vida. E o que máis desexo na
vida é amarte.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 59
*****
Os pezóns traspasaron o tecido da camisola, erizados e
aceirados, cando por primeira vez o desexo doutro home conseguira
ceivar todos os abrochos do seus ollais, facendo do pantalón un
acordeón de cartón entonando unha áspera melodía nos nocellos.
Sabedora da súa victoria, unha man dirixíuse cara o epicentro onde as
faíscas convertían a carne en ferro e buscou algún oco a través do cal
acceder ao tesouro que inxustamente fóralle confiado. Cando deu por
fin coa creba introducíuse veloz e sacou á superficie á primeira das
súas vítimas.
� Por fin chegou o intre de poder embriagarme co sabor da
túa pel. A partires de agora o teu corpo será meu, e para
sempre -David asentíu sen apenas facer caso do significado
real das palabras que apenas escoitara.
Un laio apenas imperceptible debido á intensidade dos xemidos
procedentes do televisor fuxíu pola xanela cando a man de lume
comezou a estirar e encoller lentamente a casca de pedra dun dos
sexos, que fixo que mesmo o aire contaxiárase pola cadencia do
mecánico movemento axitándoo todo.
� Todo canto aínda tes enriba do corpo sobra. Só preciso
da túa desnudez para descubrirche o que viñeches a buscar
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 60
en min. David non o dubidou e obedeceu rápidamente. Tirou
cara arriba da chambra e cando aínda non conseguira
liberarase totalmente dela unha língua comezou a escalar as
agrestes montañas que formáranselle no peito. Os
acontecementos semellaban aumentar de ritmo a unha
velocidade á que os pulmóns xa non eran quen de seguir.
� O sabor da túa pel é moito mellor do que imaxinaba, doce
como a mel e profunda coma a menta.
Un repelente cheiro a nicotina comezou a emanar a través duns
afamados poros convertidos en pozas que abríanselle famentos no
medio dun enorme océano de sensacións no que todo o que non fora
alimento carecían por completo de relevancia.
Ser vítima non sempre significa facerlle un xuramento á morte
polo que aínda que continuaba a mercé dos bambeos do pracer David
foi quen de deixar de ser un simple espectador e modificar lixeiramente
o guión. Ansioso por descubrir cada un dos detalles daquel home do
que non lle interesaba coñecer máis cousas ca o seu esmirrado corpo,
estirou a man e repetíu o mesmo movemento que olláralle facer ao
mozo do salón cando apareceu o segundo dos convidados.
� Vaia, pensei que non te decidirías nunca –arqueou o
corpo para que David puidera alcanzar todo canto quisexe.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 61
� Eu tamén devezo por coñecer a que sabe a túa pel - dixo
ocultando que aínda que non o comprobara si intuíra o
rancio do seu gusto.
� Pois non sei a que agardas - Fran sacou o seu lado máis
perverso e coa malicia movéndolle as cadeiras axudou a
realizar unha tarefa sinxela que os nervos dun principiante
volvera imposible. Podes probar todo o que queiras de mín.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 62
*****
Dende o primeiro encontro todo cambiara nas súas vidas,
incluso a fortuna. Ambas sabían que todo o afecto que había entre elas
non podía permanecer calado por máis tempo e por esa razón
decidiran cear aquela noite xuntas. Fora a mellor escusa que se lles
ocurrira para poder estar completamente soas compartindo un lugar
onde poder ser francas unha coa outra. E por fin sucedera algo que
remataría coa cruel agonía de non saber se o motivo da escasa
distancia que había entre elas eran os medos ou as dúbidas, cousas
totalmente contrapostas cando fálase de amor.
Lorena non soubo como reaccionar despois de escoitar unha
declaración de amor moito máis fermosa da que xamáis puidera soñar.
Fantasiara moitas veces con aquel instante pero nunca pensara no que
faría se algún día chegaba. E chegou. E mentres buscaba a forma de
poñerlle letra á música dos sentimentos Ana agardaba impaciente por
unha resposta, un xesto, unha mirada, un sorriso, unha palabra... algo
que rompese co peor dos castigos cando alguén confésalle a quen
ama todo canto sinte.
� A imaxe que eu vexo é o soño que teño dende que
convertiches o que durante anos foi folla en branco no máis
perfecto dos lenzos que pensara imposible de pintar – o corazón
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 63
arredárase por fin de todo o medo logrando dar voz a todas os
latexos. Sempre pregunteime por qué dende nenas deixamos de
sexa o da vista, o máis egoísta e mentireiro dos nosos sentidos,
o único que poida disfrutar das mellores cousas que ten a vida –
achegouse de novo ata o cadro. Pero contigo todo é diferente -
os dedos comezaron a agarimar a imaxe da outra figura que
aparecía xunto a ela. O teu pelo, o máis extraordinario dos
poemas escritos por ninguén, que logrou rescatar do
esquecemento unha alma tristemente condeada nun mundo que
sen ti nunca tivo sentido. Os teus fermosos ollos azuis, donos
dunha mirada limpa e clara na que é imposible ocultar nada. As
túas mans fráxiles e tenras semrpe mostrándome o mellor dos
vieiros posible….e os teus peitos, tímidos e sinceiros como os
teus beizos, coma a túa voz, coma a túa alma. Non te imaxinas
cantas veces soñei con esta imaxe, co teu corpo completamente
espido xunto ó meu, facéndome o amor e facéndome sentir a
muller máis afortunada do universo.
Os ollos de ambas mulleres uníronse de novo, pero as miradas xa
non eran as mesmas. O amor despoxárase das absurdas carautas nas
que agócharase por medo a non ser correspondido, ou o que é peor, a
ser menosprezado.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 64
� Dende o día no que coñecinte non deixo de pensar en
como sería poder bicar algo máis que as túas meixelas e poder
acariciar outra pel que a da túa ausencia.
Os segundos sen voz deixaron de ser, dende ese intre,
taciturnidades sen resposta. As mentiras perderan todo sentido porque
ambas confesáranse a maior das verdades.
� As veces dubidei do que transmite este cadro porque
houbo momentos nos que perdín a esperanza de que existiras
noutro sitio que non fora dentro da imaxe máis fermosa do
mundo. Pero agora xa sei que existes, e non te imaxinas o
afortunada que síntome de que estés agora eiquí.
A vida tíñalles reservado para aquela noite o mellor dos regalos e
non puideron deixar pasar máis tempo para comezar a disfrutar del. As
mans fondearon nas cinturas achegándoas ata unha distancia na que
era imposible separarse, formando unha soa mirada en forma de lúa,
grande e cálida. A lonxanía entre ambas foise facendo cada vez máis
pequena, máis e máis, durante uns intres de baleira agonía nos que a
fame apoderouse das línguas ata deixalas completamente secas. Ata
que distancia convertíuse finalmente en contacto, o temor en ilusión, e
o frío en lume.
O corazón de Lorena estoupou en mil pedazos ao sentir por
primeira vez o sabor duns labios de mel cinguíndose nos seus e unha
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 65
língua de caramelo enchoupándoa da máis doce das realidades. A
suave fragancia de cereixa que sempre fora lonxano consolo volveuse
delicioso osíxeno, emborrachándolle a boca dun placer sublime
imposible de saciar. As epidermes quebráronse, os corpos fundíronse e
os sexos comezaron a buscarse.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 66
*****
Os dous homes chegaran ao punto a partires do cal sobraba
todo o que non fora pel enriba dos seus osos e por iso decidiron
despoxarse de todo canto puidera ocultar algo nos seus corpos. E
conforme iso sucedía, as diferenzas entre ambos tornábanse cada vez
máis evidentes.
David era o máis alto e forte. Nos seus ombreiros, anchos e
perfectamente simétricos e nos seus brazos, poderosos pero
pusilánimes, podíanse intuír uns músculos sen miolo, presentes pero
olvidados baixo unha pel branquiña e lisa de recén nacido. Fran era
totalmente diferente. A enfermiza delgadez da súa figura dáballe un
aspecto triste e lastimoso no que só dúas pértegas de bambú
sobreviviran ás densas zarzas de oscuros cabelos que invadiran case
toda a cute.
Cando os nus mostraran a magnitude das mentiras David
comprobou con resignación como o estraño que tiña fronte súa non tiña
nada que ver co que el imaxinara, nin coas fotos que recibira no correo
electrónico durante algunas das conversas que mantiveran no chat.
Pero naquel intre ese detalle non tivo importancia algunha. El non fora
alí en busca de perfección nin de sinceridade. El dirixírase a aquel
lugar na procura de algo moito máis concreto e sinxelo de atopar.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 67
Un forte cheiro a suor e home achegouse súbitamente a David
cando un mástil aínda quebrado moi diferente ao seu aterrou no leito
do seu brazo, desvelándolle cada unha das rugosidades e plegues que
tinguían a súa superficie. David observouno durante uns segundos con
fascinación, coma se nunca antes na vida ollara algo igual. E en certa
medida así era. Endexamais ollara un sexo tan enorme como o que
tiña preso na mán. E o que noutras circunstancias tomaría como unha
afrenta ao seu ego masculino convertíuse nun aliciente máis para
continuar coa fantasía.
Os dedos arremolináronse con decisión en torno ao novo
convidado e comezaron a abanear moi lentamente as ondas da tona,
de adiante cara atrás e de atrás cara adiante, imitando unha corrente
coa que aprendera a transformar o lodo en rocha.
� Por favor, non te deteñas –escoitou unha voz dende o
fondo do océano.
Esquecendo os receos iniciais foise sentindo cada vez máis
atrevido, máis seguro de sí mesmo. Era el quen estaba a decidir a
cadencia de cada verba, quen motivaba cada salouco, quen resolvía a
frecuencia coa que cada gota axitaba de sangue cada un dos corpos.
Estaba a gozar do que facía, polo que non atopou ningunha causa para
non seguir adiante con aquel divertimento.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 68
Co denodo que lle deu comprobar que todas as miradas
permanecían completamente entregadas ao pracer, renunciando a todo
o que non fora escuridade, decidíu mudar a apetito nun cheiro extrano
e desagradable lambéndolle os beizos. E unha ráfaga de lume volveu
árido todo o que sempre fora salgado na superficie da súa lingua.
Ata aquel intre o xogo no que tantas veces pensara David
estaba a ser incluso mellor do que imaxinara en centos de baleiras
soidades, pero cando o sexo carece de paixón, cada persoa convírtese
nun ser egoísta preocupado únicamente en recibir o máximo pracer
posible, sen importarlle o que poidan sentir os demáis. E ata as
mentiras teñen un final.
Sen preguntas nen avisos unha forza amarroulle a cabeza coa
firmeza dun inquisidor e, anulando calqueira posibilidade de fuxida, deu
paso a unha serie de terribles arremetidas nas que ignorou todo o que
non foran os seus propios ouveos, facéndolle vítima dun castigo que só
detívose cando uns calafríos advertiron da proximidade dun apresurado
final. Para Fran aínda era demasiado cedo para desaproveitar un
antollo que unha rede tecida de mentiras convertira en cálida sorpresa,
e antes de que fose demasiado tarde, fuxíu do interior dun obsequio
feito á súa medida, ignorando que éste levaba uns minutos sen apenas
ser quen de respirar, suplicando por unha clemencia que tardou
demasiado en chegar.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 69
- Imos para a cama -ordenoulle- alí estaremos moito máis
cómodos.
David intentouno pero non puido responder. A súa boca sen son
abríase desesperada coma a do pez que leva unha eternidade fora da
auga. Co seu rostro enroxecido, as súas veas enfurecidas e os seus
ollos afundidos en bágoas asentíu sen convicción, presentindo que o
que restaba por suceder podía non ser exactamente coma el a
imaxinara.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 70
*****
Miráronse unha á outra coa luz das estrelas escintilándolles nos
ollos e souberon que a noite acabábase de deitar, con toda a súa
complicidade, no interior das almas. A man dereita de Ana sumerxíuse
nas ondas que enchían de curvas de Lorena abrindo por fin a xaula de
medos, de onde centos de bolboretas comezaron a saír debuxando un
xigantesco arco da vella no aire durante a fuxida. Por fin atoparan á
persoa coa que sempre soñaran en segredo e a que mesmo ás veces
perderan a esperanza de atopar. Pero a vida é xusta con quen garda
os soños nun lugar onde nada nin ninguén poida destruílos e elas,
aínda que as veces non lles resultara nada doado, así o fixeran.
Coa delicadeza coa que só as mulleres saben amosar a
desnudez, as xemas dos dedos de Lorena comezaron a enredarse uns
en torno aos outros en varias ocasións, sete concretamente, ata facer
que a seda abrírase elegante e descendera fachendose por unha pel
que xa non lle pertencía.
As máns de Ana abandoaron as profundidades dos cabelos de
Lorena cando comprobaron que boa parte dos medos conseguiran ser
ceivados dos labirintos das súas enredadeiras. Descenderon con
suavidade polo pescozo e continuaron até deterse nas curvas na que
os osos multiplícanse porque ata os corpos precisan de dúas metades.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 71
As palmas abríronse e os brazos pregáronse nun ángulo cada vez máis
pequeno para facer da distancia un espacio imperceptible. A
respiración de ambas mulleres, incapaces de se alonxar xa tras os
beizos, situáronse máis preto do que estiveran nunca, ao igual que os
seus corazóns. E as miradas tamén a bicáronse.
A pel de Lorena quebrouse cando sentíu os seus peitos tanguer
cos de Ana, que coma por arte de maxia conseguiran nun segundo
desfacerse das roupas, renunciando a seguir tapando nada con elas
porque o único importante estaba por debaixo das peles. Hai veces en
que non todo ten unha explicación e aquela era unha delas. Pegaron
os seus corpos completamente, os seus seos, os seus brazos, os seus
beizos, os seus sexos.... todo nelas estaba unido á súa amante e a
temperatura de ambos corpos non alcanzou o equilibrio que dicta a
física, senón que multiplicouna ata un límites que só podese soportar
co amor.
Coa pel máis suave que Ana lograra reservar durante toda a súa
vida para aquela ocasión, as súas máns comezaron a rexistrar cada
milímetro das curvas que impregnaban de feminidade o fermosísimo
corpo do seu soño feito realidade. Unha muller que por vez primeira
estaba a aprender que no sexo o que menos importa son as realidades
tanxibles.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 72
Apagaron a luz das estrelas para que fose a paixón a que creara
cada unha das imaxes, porque descubrirán que cando os ollos están
pechados non significa que estén cegos.
Tras unha fugaz escuridade apareceu, a escasos centímetros de
distancia, o fermoso rostro de Ana achegándose ata ela, cercada por
centos de bolboretas coas ás adornadas de todas as cores
inimaxinables, enzoufando o aire de erotismo. Os beizos achegáronse
un ao outro cun único destino posible.
Cando ambas estiveron tan preto unha da outra coma para
poder rozarse coa mirada, as dúas respiracións, entrecortadas e
crutas, mesturáronse no ar formando un mesmo elemento, coma se xa
procedesen dunha mesma boca. E toda a maxia do cosmos invadíu o
interior daqueles dous corazóns que endexamais volverían enfermar de
morriña.
Lorena abríu os seus beizos cando sentíu aos de Ana chegar e
pousarse lentamente no seus. Os labios acopláronse perfectamente,
ansiosos e cálidos, convertindo o primeiro bico en algo sublime. Cada
movemento obtiña a súa resposta, cada acción a súa reacción, e cada
língua o seu alimento, como se levaran toda unha vida facéndoo. E así
continuaron ata que os seus pulmóns obligáronnas a separarse durante
un intre, para volver a respirar un osíxeno que xa deixara de ser para
ambas o principal elemento que precisaban para continuar vivindo.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 73
O amor ten a virtude de devolverlle toda a súa forza aos
corazóns que algún día deixaron de sentir a vida coma unha eterna
sorpresa, e tras probar o sabor daqueles bicos Lorena recuperou a idea
de que cada segundo que resta por vivir pode converterse en algo
realmente máxico. E de que non intentar que iso ocurra é a máis
terrible traizóns que unha pode facerse a sí mesma.
As súas máns dirixíronse cara uns seos convertidos en cornetes
de caramelo. Unha irresistible tentación para quen tanto devecía por
embebedarse do sabor que destilaba a persoa que conseguira cambiar
por completo a súa vida.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 74
*****
Os dous homes deitáronse nun leito ansioso por uns corpos que
chegaran ata el coa intención de compartir algo máis que os seus
silencios, e situáronse un enriba do outro formando unha figura
perfecta, sólida, sen fisuras, obsequiándose co lado máis egoísta de sí
mesmos. E tamén o de menos valor. A cada saínte correspondíalle un
entrante, a cada oco un contido e a cada apetencia o seu manxar. Pero
incluso naquela postura, na que ambos semellaban unirse nunha única
esencia, a distancia entre eles seguía a ser enorme. E así seguiría
aínda que estiveran unha eternidade intentando acurtala porque o que
estaban a facer era unha mentira que ambos negarían cando alguén
lles acusase do sucedido.
Uns brazos de ferro volteáronlle con violencia contra unha cama
que sabíase de memoria unha escena que protagonizaran centos de
mozos que nunca botara de menos cando marcharan. Sen posibilidade
de seguir observando todo que pasara enriba súa David non puido
advertir a chegada das máns que comezaron a sinalar o lugar no que
unha inmersión tiña data e hora prevista. Uns dedos poderosos
comezaron remover o terreo que estaba a piques de ser destruido.
- Morro de gañas por entrar e quedarme para sempre
dentro de ti –a voz de Fran lambeulle a orella.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 75
Chegara o intre de cumplir o desexo que tantas veces sentira en
outros corpos pero nunca ninguén desexara, ata aquela noite, no seu.
David fixou firmemente as pernas no chan do colchón e afundíu a súa
mirada tanto como puido. Equilibrou o peso do seu corpo en tres únicos
puntos de apoio e cando estivo perfectamente asentado, as puntas dos
dedos agarraron as súas nádegas e mostraron o único segredo que
aínda non fora profanado.
- Pois non agardes máis e faino canto antes.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 76
*****
Ollando como Ana e máis Lorena continuaban a amarse, Imshri
Oldra choraba oculta tras do cadro, ao comprobar que a intuición que
pintara trinta e catro anos antes fora quen de crebar cos prexuízos e
facerse por fin realidade. Aquel fermoso acto de fe que estaba a vivir
non era só o triunfo da paixón desvelando o significado verdadeiro da
palabra liberdade senón tamén a victoria definitiva dun xeado corazón
a quen un merdento egoísta intentara arrebatarlle o mellor da vida, sen
conseguilo. Porque os bos sempre acaban vencéndolle aos malos,
aínda que éstes sempre sexan moitos máis numerosos e poderosos.
Esquecéranse do mundo. Esquecéranse mesmo da vida para
amarse sen complexos enriba dun diván onde as peles encrechábanse
tras cada contacto e no que uns afamados bicos suplicábanlle ao ceo
que fuxira do sol porque non querían máis que noites nas súas vidas.
Conseguiran unir as almas dentro dun mesmo corazón.E cando iso
sucede a cadencia dos latexos indica á distancia que separa os corpos.
Por iso un centímetro convertírase para elas nunha distancia enorme.
O xasmín dos beizos de Ana estaban a tinxir de branqura cada
unha das profundas fendas que abríanse ao seu paso, erizando
completamente unha pel na que a máis fermosa das flores, radiante
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 77
coma a primaveira, erixíuse fachendosa e imposible de admirar. E iso
foi o que ocurríu. Cando a língua aguilloou os estames do sexo de
Lorena os astros estremecéronse e o aire desfíxose en cen mil
pedazos irreconstruíbéis. Os pétalos abríronse facendo da flor un
manxar e uns raios de saraiba fixéronse propietarios de cada unha das
mareas do bambeado océano que pasou a controlalo todo.
A anhelada convidada entraba e saía por unha fendedura que con
cada golpe tornábase máis profunda, batendo con forza coma onda
contra as rochas, chea de forza unhas veces, pero morniña e doce
outras. E así seguíu unha e outra vez ata albiscar un lugar máxico que
ninguén nunca conseguira antes alcanzar, unha guarida íntima que so
un amor libre de medos é quen de abrir. E que estáballe a descubrir a
sensación máis sublime que experimentara en toda a súa vida.
Se nese intre Lorena tivese voz o mundo enteiro quedaría xordo
de escoitar os seus berros. Os saloucos que comezaran tímidos
tornáronse enérxicos cando os gonzos das articulacións foronlle
arrancados de raíz e as pernas comezaron a abrirse sen control nen
límite. A fochanca máis profunda rápidamente anegouse dunha
escuma que comezou a petar con forza na derradeira das entradas dun
descoñecido e antes inexpugnable paraíso, demostrando que as ondas
do amor son moito máis poderosas que calqueira das que poida crear
nunca o ser humán.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 78
Zozobrando unha enriba da outra os dedos mudaron os cariños
en rabuños e os bicos en trabadas cando a sinfonía que expresamente
compuxera para elas Afrodita unha sinfonía foilles sentindo cada vez
máis preto do ceo. Cos seus corpos debuxando posturas imposibles
estaban a piques de liberar as súas almas da carne que as mantivera
ata aquel intre condeadas á friaxe da terra.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 79
*****
Unha man golpeoulle con violencia nas cadeiras ata conseguir
afundilas no máis profundo da gancela, apresándoo forte coas súas
espiñas. Outra agarroulle do ombreiro e cun forte impulso obligoulle a
retroceder ata conseguir unir de novo ambas peles nun mesmo corpo.
David convertérase nun indefenso monicreque sen fíos, nun xoguete
nas mans dun brután para quen esnaquizalo todo era mellor
divertimento. Outra man apoderouse do seu cóccix e lanzoullo cara
arriba coma se fose unha fráxil cometa de papel en medio dunha
tempestade mentres que outra, a definitiva, colleuno polo cabelo e
estampoulle a faciana contra o chan da almofada.
Cando Fran rematou de situar cada parte do trebello que estaba
a estrear no lugar exacto onde quería que estivese, soubo que chegara
o intre de volverse verdugo e espectador ao mesmo tempo. Buscou o
seu propio reflexo nalgún dos espellos que había na parte frontal do
armario que había ao carón da cama e atopouse a sí mesmo situado
detrás dunha presa completamente entregada, lista para ser posuída. A
única distancia entre eles marcábaa o seu enorme e babeante sexo,
ansioso por devorar unha carne que xa tiña ao alcance das súas
fauces.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 80
Cos dados da sorte perdidos para sempre David permaneceu
completamente inmóvil agardando a que o predador que tiña situado
por detrás seguira facendo todo canto os antollos fóranlle dictando.
Privado mesmo da mirada e envolto nun afogante mutismo tentou
combater a abafante sensación de nostalxia buscando no aire a voz do
mozo que vira minutos antes protagonizando unha situación non moi
diferente a que el estaba a simbolizar. Pero non puido atopalo. O único
que logrou encontrar foi os rudos golpes duns corpos sen voz
chocando violentamente uns contra outros, coma bestas sen fala
mallándose entre elas. Asustado pola crueldade da espera xirou o
pescozo e, tras unha oscura bruma que aclaroulle lixeiramente a
mirada, descubríu no seu triste reflexo o motivo polo que o rapaz ao
que xa non podía oír ocultara con tanto empeño os seus ollos do
obxectivo que estaba a gravar o roubo dunha inocencia que nunca
máis sería devolta.
A negrura volveu cegalo cando unha estraña presencia marcou
o final da illusoria tregua, adentrándose a través dunha charca situada
aos pes dunha cova que sentía enorme. Presa do medo e incapaz de
reaccionar, aceptou o seu papel de vítima e resignouse a acoller a máis
grande das fantasías que fora a buscar no interior daquelas paredes,
que tornáranse reixas co paso dos acontecementos.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 81
Pasados uns segundos nos que a pel fixo a lóxica tentativa de
sublevación, o impulso duns brazos de ferro logrou rematar coa
habitual insubordinación inicial, expulsando cada un dos bloques de
xeo co que uns músculos encoraxados conseguiran, ata ese intre,
aliviar a elevada temperatura que os tecidos alcanzaran sen apenas
darse conta.
Cando os cotenos toparon coas nádegas os dedos convertíronse
repentinamente en arames de espiño cravándoselle fondos nas costas.
A mirada engurróuselle e os dentes comezaron a combater contra os
beizos, negándose a aceptar un destino que éstes impuxeran. Pero
nada puideron facer para evitar que as entrañas remataran de ser
completamente arrincadas para sempre unhas das outras, destrozadas
sen compaixón. A man asoballadora ignorou calqueira xesto de dor e
mantívose alí sumerxida durante uns segundos nos que quixo deixar
ben claro quen era o que tiña o control sobre o outro. E cal dos dous
non estaba en situación de pedir nada.
Cando os primeiros membros da incursión aseguráronse de que
cadaquén tiña completamente claro o que podía e non podía facer,
comezaron a abandoar o lugar que ocuparan pola forza, deixando tras
de sí unha inconcible mestura de afliximento e rabia, na que xa ninguén
semellaba coñecer o que era e non era seu.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 82
- Estaba seguro de que isto íache gustar tanto coma a min .
Pero non te impacientes, que aínda queda o mellor de todo
canto podes facer con outro home. Ao escoitar aquela frase
David volveu tremer. O final do castigo aínda quedáballe moi
lonxe.
- Prepárate para descubrir o marabilloso que é poder sentir
a alguén entrando no teu corpo. Xa verás como unha vez que
síntasme ancorado no máis profundo de ti, suplicarásme que
non saia nunca máis.
Totalmente derrotado e entregado á súa sorte, separou aínda
máis as pernas e apoiou tamén os cóbados e antebrazos fronte a un
espello que estáballe a advertir que as cadeiras de Fran estábanse a
achegar demasiado ás súas. Fora a aquel piso na procura do mesmo
que as súas amantes buscaran nel cando fora o seu sexo o que entrara
nuns corpos de muller pero o que atopara era totalmente diferente de
todo o que coñecera ata aquel día. Aquel acto que estaban a facer era
algo terriblemente distante e frío, un feito no que non había miradas,
non había bicos, non había caricias, nin tenrura, nin tan sequera
complicidade. Tan só a soidade de dous individuos compartindo unha
mentira sen propósito algún de enganar, tratando de satisfacer os
dictados duns corpos de home egoístas. Descubrira do peor xeito
posible que o sexo, cando carece de sentimentos, non é nada máis que
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 83
a representación dunha escea na que dous suxeitos elixen e
representan o papel que escollen ó inicio de cada acto, un activo e
outro pasivo, un que manda e outro que obedece, un que fai e outro
que permite. Unha presa e un cazador, porque o home, cando olvida o
sentimento, non é quen de concebir o mundo doutra forma que matar
ou morrer.
A mirada volvéuselle ensombrecer cando sentíu a afiada punta
dun enorme ariete entrando por unha pel arrasada que apenas sentía
como súa. Ducias de lóstregos de sangue xeada estralaron no centro
dos ollos e deformándolle a face. Os dentes saíronselle de novo da
boca e uníronse con desesperación uns cos outros, pero xa non con
ánimo de loitar, senón coa falsa esperanza de resistir. A pequeña ferida
foise tornando rápidamente greta cada vez máis enorme convertindo a
dor en bágoas de home. Das que choran pero non se ven. Das que non
mollan pero nunca secan.
Unha descomunal bola de lume conseguíu acceder á entrada do
único pasadizo que conducía ata súa alma e, avanzando paseniño para
aumentar aínda máis a crueldade do castigo, foi prendendo un a un
cada órgano que encontraba no seu camino, envolvendo ao corpo
dunhas lapas que en pouco tempo o covertirían nunha ruína. David
berrou implorando unha derradeira súplica que tampouco foi en balde.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 84
No cruel tormento ao que dirixíranse sen que ninguén lle mandara a
voz tamén foralle roubada.
Con cada milímetro que a desolación penetraba nos seus
músculos, todo no seu interior resquebraxábase en máis e máis
pedazos, destrozándolle o corazón, embutíndolle a sí mesmo na súa
carne amoratada. Pasados un segundos eternos ambos corpos
comezaron a acoplarse moi lentamente. O que un tiña o outro estaba
obrigado a querer, o que un corpo ofrecía o outro tíñao que aceptar.
A medida que os corpos uníanse máis e máis as sensacións de
cada un dos homes facíase totalmente diferente. Un sentíase o máis
forte, o vencedor indiscutible, o primeiro en marcar para sempre un
camiño que a partires daquela noite sabía que lle sería sempre
accesible. O outro deles, en cambio, sentíase vencido e estúpido.
Confiara nun soño feito de mentira sen ter en conta os riscos que podía
conlevar o feito de ignorar se o que estaba a buscar era posible ou non.
As mans de David seguiron a berrar cos dedos orfos de unllas
procurando rasgar, en van, unhas esvaradizas sabas acostumadas a
escoitar os sollozos duns homes aos que lles están a transformar en
bestas. Suplicou unha e outra vez que aquel tormento detivérase, que
o que acontecera xa fora suficiente para aprender a lección máis dura
que a vida nunca ensináralle. Pero non servíu de nada. Non tivo valor
para pedir un perdón que sabía non merecía. Da súa boca só saíron
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 85
uns afogados berros que ninguén escoitou. Porque no sexo sen
palabras non hai oídos nin preguntas. No sexo sen amor pouco importa
se a outra persoa está a disfrutar ou non. Cando faltan os sentimentos,
os corpos vólvense crueis, ávidos por satisfacer únicamente o seu
pracer individual. A alma estaba séndolle usurpada por unha rateiro
xordo, cego e mudo chamado nostalxia. Alguén que non entende de
súplicas nin indultos.
Co corpo definitivamente axeonllado e a alma aberta en canle
David desplomouse inerte nunha trampa na que a natureza humana
volvíase a máis estúpida das presas.
O silenzo sen miradas é a resposta que un sempre quere
escoitar. E Fran interpretou aquel triste xesto de derrota como
aprobación:
� Xa che dixen que isto íache gustar. O teu corpo é unha
auténtica delicia, un agasallo que sen dúbida merezo e que
vou a gozar ata fartarme. E a partires de agora, será sempre
para min. David escoitou sen respostar. Xa aprenderá o
significado daquelas palabras.
O ferro incandescente volveuse a posicionar no centro da cora
aínda sangrante e cun golpe directo e sen oposición, coma toureiro
asesiño diante dunha criatura inocente, fixo desaparecer a súa estaca
violentamente. E sabéndose vencedor final comezou a repetir aquel
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 86
movemento unha e outra vez, cada vez máis profundo, cada vez máis
violento, cada vez máis brutal. E así seguíu durante uns interminables
vintecinco minutos, que para David foron unha eternidade de amargura
e señardade.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 87
*****
O corpo de Lorena non sabía se era carne ou sentimento, se
acariñar ou rasgar, se bicar ou morder, se abrir ou pechar, se mollar ou
queimar, se rir ou chorar, se berrar ou calar... e no medio da catarse no
que a súa alma estaba a consumirse nun xigantesco lume de pracer,
descubríu que cando alguén atopa ao amor co que sempre soñou non
ten nada que elixir, porque pode quedar con todo á vez. O amor de
verdade ceiba, non encerra, non marxina, non ordea, iso é o que
diferénzaos do resto. E o que o convirte no máis fermoso que poden
compartir dúas persoas.
As pernas de papel enchoupado pendulaban bruscamente dun
lado a outro imitando o vaivén da língua que tiña atrapada no medio
delas. As máns agarrábanse con forza á tea que cubría a osamenta do
canapé, sabedoras de que eran as únicas que podían evitar o colabso
absoluto. As súas almas, completamente embebidas, comezaron a
sentir moi preto a sensación máis grandiosa que nigunha das dúas
puidera nunca imaxinar. Estaban a piques de emprender unha viaxe de
ida e volta cara o ceo máis alto do universo.
Os pillouros enredáronse uns aos outros con forza xusto antes
de que todo detivérase bruscamente. As voces que convertíranse en
berros volvéronse susurros tras ser despoxadas da forza do vento. O
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 88
mundo derretíuselles nos ollos mentres observaban o plenilunio cada
vez máis preto delas. Ata que chegaron mesmo a poder tocalo coa
punta do seus dedos.
Un millón de pétalos comezaron a descender dende as rosadas
nubes daquel novo ceo ata conseguir envolver as súas almas nun
intenso aroma de fresa e chocolate. Miráronse unha á outra coa
complicidade de saber que aquel momento era xa eterno, e que nada
nin ninguén podería quitarllo nunca.
Tras uns segundos máxicos nos que Lorena chegou a perder
mesmo a consciencia, recuperou certa sensibilidade cando os beizos
de Ana comezaron de novo a percorrer paseniño a súa pel. Os bicos,
por primeira vez na súa vida, non desaparecían cando os corpos
comezaban a enfriarse despois do sexo, porque outra das cousas que
aprendera aquela noite era que o amor non entende de temperaturas,
senón únicamente de eternidades. E a súa non fixera máis que
comezar. Estirou os seus brazos para unirse de novo aos de Ana, coa
certeza de que nada podería xa separalas.
Coas súas miradas aínda facéndose o amor, a man dereita de
Ana volveu a apresar os cabelos de Lorena por detrás das súas orellas.
Ergueuse lixeiramente e agarimou os beizos da muller que
descubríralle que o sexo, cando é compartido coa persoa a quen
ámase sen condicións, é o mellor agasallo que a natureza púidolle
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 89
facer nunca á vida. Algo que cando consíguese atopar, fai que se de
por bó todo o sufrimento necesario para chegar ata el.
� Quérote con toda a miña alma -díxolle Lorena mentres
apoiaba a súa faciana no ombreiro dereito de Ana. Esta é a
primeira vez que alguén faime sentir a enorme forza do amor
de verdade brincándome no peito. Dende fai moito tempo
pensaba que isto que estou a sentir agora era algo do que
todas falaban pero que ninguén sentirá nunca realmente.
Pero ti estásme a descubrir cousas que imaxinara
imposibles.
� Só pódense facer as cousas nas que unha cre de
verdade, e isto non sería posible se ti non confiaras en min.
Son eu quen teño que darche as grazas. Ti devolvíchesme
as gañas de vivir. E de volver a soñar.
Lorena desplazou a súa cabeza ata situala xusto enriba de onde
o corazón de Ana ía recuperando, paseniño, o seu cálido latexar
habitual. E alí puido escoitar, a través da pel, todo o que éste
continuaba a susurrarlle.
� Nada faríame máis feliz que compartir contigo todas as
noites a partires desta. Levo pensando tantas veces
fantasiado con este momento que agora que xa está eiquí
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 90
non consigo crer que por fin está a suceder, que por fin
estamos xuntas.
Lorena ergueu a cabeza e dirixiu a súa mirada ata os ollos
daquela persoa que conseguira trocar por completo a súa vida. Estirou
o seu dedo índice e pousouno lateralmente nos beizos de Ana,
pedíndolle con aquel xesto que detivera as palabras. Ambas sabían
que tiñan outra forma moito mellor para expresárense.
Os beizos voltáronse a fundir. E os corpos a enredarse.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 91
*****
Fuxiría correndo daquel averno se ese feito non delatara aos
ollos dos demáis os tristes motivos motivos da súa fuxida. Pero con
que só el o soubese xa era oprobio suficiente. Abríu a porta do
ascensor cunha couce chea de carraxe albiscando a esperanza de que
fora penúltima das portas das que fuxir do castigo que o destino
inflinxíralle dun xeito tan inxusto, pero cando pasou por debaixo do
pasaxe de saída, que cando fora entrada abrírase amable sen pedir
explicacións, sentíu como precipitábase sobre el todo o peso do seu
ferro fundido de vergoña, descargando enriba dos seus hombros un
último feixe de aldraxes imposibles de soportar. O final do aterrador
pesadelo que pensaba a piques de rematar estaba moito máis lonxe da
porta que pensaba de saída.
Cando apenas avanzara uns pasos unha labazada de aire
sacudíulle férvido no peito dun xeito tal que ata conseguíu deter a
marcha recén comezada. Aturdido pola violencia do impacto,
permaneceu durante uns segundos completamente desorientado
voando nun mundo sen terra ata que unha nube branca acudíu ao
auxilio dos seus pulmóns feridos de morte por mor do azufre que o
demo conseguira pousar neles. Grazas á forza que lle deu un pequeno
fío de osíxeno, os pés retomaron un camiño sementado de largas e e
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 92
interminables curvas, que o volveran cen veces máis extenso do que
fora cando o sentido era o contrario. E no cal os segundos voltáronse
tediosamente lentos, cobardemente débiles e esaxeradamente
preguiceiros.
Incapaz de facer desaparecer definitivamente de detrás súa o
lugar no que enterrara as poucas ilusións que quedábanlle na vida,
baixou a vista cara o chan e descubríu incrédulo que mesmo a súa
sombra esfumárase co vento. Tremeu co frío ao sentirse un morto en
vida e xa sen importarlle o que os demáis puideran pensar ao
observalo, comezou a correr tan rápido como as poucas forzas que tiña
permitíronlle facelo, pero as súas pernas de chumbo apenas foron
quen de convertir a intención en movemento durante máis duns poucos
segundos. Tiña a alma chea dun lixo radiactivo que tarda miles de anos
en desaparecer. E cando iso ocurre os corpos pesan toneladas e os
músculos empodrecen.
Sucumbindo baixo o cruel peso da culpabilidade, co corpo
axeado como o dun cadáver, o sangue frío e o seu corazón apenas sen
latexo, proseguíu como puido co largo viaxe de volta cara unha guarida
na que poder agocharse do mundo. Incluso chegou mesmo a pedirlle
ao Deus no que nunca confiara detivera aquel castigo porque certas
dores son máis levadeiras cando o final está moi preto. Pero non
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 93
recibíu resposta ningunha da divindade, porque para iso facíalle falta
medo e fe, e a el faltábanlle o segundo requisito.
Durante a inhumana travesía de retorno pensou no estúpido que
fora por ignorar que hai certos soños que non merecen facerse
realidade, porque hai cousas que só merecen vivir e morrer dentro da
imaxinación.
� “¿por qué facemos sempre caso do que nos din nosos
ollos e case nunca do que fala o corazón?” -laiouse en
silencio mentres pensaba nos corpos dixitalmente perfectos
e imposibles que todos tiñan como estereotipos a alcanzar. E
no sexo divertido e doado no que ocúltanse as miradas e
ignóranse os sentimentos.
� “¿cómo puiden ser tan estúpido e crer nunha mentira
así?” -preguntouse a sí mesmo sen ter a valentía suficiente
para contestarse. As respostas máis temidas son as xa
coñecidas.
Conforme o camiño de retorno ía encollendo moi lentamente a
distancia que o separaban do destino, na súa mente seguían a xurdir,
centelleantes e imprevisibles como pólvora estoupando sen control, as
imaxes de todo o que sufrira uns minutos antes. Revivía cada golpe
daquel home, suoroso, noxento e maldito, batendo sen compaixón
contra as súas cadeiras. Escoitaba de novo as súas palabras sen
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 94
oídos, os seus insultos enfermos de desprezo, as súas miradas
desafiantes e os seus xadeos pestilentes invadindo o interior da súa
alma. O seu corpo aínda tremía ao lembrar o asalto do seu enorme
sexo abríndose camiño polo centro mesmo das súas entrañas,
prendendo coa súa miserable presenza o seu interior, sen deterse a
pensar no que a outra persoa estaba a sentir.
Despois do interminable traxecto voltou por fin ao lugar do que
saíra horas antes na procura de algo moi diferente do que para a súa
desgracia atopara. Unha vez que accedeu ao portal ordenoulle ao
ascensor que baixara a buscalo pero a luz do mecanismo
desobedeceulle e non se encendeu. Volveulle dar unha segunda vez,
avisándolle coa forza de quen advirte das consecuencias da
insubordinación, pero ao obter a mesma resposta a covarde rabia dos
valentes contra dos que sabe inferiores castigaron a rebeldía da chapa
que negouse a facer o seu traballo..
Maldecindo unha vez máis a súa sorte dirixíuse cara o primeiro
dos dezaseis tramos de escaleiras que facíanlle falta para alcanzar o
oitavo piso no que vivía e conforme os subía comezou a pensar no que
faría cando os ollos da súa muller preguntáranlle de onde viña. Ao
principio ignoraba qué respostarlle pero conforme os escalóns foron
sumando e as forzas restando sentíuse incapaz de seguir mentíndolle
a ninguén e decidíu admitir todo canto fixera para rematar cunha
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 95
relación á que el mesmo encargárase de marcar a data de caducidade.
Pero iso o deixaría para o día seguinte. O único que faría aquela noite
sería evitar como fose o bico de benvida, porque a ausencia de amor
nunca pode ser motivo de castigo.
Completamente aterrado abríu a porta e preguntou se había
alguén dentro, desexando máis que nunca recibir o silenzo como única
resposta. Mal síntoma para unha vida cando a ausencia tórnase en
esperanza. Ninguén respostou. A única presencia que había no interior
do piso era Lía, a gatiña branca da súa muller, que tras abrir
lixeiramente o dereito dos seus cálidos ollos verdes, comprobou que
era David quen acabara de chegar. Pechounos e continuou a durmir.
Non había nada nel que lle interesara. Facía moito tempo que
comprobara que aquel home volvérase completamente incapaz de
darlle agarimo a ninguén pola simple razón de que deixara de sentir
tenrura por sí mesmo.
Dentro dun lugar sen palabras os únicos reproches que pódese
recibir son os dun mesmo, polo que as únicas mentiras que tiña que
contarse eran as que el xa non estaba disposto a escoitar. Non
dispoñía de moito tempo para tentar ocultar aos ollos da súa muller as
marcas que unha infame afrenta deixara aquela noite no seu corpo,
pero non tiña claro por onde comezar. Suspirou profundamente e
soubo a resposta. O primero que precisaba borrar era o máis evidente,
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 96
o intenso cheiro a tabaco, suor e mentira que tiña impregnado no máis
profundo da pel.
Dirixíuse cara o baño sabendo que o olor é a memoria das
almas, e hai cousas que éstas nunca poden esquecer nin facer
desaparecer. Para que ninguén máis que el soubera todo que a vida
ensináralle aquela noite, precisaría de moito máis que auga e xabón.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 97
*****
A cidade estaba, unha vez consumida case a totalidade da
madrugada, envolta nunha falsa calma na que ninguén debía confiar.
As rúas, enganosamente baleiras, esforzábanse todo o que podían
para agochar aos que foran temporalmente desposuídos da súa
sombra, a todas e todos os que naufragaran sumerxíndose nunha
botella xunto coas súas miserias, esas que tan complicado son de
afastar cando máis dano fan. As miradas fuxían unhas de outras con
temor, porque eran conscentes de que nas frías madrugadas das
cidades, só os fracasados atrévense a rachar co toque de queda
imposto polo medo. A estrada pola que o coche de Ana estaba a
transportar as dúas mulleres non semellaban a mesma pola que
Lorena dirixírase horas antes ata o lugar onde coñeceu, por fin, o
verdadeiro sentido da súa existencia. O seu asfalto, que antes
queimaba furioso aos centos de corpos atrapados para sempre no
cemiterio da súa superficie, tornárase apacible alfombra de paz.
Inmersas nunha mestura de silencio, ilusión e tristura ambas
sabían que a partires do dia seguinte estarían xuntas para sempre,
polo que calqueira pequeno sacrificio era o menor dos males. Pero
cando alguén non pode estar coa persoa á que ama, por moi curto que
sexa ese treito de tempo, o futuro nunca sirve de acougo e convirte a
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 98
espera nunha angustia. E confírelle ao medo un poder que non
debería.
� Escoita Lorena -interrumpíu Ana cando sentíu o asalto
dunha ráfaga de temore- si cres que mañán aínda é moi cedo
para dar este paso, se prefires agardar un pouco para falar
co teu marido....entendereino. Supoño que non é doado
tomar unha decisión así de un día para outro..e... si cres que
precisas de máis tempo para facelo.. entendereino, de
verdade. Agardarei a media vida que me falta por ti se mo
pides, pero non me gustaría que tomaras unha decisión sen
estar completamente segura –cando rematou de falar
arrepentíuse das súas palabras e preguntouse por qué o ser
humán, cando fala de amor, sempre empéñase en darlle
máis valor ao medo que á ilusión. Coma se ésta fora algo do
que avergoñarse.
O coche seguíu avanzando a unha velocidade moito máis lenta
da que as condicións impoñían ata que un disco vermello marcou o
punto onde o pe esquerdo de Ana lograba deter unha viaxe e un
silencio que non estaba disposta a seguir aceptando.
� Todo o que está a pasar dende que apareciches na miña
vida é o mellor dos soños, o máis fermoso que pasárame
nunca – a súa man dereita pregoulle cun aloumiño que os
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 99
ollos volvéranse a unir- algo do que non estou segura
merecer pero si estou decidida a non desaproveitar. Xamáis
quixen a ninguén como quérote a ti agora mesmo e por iso
non desexo na vida outra cousa que non sexa estar contigo.
Hoxe ti descubríchesme que cando dúas persoas ámanse
todo o que fan é extraordinario e que sexo é a experiencia
máis doce que un pode descubrir na vida. Por iso non quero
pasar unha noite máis sen ti. Por primera vez non penso no
mañán con desdén, con indiferencia, senón coa esperanza
de poder disfrutar deses bicos envoltos en papel de agasallo
que sei que terás reservados para min.
O semáforo levaba en verde xa algún tempo pero ningún coche
pasara naquel intre para botárllelo en cara. Despois das verbas de
Lorena, Ana suspirou tan profundamente que o mundo enteiro estivo a
piques de morrer afogado. Aquelas eran as palabras que máis
precisaba ouvir naquel intre e sentíase incapaz de seguir co traxecto
que durante unhas horas íalles separar. Xirou lentamente o volante
cara a súa dereita, e detivo o coche nun dos laterais da estrada
� Aínda non o podo crer...levaba tantísimo tempo
agardándote...-as bágoas comezaron a descender veloces
pola faciana de Ana-...tiña medo de que non apareceras
nunca, de que estivera a agardar por alguén que en realidade
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 100
non existía, temía que esa forza da que moitos falan non fora
máis que outra de tantas mentiras, algo que eu nunca
sentiría.. Tiña tanto medo....que apenas podo crer que esto
tan fermoso esté a suceder en realidade.
� Pois está a suceder –procurou sen conseguilo evitar que
as bágoas tamén comeazaran a asomarse nos seus ollos- e
xa nunca máis volveremos sentir ese medo. Agora estamos
xuntas, e se ti queres estarémolo toda a vida. A partires de
agora todas estas bágoas serán de ledicia e sempre para ser
compartidas.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 101
*****
Entrou no mesmo aseo no que unhas horas antes preparárase
para disfrutar dunha fantasía que cando volveu resultara o peor dos
pesadelos.E coma se aquela experiencia convertíralle no ancián de
Kavafis do que nun principio intentara fuxir, os movementos cos que
intentaba espirse volvéranse exasperadamente torpes e a súa cabeza
incapaz de pensar noutra cousa que non fora o pasado.
Liberado das toneladas de pestilencia coas que volvera envolto
do inferno adentrouse no interior dunha bañeira na que aínda podíanse
adiviñar, sobre a superficie de cerámica, algunhas das muxicas que
evidenciaban o apresurado da anterior saída. Avergoñado dirixíu o
chorro contra elas e lanzounas polo dasaugadoiro lamentando que o
cento delas que tiña na alma non fosen tan doadas de eliminar.
As pingueiras comezaron a brearlle en forma de profundas
picadas que semellaban ter o firme propósito de atravesarlle, coma se
o sexo de Fran convertérase en fluído e lograra seguir embestíndolle
na distancia. A dor contraía cada un dos seus músculos convertíndoos
en sogas rodeándolle o pescozo ata case afogalo o que fíxolle revivir a
horrible sensación que sentira cando un carcereiro infame case mátalle
de asfixia. Tiña o corpo completamente asologado de enormes
fendeduras polas que a súa alma estaba a desangrarse de bágoas
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 102
invisibles . Erguera un muro de esperanza para atopar algo co que
volver alimentar os seus días, pero as paredes caeran, sepultandolle
baixo toneladas de cascallos dos que non sabía como librarse.
Xirou as billas ata o punto inicial cando admitíu que afastarse
daquel cheirume sería unha tarefa imposible e que non tiña outra
opción que resignarse e convivir con el, porque o olor é a memoria das
peles e a súa xamáis podería esquecer nada do que lle sucedera.
Anudouse a toalla á cintura mentres avanzou ata o lavabo e situouse
fronte a un espello que ao verlle lanzou unha violenta labazada que
obligoulle a axeonllarse ante si mesmo para recriminarlle o estúpido
que fora ao ignorar que hai certas imaxinacións que non merecen
facerse realidade. ¿qué tes que perder? –fíxolle de novo unha das
preguntas que fixéranlle caer no engano- David non respostou pero si
lembrou o que dixera apenas un par de horas antes “un só arrepíntese
do que non fai”.
Facía moito tempo que aprendera a non chorar, porque de neno
seu pai ensináralle que as bágoas eran inútiles e impropias dos homes.
Pero nunca soubo do necio daquela instrucción. Hai momentos nos
que só elas poden ceibar parte da carga que a alma non é quen por si
soa de deixar atrás. E por renunciar a elas non sabía coma superar
unha lección que a vida déralle. Coma tantas outras.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 103
� Ogallá puidera desaparecer para sempre -pensou no
medio da súa orfa soidade- e deixar de sentir que non só
estou a malgastar a miña vida, senón tamén a das poucas
persoas que teño preto de min.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 104
*****
Ao chegar a habitación Lorena meteuse moi devagar dentro
dunhas sabas nas que o seu marido semellaba estar completamente
ausente de todo o que non foran seus soños. Esa noite, ao contrario do
que facía sempre que deitábase máis tarde que el, non o espertaría.
Non quería avisarlle de que xa chegara a casa porque ignoraba cómo
ocultar que aquelo que estaba a facer non era un regreso, senón o
comezo dunha despedida. Tiña que pensar en como dicirlle que
chegara o momento de poñer o final a aquel matrimonio que ninguén
dos dous sentira nunca como amor.
Deitados na mesma cama pero alonxados a unha distancia que
xa nunca sería máis curta, así é como sentía a aquel home que estaba
xunto a ela, situado a escasos centímetros de distancia. Ollábao
pensando que aquela sería a última noite que durmiría con el, porque
Ana descubríralle que as noites non están feitas para durmir. Pese a
que sabía que estaba a facer o mellor para os dous non podía liberarse
dunha pequena carga mesturada de lástima e temor, lástima porque
era conscente da dor que provocaría a decisión de marchar daquela
vida, por pouco sentido que ésta tivera, e temor porque descoñecía
cómo sería aceptada o final dunha relación que finalizaría co suplicio
compartido de partillar unha vida con alguén a que non amas. Por moi
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 105
duro que lle resultara recoñecelo, aquela noite comprendera que o que
sentira por aquel home nunca fora amor de verdade. E todo canto non
é iso ten un final.
A memoria só é quen de lembrar todo o bo que ten de alguén
cando éste alónxase para sempre. Inconscentemente Lorena comezou
a evocar algúns dos momentos felices que compartira cun home do
que xa, nin tan sequera, recoñecía o olor que desprendía a súa pel.
Recordou o día no que coñecéronse, cando aquel mozo tímido
achegouse xunto a ela para convidala ao cine e viron unha película
romántica que non foran capaces de comprender. Acordouse tamén da
súa voda, un día no que tras o pánico que sentira cando tivera que
asinar nun papel un xuramento de amor eterno, decatárase de que na
festa posterior a xente ao seu redor buscaba de todo menos amor. Algo
que descubrira noutra muller que nin búscase nin festéxase senón que
disfrútase, porque é auga de río que cando intentas dominar terminas
empodrecendo o máis puro da súa esencia.
Apagou a luz da mesa de noite e sumerxíuse aínda máis
profundo nun leito no que a ausencia de Ana tornárase algo difícil de
soportar pero o recordalo de todo canto descubrira aquela noite aínda
conseguía eclipsalo todo, borrando calqueira síntoma de amargura.
Pechou os ollos e preparouse para que o seu corpo, cheo duns bicos
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 106
imborrables, puidera descansar envolto nunha pel aínda embriaga por
unha deliciosa fragancia de cereixa.
� Perdoa cariño non te escoitara chegar ¿qué tal a a cea coa túa
irmá? - interesouse unha voz grave e suave de home xeándolle
o sangue. Lorena non sabía cómo reaccionar, qué contestar,
qué dicir. Só deu grazas porque aquela pregunta fora formulada
na máis completa negrura, porque de non ser así estaba segura
que o pánico da mirada delataríalle.
� Ben. Sen moitas novidades. Xa sabes. Coma sempre –non
sabía qué dicir para rematar de falar- agora descansa David
que é moi tarde, mañá falamos. Os ollos de David e Lorena
abríronse ocultos na escuridade cando os nervos puxeran data
e día a unha conversa que temían. Aquela frase, que fora
sentenza, aprazara un acontecemento que ambos sabían
cambiaríao absolutamente todo. Pero non nese intre. Os dous
precisaban falar do que fixeran aquela noite pero ningún dos
dous quixo dicir nada máis. Quizáis xa non era preciso. Quizáis
xa estaba todo dito. Hai intres que con tan só dúas palabras
pódese dicir moito máis que con douscentas mil. E aquel fora o
mellor exemplo. Despois daquela frase o silenzo fíxose máis
silenzo e a distancia entre eles un enorme camiño imposible de
volver a percorrer. Sen apenas facer ruido xiráronse e
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 107
afastáronse aínda máis. El para deitarse cos seus pesadelos e
ela para facelo cos seus soños.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 108
*****
Aquela noite David apenas foi quen de pechar ni tan sequera os
ollos. Sen poder diferenciar o que era realidade e o que era pesadelo,
pasou a noite revivindo unha e outra vez as imaxes dunha experiencia
que quixera esquecer e non podía. Sabía que o tempo era a única
vendaxe posible coa que poder evitar que o sangue continuase a saír a
borborotos por unha ferida que tería que soportar durante moitas
noites, pero a paciencia era o peor dos remedios que podíanselle
recomendar.
Aprendera do peor dos xeitos posibles que os soños son coma
os cogumelos, uns deliciosos e outros cheos de veleno. Ninguén lle
explicara nunca que esa era unha das razóns polas que hai que ser
sempre estremadamente coidadoso ao escollelor os que quérense
facer realidade, porque uns nacen para facer das vidas algo aínda
moito máis fermoso pero outros fanno para baleirar os corpos de toda
esperanza e adiantar o máximo posible o ineludible intre final.
No medio da noite unha pantalla encendeuse e comezou de
novo a proxectar a mesma escea que ollara antes nunha morada onde
deixara moitas máis cousas que o orgullo e un feixe de bágoas. Pero
en lugar dun mozo loiro e delgado era el quen estaba a ser devorado
polos sexos de dúas bestas mallándolle sen compaixón mentres os
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 109
seus ollos fuxían apesarados e baleiros dunha cámara que non tiña nin
idea do que estaba a gravar. Náufrago da súa vergoña e inmerso nun
océano cheo de miseria, lembrou o medo que sentíu cando a morte
embestíulle a gorxa e as bágoas asolagáronlle o horizonte,
arrefecéndolle o corpo e abríndolle unhas chagas que estaba a sentir
aburando de forma brutal.
Incapaz de borrar nin deter o vídeo, imaxinou que nese intre
milleiros de persoas estarían a observarlle na mesma rede na que el
caera, excitándose cunha escea na que ninguén repararía en se
realmente as persoaxes eran realmente actores e se éstos estaban a
disfrutar ou non. Pero aínda que o seu odio si puidese, el non podía
culpar a ninguén de facer o que el mesmo fixera en tantas ocasións.
Cando o negro volveu á noite a figura da súa muller emerxeu da
nada consolándolle, coma se soubese o que sucedera, e acariñándolle
no pelo ensinoulle a diferenza entre o tacto das persoas e a urticaria do
diaño. A sensación de culpabilidade aumentou enormemente tras aquel
agarimoso xesto e rápidamente acendeu a luz para recoñecer que
fixera algo horrible que nunca máis volvería a repetir e pedirlle perdón,
pero cando ollou cara o seu rostro comprobou que Lorena estaba
profundamente durmida cun sorriso arqueándolle os beizos. Por un
intre dubidou se espertala ou non, pero non tivo o valor preciso. O
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 110
único que puido facer foi achegarse ata ela e cun bico pedirlle un
perdón que ninguén escoitou
Volveu a apagar a luz cando recoñeceu que era moito máis
apoucado do que nunca imaxinara. E desexou que aquela noite e aquel
silencio fosen inacabables.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 111
*****
Abandonando un leito compartido coa soidade e a pena, Lorena
volveu a aparecer sobre un diván no que Ana estaba a agardarlle aínda
espida, porque tamén ela sabía que a maxia do amor é quen de facer
que dúas almas sigan a escoitar unha mesma melodía procedente da
mandolina da lúa pese a que os corpos estén en lugares diferentes. Os
dedos volvéronse buscar coa mesma fraxilidade e os beizos
rápidamente uníronse para seguir amándose tal e como non deixaran
de facelo dende a primeira mirada.
O descubrimento das dúas caras da sexualidade, que xa sabía
tan evidentes como as diferencias dos corpos masculino e feminino,
mostráranlle un xeito de amar sublime, no que non había nin baleiros
nin contidos senón unha única forma de compartir. E pensando niso
lembrou a súa primeira vez, cando ninguén máis que ela escoitara
unhas bágoas implorando unha caricia no baleiro posterior, cando os
corpos comezaban a arrefecer, e no diferente que fora ese momento
cando era Ana quen estaba ao seu carón amándolle. Fora nese intre
cando comprendera que hai cousas que os homes xamáis poderán nin
tan sequera imaxinar. E cousas que fan sentir que nunca máis quería
volver a sufrir.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 112
Apurando as derradeiras horas de insomnio Lorena pensaba
como explicar todo canto o corazón expresaba de forma tan sinxela
con sentimentos. Mentalmente redactou centos de borradores nos que
sentíase incapaz de dicirlle a quen aínda permanecía durmido preto
súa algo tan simple como que íase porque atopara por fin un corazón
que, sen promesas de por medio, amosáralle a eternidade do amor. A
mellor forma de facerlle o menor dano posible era con mentiras e
precisamente iso era o único que quería evitar. Non quería máis
enganos nun matrimonio que durante anos fora precisamente iso.
Tras quedar sen tinta para seguir inventando escusas decidíu
que ser sincera é sempre a mellor forma de contar as cousas e
renunciou a elaborar ningún discurso para recitar sen sentir. Sabía que
as cousas máis importantes da súa vida dixéraas sen pensar, e iso era
o que ía facer. Todo rematara facía moito tempo e o que tiña que facer
ao día seguinte non era máis que poñerlle o punto e final a algo que
dende o momento en que o fixeron baixo xuramento perdera todo
sentido.
Repasando nas demáis consecuencias que tería, aos ollos dos
demáis, o brusco xiro que aquela noite decidira darlle á vida, pensou na
súa familia, e do baldío que sería intentar explicarlles uns sentimentos
que xamáis entenderían. E nas súas amizades, moitas das cales
estaba segura perdería porque era conscente que había moita xente
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 113
preto dela que eran das que dicían unha cousa e pensaban outra moi
diferente sobre a homosexualidade.
Pero tódolos problemas quedaban completamente a un lado
cando pensaba na posibilidade de poder deitarse con Ana todas as
noites e poder disfrutar do seu amor todos os días. Ela non tiña dúbida
do que quería. Os demáis que fixeran o que cresen máis oportuno.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 114
*****
Querido David:
Nunha despedida sempre quedan moitas cousas sen dicir que
non deberiamos deixar no esquecemento, por respeito ó que un día foi
amor e que, pasado algún tempo, deixou de selo. É por iso que
escríboche esta carta que espero que leas algún día, porque ten todo
canto non puiden dicirche cando marchei e gustaríame que souberas.
Sei que cando díxenche os motivos polos que marchábame do
teu carón non os entendiches, non aceptaches que atopara a felicidade
lonxe de ti e moito menos que fora nos beizos doutra muller. Seica isto
foi o que máis amoloute, aínda que non quixeras recoñecelo. Nunca
pensara en ti como alguén con prexuízos acerca da liberdade no amor,
pero cando trataches de convencerme de que o amor só é posible
cando é compartido por persoas de diferente sexo decepcionáchesme
máis do que nunca o fixeras porque a rabia non pode ser nunca razón
para xustificar nada. Non agardaba que comprenderas o meu adeus,
nin tan sequera que o aceptaras, porque sei que cando o amor
desaparece sempre hai un culpable e un inocente, pero o que non
agardaba é que faltárasme ó respeito como o fixeches.
Queiras recoñecelo ou non a nosa relación rematou moito tempo
antes de que aparecera Ana na miña vida. O único erro que puiden
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 115
cometer, e o único que podes botarme en cara, é o de non afastarme
de ti cando iso sucedeu, e poñerlle punto e final a tanto sufrimento. Fun
unha cobarde por non facelo e pídoche perdón por iso. Non tiven o
valor suficiente, é certo, pero non me culpes só a min. Ti tampouco o
tiveches. Cando algo empeza a morrer hai que loitar para que iso non
ocurra ou afastarse o máximo posible para evitar enfermar de agonía e
nós non fixemos nin unha cousa nin outra. E así a negrura rematou
devorándonos. Facía xa moito tempo que deixáramos de durmir
abrazados cada noite, que deixáramos de falar dos nosos soños aínda
sen cumprir, que as luces apagábanse para non ver como facíamos
algo que non era amor. Os nosos silenzos pasaron a dicir moito máis
que as nosas palabras e as recriminacións deixaron de ter voz para
lanzárnolas cobardemente ás costas, con miradas agochadas e
ausencias sen baleiros. E así rematouse todo.
No amor é necesario que os dous entréguense sen escusas á
persoa á que aman, porque de non ser así estará condeado ao fracaso.
E nós nunca entregámonos un ao outro porque sempre confundimos
pertencer con posuir, cando son cousas totalmente diferentes. Nunca
soubemos darnos amor de verdade. Sempre estivemos ao carón un do
outro, iso é innegable, pero nunca te sentín coma algo meu, coma se
formases parte de min, coma algo do que non puidera prescindir. Como
estou segura ti tampouco sentíchesme nunca a min
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 116
Sei que botarásme de menos tanto como podes estar seguro eu
botareite a ti, pero tamén sei que ningún dos dous chorará a ausencia
do outro. Coincidimos no tempo e no lugar é certo, e foi algo fermoso,
pero as coincidencias son esporádicas, limitadas, finitas. E esta tivo
que rematar moito antes do que o fixo.
O primeiro motivo destas letras non é outro que pedirte que non
me culpes por marchar do teu carón, as veces iso é moito máis valente
que permanecer xunto a alguén que xa non queremos.
O segundo e máis importante, é agradecerte que estiveras
comigo ata que o amor separounos para sempre. Grazas por intentar
facerme feliz, tanto nos momentos que o lograches coma nos
momentos nos que non foi posible, pero nos que aínda así o
intentaches. Grazas por deixarme marchar sen máis preguntas que as
miñas respostas. Grazas por non acompañarme á porta na derradeira
despedida, ollándome marchar sen pedir imposibles. Grazas por todos
os sorrisos compartidos e por tantísimos momentos que nunca
esquecerei.
Sempre fuches e serás o meu mellor amigo, o que sempre estivo
comigo cando o precisei, e xustamente por iso, porque ti nunca me
fallaches, gustaríame que tiveses claro que sempre estarei ao teu lado
cando ti o queiras.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 117
Estou segura de que moito antes do que pensas atoparás
alguén a quen ames de verdade, moito máis que a min, porque o amor
non é algo que un atopa, senón que é algo que un merece. E ti
merécelo máis que ninguén.
P.D: Son máis feliz do que nunca fora na miña vida. Tan só pidote un
favor, cando ti tamén sintas que estás no mellor momento da túa vida,
faimo saber. Mereces todo o bo que estou segura terás moi cedo.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 118
*****
Con Lorena xa alonxada para sempre, David continuou cada día
escravo dos impulsos do seu propio corpo, que sentía cada vez máis
enfermo. Coma un fuxitivo sen condea saía unha e outra vez do portal
dun edificio no que empeñábase a buscar algo que nunca atopara, nen
atoparía. Coma se a súa alma fose unha autómata seguíu tropezando
unha e cen veces coa mesma pedra, intentando agocharse de si
mesmo sen conseguilo nunca. No silencio da prisión na que
convertíranse as súas noites, prometíase unha e outra vez non repetir
unha mentira que xa era mentira en sí mesma. E que sempre volvía a
facer.
Tras a partida da súa muller descubrira que os erros doen moito
máis cando non tes a ninguén a quen facerlle culpable dos mesmos,
por iso botábaa de menos de vez en cando, porque sen ninguén xunto
a el tan só podía haber un único culpable dos seus males.
O silencio convertíuse no seu compañeiro de piso, no libro en
branco que sempre tiña na súa mesa de noite e que xamáis lería.
Sabía que Lorena era completamente feliz, e alegrábase de que ela si
atopara o amor, pero a sensación de culpa por mentirlle e non
confesarlle o que fixera cando aínda estaba xunto a ela convertérase
noutra incómoda puñalada da que tampouco podería liberarse. Nunca
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 119
foi quen de pedirlle disculpas e dicirlle que alonxarse del foi o mellor
que puido facer. Sabía que era feliz e con iso bastáballe. Xamáis
chamouna para pedirlle unha axuda que só ela podíalle dar. Intentouno
centos de veces, pero o orgullo é unha das máis estúpidas cualidades.
Ninguén soubo, ata que foi demasiado tarde, que el mesmo
marcara moi cedo, o derradeiro día no almanaque da súa historia.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 120
*****
Pasados uns meses as súas vidas continuaban no mesmo
punto onde quedaran tras o primeiro dos bicos. Cada día que pasaban
xuntas descubrían un novo universo no que a liberdade e o respeito
eran a única linguaxe que empregaban para comunicarse. Ambas
conseguiran construír a base de ilusión unha realidade moito mellor
que calqueira soño, recuperando todas as cousas que algún día deran
por perdidas pero nunca esqueceran. Cada noite amábanse coa
esperanza que o día seguinte os seus corpos seguiran necesitando o
un doutro e o destino permitíralles facelo, porque o amor facía de cada
instante unha vivencia máxica. Mesmo a gatiña branca era outra e
xunto a Jack, o seu novo compañeiro, acudían veloces sempre que o
son das chaves avisaban que alguén estaba a piques de entrar no piso.
Ese mesmo ano viaxaron á India para inaugurar unha grande
fonte que alguén doara de forma anónima baixo a condición de que
levara o nome de Imshri Oldhra e que unha placa explicara a triste
historia da súa vida. Alí confirmaron que todo canto sabían de ela era
certo porque quen lle contara a historia a Ana fora Aiyana Oldhra, a súa
irmá pequena, que convertérase nunha respectada defensora dos
dereitos da muller.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 121
Dúas copas tatuadas nas costas e uns ollos de moza ollándoas
fora a mellor homenaxe que Ana e Lorena atoparon para festexar que,
dende aquel primeiro bico de cristal, a cociñeira e a convidada cearon
xuntas todas as noites. Con Imshri coma testigo eterno do seu amor.
NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS
MA ÁRABRAB
PÁXINA 122
Pese a que Imshri Oldhra é unha persoaxe de ficción, este libro
vai adicado ás miles de “Imshris” ás que a máxima expresión da
crueldade intentou, intenta e intentará arrebatarlle a posibilidade de
amar.
E a todas e todos os que teñen a valentía de seguir sempre os
dictados do seu corazón.