Nait Soez'n 37-5

Nait Soez’n

tel: 050-3634675www.groningerstudentenbond.nl

Lees het artikel op pagina 3

Opinieblad voor studerend Groningen juni/juli 2009 37e jaargang No. 5

Nait Soez’n is een uitgave van

pagina 5

De GSb won een extra zetel in de Hogeschool Medezeggenschaps-raad. De opkomst was erg laag. Volgende stap: meer aandacht voor studenteninspraak eisen.

Martin Bril overleden

GSb wint op Hanzehogeschool

Beatrix in Groningen

Schrijver Martin Bril, oud-hoofdredacteur van dit blad, overleed in april. Een terugblik op zijn vroege werk. “Het was allemaal heel serieus.”

Koningin Beatrix bezocht Groningen om de duurzame innovaties van onze provincie te bewonderen. Nait Soez’n mengde zich in het mediacircus met de vraag: wat doet

de kon ing in zelf eigenlijk voo r he t milieu?

Calimero streeft GSb voorbij

pagina 7

pagina 6

Nait Soez’n 2 Nummer 5 37e jaargang

Verkiezingen RUG GSb nu kleinste partij in raad

Martin BrilTerugblik op zijn jaar bij Nait Soez’n

Beatrix in GroningenPoppenkast rond de ´green queen´

GSb wint op Hanze Ondanks lage opkomst

NAVO 60 jaar Traangas in de straten van Straatsburg

3

5

6

8

RedactioneelEerst maar eens even met de billen bloot. De vorige Nait Soez’n bevatte een onzorgvul-digheid. In het interview met Mona Dohle schreven wij dat ze voor taz schreef, dat bleek

niet het geval; ze schreef voor een lokale Duitse krant.

Dan, broek omhoog, en over naar de orde van de dag. Dit keer een Nait Soez’n van slechts twaalf pagina’s. Twaalf maar? Ja twaalf maar, niet zeuren. Je kunt niet altijd in het rond strooien met wereldschokkende artikelen. De echte schandalen bewaren we voor de KEI-editie, zodat de nieuwe eerstejaars meteen weten in wat voor stad ze terechtkomen.Een korte blik op de staat van het land dan maar. Het is helaas net te vroeg om de uitslag van de Europese verkie-zingen te kunnen vermelden, maar de PVV van Wilders lijkt te gaan winnen. RUG-studenten Niels Jongerius (SP) en Stieneke van der Graaf (ChristenUnie), die we vorige keer interviewden, zullen moeten knokken voor hun zetels. Hun partijen staan elk op twee zetels, blijkt uit de dikke duim van Maurice de Hond.In deze Nait Soez’n veel aandacht voor die andere verkie-zingen; de medezeggenschapsverkiezingen. Geen peilingen, maar uitslagen. En terwijl de rest van studerend Groningen met het bleke lichaam de zon opzoog in het plantsoen of aan de Hoornse plas, redigeerden wij artikelen over Navo pro-testen, de tijd dat Martin Bril nog voor Nait Soez’n schreef, en een artikel van onze kersverse royalty watcher.Zij volgde Beatrix en haar Zweedse collega’s tijdens hun bezoek aan Groningen en… Delfzijl. Ook een manier om een blijvende indruk te maken. Onze eigen Albert Verlinde kon trouwens nog vrij dicht bij de koningin komen. Iets wat na de aanslag op Koninginnedag toch een stuk moeilijker zal zijn.En daar moeten we ook nog wat over kwijt. Het is zo dui-delijk, iedereen heeft het gezien, maar niemand durft het te zeggen. Een duidelijk voorbeeld van het moreel failliet van de gehersenspoelde linksche media. Je mag het eigenlijk niet zeggen, maar de Suzuki was wel zwart.

In dit nummer:

Verder nog:Kort nieuwsGSb-paginaWiekes FilmblikEarl & MeyerColumn

49

111212

7

Nait Soez’n is het onafhankelijke opinieblad van de Groninger Studentenbond (GSb). Leden krijgen het blad thuisgestuurd. Reac-ties en artikelen kunnen naar het redactieadres gestuurd worden. De redactie behoudt zich het recht voor artikelen te weigeren of in te korten. Ingezonden brieven zijn bij voorkeur niet langer dan 350 woorden. Advertentietarieven zijn op te vragen via het redac-tieadres.Nait Soez’n verschijnt zes maal per jaar en wordt gratis verspreid in alle gebouwen van de Hanzehogeschool Groningen en de Rijks-universiteit Groningen.Oplage: 1500 stuks (5500 stuks voor de KEI-editie)Ook online te lezen op:www.groningerstudentenbond.nl/ns

Redactieadres: St. Walburgstraat 22a 9712 HX Groningen Tel.: 050-363 4675 [email protected]: Marcel Trip en Lars Buitinck Eindredactie: Evelien BruinsRedactie: Bob de Greef, Joris Heijn, Anna van der Meulen, Wieke van ‘t Veer en Ruben VeldhuisColumnist: Angelique Kroonen Illustraties: Norna Ross, Annelies Stern, Paul de Vreede en Bas de VriesOpmaak: Norna RossDuplicatie: ’t Hartje

Colofon

3Nait Soez’n Nummer 5 37e jaargang

De universiteitsraadsverkiezingen zitten er weer op. Studenten en personeel van de RUG konden stemmen voor hun vertegen-woordigers. De GSb valt terug naar slechts één zetel; Calimero verdubbelt naar vier. Hoe nu verder?

Calimero is groot geworden

door Marcel Trip

Voor de studenten aan de RUG vielen er twaalf zetels te verdelen over maar liefst vier kieslijsten. Uiteindelijk is het ooit zo kleine kuikentje Calimero de grote groeier: het aantal zetels verdubbelde van twee naar vier. Dit ten koste van zo-wel de Studenten Organisatie Gro-ningen (SOG) als de fractie van de Groninger Studentenbond (GSb). De Fantastisch Belangrijke Fractie (FBF), de eenmanslijst van Cor Jan van Zwol, haalde de kiesdrempel niet. De teller van de reeds vijf jaar do-minante SOG bleef staan op zeven, de GSb schraapte slechts één zetel binnen. De restzetelverdeling pakte zo uit dat Calimero met twee keer zo veel stemmen als de GSb vier keer zo veel zetels pakte.De GSb deed in 2000, toen nog on-der de naam VOS, voor het eerst sinds begin jaren ’80 weer mee aan de verkiezingen. Voornaamste reden was dat er in die tijd maar één partij meedeed aan de ‘verkiezingen,’ de Studenten Fractie Groningen (SFG). Er viel dus niet bijzonder veel te kiezen. Daarnaast was het idee ont-staan dat de universiteitsraad een ingeslapen zooitje was geworden door het gebrek aan concurrentie en discussie. Het VOS sleepte meteen zeven zetels in de wacht. In 2001 werd, onder andere vanuit de SFG, de SOG opgericht, die tot de komst van Cali-mero in 2005 stuivertje wisselde met het VOS qua wie de grootste partij was.Groningen is sindsdien een waar strijdto-neel tijdens de verkiezingen. Vond men vroeger dat er te weinig te kiezen was, nu wordt menig student moedeloos van de bergen flyers, verkiezingskrantjes, gadgets en slogans. Calimero speelde hier handig op in met een anti-campagne-cam-pagne (fuck off met je flyer). Eén van de redenen voor de inmenging van de GSb in de medezeggenschap, namelijk een actie-vere medezeggenschap en verkiezingen waarbij iets te kiezen valt, is gerealiseerd. De GSb is in dit spectrum echter geen po-pulaire keuze meer. Hoe komt dat?

GSb in de marge

Jan Blaauw schreef in de UK dat ‘oud links’ iets heeft om over na te denken, volgens hem moet de GSb “uit een an-der vaatje tappen als de bond meer dan een symbolische splinter wil zijn”. Nu is de medezeggenschap niet een politiek speelveld met zo’n reikwijdte dat je mak-kelijk over links en rechts kunt spreken.

Het vaatje waar de GSb uit tapt, is niet heel anders gevuld dan dat van de con-currenten. Natuurlijk heeft de ene partij wat meer oog voor duurzaamheid en bijt de ander zich wat meer vast in de begro-ting. Het zijn marginale verschillen. Als het gaat om toegankelijkheid van onder-wijs, om blokkaderegelingen en voorzie-ningen dan zijn de partijen éénsgezind. De verschillen zitten hem grotendeels in de werkwijze, in welke partij steviger inzet op welke onderwerpen. Onderwer-pen waar de partijen over van mening verschillen, zijn voor de gemiddelde stu-dent nauwelijks interessant. De meeste studenten zal het een rotzorg zijn of we wel of geen Rosalind Franklin Fellows hebben, bursalen of aio’s en of

niet-Europese studenten nu wel of niet te veel betalen voor Housing Office. Negentig procent van de raadsvergaderin-gen gaat over thema’s waar de gemiddelde student amper van gehoord heeft. De uni-versiteitsraad is zeker belangrijk. Studen-ten en personeel hebben op deze manier inspraak op de duizenden dingen die de

universiteit de universiteit maken. Het levert echter geen spetterend po-litiek schouwspel op, al doen de cam-pagnes wel anders vermoeden.Winnen of verliezen doe je in de universiteitspolitiek dan ook voor-namelijk op campagne en op het beeld dat studenten hebben van je organisatie. De GSb verkoopt zich-zelf blijkbaar niet goed. Dat ze geka-rakteriseerd worden als ‘oud links’ in een onafhankelijk medium, is veelzeggend. Dit kan iets te ma-ken hebben met het korte uitstapje in krakend Groningen, toen er in 2007 vanuit de mede door de GSb opgezette Woonwinkel door een groep studenten een voormalig IBG- kantoor werd gekraakt. Hoe het ook zij, de GSb staat voor een keuze. Heeft het nog nut om volgend jaar weer mee te doen aan de verkiezin-gen, of moet de GSb zich terugtrek-ken op de vakbondstaken?Intussen zijn de rollen tussen Cali-mero en GSb omgedraaid. Sinds de komst van Calimero was de SOG de

grootste, gevolgd door de GSb en daarna nieuwkomer Calimero. Tot afgelopen col-legejaar, waarin zowel Calimero als GSb twee zetels hadden. Nu is Calimero gro-ter. Het gaat interessant worden om te zien wat Calimero gaat doen met de extra mankracht. In het verleden verschool de fractie zich nog wel eens achter gebrek aan mankracht wanneer het ging om het schrijven van notities of het houden van enquêtes. Dat gaat nu natuurlijk niet meer op. De universiteitsraad is gebaat bij meerdere ‘grote’ partijen die elkaar scherp houden. Calimero heeft dit jaar de kans een basis te leggen voor verdere groei, als ze nieuwe situatie serieus aan-pakken.Het is interessant om te zien hoe dit uit gaat pakken.

onerkop


Kort nieuws

De Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) heeft een nieuw bestuur voor het jaar 2009-2010 gekozen, dat op 27 juni het huidige bestuur opvolgt.RUG-student Dennis Wiersma treedt aan als vice-voor-zitter. Wiersma trad onlangs af als adviserend student-lid van het faculteitsbestuur van Gedrags- en Maatschappijwe-tenschappen. Hij werd in Groningen bekend als geestelijk vader van de klachtenknop op Nestor, waar onlangs veel discussie over was in de universiteitskrant.

Nieuw bestuur LSVb

Vijf studenten grafische vormgeving aan Minerva hebben anoniem klachten geuit over de Kunstacademie in Han-zeMag, het onafhankelijke magazine van de Hanzehoge-school. Er is gebrek aan structuur en vernieuwende ideeën worden teveel tegengewerkt, menen zij. Daarnaast moet de academie “meer naar buiten treden.”De studenten zien een tweedeling in het docentencorps tussen “een kleine groep machtige oudgedienden,” die ge-wend zijn aan de chaos die op Kunstacademie heerst, en jongere docenten “die daadwerkelijk iets willen verande-ren.” De laatsten worden volgens de studenten door het be-stuur tegengewerkt. De studenten stapten naar HanzeMag uit gebrek aan mogelijkheden om binnen de Academie hun klachten te uiten.

Studenten boos op Minerva

De verscherping van het bindend studieadvies (bsa) aan de Hanzehogeschool, van veertig naar vijftig studiepunten, is voorlopig van de baan. Alle student-leden en de meeste docent-leden van de Hogeschool Medezeggenschapsraad stemden tegen. Hanzevoorzitter Henk Pijlman sprak van een ‘conflict’ tussen medezeggenschap en bestuur. In het najaar van komend collegejaar komt het bestuur met een notitie over studierendementen, waarmee het bsa opnieuw op de agenda wordt gezet.

Verhoging bsa Hanze uitgesteld

Naar aanleiding van een ongeval op het Zerniketerrein, waar-bij een stadsbus een overstekende fietser aanreed, heeft de universiteitsraad de RUG opgeroepen actie te ondernemen.RUG-bestuurder Koos Duppen vindt dat het een zaak voor de gemeente is, aangezien het over de openbare weg gaat. Wel zegde hij toe de zaak op te nemen met de gemeente, en nog eens te kijken naar de weg bij de Bernouilliborg, die wel onder verantwoordelijkheid van de universiteit valt.

Veiligheid Zernike

De huurprijzen van studentenkamers in Groningen rijzen de pan uit: volgens onderzoek van Kamernet.nl waren ze in april 5,6% procent hoger dan een jaar eerder. Uit onderzoek van de GSb blijkt verder dat 60% van de studenten meer huur betaalt dan wettelijk is toegestaan. Slechts 50% van de ondervraagde studenten blijkt het puntensysteem te ken-nen, waarmee de maximumhuur berekend kan worden. Enkele studenten betalen zelfs ruim €100 per maand meer dan toegestaan is.Vooral studenten die van particulieren huren betalen te veel. Eerder dit collegejaar hekelde de GSb al de woningcor-poraties, die veel te weinig studentenkamers op voorraad hebben.Ook landelijk is de situatie niet florissant: uit onderzoek van de Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) onder 1625 studenten is gebleken dat ruim 40% van de eerstejaarsstu-denten nog geen kamer gevonden had in het najaar van 2008. De eerstejaars waren toen gemiddeld 132 dagen aan het zoeken. Dat zoveel studenten na het begin van hun stu-die nog geen kamer hebben gevonden, illustreert volgens de LSVb dat het beleid op studentenhuisvesting faalt. De vakbond vindt dat er aan een structurele oplossing gewerkt moet worden en vreest nóg grotere tekorten in het najaar van 2009.

Kamers worden fors duurder

Minister Plasterk komt in juni met een notitie over de har-de knip. Uit een brief aan Tweede Kamer blijkt dat hij deze blokkaderegeling nog steeds wil invoeren.In zijn brief spreekt de minister niet over enige afzwakking van de regeling, maar slechts over een ‘heldere formule-ring’ van de randvoorwaarden. Studentenbonden, inclusief de GSb, voerden afgelopen jaar actie tegen de harde knip en haalden zo’n 8000 handtekeningen op. Online tekenen kan nog steeds op www.geenhardeknip.nl.

Harde knip

Martin Brils studententijd


door Marcel Trip Martin Bril (1959-2009) studeerde van 1978 tot 1982 filosofie aan de RUG. “Gro-ningen was helemaal geen leuke stad, het was echt een vieze grauwe rotstad. In mijn herinnering was het altijd slecht weer.” Dit vertelde Bril, juni 2006, in een interview met de UK over zijn studen-tentijd in Groningen. “Al die restaurantjes en terrasjes, dat was er echt niet, de stad nu is totaal onvergelijk-baar. Er heerste verder een enorme werkloos-heid. Het was net na de oliecrisis, er was een rechts kabinet aan de macht, Van Agt-Lubbers. In Groningen waren de scheepvaartindustrie en het strokarton net ingestort. Er hing een bijzonder crisisachtige sfeer.”Eind jaren zeventig be-gin jaren tachtig. Het was, zeker in Groningen, een tijd van studenten-activisme. Bril was één van de studenten die in deze beweging actief was. Hij was lid van de basisgroep filosofie, van de in die tijd erg linkse Groninger Studentenbond (GSb). Deze basisgroepen waren studenten die namens de GSb actief waren binnen hun faculteit, bijvoorbeeld door deelname aan de faculteitsraadsverkiezingen. Bril schreef ook voor Nait soez’n, waar hij kort de taak van hoofdredacteur vervulde. Het waren andere tijden en Nait Soez’n was een heel ander blad dan nu voor je ligt. Het was een spreekbuis voor de linkse studentenbeweging in Groningen. Een greep uit de artikelen verschenen in 1979: ‘De tegenpraktijk: een voorbeeld’, ‘voor een (ideologiese) tegenkultuur’, of: ‘oude lijn, nieuwe lijn, onze lijn’.Maar Nait Soez’n stond niet alleen maar vol met interne GSb-discussies. De stu-

De onlangs overleden columnist en schrijver Martin Bril is bij velen bekend om zijn vermogen tot observatie. Veel minder be-kend is het dat hij in Groningen studeerde en in die tijd ook voor Nait Soez’n schreef.

Martin Brils studententijd

onderkop

dentenbeweging dichtte zichzelf een brede maatschappelijke rol toe. Van de vrouwenemancipatie (de vrouwenstrijd), de homo-emancipatie (de flikkerstrijd) tot democratisering van universiteiten

(juist, de studentenstrijd). Er zijn legio geëngageerde artikelen over deze onder-werpen geplaatst in de Nait Soez’n in deze periode.Bril schreef stukken over welke linkse koers nu de juiste linkse koers was voor de GSb, maar ook bijvoorbeeld over re-volutionaire literatuur. Hij deed dit nog niet altijd met de vlotte pen en het ‘oog voor het alledaagse’ waar hij zo beroemd mee is geworden. Dat het af en toe wat moeilijk weg las, daar was hij zich wel van bewust. Zo begon hij een bepaalde literatuurbeschouwing als volgt:“De bedoeling van dit artikel is simpel. Ik wil de literatuuropvattingen van Klaas Wellinga en Jacq Vogelaar, zoals ik die in Nait Soez’n 1/79 (te) abstrakt rekon-

strueerde, proberen te ekspliciteren. De voorbeelden, die ik hierbij gebruik, zijn tamelijk willekeurig gekozen. Arrogant zou het zijn om te denken dat het hiermee duidelijker wordt.”

Ook scènes uit film-scripts van de hand van Bril zijn te vinden in Nait Soez’n anno 1979. Op het eerste gezicht is het vreemd om een filmscript in een blad te lezen. Wel zien we hier al de interesse voor film van Bril; hij zou zijn studie filosofie in 1982 verruilen voor een studie aan de Amster-damse filmacademie. Verder zijn er verschil-lende samenwerkingen te lezen met mede- filosofiestudent Dirk van Weelden.Samen schreven ze een vertaling van de sur- realistische Franse dich-ter Jacques Rigaut en een enkele literaire co-lumn op de achterkant. In 1987 debuteert het schrijversduo met het boek ‘Arbeidsvitaminen: het abc van Bril en Van Weelden’. Het duo zal nog vaker de handen ineen slaan.

In het eerder aangehaald UK interview kijkt Bril terug op zijn studententijd als een spannende, maar tegelijkertijd erg serieuze periode. “Je hebt het idee dat de wereld verandert, het is opwindend om daar aan mee te doen,” aldus Bril. “Je ging vergaderen en daarna ging je naar het café. En daarna weer naar een ander café. Eigenlijk werd er betrekkelijk weinig ge-lachen. Dat is wel een belangrijk verschil. Het was allemaal heel serieus.” In 1982 zat de Groninger studententijd van Bril erop. In Amsterdam begaf Bril zich in kunstenaarskringen. Later ging hij als freelance publicist aan de slag bij diverse bladen, ontwikkelde zich als schrijver en schreef zeer veel gelezen columns. Bril is 49 jaar geworden.

“Arrogant zou het zijn om te denken dat het hiermee

duidelijker wordt”


Een dag onder de duim van de RVD

Een week voordat Karst Tates met zijn auto op het Koninginnedagpubliek in Apeldoorn inreed en zeven mensen mee de dood in sleurde, verbaasde onze correspondente zich bij het bezoek van Koningin Beatrix en haar Zweedse collega’s aan Groningen over het mediacircus en de beveiliging rondom het bezoek. Met een perskaart van Nait Soez’n op zak.

door Nicole Besselink “Ook voor de leeuwen gegooid?” vraagt een man me nadat ik racend uit de Oos-terstraat weinig professioneel mijn fiets in de stalling voor het politiebureau aan de Rademarkt heb gegooid en zo on-verschillig mogelijk richting ingang loop. Ik mompel wat terug. Hij lijkt helemaal klaar voor dit snoepreisje: tasje op de rug en perskaart om de nek. De letters zijn net te klein om te lezen door welk medium hij is gestuurd. Het Zweedse koningspaar bracht eind april een bezoek aan Nederland. Ook Groningen stond op het programma. Als afgevaardigde van Nait Soez’n een dag onder de duim van de Rijksvoorlichtingsdienst zijn prikkelde mijn nieuwsgierig-heid. Daarom stond ik ’s och-tends om half negen voor het politiebureau te wachten op de persbus die ons naar de ha-ven van Delfzijl zou brengen. Genoeg belastinggeld in de RVD-pot, dus het werd geen uitgerangeerde Arrivabus, maar een luxe touringcar met tafels voor de NOS-camera’s en met leer beklede stoelen. Van het Haagse naar het Gro-ningse ríjden, dat was voor het koninklijke gezelschap na-tuurlijk wel wat ver, dus waren zowel de koninklijke helikopter als Bea’s Fokker 70 van stal gehaald. Iets na tienen kwam de stoet met een touringcar aan (nog luxer dan de onze) en beende men glimlachend over een blauwe loper naar twee dames die Zweedse liedjes over de dijk schalden. De pers was achter politie-linten op zijn plek gezet – met 100% te-genlicht, hoe sympathiek. Zodra Bea haar kleine teen de bus uit had gestoken, be-gon het flitsoffensief. En niet alleen van de officiële pers, ook de toegestroomde

Groningers hadden zich met mobiel en digitale camera’s in opperste staat van paraatheid gebracht. De camera’s draai-den. De pers rende van het begin naar het eind van de blauwe loper en stond op elkaars tenen om koningin Silvia’s glim-lach en het iets te joviale geklap van Gro-

ningen Seaports-directeur Harm Post vast te leggen. Alleen op deze filmmomenten durfde ik mijn digitale cameraatje uit de tas te halen om het strak geregisseerde feestje vast te leggen. In het hoofdkantoor van Groningen Seaports kregen Bea en co een 3d-show voorgeschoteld waar ze met van die leu-ke brilletjes op de ontwikkelingen van Delfzijl en de Eemshaven konden bekij-ken. Zou leuke foto’s hebben opgeleverd, Beatrix met een 3d-brilletje op, maar naar

binnen mochten we niet. Pers momenten, ook zo’n heilig RVD-woord. Als royalty- journalist leef je van persmoment naar persmoment: Bea op de blauwe loper, Bea op een paar pallets omringd door ha-venarbeiders, Bea die bloemen krijgt en ga zo maar door. En dat alles vanuit met

lint afgezette persvakken waar je als fotograaf of ca-meraman wordt ingedreven als vee. Na het hoofdkantoor van Groningen Seaports ver-plaatsten stoet en pers zich naar BioMCN, een produ-cent van biomethanol die onder het mom van duur-zaamheid (!) voor het half-uurtje dat de koningin in da house was een voorver-warmde tent met lichtinstal-latie had laten aanrukken. Een legertje studenten leek uit de horecapool van een uitzendbureau uit de stad te zijn geplukt en was opge-fleurd met voor de gelegen-heid gedrukte schorten met Nederlandse en Zweedse vlaggetjes. Net toen ik dacht dat het wat betreft geld over de balk smijten niet gekker kon, zag ik ze met schalen chocolaatjes rondlopen waar de plaatselijke banketbakker Zweedse vlaggetjes op had gedecoreerd én bleek Ka-rel van de Graaf (Netwerk,

EenVandaag ), uit de dood herrezen om de presentatie samen met Rob Voncken, CEO van BioMCN, aan elkaar te schnab-belen.Na afloop mocht de pers de camera weer uit de tas halen: het was tijd voor een fotomomentje. Bea beende door de mod-der naar een houten pallet om zich met een authentiek stel arbeiders – blauwe overalls, gele helmen, bruine vegen op de wang – te laten vereeuwigen. Karel van de Graaf stond al met beide benen in


de modder toen hij werd weggebonjourd door de RVD; hij mocht niet op de foto. Nova-presentator Joost Karhof keek gnif-felend toe en werkte in een hoekje zijn zoveelste sigaret van de dag weg. De royaltypers is een mannenwereld. Het zal dan ook niet verbazen dat toen we in sneltreinvaart weer van Delfzijl naar Gro-ningen sjeesden, de heren op het puntje van hun stoel zaten. In elk zijstraatje en op elke rotonde stond een verkeers-regelaar die soms nog net op tijd op-zij kon springen omdat hij de TGV-snelheid van onze bus onderschatte. Hele scholen stonden langs de weg met tekeningen in de hand naar ons te zwaaien, in de veronderstelling dat de koningin zich in ons midden begaf. Via de Nieuwe Sint Jansstraat – ongelofe-lijk, maar er kan dus echt een bus door – reden we recht op het Provinciehuis af. Een gezellig persvakje was al voor ons afgezet, een kleurrijke menigte op het Martinikerkhof juichte de queen enthou-siast toe en burgemeester Wallage heette het uitzonderlijke bezoek glimmend van trots welkom. Na de lunch stond voor de politie het hoogtepunt van de dag op het program-ma, de kers op de taart voor iemand in

uniform. Een colonne agenten moest het bezoek ongeschonden van het Provincie-huis naar het Academiegebouw zien te escorteren. De paarden waren van stal gehaald, Wallage stond klaar om tijdens de wandeling Groningse mopjes te tap-pen en het publiek stelde zich perfect geregisseerd langs de route op. Het wan-delingetje kon beginnen. Onderweg be-dacht ik me dat dit toch maar mooi kan in

Nederland. Hoog bezoek dat zomaar door de Groningse straten kan paraderen, zich zonder kogelwerende pausmobiel kan voortbewegen – het leek wel een voorte-ken. Een week later liet Karst Tates een-malig, maar onvergetelijk van zich horen.Het Academieplein was volgestroomd met voor de gelegenheid koningshuis-gezinde studenten die er allemaal op hun verenigingsbest uitzagen. Kekke colbertjes, driedelige pakken, vaandels en hoedjes. “Leve de koningin!” In de UB hadden studenten zich tegen het glas geplakt en probeerden ze met plat-

gedrukte neusjes de koningin te spotten. De beiaardier zette Dancing Queen in, de koningin stapte swingend de rode loper over en liet zich in het Academiegebouw bijpraten over de smeltende poolkappen waar zoon Willem-Alexander en schoon-dochter Maxima onlangs zelf als ramp-toeristen nog aan bijdroegen. Het zat er bijna op voor de royalties. Nog even zwaaien en dan het eigen vliegtuig-

je in om er hoogstpersoonlijk voor te zorgen dat het milieu nog wat extra CO2-uitstoot voor de kiezen zou krij-gen. Het stond haaks op de duurza-me projecten die tijdens het bezoek centraal stonden. Was het nu echt

te veel moeite om van Groningen terug te rijden naar het Huis ten Bosch? Om te laten zien dat men zich de milieupro-blematiek wel degelijk persoonlijk aan-trekt? Het koninklijke Fokkertje stootte bij de enkele reis Eelde-Amsterdam toch al gauw zo’n veertig kilo koolstofdioxide de frisse Groningse lucht in. Met de trein zou er maar acht kilo CO2 zijn verstookt (bron: Ecopassenger.net). Het is natuur-lijk mooi dat Bea interesse toont in duur-zaamheid, maar er moet wel wat veran-deren voordat zij een echte ‘green queen’ genoemd kan worden.

Verkiezingen HanzehogeschoolOp de Hanzehogeschool werden in mei verkiezingen gehouden voor de medezeggenschapsraden. De Groninger Studentenbond (GSb) deed mee aan de verkiezingen voor de centrale Hogeschool Medezeggenschapsraad (HMR) en gaat komend jaar van drie naar vier zetels. De rivaal Hanze Studentenbelangen Vereniging (HSV) bezet komend jaar de overige vijf.

door Marcel Trip Een mooi resultaat voor de GSb, die haar zetelaantal ziet groeien na een geslaagde campagne. Beide partijen waren overi-gens goed zichtbaar: het Zerniketerrein was een explosie van oranje en rood.Toch leven de verkiezingen op de Hanze minder dan op de RUG. Het opkomstper-centage was dit jaar 11.9%, tegen 41,3% op de RUG. Voor een hbo-instelling is dit overigens een bijzonder goede score. De verkiezingen zijn voor Hanzestudenten vaak een jaarlijkse herinnering aan het bestaan van medezeggenschap.Dit terwijl er belangrijke onderwerpen ter tafel zijn gekomen dit jaar. Zo is er een stokje gestoken voor de verhoging van het bindend studieadvies (bsa) naar vijftig punten. Hier is door studenten in de raad, en zeker de GSb, hard op ingezet. Toen het voorstel van tafel was gestemd,

sprak voorzitter van het Hanzebestuur, Henk Pijlman, over een ‘conflict’ tussen medezeggenschap en bestuur. Hieruit blijkt dat studenten op de Hanze wel de-gelijk beleid kunnen wijzigen in plaats van een beetje mee te praten met het bestuur. Pijlman trok deze bewoording overigens later in.Hoewel de medezeggenschap vrij bureau-cratische vergaderingen kent, is het toch vreemd dat er zo weinig interesse voor de verkiezingen is op het hbo. Zeker gezien het feit dat de beleidskeuzes studenten direct treffen. Zo zijn het bindend stu-dieadvies en studieloopbaanbegeleiding regelmatig onderwerp van gesprek. Het zou goed zijn als HanzeMag, onaf-hankelijk magazine voor de Hanzehoge-school, meer aandacht zou besteden aan de medezeggenschap. Dat deed het blad tot nu toe zelden. Jammer, want om het belang van studenteninspraak te zien,

moeten studenten weten welke zaken er besproken worden. Gelukkig lijkt de me-dezeggenschap de laatste tijd wat vaker de HanzeMag te halen. Hopelijk zal dit geen tijdelijke oprisping blijken.Er waren dit jaar overigens iets meer dan 300 blanco stemmen van de 2583 uitge-brachte stemmen. Dat is voor het eerst, omdat de mogelijkheid om blanco te stemmen eerder niet bestond.

Bea is nog lang geen ‘green queen’


60 jaar NAVO gevierd met traangas en rubber kogels

Angela Merkel en Sarkozy op de Europabrug, Berlusconi die zich met een mobieltje aan zijn oor zoals altijd onmogelijk gedroeg, en rellen in de binnenstad van Straatsburg. Dat was de 60ste verjaardag van de NAVO - 4 april jongstleden - voor de meeste studenten uit Groningen. Voor alle Groninger studenten? Nee, een kleine groep had namelijk besloten om zelf naar Straatsburg te gaan.

door Mona Dohle Voor veel jongeren is de NAVO niet meer dan een van de talloze internationale organisaties die nou eenmaal bestaat om onze veiligheid te waarborgen. Tus-sen 1993 en 1996 trad de NAVO tijdens de Bosnië-oorlog voor het eerst op in een militair conflict. In 1999 bombardeerde ze Joegoslavië. Beide interventies waren in strijd met het internationaal recht. Na de aanslagen op het World Trade Center is voor het eerst het legendarische Arti-kel 5 van het NAVO-handvest gebruikt. Volgens dit artikel wordt een aanval op één lidstaat als een aanval op alle lid-staten beschouwd. In het kader van de terreurbestrijding is ze op dit moment onder andere actief in Somalië, Afgha-nistan en Irak, met veel burgerdoden als collateral damage.Om deze redenen stapten we begin april in Utrecht op de bus, om de verjaardag van de NAVO op een iets andere manier te vieren dan onze staatshoofden. De Inter-nationale Socialisten hadden bussen van-uit Utrecht en Amsterdam georganiseerd die mensen naar Straatsburg brachten.Voor velen van ons was het de eerste massademonstratie. We hadden dus dub-bel reden om zenuwachtig te zijn. Uit de stad zelf kwam zorgwekkend nieuws. Voor demonstranten was het streng ver-boden om Straatsburg te betreden. De inwoners kregen een pasje en mochten alleen na strenge politiecontroles pas-seren. Boven de stad vlogen helikopters en in de buitenwijken werden duizen-den politieagenten in kampen onderge-bracht. Voordat we naar Straatsburg kwamen had-den we van de protesten eigenlijk vooral stenen gooiende jongeren in zwarte kle-ding gezien die door de media als black block betiteld worden. Toen we rond 10 uur ’s avonds op het kamp arriveerden zagen we echter een veel diverser pu-bliek. Van ouwe hippies tot studenten: de meest uiteenlopende mensen uit alle mogelijke landen waren aanwezig. Door de circustentjes en de grote volkskeuken leek het kamp op het eerste gezicht meer

op een festival dan op een poli-tiek evenement. Om drie uur ’s ochtends verlie-ten we het kamp. De meesten van ons hadden geen minuut geslapen, omdat een helikop-ter permanent boven onze tenten vloog. De eerste uren waren een kat-en-muisspel met de politie. Uit het niets konden plotseling traangasraketten op ons afvliegen. Het is best moeilijk om niet in paniek te raken wanneer iedere ademteug in je longen brandt en je je ogen niet meer kunt openen. Ondanks het vroege tijdstip stonden sommige burgers al ach-ter het raam om ons met vredesvlaggen toe te zwaaien. Verder was de stad hele-maal uitgestorven. Hoe dichter we bij het centrum (de “rode zone”) kwamen, des te brutaler werd de politie. Men wilde vermijden dat wij op de universiteit konden protesteren, waar de afgelopen weken al protesten plaats gevonden hadden. Inmiddels wer-den we beschoten met rubberen kogels. Eén meisje werd in haar gezicht getrof-fen. Ze zat helemaal onder het bloed. In de chaos was het moeilijk de vreedzame demonstraties van de rellen te schei-den. Uit de zijstraten kwamen steeds meer jongeren die duidelijk niet op een vreedzame demonstratie uit waren. In tegenstelling tot de berichtgeving in de meeste media waren ze echter niet als een homogeen blok herkenbaar. Het was daarom niet even makkelijk om op ze te reageren. Je kunt immers niet zomaar mensen aanspreken met: “sorry, maar je ziet eruit als of je zo meteen stenen gaat gooien”. Desondanks probeerden we dat. Zij claimden uit zelfverdediging te handelen. Waarom iemand uit zelf-verdediging op een vredesdemonstra-tie winkels en benzinestations bescha-digt en mededemonstranten in gevaar brengt, blijft voor mij onbegrijpelijk. Tegelijkertijd waren het juist mensen uit het zwarte blok die mij keer op keer uit de massa hielpen en me oogdruppels

tegen het traangas gaven.Het was vooral de gewelddadigheid van de politie die me bij zal blijven. Politie-agenten waren voor mij altijd mensen die een boete uitdelen als je zonder licht fietst. Deze politieagenten schoten doelgericht op demonstranten en ook op EHBO’ers. Uiteindelijk was er niet voldoende ambulancepersoneel meer. Mensen werden gewond uit de massa gedragen en de ambulance kon er niet bij, omdat het ambulancepersoneel be-schoten werd. Tegelijkertijd hoorden we steeds donderende knallen. Ondanks de vernielingen en brutaliteit was de demonstratie ook een moment van bijzondere solidariteit. Eén keer vreesden we dat de demonstranten elkaar zouden aanvallen, toen Griekse, Turkse en Koerdische demonstranten op elkaar stuitten. Toch bleven ze vreedzaam samen demonstreren en viel de politie ze aan. Deze gebeurtenis zal ik vooral van de 60ste verjaardag van de NAVO in her-innering houden.Ik kijk met een dubbel gevoel op deze demonstratie terug. Enerzijds teleurge-steld over de minderheid van demon-stranten, die van mening is voor vrede te kunnen demonstreren door het gooien van stenen en het vernielen van gebou-wen. Het blijft vooral de vraag waarom een organisatie die claimt vrede en vei-ligheid over de hele wereld te brengen, haar eigen burgers aanvalt.


Er bestaat gerechtigheid. Een oplettende lezer genaamd Arnoud was zo vriendelijk om de redactie te mailen dat de video-theek Sleaze weer open is. Hoera! Ik heb dan ook maar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om er mijn neus om de deur te steken en mijn money te putten waar mijn mouth is. Ik liep er tegen het pas op dvd uitgeko-men All Gods Children Can Dance aan, van regisseur Robert Logevall. Het is zijn regiedebuut, maar de film is geprodu-ceerd door Steve Golin, bekend van Babel (regie González Iñárritu, 2006) en Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Gondry, 2004). Nu was ik eigenlijk helemaal niet zo kapot van beide films, maar ze waren wel aardig.Wat mij echter meteen nieuwsgierig maakte, was dat All Gods Children de verfilming is van een boek van de Japanse schrijver Haruki Murakami. En ik weet het, dit is een filmrubriek en geen boe-kenrubriek, maar wat ik van Murakami heb gelezen, vond ik echt fantastisch.

Het genre van het boek dat ik van hem las, De jacht op het verloren schaap, is magisch realisme en daar houd ik erg van. Hij beschrijft bijvoorbeeld een meisje met fantastisch mooie oren. Meestal verstopt ze deze, maar zodra haar oren zichtbaar zijn, verandert ze van een onopvallende vrouw in een koningin waar iedereen zich voor aan de voeten werpt. En dat alleen maar vanwege haar oren. All Gods Children beschrijft een belang-rijke dag uit het leven van Kengo, een Amerikaans-Chinese jongen met een wat duffe oogopslag en een enorme lul. Dat laatste heeft hij te danken aan het feit dat hij de zoon van God is. Zijn streng gelovige moeder is daar in ieder geval heilig van overtuigd. Maak je overigens geen zorgen, het enige bloot dat je in de film ziet, is een welgevormd achterwerk en wat keurige borsten.Het begint als een doodgewone dag: hij wordt naast zijn moeder in bed wakker met een enorme kater, komt anderhalf uur te laat op zijn werk en heeft vervolgens

eerst maar seks met zijn vriendin op een motelkamer, nadat hij zijn penis op het kopieerapparaat heeft gelegd om er een fotokopie van te maken om die op te stu-ren. We doen er een derde van de film over om te ontdekken wie zijn moeder en wie zijn vriendin is, maar uiteindelijk klopt het allemaal. Althans, redelijk. Maar ver-volgens ontmoet Kengo een man waarvan hij vermoedt dat het werkelijk zijn vader zou kunnen zijn.Het tempo in All Gods Children is wer-kelijk enorm traag. Het eerste uur van de 86 minuten kon ik daar niet zo goed aan wennen, met name omdat de betekenis van wát er wordt getoond, onduidelijk blijft: alles wat Kengo doet, lijkt doelloos. Het trage tempo weet de dromerige sfeer en ogenschijnlijk onbeduidende gebeur-tenissen in Murakami’s schrijven wel vrij redelijk weer te geven. Het overbrengen van het magisch realisme op doek is wat minder geslaagd. Ik heb het boek echter niet gelezen, dus wellicht was dat ook helemaal niet de bedoeling. Het spel van Kengo (Jason Lew) en de an-dere personages is overtuigend. De snor van de hoofdrolspeler ziet er echter niet zo overtuigend uit, terwijl hij die juist aanvoert als reden dat een sukkel als hij zo’n fantastisch mooie vriendin heeft. Het camerawerk is bijzonder in de film, die lijkt te zijn bedoeld als kunstuiting. De camerastandpunten zijn origineel gekozen, maar leveren soms ook inconse-quenties op: met zo’n enorme penis zou je een iets minder plat kruis verwachten, bijvoorbeeld.Ik vond het uiteindelijk wel een mooie film, maar ik denk niet dat het er één is die me bij zal blijven. Het is meer zo’n film waarvan mensen mij later kunnen vragen wat ik er van vond, en ik zeg dat ik hem misschien niet heb gezien, en dat men dan zegt: “Jawel hoor, je hebt hem zelfs gerecenseerd.” Echt gebeurd. Maar de heropende Sleaze biedt perspectief op intrigerender werken.

Hoe enorme penissen saai kunnen zijn

Wiekes filmblik


(advertentie) (advertentie)

(advertentie)


www.groningerstudentenbond.nl/lidworden

PHP, Logitech, WordPress, kernel, tosti, tft, eps, html, exe, bier, dll, n00b, ben je al opgewarmd? Dan kan je meteen aan de slag als sys- teembeheerder voor de GSb. We zijn hard op zoek naar iemand die de werkplekken (nu elf) wil onder-houden en het netwerk wil helpen verbeteren, ten bate van alle werk-zaamheden van de GSb.

Wil jij helpen voorkomen dat stu-denten door hun huisbaas worden uitgebuit? Ben jij de luis in de pels van de gemeente als het gaat om studentenhuisvesting? Wil je een jaar lang met activo’s van de GSb onderzoeken doen naar de woning-markt in Groningen? Solliciteer dan nu voor huisvestingscoördinator! Mail je brief + CV naar [email protected]

De Groninger Studentenbond (GSb) behartigt de belangen van alle stu-denten in Groningen. Nieuwsgierig? Kom een keer langs! Actief worden is heel makkelijk. Je kunt schrijven voor de Nait Soez’n, maar je kunt je ook bezig houden met studentenhuisvesting, milieu of medezeggenschap.De Groninger Studentenbond is van maandag tot en met donderdag geopend van 12 tot 17 uur.

Allereerst wil het bestuur ook van deze plek iedereen die aan de campagne heeft meegeholpen, en iedereen die op een van de GSb-fracties heeft gestemd, van harte bedanken! Ondanks het matige resultaat op de universiteit, zullen we komend jaar laten zien dat de stemmen die de GSb heeft gekregen niet tevergeefs waren. Gemengde gevoelens over de verkie-zingsuitslag overheersen bij het bestuur. Winst op de Hanzehogeschool, verlies op de universiteit. Na maanden werken is het niet een resultaat waar je een gat van in de lucht springt.Er gaat de komende tijd goed gesproken worden over de manier waarop we zowel op de RUG als de Hanze de zetels gaan gebruiken om de belangen van studen-ten te behartigen. Daarbij zal het vak-bondswerk van de GSb een belangrijke rol hebben. Hoe de bond de fracties kan ondersteunen en andersom zal op beide instellingen een andere uitwerking heb-ben. De belangrijkste rechten die de GSb heeft in beide raden – informatierecht en initiatiefrecht – zullen meer centraal komen te staan.De verkiezingscampagne is niet het enige dat de bond de afgelopen twee maanden heeft gedaan. We hebben en passant de BSA-verzwaring in de Hogeschool Mede-

zeggenschapsraad (HMR) tegengehouden én we hebben twee onderzoeken gehou-den. De eerste is een onderzoek over sta-ges en de kantine op de HG, de tweede de kamerprijsenquête. Van de eerste zul-len in de komende weken de resultaten worden gepresenteerd. De meest opzienbarende feiten van de door de GSb afgenomen kamerprijsenquê-te: 60% van de studenten betaalt te veel voor zijn kamer in Groningen, 50% weet niet wat het puntensysteem is en…vrou-wen betalen vaker te veel dan mannen. De laatste maanden van dit bestuursjaar zullen er op gericht zijn om de bond klaar te stomen voor het volgende studiejaar. Dit betekent dat we hard op zoek zijn naar een nieuw bestuur en dat de nieuwe fracties en het komende bestuur worden ingewerkt. Verder gaan we voor de derde keer een woonwinkel opzetten om eerste-jaars te informeren over de woningmarkt in Groningen en de rechten en plichten die je als huurder hebt. Ten slotte orga-niseert de GSb traditiegetrouw ook een aantal activiteiten in de KEI-week. Heb je tijd en zin om mee te doen aan deze activiteiten, of wil je deel uitmaken van het GSb-bestuur 2009/2010? Mail dan naar: [email protected]

De inhoud van deze pagina valt onder de verantwoordelijkheid van het GSb-bestuur.

Berichten van het Bondsbestuur

St. Walburgstraat 22atel: 050-3634675 [email protected]

Word jij systeem-beheerder?

Huisvestings-coördinator


www.groningerstudentenbond.nl

Een poppenhuis van pixelsToen ik nog klein was speelde ik vaak met mijn poppenhuis. Mijn vader heeft het voor me gemaakt en het staat nog steeds bij mijn ouders op zolder. Ik zal niet de enige zijn die een poppenhuis had en daar altijd veel plezier aan beleefde. Op een gegeven moment ga je je met andere dingen bezighouden en lijkt het poppenhuis zijn tijd te hebben gehad. Lijkt, want zodra je de wereld van computers en internet betreedt gaat er een keur aan digitale poppenhuizen voor je open. Elke dag worden er talloze virtuele huisdieren, paarden en Habbo’s gecreëerd. Waar virtuele huisdieren als Neopets of rollenspellen als Habbo Hotel nog draaien om het verzamelen van digitale spulletjes is The Sims de digitale equivalent van het poppenhuis. Een pop-penhuis waarbij je zelf de poppen en het huis maakt en waarbij de poppen kunnen sterven. Van The Sims 1 werden 6,3 miljoen exemplaren verkocht, van deel twee meer dan 13 miljoen en van de hele serie in to-taal meer dan 100 miljoen. Dit maakt het tot de best verkopende franchise voor de pc, met meer spelers dan World of Warcraft. Hoe komt dat – en waarom zijn er zoveel volwassen spelers? Door veel mensen wordt The Sims niet alleen gespeeld, maar ook gewijzigd door mods te maken of te downloaden. Maar ook dat is niet wat er voor zorgt dat mensen blijven spelen. The Sims speel je om dezelfde redenen dat je als kind met je poppenhuis speelde. Je mogelijkheden lijken eindeloos en worden slechts beperkt door je fantasie. Jij bepaalt wat je met je Sims doet; verdrinken, verhongeren en verbranden zijn slechts een paar van de mogelijkheden. Onthoofden, wat bij Barbies altijd een goede manier was om ze te laten ‘sterven,’ zit er niet tussen; levend laten opeten door vliegen dan weer wel. Het zijn deze controle-elementen die het spel zo aan-trekkelijk maken. De speler beheerst het leven van zijn poppen. Als ze hem niet meer bevallen kunnen ze worden uitgeschakeld, om vervolgens in een andere rol weer terug te keren. Zowel Barbies als Sims bieden ons de mogelijkheid om onze innerlijke wreedheid op een veilige manier uit te oefenen. Ze geven ons de macht en de controle die wij in de werkelijke wereld voor onszelf kunnen missen – of we nu zes of zesen-twintig zijn.

Column

Nait Soez'n 37-5

Documents

Transcript of Nait Soez'n 37-5