MA YM A G A Z I N E

RAJSA VELIC

Burning Man Festival5 dagen lang feesten in Amerika

Nimbin de hippie stad van Australië

Denis VelicInterview met een voormalig Australian Backpacker

Walk in the woodseen Paranormale ervaring in een oude hut in het bos

Dit magazine gaat over de reis Australië die ik gemaakt heb en een Festival waar ik graag naar toe wil dat met reizen te maken heeft . Sinds kinds af aan maak ik al mooie reizen met mijn fa-milie. Heb zelf ook in Curaçao gewoond, dat is tot nu toe de bes-te tijd van me leven, omdat het nog het onbezorgde leventje was. Ik denk er nog vaak aan, en wil graag nog een keer terug om her-inneringen op te halen. Omdat ik al sinds kinds af aan al reis, is het een hele grote hobby geworden. Mijn broer is zelf een jaar naar Australië geweest, en ben een maand op bezoek geweest. Door mijn broer wil ik zelf ook een jaar gaan reizen na mijn studie, dus ook hetzelfde land Australië. Terwijl je dit magazine leest ga je samen met mij op reis.

Inhoud

4 Met de parachute gratis naar Burning Man Festival

6 Wensen, leugens & dromen

8 I have a dream

9 Urban Backpacker

10 Walk in the woods

12 Nimbin

13 Nimbin en Spacekoekjes

14 Interview

MET DE PARACHUTE GRATIS NAAR BURNING MAN FESTIVAL

Burning Man is een eve-nement dat jaarlijks wordt gehouden in de Black Rock Desert in Nevada, Ver-enigde Staten. Het festival begint op de maandag voor de Amerikaanse dag van de arbeid, en eindigt op de dag van de arbeid zelf. Burning Man is vernoemd naar het feit dat het evenement altijd wordt afgesloten met het verbranden van een Wicker Man.

Burning Man wordt door deelnemers omschreven als een experimentele samen-leving, radicale zelfuiting en radicale zelfvoorzie-ning. Burning Man focust zich niet op een bepaald onderwerp of gebeurtenis zoals muziek of kunst. De achterliggende gedachte is dat men gedurende Burn-ing Man tijdelijk een ge-meenschap opbouwt waar iedereen die zich de toe-gangsprijs kan veroorloven welkom is, ongeacht ras of afkomst, en waar iedereen zichzelf kan uiten in waar hij of zij het beste in is.

Deelnemers worden geacht zelfvoorzienend te zijn in hun behoeften zoals voed-sel, water en een slaapplek. Mensen worden aangemoe-digd een gemeenschap te vormen. Gifting, oftewel geven, is hier een onderdeel

van. Let op dat geven iets anders is dan ruilen. Bij een ruil is altijd een tegenpres-tatie betrokken, terwijl bij geven juist centraal staat dat er géén tegenprestatie verlangd wordt. Geldtrans-acties worden vermeden, behalve bij enkele verkoop-punten van ijs (voor ijskoe-lers, geen consumptie-ijs dus) en de enige koffiebar op Burning Man, die in Center Camp staat. De stad die tijdens Burning Man ontstaat, staat bekend onder de naam Black Rock City. De stad heeft een karakte-ristieke C-vorm. De straten liggen evenwijdig aan elkaar en liggen in dezelfde, steeds groter wordende, C-vorm. Op de straten zijn de the-makampen te vinden, elk met eigen thema.

Burning Man kent maar een aantal verboden, waar-van de meeste betrekking hebben op commerciële uitingen, geweld, wapens, kampvuren, drugs en huis-dieren. Mensen zijn vrij zichzelf te uiten. Dit kan bijvoorbeeld door het dra-gen van kleding (of juist geen kleding) die anders als ongepast zou worden aan-gemerkt.

Tevens geldt het principe dat deelnemers altijd het terrein schoon houden. Drinkbe-kers, as van sigaretten, peu-ken, glitters, lekkende olie of broodkruimels worden alle-maal opgevangen, ingepakt en meegenomen.

Burning Man is voor een zeer groot deel afhankelijk van de inzet van vrijwilligers.

Bron: www.wikipedia.nl

WensenLeugens

&Dromen

WensenWensen wensen wensen, die hebben we allemaal maar bij ieder anders. Ik heb er heel veel en gehad, de meeste zijn uit-gekomen maar de andere daar moet ik nog even over door zeuren bij het moe-derfront. Er is één wens die ik altijd heb gehad en die ik nog steeds heb. En dat is dat een scooter wil. Sinds mijn broer zijn eerste scooter kreeg moest en zou ik er ook één krijgen. Toen ik eindelijk 16 werd dacht ik, de tijd is aangekomen ik krijg een scooter. Maar het mocht niet baten ik kreeg een fi ets. Het was een teleurstelling maar was toch blij met me fi ets. Na weer 1 jaar zeuren was het mijn 17e verjaardag. Nu krijg ik wel de scooter, of nee toch niet. Dus na 9 jaar zeuren heb ik het op-gegeven en spaar ik er zelf voor. Want ik weet dat ik het nooit gratis zou krijgen, wat natuurlijk jammer is. Maar de wens is er nog steeds en zal blijven tot ik daad-werkelijk een scooter heb.

LeugensIedereen weet dat liegen niet goed is, maar toch liegt iedereen. Waarom liegt ieder-een dan als we weten dat het slecht is? we liegen voor ons eigen bestwil, of om con-frontaties te vermijden. Sommige mensen liegen tegen hun vrienden om ze niet te kwetsen maar is dat nou wel zo slim? De waarheid kan pijn doen en wil je liever niet horen, maar het is wel het beste. Dan kwets je maar iemand, maar tegen de per-soon is achteraf veel erger dan dat je gelijk de waarheid vertelt, ookal weten we dat we doen het toch. We zullen het ook altijd blij-ven doen, het is menselijk. Maar heel vaak komen mensen er ook achter dat je hebt gelogen, en dan sta je voor paal, we leren er eigenlijk niks van het kan ons meestal niet zo heel veel schelen, de meeste vinden liegen beter dan de waarheid vertellen.

DromenAls kind had ik altijd één droom, en dat was voor mij ook de grootste droom van alle-maal. Mijn droom als kind was om Sneeuw-witje te zijn. Ze was mijn grootste voorbeeld en wilde precies zoals haar zijn. ik droeg elke dag mijn sneeuwwitje jurk en keek de fi lm drie keer per dag. Omdat ik elke dag in mijn Sneeuwwitje jurk rondliep en elke dag de fi lm keek, geloofde ik na een tijd dat ik ook echt een prinses was en dat vond ik zo’n fantastisch leuk gevoel. Ik zong de liedjes vooral ‘hey ho’ van de zeven dwergen en liep stap voetend door het huis. Ik maakte de fi lm voor mezelf realiteit.

I have a dream

Mijn droom is om een jaar naar Australië te gaan, om daar te gaan backpacken. toen ik negen jaar was ben ik een maand naar Australië geweest om mijn broer op te zoeken die een jaar daar aan het backpacken was. Toen ik daar was had ik het zo naar mijn zin, leuke mensen en mooie plekken en natuurlijk het heerlijke warme weer.

Ik was nog maar negen toen ik er was dus wil het graag nog een keer meemaken als ik ouder ben en dan natuur-lijk langer en in mijn eentje. ik kijk er heel erg naar uit om daar naartoe te gaan, en als ik daar ben zou ik ook niet meer weg willen denk ik.

Urban Backpackers

Travel on adventure friends,Make it count from start to end.

Urban finds will blow your mind,The country peeps are oh so kind.Are you partial to land and coat?Perhaps prefer a plane or boat?Do you write, or show and tell,

Or share your voyage loud and well?Talk not at all, if you so choose,Explore yourself a quiet muse.

Walk the globe, with one or naught,Pack on back, a school of thought.

Light or heavy, you decide,Less is more, I must confide.Travel deems a gypsy true,

Follow the path, one not in view.Trust your gut to guide your sense,And gifts of travel will commence.

Short or far the distance fine,To live out loud, a heart doth shine.Friends for life we travelers weave,

In “Worldwide Connection,” I do believe.Guide us true the stars above,Bring it on – good travel love.

Play the Urban Backpacker’s game,Around the world, backpackers reign.

Wander well my trusted friends,Around the world, and back again.

Bron: www.urbanpackpackers.nl

Walk in the woodsDeze paranormale ervaring die ik schrijf vond plaats toen ik bij mijn grootouders woonde in een vrij kleine stad in het land.

We leefden in een gebied omringd door bossen in een oud, maar comfortabel huis. Ik raakte steeds meer gewend met het nemen van wandelingen in het bos. Ik was zeer geïnteresseerd in de natuur en ik kon uren aan het meer zitten starend naar de hemel met toren-hoge bomen om mij heen. Ik werd steeds vertrouwder met het bos ik ging elke dag het bos in en liep steeds dezelfde weg, ik wist pre-cies waar elke weg heen zou leiden. Maar, op een dag tijdens het wandelen op de terug weg naar huis kon ik ineens de omringende bomen niet meer herken-nen. Ik wist dat ik deze weg nog nooit had gelopen. Ik was verbaasd, ik dacht dat ik ergens een verkeerde afslag had genomen, ik heb vast lopen dagdromen. Ik strui-kelde ineens over een onbe-kende pad.

Ik probeerde mijn weg terug te vinden, maar het werd telkens donkerder, de om-geving werd steeds onbe-kender. Al snel werd ik bang en versnelde mijn tempo, totdat ik een oude hut zag midden in het bos. Deze hut was beschimmeld en leek in harmonie met de omgeving. Ik voelde een duidelijke rilling telkens als ik dichter-bij liep en mijn angst werd alleen maar groter.

Ik stond voor de deur en riep ‘hallo is daar iemand?’ maar niemand reageerde. Ik deed de deur open en liep het huis voorzichtig binnen, mijn voetstappen kraakte, en ik veegde de spinnenwebben weg. Ik liep een kleine kamer binnen die een bed had, en het leek alsof er niemand al in jaren had geslapen. Ik besloot om in deze kamer te blijven tot het weer licht zou worden. Ik sloot de deur, maar ik voelde me niet veiliger. In het hele huis had ik al het gevoel dat iemand mij in de gaten hield maar in deze kamer was het gevoel alleen nog maar groter.

Ik sloot mijn ogen, en kwam in een lichte slaap terecht, ineens hoorde ik het geluid van een dichtslaande deur. Ik voelde dat er iemand door het huis liep. Ik wilde eigen-lijk roepen om te zien wie het was, maar ik was te bang om een geluid te maken. Toen het geluid stopte voelde ik de spookachtige aanwezigheid die voor de slaapkamer deur stond. Plotseling stonden mijn nek haren overeind. Ik besloot om zo snel mogelijk te ontsnappen. Toen de deur ineens opende kon ik niet ademen, ik zag een lange ge-stalte staan die een vreselijk klinkende gelach maakte.

Dit duurde slechts een paar minuten en het wezen verdween in de muren, ik ging zo snel mogelijk naar de voordeur om dit huis te verlaten. Ik liep snel naar de voordeur en tegelijk voel-de ik een aanwezigheid die achter mij aan rende en in mijn nek hijgde. Toen ik net de deurknop vast had, viel ik ineens fl auw.

Ik werd wakker en vond mezelf in een vertrouwde omgeving in het bos. Ik kon alles herinneren tot het moment dat ik bewusteloos werd. Ik zocht in elke rich-ting en ik zag geen spoor van de hut. Ik was weer op dezelfde vertrouwde pad richting mijn huis.

Toen ik thuis kwam werd ik begroet door mijn grootouders, ik was bang dat ze naar me hadden ge-zocht. Toen ik hen vertelde over dat ik verdwaald was en overnacht had in een oude hut, keken ze elkaar aan met slechts één oogop-slag. Het viel stil. Ze vertel-den me dat dat niet moge-lijk was omdat ik maar een paar uur ben weg geweest.

NimbinIn de deelstaat Nieuw-Zuid-Wales is het verbou-wen, verkopen en bezitten van cannabis illegaal. In Nimbin worden alle drie deze activiteiten echter onverminderd toegepast. Het verbouwen van de cannabisplant (marihu-ana) wordt er min of meer gedoogd. Het wordt veelvuldig en openlijk gekocht, verkocht en ge-bruikt op straat. Om te stimuleren dat het verbod op cannabis in Australië opgeheven wordt, organi-seert Nimbin jaarlijks het MardiGrass festival. In het eerste weekend van mei, komen er duizenden geïn-teresseerden naar Nimbin voor cannabis gerelateerde festiviteiten en activiteiten. Onder deze activiteiten vallen bijvoorbeeld:

een Prohibition Protest Rally en Parade met de Ganja Faeries, de Nim-bin Cannabis Cup, de Hemp Olympix, Joint Rolling en het Grower’s Iron Person evenement. ’s Avonds en ’s nachts varieert het entertain-ment van het Harvest Ball en het Picker’s Ball, allerlei feesten, tot po-ezie en jazz in lokale cafés.

Bron: wikipedia.nl

Nimbin en SpacekoekjesHet is ongeveer 13:00 en mijn moeder broer en ik zijn net aangekomen in Nimbin (Australië). Het eerste wat ik zag was het welkomst bord, het was mooi getekend met ver-schillende kleuren, ik kreeg gelijk een hippie gevoel. We moesten nog een stuk rijden in onze witte cam-per. Na vijf minuten reden we echt het dorpje in, ik keek mijn ogen uit. Overal mensen met grijze baarden en tie dye shirts, en kleine gekleurde hippie winkels aan de kant van de weg. We reden onze camping binnen, daar was niks bij-zonders aan helaas, gewoon een standaard camping we reden onze camping spot in en zag toen ineens een spin net zo groot als me hand voorbij lopen, ik gilde het eruit mijn nekharen ston-den overeind. Na 5 minu-ten hyperventileren ging ik eindelijk de camper uit en gingen we het dorpje bekij-ken. We gingen een muziek winkeltje binnen, aan mijn linkerkant zag ik allemaal hippies busjes met felle kleuren. In het winkeltje keek ik mijn ogen uit. alle-maal verschillende instru-menten met felle kleuren

met de hand getekend. Ik zag in mijn ooghoek een fantastische turquoise gi-taar met daarop hand gete-kende fi guren. Ik gaf hem aan mijn broer hij was ook gelijk verkocht, natuurlijk moest hij even interessant doen en erop spelen en zingen. Hij vond het fan-tastisch en de klanten in het winkeltje ook, ze stopte waarmee ze bezig waren en luisterde naar mijn broer. Naast het muziek winkeltje was er een winkel met digi-ridoo’s het is een instrument die je met je mond bespeeld net een grote boomstam dat in het midden open is. lokale bewoners waren daarmee muziek aan het maken, een van die mensen vroeg of ik het wilde probe-ren, maar het lukte niet er kwam alleen maar speeksel uit me mond. Uiteindelijk gingen we het dorpje verder bekijken, om de vijf minu-ten werd er door een hippie gevraagd of je hasj of wiet wilde, oft ewel happy grass hoe ze het daar noemen. we keken meer winkeltjes met leuke beeldjes en kleren met tie dye.uiteindelijk liepen we terug naar de camping met een wietgeur in je neus

gepenetreerd. Me moeder ging gelijk spaghetti ma-ken. Het rook heerlijk naar groenten en gehakt. Na vijf-tien minuten was het eten klaar en gingen we eten. Na het eten, haalde mij moeder ineen koekjes tevoorschijn ik dacht oh lekker koek-jes. Maar ik mocht ze niet van mij moeder ik begreep maar niet dat ik die niet mocht en maar een ander koekje moest eten. Ik bleef maar zeuren en zeuren. Uiteindelijk mocht ik het, ik at me helemaal vol. Ineens begon ik me een heel lache-rig te voelen, wist niet waar dat vandaan kwam en mijn moeder zegt ineens: dat zijn spacekoekjes er zit wiet in. ik vond het geweldig ik bleef maar lachen ik kon niet meer stoppen. Ineens had ik een muzikale inge-ving, ik pakte mijn broers gitaar en begon een liedje te spelen, dat oela oela oela heette. Op dat moment vond ik dat het beste liedje ooit. Ik speelde maar door en zong alleen oela. Na dat ik dat liedje gespeeld had, ging ik liggen en was in slaap gevallen met mijn duim in mijn mond wat ik nooit doe.

cscsDeDenis VelicVoormalig Australian Backpacker

Wie ben jij?Denis Velic (26). Ik woon op mezelf in Oudorp Ik hou van gamen, reizen en muziek maken. Ik speel gitaar, piano en ik zing. Ik heb mezelf leren gitaar en piano spelen. Ik luister klassiek tot rock. Ik hou ook van motors ik heb zelf ook een motor en vind het zeer leuk om te touren.

Waarom ben je een jaar op reis geweest?Ik ging een jaar weg, omdat ik geen fi jne periode achter de rug had ik was ook net 18 geworden en tijd voor mezelf wilde hebben. Me moeder werkte toen in de reis-branche, dus was het een snelle gedachte om op reis te gaan om mezelf te ontdekken en weg van alles te zijn. ik heb Australië gekozen omdat dat het leukste land is voor backpackers, er is speciaal werk voor back-packers en de mooiste plekken om te gaan reizen. De meeste mensen gaan backpac-ken in Australië dus dat maakt het een stuk makkelijker je leert sneller mensen kennen met dezelfde leeft ijd. Je leert ook zoveel mensen kennen van verschillende culturen, dus het is heel erg leuk om daarmee een tijd mee op reis te zijn. je bent alleen op reis, maar ook met alle andere backpackers.

Wat was je minst leuke ervaring?toen ik mijn beide polsen had gebroken, ik kon niet meer zwemmen en geen gitaar meer spelen ik verveelde me dood. Ook toen ik lang geen geld had en daarom geen slaapplek kon betalen. Dus ik moest elke nacht een slaapplek vinden bij andere backpackers voorname-lijk vrouwelijke backpackers. Heb zelf ook een paar dagen in een park geslapen. En dan voel je je toch wel eenzaam en hul-peloos. Maar daar heb ik veel van geleert en ben daardoor sterker geworden.

Wat was je leukste ervaring?Mijn leukste ervaring was toch echt de avonden waar ik mijn gitaar bij me had. Dat ik in het park, dakterras of hostels mu-ziek maakte met andere back-packers, dat gaf me echt een fantastisch gevoel, vrij, gelukkig en onoverwinnelijk.

Zou je graag nog een keer op reis willen? Ja tuurlijk. Ik ben best reislustig hou van plekken ontdekken en mensen leren kennen. Ik zou het liefst naar Japan willen dat heb ik altijd al gewild, wil veel van de cultuur le-ren want dat heeft me altijd zeer aangetrokken. Ik zou ook graag in Alaska met husky’s een tocht willen doen. Want ik heb een hele grote liefde voor husky’s.

Hoe was het om daar te werken?voor mij was het geen probleem, want ik spreek goed Engels. Ik heb veel in de horeca gewerkt dus heb veel in restau-rants gewerkt in Australië, het betaalde goed en het was ook zeer leuk werk om te doen. Ik maakte ook op straat muziek met me gitaar. Alleen ik moest om het half uur verplaatsen door de gemeente want ik had geen vergunning. Maar ik heb nooit fruit geplukt of op een boerde-rij gewerkt terwijl veel backpackers dat wel doen. Ik heb het niet gedaan omdat ik daar te lui voor ben.