1

Mga Tula

2

Hakbang

John Paul Llante

Una, pinag-iisipan ang gagawin

Sunod ang paghanda ng gagamitin.

Tiyaking kumpleto mga kailangan

Upang ‘di maantala ang nasimulan.

Sa paggawa; pasensya’y mahalaga,

Naghihintay hanggang dapat nang maghulma.

Tinatanggal ang hindi dapat kasama,

Nang sa gagawin ay walang masira.

Ilang mga hakbang sa paghuhulma,

Mahirap sabihin kung ano pa ang iba.

Kung may idadagdag, kayo ay malaya

Malayang sabihin kung ano ang kulang pa.

Sa paghulma ng paso, may natutunan

Hindi minamadali ang mga hakbang.

Maganda ang magiging kalalabasan,

Sikap at tiyaga isaalang-alang.

Nagsisimula ang lahat sa maliit,

Kung matagal man gawin huwag mainip.

Sa paggawa’y mayroon talagang init,

Ang mahalaga tapusi’t magpumilit.

Maraming hadlang ang makakaharap,

Upang makamit mo ang mga pangarap.

Ang kailangan natin ay magsumikap,

Gaya sa paghulma ng gusto’y maganap

3

Behind All These Masks

Kyla Marie Salazar

Behind all these wondrous masks is someone unknown,

Who introduced a tradition we’re proud to own

He was a man of faith and hope; a child of God,

A man who made most of the life that he once had.

He’s Rev. Father Dionisio Santiago,

Who was a Franciscan priest long decade ago?

He was the one, chosen as Mogpog’s Parish priest,

Serving the town for fourteen, fifteen years, at least.

Father Dionisio has founded the Moryonan,

To attract parishioners was his simple plan.

But the people enjoyed it and so it began,

The initial plan has been on in the long run.

The Moriones Festival- it’s our province’s pride,

Wherein masked people walk together side by side,

Reenacting the passion of our dear Jesus,

And the search for his turned believer, Longinus.

We celebrate Moryonan during Lenten days,

To recollect and reconnect to God in ways;

Ways that remind us all of his eternal love;

This freed and saved people from the sins that they have.

Father Santiago is a man of legacy,

If it wasn’t for him, then there would never be,

A festivity here in our Marinduque,

That Marinduquenos can be proud of, truly.

4

Moryon

Chrisal Jagong

Natatakpan ang tunay nilang hitsura,

Nangingibabaw ang suot na maskara.

Moryon sila kung bansagin,

Puso ng Pilipinas sila’y nanggaling.

Iba-iba ang ang kanilang kasuotan,

Mula kahoy o bakal ang pinagyarian.

Makukulay na disenyo’y sinasamahan

Mga Marinduqueno’y sadyang maparaan

Iba’t ibang hitsura ang inuukit,

Malikhaing isip kanilang ginagamit.

May mga hitsurang kinatatakutan,

Mayro’n din namang pinagtatawanan.

Ang ganap nila ay sundalong Romano,

Pagpapasakit ni Hesus ang kinukwento.

Mayro’n silang kung tawagi’y Senakulo,

Ito ay tradisyon ng grupong Kristyano.

Pag-uukit Ella Sophia Malco

Nagsimula sa dita, kahoy at bawat hibla, dumaan sa makina likha’y ganap nang obra.

5

Aking Probinsya Xyryn Jayne Magalang

Aking probinsya’y hugis pusong binansagan,

Pinagpala’t dinakila ng Poong Maykapal.

Binubuo ng anim na bayan–

Boac, Mogpog, Sta. Cruz, Torrijos, Buenavista’t Gasan.

Dini, ngani, baya, mandin

Sa tradisyo’t kultura’y kay yaman.

Taglay ay natatanging pagkakakilanlan,

Kaya parini na baya ng iyong matunghayan.

Sa iyong pagdating ay masalubong,

Mga matatandang manunubong.

Bitbit ay gitara, panabog, korona’t palma,

Tradisyong nakagawian bilang pagsalubong sa bisita.

Iyo ring masisilayan ang mga pagdiriwang–

Bila-bila, Tuba, Kangga, Seafood, at Gasang-gasang,

Kalesayahan sa Gasan, Haring Karabaw at Kalutang,

Panata, Sinakulo’t Moriones festival.

Tunay na aking probinsya’y maipagmamalaki,

Kultura’t tradisyon ay likas dini.

Kaya’t turista’y pumaparini,

Aking probinsya mandin ay Marinduque.

6

Bolpeng tihaya Rizalyn Magno

Nasulat ko na Mga nais sabihin, Ngunit kulang pa.

Tugmaan Rizalyn Magno

Sa mga tula’y

Pangkulay,

pampalasa,

Isang musika.

Taludtod Rizalyn Magno

Hagdang apakan Gawa ng manunulat Para sa masa

Mga Pabitin

Rizalyn Magno

…

7

Ang Gasera

Rizalyn Magno

Maalikabok,

Marungis at

Maraming sapot

Iyan yung kaibigan,

Kasama ko noong madilim,

Walang ni liwanag sa aking

Kapaligiran na dulot ng gabi.

Tubig n’yang gas na binili ko

Sa tindahan sa kabilang kanto.

Panindi’y commandong posporo

Na tig- tres roon sa kanto.

Hindi ko mawari kung

Ano ang masusulat ko

Kung dumating

Ang araw na di ko na

Makasama sa lamesang kahoy

Ang botelyang gaserang ito na

Dahil sa kapabayaan ko’y nahulog,

Nabasag. At tanging nitso

Lang n’ya ang natira.

8

Mamamatay ka bang maligaya?

Yiednhalham

Mamamatay ka bang maligaya?

Kung Estados Unidos at Europa’y napuntahan na

O kailangang buong mundo’y ikutin pa

Ligaya na bang maituturing

Kapag kagandahan ay napangalandakan na

Sa bilyong bilang ng masa

At ang baho’y napasingaw sa isang daan lang.

Iiwan mo na ba?

Mundong sabik at nais lang ay saya at ginhawa

Sa takot, sa lungkot ay ayaw sumubok

Pikit ang mga mata pagkat sa gulo’y ayaw pumasok

Alalahaning ang apoy bago tuluyang mapugnaw ay umuusok

Buhusan man ng tubig patuloy ang paglipad ng mumunting

usok.

Lilisanin mo ba?

Ang lupa ng mayroon pang dusa

Sa paraiso, sa tingin mo ba’y matatanggap ka

Habang naririto pa sikaping

Bago umalis ay nakamtan ang ligaya

Ligayang sa sarili’y napadama at napadama din sa iba

Nang walang pagsisisi kapag sa taas ay papanhik na.

9

Handa ka na ba?

Kapag ang araw ng buhay ay hahalik na

Sa dagat ng walang hangganan

Sabay sa kanyang paghalik

Iyo na bang mababanggit

“Maligaya akong aalis,

Kapag labi’y dadampi na sa langit.”

The Sound of Nature

Cindyl Ericka Vasquez

As the whistling of the strong wind;

That brings the door at this noisy night,

And as the tic tac of the rain keeps pouring in,

I’m afraid, now I’m freezing to death.

Finally, I can hear the cock a doodle doo of the

roosters,

I know the roaring storm is finally over

The ribbit of frogs can be heard anywhere

The rustle of the leaves is music to my ears.

Liwanag na Dumilim

Tanging hinihiling

At kanilang hinaing

Sana ay bigyang pansin

Liwanag na dumilim.

10

In the Dark

He used to be a firefly

Waiting for a brilliant light

He makes dreams as candle cry,

Hoping for a brighter sight.

Polusiyon

Wala yan sa pabalat

At sa anyong hayag,

Nadama at nalasap,

Ang polusyong naganap.

Brownout

May iskedyul na naman

Ang hatid sa tanan

Walang magagawa

Kundi ang magngawa.

11

The Cat

In a dark highway,

A cat crossing so slow,

Weeping in silence.

Switch

Asan na ang kinikita

Ng isang malaking kompanya?

Sobra nga ba sa tauhan

Kaya kuryente kinakapusan?

At itong kanilang kliyente

May bago raw napupusuan?

Kuryente sa buong Marinduque

Kanila raw papatnubayan.

Bakit kaya hindi natuloy?

Mababawasan sana aming panaghoy

Ano na kaya ang nangyari

May sabotahe bang kasali?

12

Gubat

Sa masukal na gubat, Marapat na mag-ingat. Dito’y mayroong bantay Gutom na’t naghihintay.

Dandelions

Fair dandelions yesterday

From gold, now withered today.

But then bloom lovely once more,

Sail with the wind to adore.

Luha

Nagmumula sa mata

Minsa’y dulot ng saya

Sakit na nadarama

Pagpatak mo’y ginhawa.

13

Y E L O

O, mahal naming gobiyerno,

Talagang nakakaperwisiyo,

Kuryente sana maayos n’yo

Apektado kasi ang gaming negosyo.

Malamig na karagatan

Aming pinagtatiyagaan.

Para makabenta sa kabihasnan,

Tapos ‘brownout’, kitâ mababawasan?

Maraming isda ang nahuli

Tiyak maraming nag-aabang na mamimili.

Uuwian mo, walang kuryente, walang yelo,

Negosiyo, hindi naimbak, hampok, talo!

Ano na ang nangyari?

Kuryente paulit-ulit, nakakarindi.

Paano ang kinabukasan at buhay,

Ng aming mumunting mga inakay?

14

Ang Guryon

Ang guryon ay ‘yong dalhin Sa hangi’y paliparin Tumakbo ng mabilis At ang ngiti’y lalabis.

Valentine’s Day

Bulaklak kay dami na

Iba’t ibang kulay pa

Ako ay nangangamba

Bukay ay undas na ba?

Words

Words fall like leaves

Onto the empty white page

A story appears.

15

Geron

The eyes used to be filled with timeless mirth. The skin used to be babe-like and great. The hair used to be black with striking length. The teeth used to be bleach white and straight. The days had past, her eyes full of sorrow. Her skin seems wrinkled, and dreary to look. Her hair is fragile and as white as snow. Her teeth yellowish and slightly crook. The days of the glorious youth were over. The long lines of Adonis disappeared. From her blue eyes the tears sober. Reality strikes Helen, years had departed. Marahil mahirap mag-isa Malabong mata, ngipi’y iisa. Tungkod kong di makita-kita Hawak ang sumasakit na hita.

16

Si Nena By Balinsasayaw

Ang kanyang ama maghapon sa pagsasaka Ang kanyang ina tumatanggap ng labada SI Nena anak nilang dalaga Ilang buwan na lang magkokolehiyo na Sa syudad kanilang pilit pag-aralin Ang kanilang Nena na sobrang mahiyain Sabi pa ay wag silang gagayahin Na hindi natapos baiting na ikaanim Sa Maynila siya’y nakipagsapalaran Ang kanyang pag-aaral sobrang pinagbutihan Humigit kumulang na limang buwan Diploma kanya nang makakamtan. Si Nena biglang nabarkada Sa anak ng doktor at mga abogada Sakay ng Mercedez ang mga fashionista “Gusto ko din ng Louis Vuitton bag.”, sabi niya. “Hello, anak. Kumusta ka?” “OK lang Tay. Okey pa.” “Miss ka na ng nanay mo, hija.” “Ako din Tay. Pasabing kumusta.” Humingi pang-tuition kuno. Bumili ng cellphone, pinakabagong modelo.

17

Gimik dito, gimik doon. Sa mga party party laging andoon. Si Grey kanyang nakilala. Tall, moreno, and handsome sabi nga nila. Laging sakay ng kotseng magara. Walang dudang anak ni governor ng bayan nila. “Buntis ako. Ikaw ang ama”. “Akin ba yan, sure ka?” Si Nena’y natulala, tumulo ang luha. “Sorry Nena, magagalit si Papa.” Malakas na sampal dumapo sa pisngi niya. “Wala kang utang na loob, bata ka!” Kalahati ng ating ari-aria’y nabenta na. “Tapos ito lang igaganti mo, Nena?”

18

Let it Go By Antialiasing

Sa looban ng tricycle pansin na pansin

Distansya nila at kawalang pansin.

Kapwa nakatingin sa daang binabagtas

Kahit tingi’y magkaiba ng direksyong nilalandas.

Itong lalaki’y sa langit nakatulala

Tila ba’t kainita’y tumatanaw ng tala.

Habang tricycle sa daa’y bumabaybay

Gamit niya’y pigil na sa babae’y dumantay.

Ito namang babae, sa bibig’y may nakatakip.

Na panyo at bahagyang humahalukipkip

Ipit na ipit ang mga hikbi niya.

Dulot ng sakit na kumakalat na.

Nang ang tricycle ay lumiko.

Ang babae ay biglang naibo.

Agad naman siyang naagapan ng lalaki.

Gamit ang kamay na malalaki.

Tingin nila’y biglang nagtagpo

Pansin ng lalaki, babae’y tila hinahapo.

Mukha nito’y maputla

At tila ba balisang balisa.

Nang matauhan, sila ay umayos.

Posisyon nila at mga kilos.

19

Ngunit di maalis sa lalaki

Na sa babae’y magka-paki.

Tumingin siya sa mukha nito

Nahuli n’yang sa mata nito luha’y tumulo.

Babae’y mukhang kaawa-awa

Gusto niya siya’y may magawa.

Pansin niyang umub-ob ang babae.

Konti na lang’y tataob.

Panyo’y itinakip sa mata

At tila sa iyak ay sasabog na.

Ang lalaki’y nataranta.

Napaisip kung ano talaga.

Nasawi kaya ang babae?

Ang magtanong gusto niyang bumasakale.

Nang ang tricycle ay susuong

Sa daang pataas at pasulong

Babae’y di na mapakali

Kulang na lang ay pumara sa tabi.

Nang ang daan ay pumatag na

Pero tricycle, maingay pa rin ang makina.

Sa kanya, babae’y tumingin

Ngunit pigil niya itong lingunin.

Tricycle ay napatigil bigla

Napatahimik ang makina.

20

Makina ay tumigil

Ang driver ay nanggigil

May matinis na tunog na umaalingawngaw.

Kasunod ay amoy na umaalingasaw

Ang lalaki’y napatakip ng ilong

Sabay sa babae’y napalingon

Mata nito’y nanlalaki,

At kagat kagat ang labi,

Nanginginig ito sa kinasasapitan,

Halatang namutla sa kahihiyan.

“Kuya sorry ha.

Ganito kasi epekto sa’ken ng gata.

Ang nangyari ay sa atin na lamang.

‘yung kanina di ko talaga napigilan.”

21

Mg

a Ta

na

ga

Marahan kung pinagmasdan.

Sandal kong pinag-aralan

At maingat kong kinupitan

Para barya’y di kalansingan.

Nang umalis ka’t nagpaalam

Patuloy ka pa ring inabangan.

Ngunit ng ika’y bumalik,

Bitbit mo’y kamukha mong maliit.

Subsob sa hanapbuhay

Pag-uwi’y lantang gulay

Bigas, de lata’y hatid

Sa sikmura’y pantawid.

Sa gabi’y rumarampa

Sa riles sumasampa

Na parang Magdalena

Kumita lang ng pera.

22

Ito ay hindi masama

Sa palagay ko ay tama

At hindi rin ito mali

Ang umibig sa kauri.

Damit mong punit-punit Sa basura’y kumapit Lansangan ang hantungan, Walang masisilungan.

23

Mga Prosa

24

Tsinelas Jill Nica Mercene

Eto na naman, mainit na naman ang ulo ko

Gusto ko s’yang sipain ng sipain pero naawa naman ako

Di ako makalabas ng bahay. Uminom ako ng tubig upang

kahit papaano ay mawala ang inis ko.

Nakita ko s’ya at sa inis ko ay binato ko s’ya. Tatakbo

s’yang lumayo sa akin.

Nakakainit talaga ng ulo ang aso ko, tinangay na naman

ang tsinelas ko.

Laban ni Pacman

Gleene Mae Naldoza

Parang nahipnotismo ang mga mata. Lahat ng

galaw ay kuha ng kamera. Mapa-front view, side view, top

view, at maging slow motion ay walang masisita. Tila

tumigil sa pag-ikot ang mundo. Lahat ng tao ay

nagkakagulo. Napapa-aga ng uwi kahit magta-tribike sa

kanto na hindi alintana ang lubak na nadadaanan nito.

Pagdating sa bahay, kumpleto na ang pamilya sa

harap ng hapag. Ngunit si Tesyong ay biglang nawala.

Sampung dipa mula sa tahanan nila at hayun, nakita ni

Aling Perla. Kay ganda ng upo at naka-dekwatro pa. Kaya

pala, laban ni Pacquiao ang inuna.

25

Nakapikit Lang Pala Annabel Matimtim

Madilim and paligid, wala akong makita

Kahit saan ako luminga ay kadiliman ang sumasalubong

sa akin. Inay ko po! Inay ko po! Tulungan niyo ako. Wala akong

makita. Ayokong mahulog. Marami pa akong pangarap. Huhu,

mahinang

Pagsusumamo ko. Iyak ako ng iyak, hindi ko malaman ang

aking gagawin.

Gusto kong tumakbo subalit natatakot akong mabangga sa

dingding ng biglang…

Click! Binuksan ni inay ang ilaw.

Pwede ba Juan imulat mo mga mata mo.

Iilan-ilang na wika ni inay.

Papel Archelyn Matimtim

Kitang-kita ng aking mga mata kung paano

tinapak-tapakan ng mga tao at kung paano nagkahiwa-

hiwalay ang kanyang mga katawan, subalit walang

nakakapansin sa kanya at patuoy pa rin sa pagtapak na

ginagawa sa kanya ng mga taong paroo’t parito. Walang

sinumang nag-aaksaya ng kanyang panahon upang siya ay

pulutin, kaawa-awang papel.

26

Miracle

I was assigned to take care of my grandmother in

the hospital. Beside my grandmother’s bed was woman

who was very pale and thin. I discovered that she was

commatosed for a week. One day, a boy called me and

said, “This is the only money I have in my pocket. Where

do you think I can buy miracles?”. I was confused with

what the boy asked. He again said, “The doctor said only

miracles can save my mother. Is that miracle a medicine?’.

That was the moment I thought the boy was too young

and innocent to understand what miracle is. I brought him

in a hospital chapel and said,”Here, you can find someone

who can bring you miracles, and here, in your heart, you

can always find Him. Have faith.”

My Neighbor’s Birthday Grey Noises

I am more excited for my neighbor’s birthdays than mine.

The birthday celebration of my neighbors always excites

me because that is the only time I get to eat enough and

more than enough.

27

Blinded Grey Noises

To those interested to know: Black is now my favourite

color from now on.

Virgin

Grey Noises

“ You still have the condom I gave you!” I laughed when

I talked to my friend that I haven’t seen for thirty years.

The Red Porridge Straw Jank V. Horm

“Sipping red porridge via straw in 40 days as slow as the

drops of dextrose is no poetic, no taste”, he said to the lady

whose cap is white as he sits on a chair propelled by hand.

He is looking at the girl in frame right before he slipped it

off his hand and fell on the white-tiled floor.

28

Isang Basong Tubig Kyuje

Mainit na ang sikat ni haring araw ngunit heto

pa rin ako, nagtitiis sa pagpila sa gripong masa upang

makaigib ng tubig. Summer na naman kasi kaya heto,

pati supply ng tubig limitado lamang. Malapit na

akong makaigib ng tubig na kanina pa iniutos ng

aking nakatatandang kapatid.

Sa katunayan, isang kilometro pa ang aking

titiyagain sa pagpila. Sobrang dami kasi ng tao dito sa

aming lugar na katulad naming walang sariling gripo.

Isang hamak na mahirap lang kasi kami.

Si Kapitan nakapila rin, na kanina pa hakot ng

hakot ng tubig. Ilang drum kaya siya ay mayroon at

tila hindi mapuno-puno? Ito ngang nasaunahan ko ay

guro ko pa sa elementarya. Akala ko, kaming mga

walang sariling gripo lang nakikipila dito. Pati rin

pala sila. Buhay nga naman.

Nakalimutan kong magpakilala. Ako nga pala

sa Larisse. Kinse anyos na ako. Sa totoo lang kanina

ko pa gustong umuwi pero hindi naman ako

puwedeng umuwi dahil baka pagalitan ako ng ate ko

na saksakan ng sungit kapag umuuwi akong walang

laman ang dala kong gallon. Nasa menopausal stage

na kasi siya.

29

Ayan na, sa wakas ay umuusad na ang pila.

Pero bakit parang hindi naman ako umaalis sa

puwesto ko. Ah, kaya pala! Sumingit pala sa unahan

ang pamangkin ni Kapitan. Talaga naman dito sa

barangay naming hindi na nawala ang palakasan

system para mauna sa pila. Masyadong abuso sa

kapwa.

Tara ng magwelga! Ipaglaban ang karapatan at

ipakulong ang mga taong mapang-abuso! Ano bay

an? Kung anu-anong kabaliwan ang naiisip ko.

Ngunit matagal na akong mulat sa ganitong bagay at

hindi ko mapigilang maghimagsik ang kalooban

pagdating sa mga ganitong sitwasyon. Katulad na

lang ngayon.

Salamat naman at ako na ang iigib pagkatapos

ng mahabang-habang paghihintay. Hindi pa ako

natatagalan sa pagsahod ng biglang nawalan ng

tubgi. Hala! Paano ito? Ang tagal kong pumila

pagkatapos bigla pang nawalan ng tubig kung kailan

ako na. Malas ko naman.

Pag-uwi ko ng bahay, ayan na si ate kong

masungit. Nagsesermon na. Tuyo na raw ang

lalamunan niya sa uhaw. Bakit iyon lang daw naigib

ko. Sinabi ko naman na nawalan ng tubig pero diretso

pa rin sa pagsermon. Ang bobo ko raw talaga bakit

hindi raw ako dumiskarte. Sa isip ko, kung siya kaya

30

ang umigib at pumila doon ng matagal ng malaman

niya.

Iniisip ko kung paano naming pagkakasiyahin

ang isang basong tubig na ito. Tubig na nga lang

pinag-aagawan pa. Wala talagang aasenso kapag

ganito, hindi marunong magbigayan at puro sarili

lamang ang iisipin. Naisip ko din, sana laging pasko

para laging magbigayan. Para sa sunod,

makadalawang baso naman ako. One step at time

muna ako hanggang sa maging isang gallon. Siguro

naman hindi na ako mapapagalitan ng ate ko kapag

nangyari iyon. Wish ko lang!

Giving Sugar has many ways Antialiasing

Last Tuesday, 1:30 in the afternoon, we had a

date. I made my steps on the concrete street very

carefully so I wouldn’t add any more bruise to my

high-heeled shoes. My eyes were stock on his shoes as

he walks ahead of me. His walk was careless for he

wears his black, leather manly shoes. He walked as if

I’m not behind him.

Then I saw his shoes stopped moving. I looked

at him. He looked back at me. “Ano?”, I said. He

31

didn’t say a word but stamped his feet a little and

gave a wala-ka-na-bang-abilis-pa-jan look.

I rolled my eyes and placed a little pout on my lips

then ran to meet him. We walked our way through the

restaurant.

Inside the restaurant, I saw many paintings

hanging on the wall. Picture of a boy giving flowers

to a girl,

Picture of a prince and a princess dancing, picture of

an old man and old lady smiling while they hug each

other.

Those were the paintings in the big rectangular

frames that I saw posted on the wall. Red table cloth,

pink table napkins, heart-shaped napkin holders,

embroidered place mats. Those were the things on the

table. It made a warm but romantic ambiance in the

room. It matched the baby pink curtains on the

window.

I realized the restaurant we have entered was

intended for lovers only. Well yes, we are lovers. But

right now, I’m not sure.

Ham and cheese Pizza with Sprite as beverage, that’s

our order. A small chocolate mousse cake was to be

followed.

I was about to take my third bite on my slice of

pizza when my eye caught the scene happening next

to our table. There sat two lovers which evidently look

younger than us. They had the same order like us. But

the difference was, they were very sweet to each

32

other. They even let each other take a bite of the pizza

that their hands were holding. Ang sweet naman!

After that I looked at the man who sits in front

of me. The man, my man. I noticed he already finished

eating a part of the pizza. I frowned. That just means

we wouldn’t be able to do what the young lovers did.

But my heart was too jealous of them that I tried to

make him eat the pizza that I’m holding. I moved my

hand that held a pizza near his mouth. But to my

dismay, he wrinkled his forehead and gave me a

public-place-baya-ito look. Rejected! Sana walang

nakakita sa ginawa niya at ginawa ko. Kakahiya.

I was so upset that I think I took my last piece

of pizza in one bite. I put the straw of my drink to my

mouth. The taste of the drink was about to land on my

tongue when my eyes shifted to the left side of my

man and saw true love beyond my reach.

There sat next to our table two old couple. So

old that maybe the old woman was as old as my

grandmother. I was in awe when I saw what the old

man did. He sat beside his wife, the old woman,

positioned his left arm around her back and put his

straw in the glass where his wife was drinking to. This

sipped their drink in the same glass.

They’re so sweet. “Sana gano’n din kami

pagtanda,” I thought then giggled. He heard me

giggled. “Ano?” he said. “Wala”, I said then wiped off

the smile on my face. Ba’t baga ganun siya?

33

He was about to say something when the

waiter arrived carrying the chocolate mousse cake we

ordered. It was served in a white heart-shaped plate

with little angel wings printed on it. Then the two

teaspoons were in an angel wings-shaped stainless

plate. “Walang extrang pinggan!” my mind shouted

with rejoice.

Sir Tom

Balinsasayaw

“Ako nga pala si Tom. Ibabahagi ko sa inyo

ang sikreto ni Bill Gates at ni Robert Frost. Kilala niyo

ba si Bill Gates? Oo siya nga, yung nakaimbento ng

Microsoft. Ang totoo, naglalaro lang siya ng luksong

tinik kasama ang kapatid niya noong naisip niya ‘yon.

Astig di ba? Eh si Robert Frost kilala niyo ba? Siya

yung sumulat ng The Road not Taken. Actually, bakla

yun. Gustong magladlad kaso parang wala pa siyang

ka-federasyon. Sa sobrang frustration, nilabas niya na

lang sa paggawa ng tula. Poetic na bakla. Yan ang

origin ng mga bading.”

Nakarinig siya ng mga yabag, papalapit.

Bumukas ang pinto at iniluwa ang tatlong lalake na

nakauniporme ng puti. “Medication time, Sir Tom”,

nakangiti niyang sabi. Hinawakan siya sa

magkabilang braso. Naramdaman niya ang pagtusok

ng karayom sa kanyang kalamnan.

34

Ang Kwento sa Likod ng Buhay ng Isang Magpuputong

Dhianna Huelgas

Alas dose ng tanghali ay inihanda ko na ang aking

damit na gagamitin mamaya. Ang palda nito ay gawa sa

makintab na telang kulay asul na tinahian ng kaunting

bids para dagdagan ang ganda. Ang pantaas naman ay

gawa sa manipis ngunit maaliwasas na tela para madaling

ipangkilos. Dali-dali akong kumain, nagligo at nagbihis.

Pagkatapos ay naglagay na ako ng ibang aksesorya at

nagsimula ng lagyan ng kulay ang aking mukha.

Kaunting pulbo lang at pampapula ng maputla kong labi

ay ayos na. Masyado na akong matanda para mag-inarte

pa, kaya itong ayos ko ngayon ay hindi kagaya ng sa mga

kabataan ngayon. Pinuyod ko lang ng simple ang aking

buhok at ako ay handa na para mamaya.

Kinse minutos bago mag-alauna ay nagpaalam na

muna ako sa aking asawa dahil nagteks na si Krising na

kami ay sabay nang pupunta sa bahay nina Gina para

doon magipon-ipon. Dala ko ang korona na gagamitin

mamaya habang ang kasama ko ay namitas muna ng

sariwang bulaklak na kakailanganin rin mamaya.

Kumpleto na ang aming grupo nang saktong ala una ng

hapon. Mula sa bahay nina Gina ay sabay-sabay naman

kaming maglalakad papunta sa bahay ng mga Salvador

kung saan gaganapin ang putong. Pagdating namin ay

sinalubong kami ni Ginang Salvador at sinamahan sa

hardin ng kanilang mala-palasyong bahay kung saan

35

gaganapin ang kasiyahan. Marami nang mga tao doon

nang kami ay dumating. May mga batang kasama ang

kanilang mga magulang. May ilan ring mga kasing edad

lang namin. Pinaupo muna kami ni Ginang Salvador dahil

alauna y media pa daw ang simula dahil may mga

hinihintay pa. Ang mga kasamahan ko ay kanya-kanya na

ang tsismisan habang ako ay nilalakbay ang aking mata sa

napakagandang bahay ng mga Salvador. Napakalawak at

napakaganda kumpara sa bahay naming gawa lamang sa

kahoy at napakaliit. Sa kaliwang gilid ng hardin ay

nandon ang mga pagkain habang sa kanan naman ay

nakapatong ang keyk at mga regalo. Sa gitna ay ang mga

lobo at tarpolin kung saan nakasulat ang pangalan ng

anak nina Ginang Salvador na may kaarawan ngayon.

Naisip kong bigla ang mga anak ko na may kanya-kanya

nang pamilya. Kailanman ay hindi ko nabigyan ng ganito

kagarbong handaan ang aking mga anak dahil kapos sa

pera. Napatigil ako sa iniisip ko ng kinalabit ako ni Krising

dahil magsisimula na daw.

Pumwesto na kami sa gitna ng mga kasama ko

habang nag-aayos si Domeng na naggigitira para sa amin.

Nasa unahan si Krising at Karing–hawak ang korona at

bulaklak na iaabot sa may kaarawan habang ako ay nasa

ikalawang pila dala ang mga bulaklak na ihahagis

mamaya at ang mga nasa huli ang mga kumakanta. Lahat

naman kami ay kumakanta, kumbaga ang mga nasa likod

ang nagpapasimula at nagtutuloy ng kanta habang kami

36

naman ay sumasayaw. Nagsimula nang tumugtog si

Domeng at nagsimula na rin kumanta ang mga

kasamahan ko kasabay ng pag-indak sa tugtog. Ang mga

bata naman at ibang bisita ay pumapalakpak sabay sa

tunog ng gitara at galaw ng aming katawan. Si Pauline na

may kaarawan naman ay nakangiti na at halatang masaya

sa kanyang nakikita. Bandang gitna ng putong ng isuot na

sa may kaarawan ang korona na aming dala tsaka pag-

abot ng bulaklak na amin pang pinitas. Pagkatapos noon

ay medyo nagkasigla ang tugtog hudyat na malapit ng

matapos ang putong. Todo hagis naman ako at ang iba ng

bulaklak habang ang mag asawang Salvador ay

naghahagis ng barya at mga bente o isang daang pera

dahilan para magkagulo na ang mga bisita dahil sa kanya

kanyang agawan. Bago matapos ang putong ay aming

pinalubutan ang may kaarawan at sinayawan habang

hinahagisan ng mga bulakblak sabay sabing “Viva

mabuhay!”.

Natapos na rin ang aming putong na ilang taon na

naming ginagawa ngunit hindi nakakasawang gawin. Sa

totoo lamang ay marami na kaming okasyon na

napuntahan. Kaarawan man yon o pag welcome sa mga

dayuhan ng ating probinsya. Ngunit napapangiti pa rin

kami at hindi napapagod dahil masarap sa pakiramdam

na may mga tao kaming napapasaya at napaparamdan na

espesyal.

37

Pinakain muna kami ng mga Salvador. Habang

nagkakainan ay tuloy ang kasiyahan. May payaso na

nagpapasaya sa mga bisita para hindi maging boring ang

kaarawan. Nagpahinga lg kami saglit bago nagpaalam na.

Nagulat pa kami ng inabutan kami ng pinagbalot na mga

pagkain ni Ginang Salvador. Hindi na sana namin ito

tatanggapin dahil sapat na samin ang kaunting halaga na

nagmula sa kanila pero mapilit ang babae at sinabing

“tanggapin niyo na ho ito bilang pasasalamat na rin dahil

napasaya niyo ang aking anak”. Sumang-ayon na lang

kami at ito ay kinuha.

Habang naglalakad pauwi ay hinati na ang

kaunting halaga na galing kay Mrs. Salvador. Akin naman

tong pinambili ng bigas at delata para ulam namin bukas

ng aking asawa. Nasa pinto pa lg ako ng bahay at

nagtatawag na ang aking asawa. Ako’y kanyang

kinamusta. Matapos yon ay nagbihis na muna ako at

inihanda ang pagkain ng asawa ko at panlinis ng kanyang

kama dahil naiihian niya ito.

“Karina, saan galing yang mga ulam na yan?”

Tanong ng asawa ko. “ Galing yan sa mga Salvador.

Pinagbalot pa kami”. “Pasensya na Karina” Biglang sabi

ng asawa ko. “Ako dapat naguuwi sayo ng ganyan at ako

dapat ang naghahanap buhay para sa ating dalawa pero

nalipat sayo ang responsibilidad dahil hindi na ako

makalakad at na stroke”

38

“Ricardo. Ano ba. Wag mong isipin na pahirap ka

lang ha? Handa akong pagsilbihan ka at sino pa ba

magtutulungan kundi tayong mag asawa”

Hindi ko na pinakaisip ang sinabi ng asawa ko

dahil palagi na lang siya humihingi ng tawad saken

matapos niyang magkasakit at malumpo dahil hindi na

daw niya ako nabigyan ng magandang buhay bago

manlang daw kami mamatay. Tinapos ko na ang

pagpapakain sa kanya at pag ayos sa kanyang hinihigaan

saka ito pinatulog. Pagtapos nito ay aking kinuha ang

kaunting labadang tinanggap ko sa mga Gomez

pandagdag lg sa gastusin sa araw araw.

Oo, ito ang buhay ko bilang magpuputong. Sa kabila ng

saya na aming binibigay ay siya namang lungkot at hirap

ang aming dinadanas makaraos lang sa buhay.

39

Epiko ng Isang Musikerong Marindukanon

John Earl Manlisis

“Mga anak, pasok na kayo dine at gabi na. Oras na

para matulog. Tama na ang paglalaro, baka mahagip pa

kayo ng mga nagliliparang kotse diyan sa labas”. Tama

ang nabasa niyo, nagliliparan ang mga kotse. Dahil

ngayon ay ang taong 3018 na. Masyado nang haytek ang

mundo pero sobrang mapayapa rin, salamat kay Joey.

“Tay! Tay!, kwentuhan niyo po ulit kami bago

matulog” hiling ng panganay kong babae. “opo tay, gusto

ko po ay yung may mga aksyon at monsters at engkanto”

singit naman ng aking bunso. “eeew, masyadong korni

naman po iyon, yung ano nalang po tay! Yung may

lovestory.” “Hala sige, ikukuwento ko nalamang sa inyo

ang epiko ng isang musikerong marindukanon. Hali kayo

dito”, inilatag ko sila sa kanilang higaan sabay umpisa ng

pagkuwento.

Noong taong 2080, inakala ng mga tao na yun na

ang oras ng katapusan, ang tag-gunaw. Marami ang

naging prediksyon ng mga sayantapiko simula pa nung

taong 2018. May nagsabing masusunog daw ang mundo

dahil sa tindi ng init ng araw. Mayroon din nagsabing

magkakaroon daw ng matinding virus na mabilis kumalat

at makalugon ng lahat na nabubuhay sa mundo. At ang

pinakasikat ay maaring tuluyan ng mawasak ang planeta

dahil sa malaking asteroid gaya ng pumatay sa mga

40

dinosaurs. Ngunit sa awa ng Diyos, ni-isa dun sa mga

nabanggit ay hindi nangyari. Ang pinakang naging banta

lamang sa planeta ay hindi ang planeta mismo, kundi ang

mga taong naninirahan dito.

Talamak ang depresyon, bulag ang mga tao sa

corrupt na gobyerno, mas marami pa ang pulubi kaysa sa

mga nagtatrabaho, wala na ang may pakiaalam sa

kalikasan, at higit sa lahat, wala ng moralidad dahil halos

wala nang naniniwala sa Diyos. Iilan lamang yan sa mga

rason kung bakit kaliwa’t kanan ang gulo at nagmukhang

malapit na ang daigdig sa katapusan.

Ang lahat ng ito ay laganap sa mundo liban sa

isang lugar, isang isla na tinatawag na Marinduque. Noon

pa ma’y napakatahimik at payapa na ng probinsya dahil

sa mababa nitong crime rate. Pero iyon ay ayon sa

statistics. Ayon naman sa kwento ng matatanda, ang isla

raw ayy binabantayan ng isang kaharian ng mga enkanto

sa pangangalaga ni Inang Edna at sila ay matatagpuan sa

bundok ng Malindig. Ang Diyos daw mismo ang nag-atas

kay Inang Edna na bantayan at alagaan ang Marinduque

pati siguraduhing ang mga Marindukanon ay nasa

tamang landas.

Sa Yook, isang munting Barangay ng lalawigan,

isinilang ang isang batang lalaki sa pangalang Joey

Medina. Si Joey ay nagmula sa angkan ng mga musikero.

Bata pa lamang siya ay makikita na sa kanya ang natural

na husay sa pagkanta at pagtugtog na maaring namana

41

niya sa lahi ng kanyang ama. Ang talentong ito ay

kanyang hinasa at ng lumaon ay tumulong sa pag-angat

ng kaniyang buhay sa kabila ng hirap at kakulangan sa

pangagailangang pinasiyal. Siya ay lumaking isang

mabuting ehemplo para sa lahat.

Isang araw, habang tumutugtog at kumakanta si

Joey ng mga katha niyang awit sa may paanan ng bundok

ng Malindig, nasaksihan siya ni Inang Edna.

“Nakakatakot, nakakaba ang mundo natin ngayon.

Kayrami na nga sa ating nagbago noon at ngayon” awit ni

Joey. Biglang napahinto si Joey sa pagkanta ng biglang

lumakas ang hangin at nagliwanag ang paligid. Sa kabila

ng lakas ng liwanag, nakita niya ang isang paparating na

magandang matandang babae na may mahabang buhok

at nakasuot ng puti mula ulo hanggang paa.

“Si-sino po kayo?” natatakot na tanong ni Joey.

“Huwag kang matakot anak. Ako ang dakilang ina ng

lugar na ito. Ako ang inatasan ng Diyos na mag-gabay sa

lalawigan na ito. Ako si Edna, pwede mo ako tawagin

bilang Inang Edna” paliwanag ni diwata. “Ano pong

kailangan niyo sakin... ano pong maitutulong ko sa inyo?”

muling tanong ni Joey. “Naririto ako dahil narinig ko ang

iyong pagtugtog, ang iyong mga kanta” nakangiting sabi

ng diwata. “Iho. Ang mga awit mo ay siksik ng

kahulugan. Kahulugan na maaring magmulat at magbago

sa masa. Gamitin mo ang mga kanta mo para sa

42

karamihan. At ako, si Inang Edna, ay nangangakong

tutulungan ka sa misyong ito na ibinibigay sa iyo”.

Lalong lumakas ang hangin. “Joey, hali ka at

hawakan mo ang aking kamay” wika ng diwata habang

buong ligayang inaabot nito ang kanyang kamay sa

binata. Nang kumapit ang binata sa diwata ay namuti

lahat ang buong paligid sa lakas ng silaw at sa isang idlap

ay nalipat sila sa ibang kabundukan. “Nasaan po tayo?

Saan mo ako dinala?” nagtataka’t natatakot na tanong ni

Joey. “Andito tayo ngayon sa Luzon Datum, ang

sinasabing gitna ng Marinduque at Pilipinas ngunit hindi

nila alam ay gitna rin ito sa mapa ng mundo ng mga

engkanto.”. “Bakit mo po ako dinala dito?” agarang

tanong ni Joey. “Nakikita mo ba iyong bato na yun?

Ipasok mo ang iyong daliri sa butas”. Sa oras ng pagpasok

ni Joey ng kanyang daliri ay nagliparan ang mga ibon sa

paligid, yumanig ng saglit ang lupa, at nagliwanang ang

bato. Kasabay ng pagliwanang ang pagbutlak ng isang

gitara mula sa lupa.

“Joey, anak, tanggapin mo ang gitarang ito. Ang

kahoy nito ay nagmula pa sa mga sagradong puno ng

Malindig. Inihulma ng puting amo sa kumukulong batis

ng Malbog. At ang mga kwerdas nito ay binunot mula sa

buntot ng gintong baka na naninirahan sa isla ng Gaspar.

Gamitin mo ang gitarang ito bilang iyong sandata”.

“Maraming salamat po Inang Edna”, tinanggap ni

Joey ang gitara. At sa kanyang unang paghagud sa gitara,

43

nakabalik si Joey sa Yook, sa kanyang kama, na para bang

walang nangyari. Ngunit ang lahat ay totoo, pagka’t nasa

tabi niya ang pinagpalang gitara.

Baon ang tiwala at mga pangakong iniatas sa

kanya, sinumulan ni Joey ang kaniyang misyon.

Nilisan niya ang isla at nagtungo sa Maynila. Ang

siyudad ng Maynila na dati’y ubod ng sagana ay ngayo’y

talamak ang kahirapan dahil sa mga kurakot na pinuno.

Maraming nagugutom sa kalye. Di mabilang ang kaso ng

mga krimen. At daan-daan ang nagpapakamatay kada

linggo dahil sa sobrang hirap ng buhay. Nakakalungkot

ang tanawin.

“Joey, anak” bulong ni Inang Edna sa binata.

“Magpakatatag ka. Kailangan ka ng mga tao. Awitin mo

ang iyong mga kanta. Buksan mo ang kanilang mga mata,

Magbigay ka ng pag-asa. Ipaalala mo sa kanila ang Diyos

at ang lahat ng kanyang kabutihan. Ipakalat mo ang iyong

musika. Tutulungan kita”.

Nagkaroon ng maliit na sikat ng liwanag sa ibabaw

ng nakaparadang trak na animo’y spotlight sa entablado.

Umakyat si Joey sa trak. Makikitang hindi pa siya

napapansin ng mga tao at kanya-kanyang tuloy sa

kanilang paglalakad. “Magandang gabi po. Ako po si Joey

Medina. Ako po’y naririto upang... ummm...” wala parin

pumapansin sa kanya. “Anak, hagurin mo ang iyong

gitara, akong bahala” bulong ng diwata. Nang hagurin ni

Joey ang gitara, gumawa ito ng napakalakas na tunog na

44

dinaig pa ang malalaking speaker. Naagaw ang atensyon

ng mga nasa paligid. “Umawit ka Joey. Awitin mo ang

iyong mga awitin”.

Nagsimulang kumanta ang binata. Kinanta niya

ang mga kantang pinamagatan na: Awit ni Edna, Tayo’y

Puwang sa Mundo, Kaming Kabataan Maka-diyos,

Gintong Pamana, Tahanan, Salamat sa iyo aming Ama,

Batang Lansangan, Lumaban ka, Mayama’t mahirap at

Gumising ka Juan.

Nagsilabasan ang mga tao sa paligid. Ang

bakanteng kalye ay naging Araneta sa dami ng mga

gustong makinig. May mga nag-iyakan, nag-yakapan at

higit sa lahat, ang lahat ay may pag-asa na makikita sa

mata at pag-ibig na madarama sa puso.

Nabago ni Joey ang Maynila. Tumatak ang

kanyang mga awitin sa mga tao kahit lumipas na ang

ilang buwan. Naging daan ito upang tumuwid ang mga

baluktot at maibalik ang kapayapaan.

Matapos ang kanyang tagumpay, bumalik siya sa

Marinduque upang mag-ensayo muli at lumikha pa ng

mas maraming kanta. Nakilala niya ang kaniyang kabiyak

na si Sussaine na handang tulungan rin siya sa kanyang

misyon. Ngunit hindi pa dito natatapos ang kaniyang

misyon. Naghihintay pa ang ibang kalupaan sa kanyang

pagdating. Ang tunay na alagad at mandirigma ng sining.

“Tay naman ehh, bakit ganun lang yung part ng

lovestory? Kulang tay ehh”. “Oo nga po tay, saka bakit

45

wala yung mga monsters?” nayayamot na tanong ng

aking mga anak. “Mga anak, malalim na ang gabi. Oras na

para magsitulog. Hayaan niyo’t itutuloy ko ang

pagkuwento sa inyo ng buhay ng tito niyo” nakangiti

kong sinabi. “Tito?!” nagulat na tanong ng mga bata. Oo,

siya ang Tito Joey niyo, di ba hon? “Oo mga anak”, ngiti

ng aking asawa.

It’s Just a Dog

John Earl Manlisis

The clock’s ticking seemed so endlessly. My eyes

hurt from all the radiation coming from the computer’s

monitor. I can hear my boss’s dragon-like voice harassing

my fellow workmate just a few cubicles from my right. If

I would describe my life as a vegetable right now, I would

be a pale sandy potato sitting on dry soil in a dessert on

the afternoon. In short, my life and job sucks. My parents

got separated when I was just a little boy leaving me in the

hands of my aunt. She fed me and I worked as a house

servant as a form of gratitude for her in financially

supporting my studies. But I didn’t liked how my aunt

and her family treated me so I decided to leave the

province after I graduated making me currently living in

a cheap apartment and with a job as an office assistant.

46

Right now, I have no purpose, just a goal which is to earn

money and to keep myself from dying of starvation.

“Hey Bruce! Wanna go to the bar with us? Come on

dude, it’s payday!” Ask Jerry, my workmate. “You guys

go on ahead without me. I still got business to attend to.”

I said while gathering my stuff. “What a bummer bro,

anyway keep safe on your way home. Be careful, there are

a lot of crazy women at street this late at night. They’ll

pounce on you and bite you like zombies! Hahaha!” they

laughed in chorus. I was treated like this probably because

I’m the only one on this workplace who has zero

girlfriends. Just like I said, my life sucks.

It was now 10 o’clock on the evening. I got off the

bus and headed for the nearest fast food restaurant to

order my dinner. Since it’s payday, I plan to have burger

steak and fries for tonight. I took out my order and started

my 2 kilometer walk towards my apartment. I glanced up

and saw the moon shining bright.

While walking, I suddenly heard noises coming

from the nearest trash bins. “Nah, it’s probably just a dog”.

I continued walking and halted when I felt a paw

scratching my pants. I looked back and saw a black dog.

Even though it’s dark, I can see the dirt on its fur and I

noticed it was a male dog. Its breed is probably a mongrel

or an Aspin. I can tell by his eyes that his begging for food

maybe because he smelled the food I’m holding in a

plastic bag. I thought I have no one else to share my food

47

on the apartment so I decided to give him a few pieces of

my fries. While the dog was happily eating, I noticed how

thin it was. He probably hasn’t eaten for days. I concluded

he was a stray dog. After devouring the fries, he sat and

begged for more. “I’m sorry dog, but that’s all I can give

you. You see, I still haven’t had my dinner yet” I spoke to

the dog unsure if he even understands me. I carried on.

After walking for a few meters I sensed that he’s still

following me and everytime I look back at him he would

see me and he’ll look at a different direction acting like

he’s not following me. “Shoo! Go back! Continue doing

whatever... urgh.. just stop following me!” as I waved my

hand to drive away the dog. I hid the food I’m holding in

my bag and said “Here! You see? Check my hands, it’s

empty now. I got nothing else to give you”. But the dog

ignored me, instead he sat, lowered his head and looked

at me with his eyes reflecting the moonlight. In short, he’s

giving me the puppy eyes. “Seriously?”. I saw a pebble

nearby, picked it up and pretended to throw it at him. The

dog sounded in pain even when I haven’t let go of the

rock. He felt fear and scampered away.

At that moment, I felt guilty. I realized this dog was

just like me. Broken, hurt and alone.

I tried to chase after him but he was gone, lost again

in the dark. I continued walking home with the dog in my

head and guilt in my heart. I unlocked the door, laid on

my bed and stared on the ceiling. “Why am I being

48

affected so much? Afterall, it’s just a dog! In fact, it’s not

even my dog!”. I was emotionally exhausted. It was too

late when I realized that I slept early and forgot to eat my

dinner.

The next day, I still feel guilty. It affected my

performance in work that I got almost fired by my boss.

After work, I did the same routine. This time, I brought

extra rice with me hoping to give it to the dog as a sign of

asking for forgiveness to get rid of the guilt from what I

did last night. I walked slowly glancing at all directions

hoping to see him again. After an hour, there was still no

sign of him. I felt hopeless. I gave up on searching for him

and decided to walk straight towards home.

As I walked under a street light, I noticed a shadow

from behind. I was happy, I assumed it was the dog but

when I looked back, it was a man wearing black with his

face covered by a handkerchief. It was too late when I

recognized that he was a thief. He covered my mouth with

a cloth to prevent me from screaming and pointed at my

waist with a knife. “This is a robbery, give me your wallet

or die!” he whispered at my ear. This was my first time to

be in a life and death situation. I looked at my

surroundings, there were no one else. “Okay okay”, I said

while struggling. All my money from yesterday’s payday

was on my wallet. If I will surrender it, I won’t have

anything to eat for a month. I got no choice, my life was at

stake. When I was about to get the wallet from my bag, the

49

man shouted in pain. A dog bit him in the leg, and when I

saw it, it was the dog that I met last night! “You piece of

shit!” The thief attacked with a knife but the dog avoided

it and counterattacked with a bite in his arm. Blood

dropped on the street. The thief let go of the knife and

scrammed. I quickly saw and picked up the same pebble

from last night but instead of throwing it at the dog, I

threw it with my full strength at the thief. It hit him in the

head and passed out.

I looked at the dog and still saw fear on his eyes. He

was about to run again but I shouted “Hey wait! Come

here boy”. I sat down, took out the extra rice from my bag

and offered it to him. “Come here boy, don’t be shy. I’m

sorry for last night, I didn’t mean to scare you. Here,

receive this as my way of saying sorry.” The dog looked at

me, waggled his tail approached towards me and ate the

food I offered.

While he was eating, I again noticed his thinness

but this time, I saw a bleeding cut from his left ear. It must

be because he didn’t fully dodge the thief’s attack few

minutes ago. “Ooooh, I’m sorry. It was because of me that

you have to suffer from this wound”. The dog was done

eating. He looked at me with his tongue out and glanced

at me as if he’s smiling. He bowed all of a sudden and gave

a small lick at my hands. I took it as a sign of saying “thank

you”. He then began walking away slowly.

50

“Wait!” the dog looked back. “Come here boy”. He

came back and I patted his head. “Good boy. You know

what? maybe you can come with me in my apartment. I’m

alone just like you and I’ve been thinking it would be nice

to have a companion” the dog looked at me as if he’s

confused and can’t understand what I’m talking about.

“Haha, silly me, you’re just a dog, you can’t understand

me” I chuckled. “Umm, let me put it this way”. I stood up,

walked a few distance away from him and then whistled,

“Come boy! You’re coming with me!” I said with

excitement on my voice. The dog raised its ears, ran

towards me and jumped at me while his tail waggling.

“Haha! You sure are one stinky dog! Don’t worry, I’ll fix

you tomorrow”. The dog again licked me, but this time at

my face.

I don’t know why but somehow, I sensed that this

dog needs me and I need him too.

Before heading at my apartment, we passed by a

streetside barbecue stall also known as “ihaw-ihawan”.

“Can I have five barbecued pork?” I looked at my dog,

“Oh wait! Make it eight! For the dog” I added. The vendor

chuckled, “Rich dog eh? Barbecue for dinner?” He looked

down and observed my dog so dirty and bleeding on his

left ear. “As far as I’m concerned, your dog seemed to be

not one of those expensive breeds” he chuckled

sarcastically while handing me my order. I replied “Yup,

he’s not an expensive breed, but still he deserved this treat

51

for tonight”. The vendor looked at me as with a sarcastic

smile as if he’s asking why I’m wasting my money for such

dog. “But isn’t he just a dog? A lot of children are starving

tonight and you’re just going to waste your money on a

dog?” I was offended, “First of all, it’s not your business

old man, and second”. I reached for my order and gave

him my payment. “He’s not just a dog, he’s a hero too, he

saved my life tonight”. I turned my back, called my dog

and headed to my apartment.

I can hear the people laughing behind my back as

we walked far away from them. “He must be mentally

disabled! Hahaha!” they laughed. Somehow, I asked

myself, “What am I doing? They’re right, I hardly even

have enough money to buy food for myself on a month

and now I’m going to adopt a dog who would also eat?

It’s just a dog.” I unlocked the door and headed inside

while the dog was still outside maybe waiting for my

command. I looked at him and I had observed his

innocence. “That’s right” I said to myself, “It’s just a dog.

But he saved my life and in return… I’m going to save

his”. I smiled at him and whistled, “Come here boy, come.

From now on, this’ll be your home”. His tail waggled,

entered the apartment, and just like the last time, he

jumped at me and licked at my face.

We had our dinner. It was so late at night although

I don’t mind at all because tomorrow is my day-off. I

headed towards the living room and called my dog so I

52

can treat and clean his wounds on his left ear. I called the

dog and he came at me easily. “Here boy, that’s a good

boy. Don’t worry this won’t hurt I’ll just have to clean your

wound and you’ll be perfect by tomorrow” I said while

cleaning his wound with a damp cloth. The dog loved

being massage. Sometimes he would bark in pain but I

kept on sushing him trying to comfort him just like a

person.

“There you go! Nice and done! Does it feel better

now?” I asked while the dog sat at my feet looking tired. I

noticed how late it was so I stood up, gathered my used

rugs and aligned them perfectly with a carton on my

bathroom. I called the dog and he approached me by the

bathroom’s door. “Here boy, come on, this will be your

bed” as I pointed on the pile of rugs. The dog seemed

confused. But after a few seconds of analysing the

situation, he finally entered and sat at the rugs. He looked

at me uncertain. “What? I’m sorry boy, but you see, this is

all I can give you for now. Maybe after I get my Christmas

bonus, I’ll buy you a proper bed”. I tapped him on his

headed towards my room. I shut my eyes, thought about

what happened today, and due to tiredness, fell asleep

easily.

After a few minutes of sleep, I was awaken by the

sound of scratching by my door with the barking of the

dog. “What do you need? Do you need to pee or

something?” I asked the dog with tiredness on my voice.

53

“Arf!” he barked loudly. “Shhh!” it’s early in the morning,

you might wake up the neighbours.” He barked again. “ok

ok, I’ll come with you outside, just please be quiet”. I

opened the door and pointed him the way outside. Instead

of heading out, he sat and stared at me blankly. “What? I

thought you want to go out?” I closed the door and lead

him towards his bed. “Go back to sleep now”. I again

pointed at the rugs. He slowly entered and sat and stared

at me again. “Now you be quiet or else”. I went back to

my room and shut my eyes once again. Few minutes later,

again he was scratching the door. “Ok fine!” I opened the

door and looked at him. He licked my hands and entered

my room. “Wait a minute, you want to sleep in my room?”

I smiled, “you aren’t brave as I expected you to be eh

dog?” I let him enter the room and sat beside my bed. I

jumped back at my bed and talked to him. “You’ll be

sleeping here tonight but make sure you won’t make any

mess while I’m asleep” he looked at me and licked my

hands.

It’s been so long since I felt light weighted in my

own bedroom. Finally I have someone to talk to in my

place. Many people think dogs cannot understand us but

in my opinion, I believe they do understand every word

we blab. “He’s not just a dog, he’s my bunkmate too”.

Before going to sleep I looked at him under the side of my

bed and patted him, “ You know what dog? I think from

now on I’ll call you, slarky. From the name, “slark” a

54

legendary creature who’s always been alone in the dark

and because of his physical characteristics, people were

afraid of him yet nobody really knew who he really was.

Just a lonely creature. He barked at me, “yup, slarky it is”

as I fell asleep.

The next months of my life were never the same of

the past. I woke up early almost everyday without the aid

of alarm clocks because slarky would jump at my bed and

greet me goodmorning while he licks on my face the

sooner the cocks skadoodle in at morning making me the

most prompt employee of the day. And everytime I come

home from my job, all my stress were gone the sooner

slarky jump at me and greets me welcome back at my

door. I kind of enjoyed my life eversince I met Slarky.

Guess what? I also met a girl named Stacy and I

believe she would be the one I’ll marry someday. I met her

because of Slarky. One afternoon, while me and Slarky

were visiting the park, Slarky accidentally got off his leash

and excitedly played with other dogs until he accidentally

bumped on a woman’s butt. “Oh!” The woman yelped

and saw the dog who bumped her. “I’m so sorry, it was

my fault I accidentally let go of the dog” I said. “Well you

got to teach your dog some manners” she said smiling and

as she looked at me our eyes locked. It was not a mistake,

I felt love at first sight. It turned out she also had a dog and

she often visits the park with her just like me and Slarky.

55

Ever since that day, we become friends until I made her

my girlfriend.

My life has meaning now. Love for my job, for other

people and for myself coloured my dull life. This love was

brought upon me by a dog. It was brought upon by Slarky.

But just like what others say, nothing is permanent

in this world.

Just like people, dogs get old too. One night, after

Stacy and I got home from our date, no one greeted us by

the door. I got paranoid and attempted to call the police

to report for a missing dog until Stacy found Slarky by our

bedroom. Slarky seemed to be sleeping but everytime I

would call his name, he does not reply. There is something

wrong with Slarky. I hurried towards him and tried to

wake him up. “Slarky, hey Slarky, we brought home a

treat for you, your favourite fries”. He woke up, looked at

me, and howled in pain. “Stacy! Call our vet”. Stacy

dialled the phone, “they’re not responding” she said with

a worrying voice. “Oh shit!” I burst out accidentally. I

carried Slarky in my arms, “Come on, let’s take him to the

vet personally”. Since we owned no private vehicle, we

grabbed a taxi and headed for the nearest veterinary clinic.

But the clinic was closed. It was not surprising because it’s

already midnight. “Driver, do you know any other nearest

vets here?”. “Well, there’s one a hundred block from here

but it will cost you an additional fee sir” he said to with a

56

blank face. I looked at my wallet and realized I don’t have

enough money with me. “Don’t worry, I’ll pay it”, Stacy

said with a comforting voice. We waited almost an hour

in the taxi before we arrived at the destination, Slarky was

in pain. I comforted him “Don’t worry boy, you’ll be ok,

we’re almost there.”

We hurriedly entered the clinic and handed over

Slarky to the vet. “What happened?” asked the

veterinarian. “I don’t know doc, we just got home and saw

him like that”. He took slarky inside and told us to wait in

the waiting room.

Stacy and I were very worried. We prayed that

nothing bad will happen to him. Until the vet finally got

out and said, “I’m sorry to report to you sir but your dog

is suffering from liver cancer. He’s health is critical and…”

he tap me in my shoulders and said “He may not be able

to last for a day or two”. Stacy broke in tears. I was there,

speechless with my head down unaware of a tear fell from

my eye. “I gave your dog medicines enough for him to

walk and be normal for a while. That’s all I can do to help,

I’m sorry” he wrote the bill, handed it over to Stacy and

then left. He came back with Slarky.

I saw Slarky. I saw in his eyes not the sadness nor

pain, but happiness and love. He smiled with his tongue

out and walks towards me. And as I sit down for him, his

face went closer and licked the single tear off my face. I

57

can hear him, I can understand him. He’s trying to comfort

me. He tells me not to be sad.

Why? Why does it has to be Slarky? Why take the

one who gave colour to my life? Why take my bestfriend,

my best pal?

That night after we arrived home, Slarky was as

cheerful as ever. As if he’s telling us to “cheer up guys!”.

But the problem is, I can’t be happy. Knowing a friend will

leave me soon, not a single smile drew on my face. Stacy

hugged me and said, “Bruce, look at Slarky. He seems like

he doesn’t care about what’s going to happen. He endures

the pain in his body. He just wants to be with you. He’s

happy, and why shouldn’t you?” she kissed me and then

left. “I’ll come back tomorrow” she said at the door, “you

and Slarky enjoy tonight, I’ll pray for the both you”.

She’s right. I’ll show Slarky how much I loved him

and thank him for all these years that we’ve been through.

That night, I wrote an e-mail to our office saying

that I’ll not be present tomorrow for I am not feeling well.

Before going to bed, I took a look at all my private

facebook posts these past few years. Not a single month

passes that me and Slarky didn’t take a picture. Most of

the pictures were of Slarky. We’ve been through many

places like malls, parks and beaches. “Slarky, how can you

be more photogenic than I do?” He barked and I laughed.

I took my phone and had a selfie with him. I post it on my

private wall with a caption: Slarky. He’s not just a dog,

58

he’s my travel buddy too”. After that, we went to sleep but

this time, I let him sleep on my bed next to my feet. And

then a sad feeling bumped in my heart. “Could this be our

last night together?”

The next day, I woke up with a morning lick at my

face from Slarky. Slarky jumped out of bed, took his leash

on his mouth and carried it towards me. “Ready for a

morning walk eh?” I patted him, “let’s have breakfast

first”. I cooked all the bacon and eggs that I can find in the

fridge, they were Slarky’s favorites. While we were having

our breakfast, someone knocked at the door. It was Stacy.

She gave me a morning kiss, waited for us and started our

day. Probably the last day Slarky will be with us.

The whole day, we went through parks, sea sides,

malls and all other places Slarky and I usually hang with.

Slarky played and played with other dogs everywhere we

go. We dined at hotdog stalls, food courts and I even

bought Slarky a cupcake shaped like a dog. The people we

pass by looked at us with a questioning face. I even heard

murmurs saying “Look at how the couple spoil their dog,

they must be rich” and “what a lucky creature, even

though it’s just a dog”. I completely ignored them.

That day, was the best day the three of us had. That

day, not a single thought came to my mind that Slarky will

soon leave, that he will soon die. These are the times I wish

the clock would not stop ticking. I was happy.

59

Until Slarky collapsed and cried in pain. We were

at the same street Slarky and I met, just before midnight

when we are about to go home. “Slarky” I began to cry. I

knew this moment would come. Slarky struggled to stand

up but fails as he howls in pain. “Ssshhh. Slarky don’t. It’s

ok boy, I’m with you. Stacy and I are with you.

Everything’s just fine”. He calmed down and looked at

me. His eyes bidding farewell. “Thank you Slarky. You’ve

been a very good boy.” Memories of the two us flashed

back ever since we met at this very street. “Thank you for

teaching me the lessons that answers the questions I

wouldn’t have understand. Thank you for giving me a

purpose to live.” I cried in silence. And just like Slarky

would normally do, he licked the tears off my face one last

time. I held his paw as he gently closes his eyes and

breathe his last breath. “You’re not just my dog Slarky,

you’re also my family”.

I stood up still crying and looked up at the moon

and the stars. “Slarky won’t leave you. He’s always with

you, in here” Stacy pointed in my heart, “He’ll always

remind you of all the lessons he thought you. He’ll guard

you wherever you go”. I hugged her while the both of us

were in tears. I’ll miss Slarky, I’ll miss my pal.

Ten years later I got promoted one after another in

the office making me economically stable. Stacy and I

saved money until we finally got married and had a son

named Ethan. I had a wonderful life thanks to Slarky.

60

One day, my son arrived home from school late at

night. I opened the door and scolded Ethan, “Why are you

home late?! The street is very dangerous during these

hours. What were you doing? Don’t you know your mom

and I are worried sick?”. “I’m sorry dad, I don’t intend to

be late but…” “But?” I replied. Then a small puppy barked

behind Ethan. It was a brown, thin and dirty puppy. “This

puppy followed me ever since I let it have my fries. I don’t

know why but I can’t seem to leave it behind and yet, it’s

just a dog” my son said with a slightly irritated voice.

Stacy stood beside me at the door, I looked at her

and we both smiled. I looked at the dog and saw a

resemblance of Slarky as the puppy smiles with its tongue

out. I held my hand on Ethan’s shoulders with happiness

in my face and said, “Son, it’s not just a dog”.

61

Kwentong Ikinuwento sa Manunulat na Taga- Isla

Rizalyn Magno

Napaka…ba…gal… Napakabagal ng buhay (na

aking nakasanayan) dini sa isla.Walang malalaking mall,

sinehan, o Jollibee o Mang Inasal na matatagpuan dito.

Pero, mabilis pa ring mabaryahan ang isangdaanin dahil

sa mahal ng paninda’t bilihin.

Magapakilala raw muna ako. Ehem! Isa akong

lokal, at masasabi kong, di tanyag na manunulat dito sa

aming probinsya. Nagasulat laang ako sa mga notbuk na

pang- akin laang. Wala nang iba. Di ko rin naman kasi nais

na makilala dahil pansariling kaligayahan ko ang

pagsusulat na kahit anong maibigan ko sa ilalim ng sikat

ng araw, at! Buhos ng ulan.

Dumako naman kita sa aking pisikal na detalye.

Hitsura ko’y kasing tipikal ng panulat ko. Pero di hamak

na mas katanggap tanggap ang panulat ko kaysa hitsura

ko. Lubhang malubak eh.

Di ko na alarawan, baka masura lang kayo sa detalye.

Gwapo ako, sa mga istoryang inasulat ko. Iyon ang

katotohanan.

Hmmm… maiba na ngani kita.

Minsan naisip ko na maglakad- lakad at maghanap

ng mga maaaring maging inspirasyon sa pagsulat. Eh di

lakad naman ako sa ilalim ng mabanas na sikat na araw.

62

Pasipol-sipol sa daan. Pasipa-sipa ng bato, papulot-

pulot ng dahon at nagatingin kung me numero na

maaaring maitaya sa lotto pag- uwi ko.

Nagdaraanan ang mga sasakyan.

Brrruuummmmmmm! Brrrruuuuuuummmmmm!

Yanong bibilis! Kala mo’y inahabol ng

sangkaterbang kabayo ay!

Nagahabol ata iyong mga iyon ng lantsang aalis

patungong Dalahican.

‘Ari ka pa. Mga taong naghahanap ng kapalaran sa mga

syudad. Di naman kasi ganon kadami ang oportunidad at

kalaki ang pasahod rito sa isla.

Mas agustuhin nila yong kahit medyo mataas sa

provincial rate, kahit singkwenta lang. Naku naku nako.

Kung sana rini sila natulong sa probinsya ay! Pero

praktikalan na kasi ngayon. Tsk!

Ppiipppppp! Piiiiipppiiiiiiippppp!

Busina ng dyipni sa akin nang ito ay dumaan.

Sinyales na ako’y mas manabi. Kala mo nama’y

gapakamatay ako ay! Masulat pa ako hoy ng sanlibong

tula at sandaang istorya!

Namulot ako ng dahon, pero mas pinili kong kunin

yong buto ng narra. Umihip ang hangin, naglaglagan sa

ulo ko ang mga dilaw na bulaklak nito.

Kay inam. Kay ganda.

63

Nakaamoy ako ng usok. Nakita ko ang matandang

mag- uuling sa bayan. Si Ka Tonyo. Marungis, pawisan, at

magulo ang buhok.

Mas pinili niya kasing pahabain iyon dahil sa

nakasanayan na niya. Minsan naulinigan kong sabi nya sa

isang inuman, “ Para mapagkamalan akong ermitanyo!”

sabay halakhak at tungga ng tuba.

Lumapit ako. “ Magandang hapon Ka Tonyo! Ano

hong inagawa nyo riyan? Kagaling nyo lang sa

pangngangahoy?”

“ ay Oo mandin utoy. Kapagod ngani ay.”

“Magasimula ka na hong magsalang?”

“ay mamaya pa. Inapadalit ko pa iyang kuwan na

iyan. Magapahinga pa rin ngani ako.”

“Ay sige po. Makikipahinga na rin po ako rini.”

Ilang saglit pa, pagkatapos magpaypay ni Ka

Tonyo ng anahaw at magsalang ng kahoy, may inilabas

siya sa kanyang bag.

Isang nangangalahating galon ng tuba.

Nako. Nalintikan. Mapapasabak pa yata.

Umupo sa isang kahoy na kaharap ko si Ka

Tonyo. Nagsalin ng kalahati ng Tuba sa isang plastik na

baso at inabot sa akin. Balak ko sanang tanggihan ito,

ngunit di kanais- nais na gawin iyon. Ininom ko ang tuba.

Oo, medyo mapakla, maasim- asim, at kakaiba ang timpla,

di gaya ng gin bulag at empi na may juice. Tiniis ko na

lang yung lasa. Walang magawa eh, walang panulak o

64

pulutan man lamang. Hanep na matandang ire, tubig lang

ang tuba sa katanghalian ay.

Mayamaya pa’y tinulungan kong takpan ang

inauling n’ya. Pagkatapos, kami’y nagkwentuhan.

Kwentuhang mula sa simpleng uri ng kahoy pang- uling

ay nauwi sa pulitika. Pero dahil may tama na si Ka Tonyo,

nabulalas na lang niya, at nahalo sa aming halu- halong

kwentuhan ang isang istorya, na sabi niya, ikinuwento ng

kanyang ama.

Sa isang malayong barangay sa Buenavista

nakatira ang isang manlililok. Siya pa lang ay baguhan sa

paglililok. Wala pa halos isang taon ang kanyang pag-

aaral at di pa ganon kabihasa.

Marami na siyang nagawa, ngunit lahat ng iyon ay

may depekto. Merong babaeng nagaligo sa sapa na di

proporsyunal ang ulo sa katawan. Merong mukha ng

lalake na malaki ang ilong at pahaba ang baba. Meron ring

hayop na kung tawagi’y puting unggoy na animo’y bakal

ang balahibo dahil sa sobrang tilos.

Kung iyong susumahin ay patapon lahat. Ngunit di

iyon tinatapon ng manlililok. Bagkus, nilalagay pa niya sa

kanyang lugar gawaan, yung madaling Makita.

Napatanong isang araw ang isang kaibigan niya.

“ Ka Istong, bakit di mo pa itapon ireng mga mali

mong gawa? Pampasikip lang ito sa gawaan mo eh.”

“ Ka Berto, iyang mga gawa ko na iyan ay aking

inatabi pa.”

65

“Ay bakit naman?”

“Paalala kasi sa akin iyan ng pagkakamali ko Ka

Berto. Ng mga tahasan at di inaisip na pagpukpok ko sa

pait ko na nagbunga ng di maganda at kaaya- ayang

pigura ay!.”

“Ay bakit di mo pa inatapon? O kaya inalipat ng

pwesto?”

“Mas mainam na Makita ko ang aking mga

pagkakamali, Ka Berto. Dahil nagapaalala iyon na ako’y

tao at maaaring magkamali. Paraan ko rin ito para

maiwasan ang pagiging palalo. Na kahit ang isang dakila

ay nagsimula rin sa mali at sa wala.”

T akipsilim na rin akong dumating sa bahay. Hinatid

ko pa si Ka Tonyo na pasuray- suray na sa paglakad.

Naamoy ko na sa kalayuan ang dulyasang tinigang ni

Nanay. Umakyat ako, at lumagitnit ang hagdanang

kawayan sa bigat ko. Binuksan ko ang pinto at pumasok

ako ng bahay saka tumuloy sa kusina’t nagmano kay

Inang. Binusaan pa ngani ako dahil amoy tuba ako.

Nagpasakalye na lang ako, sabay diretso sa kwarto.

Nahiga sa kama at tumulala sa bubong.

Maaring liyo’t nalipad ang aking isipan sa alak.

Ngunit tumimo sa isipan ko ang kwento ni Ka Tonyo.

Hindi ko mawari at ngayon ko lang naisip, na kahit sa

simpleng mga tao’y may buhay na kwentong kanilang

iniingatan.

66

TITLE: LANDAS

Marieneth L. Malubag

EXT. SHIP – VIEW DECK - DUSK

Maraming pasahero ang sakay ng barko. Pati hanggang view

deck ay may mga nakapwestong pasahero.

Nag-alok ang isang crew member sa isang babaeng nakatayo

ng monoblock chair (Celine).

Umupo si Celine. At nilapag na rin ang kaniyang mga gamit.

Tinitingnan ni Celine ang mga taong masasayang nag-

pipicture-an sa may deck habang kumakain siya ng tortillos

at nakikinig sa kanyang playlist.

Malapit na dumaong ang barko. Manghang-mangha ang mga tao

sa mga maliliit na pulo na kanilang nakikita at nadadaanan

bago ang pinakamaking pulo – Marinduque.

Kinuha niya ang kanyang cellphone, ilalagay sa kanyang

monopod.

Sinet ang front camera.

Bahagya niya lang nakita ang kanyang walang buhay na mukha

sa phonescreen at binalik na lang ulit sa kanyang bag. (It

shows her realization na hindi siya okay at wala siya sa

tamang kondisyon. Mahahagip rin ng bahagya sa camera ang

mukha ng isang unknown guy,si Jon, pero di naman niya

mapapansin.)

Celine (low voice)

Haaay, kaya pa ba self?

She closes her eyes and deep sighs.

Kinuha niya ang kaniyang pocket size notebook at nagsulat

para sa kanyang journal.

Padaong na ang barko. Naghahanda na ang mga pasahero sa

pagbaba para mag-unahan at di maubusan ng masasakyan.

Hindi aware si Celine na pwede nang bumaba. Patuloy lang

siya sa pagsulat at pagsa-soundtrip. Pagtingin niya sa

kaniyang paligid ay doon pa lamang niya mapapagtanto na

wala na ang mga tao sa deck at nasa pagbaba na mga ito.

Babalik na nya sa bag ang kanyang notebook. Mag-aayos na

rin siya ng kaniyang mga gamit. Kukuhain at isasakbit na

ang kaniyang tatlong travel bag at agad na bababa ng barko.

67

Pagbaba niya ay tinulungan siya ng crew ng barko sa

pagbuhat ng kanyang bag at inihatid sa paradahan.

Staff

Miss, tulungan ko na po kayo, san po baga kayo mapunta?

Celine

Thank you kuya, sa Boac po ako mags-stay e.

Staff

Ay tara po Miss, ahatid ko na po kayo sa paradahan.

Bilisan lang po natin at baka po kayo ay maubusan ng

service. Ang dami pa naman pong pasaherong bumaba ng

barko.

Maglalakad na ng mabilis ang crew patungo sa paradahan at

susunod naman si Celine.

EXT. BALANACAN PORT - TERMINAL - DUSK

Wala na siyang maabutan na nagb-byaheng jeep papuntang

Boac.

Staff

O pare, Boac daw oh!

Tricycle driver

Ay na! Wala nang natirang jeep dini. Napuno mandin agad

lahat. Dini ohhh! Tricycle na laang.

Celine

Sige kuya, okay na ako dito. Ako na po ang bahala.

Salamat po!

Staff

Sige Miss! Ingat ka, enjoy sa bayan namin!

Ngingiti si Celine sa staff na tumulong sa kaniya.

Titingin ni Celine sa mga tricycle driver na nakatingin

din sa kaniya at naghihintay kung sasakay ba siya o hindi

hanggang sa maga-alok na sila ng sakay.

Kuya Driver

Mag-tricycle ka nalang neng, 300 lang papuntang Boac.

Celine

68

Ano po?! 300 pesos po? Ay naku, hindi na po Kuya.

Maghihintay nalang po ang ng jeep.

Kuya Driver

Mamaya pa yun ineng. Tatlong oras pa bago dumating yung

sunod na barko. Maiinip ka lamang.

Hindi na magsasalita si Celine at ngingitian na lang ang

driver.

Kinuha niya ang kaniyang cellphone at uupo sa bench.

On the other side of the story…

INT. BALANACAN PORT – CANTEEN - DUSK

Isa-isang isasakbit at bubuhatin ni Jon ang kanyang mga

travel bags. Dederetso sa kay Manang Vendor para magbayad

ng kaniyang kinain. Nang matapos ay maglalakad palabas sa

paradahan ng sasakyan.

Mapapansin niyang wala nang biyaheng jeep papuntang bayan

ng Boac at puro tricycle na lang kaya’t mapapatigil siya.

Bahagya siyang mapapatingin sa isang babaeng nakaupo sa

bench na mukhang naghihintay rin ng masasakyan.

Sisigaw ang tricycle driver kay Jon na mag-aalok ng sakay.

(Dahilan ng paglipat ng atensyon ni Celine sa sumigaw na

driver at dahilan din kung bakit maaalis ang tingin ni Jon

kay Celine.)

Trike Driver

Toy, Boac, Boac!

Jon

Magkano ho, kuya?

Trike Driver

O dalawa naman na kayo. Maghati nalang kayo sa P300.

Jon

Sige, kuya.

Sasakay si Celine sa loob ng tricycle at isasakay na din

ni Kuyang Driver ang kanyang bags. Si Jon naman ay sa motor

side sasakay at ilalagay sa bubong ng tricycle ang isa sa

kanyang travel bag.

69

EXT. BOAC TOWN - DUSK

Magpa-para si Jon sa may Casa Real–sa likod ng plaza.

Ibaba ang mga gamit at kukuha ng perang pambayad sa

kaniyang wallet.

Magtatanong si Celine sa driver habang nakatigil ang

tricycle.

Celine

Kuya tatanong lang ho, ano po kayang marerecommend nyo

sakin na affordable hotel but maayos ang quality and

service? Yung dito lang po sana sa bayan?

Mapapatingin si Jon kay Celine sa loob ng tricycle nang

magbabayad sya ng pamasahe.

Jon

Kuya, bayad ho.

Isasakbit na nya ang kaniyang bags at maglalakad na palayo.

Kuya Driver

Halos lahat naman ng hotel dito sa Boac ay mura at maayos

mam, pero doon na lang sa Hotel Zenturia. Maganda at

bagong tayo lamang ‘yon.

Celine

Sige kuya, doon nalang po ninyo ako ibaba.

Nang makarating na sila sa tapat ng hotel na tutuluyan ni

Celine, tutulungan siya ni Kuya Driver na buhatin at ipasok

ang kaniyang mga gamit sa lobby ng hotel.

Celine

Dito na lang ho kuya, maraming salamat po!

Iaabot ni Celine ang kaniyang bayad sa pamasahe.

Kuya Driver

Walang anuman ineng! Ay sobra ireng binigay mo o. 150

lamang, ay 170 inabot mo.

Celine

Sa’yo na ‘yan kuya! Hehehehe

Kuya Driver

Ay nako! Hehehe (kamot sa ulo) Salamat ineng!

70

Magchecheck-in na si Celine. I-aassist siya ng hotel staff

patungo sa kanyang magiging kwarto. Bubuhatin ng room boy

ang kanyang mga bags.

INT. HOTEL ZENTURIA ROOM - DUSK

Ibababa ng room boy ang mga gamit sa loob ng kaniyan room.

Celine

Salamat po, kuya.

Room boy

Walang anuman po mam! Enjoy po kayo dito!

Uupo si Celine sa kama - mukhang may iniisip.

Tutulo ang luha at agad itong pupunasan.

Tatayo si Celine at pupunta sa CR. Maghuhugas ng kamay at

maghihilamos ng mukha.

Mapapatingin sa salamin. (face with anxiety and sadness)

FLASHBACK

INT. CITY CONDO - NIGHT

Celine and Carlo (her ex) is having a hard argument about

Carlo’s long-time girl bestfriend.

Carlo

Ngayon na nga lang ulit tayo nagkasama Celine e! Siya pa

din ang pag-uusapan natin? Pwede ba?!

Celine

Do you think wala lang para sakin kapag sinasabihan ako

ng ibang tao na “yung boyfriend mo at bestfriend nya,

nakita ko. Tinalo pa kayo sa kasweetan!”, “si Carlo

masayang kasama yung bestfriend nya. At nagfamily picture

pa! THEIR family ha, as one! Talo ka! Ikaw ba talaga ang

girlfriend?” At…

Carlo

Celine naman! Ilang beses ko pa ba kelangang paulit-

ulitin sayo? Bestfriend nga kami ni Gabby e. BESTFRIEND!

Wala akong magawa kundi makisama. Close ang family namin

ni Gab sa isa’t-isa. Wala akong takas! Ano bang gusto mo

ha? Na matapos na ‘yang pagda-drama mo? Edi sige. Mahal

kita pero I want to end your pain and sufferings from

that fucking thing. Tutal nagsasawa na rin ako sa ka-

71

dramahan mo sa buhay, so let’s live our own life Celine,

separately, from now on.

(Ipapakita ang ilang pagkakataon na pagiging wasted ni

Celine. Nag-iinom sa bar, nagkukulong sa kwarto, hindi

kumakain, hindi makausap, bagsak na performances sa

trabaho, kulang sa tulog, at maraming pag-iyak)

INT. OFFICE WORK PLACE – CELINE’S CUBICLE – LUNCH TIME

Celine will open her facebook account on her phone while

she waits for her friends/officemates to take their lunch

outside.

(scroll, scroll stop)

Makikita ni Celine ang post ni Gabby

“It’s official! <3”

a photo of Gab and Carlo’s hand holding each other.

Makikita sa reaction ni Celine ang sadness and pain.

Tititigan ang picture, tutungo, at di na mapipigilan ang

pag-iyak.

Carlo (O.S.)

Wait lang mahal, may kukunin lang ako sa table ko.

Lalabas na din ako dyan.

Pupunasan niya agad ang kaniyang luha nang marinig ang

boses ni Carlo na may kausap sa cellphone.

Naglalakad mula sa pagpasok sa pinto ng office papunta sa

kaniyang cubicle si Carlo.

Magkatabi ng cubicle si Celine at Carlo kaya’t i-iiwas ni

Celine na Makita ni Carlo ang mukha niyang mamula-mula pa

sa pag-iyak. Magku-kunwaring busy sa pagcomputer at paggawa

ng report nang dumaan si Carlo at may kinukuha sa cubicle

niya.

Lalakad nang palabas si Carlo.

Ipipkit ni Celine ang kaniyang mga mata.

CUT TO BLACK

INT. CAFETERIA - DAY

Kumakain sina Celine and her friends/workmates.

Friend 1

72

E bat ba pumayag kang makipagbreak siya sayo? Mahal mo pa

pala.

Friend 2

At tsaka bakit ka pumayag magpatalo dun sa Gabby na yun

friend eh ikaw ang girlfriend?! Bestfriend lang sya.

Friend 3

Ano ba, please, both of you stop. Hayaan na nga lang

natin yung dalawang ‘yon. Let’s just wish them a total

happiness (sarcastically). Deretso na ‘yan sa moving on

process ha! Wag ka na papakatanga ulit don sa lalaking

‘yon. Tama na yung million of chances na sinayang mong

ibigay sa kanya.

Friend 2

Why don’t you have a vacation muna girl? Di mo pa naman

nagagamit leave mo diba? Mahirap magmove-on pag araw-araw

mo makikita si Carlo sa office, you know? Try meeting new

persons. Mag-soul search ka. Hanapin mo muna sarili mo.

And of course your worth, your self-worth.

Friend 1

Ay oo nga Celine! I’ll suggest a dreamlike island!

(smirks) Marinduque is the bestest among the best place

na ma-rerecommend ko sayo! Irecord mo lahat ng happenings

ha! Masaya don!

Friend 3

Yes yes yes, I’ve also been there! And totoo yan! In

fact, sobrang tahimik ng place na yan. Punta ka sa mga

islands nila. Ohhh such a good place to move on, it will

surely help Celine, believe me.

Naka-tulala lang si Celine sa buong pagkikipag-usap sa

kaniya ng mga kaibigan niya. Makikita pa din ang lungkot

at sakit sa mga mata niya. Ipipikit niya ang mata niya.

FADES…

CUT TO BLACK

BACK TO REALITY…

INT. ZENTURIA HOTEL – CR - NIGHT

73

Pinunasan muli ni Celine ang kanyang luha. Titingnan ang

sarili sa salamin. Mula sa upset na mukha, ipapakita niya

ang kaniyang mukhang palaban.

Celine

Celine umayos ka na! Pumunta ka dito to enjoy, to turn

your disappointing life to adventurous one, to move on,

to meet better persons and to experience new stuffs.

Kukunin ang towel and planning to take a bath pero

naisipang bumili muna ng mga curls and biscuits na makakain

niya bago matulog.

INT. PUREGOLD – FOOD SECTION - NIGHT

Namimili si Celine with her cart full of foods and

drinks.Nang natapos na, maglalakad na siya patungo sa

cashier.

Habang papalapit sa cashier, napansin niya na may nahulog

na coin purse mula sa isang lalaking nakapila sa unahan

niya.

Kukuhain ito ni Celine mula sa sahig nang nakarating sya

sa pila. I-aabot niya agad sa lalaking may-ari.

Celine

Kuya, nahulog mo po o.

Mapapansin niya na ang lalaking ‘yon pala ay ang nakasabay

nya sa trike papuntang Boac. Si Jon.

Jon

A, salamat po!

Namukhaan din niya si Celine kaya…

Jon

Ay, ikaw pala ‘yan! Ikaw ‘yong nakasabay ko sa tricycle

papunta dito sa Boac, right?

Jon’s turn na sa cashier.

Celine

Ay oo, kaya pala mukhang familiar din face mo. Fresh lang

hehe (laughs awkwardly)

74

Jon

(laughs softly) Salamat ulit ha. (smiles)

Jon

Mukhang first time mo dito sa Marinduque? Traveler ka?

I’m Jon, by the way.

(shake hands)

Celine

I’m Celine. And yup. Actually this is my first time

talaga to travel, alone. And as expected, I have no idea

kung san ba talaga ako pupunta hehe (awkward laugh again)

Jon

Ah? Why didn’t you have a research first before ka

magpunta dito?

Celine

No, I mean alam ko na yung mga islands na napili kong

puntahan. In fact, may list nga ako dito e. Wala lang

akong idea on how will I get there.

Celine’s turn na sa cashier, nilalagay na ang items sa

counter. Ilalagay na nya ang mga pinamili nya sa counter.

Habang si Jon naman ay hinihintay matapos ang pagba-bag ni

kuya bagger.

Jon

Oh I see, so since you gave my wallet back, I will help

you in return. I have contacts here ng mga bangkero ng

islands.

Celine

Ohhh, thank you! Bakasyonista ka ba lagi dito?

Jon

Uhhhm, dito ako lumaki. Nagtransfer kami ng family ko sa

Manila e noong third year high school ako. Umuuwi lang

ako dito yearly kapag ganitong season. Iba kasi dito e.

Celine

Woah that was such a relief. So I have my tour guide na

pala. Uy, thank you in advance! (pabiro)

Magbabayad si Celine sa cashier.

Jon

75

Sure! Here(kukunin sa wallet ang cards), buti nalang two

copies binibigay nila sa akin na contact card.

Celine

Thank you, but is it okay kung sumabay na lang ako sayo

sa pag-island hopping? Hehe, but wait, you have plans ba?

Maglalakad na palabas ang dalawa, bitbit ang kanilang mga

pinamili, habang nag-uusap.

Jon

Oh yep, I have. Nakausap ko na nga last week yung

nakilala kong bangkero para magpahatid sa isang island

bukas hehehehe.

Celine

Ah, talaga? Ayun naman pala. Pasabay na lang ako ha.

Makikihati na lang ulit sa fair para makatipid.

They both laugh.

Jon (whispers)

Kuripot. (smiles)

Kukuhain ni Jon ang mga iniwan niyang gamit sa bag counter.

At sabay na silang maglalakad.

Celine

Dala mo pa mga gamit mo? Di ka pa nakakapagcheck-in? Or

may bahay kang titirhan dito?

Jon

Di pa nga e, dumeretso na ko kanina doon sa pagbisita sa

bahay ng relatives ko bago mamili dito para di na ko

lumabas ulit. Maghohotel lang ako.

Celine

Ohhh, you have a point there hehe, e san ka magchcheck-

in? Doon nalang sa Hotel Zenturia, malapit lang dito.

I’ve already checked-in there.

Jon

Nice! Actually, naka-book na ako don bago pa ako

magtravel. I already have a contact with them na din

hehe.

76

Celine

Ohhhh, hehe, ang galing. (soft voice)

Shows their smiling faces.

Fades…

CUT TO BLACK

INT. HOTEL ZENTURIA - DAY

Kumakatok si Jon sa pinto ng room ni Celine.

Jon

Celineeee! Ready ka na ba? You should be packing up your

things na. Pupunta na ditto service natin.

Walang sasagot sa tawag at tanong ni Jon. Maghihintay siya

ng ilang segundo sa labas ng room ni Celine. Ididikit ang

tenga sa may pinto, walang maririnig kaya’t babalik siya

sa kaniyang room.

Ipapakita ang orasan na mag na-9am na.

Kumatok ulit si Jon.

Jon

Celine! Gising ka na ba? Magna-nine o’clock na

Celine

Oo, ready na ako. Wait lang!

Jon

Ayun (whispers)

Sige, pero bilisan mo. Naghihintay na sa labas yung

sasakyan natin.

CUT TO BLACK

EXT. OUTSIDE OF ZENTURIA HOTEL - DAY

Nasa labas na sila ng tinuluyang hotel. Pinapasok nila ang

mga dadalhin nilang gamit sa loob ng jeep.

Nang matapos…

Jon

Ready ka na ba?

Celine

Aja! Ready naaa!

77

Sasakay na sana siya sa loob ng jeep nang…

Jon

Oh hindi dyan. Dito tayo sa bubong. You should experience

the top loading dito ka sa Marinduque.

Aakyat sa bubong ng jeep.

Celine

Ha? Seriously? Dyaan? Isn’t that dangerous?

Jon

No, safe dito! May mga hawakan naman. Akyat ka na.

(offers his hand) Naghihintay na sila o. (pointing to the

passengers sa loob ng jeep)

Umakyat na si Celine sa bubong jeep.

CUT TO BLACK

EXT. BUBONG NG JEEP - DAY

Makikita sa mukha ni Celine ang enjoyment sa pagsakay sa

bubong ng jeep. They are nagtatawanan, nagpipicture-an,

pointing out various places/things of interest. Katulad ng

mga nadadaanang dagat, heritage houses, mga bundok at

maging ang mga tao who wears genuine smiles na kumakaway

pa.

CUT TO BLACK

EXT. BUYABOD, STA. CRUZ – DOCKING PORT OF BOATS - DAY

Makikita ang pagbaba nila sa hagdan upang makasakay ng

bangka patungo sa Maniwaya Island.

Sasalubungin sila ng bangkerong nakatodo smile na siyang

kakilala ni Jon.

Jon

Kuya, long time no see! Gumagwapo ata ah?

Bangkero

Sir ah, hindi na ho bago sakin masabihan ng ganyan. Araw-

araw nalaang baga maririnig yan ay.

78

Tatawa si Jon at ang bangkero. Pati na rin si Celine na

medyo napalakas ang tawa. Kaya’t napatingin sa kaniya ang

bangkero.

Bangkero

Ah, kagandang babae naman nire. Girlfriend nyo ho sir? Ay

akina po yung dala nyo.

Kukuhain ang dalang gamit ni Celine.

Jon and Celine

Hindi po (laughs softly)

Jon

Meet Celine kuya. Makakasabay ko siya sa pag-islang

hopping ngayong araw. Gusto niya makatipid.

Laughs…

Ilalagay na ng bangkero ang mga gamit ni Jon at Celina sa

bangka. Makikita ang marahan nilang pagsakay sa bangka.

CUT TO BLACK

EXT. BOAT – OTW TO MANIWAYA ISLAND - NOON

Makikita ang pagkamangha sa mukha ni Celine sa bawat

paglingon sa kaliwa’t kanang view, lalo na sa crystal clear

sea water.

Celine

Wooow! Jon look, sobrang linaw ng tubig, kitang kita kung

gaano kalalim. Sarap siguro mag-snorkel!

Jon

Gusto mo ba talaga? Haha, sige! Pagdating natin doon sa

island, let’s give it a try!

Celine

OMG! Naeexcite na ako masyado (laughs). Wait! Paki

picture-an mo nga muna ako dito.

Tatayo si Celine mula sa pagkaupo at lilipat sa may dulo

ng boat at muling uupo.

79

Celine

Yung nakaupo ako. Tapos dapat yung kita yung view ha!

*click*

(shows the captured photo of Celine)

Muling tatayo si Celine at muling titingnan ang magandang

view sa kaniyang likod, harap, kaliwa at kanan na side.

CUT TO BLACK

EXT. MANIWAYA ISLAND - NOON

Nakarating na sila sa Maniwaya Island.

Bababa na sila ng Bangka. Magtutulong na sa pagbaba ng

gamit si Jon at ang bangkero habang na-amaze agad si Celine

sa sugary sands ng island at pati na rin sa broken corals

na meron dito.Kukuha ng sands with her hands at sasamdamin

ito.

Celine

Grabeee! Paradise ngaaa. Nakakaiyak naman ditooo.

Titingin si Jon sa kaniya habang nagbababa ng gamit at

ngingiti. Hindi niya alam ang dinadala ni Celine kaya’t

hindi siya aware sa reason kung bakit niya nasabi na

“nakakaiyak naman dito”.

Celine (whisper)

This place would probably help. (smiles sadly)

Jon

Ohhh tara na Celine! Baka maiyak ka pa talaga dahil dyan

sa sands nahawak mo hehehehe.

Celine will turn her head to Jon and will smile as she

heard what he has said. At tumakbo na siya palapit kay Jon

at sa bangkero na nauna nang naglakad.

Shows them walking.

INT. WAWIE’S BEACH RESORT - AFTERNOON

After having their lunch, itinatayo na nila ang kaniya-

kaniyang tent for their night-camping kinagabihan.

Celine burps.

Nagtinginan ang dalawa at nagtawanan.

80

Jon

Satisfied ka ata sa served lunch sa atin ah?

Celine

Ah, halata ba? Hahahahaha.

Ipapakita ang patuloy nilang pagtatayo ng tent.

FADES…

CUT TO BLACK

Jon

Hooo, that was very tiring! Tapos ka na ba dyan Celine?

Celine

Yup! Nakapagpahinga na nga ako e (laughs)

Jon

Ang bilis ha! So ready ka na ba?

Celine

Ready saan?

Jon

Let’s snorkel Celine. I told you, we will give it a try.

Every second counts kaya tara naaa!

Wala silang sinayang na oras. Sinulit nila ang bawat

segundo sa pagsnorkel. Nakikisama rin sa kanilang paglangoy

ang mga maliliit na isda. Sagana ang sea floor sa mga coral

reefs na talaga namang nakakamangha.

EXT. SEASHORE - DUSK

Aaahon na sila sa tubig na makikita ang masayang mga ngiti.

Dumeretso si Jon sa kaniyang tent at si Celine naman ay

uupo lang sa may seashore.

Titingin si Celine sa malayo. Hihiga at titingin lang sa

langit. Pipikit.

Magfa-flashback sa isip niya ang happy moments nila ni

Carlo. Ang kanilang mga pagtravel, pag island hopping,

snorkelling, swimming, and everything.

Flashback…

INT. CLASSY RESTAURANT - NIGHT

Carlo

Don’t move babe, I’ll take you a picture.

81

EXT. AIRPORT - DAY

Celine

Yey! Babe, our first out of the city together!!!

EXT. BEACH – SEA SHORE – NIGHT

Celine and Carlo were sitting on the seashore. Nakalean

ang ulo ni Celine sa shoulder ni Carlo habang nakatingin

sila sa malayo.

Carlo

Happy 10th anniversary Babe. Mahal na mahal kita. I

didn’t expect na matitiis mo mga naging kagaguhan ko. I

promise, hindi ka na ulit iiyak dahil nasaktan kita but

rather iiyak ka lang out of happiness (tingin kay Celine,

smiles) I love you Babe.

BACK TO REALITY…

Tutulo ang luha.

Minulat niya ang kanyang mata dahan-dahan.

Magugulat siya sa kaniyang pagmulat. Naroon si Jon,

nakatingin sa kaniya. Napaupo siya bigla kaya’t na-untog

sila sa isa’t-isa.

Jon and Celine

Araaaay! (hawak parehas sa noo)

Jon

Anong problema? Bat ka umiiyak?

Celine

Ano ba kasing ginagawa mo dyan??

Aayos ng upo si Celine na nakatalikod kay Jon habang

nagpupunas ng luha. At nakapanatili namang nakaluhod sa

sand si Jon na nakaharap kay Celine.

Jon

Halaaa! Umiiyak nga. Bat ka umiiyak Celine??

Celine

Namimiss ko na nga kasi Manilaaa.

Jon

82

Hindi ka sanay magsinungaling. Ang pangit ng dahilan mo

e. Ano nga? Sabihin mo na. May problema ba? Tell me, I’m

here to listen.

Celine

(iiyak ng tuluyan) Namimiss ko si Carlo.

Jon

Ex mo?

Celine

Ginago kasi ako e. 10 years. We had our lives together

for 10 years Jon, 10 years. Tapos, papagpalit ako sa

childhood bestfriend niya. Sana siya nalang syinota niya

noong simula palang. Sana di na lang siya nagpapansin

sakin at doon nalang siya nagfocus, kung sila din naman

pala sa huli. Nandamay pa siya eh. Dinamay pa niya ‘ko.

Nananahimik lang ako noon sa sarili kong mundo e, tapos

bigla siyang papasok at papasayahin ako, tutulungan akong

paikutin mundo ko. Tinalikuran ko lahat Jon, lahat para

sa kaniya. I broke my own rules para sa kaniya. I chose

him over everything na meron ako, tapos ganon. ‘Di ba ang

unfair Jon? Sabihin mo, ang unfair, ‘di ba?

Tahimik lang si Jon ng ilang segundo matapos ang sinabi ni

Celine.

Jon

You have to see this Celine.

Ipinilit itayo ni Jon si Celine at hinila patungo sa

kabilang side ng isla.

Habang tumatakbo, pinupunasan ni Celine ang kaniyang luha

gamit ang isa niyang kamay. Ang isa naman ay hawak ni Jon

na nauuna sa kaniya sa pagtakbo.

Nang nakarating sila, umupo ulit sila sa tabing-dagat.

Celine

Ang ganda. Nakakaiyak!

Jon

Huyyy, ano ka ba?! Iiyak ka na naman? Dinala kita dito

para ma-witness tong sunset. Relaxing scene dapat to,

hindi dramatic! (pabiro)

Sabay silang maagtatawanan.

Makikita ang dalawa na nakaupo, nakatalikod, at nakatingin

sa sunset.

83

FADES…

CUT TO BLACK

EXT. ISLAND - MORNING

Palabas sila ng gate ng Wawie’s Beach Resort at sabay na

maglalakad.

Jon

Good morning! You ready?

Celine

Yes. Let’s goo!

CUT TO BLACK

Sasakay na ulit sila sa bangka to do their island hopping.

Unang pinuntahan nila ay sa Palad Sandbar. A mesmerizing

sandbar in the middle of the sea, which is only visible

during low tide.

Papalapit pa lang ang Bangka sa sandbar ay manghang-mangha

na si Celine sa kaniyang nakikita.

Celine

Oh my God! This is one heck of a beautiful sight to see!

The water is so clear! Joooon,p pa-picture ako, pwede?

Pababa na sila sa bangka at sobrang excited na si Celine.

She is wearing a super wowed and happy face during their

stay sa Palad Sandbar. She ran through the length of the

sandbar like a kid, kahit na mainit ang sikat ng araw.

Tinitingnan lang siyang masaya ni Jon at sinusuportahan sa

pagpipicture taking.

Celine

Lika nga Jon! Wala pa tayong picture together. Para

Makita man lang nila sa ipopost ko sa FB na may kasama

ako. Para di nila ako i-judge na forever alone. (they

laugh)

Lalapit si Celine kay Jon at itataas na ang monopod to take

a picture.

Jon

Sus, pagseselosin mo lang yung ex mo eh.

84

Celine clicked the camera accidentally as she turn her head

to Jon.

Celine

Whaaat. I don’t care about him anymore.

Jon

Talaga baaa? Kaya pala haaa. Cry cryyy!

Celine gives Jon a frowning face with a starring eyes.

Jon runs and Celine chases after him. Nagtatawanan silang

nagkukulitan.

Celine

Ayoko na, ayoko naaa. (gasps)

Jon

Wooooh! Hahahahaha tara na lang sa next island!

Ang susunod na pupuntahan nila ay ang Mongpong Island.

Pagkababa ng bangka…

Celine

Ano na naming paradise tooo? Ang ganda noooon! (tinuro

ang rockformation)

Nasaksihan nila ang kakaibang Ungab Rock Formation and as

well as the people – jumping off the cliff.

Jon

Talon tayo don Celine! You should try that!

Celine

Nooooo! I would love to, but no! I don’t know how to.

Nakakatakot! Ikaw na lang, I’ll be the one who’ll record

it na lang! Goooo!!

CUT TO BLACK

Jon jumps off the cliff.

Jon

Hooooooo!!! *splash*

Celine (O.S.)

(while recording Jon’s cliff jumping)

Wooooooooooooooooooooh!!!

85

CUT TO BLACK

EXT. BUYABOD, STA. CRUZ – DOCKING PORT OF BOATS - AFTERNOON

Babalik na sila sa main island - Marinduque.

Pagbaba ng bangka.

Celine

Where will we go next?

Jon

Wanna try the kawa-kawa falls? Malapit lang ‘yon dito.

Celine

Let’s gooo!

EXT. BANGCUANGAN, STA.CRUZ – KAWAKAWA FALLS - AFTERNOON

Napakasariwa at napakagandang view and ambience ang

naghihintay sa kanila.

Celine

Wow! This is really refreshing! I can easily feel how

nature takes charge of my whole body’s relaxation. Dinig

na dinig ko ang chorale of those chirping birds, buzzing

insects, whispering wind and falling water. This is such

the best get away from the stressful life I have.

Sabay na tatalon mula sa second layer ng cascade ang

dalawa.

They will face the coldness. Nagtatawanan. Nag-eenjoy.

CUT TO BLACK

EXT. KAWA-KAWA FALLS COTTAGE – DUSK

Kumakain si Celine sa cottage.

Jon

Kain ka lang dyan Celine ha, may pupuntahan lang ako.

Celine

(tingin with pagtataka)Okay.

(after two hours…)

Jon

Try this fresh buko of Marinduque! I’ve also brought some

delicacies. Pastillas de patatas, ube, rejano’s cookies,

kalamayhati and suman!

Celine

86

Woah! Ang dami. Tingin palang, it makes me drool. Ano ka

ba Jon! Tataba ako nito e (laughs)

Jon

Favorite ko kasi ‘tong mga to. And I bet you would love

all of these too.

They enjoy eating the foods together.

FADES…

CUT TO BLACK

EXT. KAWA-KAWA FALLS LOBBY - AFTERNOON

Jon

Celineeee, hurry! Magt-two pm na! Naghihintay na ang

White Beach sa’tin!

Celine

Eto na eto naaaa. Teka, asan na mga gamit ko???

Lumabas nang tinuluyang hotel si Celine.

Celine

Ah, andyan na pala.

Jon

Andito na sa sa’kin, dinala ko na. Lika na!

Sumakay na sila sa jeep – doing the enjoyable top loading

again.

CUT TO BLACK

EXT. POCTOY WHITE BEACH – SEA SHORE - DUSK

Inaayos na nila ang kanilang tents.

Sabay na tatayo at magpapagpag ng kamay ang dalawa.

Nagkatinginan. Kita sa kanilang mata ang gutom at pagod.

Sabay titingin sa isang bilihan ng pagkain sa loob ng

resort.

Jon

You know what I’m thinking?

Celine

Oo agaaaad!

87

CUT TO BLACK

EXT. POCTOY WHITE BEACH – SEA SHORE - NIGHT

Naglalakad na pabalik sa tent si Celine and Jon. While

Celine is umiinom sa kaniyang bottled water.

Uupo sila parehas na nakaharap sa sea surface at akatingin

sa malayo.

A bit katahimikan.

Jon

May gusto ka bang bilhin Celine?

Celine

Yesss. I wanna buy an extra shirt sana. Yung medyo malaki

ang size, pandodoble ko sana. Nilalamig na ko e. Ang dami

ko palang iniwan na gamit sa hotel. Di ko expected na

maeenjoy ko pala to.

Jon

Okay, copy. Ako na bahala!

Tatayo si Jon at lalakad na sana nang…

Celine

Tekaaa, sasama ako.

Jon

No, ako na lang. Have a rest first, I know you’re tired.

Ibibili na lang kita.

Celine smiles.

CUT TO BLACK

EXT. POCTOY WHITE BEACH – SEA SHORE - NIGHT

Naglalakad-lakad sa seashore si Celine. Tumitingin-tingin

sa paligid.

Habang naglalakad, may mapapansin siya sa medyo malayo na

may tumpok na tao na mukhang may pinapanood.

Maglalakad siya patungo roon. At titigil siya sa

paglalakad.

Mayroong nagpeperform sa wooden-made-stage.

Celine

88

(low voice)Ay may pa-ganito pala. Nice.

The girl perfomer, who sits on a single chair with his

guitarist, sings ‘Saglit’ by Moira Dela Torre.

Salamat sa saglit

Salamat sa sakit

Ako'y di magsisisi

Kahit di ka na sa akin

Kung bukas man ako ay lilingon

Makikita sa tabi sa minsa'y sandali kang naging akin

Tititig lang si Celine sa kumakanta.

May mag-ooffer na waiter/staff ng resort ng beer.

Kukuha si Celine. Iinom habang nakikinig at ninamnam ang

bawat salita sa kanta. Bumabalik na naman sa kaniyang isip

ang mga ala-ala nila ni Carlo.

After a while…

Jon

Iniisip mo sya.

Hindi pinansin ni Celine ang tanong niya. Bagkos,

tinitingnan lang niya si Jon.

Inilapit ni Celine kay Jon ang bote ng beer na mukhang nag-

aalok uminom.

Umiling lang si Jon. Titingin naman si Celine kay Jon na

parang may pagtataka.

Jon

(soft laugh) I don’t drink. Pag may okasyon lang talaga.

Kaya don’t give me that look. Tara na nga lang sa tent.

Pinapalungkot mo lang sarili mo sa ganitong atmosphere e.

Gugulohin ni Jon ang buhok ni Celine na parang ni-pat ang

kanyang ulo. Kukuhain ni Jon ang bote ng beer sa kamay ni

Celine at iiwan sa ibabaw ng mesa na malapit sa kanila.

Mauunang lalakad si Jon.

Susundan lang siya ng tingin ni Celine at nag-sstay sa

kaniyang tinatayuan.

89

Mapapansin ni Jon na hindi sumusunod si Celine kaya’t

babalik si Jon kay Celine. Hahawakan ang kamay at

maglalakad.

Jon

Tara na.

CUT TO BLACK

EXT. IN FRONT OF EACH OTHER’S TENT – NIGHT

Nakaupo silang dalawa sa labas ng kanilang tent.

Hinahanap ni Celine kay Jon ang kaniyang pinabiling shirt.

Celine

Yung shirt ko, Jon.

Jon

Ay oo nga pala! I bought a Marinduque shirt para

souvernir na din.

Papasok sa kaniyang tent si Jon, kukuhain ang kaniyang

bags.

Binubuklat ang isang bag. Wala doon ang hinahanap. Itinabi

niya itong bukas. Kinuha ang isang bag, binuklat din at

wala din doon ang kaniyang hinahanap. Itinabi rin itong

bukas.

Jon

Asan na ba yun?

Celine

San mo nilagay ba kanina?

Jon

Wala ka kasi sa tent mo pagdating ko kaya nagmadali ako

mag-ayos ng gamit. E di ko tanda kung sang bag ko nilagay

hehehehe.

Kinuha ang ikatlong travel bag, bubuklatin.

Jon

90

Here! I also bought key chains and other souvenirs para

may pasalubong ka pagbalik sa Manila. Ang galing nila

mag-ukit no! Look at these.

Ipapakita ang iba’t ibang key chains na kahoy.

Si Celine naman ay tinitingnan ang mga bags na tinabi ni

Jon dahil may napansin syang mga polo at black slacks.

Kinuha ni Celine ang bag na itinabi ni Jon.

Kinuha ang mga napansing polo at slacks pants. Napansin

din niya ang nasa loob na black shoes. Nilabas niya ang

mga ito na may pagtataka.

Celine

Para san to? May party kang aattendan? Formal ah.

Ngingiti lamang si Jon.

Pinipilit intindihin ni Celine ang ibig sabihin ng mga

ngiting ‘yon ni Jon. Inisip niya si Jon, suot-suot ang

polo, slacks pants, at black shoes. Isa lang ang pumasok

ka isip niya,

Celine

Oh my God, so I’m spending almost all my time here in

Marinduque with a very Godly man pala. (laughs) So pwede

mo ba ipaliwanag sakin kung saan ka nagpupunta kapag gabi

kasi mygash, every night nalang ako nagtataka at nag-

iisip kung san ka nagpupunta.

Flashbacks: Ipapakita ang pagpasok ng church ni Jon. Uupo,

mananalangin – isasagawa ang kaniyang pagpapanata.

Jon

Pumupunta ako sa church na malapit dito. I do my

devotional prayer there. Nananalangin ako at isinasagawa

ang aking pagpapanata.

Celine

That’s why you don’t drink that much din. Hmm, okay!

(smiles) You gave me another relief Jon – glad, I’m with

a good man. Good night! And thank you! (gives a smile

again)

91

Habang nakangiti, tatayo si Celine. Ita-tap ang balikat ni

Jon. Kukunin ang t-shirt na hawak ni Jon, na ibinili para

sa kaniya. Papasok na sa kaniyang tent.

Makikita si Jon na sinundan lang ng tingin si Celine at

naiwan sa labas na nakaupo.

Sa loob ng tent ni Celine, humiga na sya.

Ngumiti.

Pumikit.

CUT TO BLACK

EXT. POCTOY WHITE BEACH – SEA SHORE - DAWN

Mag-uumaga pa lamang. Hindi pa mataas ang araw.

Magigising si Celine sa ingay ng ibang tao sa resort.

Lumabas siya ng tent. Titingin sa tent ni Jon at mapapansin

na nakasarado pa.

Lalapit si Celine. Tatawagin si Jon na kakagising rin lang.

Saglit lamang ay lumabas na rin sa tent si Jon.

Mapapansin ang suot ni Celine. Ang t-shirt na ipinahiram

niya.

Nag-ngitian silang dalawa.

Celine

Let’s swim.

CUT TO BLACK

EXT. POCTOY WHITE BEACH – SEA SHORE - DAY

Nag-eempake na sila ng kanilang gamit at tent.

Celine

Saan ba yung sinasabi mong Mt. Malindig? Are you sure na

magha-hike tayo?

Jon

You should try that too Celine, bago man lang tayo umuwi

bukas. I promise you, lahat ng pagod mo mawawala once

you’re on top of it.

CUT TO BLACK

EXT. MT. MALINDIG - DAY

92

Kasabay nila ang ibang mountaineers na umakyat sa Mt.

Malindig. Makikita ang dalawa – nagtatawanan,

nagpapahinga, iinom ng tubig, kukuha ng litrato,

magkukulitan.

And they’ve got on top of it!

EXT. PEAK OF MT. MALINDIG - DAY

Ipapakita ang 360 degree view mula sa tuktok ng Mt.

Malindig na punong-puno ng fog.

Celine

This is just a dream.

Makikita ang sobrang pagkamangha sa mukha ni Celine.

Titingin sa paligid at iikot.

Jon

No, it isn’t Celine. This is your real sweetest escape.

Ngingiti si Celine.

Jon

Dinala kita rito kasi eto lang maitutulong ko sayo.

Isigaw mo yang natitirang sadness dyan sa loob mo. Ilabas

mo lahat. It will help. Ganito…

Sisigaw si Jon.

Susunod si Celine.

Sabay silang sisigaw.

Makikita ang saya sa kanilang mga mukha. Parehas silang

nakatingin sa malayo.

Jon

Pero Celine, alam mo ba ang best way para makatakas at

matuloy sa pagkawala mula dyan sa sadness at pain na yan?

Tahimik lang si Celine, nakatingin sa malayo.

Jon

Siya.

Titingin si Celine kay Jon – makikitang nakatingin at

nakangiti si Jon, nakaturo ang hintuturo sa taas/langit.

Jon

The best way to move on is to let go and accept? Oo yan

ang sinasabi ng marami. Pero para sa akin, the best way

93

to move on from all the pain ay Siya. Ang tulong Niya.

Ang love Niya. He’s our saviour, a one-call-away saviour.

Jon smiles and turns her head away from Celine at titingin

sa view mula sa peak ng bundok.

Makikitang nakatingin lang si Celine kay Jon at nakikinig

sa mga sinasabi nito.

Jon

Gusto mo ba sumama sa church mamaya? Magch-church ako.

Ngingiti si Jon na naghihintay ng sagot.

Celine

Ano pa nga ba, I have no choice. After natin maghike

dito, I don’t know where to go. Kaya sasama nalang ako

sayo, wala namang masama diba.

Ngingiti sa isa’t isa.

Naglalakad na sila pabalik sa mga nakasabay nila umakyat.

Pinagpatuloy nila ang pagkuha ng kani-kanilang litrato.

CUT TO BLACK

INT. HOTEL ZENTURIA - DUSK

Agad silang nakabalik sa Hotel Zenturia para maghanda sa

kanilang pagch-church.

Celine

E pano yun, wala akong susuotin.

Jon

Bili na lang tayo? Tara?

Celine

Good idea! Let’s go!

CUT TO BLACK

EXT. IN FRONT OF THE CHURCH - NIGHT

Titigil si Celine sa paglalakad, titingin siya sa paligid

at sa ibang tao na pumapasok.

Napatigil din si Jon dahil napansing tumigil si Celine.

Titingnan niya lang ito.

94

Mapapansin ni Jon ang worried face ni Celine. Mapapatawa

siya ng kaunti.

Celine

(makes frown face dahil sa tawa ni Jon) Okay lang ba

talaga na isama mo ‘ko dito? Okay lang naman kung babalik

nalang ako sa hotel.

Lalakad na sana si Celine palabas ng gate ngunit hinawakan

ni Jon ang kamay niya at…

Jon

Ano ba Celine, halika na. Hinihintay ka na Niya sa loob.

Ngingiti si Jon. Celine sighed. Naglakad na sila.

CUT TO BLACK

INT. INSIDE THE CHURCH – NIGHT

Nakaupo na siya sa loob at nagsisimula na ang ceremonies.

Tinitingnan ang mga nakapaligid sa kaniya.

Makikita ang mga nananalangin at umiiyak na dumadalp dahil

ramdam nila ang presensya at pagsama ng Diyos sa kanilang

mga panalangin.

Itinungo ni Celine ang kaniyang ulo. Pumikit. Nanalangin.

Gayundin, naramdaman niya ang pagsama ng Diyos. Bawat

salita na sinasambit niya sa kaniyang panalangin ay mula

sa kaniyang puso.

Iniyak niya ang lahat ng kaniyang natitirang sama ng loob.

Inilapit at inihabilin niya ang kaniyang sarili sa Diyos.

CUT TO BLACK

INT. HOTEL ZENTURIA – CELINE’S ROOM - MORNING

Magigising si Celine sa alarm ng kaniyang cellphone -

8:00AM

CUT TO BLACK

95

Nag-aayos na ng sarili si Celine. Kukuhain at isasakbit na

niya ang kaniyang mga travel bags. Isinusi na niya ang

kaniyang room.

Dadaan ang isang hotel staff.

Staff

Ay Ma’am, may pinapabigay po si Sir Jon sayo.

Celine

Ay para san daw po? Thank you po, here’s the key nga

pala.

Inabot nito ang isang papel. Sulat ni Jon para kay Celine.

Hi Celine!

Hindi na ako nakapagpaalam sayo ng maayos. Nauna na ako

magbyahe. I will let you lend your remaining time, here in

Marinduque, alone, kahit yung pagbyahe mag-isa pasakay ng

barko man lang hehe. I hope you will have a great one!

I’m hoping to see you again soon Celine! And I’m certainly

happy to have my vacation here in Marinduque with you, it

suddenly became an extra special one. Sana natulungan kita

- to, at least, lessen your pain and sadness.

Mag-iingat ka sa byahe! Pray first before traveling ha.

God bless!

P.S. I think it’s fine kung ibibigay ko na lang sayo yung

pinabili mong shirt, hehe. Wag mo na bayaran. Since

nalimutan mo na rin ata. Hahahaha, just kidding. Souvenir

na lang from your Marinduque buddy ^_^

Jon

Celine smiled.

CUT TO BLACK

EXT. OUTSIDE OF AN ESTABLISHMENT - DAY

May kausap sa cellphone si Celine habang naglalakad.

Celine

Oo, I’m here na sa Manila. Kahapon lang ako dumating.

96

Girl on phone

E nasan ka na? Hinihintay ka na namin dito sa office.

(sisigaw the other 2 girls na friend ni Celine)

Celine

(laughs) bukas na ako papasok ano ba kayo,

pagpahinganihin niyo muna ako.

Girl on phone

O sige ha, basta bukas kumpleto ha. Pasalubong and

kwento! We love you girl. Have a rest!

Celine

Thank you girls!

Binaba na ang cellphone. Patuloy sa paglalakad.

Bakas sa mukha niya ang refreshment.

Celine(voice over)

Totoo pala talaga yung sinasabing – kapag may umalis sa

buhay mo, may darating na mas better.Wala nang mas

bebetter pa sa bagong dumating sa buhay ko. Di ako aware

na kasama ko na pala siya mula pa lang sa pagpunta ko ng

Marinduque.

I decided to go to Marinduque just to search for my soul,

my self. Gusto ko lang sana hanapin sarili ko, I just

want to meet other people, have an adventure, try new

things, travel alone, and specially to free myself from

such pain. Pero sobra-sobra pa don naranasan ko. Kasi

nakilala kita.

Salamat kay Jon, dahil sa kaniya, I found You. I’ve had a

chance Nagkaroon ako ng pagkakataon na tumawag at

makilala sa totoong Diyos.

THE END.