metropolis@metropolisnews.gr

www.metropolispress.gr

2

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβου-λος: Θάνος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώ-της, Χρήστος Τσαπακίδης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λέ-να Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρί-να Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξαν-θάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής Δημι-ουργικό: Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

INDEX

Κρατάει παρέα στο γειτονικό Παρθενώνα 77 ολόκληρα χρόνια και αν μη τι άλλο η μακροχρόνια αυτή «φιλία» ήταν αρκετή για να του χαρίσει τον τίτλο του Νο1 σινε-μά του κόσμου! Για το «Σινέ Θησείο» της Αποστόλου Παύλου ο λόγος, που κατέ-κτησε την κορυφή σε αφιέρωμα του CNN. Η μαγευτική θέα, το καθιερωμένο γλυκό του κουταλιού βύσσινο και η ρετρό αθηναϊκή αύρα έθελξαν το διεθνή ειδησεογρα-φικό μεγιστάνα, η πρωτιά από τον οποίο ήρθε να μας υπενθυμίσει πως η τραυμα-τισμένη μας πρωτεύουσα μπορεί να λάμψει και χωρίς τη «βοήθεια» των μολότοφ...

Με θέα την Ακρόπολη

Οι Mayel de Borniol, Josef Dunne και Zachary Zorbas, δημιουργοί του εξαιρετικά επιτυχημένου startup Babelverse, έρχονται την επόμενη εβδο-

μάδα στις σελίδες της "Metropolis".

4

Είδα τον Κλιντ Ιστγουντ στο πολυσυζητημένο διαφη-μιστικό του Super Bowl. Οταν κάνει αυτή την πολύ αμερικανική παρότρυνση να μην παραδοθείς επειδή σε κάθε αγώνα υπάρχει ένα δεύτερο ημίχρονο. Στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη συμπεριφερόμαστε σαν ο αγώνας να έχει οριστικά χαθεί. Δεν μας μένει, λοιπόν, παρά να ξεκοκαλίσουμε τα απομεινάρια ενός «ευτυχισμένου» κόσμου που βουλιάζει. Σε Εμπορικό Κέντρο στα Βόρεια Προάστια είδα τις προάλλες αυτό τον «ευτυχισμένο κόσμο». Οι άνθρωποι εκεί κατανά-λωναν πανάκριβα και ξέγνοιαστα. Πέντε χιλιόμετρα πιο κάτω άνθρωποι περπατούσαν μπροστά σε κλειστά μαγαζιά με αγριεμένα πρόσωπα. Αυτό είναι το μέλλον, εάν παραδεχθούμε ότι ο αγώνας τελείωσε.

Γι’ αυτό η Ελλάδα και όλη η Ευρώπη έχει ανάγκη για ένα δεύτερο ημίχρονο. Για μια καινούργια Μεγάλη Ιδέα, όπως η παλιά Βιομηχανική Επανάσταση. Και τότε ο κόσμος βρισκόταν σε σταυροδρόμι, όπως και τώρα. Καινούργιες τάξεις στην Ευρώπη -με πρώτη την αστική τάξη- αναδύθηκαν και απέκτησαν πρωταγω-νιστικό ρόλο, έφεραν τεράστιες αλλαγές και μια νέα κουλτούρα εργασίας. Χάρη σε αυτές τις βαθιές αλλαγές η Ευρώπη κατάφερε να σταθεί όρθια, παρόλο που προσπάθησε να αυτοκτονήσει δύο φορές τον περασμέ-νο αιώνα, με δύο Παγκοσμίους Πολέμους.

Ζούμε ξανά σε ένα σταυροδρόμι όπου ο πλούτος μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή. Μπροστά σε αυτό το σταυροδρόμι τα κουρασμένα κράτη της Ευρώπης εάν συνεχίσουν να ταξιδεύουν χωριστά -με τη φιλοσοφία «ο καθένας να κοιτάξει το ταμείο του»- αναπόφευκτα θα χαθούν. Τα πιο αδύναμα, όπως η Ελλάδα, θα περιπλανηθούν σε εφιαλτικούς δρόμους και θα κάνουν μάλλον δεκαετίες να ξαναβρούν τον προσανατολισμό τους. Μόνο μια πραγματική Ενωμένη Ευρώπη που θα ξεπεράσει τα παλιά έθνη-κράτη, που θα επενδύει στο καινούργιο, στην εναλλακτική ενέρ-γεια, στη γνώση και την έρευνα, στο ανθρώπινο κεφά-λαιο και στον πολιτισμό μπορεί να δημιουργήσει ένα δεύτερο ημίχρονο για να παίξουμε και να παλέψουμε μαζί, Ελληνες και Ιταλοί, Ισπανοί και Φιλανδοί. Αυτό, εκτός από χρήματα, απαιτεί την ανάδειξη κοινωνικών ομάδων που σπρώχνονται σήμερα στο περιθώριο: των μεταναστών, χωρίς τους οποίους το κοινωνικό κράτος είναι καταδικασμένο να πεθάνει. Των καθηγητών και των ερευνητών, που σήμερα απαξιώνονται. Της γενιάς της «ελαστικής εργασίας», που γεμάτη πτυχία και γνώ-σεις αντί να δημιουργεί αναλώνεται στην απελπισία.

Ενάντια στις αλλαγές θα ξεσηκωθούν οι λαοπλά-νοι, οι συντεχνίες, οι υπερασπιστές του καπιταλισμού της ζούγκλας και μαζί οι φαιοκόκκινες συμμαχίες. Αλλά η Ευρώπη, όπως και η Ελλάδα της νέας επο-χής, θα βρίσκεται αργά ή γρήγορα στο καναβάτσο της Ιστορίας, εάν δεν συγκρουστεί με όσους μισούν ό,τι καλύτερο παράγει ο πολιτισμός τους...

gazikap@gmail.com

Τώρα που ηρεμήσαμε κάπως (την ώρα τέλος πάντων που γράφω αυτές τις γραμμές...), οφείλω να σας ενη-μερώσω ότι ο Τομ ζει και βασιλεύει. Το γράφω αυτό, διότι είχα μηνύματα από διάφορες πλευρές που όλα κατέληγαν στην απορία: «Μήπως μας άφησε ο Τομ;» Κι όταν ακούς «μας άφησε» για κάποιον, αμέσως πάει ο νους σου στο κακό και όχι στο ότι βρήκε μια τρελή ξανθιά κλη-ρονόμο και τρώει τα λεφτά της στο Μαϊάμι.

«Εδώ σηκώνει ρεπορτάζ», σκέφτηκα. Τα μάζεψα, λοιπόν, και πήγα ως την Πλάκα, ως την καλύβα του Τομ, μια και γι’ αυτόν τον Τομ μιλάμε, αυτός είναι o Τομ με το όνο-μα στην Αθήνα. Με το μικρό του όνομα έχει καθιερωθεί, ως άλλος σελέμπριτι της μικρής μας πόλης (πώς λέμε Ακης;), από τότε που κατέλαβε εκείνο το ερείπιο στην οδό Υπερείδου και έφτιαξε το μικρό του ανάκτορο. Στολισμένο με κάθε λογής τζάντζαλα μάντζαλα και κατασκευές δικές του και συνθήματα υπέρ της Ελλά-δος, αφού ο Τομ την αγαπάει στο φουλ τη δεύτερη πατρίδα του.

Η αναφορά μου; Μια χαρά είναι ο άνθρωπος, τον πέτυχα στο πεζοδρόμιο να λιάζεται. Οχι μπροστά στην καλύβα του, αλλά σε ένα υπόγειο στο απέναντι κτίριο το οποίο έχει επίσης καταλάβει, καθότι η κα-λύβα πρέπει να έμπασε νερά και η υπερα-γία ημών Εκκλησία στην οποία ανήκει το κτίσμα (ο Θεός να το κάνει...) δεν νομίζω ότι έδωσε λεφτά για ανακαίνιση λουξ. Αν θυμάστε καλά, κάποια στιγμή ήθελε κιόλας να τον βγάλει έξω, αλλά ξεσηκώθηκε η πε-ριοχή, έπεσε καυγάς και τη γλίτωσε ο Τομ παρά τρίχα κόκκινη, ιρλανδική.

Αυτές τις μέρες είναι ΟΚ, χαλαρώνει, πιάνει κουβέντα με τους περαστικούς και φιλοδωρεί τα κορίτσια με κομπλιμάν. Φι-λοτέχνησε επίσης μια μάλλον κακόγουστη κούκλα Μέρκελ, με στολή Ες-Ες παρακα-λώ, και την επιδεικνύει υπερηφάνως. Την

προσπερνώ και στέκομαι περισσότερο στα πολύ πιο εύστοχα σχόλιά του περί IMF, που κοσμούν τους τοίχους της καλύβας. Βγάζουν γέλιο ως συνήθως, έστω και αν λόγω των περιστάσεων πικραίνει εύκολα.

Ας αφήσω, όμως, τον Τομ στην ησυχία του και ας κλείσω με μια βόλτα ως τις θέσεις στάθμευσης, το πιο καυτό θέμα για τους εποχούμενους του Δήμου Αθη-ναίων. Υποτίθεται ότι αυτές τις μέρες θα λυνόταν το ζήτημα που είχε προκύψει με το Ελεγκτικό Συνέδριο και θα ξανατυπώ-νονταν κάρτες και θα ξαναλειτουργούσε το σύστημα ελέγχου. Περιμένω να το δω πρώτα και ύστερα θα σχολιάσω. Ενδιαμέ-σως, μπορώ να σημειώσω ότι τόσες μέρες οι ιδιοκτήτες πάρκινγκ έπαιρναν την εκ-δίκησή τους. Είχε μπλοκάρει το σύμπαν, γιατί δεν ξεπάρκαρε κανείς, ούτε μόνιμος ούτε περαστικός, και όλοι κατέφευγαν στις υπηρεσίες τους. Βλέπε εννιά ευρώ για την πρώτη ώρα στο φθηνότερο του Κολωνακίου και άλλο ένα ευρώ την ώρα από εκεί και πέρα. Εξού και οι ιδιοκτήτες σιγοψιθύριζαν χαμογελώντας: «Βάστα, Ελεγκτικό!»

6

«Ο ριζοσπαστισμός είναι τόσο βρετανικός όσο το τσάι και τα κέικ. Είναι μέρος του make-up μας, όπως η μοναρχία και το ποδόσφαιρο. Δεν θα έχει ποτέ του τη δικιά του γιορτή, τα δικά του παλάτια ή το δικό του σύστημα απόδοσης τιμών. Αποτελεί, όμως, μια βρετανική παράδοση που απαιτεί την προσοχή μας. Ελπίζουμε να κάναμε μια καλή αρχή προς αυτή την κατεύθυνση». Με αυτό τον εύγλωττο τρόπο ο Geoff Mulgan, διευθύνων σύμβουλος της NESTA -ενός πρωτοπόρου ανεξάρτητου φορέα που δρα-στηριοποιείται γύρω από ζητήματα καινοτομίας στη Βρετανία-, θέλησε να εξάρει το ανήσυχο ερευνητικό πνεύμα των συμπατριωτών του. Ολα αυτά κατά την παρου-σίαση της πρωτοβουλίας που ανέλαβε η NESTA από κοινού με τον “Observer” για την ανά-δειξη των 50 πλέον ελπιδο-φόρων προτάσεων-πρακτικών που προέρχονται από νέους ανθρώπους, κοινωνικές επι-χειρήσεις και μη κερδοσκοπι-κές οργανώσεις της χώρας.

Οι αιτήσεις που δέχτηκαν ήταν εκατοντάδες. Εκτείνονται από τα πεδία της υγείας και της εκπαίδευσης, έως την καταπολέμηση της ανεργίας, τις τέχνες, τη διατήρηση της ευεξίας και την αντιμετώπιση των δυσκολιών του γήρατος. «Ελπίζουμε πως το καινοτο-μικό και πρακτικό τους πνεύ-μα θα αποτελέσει τη βάση για την επίλυση ορισμένων εκ των βασικών οικονομικών και κοινωνικών προβλημά-των της χώρας», τονίζουν χα-ρακτηριστικά οι διοργανωτές. Αν, ωστόσο, ρίξει κανείς μια ματιά στις 50 επιλογές, θα δει πως η πλειονότητά τους αφορά πρακτικές που είναι προσανατολισμένες στην εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου και ιδιαιτέρως των ευπαθών ομάδων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Shared Lives. Μια κοινωφελής ορ-γάνωση που δίνει τη δυνατότητα σε άτομα που μένουν μόνα τους και χρειάζονται βοήθεια (βλ. ηλικιωμένοι και ΑμΕΑ) να μείνουν μαζί με άτομα που δεν έχουν σπίτι. Με αυτό τον τρόπο οι τελευταίοι, αφού επωμίζονται τη φροντίδα των οικοδεσποτών, λύνουν το πρόβλημα της προσωπικής τους στέγασης. Το iNCLUDEM διαθέτει και αυτό κοινωνικό

προσανατολισμό. Μέσα από ένα δίκτυο 100 εθελοντών παρέχει person-to-person υποστήριξη σε νέους που έχουν μπλεχτεί στα... πλοκάμια των συμμοριών, ενώ το Brillian Club από την πλευρά του απαρτίζεται από διδακτορικούς φοιτητές και προσφέρει ιδιαίτερα μαθήματα σε ολιγομελή τμήματα άπορων νέων που θέλουν να μπουν στο πανεπιστήμιο.

Εκτός από τις ομάδες εκείνες που προωθούν την ιδέα της ανακύ-κλωσης και της επαναχρησιμοποίησης, όπως η Greenhouse, η Rubies in the Rubble και η Transition Towns, την προσοχή τραβούν και οι

επαγγελματικές εκείνες ομάδες που εντάσσουν τις υπηρεσί-ες τους στην εξυπηρέτηση του ευρύτερου κοινωνικού συμφέ-ροντος. Κλασικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας αποτε-λεί το Liverpool Project, βάσει του οποίου γιατροί και φοιτη-τές ιατρικής μεταλαμπαδεύουν βασικές ιατρικές γνώσεις σε νέους ανά τη χώρα. Αλλη περί-πτωση είναι αυτή της υπηρεσί-ας iProbono, όπου ένα δίκτυο 30.000 δικηγόρων παρέχει αμισθί υποστήριξη σε περίπου 1.000 οργανώσεις της κοινωνί-ας των πολιτών. Επιπλέον, ορι-σμένα δίκτυα, όπως το Women Like Us και το Workingrite, επι-χειρούν να συνδέσουν ευάλω-τες κοινωνικές ομάδες -γυναί-κες και νέους αντιστοίχως- με την αγορά εργασίας.

Από τη λίστα, τέλος, δεν λείπουν ούτε τα φαβορί, αλλά ούτε και οι εκπλήξεις. Στην πρώτη κατηγορία συναντά κανείς εταιρείες ανάπτυξης λογισμικού και αντίστοιχες που βοηθούν διάφορες κοινωνικές ομάδες να γνωρίσουν καλύτερα το διαδι-κτυακό κόσμο, ενώ ανάμεσα στα

αουτσάιντερ μπορεί να βρει κανείς ομάδες που εργάζονται για την επι-στροφή του ατόμου στη γη και την αγροτική παραγωγή. Οι τελευταίες, μάλιστα, αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο πως το «ριζοσπαστικό» πολλές φορές δεν συνδέεται με το «νεωτεριστικό». Εν τέλει, στους «50 Ριζοσπάστες» συμπεριελήφθησαν όλοι εκείνοι που κατάφεραν να προκα-λέσουν το ρεύμα της εποχής. Και ως τέτοιο λογίζεται ο κυρίαρχος πεσι-μισμός που κρατάει ανενεργές τις υγιείς -ανά τον κόσμο- κοινωνικές και επιχειρηματικές δυνάμεις.

Κατά τη διάρκεια του Athens Startup Weekend, 15 ομάδες νέων κατέθεσαν καινοτόμες επιχειρηματικές προτάσεις με σκοπό να τις δουν σύντομα να εφαρμόζονται. Μπορεί στην Ελλάδα τέτοιες κινήσεις να σπανίζουν, στη Βρετανία όμως

η έμφαση στην καινοτομία αποτελεί ήδη απαραίτητο πυλώνα για την ανάπτυξη. Το επιβεβαιώνουν η NESTA και η εφημερίδα “Observer”, που πρόσφατα ανέδειξαν τους «50 Νέους Ριζοσπάστες της Βρετανίας».

nritiniotis@metropolisnews.gr

Με την ημερομηνία απονομής των βραβείων Οσκαρ να πλησιάζει, όλο και περισσότερα δη-μοσιεύματα εμφανίζονται στον αγγλόφωνο Τύπο, όλα γεμάτα προγνωστικά και προβλέψεις, εκτιμήσεις και παραλειπόμενα. Αντίθετα, στο κείμενό του ο δημοσιογράφος Φιλ Χόουντ της εφημερίδας “Guardian” σχολιάζει μια άλλη πτυχή, αυτή της επιλογής των υποψήφιων ταινι-ών για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία. Φαντάζομαι οι περισσότεροι θα αγνοείτε ποιες είναι ακριβώς οι προϋποθέσεις της επιλογής, αν σχετίζονται με τη χώρα προέλευσης της ταινίας, την εθνικότητα του σκηνοθέτη ή τη γλώσσα που μιλούν οι ηθοποιοί. Μέσες άκρες, η άποψη του Χόουντ είναι ότι το Χόλιγουντ κάνει ό,τι βολεύει: «Υπάρχει μια ‘passive-aggressive’ συ-μπεριφορά στο βαθμό της ασάφειας της Ακαδημίας και γενικώς στην πονηρή γενναιοδωρία της στο ‘παγκόσμιο σινεμά’ (λες και το αμερικανικό είδος είναι κάτι ξεχωριστό). Ο αληθινός σκοπός των Οσκαρ είναι να αποτελούν τον καθρέφτη του Χόλιγουντ και υπάρχει λόγος που οι ξενόγλωσσες ταινίες σπανίως είναι υποψήφιες για καλύτερες ταινίες, πόσο μάλλον νική-τριες. Αλλά, όπως μας μαθαίνει το “The Artist” και οι δυο καθοριστικές λέξεις που ακούγο-νται εκεί (σσ. που καθιστούν την ταινία μη ξενόγλωσση), αυτός είναι ο ρόλος του Χόλιγουντ (και της Αμερικής), ο συνασπισμός και η σύμπτυξη του ξενόφερτου».

Γεμάτο Χόλιγουντ είναι το τρέχον εξώφυλλο του περιοδικού “Vanity Fair”, με τρεις από τους πιο επιτυχημένους εκπροσώπους του αμερικανικού σινεμά να κοιτούν το φακό της Ανι Λίμποβιτς και να απαντούν σχεδόν μονολεκτικά σε ερω-τήσεις-χτυπήματα, σε μια ευκολοδιάβαστη αλλά κάπως στεγνή συνέντευξη τρία σε ένα: ο Τζορτζ Κλούνεϊ, ο Ματ Ντέιμον, ο Ντάνιελ Κρεγκ. Ο πρώτος, κοσμοπολίτης και γοητευτικός, μετρη-μένος και ώριμος -ως όφειλε στα γκρίζα του μαλλιά-, απάντησε πολλές φορές θέλοντας να τονίσει τις ακτιβιστικές του τάσεις, μας είπε ότι λατρεύει τον Μαρκ Τουέιν, ότι θα ήθελε να δια-βάζει περισσότερο και ότι το ιδανικό ταξίδι είναι στις Αλπεις με μηχανή. Ο δεύτερος, για κάποιο λόγο, απάντησε στις μισές ερωτήσεις με άξονα την οικογένειά του: τα παιδιά του, τα ονόματα των παιδιών του, το χρόνο που περνάει μαζί τους, τα όνειρα που κάνει για αυτά. Περισσότερη πλάκα είχε ο τρίτος, με μια διάθεση για χιούμορ και λίγη μαγκιά, λίγη τρέλα, λίγο (απεγνωσμένο) στιλ. Στην ερώτηση για το τι εκτιμά περισσότερο σε έναν άνδρα, ο Κρεγκ απάντησε: «Ενα καλό μουστάκι» και, όταν στη συνέχεια ρωτήθηκε τι εκτιμά περισσότερο σε μια γυναίκα, απάντησε το ίδιο: «Ενα καλό μουστάκι!»

Μια καλή ιδέα την περιμέναμε, είναι η αλήθεια, από την Επιτροπή των Ολυμπιακών Aγώνων του Λονδίνου. Η Tελετή Λήξης, λοιπόν, όπως ανα-κοινώθηκε, θα είναι ένα μεγάλο βρετανικό πάρτι με οικοδεσπότες τους Blur. Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό. Η μπάντα του Ντέιμον Αλμπαρν είναι τόσο συνυφασμένη με τη βρετανική κουλτούρα, ώστε, τώρα που το σκέφτομαι, οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα ήταν σχεδόν λειψοί χωρίς την παρου-σία τους. Τόσο οι ίδιοι, όσο και οι διοργανωτές μοιάζουν πιστοί στη μόδα του Britpop reunion του τελευταίου χρόνου, σε ένα καλοκαίρι που, θυμίζω, αναμένεται και η επιστροφή των Stone Roses. Συνεπέστατο το περιοδικό “NME”, φιλοξε-νεί τους Blur στο εξώφυλλό του. «Θα είναι θαυμά-σια», σχολιάζει ο Αλμπαρν και τον πιστεύουμε.

Αν και δεν γνωρίζω τίποτα για το δήμαρχο Ιωαν-νίνων που αποχώρησε από τις εκδηλώσεις για την 99η επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης όταν οι μαθητές στράφηκαν εναντίον του -άρα το σχόλιο εί-ναι γενικό και όχι ειδικό- αλήθεια, τι περίμενε; Τι περιμένουν όλοι οι τοπικοί και εθνικοί άνθρωποι της πολιτικής σκηνής; Να δείξουμε σεβασμό και αγάπη; Γιατί; Φυσικά και οι μαθητές έστρεψαν το κεφάλι τους από την άλλη. Καθόλου δεν μας λύπησε το περιστατικό, όπως σχολίασε αργότερα η υπουρ-γός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου, καθόλου δεν νιώσαμε ότι οι μαθητές προσέβαλαν αυτή την εθνι-κή ημέρα, ούτε θα μας προσβάλουν όσα ακολουθή-σουν σε ένα μήνα, στην παρέλαση της 25ης Μαρτί-ου. Το μοναδικό γεγονός που μας προσβάλλει είναι ότι αυτά τα παιδιά σε πέντε, οκτώ, δέκα χρόνια θα πληρώνουν τις αμαρτίες αυτών που υποτίθεται ότι σήμερα έπρεπε να σεβαστούν.

Θα γίνει επίσης έρευνα, όπως μαθαίνουμε, για να βρεθούν οι υπεύθυνοι. Ποιοι ήταν οι μαθητές που έστρεψαν το κεφάλι και έκαναν άσεμνες χει-ρονομίες (ποιος ξέρει πόσο διαστρεβλωμένη είναι αυτή η πληροφορία) και ποιοι ήταν οι εκπαιδευ-τικοί που λέγεται ότι προέτρεψαν τους μαθητές να αντιδράσουν με αυτό τον τρόπο. Ερευνα. Μάλιστα. Πολύ χρήσιμο. Και όταν βρεθούν οι υπεύθυνοι να τους τιμωρήσουμε παραδειγματικά.

Οι μαθητές και οι καθηγητές, εκτός από το ότι υποφέρουν ζώντας σε μια χώρα σε κρίση, όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι, υποφέρουν και από ένα άρρωστο εκπαιδευτικό σύστημα. Οχι εξαιτίας της κ. Διαμαντοπούλου, προφανώς, αλλά εξαιτίας της κακής, αδιάφορης, αντιεπιστημονικής και ανα-χρονιστικής λογικής που υπάρχει στα ελληνικά σχολεία από πάντα. Ισως να είχε νόημα, αντί να τραβάμε αυτιά για τις αταξίες των μαθητών, να δώσουμε βάση στην ουσία της εκπαιδευτικής δι-αδικασίας και αυτό δεν σημαίνει να αλλάξουμε το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Η ουσία βρίσκεται μέσα στις τάξεις. Στον τρόπο που οι κα-θηγητές κοιτάνε τα παιδιά στα μάτια. Στον τρόπο που τους μαθαίνουν τη ζωή. Και αν εν προκειμένω ήταν όντως οι καθηγητές αυτοί που δασκάλεψαν τους μαθητές τους να γυρίσουν το κεφάλι από την άλλη, νομίζω ότι αυτό είναι το ομορφότερο μάθη-μα που έχει δοθεί εδώ και χρόνια.

Μέχρι σήμερα είχα την εντύπωση πως αποβλακωνόμαστε μόνο μέσα από τα δελτία ειδήσεων. Επεσε, όμως, το μάτι μου στο άρ-θρο της ιστοσελίδας του περιοδικού “Time” με τίτλο “Is Your Cell Phone Making You a Jerk?” (ελληνιστί «Σε κάνει το κινητό σου κό-πανο;») και με έβαλε σε σκέψεις. Τι αναφέρει με λίγα λόγια το άρθρο; Εστιάζει στα αποτε-λέσματα μιας έρευνας του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, που λίγο έως πολύ ανατρέπουν την αντίληψη που είχαμε για το ρόλο που επιτελούν τα κινητά τηλέφωνα στη ζωή μας. Εκεί που νομίζαμε ότι μας κάνουν περισσό-τερο κοινωνικούς, η έρευνα αντιτείνει ότι ουσιαστικά μειώνουν την κοινωνικότητά μας και μας οδηγούν στον... παρτακισμό. Αυτό φάνηκε τουλάχιστον μέσα από την εξέταση

20χρονων φοιτητών και φοιτητριών οι οποίοι μετά τη χρήση κινητού τηλεφώνου φάνηκαν απρόθυ-μοι να γνωρίσουν νέα άτομα και να συμμε-τάσχουν σε εθελοντικές πρωτοβουλίες. «Η ανάγκη για κοινωνικοποίηση είναι παρό-μοια με την ανάγκη για τροφή», αναφέρει ο επικεφαλής της έρευνας, καθηγητής Ανταμ Γουάιτζ. «Οταν πεινάς, ψάχνεις για φαΐ. Οταν είσαι μόνος, ψάχνεις για συντροφιά. Οταν ικανοποιούμε την ανάγκη της κοινωνικο-ποίησης -μέσω του κινητού τηλεφώνου σε αυτή την περίπτωση-, νιώθουμε κοινωνικά πλήρεις και έχουμε λιγότερη επιθυμία να αναζητήσουμε τη συντροφιά άλλων ανθρώ-πων. Πόσο μάλλον να προβούμε σε ανθρω-πιστικές δραστηριότητες», καταλήγει.

Συνήθως το εξώφυλλο του περιοδικού “Time” είναι ίδιο σε όλες τις περιοχές όπου κυκλοφορεί: ΗΠΑ, Ευρώπη, Ασία, Ωκεανία. Καμιά φορά μόνο, λόγω κάποιου ενδιαφέ-ροντος, αλλάζει σε κάποια από τις τέσσερις περιοχές. Οπως αυτή την εβδομάδα, όπου το ασιατικό εξώφυλλο, σε αντίθεση με τα άλλα τρία, πίσω από την επιγραφή “Linsanity”, είχε μια φωτογραφία του Τζέρεμι Λιν. Ο νεαρός Αμερικανός από την Ταϊβάν είναι ο ήρωας της στιγμής στο NBA, καθώς εμφα-νίστηκε από το πουθενά, φόρεσε τη φανέλα των Νικς και έγινε αμέσως πρωταγωνιστής τους. Το εμπορικό τμήμα του NBA είδε ξαφνικά στο πρόσωπο του Λιν ένα νέο πρεσβευτή του μπάσκετ στην Ασία, το διάδοχο του Γιάο Μινγκ. Ολα αυτά δεν είναι καθόλου περίεργα. Είναι άλλη μια ιστορία που θα λατρέψουν οι Αμερικανοί και θα πουλήσουν στην Ασία. Το περίεργο είναι ότι στο βασικό εξώφυλλο του “Time” βρισκόταν η πιο ενδι-αφέρουσα ίσως προσωπικότητα του ασιατικού κόσμου αυτή τη στιγμή, ο διάδοχος του «θρόνου» της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν. Αντί αυτού προτιμήθηκε ο Λιν και η περίφημη “Linsantity” που έχει προκαλέσει.

πωση πως 20χρονων

Εχω αφήσει το αυτοκίνητο στην Αλεξάνδρας επειδή το Κέντρο είναι αποκλεισμένο. Διασχίζω την έρημη Ιπποκράτους για να φτάσω στο Ακροπόλ. Την ώρα εκείνη στην Πανεπιστημίου πέφτουν δακρυγόνα και μολότοφ. Σκέφτομαι: «Ο κόσμος καίγεται και εγώ πάω να ψυ-χαγωγηθώ». Μέχρι το τέλος της παράστασης όμως έχουν σκορπίσει όλες οι τύψεις, γιατί η επανάσταση συντελείται και μέσα στο Ακρο-πόλ με τον Σταύρο Ξαρχάκο να δίνει σαφές πολιτικό μήνυμα μέσα από το «Αμάν Αμήν».

Αν ο σκοπός του λαϊκού τραγουδιού είναι να δώσει έκφραση στο συναίσθημα του κόσμου και μέσα από την απλότητά του να μετατρέψει την αίσθηση σε συνείδηση, τότε ο Σταύρος Ξαρχάκος και περιγράφει τη σημερινή κατάσταση και προτείνει λύση. Το ρεμπέτι-

κο τραγούδι είναι κληρονομιά. Είναι ιστορική παρακαταθήκη και ανάγνω-ση της ελληνικής πραγματικότητας. Στο «Αμάν Αμήν» θα συναντήσεις μέσα από τα τραγούδια τον καημό της Ελλάδας. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Το Χάρο στις φτωχογειτονιές. Τις παρέες των ρεμπετών στα πέριξ, με τα νταηλίκια τους και την αυθε-ντικότητά τους. Εκεί θα παιχτούν και τα χασικλίδικα. Τα ερωτικά και αυτά

της προσφυγιάς. Με αφορμή το «Αμάν» η λύτρωση θα έρθει και θα ακουστεί το «Αμήν».

Μιλώντας στη σημερινή αργκό, ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι «προχώ»! Η σκηνοθεσία και οι ενορχηστρώσεις δημιουργούν την κατάλληλη συνθήκη για μια μυσταγωγία που σιγοντάρεται από το μπουζούκι, που άλλοτε κλαίει και άλλοτε γιορτάζει. Η ενορχήστρωση στο «Παράπονο του ξενιτεμένου» είναι συγκλονιστικά επιβλητική και παρακολουθώντας την παράσταση είναι σίγουρο πως θα βρείτε πολλές τέτοιες στιγμές!

Αν ρωτήσεις τους Still Corners τι μουσική παίζουν, θα σου απαντή-σουν: «Ονειρική ποπ». Αν τους ακού-σεις, θα νομίζεις πως βρίσκεσαι σε ένα κινηματογραφικό πλάνο με soundtrack τα τραγούδια τους. Αν θέλεις να τους δεις live, θα έρθουν για πρώτη φορά στη χώρα μας στις 3 Μαρτίου στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστη-ράκι), έχοντας στις αποσκευές τους το ολοκληρωμένο τους άλμπουμ “Creatures of an hour” που κυκλοφόρησε πέρυσι και τραγούδια όπως το “Cuckoo”, “Wish” και “Don’t fall in love”, για να μας μεταφέρουν στο λονδρέζικο βροχερό τοπίο τους.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου συνε-χίζει το γενέθλιο μουσικό του πάρτι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (Λεωφ. Συγγρού 143, Ν. Σμύρνη) και αυτή τη βδομάδα θα συμπράξει με τον Νίκο Ξυδάκη και το συγκρότημα Encardia. Η σύμπραξη αυτή -που κλείνει τον πρώτο μήνα εμφανίσεων- αναμένεται να είναι ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα, γιατί ουσιαστικά συναντιούνται δύο δι-

αφορετικοί κόσμοι. Από τη μία το βαλκανικό ροκ του Πορτοκάλογλου και από την άλλη η «εκδίκηση της γυφτιάς» με τις ταραντέλες των Encardia.

ή

Η 1η Εβδομάδα Αφρικανικού Κινηματογράφου είναι γεγονός! Από τις 23 Φεβρουαρίου έως τις 29 Φεβρουαρίου η Ταινιοθήκη της Ελλάδας (Ιερά Οδός 48) προβάλλει περίπου 20 ταινίες όλων των ειδών και μεγεθών, σε συνεργασία με τις πρεσβείες και τα επίτιμα προξενεία όλων των αφρικανικών χωρών της Ελλάδας. Ολες οι προβολές, εκτός της ταινίας έναρξης, είναι δωρεάν. Ετοιμαστείτε για ένα μοναδικό ταξίδι στη Μαύρη Ηπειρο! Αναζητήστε το αναλυτικό πρόγραμμα και πληροφο-ρίες στο: www.tainiothiki.gr.

Μια από τις ελληνικές ταινίες που έχουν συζητηθεί κάνει την πρεμιέρα της αυτή την εβδομάδα. Πρόκειται για το “L” του Μπάμπη Μακρίδη, το οποίο ταξίδεψε μέχρι το Φεστιβάλ του Σάντανς. Είναι πρώτη φορά που ελληνική ταινία συμμετέ-χει στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Ο Αρης Σερβετάλης υποδύε-ται έναν άντρα που ζει μόνιμα στο αυτοκίνητό του και δουλεύ-ει ως οδηγός, μεταταφέροντας μέλι σε έναν 50χρονο. Βλέπει την οικογένειά του συγκεκριμένες ώρες και μέρες σε χώρους στάθμευσης. Η περίεργη ζωή του αλλάζει όταν ο εργοδότης του τον απολύει και νιώθει ότι κανείς πια δεν τον εμπιστεύε-ται. Και όλα αυτά ενώ υπάρχουν πάντα και οι μοτοσυκλέτες, οι οποίες όλο και φλερτάρουν μαζί του. Οσο για το μυστηρι-ώδη τίτλο, το “L” σημαίνει “Learning”, το σήμα δηλαδή που βάζουν στα αυτοκίνητα οι σχολές οδηγών.

Νομίζετε ότι τα έχετε κάνει όλα για μια γυναίκα; Πιστεύετε ότι την έχετε διεκδικήσει αρκετά; Σκέφτεστε ότι αποκλείεται να υπάρχει άλλος μνηστήρας γιατί τους έχετε βγάλει όλους νοκ άουτ; Αν ναι, τότε μάλλον είστε ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας «Αυτό θα πει πόλεμος» και σας λένε Τομ Χάρντι ή Κρις Πάιν. Αν όχι, τότε μάλλον θα πρέπει να δείτε τη συγκεκριμένη ταινία για να καταλάβετε τι μπορεί να κάνει ένας άντρας για τη γυναίκα της ζωής του, που στην προκειμένη περίπτω-ση λέγεται Ρις Γουίδερσπουν. Οι δύο καλύτε-ροι μυστικοί πράκτορες του κόσμου ερωτεύο-νται την ίδια γυναίκα και μπαίνουν σε μάχη. Και, όταν λέμε «μάχη», δεν εννοούμε λουλού-δια, αρκουδάκια, καντάδες, αλλά υπνωτικά, όπλα, ελικόπτερα...

Το 2004 ήταν η χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων. Μια νέα Αθήνα έκανε την εμφά-νισή της. Εκείνη την εποχή όλα πήγαιναν -θεωρητικά- καλά. Λεφτά έμπαιναν στην Ελλάδα, κόσμος επισκεπτόταν την πρω-τεύουσα και μια καινούργια ευκαιρία δι-νόταν στη χώρα που γέννησε τους Ολυ-μπιακούς Αγώνες. Βέβαια, η συνέχεια εί-ναι γνωστή και δεν χρειάζεται να γίνει πε-ραιτέρω αναφορά. Κάτι που έχει σημα-σία και είναι άξιο συζήτησης -κυρίως όσο περνούν τα χρόνια- είναι οι καλλιτεχνι-κές δημιουργίες εκείνου του πληγωμένου έτους, ειδικά εκείνες που ήταν τελείως εκτός κλίματος. Δεν εντάσσονταν δηλαδή στις κατηγορίες «Υμνούμε την Ελλάδα του Πολιτισμού», «Παρουσιάζουμε τη χώρα με τη μεγαλύτερη ιστορία».

Μια τέτοια δημιουργία ήταν η ταινία “Hardcore” (2004) του Ντένη Ηλιάδη, που παρουσίασε μια Αθήνα διαφορετι-κή και πιο άγρια από αυτή που ζούσαμε

-και πιστεύαμε ότι ξέρουμε- εκείνη την περίοδο. Η ταινία εστιάζει σε δύο νέες κοπέλες (οι πανέμορφες και φρέσκες Δανάη Σκιάδη και Κατερίνα Τσάβαλου), οι οποίες γνωρίζονται στο άθλιο κύκλω-μα της πορνείας που «στεγάζεται» στην Αθήνα. Μεταξύ τους θα δημιουργηθεί μια ισχυρή σχέση, αποτέλεσμα της προσπά-θειάς τους να προστατεύσουν η μία την άλλη και να τα βγάλουν πέρα. Ο δρόμος της παρακμής, όμως, συχνά οδηγεί σε λάθος αποφάσεις, σε επικίνδυνες επιλο-γές και ακόμα πιο συχνά στο έγκλημα. Το νεανικό καστ συμπληρώνουν ο Ιωάννης Παπαζήσης και ο Ομηρος Πουλάκης, ενώ την εξαιρετική μουσική υπογράφουν οι One Finger Music (Coti K. και Χρήστος Λαϊνάς). Η ταινία κατέκτησε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Oldenburg της Γερμανίας και ήταν υποψήφια για Χάλκινο Αλογο στο Φεστι-βάλ της Στοκχόλμης.

Η βράβευση της ταινίας «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (Χρυσή Αρκτος Καλύτερης Ταινίας) των αδερφών Ταβιάνι στο Φεστιβάλ του Βερολίνου δεν αποτελεί μόνο απόδειξη του ότι πρόκειται για μια με-γάλη ταινία, αλλά και του ότι το σινεμά... χρόνια δεν κοιτά. Ογδόντα ενός χρόνων ο Πάολο, 83 ο Βιτόριο, οι αδερφοί Ταβιάνι όχι μόνο ζουν και την παλεύουν (που λέμε εμείς οι νεολαίοι), αλλά κάνουν ακόμα σι-νεμά και μάλιστα άξιο βράβευσης. Στην ταινία τους, ένας θίασος πραγματικών φυλακισμένων ανεβάζει το έργο «Ιούλιος Καίσαρας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Την περιμένουμε με ανυπομονησία!

«Ανθρωποι από λέξεις» τιτλοφορείται το βιβλίο του Γιάννη Ευσταθιάδη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μελάνι. Με δάνειο τίτλο από ποίημα του Στίβενς Ουάλας, το βιβλίο απαρτίζεται από τρία διηγήματα μεγάλου μήκους. Διαβάζοντας το βιβλίο θα συναντήσετε τις οδηγίες του σκηνοθέτη, τη μουσική επένδυση των διηγη-μάτων, τη θέαση των πραγμάτων από πολλές διαφορετικές γωνίες λήψης και παντού ανθρώπους που είναι φτιαγμένοι από λέξεις, πότε ερωτικές, πότε βίαιες και σκληρές, πότε γλυκές και τρυφερές. Στο πρώτο διήγημα είναι άνθρωποι φτιαγμένοι από υγρές λέξεις ερωτικού παραληρήματος. Στο δεύτερο διήγημα είναι άνθρωποι από δόλιες λέξεις ραδιουργίας και φενακισμού, ενώ στο τρίτο και τελευταίο διήγημα είναι άν-θρωποι από λέξεις παγωμένες και σκληρές για τη φθορά των ανθρωπίνων σχέσεων.

Σε μία περίοδο όπου κυριαρχεί η μιζέρια και η γκρίνια σε όλους τους τομείς, η Μάτα Παπανικολάου με το βιβλίο της «Υπόγειος» (εκδ. Φιλιππότη) έρχεται να μας ταξιδέψει σε μέρη όπου όλα είναι δυνατόν να συμβούν: ένας άγγελος να είναι συνοδηγός του μηχανοδηγού στο μετρό, στις θέσεις των ατόμων με ειδικές ανάγκες να ανήκουν και αυτοί που τους έχουν ραγίσει την καρδιά, οι επαίτες στα βαγόνια να μην είναι μόνο αυτοί που ζητάνε χρήματα, αλλά και όσοι ζητάνε τρυ-φερότητα, αναγνώριση, φιλία. Οι ιστορίες της

Μάτας Παπανικολάου κινούνται γύρω από έναν κοινό άξονα: το αθηναϊκό μετρό. Ετσι, για τον Αθηναίο αναγνώστη εκτυλίσσονται σε μέρη γνώριμα, πότε στην Εθνική Αμυνα, πότε στο Σύνταγμα και πότε στους Αμπελοκήπους, ίσως γι’ αυτό του φαίνονται πιο οικείες. Βασικό χαρακτηριστικό των ιστοριών είναι ότι πουθενά δεν επικρατεί η γκρίνια. Οι ήρωες είναι ευτυχισμένοι ακόμα και

μέσα στη δυστυχία τους και η φαντασία της συγγραφέως αναλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα, όπως το να συγκινήσει και να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη.

Στο τέλος του μήνα κλείνει, σύμφωνα με απόφαση της Γενικής Συνέλευσής του. Μπορεί να εκληφθεί σαν θαύ-μα το γεγονός ότι τα δύο τελευταία χρόνια λειτουργούσε, κάλυπτε τις υποχρεώσεις του έναντι των σπουδα-στών και των εταίρων του στο πλαί-σιο ποικίλων δραστηριοτήτων, από τα βραβεία μετάφρασης ως τα συνέ-δρια και τις συνεργασίες με πανεπι-στήμια και οργανισμούς του εξωτερι-κού. Δεν έχω λόγια για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου προς όλους τους συνεργάτες μας, όλους εκείνους που επανειλημμένα μας στήριξαν.

Πολλοί οργανισμοί κλείνουν ή ετοιμάζονται να κλείσουν. Υπάρχουν κάποιοι γύρω μας που λένε πως, όταν κάτι δεν είναι πια χρήσιμο για την κοινωνία, καλύτερα να κλείνει. Ζούμε πλέον σε μια χώρα όπου το θέατρο, η επιμόρφωση, τα σεμινάρια θεωρούνται πολυτέλεια. Σε καμία πε-ρίπτωση δεν θα θέλαμε να υποβαθ-μίσουμε τις δυσκολίες της εποχής που διανύουμε.

Ωστόσο οι δυσκολίες των και-ρών δεν σημαίνουν ότι η εν λόγω κατάσταση μπορεί να διατυπωθεί μ’ αυτόν τον τρόπο. Θα ήταν ύβρις τόσο για το επάγγελμά μας όσο και για τα πραγματικά προβλήματα μέσα στα οποία ζούμε να λέμε ότι ένα κέντρο μετάφρασης κλείνει επειδή δεν είναι πια χρήσιμο στην κοινωνία.

Παρά ταύτα, το γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης κλείνει, δεν σημαίνει σε καμία πε-ρίπτωση ότι όλες οι δραστηριότητές του αναστέλλονται. Το Κέντρο ήταν ένας τόπος συγκέντρωσης για τους ανθρώπους του επαγγέλματος και η δυναμική της μετάφρασης στην Ελ-λάδα δεν εξαρτάται από το κλείσιμο ενός οργανισμού.

Το περιοδικό Απηλιώτης συνε-χίζει τις δραστηριότητές του, ενώ οι ήδη προγραμματισμένες δράσεις του Κέντρου που σχετίζονται με συνεργα-σίες θα υλοποιηθούν. Η μετάφραση δεν σταματά.

Χάρη σε ένα μικρό εκδοτικό οίκο της Ιρλανδί-ας έρχεται για πρώτη φορά στο φως της δημοσι-

ότητας μια παιδική ιστορία που έγραψε το 1936 ο Τζέιμς Τζόις σε μια επιστολή που απευθυνό-ταν στον εγγονό του! Η επιστο-λή αυτή στάλθηκε από τον Τζόις στον εγγονό του Στίβεν Τζέιμς Τζόις όταν ο πρώτος βρισκόταν στη Δανία και ο δεύτερος στη Γαλλία και η ιστορία που περι-λαμβάνεται εκεί φέρει τον τίτλο «Οι γάτες της Κοπεγχάγης».

Υπάρχουν μάλιστα εικασίες ότι πρόκειται για το αδερφάκι της ήδη δημοσιευμένης ιστορίας του Τζόις «Η γάτα και ο διάβολος». Οι αντιδράσεις, βέβαια, δεν έλειψαν, με το ίδρυμα που φέρει το όνομα του συγγραφέα και στο οποίο ανήκει η επιστολή να υποστηρίζει ότι στα έργα ελευθέρων δικαιωμάτων δεν συμπεριλαμβάνονται τα λογο-τεχνικά έργα που δεν έχουν δημοσιευτεί ποτέ. Οσοι πάντως δεν έχετε καταφέρει ποτέ να δια-βάσετε τον περιβόητο «Οδυσσέα» (εκδ. Κέδρος) μπορείτε να ξεκινήσετε από τις «Γάτες της Κοπεγ-χάγης»! Θα είναι σίγουρα πιο εύκολο!

Ως τώρα έχουμε συνηθίσει να συνδέ-ουμε τη λογοτεχνία και την ποίηση με τον κινηματογρά-φο, το θέατρο και τη μουσική. Πολλά έργα έχουν μεταφερ-θεί από το χαρτί στη μεγάλη οθόνη, στο θεατρικό πάλκο ή έχουν μελοποιηθεί. Οι κολεξιόν μόδας όμως και οι σχεδιαστές; Πώς επηρεάζονται από τη λογοτεχνία; Κι όμως! Ο σχεδιαστής μόδας Κάρλος Κάμπος παρουσίασε την προηγούμε-νη βδομάδα στη Νέα Υόρκη τη φθινοπωρινή συλλογή ρούχων του, η οποία είναι βασισμέ-νη και επηρεασμένη από το έργο «Ερωτας στα χρόνια της χολέρας» (εκδ. Λιβάνης) του νομπελίστα συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Ο Κάμπος πρωτοδιάβασε το βιβλίο έφηβος και δηλώνει: «Θέλαμε να συνδυάσου-με το ρομαντισμό και το ρεαλισμό μέσα από τη φαντασία». Στα ρούχα του Κάμπος κυριαρ-χεί το κόκκινο χρώμα, το οποίο σύμφωνα με το σχεδιαστή είναι το χρώμα της αγάπης, του πάθους και του αίματος.

κ

Ενας αποτυχημένος πολιτικός, ένας πτωχευμένος έμπορος και ένας ρακοσυλλέκτης συναντιούνται στους δρόμους της Αθήνας και προσπαθούν να επιβιώσουν. Κινούνται διαρκώς στο θόρυβο της πόλης και προσπα-θούν να βάλουν σε τάξη τις σκέψεις τους. Μόνη τους δι-έξοδος ο ύπνος, αλλά και εκεί μια απρόσμενη γκάφα θα δώσει νέα προοπτική στα όνειρά τους. «Αν κοιμηθείς θα δεις κι εσύ...» από αύριο (25/2) στο Θέατρο Altera Pars (Μεγάλου Αλεξάνδρου 123, Kεραμεικός). Σκη-νοθεσία: Γιώργος Σουξές, παίζουν: Δήμητρα Γούναρη, Θεονύμφη Καλογεράκη, Βασίλης Σάβλας, Ιρις Τσιμπρή.

Στην αρχή ήθελαν να κάνουν μια τρα-γωδία. Γρήγορα όμως βγήκαν στην επιφά-νεια στοιχεία της ζωής τους, αναμνήσεις και παιδικές επιθυμίες τους, κατέληξαν έτσι σε προσωπικές αφηγήσεις. Οι ήρωες της παράστασης «Ορέστης-Ηλέκτρα 0-1» χρησιμοποιούν κείμενα από τον Ευριπί-δη, τον Σαρτρ, αλλά και δικές τους ιστο-ρίες για να αντεπεξέλθουν σε ένα μοντέλο ερωταπαντήσεων εμπνευσμένο σε μεγά-λο βαθμό από το “Quizoola” των Forced Entertainment. Οι ηθοποιοί έψαξαν και αναγνώρισαν τον μικρό Ορέστη και την μικρή Ηλέκτρα μέσα τους, αυτοσαρκάζο-νται, κάνουν χιούμορ και με ειλικρίνεια φωτίζουν τα δικά τους σύνδρομα, που άλ-λωστε βρίσκονται μέσα σε όλους μας. Η σύλληψη, η διασκευή και η σκηνοθεσία της παράστα-σης ανήκει στον Κώστα Φιλίππογλου και μαζί του στη σκηνή παίζουν η Κατερίνα Λούρα και ο Δημήτρης Κουρούμπαλης. Από την Πέμπτη 1 Μαρτίου στο Bios (Πειραιώς 84, Κεραμεικός).

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από το θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, η ομάδα Ηθικόν Ακμαιότατον παρουσιάζει τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Θανάση Σαράντο και το «Ονειρο στο κύμα». Στην παράσταση, που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, ο σκηνοθέτης καταπιάνε-ται με ένα από τα σπουδαιότερα διηγήματα του Σκιαθίτη συγγραφέα, το οποίο παρουσιάζει την ιστορία ενός μικρού βοσκού που έζησε σε μία νύχτα την ερω-τική αποθέωση. Η σκηνή του Ακροπόλ (Ιπποκράτους 9-11) κατά τη διάρκεια της παράστασης μετασχηματίζεται σε θάλασσα, σε γκρεμό-τόπο της ονειρικής συνάντησης των δύο νέων.

Μετά τις δύο πρώτες βραδιές της παράστασης «Οσα λεν οι τοί-χοι» με καλεσμένη τη Λιάνα Κανέλλη, αύριο το Τρίφωνο υποδέ-χεται την Ελένη Γερασιμίδου στο Ρυθμός Stage (Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη). Η παράσταση, μια μοναδική μίξη πρόζας και live μουσικής, γεννήθηκε από το συγκρότημα πριν από χρόνια και μέχρι σήμερα περπάτησαν στους δρόμους της Αθήνας και φωτο-γράφησαν τους τοίχους που είχαν κάτι να πουν. Αυτή ήταν και η αφορμή για τη συνεργασία τους με τον συγγραφέα Γιώργο Λεμπέ-ση και τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Λεμπέση. Στην παράσταση τα συν-θήματα στους τοίχους μεταμορφώνονται σταδιακά σε μια μορφή τέχνης, σε ποίηση και εν τέλει σε έναν τρόπο αληθινής έκφρασης που μας αφορά όλους. Επόμενος καλεσμένος του Τρίφωνο είναι ο Γιώργος Παπαδάκης στις 3 Μαρτίου.

Ο Αντώνης Κρόμπας και ο Μάκης Πα-παδημητρίου εμφανίζονται από τη Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου στο Nueva Trova Music Bar (Αθηνάς & Βλαχάβα 9, Μοναστηράκι) για να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Τρα-γουδούν φάλτσα, χορεύουν άρρυθμα, δι-ασύρονται σε talent show, επιδίδονται σε κυνήγι θησαυρού, δίνουν λύση στο δημο-γραφικό και κάνουν ό,τι μπορούν για να σπάσουν... τα νεύρα μας.

«Ομόφωνα εγκρίνουνε τα χαλαρά τα ήθη / και ελεγείες γράφουνε για τα μεγάλα στήθη / Στο τέλος συμφιλιώνονται με την... αμφί πλευρά τους / σε botox κι ενυδατικές χαλάνε τα ευρά τους / Και σα να μη φτάναν όλ’ αυτά / με το κοινό κουμπάρο τους / και με το χιούμορ φάρο τους /Εδώ σ’ αυτή την επαρχίαν / Μάκης κι Αντώνης έρχονται / ...εις γαμοκοινωνίαν».

Η αίθουσα τέχνης K-art (Σίνα 54, Κολωνάκι) και το Studio 4 παρουσιάζουν την ομαδική έκθεση “Graphic Novels Are True” σε επιμέλεια  Ανδρέα Φακή. Η έκθεση  εξετάζει τη φύση της δουλειάς  των b.,  Ian  Stevenson, Dreyk the Pirate και Cacao Rocks, οι οποίοι χρησιμοποιούν το δημό-σιο χώρο ως βασικό πεδίο δράσης τους. Στο πλαίσιο της έκθεσης αυτής μιλήσαμε με τον Cacao Rocks για τη δική του συμμετοχή: «Μέσα από το ‘Graphic Novels Are True’ έχω την τιμή να παρουσιάσω ζωγραφικά έργα διαφόρων διαστάσεων δουλεμένα με ακρυλικά και  σπρέι, παρέα με διεθνούς φήμης καλλιτέχνες του δρόμου, όπως είναι οι b., Ian Stevenson και Dreyk. Τα έργα μου απεικονίζουν πραγ-ματικά γεγονότα στα οποία εντάσσω διάφορα αντικείμενα που συμβολίζουν την παράδοση και τη δημιουργικότη-τα. Προσπάθησα να μεταφέρω τη δουλειά που κάνω παρά-νομα στους δρόμους στο χαρτί και στον καμβά, σεβόμενος το θέμα της έκθεσης ‘Graphic Novels Αre Τrue’, που ήταν μια όμορφη ιδέα του επιμελητή Ανδρέα Φακή».

Ο Cacao Rocks, γνωστός στην αθηναϊκή street art σκη-νή, ανακάλυψε από μικρή ηλικία τις έννοιες “graffiti” και “street art”: «Ξεκίνησα το 1998 σε μικρή ηλικία κάνοντας υπογραφές στους τοίχους με σπρέι, στη συνέχεια οι υπογρα-φές έγιναν πολύχρωμες και μεγάλες και συνοδεύονταν από φανταστικούς χαρακτήρες. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστη-μα σταμάτησα να ζωγραφίζω στους δρόμους λόγω σπουδών και οικονομικών δυσκολιών. Το διάστημα αυτό ασχολή-θηκα με τη γλυπτική. Επειτα όμως από παρότρυνση φίλων και κάποια ταξίδια, ξαναβγήκα στους δρόμους με περισσό-τερη όρεξη. Οι επιρροές μου είναι η ελληνική μυθολογία, τα κινούμενα σχέδια, οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας και σίγουρα το graffiti». Στα σχέδια του Cacao Rocks είναι μια επικείμενη ατομική έκθεση, ενώ, όπως επισημαίνει, οι προκλήσεις για έναν street artist στην Αθήνα είναι πλέον πολλές: «Η Αθήνα είναι μια ωραία πόλη για graffiti, έχει πολλά  εγκαταλελειμμένα κτήρια και τυφλές προσόψεις. Η ασυδοσία που επικρατεί βοηθάει τις παρανομίες και φυσικά τους steet artists να βάφουν σχεδόν όπου θέλουν. Σίγουρα όμως θα βρεθεί και κάποιος αστυνομικός με όρεξη για τρα-μπουκισμούς που μπορεί να σε ταλαιπωρήσει αρκετά. Οι συ-ντηρητικοί περαστικοί είναι λίγοι και στους περισσότερους αρέσουν αυτά που κάνουμε, ενώ ως street artist σίγουρα θα έρθεις αντιμέτωπος με τη φτώχεια, τη βρομιά, τα ναρκωτικά και την Αστυνομία της πόλης αυτής. Αυτή τη στιγμή, μάλιστα, υπάρχει κόσμος στην Αθήνα που πεινάει και το ότι συζητάμε για τέχνη μου φαίνεται πολυτέλεια, αν και οι μπογιές στους δρόμους μπορούν να αποτελέσουν μια αισιόδοξη νότα. Πι-στεύω πάντως πως η street art της Αθήνας είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι πέρα από την Ακρόπολη και τα κτίρια του Τσίλερ που φωτογραφίζουν οι τουρίστες». Η έκθεση έχει διάρκεια μέχρι τις 10 Μάρτι-ου, ενώ στο πλαίσιό της κυκλοφορεί και το ομώνυμο βιβλίο “Graphic Novels Are True”.

� Η γκαλερί Kalfayan (Χά-ρητος 11, Κολωνάκι) παρου-σιάζει την ατομική έκθεση “Who Doesn’t Like a Good Old Story?” της εικαστικού Αικατερίνης Γεγησιάν μέχρι τις 31 Μαρτίου. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα βασι-σμένα σε εικόνες της Σοβιε-τικής Αρμενίας από άλμπουμ και τουριστικούς οδηγούς της δεκαετίας του ’50 και του ’60 που βρέθηκαν σε αγορές και βιβλιοπωλεία του Ερεβάν. Στο πλαίσιο της έκθεσης παρουσιάζεται η σειρά κολάζ με τίτλο “A little bit too much, A little bit too late”, το έργο “Who Doesn’t Like a Good Old Story?” και το φωτογραφικό τρίπτυχο “Listening In”.

� Στο πλαίσιο του προγράμματος «Καλλιτέ-χνες σε διάλογο με το Μουσείο  Μπενάκη», μια συνεργασία του μουσείου με το Βρετανικό Συμβούλιο, παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπε-νάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) η έκθεση του Αντώνη Πίττα “Landart”. Ο καλλιτέχνης έχει δημιουργήσει μια σειρά εγκαταστάσεις στο χώρο, επεμβαίνοντας στη γεωμετρία και την αρχιτεκτονική του κτιρίου. Τα έργα του -γλυ-πτικά αντικείμενα, σχέδια από γραφίτη- έρχο-νται σε διάλογο με την αρχιτεκτονική, την installation art και τις σύγχρονες κοινω-νικοπολιτικές συνθήκες. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι την 1η Απριλίου.

� Το CAMP (Απελλού 2, Πλατεία Κοτζιά) φιλοξενεί την ομαδική έκθεση “Justice is Mine” σε επιμέλεια Γιώργου Γε-ωργακόπουλου και Δημήτρη Γεωργακόπουλου. Η θεματική της έκθεσης περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες της δικαιο-σύνης και την ανάγκη επιβολής της, που συχνά παίρνει τη μορφή εκδίκησης και αυτοδικίας. Οι συμμετέχοντες έχουν επιστρατεύσει μια σειρά από καλλιτεχνικά μέσα -ζωγραφική, εγκαταστάσεις, γλυπτά, βίντεο, performances- για να απο-δώσουν τις έννοιες της εκδίκησης και της δικαιοσύνης που συχνά μοιάζουν να δρουν συμπληρωματικά. Η έκθεση έχει διάρκεια μέχρι τις 13 Μαρτίου.

� Η ομαδική έκθεση «Forgetmenot / Μη με Λησμόνει» θα φιλοξενείται στην Elika Gallery (Ομήρου 27, Κολωνάκι) μέχρι τις 24 Μαρτίου. Η επιμέλεια της έκθεσης ανήκει στην ομάδα Supermina, που αποτελείται από τους Μάρω Μιχαλα-κάκου, Κώστα Μπασάνο, Νίνα Παπακων-σταντίνου. Με κύριο θέμα την αμνησία με την κυριολεκτική της έννοια -ως απώλεια μνήμης- αλλά και μεταφορικά -ως διαδι-

κασία εικονοκλαστική-, τα έργα που παρουσιάζονται θα μπορούσαν να αποτελούν μνήμες και στιγμές που οι καλλιτέχνες έχουν διαγράψει και ανακαλούν επί τούτου. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Βανέσα Αναστασοπούλου, Μάρθα Δημητροπούλου, Κατερίνα Διακομή, Sharon Kivland, Μάρω Μιχαλακάκου, Ελένη Μουζακίτη, Κώστας Μπασάνος, Γιώργος Παπαδάτος, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Ευτύχης Πατσουράκης, Ελένη Φρουδαράκη.

nritiniotis@metropolisnews.gr

2

5

4

1

3

21

Αν τους τελευταίους μήνες κάτι έχει κα-ταρρακωθεί στον ίδιο βαθμό -αν όχι σε μεγαλύτερο- με το πολιτικό σύστη-μα, αυτό είναι το πλέγμα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της χώρας, κυ-ρίως μάλιστα τα τηλεοπτικά δίκτυα. Σε μια επίδειξη πολιτικού πρωτογονισμού και λαϊκίστικης αμετροέπειας, παίρ-νουν το ψαλίδι του μοντάζ ανά χείρας, «πετσοκόβουν» τις δηλώσεις των Γερ-μανών αξιωματούχων που βολεύουν στο «εγχείρημα» και στις οκτώ μας πα-ρουσιάζουν κακούς Γερμανούς οι οποί-οι έχουν ως βασικό στόχο τους να μας διώξουν από την ωραία χώρα μας. Οι παρουσιαστές, αντί να πληροφο-ρήσουν τους τηλεθεατές για το πολιτι-κό πλαίσιο στο οποίο γίνονται οι δη-λώσεις των εκάστοτε πρωταγωνιστών (Μέρκελ, Σόιμπλε, Ρέσλερ κά.), εσκεμ-μένα τις τοποθετούν στο προεπιλεγμέ-νο πλαίσιό τους: αυτό της κατατρομο-κράτησης του κοινού. Ουδεμία ανάλυ-ση για την πολύπλοκη εσωτερική κατά-σταση στη Γερμανία.

Ακριβώς η ίδια τακτική ακο-λουθείται (με το αντίθετο, θετικό εν προκειμένω, πρόσημο) όταν κάποιος Γάλλος, Αγγλος, Ιταλός ή Αμερικανός αξιωματούχος ομιλεί για το πόσο «λά-θος» είναι όσα επιβάλλουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα. Αυτοί, οι «σύμμαχοι», στον «άδικο» πόλεμο τον οποίο υφί-σταται η χώρα, ωραιοποιούνται, όπως δαιμονοποιούνται οι προλαλήσαντες αυτών Γερμανοί.

Εχει ειπωθεί πολλές φορές ότι η χώρα έχει την ενημέρωση που της αξίζει: αναξιόπιστη, υστερόβουλη και αντιδεοντολογική. Στα δύο νέτα χρό-νια κρίσης τα οποία διανύουμε αυτό αποδεικνύεται ξανά και ξανά και ξανά, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το διαδίκτυο ως παράθυρο στον κόσμο λειτουργεί για τους πολίτες ως μια δυνατότητα εξεύρεσης εναλλακτικής ενημέρωσης. Η περίοδος την οποία δι-ανύουμε συνιστά περίοδο δοκιμασίας (ζωής και θανάτου) και για τα ΜΜΕ. Και αυτή η παράμετρος είναι κρίσιμη για τη στάση πολλών εξ αυτών έναντι των μεγάλων ζητημάτων της χώρας. Αν χρειάζεται κάτι τις δύσκολες μέρες, τους μήνες, τα χρόνια που ακολου-θούν, αυτό είναι μια νηφάλια αντιμε-τώπιση των πραγμάτων. Δυστυχώς, στα δύσκολα δεν έχουμε ποτέ αποδει-χθεί ψύχραιμοι. Ισως, λοιπόν, είναι μια ευκαιρία να διεκδικήσουμε αυτή τη νηφαλιότητα, αλλάζοντας -καταρχήν- συχνότητα στον τηλεοπτικό δέκτη.

Από τη Μίνι Μάους στον Σρεκ

Το νέο trend του Facebook είναι μία εφαρμογή που σου δείχνει ποιο καρτούν θα μπορούσες να είσαι. Εμείς το τσεκάραμε για τους εαυτούς μας. Τα αποτελέσματα; Από Πίτερ Παν μέχρι Στρουμφίτα. Εσεις; Εχετε το ελεύθερο να δοκιμάσετε. Καλή τύχη!

ΥΓ: Ορισμένοι από την κεντρική πολιτική σκηνή καλύτερα να μη δοκιμάσουν...

22

Πότε καταλαβαίνεις ότι μια επαγγελματική ιδέα είναι πραγματικά καλή και έχει όλο το μέλλον μπροστά της; Πρώτον, όταν βλέπεις

ότι πιστεύουν σε αυτή όσοι την εκφράζουν και, δεύτερον, μόλις πειστείς ότι έρχεται για να καλύψει μια υπάρχουσα ανάγκη. Αυτό ακριβώς μου συνέβη κατά την παρουσίαση του Yummy Mommy, της εφαρμογής που κατέκτησε πριν από λίγες μέρες τη δεύτερη θέση στη διοργάνωση Athens Startup Weekend.

Εμπνευστής της είναι ο 34χρονος Χρήστος Κυλιακούδης, επιχει-ρηματίας που δραστηριοποιείται στο χώρο του διαδικτύου. Οπως εξη-γεί, σκέφτηκε το application μια Κυριακή καθώς γυρνούσε στο σπίτι του στην Ηλιούπολη. «Είχα πάει για τρέξιμο και, όπως επέστρεφα πει-νασμένος, αναλογίστηκα πως τριγύρω μου υπήρχαν τουλάχιστον 30 άνθρωποι που σίγουρα θα είχαν μαγειρέψει δυο τρεις μερίδες φαγητό παραπάνω, ενώ εγώ θα έπρεπε να φάω κάτι που δεν ήταν τόσο ωραίο και υγιεινό». Αμέσως του ήρθε η ιδέα να δημιουργήσει ένα πρόγραμ-μα για κινητό στο οποίο θα μπορούσε να πατήσει ένα κουμπί και να δει ποιες νοικοκυρές ή μάγειροι σε κοντινή απόσταση έχουν φτιάξει σπι-τικό φαγητό, τι είδους και, φυσικά, την τιμή πώλησής του. «Ηταν πολύ απλό, σκέφτηκα πως εγώ θα το χρησιμοποιούσα, οπότε είπα γιατί να μην το φτιάξω; Εξάλλου θα ήταν σημαντικό και για όσους μαγειρεύουν να έχουν τη δυνατότητα να διαθέσουν μερικές έξτρα μερίδες και να συ-μπληρώσουν το εισόδημά τους», υποστηρίζει.

Εκμυστηρεύτηκε τις σκέψεις του σε γνωστούς και φίλους και λίγο αργότερα συγκρότησαν την ομάδα του Yummy Mommy που έλαβε μέρος στο διαγωνισμό για νέες startup. Μέλη της αυτή τη στιγμή εί-ναι οι μηχανικοί λογισμικού Μάνος Κουφιδάκης, Βασίλης Σκούρτης και Ζαφείρης Μαλαφούρης, ο Νίκος Σταθούλας που δραστηριοποι-είται στο χώρο του μάρκετινγκ, ενώ πολύτιμη βοήθεια έχουν δεχτεί από τους Στέφανο Τογουλίδη και Ελίνα Γιαχάλη, οι οποίοι ασχο-λούνται με ανάπτυξη mobile εφαρμογών και μάρκετινγκ αντίστοιχα. Ολοι μαζί εργάστηκαν σκληρά κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού και ο Χρήστος εξηγεί το λόγο: «Ηξερα από την αρχή ότι η ιδέα ήταν πάρα πολύ καλή, πραγματικό ‘χρυσάφι’. Το σπιτικό φαγητό είναι το καλύτερο. Φτιάχνεται από εσένα, για ανθρώπους που αγαπάς και με τα καλύτερα υλικά που έχεις στη διάθεσή σου. Επιπλέον, είναι φρέσκο, κοντά σου και οικονομικότερο από το fast food».

Αποφάσισε έτσι να προχωρήσει στην υλοποίησή της και να δώσει στο χρήστη τη δυνατότητα, αφού μαγειρέψει, να τραβήξει μια φωτογραφία με το κινητό του, να ανακοινώσει τις μερίδες που διαθέτει και την τιμή τους. Οσοι ενδιαφέρονται θα μπορούν να κάνουν κλικ στο προφίλ του μάγειρα, να βλέπουν την αξιολόγη-σή του από άλλους χρήστες και αν τους αρέσει να αγοράζουν το... μαμαδίστικο φαγητό. Επειτα, αφού ολοκληρωθεί η συ-ναλλαγή, θα συμπληρώνουν τη δική τους αξιολόγηση. «Ετσι, αν κάποιος δεν είναι σωστός πελάτης ή πωλητής, θα έχει

κακή φήμη και θα αποκλείεται από τους υπόλοιπους», το-νίζει ο Χρήστος. Πιστεύει μάλιστα πως ο αριθμός των

χρηστών που θα ενδιαφερθούν να μαγειρέψουν

Ανοιξε το smartphone, δες που υπάρχει κοντά

σου σπιτικό φαγητό και αγόρασέ το σε προσιτή

τιμή. Η ιδέα του Yummy Mommy φιλοδοξεί να αλλάξει τον τρόπο με

τον οποίο τρώμε και εί-ναι τόσο νόστιμη όσο

ακούγεται.

23

θα είναι αρκετά μεγάλος: «Ποιο το κόστος μιας μαγείρισσας που κάνει, λόγου χάρη, φακές να βάλει μια μεγαλύτερη κατσαρόλα και τρεις μερίδες παραπάνω; Κανένα. Και αν τις δώσει με δύο ευρώ την καθεμία, έχει βγάλει τα έξοδα του φαγητού για όλη την οικογένεια».

Οσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο πιστεύει ότι θα παρα-κινήσει μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα να ασχοληθούν με την εφαρ-μογή, είναι απόλυτος. Γνωρίζει μεν ότι θα υπάρξουν χρήστες που θα δυσκολευτούν λόγω έλλειψης εξοικείωσης με την τεχνολογία, «αλλά ακόμα και έτσι μια νοικοκυρά 60 ετών μπορεί να ζητήσει από τα παιδιά της ή από κάποιον γείτονα να της δείξουν πώς λειτουργεί το application. Και εάν διαπιστώσει ότι κάποιος άλλος δίπλα της το κάνει, τότε θα το κάνει κι αυτή». Στο σημείο αυτό αναφέρει ως χαρα-κτηριστικό παράδειγμα το Taxibeat, που στην αρχή δυσκολεύτηκε να πείσει τους οδηγούς ταξί να το υιοθετήσουν, αλλά πλέον έχει σταθερά ανοδική πορεία. «Με το που ξεκίνησε το πρόγραμμα οι περισσότεροι δεν έδωσαν σημασία. Οταν όμως είδαν συναδέλφους τους να κερδί-ζουν έξτρα πελατεία, αγόρασαν smartphone μόνο και μόνο για αυτό».

Και αν το Taxibeat έχει συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας και εξασφάλισης της βιωσιμότητάς του, το Yummy Mommy ακόμα το... επεξεργάζεται. «Αν και δεν είναι αυτή τη στιγμή η βασική μας προτεραιότητα», αναφέρει ο Χρήστος, «το κέρδος της εταιρεί-ας μπορεί να έρθει με τρεις τρόπους». Ο πρώτος από αυτούς εί-ναι λίγη ώρα αφού χρησιμοποιήσεις την πλατφόρμα να σου έρχε-ται μια ειδοποίηση για να προσφέρεις ένα συμβολικό ποσό σαν ένδειξη ευχαρίστησης. Ο δεύτερος, να μπορούν οι μαγείρισσες που θέλουν να εμφανίζονται πιο ψηλά στα αποτελέσματα να πλη-ρώνουν ένα μικρό ποσό. Ο τρίτος και τελευταίος να παρέχονται premium υπηρεσίες επί πληρωμή. «Σε περίπτωση, για παράδειγ-μα, που γνωρίζεις ότι την επόμενη μέρα θα είσαι στο Νέο Κόσμο στις 1:30 μμ., μπορείς να ζητήσεις να σταλούν στο κινητό σου όσοι κάνουν υγιεινά φαγητά στην περιοχή και έχουν αξιολόγη-ση πάνω από 8 στα 10».

Αμεσος στόχος της ομάδας, πάντως, είναι να προχωρήσει η ιδέα. Ο Χρήστος την πιστεύει τόσο πολύ που δηλώνει αποφασι-σμένος να πουλήσει τις δύο του επιχειρήσεις και να την υλοποιή-σει με όλες του τις δυνάμεις, είτε εδώ είτε στο εξωτερικό. Τα υπό-λοιπα μέλη της ομάδας δεν έχουν αποφασίσει ακόμα. Εχουν ήδη τις δουλειές τους και το να παραιτηθούν για να αφιερω-θούν full time σε ένα πολύ φιλόδοξο αλλά αβέβαιης έκβασης project μόνο εύκολο δεν είναι. Από εκεί και πέρα το επόμε-νο βήμα θα είναι η αναζήτηση επενδυτή. «Θα ήταν καλό να βρούμε ένα μικρό κεφάλαιο, ώστε να μπορούν κάποια άτο-μα να αφιερωθούν αποκλειστικά στο πρόγραμμα. Στη συ-νέχεια θα προχωρήσουμε βήμα βήμα. Από τη στιγμή πά-ντως που θα ολοκληρωθεί η σύνθεση της ομάδας, θα είναι θέμα ενάμισι-δύο μηνών μέχρι να κυκλοφορή-σει όλο το application», καταλήγει.

24

25

Θέλεις να περάσεις ένα ευχάρι-στο βράδυ μπροστά στην τηλεό-ραση, αλλά καμία εκπομπή δεν σε ικανοποιεί; Βαρέθηκες να παρακολουθείς παθητικά σειρές από τον καναπέ σου και να ακούς χιλιοειπωμένους διαλόγους άνευ σημασίας; Φτάνει η στιγμή που περίμενες! «Κάψε το σενάριο» για να μπεις κι εσύ στην παρέα του Λάμπρου Φισφή στο Mega και να γελάσεις μέχρι δακρύων!Τι είναι το «Κάψε το σενάριο»; Ο σεναριογράφος της σειράς «Η γενιά των 592 ευρώ» και stand up κωμικός σε Ελλάδα και εξω-τερικό το χαρακτηρίζει ως ένα variety show κωμωδίας και όχι stand up comedy, όπως θεωρεί-ται από πολλούς. «Πρόκειται για ένα σόου το οποίο χρησιμοποι-εί και εμπεριέχει διάφορα είδη κωμωδίας, που είναι η σάτιρα, ο αυτοσχεδιασμός, τα σκετσάκια, το stand up comedy, ενώ δεν θα απουσιάζει το τραγούδι», μας εξηγεί.

Ο Λάμπρος Φισφής είναι ο εμπνευστής, παρουσιαστής του σόου και έχει τη γενική επιμέ-λεια των κειμένων και του υλι-κού και οι Δημήτρης Μακαλιάς, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Ζήσης Ρούμπος και Γιώργος Βαγιάτας οι ηθοποιοί που εκτός των άλλων θα υλοποιούν αυτοσχεδιαστικά τις ιδέες του κοινού. Ο αυτοσχε-διασμός είναι και το κυρίαρχο στοιχείο του σόου, που το διαφο-ροποιεί από όλα όσα έχουμε δει έως σήμερα στην ελληνική τηλε-όραση. Ωστόσο, στο εξωτερικό έχουν προβληθεί πολλές φορές εκπομπές αυτού του είδους. Η ιδέα να γίνει κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα γεννήθηκε πέρυσι από τον Λάμπρο. «Την πρότεινα στην εταιρεία παραγωγής με την οποία συνεργάζομαι και φτιάξαμε έναν πιλότο για να την παρουσιά-σουμε στο Mega, επειδή είναι κάτι καινούργιο για τα ελληνικά δεδο-μένα. Εχω ασχοληθεί με αυτό το είδος σε θέατρα στο εξωτερικό και ήθελα πολύ να το φέρω στην Ελλάδα και να βρω μια ομάδα για να το χτίσουμε σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Στο εξωτερικό, βέβαια, διαρκεί 21 λεπτά, ενώ εμείς πρέ-πει να καλύψουμε 42, οπότε το εμπλούτισα και το πάντρεψα με τα άλλα είδη κωμωδίας που προανέ-φερα».

Η συμμετοχή των θεατών και

των τηλεθεατών θα είναι καθορι-στική στη διαμόρφωση των σκη-νών που θα παρακολουθήσουμε, γι’ αυτό και κάθε εκπομπή θα εί-ναι μοναδική. «Στον αυτοσχεδια-σμό θα ζητάμε κάποια συγκεκρι-μένα πράγματα από το κοινό. Θα παίρνουμε προτάσεις από τους θεατές που είναι στο στούντιο και από τους τηλεθεατές μέσω του site, τις οποίες θα μετατρέπουμε σε σκηνές εκείνη την ώρα, σκηνές που δεν έχουν γραφτεί». Η απο-ρία που αμέσως γεννάται είναι πώς μπορούν οι ηθοποιοί να εί-ναι προετοιμασμένοι για να αντε-πεξέλθουν σε οποιαδήποτε ιδέα θα κληθούν να παρουσιάσουν χωρίς πρόβα και μάλιστα τη στιγ-μή που ο αυτοσχεδιασμός δεν θα είναι απλώς η πηγή της έμπνευ-σης, αλλά το τελικό προϊόν. «Από το Σεπτέμβριο μέχρι και σήμερα περάσαμε πολλές ώρες εξάσκη-σης και εκπαίδευσης για να κατα-νοήσουν το νέο για αυτούς είδος, να αποκτήσουν εμπειρία και να ξέρουν πώς να το παρουσιάσουν. Οσο οξύμωρο και αν ακούγεται το να μαθαίνεις κάποιον να αυ-τοσχεδιάζει, τους σκηνοθετούσα, τους μάθαινα, τους έδωσα τα ερ-γαλεία και τώρα είναι έτοιμοι να κάνουν τον κόσμο να γελάσει αυ-τοσχεδιάζοντας».

Σε ένα σόου κωμωδίας η σά-τιρα δηλώνει την παρουσία της σε όλες τις πτυχές του. Ο στόχος της ομάδας του δεν είναι η δια-μόρφωση απόψεων μέσω αυτής, αλλά το γέλιο, όπως μας λέει. «Το να βγει κάποιος να μιλήσει και το κοινό απλώς να χειροκροτεί χωρίς να γελάει δεν είναι σάτιρα. Ο σκοπός μας είναι να κάνουμε κωμωδία και να κάνουμε το κοινό να γελάσει. Σε καμία περίπτωση δεν πάμε να περάσουμε απόψεις, ούτε πάμε να μιλήσουμε ως ο εκ-πρόσωπος του λαού. Δεν θα είναι η πιο βαθιά σάτιρα που μπορείς να δεις στην ελληνική τηλεόραση, αλλά μια ανάλαφρη και παιχνι-διάρικη σάτιρα και κωμωδία».

Η ομάδα του «Κάψε το σενά-ριο» έχει ήδη δώσει παραστάσεις σε θέατρα και εκδηλώσεις και το feedback που έχει πάρει είναι πάρα πολύ θετικό. Ο Λάμπρος Φισφής μάς δίνει ραντεβού την Πέμπτη 1η Μαρτίου στο Mega για «ένα τελείως διαφορετικό concept που, άμα του δώσεις μια ευκαι-ρία, θα σε κατακτήσει».

Πέντε νέα παι-διά παίρνουν

την κατάσταση στα χέρια τους. Καίνε το σενά-

ριο, ανοίγουν διάλογο με το

κοινό και αυτο-σχεδιάζουν. Ο

Λάμπρος Φισφής έβαλε την ιδέα

και παρέα με τον Δημήτρη Μακα-λιά, την Ιωάννα

Τριανταφυλλί-δου, τον Ζήση

Ρούμπο και τον Γιώργο Βαγιάτα είναι έτοιμοι να

βάλουν φωτιά στις Πέμπτες

μας.

26

Οι «Αδερφές» δεν είναι το πρώτο έργο του Ιανου Σβάρνα, είναι ωστόσο το πρώτο που θέλησε να κάνει θεατρική παράσταση. «Το πραγματικό πρώ-το μου έργο είναι δράμα και λέγεται ‘Ενοχές’. Επει-δή όμως η εποχή είναι ένα δράμα από μόνη της, αποφάσισα να γράψω μια φαρσοκωμωδία», αρ-χίζει να μας περιγράφει ο ίδιος πώς έφτασε στις «Αδερφές».

Ο Ιανος κατάγεται από την Καρδίτσα, αλλά μεγάλωσε στο Δομοκό και εκεί είδε και την πρώτη του θεατρική παράσταση, το «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα, όταν πήγαινε ακόμα δημοτικό. «Δεν κατά-λαβα και πολλά, αλλά είχα ενθουσιαστεί και μόνο που τους έβλεπα να κινούνται πάνω στη σκηνή», θυμάται ο Ιανος και τονίζει ότι στην οικογένεια και στο σόι του γενικά ο μόνος καλλιτέχνης είναι αυ-τός! Αν και από την πρώτη εκείνη παράσταση κα-τάλαβε ότι ήθελε να ασχοληθεί με το θέατρο, οι γονείς του επέμεναν να σπουδάσει. «Πάρε το χαρ-τί και μετά κάνε ό,τι θες», του έλεγαν χαρακτηρι-στικά και τους έκανε το χατίρι. Τελείωσε Φιλολο-γία με κατεύθυνση Θεατρολογίας στο Ρέθυμνο και στη συνέχεια ανέβηκε στην Αθήνα να ακολουθή-σει το όνειρό του. «Προσπάθησα και στην Κρή-τη να εμπλακώ με το θέατρο, αλλά δεν τα κατάφε-ρα. Οταν πήρα το πτυχίο μου, δανείστηκα χρήμα-τα από ένα φίλο, πήρα τη βαλίτσα μου και ανέβη-κα στην πρωτεύουσα», λέει γελώντας. Μπορεί να φαίνεται γραφικό, πάντως θυμάται τον πρώτο και-ρό στην Αθήνα γεμάτο δυσκολίες και προβλήμα-τα, ως μια διαρκή προσπάθεια να επιβιώσει σε μια πόλη που του φαινόταν τεράστια. «Τώρα που έχω εγκλιματιστεί, μου φαίνεται περίεργο, κάποτε όμως νόμιζα ότι έχω πάει στη Νέα Υόρκη. Μπο-ρεί να μην έχω πάει ποτέ, στο μυαλό μου όμως τέ-τοιου μεγέθους πόλη ήταν η Αθήνα».

Αν και τώρα πια η Αθήνα τού είναι οικεία, τα προβλήματά του δεν σταμάτησαν εύκολα. Ο Ιανος δουλεύει ως σερβιτόρος εδώ και επτά χρόνια και παράλληλα κυνηγάει το όνειρό του, το θέατρο. «Το σημαντικό είναι να μη χάνεις το στόχο σου. Να κά-

Από το Δομοκό μέχρι το Δώμα του Θεάτρου Χώρα ο Ιανος Σβάρνας δι-ήνυσε πολλά χιλιόμετρα και σέρβιρε πολλούς καφέδες. Το πρώτο του θε-ατρικό έργο «Αδερφές» έχει στοιχεία τόσο από τη ζωή στην επαρχία, όσο και από τους ανθρώπους τους οποί-ους έχει σερβίρει κατά καιρούς. Μια φαρσοκωμωδία που θυμίζει παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο με 11 νέα φρέσκα πρόσωπα που έχει αγα-πήσει το κοινό της Αθήνας.

27

νεις παράλληλα πράγματα για βιοποριστικούς λό-γους χωρίς να ξεχνάς πού θέλεις να φτάσεις. Θα ήταν πολύ ωραίο να μπορώ να ζω από τα πράγμα-τα που αγαπάω, αλλά, αφού δεν μπορώ, κατεβάζω λίγο τα στάνταρ», τονίζει ο ίδιος και παραδέχεται: «Δεν είναι καθόλου ντροπή να δουλεύεις σερβιτό-ρος ενώ έχεις ένα πτυχίο. Εγώ δεν έχω μείνει ποτέ χωρίς δουλειά. Την προηγούμενη εβδομάδα απο-λύθηκα και ήδη βρήκα άλλη. Πέρασα από 20 μα-γαζιά και άφησα το τηλέφωνό μου, με πήραν τηλέ-φωνο από ένα, έκανα δοκιμαστικό και με πήραν».

Οι γονείς του, βέβαια, έχουν ακόμα τις ενστά-σεις τους. Τους πειράζει που δουλεύει σερβιτόρος και, ενώ θέλουν ο δρόμος που ξεκίνησε να φτάσει κάπου, τους ενοχλεί η πορεία. «Ηθελαν να ασχο-ληθώ με τη φιλολογία, να μπω στο δημόσιο, να τακτοποιηθώ. Εγώ δεν ήθελα ακριβώς αυτό, να βολευτώ. Με το θέατρο και τη δουλειά του σερβι-τόρου δεν πρόκειται να νιώσεις βολεμένος ποτέ», σημειώνει. Η συζήτηση επανέρχεται γρήγορα στις «Αδερφές» και την επιθυμία του Ιανου να ασχολη-θεί με το θεατρικό κείμενο. «Από μικρός έγραφα καλά, αλλά το πρόβλημα ήταν πάντα ότι ξέφευγα από το θέμα. Είχα πολλή φαντασία για σχολική έκθεση. Στο πανεπιστήμιο έμαθα να εκφράζομαι πιο εύκολα», θυμάται.

Από τις σχολικές εκθέσεις, λοιπόν, έφτασε στις πέντε αδερφές που φτάνουν στην Αθήνα για να παντρέψουν το μονάκριβο αδερφό τους με σκο-πό να μοιραστούν την περιουσία. Μια ζωγράφος από τη Γαλλία, μια Αμερικανίδα τραγουδίστρια, μια Κρητικιά, μια καλόγρια και μια Καρδιτσιώτισ-σα. Πώς προέκυψε αυτή τη ιδέα; «Είναι σε μεγάλο ποσοστό αυτοβιογραφικό το κείμενο. Εχω πέντε φίλες με τις οποίες γνωριζόμαστε από τα φοιτητι-κά χρόνια και είμαστε πολύ δεμένοι. Κάθε φορά που έκανα κάτι έπεφταν όλες από πάνω μου, σαν να είχα πέντε μανάδες. Από εκεί πήρα την ιδέα και έφτιαξα την ιστορία», απαντάει ο Ιανος και μου εξηγεί ότι κάποια στοιχεία του κάθε ρόλου ανή-κουν σε εκείνες. «Καλόγρια, όμως, που να είναι πουτάνα δεν είχαμε», τονίζει γελώντας.

Η παρέα του Ρεθύμνου έγινε θεατρική παρά-σταση και η παρέα από τη Σχολή «Βασίλη Διαμα-ντόπουλου» ανέλαβε να τη φέρει εις πέρας. Στην αρχή τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, καθηγητής του Ιανου που είχε πιστέ-ψει από την αρχή στο έργο, αλλά λόγω επαγγελ-ματικών υποχρεώσεων τη σκυτάλη πήρε ο στενός τους συνεργάτης Πρόδρομος Τοσουνίδης. «Δυστυ-χώς μαζί με τον Βλαδίμηρο έφυγαν και τέσσερα άτομα από την ομάδα που είχαμε ξεκινήσει και

αναγκαστήκαμε να κάνουμε μερικές οντισιόν. Αυ-τοί που έμειναν πίστεψαν τόσο πολύ στο έργο που δεν θα μπορούσε να έχει επιτυχία χωρίς αυτούς», διαπιστώνει ο Ιανος.

Η παράσταση ξεκίνησε στις 21 Νοεμβρίου και συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία μέχρι σήμερα, ενώ η αυλαία θα πέσει στις 3 Απριλίου. «Κάποια στιγμή, πριν κλείσουμε ένα μήνα παραστάσεων, θέλαμε να τα παρατήσουμε. Ευτυχώς επιμείναμε. Την περίοδο των γιορτών διώχναμε κόσμο. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να βλέπεις τους θεατές να γελάνε και να φεύγουν χαρούμενοι, αυτός ήταν άλλωστε και ο στόχος», εξομολογείται.

Κλείνοντας την κουβέντα, ρωτάω τον Ιανο για τα επόμενα σχέδιά του και για το μετέωρο τέλος των «Αδερφών». «Το τέλος είναι επίτηδες μετέωρο γιατί σκέφτομαι να συνεχίσω με δεύτε-ρο μέρος. Το έργο που γράφω τώρα ασχολείται με τη διαφορά της κουλτούρας της πόλης και του χωριού. Εχει επίσης βιογραφικά στοιχεία, ανα-τροπές και μπλόφες. Πρόκειται πάλι για φαρσο-κωμωδία. Οπως μου είπε ο Βλαδίμηρος, από την Ελλάδα λείπουν τέτοια κείμενα και θα επιμείνω σε αυτά». Δεν έχουμε παρά να επιβραβεύσουμε την προσπάθεια και να περιμένουμε με ανυπο-μονησία!

28

Ο Δημήτρης Λιγνάδης σκηνοθετεί την «Εύθυμη χήρα» του Φραντς Λέχαρ για την Εθνική Λυρική Σκηνή και τονίζει ότι ο κόσμος έχει χορτάσει

πολιτική σάτιρα. Ας διασκεδάσει και λίγο!

Στις 30 Δεκεμβρίου του 1905 στη σκηνή του Θεά-τρου Βην στη Βιέννη ανέβηκε για πρώτη φορά μια νέα, όμορφη και πλούσια χήρα από το κρατίδιο Ποντεβέντρο. Η Αννα Γκλάβαρι έμελλε να γίνει η πιο διάσημη «εύθυμη χήρα» στην ιστορία της μου-σικής. Το έργο γράφτηκε από τον Φραντς Λέχαρ λίγο καιρό πριν από το πρώτο του ανέβασμα, αν και η υπόθεση δεν ήταν ακριβώς πρωτότυπη. Το έργο του Λέχαρ είχε βασιστεί σε ποιητικό κείμενο των Βίκτορ Λέον και Λέο Στάιν, ενώ οι τελευταίοι είχαν στηριχθεί στη γαλλική κωμωδία «Ο διπλω-ματικός ακόλουθος» του Ανρί Μεγιάκ (1861).

Από τη σκηνή του Θεάτρου Βην μέχρι σήμερα η «Εύθυμη χήρα» έχει πρωταγωνιστήσει στα μεγα-λύτερα θέατρα του κόσμου και φέτος έπεσε στον Δημήτρη Λιγνάδη ο κλήρος να τη σκηνοθετήσει. «Η πρόταση έγινε από τον Μύρωνα Μιχαηλίδη, στο πλαίσιο του νέου αέρα που θέλει να φέρει στην Εθνική Λυρική Σκηνή», αναφέρει ο Δημήτρης Λι-

γνάδης στην αρχή της συζήτησής μας. Αυτή η νέα εποχή που ξεκίνησε πέρυσι τον Ιανουάριο με τον αρχιμουσικό Μύρωνα Μιχαηλίδη στην καλλιτεχνι-κή διεύθυνση της Λυρικής έφερε σημαντικούς σκη-νοθέτες του θεάτρου πιο κοντά στα λυρικά έργα. Ο Σταμάτης Φασουλής σκηνοθέτησε το «Ελιξίριο του έρωτα», ο Θωμάς Μοσχόπουλος τον «Παπουτσω-μένο γάτο», ο Πέτρος Ζούλας την «Κρητικοπούλα» και ο Δημήτρης Μαυρίκιος το έργο «Ενας χορός μεταμφιεσμένων». Τη σκυτάλη των συναδέλφων του παίρνει ο Δημήτρης Λιγνάδης, που σκηνοθε-τεί οπερέτα για πρώτη φορά. «Μόνο με ρίσκο στις συνεργασίες θα προχωρήσει το πράγμα. Ετσι θα έρθει ο καινούργιος αέρας στη Λυρική, απλώς εμέ-να μου έλαχε να κάνω οπερέτα, ένα πολύ ιδιαίτερο είδος», τονίζει ο ίδιος και συμπληρώνει ότι κάθε είδος έχει τις δικές του δυσκολίες. «Η οπερέτα εί-ναι ένα light θέαμα για τον καιρό στον οποίο ζού-με. Εχει κωμικά στοιχεία και δημιουργήθηκε για

να περνάει όμορφα ο κόσμος. Πρόκειται για ένα ευχάριστο είδος», εξηγεί, φροντίζοντας παράλληλα να τονίσει τους αυστηρούς του κανόνες: «Δεν μπο-ρεί κανείς να ελευθεριάσει πολύ ούτε και να μείνει προσκολλημένος στο 1900».

Πέρυσι ο σκηνοθέτης βρέθηκε στη σκηνή με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη υποδυόμενος τον Σαλιέρι στην παράσταση “Amadeus” στην οποία υπέγραφε και τη σκηνοθεσία. Είναι τυχαία η ενα-σχόληση για δεύτερη συνεχόμενη φορά με παρά-σταση που έχει τόσο έντονο το μουσικό στοιχείο; «Τελείως τυχαία, αν και μιλάμε για δύο διαφορε-τικούς κόσμους, τους οποίους ενώνει μόνο η μου-σική. Η ‘Εύθυμη χήρα’ είναι ένα καθαρά μουσικό θεατρικό έργο».

Αναρωτιέμαι αν ύστερα από αυτές τις δύο πα-ραστάσεις ο Δημήτρης Λιγνάδης θα ήθελε να ασχο-ληθεί και πάλι με παρεμφερή έργα. «Δεν έχω καμία προτίμηση. Θα ήταν πολύ βιαστικό να απαντήσω

29

‘ναι, οπωσδήποτε’, όμως θα ξανα-ασχολιόμουν πιστεύω. Εχω μια ιδιαίτερη σχέση με τη μουσι-κή. Ακόμα και το λόγο τον αντιμετωπίζω μουσικά. Και σίγουρα θα συνεργαζόμουν ξανά με τη Λυρική Σκηνή», απαντάει. «Αρα είσαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα», βιάζομαι να συμπεράνω. «Είμαι πολύ ευχαριστημένος, γιατί σύμφωνα με το άψυχο και έμψυχο υλικό που είχα στη διάθεσή μου, μαζί με τους συνεργάτες μου, καταφέραμε έναν άθλο. Και οι εργασιακές διαρθρώσεις της Λυρικής ήταν για εμάς κάτι καινούργιο. Σε όλες τις δουλειές μου, όμως, περιμένω το αποτέλεσμα για να αποφασίσω και, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν είμαι απολύ-τως ικανοποιημένος», διευκρινίζει.

Η «εύθυμη χήρα» βρίσκεται στο υπερχρε-

ωμένο κρατίδιο Ποντεβέντρο των Βαλκανίων και ο βαρόνος Ζέτα, πρέσβης του κρατιδίου στο Παρίσι, προσπαθεί να την πείσει να παντρευτεί εκ νέου κάποιον συντοπίτη της για να μείνει η κληρονομιά της στο κρατίδιο και να σωθεί. Ποιες αναγωγές κάνει ο θεατής βλέποντας το κρατίδιο του Ποντεβέντρο και τη σημερινή Αθήνα; «Οι συ-σχετισμοί είναι φανεροί μόνο και μόνο από την υπόθεση του έργου. Αφησα όμως το θεατή να κάνει τις δικές του αναγωγές. Δεν κάνω πολιτικό θέατρο, ούτε σάτιρα. Αν ήθελα να κάνω κάτι από αυτά, θα έκανα επιθεώρηση και νομίζω πως ο κό-σμος παραέφαγε πολιτική σάτιρα. Είμαστε όλοι μπροστά στην τηλεόραση και έχουμε γίνει ειδικοί για τα πάντα. Ας διασκεδάσουμε. Get a life!» μου

απαντάει ο Δημήτρης Λιγνάδης με ένταση. Τελειώνοντας, τον ρωτάω πόσο έντονο είναι

το δικό του στοιχείο στην παράσταση. «Κάπου στο βάθος βρίσκεται η δική μου υπογραφή. Υπήρχε μια ολόκληρη συγκυρία που έπρεπε να ακολουθή-σω. Από τη μία έπρεπε να έρθει καινούργιος κό-σμος στη Λυρική και από την άλλη δεν θέλαμε να σοκάρουμε το ήδη υπάρχον κοινό της. Αλλωστε τα νεωτερικά στοιχεία είναι πολύ υποκειμενικά. Κά-ποιος μπορεί να εντοπίσει τέτοια στην παράσταση και κάποιος άλλος όχι. Πάντως άφησα την οπερέτα να μιλήσει από μόνη της», τονίζει ο Δημήτρης Λι-γνάδης, ο οποίος στο μέλλον έχει σκοπό να βάλει «χειρόφρενο» και να χαλαρώσει λίγο πριν το επό-μενο καλλιτεχνικό του βήμα.

30

Γιώργος Σαμπάνης: «Η μουσική ήταν και είναι η μεγάλη μου αγάπη». Τώρα

κατάλαβα αυτό που λένε «όποιος αγαπά παιδεύει». Βάσω Λασκαράκη,

σύντροφος Γιάννη Τσιμιτσέλη: «Στην αρχή ήμουν πολύ θυμωμένη

που μας κυνηγούσαν για να μας φωτογραφίσουν». Μετά όμως

έπιασε η κρίση και το ξανασκεφτήκατε. Νίκος Οικονομόπουλος: «Δεν

αισθάνομαι να έχω πρόβλημα με την οικονομική κρίση». Λόγω επωνύμου ή

μαλλιού που προσεγγίζει την πλατίνα; Σταματίνα Τσιμτσιλή, απόφοιτη

Ελληνογαλλικής Σχολής Ουρσουλινών: «Εγώ πρότεινα στη Φαίη να πάρει

στην εκπομπή τη Σάσα Σταμάτη». Επειδή σας συγκίνησαν τα «γαλλικά»

της, φαντάζομαι. Οικονομική ανάκαμψη στον ορίζοντα για τα συνοικιακά

περίπτερα. Η Δέσποινα Βανδή ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το νέο της CD.

Αννα Δημητρίεβιτς: «Η μητρότητα είναι σαν να βρήκα το γάντι που

μου ταιριάζει». Και τη δύσκολη ηλικία της εφηβείας των παιδιών σας

πώς την οραματίζεστε; Σαν μποτίνι; Η κινηματογραφική εκπομπή του

Γιώργου Σατσίδη “Movies & Stars” στο MTV είχε καλεσμένη την Κατερίνα

Ζαρίφη. Αφορμή ήταν η ερώτηση του δημοσιογράφου προς τη σταρ: «Γιατί τρως

συνέχεια; Ταινία έχεις μέσα σου;» Κατερίνα Καινούργιου σε απόγνωση:

«Λόγω του φορτωμένου προγράμματος, δεν προλαβαίνω να περιποιηθώ

τα σκυλάκια μου». Και γιατί δεν τηλεφωνείτε στον Κωνσταντίνο Ρήγο;

Μέχρι και βιντεοκλίπ στη Στικούδη γύρισε, επομένως είναι εγγύηση.

Ολες αυτές οι επώνυμες που λένε ότι ο άντρας της ζωής τους είναι το παιδί

τους είναι λεσβίες ή πρόκειται για αποτυχημένες ηθοποιούς που τους έμεινε

απωθημένο ο ρόλος της Ιοκάστης; Τόμας Πρωτόπαπας, υπερτεκνό,

μποξέρ, ηθοποιός με κοιλιακούς φέτες: «Ο κόσμος δεν ανέχεται την

κοροϊδία». Ούτε εγώ την ανέχομαι, Τόμας μου, γι’ αυτό να κανονίσουμε

να σας τους αγγίξω προσωπικά τους μυώνες, για να μπορώ να πω

αν είναι αλήθεια ή με κοροϊδεύετε». Ο Γιώργος Νταλάρας διοργανώνει

δωρεάν συναυλίες στις γειτονιές της Αθήνας για να αφουγκραστεί την

καθημερινότητα των πολιτών. Οι αντιδράσεις του κόσμου θα μαγνητοσκοπούνται

ώστε να τις παρακολουθεί με τη σύζυγό του Αννα σαν διεγερτικό προκειμένου

να αναζωπυρώσουν το αίσθημα! Φιλιππίδης-Μπέζος, για τη νέα τους

συνεργασία: «Ελπίζουμε να δώσουμε φιλί ζωής στον κόσμο». Πέρα

από το ότι αυτό που περιγράφετε μοιάζει με διασκευή του “Baywatch”,

μπορείτε να διευκρινίσετε και το αν θα χρησιμοποιήσετε γλώσσα, για να

ξέρουμε να φυλαγόμαστε;

Οικονομική ανάκαμψη στον

ορίζοντα για τα συνοικιακά

περίπτερα. Η Δέσποινα Βανδή

ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το

νέο της CD.

SMSτα μηνύματα

της εβδομάδας

30

«Πάρε την κάμερα και έλα γρήγορα στο Με-ταξουργείο», μου φώναζε κυριακάτικα από το

κινητό της η Δήμητρα. Υστερα από λίγο συ-ναντιόμασταν εκεί μαζί με δεκάδες άλλους

Αθηναίους που γέμισαν τη γειτονιά με τύμπα-να, σφυρίχτρες, τραγούδια και χορούς σε ένα

αυτοσχέδιο μικρό καρναβάλι, γιατρικό στις καρδιές μας. Με το κάψιμο του Καρνάβαλου

τσουρουφλίστηκε λίγο και η γκρίνια της πόλης.

Οι μέρες που ζούμε έχουν ένα μεγάλο καλό. Ο,τι ξέραμε, αμφι-σβητείται. Ο,τι θεωρούσαμε δεδομένο, αλλάζει μορφή. Εχω ένα πολύ καλό σχετικό παράδειγμα για να ασχοληθούμε σήμερα. Αν σας ρωτούσα πέρυσι τι είναι αυτό που λέμε interview σε μια εταιρεία, τι θα μου απαντούσατε; Οτι είναι μια συνάντηση εκεί-νου που αναζητά εργασία με εκείνον που έχει μια κενή θέση στο τμήμα του και ψάχνει τον κατάλληλο για να την καλύψει. Τι γί-νεται στη διάρκεια του interview; Ο ένας προσπαθεί να παρου-σιάσει με τον καλύτερο τρόπο τις δεξιότητες και την εμπειρία του και ο άλλος προσπαθεί να καταλάβει τα προσόντα και τις αδυνα-μίες του συνεντευξιαζόμενου, ώστε να πάρει τη σωστή απόφαση στο τέλος - αν του κάνει ή όχι ο υποψήφιος για τη θέση.

Είστε βέβαιοι ότι αυτό που ξέραμε μέχρι τώρα για το επαγ-γελματικό interview εξακολουθεί να ισχύει έτσι ακριβώς και σήμερα; Γιατί εγώ έχω κάποιες αμφιβολίες! Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, έχουμε περάσει σε μια εποχή όπου οι συνε-ντεύξεις σπάνια γίνονται για την κάλυψη μιας συγκεκριμένης θέ-σης. Στην απίθανη περίπτωση που κάποιος καλεί κάποιον άλλο για συνάντηση, η πρόσκληση συνοδεύεται από τη διευκρίνιση «λόγω της συγκυρίας δεν έχουμε άνοιγμα, αλλά θα μπορούσαμε να γνωριστούμε, μήπως κάτι προκύψει στο μέλλον». Πηγαίνει, λοιπόν, ο υποψήφιος (που δεν έχει και κάτι καλύτερο να κάνει εκείνη τη μέρα) και συζητά για τις σπουδές του, για την εργασια-κή εμπειρία του και για τα όνειρά του! Και, ακριβώς επειδή δεν έχει το άγχος να πάρει μια συγκεκριμένη θέση, μάλλον είναι πιο χαλαρός και καταφέρνει να κάνει καλύτερη εντύπωση! Σε άλλη περίπτωση, θα σταύρωνε τα χέρια, θα κουνούσε τα πόδια, θα έλεγε και καμιά βλακεία. Ενώ τώρα, μπορεί να μη βρει δουλειά, αλλά εγγράφει μια υποθήκη για το μέλλον! Εχει ελπίδες να βά-λουν ένα θετικό σχόλιο στο βιογραφικό του (του τύπου «ψύχραι-μος και με αυτοπεποίθηση»). Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξανανοίξει το συρτάρι με τα βιογραφικά!

Εχει μεγάλο ενδιαφέρον, όμως, να δούμε το θέμα και από την πλευρά εκείνου που παίρνει τη συνέντευξη. Οπως έλεγε πρόσφατα ένας φίλος μου, στέλεχος σε εταιρεία: «Εχω πολύ χρόνο ελεύθερο στο γραφείο. Γιατί να μην κάνω μερικές γνωρι-μίες;» Επειδή τον ξέρω καλά, είμαι βέβαιος ότι θα έχει βγει για ποτό με δυο τρεις τουλάχιστον από τις ενδιαφέρουσες γνωριμίες που έχει κάνει με αυτό τον τρόπο! Υπάρχει και πιο αγνή εκδοχή βέβαια. Αλλος φίλος θεωρεί ότι με τα interviews που κάνει τε-λευταία, ακούει ενδιαφέρουσες απόψεις από νεότερους ανθρώ-πους! «Εχουν μια άλλη ματιά στα πράγματα, μου αρέσει να τους ακούω», είναι η φράση-κλειδί που μου είπε!

Το καλύτερο, πάντως, το έμαθα προχτές από ένα παιδί που πήγε για συνέντευξη σε μεγάλη τράπεζα. Ο διευθυντής που τον είχε καλέσει έδειξε ξεχωριστό ενδιαφέρον για το σημείο του βιογραφικού του που ανέφερε δύο χρόνια εργασία σε τράπεζα του Λονδίνου. Του έκανε κανονική ανάκριση! Ποιος ήταν ο προϊστάμενός του, τι τύπος ήταν, τι μισθό έπαιρνε, τι πολιτική είχαν για τα μπόνους κλπ. Μην πολυλογούμε, αμέσως μετά του έσκασε το μυστικό. «Ξέρεις, σκέφτομαι να πάω κι εγώ στο Λονδίνο. Μπορείς να μου βρεις το προσωπικό μέιλ του παλιού διευθυντή σου;»

Α.

Μια από τις ωραιότερες στιγμές στο μικρό καρναβάλι του Μεταξουργείου

ήταν η διέλευση των συμμετεχόντων από τους δρόμους με τους οίκους ανοχής.

Τα κορίτσια των «σπιτιών» βγήκαν στα παράθυρα να χαζέψουν και να χειροκροτή-σουν, θυμίζοντας σκηνή από ασπρόμαυρη

ταινία του ’60. Και του χρόνου, παιδιά!

Ζούμε καιρούς ξεγυμνώματος. Πολιτικού, κοινωνικού, προσωπικού. Καιρούς που δεν επιτρέπουν άλλα ψέματα και -το βασικότερο- δεν συγχωρούν εύκολα. Καθόλου εύκολα. Η λέξη «αλληλεγγύη» αντηχεί ξαφνικά και πάλι στους κατηφείς δρόμους, στις σπασμένες επιχειρή-σεις, στις ουρές των συσσιτίων, στην απελπισία μπροστά στα ταμεία των σούπερ μάρκετ, στον απόηχο των δακρυγόνων και των «ιστορικών» αποφάσεων που λαμβάνονται ερήμην μας.

Τι σημαίνει «αλληλεγγύη» σήμερα στην Αθήνα; Να ακούς τον επαίτη στο βαγόνι του ΗΣΑΠ να ξεδιπλώνει το προσωπικό του δράμα -αληθινό ή όχι, δεν έχει σημασία- και εσύ να ψάχνεις τις στείρες τσέπες σου για ψιλά. Να έρ-χεται ο μέχρι χθες αδιάφορος για τα κοινά φίλος σου και να λέει: «Καθάρισα την ντουλάπα μου και μου περίσσεψαν αυτά. Πού να τα δώσου-με;» Να στριμώχνεσαι στο τρόλεϊ και ξαφνικά να ακούγεται η φωνή ενός φασίστα που βρίζει όλους ανεξαιρέτως τους μετανάστες επειδή τους θεωρεί μοναδικούς υπαίτιους για την εθνική μας κατάντια και να ξεσηκώνονται δίπλα σου νέα παιδιά λέγοντας: «Τι λέει μωρέ ο μαλάκας;» Να βλέπεις το άστεγο κορίτσι της Καρύτση να ζητά όχι ελεημοσύνη, αλλά κάτι να φάει και να της το προσφέρουν χωρίς δεύτερη κουβέ-ντα. Να μαθαίνεις για κυρίες που μαγειρεύουν κάθε μέρα κάπου στην Κυψέλη για να δώσουν το φαγητό στους άνεργους της πολυκατοικίας. Να παρακολουθείς στη Σταδίου συνεργεία από εθελοντές να δίνουν κουβέρτες και τρόφιμα σε όσους δεν έχουν κανέναν και τίποτα. Να σου ζητάει ο εργοδότης σου να μη δουλέψεις μια μέρα για να δώσει το μεροκάματο σε εκείνον που έχασε τη δουλειά του.

Αυτά και ακόμη περισσότερα σε μια πόλη που μέχρι χθες φορούσε τη μάσκα της αδια-φορίας, της πλήρους ηθικής ισοπέδωσης. Οι μάσκες όμως πέφτουν. Η έκφραση στα πρόσω-πα αλλάζει, το σκοτάδι δεν είναι πολύ πυκνό. Υπάρχει φως, υπάρχει «κάτι», μια δύναμη την οποία είχαμε να δούμε καιρό, που νικά το απόλυτο τίποτα στο οποίο μας ρίχνουν. Ζώντας στο κέντρο της Αθήνας δεν μπορείς παρά να παρατηρήσεις πως χτυπά η καρδιά της Ελλάδας σε αυτές τις δύσκολες για όλο το έθνος στιγμές. Πληγωμένη, ξεσκισμένη, διαιρεμένη, αλλά ακόμα ζωντανή και με σώας τας φρένας - όσες της έχουν απομείνει. Βλέπεις την πρωτεύουσα να πετάει απηυδισμένη τη μάσκα της μαντάμ Σουσού και μονολογείς: «Κράτα γερά, κούκλα μου. Κράτα γερά...»

Είχα ακούσει για αυτό το στέκι στην οδό Μελενίκου 3 (Σπύ-ρου Πάτση) και πήγα τελικά

την Κυριακή με μια παρέα που κατέβαζε τις ρακές σαν να μην υπήρχε αύριο. Οργανοπαίχτες,

αυθεντική ατμόσφαιρα, μεζέ-δες, «άντε γεια μας» και τέτοια

όμορφα και χαλαρά...

Αγαπώ τις ταινίες μικρού μήκους. Το 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Psarokokalo, που ολοκληρώθηκε με επιτυχία μέσω της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, μας έβαλε στο χάρτη των αν-

θρώπων οι οποίοι αφιερώνονται στην πιο δύσκολη, κατά τη γνώμη μου, κινηματογραφική αφήγη-ση: σύντομη και περιεκτική. Πες το γρήγορα και καλά...

Το νέο οικονομικό τοπίο, όπως διαμορφώνεται στην Ελ-λάδα, απέχει πολύ από εκείνο που ονειρεύονται οι νέοι οι οποίοι εισέρχονται τώρα στην αγορά εργασίας. Το αντίδοτο, σύμφωνα με τον Μιχάλη Κολιβάνη, είναι η αισιοδοξία, δηλαδή κάτι αρκετά δυσεύρετο - γι’ αυτό και πολύτιμο. «Η απαισιοδοξία δεν επιτρέπεται», μου λέει χαμογελαστά όταν τον ρωτάω πώς βλέπει τα πράγματα σήμερα. Πριν από λίγους μήνες άρχισε να ασχολείται με το αντικείμενο των σπουδών του, δηλαδή με οικονομικά και μάρκετινγκ, κάτι που είχε επιλέξει, βασικά, επειδή είχε καλή βαθμολογία. «Τα δύσκολα όμως ήρθαν μετά τις σπουδές», μου εξηγεί. Προκειμένου λοιπόν να «χτίσει» ένα καλό βιογραφικό, εργάστηκε αρχικά σε μια εταιρεία αμισθί, ως μαθητευό-μενος, ένα βήμα που κάνουν σήμερα αναγκαστικά πολλά νέα παιδιά, επειδή όλες οι εταιρείες ζητούν προϋπηρεσία.

«Το έκανα για να μη με πιάνουν τα νεύρα μου από την απραξία και τις απανωτές συνεντεύξεις με εργοδό-τες», μου λέει, συμπληρώνοντας ότι τώρα πάει καλύτερα, αφού πλέον πληρώνεται για το έργο που παρά-γει. Σκέφτομαι πως η έμφυτη αισι-οδοξία που τον διακρίνει μάλλον ώθησε το Σύμπαν να συνωμοτήσει υπέρ του, Ζυγός με ωροσκόπο Τοξότη γαρ.

Στον κλάδο του υπάρχει κρί-ση, όπως παντού, αλλά το θετικό είναι πως υπάρχουν ακόμα αρκετές θέσεις εργασίας στα οικονομικά επαγγέλματα, γεγονός που σημαίνει πως κάποιος έχει περισσότερες πιθανότητες να βρει κάτι. «Πιστεύω πάντως πως, αν κάποιος ψάξει για μια δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά

έξω από το αντικείμενό του μόνο και μόνο γιατί έχει ανά-γκη, τότε κάτι θα προκύψει. Μη γελιόμαστε, είναι πολυτέ-λεια να κάνεις αυτό που σου αρέσει», καταλήγει.

Ο Μιχάλης σκοπεύει κάποια στιγμή να φύγει από την Αθήνα για να δουλέψει και να ζήσει στο Ναύπλιο από όπου κατάγεται. Ρωτάω γιατί. «Το ήθελα από μικρός», απα-ντάει αμέσως. «Στο Ναύπλιο είναι ωραία και κοντά στην Αθήνα. Βλέπεις, δεν θέλω να γίνω ‘καριερίστας’. Προτιμώ μια καλή ποιότητα ζωής». Θεωρεί ότι στις ανθρώπινες σχέσεις δεν πρέπει να κάνεις ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν οι άλλοι και πως οι υποχωρήσεις -σε λογικά πλαίσια- και η ειλικρίνεια βοηθούν. Για την πολιτική τι πιστεύει; «Είναι αδιανόητο και ανώριμο όσοι είναι 18-30 ετών να ψηφί-σουν κάποιο από τα υπάρχοντα και δοκιμασμένα κόμματα. Είδαμε πώς διαχειρίστηκαν την εξουσία οι πολιτικοί μας μέχρι σήμερα. Πάντως, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουμε και εμείς που τόσα χρόνια τους ψηφίζαμε. Καιρός για νέα πρόσωπα, λοιπόν!»

ναττπγοώυΤ

σεθεπππμ

Το “The Newpaper Show” φιλοξενείται αυτές τις μέρες στην γκαλερί The Breeder. Πρόκειται για μια ξεχωριστή ομαδική έκθεση αφιερωμένη στις εφη-μερίδες, δήλωση συμπαράστασης στη διαιώνιση του μέσου. Ενας εκ των καλλιτεχνών, ο Σωκράτης Σωκράτους, συνέθεσε το έργο του από παλιά φύλλα της εφημερίδας «Νέοι Καιροί» που βρήκε σε στρατι-ωτικό φυλάκιο της Πράσινης Γραμμής στην Κύπρο.

Δύο χρόνια παρα-στάσεων για την

performance «Αγα-πητέ αγαπημένε». Τέσσερις γυναίκες

αναλύουν τον έρωτα ανάμεσα σε τηλε-φωνήματα, mails, chats με φόντο τη

φιλοξενία ενός μπαρ. Επίκαιρο; Στο Sui Generis.

Καταρχήν τέρμα η γκρίνια. Αυτές οι μαζικές θρη-νωδίες για το ζοφερό μέλλον που κρύβει μόνο πεί-να και δυστυχία επειδή υπογράφτηκε το Μνημόνιο και αυτό σημαίνει λιτότητα. Τίποτε δεν θα είναι εύκολο από δω και μπρος. Αλλά ποτέ δεν ήταν. Εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία πτυχιού-χοι των ελληνικών πανεπιστημίων δεν έβρισκαν δουλειά. Οχι πάντως στο αντικείμενό τους. Βολεύ-ονταν εδώ και εκεί. Εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία οι θέσεις εργασίας δεν αυξήθηκαν πάνω από τις 40.000, όταν οι πτυχιούχοι ετησίως ήταν 80.000. Τι γινόταν τόσος κόσμος; Κουτσοβολευό-ταν. Εκανε κάτι άλλο από αυτό που είχε σπουδά-σει, από αυτό που είχε ονειρευτεί. Και μια σεβαστή επένδυση των γονιών του στις σπουδές πήγαινε χαμένη. Χρήμα και ενέργεια χαμένα. Δεν ήταν μόνο ότι είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι, είναι ότι κάτι νοσηρό συνέβαινε, που έπνιγε όνειρα και δυνάμεις. Συμβαίνει ακόμη, γιατί δεν αλλάζει ο τόπος από τη μια ημέρα στην άλλη.

Τέτοιες εποχές, όμως, που όλα γίνονται δύσκολα, που κάθε πόντος στη ζωή πρέπει να κερ-δηθεί με κόπο είναι οι καλύτερες για να οργανω-θεί το μυαλό και να γεννήσει ιδέες. Τέτοιες εποχές οι άνθρωποι ωριμάζουν, μαθαίνουν να σέβονται όσα ως χθες νόμιζαν ότι τα είχαν χάρισμα ή όσα θεωρούσαν του χεριού τους και λίγο παρακατιανά. Τέτοιες εποχές το βλέμμα στρέφεται στον διπλανό όχι για να αναμετρηθεί, αλλά για να συναντηθεί. Τέτοιες εποχές οι συνεργασίες είναι πολύτιμες και φέρνουν καρπούς. Τέτοιες εποχές όσοι έχουν το σπόρο της δημιουργίας βρίσκουν το πιο γόνιμο έδαφος να σπείρουν.

Ακούω συνέχεια την αγωνία για το «και-νούργιο» που όλοι περιμένουν να αναδυθεί, στην πολιτική, την τέχνη, παντού, αφού το παλιό έχει διαψευστεί και καταρρέει. Δεν θα φυτρώσει ξαφ-νικά. Η ζωή χρειάζεται χρόνο. Το μεσοδιάστημα από τη μια εποχή στην άλλη μπορεί να κρατήσει πολύ, αλλά εκεί ακριβώς είναι που ριζώνει το καινούργιο. Για να αναδυθεί λίγο αργότερα. Δεν κατεβαίνει από τον Αρη. Χρειάζεται «γέφυρες» με το παρελθόν, ανθρώπους με όραμα και πείσμα να μην αφεθούν στους καιρούς, στην ηδονή τού να είναι μονίμως θύματα, αλλά να δημιουργήσουν. Οχι απαραιτήτως με ολοκαίνουργια υλικά. Συνδυ-άζοντας, όμως, τα παλιά με ολοκαίνουργια ορμή και φαντασία. Είναι αυτοί που θα δημιουργήσουν τις σταθερές ενώσεις του μέλλοντος. Παρακολου-θούσα την παράσταση «Για σένα» με την Ηρώ Σαΐα και τον Γιάννη Παλαμίδα στη σκηνή του Ιδρύμα-τος «Κακογιάννη», τις έξοχες ερμηνείες στα παλιά αγαπημένα τραγούδια και έβλεπα τον καινούργιο κόσμο των αυθεντικών αξιών, που επιμένουν, που πεισμώνουν να είναι εκεί.

Δευτέρα μεσημέρι στην Εμ. Μπενάκη και ο

Doug Aldrich, κιθαρί-στας και συνθέτης των

Whitesnake, σεμνός και σοβαρός (!) δοκιμάζει

κιθάρες, υπογράφει αυτόγραφα και φωτογρα-

φίες για τους Eλληνες θαυμαστές του σε γνωστό κατάστημα μουσικών ορ-γάνων. Rock my world...

Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια με το αγαπημένο φοιτητικό free press «Καλειδοσκό-πιο». Τα γενέθλια έγιναν στον Ιανό και παρόντες ήταν δημοσιογράφοι, γραφίστες,

φοιτητές, μουσικοί, άνθρωποι του πνεύματος που είχαν κάτι σημαντικό και εποικο-δομητικό να πουν για την πορεία του Τύπου και της χώρας. Να τα χιλιάσετε...

Τα φώτα αυτής της πόλης χαμηλώνουν επικίνδυ-να. Τα φώτα της πόλης που τροφοδοτούνται από το ρεύμα του πολιτισμού. Ο τελευταίος είναι εν τέλει και η μόνη διαθέσιμη αλλά και επαρκής δύ-ναμη ανανεώσιμης ενέργειας, μιας δύναμης που μπορεί να λειτουργήσει και ως αντίδοτο στη γενι-κευμένη κατάθλιψη των ημερών.

Την τελευταία περίοδο διαβάζω και εγώ, όπως και οι περισσότεροι Αθηναίοι, για την αβέβαιη τύχη των εκδηλώσεων του Ελληνικού Φεστιβάλ -Ηρώδειο, Πειραιώς 260 κά. Δεν ξέρω αν όλα αυτά απηχούν και σε ποιο βαθμό τις πραγματικές επιλογές των κυβερνητικών στελεχών, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι λογικό ότι η επόμενη μέρα από την εφαρμογή του Μνημονίου Νο2 θα επιφέ-ρει καταλυτικές ανακατατάξεις σε όλο το πλέγμα του κρατικοδίαιτου κομματιού της καλλιτεχνικής δημιουργίας και πολιτιστικής δραστηριότητας.

Μια απολύ-τως λογική εξέλι-ξη από τη στιγμή που η παραδοχή ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» έχει σκεπάσει κάθε υπόνοια ή και υποψία οποιασ-δήποτε μορφής «φαντασιακής» θεώρησης των πραγμάτων. Με βάση αυτή την αποδοχή της πραγ-ματικότητας, τα υποκριτικά κλαψουρίσματα αλλά και τα αθώα ρομαντικά δάκρυα δεν χωρούν… Αυτό που χρειάζεται είναι το άνοιγμα μιας ειλικρινών προθέ-σεων δημόσιας διαβούλευσης ειλικρινών προθέσε-ων για ένα ριζικό επανασχεδιασμό όλου του μοντέ-λου και, το κυριότερο, πολιτικές αποφάσεις.

Οι τελευταίες δεν μπορούν παρά να ενθαρρύ-νουν τις συνεργασίες και τις συμπράξεις των φο-ρέων της πόλης ανεξαρτήτως του ιδιοκτησιακού καθεστώτος τους. Κανείς δεν περισσεύει. Δημό-σιοι οργανισμοί, ιδιωτικοί πρωτοβουλία, συλλο-γικότητες καλλιτεχνών, υποδομές πολιτισμού, μη κερδοσκοπικά κοινωφελή ιδρύματα κά χρειάζε-ται να προσεγγίσουν την επόμενη μέρα με ευθύνη και με αισιοδοξία, αφήνοντας πίσω τους οριστικά το κρατικοδίαιτο πρότυπο!

Ο Πολωνός σχεδιαστής Wozniak και ο Ισπανός ντράμερ Ramon Lopez

«συνθέτουν» μια μουσική παράσταση με θέμα την

Αφρική όπως τη βλέ-πουν εκείνοι μέσα από τις τέχνες τους. Επτά ιστορί-ες σκηνοθετημένες από την Marjorie Guigue σε

ρυθμούς και «τόνους» της Μαύρης Ηπείρου ζωντα-

νεύουν στη Στέγη Γραμμά-των και Τεχνών του Ιδρύ-

ματος Ωνάση. Εξωτικό!

Λέγονται Τρίο ΙΑΜΑ, αλλά θα μπορού-σαν να το κάνουν και ΑΙΜΑ. Το όνομά τους βγαίνει από τα αρχικά των μελών του. Ο Ιωάννης, ο Αντώνης και η Μα-ρία Ανισέγκου είναι τρία αδέρφια από τη Θεσσαλονίκη που παίζουν μαζί μουσική και κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα. Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή της Στέ-γης Γραμμάτων και Τεχνών στις 1 και 2 Μαρτίου, αναζήτησα τον μεγαλύτερο της οικογένειας στο Βερολίνο όπου κατοικεί τα τελευταία χρόνια. Η τηλεφωνική μας συνομιλία ξεκίνησε από το τρίο και κα-τέληξε πολύ γρήγορα στον τρόπο με τον οποίο η σύγχρονη μουσική μπορεί να επιβιώσει σήμερα.

Η πρώτη μου απορία ήταν τι όρ-γανα παίζει ο καθένας. «Εγώ πιάνο, ο Αντώνης φλάουτο και η Μαρία τσέλο», μου απαντάει ο Γιάννης και προλαβαί-νει την επόμενη ερώτησή μου. «Και οι τρεις παίζαμε μουσική από χόμπι. Μετά το σχολείο αποφασίσαμε να ασχοληθού-με πιο σοβαρά με αυτό και αργότερα να παίξουμε και οι τρεις μαζί. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν ελάχιστα έργα -με-τρημένα στα δάχτυλα- για τα τρία αυτά όργανα, οπότε έπρεπε να στραφούμε στη σύγχρονη μουσική, στην οποία υπάρ-χουν όλοι οι συνδυασμοί οργάνων».

Στις παραστάσεις στη Στέγη θα παρουσιάσουν συνθέσεις του Γερμα-

νο-ισλανδού Steingrimur Rohloff, του Αργεντινού Carlos Stella, της Kaija Saariaho, καθώς και τις ελληνικές συν-θέσεις “In the Vestige of the Present” («Στα ίχνη του παρόντος») του Δημή-τρη Παπαγεωργίου, “Helix” του Αντώ-νη Ανισέγκου και “Vox Oblique” του Δημήτρη Οικονόμου.

Ολες οι παραπάνω συνθέσεις είναι έργα που γράφτηκαν αποκλειστικά για το τρίο. «Δώσαμε παραγγελία σε διάφορους συνθέτες για να γράψουν μουσική μόνο για εμάς. Τους επιλέξαμε με βάση το εν-διαφέρον που βρίσκουμε στη μουσική τους». Οσον αφορά τις δικές τους συν-θέσεις, ο Γιάννης είναι αρκετά επιφυλα-κτικός. «Από τους τρεις μας, εγώ μόνο γράφω. Εχουμε, όμως, αυτοσχεδιάσει αρκετές φορές μαζί και σε πρόβα και στη σκηνή και το αποτέλεσμα παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον. Προσπαθώ να τους πείσω να το ηχογραφήσουμε, αλλά δεν το έχω ακόμα καταφέρει».

Τα τρία αδέρφια είναι πολύ δεμέ-να μεταξύ τους, την ώρα της εκτέλεσης όμως τα πράγματα αλλάζουν. «Πριν και μετά ξεχνάμε τελείως ότι είμαστε μουσι-κοί και την ώρα που παίζουμε ξεχνάμε τελείως ότι είμαστε αδέρφια», σχολιάζει ο Γιάννης γελώντας και συμπληρώνει αστειευόμενος: «Αλλωστε όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο καλύτερος».

Αναρωτιέμαι πόσο εύκολα δέχε-ται τη σύγχρονη μουσική το ελληνικό κοινό. «Ακριβώς όπως και το κοινό των άλλων χωρών», απαντάει αμέσως ο Γιάννης. «Από το 1991 ζω στο εξω-τερικό. Και εγώ στην αρχή πίστευα ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στη συμπερι-φορά του κοινού, αλλά έκανα λάθος. Στην Ελλάδα, όπως και στις υπόλοιπες χώρες, το κοινό είναι τρομερά συγκε-ντρωμένο και παρακολουθεί με προ-σοχή. Βέβαια, οι κοινωνίες είναι κοι-νές σε όλο το δυτικό κόσμο, μια και σε όλες τις χώρες υπάρχουν τα ίδια δεδομένα». Θα μπορούσε δηλαδή αυτή η μουσική να είναι ανταγωνιστική σε μια ελεύθερη αγορά; «Σε καμία περί-πτωση. Στηρίζεται στην επιχορήγηση και στην τεχνητή υποστήριξη. Οικο-νομική και οργανωτική. Σε κάθε χώρα βλέπει κανείς την ίδια εικόνα, επίθεση από την εμπορική μουσική. Στην Ελ-λάδα μπορεί να έχουμε άλλου είδους εμπορική μουσική από ό,τι στη Γερ-μανία που επικρατούν τα αμερικανικά ακούσματα, αλλά η ουσία είναι ίδια». Με τον Γιάννη θα μπορούσα να μιλάω για μουσική με τις ώρες. Καθαρές από-ψεις, συγκεκριμένη αντίληψη, όπως ακριβώς και η μουσική τους. Σύγχρο-νη και γοητευτική. Μη χάσετε την ευ-καιρία να την απολαύσετε.

Ο Γιάννης, ο Αντώνης και η

Μαρία Ανισέγκου έρχονται στη Στέ-γη Γραμμάτων και

Τεχνών και απο-δεικνύουν πόσο

ενδιαφέρουσα είναι η σύγχρο-

νη μουσική στην Αθήνα του 2012.

της Ειρήνης Σουργιαδάκη

38

Τα Βρετανικά Βραβεία Μουσικής (Brit Awards) πραγματοποιήθηκαν το βράδυ της περασμένης Τρίτης στο O2 Arena του Λον-δίνου και οι Βρετανοί μάλλον ήθελαν να δώσουν ένα μήνυμα για το τι μας περιμένει στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το «μεσαίο υψωμένο δάκτυλο» της Adele προς τους διοργανωτές της εκδή-λωσης ως αντίδραση στο γεγονός ότι ο παρουσιαστής διέκοψε τον ευχαριστήριο λόγο της για να παρουσιάσει τους Blur ήταν αυτό που μονοπώλησε το ενδιαφέ-ρον μετά την εκδήλωση, με το κοινό μέσω Twitter και Facebook να παίρνει το μέ-ρος της Adele. Η τραγουδίστρια, πάντως, έφυγε με δύο βραβεία, Καλύτερου Τρα-γουδιού για το “Rolling in the deep” και Αλμπουμ της Χρονιάς για το “21”.

Οι Blur ήταν επίσης πρωταγωνι-στές στη βραδιά με την επανένωσή τους στη σκηνή των Brits για να παραλάβουν

το τιμητικό βραβείο για την προσφορά τους στη μουσική. Ο Ντέιμον Αλμπαρν με αλήτικο και ροκ τρόπο ερμήνευσε τα “Girls and Boys” και “Song 2”. O στίχος “Down to Greece on holidays”, αλλά και ένας τεράστιος γύρος σουβλάκι που στρι-φογύριζε στο background με το όνομα του γκρουπ γραμμένο επάνω έδωσαν ελληνι-κό χρώμα στην εμφάνισή τους και ίσως να ήταν πολιτικό μήνυμα. Λες οι Βρετανοί να είναι φίλοι μας;

Κατά τα άλλα, ο νέος ταλαντούχος Ed Sheeran έφυγε με δύο βραβεία (Καλύτε-ρου Βρετανού και Πρωτοεμφανιζόμενου), ενώ οι Coldplay ανακηρύχθηκαν το κα-λύτερο γκρουπ. Πέρα από τους βέρους Βρετανούς, βραβεύτηκαν και οι διεθνείς Λάνα ντελ Ρέι, Foo Fighters, Rihanna, Bruno Mars και το βραβείο των κριτικών για τα νέα ταλέντα πήγε στην Εμιλι Σάντε.

Aντε και στους Ολυμπιακούς!

Τα χρόνια περνάνε και οι περισσότεροι δυστυχώς ξεχνάμε. Ξεχνάμε πράγ-ματα απλά, που λίγα χρόνια πριν γέμιζαν την καθημερινότητά μας με όμορ-φα συναισθήματα. Πράγματα απλά που μας διασκέδαζαν και απαιτούσαν όχι φουσκωμένες από χρήματα τσέπες, αλλά μονάχα τη συντροφιά μερικών φί-λων. Ανάμεσα στις συνήθειες που έμειναν λανθασμένα πίσω είναι και οι βόλτες με φίλους καβάλα σε ποδήλατα.

Πριν από μερικές εβδομάδες λοιπόν, είπαμε και εμείς να περάσουμε ένα βήμα μπροστά (ή, για την ακρίβεια, να επιστρέψουμε μερικά χρόνια πίσω στο ανέμελο παρελθόν) και από παρέα να γίνουμε μια... ποδηλατοπαρέα! Το κουβεντιάσαμε ελάχιστα, ορίσαμε σημείο συνάντησης και όλα ήταν έτοιμα.

Πλατεία Ελευθερίας, ώρα 10 μμ. Μετρώντας δέκα παρουσίες, η ποδη-λατάδα μας ξεκινά. Προορισμός, το λιμάνι του Πειραιά. Η αλήθεια είναι πως αρχικά η διαδρομή Κορυδαλλός-Πειραιάς «δεν κάθισε καλά» στους περισσό-τερους. Κίνηση, θόρυβος, δύσκολοι δρόμοι... Κι όμως, επάνω στο ποδήλατο όλα είναι διαφορετικά. Ξεχνιέσαι και αφήνεσαι στη βραδινή ηρεμία της πό-λης. Οι συνήθεις κόρνες εκνευρισμού δίνουν τη θέση τους στις κόρνες της επιδοκιμασίας από διερχόμενους οδηγούς. Τα χαμόγελα των πεζών που συ-ναντάμε στη διαδρομή μάς υπενθυμίζουν πως οι άνθρωποι δεν γεννιούνται σκυθρωποί. Πειράγματα για τους αργούς της ποδηλατοπαρέας και εν τέλει γυμναστική σε δύο τροχούς.

Φτάνουμε στο λιμάνι και εξερευνούμε μία προς μία τις προβλήτες. Μέ-νουμε εντυπωσιασμένοι! Το ίδιο τοπίο που λίγες ώρες πριν απεχθανόσουν, μέσα στη νύχτα αποκτά ένα ρομαντισμό που κρύβεται καλά κατά τις ώρες αιχμής. Λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής (και αφού τιμήσαμε

δεόντως τα πειραϊκά κεμπαπτσίδικα), ανανεώνουμε το ραντεβού για τη μεθε-πόμενη. Στο ίδιο σημείο, ίδια ώρα.

Ετσι και έγινε! Αυτή τη φορά προορισμός ήταν η Ακρόπολη, με σαφώς περισσότερες παρουσίες. Ολοι μαζί ανηφορίζουμε την Ιερά Οδό, μπαίνουμε στο Γκάζι και ανεβαίνουμε το πλακόστρωτο για το Θησείο. Και έπειτα, ο γύρος της Ακρόπολης. Χαλαρές πεταλιές επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και φωτο-γραφίες με θέα τον Παρθενώνα. Πέρασμα από τα πλακόστρωτα στενάκια της Πλάκας και κατηφόρισμα πίσω προς την Ιερά Οδό.

Η όλη διαδρομή αντάμειψε την επιλογή μας να μη μείνουμε σπίτι κολλη-μένοι στον υπολογιστή ή να μη βγούμε για ένα ακόμα ποτό. Μέσα σε δύο ώρες είχαμε διανύσει 18 χιλιόμετρα, αλλά τα πρόσωπα όλων -ακόμη και αυτών που έπρεπε να σηκωθούν έξι ώρες μετά για να πάνε στη δουλειά- είχαν δώσει... χυλόπιτα στην κούραση. Η άνοιξη πλησιάζει και η όρεξη για αντίστοιχες βόλτες όλο και μεγαλώνει. Οπως, άλλωστε, και η ποδηλατοπαρέα μας...

40 21agiannopoulos@metropolisnews.gr

Οταν αγοράζεις ένα από τα πιο ντιζαϊνάτα και ακριβά laptop της αγοράς, δεν καταδέ-χεσαι τίποτα λιγότερο για τη θήκη που θα το μεταφέρει. Για αυτό η εταιρεία Silva δημιούρ-γησε τσάντες μεταφο-ράς από μπαμπού και δέρμα, ικανές να σταθούν με αξιώσεις δίπλα στο αγαπημένο MacBook σου. Διατίθενται σε δύο διαφορετικά μεγέθη που χωρούν τα μοντέλα των 13 και 15 ιντσών, ενώ σύμφωνα με τους ανθρώπους της επιχείρησης ετοιμάζεται και μια έκδοση για τις 17 ίντσες. Υπόσχονται να προστατεύσουν αποτελεσματικά τον υπολογιστή σου σε τυχόν πτώση και συνοδεύονται από εγγύηση ενός έτους. Ετοιμάσου, πάντως, να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη, καθώς με αποστολή απλού ταχυδρομείου θα σου κοστίσει 163 ευρώ, ενώ αν προσθέσεις κούριερ για επιπλέον ασφάλεια η τιμή φτάνει στα 240 ευρώ.

www.silvaltd.com

Ξυπνάς πέντε η ώρα το πρωί και σου έρχεται η διάθεση να τραγουδήσεις, βρε αδερφέ. Τι θα κάνεις; Θα καταπιεστείς και θα πέσεις πάλι για ύπνο; Οχι φυσικά, η ζωή είναι μικρή και πρέπει να τη γλεντάς με κάθε ευκαιρία. Επειδή όμως όσοι μένουν μαζί σου ενδέχεται να έχουν ένα μικρό πρόβλημα με τη φωνούλα σου, οι καλοί Γιαπωνέζοι σε σκέφτονται και έφτιαξαν το iPhone iPad Noiseless USB Karaoke Mic. Πρόκειται για μια συσκευή εξαιρετικής χρησι-μότητας που σου επιτρέπει να τραγουδάς μέσα στο ειδικό στόμιο και να μην ακούει κανένας άλλος τα τραγούδια σου εκτός από εσένα. Συν-δέεται με iPhone, iPod Τouch και iPad και μπο-ρείς να το κάνεις δικό σου με μόλις 86 ευρώ.

www.japantrendshop.com

Ξέρεις πόσο χρήσιμο είναι να κουβαλάς πάντα μαζί σου ένα πληκτρολόγιο, ένα ποντίκι και ένα ζευγάρι ηχεία; Γιατί λοιπόν να μην τα ενσωματώσεις στο τζιν σου; Τη φοβερή αυτή ιδέα είχαν οι πρωτοπόροι σχεδια-στές Erik de Nijs και Tim Smit, οι οποίοι φιλοδοξούν να αλλά-ξουν τον τρόπο με τον οποίο ντύνεσαι και δικτυώνεσαι. Αποκαλούν το πα-ντελόνι “The Beauty And The Geek” και αναζητούν εταιρεία που θα πιστέψει στο τρομερά ρεαλιστικό project τους και θα το χρηματοδοτήσει. Εάν το κατα-φέρουν, θα το βγάλουν σε μαζική παραγωγή με τιμή 300 ευρώ. Και μετά όλα στα... πλήκτρα τους.

www.nieuweheren.com

Ενα από τα μεγαλύτερα προβλή-ματα που αντιμετωπίζει ο μέσος Αθηναίος πολίτης είναι το πού θα παρκάρει την Aston Martin του. Ολοι ξέρουν πως τα απλά υπόγεια γκαράζ δεν είναι στιλά-τα, ενώ αν αφήσεις το αυτοκί-νητο στον κήπο υπάρχει πιθα-νότητα να βρέξει χώμα και να λερωθεί. Επειδή ωστόσο λύσεις υπάρχουν για όλα τα ζητήματα, η Cardok είναι εδώ για να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση. Οπως μπορείς να δεις και στη φωτογραφία, ένα ειδικό ασανσέρ φυλάει το αμάξι σου κάτω από τη γη και, όταν το χρειαστείς, το ανε-βάζει σαν να είσαι ο νέος Batman. Δι-ατίθεται σε δύο εκδόσεις που αντέχουν ένα ή δύο αυτοκίνητα και τιμολογούνται στα 46.000 και 55.000 ευρώ αντίστοι-χα. Οσο για το συνεργείο, έρχεται απευ-θείας από τη Βρετανία για να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια.

www.cardok.co.uk

Η απόλυτη φαντασίωση κάθε ποδηλάτη που ανεβαίνει στο βουνό και ορμάει στα χώματα στο εξής θα λέγεται Delta 7 Arantix Mountain Bike. Κατασκευασμένο από ανθρακονήματα και Kevlar, ζυγίζει μόλις 1,24

κιλά και ταυτόχρονα είναι αφάνταστα ανθεκτικό. Ο σκελετός του μοιάζει με ιστό αράχνης, δεν έχει πίσω ανάρτηση και κατασκευάζεται στο χέρι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην παραγωγή θα βγουν μόνο 200 κομμάτια, από τα οποία μπορείς να παραγγείλεις μόνο το σκελετό ή να επιλέξεις συνοδεία εξαρτημάτων SRAM και Shimano. Με τέτοιο ντιζάιν και χαρακτηριστικά, βέβαια, είναι λογικό που η τιμή δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα, αλλά όσο και να το καθυστερούν κάτω από τα πέντε ψηφία δύσκολα θα πέσουν...

www.delta7bikes.com

en.com

Η

41

Πριν από 20 περίπου χρόνια, όταν ήθελες να αγοράσεις μια τηλεόραση, το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να μετρήσεις την επιφάνεια του σύνθετού σου, να πας σε ένα κατάστημα ηλε-κτρικών ειδών και να την παραγγείλεις. Σήμε-ρα, ωστόσο, τα πράγματα έχουν διαφοροποι-ηθεί αρκετά, με την επιλογή της κατάλληλης τηλεόρασης να έχει μετατραπεί σε διαδικασία που απαιτεί αναζήτηση και... γνώσεις.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το αφιέρωμα που φιλοξενεί το περιοδικό “Economist”, θα πρέ-πει πρώτα από όλα να απαντήσεις στο ερώτη-μα “LED, Plasma ή LCD;”. Οι Plasma, με τη δυνατότητα γρήγορης εναλλαγής χρωμάτων και την απόδοση βαθέως μαύρου, επιλέγονται συχνά από φανατικούς των σπορ και λάτρεις των ταινιών. Αυτό συμβαίνει επειδή, πέρα από την απουσία θολούρας και judder («τρέμου-λο» στην εικόνα) κατά την απεικόνιση αντικει-μένων που αλλάζουν θέση με υψηλή ταχύτη-τα, δεν εμφανίζουν το λεγόμενο «ξεπλυμένο» γκρίζο. Επιπλέον, διαθέτουν ευρύτερες γωνίες θέασης σε σύγκριση με τις LCD, κάτι που συ-νεπάγεται πως η εικόνα δεν αλλάζει χρώματα ανάλογα με το πού κάθεσαι στο δωμάτιο, έτσι έχεις τη δυνατότητα να προσκαλείς περισσότε-

LED, Plasma ή LCD; Βάλαμε στη ζυγαριά τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της καθεμίας, ώστε να επι-λέξεις αυτή που ταιριάζει καλύτερα στις ανάγκες σου.

ρο κόσμο για... προβολές. Ωστόσο, οι τηλεορά-σεις αυτές πέφτουν συχνά σε δυσμένεια επειδή είναι ογκωδέστερες από τους ανταγωνιστές τους και καταναλώνουν αρκετή ενέργεια.

Οι LCD από την πλευρά τους εμφανίζουν ορι-σμένα μειονεκτήματα στην απεικόνιση της κίνη-σης. Για το σκοπό αυτό οι κατασκευαστές ανέπτυ-ξαν ένα ειδικό κύκλωμα, το οποίο αντισταθμίζει τις «δύσκολες» σκηνές και τις προβάλλει καλύ-τερα. Το αποτέλεσμα όμως είναι πολλές φορές η κίνηση να μοιάζει αφύσικα εξομαλυμένη και η απεικόνιση των σπορ να γίνεται εκνευριστική.

Από την άλλη, υπάρχουν και οι τηλεορά-σεις LED, που στην ουσία είναι συσκευές LCD, αλλά χρησιμοποιούν LED για οπίσθιο φωτισμό

αντί λυχνιών φθορισμού. Τα LED μπορεί να βρίσκονται είτε στις άκρες της οθόνης είτε να εκτείνονται σε όλη την επιφάνειά της. Οσες τηλεοράσεις όμως χρησιμοποιούν την πρώτη μέθοδο αντιμετωπίζουν προβλήματα ανομοι-ογένειας στη φωτεινότητα και περιορισμένων γωνιών θέασης. Οσες πάλι χρησιμοποιούν τη δεύτερη μέθοδο δεν συναντούν πρόβλημα ανομοιογένειας και ταυτόχρονα η συγκεκρι-μένη μορφή διάταξης των LED τούς επιτρέ-πει να σκουραίνουν σε μέρη όπου η σκηνή πρέπει να είναι σκοτεινή εμφανίζοντας μαύρο σχεδόν τόσο βαθύ όσο οι Plasma. Μόνο τα κορυφαία μοντέλα της Sharp και της Sony δι-αθέτουν, όμως, αυτό το χαρακτηριστικό.

Πού θα πρέπει, λοιπόν, να καταλήξεις; Η τιμή μιας τηλεόρασης Plasma ανέρχεται στα δύο τρίτα της τιμής μιας LCD με αντίστοιχα χα-ρακτηριστικά, η οποία με τη σειρά της είναι μέχρι και κατά ένα τρίτο φθηνότερη από μια LED. Χρειάζεται κατά συνέπεια να αποφασί-σεις πρώτα από όλα πόσο βαθιά είσαι διατε-θειμένος να βάλεις το χέρι στην τσέπη και αν θέλεις να βλέπεις ταινίες, αγώνες ή τηλεοπτικό πρόγραμμα. Από εκεί και πέρα όλα είναι εύκο-λα. Αντε, και καλή απόλαυση!

info-

Προτού ετοιμάσετε τα θαλασσινά και το χαλβά, πριν κατεβάσετε το χαρταετό από το πατάρι για να τον έχετε «ετοιμοπόλεμο» την Καθαρά Δευτέρα, μην ξεχάσετε ότι τα «αεροπλανικά» αρχίζουν από σήμερα!

Ο λόγος, ασφαλώς, για το τριήμερο All-Star Game του NBA, το οποίο φέτος φιλοξενείται στο Ορλάντο. Η αυλαία ανοί-γει σήμερα, με την ομάδα Shaq να «κοντα-ροχτυπιέται» με την ομάδα Chuck. Και αν σκεφτήκατε μεμιάς “Norris”, πάει να πει ότι όλα αυτά τα ανέκδοτα που έχουν κυ-κλοφορήσει άρχισαν να σας προκαλούν πρόβλημα. Οι Σακίλ Ο’Νιλ και Τσάρλς Μπάρκλεϊ επέλεξαν την αφρόκρεμα ανά-μεσα στους rookies και τους sophomores (πρωτοετείς και δευτεροετείς, για τους μη εξοικειωμένους) της αμερικανικής λίγκας,

για να προσφέ-ρουν ένα χορτα-στικό ορεκτικό στους λάτρεις του μπάσκετ. Το Σάββατο ξε-χωρίζουν ο δι-αγωνισμός τρι-πόντων και ο αντίστοιχος των καρφωμάτων, ο οποίος επι-σκιάζεται από την απουσία του μετρ Μπλέ-ικ Γκρίφιν, που α π ο φ ά σ ι σ ε φέτος να δώ-σει περισσό-τερη έμφαση στις συλλογικές αναμετρήσεις

(παίζει και την Παρασκευή και την Κυ-ριακή). Και φυσικά, το κυρίως πιάτο σερ-βίρεται την Κυριακή, με την Ανατολή να προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς για την πε-ρυσινή ήττα της από τη Δύση (με το... τα-πεινό σκορ 148-143). Και επειδή υπάρχει Θεία Δίκη, ο Ρατζόν Ρόντο θα φορέσει τε-λικά τη φανέλα της Ανατολής, παρότι είχε αρχικά αποκλειστεί. Ας όψεται ο τραυματι-σμός του Τζο Τζόνσον.

Και εάν αναρωτιέστε τι απέγινε το δικό μας All-Star, η απάντηση είναι: «Ποιο All-Star;» Η ελάχιστη εμπορική απήχηση που έχει το μπάσκετ στη χώρα μας (παρά τις τεράστιες επιτυχίες που μας έχει προσφέ-ρει, εμείς παραμένουμε «κολλημένοι με την μπάλα») σε συνδυασμό με τη δύσκολη οι-κονομική συγκυρία οδήγησε στο... ράφι το ελληνικό event. Του χρόνου και βλέπουμε.

Η Βασιλεία διαθέτει φέτος ένα πολύ καλό σύνολο και το απέδειξε για ακόμα μία φορά. Αφού λοιπόν... έστειλε στο Europa League τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το βράδυ της

Τετάρτης κέρδισε με 1-0 την Μπάγερν Μονάχου. Λεπτομέρεια: Η Βασιλεία διαγράφει την τρομερή αυτή πορεία, αφότου έδωσε τον Κοστάντζο. Τυχαίο;

Σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει. Εξαίρεση αποτελεί η φετινή Ιντερ που... μονίμως κατεβαίνει. Μετά τις απογοητευτικές εμφανίσεις στο πρωτάθλημα και τη σαββατιάτικη εντός έδρας ήττα από την Μπολόνια με 0-3, έχασε με 1-0 και από τη Μαρσέιγ, που μόνο σοβαρή ομάδα δεν θυμίζει...

Παρακολουθώντας τους αγώνες του Champions League αυτή και την προηγούμενη εβδομάδα μπορούσες να διακρίνεις ξεκάθαρα ένα πράγμα: οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί σύλλογοι αυτή την περίοδο δεν είναι στα καλά τους. Ελλιπές πρέσινγκ, κακή τακτική και ελάχιστη φαντασία ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά στις περισσότερες ομάδες. Μοναδική εξαίρεση η ενθουσιώδης Νάπολι και τα δύο μεγαθήρια, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης. Και αν οι «Παρτενοπέι» δύσκολα θα φτάσουν μέχρι το τέλος της διαδρομής, εξίσου δύσκολα το φετινό τρόπαιο δεν θα καταλήξει σε ισπανικά χέρια. Ο μοναδικός σύλλογος που έχει το απαραίτητο βάρος της φανέλας για να τις κοντράρει είναι η Μίλαν. Από μόνο του όμως αυτό δεν φτάνει...

Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στο κριτήριο των μαζών. Στις περισσότερες περιπτώ-σεις αδυνατεί να διακρίνει την αλήθεια, έστω και αν αυτή τον κοιτάει κατάματα από απόσταση τριών εκατοστών. Μερικές φο-ρές, ωστόσο, ακόμη και ο πιο αδέξιος των εξερευνητών καταφέρνει να ανακαλύψει τους θησαυρούς του Σολομώντα.

Βλέπε το στόρι με τον Ερνέστο Βαλ-βέρδε στον Ολυμπιακό. Μάλιστα, οι Γάβροι τον έχουν στην καρδιά τους τον Νίκο Αλέφαντο. OΚ, τους είχε συγκινή-σει αφάνταστα ο Τάκης Λεμονής και του απένειμαν τον τίτλο του “Sir”. O Βαλβέρ-δε όμως έχει κερδί-σει το σεβασμό τους. Την αποδοχή τους, ως προπονητής που, μπορεί να μη διαθέτει πνεύμα λιμανίσιο, του περισσεύουν όμως η σωφροσύνη και η γνώση. Εξού και δια-πρέπει στας Ευρώπας. Πράγμα το οποίον υποτίθεται ότι διόλου δεν ενδιέφερε τους φι-λάθλους του Ολυμπια-κού, πρώτον διότι είχαν ψύχωση με το πρωτάθλημα, δεύτερον διότι οι επιτυχίες στο εξωτερικό είναι για τους φλώρους τους Βάζελους, τρίτον διότι στον Πειραιά θέλουν να κερδάνε το Λεβαδειακό αντί για την Αρσεναλ κλπ. κλπ.

Αυγά Τουρκίας, λέω εγώ! Η συντρι-πτική πλειονότητα των Γάβρων έχει χορ-τάσει από ψόφια πρωταθλήματα στ’ αλώ-νια. Θέλει πλέον μεγάλες εμφανίσεις στα σαλόνια και ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι ο άνθρωπος που θα τις προσφέρει. Γι’ αυτό τον τραγουδάνε αντί να τον ψέλνουνε. Και ας μην είναι παλικάρι όπως ο Αλέφαντος.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το να παί-ζει η ομάδα σου ένα σημαντικό αγώνα λίγες μόνο ώρες αφότου «κλείνει» η ύλη της εφημερίδας. Τι να γράψεις όταν ξέρεις πως τη στιγμή που θα δι-ανέμεται το φύλλο άπαντες θα γνωρίζουν το απο-τέλεσμα του ματς και ίσως τα όσα αναφέρεις να φαντάζουν αστεία; Για παράδειγμα, θέλω τώρα να ξεκινήσω τα... προεόρτια και να αρχίσω να γρά-φω για τελικούς Europa League και όλα αυτά τα προκλητικά που συνηθίζω. Ελα όμως που, άμα σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και μας κάνει καμιά κηδεία η Ρουμπίν, θα πρέπει να ψάξω να βρω κρυψώνα την άλλη Παρασκευή; Αφήστε που θα δώσω την ευκαιρία στους «αλλόθρησκους» του γραφείου να μου βγάλουν κανένα αφισάκι με τη σελίδα του άρθρου για να με πικάρουν. Οπως και να έχει, ελπίζω τώρα που διαβάζετε αυτές τις σκέ-ψεις να βρισκόμαστε ήδη στους «16». Εχω τυφλή εμπιστοσύνη, άλλωστε, σε κόσμο, προπονητή και παίκτες (Μαρκάνο, εσένα δεν σε πιάνει).

Με αυτά και με αυτά, πάντως, φτάσαμε στην άνοιξη και η παρουσία του συλλόγου μέχρι στιγ-μής κρίνεται το λιγότερο ως αξιοπρεπέστατη. Οχι

μόνο έχει καταφέρει να σταθεί περήφανα στην Ευ-ρώπη, αλλά απέχει και μια ανάσα από ένα ακόμη νταμπλ, με την κατάσταση να βρίσκεται στα χέρια του. Την ίδια στιγμή, βλέπεις τους Πράσινους και τους Κίτρινους να φλερτάρουν με την οικονομική αποσάθρωση. Η μόνη επαφή που έχουν με τα της Ευρώπης είναι κάτι σούρτα-φέρτα των «διοικού-ντων» τους στα γραφεία της ευρωπαϊκής ομοσπον-δίας για να αποφύγουν τιμωρίες και αποκλει-σμούς. Είναι και αυτό, πάντως, μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Τους κατα-λαβαίνω και τους στέλνω τη συμπάθειά μου.

Πέρα από το χαβαλέ τώρα, η όλη κατάστα-ση με τη διοικητική ανυπαρξία στους δύο βασι-κούς ανταγωνιστές, θέλοντας και μη χαμηλώνει τον πήχη και της δικής μας ομάδας. Με Ντέμη-δες, με σεΐχηδες ή με ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή τους, ελπίζω σύντομα να τη βρουν την άκρη και να ορθοποδήσουν. Αλλωστε, από το «η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή» και το «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος», η επιλογή είναι αυτονόητη.

Aπό το «η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή» και το «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος», η επιλογή είναι αυτονόητη.

Βγες έξω στο δρόμο και λάμψε, Κριέ, γίνε μια όαση καλού γούστου και γκλάμουρνεσμαϊ-γκοντ, κάνε τον κόσμο γύρω σου να φαίνεται μουντός μπροστά στα δικά σου χρώματα. Κάνε τη δική σου κατάθεση μόδας, το έχεις πολύ φυσικά αυτό τον καιρό. Γίνε γκουρού της μό-δας, ενώ ο κόσμος χάνεται.

Οι επιδιώξεις σου είναι πολύ κοντά στο να γίνουν πραγματικότητα, Ταύρε, το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη ακόμα υπομονή. Αρ-κεί να μείνεις σταθερός στη θέση σου, να μην κουνηθείς ούτε εκατοστό, για να είσαι εκεί όταν συμβεί. Θα το δεις, κάποια στιγμή, θα έρθει ο σερβιτόρος στο Κολωνάκι.

Η καριέρα σου παίρνει φωτιά, Δίδυμε, είτε με την καλή είτε με την κακή έννοια. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα ρίξεις ένα μπουρλό-το -λες και χρειαζόταν να το κάνεις μόνος σου- και θα ανοιχτείς στα νερά της αβεβαιότητας. Τα νέα λιμάνια δεν ξέρεις τι θα σου φέρουν, Δίδυμε, μήπως να το ξανασκεφτείς;

Ετοιμάσου για επίθεση από συγγενείς, Καρκίνε. Ολοι θέλουν μια γεύση από Αθήνα και ας είναι στα ξεπέσματά της τελευταία. Κα-λωσόρισέ τους με πλατύ χαμόγελο, ακόμα και αν πρέπει να βάλεις μανταλάκια στα μάγουλα. Σε καλό θα βγει η όλη κατάσταση, θα δεις.

Δεν υπάρχει λόγος πανικού, Λέοντα. Η δουλειά σου είναι αυτή που είναι και δεν σε ορίζει αναγκαστικά ως άνθρωπο. Θα μπορού-σες να γίνεις γιατρός, δικηγόρος, δικηγόρος που θέλει να γίνει γιατρός, αλλά στην πραγμα-τικότητα αυτό που μετράει είναι πόσα υποβρύ-χια αντέχεις σε ένα βράδυ.

Οταν περνάς διασταυρώσεις, Παρθένε, κλείνε τα μάτια, βάζε τίγκα μουσική, βγάλε πο-λεμική ιαχή, άφηνε το τιμόνι και σανίδωνε το γκάζι. Η ζωή ζητάει απεγνωσμένες λύσεις και ήρθε η ώρα να τις βρεις. Και θυμήσου: Ολα αυτά για την οδήγηση είναι μεταφορά, ε;

Κάποιος φίλος σου θα σε ευχαριστήσει μέχρι αηδίας για την καλοσύνη σου την πα-ράλλη βδομάδα, Ζυγέ, γιατί τη βδομάδα που έρχεται θα γίνεις αυτός που θα ήθελε να είναι ο καλός Σαμαρείτης αν ήταν πραγματικά καλός. Και κοίτα να συμμαζευτείς το Σαββατοκύριακο, πόσο αλκοόλ να αντέξει ένας άνθρωπος;

Πάρε μαζί σου σημειωματάριο στα Κού-λουμα, Σκορπιέ, ήρθε η ώρα για μεγάλες εμπνεύσεις. Ετοιμάζεις προσχέδια για την αθηναϊκή βερσιόν της Καπέλα Σιξτίνα, για τόσο μεγάλα κόλπα μιλάμε. Πρόσεχε, βέβαια, μη σου φάνε όλο τα χταποδάκι.

Προσπάθησε να συγκεντρωθείς, Τοξότη, δεν θα είναι εύκολο αυτή τη βδομάδα, θα εί-ναι σαν ένας κάονας να κάθεται στον αριστε-ρό σου ωμό συνεχώς και να σου χαλάει την ισορροπία, σωματική και πνευματική. Τάισέ τον κανένα ψαράκι και συνέχισε τη ζωή σου.

Δεν είναι εύκολο να το καταλάβεις τώρα, Αιγόκερε, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Δεν έχεις όλα τα στοιχεία στην υπόθεση που σε απασχο-λεί, οπότε καλύτερα να σταματήσεις να βγάζεις συμπεράσματα. Τώρα που θα μπλέξεις με μυ-στικές σέχτες όλα θα ξεκαθαρίσουν - ή τουλά-χιστον έτσι νομίζεις.

Μάζεψε τα νεύρα σου, γιατί θα έχεις κακά ξεμπερδέματα, Υδροχόε. Εχεις να μπλέξεις έτσι όπως πας σε καταστάσεις χειρότερες από το «Εξπρές του Μεσονυχτίου» με λίγο από «Εξορκιστή». Γιατί να μην περάσεις απλά ένα ξέφρενο Σαββατοκύριακο;

Κάποιος φίλος σου θα έρθει με σκοπό να σε σκοτώσει την παράλλη βδομάδα, Ιχθύ, γιατί αυτή που μας έρχεται θα γίνεις αυτός που βλέ-πει στον ύπνο του ο Scarface και εύχεται να μη γίνει τόσο κακός. Και κοίτα να πιείς το Σαββα-τοκύριακο, το αλκοόλ ανοίγει την καρδιά.

45

Tους πέντε φετινούς επιτυχό-ντες του πρωτοποριακού προ-γράμματος κοινωνικής συ-νεισφοράς “Vodafone World of Difference” ανακοίνωσε η Vodafone. Αυτοί είναι οι Κωνσταντίνα Λυγίζου, Θανά-σης Βανέζης, Δημήτρης Πα-πανδρέου, Βαγγέλης Τζιρίτης και Μάριος Φουρνάρης και θα έχουν τη δυνατότητα να εργαστούν σε έναν κοινωφελή μη κερδοσκοπικό οργανισμό για έναν ολόκληρο χρόνο, με τον τηλεπικοινωνιακό πάροχο να καλύπτει το μισθό τους. Υπενθυμίζεται ότι το “Vodafone World of Difference” είναι ένα παγκόσμιας εμβέλειας πρόγραμμα που μέχρι σήμερα εφαρμόζεται σε 21 χώρες με μεγάλη επιτυχία, έχοντας δώσει την ευκαιρία σε περισσότερους από 1.500 επιτυχόντες να εργαστούν στον οργανισμό της επιλογής τους.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μελετών που έχει διεξαγάγει το Συμβούλιο Υγιεινής (Hygiene Council) με την υποστήριξη του Dettol, αποδεικνύ-εται ότι σημαντικοί παράγοντες στην εξάλειψη των εποχικών παθήσεων είναι το συστηματικό πλύσιμο των χεριών και η χρήση αντισηπτικού χεριών. Συγκεκριμένα, το συστηματικό πλύσιμο των χεριών για 15 με 60 δευτερόλεπτα είναι απαραίτητο για τη μείωση της συχνότητας εμφά-νισης λοιμώξεων. Ωστόσο, επειδή αυτό δεν είναι πάντοτε εφικτό, θα πρέπει να γίνεται χρήση απολυμαντικού. Σήμερα, τα απολυμαντικά που έχουν βάση το οινόπνευμα έχουν ευρέως υιοθετηθεί, ενώ θεωρούνται πιο αποτελεσματικά αυτά που περιέχουν αλκοόλ σε συγκέντρωση 60 έως 95%. Το Dettol προσφέρει κάθε μέρα 100% σιγουριά ενάντια στα μικρόβια σε κάθε απλή, καθημερινή δραστηριότητα και συμβάλλει στην αποτελεσματική πρόληψη διαφόρων επιδημιών.

Τη δυνατότητα να ενταχθούν στο Μητρώο της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προ-σωπικού Χαρακτήρα και να εξαιρεθούν από τηλεφωνικές κλήσεις που πραγμα-τοποιούνται για διαφημιστικούς σκοπούς έχουν στο εξής οι πελάτες της Cosmote. Σε περίπτωση, λοιπόν, που είσαι συν-δρομητής και επιθυμείς μέρος ή το σύνο-λο των συνδέσεών σου να ενταχθεί στο Μητρώο, μπορείς να υποβάλεις δωρεάν σχετικό αίτημα σε ένα κατάστημα του δι-κτύου Cosmote (καταστήματα Cosmote, Γερμανός, OTE και στο εκτεταμένο εμπο-ρικό δίκτυο αντιπροσώπων), να καλέσεις στο 1250 χωρίς χρέωση ή να απευθυνθείς στην Εξυπηρέτηση Πελατών της εταιρείας (13838). Περισσότερες πληροφορίες για την εγγραφή, τη διαγραφή και την πρόσβαση στο Μητρώο μπορείς να βρεις στη διεύθυνση www.cosmote.gr στην ενότητα «Χρήσιμα».

ν

Τα καλά μου σχόλια για τα Κίτρινα Ποδήλατα και την εμφάνισή τους στην Αρχιτεκτονική πλάι στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Από την αρχή του προγράμματος είχα καταλάβει ότι αυτά τα παιδιά θα μας κάνουν να περάσουμε πολύ καλά. Ωστόσο, τραγούδι με το τραγούδι η εντύπωσή μου επιβεβαιωνόταν. Και με το θρυλικό πια «Θα πάρω φόρα», αλλά και με το αγα-πημένο μου «Ονειρέψου με, μα μη μ’ αγγίζεις» ο κόσμος τραγουδούσε με τα χέρια ψηλά. Και το κοινό δεν είναι ποτέ εύκολο όταν είσαι δεύτερο όνομα σε ένα τέτοιο πρόγραμμα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να κρατάει καλά τα ηνία και τους νεαρούς του φίλους από κάτω να μη συγχωρούν πολλά πολλά. Τα Κίτρινα Ποδήλατα όμως τα έκαναν όλα σωστά. Και πριν προλάβω να δηλώσω τον ενθουσιασμό μου, ξαναβγήκαν και είπαν για άλλη μια φορά το «Θα πάρω φόρα» και, τώρα που είχα μάθει καλύτερα τα λόγια, το τραγουδούσαμε όλοι μαζί. Πού καιρός για σχόλια. Αυτά τα κάναμε μετά τις 4:30 που τελείωσε το πρόγραμμα!

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου τεχνολογικής είδησης. Ενα καρδιακό γιλέκο, έλεγε η είδηση, θα ειδοποιεί εγκαί-ρως τους γιατρούς σε περίπτωση εμφράγματος αυτού που το φοράει. Το πρωτότυπο ρούχο-ιατρικό εργαλείο δοκιμάζεται ήδη σε βρετανικό νοσοκομείο και μέχρι στιγμής έχει δώσει πολύ καλά δείγματα. Ειδοποιεί έως 12 ώρες νωρίτερα από τις υπάρχουσες μεθόδους και αποτελεί βελτιωμένη εκδοχή ενός συστήματος που είχε δοκιμαστεί με επιτυχία σε μεγάλης κλί-μακας δοκιμές το 2010 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάπου εκεί στους 80 αισθητήρες σταμάτησα να διαβάζω, γιατί άρχισα να νιώθω τσιμπήματα στην καρδιά. Ξέρετε από αυτά που νιώ-θουν οι πεθερές στις ελληνικές ταινίες. Δεν είμαστε για άλλα άγχη. Εκλεισα το site και έβαλα μουσική!

...ξύπνια το ταξίδι Αθήνα-Αγρίνιο. Υποτίθεται ότι δεν με βολεύ-ει να κοιμάμαι στο λεωφορείο. Χαζεύω τη διαδρομή, παρατη-ρώ τα σπίτια, τα άλλα αυτοκίνητα, τις αποσκευές τους, τα βλέμ-ματα των επιβατών, τις συζητήσεις που κάνουν. Ετσι περνά-ει η ώρα μου σε κάθε ταξίδι με το ΚΤΕΛ - και έχω κάνει αρκετά έως τώρα. Αυτή τη φορά όμως το ξενύχτι δεν βοήθησε τη συ-νήθειά μου και τα μάτια μου έκλεισαν σχεδόν πριν στρίψουμε στην Εθνική Οδό. Ανοιξαν για λίγο στον Ισθμό της Κορίνθου και κυρίως όταν φτάσαμε στο Αγρίνιο. Οι συνήθειες μάλλον εί-ναι για να ξεπερνιούνται. Ευτυχώς στο γυρισμό ήμουν πιο ξε-κούραστη και παρατήρησα τα πάντα!

Την ανακοίνωση για την πα-ρουσίαση της νέας δισκογρα-φικής δουλειάς του Φίλιπ-που Πλιάτσικα. Ε, δεν αντέχω άλλο Πυξ Λαξ, ακόμα και εγώ που δήλωνα φαν τους στην εφηβεία μου. «Προσοχή στο κενό» λέγεται η νέα του προ-σπάθεια και δεν ξέρω αν θέλω να μάθω άλλα. Οχι επειδή δεν μου αρέσει ο Πλιάτσικας, μου αρέσει και πολύ μάλιστα σε κάποια από τα τελευταία του τραγούδια, απλώς δεν αντέ-χω άλλο να τον βλέπω παρέα με τον Στόκα να παλεύουν να ζωντανέψουν την παράδοση. Πάνε οι Πυξ Λαξ, τους αγαπή-σαμε, αλλά τελείωσαν.

n.mastorakou@metropolisnews.gr