&

metropolis@metropolisnews.gr

www.metropolispress.gr

4

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβουλος: Θά-νος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπα-κίδης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξανθάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπό-λας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

INDEX

6

10

36

37

Τέσσερις νέοι πολιτικοί (Δούρου, Παλαμίδης, Παπαμιμίκος, Τόλκας)καταθέτουν τις απόψεις τους στην κάμερα του propolitix.gr.

www.youtube.com/metropolispress

Αναμένοντας το αποτέλεσμα...αλλά ποιο αποτέλεσμα;

Η πόλη είναι οι φιγούρες της. Αυτοί οι άνθρωποι οι ξεχωριστοί, που δίνουν χρώμα στα κτίρια, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια. Ενας πλανό-διος που τραγουδάει, ένας λαχειοπώλης που κοκορεύεται, ένας οργα-νοπαίκτης που δεν υποκύπτει στη μανιέρα του ακορντεόν. Στη Βρετα-νία θα έκαναν λόγο για “lovely eccentrics”, μια παράδοση περήφανη όσο και βικτωριανή. Εδώ τείνουμε να παρεξηγούμε καταστάσεις, αλλά ενίοτε ο κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του.

Τις συναντώ τις εξαιρέσεις αυτές στις βόλτες μου στο Κολωνάκι. Συχνά βλέπω τον Σπύρο Μερκούρη, αδερφό της αείμνηστης Μελί-νας, να κατεβαίνει χαλαρός με το πουράκι του την Τσακάλωφ ως την πλατεία για ένα καφεδάκι, για μια κουβεντούλα. Προσηνής πάντοτε, χαιρετάει γνωστούς και φίλους με το χαμόγελο στα χείλη και την εφη-μερίδα ανά χείρας. Θα μπορούσα να πω ότι μοιάζει με καλό πνεύμα, έτοιμο να μας προστατεύσει από τα σημεία των καιρών.

Πιο σπάνια βρίσκω τον Νάνο Βαλαωρίτη να κατηφορίζει την Πα-τριάρχου Ιωακείμ. Αψογα ντυμένος, με το καβουράκι του και βήμα σχετικώς γοργό. Οσο για το βλέμμα του ποιητή, είναι πάντα σε εγρή-γορση, ακτινογραφώντας τα πέριξ. Φέρνει κάπως σε ζωντανή συνεί-δηση μιας συνοικίας που κάποτε διακρινόταν για τις ατίθασες παρέες της. Και έκτοτε, έγινε απλώς ένας μάξι παράδεισος του σόπινγκ.

Αλλά μια και μιλάω για σόπινγκ, ας στραφώ προς τα εκεί. Και επειδή πήξαμε με την καταστροφολογία, να καταγράψω εδώ και ολίγα ανοίγματα καταστημάτων. Στην Πανεπιστημίου, στη θέση του Τσαντίλη άνοιξε Lacoste, στη Βαλαωρίτου στη θέση του Fendi στήνεται Prince Oliver, στην Κριεζώτου φτιάχνεται επίσης το ημι-υπόγειο που μέχρι πρότινος φιλοξενούσε παράρτημα της Γκαλερί Ζουμπουλάκη (θα τη βρείτε λοξώς απέναντι), στην Τσακάλωφ ετοι-μάζεται ένα ακόμη σουβλατζίδικο πλάι στο γνωστό και επιτυχημένο Ντερλικατέσεν και στη Δημοκρίτου στη θέση του Green Farm ανοί-γει και πάλι κατάστημα βιολογικών προϊόντων της μίνι αλυσίδας Μελισάνθη (www.biomelissanthi.gr). Λίγο πιο πάνω στον ίδιο δρό-μο, τη θέση του αξιέραστου καταστήματος ανδρικών ενδυμάτων De tout Facon κατέλαβε το ενημερωμένο βιβλιοπωλείο (συν περιοδικά) Ommu, που με ολίγες λέξεις θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρί-σει ως τη χαρά του κάθε χιπστερά. Και μία απώλεια: o Carouzos στο Νέο Ψυχικό κατέβασε ρολά. Τα υπόλοιπα καταστήματα της αλυσίδας συνεχίζουν κανονικά.

ΥΓ1: Θυμάστε που σας έγραφα ότι στη Στουρνάρη, τους πρέζονες τους αντικατέστησαν Πακιστανοί πωλητές τσιγάρων; Ε, λοιπόν, δεν το πρόσεξα μόνο εγώ, το πρόσεξε ένα σωρό κόσμος. Ηδη το τμήμα της οδού εμπρός από το Πολυτεχνείο έχει μεταμορφωθεί σε πολυσύ-χναστο drive through, από όπου περνάνε πλείστοι όσοι εποχούμε-νοι Αθηναίοι για να προμηθευτούν τα πακέτα τους. Τις νυχτερινές ώρες μάλιστα, που δεν έχει πήξιμο, ψωνίζει κόσμος και ντουνιάς. Από τους ταξιτζήδες του λεκανοπεδίου ελάχιστοι πια πρέπει να πηγαίνουν στο περίπτερο.

ΥΓ2: Μη λησμονήσω να σημειώσω ότι στο κατάστημα Georg Jensen στη Σόλωνος, έως και αύριο όλα τα ρολόγια και τα κοσμήματα της φίρμας θα πωλούνται με έκπτωση 50%. Ναι, το ξέρω ότι λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά, αν σας περισσεύουν έστω και ελάχιστα (αν σας περισσεύουν είπα, μην κόψετε το γάλα των παιδιών), η επένδυση αξίζει τον κόπο.

ΥΓ3: Συνεχίζεται η παράδοση των παλαιών καφενέδων ακόμη και σήμερα, ακόμη και στα ιταλότροπα καφέ του Κολωνακίου. Με τα ματάκια μου το είδα τις προάλλες το «φλιτζάνι του κυρίου Σ.» να αναδύεται από το συρτάρι και να αποστειρώνεται προσεκτικά με καυτό νερό πριν υποδε-χθεί τον εσπρέσο του Ελληνα μεγιστάνα των media. Αυτά για όσους νομίζουν ότι η διαφορά δεν κρύβεται στη λεπτομέρεια.

Ο Αλέξιος Σεϊλόπουλος ζει στο Λονδίνο εδώ και επτά χρόνια, είναι μόλις 25 χρόνων και

είναι ήδη βοηθός αρχισυντάκτη στο περιοδικό “Monocle” και account manager της διαφημιστι-

κής εταιρείας Winkreative.

O ιδιοκτήτης της διαφημιστικής εταιρείας Winkreative του Λονδίνου είχε ήδη ξεκινήσει το περιοδικό “Wallpaper*” και ύστερα από μερι-κά χρόνια ίδρυσε το “Monocle Magazine”, δύο περιοδικά τα οποία ο Αλέξιος παρακολουθούσε και μέσω των οποίων έμαθε τη διαφημιστική. Εχοντας σπουδάσει Διεθνείς Επικοινωνίες και Κινηματογράφο στο Παρίσι και Management στις Δημιουργικές Βιομηχανίες στο St. Andrew’s της Σκοτίας, ξεκίνησε ως intern και πέρασε από πολλά πόστα ώσπου να φτάσει σε αυτή τη θέση. «Αποφοιτώντας από το πανεπιστήμιο και ξεκι-νώντας να ψάχνεις δουλειά, συνειδητοποιείς ότι πολύ δύσκολα μπορείς να βρεθείς στη θέση όπου πίστευες ότι θα καταλήξεις. Ισως επίσης να είναι λίγο ανούσιο να βρεθείς εκεί εξαρχής», σχολιάζει για την πορεία του. «Η αντιμετώπιση της πραγ-ματικότητας αυτής μπορεί να είναι λίγο σκληρή, αλλά είναι σίγουρα μέρος του παιχνιδιού. Νομί-ζω πως είναι καλύτερο να περάσεις από διάφορα στάδια, ώστε να έχεις μια πιο σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων».

Αυτό που αγαπάει στη δουλειά του είναι η ευελιξία και η αμεσότητα των ευκαιριών που δί-νονται στους ανθρώπους με βάση τα σωστά κάθε φορά κριτήρια, η εμπιστοσύνη στα νέα ταλέντα και η διεθνής εμβέλεια της ανταπόκρισης και της απήχησης της δουλειάς μέσω ενός ευρύτα-του πελατολογίου. «Σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο, απολαμβάνω το συνδυασμό του δημιουργικού μέρους με το επιχειρηματικό».

Επισκέπτεται την Ελλάδα όποτε μπορεί, τρεις ή τέσσερις φορές το χρόνο. Οι φίλοι και η οικογέ-νειά του είναι μοιρασμένοι σε Αθήνα και Θεσσα-λονίκη, έτσι βρίσκεται για λίγο και στις δύο πόλεις και το καλοκαίρι στα νησιά. «Αυτό είναι που μου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα, τα καλοκαί-ρια στα νησιά. Αυτή η ζωή είναι κάτι που δεν βρί-σκεις εύκολα αλλού. Αντίθετα, οι ελληνικές πόλεις δεν μπορώ να πω πως μου λείπουν ιδιαίτερα».

Για τον Αλέξιο, που τον περισσό-τερο χρόνο βλέπει την Ελλάδα από απόσταση, η κατά-σταση είναι τρομακτική. Οχι τόσο λόγω της οι-κονομικής κρίσης, όσο λόγω του αδιέξοδου. «Είναι κάτι που επιβεβαιώνει την κατα-στροφική ανικανότητα του κράτους να προστατεύσει τους πολίτες του, αλλά και την αδυναμία των ίδιων των πολιτών να προστατεύσουν τους εαυτούς τους», σχολιάζει σχετικά και συμπληρώνει: «Η άνοδος κομμάτων συνυφασμένων με φασισμό ή κομμουνισμό εί-ναι πλέον φαινόμενο υποανάπτυκτων κρατών και δεν θα έπρεπε να παρατηρείται σε έναν από τους γηραιότερους πολιτισμούς του κόσμου και μάλιστα σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Οπως είναι αναμενόμενο, οι απόψεις που ακούει να εκφράζονται για την Ελλάδα δεν εί-ναι οι καλύτερες, αλλά ο ίδιος θεωρεί πως αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί αυτή τη στιγμή. «Αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι να λύσουμε τα εσωτερικά μας προβλήματα και να βελτιώσουμε την εικόνα που βγάζουμε προς τους επενδυτές», λέει, τονίζοντας πως αυτή η εικόνα, όσο και αν ακούγεται ειρωνικό, δεν σχετίζεται τόσο με την οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά με το ήθος της. «Οι κρίσεις -όλων των ειδών- δη-μιουργούν πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις, όταν όμως το εργατικό ήθος και η παιδεία λεί-πουν, δεν υπάρχει τίποτα ελκυστικό σε επενδυ-τικό επίπεδο».

Σε σύγκριση με άλλα μέρη του πλανήτη, θε-ωρεί πως η Ευρώπη είναι ακόμα σε πολύ υψη-λό επίπεδο κοινωνικά, που έχει κατά τον ίδιο μια ισορροπία μεταξύ οικονομικού, βιοτικού και κοι-νωνικού επιπέδου. «Για να διατηρήσει ωστόσο την ισορροπία αυτή -που μεταξύ άλλων προϋποθέτει ανθρώπινα ωράρια εργασίας και έναν πολυέξοδο κρατικό μηχανισμό βασισμένο στο σοσιαλιστικό μοντέλο-, θα χάνει στο διεθνές οικονομικό παιχνί-δι. Αυτή είναι μια απόφαση που καλώς ή κακώς η Ευρώπη έχει πάρει και πρέπει να βρει τρόπους να τη στηρίζει σε κάθε της βήμα».

Δεν θα ήθελε να επιστρέψει στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι τώρα. Δεν αμφιβάλλει πως κά-ποια στιγμή σε βάθος χρόνου μπορεί να αποφα-σίσει να γυρίσει. «Το ερώτημα παρόλα αυτά δεν είναι αν θέλω να γυρίσω, αλλά αν μπορώ. Γιατί όσο και αν το θέλω, αν δεν προσφέρονται τα στοιχειώδη για έναν άνθρωπο -όπως το να του επιτρέπεται να ονειρεύεται και να οραματίζεται-, κάτι τέτοιο δεν θα είναι δυνατό».

Τον προηγούμενο αιώνα αποτελούσε σύμβολο χειραφέτησης των γυναικών και επανάστασης των εφήβων. Τουλάχιστον μέχρι τότε που ο “Marlboro Man” πέθα-νε από καρκίνο. Τώρα, όμως, που ζούμε σε ένα διαφορετικό αιώνα, τα ήθη έχουν αλλάξει: οι Αμερικανοί έφηβοι γύρισαν την πλάτη τους στο τσιγάρο. Και αν νομί-ζετε ότι πρόκειται για μία πολύ θετική εξέλιξη, δείτε και το δεύτερο κομμάτι του παζλ: το γύρισαν στη μαριχουάνα! Πιο συγκεκριμένα, το 18% των ερωτηθέντων εφήβων δήλωσε ότι κάπνισε τσιγάρο τον τελευταίο μήνα, τη στιγμή που το 23% δήλωσε πως κάπνισε μαριχουάνα, αποκαλύπτει έρευνα του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με την Aylin Zafar του “Time”, η μείωση της κατανάλωσης τσιγάρων οφείλεται πιθανότατα στην αποτελεσματικότητα των εκστρατειών κατά του καπνί-σματος, αλλά και των εκτεταμένων περιστατικών καρ-κίνου που σχετίζονται με το κάπνισμα. Το κακό είναι, ωστόσο, ότι οι νέοι δεν συνδέουν την κατανάλωση μαριχουάνας με σοβαρές ασθένειες. Την ίδια στιγ-μή, το «χόρτο» φαίνεται πως εκτοπίζει το «κοινό» τσιγάρο στη σύγχρονη λαϊκή κουλτούρα. Πώς το λέει ο Ice Cube; ‘‘Smoke some weed!’’

Αγαπητέ φίλε, καταρχάς σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Σε γενικές γραμμές είμαστε καλά. Περπατάμε στο δρόμο, ψωνίζουμε στο μανάβη, ακούμε μουσική και βλέ-πουμε ποδόσφαιρο. Κάνουμε χιλιάδες χαζά και χρήσιμα πράγματα - τα οποία δεν θα τα διαβάσεις ποτέ στα πρω-τοσέλιδα των μεγάλων μίντια. Γιατί εκείνα περιμένουν τη Μεγάλη Είδηση μετά τις εκλογές: το “Grexit”. Που σημαί-νει, από όσα λένε, σίγουρη καταστροφή για την Ελλάδα και πιθανή καταστροφή για την ευρωζώνη.

Αυτή η επίφοβη οικονομική κρίση είναι τουλάχιστον γόνιμη σε νεολογισμούς. Το “Grexit” είναι ένας από τους πολλούς. Εδώ, πάντως, για την ώρα, ανακυκλώνουμε παλιές λέξεις. Οπως η λέξη «πειραματόζωο». Αρκετοί εδώ είναι πεπεισμένοι ότι η Ελλάδα είναι το «πειραματόζωο» της ευρωζώνης, ειδικά της Γερμανίας που λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου καπι-ταλισμού. Ισως θα αναρωτιέσαι, όπως και εγώ, γιατί επέλεξαν την Ελλάδα και όχι μια άλλη χώρα... Γιατί, παραδείγματος χάριν, οι Ισλανδοί που χρεοκόπησαν δεν θεωρούν τους εαυτούς τους «πειραματόζωο»; Ισως επειδή δεν νιώθουν τόσο μοναδικοί. Αν δεν νιώθεις μοναδικό και περιούσιο παιδάκι, δεν έχεις το προνόμιο να νιώθεις «πειραματόζωο» και θύμα.

Κατά τα άλλα, επειδή ζούμε σε έναν κόσμο περίπλο-κο και σε μετάβαση, θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω την οπτική μου με μια εικόνα. Η ευρωζώνη βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Η Ελλάδα φαίνεται σαν κάποιος που περπατούσε ανέμελος και μεθυσμένος στη μέση της λεωφόρου και τον χτύπησε άσχημα ένα τεράστιο διερχό-μενο αυτοκίνητο. Τώρα βρίσκεται βαριά τραυματισμένη σε μια γωνιά της λεωφόρου και στο χείλος του γκρεμού. Η Δεξιά -που θυμίζει όλο και περισσότερο Ακροδεξιά- υπόσχεται ότι εάν κερδίσει τις εκλογές θα θεραπεύσει τα τραύματα και θα εξασφαλίσει την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ σκοτώνοντας όλους τους μετανάστες οδηγούς που περνούν τη λεωφόρο. Η Αριστερά υπόσχεται κάτι σαν την παλιά «Μεγάλη Πορεία» του Μάο, ώστε να ξεφύ-γουμε από τα νύχια του Παγκόσμιου Καπιταλισμού - η Πορεία αυτή θα χρηματοδοτηθεί από τους καπιταλιστές της ευρωζώνης και από τα ευρωομόλογα. Οι σύμμαχοι στην ευρωζώνη, βλέποντας ζαλισμένοι τα spreads και φυλάσσοντας με πνεύμα απόλυτης αυτοσυντήρησης τον κώλο τους, λένε στην Ελλάδα να σηκωθεί και να μάθει να περπατάει δίπλα τους.

Σε κάθε περίπτωση, εμείς περιμένουμε τις εκλογές. Περπατώντας δίπλα σε ζητιάνους και αστέγους. Ελπίζο-ντας ότι αύριο θα έχουμε δουλειά. Οτι μεθαύριο δεν θα μας μαχαιρώσουν οι νεοναζί. Πίνοντας καφέ με αυτούς που λένε ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν και συμπερι-φέρονται σαν παραχαϊδεμένοι λούζερ. Προσπαθώντας να σκεφτούμε ορθολογικά. Κάνοντας χιλιάδες χαζά και χρήσιμα πράγματα - τα οποία δεν θα τα διαβάσεις ποτέ στα πρωτοσέλιδα των μίντια...

Οσο αναμενόμενο ήταν ότι θα κουνηθούν τα δίχτυα στα τέρματα από τα γκολ που θα σημειωθούν στα γήπεδα του Euro 2012, άλλο τόσο αναμενόμενη ήταν και η εμφάνιση ρατσιστικών κρουσμάτων στις εξέδρες τους. Και αυτό διότι το ιστορικό παρόμοιων συμπεριφορών σε Πολωνία και Ουκρανία είναι πιο πλού-σιο και από τον... Μπιλ Γκέιτς. Ωστόσο, από αλλού τα περιμέναμε και από αλλού

μας ήρθαν τα συνθήματα με φυλετικό περιεχόμενο.

Συγκεκριμένα, ο Ιταλός επιθετικός Μάριο Μπαλοτέλι άκουσε τους Ισπα-νούς να του απευθύνονται με ήχους μαϊμούς, ενώ παρόμοια αντιμετώπιση είχε ο αμυντικός της Τσεχίας Γκέμπρε Σελασί, αυτή τη φορά από τους Ρώ-σους (εντάξει, αυτοί το έχουν λίγο στο αίμα τους). «Αν και δεν έχει γίνει επί-σημη καταγγελία από τις ομοσπονδίες της Ισπανίας και της Ρωσίας, η UEFA προχωράει ήδη σε διερεύνηση των περιστατικών, ιδιαίτερα μετά και την καταγγελία που έκανε το αντιρατσιστι-κό δίκτυο ‘Football Against Racism’», αναφέρεται στην ιστοσελίδα του BBC,

ενώ ο εκπρόσωπος Τύπου του δικτύου Thomas Herzog σημείωσε με σχετικά ικα-νοποίηση: «Το γεγονός πως η πλειοψηφία των Ισπανών φιλάθλων καταδίκασε τους 200 ρατσιστές συμπατριώτες της, καλύπτοντάς τους με συνθήματα, αποτελεί ένα υγιές αντανακλαστικό».

Η μόδα του «πήγαινε στο σούπερ μάρκετ και αγόρασε κονσέρ-βες» ήταν στα πάνω της το φθινόπωρο, τότε που όλοι είχαν μια αποκλειστική πληροφορία ότι αύριο, το πολύ μέχρι τη Δευτέρα, θα καταρρεύσει το σύμπαν και το σύστημα. Ο κόσμος μάλλον κουράστηκε να μαζεύει μακαρόνια και κονσέρβες στα ντουλάπια του, όπως κουράστηκε και να κρύβει τα λεφτά του στο πατάρι, αυτές τις λιγοστές οικονομίες που σήκωσε άρον άρον, προτιμώ-ντας να παλέψει με τον κλέφτη σώμα με σώμα, από το να δει τα χρήματά του να εξαϋλώνονται στα θησαυροφυλάκια μιας τράπε-ζας. Η μόδα αυτή επέστρεψε μετά τις τελευταίες εκλογές και έχει κορυφωθεί τώρα, εν αναμονή των εκλογών της Κυριακής. Ο κόσμος πλέον δεν είναι για τίποτα άλλο περισσότερο σίγουρος από το ότι η επόμενη μέρα θα βρει την Ελλάδα χρεοκοπημένη, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Βλέπετε, αυτή η τακτική εκφοβι-σμού από πλευράς των κομμάτων, στην προσπάθειά τους να μαζέψουν όσο περισσότερες εύκολες ψήφους μπορούν, έχει και αυτό το τίμημα.

Φαντάζομαι όμως ότι δεν ενδιαφέρει και ιδιαίτερα τον πολιτικό κόσμο αν ο λαός που κυβερνούν είναι χαρούμενος και αισιόδοξος. Το «τρομαγμένος» είναι απείρως βολικότερο. Στο πλαίσιο της καλλιέργειας αυτού του τρόμου είδαμε τις τελευταί-ες μέρες στην τηλεόραση τις χειρότερες πολιτικές διαφημίσεις όλων των εποχών. Πάνε τα επικά και ηρωικά πλάνα του παλιού καλού καιρού της αφθονίας. Σήμερα έχουμε φοβισμένα παιδά-κια, κάκιστη αισθητική, πολύ φθηνό χιούμορ, ένα προπαγαν-διστικό παιχνίδι φτιαγμένο από μέτριους εργάτες. Για όλα τα κόμματα ισχύει το ίδιο. Εκτός αν σε εμένα έχει λειτουργήσει έτσι αυτός ο μηχανισμός, ώστε βλέπω τα πάντα κακόγουστα και ανή-θικα, αντί να φοβάμαι. Γιατί αυτές οι εκλογές μού φαίνεται ότι τόσο λίγο θα επηρεάσουν τη μοίρα της Ελλάδας (και τη μοίρα μου), ώστε πραγματικά δεν αξίζει να θυσιάσω καμία ιδέα αγωνί-ας. Για λόγους συνειδήσεως μόνο θα ψηφίσω και αυτό προτείνω να κάνετε και εσείς, ψύχραιμα, χωρίς την αστεία επιρροή από φανφάρες που τοποθετούν το λαιμό μας κάτω από μια λαστιχέ-νια γκιλοτίνα. Η εξάρτησή μας από την ευρωπαϊκή οικονομία είναι υπεράνω προσώπων στην ελληνική βουλή. Αυτό τουλάχι-στον συμβαίνει τώρα, ποιος ξέρει τι θα συμβαίνει αύριο.

«Το να προσπαθείς να ποσοτικοποιήσεις την ειρήνη είναι σαν να προσπα-θείς να περιγράψεις το πώς μυρίζει η ευτυχία», παραδέχεται ο “Economist”. Ο ίδιος, ωστόσο, δεν διστάζει να φιλοξενήσει στην ιστοσελίδα του τον πα-γκόσμιο χάρτη που εμφανίζει αυτό ακριβώς: την ειρήνη ποσοτικοποιημένη. Λαμβάνοντας υπόψη, λοιπόν, τα στοιχεία από την έκθεση ενός διεθνώς ανα-γνωρισμένου think tank, του Institute of Economics and Peace, χαρτογρα-φεί την υφήλιο με τις περισσότερο και λιγότερο ειρηνικές χώρες.

Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έκθεσης βασίζονται σε μια σειρά από δείκτες, 23 τον αριθμό, στους οποίους -μεταξύ άλλων- περιλαμβάνονται οι δολοφονίες, το μέγεθος των εισαγωγών οπλισμού, οι εμφύλιες και μη δι-αμάχες. Ενδιαφέρουσα είναι και η παράθεση του χάρτη με τα αποτελέσματα της ίδιας έρευνας πριν από μία πενταετία, με τον ‘‘Economist’’ να απορεί που «η Κίνα εμφανίζεται περισσότερο ειρηνική σε σύγκριση με τις ΗΠΑ». Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, τέλος, μπορεί να αποτελέσαμε αντικείμενο κοσμοϊστορι-κών αλλαγών από το ’07 μέχρι σήμερα, το σχετικά φιλειρηνικό «κιτρινάκι» στο χάρτη όμως το κρατήσαμε. Κάτι είναι κι αυτό.

Αρκετές εκδηλώσεις και αυτή την εβδομάδα θα αποτελέσουν λόγους για να επισκεφτείτε την Κεντρική Αυλή της «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι) - τρεις από αυτές είναι μουσικές. Την Τρίτη 19 Ιουνίου, πραγματοποιείται στο πλαίσιο του μήνα κατά των ναρκωτικών σε συνεργασία με τη Μονάδα Απεξάρτησης Τοξικομανών 18 ΑΝΩ, συναυλία με έξι αγγλόφωνα και ελληνόφωνα σχήματα της ελληνικής σκηνής, νέας και παλαιότερης, με έξι διαφορετικές μουσικές οπτικές και ίσως με δια-φορετικές κατηγορίες κοινού. Ετσι, οι GAD., οι Transistor, τα Υπόγεια Ρεύματα, οι Domenica, ο Rous, και οι Dilemma -και όσοι επιθυμούν να τους ακούσουν- θα ενώσουν τις φωνές και τις παρουσίες τους για έναν κοινό σκοπό. H εί-σοδος είναι ελεύθερη και τα συγκροτήματα θα αρχίσουν να εμφανίζονται στις 8.

Την επόμενη μέρα, Τετάρτη 20 του μήνα στις 9:30, ο Νίκος Πορτοκάλογλου θα πραγματοποιή-σει μια ιδιαίτερη εμφάνιση, για να γιορτάσει μαζί με φίλους και θαυμαστές τα 30 χρόνια παρουσί-ας του στη μουσική, μετρώντας δηλαδή από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των Φατμέ, το 1982. Καλεσμένοι του η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Νατάσσα Μποφίλιου και ο Πάνος Μουζουρά-κης, ενώ στο πλευρό του θα τραγουδάει η Σοφία Σαρρή. Μποφίλιου και Μουζουράκης συμμε-τέχουν, εξάλλου, -μαζί με άλλους αγαπημένους καλλιτέχνες- και στο επετειακό διπλό CD που κυκλοφόρησε για τα 30 χρόνια ο Νίκος Πορτο-κάλογλου και περιέχει νέο υλικό, καθώς και δια-σκευές παλαιότερων τραγουδιών του από εκπρο-σώπους της νέας μουσικής σκηνής. Το εισιτήριο κοστίζει 15 ευρώ και 12 το φοιτητικό.

Τέλος, μία ημέρα μετά, θα γιορταστεί η Ευ-ρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής, η διοργάνωση που έχει γίνει πλέον θεσμός, μετρώντας φέτος 13 χρόνια ζωής. Με άξονα την επιθυμία για δωρεάν μουσική για όλους και με αυτόν ακριβώς το σκο-πό, θα γεμίσει από 19 ως 23 Ιουνίου δρόμους, πλατείες, πεζόδρομους και υπαίθριους κεντρι-κούς χώρους με ήχους, χρώματα και γιορτινή διάθεση. Στην Κεντρική Αυλή της «Τεχνόπολις» ανήκει λοιπόν η Πέμπτη, 21η μέρα του Ιουνίου, όπου θα μπορείτε να πάτε από τις 9:30 και μετά, με ελεύθερη φυσικά είσοδο.

Και το μουσικό καλοκαίρι της Αθήνας συνε-χίζεται δυναμικά!

Η εβδομάδα είναι γεμάτη συναυλίες στο χώρο του Ghost House (Λε-πενιώτου 26, Ψυρρή) στο πλαίσιο του Athens Fringe Network. Το Σάββατο 16 Ιουνίου 9-10 μμ. οι Aroma, μια power pop rock μπάντα που αποτελείται από τρεις μουσικούς παραγωγούς, θα παρουσιάσει διασκευές και τραγούδια από το πρώτο επερχόμενο άλμπουμ της και 10-11 μμ. θα τους διαδεχθούν οι Savannah, ένα αθηναϊκό σχήμα με περισσότερες από 500 ζωντανές εμ-φανίσεις με μουσικές από τα ’80s, ’90s, ’00s. Τη Δευτέρα θα εμφανιστούν οι Shoot The Cannival με classic/hard/progressive rock ήχους στις 9-10 μμ. και αμέσως μετά οι Altribe, το συγκρότημα του ντράμερ και τραγουδοποιού

Albert Παναγιωτόπουλου, σε στιλ σύγχρονου rock-funk & ballads, με αγγλικό και ελληνικό στίχο. H Τρίτη ανήκει στους ΤΡΑΣΤ ® και τους Αστείους Αστούς για τους λάτρεις του ελληνικού rock, ενώ την Τετάρτη θα παίξουν τρία γκρουπ. Στις 9 οι Αγριες Φράουλες θα παρουσιάσουν τον πρώτο τους δίσκο «Αθηναγόρας Plaza» που κυκλοφορεί από την Αntelma Μusic του Στάθη Δρογώση, στις 10 θα εμφανι-στούν οι Ανω-Κάτω με classic και hard rock διασκευές και στις 11 οι Παράξενοι Ταξιδιώτες σε rock και έντεχνο ύφος. Την Πέμπτη 21 του μήνα η πρώην nu alternative/metal Χριστίνα Παπαϊωάννου θα πα-ρουσιάσει το πρώτο προσωπικό ΕΡ της με τίτλο “Who I Am”, τώρα πια σε blues, american folk, vintage rock, ’60s Rock ’n’ Roll, R’n’B και soul ρυθμούς. Θα ακολουθήσει η μουσικοθεατρική παράσταση «Πού θα πάει η βαλίτσα;» - αφιέρωμα στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο από την ομάδα Just Voice..

H αγαπημένη μας Sugahspank! επανέρχεται στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, πλατεία Εξαρχείων) σήμερα, Παρασκευή 15 Ιουνίου, και αυτή τη φορά φέρ-νει και παρέα. Ο Mc Yinka (Cast-a-Blast) και ο Αλέξης Ρέτσης (Qebo, VGO, Modular Expansion) θα τη συνοδεύσουν σε ένα δίωρο live πάρτι με πολύ hip hop, αλλά και reggae, Ρ’n’Β, soul και dance ρυθμούς. Για πρώτη φορά οι τρεις τους ενώνουν την καλλιτεχνική τους πορεία σε ένα set, επιλέγοντας προσωπικές, αλλά και διασκευασμένες επιτυχίες με αυτοσχεδιαστικά στοιχεία και σίγουρα με-γάλο ενθουσιασμό. Ακόμα και αν δεν είστε φαν του είδους, εμπιστευτείτε την πολυσυλλεκτική Sugahspank! και το ταμπεραμέντο της και προθερμανθείτε για ένα ανέμελο καλοκαίρι - γιατί ειδικά φέτος το χρειαζόμαστε όλοι.

Ανοίγοντας την αρχική σελίδα του Jumping Fish (www.jumpingfish.gr), θα πέσετε πάνω στο «Αυτά τα χρόνια», στο νέο, δηλαδή, τραγού-δι των Ska Bangies. Με περιγραφή που παραπέμπει σε αστυνομικό δελτίο αναφορικά με την εξάρθρωση τρομοκρατικής οργάνωσης, το συγκρότημα που μαζί με τους Locomondo έφερε τη reggae και τη ska στον ελληνικό στίχο, δεν αφήνει την ελληνική επικαιρότητα και το σχολιασμό της έξω από τη μουσική του. Μητροπολιτική ατμόσφαιρα, σχιζοφρενική αστική διάθεση και ένα αισιόδοξο μήνυμα: «Μπορείς να κάνεις τη διαφορά». Αξίζει να θυμηθείτε εδώ πως το τραγούδι «Δανεικά Ιδανικά» της Σοφίας Κουρτίδου, που είχε επίσης ξεχωρίσει μέσα από

τη σελίδα του Jumping Fish, είχε αναφορές στη σημερινή Ελλάδα της απογοήτευσης και του Μνημονί-ου. Σημάδι πως υπάρχει η ανάγκη, ο λόγος που αρθρώνεται πλέον να είναι πέρα για πέρα αληθινός. Μελοποιημένος, εξάλλου, μπορεί να μην πονάει λιγότερο, αλλά σίγουρα ακούγεται πιο ευχάριστα.

Ο Αλέξανδρος Μυράτ θα ανέβει για ακόμη μια φορά σήμερα στη σκηνή του Ηρωδείου για να δι-ευθύνει τρία από τα γνωστότερα έργα του γαλλικού ρεπερτορίου του 20ού αιώνα. Την “Alborada del gracioso” (μτφρ. «Πρωινό τραγούδι του γελωτοποι-ού»), το εξαιρετικά δημοφιλές “Bolero” του Μορίς Ραβέλ, καθώς και το «Κοντσέρτο για δύο πιάνα και ορχήστρα σε ρε ελάσσονα» του Φρανσίς Πουλένκ, που θα ερμηνεύσουν η σολίστ Ναταλία Μιχα-ηλίδου μαζί με τον νεαρό Κορνήλιο Μιχαηλίδη. Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Αλέξανδρος Μυράτ έχει γνώση της γαλλικής εργογραφίας, αλλά και η γαλλοτραφής Ναταλία Μιχαηλίδου του ρεπερτορί-ου. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνεται ένα ακόμα κοντσέρτο, με τίτλο «Telluric Dances για όμποε και ορχήστρα» (μτφρ. «Χοροί της Γης») του πολιτογραφημένου Καναδού συνθέτη Χρήστου Χατζή, που «έχει αφετηρία τονικότητες και φόρμες παραδοσιακών χορών από τα Βαλκάνια και τον ελλα-δικό χώρο», με τον σολίστ Δημήτρη Καλπαξίδη στο όμποε.

ή

H Kάθριν Χιούτον αρραβωνιάζεται και γνωρίζει τον καλό της στους γονείς της -Kάθριν Χέπμπορν και Σπένσερ Τρέισι- με τη διαφορά ότι η χρονολογία είναι 1967 και ο Αφροα-μερικανός αρραβωνιαστικός της, με τα χαρακτηριστικά του Σίντνεϊ Πουατιέ, δεν είναι αυτό που θα λέγαμε συνηθισμένη υπόθεση για μια οικογένεια λευκών αστών. Την εποχή του «Μάντεψε ποιος θα ’ρθει το βράδυ» (“Guess who’s coming to dinner”) ο διαφυλετικός γάμος ήταν απαγορευμένος σε αρκετές από τις πολιτείες των ΗΠΑ. Η χαριτωμένη αυτή κομεντί (που αποτέλεσε και τον τελευταίο ρόλο του Σπένσερ Τρέισι) προκάλεσε, όπως ήταν ανα-μενόμενο, αίσθηση, τόσο με το πρωταγωνιστικό της ζευγάρι όσο και με την έκθεση του ψεύτικου προοδευτισμού μεγάλης μερίδας των φιλελευθέρων και τιμήθηκε με δύο Οσκαρ, Σεναρίου και Α΄ Γυναικείου Ρόλου. Ομολογουμένως το «πέρασμα» 45 χρόνων από πάνω της δεν τη βοηθάει ιδιαίτε-ρα, παρόλα αυτά διατηρεί μεγάλο μέρος της φρεσκάδας και της επικαιρότητάς της αναφερόμενη σε ζητήματα και ρατσιστικά κατάλοιπα συμπεριφορών και αντιλήψεων που, σχεδόν μισό αιώνα μετά, για πάρα πολλούς εξακολουθούν να είναι κρυφό ή φανερό ταμπού.

Το 1999, το πρώτο “American Pie” υπήρξε μια διασκε-δαστική, ηθελημένα «χοντροκομμένη» και πολιτικά μη ορθή νεανική κομεντί πάνω στις νεανικές, ασυγκράτητες σεξου-αλικές ορμές με αναφορές στις φτηνιάρικες b movies σε-ξοκωμωδίες της δεκαετίας του ’80. Δύο μέτριες, επαναλαμ-βανόμενες συνέχειες μετά, η παρέα επιστρέφει 13 χρόνια αργότερα ανανεώνοντας τη συνταγή, εφόσον η κολεγιακή πιτσιρικαρία έχει πλέον μεγαλώσει, αλλά μαζί με την ηλικία τους και τα χαρακτηριστικά τους, έχουν μεταλλαχθεί και οι σεξουαλικές -ενήλικες πλέον- νευρώσεις τους. Προκαλώ-ντας για άλλη μία φορά έναν εκτός ελέγχου διασκεδαστικό «κοντοκάβαλο» χαμό σε αυτό το “American Reunion”.

Μία από τις πιο κλασικές κωμικές (και πιο συναρπαστικές) σκηνές του βω-βού κινηματογράφου, αυτήν του Χάρολντ Λόιντ κρεμασμένου από τους δεί-κτες ενός μεγάλου ρολογιού, είναι ίσως αυτό που οι περισσότεροι θυμόμαστε από το «Μωρέ, Κουράγιο!» (“Safety Last!”) του 1923. Μία απολαυστική κω-μωδία γύρω από το κυνήγι του αμερικάνικου ονείρου και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για πολλούς να γνωρίσουν την περσόνα ενός εξαίσιου κωμικού, που για μάλλον άδικους λόγους δεν κατάφερε να αρχειοθετηθεί στην κοινή εκτός Αμερικής συνείδηση με τον τρόπο που το έχουν καταφέρει ο Μπάστερ Κίτον ή ο Τσάρλι Τσάπλιν. Οπως συμβαίνει συνήθως με τέτοιου είδους επανεκδόσεις, θα ήταν καλό να επικοινωνήσετε τηλεφωνικά με την αίθουσα προβολής για να ζητήσετε διευκρινίσεις πριν από την επίσκεψή σας, αν η ταινία προβάλλε-ται με αναπαλαιωμένη κόπια ή από DVD προτζέκτορα.

Μόλις 71.995 θεατές πήγαν στις κινηματογραφικές αίθουσες το τετραήμερο 7-10 Ιουνίου, ρίχνο-ντας πάλι το ελληνικό box office σε κατάθλιψη. Ο πολυαναμενόμενος «Προμηθέας» μπορεί να ήρθε πρώ-τος σε εισπράξεις, αλλά δεν φαίνε-ται να συγκίνησε όσο αναμενόταν το ελληνικό κοινό, φέρνοντας αντί για δαυλούς με φωτιά, απλά σπίρτα στις εισπράξεις.1. «Προμηθέας»: 29.619 εισιτήρια

(33.605 σύνολο)2. «Η Χιονάτη και ο Κυνηγός»:

15.703 εισιτήρια (84.112 σύνο-λο)

3. “Dark Shadows”: 5.713 εισιτή-ρια (149.670 σύνολο)

4. «Το βαθύ μπλε του έρωτα»: 5.168 εισιτήρια

5. «Ο έρωτας κρατάει τρία χρόνια»: 4.009

«6 + 1 Aπιστίες» (“Les Infideles”) ανδρικού φύλου και γαλλικού χιούμορ, με κυριότερο ατού την πρώτη επανεμ-φάνιση στη μεγάλη οθόνη των δύο περυσινών θριαμβευ-τών των Οσκαρ, δηλαδή του ηθοποιού Ζαν Ντιζαρντέν και του σκηνοθέτη Μισέλ Χαζαναβίσιους από το “The Artist”. Αμφότεροι σκηνοθετούν μαζί με άλλους τέσσερις επεισόδια μιας σπονδυλωτής κωμωδίας στην οποία ο Ντιζαρντέν βγά-ζει έξτρα μεροκάματο υπογράφοντας το σενάριο μίας από τις ιστορίες και υποδυόμενος πέντε διαφορετικούς ρόλους. Αναμενόμενη η ανισότητα (όπως στις συντριπτικές ταινίες του είδους) των επιμέρους ιστοριών, με τις καλές προθέσεις

να συναγωνίζονται την ως επί το πλείστον άγονη γη του γαλλικού χιούμορ, με κομψές δόσεις κοινω-νιολογικής dramedy και το τελικό αποτέλεσμα να ισοφαρίζει, καλοκαιρινού καιρού θέλοντος, σε μια ευχάριστη και ενίοτε καυστική χαριτωμενιά, μειωμένων απαιτήσεων και συμπαθητικών αποτελεσμάτων.

Οπως έχουμε πει και παλιότερα, ο Ηλεκτρονικός Αναγνώστης (www.eanagnostis.gr) είναι η καλύτερη πηγή ενημέρωσης για τους φανατικούς των ηλεκτρονικών εκδόσεων και των αναγνωστών που ενδια-φέρονται για τις εξελίξεις στο χώρο του βιβλίου. Από εκεί μάθαμε ότι η διεθνής οικονομική εφημερίδα “Financial Times” εξέδωσε το πρώτο της ηλεκτρονικό βιβλίο με θέμα την πιθανότητα και τις συνέπειες

της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Το ebook, που κυκλοφόρησε σε συνερ-γασία με τις εκδόσεις Penguin, έχει τίτλο “If Greece goes...” και συγκεντρώνει σε 78 σελίδες άρθρα και αναλύσεις που δημοσιεύτηκαν στην έντυπη και ηλεκτρονική έκ-δοση της εφημερίδας το Μάιο. Περιλαμβάνονται κείμενα των αρθρογράφων Martin Wolf, Wolfgang Münchau και Gillian Tett και των ανταποκριτών Peter Spiegel και Quentin Peel, ενώ ο Lionel Barber, συντάκτης της εφημερίδας, έχει γράψει μια επι-καιροποιημένη εισαγωγή και ένα κεφάλαιο για τις επιλογές της Γερμανίας. Το ebook είναι διαθέσιμο από το iBookstore για iPad, iPhone και iPod Touch, από το Kobo και από το Amazon. Η είδηση όμως δεν τελειώνει εδώ: Το “If Greece goes...” βρίσκεται στην πρώτη θέση των επί πληρωμή ebooks στο ελληνικό iBookstore!

Επειτα από τον νομπελίστα Γκίντερ Γκρας και το ποίημα που έγραψε για την Ελλάδα, το οποίο έκανε το γύρο της Ευ-ρώπης και όχι μόνο, σειρά έχει ο Μάριο Βάργκας Λιόσα με το κείμενό του «Γιατί η Ελλάδα;» που δη-μοσιεύτηκε στην “El Pais”. Φαίνεται ότι το ζήτημα της Ελλάδας έχει αρχίσει να απασχολεί όλους τους εν ζωή νομπε-λίστες συγγραφείς και ποιητές. Στο κείμενό του ο Λιόσα κάνει εκτενή αναφορά στη Γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί και στο κείμενό της «Γιατί η Ελλάδα», λέγοντας χαρακτη-ριστικά ότι η ανάγνωση αυτού του έργου θα έπρεπε να είναι υποχρεωτι-κή για τους Ευρωπαίους. Οσον αφορά τα πρόσφατα εκλογι-κά αποτελέσματα, σχολιάζει: «... Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί Ελληνες ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές ναζί και εξτρεμιστές της Αριστεράς, αλλά το ότι εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί Ελληνες που πιστεύουν στη δημοκρατία και ότι οι δημοσκοπήσεις για τις επό-μενες εκλογές δείχνουν πως τα κόμματα της Κεντροδεξιάς, του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς που υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή επιλογή και αποδέχονται τους όρους που έχουν επιβάλει οι Βρυξέλλες για τη σωτηρία της Ελλάδας θα μπο-ρούσαν να έχουν την πλειοψηφία και να σχηματίσουν κυβέρνηση». Και ενώ στο τέλος του κείμενου δεν αποφεύγει την αναφορά στο ελληνικό φως και στη γαλάζια θάλασσα, κατα-λήγει: «Η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να γίνει μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη απο-τυχία ... Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης και τα σύμβολα δεν μπορούν να καταλυθούν χωρίς αυτό που ενσαρκώ-νουν να καταρρεύσει και να αποσυντεθεί σε εκείνη τη βάρβαρη σύγχυση του πα-ραλογισμού και της βίας από την οποία μας έβγαλε ο ελληνικός πολιτισμός».

Ο Πολιτιστικός Αθλητικός Οργανι-σμός Δήμου Ηλιού-πολης - Γρ. Γρηγο-ρίου, σε συνεργασία με το Σύλλογο Βιβλιοπωλών της πόλης διοργανώνει για ένατη χρονιά την Εκθεση Βιβλίου στην Ηλιούπολη. Ετσι, μέχρι τις 24 Ιουνίου από τις 7:30 μμ. μέχρι τις 11 μμ. θα μπορείτε να επισκεφθείτε την κεντρική πλα-τεία της Ηλιούπολης και, κάνοντας τη βόλτα σας, να ξεφυλλίσετε τους παλιούς και νέους τίτλους των περιπτέρων. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν βιβλιοπα-ρουσιάσεις και εκδηλώσεις για παιδιά, ενώ θα εκτίθενται τα έργα που φιλοτέχνησαν τα παιδιά και οι έφηβοι του Ζωγραφικού Εργα-στηριού του Δήμου. Τέλος όσοι το επιθυμούν μπορούν να συμβάλουν στον εμπλουτισμό του παιδικού τμήματος της Δημοτικής Βιβλιοθή-κης, προσφέροντας τα παιδικά βιβλία που δεν χρειάζονται πια.

Πολλοί και διαφορετικοί λόγοι οδηγούν τον κάθε συγ-γραφέα στη δημιουργία ενός βιβλίου. Αυτός που οδήγησε την Ελεονώρα Σουρλάγκα στο να γράψει το βιβλίο «ΠασΠορτ, μια αληθινή περιπέτεια» (εκδ. Κέδρος) είναι από τους πιο επώδυνους ψυχοσωματικά και ονομάζεται καρκίνος. Η συγγραφέας γράφει με χιούμορ (όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό για ένα θέμα σαν τον καρκίνο) και σε παρα-σύρει με το ρυθμό της αφήγη-σης, με αποτέλεσμα να ξεχνάς ότι διαβάζεις μια αληθινή ιστορία. Παραθέτει όλα όσα έζησε από την ημέρα της διάγνωσης: πρόσωπα, καταστάσεις, συναισθήματα, ανατροπή της «κανονικής» ζωής, σκέψεις που την απασχόλησαν, νέες συνήθειες που αναγκαστικά απέκτησε. Πρόκειται για ένα μυ-θιστόρημα που διαβάζεται απνευστί και σε κάνει να θαυμάσεις την ηρωίδα που είναι ταυτόχρονα πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια.

«Γιατί το Φαρενάιτ 451 δεν μεταφράστηκε ποτέ ως ‘233o Κελσί-ου’;» αναρωτιόταν ο Ερβέ Λε Τελιέ στο προφίλ του στο Facebook και προφανώς ήταν ο δικός του τρόπος για να αποχαιρετίσει το συγγραφέα-σταθμό της επιστημονικής φαντασίας. Ο Ρέι Μπρά-ντμπερι πέθανε σε ηλικία 91 ετών πριν προλάβει να δει όλα όσα περιέγραφε στο έργο που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό να γίνονται πραγματικότητα. Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει το συγγραφέα μέσα από το βιβλίο του «Φαρενάιτ 451». Η συγγραφική του καριέρα, όμως, ξεκίνησε σε ηλικία 20 ετών. Στη διάρκεια της ζωής του πούλησε περισσότερα από οκτώ εκατομμύρια βιβλία, ενώ το έργο του έχει μεταφραστεί σε 36 γλώσσες. Το τελευταίο του κείμενο δημοσιεύτηκε μόλις μία εβδομάδα πριν από το θάνατό του στο περιοδικό “New Yorker” με τίτλο “Take me home”, όπου ανέλυε τι τον ενέπνευσε να γράψει επιστημονική φαντασία.

τγσ

Η ομάδα Λάσπη ανεβάζει το δρώμενο «Απώλεια» στον πολυχώρο της στη Μεγάλου Αλεξάνδρου 125 και Ευρυμέ-δοντος, κάθε Πέμπτη και Παρασκευή ως τις 29 Ιουνίου, με ελεύθερη είσοδο. Μέσα από τη φόρμα του χοροθεάτρου και στο σκηνικό χώρο ενός νεκρόδειπνου τοποθετημένου στη δε-καετία του 1950, οι συντελεστές εξερευνούν τη Μνήμη και τη Λήθη. Από την ανάμνηση της αγάπης, στη συνειδητοποίηση της απώλειάς της και στο συνακόλουθο ερώτημα πόσο εγωι-στικός είναι ο πόνος, η ομάδα λέει με ποιητικότητα: «Τη σιω-πή μου γαλέρα μακριά, στο ποτάμι του χρόνου θα ρίξω, και τ’ αμίλητα λόγια κουπιά θα τραβήξω με χέρια σκληρά ως την άκρη του υδάτινου πόνου».

Αυτή την εβδομάδα, οι σπουδαστές παίζουν! Παράλληλα με τους καταξιωμένους καλλιτέχνες που βρί-σκονται αυτές τις μέρες στην πόλη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, νεότατοι ηθοποιοί δίνουν τη δική τους πρώτη παράσταση. Οι τελειόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών παρουσιάζουν τις καθιερωμένες «πτυχιακές εξετάσεις» τους, υπό τον τίτλο «4 συν 1», την Παρασκευή 15 και το Σάββατο 16 Ιουνίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Λεωφόρος Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος). Επί δυο βράδια και υπό το γενικό τίτλο «4 συν 2 συν 1» θα παρουσιαστούν τέσσερα έργα του αγγλοσαξονικού ρεπερτορί-ου σε πανελλήνια πρώτη, μία «ανορθόδοξη» προσέγγιση του σαιξ-πηρικού λόγου, καθώς και ένας δραματουργικός «διάλογος» μεταξύ αρχαίου δράματος και ποίησης του Ελιοτ. Τη σκηνοθεσία έχουν αναλάβει οι καθηγητές της σχολής, Δημήτρης Ημελλος, Ακύλλας Καραζήσης και Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, ενώ οι βραδιές θα κλείνουν με μία χορογραφία της Αρτεμης Ιγνατίου πάνω στο «Κοντσέρτο για πιάνο σε φα μείζονα» του Γκέρσουιν. Οι παρουσιάσεις είναι μία συνερ-γασία του Συνδέσμου Υποτρόφων του Ιδρύματος Ωνάση και της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών.

Το θεατρικό έργο του Αλεξάντρ Γκελμάν «Το Κόκκινο Ρομάντσο» παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Τότας Σακελ-λαρίου και μετάφραση Μάγιας Λυμπεροπούλου ως τις 30 Ιουνίου στη σκηνή του Θεάτρου Εργαστηρίου Μαύρη Σφαίρα (Ζωοδόχου Πηγής 48, Εξάρχεια). Οι καλλιτέχνιδες επιλέγουν τις σπασμένες λέξεις από την ποιήτρια Εφη Καλογεροπούλου για να περιγράψουν το σύμπαν του συγγραφέα και πολιτικού της σοβιετικής Ρωσίας: «Νύχτα, οπουδήποτε, άνθρωποι δύο, δώρα, κλοπές, δανεισμοί, περιστροφές, επιστροφές, φιλιά αρπακτικά, πεινασμένοι γλάροι, κραυγές, σταγόνες παλιανθρωπιές, βρομιές, γέλια, σκόνη, vodka bar, γόπες, πέτρες, καυγάδες, μαχαίρια, λουλούδια, αστέρια, κλειδιά, λέξεις, έξεις, μουσική, μαζί, χωριστά, παντού, μάτια σε έκσταση, μάτια σε στύση, δώρα, κλοπές, δανεισμοί, περιστροφές, επιστροφές, αποστροφές, καταστροφές, νύχια, πληγές, ουλές, ήλιος».

Το κλασικό έργο του Δημήτρη Κεχαΐδη «Το Τάβλι» ξαναζωντανεύει αυτή την Τετάρτη 20 Ιουνίου και για ένα μήνα, στην Αυλή του Ψυρρή (Αριστοφάνους 34Β, Ψυρρή). Στους ρόλους του ταβλαδόρου Φώντα και του λαχειοπώλη Κόλλια, οι ηθοποιοί και σκηνοθέτες Νί-κος Ορφανός και Κώστας Κάππας, θα βρεθούν ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα στην αυλή του σπιτιού τους για να στήσουν την κομπίνα του αιώνα. Η αγαπητή στους ελληνικούς θιάσους κωμωδία χαρακτήρων, που πρωτοπαίχτηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, εξα-κολουθεί να βρίσκει χώρο να σχολιάσει και να καυ-τηριάσει τη νοοτροπία εκείνου του είδους που ονο-μάστηκε Νεοέλληνας. Με οποιουσδήποτε αφορισμούς μπορεί αυτό να συνοδεύει.

Στο πλαίσιο του 11ου Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, το οποίο συνεχίζει τις εκδηλώσεις του, νέοι χορογράφοι και ομάδες χορού δίνουν το δικό τους «παρών» με το θεσμό των «Ανεξάρτητων Παρουσιών», που φέτος διεξάγονται στα θέατρα Ροές (Ιάκχου 14, Γκά-ζι), Οlvio (Φαλαισίας 7, Γκάζι) και Χώρος Τέχνης 14η Ημέρα (Καλλιρόης 10, Μετς). Πρόκειται για δουλειές πρωτοεμφανι-ζόμενων καλλιτεχνών, οι οποίοι επιθυμούν να έρθουν σε επαφή με το κοινό και να συνδιαλε-χθούν μαζί του. Μέχρι τώρα, μέρος στο θεσμό έχουν λάβει πάνω από 20 καλλιτέχνες, ενώ την Πα-ρασκευή 15 και το Σάβ-βατο 16 Ιουνίου, σειρά έχουν οι Connected Dots, Ευγενία Χαχάγια, Νίκος Ράπτης, Χρυσάνθη Μπα-δέκα, Δήμητρα Καστέλλου και Σταύρη Καλοπετρίδου στο Χώρο Τέχνης 14η Ημέρα, καθώς και Δαγί-πολη και Κήρα Ιθυσυμιγή στο Θέατρο Olvio. Οι παραστάσεις δίνονται με ελεύθερη είσοδο, με μόνη ανταμοιβή του καλλιτέχνη το χειροκρότημα.

Οι καλλιτέχνες Λάκης και Αρης Ιωνάς (The Callas) και η επιμελήτρια Νάντια Αργυροπούλου παρουσιάζουν το project “LUSTLANDS (a family noir under the sun and other experiences)” στη Θερμησία της Αργολίδας στις 23 Ιουνίου 2012. Αναφορικά με την ιδέα αυτή, οι Callas μας είπαν: «Μέσα σε ένα παραδοσιακό αγρό-κτημα με λεμονιές, πορτοκαλιές και ελιές θα γίνει μια εικαστική έκθεση, ιδιαίτερες συναυλίες, projections, performances. Μας ενδιαφέρει το κοινό να αντιληφθεί το όλο πράγμα σαν μια εμπειρία κάτω από τον ήλιο. Συμμετέχουν περισσότεροι από 20 εικαστικοί καλλι-τέχνες, ομάδες και περιοδικά. Θα χρησιμοποιήσουμε όλο το κτήμα σαν μια πλατφόρμα πάνω στην οποία θα δημιουργήσουμε νέα έργα ή θα τοποθετήσουμε παλαι-ότερες δημιουργίες. Συναυλίες και performances θα λάβουν μέρος μέσα σε όλο το κτήμα».

Ανάμεσα στους συμμετέχοντες περιλαμβάνονται οι The Callas, Extra-Conjugale, Ντόρα Οικονόμου, Λου-κία Αλαβάνου, Ελένη Μπαγάκη, Πάνος Παπαδόπου-λος, Τάσος Βρεττός, Οικογένεια Νάνου Βαλαωρίτη, Οι-κογένεια Ανδρέα Εμπειρίκου (Ανδρέας και Λεωνίδας Εμπειρίκος και Γιάννης Τσαρούχης), Θάνος Μουρρά-ης-Βελούδιος, περιοδικά «Πάλι» και «Νέα Συντέλεια», Σαπρόφυτα, Σπύρος Στάβερης, Frown Tails, Κωνστα-ντίνος Λαδιανός, Ιωάννα Γουζέλη, Supermarionetta, Θάνος Κοσμίδης, Ηλίας Πολυχρονιάδης, Παναγιώτης Λουκάς, Λυδία Βενιέρη.

Λίγο πριν από την έκθεση οι Extra-Conjugale (Ειρήνη Καραγιαννοπούλου, Sebastien Marteau) μας μίλησαν για τη μέχρι τώρα πορεία τους και για το τι ετοιμάζουν για τις 23 Ιουνίου: «Η ομάδα είναι νεοσύ-στατη, ωστόσο γνωριζόμαστε περίπου 15 χρόνια και μέχρι να αποφασίσουμε να συνεργαστούμε προλάβαμε να γνωρίσουμε καλά ο ένας τον άλλο. Το ένα project μας πυροδοτεί το επόμενο, έτσι βρισκόμαστε σε συ-νεχή κινητικότητα. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε εν μέσω κρίσης, αντιθέτως κάθε εμπειρία είναι χρήσιμη και ενίοτε πολύτιμη. Ο ένας καλύπτει, συμπληρώνει, διορθώνει, αναπληρώνει, στηρίζει και υποστηρίζει τον άλλο. Το νέο μας project είναι ένα δυναμικό κοκτέιλ από σφεντόνες, πέτρες, μουσική, φιλμ, ελληνική φύση και DIY μεθοδολογία. Στο πλαίσιο του ‘Lustlands’ των θρυλικών Λάκη και Αρη Ιωνά, σε επιμέλεια Νάντιας Αργυροπούλου και υπό τη γενική εποπτεία του πλούσι-ου ελληνικού ήλιου, ετοιμάζουμε κάτι που φιλοδοξού-με να ξαφνιάσει και εμάς τους ίδιους». Το φθινόπωρο αναμένεται και η ταινία “Lustlands (a film noir under the sun)’, την οποία σκηνοθέτησαν οι Callas στην περι-οχή. Η είσοδος στο “Lustlands” είναι ελεύθερη.

� «P like Politics, P like Parrots / Π όπως Πολιτική, Π όπως Παπαγάλοι» είναι ο τίτλος της έκθεσης της Ελένης Καμμά, η

οποία φιλοξενείται στο Μουσείο Αλεξ Μυλωνά - Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Αγίων Ασωμάτων 5, Θησείο). Την

επιμέλεια υπογράφουν ο Ντένης Ζαχαρόπουλος και ο Αλέξιος Πα-παζαχαρίας, ενώ η διάρκεια της έκθεσης είναι μέχρι τις 23 Σεπτεμ-βρίου 2012. Πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο μέρος μίας τριλο-

γίας που ερευνά την ιδέα του κοινού τόπου που δημιουργείται όταν η μουσική συναντά την αρχιτεκτονική. Τα δύο έργα-βίντεο τα οποία η καλλιτέχνις ολοκλήρωσε στη Σουηδία το 2011 είναι εμπνευσμένα

από τις χορωδίες της σκανδιναβικής χερσονήσου. Υπεύθυνος για το σχεδιασμό της έκθεσης είναι ο Βέλγος αρχιτέκτονας Breg Horemans, ενώ παράλληλα

συνοδεύεται από μια ειδική έκδοση 200 αντιτύπων σχεδιασμένη από τη Salome Schmuki.

� Η ατομική έκθεση του Αλέξη Aντύπα «Το Πάσχον Σώμα» παρουσιάζεται στη Fizz Gallery (Bαλαωρίτου 9Γ, Αθήνα). Ο καλ-

λιτέχνης δημιουργεί ένα ασπρόμαυρο περιβάλλον του οποίου τα χωροχρονικά πλαίσια μένουν απροσδιόριστα. Ενας κόσμος ψεύτι-κος και διαστρεβλωμένος, ουδέτερος και απροσδιόριστος, όπου η

απουσία χρώματος αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο, τα πρόσωπα παραπέμπουν σε ανδρείκελα και τα έργα τέχνης απεικονίζονται μέσα

σε άλλα έργα τέχνης. Η έκθεση θα ολοκληρωθεί στις 30 Ιουνίου.

� Η αίθουσα τέχνης Εκφραση - Γιάννα Γραμμα-τοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Αθήνα) εγκαινίασε την Πέμπτη 7 Ιουνίου την ατομική έκθεση ζωγρα-φικής του Σπύρου Στούκα. Ο ιστορικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης σημειώνει για τη δουλειά αυτή: «Ο ζωγράφος δουλεύει τόσο εκ του φυσικού όσο και από παλιές φωτογραφίες. Τον απασχο-

λούν παιδιά με χαρταετούς, ομάδες περιπατητών, μοναξιές ομαδοποιημένες, εκτεθειμένες στη γλυκιά τιμωρία του ήλιου, στο αιώνιο, το βασανιστικό, ελληνικό καλοκαίρι. Και όμως. Κάπου στη μεσοτοιχία του φωτός και του σκότους αντηχεί το υπόκωφο χτύπημα ενός φόβου. Το ταμπούρλο εκείνου του σκοτεινού κυρίου που πάντα έρχεται στην ώρα του. Εχω την περίεργη αίσθηση πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι υπέρβαρες κυρίες, τα γυμνά παιδιά που παίζουν υποκρίνονται πως κάνουν κάτι άλλο. Ενώ, κατ’ ουσίαν, περιμένουν αυτό τον κύριο που θα ’ρθει». Η έκθεση του Σπύρου Στούκα διαρκεί μέχρι τις 30 Ιουνίου 2012.

� Από τη Δευτέρα 18 έως και την Κυριακή 24 Ιουνίου 2012, σύγχρονοι Ελληνες, ξένοι καλλιτέχνες και δημιουργι-κές ομάδες θα βρεθούν στο CAMP! (Ευπόλιδος 4 & Απελ-λού 2, Πλ. Κοτζιά) για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους με κοινό παρoνομαστή την κινούμενη εικόνα. Την επιμέλεια υπογράφουν οι Μαρία Λούκα, Πάνος Ξενάκης και Κίκα Κυ-ριακάκου, ενώ συμμετέχουν οι An Otherperfectday, Γιώργος Βαβιλουσάκης, Μαρία Βαρελά, Stavro Christo Vlachakis, Κωνσταντίνος Δέμης, Γιώργος Δρίβας, Αντώνης Ζαγοραίος, Θεοδωρής Ζαφειρόπουλος, Cacao Rocks, Φωτεινή Καπίρη,

Ειρήνη Καραγιαννοπούλου, Μπάμπης Καραλής, Παντελής Μάκκας, Asako Masunouchi, Dreyk The Pirate, Dreamer, Γιώργος Ξάνθος-Weirdink, Σπύρος Παπαρούλιας, GM Τουλιά-του, Δημήτρης Τσατσούλης & Photoharrie, Μatthias Fritsch, Αφροδίτη Ψαρρά και άλλοι. Το πρόγραμμα συμπληρώνεται από performances, vj set και dj set, ενώ θα ανακοινωθεί τις προσεχείς ημέρες και το open call για νέους δημιουργούς.

ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ παίζουν τις τελευ-ταίες ημέρες τον καθιερωμένο, προε-κλογικό πόλεμο της λάσπης. Αφορμή για τις επιθέσεις διάφορα πρόσωπα ήσσονος σημασίας, όπως ο Ιφικράτης Αμυράς και κάποιος Χανιάς. Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περιλάβει τον Παναγιώτη Ψωμιάδη ως εργαλείο προσέλκυσης ψήφου των Βορειοελλα-διτών που ψήφισαν στις 6 Μαΐου Χρυ-σή Αυγή. Λυπάμαι για τη ΝΔ που ευαγ-γελίζεται την προσήλωση στην πρόοδο και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αλλά χάνει το παιχνίδι των εντυπώσε-ων. Ο Αμυράς αποτελεί πράγματι μια περίπτωση η οποία ορθώς εξετάζεται από τη Δικαιοσύνη μετά τις καταγγελίες του Γιάννη Μιχελάκη.

Ο εκπρόσωπος της ΝΔ όμως φαί-νεται να ξεχνά ότι η Δικαιοσύνη και η νομιμότητα δεν είναι πουκάμισα που τα φοράμε ή τα βγάζουμε ανάλογα με την περίσταση. Και αναφέρομαι βεβαίως στον Ψωμιάδη. Ο Παναγιώτης Ψωμιά-δης έχει καταδικαστεί από τη Δικαιοσύ-νη για υπόθεση μείωσης προστίμου, σε μονοετή φυλάκιση με τριετή αναστολή. Λόγω της καταδίκης του έχει τεθεί και σε αργία από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Στο επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά, ευρισκόμενοι σε πανικό από την πίεση της Ακροδεξιάς, θεώρησαν ότι ο καταδικασμένος Ψωμιάδης είναι μια λύση για την «επανασύνδεση» της ΝΔ με αυτούς τους ψηφοφόρους. Τι μας λέει λοιπόν η ΝΔ; Ψηφίστε τη ΝΔ η οποία εκπροσωπείται από κάποιον που έχει τεθεί σε αργία επειδή καταδικάστη-κε από τη Δικαιοσύνη, πρωτόδικα και στο εφετείο; Γιατί δέχεται η ηγεσία της ΝΔ να λειτουργήσει ως «πλυντήριο» για έναν άνθρωπο που παραδέχεται πρακτι-κά ότι δεν είναι έγκλημα να παραβιάζει κανείς το νόμο, αν είναι να βοηθήσει συνανθρώπους του;

Για όποιο λόγο και αν το δέχεται, η ΝΔ πρακτικά αποδέχεται ότι η τήρηση των νόμων δεν περιλαμβάνεται στις προτεραιότητές της. Και όταν δηλώνει εμμέσως ότι ο νόμος μπορεί να ισχύει για τους άλλους, όχι όμως για τα δικά της παιδιά, τότε απλά φαίνεται ανα-ξιόπιστη ενώπιον όσων επιχειρεί να προσεταιριστεί. Η κίνηση αυτή της ΝΔ δείχνει απλά τη ρηχότητα της πολιτι-κής σκέψης και περιλαμβάνεται στα πάμπολλα αίτια που έχουν οδηγήσει τα λεγόμενα «αστικά» κόμματα στη σημε-ρινή κατάντια. 

Mαγαζί «Η Ωραία Ελλάς»

ΥςΓ: Ας ελπίσουμε ότι από Δευτέρα το «μαγαζί» θα ξανανοίξει...

ΚΟΡΙΤΣΙ ΚΟΜΑΝΤΟ

Η Nefeli Walking Undercover ή αλλιώς η Νεφέλη Λιούτα μπήκε στη ζωή μας πριν από

δύο χρόνια προτείνοντας καινούργιο ήχο σε ήδη αγαπημένα τραγούδια. Ο πρώτος

προσωπικός της δίσκος -που ολοκληρώθηκε πριν από λίγο καιρό- έγινε η αφορμή για

να τη συναντήσουμε στο σπίτι της στη Νέα Φιλαδέλφεια και να τη γνωρίσουμε.

Δεν θυμάμαι πού και πώς γνωρίσαμε ως κοινό τη Νεφέλη. Από την άποψη ότι για όσους από εμάς κινούνται στο χώρο του τραγουδιού δεν υπάρχει ένα σταθερό σημείο που να ορίζει την είσοδό της στα μουσικά δρώμενα. Καθένας, βέ-βαια, έχει τη δική του μικρή προσωπική συγκυ-ρία: άλλος την πέτυχε χαζεύοντας στο Μyspace, άλλος σε συναυλίες εναλλακτικών σχημάτων, άλλος διαβάζοντας εσώφυλλα δίσκων στα οποία έπαιξε βιολί... Το θέμα είναι ότι από τότε που άρχισαν οι πρώτες δημόσιες αναφορές στο όνομά της έχουν περάσει δύο χρόνια, κάποιο νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, ένας δίσκος κυ-κλοφορεί παντελώς ελεύθερος ανάμεσά μας με

τον τρόπο του και ένας μεγάλος διαγωνισμός την έχει αναδείξει νικήτρια. Τι άλλο; «Είμαι δύο χρόνια μεγαλύτερη, είμαι ακόμα φοιτήτρια στη Νομική, αλλά έχω τελειώσει το βιολί, έχω πάρει το δίπλωμα και εργάζομαι ως δασκάλα βιολιού, χρωστάω πολλά μαθήματα και μάλιστα με πετυ-χαίνεις σε περίοδο εξεταστικής. Επίσης βγήκε ο πρώτος μου δίσκος, τα ‘Μολύβια Κομάντος’, ο οποίος δεν ξέρω κατά πόσο θεωρείται ‘κυκλο-φορία’, έχω κάνει παραπάνω live, έχω μακρύ-νει τα μαλλιά μου... Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι άλλο ουσιαστικό».

Ξεκίνησε κάνοντας διασκευές σε γνωστά κομμάτια και ανεβάζοντάς τα στο Μyspace. Ενα

κορίτσι σχεδόν ταγμένο στο να αλλάζει τα μου-σικά όργανα και τις λειτουργίες τους και να δίνει άλλο χρώμα σε μελωδίες που είχαν ήδη κατα-σταλάξει μέσα μας προϊόντος του χρόνου. Εν αρχή ην η ενοχρήστρωση λοιπόν; «Στο δικό μου κεφάλι ναι. Νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο διαλέγω όργανα σε ένα κομμάτι σχετίζεται με το στίχο και ο στίχος με τα όργανα. Δίπλα σου βρίσκεται μια καλίμπα, ένα κρουστό όργανο που περίμενα ένα μήνα να έρθει από το εξωτερικό ώστε να μπορέσω να γράψω ένα τραγούδι που αναφέρεται στις φυλακές, εξού και ο μεταλλικός ήχος. Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν το όρ-γανο έφερε στο νου μου το τραγούδι ή το τρα-

γούδι περίμενε το όργανο για να μπορέσει να βγει. Συμβαίνει πολύ συχνά, από τα τραγούδια του δίσκου τουλάχιστον το ένα τρίτο γράφτηκε με αυτό τον τρόπο, όπως το ‘Ρε και το Μι από την Ηρεμία’».

Κάποτε Nefeli Walking Undercover, πλέον Nefeli the Songwriter; «Οχι, ακόμα under cover είμαι, απλώς πλέον σημαίνει και άλλα πράγμα-τα, όχι μόνο ότι κάνω διασκευές. Με βολεύει γιατί μπορεί να είμαι η Νεφέλη Λιούτα που σπουδάζει στη Νομική, ταυτόχρονα όμως γρά-φω τραγούδια κυκλοφορώντας υπό κάλυψη. Εν τω μεταξύ τα κάνω όλα μαζί: και ξενόγλωσσα γκρουπ και ελληνικά τραγούδια, απλώς για τα δικά μου τραγούδια διαλέγω την ελληνική γλώσ-σα, αφενός διότι δεν έχω ούτε λεξιλόγιο, ούτε προφορά στα αγγλικά, αφετέρου τα βιώματά μου είναι συνδεδεμένα με καθαρά ελληνικές κουβέ-ντες και ιστορίες. Ισως βέβαια ξεκίνησε και από την ανάγκη την ώρα του live να μπορεί να με κατανοήσει ο κόσμος που έχω καλέσει, ο μπα-μπάς μου ας πούμε. Πώς θα μπορέσει να νιώσει τη σχετική συγκίνηση με ξένο στίχο; Εξάλλου μπαμπάς και μαμά είναι οι πρώτοι ακροατές».

Φέρνοντας στο νου μου ξανά τα τραγού-δια της από τα «Μολύβια Κομάντος» μέχρι το “Spedale” και μάλιστα όντας μέσα στο χώρο όπου γράφτηκαν, σκέφτομαι (καταχρηστικά) πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το ύφος των τραγου-διών της σε δύο λέξεις. Και ενώ ετοιμάζομαι να βαφτίσω το δίσκο της «γήινο» και «χειροποίητο», εκείνη απαντά με μια δυσανάλογα ξαφνιασμένη αθωότητα για τα δεδομένα της ερώτησης. «Δεν το έχω σκεφτεί. Μάλλον πρόκειται για πειραμα-τική φολκ. Είναι λίγο εγωιστικά φτιαγμένος ο δί-σκος, στην αρχή τον έφτιαξα σε αυτό το δωμάτιο. Αφιέρωνα περίπου μία μέρα για να γραφτεί κάθε κομμάτι, συνήθως από τις 11 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Σιγά σιγά, αναλόγως τα αντικεί-μενα που είχα μέσα στο δωμάτιό μου, προσέθε-τα ήχους, κυρίως κρουστά, γιατί δεν έχω ντραμς. Ετσι, το ‘Ρε και το Μι από την Ηρεμία’ γράφτηκε χτυπώντας την ντουλάπα και το πάτωμα. Εκείνη εκεί την τσαγιέρα την έχω χρησιμοποιήσει σε ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι χτυπώντας τη με ένα με-ταλλικό μαχαίρι. Σταδιακά γράφτηκαν κάπου δέκα κομμάτια, τα οποία διατηρώντας τις ενορχηστρώ-σεις μου πήγα και τα έγγραψα στο στούντιο του Ottomo και αποτέλεσαν το υλικό για το δίσκο. Αυτά συνέβησαν το καλοκαίρι του 2010. Επειτα έφτιαξα το εξώφυλλο για το οποίο χρησιμοποίη-σα σακούλες από το μανάβη για να έχει αυτό το ωραίο καφέ χρώμα, χαρτί εφημερίδας, ξύσματα από μολύβι και κλωστή. Τέλος τον ανέβασα ολό-κληρο στο Bandcamp. Η αλήθεια είναι ότι έκανα μια πολύ μικρή έρευνα σχετικά με τις εταιρείες, θα μπορούσα να έχω υπάρξει λίγο πιο πιστή στο ζήτημα αυτό, όμως με έπιασε ο εγωισμός και στα-μάτησα. Στο Bandcamp πωλείται η ψηφιακή έκ-δοση του δίσκου προς τρία ευρώ η ελάχιστη τιμή. Εχουν βρεθεί και άνθρωποι που έχουν δώσει πα-ραπάνω. Το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί για το δίσκο μου είναι τα 25 ευρώ και... δεν ήταν ο μπαμπάς μου, ούτε κάποιος συγγενής».

Για να λέμε την πάσα αλήθεια, δεν γνω-ρίζω πολλούς που προτιμούν να πληρώσουν οποιοδήποτε αντίτιμο για μουσική, από το να την κατεβάσουν ή να την ακούσουν online όταν τους δίνεται η ευκαιρία. Οι ρομαντικοί της πα-ραδοσιακής μεθόδου φέρουν μια γοητεία στις πράξεις τους, αλλά είναι ελάχιστοι. Ωστόσο, ποιο μπορεί να είναι το κίνητρο να κατεβάσει κάποιος το δίσκο πληρώνοντας τα απαραίτητα τρία ευρώ την ώρα που έχει δωρεάν πρόσβα-ση και μάλιστα με τις ευλογίες της δημιουργού; «Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας λό-γος να το κατεβάσει αν μπορεί να το ακούσει online. Ιδανικά θα ήθελα να του το έδινα εγώ, χέρι με χέρι, και να το έχει με το εξώφυλλο. Δεν έχω βρει όμως ακόμα τον τρόπο να μπο-ρεί να γίνει αυτό νόμιμα, με αποδείξεις κλπ. Αν βρισκόμουν εγώ στη θέση του ακροατή και μου άρεσε η δουλειά, θα το αγόραζα συμβολικά για να δείξω ότι αναγνωρίζω αυτό που έχει κά-νει. Ο δίσκος κατά τα άλλα δεν κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία. Γενικά είμαι και δεν είμαι υπέρ της ελεύθερης κυκλοφορίας της μουσικής. Από τη μία δίνει κανείς περισσότερη προσοχή σε πράγματα που αγοράζει, από την άλλη αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα είναι όμορφο να μπορείς να βρεις τη μουσική δωρεάν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω ότι το συμβο-λικό ποσό των τριών ευρώ είναι κάτι που μπο-ρείς να το δώσεις παίρνοντάς το από το κομπό-δεμά σου».

Η συζήτηση από το κομπόδεμα περνάει στα πρακτικά και από τα πρακτικά στην επικαιρό-τητα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να μη γίνει αναφορά; Στον τοίχο της υπάρχει γραμμένη η φράση «Κάθε άνοιξη φυτρώνουν venceremos». «Είναι στίχος του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Venceremos σημαίνει ‘θα νικήσουμε’ και χρη-σιμοποιείται όπως νομίζει ο καθένας. Μάλλον χρειαζόμαστε περισσότερες ανοίξεις ακόμα και στους χειμώνες για να υπάρχει συχνότερα το venceremos στη ζωή μας».

Είναι λοιπόν από εκείνους που θα ψηφί-σουν αυτή την Κυριακή. «Φυσικά. Ολα γίνονται σε πολύ σύντομο χρόνο, οι προηγούμενες εκλο-γές, οι επόμενες που είναι μεθαύριο και είμαστε όλοι βουτηγμένοι στις καταστάσεις και μάλιστα γεμάτοι αμφιβολίες: τι να ψηφίσουμε, θα κά-νουμε καλά που θα ψηφίσουμε αυτό που απο-φασίσαμε; Νομίζω ότι τώρα που οι εποχές είναι πιο δύσκολες και πιο μπερδεμένες, αν έχεις μια ιδεολογία στην οποία πιστεύεις, στήριξέ την. Πάντως σωτηρία υπάρχει, αλλιώς όλες τις άλ-λες φορές που χρειάστηκε, θα είχαμε τερματίσει τον κόσμο με ένα κουμπί».

Εχοντας ακούσει το δίσκο και διαβάσει το σχετικό σημείωμα που λέει: «Στη μνήμη αυτών που έφυγαν και στο εδώ αυτών που μένουν», θα έλεγα να κλείσουμε με μια ευχή για τα παιδιά και τις γιαγιάδες. «Παράξενο που το λες, είναι οι αγαπημένες μου κατηγορίες ανθρώπων. Να είναι κοντά μας, γιατί είναι οι πιο αθώες ηλικί-ες. Χρειαζόμαστε την παιδικότητα και τις ιστο-ρίες και των δύο».

Στην Αθήνα το 1950 οι υπηρέτριες μαζεύονταν στις ταράτσες των πολυκατοικιών και μοιράζο-νταν τις ελπίδες, τα πρόβλημα, τα όνειρα και τους έρωτές τους. Στην Αθήνα του 2012 η ίδια ιστορία εξελίσσεται σε μια από τις πιο όμορφες γειτονιές της Αθήνας, που είναι πλέον εγκαταλελειμμένη. Στον αριθμό 28 της οδού Κεραμεικού, στο χώρο της Kunsthalle Athena, η «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου ξαναζωντανεύει -με τη Βίκυ Παπα-δοπούλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Ενκε Φεζολάρι να υπογράφει τη σκηνοθεσία- και μαζί της αναβιώνει η δεκαετία του ’50, η εσωτερική μετα-νάστευση, η μοίρα των τάξεων, η φτώχεια και τα αδιέξοδα. «Πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο», ανα-φέρει ο Ενκε Φεζολάρι και συνεχίζει: «Πρώτη φορά ο συγγραφέας μιλάει για την κατώτερη τάξη, για τη ζωή των υπηρετριών, για τα δεινά της μετεμφυλια-κής Ελλάδας. Για την πείνα, την εξαθλίωση, για αν-θρώπους που αγωνίζονταν για μια καλύτερη ζωή».

Η Αγγέλα φτάνει στην Αθήνα από το χωριό της με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα και ελπίδες. Το έργο ξεκινάει με την αυτοκτονία μιας υπηρέτριας. Η πράξη απελπισίας της κοπέλας θα οδηγήσει την Αγγέλα σε μια προσπάθεια να ξεσκεπάσει ένα

σάπιο σύστημα. Με κυρίαρχο ένα σκάνδαλο μα-στροπείας, η Αγγέλα θα κυνηγήσει τους ενόχους μαζί με τον αδερφό του θύματος, τον Λάμπρο, τον οποίο και ερωτεύεται. «Στο τέλος μάς αφήνει με ένα ερώτημα, αν τελικά ο Λάμπρος πεθαίνει ή όχι. Για εμένα, στη θέση της Αγγέλας μπορούμε να βάλουμε την Ελλάδα, που ταλαιπωρείται αλλά τε-λικά επιβιώνει», τονίζει ο Ενκε και στην ερώτησή μου αν στη δική του εκδοχή ο Λάμπρος επιβιώνει απαντάει λακωνικά: «Αυτό θα το αποφασίσουν οι θεατές που θα δουν το έργο».

Τον ρωτάω πώς επέλεξε να σκηνοθετήσει αυτό το κείμενο και αρχίζει να μου αφηγείται: «Στην αρχή, όταν το είπα στη μητέρα μου, γέλασε. ‘Α! Ενα έργο για εμένα’, μου είπε. Στην εποχή που ζούμε, στην οποία όλοι έχουν χάσει τις αξίες τους και υπάρχει εξαθλίωση και πείνα, επέλεξα ένα έργο που με συγκινεί αφάνταστα και μου θυμίζει τα παιδικά μου βιώματα, όταν οι ιστορίες γράφονταν στις γειτονίες. Το έργο ήταν πολύ αδικημένο για την εποχή του και θεωρώ ότι είναι βαθιά πολιτικό. Η Αγγέλα συμβολίζει ανθρώπους του μόχθου που πολεμούν για μια καλύτερη ζωή. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας».

Η ιστορία που έπλασε ο Σεβαστίκογλου και αντικατοπτρίζει τη ζωή στην πρωτεύουσα τη δε-καετία του ’50 θα ειπωθεί σε μια αυλή με φυσι-κό φως και αληθινά σκηνικά. «Για εμένα αυτό ήταν το μεγάλο στοίχημα», μου εξηγεί ο Ενκε. «Θέαμα με φυσικό φως. Το θέατρο άλλωστε εί-ναι δρόμος. Υπάρχει συγκεκριμένη ανάγκη να πούμε αυτή την ιστορία σε μια αυλή, γιατί ο χώ-ρος έχει τη δική του μνήμη. Και αυτό βγάζει σε όλους μας μεγάλη δύναμη. Στην περιοχή παλιά λειτουργούσαν επιχειρήσεις, μαγαζιά, τυπογρα-φεία. Τώρα υπάρχει μόνο ένα τυπογραφείο και η γειτονιά μοιάζει έρημη. Ο θεατρικός λόγος έχει ανάγκη να βρει τη δική του υπόσταση μέσα από ένα χώρο με ιστορία».

Εκεί λοιπόν, στην αυλή του Κεραμεικού -στον ίδιο χώρο όπου γίνεται το Remap- η Βίκυ Παπαδοπούλου, ο Κωστής Καλλιβρετάκης, η Ελέ-νη Βεργέτη, ο Βασίλης Μαργέτης, ο Κωνσταντί-νος Μωραΐτης, η Ιρις Πανταζάρα, η Κωνσταντίνα Τάκαλου και η Καλλιόπη Τζερμάνη παίρνουν τη σκυτάλη από σπουδαίους ηθοποιούς που έχουν ερμηνεύσει τους ίδιους ρόλους και δίνουν τη δική τους εκδοχή στην «Αγγέλα».

Ο Ενκε Φεζολάρι καταπιάνεται με την «Αγγέλα» του Γιώρ-γου Σεβαστίκογλου και μας μεταφέρει στην παλιά Αθήνα

μέσα από μια αυλή του Κεραμεικού.

Για να καλλιεργήσεις σήμερα τα δικά σου φρούτα και λαχανικά δεν χρει-άζεται ούτε να ξέρεις πώς κρατάνε την τσάπα ούτε πώς καταπολεμούν

τους τυφλοπόντικες και τον περονόσπορο. Αρκεί ένας υπολογιστής, μία σύνδεση στο ίντερνετ και να... ανοίγεις την πόρτα στο delivery.

Από το μποστάνι απευθείας στο πιάτο σου. Αυτό θα μπορούσε να είναι το σύνθημα τριών πρω-τότυπων εγχειρημάτων που φιλοδοξούν να φέρουν πιο κοντά το μέσο Ελληνα με το παραδοσιακό περιβόλι και να συνδυάσουν την οικολογική ευαισθησία με την κοινωνική επιχειρηματικότητα. Πρόκειται για τα «Γίνε Αγρότης», Biobox και EcoΚΤΗΜΑ, τα οποία φέρνουν -το καθένα με το δικό του τρόπο- φρέσκα φρούτα και λαχανικά στην πόρτα σου. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να επιλέξεις το είδος της καλλιέργειας και να καταβάλεις μία μηνιαία συνδρομή.

ανικά δεν χρει-καταπολεμούν

πολογιστής, μία τα στο delivery.

Στην περίπτωση του EcoKTHMA, αποφάσισε να αναλάβει δράση η 36χρονη Μαρία Φιλιππή μαζί με μία ομάδα συνεργατών και τη συμμετοχή του Εργαστήριου Νέων Τεχνολογιών στην Επι-κοινωνία, την Εκπαίδευση και τα ΜΜΕ του Πα-νεπιστημίου Αθηνών. Στο εγχείρημά της ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να έχει το δικό του περιβόλι. Και αυτό με ένα μηνιαίο νοίκι που ξεκινάει από 50 και φτάνει τα 124 ευρώ. Το κάθε διαθέσιμο προς ενοικίαση περιβόλι έχει έκταση περίπου 50 τμ. και μπορεί, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των υπευθύνων του κτήματος, να καλύψει έως και 100% τις ανάγκες του ενοικιαστή σε φρέσκα λαχανικά. Ο σχετικός τιμοκατάλογος αναφέρει τα εξής: α. Ενοικίαση χώρου και πότισμα 50 ευρώ το μήνα, β. Ενοικί-αση χώρου, φύτευση, περιποίηση 100 ευρώ το μήνα, γ. Ενοικίαση χώρου, φύτευση, περιποίηση και παράδοση προϊόντων σε εβδομαδιαία βάση 125 ευρώ το μήνα.

Το νοικιασμένο περιβόλι μπορεί να φυτευ-τεί με τα φυτά που θα επιλέξει μόνος του ο κάθε ενδιαφερόμενος ή με την καθοδήγηση των γεω-πόνων του κτήματος, ενώ ως προς τη φροντίδα του περιβολιού οι ενοικιαστές έχουν δύο επιλο-γές· είτε να έχουν την αποκλειστική ευθύνη οι ίδιοι, είτε τα δύο μέρη, δηλαδή ο ενοικιαστής και τα στελέχη του κτήματος, να μοιράζονται την ευθύνη. Τα στελέχη του κτήματος πάντως διευκρινίζουν ότι σε περίπτωση που ο ενοικι-αστής αναλάβει πλήρως και αποκλειστικά την ευθύνη της φροντίδας του περιβολιού θα πρέ-πει να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη γραμμή. Για παράδειγμα, θα πρέπει να χρησιμοποιεί βιολογικούς τρόπους και προϊόντα περιποίη-σης που διαφυλάσσουν τη φυσική διαδικασία. Επίσης, εξηγούν πως ακολουθούν πρόγραμμα κομποστοποίησης για τη λίπανση και την ενί-σχυση των φυτών, αλλά και κάθε άλλο σύγχρο-νο τρόπο καλλιέργειας. Οσοι αποκτήσουν -έστω

με το νοίκι- το δικό τους περιβόλι θα μπορούν να το επισκέπτονται φυσικά τις ώρες λειτουργίας του και ψηφιακά 24 ώρες το 24ωρο μέσω web camera. Θα έχουν, επιπλέον, τη δυνατότητα να επικοινωνούν με τα στελέχη του κτήματος για ζητήματα που αφορούν τη φροντίδα του και την ανάπτυξή του.

Πέρα όμως από τη φροντίδα, υπάρχει και η συγκομιδή. Οπως προβλέπεται, οι «περιβο-λάρηδες» μπορούν να συλλέγουν μόνοι τους τα λαχανικά τους, αρκεί να τους το επιτρέπουν οι ρυθμοί ζωής τους. Σε διαφορετική περίπτωση η συλλογή τους γίνεται από το προσωπικό του κτήματος, που αναλαμβάνει και την παράδοση στο χώρο που έχει ορίσει ο «περιβολάρης». Τέ-λος, σε περίπτωση που παρουσιαστεί περίσσεια παραγωγής υπάρχει λύση, καθώς στο κτήμα λει-τουργεί ανταλλακτική αγορά προκειμένου οι «πε-ριβολάρηδες» να ανταλλάσσουν το περίσσευμα της παραγωγής τους με τους γείτονές τους.

Η ιδέα ανήκει στον 27χρονο Δημήτρη Κουτσο-λιούτσο, ο οποίος μαζί με μία παρέα συνομήλικων συνεργατών και φίλων επέλεξε να δημιουργήσει το GineAgrotis.gr. Η προσπάθειά του μάλιστα έφθασε μέχρι τις σελίδες του Guardian. Μέσα από την ηλεκτρονική τους πλατφόρμα νέοι αγρότες ανα-λαμβάνουν για λογαριασμό των καταναλωτών την καλλιέργεια και παραγωγή όλων των εποχιακών

λαχανικών και φρούτων σύμ-φωνα με τις αρχές της βιο-λογικής γεωρ-γίας. Για να το επιτύχει, η πλατφόρ-μα μεταφέρει εικονικά τον καταναλωτή στο Περιβό-λι -το γνω-στό «μπο-στάνι»- που είχαν οι οικογένει-

ες παλαιότερα σε κάθε χωριό. Αυτό το περιβόλι το καλλιεργεί εικονικά ο καταναλωτής, ενώ στην πράξη εφαρμόζει το πρόγραμμα σποράς και καλ-λιέργειας ο συμβεβλημένος αγρότης. Τα βήματα είναι τα εξής τρία: Πρώτον, δεσμεύεις το χώρο σου και φτιάχνεις το δικό σου μποστάνι. Στη συ-νέχεια σπέρνεις τα λαχανικά και τα φρούτα σου, έχοντας τη δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα σε μία σειρά από είδη. Στο τρίτο και τελευταίο βήμα, απλά απολαμβάνεις το αποτέλεσμα παραλαμβά-νοντας κατευθείαν μετά τη συγκομιδή, στο σπίτι ή σε όποιον άλλο χώρο θέλεις, τα προϊόντα.

Επιπλέον μπορείς να απολαύσεις μία σειρά από άλλες υπηρεσίες, όπως να σου αποστέλλονται φωτογραφίες της καλλιέργειας, ενώ πάντα γίνεται να επισκεφθείς ο ίδιος το χωράφι μια Κυριακή σαν εκδρομή. Το κόστος για την υπηρεσία κυ-μαίνεται ανάμεσα στα 14,20 με 20,90 ευρώ την εβδομάδα, ποσό το οποίο προσφέρει στους αγρό-τες μεγαλύτερο όφελος από ό,τι αν συναλλάσσο-νταν με εμπόρους. Παράλληλα, οι καταναλωτές μειώνουν τα έξοδά τους στο μισό. Ολα αυτά με το δεδομένο πως μια μέση οικογένεια τεσσάρων ή πέντε ατόμων δαπανά ετησίως για τα λαχανικά και τα φρούτα της 2.000 με 2.500 ευρώ.

Η Αλεξάνδρα Βαλοπετροπούλου, τέλος, είναι ο ιθύνων νους και η παραγωγός της οικογένειας που δημιούργησε και φροντίζει τα Biobox. Πρόκειται για κιβώτια με ελληνικά βιολογικά φρούτα και λα-χανικά εποχής, τα οποία έχεις τη δυνατότητα να τα παραλαμβάνεις στο χώρο σου κάθε εβδομάδα. Τα προϊόντα έρχονται απευθείας από το κτήμα της οικογένειας, έκτασης 40 στρεμμάτων στο Λόφο Μαζογερέ στα Μεσόγεια, καθώς και από τα αγρο-κτήματα επιλεγμένων παραγωγών που διαθέτουν εγγυημένη βιολογική πιστοποίηση.

Για να λαμβάνεις το... μαγικό κουτί στο χώρο σου κάθε εβδομάδα, η διαδικασία είναι απλή. Κάθε κιβώτιο περιλαμβάνει ποικιλία από βιολο-γικά φρούτα και λαχανικά 12 έως 14 ειδών και η ποσότητα υπολογίζεται έτσι ώστε να καλύπτονται οι εβδομαδιαίες διατροφικές ανάγκες κάθε οικο-γένειας. Εσύ από την πλευρά σου το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να επιλέξεις το μέγεθος που εξυπηρετεί τις δικές σου ανάγκες. Σε περίπτωση που δεν τρως κάποιο προϊόν, το επισημαίνεις στους υπεύθυνους και αυτοί το αντικαθιστούν με

κάποιο άλλο της αρεσκείας σου. Επιπλέον μπορείς να προσθέσεις στο Biobox σου προϊόντα Ελλήνων βιοκαλλιεργητών σε ανταγωνιστικές τιμές, όπως αυγά, ελαιόλαδο, όσπρια και μέλι.

Οσον αφορά τις τιμές, ξεκινούν από τα 16,95 ευρώ για ένα Biobox που απευθύνεται σε ένα με δύο άτομα, ανεβαίνουν στα 28,25 ευρώ για δύο με τρία άτομα και στα 39,55 ευρώ για τρία με τέσ-σερα άτομα, ενώ φτάνουν μέχρι τα 50,85 ευρώ για τέσσερα με πέντε άτομα. Ολα αυτά σε εβδομαδιαία βάση και με delivery στο σπίτι ή το γραφείο σου.

ΤΗΕ WORD OF GAD.

Τα πέντε μέλη της μπάντας των GAD. μετρούν αρκετά χρόνια γνω-

ριμίας, συνεργασίας, φιλίας, πριν ακόμα δημιουργήσουν το τωρινό

τους συγκρότημα. Το δεδομένο αυτό τους δίνει το μεγάλο πλεονέ-κτημα να κάνουν μουσική με άξο-να την αγάπη. Και αυτό φαίνεται

όταν μιλούν για το νέο single τους, την επικείμενη εμφάνισή τους στο Rockwave, το παρελθόν, το παρόν

και τα όνειρά τους.

Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας γιατρός, δύο κα-θηγητές μουσικής, ένας ιδιωτικός υπάλληλος εισαγωγών-εξαγωγών και ένας τοπογράφος; Εί-ναι απλό. Σύμφωνα με τον πρώτο, και οι πέντε πάσχουν από Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή, αγγλιστί Generalized Anxiety Disorder, αρκτικό-λεξο GAD.

Οι GAD. είναι οι Ηρακλής Αναστασιάδης, Κώστας Αντωνιάδης, Μιχάλης Σεμερτζόγλου, Σπύρος Παπακώτσης και Αντώνης Αντωνιάδης. Τους γνωρίσαμε κυρίως με τo “The end of the road” από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά “System may fall” το 2007 και τους αγαπήσαμε με το “Waves” από το δίσκο “The perfect crime” (2010), το οποίο ακούγεται ακόμα ασταμάτητα στα ραδιόφωνα. Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το νέο τους single με τίτλο “Your lover tonight”, προάγγελος του καινούργιου δίσκου που ανα-μένεται να κυκλοφορήσει από τη The Sound of Everything προς το τέλος της χρονιάς. Είναι ένα κομμάτι κιθαριστικό, ερωτικό, τους φέρνει στο μυαλό τα Ιωάννινα και για εξώφυλλό του έχει τη φωτογραφία της μαμάς μιας φίλης τους.

«Eχει πολλές κιθάρες και ρυθμικά μέρη, είναι ένα γρήγορο τραγούδι, που θυμίζει πολύ GAD.»,

σχολιάζει ο Κώστας, στον οποίο ανήκει και η αρ-χική ιδέα του κομματιού. Αυτό ακριβώς νιώθει κάποιος ακούγοντάς το. Είναι ένα τραγούδι γεμάτο αναφορές, μπορεί να σου φέρει στο μυαλό δεκά-δες άλλους γνώριμους ήχους, αλλά τελικά δεν θα μπορούσε να ανήκει σε κανένα άλλο συγκρότημα. Για παράδειγμα, εμένα μου θύμισε Placebo και Πολ Γουέλερ, αλλά στον Κώστα θυμίζει Ρίτσαρντ Ασκροφτ και έχει αναφορές στον Ράιαν Ανταμς. Πάνω στην αρχική ιδέα του, δούλεψαν όλοι μαζί και άλλαξαν πολλά πράγματα. Σε άλλους άρεσε και σε άλλους όχι. Οταν όμως μπήκαν στο στούντιο για να το παίξουν, ένιωσαν και οι πέντε σαν να το ήξεραν από χρόνια.

Την πρώτη φορά που έπαιξαν το κομμάτι αυτό σε συναυλία, αυτόν το Νοέμβριο στα Ιωάν-νινα, το κοινό ανταποκρίθηκε πολύ θερμά. Στην επιστροφή έμειναν στη μέση του δρόμου λόγω βλάβης σε ένα νοικιασμένο βαν γεμάτο όργανα και αποσκευές. Τελικά το διασκέδασαν, παρά την ταλαιπωρία, και έκτοτε συνειρμικά το “Your lover tonight” συνδέεται με την πόλη των Ιωαννίνων. Το μόνο που μπορούν να πουν με βεβαιότητα για τον επικείμενο δίσκο είναι ότι θα περιέχει μια συ-νεργασία με τη Μαρία Koυρμούλη των Transistor

στο κομμάτι “Ending tears”. Ολα τα υπόλοιπα πα-ραμένουν σκεπασμένα με ένα πέπλο μυστηρίου και θα μας αποκαλυφθούν εν καιρώ.

Τη Δευτέρα 2 Ιουλίου οι GAD. εμφανίζο-νται στο Rockwave, τρίτη και τελευταία ημέρα του φεστιβάλ, μαζί με τους Iggy Pop & The Stooges, Prodigy, Everlast, Monovine. «Είναι μεγάλη χαρά και τιμή για εμάς», λέει ο Μιχάλης, «αφού παίζου-με με παιδικά μας ινδάλματα, όπως ο Iggy, που είχαμε αφίσες του στα δωμάτιά μας». Το γεγονός ότι κλήθηκαν να παίξουν εκεί δεν το βλέπουν σαν βραβείο, αλλά σίγουρα είναι μια επιβράβευση, για να νιώσουν πως προχωράνε και εκπληρώνουν τα όνειρά τους. «Η πιο ωραία μας εμπειρία από live ως τώρα ήταν το Μάρτιο στο Fuzz, εκεί ξέραμε πως ήρθε κόσμος για να ακούσει εμάς και όχι ένα ευρύτερο line up - και είναι δύσκολο μια μπάντα να φέρει τόσο κοινό. Οπως και τον Οκτώβριο του 2010 στο KooKoo, όπου ο κόσμος είχε γεμίσει μέ-χρι έξω την Ιάκχου και δεν το πιστεύαμε», θυμού-νται και ομολογούν πως «εκεί νιώθεις ένα πολύ περίεργο συναίσθημα».

Παρόλη την αναγνώριση, διατηρούν ένα χα-μηλό προφίλ και έχουν στο βιογραφικό τους μια σειρά από ιδιαίτερα αξιόλογες συνεργασίες, με πιο γνωστή εκείνη με τον Κωνσταντίνο Βήτα στο τραγούδι “Over The Moon”. «Αυτό που θέλαμε εξαρχής είναι να είμαστε συνεπείς και να έχουμε συνέχεια ως συγκρότημα· είμαστε μουσικοί και όχι μοντέλα. Ετσι και σε αυτό το κομμάτι, ο Κωνσταντί-νος τραγούδησε αγγλικό στίχο, γιατί αυτό ζητούσα-με καλλιτεχνικά και στο τέλος βγήκε κάτι μαγικό».

Παρακολουθούν τη σύγχρονη ελληνική σκηνή και ξεχωρίζουν μπάντες όπως τους Sleepin’ Pillow και τους Solarmonkeys και καλλιτέχνες όπως τον Papercut και τη Μόνικα. Τον επόμενο μήνα θα κυ-κλοφορήσει από τη The Sound of Everything ένας δίσκος με remixes τραγουδιών τους από διάφορους μουσικούς και παραγωγούς, όπως οι G-Pal, Αδρι-ανός Παπαδέας, Papercut, Νίκος Διαμαντόπουλος, Astralon και ανάμεσά τους θα υπάρχει και ένα remix του “Waves” που είχε γίνει πριν κυκλοφορήσει το κανονικό κομμάτι από τον Ηρακλή και τον Κώστα και έχει κάποιους διαφορετικούς στίχους.

Το ενδιαφέρον με τους GAD. είναι ότι δεν σταματάνε να βλέπουν τα πράγματα σαν να είναι άγνωστα. Με ενθουσιασμό, περιέργεια, διάθεση για πειραματισμό και αναθεώρηση. Οπως όταν πριν από χρόνια ο Ηρακλής βρήκε στο λεξικό του τη λέξη gad, που σήμαινε την «αιχμή του δόρα-τος», και την επέλεξε χωρίς να φαντάζεται μάλλον πώς θα έδεναν στην πορεία τα πράγματα μεταξύ τους. Πώς αυτό θα έμπλεκε με κοινές διαταραχές, με κάμποσα υπέροχα τραγούδια και μια ομάδα δε-μένη και ξεχωριστή, μοναδική στα μουσικά πράγ-ματα της χώρας.

Ο 32χρονος σήμερα Γιώργος δουλεύει σε μια ναυτιλιακή εταιρεία και μένει στα Εξάρχεια. Του αρέσει να διαβάζει κόμικς που προέρχονται από την αμερικανική indie σκηνή και από την Ιαπω-νία. Ο ίδιος ξεκίνησε να σχεδιάζει από το δη-μοτικό και πάντα φιγούρες από τις αγαπημένες του ιστορίες. Οσο μεγάλωνε άφηνε σταδιακά τα μολύβια στο συρτάρι και το όνειρό του να ασχο-ληθεί με το σχέδιο στην άκρη. «Παραδόξως η επιθυμία μου επανήλθε όταν πήγα στο στρατό. Τότε γνωρίστηκα με ένα παιδί που είχε σπουδά-σει κάτι σχετικό και μέσα από συζητήσεις μαζί του ξεκίνησα. Αυτός μου έμαθε αρκετά πράγμα-τα και κυρίως πώς να χρησιμοποιώ πιο digital τεχνοτροπίες. Βέβαια, ύστερα από όλα αυτά κα-τέληξα σε πιο παραδοσιακές μεθόδους μόνο με πενάκι και σινική μελάνι. Πλέον δουλεύω μόνο με αυτά και κάποιες φορές με νεροχρώματα».

Κάπως έτσι από την απλή μεταφορά των αγα-πημένων του ηρώων στο χαρτί ο Γιώργος έφτασε στο σημείο να δημιουργεί δικά του σχέδια. «Στην αρχή έβλεπα κάτι και το έκανα, μετά άρχισα να κάνω συνδυασμούς και αργότερα βρήκα έναν τρόπο να κάνω τις ιδέες μου πράξη και να τις σχε-διάζω». Τι προτιμάει, όμως, να σχεδιάζει; «Κάνω διάφορα πράγματα. Ο λόγος που ξεκίνησα ήταν πάντα για να κάνω κόμικς και όλη η δουλειά μου έχει προκύψει από το 2008 και μετά. Η αφορ-μή μένει πάντα η ίδια, αλλά την περίοδο που πέ-ρασε ήρθα σε επαφή με διαφορετικά πράγματα και άλλου είδους καλλιτέχνες και οδηγήθηκα πιο πολύ στην εικονογράφηση και σε πράγματα που εγώ έχω στο μυαλό μου και θέλω να τα εκφρά-σω. Τα περισσότερα από αυτά ξεφεύγουν από τη λογική των κόμικς που θέλει σενάριο, συνεχό-μενη λογική και παρόμοια σκίτσα των ηρώων. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να ζω από αυτό, αλλά εκ των πραγμάτων αυτό δεν γίνεται. Παραμένει, όμως, πάντα μια εσωτερική ανάγκη». Ο Γιώργος παίρνει ερεθίσματα από ταινίες, βιβλία και μου-σική. Σπάνια από την επικαιρότητα, ενώ του αρέ-σει στα έργα του να ασχολείται με την ιστορία της ανθρωπότητας. «Η δουλειά μου σχετίζεται και με την εμμονή του κόσμου να αποκτήσει εξουσία και

με το τι μπορεί να κάνει για να πραγματοποιήσει αυτή την εμμονή», αναφέρει και συνεχίζει γελώ-ντας: «Βέβαια όλα αυτά δεν ξέρω αν είναι εμφανή στους υπόλοιπους!»

Κάποιες από αυτές τις ιδέες παρουσιάζονται στο χώρο του δισκοπωλείου Junk Records στη Μαυρομιχάλη, σε έκθεση με τίτλο “Ιnterracial consumers” μέχρι τις 30 Ιουνίου. «Στην έκθεση υπάρχουν αποκλειστικά έργα με ανθρωπόμορφα πλάσματα, με τα οποία είχα εμμονή σε κάποια φάση. Βέβαια η ιδέα έχει παρουσιαστεί πολλές φορές στο παρελθόν. Αφορά την παρομοίωση ανθρώπων και καταστάσεων με κάποια ζώα ή σε μία άλλη λογική που κρύβει μέσα του ο άνθρω-πος. Σε μια δεύτερη ανάγνωση μιλάω για τη μα-ταιότητα, για την κοινωνία και το συγκεκριμένο τρόπο ζωής που ακολουθεί ο άνθρωπος. Μεγάλη σημασία έχει και ο χώρος όπου γίνεται η έκθεση, πρόκειται για ένα δισκοπωλείο που το έχουν κά-ποιοι φίλοι και παίζει συγκεκριμένα είδη μουσι-κής που ταιριάζουν με τη δουλειά μου».

Κλείνοντας, η συζήτηση πάει στην οικο-γένεια του Γιώργου και συγκεκριμένα στον ποιητή Γιάννη Σκαρίμπα που ήταν πατριός της μητέρας του. «Υπάρχει πολύ έντονο το στοιχείο του Σκαρίμπα σε όλη μου τη ζωή και ειδικά μέχρι τα 18 μου χρόνια που έζησα στη Χαλ-κίδα. Εχουμε όλη τη βι-βλιοθήκη του, από εκεί που εμπνεόταν δηλαδή κυρίως, όλο το αρχείο του, τις σημειώσεις και τα γράμματά του». Στην τελευταία μου ερώτηση, αν σκέφτεται να εικονο-γραφήσει ένα κομμάτι από το έργο του ποιητή, η απάντηση είναι θε-τική. «Υπάρχει αυτή η ιδέα, να εικονογραφήσω δηλαδή κάποια κείμενά του ή να τα κάνω κόμικς, αλλά είναι κάτι που ακό-μα επεξεργάζομαι».

Οταν ο Γιώργος Τσόπανος ζούσε στη Χαλκίδα, διάβαζε «Αστερίξ» και «Φανούρη Απλα». Τώρα προτιμάει τον Μινιόλα, τον Τεζούκα και τον

Μουρ. Τα ονόματα μπορεί να άλλαξαν, τα σχέδια να εξελίχθηκαν, αλλά η αγάπη του για τα κόμικς παρέμεινε ίδια.

Η πρωτεύουσα πλημμύρισε το προηγούμενο Σάββατο από τα χρώ-ματα του Ουράνιου Τόξου της ομοφυλόφιλης περηφάνιας. Χιλιά-δες κόσμου συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Κλαυθμώνος για την πορεία που πέρασε -κλασικά- από τη Σταδίου, τη Βουλή και την

Πανεπιστημίου, πριν από το μεγάλο πάρτι που ακολούθησε.

Δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση, γιατί τώρα τελευταία ασχολούμαστε μόνο με τα «σοβαρά» και χάνουμε κάποιες δια-στάσεις που έχουν όμως πολύ ενδιαφέ-ρον. Αναφέρομαι στις γαλλικές εκλογές, που διεξάγονται παράλληλα με τις δικές μας. Και όχι, δεν μιλάω για τα προ-γράμματα του κόμματος του Ολάντ, ούτε για την Κεντροδεξιά ή την κα Λεπέν και το αντιευρωπαϊκό της κήρυγμα.

Αναφέρομαι στη διαμάχη ανάμεσα στην τωρινή σύντροφο του Προέδρου Ολάντ (τη Βαλερί Τριερβελέρ - είναι και δύσκολο το όνομα!) και την πρώ-ην σύζυγο, τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Η δεύτερη είναι υποψήφια βουλευτής και η πρώτη στήριξε με δημόσια δήλωση τον αντίπαλό της! Αυτός είναι αντάρ-της του Σοσιαλιστικού Κόμματος και πέρασε στο δεύτερο γύρο ως αντίπαλος της Σεγκολέν.

Εχει μεγάλο ενδιαφέρον, νομίζω, ότι η νυν σύντροφος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την αντιπάθειά της για την πρώην. Ακόμη και αν όντως προτιμά τον άλλο υποψήφιο, από τακτ και μόνο δεν θα μπορούσε να το κρύψει; Για να μη φέρει σε δύσκολη θέση τον Πρόεδρο, στο κάτω κάτω. Και η πρώην, βέβαια, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα νεύρα της. Εθεσε «ηθικό θέμα». Πώς γίνεται η κα Τριερβελέρ να υποστηρίζει επίσημα τον αντίπαλο του επίσημου υποψηφίου του κόμματος του Προέδρου;

Πόσο ανθρώπινα είναι όλα αυτά; Και πόσο εύκολο είναι να χάσει την αυ-τοκυριαρχία της και μια «Πρώτη Κυρία» (ή έστω Πρώτη Σύντροφος, αφού δεν υπάρχει γάμος) και μια ισχυρή πολιτι-κός (η Ρουαγιάλ ήταν η ίδια υποψήφια Πρόεδρος πριν από πέντε χρόνια);

Ξέρετε κάτι; Μου αρέσει όλο αυτό. Το βρίσκω ανθρώπινο και ειλικρινές. Και το προτιμώ χίλιες φορές από την άψογη συμπεριφορά που τα πρωτόκολλα επιβάλλουν! Κυρίες μου, σας πάω έτσι!

Το σόου του φετινού Gay Pride κράτησε μέχρι αργά μετά τα μεσάνυχτα. Οσο περνούσε η ώρα, τόσο ωραιότερα «σκη-νικά» βλέπαμε από τις εμφανίσεις κάτω αλλά και πάνω στη σκηνή. Καλή οργάνωση και ευοίωνα μηνύματα από όλους.

Ούτε περιθωριακή μπορεί πλέον να χαρακτηρίσει κανείς τη βία, ούτε ένα φαινόμενο περιορισμένο σε ομάδες με ακραίες πεποιθήσεις και συμπεριφορές.

Εχουμε κατ’ επανάληψη αναφερθεί από αυτή τη στήλη στη βία που έχει γίνει καρκίνωμα θανατηφόρο, με ανεξέλεγκτες μεταστάσεις στον κοινωνικό οργανισμό. Εφτασε στα τηλεοπτικά πάνελ, το πεδίο όπου με ελα-φρότητα και στρεβλή αντίληψη περί της «εκτονωτικής λειτουργίας» του τηλεοπτικού θεάματος εδώ και χρόνια διαχέεται στο φιλοθεάμον πλήθος σαν κουλτούρα και μόδα των καιρών. Η ίδια νοοτροπία της βίας έφτασε να οπλίσει με θάνατο χέρι νεαρού άνδρα που νόμισε ότι η κυνηγετική καραμπίνα είναι η «προστασία» από την απειλή. Χειροδικία. Η κατάλυση κάθε δημοκρατικού φραγμού. Γιατί η βία, σε οποιαδήποτε μορφή, είναι η απόλυτη απειλή.

Δεν υπάρχει δικαιολογημένη βία και αδικαιολό-γητη, δεν υπάρχει «καλή» βία και «κακή», είναι η ίδια πάντα ζωώδης εκδήλωση ατόμων που έχουν αρνηθεί τις λειτουργίες της νόησης θεωρώντας ότι η εκδήλωση βίας είναι και επίδειξη δύναμης.

Κάπως έτσι είδαμε το «αυγό του φιδιού» να επωά-ζεται on camera στα άγρια ξεσπάσματα μετά λιθοβολι-σμών και γιαουρτωμάτων διαφόρων δήθεν «αγανακτι-σμένων», χαζεύαμε το τέρας καθώς εκκολαπτόταν στα επεισόδια στο κέντρο των Αθηνών, στους νταβραντι-σμένους με τα λοστάρια που συγκρούονταν με διαδη-λωτές, στους προπηλακισμούς και τις ύβρεις εναντίον του Γιώργου Νταλάρα, για τους οποίους υποτιθέμενοι δημοκράτες επιδείκνυαν από ανοχή ως και ανόητη υποστήριξη - ναι, διαχωρίζοντας τη βία σε «δικαιολογη-μένη» και «αδικαιολόγητη», κατατάσσοντας στην πρώτη κατηγορία το ξέσπασμα του «λαϊκού θυμού».

Αφεθήκαμε στο χάζι των θεαμάτων βίας, τα οποία αντί να καταδικάζει ο πολιτικός κόσμος, ένα μέρος αυ-τού, αυτοχριζόμενο πιο «δημοκρατικό» από το υπόλοι-πο, με πιο... φιλολαϊκά αισθήματα, τα δικαιολογούσε και κόμπαζε ότι αυτός εξαιρείται από την οργή, επειδή δεν είχε την κυβερνητική εξουσία, άρα «δεν έφαγε». Επικίνδυνη γελοιότητα, που την πληρώνουμε όλοι.

Γιατί μοναδική αντίσταση στη βία είναι η ολοκλη-ρωτική καταδίκη της, είναι η ενεργοποίηση των νοη-τικών λειτουργιών και της ιστορικής μνήμης, είναι η χαλύβδινη προσήλωση στους κανόνες του πολιτισμού και στη δημοκρατική συνείδηση. Η ελάχιστη απόκλιση ανοίγει τη στρόφιγγα του μίσους. Αυτό που επιμένουμε να ξεχνάμε είναι ότι η συμμετοχή στη βία βαίνει πάντα αυξανόμενη σε μια κοινωνία, γιατί φαντάζει με δράση και μάλιστα δίνει την ψευδαίσθηση της κοινότητας και της δύναμης. Σε αυτό υπολογίζουν και δεν το κρύβουν εκείνοι που κατεβαίνουν με «πολιτική πρόταση» τη βία. Να απομονωθούν. Είναι η απόλυτη παρακμή. Και από αυτή δεν θα υπάρχει επιστροφή.

Η κυρία Ιλεάνα Τούντα με το σκυλάκι της, τον Blacky, στην κεντρική αίθουσα της γκαλερί της. Σε όλη τη διάρκεια της επίσκεψής μας στην καταπληκτική έκθεση φωτογραφίας του Ernesto Valverde “Medio Tiempo”, ο Blacky μας κρά-τησε παρέα παίζοντας με το παιχνίδι του!

Η παραμελημένη Στοά Μπρόντγου-αιη ξαναπαίρνει ζωή μέσα από το εικαστικό εγχεί-ρημα «Ανταλλαγή» που διοργανώνει το Goethe Institut. Συμμετέχουν πολλοί καλλιτέχνες και καθηγητές από το Πανεπιστήμιο Μπάουχαουζ, σε ομιλίες, δράσεις και προβολές στον παλιό θερινό κινηματογράφο.

Η συγγραφέας, δημιουργός ντοκιμαντέρ και δυναμική ακτιβί-στρια για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, Πάολα Ρεβενιώ-τη, με συνάντησε στην Πλάκα δύο ημέρες μετά το Gay Pride της Αθήνας. Ενας ζωντανός αστικός θρύλος, με ακόρεστη όρεξη για ζωή και με εκρηκτικό ταμπεραμέντο, δεν ανέχεται την αδι-κία και έχει πολλά να καταγγείλει για όσα βιώνουμε ως έθνος.

«Νιώθω σαν να ζω σε στρατόπεδο συγκέντρωσης!» μου λέει περιμένοντας τους καφέδες μας. «Την Αθήνα τη ζω από τα 15 μου, δεν την έχω ξαναδεί έτσι. Ο κόσμος έχει γίνει ανελέ-ητος, κακός και νιώθω ότι ο λαός μας δεν έχει πια μνήμη της ιστορίας του. Την Ελλάδα τη λατρεύω για τον πολιτισμό της και για την ομορφιά της, αλλά τώρα είναι σαν να ζω σε μια άτυπη δικτατορία. Ο κόσμος έχει αγριέψει, είναι πολύ επιθετικός».

«Το περίμενες ότι θα φτάναμε εδώ;» ρωτάω. «Οχι, γιατί μας ήρθε απότομα και εμείς ειδικά οι τραβεστί αντιμετωπίζουμε μεγάλο πρόβλημα επιβίωσης. Είναι σαν μέσα σε μια νύχτα να άλλαξε η ζωή μας, όχι σταδιακά. Εμείς ζούμε από το περίσσευ-μα του άλλου, που θα έρθει μαζί μας μόνο όταν του περισσεύει

ένα φράγκο για να περάσει καλά. Ακόμα και αυτό το στέρησαν στον Ελληνα».

Τη ρωτάω για τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών. «Είμαστε μια κοινωνία που πτωχεύει συνολικά και όχι μόνο οικονομικά· αυτό είναι το χειρότερο! Σοκάρομαι γιατί 400.000 άνθρωποι ψή-φισαν Χρυσή Αυγή και πολλοί από αυτούς ήταν από το Δίστομο και τα Καλάβρυτα. Κοίτα, πάντα στην ιστορία μας κάναμε ραδιουργίες, από το Βυζάντιο και παλιό-τερα μέχρι σήμερα, αλλά πάντα βρισκόταν ένας ηγέτης με έμπνευση και όραμα και μας ξελάσπωνε. Τώρα κρεμόμαστε από τον Τσίπρα. Αυτό που βιώνουμε είναι ένα συλλογικό σοκ, φοβάμαι όμως ότι δεν το έχει καταλάβει ακόμα ο κόσμος».

Τι την απογοητεύει άραγε περισσότε-ρο; «Οτι δεν υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ

μας. Μεγάλωσα σε άλλες εποχές, όταν υπήρχε μεγαλύτερη ευαισθησία για το διπλανό μας. Τότε μάθαιναν ότι περνάς δύσκολα και έτρεχαν να σε βοηθήσουν, τώρα δεν συμβαίνει αυτό». Της λέω ότι το ίδιο μου είπε προ ημερών και ο Γιάν-ναρης. «Δυστυχώς, το λέω και εγώ. Τα είδα όλα, που λένε, όταν βρέθηκα σε οικονομικές δυσκολίες. Η Ελλάδα στις καλές εποχές της εξήγαγε πολιτισμό. Οι πνευματικοί μας άνθρωποι γίνονταν πρέσβεις του ελληνισμού, ηθοποιοί, συγγραφείς, σκη-νοθέτες, μουσικοί, ήταν τα σύμβολα του ελληνικού πολιτισμού. Τώρα, πού είναι όλοι οι διανοούμενοι; Γιατί δεν βγαίνουν να πάρουν μια θέση για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας;»

Τελικά, αν μπορούσε να στείλει ένα μήνυμα εκεί έξω, τι θα έλεγε; «Παιδιά, βουλιάζουμε! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Τσαλάκωσαν την αξιοπρέπειά μας, που είναι τρομερό. Βλέπω στο σούπερ μάρκετ ηλικιωμένους που μετρούν τα ψιλά τους για να πάρουν κάτι να φάνε. Είναι αίσχος, ντροπή σε όλους όσοι μας κατάντησαν έτσι!»

κ

πκμΣφήΚρτεέμτοσέ

ρ

Στο υπέροχο Cine Paris στην Πλάκα και κάτω από μια φωταγωγη-μένη Ακρόπολη παρακολουθήσα-με έναν αληθινά απογοητευτικό «Προμηθέα» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Κατά τα άλλα, περάσαμε θαυμάσια...

Το θερμόμετρο σκαρφάλωσε ψηλά και το Ηρώδειο, όπου αυτές τις ημέρες

ανέβηκε η όπερα “Il Trovatore” του Βέρντι, μοιάζει να «ψήνεται». Λιγοστοί

τουρίστες τόλμησαν να βγουν από τα ξενοδοχεία τους πριν πέσει λίγο η ζέ-

στη, ενώ οι πιο ηρωικοί σκαρφάλωσαν μεσημεριάτικα μέχρι την Ακρόπολη.

Την πρώτη φορά που συνάντησα τη Ζωρζ Σαρή πήγαινα στο γυμνάσιο. Είχα πάει μαζί με μια συμ-μαθήτριά μου να της πάρουμε συνέντευξη για την εφημερίδα του σχολείου και πρέπει να ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας, αφού είχαμε φτάσει μέχρι εκείνη την ηλικία μεγαλώνο-ντας με τις περιπέτειες των «Στενών παπουτσιών» και του «Θησαυρού της Βαγίας», ενώ φανταζόμα-σταν την Αίγινα ως τον ιδανικό τόπο για να ζή-σει κανείς. Την επισκεφθήκαμε ένα απόγευμα στο σπίτι της στην οδό Δεινοκράτους και δεν ξέρω αν έφταιγε το ότι στα παιδικά μου μάτια φάνταζαν τα πάντα τεράστια, αλλά θυμάμαι ένα ψηλοτάβανο σπίτι, «ντυμένο» με βιβλιοθήκες, όπου τα βιβλία ξεκινούσαν από το πάτωμα και έφταναν μέχρι το ταβάνι. Ενα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να τη ρώτησα ήταν αν έχει διαβάσει όλα αυτά τα βιβλία. Εκείνη μου χαμογέλασε καθησυχάζοντάς με ότι πολλά από αυτά είναι του άντρα της. Θυμά-μαι χαρακτηριστικά να μου απαντάει σε μία ερώ-τησή μου: «Θα φτάσεις σε μια ηλικία όπου θα έχεις διαβάσει δύο και τρεις χιλιάδες βιβλία…» και εγώ είχα γουρλώσει τα μάτια, γιατί αυτό το νούμερο μου φαινόταν τότε τόσο μα τόσο εξωπραγματικό. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε, εγώ της έστειλα την εφημερίδα και μου απάντησε με μία ευχαριστήρια επιστολή, που από τότε και για πολύ καιρό κουβα-λούσα πάντα στην τσάντα μου.

Ο καιρός πέρασε και εγώ διάβασα και άλλα μυθιστορήματά της: την τρυφερή «Νι-νέτ», τα σκληρά «Γενέ-θλια», τις «Ε.Π.» που θα έμεναν πάντα ενω-μένες. Ταξίδευα με τα βιβλία της σε εποχές που δεν είχα ζήσει, δάκρυζα και αγαπούσα όλο και περισσότερο τη συγ-γραφέα με το ανδρικό όνομα. Για να μη μιλήσω για την αγαπημένη «κυρία Κλοκλό» που, παρόλο που ήταν βιβλίο για μικρά παιδιά, το ξεφύλλιζα κρυφά ακόμη και όταν είχα περάσει προ πολλού την ηλι-κία για την οποία προοριζόταν...

Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα. Η συγγραφική της καριέρα ξεκίνησε αρκετά αργά, το 1969, αφού μέχρι τότε είχε μεσολαβήσει ο πό-λεμος του ’40, κατά τη διάρκεια του οποίου συμμε-τείχε στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ. Το Β΄ Πα-γκόσμιο Πόλεμο διαδέχτηκε ο Εμφύλιος, κατά τη διάρκεια του οποίου η Ζωρζ Σαρή πληγώθηκε στο χέρι και στο πόδι από οβίδα και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Αγία Ολγα. Το 1947 αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη για το Παρίσι και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Μέχρι τότε ασχολιόταν με τον κι-νηματογράφο και το θέατρο. Στα 50 χρόνια της συγ-

γραφικής της καριέρας εξέδωσε περισσότερα από 30 βιβλία για παιδιά και για νέους, μυθιστορήματα για ενήλικες, ενώ στο ενεργητικό της έχει και 14 μεταφράσεις μυθιστορημάτων από τα γαλλικά. Το 1994 η «Νινέτ» βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου, καθώς επίσης και από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλί-ου (το βραβείο μοιράστηκε με τη Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου). Αργότερα, το 1999 ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου τής έδωσε ακόμη ένα βραβείο για το «Χορό της ζωής». Το 1988 τα «Χέγια» προτάθηκαν για το Βραβείο Αντερσεν.

Η Ζωρζ Σαρή έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 9 Ιουνίου, άφησε όμως πίσω της ένα πλούσιο έργο, ώστε όχι μόνο δεν θα την ξεχάσει κανείς, αλλά θα τη γνωρίσουν και οι επόμενες γενιές...

*Τα βιβλία της Ζωρζ Σαρή κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη.

Ξυπνάς το πρωί, πηγαίνεις στο μπάνιο και ξε-κινάς να βουρ-τσίσεις τα δόντια σου όμορφα και ωραία. Βάζεις οδοντόκρεμα, για δύο λεπτά καθα-ρίζεις σχολαστικά κάθε δόντι και εκεί που όλα κυλούν ήρεμα πρέπει να σκύψεις για να ξεπλύνεις το στόμα σου. Οχι, φίλε μου, δεν γίνεται να χαλάς έτσι το στιλ σου και να κάνεις ό,τι κάνει ο υπόλοιπος κόσμος. Ηρθε η ώρα να διαφοροποιηθείς και να αγοράσεις την οδοντόβουρτσα Rinser της Amron, που ως άλλο σιντριβάνι παίρνει το νερό και το εκτοξεύει προς τα πάνω. Ολα τα υπόλοιπα τεχνικά χαρακτηριστικά της δεν χρειάζεται καν να αναφερθούν, να πούμε μόνο ότι κοστίζει 18 ευρώ αν την προπαραγγείλεις τώρα και 28 ευρώ αν την αφήσεις για το Νοέμβριο που θα κυκλοφορήσει στα καταστήματα.

www.amronexperimental.com

Τα νέα της MacBook Pro παρουσίασε την περασμένη Δευτέρα η Apple, με το μοντέλο το οποίο ενσωματώνει οθόνη Retina να κλέβει τις εντυπώσεις. Η ποιότητα της εικόνας του είναι εντυπωσιακή, καθώς στις 15 ίντσες προσφέρει ανάλυση 2880x1800 pixel με 220dpi, το οποίο σημαίνει πως διαθέτει τρία εκατομμύρια περισσότερα pixel από μια τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας. Στα υπόλοιπα τεχνικά χαρακτηριστικά συναντάμε αποθηκευτικό χώρο flash έως 768GB, μνήμη RAM έως και 16GB, δύο κάρτες γραφικών και τετραπύρηνους επεξεργαστές Intel Core i7 έως 2,7GHz με Turbo Boost έως 3,7GHz. Επιπλέον υπάρχουν δύο θύρες USB 3.0, θύρα Thunderbolt, HDMI, SD κάρτα μνήμης, ενώ έχει αφαιρεθεί η θύρα Ethernet. Η τιμή του τέλος είναι ανάλογη των χαρακτηριστικών του

και στις ΗΠΑ ξεκινάει από 2.199 δολάρια.www.apple.com

o πτυπpiήςRAoo

ώ έ

Τα νέα της MacBook ProRetina να κλέβει τις εντανάλυση 2880x1800 pμια τηλεόραση υψηλήέως 768GB, μνήμη R2,7GHz με Turbo Boκάρτα μνήμης, ενώ

Γίνεται ο μισητός και άθλιος Joffrey Baratheon να κάθεται στο Σιδηρούν Θρόνο και εσύ σε μία απλή καρέκλα με ροδάκια; Πολλές αδικίες στη ζωή αντέχονται, αυτή όμως όχι! Για αυτό το HBO, το κανάλι που προβάλλει το “Game of Thrones” στις ΗΠΑ, σου δίνει τη δυνατό-τητα να αγοράσεις ένα αυθεντικό αντίγραφο του Θρόνου μέσα από το online κατάστημά του. Η κατασκευή του είναι από fiberglass, έχει ζωγραφιστεί στο χέρι, ζυγίζει μόλις 160 κιλά και οι διαστάσεις του φτάνουν τα 2,18 μέτρα σε ύψος, 1,8 σε βάθος και 1,65 σε πλάτος. Και επειδή οι βασιλιάδες χρειάζεται να είναι χου-βαρντάδες αλλά και επινοητικοί, θα πρέπει πρώτον να δώσεις 30.000 δολάρια (περίπου 24.000 ευρώ) για να τον αποκτήσεις και στη συνέχεια να βρεις έναν τρόπο να τον φέρεις στην Ελλάδα, αφού αποστολές γίνονται μόνο στην Αμερική.

securestore.hbo.com

Τι είναι καλύτερο από το να κάνεις μπάρμπεκιου μαζί με φίλους στην αυλή του σπιτιού σου; Το να κάνεις μπάρμπεκιου μαζί με φίλους μέσα στη θάλασσα! Αυτό το καλοκαίρι ετοιμάσου να εντυπωσιάσεις τους πάντες με τη βάρκα-ψησταριά που επιπλέει σε ήρεμα νερά και χω-ράει μέχρι δέκα άτομα. Κάθε θέση έχει από μία εσοχή για να κρατάει το πιάτο σου, τρεις υποδοχές για αναψυκτικά και αρκετό χώρο για να πάρεις μαζί σου τόσες προμήθειες ώστε να μη βγαίνεις με τίποτα στη στεριά. Κινείται με μία ηλεκτρική μηχανή 30 Watt, η οποία έχει αυτονομία οκτώ ωρών, ενώ η ψησταριά δουλεύει με παραδοσιακά, πατροπαράδοτα κάρβουνα. Οσον αφορά την τιμή, δεν ξεπερνάει τα 50.000 δολάρια και, αν προσθέσεις και τη διαφορά συναλλάγματος, θα δώσεις μόλις 40.000 ευρώ.

Σου αρέσουν τα χαριτωμένα αλλά και τα τρομακτικά αντικείμενα; Ολοι θαυμάζουν τα μπισκότα που ψήνεις, εσύ όμως θέ-λεις να τους δώσεις μία ξεχωριστή πι-νελιά; Τότε η φόρμα σε σχήμα σκελετού έχει φτιαχτεί ειδικά για εσένα και για τους μικρούς σου φίλους. Χρησιμοποιείς τη μία πλευρά της για να κόψεις τη ζύμη σε σχήμα ανθρώπου και αμέσως μετά την άλλη για να δημιουργήσεις αυλάκια και να δώσεις τρομακτική όψη στα μπισκότα σου. Στη συνέχεια τα γεμίζεις με οποιοδήποτε υλικό θέλεις, όπως μαρμελάδα ή σοκολάτα, και απολαμβάνεις άφοβα το δημιούργημά σου. Κάθε φόρμα έχει μήκος 14 εκ. και μπορείς να την κάνεις δική σου μέσα από το κατάστημα του Amazon με 5,5 ευρώ.

www.amazon.com

www.hammacher.com

Ενα από τα πράγματα που έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη μου είναι η πα-ρουσίαση των παικτών του Παναθηνα-ϊκού στα μεγάλα παιχνίδια που έπαιζε στο ΟΑΚΑ. Τα φώτα χαμήλωναν και ο κόσμος σηκωνόταν όρθιος, εκστασιασμέ-νος. Οι προβολείς έριχναν το φως τους στον κάθε παίκτη που άκουγε το όνομά του και έβγαινε στο παρκέ για να αποθε-ωθεί. Πόσα ονόματα πάτησαν σε αυτό το γήπεδο τα τελευταία 13 χρόνια! Μποντί-ρογκα, Σάρας, Αλβέρτης, Διαμαντίδης και μύριοι άλλοι. Κάποιοι ήρθαν, άλλοι έφυ-γαν, πολλοί αποσύρθηκαν από την ενερ-γό δράση. Και όμως, το τελευταίο όνομα που έβγαινε στο παρκέ ήταν το ίδιο όλη αυτή την περίοδο. «Προπονητής, ο Ζέ-λικο Ομπράντοβιτς» ακουγόταν από τα μεγάφωνα και το γήπεδο έπαιρνε φω-

τιά για το πιο αγα-πημένο πρόσωπο της κερκίδας.

Και πώς θα μπο-ρούσε να είναι δια-φορετικά, άλλωστε; Με πέντε επιπλέον αστέρια στη φανέ-λα, αυτό δεν είναι πια εμφάνιση, αλλά η Μεγάλη Αρκτος. Και μη μιλήσου-με για το κλεμμένο έκτο αστέρι φέτος. Και να μην αναφέ-

ρουμε τα 11 πρωταθλήματα και τα επτά κύπελλα. Ο Ζοτς είναι υπεύθυνος για την πιο ένδοξη εποχή του Τριφυλλιού και τώρα ήρθε η ώρα να την κλείσει. Το αν ή πότε θα ανοίξει μια νέα σελίδα με χρυσά γράμματα για τον Παναθηναϊκό παραμέ-νει μέγιστο ερωτηματικό.

Το ποιος θα καθίσει στον πάγκο μετά τον Ομπράντοβιτς έχει, βέβαια, μεγάλη σημασία, το θέμα όμως είναι τι θα γίνει και με το ρόστερ της ομάδας. Η παραμονή των Γιαννακόπουλων στο τιμόνι είναι ένα θετικό γεγονός, όμως το μπάτζετ θα στενέψει, τη στιγμή που πολλά συμβόλαια λήγουν και (μάλλον) αρκετοί παίκτες θα φύγουν, χωρίς να είναι σίγουρο εάν οι θέσεις τους θα καλυφθούν από ισάξιους αντικαταστά-τες. Μπροστά μας έχουμε λοιπόν ένα ενδιαφέρον καλοκαίρι και δεν κοστίζει τίποτα να είμαστε συγκρατημένα αισιό-δοξοι. Και κλείνοντας, να ευχαριστήσω τον Γκίγκλη που με παρότρυνε να γρά-ψω αυτό το άρθρο. Να ’σαι καλά, ρε φίλε, για την κατάθλιψη που μου προ-κάλεσες, θα σου το χρωστάω!

Η γροθιά του Φιλιπ-πινέζου μποξέρ Μάνι Πακιάο προσγειώνε-ται στο πρόσωπο του Αμερικανού Τίμοθι Μπράντλεϊ, ο οποίος ωστόσο αποδείχθηκε ιδιαίτερα ανθεκτικός και τελικώς κατέκτησε τη νίκη. Ο αγώνας πραγματοποιήθηκε στην MGM Grand Garden Arena του Λας Βέγκας με τις τιμές των εισιτηρίων να ξεκινούν από τα 200 και να φτάνουν μέχρι τα 1.200 δολάρια και φυσικά ήταν sold out.

Περικυκλωμένος από την οικογένεια και το επιτελείο του ο Ραφαέλ Ναδάλ πανηγυρίζει έξαλλα την επι-κράτησή του επί του Νόβακ Τζόκοβιτς στον τελικό του Roland Garros. Με τη νίκη αυτή έγινε ο πρώτος τενίστας στην ιστορία του θεσμού που έχει κατακτήσει επτά φορές το τρόπαιο, ενώ έφτασε συνολικά στα 11 νικηφόρα γκραν σλαμ.

Οπως ο κολλητός που σου δίνει τα κλειδιά της γκαρσονιέρας του κάθε φορά που τα έχεις ανάγκη, έτσι συμπεριφέρεται και ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Δίνει, λέει, χωρίς προϋποθέσεις τα κλειδιά του σωματείου στο νέο τεχνικό του Ολυμπιακού, τον Πορτογάλο Ζαρντίμ. «Πάρε και κάνε ό,τι θέλεις, αρκεί να μου το παραδώσεις σενιαρισμένο», είναι σαν να του λέει. Το είχε επαναλάβει, μάλιστα, και κατά την επαναπρόσληψη του Ερνέστο Βαλβέρδε. Το αν η υπόσχεση αυτή πραγματοποιηθεί χωρίς προϋποθέσεις και αστερίσκους δεν μένει παρά να το δούμε στην πράξη. Πάντως, η μέχρι τώρα προεδρική θητεία έχει δείξει πως ο κυρ Βαγγέλης είναι διακριτι-κός και δεν ανακατεύεται στα πόδια του προπονητή όταν ο τελευταίος επιτελεί το έργο του στην υπερλούξ... γκαρσονιέρα του Ρέντη.

Το μήνυμα το είχε στείλει η UEFA πριν από κάτι εβδομάδες. Οταν άργησαν ένα λεπτό οι παίκτες της Μάντσεστερ Σίτι να μπουν στον αγωνιστικό χώρο, στο δεύτερο ημίχρονο της συνάντησης με τη Σπόρτιγκ Λισαβόνας, έφαγε ο βρετανικός σύλλογος 25.000 ευρώ πρόστιμο. Υποθέτω για «προσβολή προς το άθλημα» ή κάτι ανάλογο. Οταν όμως οι φί-λαθλοι της Πόρτο επιτέθηκαν εναντίον των Μάριο Μπαλοτέλι και Γιάγια Τουρέ (πάλι της Μάντσεστερ Σίτι) με ρατσιστικές κραυ-γές παριστάνοντας τις μαϊμούδες, τα μεγά-λα κεφάλια της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου απέστρεψαν οφθαλμούς. Ή μάλλον ούτε αυτό δεν είχαν τα cojones να πράξουν. Εριξαν ένα προστιματάκι ύψους 15.000 ευρώ στους Πορτογάλους και πίστε-ψαν ότι καθάρισαν.

Με τις συνειδήσεις τους μπορεί, όχι όμως και με τον υπόκοσμο της μπάλας. Τα καλά παιδιά της κερκίδας ξαναχτύπη-σαν πριν από λίγες ημέρες στα γήπεδα της Ουκρανίας. Στο λαοπρόβλητο και υπέρλα-μπρο Euro 2012, που έχει πλημμυρίσει τους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Εκεί λοιπόν, μια ομάδα Ισπανών φιλάθλων με κουλ-τούρα και παιδεία αποφάσισε να τα χώσει στον Μάριο Μπαλοτέλι κατά τη διάρκεια του αγώνα Ισπανίας-Ιταλίας. Με ρατσι-στικά συνθήματα και αυτοί, με αντίστοιχα ουρλιαχτά και χειρονομίες. Μια «πρωτο-βουλία» που θα έπρεπε να την περιμένει κανείς (και η UEFA ακόμη περισσότερο), καθώς οι προειδοποιήσεις ήταν συχνές και πρόσφατες. Μην ξεχνάμε ότι η παρέλαση του Gay Pride στο Κίεβο βάφτηκε με αίμα, όταν 500 χουλιγκάνια επιτέθηκαν στους συμμετέχοντες. Και έπεται συνέχεια;

ΥΓ: Μην τα ξαναλέμε για τον αθλητή Κώ-στα Χαλκιά. Εδώ και χρόνια σέρνεται στα γή-πεδα, αναζητώντας το επόμενο θύμα που θα πιστέψει στο ύψος του και στο ύφος του. Ο Φερνάντο Σάντος δεν το είχε πάρει είδηση ή είχε πάρει χαρτάκι;

Μία ισοπαλία και μία ήττα στους δύο πρώτους αγώνες του ομίλου σίγουρα ήταν αποτελέσμα-τα που ορισμένοι φίλαθλοι στην Ελλάδα τα πε-ρίμεναν. Και αυτό διότι πάντα υπάρχουν και οι απαισιόδοξοι -που κάποιοι απλά τους αποκαλούν ρεαλιστές- οι οποίοι εξαρχής είχαν επισημάνει τα προβλήματα της Εθνικής με πρώτο και καλύτερο αυτό του τερματοφύλακα. Και από ό,τι φαίνεται, δυστυχώς τα αποτελέσματα τούς δικαιώνουν.

Το μερίδιο ευθύνης του Κώστα Χαλκιά και στις δύο περιπτώσεις δεν είναι αποκλειστικό, αλλά σε κάθε περίπτωση παραμένει μεγάλο. Η έξοδος που πραγματοποιεί απέναντι στην Πολωνία κάνει εύκολη τη ζωή του Λεβαντόφσκι, ενώ απέναντι στην Τσεχία στο τετ α τετ αντιδρά λάθος και προ-σφέρει δώρο το δεύτερο γκολ. Κανείς δεν γνωρί-ζει αν ο Χιώτης, για παράδειγμα, θα τα είχε πάει καλύτερα, σε κάθε περίπτωση όμως η αμφιβολία είναι ισχυρή εξαιτίας των καλών εμφανίσεων που πραγματοποίησε όλη τη χρονιά με τον ΑΠΟΕΛ.

Από κοντά σε κακή απόδοση ακολουθεί ο Χολέβας, ο οποίος μοιάζει εκτός κλίματος και γε-νικότερα όλο το ανασταλτικό κομμάτι της ομάδας το οποίο ήταν ανέκαθεν το δυνατό μας σημείο. Στην επίθεση ποτέ δεν διεκδικήσαμε δάφνες ποι-

ότητας και φαντασίας, οπότε οι γιόμες που βλέ-πουμε δεν προκαλούν εντύπωση σε κανέναν.

Από την άλλη πλευρά, η αντίδραση των δι-εθνών στο δεύτερο ημίχρονο με την Πολωνία ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. Αν και με παίκτη λιγότερο, ισοφάρισαν το ματς και, αν ο Καραγκούνης εκτελούσε καλύτερα το πέναλτι, αυτή τη στιγμή τα πράγματα θα ήταν τελείως δι-αφορετικά. Μέσα σε όλα αυτά οι παίκτες έχουν να αντιμετωπίσουν και την εχθρική διαιτησία που απέβαλε τον Παπασταθόπουλο εντελώς άδικα και επιπλέον ακύρωσε καθαρό γκολ του Φωτάκη στο δεύτερο παιχνίδι.

Ακόμα και έτσι πάντως, με μία νίκη απέναντι στη Ρωσία το Σάββατο έχουμε τη δυνατότητα να προκριθούμε στην επόμενη φάση. Για να τα κα-ταφέρουμε, θα πρέπει να δείξουμε συγκέντρωση από το πρώτο λεπτό του αγώνα και προσήλωση στο στόχο, αφού οι Ρώσοι και καλή ομάδα δι-αθέτουν και θα παίζουν για δύο αποτελέσματα. Μπορούμε; Οπως έχουμε δείξει και στο παρελ-θόν, όταν βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο βγάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Γιατί όχι και πάλι λοιπόν;

Με νίκη επί της Ρωσίας η Εθνική προκρίνεται στην επόμενη φάση και το ερώτημα όλων είναι αν θα δείξει το καλό της πρόσωπο για να τα καταφέρει.

Συνταγή της γιαγιάς μου, Κριέ. Πάρε ένα μεγάλο άδειο βάζο, άνοιξε το καπάκι και ξεκίνα να ουρ-λιάζεις και να βρίζεις μέσα. Επειτα κλείσε το κα-πάκι καλά καλά και βάλε το στο ράφι. Εκεί μέσα θα έχεις όλα τα νεύρα σου, αυτά που δεν θα πρέ-πει να βγάλεις προς τα έξω, προς τα αθώα θύματα που θα άκουγαν χωρίς λόγο της χρονιάς τους.

Τα καλά πράγματα έρχονται, Ταύρε, σαν σα-λιγκάρι πάνω σε skateboard που το φυσάει απα-λά ο άνεμος, αλλά έρχονται. Το σημαντικό είναι να τολμήσεις, γιατί η εβδομάδα ευνοεί ιδιαίτερα τους τολμηρούς. Μέχρι και πτυχίο μπορεί να πά-ρεις εκεί που δεν το περιμένεις, χωρίς καν να είσαι σε σχολή.

Είναι καιρός να πετάξεις ένα δυο βαρίδια, Δίδυμε, γιατί είσαι έτοιμος να περπατήσεις στον αέρα και τα βάρη του παρελθόντος σε κατεβά-ζουν μόνιμα, σαν αερόστατο που κουβαλάει μια φάλαινα και αιωρείται ένα μέτρο πάνω από την Ομόνοια - ή από την Ιπποκράτους, όπως το θες, η μεταφορά δουλεύει έτσι κι αλλιώς. Και να ξέ-ρεις, όλα αυτά δεν σχετίζονται με λεφτά.

Τα γεγονότα της εβδομάδας, Καρκίνε, θα εί-ναι κάπως σκληρά και θα χρειαστεί να γίνεις για λίγο λιονταράκι στη θέση του λιονταριού. Ολα αυτά θα έχουν να κάνουν με το ότι καμιά φορά τα προσωπικά σου πιστεύω είναι σωστά και πρέπει και να τα υπερασπίζεις πού και πού.

Η γενναιοδωρία σου είναι παροιμιώδης αυτό τον καιρό, Λέοντα, κάνεις σαν να κρύβεις διαμάντια κάτω από το μαξιλάρι σου, ενώ στην πραγματικότητα κρύβεις φανουρόπιτες για να σου φανερώσουν πού να βρεις κανένα έξτρα πε-ντάευρω. Δεν έχει σημασία, μακροπρόθεσμα θα σου βγει σε καλό, πρόσεχε μόνο αυτούς που θα πάνε να το εκμεταλλευτούν.

Μην πελαγώσεις, Παρθένε, το Σαββατοκύ-ριακο, όταν όλα θα πηγαίνουν στραβά και θα έχεις πολλούς λόγους να τα πάρεις στο κρανίο. Η εβδομάδα που θα έρθει θα βελτιώσει τα πράγ-ματα κατά πολύ, και δεν θέλεις να είσαι αυτός ο τύπος που παίρνει μάστερ στο αυτομούντζωμα

επειδή γκρίνιαζε για κάτι που και παροδικό ήταν και σε καλό βγήκε.

Ανοιξε το ντουλάπι, Ζυγέ, και βγάλε έξω τους καταχωνιασμένους μεγάλους στόχους σου για ξε-σκόνισμα. Θα γίνουν πολλά που θα ευνοήσουν το να πετύχεις πολλά από αυτά που ευχόσουν - αν όχι άμεσα, τότε πιο μετά. Αρκεί να τους έχεις στο νου σου, για να καταλάβεις τι τους ωφελεί.

Αλλη μια εβδομάδα με communication breakdown ξεκινά για εσένα, Σκορπιέ. Θα σου πρότεινα ανεπιφύλαχτα να αρχίσεις να ακούς το κομμάτι των Zeppelin όλη μέρα, σίγουρα θα εκτι-μήσεις την αξία του. Μην εκπλαγείς αν παραγγεί-λεις φρέντο σε καμιά καφετέρια και σου φέρουν πεπόνι ή ...κάποιο τρυπάνι μεγάλης ισχύος.

Αν ψάχνεις για υποστήριξη, Τοξότη, οι κοντι-νοί σου άνθρωποι είναι πάντα κοντά για αυτό, αρ-κεί να τους το ζητήσεις. Τώρα, μάλιστα, θα θέλεις πιο πολύ να το ζητήσεις και αυτοί θα είναι ακόμα πιο πρόθυμοι να την προσφέρουν. Να έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι έχεις ιδέες να ρίξεις έξω στον κόσμο, όσο μαύρα και αν φαίνονται τα πράγματα!

Τι ξέρεις από τόπι, Αιγόκερε; Ασχολήσου με το τόπι, βρες ένα τόπι και κάνε αυτό. Πάρε το τόπι σου στην παραλία, δες το τόπι στην τηλεόραση, αλλά μην ξεχνάς πως ό,τι έχει σχέση με τόπι ίσον καλό, οτιδήποτε άλλο κακό. Δουλειά, παιδιά, σκυλιά, εξεταστική, πρέπει για όλα αυτά να βρεις τρόπο να έχουν σχέση με το τόπι για να πιάσουν τόπο.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός σου θα εί-ναι οι επισκέψεις, Υδροχόε, καθώς θα δεχτείς κάποιους απρόσμενους αλλά και άκρως ενδιαφέ-ροντες επισκέπτες. Μην ξεχάσεις πάντως το παλιό καλό κόλπο: Αν σε πάρει κάποιος εντελώς ανεπι-θύμητος και ζητήσει φιλοξενία, η διεύθυνσή σου είναι κάπου στη Νέα Μάκρη, εντάξει;

Κάνε κρύα μπάνια και κοιμήσου καλά, Ιχθύ. Η υγεία σου θα είναι σε πρώτο πλάνο τις προ-σεχείς ημέρες και ο καιρός δεν θα βοηθήσει και πολύ. Αν ήμουν στη θέση σου, θα πήγαινα σε κά-ποια χώρα με πιο ήπιο κλίμα, με πιο κρύο καλο-καίρι και πιο ζεστό χειμώνα. Τι λες;

WWW.METROPOLISPRESS.GR 15 IOYNIOY 2012

45

Κορυφαίες κινηματογραφικές παραγωγές, καθημερι-νά, 24 ώρες το 24ωρο μπορούν να απολαμβάνουν στο εξής οι συνδρομητές της OTE TV χάρη στο νέο κανάλι Village Cinema. Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει περισ-σότερες από 300 νέες ταινίες το χρόνο, εκ των οποίων δεκάδες πρεμιέρες σε αποκλειστικότητα και ένα καθη-μερινό κινηματογραφικό υπερθέαμα για όλα τα μέλη της οικογένειας. Επιπλέον, οι συνδρομητές της OTE TV μπορούν να παρακολουθούν ενημερωτικές εκπο-μπές με ειδήσεις από το χώρο του σινεμά και αποκλει-στικό υλικό από νέες κινηματογραφικές παραγωγές, θεματικά αφιερώματα κά. Το κανάλι είναι διαθέσιμο μέσω του πακέτου Full Pack, που προσφέρει περισ-σότερα από 50 κανάλια από τα οποία τα 11 σε High Definition και τα μεγάλα κανάλια εθνικής εμβέλειας μόνο με 19,90 ευρώ/μήνα.

Το ελληνικό σχολείο της Βαρσοβίας, όπου φοιτούν 55 παιδιά, επισκέφθηκε ο Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος της ΟΠΑΠ ΑΕ Γιάννης Σπανουδάκης κατά την παραμονή του στην Πολωνία με την ευκαιρία της έναρξης του Euro 2012. Οι εκπρόσωποι της ελληνικής παροικίας εξέθεσαν το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το σχολείο με αποτέλεσμα να κινδυνεύει με αναστολή της λειτουργίας του. Ζήτησαν έτσι και τη δική του συνδρομή ώστε να παραμείνει ανοιχτό, ειδικά τώρα που ο αριθμός των μαθητών και μαθητριών αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, καθώς η οικονομική κρίση υποχρε-ώνει αρκετούς Πολωνούς, που δημιούργησαν οικογένεια στην Ελλάδα, να επιστρέψουν στη Βαρσοβία. Ο κ. Σπανουδάκης υποσχέθηκε πως, όταν λάβει επίσημο αίτημα των Ελλήνων της Βαρσοβίας, θα απευθυνθεί στις αρμόδιες ελληνικές Aρχές προκειμένου να εξεταστεί από κοινού το θέμα και η δυνατότητα συμβολής της ΟΠΑΠ ΑE στην επίλυσή του.

Το προηγμένο Samsung Galaxy S III, με μο-ναδικά τεχνικά χαρακτηριστικά και πρωτοπο-ριακές υπηρεσίες, σου δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσεις η Cosmote. Με τον τετραπύρηνο επεξεργαστή και την υψηλής ευκρίνειας οθό-νη 4,8 ιντσών του, ο χρήστης απολαμβάνει ταχύτατη πλοήγηση στο ίντερνετ και καλύτερα γραφικά. Την ίδια στιγμή ανταποκρίνεται στις συνήθειες και στη φωνή του χρήστη χάρη στις προηγμένες υπηρεσίες που διαθέτει, όπως το “Smart Stay”, όπου η κάμερα καταλαβαίνει τον τρόπο που κοιτάει ο χρήστης και αντιδρά ανάλογα, το “S Voice” που ανιχνεύει τη φωνή, ενώ με τη λειτουργία “Smart Alert” ο χρήστης δεν χάνει αναπάντητη κλήση ή μήνυμα. Το κινητό μπορείς να το αποκτήσεις φθηνότερα στα προγράμματα Cosmote Απεριόριστα, σε όλα τα καταστήματα Cosmote, Γερμανός και OTE.

-

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου τεχνολογικής είδησης που αφορούσε τους μπονόμπο ή αλλιώς στους πυγμαίους χιμπατζήδες. Το συγκεκριμένο είδος, έλεγε η είδηση, είναι ευγενικό και τρομερά ειρηνικό σε σχέση με τον κοινό χιμπατζή, αλλά και τον άνθρωπο. Οι μπονόμπο είναι ελαφρώς πιο μικρόσωμοι, ωστόσο οι εντυπωσιακότερες διαφορές σε σχέση με το χιμπατζή αφορούν τη συμπε-ριφορά: Οι χιμπατζήδες είναι συχνά βίαιοι και συνήθως ζουν υπό την ηγεμονία ενός κυρίαρχου αρσενικού. Οι μπονόμπο σπάνια γίνονται επιθετικοί, έχουν πιο χαλαρή κοινωνική ιεραρχία, συχνά μητριαρχική, και είναι πρόθυμοι να μοιραστούν την τροφή τους ακόμα και με αγνώστους. Χρησιμοποιούν επίσης το σεξ σαν ένα είδος χειραψίας και είναι γνωστοί για την ελευθεριότητά τους, με σεξουαλικές επαφές ακόμα και ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου. Από την άλλη, όμως, έχουν μικρότερους εγκεφάλους από τους χιμπατζήδες και δεν είναι τόσο επιδέξιοι στη χρήση εργαλείων. Ολες αυτές οι πληροφορίες μου φάνηκαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, μέχρι που διάβα-σα ότι το γονιδίωμα της Ουλίντι, μιας μπονόμπο ηλικίας 18 ετών, θα μπορούσε να αποκαλύψει στο μέλλον τη βιολογία της ειρήνης για τον άνθρωπο. Εκεί κάπου εγκατέλειψα. Θα έχουμε μάλλον αλληλοσκοτωθεί μέχρι να γίνουν αυτές οι αποκαλύψεις.

Την απόβαση από το ταξί που με έφερε στη δουλειά την περασμένη Πέμπτη. Αφού ο ευγενέστατος οδηγός με έχει πάει ως το Μοσχάτο με ασφάλεια, είχα λυπηθεί ιδιαί-τερα που δεν είχα ψιλά και θα έπρεπε να του δώσω δέκα λεπτά λιγότερα για να μην αναγκαστεί να μου χαλάει 20ευρω. Ο οδη-γός όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε, αλλά επέμενε ότι δεν τον πειράζει. Την ώρα που ετοιμαζόμουν να βγω από το όχημα, άκου-σα τον οδηγό να λέει: «Να τα δώσετε στον επόμενο οδηγό που θα συναντήσετε. Είναι το ίδιο». Συγκινήθηκα τόσο πολύ που έκα-τσα πέντε λεπτά ακόμα και του είπα πόσο πολύ σπάνιος άνθρωπος είναι, ότι αν όλοι σκεφτόμασταν έτσι θα ήταν η χώρα σε κα-λύτερη κατάσταση και άλλα τέτοια μελό.

Την αγορά εισιτηρίων για την πα-ράσταση «Πρώτη ύλη» του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο Φεστιβάλ Αθη-νών. Ολοι περιμέναμε ότι θα γινόταν χαμός, αλλά το sold out έγινε πριν καν το καταλάβουμε. Και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, θα μείνουμε μάλ-λον εκτός της Πειραιώς 260 και θα χάσουμε την ευκαιρία να δούμε το χορογράφο επί σκηνής με μόνο άλλον ένα χορευτή να διαπραγματεύονται τα θέματα του ανθρώπινου σώματος και της ανθρώπινης ψυχής. Ευχή όλων να συνεχιστεί η παράσταση και μετά το τέλος του Φεστιβάλ για να καταφέ-ρουμε όλοι να τη δούμε.