maaike en domenico

Maaike en DomenicoSchaduw van het verleden

Susanne Wittpennig

4epr05022010M&DSchaduw.indd 34epr05022010M&DSchaduw.indd 3 04-02-2010 22:44:4604-02-2010 22:44:46

Lees ook de andere delen uit de Maaike en Domenico-serie:

Het meeslepende verhaal van een bijzondere vriendschapLiefde tussen twee wereldenEen beslissing met gevolgenZo dichtbij en toch zo ver weg

Informatie over de auteur en ‘Maaike en Domenico’ is te vinden op: www.schreibegern.ch

© Uitgeverij Callenbach – Kampen, 2010Postbus 5018, 8260 GA Kampen

www.uitgeverijcallenbach.nl

Oorspronkelijk verschenen onder de titel: Maya und Domenico –Schatten der Vergangenheit bij Brunnen Verlag, Basel

© Brunnen Verlag Basel, 2009

© Omslagillustratie Susanne Wittpennig© Tekst Susanne Wittpennig

Vertaling Lenie Hof-Hoogland Omslagontwerp Hendriks.net

ISBN 978 90 266 1680 8NUR 284

Leeftijd vanaf 12 jaar

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag wordenverveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier,

zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.


7

1. Ja of nee…

Voor ‘Little Joe’s’ was weer eens van alles aan de hand. Jongeren stroomden naar binnen en naar buiten,

duwden en stootten elkaar aan, drongen, schreeuwden, joelden en lachten. Een bijenkorf was er ordelijk bij. Ik week nu eens uit naar links en werd meteen daarna weer rechts aangestoten. Iemand stapte met zijn lompe schoen op mijn voet en sloeg me met zijn rugzak om mijn oren. Eindelijk ontdekte ik een veilig plaatsje in de nis tussen de ingang en de overvolle vuilnisbak, waar ik zonder gevaar kon blijven staan en niet omver werd gelopen.Het was twaalf uur. En dat betekende een horde honge-rige studenten die niet naar huis kon, of dat niet wilde. Ik besteedde de tijd die ik moest wachten met het fan-taseren over hun levensgeschiedenissen. Misschien werk-ten hun beide ouders de hele dag. Of was hun moeder alleen maar bezig met haar carrière. Of hadden hun ou-ders ruzie. Of hadden de kinderen helemaal geen zin om naar huis te gaan. Misschien hadden ze niet eens een echt thuis… of een moeder die ergens ver weg een rust-kuur in een kuuroord hield. En een vader die verdronk in het werk. Zoals ik.Terwijl ik opging in mijn gepieker, ontdekte ik haar. Een fl eurig, springend en ronddraaiend stipje dat duidelijk uit de menigte opdook, met de nieuwsgierige blik van


8

een kind dat bezig is de wereld te ontdekken. Ik kon, ondanks mijn ongemakkelijke plek, een lach niet onder-drukken. Hoe was het mogelijk dat er – temidden van de alledaagse narigheid van een dringende mensenmassa – nog iets grappigs te ontdekken viel? Het was niet te geloven.‘Heiho, tetteretet!’En daar stond ze voor me, haar spitse gezichtje met de lichte, uitpuilende ogen op mij gericht. Haar pioenrode haar stond als gewoonlijk alle kanten op.‘Hi, Jenny!’ Haar verschijning was altijd weer een nieuw avontuur en zou zelfs de meest depressieve persoon uit zijn isolement halen. Haar ongebreidelde fantasie als het ging om kledingkeuze, waarbij alle stijlregels buiten be-schouwing bleven, was gewoonweg onnavolgbaar. Jenny hopte van het ene been op het andere en keek me stralend aan. Ze kon werkelijk geen seconde stilstaan.‘Waar heb je Patrick gelaten?’‘Daar komt hij al!’ Jenny maakte een beweging met haar arm waaraan de hand ontbrak.Patrick was in de massa niet zo snel te vinden als Jenny; hij was de onzichtbaarheid in eigen persoon. In tegenstel-ling tot die van Jenny zagen zijn kleren er altijd een beetje uit alsof hij ze van zijn opa had geërfd.‘H-hallo.’ Patrick kwam al kuchend naar ons toe. Hij had een kleur. Jenny zat hem altijd achter de vodden. Maar dat was volgens mij precies wat de verlegen Patrick nodig had. ‘Hallo!’ Ik omhelsde eerst Patrick en daarna Jenny.‘Moet je horen, iek heb twee proeven gehad vandaag!’


9

kwebbelde Jenny, nog voordat Patrick en ik zelfs maar wisten wat wij elkaar wilden vertellen. ‘In bio en geschiedenis. Je zal het niet geloven, iek heb…’En meteen schetterde Jenny ons van alles in de oren, ter-wijl ik probeerde ons door de mensenmassa te loodsen naar het eind van de menselijke slang, zodat we in de rij konden staan. Ik kon maar met een half oor naar Jenny luisteren, omdat ik erop moest letten dat niemand voor-drong.Ik was blij toen we de strijd achter de rug hadden en met volle dienbladen op de enige nog vrije tafel afsteven-den – precies de tafel die ik had willen vermijden, omdat daarmee te veel herinneringen aan Nicki en Mingo waren verbonden.Maar ik zette een neutraal gezicht op – iets wat ik de laatste maanden fl ink had geoefend. Het was mijn over-levingstactiek op het gymnasium geweest, sinds ik in een lange en diepe depressie was geraakt. Cool blijven. Geen emotie tonen. Dat was de keiharde regel, die Isabelle in de nieuwe klas had gesteld. Wie zich daar niet aan hield, werd als kinderachtig en overgevoelig bestempeld.‘Hé, Maaike, wat is er met je?’ Jenny had eindelijk ge-merkt dat ik helemaal niet naar haar luisterde.‘Niks.’ Ik nam een hap van mijn hamburger.‘Je lijkt me zo afwezig.’‘Jen, j-je weet toch dat zij het op het ogenblik n-niet zo m-makkelijk heeft,’ zei Patrick afkeurend.‘Sorry.’ Jenny’s koeienogen keken me verzoenend aan. Het was onmogelijk echt boos op haar te zijn. ‘Hoe lang blijft je moessie nog weg?’


10

‘Tot eind mei.’‘En je mist haar erg, hè?’ Patrick keek mij vol meeleven aan. Ik nam de tijd mijn hap door te slikken en zei toen be-dachtzaam: ‘Natuurlijk, het zijn maar acht weken. En zij had het nodig. Ze was altijd zo moe. Ze heeft om ons ook jarenlang van veel afgezien en altijd iedereen geholpen en nooit aan zichzelf gedacht. Ik heb haar ook echt aange-praat dat ze het moest doen. Ik ben tenslotte zeventien en geen klein kind meer!’Dat klonk goed, echt zelfstandig en volwassen.Patrick glimlachte. ‘Ik b-ben zestien en ik z-zou mijn moeder erg missen.’Patrick had nooit geprobeerd cool te zijn. Hij was veel te eerlijk. Hij was misschien een genie in alles wat met tech-niek en wetenschap te maken had, maar hij kon niet eens koken. Patrick was een type dat waarschijnlijk nog als veertigjarige bij zijn moeder zou wonen – tenzij hij eens als piloot de wereld in zou gaan of zou trouwen.Het was al een reusachtige vooruitgang dat hij nu niet elke vrijdag meer met zijn moeder in het cafetaria at, maar samen met ons in de stad.En eerlijk gezegd was het helemaal waar dat ik mijn moe-der erg miste.Het was ook een feit dat het niet altijd makkelijk was met paps alleen te zijn. Eerlijk gezegd was dat zelfs behoorlijk lastig.‘Waar ies zij nu eigenlijk?’ vroeg Jenny, die zelfs na al die maanden haar Berlijnse accent nog niet had verloren.‘In een kuuroord in Sleeswijk. Dat heeft de dokter haar


11

aanbevolen. En mama houdt van Sleeswijk, de lente daar, de akkers en al die dingen. Ze heeft me foto’s gemaild van de tuin die ze daar hebben. Het moet er fantastisch zijn!’ Direct daarna schudde ik mijn hoofd. Ik hoefde me toch niet te rechtvaardigen voor alles wat er zich in ons gezin had afgespeeld!‘Ach ja, dat geloof iek. We hebben Sleeswijk bij aardrijks-kunde…’‘Denk je d-dat het daarna weer beter zal gaan met je ou-ders?’ onderbrak Patrick haar snel, voordat zij weer aan een volgend verhaal zou beginnen.‘Dat weet ik niet.’ De patat smaakte opeens nogal vettig. Of misschien lag het aan mijn maag, waarin zich opeens een dikke knoop had gevormd. ‘Ze maken immers geen ruzie met elkaar. Mama heeft altijd alles steeds geslikt… en… nou ja, dan komt het er opeens allemaal uit. Je kunt nu eenmaal niet altijd alles maar aan je laten vreten.’‘Maar het gieng toch allemaal alleen om Nico, hè?’Moest die vraag juist nu komen en me herinneren aan de tweede afgrond in mijn leven?‘Hij was de aanleiding, omdat hij mijn moeder weer aan haar jeugddromen heeft herinnerd,’ zei ik voorzichtig.Jenny beet gretig in haar groenteburger en schonk me weer een van haar trouwhartige blikken, die zelfs stenen zouden doen smelten.

‘Maar je ouders zullen toch hopelijk niet gaan scheiden, hè? Jullie zijn zo’n leuk gezin. Iek vond het altijd zo fi jn toen iek een poos bij jullie heb gewoond. Dat je ouders


12

zo verstandig met elkaar hebben gepraat en zo. Dat heb-ben die van mij nooit gedaan.’‘Ach, Jenny, kind, houd er nou over op,’ steunde ik, ter-wijl mijn maag de patat nu defi nitief weigerde. Ik pro-beerde daar helemaal niet aan te denken, omdat ik daar koud van werd. Mijn ouders scheiden? Dat kon ik me absoluut niet voorstellen. Dat stond ver bij mij vandaan en van mijn kijk op de wereld. Een wereld die op het punt stond in te storten…Ik hoopte dat Jenny zou ophouden met haar gevraag. Ze hoefde niet te weten hoe het tegenwoordig tussen paps en mij stond. Er ging geen dag voorbij dat ik niet in een verhitte discussie met hem raakte. Paps was de laatste tijd onuitstaanbaar. Misschien ikzelf ook wel. Des te meer verlangde ik naar aanstaande maandag. Want dan zou paps voor een hele week vertrekken naar een seminar, en had ik zeven volle dagen rust. Ergens wist ik dat het ge-meen van mij was, maar ik kon momenteel niet anders denken…‘Ik ga nog een ijsje halen,’ zei ik en stond op. ‘Wil nog iemand iets hebben?’‘Ik w-wil ook wel een ijsje,’ zei Patrick, en ook Jenny deed mee. Ik wierp Patrick een bezwerende blik toe en hij be-greep me. Het ging mij niet om het ijsje. Mijn maag was toch al in opstand. Nee, ik had gewoon wat afstand nodig van de nieuwsgierige Jenny en haar vragen.Dat ik weer in de rij moest staan, kwam me goed uit. Zo kon ik me in alle rust overgeven aan mijn weemoedige gedachten. Ik begon te begrijpen waarom Domenico het zo haatte als hij werd uitgehoord. Het ging mij precies zo.


13

Ach, Nicki… Ik sloot mijn ogen en stond mezelf toe even aan hem te denken. Hij zou spoedig terugkomen – en hoe zou het dan ver-dergaan? Er zou weer een moeilijke beslissing op mij af-komen…‘Hallo, Maaike! Dat is een verrassing!’Ik schrok op. Voor mij stonden opeens twee beeldschone, zwartharige meisjes, Suleika en Gina!‘Hi!’ Ik snoof een aromatische geur van honing en kokos-melk op, toen de twee meisjes hun koffi ebruine armen om mij heen sloegen. Ik had me inmiddels neergelegd bij mijn nogal middelmatige uiterlijk en geprobeerd er het beste van te maken, maar de aanblik van deze twee exotische schonen kon mijn moeizaam verworven zelfbe-wustzijn vaak aardig aan het wankelen brengen.‘Hoe gaat het met je?’ vroeg Suleika stralend. ‘We hebben je in geen eeuwigheid gezien.’‘Goed, hoor. En hoe gaat het met jullie?’ Hoewel ik de meisjes graag mocht, was ik niet bepaald in een stralende stemming. Suleika liet zich niet van de wijs brengen. ‘Ook goed. Nou, ben je blij dat Nicki er weer is?’‘Hoezo, hij is er toch nog helemaal niet! Hij komt pas eind mei.’‘Wat zeg je? Weet je niet eens dat hij al terug is?’ Suleika wisselde een veelzeggende blik met haar zus en schudde haar hoofd. ‘Eerlijk gezegd begrijp ik soms helemaal niks van hem.’‘Wacht eens even!’ Ik pakte Suleika bij haar arm. ‘Je wilt me toch niet zeggen dat hij…’‘Het spijt me, Maaike, ik wist niet dat hij nog helemaal


14

niet bij jou is geweest. Gina en ik zijn hem al meer dan een week geleden tegengekomen. Hij is al sinds eind april terug.’Ik stond als versteend. Wat was dit? Dit was toch niet mogelijk?‘Hé!’ Suleika legde zacht haar hand op mijn schouder. ‘Het spijt me verschrikkelijk. Ik kon toch ook niet we-ten… maar…’Weer wisselde zij een stilzwijgende blik met Gina.‘Nou ja… wie zal hem ooit begrijpen?’ zei Gina vaag.‘Waar hebben jullie hem gezien?’ Ik moest mijn uiterste best doen om mijn stem niet als een soort geknars te laten klinken.‘In de stad. Verleden week. Maar eigenlijk heb ik hele-maal niet zo lang met hem gepraat. Hij was aan de wan-del met de kleine Manuel en had nogal haast.’‘Heeft hij wat verteld?’‘Niet veel. Je kent hem immers. Alleen dat hij tijdelijk bij Mike Castello woont. En dat hij binnenkort zelf een huis krijgt. Hoe dan ook, hij zag er fantastisch uit. Echt hele-maal uitgerust. Ik geloof dat de therapie een groot succes is geweest. Hij zat daarvoor toch weer in een dip, hè?’Ik dacht niet graag terug aan die tijd. De laatste twee we-ken in september waren echt afschuwelijk geweest. Na-dat Domenico uit Londen was teruggekomen en mijn ouders in een crisis waren geraakt, waren ook Nicki’s zenuwen helemaal kapot geweest. Hij durfde ons nau-welijks te bezoeken en was weer met het kettingroken begonnen en had zich zelfs weer gesneden. Als we bij elkaar waren, hadden we voortdurend ruzie. Hij had tel-


15

kens tegen me geschreeuwd en had zich daardoor elke keer achteraf zo ellendig gevoeld, dat hij zichzelf weer had verwond. Doctor Bonaventura had bij hem ernstige geestesziekten vastgesteld, zoals bipolaire storingen en psychische depressies. Eén van de oorzaken was zeker de dood van Mingo, maar ook het traumatische verleden, dat hij zo lang door zijn ongeremde levensstijl had ver-drongen, speelde een rol.Vermoedelijk had alles samen weer tot een zenuwinzin-king geleid. Het voorval in Londen, waar hij in grote woede een jongen en twee politiemensen lichamelijk let-sel had toegebracht en waardoor hij zichzelf grote moei-lijkheden op de hals had gehaald, was niet makkelijk ge-weest. Net zomin als het gebeuren bij Madame Tussaud, waar hij een levensgroot wassen beeld van zijn vader had gezien. En daarna de zes weken in de gevangenis in Lon-den. En dan nog de ongelukkige omstandigheid dat hij ongewild de veroorzaker was geweest van de crisis van mijn ouders.Alleen de taak die hij zich had opgelegd, dat hij voor de kleine Manuel moest zorgen, had hem ervoor bewaard dat hij nog dieper in de put was geraakt. Mama had hem toen ook niet meer kunnen helpen. Dus had hij zich uit alle macht aan deze ene taak gewijd. Ook ik was nog slechts een bonk zenuwen geweest, dus was ik uiteindelijk alleen maar blij dat we tijdelijk uit elkaar moesten, toen Dome-nico eerder dan afgesproken, namelijk al begin oktober, in therapie kon gaan. Ik had me erbij neer moeten leggen dat onze relatie op deze basis niet kon functioneren. En daarom had paps ook geëist dat Domenico en ik slechts


16

één keer per maand met elkaar mochten bellen, zodat ik weer tot rust kon komen.‘Maaike?’‘Ja? Ach ja… het ging slecht met hem,’ beantwoordde ik de vraag van Suleika.‘Heeft hij je ook verteld wat hij tijdens de therapie zoal heeft gedaan?’Ik zuchtte. Nu was ik werkelijk van de regen in de drup geraakt. Mijn ouders en Nicki, twee thema’s die momen-teel ongeveer net zo moeilijk waren.‘Hij gaat… of liever gezegd, hij ging naar school en hij was teamleider in de mensa. En hij heeft gesport, voor zo-ver hij dat kon met zijn longproblemen. En hij heeft veel therapiezittingen en groepssessies enzovoorts afgewerkt. Hij had een tamelijk vol programma naar het scheen.’‘Dat klinkt geweldig,’ zei Suleika. ‘Maar jullie zijn toch nog wel bij elkaar, hè?’‘Ik weet het niet, maar wij hebben elkaar tenminste be-loofd dat we elkaar trouw zouden blijven tot hij terug was, en dat we dan nog eens over onze relatie zouden praten,’ antwoordde ik mat.‘O ja?’ Suleika trok sceptisch haar wenkbrauwen op.‘Sula…’ Gina hield haar vast.‘Nee, ik meen het: Als jij hem niet meer wilt – dan neem ik hem graag terug!’ Suleika’s ogen spoten vuur.‘Maar jullie hebben toch altijd mot gehad?’ bracht Gina naar voren.‘Ja, maar ik kan het gewoonweg niet aanzien als zij hem laat vallen! En hem pijn doet. Hij heeft een vriendin no-dig die hem steunt.’


17

‘Laat haar daar toch zelf over beslissen, zus. Je moet je niet altijd overal mee bemoeien.’‘Ja, oké, sorry.’ Suleika legde haar hand op mijn arm. ‘In elk geval moeten jullie voorzichtig zijn. Een paar van zijn ex-vriendinnen zijn nogal kwaad op hem en beramen plannen om zich op hem te wreken. Dat komt allemaal door die Mila. Die intrigeert behoorlijk.’‘Maak haar nu niet ook nog bang,’ waarschuwde Gina.Ik haalde onverschillig mijn schouders op. Waar zou ik nu nog van kunnen schrikken? Dit was allemaal gewoon en hoorde bij het dagelijks leven van Domenico.‘Kleine Manuel is een echte beroemdheid geworden in de scene,’ veranderde Gina snel van onderwerp. ‘De junks gaan helemaal uit hun dak als ze hem zien.’‘Ja, dat weet ik,’ zuchtte ik. Het was geen geheim dat Carrie vaak met Manuel in de drugsscene verkeerde bij haar oude vrienden. Ik had dat niet aan Domenico verteld om hem niet onnodig op te winden, maar waarschijnlijk wist hij het allang.‘Hiho, Maaike!’ Jenny kwam aanrennen. ‘Waar blijf je? Je zou toch ijs voor oens halen!’‘Sorry, Jenny.’‘Nou, dan gaan wij maar weer.’ Suleika gaf me twee zoe-nen op mijn wang.‘We vonden het leuk even met je te praten. Het beste! En ik hoop dat Nicki gauw contact met je opneemt.’‘Wat was dat?’ Jenny staarde me aan. Ook Patrick was op-gedoken. Ik zwaaide de twee zussen gedag en keerde me naar de nieuwsgierige Jenny. Ik wist dat ze mij niet met rust zou laten tot we alles hadden doorgesproken.


18

‘Ach, ach,’ kreunde Jenny, toen ik haar het nieuws had verteld. ‘Dat ies nou echt wat voor hem.’‘Hij z-zal er v-vast zijn redenen v-voor hebben,’ zei Pa-trick bemoedigend. ‘Ja, welke dan? Hij heeft zeker een ander, niet?’‘D-dat geloof ik niet,’ zei Patrick.Jenny gaf hem een tip. ‘Als er bij Nico een schroefj e loszit, dan ies dat wel zijn onvoorstelbare behoefte meisjes te verslinden.’‘Jen! Spreek toch niet altijd kwaad van hem. Hij h-heeft m-mij zelf een keer verteld dat hij last heeft van zijn eigen gedrag en dat hij nooit een m-meisje als Maaike heeft leren kennen.’‘Sorry, hoor. Ik wilde alleen maar dat ze niet altijd zo bedroefd ies om Nico. Ze lacht bijna nooit meer.’ Jen-ny beroerde vriendschappelijk mijn arm met haar enige hand.‘M-maar w-waarom is hij eerder teruggekomen?’ Patrick keek mij aan alsof hij van mij een antwoord op die vraag verwachtte. Ik had er wat voor over gehad als ik het had geweten!Ik was blij dat Jenny een voetbalposter had ontdekt en dat ons gesprek afdwaalde naar minder gevaarlijke onder-werpen, omdat zij ons enthousiast de laatste voetbalwed-strijd beschreef, hoewel Patrick noch ik iets met voetbal hadden. Jenny had door haar eigen moeilijke verleden bijna net zoveel in te halen als Nicki, maar zij had daar blijkbaar een andere uitlaatklep voor, namelijk door on-ophoudelijk te kletsen.


19

Ik kwam pas om halfzes thuis. Ik stelde mijn terugkeer altijd zo lang mogelijk uit, omdat ik wilde ontsnappen aan paps’ controle. Sinds mama weg was, wilde hij nog meer dan anders weten wat ik deed, wie ik ontmoette en wanneer ik thuis zou komen. Ik had het idee dat hij be-wijzen verzamelde om aan te tonen dat het beter met mij ging als ik van Domenico gescheiden was. En ik had de indruk dat hij van dag tot dag nerveuzer werd, naarmate mei naderde. Ik had in elk geval tot kwart over zes rust thuis – tot die tijd moest paps werken. Maar deze avond was het niet zoals altijd stil in huis toen ik de deur opendeed. Deze avond hoorde ik levendige stemmen, die uit de huiskamer kwamen. Ik verstarde en luisterde. Er was een verhitte discussie aan de gang. Wie was er bij ons op bezoek? Voorzichtig sloop ik wat dichter naar de deur, om tenminste een paar woorden op te kun-nen vangen. Om paps’ harde stem te horen, hoefde ik me niet in te spannen.‘Hans, alsjeblieft, begrijp me. Ik heb gewoon de indruk dat zij steeds meer afstand van mij neemt. Sinds zij Do-menico kent, is ze zo veranderd, en niet altijd ten goede. Ik weet niet wat ik moet doen. Hij komt gauw terug en ik zou niet willen dat alles op gelijke voet verdergaat. Als ik er alleen maar aan denk wat er voor zijn vertrek allemaal is gebeurd! Hij heeft voortdurend tegen haar geschreeuwd en zichzelf weer met een mes bewerkt. Mijn dochter was ten einde raad. We hebben alles in het werk gesteld om Domenico eerder in therapie te laten gaan.’Een lieve stem, die mijn gekwelde hart als een langver-wachte lichtstraal verwarmde, gaf antwoord.


20

‘Tja, een jongen zonder vaderland met een zwaargewond hart,’ zei de stem zacht, en ik klemde me eraan vast. Het was een stem die ik al lang niet meer had gehoord en die mij op dit ogenblik meer hoop gaf dan alle andere dingen in de laatste maanden. Ik weet niet waarom, maar elke keer als ik dominee Siebold ontmoette, had ik het gevoel dicht in de buurt van God te zijn. Wat had ik dat lang gemist! De laatste tijd had ik al te vaak het gevoel gehad dat mijn gebeden niet verder kwamen dan het plafond van mijn kamer, hoewel ik af en toe met mama weer naar de kerk was geweest.‘Hans, hij is gewelddadig,’ zei paps. ‘Hij is manisch-de-pressief. Dat mag je niet onderschatten.’‘Maar Martin, je bent die jongen ondanks alles toch aar-dig gaan vinden, of niet soms?’‘Natuurlijk. Maar dat doet er niet toe. Hij heeft zeker zijn goede kanten, en hij heeft zich in mijn huis ook altijd goed gedragen. Maar toch …’‘Verlies nu niet je geduld met hem, alleen omdat niet al-les naar jouw wens gaat. Gun hem de tijd. Vergeet niet wat een trauma hij heeft doorgemaakt.’‘Nou, ik verwacht in elk geval wel wat van deze therapie,’ mompelde paps. ‘Nee, ik reken er zelfs op.’‘De therapie is zeker een goede zaak, maar diepgaande verwondingen kunnen er niet door geheeld worden, Martin,’ zei dominee Siebold ernstig. ‘Wat die jongen nodig heeft, is een gezin dat hem warmte en geborgen-heid geeft. Onder ons gezegd, Martin: Het is jammer dat jij zo halsstarrig en zo eigenwijs bent. Esther heeft zoveel meer geduld met hem. Maar door jouw halsstarrigheid


21

valt dat nu weg. En wie zal de jongen dan steun geven als hij weer terug is?’Ik verslikte me bijna in de lucht die ik had ingeademd. Dat dominee Siebold zo tegen mijn vader praatte!‘Ja, leuk hoor, nu ben ik weer de zondebok! Terwijl ik toch werkelijk al het mogelijke voor hem heb gedaan! Ik ben speciaal met mijn dochter naar Sicilië gegaan om hem te zoeken, omdat ze door haar liefdesverdriet nau-welijks nog at. Ik heb de jongen in huis genomen toen hij met zijn gezondheid sukkelde. Ik heb hem fi nancieel gesteund. Ik heb de begrafenis van zijn broer gefi nancierd en nog veel meer!Wat moet ik hem dan nog meer geven? Eerlijk gezegd heb ik geen zin mijn laatste cent voor hem op te off eren. Ik ben ook maar een mens. Dat moet Maaike toch einde-lijk ook maar eens begrijpen. Ik heb zoveel gedaan, lieve hemel nog aan toe! Maar niemand neemt me dat in dank af. Integendeel, ik ben altijd de kwaaie pier!’De stem van paps had een grimmige toon aangenomen: ‘Maar wie interesseert het eigenlijk wat er in mij omgaat? Voordat Nicki er was, leek alles prima te zijn. Nu heb ik twee vrouwen in huis die telkens huilen en ongelukkig zijn. Esther heeft blijkbaar haar dromen niet echt waar kunnen maken. Goed, daar kan die jongen niets aan doen. Schijnbaar begrijp ik te weinig van liefde en teder-heid. Op het gebied van romantiek is die jongen me de baas. Maar lieve hemel, ik heb mijn best gedaan en ik wil mijn gezin terug!’Paps’ hartstochtelijk pleidooi greep me erg aan. Mijn hart bonkte zo heftig dat het bijna uit mijn lichaam sprong.


22

‘Dat spreek ik echt niet tegen, Martin. Ik weet dat je veel voor de jongen hebt gedaan en niemand kan het tegen-deel beweren. Je hebt beslist meer gedaan dan menig an-der. Maar het schijnt dat met die jongen een bijzondere taak voor jullie is weggelegd. Hij heeft bij jullie, en vooral bij Esther en je dochter, eindelijk datgene gevonden wat hij zijn hele leven heeft gemist. Begrijp je dan niet dat jij met je knorrige gedrag bij je vrouwen precies het tegen-deel bereikt? Weet je, in het leven geldt niet in de eerste plaats hoeveel men heeft gepresteerd. Het is niet het be-langrijkste dat je een prima arts bent en een mooi huis voor je gezin hebt gebouwd. Wat je vrouw en je dochter van je willen is je hart, Martin. Je hebt de laatste jaren door je werk en je plichtsgevoel in je beroep en in je per-soonlijke omgeving een en ander over het hoofd gezien en verwaarloosd. Geloof me, familierelaties zijn belang-rijker dan verantwoordelijkheidsgevoel, eer en werk.Domenico is niet gekomen om onrust te stoken in je ge-zin. Integendeel, je zou hem dankbaar moeten zijn dat hij in Londen zo fl ink is opgekomen voor je dochter.’‘Dat ben ik ook, maar ik maak me zorgen over zijn op-vliegendheid. Hij is zo onberekenbaar.’‘Dat weet ik. Maar angst is nog nooit een goede raadgever geweest. Je wilde dat ik Domenico onder mijn vleugels nam. Maar om heel eerlijk te zijn, Martin: Domenico was lang niet zo’n koppige tegenstander als jij. Integen-deel: De jongen is zelfs heel wat opener en ontvankelijker voor correctie dan jij bent. Hij is heel gevoelig en heeft vele mogelijkheden. Ik kan je alleen maar aanraden: Laat je dochter haar hart volgen. Ze is tenslotte al zeventien


23

en een intelligent meisje. En bedenk ook dat het op deze leeftijd heel normaal is dat ze zich langzamerhand van het ouderlijk huis losmaakt. En ik begrijp echt wel hoe moei-lijk dat voor de ouders is. Toen onze zoon langzamerhand volwassen was geworden, had ik het daar ook niet mak-kelijk mee. Maar je bereikt meer als je je niet voortdurend aan haar vastklampt.’Paps bromde mismoedig. Hij had er vast op gehoopt dat dominee Siebold, zijn vriend, hardere maatregelen had aanbevolen en het helemaal met hem eens zou zijn. ‘En ten slotte nog dit, Martin. Je moet weten dat ik vele mensen heb bijgestaan aan hun sterfbed, met ze heb ge-praat, ze heb begeleid, met ze gehuild en gebeden, ge-probeerd heb hen te troosten. Vaak heb ik me er ook over verbaasd hoe beheerst, ja zelfs hoe gespannen en vol verwondering en openheid ze deze laatste fase doorleef-den. Maar ik heb ook veel wanhopige woorden gehoord aan het sterfbed. Maar nooit heb ik iemand in de laatste minuten van zijn leven horen zeggen: “Ach, had ik toch maar meer tijd op kantoor kunnen zijn!” Want Martin, aan het eind van het leven zijn andere dingen belangrij-ker dan het werk. En als jij zo doorgaat, dan begeven je eigen krachten je spoedig. Dan heb je een burn-out of een infarct, maar je vrouw heeft dan een leven lang te weinig aan je gehad. Dat is mijn indruk. Denk erover na en doe ermee wat je wilt. Ik zal altijd je vriend zijn, tot welk besluit je ook komt. En ik geef je altijd het recht van jouw kant ook in mijn leven zo door te dringen. Daar zijn vrienden toch voor, waar of niet?’Mijn mond viel open. Het liefst had ik dit gesprek op-


24

genomen en aan mama laten horen, maar dat ging niet. Ik wist niet hoe lang het gesprek nog zou duren, maar ik kon het niet riskeren ontdekt te worden. Dus sloop ik vlug naar de keuken en feliciteerde mezelf kort daarna met die beslissing, want toen hoorde ik namelijk dat die twee opstonden van de bank. Snel haalde ik een pan te-voorschijn, zette die op het fornuis en goot er wat olie in. Toen ze in de gang waren, kwam ik tevoorschijn om do-minee Siebold tenminste nog even te kunnen zien.‘O, gegroet lelietje-van-dalen.’ De dominee keek me stra-lend aan en schudde me de hand. Zijn gezicht zag er elke keer uit alsof de zon daarin zou opkomen. ‘Hoe gaat het met je?’‘Dank u, goed.’‘Ik heb gehoord dat je vriend eind van de maand terug-komt, hè?’Ik knikte haastig, hoewel ik een paar uur eerder iets an-ders had gehoord. Maar ik wilde een onnodige discussie met paps even vermijden.Dominee Siebold zei: ‘Doe hem in ieder geval de groeten van mij. Hij moet gauw weer eens bij me langskomen.’Paps verontschuldigde zich en verdween in het toilet, en zo had ik een paar kostbare minuten met de dominee al-leen. En ten slotte vatte ik moed.‘Dominee, ik heb een vraag,’ zei ik verlegen. De dominee glimlachte vriendelijk.‘Ik… heb zopas toevallig meegeluisterd… hoe u met mijn vader hebt gepraat… en ik heb gehoord dat u zei dat een therapie de diepe wonden niet kan helen. Bedoelt u dat


25

Nicki… dat Domenico… dat hij weer helemaal gezond van geest kan worden?’‘Tja… die vraag is niet makkelijk te beantwoorden, mijn kind.’ Dominee Siebold was kennelijk niet boos op mij dat ik had meegeluisterd. ‘Hij zal het nog erg moeilijk krijgen, maar hoe zegt onze koning David het ook alweer in een van zijn psalmen? Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want U bent bij mij. God bemoedigt ons in de Bijbel telkens weer om ons ver-trouwen niet op te geven. Weet je, ik geloof dat je vriend nog enige bijzondere verrassingen te wachten staan.’‘Denkt u?’‘Maar natuurlijk. Zover ik onze God ken, heeft Hij beslist wat bijzonders met hem voor. Trouwens… heb een beetje begrip voor je vader. Hij heeft het momenteel niet mak-kelijk. En hij heeft al een kind verloren, vergeet dat niet.’Ik knikte en op dat moment kwam paps weer terug.Nadat dominee Siebold afscheid had genomen, begon ik eindelijk aan het avondeten. Ik had deze rol op mij ge-nomen om mijn vader te ontlasten. Paps hielp me een beetje door de tafel te dekken. Ik nam de omelet die ik had gebakken, van het fornuis. Hij leek trouwens meer op een mislukt roerei; de kookkunst had ik beslist niet van mama geërfd. Domenico was veel handiger in de keuken. Hij kon de omelet zelfs in de lucht gooien en weer opvangen in de koekenpan. Ik had dat ook een keer geprobeerd en moest daarna de eiresten van de grond, uit mijn trui en uit mijn haar vegen, terwijl Nicki zich eerst slap had gelachen en vervolgens mijn haar had gewassen en geföhnd.


26

Als ik daaraan dacht kreeg ik meestal tranen in mijn ogen. Ik wist niet of het pijnlijker was aan de mooie dingen te denken of aan de erge. Het deed allebei pijn, maar op een andere manier. Het feit, dat ik hem waarschijnlijk eerder zou terugzien dan waarop ik me had voorbereid, maakte dat ik me wat onbehaaglijk voelde. Het zou beslist niet gemakkelijk worden.We aten een poos zonder veel te zeggen, paps en ik, en ik merkte dat hij zich innerlijk ergens op voorbereidde.‘Heb je er al over nagedacht hoe het eind mei verder moet gaan, als Domenico terugkomt?’ kwam ten slotte de ge-vreesde vraag.Ik schudde mijn hoofd. Ik wist het werkelijk niet, en twij-felde nog steeds of ik paps zelfs wel moest vertellen dat Domenico al terug was. Het was waarschijnlijk veiliger dit nieuwtje voorlopig voor mijzelf te houden en het wat diepgaander te analyseren. Opdat paps niet de verkeerde conclusies zou trekken.‘Je weet toch hoe ik tegenover jullie relatie sta, niet Maai-ke?’ Paps deed zijn best een milde toon aan te slaan.‘Ja,’ zei ik gehoorzaam. Paps had natuurlijk geen fl auw idee dat ik had meegeluisterd.‘Ik zou vanzelfsprekend veel liever zien dat jullie tweeën het eens konden worden over een vriendschappelijke ba-sis.’‘Paps… ik kan deze vraag nu echt nog niet beantwoor-den,’ steunde ik. ‘Ik heb er immers geen idee van hoe het nu met Domenico gaat.’‘Goed, akkoord.’ Hij schraapte zijn keel en schoof onrus-tig op zijn stoel heen en weer. ‘Ik begrijp wel dat je op een


27

leeftijd bent… maar, nou ja, ik wilde toch zeggen dat er ook nog andere aardige jongens zijn. Ik bedoel… jij en Leon, dat was toch…’‘Paps, tussen Leon en mij is het echt helemaal uit. En kun-nen we het thema alstublieft uitstellen tot ik met Nicki heb gesproken?’ vroeg ik zacht en ik zuchtte inwendig. Het ging bijna elke dag zo sinds mama in het rustoord was. Vlug zocht ik een afl eiding.‘Trouwens, paps, ik heb je laatste artikel gelezen. Echt super! Erg indrukwekkend geschreven!’‘Ja?’ Paps glimlachte, het veranderen van onderwerp was me gelukt. ‘Dank je! Dat doet me plezier. Overigens zou ik het fi jn vinden als je weer eens wat vaker in mijn praktijk kwam. Ik bedoel, dat zou toch vast ook interessant voor je zijn!’‘Ja, natuurlijk,’ zei ik en ik nam me deze keer vast voor het te doen. Vermoedelijk had ik als kind een overdosis medicijnengeur gekregen, zodat ik me er niet meer toe aangetrokken voelde. Maar goed, paps had gelijk… Ik zou mij weer meer op mijn toekomstige opleiding moe-ten concentreren.‘Dat doe ik, paps.’Mijn vader wilde nu eenmaal een dochter hebben die zich met de reële feiten van het leven bezighield, en niet telkens met haar hoofd in de wolken was en met een jon-gen omging die in haar de meest verwarrende gevoelens deed ontstaan.‘Overigens, over volgende week. Kun je je werkelijk al-leen redden?’ vroeg paps.‘Natuurlijk. Dat is absoluut geen punt, paps.’


28

‘Maar ik wil niet dat je steeds ergens rondzwerft.’‘Paps toch, je doet alsof ik een enorme fl irt ben. Ik doe echt niks verkeerds. We gaan alleen af en toe even de stad in, Manuella, Delia en een paar andere vriendinnen en ik, drinken wat, praten wat…’Ik was de stad gaan ontdekken sinds Nicki mij daar had rondgeleid. Ook een feit dat paps niet aanstond. Volgens hem was dat een bewijs te meer van Nicki’s negatieve in-vloed op mijn leven.Paps zuchtte. ‘Nou, goed dan, maar zou je bijvoorbeeld voor de afwisseling Delia niet een keer op woensdagavond thuis kunnen uitnodigen? Jullie hoeven toch niet steeds in de stad te fl aneren?’‘Doe ik, paps,’ stemde ik vlug toe.‘En let erop dat je gezond en verstandig eet tijdens mijn afwezigheid, oké? Alleen omdat je moeder er niet is, hoef je je nog niet uitsluitend met fastfood en koek te voeden. Koop veel groenten en fruit. En vergeet niet de planten water te geven.’‘Ja, natuurlijk,’ zei ik vriendelijk. Ik wilde paps niet nog nerveuzer maken dan hij al was en ik sprak met mezelf af me strikt aan zijn instructies te houden. ‘Ik heb er trouwens ook niet veel zin in.’ Er speelde een glimlachje om de mond van mijn vader. ‘Die seminars zijn niet altijd erg… boeiend. Maar mijn deelname wordt nu eenmaal verwacht.’Ik vond het fi jn als mijn vader zulke dingen toegaf. Als hij niet altijd alleen perfectie van mij verwachtte.‘Tja, precies zoals op school, dat is ook niet altijd boei-end, paps.’


29

‘Ja, waarschijnlijk…’ Hij bracht zijn bord naar de spoel-bak.‘Ik maak het verder wel af, paps.’‘Dank je. Ik heb helaas nog veel te doen. Zonder secreta-resse kan ik niet veel beginnen…’‘Nou ja…’‘Nee, ik neem iemand in dienst, dat is zeker. Esther hoeft dat niet allemaal meer te doen.’ Hij mompelde nog iets in zichzelf en verdween toen.Ik dacht weer aan het gesprek met dominee Siebold. Voor mijn vader was de toestand werkelijk niet eenvou-dig, en het klopte dat hij ontzettend veel voor Dome-nico had gedaan. Ik wilde hem niet nog meer verdriet doen…

Toen de keuken schoon was, kon ik me eindelijk tussen mijn eigen vier muren terugtrekken, iets waarnaar ik al de hele dag had verlangd. Ik moest mij nu beslist verdie-pen in het onbestaanbare feit dat Domenico eerder dan verwacht was teruggekomen en mij daar niet van op de hoogte had gesteld.Het was niet gemakkelijk voor me helder te denken als het om Domenico ging. Nicki veranderde steeds in een mythe, als ik van hem gescheiden was. Alles wat met hem te maken had, was voor mij als een gevaarlijk sprookje dat niet alleen met rozengeur en maneschijn, maar ook met bitterheid was beladen.Hij was terug. Wat was de reden? En waarom mocht ik dat niet weten? Waarom alle anderen wel en ik niet? Had hij echt een andere vriendin? Of had hij iets anders uitge-


30

haald, waarvan ik onwetend moest blijven? Wat het ook was, Nicki was een te gecompliceerde fi guur om daarop zonder meer een antwoord te kunnen geven. Het was me zelfs na onze intensieve vriendschap niet gelukt hem he-lemaal te doorgronden.Ik ging op bed liggen en kruiste mijn armen onder mijn hoofd. Heel voorzichtig tastte ik in gedachten mijn ge-voelens voor hem af en probeerde te ontdekken wat die precies waren. Ik stelde me voor zijn wangen met de klei-ne, van eerdere vechtpartijen afkomstige littekens te stre-len, de geur van zijn zachte haar op te snuiven, zijn zachte lippen met de mijne te beroeren en dan heel langzaam en voorzichtig mijn hand op zijn borst te leggen en naar zijn buik met de messensneden af te laten dalen… Meteen voelde ik dat zich warmte door mijn lichaam verspreidde. Dat gebeurde elke keer als ik mij overgaf aan dit soort gedachten. Ik had zelfs alle tekeningen en liefdesbrieven van Domenico weg moeten bergen, omdat ze mij zo van streek maakten.Gedurende zijn tijd in therapie had hij mij geen enkele brief meer geschreven, maar dat mocht hij ook niet…Vlug liet ik mijn gedachten weer naar de andere kant af-dwalen, ik liet zijn driftbuien de revue passeren en alle on-aangename scènes waarbij hij tegen me had geschreeuwd. Ik herinnerde mij de sigarettenstank die altijd om hem heen hing en in de meest extreme tijden aan al zijn kleren bleef hangen, aan zijn haar, zijn tekeningen en zijn brie-ven, overal aan.En dan kwam ik terug op de mooie kanten. Zijn tedere kussen. Zijn onbeschrijfl ijk mooie tekeningen. De harts-


31

tocht die hem beving als het erom ging mij te bescher-men. Zijn tedere woorden. Zijn vriendschap. En de be-lofte onder de lantaarn.Ach, Nicki …Ik wist zelf niet meer of ik deze chaos weer in mijn leven toe wilde laten. Of ik werkelijk bereid was me nogmaals op die wankele brug te wagen, met het gevaar weer in de diepte te storten en op de bodem te pletter te vallen. Ik was niet voor niets van zoveel kanten gewaarschuwd…Pas toen het buiten langzaamaan donker werd, stond ik op en liep naar het raam. Ik richtte mijn blik op de vele lichtjes in het park en in het bijzonder op dat ene licht, dat fonkelde als een heldere ster.De lantaarn. Het symbool van onze belofte. En van onze liefde.Ik legde mijn hand op de zilveren ketting met het hartje, die ik om mijn hals droeg. Nicki’s woorden, die bij dit cadeau hoorden, klingelden als verre, liefl ijke klokjes in mijn herinnering: gouden klanken, die in de herrie van de in mij door elkaar wervelende stemmen bijna verloren gingen…Zodat je weet dat ik altijd van je zal houden.Ik sloot treurig mijn ogen. Vaak had ik mij afgevraagd hoe het leven in alle sprookjes verderging nadat het lief-despaar elkaar eindelijk had gevonden. Maar deze ver-halen stopten altijd op het mooiste moment. Het lief-despaar wisselde kussen uit aan het strand of onder een lantaarn, beloofde eeuwige liefde en leefde nog lang en gelukkig.Af en toe betrapte ik mij erop te wensen dat onze geschie-


32

denis destijds ook geëindigd was onder de lantaarn. Dat dit gewoon een boek was dat je dicht kon slaan als het op zijn mooist was. Zoals in een sprookje met een happy end.Maar het leven was geen boek dat je dicht kon slaan. Het leven ging verder en er was niet altijd een happy end. Er moesten nog vele hoofdstukken geschreven worden.En ik keerde nu in mijn gevaarlijke sprookje terug.


33

2. Een gevaarlijk sprookje

Deze keer had ik de beslissing niet al te lang voor me uit geschoven. Ik wilde weten hoe de zaak ervoor

stond! Omdat Domenico sinds de therapie geen mobiel-tje meer had en ik hem dus niet telefonisch kon bereiken, had ik resoluut besloten hem meteen maandag na school-tijd bij Mike op te zoeken. Het kwam werkelijk heel goed uit dat paps precies deze week naar een seminar moest.Ik had mijn nieuwe blauwe T-shirt aangetrokken dat ik de vorige week samen met Delia had gekocht. Het was niet bijzonder warm buiten, dus ik moest wel een jack aan-doen. En om geen onnodige narigheid te riskeren, had ik speciaal de omweg met de metro door de stad gemaakt, zodat ik niet door het gevaarlijke park hoefde en gevaar zou lopen door een dealer lastiggevallen te worden. Ik had besloten dat rondom twaalf uur de beste tijd was om Nicki te ontmoeten: de kans dat hij dan uitgeslapen was, was relatief groot, en de waarschijnlijkheid dat hij op die tijd al weg was, lag vele procenten lager dan ’s avonds. Of hij moest al door de therapie in een keurige huismus veranderd zijn. Maar met zijn overschot aan adrenaline was dat idee tamelijk onrealistisch.Op weg naar Mike kwam ik onvermijdelijk langs de erotiekwinkel, waar Domenico en Mingo ooit met hun moeder hadden gewoond, maar ik had niet de moed te blijven staan. Mike woonde maar een paar straten verder


34

in een van die saaie betonblokken met vaalblauwe jaloe-zieën en de lelijkste balkons die je je maar kon voorstel-len. Ik keek omhoog naar de ramen en inderdaad, op de derde verdieping waren alle rolgordijnen neergelaten. Ik kon niet verhinderen dat ik trilde van de zenuwen toen ik de trap naar de ingang opliep.Ook al waren we elkaar zo na geweest en ook al hadden we zo ontzettend veel van elkaar gehouden – ik schrok altijd nog terug voor Domenico’s onberekenbare kant.Mijn nervositeit steeg ten top toen ik aanbelde, maar mijn angst vermengde zich ook met vreugde. Ik rende vlug weer een paar treden de trap af, omdat ik wist dat Mike altijd eerst controleerde met wie hij van doen had. Prompt werd het rolgordijn opgetrokken en het gezicht van een kale jongeman verscheen.Ik gebaarde en riep: ‘Hallo! Is Domenico er?’Mike krabde zich op zijn kale hoofd en riep iets naar bin-nen. En toen dook Domenico’s koperkleurige haardos naast hem op.‘Nicki!’ Ik zwaaide wild. ‘Mag ik boven komen?’‘Maaike?’ Hij staarde me aan alsof ik een vreemde was. Net zoals ik gevreesd had… Meteen liet ik mijn arm zakken en zag dat hij iets tegen Mike zei. Toen riep hij: ‘Wacht, ik kom naar je toe!’Ik ging op de trap zitten en wachtte. Het duurde tame-lijk lang voordat Domenico verscheen. Ik deed inmiddels mijn best de opwinding in mijn lichaam enigszins onder controle te krijgen – van top tot teen was elke zenuw ge-spannen. Ik schold mezelf uit, maar ik kon er nu eenmaal niets aan veranderen.


35

Toen ging de deur open en stond Domenico voor me.‘Nicki!’Zijn uiterlijk bracht me weer helemaal van de wijs, hoe-wel ik mezelf verboden had mij erdoor van stuk te laten brengen. Maar hij stond er zo nonchalant bij, met zijn handen in zijn zakken en zijn hoofd een beetje scheef, dat ik machteloos was.Zijn haar was nog even woest, net zo lang als vroeger en het viel over zijn gezicht. Hij had dat nodig om er af en toe zijn ogen achter te kunnen verbergen. Suleika had in elk geval gelijk: hij zag er geweldig uit, veel gezonder dan voor de therapie. Echt uitgerust en ook mooi bruin verbrand. Hij was weliswaar nog steeds ma-ger, maar zijn goed getrainde bovenarmen zagen er uit om zo in te bijten. Hij was zelfs een klein beetje aange-komen, wat hem echt goed stond, vooral omdat hij na de gevangenisstraf in Londen tamelijk uitgemergeld was geweest.Verder viel het me op dat hij Mingo’s riem met de spikes niet meer droeg, maar een nieuwe leren riem met een modieuze gesp. Verder had hij een spijkerbroek zonder gaten aan en een donkergrijze, mouwloze tank top. Ik stond op en wilde naar hem toe gaan, maar zijn grijs-blauwe ogen bekeken me alsof ze naar een stoel keken.‘Hallo Maaike,’ zei hij alleen.Ik bleef abrupt staan. In zijn stem was geen greintje ge-voel te horen. Geen vreugde of opwinding, maar ook geen boosheid, gewoon helemaal niets. ‘Ben je niet blij me te zien?’‘Natuurlijk wel.’ Hij stak zijn armen naar me uit en kwam


36

een paar treden omhoog, totdat we nog slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd waren en ik zijn ver-trouwde geur kon ruiken.‘Wat is er met jou aan de hand?’‘Niks. Laat mij je eindelijk omhelzen.’Aarzelend overwonnen we die laatste centimeters en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik legde mijn gezicht tegen zijn schouder en voelde dat zijn wang, die wat ruiger was geworden, tegen de mijne drukte. Zijn adem, die enigs-zins rokerig was, kietelde me in mijn nek.Wat was er veranderd? Wat was er tijdens de therapie ge-beurd? Wat klopte er niet? Waar was onze hartenklop? Waar de tedere klanken die alleen wij tweeën hoorden? En het vermogen ook zonder woorden met elkaar te communiceren? Waarom gaf zijn lichaam geen warmte af, zoals anders als hij mij in zijn armen hield?‘Wordt er niet gezoend?’ dreunde Mikes stem van boven af. Die was ik helemaal vergeten!‘Bek houden, Mike!’ riep Domenico en hij liet me los. ‘Maak dat je wegkomt. Ik geef hier geen gratis voorstel-ling!’Hij keek me besluiteloos aan, alsof hij iets in zijn hoofd moest overwegen. Mike gaf het zo gauw niet op.‘Hé, wil je niet boven komen, ouwe jongen?’‘Nee, beter van niet.’‘En waarom niet?’ vroeg ik meteen. Wat viel er weer te verbergen?‘Omdat het boven te… rommelig is.’‘Aha.’‘Ik woon hier maar tijdelijk,’ haastte hij zich uit te leg-


37

gen. ‘Er was zo snel niks anders te vinden. Maar ik heb spoedig iets beters.’‘Een eigen huis?’ Ik dacht aan wat Suleika me had ver-teld.‘Nee.’ Hij vertrok zijn gezicht. ‘Een woongemeenschap met twee studenten. Voor een eigen huis… is het nog te vroeg.’‘Hoezo? Vanwege de fi nanciën?’‘Ze hebben me dat bij de therapie afgeraden,’ zei hij met zijn enigszins hese stem, die het resultaat was van te veel sigaretten in het verleden. ‘Ik heb een woongemeenschap nodig met regels, anders ga ik er weer vandoor of maak ik er een troep van. Dat is nu eenmaal de moeilijkheid met mij. En in een tehuis wil ik niet meer, dus dit is de beste oplossing.’Hij ging op de trap zitten en sloeg zijn armen om zijn knieën, zodat mijn oog viel op zijn nieuwe leren arm-bandjes die hij om zijn polsen had gebonden. Sommige waren echt kunstig met elkaar vervlochten en in een paar ervan zaten zelfs kleine schelpjes. Hij voelde de vraag, die op mijn lippen brandde, aankomen en trok zijn handen vlug weg. Ik ging naast hem zitten.‘Waarom heb je mij niet gezegd dat je eerder bent terug-gekomen?’ vroeg ik zacht. ‘Wilde je mij dan niet zien?’‘Jawel, natuurlijk wilde ik je zien.’ Weer die emotieloze stem, die sonore, toonloze klank. ‘Maar ik wilde eerst nog iets afhandelen.’Ik dwong mezelf rustig te blijven. ‘En dat was?’‘Eigenlijk wilde ik dat niemand vertellen.’‘Maar ik ben toch je vriendin!’


38

Hij keek me zwijgend aan.‘Of niet soms?’‘Ja, natuurlijk,’ zei hij.‘Waarom doe je zo vreemd, Nicki?’ steunde ik. ‘Er is toch wat met je! We hebben elkaar een halfj aar niet gezien, en jij… jij doet, alsof… er nooit wat tussen ons is geweest!’Hij sloeg zijn ogen neer en deed zijn mond open om wat te zeggen. Maar toen schudde hij alleen maar zijn hoofd. ‘Alles is oké, Maaike.’‘Dat kan ik niet geloven. Je laat helemaal niet merken dat je blij bent dat ik er ben. Geef het maar toe, je hebt een ander!’‘Nee, absoluut niet,’ zei hij ernstig. ‘Dat heb ik je toch beloofd.’Nu keek hij me eindelijk echt aan en legde met een tedere beweging zijn wijsvinger op mijn lippen.‘Het is allemaal nogal ingewikkeld, Maaike, capito? Mag ik je dat later uit komen leggen? Niet hier en niet nu, oké?’Nou ja – ik moest daar maar weer eens genoegen mee nemen. Het had geen zin hem het antwoord met geweld te ontfutselen. Dat functioneerde gewoon niet bij hem.‘Geef me dan tenminste een zoen,’ mompelde ik in plaats daarvan.Hij boog zich naar voren en beroerde mijn lippen met de zijne. Ik opende mijn mond een beetje, om zijn kus tot in alle poriën te voelen, maar hij smaakte niet zo zoet en heerlijk als anders. Ten slotte trok ik mijn hoofd verward weer terug. Boven ons applaudisseerde iemand.‘Nou, vertel me dan tenminste waarom je eerder bent te-


39

ruggekomen!’ zei ik met ongewoon krachtige stem, wat maar één doel had – namelijk mijn opkomende tranen te onderdrukken.‘Ja, vooruit man, vertel je poppetje het verhaal, Nico,’ loeide Mike dramatisch van boven. ‘Dat is weer eens echt heftig. Typisch Tiger-X, om zo te zeggen.’Domenico liet zijn ogen rollen. ‘Luister je ons nog steeds af?’‘Ik mag toch wel van het lekkere weertje buiten genie-ten?’‘Ben je bezopen? Het is bewolkt, capito?’‘Nou en? Dan kijk ik maar naar de wolken.’‘Oké. Maar zwijg over de Tiger-X geschiedenis, begre-pen?’‘Waarom? Dat zit je toch in je bloed, ouwe hengst.’Domenico sprong op en hief zijn vuist op naar boven. ‘Sparisci, altrimenti vengo su!’Klaarblijkelijk wist Mike maar al te goed dat je de woede van Domenico serieus moest nemen, want zijn hoofd verdween eindelijk.Domenico ging weer zitten, maar deze keer bleef er een grotere afstand tussen ons. Ik keek hem vol verwachting aan en toen viel mijn blik op zijn hals. En pas nu merkte ik het. Bijna verloor ik daarbij mijn zo moeizaam ver-overde zelfbeheersing.De ketting met de tijgertand droeg hij net als altijd, maar mijn ketting, die ik hem voor zijn verjaardag had gege-ven, was weg!Slechts een onderdeel van een seconde bleven onze ogen op elkaar gevestigd. Ik probeerde door zijn ogen in zijn


40

hart door te dringen, maar het lukte mij niet, omdat er een vreemde, mij onbekende muur van mist was. Nu was ik degene die opzij moest kijken, want achter die muur van mist lagen blijkbaar antwoorden verborgen waar ik bang voor was. Ik was blij dat hij met zijn verhaal be-gon.‘Ik kon gewoon niet aanzien, dat ze stiekem drugs naar binnen smokkelden, begrijp je? Ik merk zoiets meteen. En daar, waar ik de therapie volgde, waren een paar ex-junkies. Die hebben een hele groep gevormd. Ze waren met het een en ander bezig, en de leiders hebben er ge-woon niks tegen gedaan. Ik vond dat waardeloos en heb die fi guren aangegeven. Ten slotte hebben zij zich alle-maal tegen mij gekeerd en me afgeranseld.’Hij wees op zijn slaap, waarop een kleine wond te zien was, die nog niet helemaal was geheeld. Deze was mij nauwelijks opgevallen, omdat het voor mij niets nieuws was dat hij ergens een wond had.‘En de leiders hebben er niets aan gedaan?’‘Nee. Wat ze zeiden was dat ik me niet voortdurend overal mee moest bemoeien en me met mijn eigen zaken moest bezighouden. Maar twee van de hoofdleiders stonden aan mijn kant en hebben me gesteund. Daardoor ontstond er verdeeldheid. Ik geloof dat er door mij enkelen zijn ontslagen. In ieder geval hebben ze me toen eerder naar huis gestuurd, zodat er eindelijk weer rust in de tent was. Mijn halve jaar was immers allang voorbij.’‘Maar dan stond je toch eigenlijk helemaal in je recht?’‘Precies. Het zou misschien veel verstandiger zijn geweest als ik me er buiten had gehouden. Mijn begeleider vond


41

dat het stom van mij was, omdat ik mezelf daardoor al-leen maar schade had toegebracht.’Het was mij opgevallen dat zijn Italiaanse accent weer sterker was geworden. Geen wonder, hij had immers minstens een halfj aar bijna uitsluitend zijn moedertaal ge sproken.Nog voor ik tijd had mij een defi nitieve mening over deze aff aire te vormen, stond Mike voor ons. Kon die suff erd ons eindelijk niet eens met rust laten?‘Hé, Nico. Iemand voor je aan de telefoon! Ene Sabrina.’ Hij hield Domenico een mobieltje voor zijn neus.‘Zeg maar, dat ik nu echt geen tijd heb. En verdwijn en stoor ons niet meer, capito?’Domenico was alweer overeind gekomen en stond drei-gend tegenover Mike.Mike grijnsde alleen maar en mompelde iets Italiaans in de telefoon. ‘Wie is Sabrina?’ vroeg ik ongewoon scherp.‘Eerlijk, ik zou het niet meer weten. Mila heeft waar-schijnlijk al mijn ex-vriendinnen opgetrommeld. Ze wil-len het mij betaald zetten.’‘Aha,’ zei ik alleen.Domenico leunde tegen de trapleuning en keek mij zwij-gend aan.Mike haalde een doosje sigaretten uit zijn broekzak en hield hem dat voor. Domenico aarzelde en schudde toen zijn hoofd.Mike grinnikte goedkeurend. ‘Niet slecht. Aardig stand-vastig, man.’‘Ben je eigenlijk gestopt met roken?’ vroeg ik voorzichtig,


42

hoewel die vraag na alle mislukte pogingen bijna overbo-dig leek.Domenico zuchtte en woelde met zijn hand door zijn haar. ‘Nee, helaas niet helemaal.’‘Maar bijna,’ grijnsde Mike. ‘Nog maar acht per dag. Of zijn het er tien?’‘Maakt niet uit, ouwe jongen. Ik kan nu eenmaal niet tellen.’ Domenico sprong op de leuning. ‘Bij de therapie hebben ze me aangeraden mezelf geen onrealistische doe-len meer te stellen.’‘Inderdaad onrealistisch,’ zei Mike hatelijk. ‘Jij een niet-roker. Als ik dat nog eens meemaak, slaap ik een hele maand niet met een vrouw.’Domenico maakte een wegwerpgebaar. ‘Dat gebeurt al-leen niet. Ik ben nu eenmaal met een nicotineverslaving geboren.’‘Kop op, ouwe jongen. Die gasten bij de therapie hebben toch groot gelijk. Liever een paar sigaretten per dag en geen totale inzinking meer.’‘Ja, een verstandige en stabiele omgang met nicotine was het doel van de therapie. Ik heb tenminste die walgelijke nicotinekauwgom niet meer nodig,’ steunde Domenico.Ik had het opgegeven te proberen zijn verslaving aan ni-cotine te genezen. We hadden al het mogelijke al gepro-beerd om hem te helpen – tevergeefs.‘Hé, easy, ouwe jongen. Dat is toch niet je grootste pro-bleem. Als ik aan jouw borderlinesyndroom denk… jongejonge, echt, dat wist ik voorheen niet eens.’ Mike krabde zich weer op zijn hoofd.‘Kunnen we nu eindelijk ophouden over die psycho-el-


43

lende te kletsen?’ reageerde Domenico geïrriteerd. ‘Ik heb je helemaal geen toestemming gegeven het therapierap-port te lezen, capito? En wil je nu eindelijk vertrekken? Grazie. Je stoort namelijk, als je dat nog niet was opgeval-len.’‘Maar je meisje weet dat toch, of niet?’‘Ja, ze weet het, en donder nu op. En waag het niet dit verder te vertellen!’‘In ieder geval begrijp ik nu eindelijk waarom jij altijd zwart hebt gedragen.’Domenico greep het pakje sigaretten uit Mikes hand en wierp het met een precieze gooi naar zijn hoofd.‘Hela!’ Mike hield in gespeelde onschuld zijn hoofd vast. ‘Au, Nico, ik krijg een enorme bult.’‘Ja, en die staat je zeker buitengewoon goed. En vertrek nu eindelijk, kletskous! Leva ti! ’Eindelijk droop Mike af. Ik was opgelucht. Ik kon ge-woon niet vergeten dat hij er destijds bij betrokken was geweest, toen Janet geld van mij af wilde persen. Ik had nog steeds niet door waar hij nu werkelijk stond.‘Sorry. Hij is vaak erg vermoeiend,’ zei Domenico en hij sprong van de leuning af en ging weer naast me zitten.‘Is hij nu eigenlijk je vriend of niet?’ vroeg ik.‘Hij is een kameraad, werkt me op de zenuwen, is een laf-aard, een vriend… aan jou de keus. Nee, hij is… hoe moet ik het zeggen? Hij was de eerste met wie Mingo en ik in Duitsland vriendschap hebben gesloten. Omdat hij ook uit Sicilië komt. Ik ken hem al tien jaar. Zijn altijd samen opgetrokken. Vaak hadden we ook mot, dat is zeker.’Hij haalde onverschillig zijn schouders op. ‘Laat je niet


44

bang maken. We praten altijd zo met elkaar.’‘Aha,’ zei ik alleen. Er veranderde niets aan het feit dat ik Mike niet vertrouwde en dat het me niet aanstond dat Domenico nog steeds met die boef omging.Nicki stak aarzelend zijn hand uit en wilde mijn wang aanraken, maar ik week terug.‘Wanneer kunnen we nu eindelijk eerlijk met elkaar pra-ten?’ vroeg ik zo kortaf dat hij in elkaar kromp.‘Als ik weer terug ben,’ zei hij hees en schoof zijn hand onder zijn zitvlak.‘Terug? Waarvan? Ben je dan van plan om weer te ver-trekken?’Hij leunde achterover en keek naar de lucht.‘Nicki?’Hij zuchtte. ‘Nou oké, maar het moet onder ons blijven, goed? Niemand mag het weten, ook Bianca niet. Jij bent de enige aan wie ik het vertel.’‘Steek van wal,’ zei ik ongeduldig.‘Nou dan, ik heb besloten naar Noorwegen te gaan en de zaak met mijn vader uit te zoeken. Daar hebben ze bij de therapie nogal sterk op aangedrongen. Er blijft voor mij werkelijk niets anders over als ik met de chaos binnenin mij klaar wil komen.’‘Meen je dat?’ Ik was bijna opgesprongen, zo verrast was ik, maar de vreugde was van korte duur toen ik de vol-gende gedachtesprong waagde.‘Ik dacht dat we voor de therapie hadden afgesproken dat we samen zouden gaan?’Hij zuchtte weer diep. ‘Dat weet ik, dat weet ik, maar dat is jammer genoeg onmogelijk.’


45

‘Waarom?’ Ik schrok zelf van de barse toon in mijn stem.Hij keek me aan. ‘Geloof je nu echt dat je vader het zou toestaan, nadat hij je zelfs heeft verboden vaker dan een-maal per maand met mij te bellen?’ siste hij bijna woe-dend.‘Ik zou het hem minstens kunnen vragen,’ zei ik koppig, hoewel ik best wist dat zijn argument houtsneed. ‘Mijn moeder zou me vast steunen.’‘Die illusie heb ik zelf niet,’ zei hij. ‘En hoe dan ook… denk toch eens na over hoe ik er voor de therapie aan toe was… Ik heb geen zin je weer zo onderuit te halen, be-grijp je? Bovendien vertrek ik morgenavond al.’‘Morgenavond al?’ krijste ik zo hard dat hij weer in elkaar kromp.‘Sst, schreeuw niet zo, lief… Maaike. Ik heb toch gezegd dat het een geheim is. Ik heb twee kameraden geregeld die me tot Hamburg meenemen.’‘Dus je bent van plan helemaal alleen te gaan?’ Nu ik mijn best deed zachter te praten, begon mijn stem weer te trillen.‘Wie zou ik dan mee kunnen nemen? Bovendien geeft mijn reclasseringsambtenaar mij er maar tot eind mei verlof voor. En vanaf juni heb ik de baan.’‘Je hebt een baan?’‘Ja. Heb ik je dat nog niet verteld? Als hulpkelner in Trat-toria Siciliana. De chef wilde absoluut een jonge Sicili-aan. Nou ja, het is niks bijzonders. Tafels afvegen, borden spoelen en af en toe helpen in de bediening. Veel loon krijg ik niet, maar ik ben allang blij dat ik deze job heb gekregen.’


46

Ik zweeg. Eigenlijk had ik mij over deze defi nitieve toe-komstplannen moeten verheugen, maar op de een of an-dere manier stond wat hier gebeurde mij niet aan. En ik kon niet eens uitleggen wat mij werkelijk tegenstond. Het was alsof mijn onderbewustzijn iets vermoedde wat mijn verstand geen plaats kon geven.‘En waarom is die zaak met Noorwegen zo’n groot ge-heim?’Was dat misschien het addertje onder het gras?‘Waarom dacht je? Wat denk je dat er in de scene los-breekt als ze horen dat mijn vader een beroemde sport-man is?’‘Oké.’ Dat was tenminste een steekhoudend argument, maar…Hij sprong opeens weer op. ‘Wacht je even hier? Ik moet vlug even naar boven… en ik heb ook nog wat voor je!’‘Voor mij?’‘Ja! Ik ben zo terug.’Ik bleef zitten en hij verdween naar binnen. Twee minu-ten later kwam hij terug met één enkele sigaret en een klein pakje.‘Kijk. Dit is voor jou.’ Hij ging zitten en legde het pakje in mijn hand. Het was licht als een veer en in bruin vloei-papier gewikkeld. ‘Een verlaat verjaarscadeautje.’Ik wikkelde voorzichtig het vloeipapier er af, terwijl hij toekeek en een sigaret opstak. Er kwam een klein doosje tevoorschijn. Ik deed het dekseltje omhoog. In watten lag een schelpenarmband, kunstig bewerkt en met witte pareltjes erop. Het was een zorgvuldig stukje handarbeid.


47

Voor even vergat ik mijn ergernis en ik trok het kunst-werkje voorzichtig uit de watten.‘Wat mooi,’ fl uisterde ik.‘Heb ik zelf gemaakt.’‘Heb jij dat gemaakt?’‘Hmmm.’ Hij nam een haaltje van zijn sigaret en zorgde ervoor de rook niet te diep te inhaleren.Ik legde het armbandje om mijn pols, maar het lukte me niet het te sluiten. Domenico klemde de sigaret tussen zijn lippen om beide handen vrij te hebben en pakte het sieraad voorzichtig uit mijn hand. Toen zijn vingers mijn huid aanraakten, beefde ik. Behoedzaam maakte hij het slotje dicht en liet mijn hand weer los. ‘Het is echt prachtig,’ fl uisterde ik.Hij zweeg en we bleven zwijgend naast elkaar zitten, tot hij de sigaret had opgerookt en de peuk met zijn voet had uitgetrapt. Toen stond hij weer op.‘Kom, lief… Maaike, ik zal je naar huis brengen.’‘Met andere woorden: ik moet vertrekken?’‘Laten we gewoon langzaamaan doen, oké?‘ zei hij hees. Ik was nog lang niet tevreden. Er was nog zoveel ondui-delijk gebleven!‘Zoals ik zei, we praten als ik terug ben.’ Hij keek me doordringend aan.‘Goed dan,’ zei ik gekrenkt en ik krabbelde overeind. ‘Ik kan overigens wel alleen gaan.’‘Ik heb gezegd dat ik met je meega. Je moet niet alleen door deze buurt lopen.’‘Dank je. Het is niet nodig. Ik ben geen dom, naïef kind meer, Nicki!’ Ik trok de rits van mijn jack dicht, omdat er


48

een frisse wind was opgestoken. Domenico stond er nog steeds in zijn mouwloze T-shirt. Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde onverstoorbaar tegen de trapleuning.‘Oké. Dan niet.’‘Ik wens je veel geluk in Noorwegen,’ kon ik nog net met een enigszins heldere stem uitbrengen. Toen keerde ik me om, zonder ook maar een keer om te kijken, en toen ik begon te lopen, liepen de tranen over mijn wangen.


maaike en domenico

Documents

Transcript of maaike en domenico