Scheepslog dag 1 Medemblik – Den Oever – Den Helder

Alsof karma ons al gelijk iets duidelijk probeerde te maken, bleek er bij vertrek uit Medemblik al een aantal zaken die wel aan de boot gerepareerd hadden moeten zijn niet volgens afspraak uitgevoerd.

We begonnen dus al met een riante vertraging aan het strak geplande avontuur. Na een redelijk rustige en voorspoedige tocht naar Den Oever besloten we ondanks het al late tijdstip – met de vingers aan het voorhoofd nagewezen door alle beste stuurlui aan wal – toch de sluis door te gaan en koers naar Den Helder te maken. Direct bij het uitvaren van de sluis vroeg ik me af of dat wel een wijs besluit was, want we merkten gelijk dat de wind een aanzienlijk stuk hefti-ger was dan verwacht, en begreep gelijk waarom we door de kijkers op de dijk zo nagekeken werden. Maar ach… we zijn echte kerels en gaan niet als alle andere zogenaamde ‘echte schippers’ voortijdig stoppen om binnendijks in de luwte te schuilen. Bovendien konden we ook een aantal - achteraf ‘drog’ – redenen bedenken waarom het juiste een goede

‘Buitengaats’Passages uit een spannend jongensbook over Michel Secrève en Hjarald Agnes

Dit avontuur begon allemaal toen Michel in het voor-jaar van 2003 Hjarald als zijn fokkemaatje meevroeg om de Avel voor het eerst buitengaats van het IJssel-meer naar Dinteloord aan het Volkerak te varen. Een mannentocht van meerdere dagen over de Noordzee en daarom exclusief de bezielende begeleiding van onze wederzijdse dames, maar inclusief onze dito wulps gevormde gitaren. Een mijl uit de kust zou immers geen (zee)hond last van onze schippersliederen hebben.

Het zou plaats vinden in het paasweekeinde van 20 april en dan zou het ‘Deo Volente’ toch al fraai weer moeten zijn. De weersverwachtingen bleken toen het uiteindelijk zo ver was... verre van optimaal, maar mentaal minstens even stoer als onze veel bezongen voorvaderen ‘Jan Piert Joris en Corneel’ en gewapend met de Enkhuizer schippers almanak, zouden wij ons door ‘een briesje’ zeker niet laten ontmoedigen.

keuze was en die de spontaan alle gerezen twijfels in onze achterhoofd susten en nog verder naar de achter-grond hielpen te dringen. We waren immers al met vertraging aan de tocht begonnen en we hadden ons als target gesteld om zondagmiddag langs Katwijk te varen en naar de aldaar barbecuende dames en heertje Secrève te zwaaien. En zeg zelf... onze missie zou toch echt niet in een ANWB Alarmcentrale actie of KNRM reddings oper-atie eindigen, dat overkomt alleen onervaren zeezeil-ers en bovendien, Den Helder was hemelsbreed zelfs als wadloper te doen.

We kozen dus voor pittoresk aanvaren op Den Helder bij zonsondergang – of achteraf vrij vertaald: in het pikkedonker al laverend je, daardoor twee keer zo lang geworden, weg tussen de wadden moeten vinden zonder vast te lopen. Het leverde prachtige foto’s op, maar ook onverwacht spannende momenten. De basis lag in de welwillendheid van ‘Captain Dan’ of voor hen die niet weten wie dit is… we noemen hem ook wel de vader van Michel. Hij vond het zonde om zijn zoon voor die ene overtocht dure zee kaarten te laten kopen als hij ze thuis had liggen en ze graag aan hem uitleende.

Al door de wadden kruisend hadden we de grootste moeite om de juiste boeien te vinden en Michel begon zich waarschijnlijk af te vragen of hij wel het juiste fokkemaatje bij hem had. Hoe ik ook keek... ik kon maar niet de boei nummers ontdekken die Michel me toe riep en ik begon me af te vragen of we überhaupt wel waren waar Michel dacht dat we waren. Na enige tijd ontdekten we de oorzaak. De kaarten waar we op navigeerden stamden waarschijnlijk uit de tijd der Kaninefaten, of de jeugd van Captain Dan, maar waren op zijn minst zwaar achterhaald. De zon begon al onder te gaan en we gingen maar op zicht in plaats van boeien varen, uiteindelijk zagen we de vuurtoren bij Den Helder al aan de horizon. Helaas bieden de wadden geen mogelijkheid om linea recta op je doel af te gaan, dus met Michel aan het roer en ik als uitkijk bij de fok wisten we aardig onze weg door de schemerende licht te vinden tot... Ineens zag ik rijen van honderden stagen uit het ondiepe water steken en dat vertrouwde ik niet. ‘Mi-chel, stuurboord! NU!’ riep ik en de hemel zij gepr-ezen dat Michel een blind vertrouwen en geweldige reactie snelheid heeft. Rakelings liep de boeg langs een veld van mosselnetten. Een paar milli seconden later en we hadden muurvast gevaren, de nacht gevan-gen in een web van visnetten mogen doorbrengen.

De ernst van onze blinde vaart begon nu goed door te dringen en haast was geboden. Hemelsbreed was de haven misschien niet zo ver meer, maar we moesten met een enorme boog de vaarroute naar de ingang vinden en bevaren. Tien minuten later was het pikkedonker en was onze enige referentie tot een paar lampen en een veerpont beperkt. ‘Waar een pont kan varen kunnen wij varen’ was de logica en zo gezegd zo gedaan. Na een klein uurtje aftasten waren we in de vaargeul tussen Texel en onze marine haven aangekomen en konden we bakboord naar onze schuilplaats maken. Toch waren we er nog niet... de vaargeul was niet erg breed en beroeps vaart gaat boven ‘plezier’ vaart. N.B. de veer-pont hield zich wel heel erg goed aan die voorrang

regel. Het ging maar net goed en op een tiental meters afstand schuurde hij langszij om ons vervolgens als leidend voorwerp van zijn boeggolven achter te laten. (Achteraf was dit een goede oefening c/q omen voor hetgeen ons later bij Katwijk nog te wachten stond.)

Blij dat we uiteindelijk toch heelhuids de haven hadden bereikt en de boot voor een maaltijd konden verlaten maakten ons op om naar het enige restaurant binnen de omheining van de marine haven te gaan... een soort kantine op een drijvend ponton.Op zich ook een aardige sensatie bij windkracht 4 of meer aan lager wal. (voor de niet zeilers onder ons... dan deint het behoorlijk en moet je de glazen blijven vasthouden en niet te vol schenken.)

Scheepslog dag 2 Den Helder – IJmuiden - Scheveningen

Na de overnachting in haven ervaar je ineens bij daglicht dat de toch behoorlijke Avel slechts een miniatuur is vergeleken tot de grijze marine reuzen en oh… wat zijn ze nog indrukwekkend groter als je vlak langs hun boeg vaart. Onvoorstelbaar trouwens hoe makkelijk het als passant is om buiten de zwaar be-waakte landkant heel simpel als potentiële terrorist of andere TBS kandidaat de trots van onze schipvarende natie vanuit de zeekant te kunnen benaderen

De wind begon al aardig aan te wakkeren en het eerste traject tot IJmuiden ging ondanks hard werken tegen de elementen vrij voorspoedig. We besloten daarom niet in de haven te gaan liggen, maar door te varen naar Katwijk... of misschien zelfs tot Scheveningen. Achteraf een inschatting fout van de eerste categorie omdat Katwijk al jaren geen vanuit de zee toegankelijke vluchthaven meer had en we dus met de immer aanzwellende stormwind wel noodged-wongen door moesten naar Scheveningen.

(Z)waaien bij egmond of katwijkAls eerder gezegd zouden we naar Pris en de kinderen

zwaaien als we langs hun BBQ strandfeestje zouden varen, maar dat zou achteraf niet zo simpel blijken als vooraf werd verondersteld. Een mijl uit de kust varend zie je de standtenten wel, maar mensen zijn vrijwel niet waarneembaar, dus wilden we kunnen zwaaien moesten we een heel stuk dichter aan de kust gaan varen. Uiteindelijk een meter of 50 en kregen daar-door wel met de stromingwisselingen van de branding te maken, maar met continue tegen sturen hielden we redelijk koers. Toen we Pris en de kinderen zagen ging Michel een rondje door de wind maken waardoor we een stuk dichter bij de kust kwamen en moesten op-passen dat we niet op een zandbank zouden lopen.Ineens zaten we IN de branding en werd de Avel geheel onbestuurbaar. Wat we ook probeerden, we waren een speelbal van de golven geworden en draaid-en eindeloos pirouettes door de wind, kregen flinke klappen op het zeil en lagen meer op het ene c/q dan weer het andere oor dan dat we rechtop lagen. Alles wat los in het interieur lag viel door de zwaartekracht in vrije val van de ene kant naar de andere. Natuurlijk moesten we voor ons publiek aan wal doen alsof we het onder controle hadden al zullen ze onmiskenbaar ons angstzweet van blinde paniek boven de BBQ uit geroken moeten hebben. Wij zagen ons in gedachten in elk geval al als hoofd item op het NOS journaal onze première als getrande zeezeilers maken.

Geheel duizelig van de vele onvrijwillige overstag rondjes en het simultaan strijken van de zeilen kregen we na een paar minuten tollen – maar gevoelsmatig minimaal het tienvoudige aan tijd - weer grip op de zaak en voeren opgelucht - en de blamage van een heuse stranding voor eigen publiek voorkomen - zo snel mogelijk de branding uit naar dieper vaarwater.

Hoewel behoorlijk uitgeput waren er nog niet, nog lang niet. Het is hard werken in windkracht 10 of zo en ook bij Scheveningen Haven moet je eerst een paar mijl van de kust af varen voor je de draai de haven-geul in mag maken. Dat heten zogezegd ‘de laatste zware loodjes’ alvorens we aan de dr. Lelykade kon-den aanmeren en een restaurant met jungle interieur konden opzoeken om de innerlijke mens te versterken en onze heldendaden verdiend ‘verdrinken’

(Vanaf hier wordt het verhaal een heel stuk minder spectaculair, maar voor de volledigheid van de ge-schiedschrijving maak ik het logboek af.)

Scheepslog dag 3 / Scheveningen - Scheveningen

Uitvaren was gezien de storm echt te onverantwoord en – in het licht van onze eerdere ervaringen – beslo-ten we een dagje binnengaats te blijven, uiteindelijk hadden we ook gitaren bij ons en zouden de dames ons tussendoor op kunnen zoeken.

Scheepslog dag 4 / Scheveningen – Brielle

Uitgezwaaid vanaf de pier door Captain Dan begon-nen we aan een relaxte, maar tevens lange tocht met weinig spectaculair industrieel uitzicht richting Hoek van Holland. Conform plan werd de overnachting bepaald voor het pittoreske Brielle hetgeen we ’s mid-dags al bereikten. Blijkbaar populair watersport stadje, want we lagen maar liefst 5 rijen dik aan de kade. ’s avonds voelden we ons waarschijnlijk net zo voldaan over onze tocht als de watergeuzen die deze vestingstad op ijzeren hertog van Alva veroverden. Scheepslog dag 5 Brielle – via Oud Beijerland – Dinteloord

Vrijwel windstil, edoch toch op zeil vertrokken. ‘Zeilen is zeilen!’, maar bij het eiland Tiengemeten gingen we door de tegenstroom eerder achteruit dan vooruit. Toen de vele passerende fietsers, wandelaars en ander langzaam verkeer ons meewarig toezwaaiden wist ik Michel over te halen om – toegegeven zwak van me – de motor te starten en naar de in Dinteloord aan het Haringvliet wachtende vrouwen te varen. Eerlijk gezegd wilde ik wel weer een normaal bed.

Een enerverend avontuur en een absolute verdieping van onze ‘broederschap’ rijker deed ik die nacht dan ook voldaan het licht aan bakboord van mijn eigen vertrouwde ‘twee persoonskooi’... uit.