WWW.JUNIORMEDIA.PL PARTNERORGANIZATORPROJEKTU

Miejska Biblioteka Publiczna im.prof. Wł. Studenckiego w Bytomiupl. Jana III Sobieskiego 341-902, Bytom

Numer 21 09/16

Warsztaty artystyczne w Wypożyczalni Literatury dla Dzieci i Młodzieży

Letnia Akademia Sztuki dla każdego

.

Latem w Wypożyczalni Literatury dla Dzieci i Młodzieżyodbywały się warsztaty artystyczne, adresowane dodzieci spędzających wakacje w mieście. Zajęciaprzygotowano w ramach cyklu Letnia Akademia Sztuki.W trakcie trwających dwa miesiące spotkań nie zabrakłorozmów o znanych dziełach sztuki oraz wyzwańartystycznych.

Wszystkie wakacyjne spotkania składały się z prezentacjimultimedialnych połączonych z warsztatami artystycznymi,inspirowanymi wybranymi zagadnieniami z historii sztuki.Dzieci dowiedziały się czym jest sztuka i od jak dawnatowarzyszy ludzkości. Letnie spotkania dały możliwośćwszystkim zainteresowanym zapoznania się między innymi,z fascynującym malarstwem jaskiniowym. Uczestnikom

przybliżono malowidła odkryte na sklepieniach hiszpańskiejAltamiry oraz w jaskiniach Lascaux i Cosquera,znajdujących się na terenie Francji. Podczas trwającychdwa miesiące warsztatów dzieci przyjrzały się takżestarożytnym mozaikom oraz zapoznały z następującymistylami w sztuce: impresjonizmem, abstrakcjonizmem,kubizmem, pop artem. Wszystkie prezentacje multimedialnew przystępny sposób opowiadały o wyżej wymienionychnurtach, ich reprezentantach oraz najważniejszych obrazachnależących do omawianych kierunków w sztuce.Spotkaniom towarzyszyły warsztaty artystyczne, w trakciektórych młodzi adepci sztuki mogli spróbować swoich sił,tworząc własne mozaiki, kolaże, pejzaże oraz inne pracenawiązujące do omawianych zagadnień z historii sztuki.Dzieciom nie zabrakło zapału i pomysłowości, a każdapowstała na zajęciach praca stała się małym dziełem sztuki.am

.

www.dziennikzachodni.plDziennik Zachodni | Numer 21 09/2016 | Strona 2

WWW.JUNIORMEDIA.PLAkapit

Spotkanie autorskie z Małgosią Janicką, pisarką i ilustratorką

W małym sercu wielka pasja

.

W czerwcu Placówka Filialna nr 23 MiejskiejBiblioteki Publicznej w Bytomiuzorganizowała, wspólnie z PrzedszkolemMiejskim nr 59 w Bytomiu, spotkanie autorskiez Małgosią Janicką, pisarką i ilustratorkąwłasnych opowiadań. Dzieci mogły poznaćmłodą autorkę i poczuć ile radości może daćtworzenie własnych historii.

Nieprawdą jest, że dzieci nie lubią czytać książek.Małgosia Janicka, 11-letnia uczennica SzkołyPodstawowej nr 51 z Oddziałami Integracyjnymiw Bytomiu oraz czytelniczka Placówki Filialnej nr23 jest przykładem, że dzieci chętnie czytają.Małgosia, nie dość, że czyta bardzo dużo, totakże od kilku lat pisze i tworzy ilustracje dowłasnych tekstów. Jest mistrzynią pisaniaciekawych, często dowcipnych dialogów orazdobrą obserwatorką. Kanwą jej opowiadań stająsię często codzienne zdarzenia. W swoimdorobku ma już 7 tytułów. Oprócz tego, że dużoczyta, pisze i tworzy ilustracje, jest zapalonąharcerką, początkującą gitarzystką orazmiłośniczką zajęć twórczo-artystycznych.Swoje pierwsze opowiadanie pod tytułem Zielonajaszczurka Małgosia napisała w wieku 7 lat. Dziewczynka umie znikać, unosić się w powietrzu

i czarować. Mimo to, w świecie do którego trafiaprowadzi normalne życie. Niestety, historia ta niema happy endu. Tosia opuszcza swoich nowychprzyjaciół, wraca do rodziców i tajemniczej,mrocznej krainy, z której przybyła.Małgosia Janicka ma już na koncie dwa udanespotkania autorskie. Pierwsze zorganizowaneprzez Placówkę Filialną nr 23 z okazji TygodniaBibliotek, drugie, przygotowane przez Bibliotekęoraz Przedszkole Miejskie nr 59 w Bytomiu,którego Małgosia jest absolwentką. Młoda pisarkana obu spotkaniach opowiadała o swoichksiążkach i o tym, skąd bierze pomysły nakolejne historie. Niedawno skończyła pisać swojąnajnowszą książkę, tym razem detektywistycznąpod tytułem Detektyw Pompon na tropie. Z jejtreścią mogły zapoznać się Dzieci z PrzedszkolaMiejskiego nr 59 i wspólnie rozwiązać zagadkęzagubionych skarpetek. Obydwa spotkaniaupłynęły w przyjemnej, literackiej atmosferze.Życzymy Małgosi mnóstwo nowych pomysłów naksiążki, możliwości ich wydania, wieluczytelników i kolejnych takich spotkań. KarinaMaczuga/am

(Ilustracje po lewej pochodzą z książek MałgosiJanickiej.)

Tematem książki są przygody spotkanej kiedyśprzez dziewczynkę jaszczurki. To niezwykłewydarzenie zostało nie tylko opisane, ale takżepięknie zilustrowane. Od tamtej pory wenatwórcza jej nie opuszcza i w każdej wolnej chwiliwymyśla kolejne ciekawe historie, które przenosina papier.Wzruszającą historią wartą uwagi jestopowiadanie pod tytułem Agatka i wróbelek.Tytułowa bohaterka znajduje chorego wróbelka,troskliwie się nim opiekuje, aż w końcu ptaszekwraca do zdrowia. Z kolei Przygody Guziczki tohistoria wakacyjnej podróży dwóch lalek.Dziewczynka o imieniu Amanda jedzie z mamąnad morze. Na wakacje zabiera swoje ukochanelalki - Guziczkę i Idę. Zabawki są zachwyconenowymi wrażeniami, ale zostają skradzione.Trafiają do tajemniczego świata bajek, gdzieprzeżywają bardzo niebezpieczną przygodę.Tylko dzięki pomocy szczura i kilku myszek,szczęśliwie wracają do swojej właścicielki.Małgosia w swej twórczości czasami łączyelementy fantastyki i przygody, czego przykłademjest książka Dziewczynka-duch. To historia Tosi,która na pozór wydaje się zwyczajnymdzieckiem. Skrywa jednak pewien sekret - jestduchem, który przybył wraz ze swoją małpkąLuną z krainy, gdzie trwa wieczna wojna.

.

www.dziennikzachodni.pl Dziennik Zachodni | Numer 21 09/2016 | Strona 3

WWW.JUNIORMEDIA.PL Akapit

Wystawa autorska Julii Goli, małej miłośniczki żyraf

Żyrafa tym głównie żyje, że w górę wyciąga szyję

.

O tym jak bardzo interesującymi zwierzętamisą żyrafy, choćby ze względu na swójcharakterystyczny wygląd, nie trzeba raczejnikogo przekonywać. A już na pewno nieJulkę, bo tak ma na imię główna sprawczynicałego "zamieszania", która o żyrafach wiewszystko i uważa je za ładne, słodkie i bardzotajemnicze zwierzęta.

Każdy z nas chyba wie jak wygląda żyrafa.Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy jestoczywiście jej długa szyja, na której podobno -jeśli wierzyć literatom - nawet pchła zaczynawierzyć w nieśmiertelność (Stanisław Jerzy Lec),i która stanowi sens jej istnienia, przynajmniejwedług Jana Brzechwy - żyrafa tym głównie żyje,że w górę wyciąga szyję. To właśnie żyrafazostała - można całkiem śmiało stwierdzić -jednym z głównych bohaterów tegorocznego lataw Miejskiej Bibliotece Publicznej w Bytomiu.

Wszystko to za sprawą pewnej małej dziewczynkii jej nie tak znów małej kolekcji... Ale zacznijmy odpoczątku.

Julia Gola to niezwykle rezolutna młoda dama,która ma jedną wielką pasję. Od dobrych czterechlat (można właściwie powiedzieć, że ponadpołowę swojego życia - w tym roku skończyłabowiem lat siedem) kolekcjonuje wszystko, cowiąże się z tymi, jak sama mówi, fascynującymistworzeniami.

Ważną część jej zbiorów, jak to na kolekcjęsiedmiolatki przystało, stanowią oczywiściepluszaki. Oprócz nich znaleźć tam możnarównież T-shirty w przeróżnych rozmiarach,torebki, bez których jak wiadomo nie obejdzie siężadna mała elegantka, plecaki, kubki, poduszki,piórniki, koce, a nawet parasolki... I mnóstwozdjęć żyraf, które miała okazję zobaczyć nażywo. Na razie tylko w zoo, lecz na podróż doAfryki ma jeszcze przecież całe życie.

Część tych zbiorów Julka wypożyczyła naszejbibliotece, a my zorganizowaliśmy z nichwystawę, połączoną z zajęciami edukacyjnymidla najmłodszych, celebrującą Światowy DzieńŻyraf. Całkiem chyba słusznie przypada on na 21czerwca, który jest najdłuższym dniem w roku.

Wystawa Żyrafa tym głównie żyje, że w góręwyciąga szyję, bo taką nazwę nosił cały projekt,wystartowała z małym opóźnieniem (z powoduodbywających się na placu przed biblioteką DniBytomia) - 27 czerwca 2016 roku o godzinie17.00. Na jej otwarciu oprócz samej właścicielkieksponatów, ubranej (jakżeby inaczej!) w strójżyrafy, obecnych było jeszcze dziewięcioroinnych dzieci wraz z opiekunami.

Najpierw wszyscy uczestnicy spotkania mielimożliwość dokładnego obejrzenia wystawy orazwybrania swoich "żyrafich" ulubieńców. Potemzaczęła się część edukacyjno-artystyczna,podczas której mali uczestnicy wernisażu poznalikilka ciekawych faktów na temat żyraf: np. to żeich łacińska nazwa zawiera w sobie przydomekcamelopardalis, co na język polski możnaprzetłumaczyć jako wielbłądopard. Na koniecprzygotowali własne żyrafy z papieru, za co ichtwórcy otrzymali nagrody.

Wystawa trwała nieprzerwanie aż do końca

wakacji. Cieszyła się sporym zainteresowaniemzarówno wśród dzieci jak i osób dorosłych.Towarzyszyło jej także wiele pozytywnychkomentarzy. W podziękowaniu za podzielenie sięz nami swoimi zainteresowaniami Julka dostałaksiążkę, dyplom od biblioteki, a także nowyeksponat do swojej ciągle rozrastającej siękolekcji - kartkę z pozdrowieniami od pewnejzachwyconej jej zbiorami czytelniczki.Oczywiście z wizerunkiem żyrafy. I z tegoostatniego ucieszyła się najbardziej.

Co Julka chciałaby doradzić dzieciom,planującym rozpocząć kolekcjonowanie własnychzbiorów?- Żeby najpierw pomyślały, co chciałybykolekcjonować, a potem więcej się o tymdowiedziały!I to jest zdecydowanie dobra rada!

Przestrzeń wystawiennicza w naszej bibliotececzeka na kolejne dzieci, chcące pochwalić sięswoimi niecodziennymi kolekcjami.

j@m.

www.dziennikzachodni.plDziennik Zachodni | Numer 21 09/2016 | Strona 4

WWW.JUNIORMEDIA.PLAkapit

Forrest Gump Winston Groom

AKAPITAdres redakcji: Miejska Biblioteka Publiczna im. prof. Wł. Studenckiego, pl. Jana III Sobieskiego 3,41-902 Bytom, Wypożyczalnia Literatury dla Dzieci i Młodzieży, Rotunda, I piętro, p. 413, tel. (32)787 06 01 do 03, wew. 413 lub 414, e-mail: anna.misiak@biblioteka.bytom.plSkład redakcji: opiekun i redaktor: Anna Misiak, korekta: Barbara Respondek, dziennikarze: LauraŁabno (II Liceum Ogólnokształcące w Bytomiu), Magdalena Rak (Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna w Bytomiu), Justyna Kopiec, Karolina Sosnowska.

Czasem zdarza się, że po pierwowzór literackisięgam dopiero po obejrzeniu ekranizacji. Mato swoje minusy, bowiem film od razuogranicza naszą wyobraźnię. Stąd też ForrestGump już zawsze będzie miał dla mnie twarzToma Hanksa. Jednak tym razem nierozpaczam, bowiem aktor świetnie zagrałtytułową rolę w głośnym filmie RobertaZemeckisa o tym samym tytule co książka.Film pamiętam raczej słabo, tym chętniejsięgnęłam po powieść Winstona Grooma.

Jedno wam powiem: życie idioty to nie bułka zmasłem. Ludzie śmieją się, tracą cierpliwość,traktują podle. Niby wszyscy wiedzą, że mają byćwyrozumiali dla pośledzonych, ale wierzcie mi -wcale tak nie jest. Ale nie narzekam, bo w sumiecałkiem nieźle ułożyło mi się w życiu...

Tymi słowami zaczyna się niezwykła powieść,której bohaterem jest opóźniony umysłowo (lubjak powiedzielibyśmy dzisiaj chorujący naautyzm) Forrest Gump, człowiek niezbyt mądryani rozgarnięty, za to od pierwszych stronwzbudzający sympatię czytelnika. Jak każdyautysta Forrest bardzo dosłownie odbierakomunikaty, na przykład zapytany podczasuroczystości, czy chce coś powiedzieć domikrofonu, odpowie: Chce mi się siku. Często maproblemy z wysławianiem się, za to całkiemnieźle radzi sobie z matematyką, szybkoopanowuje zasady gry w szachy. Zostaje gwiazdądrużyny futbolowej, bohaterem wojennym,pingpongistą, zapaśnikiem, gwiazdą muzyki.Można by wiele powiedzieć o jego życiu, ale napewno nie to, że jest nudne.Forrest Gump przez cały czas daje się nieśćlosowi, a Winston Groom obdarzył go tylomaprzygodami, że wystarczyłoby ich dla jeszczekilku innych postaci. A o wszystkim dowiadujemysię z ust samego bohatera, który pod koniec życiazasiada i opowiada nam swoją historię.Pochłaniając kolejne strony powieści, nagle

orientujemy się, że kibicujemy ForrestowiGumpowi, a nasze oczy są dziwnie wilgotne, gdydocieramy do końca tej opowieści.Książkę Winstona Grooma polecam na długiejesienne wieczory wszystkim, nawet tym, którzywidzieli film.

Karolina Sosnowska

.

pozbawione wrażeń życie, które dzieli pomiędzyszkołę i jedynego kolegę Ricky’a oraznierozumiejącą go rodzinę i irytującą pracę w siecisklepów Smart Aid, należących do jego wuja.Najważniejsze miejsce w życiu Jacoba zajmujejego dziadek, Abraham Portman. Opowiada onchłopcu niezwykłe historie o sielankowymdzieciństwie spędzonym w sierocińcu naniewielkiej walijskiej wyspie Cairnholm. Abyuwiarygodnić swoje opowieści, pokazujeJacobowi tajemnicze stare fotografieprzedstawiające dziwne, osobliwe dzieci,rzekomo będące jego przyjaciółmi z tamtych lat.Pewnego dnia Abraham Portman zostajezamordowany w niewyjaśnionychokolicznościach. Jego ostatnie słowa skierowanedo wnuka brzmią: Znajdź ptaszysko. W pętli. Podrugiej stronie grobu starca. Trzeci wrześniatysiąc dziewięćset czterdziestego roku. Jacob niemoże zapomnieć o wypowiadającym je dziadku,umierającym w jego ramionach. Podejmujeszaloną decyzję i wyrusza do Walii na wyspęCairnholm, gdzie dorastał jego dziadek.Postanawia odszukać ów sierociniec, o którymtyle opowiadał i (jeśli nadal żyje) jego ówczesnądyrektorkę, panią Peregrine.Po przyjeździe do Walii Jacoba spotyka ogromnerozczarowanie. Dowiaduje się, że poszukiwanaprzez niego ochronka dla dzieci zostałazbombardowana 3 września 1940 roku przezNiemców. Wszyscy mieszkańcy domu zginęli.Jednak chłopiec nie rezygnuje, zostaje na wyspiei dalej podąża tropem niesamowitych opowieścioraz ostatnich słów swojego dziadka. Jacob,dzięki swojej dociekliwości i uporowi – a możetakże przeznaczeniu – nie tylko pozna przeszłośćAbrahama Portmana, ale dowie się równieżzaskakującej prawdy o sobie. A prawda tacałkowicie i nieodwracalnie zmieni jego życie.Osobliwy dom pani Peregrine jest niezwykłymrarytasem nie tylko dla miłośników literatury, aletakże dla estetów. Jest wyjątkowo piękniewydana. Uzupełnienie tekstu stanowiąprzyciągające wzrok stare fotografie – podobnoautentyczne – pochodzące z prywatnych zbiorówRansoma Riggsa. Chociaż można by się pokusićo stwierdzenie, że to tekst powieści stanowidodatek do zdjęć, które stały się dla autorainspiracją do stworzenia tej osobliwej historii.

Anna Misiak

Głównym bohaterem, a zarazem narratoremOsobliwego domu pani Peregrine jest 17-letniJacob Portman, mieszkający w sennymmiasteczku Englewood na Florydzie w StanachZjednoczonych. Chłopiec prowadzi monotonne,

Niedawno natrafiłam na zwiastunnajnowszego filmu mojego ulubionegoreżysera Tima Burtona Osobliwy dom paniPeregrine. Zaintrygowana trailerem, który bezreszty skupił na sobie moją uwagę,postanowiłam nie tylko zobaczyć film, aletakże przeczytać książkę Ransoma Riggsa,która jest pierwowzorem scenariuszafilmowego. Filmu jeszcze nie zdążyłamobejrzeć, za to książka całkowicie mniepochłonęła i muszę przyznać, że była tonajbardziej interesująca i wciągająca powieśćdla młodzieży, jaką czytałam w ciągu ostatnichkilku lat.

Osobliwy dom paniPeregrineRansom Riggs

.

.

.