Lekcje Biblijne Szkoły Sobotniej 4/2012 - lekcja 8

Wzrastając w Chrystusie

„Kościół w służbie dla ludzkości”

Sobotnie studium biblijne Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego

LEKCJA ÓSMA

ASBSG-SE-4Q-8-2012 ASBSG-TE-4Q-8-2012

Wydawnictwo Christ Media®

NADARZYN 2012 www.christmedia.pl

ISBN 978-83-63668-09-9

Lekcje Biblijne Szkoły Sobotniej – IV kwartał 2012 Lekcja 8 – Kościół w służbie dla ludzkości: 17 listopada – 23 listopada

S t r o n a | 2 |

NA PODSTAWIE OPRACOWANIA

Kwabena Donkor

TYTUŁ ORYGINAŁU Adult Sabbath School Bible Study Guide

(Standard & Teachers Edition) 4/2012: Growing in Christ

TŁUMACZENIE Klaudia Głowacka-Walaszczyk

TŁUMACZENIE I OPRACOWANIE BIBLIJNYCH TEKSTÓW ORYGINALNYCH

Adam Gołębiewski

KOREKTA Arkadiusz Piętka

REDAKCJA, TYPOGRAFIA I SKŁAD

Arkadiusz Piętka

Ta wersja podręcznika, w związku z cofnięciem zgody przez Office of Adult Bible Study Guide przy General Conference of Seventh-day Adventist Church , k iedy trwały

już prace nad tym kwartałem, będzie kontynuowana wyłącznie do końca grudnia 2012 roku. Przepraszamy wszystkich, którzy przyzwyczai l i się do takiej nowatorskiej

metody studium bibl i jnego, ale możemy działać tylko zakresie obowiązującego prawa autorskiego – Wydawcy.

Na podstawie Przewodnika Szkoły Sobotniej przygotowanego przez Biuro Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, jako standardowy podręcznik dla wszystkich ogólnoświatowych

Szkół Sobotnich Lekcji Biblijnych. Opublikowany tekst odzwierciedla wkład zespołowej pracy specjalnego Komitetu Weryfikacji Manuskryptów, a zatem nie musi wyłącznie odzwierciedlać intencji autora (-ów).

Cytaty biblijne na podstawie przekładów:

Biblii Warszawskiej (BW) – Towarzystwo Biblijne w Polsce: 2004 r.,

Biblii Tysiąclecia (BT), wyd. V – Wydawnictwo „Pallottinum”: 2005 r., Biblii Warszawsko-Praskiej (BWP) – „Gaudium” Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej: 2001 r.,

Biblii Gdańskiej (BG) – Towarzystwo Biblijne w Polsce: 1989 r. (1632), oraz w tekstach pamięciowych: Septuaginty (LXX) i Textus Receptus (TR).

Sobotnie Studium Biblijne zawiera uzupełniające materiały do studiowania, zaznaczone przypisami. W opracowaniu wykorzystano program e-Biblia dla cytatów biblijnych oraz grafikę Larsa Justinena.

Numerację anglojęzycznych wydań książek Ellen G. White oparto o www.egwwritings.org.

Wszelkie uwagi do tego opracowania prosimy zgłaszać pod: [email protected].

Niniejszy przekład (public domain) można publikować i rozpowszechniać bezpłatnie, pod warunkiem podania źródła pochodzenia, np. www.christmedia.pl.


S t r o n a | 3 |

1 Także: 1 Księga Mojżeszowa. 2 Także: 2 Księga Mojżeszowa. 3 Także: 3 Księga Mojżeszowa. 4 Także: 4 Księga Mojżeszowa. 5 Także: 5 Księga Mojżeszowa. 6 Także: Księga Joba. 7 Także: Przypowieści Salomona. 8 Także: Księga Kaznodziei Salomona. 9 Także: Treny. 10 Także: List św. Pawła do Galacjan. 11 Także: Objawienie św. Jana.

Skróty nazw ksiąg biblijnych

Rdz Księga Rodzaju1 Wj Księga Wyjścia2 Kpł Księga Kapłańska3 Lb Księga Liczb4 Pwt Księga Powtórzonego Prawa5 Joz Księga Jozuego Sdz Księga Sędziów Rt Księga Rut 1 Sm 1 Księga Samuela 2 Sm 2 Księga Samuela 1 Krl 1 Księga Królewska 2 Krl 2 Księga Królewska 1 Krn 1 Księga Kronik 2 Krn 2 Księga Kronik Ezd Księga Ezdrasza Ne Księga Nehemiasza Est Księga Estery Hi Księga Hioba6 Ps Księga Psalmów Prz Księga Przysłów7 Koh Księga Koheleta (Eklezjastesa)8 Pnp Pieśń nad Pieśniami Iz Księga Izajasza Jr Księga Jeremiasza Lm Lamentacje9 Ez Księga Ezechiela Dn Księga Daniela Oz Księga Ozeasza Jl Księga Joela Am Księga Amosa Ab Księga Abdiasza Jon Księga Jonasza Mi Księga Micheasza Na Księga Nahuma Ha Księga Habakuka So Księga Sofoniasza Ag Księga Aggeusza Za Księga Zachariasza Ml Księga Malachiasza

Mt Ewangelia według św. Mateusza Mk Ewangelia według św. Marka Łk Ewangelia według św. Łukasza J Ewangelia według św. Jana Dz Dzieje Apostolskie Rz List do Rzymian 1 Kor Św. Pawła 1 List do Koryntian 2 Kor Św. Pawła 2 List do Koryntian Ga Św. Pawła List do Galatów10 Ef Św. Pawła List do Efezjan Flp Św. Pawła List do Filipian Kol Św. Pawła List do Kolosan 1 Tes Św. Pawła 1 List do Tesaloniczan 2 Tes Św. Pawła 2 List do Tesaloniczan 1 Tm Św. Pawła 1 List do Tymoteusza 2 Tm Św. Pawła 2 List do Tymoteusza Tt Św. Pawła List do Tytusa Flm Św. Pawła List do Filemona Hbr List do Hebrajczyków Jk List św. Jakuba 1 P 1 List św. Piotra 2 P 2 List św. Piotra 1 J 1 List św. Jana 2 J 2 List św. Jana 3 J 3 List św. Jana Jud List św. Judy Ap Apokalipsa św. Jana11


S t r o n a | 4 |

LEKCJA 8: 17 listopada – 23 listopada*

KOŚCIÓŁ W SŁUŻBIE DLA LUDZKOŚCI

POPOŁUDNIE SZABATOWE

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA:

Rz 16,5; 1 Kor 1,2; 1 P 2,9; Mt 28,19; J 17,21-22; Dz 15,1-29

TEKST PAMIĘCIOWY: „Piszę do ciebie w nadziei, że rychło przyjdę do ciebie; gdyby

jednak przyjście moje się odwlokło, to masz wiedzieć, jak nale-ży postępować w domu Bożym, który jest Kościołem Boga ży-

wego, filarem i podwaliną prawdy” (1 Tm 3,14-15 BW) BT Piszę ci to wszystko, spodziewając się przybyć do ciebie możliwie szybko. Gdy-

bym zaś się opóźniał, [piszę], byś wiedział, jak należy postępować w domu Bo-żym, który jest Kościołem Boga żywego, filarem i podporą prawdy.

BWP Piszę ci to wszystko równocześnie mam nadzieję przybyć do ciebie wkrótce. Gdy-bym jednak się opóźniał, będziesz już wiedział, jak należy zachowywać się w ro-dzinie Bożej – to jest w Kościele Boga żywego. To właśnie Kościół jest kolumną i podporą prawdy.

BG Toć tobie piszę, mając nadzieję, że w rychle przyjdę do ciebie; A jeźlibym omieszkał, abyś wiedział, jako się masz w domu Bożym sprawować, który jest kościołem Boga żywego, filarem i utwierdzeniem prawdy.

TR12 ταυτα TO13 σοι TOBIE γραφω PISZĘ ελπιζων SPODZIEWAJĄC SIĘ ελθειν PRZYJ-ŚCIA προς DO σε CIEBIE ταχιον SZYBCIEJ εαν JEŚLI δε ZAŚ βραδυνω ZWLEKAŁ-BYM ινα ABYŚ ειδης NADAL WIEDZIAŁ πως JAK δει TRZEBA εν W οικω DOMU θεου BOGA αναστρεφεσθαι PRZEBYWAĆ14 ητις KTÓRY εστιν JEST εκκλησια WY-WOŁANYM θεου BOGA ζωντος ŻYJĄCEGO στυλος SŁUPEM και I εδραιωμα POD-PORĄ15 της αληθειας PRAWDY

MYŚL PRZEWODNIA: „Powinniśmy pamiętać, że Kościół, choćby był osłabiony i wa-dliwy, jest jedynym obiektem na ziemi, który Chrystus obdarza

swoją najwyższą uwagą”16. 12 Nowotestamentowy tekst grecki oparto o Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ z 1957 r. z aparatem krytycznym ze szczegól-nym uwzględnieniem zapisu Textus Receptus (przyp. tłum.). 13 Dosłownie: „te” (przyp. tłum.). 14 Także: „obracać się” (przyp. tłum.). 15 Także: „podwaliną, umocowaniem” (przyp. tłum.). 16 Ellen G. White, Wybrane poselstwa, Radom 2009, t. II, s. 374 (2SM 396.2).


S t r o n a | 5 |

la wielu osób Kościół nie jest już tym, czym był kiedyś (niezależnie od tego, czym był). Niektórzy mówią nawet o „chrześcijaństwie bez Kościoła”, chociaż to pojęcie jest wewnętrznie sprzeczne. Inni występują przeciwko „zorganizo-

wanej religii” (czyżby „niezorganizowana religia” była czymś lepszym?). Biblia wyraź-nie uczy o znaczeniu Kościoła. Nie jest on tylko opcją, ale kluczowym elementem planu zbawienia. Nic więc dziwnego, że w miarę rozwoju wielkiego boju szatan usil-nie działa przeciwko niemu, zwłaszcza że Kościół jest jednym z ważnych środków, dzięki którym grzesznicy mogą spotkać się z Bożą ofertą zbawienia. Według apostoła Pawła Kościół jest domem Bożym, a nawet „filarem i podwaliną prawdy” (1 Tm 3,15). Nie jest on ludzkim wymysłem, ale został stworzony przez Boga w celu prowa-dzenia grzeszników do zbawczej więzi z Nim. * – Przestudiuj w bieżącym tygodniu wszystkie lekcje, aby przygotować się na szabat, 24 listopada.

D


S t r o n a | 6 |

Niedziela – 18 listopada

CHARAKTER KOŚCIOŁA (cz. 1)

iedy mówimy o charakterze czegoś, zazwyczaj mamy na myśli pochodzenie, funkcję i przeznaczenie. Biblia zawiera kilka obrazów, które mają przedstawiać, czym jest Kościół, używa jednak na jego określenie jednego szczególnego sło-

wa „ekklesia”, które oznacza „wywołani” lub „powołani”. W kulturze greckiej słowo to odnosiło się przede wszystkim do grupy obywateli, którzy zostali wywołani ze swoich domów na miejsce publiczne w celu uczestniczenia w spotkaniu lub zgromadzeniu. W Nowym Testamencie słowo to zostało użyte w tym właśnie ogólnym znaczeniu. W greckim tłumaczeniu Starego Testamentu (tzw. Septuagincie) zgromadzenie Izra-elitów, zwłaszcza gdy spotykali się przed Panem w celach religijnych, jest określane właśnie jako „ekklesia”. Izraelici zostali „wywołani”, aby stać się szczególnym ludem Bożym. Pierwsi chrześci-janie używali tego słowa na określenie tych Żydów i pogan, którzy jako odbiorcy łaski Bożej zostali powołani, aby być świadkami Chrystusa. W Nowym Testamencie Kościół oznacza wiernych na całym świecie. Należy pamiętać o tym, że słowo „ekklesia” nig-dy nie zostało użyte w odniesieniu do budynku, w którym odbywają się publiczne nabożeństwa. Równie istotne jest to, że podczas gdy słowo „synagoga” pierwotnie oznaczało zgromadzenie ludzi zebranych w określonym celu, chrześcijanie woleli używać słowa „ekklesia”. Niemniej jednak, obydwa te określenia wskazują na to, że Kościół nowotestamentowy stanowił historyczną kontynuację Kościoła starotestamen-towego, „zgromadzenia” Izraela (Dz 7,38). W podstawowym znaczeniu słowo „ekklesia” wskazuje na grupę ludzi po-wołanych z Bożej inicjatywy. W jaki sposób wyjaśnia to fakt, że Paweł użył tego słowa w odniesieniu do trzech różnych poziomów wspólnoty: zborów gromadzących się w domach prywatnych (Rz 16,5; 1 Kor 16.19), zborów w konkretnym mieście (1 Kor 1,2; Ga 1,2) oraz zborów znajdujących się na większym obszarze geograficznym (Dz 9,31)? _____________________________________________________________________ _____________________________________________________________________ _____________________________________________________________________

K


S t r o n a | 7 |

„Ekklesia” to słowo określające każdą grupę ludzi zebranych razem na zasadzie udziału w zbawczej więzi z Chrystusem. Oznacza to, że poszczególne zbory nie tylko są częścią całego Kościoła, ale też każda część reprezentuje całość. Ponadto, Kościół jest jeden na całym świecie, chociaż jednocześnie jest obecny w każdym zgromadze-niu. Pomyśl o swoim lokalnym zborze/grupie, który/która funkcjonuje jako przedstawiciel całego Kościoła Bożego. Jakie obowiązki nakłada to na cały zbór/grupę, a także na ciebie jako jego/jej członka?


S t r o n a | 8 |

Poniedziałek – 19 listopada

CHARAKTER KOŚCIOŁA (cz. 2)

oza samym słowem „ekklesia” Nowy Testament wykorzystuje kilka innych po-równań, mających jeszcze lepiej objaśnić charakter i funkcje Kościoła. Dzisiaj przyjrzymy się tylko dwóm kluczowym koncepcjom Kościoła Bożego: Kościół

jako lud Boży i Kościół jako ciało Chrystusa. 1. Koncepcja ludu Bożego jest stosowana w Biblii w odniesieniu do dzieci Izraela (Pwt 14,2). Przeczytaj 1 P 2,9, gdzie to określenie zostało wyraźnie zastosowane w odniesieniu do chrześcijan. Co oznacza to dla nas dzisiaj? _____________________________________________________________________

_____________________________________________________________________ Zauważ, że chociaż to określenie zostało zastosowane w odniesieniu do chrześcijan, nadal opisuje także naród izraelski (Łk 1,68; Rz 11,1-2). Najwyraźniej Nowy Testa-ment stosuje to określenie Kościoła w sposób, który sugeruje jego ciągłość i wypeł-nienie (zob. Ga 3,29). 2. „Ciało Chrystusa” – Rz 12,5; 1 Kor 12,27; Ef 1,22-23 przedstawiają Ko-ściół jako ciało Chrystusa. W jaki sposób te wersety pomagają nam lepiej zrozumieć jego charakter i funkcję?

_____________________________________________________________________

_____________________________________________________________________ W powyższych fragmentach biblijnych możemy znaleźć wiele koncepcji. Najważniej-sza z nich jest jedność (zob. lekcję na środę), która powinna charakteryzować Ko-ściół. Ta idea pojawia się w wielu innych miejscach Nowego Testamentu, zwłaszcza w 1 Kor 12, gdzie Paweł napisał: „Albowiem jak ciało jest jedno, a członków ma wie-le, ale wszystkie członki ciała, chociaż ich jest wiele, tworzą jedno ciało, tak i Chrystus; bo też w jednym Duchu wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało — czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem. Albowiem i ciało nie jest jednym członkiem, ale wieloma. Jeśliby rzekła noga: Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała; czy dlatego nie należy do ciała? A jeśliby rzekło ucho: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała, czy

P


S t r o n a | 9 |

dlatego nie należy do ciała? Jeśliby całe ciało było okiem, gdzież byłby słuch? A jeśliby całe ciało było słuchem, gdzież byłoby powonienie?” (1 Kor 12,12-17). Niektórzy ludzie cierpią z powodu tzw. chorób autoimmunologicznych. Oznacza to, że ich system odpornościowy atakuje organizm zamiast go chronić. Zastanów się nad tym, co wynika z tego porównania dla Kościoła jako „ciała Chrystusa”?


S t r o n a | 10 |

Wtorek – 20 listopada

MISJA KOŚCIOŁA

orównanie Kościoła do „ciała Chrystusa” oznacza, że powinien on czynić to, co czyniłby Chrystus, gdyby nadal „cieleśnie” przebywał na ziemi. To właśnie do tego Kościół został powołany jako „zgromadzenie”. Kościół nie tylko ma misję,

on jest misją. Przeczytaj Mt 28,19-20. W jaki sposób te wersety dotykają zagadnienia misji Kościoła?

_____________________________________________________________________

_____________________________________________________________________ Misja polega na wysyłaniu ludzi, aby mówili innym o Bogu. W tym właśnie celu Bóg powoływał proroków Izraela (Jr 7,25) i apostołów (Łk 9,1-2; 10,1.9). Jezus posłał swoich uczniów tak jak Ojciec posłał Jego samego (J 20,21). Dzisiejszy Kościół nie może czynić mniej i musi pozostać wierny swojemu powołaniu. Czego uczą nas poniższe wersety na temat misji Kościoła? Ef 4,11-13; Mt 10,5-8; Jk 1,27; Ef 1,6; 1 P 2,9.

_____________________________________________________________________

_____________________________________________________________________ Najwyraźniej ewangelizacja stanowi centralny punkt misji Kościoła. Kościół istnieje także dla budowania wierzących, promowania prawdziwego nabożeństwa i angażo-wania się w sprawy społeczne. Chociaż przed Kościołem stoi wiele wyzwań, jednym z najtrudniejszych jest utrzyma-nie równowagi w zrozumieniu misji. Z jednej strony byłoby łatwo zająć się przepro-wadzaniem reform społecznych, pracą dla dobra społeczeństwa i pomocą w jego bo-lączkach i problemach. Chociaż ten rodzaj działalności ma ogromne znaczenie, nie można dopuścić do tego, aby przysłonił on ostateczny cel misji Kościoła, który polega na dotarciu do zgubionych i przygotowaniu ich na powtórne przyjście Chrystusa. Jed-nocześnie należy unikać skrajności oraz zaniedbywania codziennych zadań i obowiąz-ków, nie postępując tak jakby każda wiadomość ze świata miała sygnalizować szybki

P


S t r o n a | 11 |

koniec. Potrzebujemy boskiej mądrości, aby zachować w tej kwestii właściwą równo-wagę. W jaki sposób angażujesz się w misję Kościoła? Czy mógłbyś angażować się jeszcze bardziej? Dlaczego osobiste zaangażowanie w misję, do której został powołany Kościół, jest tak ważne dla twojego rozwoju duchowego?


S t r o n a | 12 |

Środa – 21 listopada

JEDNOŚĆ KOŚCIOŁA

ościół – przedstawiony jako „powołany przez Boga”, „lud Boży”, „ciało Chrystu-sa” i „świątynia Ducha Świętego” – jest przystosowany do służby i misji. Klu-czowym elementem jest jedność, ponieważ bez niej Kościół nie może skutecz-

nie realizować swojej misji. Nic więc dziwnego, że przy końcu swojego ziemskiego życia Chrystus zwracał na tę kwestię szczególną uwagę (J 17,21-22). Jezus modlił się o jedność Kościoła (J 17,21-22), Paweł zachęcał do niej wierzących (Rz 5,5-6). W jaki sposób mamy rozumieć jedność wyrażoną w tych wersetach? Co ona oznacza? _____________________________________________________________________ _____________________________________________________________________

Jedność, o którą modlił się Chrystus i do której Paweł zachęcał wierzących, wyraźnie obejmuje jedność uczuć, myśli, działań, a nawet o wiele więcej. Nie jest to harmonia, którą osiąga się za pomocą różnego rodzaju zabiegów społecznych, dyplomatycznego zarządzania czy politycznej gry. Jest to dar, którym wierzących obdarza zamieszkują-cy w nich Chrystus (J 17,22-23), i podtrzymywany przez moc Boga Ojca (J 17,11). Przeczytaj 1 Kor 1,10 oraz 2 Kor 13,11. W jaki sposób możemy osiągnąć to, do czego Paweł wzywa nas w tych tekstach? _____________________________________________________________________ _____________________________________________________________________ Nie ma wątpliwości, że różnimy się między sobą, w wielu sprawach posiadamy różne poglądy, które czasami utrudniają utrzymanie jedności. Chociaż stresy i napięcia są nieuniknione na każdym poziomie funkcjonowania Kościoła, wszyscy powinniśmy przyjąć postawę pokory i samozaparcia, pragnąc dobra, które jest większe niż nasza osobista korzyść. Tak wiele podziałów powstaje w wyniku egoizmu, dumy i chęci wywyższenia siebie i swoich poglądów ponad innymi. Nikt z nas nie jest nieomylny ani nie posiada doskonałego zrozumienia wszystkich rzeczy. Bez względu na nieunik-nione różnice, które się pojawiają, jeśli wszyscy weźmiemy na siebie nasze krzyże, będziemy codziennie umierali dla siebie, każdego dnia szukali nie tylko własnego do-

K


S t r o n a | 13 |

bra, ale przede wszystkim dobra innych i dobra Kościoła jako całości, wiele utrudnia-jących pracę problemów, z którymi obecnie się zmagamy, zniknie. Krótko mówiąc, jedność zaczyna się od każdego z nas osobiście jako naśladowców Chrystusa nie tylko z nazwy, ale w praktyce – w życiu pełnym prawdziwego poświę-cenia, oddanym sprawie i dobru większemu niż nasza osobista korzyść.


S t r o n a | 14 |

Czwartek – 22 listopada

ZARZĄDZANIE KOŚCIOŁEM

arządzanie oznacza kierowanie funkcjonowaniem. Odnosi się to do społeczeń-stwa w ogóle, a także do życia Kościoła. Zarządzanie obejmuje również organi-zację, która oznacza funkcjonowanie w sposób spójny z zasadami, przepisami

i strukturami, mającymi na celu ułatwienie wykonywania zadań. Kluczowe znaczenie dla zarządzania ma także władza. Kto ma autorytet upoważniający innych do wyko-nywania pewnych zadań i kto może być do tego upoważniony, jeśli chodzi o prak-tyczny poziom życia kościelnego? Różne odpowiedzi na to pytanie prowadzą do róż-nych form zarządzania Kościołem. Adwentyści dnia siódmego opierają się na przedstawicielskim modelu zarządzania Kościołem. Ideał polega na tym, że przywódcy są jedynie przedstawicielami, którzy otrzymują od współwyznawców upoważnienie do sprawowania władzy i wykonywa-nia obowiązków. Nie wystarczy jednak pokazać, że system zarządzania Kościołem opiera się na Piśmie Świętym. Sprawowanie władzy w ramach tego systemu musi świadczyć o wrażliwości na wartości biblijne. Przeczytaj Dz 15,1-29. Czego możemy nauczyć się z tych wersetów na te-mat kilku podstawowych zasad, związanych z organizacją i porządkiem Kościoła? _____________________________________________________________________ _____________________________________________________________________ _____________________________________________________________________ Niezależnie od tego, jakie wnioski wyciągniemy na podstawie tych wersetów, jedna kwestia powinna być jasna: Kościół powinien być skoncentrowany wokół rozprze-strzeniania Ewangelii. Według Biblii zarządzanie Kościołem jest właściwe tylko wtedy, gdy wspiera misję i ewangelizację. Musimy także pamiętać, że chociaż Chrystus sprawuje swoją władzę za pośrednic-twem Kościoła i wyznaczonych urzędników kościelnych, nigdy nie przekazał im swojej władzy. Cały czas pozostaje zwierzchnikiem i „Głową Kościoła” (Ef 1,22). Kościół wczesnochrześcijański był świadomy faktu, że nie może sprawować żadnej władzy

Z


S t r o n a | 15 |

niezależnie od Chrystusa i Jego Słowa. W Dz 15,28 czytamy, że dla podejmującego decyzje zgromadzenia ważne było, aby posiadały one aprobatę Ducha Świętego, prawdziwego reprezentanta Chrystusa. Ci, którzy sprawują urzędy kościelne, nie mo-gą postępować inaczej. Rozważ teksty z Mt 20,24-28 oraz 23,8. Co wersety te mówią na temat zarządzania Kościołem na wszystkich jego poziomach? Jak wygląda twoja gotowość służenia innym? Zastanów się głęboko nad motywami, którymi kierujesz się w swojej działalności w zborze, niezależ-nie od funkcji, jaką pełnisz. Jakie są to motywy i w jaki sposób możesz sprawić, aby były jeszcze bardziej zgodne z objawionymi w Słowie Bożym zasadami?


S t r o n a | 16 |

Piątek – 23 listopada

DO DALSZEGO STUDIUM

Przeczytaj: Raoul Dederen, The Church, w: Handbook of Seventh-day Adventist Theolo-gy, Hagerstown 2000, s. 538-581; fragment podrozdziału Thou Shalt Have No Other Gods Before Me, w: Ellen G. White, Testimonies to Ministers and Gospel Workers, Mountain View-Omaha 1962, s. 361-364; rozdział The Church the Light of the World, w: Ellen G. White, Testimonies for the Church, Mountain View-Omaha 1948, t. V, s. 454-467.

eśli człowiek ślepo ufa we własne siły i stara się panować nad braćmi, czując, że posiada władzę, która pozwala mu narzucać swoją wolę innym, najlepszym i najbezpieczniejszym wyjściem jest usunięcie go ze stanowiska, zanim wy-

rządzi szkodę i doprowadzi do zagłady sam siebie oraz ściągnie groźbę potępienia na innych. (...). Usposobienie skłaniające do panowania nad Bożym dziedzictwem wywoła reakcję, jeśli tacy ludzie nie zmienią swego postępowania. (...). Stanowisko, jakie człowiek zajmuje, nie czyni go ani trochę większym w oczach Boga. Jedynie charakter ma wartość przed Nim”17. „Misją Kościoła Chrystusowego jest ratowanie ginących grzeszników. Jest nią głosze-nie miłości Bożej ludziom i pozyskiwanie ich dla Jezusa siłą tej miłości. Teraźniejsza prawda musi zostać zaniesiona w najciemniejsze zakątki ziemi, a dzieło to powinno zacząć się w domu rodzinnym”18.

Pytania:

1. Nie ma wątpliwości, że Kościół, nasz Kościół, ma problemy. Jezus powiedział, że tak będzie. „Inne podobieństwo podał im, mówiąc: Podobne jest Królestwo Niebios do człowieka, który posiał dobre nasienie na swojej roli. A kiedy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel i nasiał kąkolu między pszenicę, i odszedł” (Mt 13,24-25). Przeczytaj dalszy ciąg przypowieści. W jaki sposób możemy odnieść to, co powiedział Jezus, do naszego Kościoła i jak radzić sobie z oso-

17 Ellen G. White, Testimonies to Ministers and Gospel Workers, Mountain View-Omaha 1962, s. 362 (TM 362.1). 18 Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. III, Mountain View-Omaha 1948, s. 381 (3T 381.1).

„J


S t r o n a | 17 |

bami, które sprawiają problemy? Czy to oznacza, że nie istnieją okoliczności, w których ktoś może zostać wykluczony ze zboru? Zob. Tt 3,10-11; Rz 16,17.

2. Co powiedziałbyś komuś, kto wierząc, że Kościół uległ zepsuciu, odłączył się od ciała Chrystusowego jako całości i postanowił być chrześcijaninem w poje-dynkę?

3. Nasz Kościół wyznaje koncepcję określaną mianem „powszechnego kapłań-stwa wierzących”. Jakie elementy obejmuje ta koncepcja? Jakie obowiązki na-kłada ona na nas?

4. Omówcie w klasie niektóre z potencjalnych zagrożeń dla naszej jedności jako Kościoła. Jakie kwestie były przyczyną podziałów w naszym Kościele w prze-szłości? Czego możemy nauczyć się z przeszłości, co mogłoby pomóc nam za-pobiegać podobnym sytuacjom w przyszłości?


S t r o n a | 18 |

Uwagi dla nauczyciela19

LEKCJA W SKRÓCIE

Kluczowy tekst: 1 Tm 3,14-1520 Student powinien:

Wiedzieć: Rozpoznać cel i funkcje Kościoła oraz uświadomić sobie, że Chrystus jest jego Fundamentem i Głową.

Doświadczyć: Pielęgnować zarówno jedność umysłu i serca, jak i różno-rodność – elementy, które dają siłę rodzinie kościelnej.

Wykonać: Praktykować służebne przywództwo.

Schemat nauczania: I. WIEM: Wezwanie do misji

A. Kto jest głową Kościoła? Jakie ma to znaczenie w odniesieniu do krytyko-wania Kościoła i jego sposobu zarządzania?

B. Według jakiego modelu misji i stylu przywództwa danego przez Chrystusa ma funkcjonować Kościół?

C. Jakie funkcje ma spełniać Kościół i w jaki sposób mają one być zarządzane? II. DOŚWIADCZAM: Wezwanie do jedności

A. Chrystus stale podkreślał jedność, jaka istniała pomiędzy Nim a Ojcem. Dlaczego jedność z Bogiem i ze sobą nawzajem jest tak ważna w promowaniu i doświadczeniu Kościoła?

B. W jaki sposób poszczególne części Kościoła powinny wspierać i wzmacniać siebie nawzajem?

19 Opracowano na podstawie Adult Sabbath School Bible Study Guide (Teachers Edition) 4/2012: Growing in Christ autorstwa Kwabena Donkor (sygnatura ABSG-TE-4Q-8-2012). Materiał wydania dla nauczycieli, w sekcji „Lekcja w skrócie” został napisany przez Cheryl Des Jarlais, niezależną pisarkę z Ringgold w stanie Georgia, USA; natomiast „Cykl nauki” został napisany przez Marię Ovando-Gibson, niezależną pisarkę z Co-lumbia w stanie Maryland, USA (przyp. tłum.). 20 Pełny tekst biblijny znajdziesz w tekście pamięciowym (przyp. red.).


S t r o n a | 19 |

III. WYKONUJĘ: Wezwanie do służby

A. W jaki sposób członkowie Kościoła powinni naśladować Chrystusowy model służebnego przywództwa?

B. Jaki rodzaj służby mogą wykonywać naśladowcy Chrystusa w życiu co-dziennym?

Podsumowanie: Chrystus jest Głową Kościoła, a Jego ofiarne życie na ziemi stanowi najlepszy przykład misji, jedności i służby. Żył w doskonałej jedności z Ojcem, która swój punkt kulminacyjny osiągnęła podczas Jego odkupieńczej śmierci na krzyżu. Dzięki temu, co uczynił, oferuje zbawienie zgubionym i zwycięstwo tym, którzy stali się Jego uczniami.


S t r o n a | 20 |

CYKL NAUKI

Krok 1:

MOTYWACJA

Kluczowe pojęcie dla duchowego wzrostu: Bycie wyznawcą Kościoła wiąże się z przynależnością do niego, zarówno w sensie indywidualnym, jak i wspólnotowym. Dlatego misja Kościoła polega-jąca na poszukiwaniu zgubionych i czynieniu ich uczniami odnosi się zarówno do pojedynczych wyznawców, jak i do Kościoła na całym świecie.

Dla nauczyciela:

Lekcja tego tygodnia analizuje Kościół pod względem jego charakteru, misji, jedności i sposobu zarządzania, tworząc w ten sposób solidne podstawy do czynienia ludzi uczniami. W kroku pierwszym chcemy połączyć ogólną koncepcję Kościoła z rzeczywi-stym doświadczeniem poszczególnych jego wyznawców. Przede wszystkim, przejrzymy Status Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego i jego założenia, dzięki czemu otrzymamy głębsze zrozumienie tego, na czym polega aktywna przynależność.

Dzisiejszy Kościół Adwentystów Dnia Siódmego to ekscytujące miejsce. W wielu kra-jach doświadczamy napływu sporych ilości nowych wyznawców. Jesteśmy świadkami wielu wydarzeń czasów końca, które dzieją się na naszych oczach i świadczą o tym, że oczekiwane przez nas powtórne przyjście Pana jest bliskie. Przed nami drugi ad-went a wielu z nas przypomina proroctwa biblijne i pisma ducha proroctwa. Globalny charakter Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego tworzy również piękną mo-zaikę różnorodności. Chociaż nasza denominacja jest znana od ponad stu lat, nowi wyznawcy przynoszą powiew świeżości i aktywnie działają w zakresie misji. Na członków Kościoła składają się osoby o wolnej woli, które samodzielnie podejmują decyzje dotyczące swojej duchowości, a jednocześnie należą do wspólnoty. Kompli-kując tę różnorodność, można stwierdzić, że być może w niektórych rejonach świata i określonych okolicznościach wpływ współczesnej kultury, a także codzienne proble-my i obowiązki spowodowały mniej regularne niż można by oczekiwać studiowanie Biblii.


S t r o n a | 21 |

Kolejne wyzwanie, przed jakim stoi Kościół, wiąże się z tym, w jaki sposób zatrzymać wyznawców w Kościele w krajach, gdzie adwentyzm bardzo szybko się rozwija, a tak-że jak to zrobić w przypadku młodzieży i młodych osób dorosłych w krajach, w któ-rych jest on bardziej ustabilizowany. W jaki więc sposób możemy kontynuować nasz wzrost duchowy zarówno z punktu widzenia jednostki, jak i Kościoła jako całości? To jest czas, aby głębiej zastanowić się nad relacjami, jakie panują w lokalnej struk-turze kościelnej. Te relacje stanowią bowiem klucz do roli i misji Kościoła.

Pytania:

1. Podziel się krótko tym, w jaki sposób stałeś się naśladowcą Chrystusa i człon-kiem Kościoła.

2. Kto odegrał kluczową rolę w zachęceniu cię do aktywnego uczestnictwa w ży-ciu Kościoła? W jaki sposób ta osoba/osoby wpłynęła/wpłynęły na twój rozwój duchowy i chodzenie z Chrystusem?

Krok 2:

BADANIE

Komentarz biblijny

I. Wyposażenie Kościoła

(Przeczytajcie razem Ef 4,1-16)

ontekst historyczny mówi nam, że list do Efezjan należy do tzw. listów wię-ziennych, to znaczy napisanych przez Pawła podczas pobytu w więzieniu. W tym liście apostoł wniósł bardzo wiele ważnych myśli dotyczących nowo-

powstającego Kościoła. Przedstawia tutaj Kościół jako ciało Chrystusa, świątynię Du-cha Świętego, oblubienicę Chrystusa. Studiowany przez nas fragment z 4. rozdziału porusza temat jedności i celu Kościoła.

K


S t r o n a | 22 |

W wersecie 11. apostoł wymienia dary, którymi został obdarzony Kościół: „I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami”. Bardzo istotne jest, abyśmy zrozumieli, dlaczego Chrystus obdarza tymi darami po-szczególnych wyznawców, którzy tworzą Kościół. Paweł podaje trzy powody: po pierwsze: „Aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej” (Ef 4,12-13). Po drugie, Paweł zwraca tutaj uwagę na bardzo realny proces wzrostu duchowego: „Abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu, lecz abyśmy, bę-dąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w Niego, który jest Głową w Chrystusa” (Ef 4,14-15). Wreszcie, apostoł koncentruje się na tym, w jaki sposób członkowie Kościoła powinni funkcjonować jako wspólnota: „Z którego całe ciało spojone i związane przez wszyst-kie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości” (Ef 4,16). Powyższy fragment określa podstawy funkcjonowania Kościoła zarówno na poziomie indywidualnym, jak i na poziomie całościowej struktury kościelnej. Jest to związane z procesem osobistego rozwoju duchowego oraz misji Kościoła jako całości. Przyjrzyjmy się zatem trzem celom, jakim mają służyć dary, którymi Chrystus obda-rzył Kościół. Po pierwsze, przygotowanie i wyposażenie ludzi do pracy. Po drugie, pielęgnowanie rozwoju duchowego i za pośrednictwem wiedzy zapobieganie popeł-nianiu duchowych błędów. Po trzecie, budowanie Kościoła. Te trzy cele wiążą się w jeden potrójny, który znajdujemy w wersecie 13: jedność wiary, znajomość Syna Bożego i dojrzałość w Chrystusie. Pawłowa metafora Kościoła jako ciała w błyskotliwy sposób przedstawia jego wizję Kościoła: jedność, dojrzałość i harmonia. Ponieważ całe ciało jest połączone za po-mocą wiązadeł, wszystkie jego elementy muszą pracować właściwie, aby pobudzać wzrost i pielęgnować miłość.


S t r o n a | 23 |

Rozważ: Jakich metafor używa Paweł, aby opisać Kościół? Jakie duchowe przymioty, które powinien posiadać Kościół, przedstawiają te porównania? Jaki dają obraz osobistej więzi, którą Chrystus pragnie nawiązać z każdym z nas? W jakim celu Kościół został obdarzony darami duchowymi? Jakiej metafory, słowa lub obrazu używa Paweł, aby pokazać, w jaki sposób Kościół powinien funkcjonować jako całość? Jak ta ilustracja łączy się z Pawłową wizją Kościoła?

Krok 3:

ZASTOSUJ

Dla nauczyciela: Krok trzeci ma służyć połączeniu celów Kościoła jako całości, opisanych w po-przedniej części niniejszych materiałów, z ich praktycznym zastosowaniem z duchowym życiu poszczególnych członków Kościoła. Jako podstawę do re-fleksji nad tą kwestią przeczytajcie Mt 28,19-20.

Refleksja nad biblijnym rozumieniem uczniostwa: Niewątpliwie wielu z nas zadaje sobie pytanie, w jaki sposób odnosimy się do siebie nawzajem, a także do ogólnej struktury kościelnej w kontekście indywidualnego i wspólnotowego doświadczenia, które apostoł Paweł definiuje i opisuje w Liście do Efezjan. Odpowiedź na to pytanie stanowi kluczowe zagadnienie w odniesieniu do uczniostwa i czynienia innych uczniami Jezusa. Wróćmy do fragmentu z Mt 28,19 i przeanalizujmy początkowe słowa tego wersetu: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody (...)”. W jaki sposób czyni się kogoś uczniami? Ewangelia przedstawia zarówno model, jak i metodę, pokazując, jak Jezus uczynił swoimi uczniami dwunastu mężczyzn, których wybrał, aby kontynuowali Jego służbę, kiedy On wróci do Ojca. Model i metody, jakie wykorzystywał Jezus, nie stanowiły jakiegoś sztywno określo-nego programu. Czynienie uczniami polegało raczej na aktywnym udziale w ich życiu, poświęcaniu czasu i nawiązywaniu więzi w żywym doświadczeniu.


S t r o n a | 24 |

Doświadczenie było jednym z kluczowych elementów, za pomocą których Chrystus wyposażył i upoważnił swoich uczniów do przyszłej służby. Dzielił się z nimi swoim codziennym nauczaniem, głoszeniem i uzdrawianiem, a to wszystko stanowiło dla nich najlepszą szkołę. Kiedy współpracowali z nim w budowaniu więzi i służbie, sta-wali się tacy jak ich Mistrz i uczyli się ponosić koszty i okazywać zaangażowanie nie-zbędne do pójścia za Jezusem. Stawanie się uczniem to w swej istocie bardzo relacyjny proces. Leroy Eims napisał: „Uczniowie nie mogą być produkowani masowo. Nie możemy po prostu wdrożyć ludzi do ‘programu’ i czekać aż uczniowie pojawią się na końcu linii produkcyjnej. Czynie-nie uczniami wymaga czasu i osobistego zaangażowania”21. Jezusowa metoda czynienia innych uczniami pokazuje, że mniejsza grupa daje więk-sze możliwości – ludzie mogą być szczerzy i otwarci. Wśród mniejszej ilości osób ła-twiej jest o indywidualne reakcje i obserwacje, co wywołuje chęć poprawy, inspiruje i wzmaga pragnienie, aby stać się takim jak nasz Wzór do Naśladowania. To dzięki bliskiej więzi i codziennemu kontaktowi rozpoczyna się zmiana w doświad-czeniu życiowym i duchowym zrozumieniu ucznia. Ten proces duchowego wzrostu nazywany jest transformacją.

Konsekwencje: Należy zauważyć, że nowi wyznawcy, którzy nawiązali więź z co najmniej dwoma in-nymi wyznawcami Kościoła, są mniej narażeni na wyjście z jego szeregów. Wręcz przeciwnie, są zachęcani, wyposażani i wezwani do tego, aby czynić uczniami kolejne osoby. Nadszedł czas, aby przenieść uczniostwo do codziennego życia wszystkich wyznaw-ców Kościoła (zarówno starych, jak i nowych) w postaci wspólnych relacji, zaanga-żowania własnego czasu i doświadczenia na rzecz innych osób. Nadszedł czas, aby uczniowie wspólnie uczestniczyli w duchowym wzroście. Nadszedł czas, aby dojrzeć w Chrystusie. Nadszedł czas, aby stać się częścią nakazu Chrystusa. Nadszedł czas, aby Kościół mógł w pełni realizować swoją misję!

21 The Lost Art of Disciple Making, Grand Rapids, Michigan: Zondervan, 1978, s. 45-46.


S t r o n a | 25 |

Pytania:

1. Opierając się na fragmencie z Ewangelii Mateusza, powiedz, w jaki sposób Je-zus zachęca, wyposaża i wzywa swoich uczniów?

2. Jakie elementy Jego metody mogą przydać się podczas naszej osobistej pracy w celu czynienia innych uczniami Chrystusa?

Krok 4:

TWORZENIE

Dla nauczyciela:

Przygotuj papier i przybory do pisania dla każdego uczestnika twojej klasy. Opcjonalnie, to ćwiczenie można także wykonać bez wspomnianych pomocy. Niech każdy wyznawca wybierze osobę, za którą chciałby się modlić, a na-stępnie w małych grupach (2-3 osoby) módlcie się za tych, o których pomyśle-liście, a także za tych, których wybrali inni członkowie waszej grupy modlitew-nej.

Ćwiczenie: Poproś uczestników klasy, aby każdy z nich zapisał na kartce imię i nazwisko jednej osoby z lokalnego zboru, za którą chciałby się modlić i dla której chciał-by poświęcić swój czas i doświadczenie. Być może członkowie klasy będą chcieli uczynić krok dalej i zaprosić tę osobę do uczniowskiej przyjaźni.


S t r o n a | 26 |

Lekcje Biblijne Szkoły Sobotniej 4/2012 - lekcja 8

Documents

Transcript of Lekcje Biblijne Szkoły Sobotniej 4/2012 - lekcja 8