Rozdział 6

Kto jest kim w Brukselskiej Unii Europejskiej

W tym rozdziale przedstawiamy oparte na danych historycznych,zwięzłe noty biograficzne wybranych osób, o których wspominamyna kartach tej książki. Lista jest wyborem arbitralnym, a poszcze-gólne osoby zostały umieszczone w porządku alfabetycznym.

Obecność na liście tych konkretnych postaci nie jest sugestią, żełączy je jakaś więź wspólnej organizacji lub stronnictwa. Wspólnymmianownikiem tych ludzi jest to, że służyli, lub służą kartelowi che-miczno-naftowo-farmaceutycznemu jako jego poplecznicy.

Rozdział 6

224

Kto jest kim w Brukselskiej Unii Europejskiej

Hermann Josef Abs był jedną z najważ-niejszych postaci niemieckiej gospodarkiod końca lat 30. do końca lat 70.

• Od roku 1940 Abs był członkiem rady nadzorczej IG Farben i zaj-mował się głównie transakcjami finansowymi.

• Jego głównym zadaniem jako członka zarządu największegoniemieckiego Banku – Deutsche Banku, – było zgodnie z jegodoświadczeniem i zdobytą wiedzą – zapewnienie bankowi czo-łowej pozycji w okupowanych europejskich krajach.

• Abs był również członkiem rady nadzorczej wielu innych spółek,które uczestniczyły w niemieckiej okupacji Europy Wschodniej.

• 80% transakcji finansowych, dokonanych w czasie budowy kom-binatu Auschwitz przez IG Farben, realizował właśnie DeutscheBank, a wszystkie pieniądze przechodziły przez ręce Absa.

• Abs był szefem niemieckiej delegacji, podpisującym w 1953 r. Po-rozumienie o redukcji zadłużenia zewnętrznego, które zakoń-czyło okres wypłat stosunkowo niskich reparacji wojennych przezNiemcy, oraz spłaty długów związanych z prowadzeniem IIwojny światowej. Chodzi tu również o przyszłe roszczenia sto-warzyszeń ofiar.

• Abs był bezpośrednio zamieszany w wywłaszczanie żydowskichprzedsiębiorstw w Niemczech i w krajach okupowanych.

• Po wojnie Abs na krótko znalazł się w więzieniu, ale szybko po-wrócił do działalności biznesowej, nawiązując kontakty z brytyj-skimi i amerykańskimi siłami okupacyjnymi.

Kto jest kim

225

Abs, Hermann Josef (*1901 †1994)

Rozdział 6

226

• Przed powrotem do dawnych obowiązków w Deutsche Bankubył szefem Kreditanstalt für Wiederaufbau (niemieckiego przed-siębiorstwa udzielającego kredytów na odbudowę) i doradcą fi-nansowym Konrada Adenauera. Zatem aktywnie uczestniczyłw odbudowie niemieckiej gospodarki.

• W latach 60. Abs był członkiem rad nadzorczych 30 spółek, aw 20 z nich pełnił funkcję prezesa. To doprawdy imponującawładza.

Kto jest kim

227

Konrad Adenauer, pierwszy powojennykanclerz Niemiec, korzystał ze swychmożliwości, aby przywracać do życiapublicznego znajomych nazistów.

• Po odejściu ze stanowiska burmistrza Kolonii w 1933 r., w sierp-niu 1934 r. Adenauer nawiązał kontakt z wysokimi nazistow-skimi dygnitarzami i zachwalał swoje usługi dla nazizmu. Potemotrzymywał pieniądze od nazistowskich władz.

• W toczących się w 1949 r. negocjacjach Niemiec z siłami okupa-cyjnymi. Adenauer starał się zapobiec rozebraniu laboratoriównależących do firmy farmaceutycznej Bayer.

• Przez 14 lat sprawowania funkcji kanclerza celem strategicznymAdenauera było przywrócenie do życia publicznego nazistow-skich zbrodniarzy, i to na stanowiska rządowe. Innym nazistompomagał wydostać się z więzienia i odzyskać dawne, wysokiestanowiska w spółkach.

• Jednym z tych nazistowskich zbrodniarzy był Hans Globke, któ-rego Adenauer zatrudnił jako doradcę do spraw bezpieczeń-stwa narodowego.

• Kolejna postać to Walter Hallstein, któremu Adenauer pomógłstać się głównym twórcą Brukselskiej Unii Europejskiej i pierw-szym w historii przewodniczącym Komisji Europejskiej.

• W roku 1956 Adenauer powołał do życia niemieckie służby spe-cjalne, Bundesnachrichtendienst (BND). Szef BND i wiele pracu-jących w nich osób wywodziło się z szeregów dawnejnazistowskiej SS i Gestapo.

Adenauer, Konrad

(*1876 †1967)

Dalsze informacje: GB5KA364

Rozdział 6

228

Otto Ambros był członkiem kierownictwaIG Farben w latach 1938–1945.

• Ambros jako kierownik operacyjnynadzorował wybór lokalizacji, projek-towanie, budowę i uruchamianiekombinatu i obozu koncentracyjnegoIG Auschwitz.

• W katach 1940–45 Ambros był doradcą szefa Urząd do SprawPlanu Czteroletniego (niem. Vier-jahresplan), Carla Krauchaoraz szefom Działu Badań i Rozwoju tego biura.

• Ambros został mianowany dowódcą przemysłu wojskowego(niem. Wehrwirtschafsführer), gdzie odpowiadał za bojoweśrodki chemiczne. Osobiście doradzał Adolfowi Hitlerowi stoso-wanie środków paralityczno-drgawkowych, takich jak sarin czytabun.

• Ambros opracował dla IG Farben chemiczny środek bojowysarin (1933 r.) i soman (1944 r.)

• W procesie przed Trybunałem w Norymberdze przeciwko IG Far-ben Ambrosa oskarżono o popełnienie zbrodni w czasie IIwojny światowej. Uznano go winnym zmuszania do niewolni-czej pracy i skazano na pięć lat więzienia.

• W roku 1952 wypuszczono go na wolność, mimo że nie odbyłjeszcze całej kary. Później był zatrudniany przez Konrada Ade-nauera i firmy farmaceutyczne jako doradca.

Ambros, Otto (*1901 †1990)

Dalsze informacje: GB5OA882

Rudolf Augustein, wydawca magazynuinformacyjnego „Der Spiegel”, był jed-nym z najbardziej wpływowych dzienni-karzy w powojennych Niemczech.

•Augstein używał swoich wpływów doodwracania uwagi opinii publicznej odnazistowskiej odpowiedzialności za

pożar niemieckiego parlamentu, Reichstagu w roku 1933. Bajkao tym, jakoby ogień podłożył Marinus van der Lubbe, który –jak sugerowano – miał być jedynym winowajcą, została zaser-wowana właśnie w tygodniku „Der Spiegel”.

• Augstein korzystał z doświadczenia byłych esesmanów i gesta-powców do stworzenia systemu „dziennikarstwa śledczego”,którego celem było wpływanie na polityków w powojennychNiemczech.

• Aresztowanie Augsteina w 1962 i tak zwana afera „Der Spiegel”została wykorzystana przez propagandę do wzbudzenia w spo-łeczeństwie przekonania, że jest on lewicowcem. Nie ma zatemnic dziwnego w tym, że w tygodniku „Der Spiegel” widzianoobrońcę wolności prasy.

• Augstein dobierał sobie również byłych nazistowskich dygnita-rzy do współpracy na wysokich stanowiskach w kierowanymprzez siebie wydawnictwie:

• Wilfried van Oven, osobisty rzecznik prasowy nazistowskiegoministra propagandy, Josepha Goebbelsa, został koresponden-tem ma Amerykę Południową. Na tę funkcję osobiście wybrałgo Augstein, który podpisał jego legitymację dziennikarską.

Augstein, Rudolf(*1923 †2002)

Kto jest kim

229

Rozdział 6

230

• Paul Carell, rzecznik prasowy ministra spraw zagranicznych Nie-miec w czasie II wojny światowej, Joachima von Ribben-tropa. Często pisał artykuły dla Augsteina.

• Georg Wolff, wysoki urzędnik w Głównym urzędzie Bezpieczeń-stwa Rzeszy. Zaczął pracować w tygodniku „Der Spiegel” na po-czątku lat 50. Ostatecznie został zastępcą redaktoranaczelnego.

• Horst Mahnke, inny wysoki urzędnik Głównego Urzędu Bezpie-czeństwa Rzeszy. Był szefem Działu Spraw Zagranicznych tygod-nika „Der Spiegel”. Mahnke w późniejszych latach pisał takżedla Axela Springera.

• Karl-Friedrich Grosse, wysoki urzędnik w ministerstwie kierowa-nym przez Joachima von Ribbentropa. Został szefem berliń-skiego biura tygodnika „Der Spiegel”.

• Erich Fischer, szef departamentu w ministerstwie Goebbelsa.Został dyrektorem wydawniczym w düsseldorfskim biurze ty-godnika „Der Spiegel”.

• Rudolf Diels, pierwszy szef gestapo. Napisał dla „Der Spiegel”serię artykułów o kierowanej przez siebie tajnej policji, w któ-rych wybielał byłych kolegów, którzy podjęli działalność pub-liczną w powojennych Niemczech. W roku 1933 Diels – w tymczasie kierujący gestapo – był głównym przesłuchującym Mari-nusa van der Lubbe po podpaleniu Reichstagu.

Dalsze informacje: GB5RA733

Bangemann, Martin(*1934)

Martin Bangemann, niemiecki polityk.Był członkiem Komisji Europejskiej w la-tach 1989–1999.

•W trakcie swej pierwszej kadencji w Ko-misji Europejskiej, w latach 1989–1995

Bangemann pełnił funkcję komisarza rynku międzynarodowegoi przemysłu.

• Jako komisarz Bangemann w latach 90. popadł w kłopoty, gdybrał gigantyczne sumy za wygłaszanie przemówień, mimo żekomisarz nie ma prawa tego robić.

• Bangemanna oskarżono również o nadużywanie władzy, potym jak namówił swojego służbowego kierowcę, żeby przyje-chał służbową limuzyną do południowej Francji, aby spotkać sięz nim na jachcie.

• Bangemann był komisarzem Unii Europejskiej do spraw przemy-słu, informatyki i telekomunikacji, kiedy przewodniczącym ko-misji był Jacques Santer. W 1996 r, był zamieszany w aferyfinansowe i został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska wrazz całym gabinetem Santera.

• Zaledwie w tydzień po ustąpieniu gabinetu Santera Bangemannzostał mianowany prezesem zarządu hiszpańskiej firmy teleko-munikacyjnej Telefonica. Unia Europejska oddała tę sprawę dosądu ze względu na wysokie prawdopodobieństwo konfliktu in-teresów. Sprawa została umorzona, kiedy Bangemann zgodziłsię nie pracować dla koncernu Telefonica do końca roku 2000.

Kto jest kim

231

Dalsze informacje: GB5MB824

Rozdział 6

232

Frits Bolkestein był unijnym komisarzemdo spraw usług i rynku wewnętrznego wlatach 1999–2004.

• W roku 1996 Bolkestein, który byłwówczas liderem rządzącej w Holan-dii partii VVD, próbował przekonać tamtejszego ministra zdro-wia, Elsa Borsta do umieszczenia leku obniżającego cholesterolna liście leków refundowanych holenderskiej służby zdrowia.Specyfik o nazwie Cozaar rozprowadzała spółka Merck, Sharp& Dome, której dyrektorem był właśnie Bolkestein. Według pro-gramu informacyjnego Netwerk, pojawiły się również doniesie-nia, że Bolkestein naciskał na Borsta, aby zwiększył limitrefundacji na lek o nazwie Zocor, również produkowany przezMerck, Sharp & Dome.

• W czasie sprawowania funkcji komisarza do spraw usług i rynkuwewnętrznego Bolkestein przygotował „Dyrektywę dotyczącąusług na rynku wewnętrznym”. Tak zwana „Dyrektywa Bolkes-teina” miała utworzyć jednolity rynek usług, w głównej mierzew duchu planów byłego nazistowskiego prawnika Waltera Hal-lsteina.

• W 2001 r. Bolkestein odmówił podjęcia działań, kiedy pewieneuroparlamentarzysta poprosił Komisję Europejską o wszczęciedochodzenia w sprawie oskarżeń o posiadanie tajnych kont,prowadzonych przez Clearstream, filię dostawcy usług finanso-wych Deutsche Börse. W 2006, a więc pięć lat później demaska-tor unijnych afer, Paul van Buitenen, który wcześniej ujawniłskandale związane z komisją pod przewodnictwem Santera, do-nosił, że Bolkestein jest członkiem rady konsultacyjnej rosyj-

Bolkestein, Frits (*1933)

Kto jest kim

233

skiego banku Menatep. Bank Menatep został wcześniej oska-rżony przez francuskiego eurodeputowanego, Harlema Désirao prowadzenie tajnych kont w spółce świadczącej usługi finan-sowe, Clearstream. Z tego względu od razu nasuwa się pytanieo przyczynę odmówienia przez Bolkesteina wszczęcia docho-dzenia wobec tej spółki.

• W latach 1960–75 Bolkestein pracował dla spółki petrochemicz-nej Royal Dutch Shell.

Dalsze informacje: GB5FB421

Rozdział 6

234

Carl Bosch był prezesem rady nadzorczejkoncernu IG Farben od roku 1931 aż dośmierci.

• W roku 1910, razem z Fritzem Habe-rem, Bosch opracował proces pro-dukcji dużych ilości amoniaku dowytwarzania materiałów wybuchowych. Otworzyło to drogędo stworzenia bardzo dochodowego monopolu należącej doBoscha spółce BASF, a następnie koncernowi IG Farben na pro-dukcję amoniaku.

• W roku 1918 Bosch został doradcą ekonomicznym niemieckiegorządu w rokowaniach pokojowych po I wojnie światowej. Mimopoczątkowych intencji zwycięskich sił, aby rozebrać zakłady che-miczne, Boschowi udało się uzyskać zgodę na ocalenie fabryk.W zamian siły sprzymierzone otrzymały tajną wiedzę na tematprodukcji barwników i procedury otrzymywania amoniakuopracowanej przez Habera i Boscha.

• Po powstaniu koncernu IG Farben w roku 1925 Bosch został pre-zesem zarządu tej firmy.

• W roku 1931, po śmierci Carla Duisberga, Bosch został preze-sem rady nadzorczej koncernu IG Farben. Pełnił tę najwyższąfunkcję kierowniczą aż do śmierci w roku 1940.

• W roku 1937 Bosch otrzymał nominację na szefa Towarzystwaim. Cesarza Wilhelma, osłaniającego działalność Instytutu Cesa-rza Wilhelma, placówki będącej pionierem w dziedzinie nie-etycznych badań naukowych prowadzonych przez nazistów.Towarzystwo było finansowane ze środków prywatnych i pub-licznych. Do jego prywatnych sponsorów należeli: koncern IGFarben i Fundacja Rockefellera.

Bosch, Carl(*1874 †1940)

Dalsze informacje: GB5CB992

Kto jest kim

235

Werner Daitz był jednym z głównychzwolenników nazistowskiej koncepcji ma-kroregionu Europy pod kontrolą Niemiec.

•Werner Daitz studiował chemię stoso-waną i przez 10 lat pracował jako dyrek-tor generalny Schön & Co. Później

zakłady te stały się częścią koncernu IG Farben.

• W roku 1916 to właśnie Daitz ukuł termin „Europejska Wspól-nota Gospodarcza”. Czterdzieści lat później nazwa ta zostaniewykorzystana przez jego spadkobierców jako nazwa poprzed-niczki Unii Europejskiej.

• Mniej więcej wtedy Daitz zaczął publikować artykuły i książki otematyce społeczno-gospodarczej, skupiając się przede wszyst-kim na wielkim europejskim rynku ekonomicznym pod zwierz-chnictwem nazistowskich Niemiec.

• W roku 1931 Daitz został członkiem kierownictwa ekonomicz-nego partii nazistowskiej Hitlera, gdzie odpowiadał za kwestiegospodarcze.

• Po roku 1933 Daitz był deputowanym do Reichstagu z ramieniapartii nazistowskiej.

• W roku 1933 Daitz został szefem biura do specjalnych poruczeń,a następnie biura handlu zagranicznego partii nazistowskiej.Biuro handlu zagranicznego było jednym z głównych ośrodkówbadań nad ideologią nazistowską, a kierował nim Arnold Ro-senberg, jeden z hitlerowskich specjalistów od wizerunku wsprawach międzynarodowych.

Daitz, Werner(*1884 †1945)

Rozdział 6

236

• W roku 1939 Daitz założył Towarzystwo na rzecz EuropejskiegoPlanowania Gospodarczego i Makroekonomii, który był finan-sowany przez biuro handlu zagranicznego partii nazistowskiej.

• Bezpośrednią filią Towarzystwa na rzecz Europejskiego Plano-wania Gospodarczego i Makroekonomii był Centralny InstytutBadań nad Gospodarką Makroregionalną którego szefem byłArno Sölter.

Dalsze informacje: GB5WD198

Kto jest kim

237

Étienne Davignon był unijnym komisa-rzem. Obecnie jest prezesem klubu Bil-derberg i członkiem zarządu firmyfarmaceutycznej Gilead.

• Davignon był unijnym komisarzem do spraw rynków przemysło-wych, unii celnej i przemysłu, gdy przewodniczącym Komisji Eu-ropejskiej był Jenkins, w latach 1977–1981 i 1981–1985, a zaczasów Thorna był komisarzem do spraw przemysłu i energii.

• Davignon jest członkiem komisji trójstronnej.

• W latach 1989–2001 Davignon był szefem belgijskiej spółki So-ciété Générale de Belgique.

• Od roku 1990 Davignon jest członkiem zarządu firmy farmaceu-tycznej Gilead Sciences, tej samej, dla której pracował jako czło-nek zarządu i prezes zarządu były amerykański sekretarzobrony Donald Rumsfeld.

• W roku 2005 Davignon został prezesem tajemniczego klubu Bil-derberg, którego niejawne spotkania odbywają się za zamknię-tymi drzwiami, z daleka od wzroku ludzi postronnych. Wspotkaniach tych można uczestniczyć wyłącznie na zaproszeniebogatej i potężnej ścisłej elity ze świata arystokracji, polityki, biz-nesu, bankowości i dziennikarstwa.

Davignon, Étienne(*1932)

Dalsze informacje: GB5ED424

Franco Frattini jest ministrem spraw za-granicznych Włoch i byłym komisarzemUnii Europejskiej.

• Wybór Frattiniego na komisarza w 2004 r. spotkał się z natych-miastową, gwałtowną reakcją w postaci oskarżeń o wolnomu-larstwo.

• W roku 2008 Frattini ogłosił plan pobierania odcisków palców ibadania wszystkich przybyszów przekraczających granice UniiEuropejskiej. Następnego roku pojawił się obowiązek umiesz-czania cyfrowego odcisku palca wraz ze zdjęciem we wszystkichnowo wydawanych paszportach w Unii Europejskiej. Od 2011roku wszystkie osoby nie będące obywatelami Unii Europejskiejstarające się o wizę będą musiały przekazać swoje dane biomet-ryczne.

• Znajomi Frattiniego, tacy jak premier Włoch, Silvio Berlusconi,są oskarżani o powiązania z masonerią i z mafią.

Rozdział 6

238

Frattini, Franco(*1957)

Dalsze informacje: GB5FF666

Kto jest kim

239

Hans Globke pracował nad nazistowskimprawem wprowadzającym holokaust ibył szarą eminencją w otoczeniu pierw-szego po wojnie kanclerza Niemiec, Kon-rada Adenauera.

• Globke przed wstąpieniem do pruskiej, a potem niemieckiejsłużby cywilnej studiował prawo i nauki polityczne.

• W roku 1929 Globke został radcą administracyjnym w pruskimMinisterstwie Spraw Wewnętrznych.

• Po pożarze w Reichstagu Globke był współautorem ustawy opełnomocnictwach i ustawy o rozwiązaniu pruskiej Rady Pań-stwa. Potem przeniesiono go do niemieckiego MinisterstwaSpraw Wewnętrznych.

• Globke zyskał reputację jako ekspert w sprawach rasowych. Na-pisał drugie rozporządzenie o wdrożeniu ustawy o zmianie na-zwisk i imion (niem. Zweite Verordnung zur Durchführung desGesetzes über die Änderung von Familiennamen und Vornamen).

• Ustawy i przepisy, nad którymi pracował Globke w Minister-stwie Spraw Wewnętrznych, odegrały zasadniczą rolę w utoro-waniu drogi do wprowadzenia norymberskich ustaw rasowych.

• W roku 1936 był współautorem komentarza do norymberskichustaw rasowych.

• W czasie II wojny światowej Globke odegrał zasadniczą rolę wprzeniesieniu nazistowskich praw związanych z holokaustem naterytoria okupowane w całej Europie.

Globke, Hans(*1898 †1973)

Rozdział 6

240

Dalsze informacje: GB5HG188

• W powojennych Niemczech Globke stał się szarą eminencją wotoczeniu pierwszego powojennego kanclerza Republiki Fede-ralnej Niemiec, Konrada Adenauera. Ta rola zapewniła muogromny wpływ na kształt nowych Niemiec i na opracowywanieplanów Brukselskiej Unii Europejskiej.

Kto jest kim

241

Hermann Göring był jednym z czołowychnazistowskich polityków i szefem PlanuCzteroletniego nadzorowanego przez IG Farben.

• Göring był synem komisarza I Rzeszy na Niemiecką Afrykę Po-łudniowo-Zachodnią (dziś Namibia).

• W I wojnie światowej, po początkowej walce w siłach naziem-nych Niemiec, przeniósł się do niemieckich sił powietrznych. Wroku 1917 został dowódcą eskadry powietrznej, a w roku 1918komandorem eskadry myśliwców. Pod koniec I wojny światowejotrzymał stopień kapitana.

• W roku 1922 Göring, studiując historię i ekonomię w Mona-chium, poznał Adolfa Hitlera. Został dowódcą bojówek sztur-mowych SA (niem. Sturmabteilung). W roku 1928 zostałdeputowanym do Reichstagu z ramienia partii nazistowskiej, aw trakcie drugiej kadencji zasiadania w parlamencie, został jegoprzewodniczącym. Zajmując to stanowisko, Göring odgrywałkluczową rolę w zburzeniu niemieckiej demokracji i ustanowie-niu nazistowskiego reżimu.

• W roku 1933 Göring został ministrem lotnictwa nazistowskiejRzeszy i otrzymał zadanie odbudowy niemieckich sił powietrz-nych. W związku z tym zadaniem, Hitler promował go najpierwna najwyższy istniejący stopień wojskowy – generała feldmar-szałka (niem. Generalfeldmarschall), a w roku 1940, na mocyspecjalnego dekretu, na nowo utworzony, jeszcze wyższy sto-pień wojskowy – marszałka Rzeszy (niem. Reichsmarschall).

Göring, Hermann(*1893 †1946)

Rozdział 6

242

• W roku 1936 Göring został mianowany komisarzem-pełnomoc-nikiem do spraw Planu Czteroletniego, który miał przygotowaćwojsko niemieckie do wojny w ciągu czterech lat. Carl Krauch,który starał się o tę posadę, miał później odegrać w nim klu-czową rolę. Potem, przy sposobności uroczystości urodzinowej,Göring podziękował Hermannowi Schmitzowi, szefowi zarząduIG Farben, za polecenie mu Carla Kraucha.

• Göring w czasie pełnienia funkcji szefa Planu Czteroletniego od-powiadał za wyzysk ekonomiczny terenów okupowanych. To,że miliony ludzi zginęły z głodu, Göring uznał za „konieczne”.

• W roku 1940, mimo rozszerzenia Planu Czteroletniego Göringa,jego wpływy w nazistowskim reżimie malały. Hitler był z niegocoraz mniej zadowolony, ponieważ uzależnił się od morfiny. Wroku 1942 obowiązki związane z Planem Czteroletnim zostaływ większości przejęte przez Ministerstwo Zbrojeń, na czele któ-rego stal Albert Speer.

• Po zakończeniu wojny Göring został postawiony w stan oska-rżenia przed Norymberskim Trybunałem do spraw OsądzeniaZbrodni Wojennych. W roku 1946 uznano go winnym uczest-nictwa w planie czy spisku na rzecz zbrodni przeciw pokojowipoprzez zaplanowanie, rozpoczęcie i finansowe wspieraniewojen zaczepnych, zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludz-kości. Został skazany na śmierć przez powieszenie, ale na krótkoprzed egzekucją popełnił samobójstwo.

Dalsze informacje: GB5HG322

Kto jest kim

243

Karl-Theodor zu Guttenberg pełni dziśfunkcję ministra obrony Niemiec. Jest po-tomkiem starej niemieckiej arystokracji.

• Jego przodkiem był Joachim von Ribbentrop, nazistowski se-kretarz stanu, który po II wojnie światowej został skazany naśmierć przez Trybunał w Norymberdze.

zu Guttenberg, Karl-Theodor

(*1971)

Dalsze informacje: GB5KG822

Rozdział 6

244

Edward Heath był premierem WielkiejBrytanii w latach 1970-74. Za jego rzą-dów, w styczniu 1973 r., Wielka Brytaniaprzystąpiła do Brukselskiej Unii Europej-skiej.

• Heath od dawna żywił pragnienie związania Wielkiej Brytanii zfederacją europejską. W przemówieniu inaugurującym dostaniesię do Izby Gmin, jakie wygłosił 26 czerwca 1950 r., otwarciewezwał rząd do przystąpienia do Planu Schumana. Plan Schu-mana został przedstawiony przez ministra spraw zagranicznychFrancji, Roberta Schumana zaledwie na miesiąc, nim Heath zos-tał członkiem brytyjskiego parlamentu. Plan bezpośrednio pro-wadził do powstania Brukselskiej Unii Europejskiej.

• Heath miał dobre relacje z elitą kartelu. Wspominał również ospotkaniu w 1980 r. z komisją trójstronną, której przewodniczyłRockefeller. Przyjaźnił się z prezesem i dyrektorem wykonaw-czym koncernu farmaceutycznego Glaxo, sir Austinem Bidem.

• Innym bliskim przyjacielem Heatha był Eric Roll, który późniejzostał baronem Roll of Ipsden i członkiem brytyjskiej Izby Lor-dów. Roll również często uczestniczył w spotkaniach klubu Bil-derberg i był nawet członkiem jego wpływowych władz.

• Po tym, jak prezydent Francji, Charles de Gaulle odrzucił możli-wość przystąpienia Wielkiej Brytanii do Brukselskiej Unii Euro-pejskiej w latach 60., Heath zaprosił byłego nazistowskiegoprawnika, Waltera Hallsteina, ówczesnego przewodniczącegoKomisji Europejskiej, do Chequers, swojej letniej rezydencji. Tawizyta była jedną z wielu, jakie Hallstein złożył w Chequers,

Heath, Edward(*1916 †2005)

Kto jest kim

245

Dalsze informacje: GB5EH388

kiedy premierem był Heath. Poza kurtyną w dziesięcioleciu po-przedzającym wstąpienie Wielkiej Brytanii do Unii Europejskiejw roku 1973 Hallstein i Heath spotykali się przy różnych okaz-jach i blisko ze sobą współpracowali.

• Hallstein, podsumowując rolę Heatha w wydaniu Wielkiej Bry-tanii w ramiona Brukselskiej Unii Europejskiej, napisał nawet wewstępie do niemieckiego wydania książki Andrew Rotha, jakaukazała się w 1973 r., pod tytułem „Edward Heath - Ein Mannfür Europa”, że „Zwycięstwo w tej wojnie było w decydującymstopniu jego zasługą”.

Rozdział 6

246

Dalsze informacje: GB5MI444

Max Ilgner był członkiem zarządu kon-cernu IG Farben i w istocie głównym łącz-nikiem między nazistowskimi władzami akoncernem IG Farben.

• Ilgner od urodzenia był zwiazany z branżą chemiczną. Jego oj-ciec pracował w spółce BASF. Po pobycie w pruskiej szkole ofi-cerskiej w Berlinie studiował chemię, prawo, metalurgię iekonomię polityczną.

• W roku 1924 Ilgner zostaje szefem zaopatrzenia i pełnomocni-kiem w firmie Castella, która jako pierwsza miała produkowaćleki chemioterapeutyczne.

• Kiedy Castella połączyła się z IG Farben, Ilgner został szefemgłównego działu finansowego w Berlinie.

• W następnych latach Ilgner uruchomił system manipulowanianazistowskim rządem, który nazwano później „systemem Ilg-nera”. W berlińskiej siedzibie koncernu IG Farben powołany zos-tał nowy dział, berliński „WN7” (dział ekonomii politycznej),którym kierował Ilgner. Do zadań działu należało utrzymywaniekontaktów z przedstawicielami władz.

• Dział ekonomiczny, mieszczący się w kierowanych przez Ilgnerabiurach koncernu IG Farben, służył do szpiegowania dla faszys-towskiego rządu w innych państwach. Z przekazywanych prze-zeń sprawozdań często korzystano w agencjach rządowych.

• Ilgner był nieodłączną częścią tak zwanego „Kręgu F”, do któ-rego należeli czołowi przemysłowcy. Krąg F spotykał się w biu-rach Ilgnera i doradzał Josephowi Goebbelsowi, hitlerowskiemu

Ilgner, Max(*1899 †1966)

Kto jest kim

247

ministrowi propagandy, w sprawach dotyczących propagandymiędzynarodowej w przemyśle niemieckim.

• W 1938 r. Max Ilgner otrzymał nominację na szefa przemysłuzbrojeniowego.

• Do zadań Maxa Ilgnera w berlińskich biurach IG Farben należałoopracowanie strategii utworzenia ogólnoeuropejskiego makro-regionu ekonomicznego. W związku z tym jako wiceprezes Ilg-ner był aktywnym przedstawicielem IG Farben na utworzonymw celu opanowania rynku środkowoeuropejskiego Środkowo-europejskim Forum Biznesu, mającym reprezentować interesyniemieckiego przemysłu, banków i izb handlowych.

• Przed atakiem armii niemieckiej na Polskę Ilgner przedstawił rzą-dowi niemieckiemu listę zakładów, jakie chciał przejąć na włas-ność IG Farben. Ten proceder powtarzał się za każdym razem,kiedy Niemcy szykowali się do okupacji kolejnych krajów.

• Ilgner został aresztowany w 1945 r. przez wojsko amerykańskiei skazany na trzy lata więzienia za zbrodnie wojenne, zbrodnieprzeciwko ludzkości poprzez plądrowanie i grabież okupowa-nych terytoriów oraz przejmowanie zakładów produkcyjnych.

Rozdział 6

248

Helmut Kohl był niemieckim kanclerzem,a zarazem pełnoetatowym lobbystą prze-mysłu farmaceutycznego.

• Po II wojnie światowej przemysł chemiczny i farmaceutycznystale usiłował umieszczać na najwyższych stanowiskach rządo-wych przychylnych sobie polityków. Jednym z nich był właśnieHelmut Kohl.

• W latach 1959–69 Kohl był pełnoetatowym lobbystą przemysłufarmaceutycznego, działającym na rzecz Towarzystwa Przemy-słu Chemicznego (niem. Verband der Chemischen Industrie).

• W roku 1969 Kohl został przewodniczącym landtagu Nadrenii-Palatynatu, w którym duże znaczenie ma przemysł farmaceu-tyczny.

• W roku 1962 Kohl w wyniku konstruktywnego wotum nieufno-ści zdobył najwyższe stanowisko w rządzie federalnym, zostałkanclerzem. Kartel farmaceutyczny umożliwił Kohlowi ogromnyawans ze zwyczajnego pracownika firmy BASF Kohl stał się kimś,kto mógł przechadzać się po głównych salonach władzy.

• Kohl pokazał, że bardzo zależy mu na zjednoczeniu Europy. Byłjednym z głównych autorów Traktatu z Maastricht i euro. Miałznaczący wpływ na decyzję o lokalizacji głównej siedziby Euro-pejskiego Banku Centralnego.

• Przez 16 lat Helmut Kohl, pełniąc funkcję kanclerza RepublikiFederalnej Niemiec, promował globalne interesy polityczne kar-telu farmaceutycznego.

Kohl, Helmut(*1930)

Dalsze informacje: GB5HK841

Kto jest kim

249

• W czasie, gdy Kohl był kanclerzem, w roku 1995 wyszło na jaw,że jakiś handlarz bronią dokonywał niedeklarowanych wpłat nakonto kierowanej przez Kohla Chrześcijańskiej Partii Demokra-tycznej (CDU). Skandal zaczął zataczać coraz szersze kręgi w lis-topadzie 1999 r., kiedy prokuratura w Augsburgu (Niemcy)wydała nakaz aresztowana byłego skarbnika CDU, któregooskarżono o unikanie podatków płacenia w związku z niezade-klarowaniem przez niego darowizny od lobbisty z branży zbro-jeniowej. Śledczy odkryli również, że pieniądze nie pochodziłyz wpłaty jednorazowej oraz że CDU od dawna korzysta z me-chanizmu tajnych kont przeznaczonych na darowizny. Mimo toHelmut Kohl wielokrotnie wzbraniał się przed ujawnieniem dar-czyńców i wciąż nie wiadomo, ile milionów tak naprawdę CDUw ten sposób otrzymała.

Rozdział 6

250

Carl Krauch był prezesem rady nadzor-czej koncernu IG Farben.

• Carl Krauch studiował chemię, a w roku 1912 zaczął pracowaćdla firmy BASF. W 1922 r. został dyrektorem należącej do BASF-a fabryki amoniaku w Merseburgu.

• Carl Krauch studiował chemię, a w roku 1912 zaczął pracowaćdla firmy BASF. W 1922 r. został dyrektorem należącej do BASF-a fabryki amoniaku w Merseburgu.

• W roku 1929 Krauch został szefem nowego działu IG Farben,zajmującego się chemią wysokociśnieniową (niem. Hochdruck-Chemie), a roku 1934 członkiem zarządu koncernu IG Farben.

• Poza pracą szefa działu Chemii Wysokociśnieniowej, Krauch byłrównież szefem jednostki o nazwie Vermittlungsstelle Wehr-macht, będącej łącznikiem między IG Farben a wojskiem nie-mieckim.

• W roku 1936 Krauch zostaje dyrektorem Działu Badań i Roz-woju w Urzędzie do spraw Planu Czteroletniego. DepartamentPlanu Czteroletniego był agencją utworzoną przez rząd w celuprzygotowania Niemiec do wojny w ciągu czterech lat. Przedutworzeniem departamentu Krauch czynnie lobbował na rzeczpowstania Departamentu do spraw Mobilizacji Wojskowej.

• W roku 1938 został głównym agentem do specjalnych poruczeńUrzędu do spraw Planu Czteroletniego w dziedzinie wyrobówchemicznych. Najważniejszym obszarem jego zainteresowańbyło propagowanie stosowania w nadchodzącej wojnie produ-kowanych przez IG Farben gazów trujących.

Krauch, Carl (*1887 †1968)

Kto jest kim

251

Dalsze informacje: GB5CK498

• W roku 1939 Krauch otrzymał awans na dyrektora Departa-mentu Ekspansji Ekonomicznej, który był częścią Urzędu dospraw Planu Czteroletniego.

• W roku 1940 Krauch zastąpił Carla Boscha na stanowisku pre-zesa rady nadzorczej IG Farben. Jednak mimo nowej funkcji wIG Farben, pozostał czynnym pracownikiem Urzędu do sprawPlanu Czteroletniego.

• W roku 1948 Krauch został skazany w Norymberdze na sześćlat więzienia za zbrodnie wojenne oraz za zbrodnie przeciwkoludzkości w związku z uczestnictwem w zmuszaniu ludzi do nie-wolniczej pracy i wywożeniem niewolniczej siły roboczej.

• Zwolniono go w roku 1950, a wówczas został członkiem radynadzorczej Chemische Werke Hüls AG, jednej z firm powstałychpo rozpadzie IG Farben.

Rozdział 6

252

Angela Merkel w roku 2005 została kan-clerzem Niemiec. Ma ścisłe powiązania zlobby chemicznym.

• W latach 1973–78 Merkel studiowała fizykę na Uniwersytecie wLipsku (Niemcy wschodnie). Później otrzymała doktorat za dy-sertację na temat chemii kwantowej. W latach 1978–1990 Mer-kel pracowała i studiowała w Centralnym Instytucie ChemiiFizycznej wschodnioberlińskiej Akademii Nauk.

• Po zjednoczeniu Niemiec w roku 1990 Merkel została wybranana posła do Bundestagu.

• W roku 1991 Merkel została ministrem do spraw kobiet i mło-dzieży w gabinecie Helmuta Kohla. W latach 1994–98 Merkelpełniła funkcję ministra środowiska i bezpieczeństwa nuklear-nego. Utrzymywała bliskie relacje z Helmutem Kohlem i mó-wiło się o niej jako o jego dziewczynie (niem. Kohls Mädchen).W roku 2000 Merkel zastąpiła Helmuta Kohla na stanowiskuszefa partii CDU.

• W roku 2005 Merkel została kanclerzem Niemiec. W przemó-wieniu, jakie wygłosiła na krotko przed własnym wyborem, po-wiedziała: „Lud Niemiec w przyszłości nie ma prawa dodemokracji i gospodarki wolnorynkowej!” Było jasne, że popie-rają ją przedstawiciele kartelu.

• Jednym z jej bliskich doradców jest dyrektor wykonawczy spółkiBASF, Jürgen Hambrecht. W czasie II wojny światowej BASF byłczęścią kartelu IG Farben.

Merkel, Angela (*1954)

Dalsze informacje: GB5AM988

Kto jest kim

253

Günther Oettinger w roku 2010 zostałunijnym komisarzem do spraw energii.

• W roku 1972 Oettinger rozpoczął stu-dia prawnicze i ekonomiczne na Uniwer-sytecie w Tybindze. Od roku 1984pracował jako prawnik w Ditzingen.

• Jego kariera polityczna rozpoczęła się w roku 1983, kiedy zostałprzewodniczącym Unii Młodych (niem. Junge Union), organiza-cji młodzieżowej rządzącej partii konserwatywnej, w swoim ma-cierzystym regionie, Badenii-Wirtembergii.

• W tym czasie Oettinger założył Andenpakt. Andenpakt był nie-formalnym stowarzyszeniem polityków, do którego należelimiędzy innymi przewodniczący landtagu Hesji, Roland Koch iDolnej Saksonii, Christian Wulff byli ministrowie Matthias Wis-smann i Franz-Josef Jung, deputowany do europarlamentu,Elmar Brok i były przewodniczący Parlamentu Europejskiego,Hans-Gerd Pöttering.

• W roku 2005 Oettinger został przewodniczącym landtagu Ba-denii-Wirtembergii. Pełniąc tę funkcję, wygłosił mowę po-chwalną, w której wysławiał jednego ze swych poprzedników –nazistowskiego prawnika, Hansa Filbingera. Oettinger, zamiastprzedstawiać go jako nazistowskiego zbrodniarza, którym prze-cież był, próbował zrobić z niego przeciwnika nazistowskiegoreżimu.

• Mimo czynionych przez Oettingera widocznych prób wybielenianazistowskiej przeszłości Filbingera, Angela Merkel chciała no-minować na komisarza Unii Europejskiej właśnie jego, przez cow 2010 r. został on unijnym komisarzem do spraw energii. Tym-czasem – i nie jest to chyba dużym zaskoczeniem – Oettingerjest również ostro krytykowany za brak doświadczenia w poli-tyce europejskiej i kwestiach dotyczących światowej energetyki.

Oettinger, Günther(*1953)

Dalsze informacje: GB5GT422

Rozdział 6

254

Carl Friedrich Ophüls był niemieckimprawnikiem.

• Przed rozpoczęciem pracy w Ministerstwie Spraw ZagranicznychNiemiec w 1923 r. Ophüls studiował ekonomię i prawo.

• W latach 1925–31 Ophüls pracował w Ambasadzie Niemieckiejw Londynie.

• Po przejęciu władzy przez nazistów Ophüls pracował jako sędziaprawa patentowego i prezes sądu rejonowego we Frankfurcie(Niemcy).

• W roku 1942 otrzymał posadę wykładowcy na Uniwersyteciewe Frankfurcie.

• Po wojnie Ophüls został doradcą prawnym rządu niemieckiegow kwestiach integracji europejskiej. W latach 1955–58 był am-basadorem Niemiec w Belgii.

Ophüls, Carl Friedrich(*1895 †1970)

Dalsze informacje: GB5CO266

Kto jest kim

255

François-Xavier Ortoli był przewodniczą-cym Komisji Europejskiej w latach 1973–77 i unijnym komisarzem w latach1977–84.

• W roku 1968 Ortoli został ministrem gospodarki i finansów Fran-cji. W latach 1969–72 był ministrem rozwoju przemysłu i nauki.

• W roku 1973 Ortoli został przewodniczącym Komisji Europej-skiej i był nim do roku 1977. W kolejnej kadencji, kiedy przewod-niczącym Komisji był Roy Jenkins, Ortoli był unijnym komisarzemdo spraw gospodarki i finansów.

• W roku 1983 Ortoli uczestniczył w pierwszym w historii posie-dzeniu „Europejskiego Okrągłego Stołu do spraw Przemysłu”,wpływowej grupy interesów, w której skład wchodzili międzyinnymi wysocy rangą przedstawiciele potentatów w branży che-micznej, petrochemicznej i farmaceutycznej. Wśród uczestnikówtego posiedzenia znaleźli się wysocy rangą przedstawicielespółki petrochemicznej Shell, spółki chemiczno-farmaceutycznejCiba-Geigy oraz spółki chemicznej ICI.

• W roku 1984, zaraz po zakończeniu ostatniej kadencji w KomisjiEuropejskiej, Ortoli został prezesem francuskiej spółki petroche-micznej, Total.

Ortoli, François-Xavier(*1925 †2007)

Dalsze informacje: GB5FO552

Rozdział 6

256

Anton Reithinger był szefem Działu Poli-tyczno-Gospodarczego koncernu IG Far-ben w Berlinie. Kierowany przez niegodział zajmował się szpiegowaniem dla na-zistowskiego rządu w innych krajach, a zjego sprawozdań intensywnie korzystałyróżne instytucje nazistowskiej władzy.

• Anton Reithinger był dyrektorem Działu Polityczno-Gospodar-czego (niem. Volkswirtschaftliche Abteilung – Vowi) koncernuIG Farben, mieszczącego się w berlińskiej siedzibie kartelu –NW7.

• Kierowany przez Reithingera dział zajmował się szpiegowaniemdla nazistowskiego rządu w innych krajach. Ze sporządzanychw nim sprawozdań intensywnie korzystały różne instytucje na-zistowskiej władzy, dlatego było w nich mnóstwo miejsca namanipulację.

Reithinger, Anton (*1898 - ? )

Dalsze informacje: GB5AR877

?

Kto jest kim

257

Joachim von Ribbentrop był ministremspraw zagranicznych Niemiec w latach1938–45. Skazany zbrodniarz wojenny.Został powieszony w 1946 r. po procesieprzed Trybunałem w Norymberdze.

• Po udziale I wojnie światowej, w trakcie którego dosłużył sięstopnia porucznika, Ribbentrop został przedstawicielem hand-lowym francuskiej spółki winiarsko-likiewniczej. W roku 1920ożenił się z Anną Elisabeth Henkell, córką Ottona Henkella, bo-gatego szefa przedsiębiorstwa produkującego szampany, Hen-kell & Co. W latach 20. spółka importowo-eksportowaRibbentropa była jedną z największych firm tego typu w Nie-mczech.

• Ribbentrop spotkał Adolfa Hitlera pod koniec lat 20., a w roku1932 wstąpił do partii nazistowskiej. Potem pomagał nawiązy-wać kontakty między nazistami a innymi wpływowymi osobis-tościami.

• Po przejęciu władzy przez Hitlera Ribbentrop został doradcąpartii nazistowskiej w kwestiach polityki zagranicznej. Późniejzostał ministrem, ambasadorem i pełnomocnikiem Rzeszy wLarge. To stanowisko piastował w latach 1935–36. Po dwóch la-tach pełnienia funkcji niemieckiego ambasadora w Londynie, wroku 1938 został ministrem spraw zagranicznych Niemiec.

• Ribbentrop był głównym twórcą antybrytyjskiej fobii Hitlera iniemieckiego rządu. W roku 1939 odegrał kluczową rolę w ne-gocjacjach dotyczących niemiecko-sowieckiego paktu o nie-agresji.

von Ribbentrop, Joa-chim

(*1893 †1946)

Rozdział 6

258

• Po udanym zajęciu Francji i innych krajów Europy Zachodniejkierowane przez Ribbentropa Ministerstwo Spraw Zagranicz-nych przejęło odpowiedzialność za „rozwiązanie kwestii żydow-skiej” na podbitych terytoriach. Ribbentrop brał czynny udziałw zorganizowanym ludobójstwie na żydach z tych krajów, a wroku 1943 za swoje działania w tej kwestii otrzymał od AdolfaHitlera nagrodę w wysokości miliona marek.

• Aresztowano go w roku 1945 i w procesie toczącym się przedTrybunałem w Norymberdze uznano winnym zbrodni prze-ciwko pokojowi, planowania wojny zaczepnej, zbrodni wojen-nych i zbrodni przeciwko ludzkości. W październiku 1946 r.został skazany na śmierć i powieszony.

Dalsze informacje: GB5JR411

Kto jest kim

259

Nicolas Sarkozy od 2007 r. jest prezyden-tem Francji.

• Sarkozy studiował prawo cywilne i korporacyjne na paryskimuniwersytecie, Université de Paris X w Nanterre. Później praco-wał jako prawnik, specjalizujący się w prawie korporacyjnym irodzinnym. Jednym z jego klientów był Silvio Berlusconi, włoskipremier i magnat medialny.

• Kariera polityczna Sarkozyego rozpoczęła się w roku 1982,kiedy został burmistrzem Neuilly-sur-Seine, jednej z najbogat-szych gmin we Francji. Pozostawał na tym stanowisku do2002 r.

• W roku 2002 Sarkozy został ministrem spraw wewnętrznychFrancji. W czasie swego urzędowania wymusił mariaż międzyfrancuskim karłem farmaceutycznym, Sanofi a szwajcarsko-nie-mieckim gigantem tej branży, Aventis/Hoechst. W latach 2004–2005 Sarkozy był ministrem finansów Francji, po czym, w latach2005–2007, po raz kolejny ministrem spraw wewnętrznych.

• W roku 2006 Sarkozy ogłosił plan ubiegania się o prezydenturę.W trakcie dzielącej społeczeństwo kampanii wyborczej, próbu-jąc wystraszyć zwykłych obywateli Francji, Sarkozy ostro kryty-kował cudzoziemców i imigrantów. Posunął się nawet do tego,że nazwał niepochodzącą z Francji młodzież mieszkającą naprzedmieściach Paryża „mętami społecznymi”, rozmyślnie za-ostrzając klimat polityczny i przedstawiając siebie jako kandy-data reprezentującego „prawo i porządek”.

Sarkozy, Nicolas(*1955)

Dalsze informacje: GB5NS721

Rozdział 6

260

Arno Sölter był wielkim orędownikiem na-zistowskiej teorii makroregionu.

• Sölter był szefem oficjalnego nazistowskiego Centralnego Insty-tutu Badań nad Narodowym Ładem Gospodarczym i Gospo-darką Makroregionalną.

• W roku 1941 Sölter opisał plan kształtu gospodarczego Europypod kontrolą nazistów w znaczącej książce pod tytułem „Kartelmakroregionalny” (niem. „Das Großraum-Kartell”).

• Po II wojnie światowej Sölter pracował w niemieckiej przemy-słowej grupie lobbingowej (niem. Bundesverband der Industrie– BDI).

Sölter, Arno (*1911 †1987)

Dalsze informacje: GB5AS335

Kto jest kim

261

Peter Sutherland był komisarzem unij-nym w latach 1965–89. Zasiadał w kilkuzarządach wartych wiele miliardów do-larów międzynarodowych korporacjach,w tym w spółce petrochemicznej BP.

• Sutherland studiował prawo na Uni-wersytecie w Dublinie. W roku 1982 został prokuratorem gene-ralnym Irlandii.

• W roku 1985 wszedł w skład Komisji Europejskiej jako komisarzdo spraw polityki konkurencji. W roku 1990, po zakończeniu ka-dencji, wszedł w skład zarządu spółki petrochemicznej BP. Wroku 1997 został prezesem zarządu tego koncernu.

• W roku 1992 Sutherland, będąc w zarządzie BP, został przewod-niczącym komisji, która informowała Komisję Europejską o sy-tuacji na tak zwanym „rynku wewnętrznym” Unii Europejskiej.

• W roku 1995 został dyrektorem generalnym Światowej Organi-zacji Handlu. W roku 2007 Sutherland, mimo zajmowania sta-nowiska prezesa w BP, został doradcą do spraw energii i zmianklimatycznych przy Komisji Europejskiej, której przewodniczyłBarroso.

• Oprócz tego, że Sutherland jest prezesem zarządu BP, jest rów-nież prezesem Goldman Sachs International. Był również dyrek-torem Royal Bank of Scotland oraz członkiem zarządumiędzynarodowej korporacji inżynierskiej ABB.

• Sutherland jest również członkiem kierownictwa klubu Bilder-berg. Jest też prezesem finansowanej przez Rockefellera komisjitrójstronnej na Europę, która składa się z elity przywódców zeświata biznesu, mediów, nauki, polityki i organizacji pozarzą-dowych z Japonii, Europy i Ameryki Północnej.

Sutherland, Peter(*1946)

Dalsze informacje: GB5PS961

Rozdział 6

262

Fritz ter Meer był członkiem zarządu IGFarben. Został skazany za zbrodnie wo-jenne.

• Ter Meer studiował chemię i prawowe Francji i w Niemczech, a potempracował w przedsiębiorstwie chemicznym należącym do jegoojca – Dr. E. ter Meer & Cie. W 1925 r. spółka ta połączyła się zIG Farben.

• Ter Meer w roku 1925 został członkiem zarządu IG Farben i po-został w niej do 1945 r. Był również członkiem zespołu robo-czego i zespołu technicznego tego koncernu.

• Ter Meer był dyrektorem wydziału II niemieckiego ministerstwawojny.

• W roku 1939 przekonał szefa niemieckiej Agencji do sprawUzbrojenia do użycia gazu trującego produkowanego przez IGFarben – tabunu.

• Od 1941 roku Ter Meer odpowiadał za budowę i pracę zakła-dów IG Farben w obozie koncentracyjnym w Auschwitz.

• W roku 1943 Ter Meer został głównym pełnomocnikiem naWłochy, ministrem Rzeszy do spraw uzbrojenia i produkcji wojennej.

ter Meer, Fritz(*1884 †1967)

Kto jest kim

263

• Ter Meer został aresztowany w 1945 r. i został postawiony przedsądem w procesie toczącym się przed Trybunałem w Norymber-dze przeciwko IG Farben. Uznano go winnym zbrodni wojen-nych i zbrodni przeciwko ludzkości w postaci plądrowania igrabieży na terytoriach okupowanych, przejmowania zakładówi uczestniczenia w zmuszaniu do niewolniczej pracy i wywożeniana roboty przymusowe. Został skazany na siedem lat, ale zwol-niono go już w roku 1950.

• W roku 1952 Ter Meer został członkiem rady nadzorczej firmyBayer.

• W czasie norymberskiego procesu przeciwko kartelowi IG Far-ben obrońca Fritza ter Meera podkreślał, że pragnienia jegoklienta w dużej mierze ukształtowała koncepcja obszaru gospo-darczego obejmującego całą Europę.

Dalsze informacje: GB5FM677

Rozdział 6

264

Carl Wurster pracował w koncernie IGFarben i Degesch. Jest jedną z osób od-powiedzialnych za produkcję gazu trują-cego cyklonu B.

• Wurster studiował chemię, a w roku 1924 zaczął pracę w spółceBASF. W roku 1925 zaczął pracę w Dziale Chemii NieorganicznejIG Farben.

• W roku 1934 Wurster został dyrektorem Działu Chemii Nieorga-nicznej IG Farben.

• Wurster był również członkiem zarządu należącej do IG Farbenspółki Degesch, producenta cyklonu B, gazu stosowanego w ko-morach gazowych w obozie Auschwitz.

• W 1952 r. Wurster został dyrektorem wykonawczym zrestruk-turyzowanej spółki BASF.

Wurster, Carl (*1900 †1974)

Dalsze informacje: GB5CW892

Kto jest kim

265