Een verhaal van hoop KERST 2012de vluchtkerk

Er was eens een land waar het hele volk geteld was. Iedereen had een burgerservicenummer, een pensioen, een verzekering.

Of nee, toch niet.. Er waren er die niet meetelden.

Er waren asielzoekers, vluchtelingen..Op zoek naar geluk, naar veiligheid, zoals iedereen eigenlijk.

Gestrand…geen recht op verblijf in het land. Maar terug konden ze ook niet meer.Niet meegeteld werden ze, maar ze waren er wel.

Ze sloegen tenten op, bij gebrek aan onderkomen, op het veld. Op straat.Maar daar werden ze weggestuurd.

Maar ze wilden niet onzichtbaar worden, niet verdwijnen in de illegaliteit, alsof ze niet bestonden.

Toen..ging niet de hemel open.. Maar er kwamen wel mensen om te helpen.

Geen herders, wel krakers, die een kerk vonden die leeg stond.

Een kerk, jaren geleden te groot geworden voor een klein groepje gelovigen. Een koud en kil betonnen gebouw.

De deur ging open, de eigenaar gaf toestemming. De kille kerk, genoemd naar de heilige Jozef, vader van Jezus, werd een groot

uitgevallen stal. De Vluchtkerk ging het heten..

Er was veel nodig voor de meer dan 100 nieuwe bewoners – vluchtelingen uit allerlei landen.

Maar van allerlei kanten werden geschenken aangedragen.

De goede gaven belandden op het altaar, dat ineens weer gebruikt werd zoals het bedoeld was.

Hulp kwam van alle kanten. Buurtbewoners, Turkse buurvrouwen, een Ghanese buurman, studenten uit de stad, kerkmensen uit het hele land.. Ze vormden met de

vluchtelingen een spontane, tijdelijke gemeenschap. Een soort kerk?

Ondertussen werd de kerk bewoonbaar gemaakt. In de te grote, kille kerk werden muurtjes gezet, slaapkamers gemaakt.

Met vereende krachten werd de kerk een huis..

Een plek om te blijven..? Nee, een stal is niet om in te blijven.

Het is een tijdelijk verblijf, tot de winter voorbij is.

Tot wie er niet mogen zijn, maar er wel zijn, mee gaan tellen.