PRACA NA WSZECHNICĘ

przedstawił życiorysy dwunastu legionistów, którzy polegli „na polu chwały”. We wstępie wyjaśnił zaś,

że każdy z nich to „kamień” złożony na szańcu Ojczyzny, oni i wielu innych stali się „kopcami granicznymi nowej Polski”.

O tej właśnie książce rozmawiał Rudy z Zośką i Stanisławem Broniewskim w przeddzień swego aresztowania.

W roku 1937 Wydawnictwo Książnica Atlas wydało taki zbiór hagiograficznych życiorysów bohaterów odrodzonej Polski: Tadeusza Wyrwy-Furgalskiego, Leopolda Lisa-Kuli (o którym pisano wiersze i piosenki, czy Bolesława Mościckiego.Ich wspólną cechą było to, że oddali życie za Polskę

Bez trwogi i zmazy: Opowieść o generale Karolu Kniaziewiczu (1962)

Bohater dwóch kontynentów: Powieść historyczna o Kazimierzu Pułaskim (1968)

Bohater Racławic (1955) Elwira: Powieść z lat Wiosny

Ludów (1969) Fiszerek: Opowieść o

generale Stanisławie Fiszerze (1964)

Generał Bosak (1962) Generał Kruk: Opowieść z

czasów powstania styczniowego (1967)

Grenadier Stach: Opowieść z czasów powstania kościuszkowskiego (1969) Grenadierzy krakowscy (1965)

Krzyż Niepodległości

Krzyż Walecznych

Srebrny Krzyż Zasługi –

dwukrotnie

Medal Dziesięciolecia

Odzyskanej Niepodległości

Order Estońskiego

Czerwonego Krzyża (Estonia)

Order Palm Akademickich

Order Świętego Sawy

Order Trzech Gwiazd

Order Gwiazdy Rumunii

Uczęszczał do V gimnazjum rządowego w Warszawie. Naukę kontynuował w Piotrkowie

Trybunalskim, a następnie studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Studia

kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. W 1914 powrócił do Warszawy i

wstąpił w szeregi 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich. Został ranny podczas bitwy pod

Trojanówka; 7 lipca 1916 został pojmany przez Rosjan i uwięziony. Związek Wojskowy

Polaków. Przedostał się na ziemie polskie i uczęszczał do Szkoły Podchorążych . W

latach 1918–1920 walczył w obronie Lwowa i w wojnie polsko-bolszewickiej. W uznaniu

zasług podczas walk w szeregach Legionów Polskich, POW i PSZ był wielokrotnie

odznaczany i nagradzany.

Po 1920 służył w Ministerstwie Spraw Wojskowych; od 1932 kierował referatem prasowym

tego ministerstwa. Od 1933 przez rok był redaktorem naczelnym Polski Zbrojnej, po

czym od 1934 powrócił do pracy w ministerstwie. Ponadto był prelegentem w Polskim

Radio.

Po II wojnie światowej skupił się na twórczości literackiej; tworzył literaturę historyczną.

Część twórczości powstała pod pseudonimem Maciej Gruszczyński.