Japanse vormgevingmet betrekking op boeken

Sho betekent ‘schrijven’ en de Japanse kalligrafie wordt ook wel shodô genoemd, wat ‘de weg van het schrijven’

betekent.

Het is ‘de manier om de Japanse karakters te schrijven’.

Japanse kalligrafie (Sho of Shodô )

QuickTime™ en eenSorenson Video 3-decompressor

zijn vereist om deze afbeelding weer te geven.

In Japan wordt ‘sho’ meer gezien als een kunstvorm

Een kalligraaf kan er lang over doen om één bepaaldkarakter te kalligraferen.

dat betekent niet dat hij lang over een karakter doet maar hij moet eerst zijn geest helemaal klaarmaken en danopeens kan hij in een aantal halen achter elkaar het karakter schrijven.

één kanji is al een kunstwerk op zich

Deze wordt ondertekend en van een (rood) zegel voorzien.

toepassingen

In een tokonoma (nis in een huis of theehuis) ziet men soms een rolschildering hangen met slechts een paarkarakters. Dit zijn dan vaak korte kreten of gedichtjes, zoals haiku.

karakters

Japanse karakters dienen op één bepaalde wijze geschreven te worden. De karakters zijn opgebouwd uit lijntjes en de volgorde waarin deze geschreven dienen te worden, evenals de schrijfrichting van een lijn (meestal van links naar rechts en van boven naar beneden) ligt per karakter vast.

De gereedschappen

De kalligraaf schrijft met een penseel (fude). De druk die op het penseel wordt uitgeoefend bepaalt mede de dikte van de lijn.

De gereedschappen

Voor het maken van inkt wordt een inktsteen (suzuri)gebruikt waarin een klein beetje water wordt gedaan.

De gereedschappen

De inkt zelf bestaat uit een staaf (sumi) men wrijft deinktstaaf over de schuine helling van de inktsteen (suzuri) Zodanig dat de onderkant van de staaf net af en toe in hetwater komt. De inkt uit de staaf lost op in het water en hoelanger men wrijft hoe meer inkt er oplost en hoe zwarter deinkt wordt.

De gereedschappen

Het papier (washi) is in verschillende kleuren te krijgen. Onder het papier komt een stuk sterk absorberend viltachtigmateriaal (shitajiki) om te zorgen dat inkt dat door het papierkomt, wordt geabsorbeerd. Op het papier legt men vaak eengewichtje zoals een zware staaf (bun-chin).

Enkele voorbeelden...

Enkele voorbeelden...

Enkele voorbeelden...

Enkele voorbeelden...

Boekbinden is een ambacht dat zijn oorsprong al ver voor het begin van onze jaartelling vindt in het toenmalige Perzië.

Daar werden dierenhuiden bewerkt tot vellen perkament die konden dienen als schrijfmateriaal. Deze vellen werden bijeengebonden met planten- stengels.

De boekbindkunst heeft zich sindsdien steeds verder ontwikkeld en het boekbinden is dan ook een van de oudste beroepen ter wereld.

Japanse boekbindkunst

De Japanse boekbinders hanteerden verschillende door de eeuwen heen verschillende methodes:

Verschillende methoden

Kansubon of Makimono (boekrollen)

Dit werd vooral gebruikt in handgeschreven manuscripten men lijmde de pagina’s aan elkaar en rolde deze op.

Orihon (gevouwen boeken)

Dit werd vooral gebruikt voor handgeschreven manuscripten in plaats van rollen vouwt de boekbinder de pagina’s vaak werden deze boeken in een mooi doosje verpakt.

Detchōsō (gelijmde boeken)

Dit werd gebruikt om grote hoeveelheid pagina’s bijelkaar te houden. Deze methode wordt nog steeds overal op de wereld gebruikt

Tetsuyōsō (genaaide boeken)

Dit werd gebruikt om grote hoeveelheid pagina’s bijelkaar te houden.

Fukuro toji, (handgebonden boekjes)

Dit zijn de bekendste Japanse bindvormen.

Enkele voorbeelden...

Enkele voorbeelden...

Enkele voorbeelden...

Enkele voorbeelden...

Enkele voorbeelden...