Historia de dous emigrantes
-
Upload
carme-fernandez-miranda -
Category
Documents
-
view
224 -
download
6
description
Transcript of Historia de dous emigrantes
![Page 1: Historia de dous emigrantes](https://reader035.fdocuments.net/reader035/viewer/2022081810/568c50031a28ab4916ad889f/html5/thumbnails/1.jpg)
A emigración
Irene Arto Escuredo
Irene
3 de Outubro de 2013, mar Mediterráneo
É de noite e vai moito frío. Miña nai acólleme nos seus
brazos con forza, poñendo sobre min unha manta. Levamos
moito tempo navegando.
- Mamá,falta moito ?
- Non, meu ceo, falta xa pouco – intenta tranquilizarme
cun sorriso, pero non é o mesmo que o que lle vexo cando ven a
darme o bico de boas noites.
Non está feliz, e creo que sei por qué é. Porque estamos
lonxe de papá e dos tíos de Somalia, pero non sei por qué
tivemos que marchar…, e sen eles! Mamá díxome que iamos de
viaxe, pero non o estou pasando moi ben polo de agora. Estou
rodeado de moitos homes e de moitas mulleres e de moitos
nenos e nenas coma min. Pero están todos calados, só se oe o
ruído do motor do barco.Dun barco que creo que é demasiado
pequeno para tanta xente coma somos.
- Dúrmete, miña vida, que así a viaxe parecerache máis
curta – e levándome pola voz de mamá, pronto quedei durmido.
Pero non por moito tempo. Esperto polo barullo da xente,
movéndose dun lado a outro do barco,e miro a mamá para saber
que pasa. Pero o único que vexo son bágoas caendo pola súa
cara. A última vez que vira a mamá chorar fora cando se
despedira de papá e non entendía por qué. Se só estamos de
vacacións ! Pronto os veremo!. A papá e ós tíos!
Entón decátome da cor vermella, laranxa, amarela e outra
vez vermella do lume que chega da parte de atrás do barco. É
cada vez máis e máis grande, e mamá cólleme forte, moi forte.
![Page 2: Historia de dous emigrantes](https://reader035.fdocuments.net/reader035/viewer/2022081810/568c50031a28ab4916ad889f/html5/thumbnails/2.jpg)
A emigración
Irene Arto Escuredo
Irene
Ponse de pé, cólleme en brazos ,e saltamos á auga, coma a
maioría de xente que vai con nós. Está moi fría- O único que sinto
son os brazos de mamá fortemente agarrados ó meu redor, e a
súa voz no meu oído, dicíndome que me quere.
Non me lembro de nada máis ata que esperto. É de día. Xa
non estou na auga fría. Nin no barco que tiña lume. Estou nalgún
lugar en terra. Pero non vexo a mamá, non sei onde está. O único
que vexo son a homes de pel branca arredor de min, e máis
xente coma eu. Moitos están no chan recostados . Estarán
descansando ?
Sego sen ver a mamá. Pregúntanme moitas cousas, en
diferentes idiomas, pero non os entendo. Fálanme lento pero eu
non os entendo. Os homes e as mulleres que levan chaquetas
vermellas míranme e póñenme unha manta e séntanme nunha
cadeira. Entón chega un home moi alto, e achégase a min. Por fin
o entendo. E fala moi ben. Ten a pel branca, non é coma eu, e
parece apurado.
- Tes fame?
- Onde está mamá ?
É o único que quero saber. Saber onde está mamá.
3 de Outubro de 2013, aeroporto de Madrid-Barajas
Estaba esgotado. Tiven que erguerme ás tres da
madrugada para coller o avión que me levaría a Roma-
Fiumicino , para despois alí facer transbordo e coller o que
aterraría en Lampedusa. Non, non decidín ir de vacacións.
![Page 3: Historia de dous emigrantes](https://reader035.fdocuments.net/reader035/viewer/2022081810/568c50031a28ab4916ad889f/html5/thumbnails/3.jpg)
A emigración
Irene Arto Escuredo
Irene
Levaba dous anos no paro. Non atopara traballo dende que
rematei en 2011 a carreira de Medicina . E tiña que facer
algo.
Meus pais entenderon a situación , e decidimos entre
todos que o mellor sería que fora a Lampedusa a buscar sorte,
aproveitando que alí vivían os meus tíos paternos. Poucas
opcións máis me quedaban. En España non vía a procura de
traballo en curto prazo, e eu necesitaba gañarme a vida.
Foi unha viaxe longa, aínda que durmín boa parte do
traxecto. Cheguei pola mañá ao aeroporto da preciosa illa
italiana, da que tantos bos recordos tiña cando de pequeno
iamos meus pais e máis eu a pasar unha tempada co resto da
familia. Meus tíos esperábanme impacientes. Fixeron un leve
intento de falarme en español, pero respiraron máis tranquilos
ao ver que manexaba o italiano perfectamente. Gañárame o
nivel B2 nesa lingua e en árabe nos dous anos que estiven sen
traballar, e xa tiña o C2 de inglés e o C1 de francés.
A viaxe ó centro da cidade durou pouco tempo, collemos
o coche por levar só as maletas, xa que poderiamos ter ido
dando un paseo. Só hai uns metros ata a casa dos meus tíos, un
precioso e acolledor piso en fronte do porto.
Cando estabamos a piques de chegar, vimos un gran
rebumbio de gardas costeiros e de policías Decidimos ir
todos a ver o que acontecía, e a imaxe foi verdadeiramente
desoladora: un montón de corpos de emigrantes no chan, e
bastantes postos de atención médica no que non paraban de
entrar e saír enfermeiros e médicos que atendían a feridos e
demais superviventes. Había demasiados.
![Page 4: Historia de dous emigrantes](https://reader035.fdocuments.net/reader035/viewer/2022081810/568c50031a28ab4916ad889f/html5/thumbnails/4.jpg)
A emigración
Irene Arto Escuredo
Irene
Actuei inmediatamente. Saltei, esquivando os gardas que
me tentaban frear, pero accedían a deixarme pasar ao
dicirlles que era médico.
Canta xente, meu Deus… Cantos feridos…E eses sacos
azuis…
Atopei a un neno pequeno sentado nunha cadeira con
outros adultos, e cuberto por unha manta. Tería uns cinco anos
ou por aí. Semellaba preocupado, e triste.
- Tes fame? – Probei preguntándolle en árabe, a ver se
había sorte e era dun país que falaba ese idioma.
- Onde está mamá? – A súa voz entrecortada, coas
bágoas brotando nos seus ollos, partiume o corazón. As
bágoas brotaron tamén nos meus.
Mireino, e daquela dinme conta de que eramos os dous,
dous emigrantes unidos pola traxedia. O malo é que el e
tantos outros coma el foron os que tiveron que sufrir a traxedia
tan de cerca. El e tantos outros que deixan todo o que teñen,
na busca dunha vida mellor .