O HEROE CLÁSICO DA TRAXEDIA E DA ÉPICAO PAPEL DO PERSONAXE MASCULINO

ÉPICA

Loanza do espírito heroico.

Pervivencia na tradición aristocrática das lendas dos heroes míticos.

Pertenza dos guerreiros do poema á alta nobreza, para a cal a maior gloria é a vitoria no combate.

Marcado interese (para os que se crían vinculados coa liñaxe dos heroes lendarios das descricións) das batallas e do armamento.

1. ILÍADA E ODISEA Ilíada: personaxes que presentan grandiosos caracteres de

semideuses. Aquileo convértese nun modelo para a a aristocracia militar,

non tan só pola súa valentía e destreza no manexo das armas, senón tamén pola súa altiveza e digno orgullo.

Odisea: atopamos unha mesura humanística nos tipos principais, como o heroe Odiseo, o seu fillo Telémaco e a delicada figura da doncela Nausícaa. Odiseo, astuto e prudente, sempre vencedor da adversidade,

é un admirable exemplo para toda sorte de homes que han de batallar na vida.

2. ENEIDA

Eneida: personaxes menos heroicos, pero de maior humanidade e maior vida interior que os de Homero.

Entre eles destaca o piadoso Eneas, fiel ao destino que lle trazaron os deuses, aínda que para isto deba renunciar a algunhas das súas aspiracións como home.

TRAXEDIA• Centra a súa atención no desenvolvemento dos conflitos xerados aos

protagonistas, heroes ou nobres, compadecéndose do seu sufrimento (sempre marcado polo destino).

O enfrontamento con desolación e dor ao poder inevitable do destino permite que se elaboren importantes retratos psicolóxicos (como Edipo ou Antígona).

COMEDIA Conforme o sistema aristocrático se ve substituído pola democracia,

asistimos á desintegración do ideal heroico.

No século –IV, con Menandro, interesa máis un teatro de costumes e enredos, onde os personaxes estereotipados crean unha estampa dun vivir centrado no individuo e na súa realidade máis próxima.

O PAPEL DO PERSONAXE FEMININO

Nos tipos femininos da épica a primeira calidade é a beleza.

A muller non ten relevancia por si mesma senón en función da familia e do home: Medea.

Noutras a súa situación familiar é a máis relevante dentro do seu propio papel no mito: Hécuba e Andrómaca.

Outras cuxa participación é máis activa ou esencial (e mesmo dan lugar ao mito en si mesmas) fano precisamente con motivo da súa condición familiar: Helena, Clitenmestra, Electra, Antígona.

Ás mulleres a miúdo móveas o sentimento, ata nas súas acciónsmalas ou criminais (pois estas adoitan ser provocadas polo amor).

Os homes son motivados máis frecuentemente pola súa ambición e as súas ansias de poder e honras.

En todo caso, ao agarimo ou á paixón delas adoita opoñersea frialdade del.

Na visión da literatura antiga, á muller nunca se lle nega a intelixencia,

-pero só aplicada ás súas competencias, sen saírse do seu espazo, o privado,

-e sen entrometerse no espazo de actuación e de reflexión do home, o público:

“(...) Mas ve a casa y ocúpate de tus labores,

el telar y la rueca, y ordena a las sirvientas

aplicarse a la faena. Del combate se cuidarán los

hombres todos que en Ilio han nacido y yo,

sobre todo”.