HERRINER JE DE DANS VAN DE TWEE – DE GROTE CYCLI VAN CREATIE; ONS HUIDIGE UNIVERSUM

geschreven door Irina Andreea, 8 november 2016

In mijn vorige posts heb ik met jullie gedeeld, dat we in ons meest oorspronkelijke staat creators zijn.

Onaantastbaar. Eeuwig. Heilig.

Wat we creëren is heilig. Thuis is heilig.

We zijn niet een.

We zijn allen individuele vonken van een oneindige potentieel om te verbeelden.

In onze saamhorigheid creëren we de ervaring van eenheid.

De ervaring van het leven. De ervaring om in heiligheid met elkaar te delen. Heilige relaties. We zijn niet een en hetzelfde. We zijn onze eigen unieke wezens. Met een eigen ongeëvenaarde creativiteit. Die gelijkwaardig aan elkaar, maar niet het zelfde is.

Voor ieder van ons betekent thuis iets heel anders. De IK BEN.

Samen echter, creëren we zelfs een gevoel van iets nog veel groters. Een gemeenschap, een groter thuis. De ruimte van WIJ ZIJN.

De dansers zelf nemen gezamenlijk een eigen vorm aan; zo worden ze samen de dans. De symfonie. De levendige mozaïek.

De eenheid. De authentieke eenheid, zorgt ervoor dat we onze individualiteit behouden terwijl we delen, bij het co-creëren. De eenheid waar we onze eigen wezens zijn, onze eigen dansers, onze eigen instrumenten, onze eigen kleuren, zodat we tezamen de dans kunnen creëren, de symfonie, het schilderij. De belevenis van het bij elkaar komen.

Eenheid in verscheidenheid. Niet in gelijkvormigheid.

Thuis. De omgeving.Iedere creator is altijd fantasierijk. Is altijd speels. Altijd zo gepassioneerd. Altijd veranderlijk. Altijd spontaan. Is eeuwig in diepte. Eeuwig in het vermogen om te creëren, en te ervaren. We kennen geen begin en geen einde. Alles is binnenin ons. We hebben geen behoefte aan iets buiten onszelf. We bezitten een oneindig aantal universa in ons, en een onbegrensd verlangen tot zelfexpressie en zelfervaring.

Dit is de IK BEN, het inwendige zelf, de innerlijke creatie. Onze meest oorspronkelijke bron. Ons echte thuis.

Een plek voorbij woorden. Dat voorbij elk bevattingsvermogen gaat. Voorbij het leven zelf. Voorbij liefde. Een absolute staat van zijn, waarin jij het geheel bent van alles dat je kunt zijn, in één enkelvoudigheid/singulariteit. Deze enkelvoudigheid is steeds in beweging en verhoudt zich eindeloos evenredig met het eeuwigdurende innerlijk vermogen om te kunnen verbeelden.

We zouden intern kunnen blijven, binnenin ons eigen zelf, voor altijd en eeuwig, en nooit verveeld raken. We zouden hier alles hebben, dat we eventueel ooit nodig zouden kunnen hebben. Echt thuis is het veiligste en het meest standvastige punt binnenin onszelf.

Maar we kiezen ervoor om tevoorschijn te komen. En vaak!

Iedere creator is altijd nieuwsgierig. Steeds onderzoekend. Altijd avontuurlijk. Heeft een eeuwig verlangen om te willen weten. Om te begrijpen. Om te zien. En om lief te hebben. We houden ervan om verder dan onszelf te kijken, om de essentie van andere creators werkelijk waar te nemen, de essentie van andere creaties. We houden ervan om andere (t)huizen te bezoeken, om andere creatieve expressies op een zo intiem mogelijk niveau te begrijpen.

Dus belichamen we ons! Socialiseren we!

We communiceren echt graag met andere creatoren. We bezoeken graag andere (t)huizen. Om ze te observeren. Om hun wezenskern werkelijk te

kunnen omvatten. Ook vinden we het fijn ons eigen vermogen om te verbeelden naar een hoger plan te brengen, door het ervaren van de “IK BEN NIET”. We zijn in staat om onszelf zoveel beter te begrijpen, wanneer we iets van vergelijking voelen met alles dat buiten onszelf bestaat.

Tegelijkertijd openen we graag ons eigen huis, openen we onze eigen verbeelding voor andere creatoren. We laten hen graag binnen, om hen te laten zien wat ons zo uniek maakt. Om hen toe te staan ons werkelijk te zien.

En nog meer, we houden er zo van om te dansen. Om te co-creëren. Om te delen.

Om met elkaar een huis te verbeelden.

Om een brug te bouwen tussen onze essenties. Om een heilige relatie te ervaren. Een heilige dialoog. We houden van de “WIJ ZIJN”.

We willen graag de omgeving, de gemeenschap leren kennen. We gaan graag op reis, weg van huis, met de bedoeling om thuis beter te begrijpen. Om beter te begrijpen wat thuis nu eigenlijk betekent. Om thuis te vinden, weg van huis …

De reis die wegleidt van thuis. Wanneer we buiten onszelf stappen, beginnen we de reis van het leren.

Dit is doorgaans wanneer we het huis van een andere creator gaan bekijken, wanneer we hun essentie echt gaan begrijpen. Wanneer we de ingrediënten van hun creatie bestuderen. Hun gereedschappen. Hun expressies.

Meestal, zullen zij er ook naar verlangen om onze heilige ruimte binnen te komen en, op hun beurt, ook over ons te leren.

Dit is hoe we elkaar op dat niveau leren kennen.

Zodra we klaar zijn met het bestuderen van een andere creator, hebben we een paar keuzes.

We kunnen de kennis uit die ervaring gebruiken om ermee te creëren. We kunnen dan de creatieve middelen inzetten, die we van hen geleerd hebben, teneinde onze eigen creatie te bouwen. We kunnen dezelfde materialen aanwenden, die zij voor zichzelf gebruikten, om er vervolgens onze eigen interpretatie van thuis mee te bouwen, in deze uitdrukking. Als een persoonlijke ervaring.

OF

We kunnen al die kennis inzetten en samen met die creator gaan co-creëren. We kunnen deze gereedschappen van creatie delen om er een gemeenschappelijk thuis mee te creëren. Een gemeenschappelijke uitdrukking van het leven, samen met een ander wezen. Een kind-creatie in zekere zin. Twee creatieve intenties die op deze wijze samen de eenheid ervaren. Een voorstelling van hetgeen de twee samen zijn.

OF

Natuurlijk kan dit met grote aantallen creatoren tegelijkertijd gedaan worden. In oneindige getallen. Er zijn geen beperkingen hoe we ervoor kiezen om met elkaar te delen. En hoe we kiezen om met elkaar te co-creëren. Sommige co-creaties zijn gewoonweg onmetelijk.

OF

We kunnen er eenvoudigweg voor kiezen om helemaal niet met al deze gereedschappen te creëren.

OF

We kunnen ook alle scenario’s tegelijk kiezen. We zijn ten slotte onbegrensd.

Ons universum – het thuis van het heilige koppel

De expressie van het licht, van vibratie/frequentie, is het gevolg van twee wezens die ervoor kiezen elkaar te ervaren, om de co-creatie van één thuis te ervaren. Eén dans.

Het is het delen tussen deze twee creators, hun dans met elkaar, dat het licht veroorzaakt. Vibratie/frequentie is slechts de voorstelling van de beweging van de twee: het komen en gaan, het duwen en trekken, het uitbreiden en samentrekken. Het nemen en geven. Deze heen en weer dialoog tussen dit heilige koppel, het intieme delen tussen hen, is hetgeen het licht zijn hartslag geeft. Dit is wat frequentie inhoudt.

Deze constructie van vibratie is de geschiedenis van de dans tussen de twee creatoren.

Wanneer ze dansen, creëren ze een heel universum van licht om zich heen. Wanneer ze dichter naar elkaar toe trekken, is de intensiteit van de uitwisseling, van de dialoog tussen hen, dan zo sterk, dat de frequentie van licht heel hoog is. Ze trillen zeer snel wanneer ze

elkaar aanraken. Wanneer de twee creatoren ver uit elkaar zijn, is de frequentie laag. Ze trillen dan veel langzamer.

Dit is wat het ritme van de creatie bepaalt.

Op veel manieren is het zoals een mooie daad van het bedrijven van de liefde. Wanneer ze bij elkaar binnendringen, geven ze geboorte aan de materialisatie van het licht. Hoe diepgaander de aanraking tussen hen, hoe meer die creatie zich uitbreidt. Hoe meer diepte het ‘kind’ daardoor heeft.

Deze diepte bepaalt de randen van het heelal, en bepaalt hoe ver het licht zich uitbreidt, voordat het samentrekt.

Adem eens uit, adem eens in.

Het geheel van ons universum houdt slechts één adem voor de heilige twee in.

Het expansiepunt van het universum dat het verste weg ligt, is ook het punt van het bestaan dat het minst compact is. Dit is waar de dichtheid het lichtst is.

Creators van licht expanderen op dezelfde manier als een boom. In onze kern zijn we het sterkst. Onze romp is de totale som van alles dat we zijn. We zijn overvloedig in onszelf. Dit is wanneer we binnen onze meest

volledige, meest compacte expressie zijn. Wanneer we expanderen, en wanneer de stam zich in vele takken splitst, verliezen we die oorspronkelijke volheid. De dichtheid van onze hele romp raakt gespleten en raakt verdeeld in veel verschillende richtingen. De kleinste takken, de takken die het verste weg zijn, zullen het lichtst zijn. Het minst compact.

Hoe verder we verwijderd zijn van onszelf, hoe lager we in dichtheid zijn. Hoe dichter we bij de bron zijn, hoe zwaarder we worden. Dicht. Compact.

Dit is de werkelijke dynamiek in ons universum.

Hoe ruimer de dans van de twee is, hoe intenser de expressie van dichtheid en frequentie wordt. Hoe meer een creatie expandeert, hoe groter het contrast tussen de twee tegenstellingen van laag en hoog. Licht en donker worden op die manier een veel extremere tegenstelling.

De cycli van expansie en creatie

We zitten nu in een van de vele dansen, die deze twee scheppende wezens delen. In een van de vele universa van licht dat ze gecreëerd hebben. In een van de vele cycli van expansie en samentrekking. Van het duwen en trekken. Binnen een van hun vele expressies.

Deze expressie is nogal extreem in zijn contrasten. Dit was tot nu toe de grootste adem van creatie. Nochtans de meest intensieve aanraking

tussen de twee. We ervaren nu de zeer hoge vibratie in hun intieme uitwisseling, en tegelijkertijd ervaren we een zeer hoog verlies van dichtheid in de richting van de randen van het universum, dankzij dergelijke extreme expansie.

Onze huidige realiteit bevindt zich aan de rand van het universum, op een punt van de grootste expansie.

We zijn hier het verste weg van onszelf. Het minst compact. En tegelijkertijd ervaren we de hoge frequentie in de aanraking tussen de twee, die op zijn beurt leidt tot geweldige uitersten tussen duisternis en licht. Relatief korte en snelle cycli van uitersten. Een dans met een hoog tempo.

Wanneer de twee de dans evenwel voortzetten, en ze één stap terug doen, worden we langzaamaan terug getrokken. We zijn al begonnen om de adem weer op het universele niveau in te nemen. We zijn begonnen om naar thuis te worden teruggetrokken, naar binnen. De creatie is nu aan het samentrekken, om alle ervaringen van het licht te integreren.

De boomstam begint zijn takken terug te roepen. De levensadem keert terug. De dichtheid van onze essentie begint te groeien, de trek naar thuis wordt sterker voelbaar. En tegelijkertijd worden de uitersten minder intens. Licht en duisternis komen meer in evenwicht.

Onze dichtheid neemt nu toe, en onze vibratie begint zich te verlagen. Ik weet dat dit het tegenovergestelde is tot wat in de meeste van de ontwaakte kringen wordt besproken. Dit is omdat we momenteel in een omgekeerde bubbel van de werkelijkheid zitten. Een bubbel waar alles op zijn kop wordt waargenomen. Waar ons bestaan aan ons terug wordt gespiegeld.

We zijn al begonnen aan onze reis terug, de terugkeer naar thuis, maar we kunnen het niet waarnemen, omdat onze huidige realiteit het oude aan ons spiegelt. Een verre herinnering, zo je wilt. Van toen we nog in de

expansiemodus zaten. De huidig samentrekkende modus wordt niet nauwkeurig aan ons gereflecteerd. We zijn nog steeds aan het duwen voor meer uitbreiding, verder verlies van dichtheid, verdere toename in frequentie. Door dit te doen, geven we eigenlijk leven aan deze omgekeerde realiteitsbubbel en veroorzaken we de plaatselijke uitbreiding ervan.

Iets dat op natuurlijke wijze geïntegreerd zou moeten worden, zijn we aan het duwen om te expanderen. Zo houden we de verdraaiing in leven door vast te houden aan de vervormde relatie met frequentie en vibratie.

Echter, de terugkeer naar thuis gebeurt hoe dan ook. Helemaal niets kan de dans tussen de heilige twee stoppen. De twee zijn er klaar voor om de creatie naar binnen te trekken, om een nieuw universum te doen ontbranden, een nieuwe aanraking te ervaren en niets kan hen tegenhouden. Niets kan deze nieuwe ‘kind creatie’ weghouden.

Alles dat we kunnen doen, is te beslissen hoe de reis terug gebeurt. Te beslissen hoe onze reis met het heilige koppel verder gaat.

Meer hierover in mijn volgende artikel, kijk voor updates asjeblieft. Dankjewel voor het lezen!

Nederlandse vertaling: Myra Schipper