vpro gids bijlage b� #11 van 15 maart t/m 21 maart 2014

DCP ✶ video ✶ 70 mm ✶ 35 mm ✶ 16 mm ✶ Super 8 ✶ 8 mmwww.filmtechniek.nl www.fest iva l t ickets .n l

•e-ticketing•verkoop op locatie•

•personeel•call center•

2013 Adv FT iM 148x210 02.indd 3 22-02-14 23:01

2014 HAFF 170x125.indd 3 24-02-14 09:00

DCP ✶ video ✶ 70 mm ✶ 35 mm ✶ 16 mm ✶ Super 8 ✶ 8 mmwww.filmtechniek.nl www.fest iva l t ickets .n l

•e-ticketing•verkoop op locatie•

•personeel•call center•

2013 Adv FT iM 148x210 02.indd 3 22-02-14 23:01

2014 HAFF 170x125.indd 3 24-02-14 09:00

3w

ww

.h

af

f.

nl

•

h

ol

la

nd

a

ni

ma

ti

on

f

il

m

fe

st

iv

al

Grenzeloze kunstvormInterview met festivaldirecteur Gerben Schermer: ‘In animatie kan vrijwel alles. Nergens is de filmische vrijbuiterij zo groot.’

De liefde in 40.000 tekeningenBill Plympton, maker van de openingsfilm Cheatin’, tekent ieder beeldje zelf en luistert naar niets of niemand behalve zijn eigen dogma: ‘short, cheap, funny’.

Eigen baas in Lei Lei LandAls kind verheugde haff-gast Lei Lei zich op de ani ma-ties op de Chinese avondtelevisie. Nu doet hij vanuit zijn ‘one person’s animation studio’ anderen een plezier.

PoezenpreviewPim en Pom maken hun debuut op het grote bioscoopscherm

Geanimeerd gesprek met Noam ChomskyDe Franse filmmaker Michel Gondry interviewde taalkundige, filosoof en politiek activist Noam Chomsky.

Tussen de lijnen doorIn Chao Wu’s installatie Happen gebeurt van alles tegelijk zonder duidelijke samen-hang. Net als in het leven zelf, eigenlijk.

haff FeaturesEen overzicht van de lange animatiefilms te zien op haff.

Tijdloze vagebondFilmrestaurateur extraordinaire Serge Bromberg stelde voor haff een Chaplin-animatieprogramma samen. Een duik in een grabbelton vol cinecuriosa.

Wereldfilm voor klein en grootIn O Menino e o Mundo pakt een Braziliaans plattelandsjongetje z’n koffer en gaat op zoek naar zijn vader.

Trippen door CanadaIn Asphalt Watches verwerkten Shayne Ehman en Seth Scriver hun zonderlinge ervaringen als lifters. ‘Alles is waargebeurd.’

Night of trash bin pleasures, KunstStripBeurs, School in Focus

Short maar krachtigEen greep uit de ruim 200 films uit de verschillende competities.

5

6

8

1010

11

1214

17

18

2022

De zeventiende editie

van het Holland Anima-

tion Film Festival speelt

zich af in Utrecht in en

rond het Louis Hartloo-

per Complex.

De KunstStripBeurs is in

de Nicolaïkerk. Voor lo-

caties van de installaties

en online kaartverkoop

zie haff .nl.

Losse kaart € 8,50

(3D-voorstelling

€ 2,- toeslag)

Losse kaart met pas

(HAFF-pas, studenten,

U-pas, CJP, BCA) € 6,50

HAFF pas (persoons-

gebonden) € 12,50

HAFF passe-

partout € 85,- HAFF passe-partout

studenten € 50,- Strippenkaart

installaties € 5,-KunstStripBeurs € 3,-

COLOFON

Hoofdredactie Hugo Blom

Arne Leffring (adj.)

SamenstellingArne Leffring

EindredactieHan Ceelen

MedewerkersNick Boers

Angela van der Elst

Maartje Geels

Rolf Hermsen

Oliver Kerkdijk

Michael Minneboo

BeeldCarla van Thijn

VormgevingRoel Siebrand

BladcoördinatieGabrielle Hagedorn

LithografieSarah Tames

DrukwerkRoto Smeets, Weert

OmslagillustratieHenning Wagenbreth

hang. Net als in het leven zelf, eigenlijk.

inhoud

film museumexhibitionsfilm programsrestaurantshopIJpromenade 11031 KT Amsterdam

eyefilm.nl

EYE_AD_HAFF_190x285.indd 1 20-02-14 12:22

Nergens is de fi lmische vrijbuiterij zo groot als in de animatiewereld, weet haff-directeur Gerben Schermer.

Grenzeloze kunstvorm

V IJF dagen, vierhonderd fi lms. Aangezien Nederlandse biosco-pen en fi lmhuizen nauwelijks

animatie programmeren – op en-kele speelfi lmlange uitzonderingen na, meestal bedoeld voor kinderen – ziet haff-directeur Gerben Schermer zich al jaren genoodzaakt dat gemis met zijn festival te ondervangen. ‘Op zo’n manier dat bezoekers een goede indruk krijgen van het gevarieerde aanbod op anima-tiegebied. De verschillen in lengte en stijl zijn enorm, vrijwel elk genre is erin vertegenwoordigd, het kan over alles gaan. Hopelijk stimuleert dat om er na haff zelf verder naar op zoek te gaan.’ Hij illustreert zijn enthousiasme door alvast iets te laten zien: Canis, een ambachtelijke, Spaanse zwart-wit pop-penhorroranimatie van een kwartier, waarna hondengeblaf nooit meer het-zelfde klinkt. ‘Je weet dat alles nep is, toch ga je erin geloven.’ Erna volgen het in alle opzichten ongerijmde Anal Juke - Anal Juice uit Japan, en de speelse, sensuele verkenningen van een verliefd stel in het stille Koreaanse Love Games. Drie fi lms die in alles van elkaar ver-schillen, van materiaalgebruik tot het vertellen van een verhaal. ‘Nergens is de fi lmische vrijbuiterij zo groot.’Er is veel moois te ontdekken in de wereld die animatie heet, en die zich volgens Schermer inmiddels voldoende bewezen heeft als volwassen kunst-vorm. ‘Alleen kan het lastig zijn om als potentieel geïnteresseerde te weten waar je moet beginnen. Daarom zetten we in het programma een paar thema-tische lijnen uit, aan de hand waarvan mensen hun weg kunnen vinden.’ Zo is er ruim aandacht voor de hon-derd jaar geleden geboren, en in 1987 overleden, innovatieve Schot Norman

McLaren; haakt haff aan bij het initia-tief ‘Utrecht Internationale Muziekstad’ door rijkelijk muzikale fi lms en fi lmische muziek te programmeren; en staan er ‘grote thema’s’ centraal. ‘Ook al is be-kend dat animatie meer is dan lollig en-tertainment zonder diepgang, het wordt nog niet altijd herkend als medium waarmee je ook serieuze dingen over liefde en dood kunt zeggen. Tegelijker-tijd heeft het als kracht dat het kan re-lativeren zonder belachelijk te maken.’ De romantische komedie Cheatin’ van de Amerikaan Bill Plympton zet hier-voor als openingsfi lm de toon. Een ander in het oog springend onderdeel betreff en de installaties, waaronder die van de Chinese Chao Wu: Happen. Deze op vier verschillende formaat doeken ge-projecteerde vertelling daagt de kijker uit zelf te ontdekken wat hij nu precies ziet. ‘Niet elke fi lm leent zich voor vertoning in een bioscoopzaal, niet elke fi lm komt tot zijn recht in een beeldende kunstomgeving. Met animatie als kenmer-kend stijlmiddel vinden op verschillende locaties en manieren grensverken-nende, genreoverlappende projecten plaats, die we tijdens het haff graag bij elkaar brengen: kijk, dit kan ook.’

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

5door angela van der elst · foto maartje geels

film museumexhibitionsfilm programsrestaurantshopIJpromenade 11031 KT Amsterdam

eyefilm.nl

EYE_AD_HAFF_190x285.indd 1 20-02-14 12:22

film museumexhibitionsfilm programsrestaurantshopIJpromenade 11031 KT Amsterdam

eyefilm.nl

EYE_AD_HAFF_190x285.indd 1 20-02-14 12:22

Nergens is de fi lmische vrijbuiterij zo groot als in de animatiewereld, weet haff-directeur Gerben Schermer.

Grenzeloze kunstvorm

V IJF dagen, vierhonderd fi lms. Aangezien Nederlandse biosco-pen en fi lmhuizen nauwelijks

animatie programmeren – op en-kele speelfi lmlange uitzonderingen na, meestal bedoeld voor kinderen – ziet haff-directeur Gerben Schermer zich al jaren genoodzaakt dat gemis met zijn festival te ondervangen. ‘Op zo’n manier dat bezoekers een goede indruk krijgen van het gevarieerde aanbod op anima-tiegebied. De verschillen in lengte en stijl zijn enorm, vrijwel elk genre is erin vertegenwoordigd, het kan over alles gaan. Hopelijk stimuleert dat om er na haff zelf verder naar op zoek te gaan.’ Hij illustreert zijn enthousiasme door alvast iets te laten zien: Canis, een ambachtelijke, Spaanse zwart-wit pop-penhorroranimatie van een kwartier, waarna hondengeblaf nooit meer het-zelfde klinkt. ‘Je weet dat alles nep is, toch ga je erin geloven.’ Erna volgen het in alle opzichten ongerijmde Anal Juke - Anal Juice uit Japan, en de speelse, sensuele verkenningen van een verliefd stel in het stille Koreaanse Love Games. Drie fi lms die in alles van elkaar ver-schillen, van materiaalgebruik tot het vertellen van een verhaal. ‘Nergens is de fi lmische vrijbuiterij zo groot.’Er is veel moois te ontdekken in de wereld die animatie heet, en die zich volgens Schermer inmiddels voldoende bewezen heeft als volwassen kunst-vorm. ‘Alleen kan het lastig zijn om als potentieel geïnteresseerde te weten waar je moet beginnen. Daarom zetten we in het programma een paar thema-tische lijnen uit, aan de hand waarvan mensen hun weg kunnen vinden.’ Zo is er ruim aandacht voor de hon-derd jaar geleden geboren, en in 1987 overleden, innovatieve Schot Norman

McLaren; haakt haff aan bij het initia-tief ‘Utrecht Internationale Muziekstad’ door rijkelijk muzikale fi lms en fi lmische muziek te programmeren; en staan er ‘grote thema’s’ centraal. ‘Ook al is be-kend dat animatie meer is dan lollig en-tertainment zonder diepgang, het wordt nog niet altijd herkend als medium waarmee je ook serieuze dingen over liefde en dood kunt zeggen. Tegelijker-tijd heeft het als kracht dat het kan re-lativeren zonder belachelijk te maken.’ De romantische komedie Cheatin’ van de Amerikaan Bill Plympton zet hier-voor als openingsfi lm de toon. Een ander in het oog springend onderdeel betreff en de installaties, waaronder die van de Chinese Chao Wu: Happen. Deze op vier verschillende formaat doeken ge-projecteerde vertelling daagt de kijker uit zelf te ontdekken wat hij nu precies ziet. ‘Niet elke fi lm leent zich voor vertoning in een bioscoopzaal, niet elke fi lm komt tot zijn recht in een beeldende kunstomgeving. Met animatie als kenmer-kend stijlmiddel vinden op verschillende locaties en manieren grensverken-nende, genreoverlappende projecten plaats, die we tijdens het haff graag bij elkaar brengen: kijk, dit kan ook.’

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l5door angela van der elst · foto maartje geels

film museumexhibitionsfilm programsrestaurantshopIJpromenade 11031 KT Amsterdam

eyefilm.nl

EYE_AD_HAFF_190x285.indd 1 20-02-14 12:22

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l6

Bill Plympton, maker van de openingsfilm Cheatin’, tekent ieder beeldje zelf en luistert naar niets of niemand behalve zijn eigen dogma: ‘short, cheap, funny’.

Voor een Nederlander is het niet moeilijk je voor te stellen hoe het is om op te

groeien in oregon, de Verenigde Staten. Want vooral in de lente en de herfst kan het daar dagenlang grijs en miezerig zijn, echt geen weer om buiten te spelen. Volgens tekenfilmer Bill Plympton is dat de reden dat er nogal wat oregoni-ans aan het tekenen zijn geslagen.

Matt Groening (The Simpsons) is waarschijnlijk de beroemdste, maar Plympton zelf heeft het ook ver geschopt. Bill moet zo’n jongetje geweest zijn dat de godganse dag zit te krabbelen met een potlood of viltstift. Het jongetje van ‘je kan zo leuk tekenen – daar moet je wat mee doen!’Dat deed Bill, want in 1960 – hij was toen veertien – stuurde hij een pak tekeningen naar animatiegod Walt Disney en beval zijn diensten aan. Natuurlijk kreeg hij een beleefd aanmoedigingsbriefje terug: doe je best, goed oefenen en probeer het over een jaar of vijftien nog eens. Het duurde uiteindelijk drie keer zo lang, maar toen Plympton in 2005 opnieuw in contact kwam met Disney, had hij niet hoeven sol-liciteren. Hij werd gebeld. Zijn korte film Guard Dog was genomineerd voor een oscar en een advocaat

De liefde in 40.000 tekeningen

van Disney wilde weten of hij een miljoen wilde verdienen als Disney-tekenaar. Maar onderhandelen met Disney was, zoals Plympton het omschrijft, ‘geen kwestie van good cop-bad cop maar van bad cop-antichrist’. Al zijn krabbeltjes, elk ideetje, elke droom zou het eigen-dom worden van The Walt Disney Company. Sindsdien is Plympton een nog overtuigder indie dan hij al was, werkend volgens niemands regels behalve zijn eigen dogma: ‘short, cheap, funny’. Al kon hij het zich meer en meer permitteren om langere films te maken (zijn werk bleek de aandacht aardig vast te houden), hij bleef goedkoop wer-ken (veel zelf doen, anders verdien je niks) en buitengewoon komische films maken (‘dat willen de mensen, en ik ook’).

Duizenden potloodlijntjes,Plympton is niet alleen de onafhan-kelijkste maar ook de meest solis-tische animator van enig formaat. Hij is niet alleen schrijver/regisseur/producent, maar schijnt ook de eni-ge ter wereld te zijn die alles zelf tekent. Zelfs als het gaat om een bioscoopfilm van 76 minuten zoals zijn nieuwste, de haff-openingsfilm Cheatin’. Hiervoor waren 40.000 potloodtekeningen nodig. Animatie kan van alles zijn, maar Cheatin’ is dus een echte tékenfilm. En dat ziet er schitterend uit, die duizen-den razende potloodlijntjes. Een persoonlijker stempel kun je een

door rolf hermsen

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

7

film niet geven. Overigens betekent dit niet dat alles wat op het film-doek te zien is uit Plymptons han-den komt. Hij werkt met een klein team dat de potloodtekeningen scant, bijwerkt en digitaal inkleurt en de voor- en achtergronden met Photoshop in lagen zet. Vervolgens wordt bij het samenvoegen van die lagen met After Effects diepte en beweging gesuggereerd. Kortom: Bill Plympton tekent graag, maar hij is niet van gisteren. De combinatie van handwerk en digitalia resul-teert in een volstrekt naturel ogend beeld in waterverftinten, een feest om naar te kijken.

Ongekend romantischCheatin’ is een Groot Liefdesver-haal dat dramatische proporties aanneemt wanneer het Tragisch Misverstand zijn kop opsteekt. Mooie Ella en gespierde Jake ont-moeten elkaar tijdens een grotesk verlopende botsing van botsau-tootjes waarbij de vonk gevaarlijk letterlijk overspringt. Hierna zijn ze niet te houden. Een vuriger liefdes-koppel is niet denkbaar. Maar Jake laat zich door een andere vrouw overtuigen dat Ella vreemdgaat en overmand door jaloezie en wraak-gevoelens neukt hij zich een slag in de rondte en raakt vervreemd van zijn vrouw, die eenzaam in het duister tast. Slechts een toevallige, buitenissige ontwikkeling lijkt in staat de onverbiddelijkheid van de neerwaartse spiraal te doorbreken.

Saai hè? Nou nee. Wie eerder werk van Bill Plympton heeft gezien, kent zijn onbegrensde fantasie en harde humor. De scharnierpunten in Cheatin’ zijn origineel en meester-lijk uitgewerkt. De manier waarop Jake achter de vermeende ontrouw van Ella komt, bij-voorbeeld, en de grandioos overdreven manier waarop vervolgens zijn verdriet in beeld is gebracht zijn hoogtepunten in een film die barst van de visuele vondsten. Voor een tekenaar/regisseur die vooral bekend staat om zijn harde humor (zie onder veel meer het korte Guard Dog en de drie vervol-gen Guide Dog, Hot Dog en Horn Dog) is Cheatin’ ongekend roman-tisch, maar zoetsappig is de film allerminst. Ook nu houden geweld, seks en ander grof geschut de kij-ker in een prettig wankel evenwicht tussen vertedering en lachstuipen. Dit alles in een soort ingekleurde film noir, geïnspireerd op het werk van schrijver James M. Cain (The Postman Always Rings Twice). En zonder een woord dialoog – Plymp-ton denkt aan zijn wereldmarkt – maar met beeldend geluid en niet te vergeten de sfeerverhogende muziek van Nicole Renaud.

OscarVolgens filmsite imdb heeft Bill Plympton 66 films en filmpjes gere-gisseerd, waaronder commercials, couch gags (bankgrappen) voor

The Simpsons, heel veel korte tekenfilms en

negen lange fea-ture films waar-

van er zes volle-dig geanimeerd zijn. Cheatin’ is de tiende. Plympton heeft een over-

volle prijzenkast en is twee keer

voor een Oscar ge-nomineerd. Met

Cheatin’ is hij vast van plan zijn derde nominatie binnen te ha-len. Hij mag dan nog zo’n onafhan-kelijk kunstenaar zijn, de antithese van ‘Hollywood’, hij is ook een Amerikaan die geen problemen heeft met geld verdienen en weet hoe de wereld werkt. Die wereld ligt open voor een Oscargenomi-neerd Cheatin’. Het is de film gegund. En dus zijn maker, die zich met deze romanti-sche tragikomedie op het hoogte-punt van zijn kunnen toont.

Themakanaal Cultura zendt deze week elke

dag een uur lang shorts uit van Bill Plympton.

Op woensdag wordt een greep vertoond uit

de leukste haff-films van afgelopen jaar.

Bill Plympton

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l7

film niet geven. Overigens betekent dit niet dat alles wat op het film-doek te zien is uit Plymptons han-den komt. Hij werkt met een klein team dat de potloodtekeningen scant, bijwerkt en digitaal inkleurt en de voor- en achtergronden met Photoshop in lagen zet. Vervolgens wordt bij het samenvoegen van die lagen met After Effects diepte en beweging gesuggereerd. Kortom: Bill Plympton tekent graag, maar hij is niet van gisteren. De combinatie van handwerk en digitalia resul-teert in een volstrekt naturel ogend beeld in waterverftinten, een feest om naar te kijken.

Ongekend romantischCheatin’ is een Groot Liefdesver-haal dat dramatische proporties aanneemt wanneer het Tragisch Misverstand zijn kop opsteekt. Mooie Ella en gespierde Jake ont-moeten elkaar tijdens een grotesk verlopende botsing van botsau-tootjes waarbij de vonk gevaarlijk letterlijk overspringt. Hierna zijn ze niet te houden. Een vuriger liefdes-koppel is niet denkbaar. Maar Jake laat zich door een andere vrouw overtuigen dat Ella vreemdgaat en overmand door jaloezie en wraak-gevoelens neukt hij zich een slag in de rondte en raakt vervreemd van zijn vrouw, die eenzaam in het duister tast. Slechts een toevallige, buitenissige ontwikkeling lijkt in staat de onverbiddelijkheid van de neerwaartse spiraal te doorbreken.

Saai hè? Nou nee. Wie eerder werk van Bill Plympton heeft gezien, kent zijn onbegrensde fantasie en harde humor. De scharnierpunten in Cheatin’ zijn origineel en meester-lijk uitgewerkt. De manier waarop Jake achter de vermeende ontrouw van Ella komt, bij-voorbeeld, en de grandioos overdreven manier waarop vervolgens zijn verdriet in beeld is gebracht zijn hoogtepunten in een film die barst van de visuele vondsten. Voor een tekenaar/regisseur die vooral bekend staat om zijn harde humor (zie onder veel meer het korte Guard Dog en de drie vervol-gen Guide Dog, Hot Dog en Horn Dog) is Cheatin’ ongekend roman-tisch, maar zoetsappig is de film allerminst. Ook nu houden geweld, seks en ander grof geschut de kij-ker in een prettig wankel evenwicht tussen vertedering en lachstuipen. Dit alles in een soort ingekleurde film noir, geïnspireerd op het werk van schrijver James M. Cain (The Postman Always Rings Twice). En zonder een woord dialoog – Plymp-ton denkt aan zijn wereldmarkt – maar met beeldend geluid en niet te vergeten de sfeerverhogende muziek van Nicole Renaud.

OscarVolgens filmsite imdb heeft Bill Plympton 66 films en filmpjes gere-gisseerd, waaronder commercials, couch gags (bankgrappen) voor

The Simpsons, heel veel korte tekenfilms en

negen lange fea-ture films waar-

van er zes volle-dig geanimeerd zijn. Cheatin’ is de tiende. Plympton heeft een over-

volle prijzenkast en is twee keer

voor een Oscar ge-nomineerd. Met

Cheatin’ is hij vast van plan zijn derde nominatie binnen te ha-len. Hij mag dan nog zo’n onafhan-kelijk kunstenaar zijn, de antithese van ‘Hollywood’, hij is ook een Amerikaan die geen problemen heeft met geld verdienen en weet hoe de wereld werkt. Die wereld ligt open voor een Oscargenomi-neerd Cheatin’. Het is de film gegund. En dus zijn maker, die zich met deze romanti-sche tragikomedie op het hoogte-punt van zijn kunnen toont.

Themakanaal Cultura zendt deze week elke

dag een uur lang shorts uit van Bill Plympton.

Op woensdag wordt een greep vertoond uit

de leukste haff-films van afgelopen jaar.

Bill Plympton

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l8

Als kind verheugde haff-gast Lei Lei zich op de animaties op de Chinese avond televisie. Nu doet hij vanuit zijn ‘one person’s anima-tion studio’ anderen een plezier.

Eigen baas in Lei Lei-land

verdwijnend groen tussen opruk-kend beton, ook grote zaken als individualiteit, massaproductie, overconsumptie en hebzucht aan te kaarten. Alsof hij de afstand tussen het ventje dat elke avond om zes uur voor de televisie zat om te ge-nieten van uiteenlopende animatie-filmpjes uit Japan en Oost-Europa, en de jongen van 28 die zijn best doet een maatschappelijke bedding voor zichzelf te organiseren, aange-naam klein heeft weten te houden. Vijf jaar geleden studeerde Lei Lei af aan de kunstacademie in Beijing, sindsdien is hij werkzaam geweest als animatiefilmer, grafisch ontwer-per en beschilderaar van muren (op verzoek). Drie getallen zijn voor hem van belang, lichtte Lei Lei zichzelf toe tijdens een korte voordracht in Shanghai: de 85 uit zijn geboorte-jaar, 1985, de 05 uit 2005, het jaar waarin hij zijn computer kocht, en vijftig: het aantal vierkante meter dat hij nodig heeft om te kunnen leven en werken in zijn ‘one person’s animation studio’.Het is daar dat we hem spreken, via Skype, rond de viering van het Chinese nieuwjaar. Lei Lei’s ouders zijn overgekomen naar Beijing, de stad waarnaar hij voor zijn studie vertrok vanuit de duizend kilometer zuidelijker gelegen streek Jiangxi waar hij opgroeide. Lei Lei tekende er op school zijn schriften vol pop-petjes en wanneer hij erdoorheen bladerde, leek het alsof hij naar een filmpje keek. In navolging van zijn vader, een boekontwerper, liet hij zich opleiden tot graficus. ‘Maar dat was niet genoeg merkte ik,’ vertelt Lei Lei. ‘Ik had meer middelen nodig om me uit te drukken, ik wilde ook andere bronnen aan wat ik maakte kunnen toevoegen. Ik had behoefte aan beweging, aan muziek, aan com-binaties van van alles. Toen heb ik min of meer mezelf geleerd hoe ik animaties moest maken.’Hij viel al snel op, komend uit een

LEI LEI. Zijn naam klinkt als een liedje. En zijn filmpjes zijn dat eigenlijk ook: liedjes, licht

en lief, kleurrijk, origineel, weemoe-dig, verwonderend, in lengte varië-rend van ruim twee tot zes minuten. Of je nu kijkt naar The Universe Cot-ton, waarin een mannetje zijn ont-kiemende katoenzaadjes voedt met muziek en liefde, of Magic Cube and Ping-Pong, over wezens met hoofden van veelkleurige draaiku-

bussen die zich bewegen tussen en via fabrieksmachines van toen; uit het werk van Lei Lei spreekt plezier. Alsof hij tijdens het tekenen, knip-pen, kleuren en plakken, digitaal en met de hand, steeds zachtjes zit te zingen, genietend van de werelden die hij creëert.Dat is aanstekelijk. Lei Lei heeft een vriendelijke en subtiele manier gevonden om behalve kwetsbare dingen als niet gehoord worden en

door angela van der elst

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

9

land waar de animatiefilmerij in de kinderschoenen staat en op geen enkele manier gesubsidieerd of anderszins financieel ondersteund wordt. In 2010 werd zijn This is Love, waarin een meisjesteennagel verandert in een schaatsbaan, op een festival in Ottawa gelauwerd als best narrative short. Vorig jaar kreeg Recycled, een co-productie met fotoverzamelaar Thomas Sauvin en onvergelijkbaar van vorm met wat voorafging, tij-dens haff de grote prijs voor non-narratieve korte film. Dat is de directe aanleiding voor Lei Lei’s uiteenlopende bijdragen aan deze editie: hij zit in de jury, heeft een programma samengesteld, er is een aantal films van zijn hand te zien en hij verzorgt met Sauvin een minitentoonstelling rondom Recy-cled; de film waarin drieduizend in hoog tempo gemonteerde huis-tuin-en-keukenfoto’s het verhaal vertel-len van het tussen 1985 en 2005 verander(en)de Chinese leven.

Geen echte baanVrijheid speelt een grote rol in het leven van Lei Lei. Animatie is hem daarom op het lijf geschreven, daar-in kan immers altijd alles. Mensen hebben peervormige hoofden en wanneer je die omkeert veranderen ze in kwaadaardige buitenaardse wezens (Pear or Alien); een tank wordt een badeend, een paraplu een helikopter en daarna een pa-rachute (Hululu); een kinderkoortje bezingt de opmars van werknemers met bovenformaat handen (Big Hand). Het futuristische en antieke gaan hand in hand, oude reken-schriften lenen zich voor achter-gronden, tekeningen ontstaan zowel op papier als in de computer. ‘Ik word vaak verrast door wat iets uiteindelijk is geworden, doordat ik toeval een grote rol laat spelen onderweg. De enige met wie ik te maken heb ben ik zelf, ik kan er zo lang of kort over doen als ik wil en elk medium gebruiken om precies dat te maken wat ik goed en leuk vind. Wanneer ik daar nu ook nog wat geld mee ver-dien, kan het niet beter,’ lacht Lei Lei. ‘In China is “onafhan-

kelijk animatiefilmer” niet een echte baan. Daarom ben ik blij met een opdracht zoals ik die van een festi-val in Zagreb heb gekregen, om een poster en trailer te ontwerpen.’De ene vrije radicaal ontmoette op een dag de ander, en zo ontstond Recycled. ‘Ik speel in een Chinese hiphopband en Thomas zag me een paar jaar geleden optreden. We raakten bevriend en hij vertelde me over het project waar hij mee bezig was: het redden van negatieven van Chinese amateurfoto’s van de vuil-stortplaats. Hij heeft er inmiddels meer dan een half miljoen thema-tisch gerangschikt in zijn archief, van mensen die poseren bij toeristische attracties, zich vermaken op het

strand, met vrienden en familie aan tafel zitten,

enzovoort. Voor de boeken en ten-

toonstellingen die Thomas ermee samenstelt, heeft hij er steeds maar een paar

nodig. In zijn stu-dio bespraken we

of er op een of ande-re manier een animatie-

film van te maken zou zijn, waarvoor ik er wel duizenden zou moeten gebruiken. Tijdens haff illustreert onze installatie de totstandkoming van het resultaat.’De stijlbreuk met zijn eerdere werk heeft Lei Lei’s creatieve horizon verder verbreed. Hij is net terug van een verblijf op uitnodiging van twee maanden in New York, waar hij zich bezighield met de verbeelding van een deel van zijn familiegeschiede-nis. De werktitel is ‘Ningdu’, naar het dorp waar het allemaal begon. ‘Mijn opa en vader vertellen, ik laat hun stemmen horen, en gebruik oude foto’s en afbeeldingen uit boeken uit de jaren vijftig. Met die feiten verzin ik een verhaal. Het Chinese karakter voor “verzinnen” heeft een ruimere betekenis, het gaat over iets met je handen doen. Toen dacht ik: dat doe je met klei, daarom heb ik daar nu voor het eerst mee gewerkt, om be-paalde omgevingen te bouwen. Heel anders, heel mooi. Eerst maakte ik filmpjes binnen een paar weken, nu ligt mijn tempo veel lager, ik vind het interessant om te onderzoeken wat beter bij me past. Nu of überhaupt. Alles ligt open.’ La la la, Lei Lei. www.raydesign.cn

Lei L

ei

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l

8

Als kind verheugde haff-gast Lei Lei zich op de animaties op de Chinese avond televisie. Nu doet hij vanuit zijn ‘one person’s anima-tion studio’ anderen een plezier.

Eigen baas in Lei Lei-land

verdwijnend groen tussen opruk-kend beton, ook grote zaken als individualiteit, massaproductie, overconsumptie en hebzucht aan te kaarten. Alsof hij de afstand tussen het ventje dat elke avond om zes uur voor de televisie zat om te ge-nieten van uiteenlopende animatie-filmpjes uit Japan en Oost-Europa, en de jongen van 28 die zijn best doet een maatschappelijke bedding voor zichzelf te organiseren, aange-naam klein heeft weten te houden. Vijf jaar geleden studeerde Lei Lei af aan de kunstacademie in Beijing, sindsdien is hij werkzaam geweest als animatiefilmer, grafisch ontwer-per en beschilderaar van muren (op verzoek). Drie getallen zijn voor hem van belang, lichtte Lei Lei zichzelf toe tijdens een korte voordracht in Shanghai: de 85 uit zijn geboorte-jaar, 1985, de 05 uit 2005, het jaar waarin hij zijn computer kocht, en vijftig: het aantal vierkante meter dat hij nodig heeft om te kunnen leven en werken in zijn ‘one person’s animation studio’.Het is daar dat we hem spreken, via Skype, rond de viering van het Chinese nieuwjaar. Lei Lei’s ouders zijn overgekomen naar Beijing, de stad waarnaar hij voor zijn studie vertrok vanuit de duizend kilometer zuidelijker gelegen streek Jiangxi waar hij opgroeide. Lei Lei tekende er op school zijn schriften vol pop-petjes en wanneer hij erdoorheen bladerde, leek het alsof hij naar een filmpje keek. In navolging van zijn vader, een boekontwerper, liet hij zich opleiden tot graficus. ‘Maar dat was niet genoeg merkte ik,’ vertelt Lei Lei. ‘Ik had meer middelen nodig om me uit te drukken, ik wilde ook andere bronnen aan wat ik maakte kunnen toevoegen. Ik had behoefte aan beweging, aan muziek, aan com-binaties van van alles. Toen heb ik min of meer mezelf geleerd hoe ik animaties moest maken.’Hij viel al snel op, komend uit een

LEI LEI. Zijn naam klinkt als een liedje. En zijn filmpjes zijn dat eigenlijk ook: liedjes, licht

en lief, kleurrijk, origineel, weemoe-dig, verwonderend, in lengte varië-rend van ruim twee tot zes minuten. Of je nu kijkt naar The Universe Cot-ton, waarin een mannetje zijn ont-kiemende katoenzaadjes voedt met muziek en liefde, of Magic Cube and Ping-Pong, over wezens met hoofden van veelkleurige draaiku-

bussen die zich bewegen tussen en via fabrieksmachines van toen; uit het werk van Lei Lei spreekt plezier. Alsof hij tijdens het tekenen, knip-pen, kleuren en plakken, digitaal en met de hand, steeds zachtjes zit te zingen, genietend van de werelden die hij creëert.Dat is aanstekelijk. Lei Lei heeft een vriendelijke en subtiele manier gevonden om behalve kwetsbare dingen als niet gehoord worden en

door angela van der elstw

ww

.h

af

f.

nl

•

h

ol

la

nd

a

ni

ma

ti

on

f

il

m

fe

st

iv

al

9

land waar de animatiefilmerij in de kinderschoenen staat en op geen enkele manier gesubsidieerd of anderszins financieel ondersteund wordt. In 2010 werd zijn This is Love, waarin een meisjesteennagel verandert in een schaatsbaan, op een festival in Ottawa gelauwerd als best narrative short. Vorig jaar kreeg Recycled, een co-productie met fotoverzamelaar Thomas Sauvin en onvergelijkbaar van vorm met wat voorafging, tij-dens haff de grote prijs voor non-narratieve korte film. Dat is de directe aanleiding voor Lei Lei’s uiteenlopende bijdragen aan deze editie: hij zit in de jury, heeft een programma samengesteld, er is een aantal films van zijn hand te zien en hij verzorgt met Sauvin een minitentoonstelling rondom Recy-cled; de film waarin drieduizend in hoog tempo gemonteerde huis-tuin-en-keukenfoto’s het verhaal vertel-len van het tussen 1985 en 2005 verander(en)de Chinese leven.

Geen echte baanVrijheid speelt een grote rol in het leven van Lei Lei. Animatie is hem daarom op het lijf geschreven, daar-in kan immers altijd alles. Mensen hebben peervormige hoofden en wanneer je die omkeert veranderen ze in kwaadaardige buitenaardse wezens (Pear or Alien); een tank wordt een badeend, een paraplu een helikopter en daarna een pa-rachute (Hululu); een kinderkoortje bezingt de opmars van werknemers met bovenformaat handen (Big Hand). Het futuristische en antieke gaan hand in hand, oude reken-schriften lenen zich voor achter-gronden, tekeningen ontstaan zowel op papier als in de computer. ‘Ik word vaak verrast door wat iets uiteindelijk is geworden, doordat ik toeval een grote rol laat spelen onderweg. De enige met wie ik te maken heb ben ik zelf, ik kan er zo lang of kort over doen als ik wil en elk medium gebruiken om precies dat te maken wat ik goed en leuk vind. Wanneer ik daar nu ook nog wat geld mee ver-dien, kan het niet beter,’ lacht Lei Lei. ‘In China is “onafhan-

kelijk animatiefilmer” niet een echte baan. Daarom ben ik blij met een opdracht zoals ik die van een festi-val in Zagreb heb gekregen, om een poster en trailer te ontwerpen.’De ene vrije radicaal ontmoette op een dag de ander, en zo ontstond Recycled. ‘Ik speel in een Chinese hiphopband en Thomas zag me een paar jaar geleden optreden. We raakten bevriend en hij vertelde me over het project waar hij mee bezig was: het redden van negatieven van Chinese amateurfoto’s van de vuil-stortplaats. Hij heeft er inmiddels meer dan een half miljoen thema-tisch gerangschikt in zijn archief, van mensen die poseren bij toeristische attracties, zich vermaken op het

strand, met vrienden en familie aan tafel zitten,

enzovoort. Voor de boeken en ten-

toonstellingen die Thomas ermee samenstelt, heeft hij er steeds maar een paar

nodig. In zijn stu-dio bespraken we

of er op een of ande-re manier een animatie-

film van te maken zou zijn, waarvoor ik er wel duizenden zou moeten gebruiken. Tijdens haff illustreert onze installatie de totstandkoming van het resultaat.’De stijlbreuk met zijn eerdere werk heeft Lei Lei’s creatieve horizon verder verbreed. Hij is net terug van een verblijf op uitnodiging van twee maanden in New York, waar hij zich bezighield met de verbeelding van een deel van zijn familiegeschiede-nis. De werktitel is ‘Ningdu’, naar het dorp waar het allemaal begon. ‘Mijn opa en vader vertellen, ik laat hun stemmen horen, en gebruik oude foto’s en afbeeldingen uit boeken uit de jaren vijftig. Met die feiten verzin ik een verhaal. Het Chinese karakter voor “verzinnen” heeft een ruimere betekenis, het gaat over iets met je handen doen. Toen dacht ik: dat doe je met klei, daarom heb ik daar nu voor het eerst mee gewerkt, om be-paalde omgevingen te bouwen. Heel anders, heel mooi. Eerst maakte ik filmpjes binnen een paar weken, nu ligt mijn tempo veel lager, ik vind het interessant om te onderzoeken wat beter bij me past. Nu of überhaupt. Alles ligt open.’ La la la, Lei Lei. www.raydesign.cn

Lei L

ei

Poezenpreview

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l10

In Is the Man Who Is Tall Happy? interviewt de Franse filmmaker

Michel Gondry (Eternal Sunshine of the Spotless Mind, The Science of Sleep) noam Chomsky, de omstre-den Amerikaanse taalkundige, filo-soof en politiek activist, over diens werk, ideeën en privéleven. Uitvoerig aan bod komen Chomsky’s

Geanimeerd gesprek met noam Chomsky

gepassioneerde geloof in de nood-zaak om aangenomen waarheden te bevragen en zijn hypothese van de universele grammatica, een aangeboren taalvermogen dat de overeenkomsten tussen menselijke talen verklaart. Zo nu en dan toont de regisseur het gesprek in live-action beelden, opgenomen met

een ouderwetse Bolex-camera, maar voor het overgrote deel is er sprake van een zogenoemde animated documentary. Gondry illustreert het interview met handgetekende anima-ties in een eenvoudige, toegankelijke stijl. De animaties slagen er vaak in Chomsky’s ideeën te visualiseren, maar soms leiden ze juist af van het gesproken woord. Door voor anima-tie te kiezen hoopt Gondry duidelijk te maken dat wat we zien een sub-jectieve en geconstrueerde realiteit is. Een belangrijke verhaallijn bestaat uit de keuzes die Gondry maakt bij het construeren van de film. Hier-door worden wij deelgenoot van zijn worsteling om de ideeën van Chomsky te bevatten en te visualise-ren. Is the Man Who Is Tall Happy? is een inspirerend, levendig en soms veeleisend document dat een mooie inleiding geeft tot de denkwereld van de beroemde linguïst.

Ze maakten in de jaren vijftig en zestig krantenpagina’s onveilig, dansten daarna door in boeken-bundeltjes en sponnen recent nog van plezier op televisie.

Maar nu staan Pim en Pom voor Het Grote Avontuur: op 9 april maken de twee poezen hun de-buut op het bioscoopscherm. Proefdraaien mogen de harts-

vriendinnen eerst op het Holland Animation Film Festival, waar de film een speciale preview krijgt en meedraait in de internationale competities voor features.

De muzikale tekenfilm, geba-seerd op het werk van schrijfster Mies Bouhuys en illustrator Fiep Westendorp, volgt de poezen Pim (Georgina Verbaan) en Pom (Tjitkse Reidinga), die ontvoerd worden door de nichtjes Treesje en Sjaantje. Als de twee vriendinnen weten te ontsnappen, moeten ze hun weg naar huis vinden door de grote, boze stad, waar ook een straat-kattenbende onder leiding van Johnny (Peter Paul Muller) zich ophoudt. Onder anderen Do en Acda & De Munnik verzorgden de muziek rond de twee poezenavonturiers.

door nick boers

door michael minneboo

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

11

In Chao Wu’s installatie Happen gebeurt van alles tegelijk zonder duidelijke samenhang. Net als in het leven zelf, eigenlijk.

Alles gebeurt altijd tege­lijk. liefde, dood, seks, geboorte, en al het andere.

Opgroeiend in die chaos went een mens eraan, meestal, dat het zo is, en zet zijn eigen vaste lijnen uit waarlangs het overzichtelijk leven lijkt. er is vaak een buitenstaander voor nodig om dingen die gaande­weg als volstrekt normaal worden beschouwd weer, al is het maar even, te kunnen zien voor wat ze werkelijk zijn: chaotische onderde­len van een chaotisch geheel. Chao Wu, geboren in 1977 als lid van een volk van (nu) bijna ander­half miljard zielen en opgeleid in zowel China als Frankrijk, heeft het vermogen om zich niet te laten afleiden door gewoontes, aan­names en andere dominanties. Zij kijkt tussen de lijnen en achter façades, stelt zich vragen over de verhouding tussen het individu en de maatschappij, en onttrekt zich in haar animatiekunst aan de wet­

Tussen de lijnen door

door angela van der elst

ten van het lineair vertelde verhaal. Zo toont haar film Chasing, in 2013 op het haff, gedurende twintig minuten in lichte kleuren allerlei (ogenschijnlijk) losstaande gebeur­tenissen die te maken hebben met verlies, verminking en verderf.

Dit jaar beleeft Wu’s installatie Happen uit 2013 zijn internationale première in Utrecht; een over vier projectieschermen verdeelde vertelling over, ja, over wat? Over dingen die gebeuren, ook hier tege­lijk, maar welk verhaal begint waar en hoe hangt een en ander met elkaar samen? Het geheel duurt 23 minuten en zal, afhankelijk van vari­abelen als instaptijd en blikrichting, evenveel versies als bezoekers ken­nen. De kunstenares reist met haar werk mee om te vertellen over de betekenis ervan en over haar keuze voor het medium animatie.

Beelden uit de installatie Happen

Poezenpreview

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l

10

In Is the Man Who Is Tall Happy? interviewt de Franse filmmaker

Michel Gondry (Eternal Sunshine of the Spotless Mind, The Science of Sleep) noam Chomsky, de omstre-den Amerikaanse taalkundige, filo-soof en politiek activist, over diens werk, ideeën en privéleven. Uitvoerig aan bod komen Chomsky’s

Geanimeerd gesprek met noam Chomsky

gepassioneerde geloof in de nood-zaak om aangenomen waarheden te bevragen en zijn hypothese van de universele grammatica, een aangeboren taalvermogen dat de overeenkomsten tussen menselijke talen verklaart. Zo nu en dan toont de regisseur het gesprek in live-action beelden, opgenomen met

een ouderwetse Bolex-camera, maar voor het overgrote deel is er sprake van een zogenoemde animated documentary. Gondry illustreert het interview met handgetekende anima-ties in een eenvoudige, toegankelijke stijl. De animaties slagen er vaak in Chomsky’s ideeën te visualiseren, maar soms leiden ze juist af van het gesproken woord. Door voor anima-tie te kiezen hoopt Gondry duidelijk te maken dat wat we zien een sub-jectieve en geconstrueerde realiteit is. Een belangrijke verhaallijn bestaat uit de keuzes die Gondry maakt bij het construeren van de film. Hier-door worden wij deelgenoot van zijn worsteling om de ideeën van Chomsky te bevatten en te visualise-ren. Is the Man Who Is Tall Happy? is een inspirerend, levendig en soms veeleisend document dat een mooie inleiding geeft tot de denkwereld van de beroemde linguïst.

Ze maakten in de jaren vijftig en zestig krantenpagina’s onveilig, dansten daarna door in boeken-bundeltjes en sponnen recent nog van plezier op televisie.

Maar nu staan Pim en Pom voor Het Grote Avontuur: op 9 april maken de twee poezen hun de-buut op het bioscoopscherm. Proefdraaien mogen de harts-

vriendinnen eerst op het Holland Animation Film Festival, waar de film een speciale preview krijgt en meedraait in de internationale competities voor features.

De muzikale tekenfilm, geba-seerd op het werk van schrijfster Mies Bouhuys en illustrator Fiep Westendorp, volgt de poezen Pim (Georgina Verbaan) en Pom (Tjitkse Reidinga), die ontvoerd worden door de nichtjes Treesje en Sjaantje. Als de twee vriendinnen weten te ontsnappen, moeten ze hun weg naar huis vinden door de grote, boze stad, waar ook een straat-kattenbende onder leiding van Johnny (Peter Paul Muller) zich ophoudt. Onder anderen Do en Acda & De Munnik verzorgden de muziek rond de twee poezenavonturiers.

door nick boers

door michael minneboo

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l11

In Chao Wu’s installatie Happen gebeurt van alles tegelijk zonder duidelijke samenhang. Net als in het leven zelf, eigenlijk.

Alles gebeurt altijd tege­lijk. liefde, dood, seks, geboorte, en al het andere.

Opgroeiend in die chaos went een mens eraan, meestal, dat het zo is, en zet zijn eigen vaste lijnen uit waarlangs het overzichtelijk leven lijkt. er is vaak een buitenstaander voor nodig om dingen die gaande­weg als volstrekt normaal worden beschouwd weer, al is het maar even, te kunnen zien voor wat ze werkelijk zijn: chaotische onderde­len van een chaotisch geheel. Chao Wu, geboren in 1977 als lid van een volk van (nu) bijna ander­half miljard zielen en opgeleid in zowel China als Frankrijk, heeft het vermogen om zich niet te laten afleiden door gewoontes, aan­names en andere dominanties. Zij kijkt tussen de lijnen en achter façades, stelt zich vragen over de verhouding tussen het individu en de maatschappij, en onttrekt zich in haar animatiekunst aan de wet­

Tussen de lijnen door

door angela van der elst

ten van het lineair vertelde verhaal. Zo toont haar film Chasing, in 2013 op het haff, gedurende twintig minuten in lichte kleuren allerlei (ogenschijnlijk) losstaande gebeur­tenissen die te maken hebben met verlies, verminking en verderf.

Dit jaar beleeft Wu’s installatie Happen uit 2013 zijn internationale première in Utrecht; een over vier projectieschermen verdeelde vertelling over, ja, over wat? Over dingen die gebeuren, ook hier tege­lijk, maar welk verhaal begint waar en hoe hangt een en ander met elkaar samen? Het geheel duurt 23 minuten en zal, afhankelijk van vari­abelen als instaptijd en blikrichting, evenveel versies als bezoekers ken­nen. De kunstenares reist met haar werk mee om te vertellen over de betekenis ervan en over haar keuze voor het medium animatie.

Beelden uit de installatie Happen

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l12

> Asphalt Watches (seth scriver, shayne ehman, can 2013)Zie voor beschrijving pagina 18.

> Até Que A Sbórnia Nos Separe/Until Sbornia Do Us Part (otto guerra, ennio torresan, br 2013)Sbórnia is een klein land dat door een grote muur afgescheiden is van de rest van de wereld. Wanneer deze muur door een ongeluk in elkaar stort, is Sbornia niet langer geïsoleerd van invloeden van buiten. De cultuurschok die dit teweegbrengt heeft grote in-vloed op de levens van de eigenzinnige muzikanten Kraunus en Pletskaya, en

hun landgenoten. Terwijl sommige inwo-ners graag de moderne, kapitalistische cultuur van de grote stad adopteren, herontdekken anderen juist hun eigen tradities en houden stevig vast aan hun eigen identiteit. De kluchtige film is los-jes gebaseerd op het toneelstuk ‘Tangos & Tragédias’ van Nico Nicolaiewsky en Hique Gomez, die verantwoordelijk zijn voor de soundtrack en de stemmen van Pletskaya en Kraunus inspraken.

> The Amazing Adventures of the Living Corpse (justin paul ritter, vs, 2012)Actierijke stripverfilming van de gelijkna-

mige comicserie van Ken Haeser en Buz Hasson waarin zombie John Romero (uiteraard vernoemd naar de beroemde zombieregisseur George Romero) behept is met een ziel en geweten. Hij probeert de aarde te beschermen tegen het kwaad en andere zombies onder de grond te houden. Ondertussen hoopt Romero een relatie op te bouwen met zijn zoon van wie hij vervreemd is. De 3D-computeranimatie ontstijgt het ni-veau van een middelmatige game niet.

> Cheatin’ (bill plympton, vs 2013)Openingsfilm van het festival. Zie voor beschrijving pagina 6.

> The Fake (sang-ho yeun, z-kor 2013)The Fake is de tweede lange speelfilm van Sang-ho Yeun wiens gewelddadige debuut over pesten op school, The King of Pigs, eerder te zien was op HAFF. In The Fake behandelt Yeun wederom een gevoelig onderwerp en geeft hij kritisch commentaar op religieus fana-tisme. De bouw van een nieuwe dam zorgt ervoor dat alle bewoners van een dorp moeten verkassen, waarvoor ze financieel worden gecompenseerd. Een charismatische zwendelaar werpt zichzelf op als pastoor en belooft hun

HAFF Features

door michael minneboo

Hoewel haff vooral een festival is voor de korte animatiefilm, zijn er ook intrigerende features te zien. Van sociaal-kritische parabels tot moderne kleiversies van Romeo & Julia.

Last Hijack

Cheatin’

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l

12

> Asphalt Watches (seth scriver, shayne ehman, can 2013)Zie voor beschrijving pagina 18.

> Até Que A Sbórnia Nos Separe/Until Sbornia Do Us Part (otto guerra, ennio torresan, br 2013)Sbórnia is een klein land dat door een grote muur afgescheiden is van de rest van de wereld. Wanneer deze muur door een ongeluk in elkaar stort, is Sbornia niet langer geïsoleerd van invloeden van buiten. De cultuurschok die dit teweegbrengt heeft grote in-vloed op de levens van de eigenzinnige muzikanten Kraunus en Pletskaya, en

hun landgenoten. Terwijl sommige inwo-ners graag de moderne, kapitalistische cultuur van de grote stad adopteren, herontdekken anderen juist hun eigen tradities en houden stevig vast aan hun eigen identiteit. De kluchtige film is los-jes gebaseerd op het toneelstuk ‘Tangos & Tragédias’ van Nico Nicolaiewsky en Hique Gomez, die verantwoordelijk zijn voor de soundtrack en de stemmen van Pletskaya en Kraunus inspraken.

> The Amazing Adventures of the Living Corpse (justin paul ritter, vs, 2012)Actierijke stripverfilming van de gelijkna-

mige comicserie van Ken Haeser en Buz Hasson waarin zombie John Romero (uiteraard vernoemd naar de beroemde zombieregisseur George Romero) behept is met een ziel en geweten. Hij probeert de aarde te beschermen tegen het kwaad en andere zombies onder de grond te houden. Ondertussen hoopt Romero een relatie op te bouwen met zijn zoon van wie hij vervreemd is. De 3D-computeranimatie ontstijgt het ni-veau van een middelmatige game niet.

> Cheatin’ (bill plympton, vs 2013)Openingsfilm van het festival. Zie voor beschrijving pagina 6.

> The Fake (sang-ho yeun, z-kor 2013)The Fake is de tweede lange speelfilm van Sang-ho Yeun wiens gewelddadige debuut over pesten op school, The King of Pigs, eerder te zien was op HAFF. In The Fake behandelt Yeun wederom een gevoelig onderwerp en geeft hij kritisch commentaar op religieus fana-tisme. De bouw van een nieuwe dam zorgt ervoor dat alle bewoners van een dorp moeten verkassen, waarvoor ze financieel worden gecompenseerd. Een charismatische zwendelaar werpt zichzelf op als pastoor en belooft hun

HAFF Features

door michael minneboo

Hoewel haff vooral een festival is voor de korte animatiefilm, zijn er ook intrigerende features te zien. Van sociaal-kritische parabels tot moderne kleiversies van Romeo & Julia.

Last Hijack

Cheatin’

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l13

vermogen te gebruiken om een nieuw onderkomen te bouwen. Langzaamaan raken de devote dorpelingen onder in-vloed van deze pastoor, maar Min-chul doorziet de zwendel. Omdat Min-chul allesbehalve een heilige is, nemen de autoriteiten zijn waarschuwingen niet serieus. Min-chul ziet zich genoodzaakt het heft in eigen hand te nemen.

> From the Earth to the Moon (angelos spartalis, gr 2013)Deze eerste lange Griekse animatiefilm is een bewerking van het beroemde gelijknamige boek De la Terre à la Lune van Jules Verne uit 1865. Honderd jaar voor de maanlanding beklagen de oorlogslustigen zich dat er na de Ameri-kaanse Burgeroorlog niets meer te bele-ven valt. De voorzitter van de Gun Glub, Impey Barbicane, stelt voor een enorme kanonskogel de lucht in te schieten om zo de maan te bereiken. Barbicane on-dervindt weerstand van een oude vijand en van een Franse journalist die eist dat hij binnen in het projectiel mag meerei-zen naar de maan. Regisseur Spartalis mengt live-action met collageanimatie: personages en voorwerpen bestaan uit verschillende, bij elkaar gevoegde elementen, wat de film een manisch tintje geeft. Deze comedy leunt zwaar op dialogen, zit vol anachronismen en verwijzingen naar popcultuur. > Is the Man Who Is Tall Happy?: An Animated Conversation with Noam Chomsky (michel gondry, fr 2013)Zie voor beschrijving pagina 10.

> Jasmine (alain ughetto, fr 2013)Politieke en semi-autobiografische film waarin de Franse film- en documentai-reveteraan Alain Ughetto dertig jaar na dato terugkijkt op zijn hartstochtelijke liefdesrelatie met titelpersonage Jasmi-ne, ten tijde van de Iraanse revolutie in de late jaren zeventig. Behendig mengt de regisseur kleianimatie met live-action,

archiefbeelden en zelfgemaakte 8mm-opnames uit die tijd, en construeert zo een oogstrelend en persoonlijk verhaal. De personages worden vertolkt door monochrome kleipoppetjes. Twee sche-delachtige oogholten vormen het enige expressieve element in hun gezicht.

> Lisa Limone and Maroc Orange: A Rapid Love Story (mait laas, est 2013)Een vrolijke operette voor het hele gezin. Mait Laas maakte met zijn 3D-fruitpoppenanimatie een politiek getinte film waarin hij de problematiek van illegale bootvluchtelingen vermengt met een liefdesgeschiedenis vergelijk-baar met die van Romeo & Julia. Lisa Limone is een Italiaans citroenenmeisje en dochter van een rijke eigenaar van een ketchupplantage. Maroc Orange is een Marokkaanse sinaasappeljongen en illegale bootvluchteling.

> Last Hijack (tommy pallotta, femke wolting, nl/dld/ier/bel 2014)Het intrigerende Last Hijack toont hoe het leven van de Somalische piraat Mohamed eruitziet vanuit zijn perspec-tief. Geanimeerde reconstructies die Mohameds herinneringen, dromen en angsten verbeelden, worden versneden met documentaire opnamen van zijn

dagelijkse leven en onthullen hoe het komt dat iemand voor zo’n levensgevaar-lijk bestaan kiest. Somalië mag dan het epicentrum van de hedendaagse piraterij zijn, de ruwe zeebonken worden ook in eigen land verguist en gestigmatiseerd. Op land is Mohamed echter een gewone man van middelbare leeftijd die probeert de eindjes aan elkaar te knopen. Zijn verloofde en familie zetten hem onder druk om vóór de trouwerij zijn criminele activiteiten voorgoed te staken, maar om-dat hij ook zijn gezin moet onderhouden, is de verleiding groot om alles te riskeren in één laatste kaping.

> O Menino e o Mundo/The Boy and the World (alê abreu, br 2013)Zie voor beschrijving pagina 17.

> The Pain and the Pity (philip mulloy, eng 2013)The Pain and the Pity is de grote finale van de Christie Trilogie rond de onnavolg-bare, slechtgemanierde Mister Christie en de zijnen. De personages komen vast te zitten in een geheime kamer en krijgen te maken met een moordmysterie, Dra-cula, een vlieg, een spin en een brandend gebouw. De Britse animator Philip Mulloy belicht op scherpe en satirische wijze de duistere kant van de menselijke natuur en bekritiseert sociale, politieke en religi-euze waarden. Mulloy hanteert een her-kenbare visuele stijl met primitieve, veelal skeletachtige figuren en minimalistische achtergronden.

> Pim & Pom: Het Grote Avontuur (gioia smid, nl 2014)Zie voor beschrijving pagina 10.

Op 15 maart vertoont NPO Doc (de nieuwe

naam van Holland Doc 24) in het kader van

haff de geanimeerde documentaire-klassie-

ker Waltz with Bashir (2008).

The Pain and the Pity

Jasmine

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l14

Tijdloze vagebondFilmrestaurateur extraordinaire Serge Bromberg stelde voor haff een Chaplin-animatieprogramma samen. Een duik in de grabbelton vol cinecuriosa.

IN 1914 ving de slachting van De Grote Oorlog aan. In 1914 werd het Charlie Chaplin-personage

‘the Tramp’ op het witte doek ge-boren. Historische uitersten, een eeuw geleden nu. Beelden van hon-derd jaar terug brengen die wereld zelden dichterbij. Eerder scheppen

door oliver kerkdijk

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l

14

Tijdloze vagebondFilmrestaurateur extraordinaire Serge Bromberg stelde voor haff een Chaplin-animatieprogramma samen. Een duik in de grabbelton vol cinecuriosa.

IN 1914 ving de slachting van De Grote Oorlog aan. In 1914 werd het Charlie Chaplin-personage

‘the Tramp’ op het witte doek ge-boren. Historische uitersten, een eeuw geleden nu. Beelden van hon-derd jaar terug brengen die wereld zelden dichterbij. Eerder scheppen

door oliver kerkdijkw

ww

.h

af

f.

nl

•

h

ol

la

nd

a

ni

ma

ti

on

f

il

m

fe

st

iv

al

15

ze een vervreemdend, de afstand nog vergrotend eff ect: was het wer-kelijk zo, toen?Zoals niet meer na te voelen is waarom miljoenen soldaten fi er en met fanfaremuziek voor God en vaderland naar de loopgraven togen, zo zijn we vergeten dat de pechvogelende vagebond met het gouden hart tijdens het Interbel-lum een onverwoestbaar merk was. Welbeschouwd het eerste in de fi lmgeschiedenis, compleet met mediahype en merchandise. ‘The Tramp’ was, in alle windstreken, big business en in de populaire cultuur alomtegenwoordig. Zo dook het mannetje met bolhoed, wandelstok en borstelsnorretje gaandeweg ook op in animatiefi lms, al was Chaplin daar bepaald niet van gediend. Im-mers, de in bittere Victoriaans-Lon-dense armoede geboren allround kunstenmaker had het personage zorgvuldig ontwikkeld, liefdevol grootgebracht als het ware. Ge-bruik van de iconische fi lmzwerver door anderen dan hemzelf, hom-mage of niet, beschouwde hij als broodroof. Maar ook als contro-leverlies over zijn creatie en artis-ticiteit: een grotere – naar eigen zeggen zelfs ziekelijke – perfectio-nist dan Charles Chaplin heeft de fi lmhistorie niet gezien.

Altijd modernVoor haff compileerde Serge Bromberg, vermaard Frans ken-ner en restaurateur van zeldzame oude cinema, een programma met Charlie in animatiefi lmpjes. Brom-berg was, naast zijn 1001 andere activiteiten, jarenlang directeur van het animatiefi lmfestival van An-necy. Herinnert hij zich de eerste Chaplin-fi lm die hij ooit zag?‘Als de dag van gisteren,’ meldt de enthousiaste cinefi el vanuit Parijs. ‘Ik was acht jaar. Mijn vader had een 8mm-projector gekocht, en hij draaide Charlie at the Music Hall [A Night in the Show uit 1915]. Ik was meteen verkocht. Er zijn ook zoveel overeenkomsten tussen zwijgende fi lm en animatie. Dat typische bewegen van de fi guren, of het nu acteurs zijn of poppetjes, lijkt op dansen, of pantomime.’Kijkend naar het geestige zwart-witte Felix in Hollywood (1923) van Otto Messmer wordt de these solide onderbouwd: de kat en de zwerver – zoals altijd in slechts een

kort gastoptreden – behoren tot hetzelfde burleske universum. Niet verwonderlijk, dan, dat Bromberg, eveneens verantwoordelijk voor de indrukwekkende restauraties van Georges Méliès’ overgebleven oeuvre, zich met zijn inmiddels fameuze bedrijf Lobster Films ook ontfermde over de pre-1917-Chap-lin. Met volharding en de laatste digitale technieken kregen 61 fi lms, gedraaid voor Essanay, Keystone en Mutual, hun glans terug.‘Het digitale tijdperk heeft iets pa-radoxaals,’ mijmert Bromberg. ‘Aan de ene kant lijkt alles steeds vluch-tiger, veel historie sneller in ver-getelheid te raken. Aan de andere kant: de techniek en het internet maken ongedachte din-gen mogelijk. Vroeger circuleerden de meeste Cha-plin-fi lmpjes in afzichtelijk gemutileerde versies op vhs, en nog veel meer van zijn vroege werk zag je helemaal nooit. Dankzij bijvoorbeeld sociale netwerken, nieuwsgroe-pen et cetera duikt er van alles op. Chaplin zou vast ook van digitale procédés gebruik hebben gemaakt. Hij was altijd modern, ondanks het feit dat hij op de komst van de geluidsfi lm reageerde met een dialoogloze productie [City Lights in 1931].’Zoals de koppige en tragische ac-teur in Michel Hazanavicius’ The Artist die zich tegen de talkies ver-zet, want dat kan niks worden. ‘Ja, precies. Ook Chaplin beschouwde de stomme fi lm als een hogere ex-pressievorm.’

Computer-CharlieIn de Franse eindexamenfi lm Edna (2005, Matthieu Rey en Thomas Guisiano) reist een cgi-Charlie, op zoek naar zijn lief, door een Spielbergiaanse wereld. Hoe kijkt Bromberg daar tegenaan? ‘Tja, dat is zeer persoonlijk. Op het eerste gezicht lijken computeranimatie en Charlot [zwerver-Charlie in het Frans] niet echt samen te gaan. Maar de computer is ook spannend gereedschap. Neem de

recente Disney-animatie Get a Horse! [een zeven minuten durend Mickey Mouse-avontuur uit 2013 van Lauren MacMullan]. Daar zit zo’n beetje alles in wat je aan oude én hedendaagse technieken kunt bedenken – zwart-wit en kleur, handgekleurde cel- en computera-nimatie, stereoscopie, 3D. En wat een geweldige fi lm is het. Ik denk dat je, uiteindelijk, met je tijd moet meegaan.’Gevraagd naar zijn favoriete ge-animeerde Charlie, antwoordt de connaisseur Bromberg zonder één seconde nadenken: ‘Balloonland!’ Natuurlijk, dat ComiColor-wonder-tje uit 1935 van Ub Iwerks, waarin de boosaardige Speldenkussenman

het – prik, pff ff ft – op de luchtige bewoners

voorzien heeft. Bromberg, ly-

risch: ‘Ja, dat fi lmpje heb ik zo vaak gezien dat ik iedere scène uit mijn hoofd ken. Nooit be-

woog ook een animatie-Chaplin

zo perfect als de echte. Maar het hele

fi lmpje is prachtig, zo le-vendig, fantasievol.’Iwerks was van grote creatieve waarde voor Walt Disney. Zo bouw-de hij in 1933 de Multiplane-camera waarmee, beeldje voor beeldje, meerdere lagen celfi lm op verschil-lende snelheden tegelijk worden gefotografeerd. ‘Ja, en nog zo veel meer dingen. Het was Iwerks die Mickey Mouse schiep, die voor Mary Poppins de dansscène met de getekende pinguïns realiseerde, en die de vogels in Hitchcocks The Birds animeerde. Hij was simpelweg een genie.’Waarmee de cirkel naar dat andere genie Charles Chaplin, dat zijn zwijgende en zwervende alter ego niet graag in animatie zag opduiken, rond is. Tot slot spelen we nog even advocaat van de duivel: is Chaplin vandaag de dag nog relevant?‘Ha,’ reageert fan Serge Bromberg, ‘Laat een kind een honderd jaar oud Chaplin-fi lmpje zien en het lacht. Zwart-wit, geen geluid, maakt allemaal niets uit. Charlie is tijd-loos.’ Waarvan akte. Operateur: start de fi lm.

Serge Bromberg

MASTER/BACHELOR ANIMATION AT AKV|ST.JOOSTNow open for application! Check www.akvstjoost.nl

Partners

20140218 HAFF VPRO advertentie.indd 1 20-2-2014 15:38:00

Jacques Tardi, Joe Sacco, Pat Mills,John Colquhoun, Typex,

Ivan Adriaenssens, Henning Wagenbreth,Jasper Rietman, Maia Matches,

Amanda Majoor, Bart Nijstad, Ted Struwer, Jules Calis, Robert van Raffe, Ruben Steeman, Guido van Driel, Schwantz, Eric van Straaten,

Mark Retera, Peter van Straaten, Lamelos, TRIK, Tammo Schuringa, Eric J. Coolen

& nog vele anderen...

Het grootste en veelzijdigste stripfestival van Nederland!

40 exposities, gratis stripbeurzen, filmvoorstellingen, lezingen, interviews,

signeersessies met bekende tekenaars, feesten, popconcerten, veilingen, Stripbier,

kinderworkshops en nog veel meer...

www.stripdagenhaarlem.nl

#StripdagenHRLM stripdagen.haarlem

advertentie StripdagenHaarlem 2422014.indd 1 24-2-2014 16:03:31

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

17

De dageraad nadert, de gesloten ogen schieten heen en weer. Dromen pas-

seren, koortsachtig. Dromen over vroeger, van avonturen beleefd en verhoopt, en alles daartussenin. Beelden, personages, zinnen. Flar-den van het alles en allerlei dat ons zo toevallige absurde bestaan uitmaakt, buitelen logicaloos over elkaar heen. eenmaal terug van ver geweest blijft een ondefinieerbaar melancholiek sentiment dat de dag die aanvangt, bestemt.Dat is, bij benadering, het gevoel dat de Braziliaanse film O Menino e o Mundo, ‘Het jongetje en de we-reld’, nalaat. Bij benadering, want alles wat hier in lettertjes achter elkaar is gezet kan niet voldoende recht doen aan de schoonheid van dit animatiefilmwonder. Inven-tief en met tot op het wezenlijke gestileerde figuurtjes vertelt Alê

Wereldfilm voor klein en groot

In O Menino e o Mundo pakt een Braziliaans plattelandsjongetje z’n koffer en gaat op zoek naar zijn vader. De odyssee die volgt, betovert en roert ten diepste.

Abreu zijn verhaal van het jochie in de pampa dat op een dag de wijde wereld in trekt. Want papa is vertrokken naar wieweetwaarheen, om wieweetwat te doen. Het gemis, daar in dat idyllische sprookjes-bloemenveldenland, is groot. en een zoektocht onvermijdelijk.Met kleurpotloden, pastelkrijt, verf en wat verder zoal binnen handbe-reik was, heeft Alê Abreu – jaargang 1971, illustrator, schilder, schrijver, animator – een film gemaakt die hart en hoofd, kind en volwassene tezelfdertijd aanspreekt. Monter springt zijn kleine protagonist – pingpongbalhoofd, vier sprietjes als armen en benen, enkele streepjes als shirt daartussenin – door de kleurfonteinen. Soms lijkt het alsof schilderijen van Klee, Kandinsky en hun Blaue Reiter-confraters tot le-ven komen, of tien prentenboeken tegelijk de samba dansen. Maar dan

verschijnt het spook van de grote-mensenrealiteit. en niets is meer wat het was.even inventief als poëtisch worden de destructieve effecten verbeeld van arbeidsjuk, efficiencyterreur en de perverse consumptie-maatschappij. en terwijl we ons realiseren dat deze film ontstond in het Zuid-Amerikaanse land van de explosieve economische voor-spoed, staan er twee zilvermanen aan de avondhemel. Verschijnt een trein als simpele potloodstreep en verdwijnt weer als slokoprups met rugnummers. Is het frequente spel met een witte achtergrond een traktatie. een muzikanten-in-het-veld-scène danst voorbij in Lorenzo Mattotti-stijl. In de oerstrijd tussen de nachtzwarte raaf van de onder-drukking en de regenboogvogel van de vrijheid waart de geest rond van de Vlaamse animatiemeester Raoul Servais. en ondertussen heeft dat onderwegventje toch maar mooi ons hart gestolen.Deze in bijna ieder opzicht (bijna: de bonkige rapdeun en plots inbre-kende archiefbeelden zijn kleine krassen) prachtige film gaat over de kleine- én grotemensenwereld. en hij vertelt eenieder vooral één ding: trap niet in de ganzenpasval van hen die u in zo droevig groten getale voorgingen. Vrijheid, in welke vorm dan ook, moet telkens opnieuw veroverd worden.

door oliver kerkdijk

MASTER/BACHELOR ANIMATION AT AKV|ST.JOOSTNow open for application! Check www.akvstjoost.nl

Partners

20140218 HAFF VPRO advertentie.indd 1 20-2-2014 15:38:00

Jacques Tardi, Joe Sacco, Pat Mills,John Colquhoun, Typex,

Ivan Adriaenssens, Henning Wagenbreth,Jasper Rietman, Maia Matches,

Amanda Majoor, Bart Nijstad, Ted Struwer, Jules Calis, Robert van Raffe, Ruben Steeman, Guido van Driel, Schwantz, Eric van Straaten,

Mark Retera, Peter van Straaten, Lamelos, TRIK, Tammo Schuringa, Eric J. Coolen

& nog vele anderen...

Het grootste en veelzijdigste stripfestival van Nederland!

40 exposities, gratis stripbeurzen, filmvoorstellingen, lezingen, interviews,

signeersessies met bekende tekenaars, feesten, popconcerten, veilingen, Stripbier,

kinderworkshops en nog veel meer...

www.stripdagenhaarlem.nl

#StripdagenHRLM stripdagen.haarlem

advertentie StripdagenHaarlem 2422014.indd 1 24-2-2014 16:03:31

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l17

De dageraad nadert, de gesloten ogen schieten heen en weer. Dromen pas-

seren, koortsachtig. Dromen over vroeger, van avonturen beleefd en verhoopt, en alles daartussenin. Beelden, personages, zinnen. Flar-den van het alles en allerlei dat ons zo toevallige absurde bestaan uitmaakt, buitelen logicaloos over elkaar heen. eenmaal terug van ver geweest blijft een ondefinieerbaar melancholiek sentiment dat de dag die aanvangt, bestemt.Dat is, bij benadering, het gevoel dat de Braziliaanse film O Menino e o Mundo, ‘Het jongetje en de we-reld’, nalaat. Bij benadering, want alles wat hier in lettertjes achter elkaar is gezet kan niet voldoende recht doen aan de schoonheid van dit animatiefilmwonder. Inven-tief en met tot op het wezenlijke gestileerde figuurtjes vertelt Alê

Wereldfilm voor klein en groot

In O Menino e o Mundo pakt een Braziliaans plattelandsjongetje z’n koffer en gaat op zoek naar zijn vader. De odyssee die volgt, betovert en roert ten diepste.

Abreu zijn verhaal van het jochie in de pampa dat op een dag de wijde wereld in trekt. Want papa is vertrokken naar wieweetwaarheen, om wieweetwat te doen. Het gemis, daar in dat idyllische sprookjes-bloemenveldenland, is groot. en een zoektocht onvermijdelijk.Met kleurpotloden, pastelkrijt, verf en wat verder zoal binnen handbe-reik was, heeft Alê Abreu – jaargang 1971, illustrator, schilder, schrijver, animator – een film gemaakt die hart en hoofd, kind en volwassene tezelfdertijd aanspreekt. Monter springt zijn kleine protagonist – pingpongbalhoofd, vier sprietjes als armen en benen, enkele streepjes als shirt daartussenin – door de kleurfonteinen. Soms lijkt het alsof schilderijen van Klee, Kandinsky en hun Blaue Reiter-confraters tot le-ven komen, of tien prentenboeken tegelijk de samba dansen. Maar dan

verschijnt het spook van de grote-mensenrealiteit. en niets is meer wat het was.even inventief als poëtisch worden de destructieve effecten verbeeld van arbeidsjuk, efficiencyterreur en de perverse consumptie-maatschappij. en terwijl we ons realiseren dat deze film ontstond in het Zuid-Amerikaanse land van de explosieve economische voor-spoed, staan er twee zilvermanen aan de avondhemel. Verschijnt een trein als simpele potloodstreep en verdwijnt weer als slokoprups met rugnummers. Is het frequente spel met een witte achtergrond een traktatie. een muzikanten-in-het-veld-scène danst voorbij in Lorenzo Mattotti-stijl. In de oerstrijd tussen de nachtzwarte raaf van de onder-drukking en de regenboogvogel van de vrijheid waart de geest rond van de Vlaamse animatiemeester Raoul Servais. en ondertussen heeft dat onderwegventje toch maar mooi ons hart gestolen.Deze in bijna ieder opzicht (bijna: de bonkige rapdeun en plots inbre-kende archiefbeelden zijn kleine krassen) prachtige film gaat over de kleine- én grotemensenwereld. en hij vertelt eenieder vooral één ding: trap niet in de ganzenpasval van hen die u in zo droevig groten getale voorgingen. Vrijheid, in welke vorm dan ook, moet telkens opnieuw veroverd worden.

door oliver kerkdijk

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l18

Trippen door Canada

In de zomer van 2000 liftten de Canadese filmmakers en kunstenaars Shayne Ehman

en Seth Scriver acht dagen door Canada en reisden van Chilliwack naar Toronto. Over hun avonturen maakten ze de animatiefilm Asphalt Watches, waarin een stoet aan vreemde creaturen in één fascine-rende, psychedelische trip aan de kijker voorbijtrekt.De twee lifters Skeleton Hat en Bucktooth Cloud, een soort van doorschijnende sneeuwpop met verfomfaaide hoed en bijpassende paraplu, ontmoeten onder meer een vuilgebekte moeder en haar

peuter, een nette jongeman met een mes in zijn buik die vrien-delijk vraagt of iemand hem een lift naar het ziekenhuis kan geven, en een bedreigende, groezelige oude vent met witte baard, die claimt de Kerstman te zijn en wiens auto vol ligt met bakjes van de fastfoodketen Wendy’s. Bij het afscheid moeten de twee lifters beloven hem volgend jaar weer op

dezelfde plek op te wachten voor ‘intensieve Santa training’. ‘De rit met Santa was waarschijnlijk het onveiligste wat we hebben meege-maakt,’ vertelt Ehman (Athabasca, 1974) tijdens een telefoongesprek vanuit zijn huis in Thunder Bay. ‘Die ontmoeting hebben we uiteraard overleefd. Ook gevaarlijk was de rit met de drie headbangers die onder invloed waren van alcohol en drugs. Kort nadat ze ons hadden afgezet zijn ze omgekomen in een zwaar ongeluk. Als we iets langer mee hadden gereden, waren we zeker dood geweest. Het verbaasde me hoe emotioneel en therapeutisch het was om die herinnering te animeren en de bloederige details gedetailleerd weer te geven.’Het lijkt wel of het duo slechts door excentriekelingen werd opgepikt,

maar dat ziet de filmmaker toch anders: ‘Iedereen

die we tegenkwa-men was wel nor-

maal hoor, maar wel een beetje uniek op zijn manier, als je begrijpt wat ik bedoel.’

HamburgersEhman en Scriver

maken kunst in ver-schillende disciplines, van

strips en schilderijen tot poëzie en muziek. Tijdens de reis hielden ze een schetsboek bij met de bedoe-ling er later strips of een zine (zelf uitgegeven boekje met een kleine

In Asphalt Watches verwerkten Shayne Ehman en Seth Scriver hun zonderlinge ervaringen als lifters. ‘Alles is waargebeurd.’

Seth Scriver

door michael minneboo

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l

18

Trippen door Canada

In de zomer van 2000 liftten de Canadese filmmakers en kunstenaars Shayne Ehman

en Seth Scriver acht dagen door Canada en reisden van Chilliwack naar Toronto. Over hun avonturen maakten ze de animatiefilm Asphalt Watches, waarin een stoet aan vreemde creaturen in één fascine-rende, psychedelische trip aan de kijker voorbijtrekt.De twee lifters Skeleton Hat en Bucktooth Cloud, een soort van doorschijnende sneeuwpop met verfomfaaide hoed en bijpassende paraplu, ontmoeten onder meer een vuilgebekte moeder en haar

peuter, een nette jongeman met een mes in zijn buik die vrien-delijk vraagt of iemand hem een lift naar het ziekenhuis kan geven, en een bedreigende, groezelige oude vent met witte baard, die claimt de Kerstman te zijn en wiens auto vol ligt met bakjes van de fastfoodketen Wendy’s. Bij het afscheid moeten de twee lifters beloven hem volgend jaar weer op

dezelfde plek op te wachten voor ‘intensieve Santa training’. ‘De rit met Santa was waarschijnlijk het onveiligste wat we hebben meege-maakt,’ vertelt Ehman (Athabasca, 1974) tijdens een telefoongesprek vanuit zijn huis in Thunder Bay. ‘Die ontmoeting hebben we uiteraard overleefd. Ook gevaarlijk was de rit met de drie headbangers die onder invloed waren van alcohol en drugs. Kort nadat ze ons hadden afgezet zijn ze omgekomen in een zwaar ongeluk. Als we iets langer mee hadden gereden, waren we zeker dood geweest. Het verbaasde me hoe emotioneel en therapeutisch het was om die herinnering te animeren en de bloederige details gedetailleerd weer te geven.’Het lijkt wel of het duo slechts door excentriekelingen werd opgepikt,

maar dat ziet de filmmaker toch anders: ‘Iedereen

die we tegenkwa-men was wel nor-

maal hoor, maar wel een beetje uniek op zijn manier, als je begrijpt wat ik bedoel.’

HamburgersEhman en Scriver

maken kunst in ver-schillende disciplines, van

strips en schilderijen tot poëzie en muziek. Tijdens de reis hielden ze een schetsboek bij met de bedoe-ling er later strips of een zine (zelf uitgegeven boekje met een kleine

In Asphalt Watches verwerkten Shayne Ehman en Seth Scriver hun zonderlinge ervaringen als lifters. ‘Alles is waargebeurd.’

Seth Scriver

door michael minneboow

ww

.h

af

f.

nl

•

h

ol

la

nd

a

ni

ma

ti

on

f

il

m

fe

st

iv

al

19

oplage) over te maken, maar het verhaal dat ze wilden vertellen bleek te groot om in een zine tot zijn recht te komen. Aangezien beide vrienden ook aan het expe-rimenteren waren met animatie, leek een film de juiste keuze om hun ervaringen in te verwerken. ‘We vertellen over onze reis in chronologische volgorde. In dat op-zicht is Asphalt Watches bijna een documentaire, want alles is waarge-beurd. Wel gebruiken we metaforen en abstracte elementen die we tijdens het animeren intuïtief heb-ben toegepast. De film is daardoor behoorlijk cryptisch. Dat is deels omdat we de Asphalt Watches voor onszelf en onze vrienden hebben gemaakt. We hadden nooit voorzien dat hij bijvoorbeeld ook in Neder-land en India zou draaien.’In de animatie komen hamburgers en enorme uit de grond stekende rietjes waaruit olie lekt, veelvuldig voor. ‘Dat zijn inderdaad duidelijke symbolen. De hamburgers staan voor overleven en honger, en na-tuurlijk gewoon voor hamburgers, want langs de snelweg kom je voor-al fastfood tegen. Sommigen zien er een symbool van verlangen in. Dat mogen ze zelf bepalen. Mensen be-grijpen wel dat de frisdrankrietjes met olie een kritische noot zijn op hoe de natuur vernietigd en ver-vuild wordt door het materialisme

en wegwerpproducten. Het gebruik van dat soort symbolen heeft iets helends, want door erop te wijzen beseft men weer dat we hier iets aan kunnen doen.’

Geen South ParkTijdens het Toronto International Film Festival vorig jaar won Asphalt Watches de prijs voor beste debuut. De enigszins een-voudige stijl doet denken aan de animatieserie South Park en primi-tieve games, maar dat was niet wat de filmmakers beoogden. ‘Ik heb in mijn leven nog nooit een hele aflevering van South Park gezien,’ be-kent Shayne. ‘De stijl komt voort uit het animatiepro-gramma Flash dat we gebruikten. We hebben de film chro-nologisch gemaakt, waardoor je onze ontwikkeling als animatoren erin terugziet. Aan het begin van de film zijn de personages minder expressief en zijn de tekeningen minder gedetailleerd dan aan het eind. Bij het tekenen probeerden we een directe vertaling van onze herinneringen te maken. Als ik een

tekening wil maken die mijn gevoel of herinnering uitdrukt, dan blijf ik als het ware naar het lege papier staren totdat de lijnen zichtbaar worden en beginnen te gloeien, zodat ik ze alleen nog maar over hoef te trekken.’

Neil YoungWie goed oplet, kan genieten van de vele gevatte tekst- en woord-grappen die Asphalt Watches rijk is. Verder duiken er in de achter-

grond personages op van bevriende grafische

kunstenaars en ani-matoren als Keith

Jones, Owen Plummer en Amy Lockhart. Ook Neil Young heeft een cameo. ‘In

eerste instantie wilden we met

de trein reizen. Toen we in Chilliwack

aankwamen zagen we een gast met een mondharmoni-

ca die op Neil Young leek. “There’s no way in hell you’re hopping outta here, boys,” zei hij en hij wees naar het station dat recent was afge-brand. Toen we met de film bezig waren herinnerden we hem als Neil Young dus zo hebben we hem ook geanimeerd.’

Shay

ne E

hman

John Lasseter, Stephen Hillen-burg, Andrew Stanton: het zijn niet de minste namen die aan het California Institute of the Arts afstudeerden. Niet meteen scherp om wie het gaat? Lasseter is de drijvende creatieve kracht bij Pixar, Hillenburg de man achter

SpongeBob Squarepants en Stan-ton schreef en regisseerde Finding Nemo en Wall-E. Maar de grootste naam die is verbonden aan CalArts is natuurlijk die van oprichter Walt Disney. Hij bedacht de universi-teit als een kruisbestuiving van kunsten; studenten leerden niet

alleen over animatie, maar doken ook in muziek, dans en drama. Daar werden volgens Disney alle disciplines beter van. Tijdens het haff-programma School in Focus plukken studenten en leraren van CalArts uit de schoolarchieven en eigen werk.

Bij strips denken we niet gelijk aan Aristote-les, Nietzsche of Thomas van Aquino. Of aan God, om nog maar iemand te noemen. Maar daar brengt fi losofe en theologe Margreet de Heer verandering in met haar boeken Filosofi e in beeld en Religie in Beeld. De Heer is een van de gasten op de KunstStripBeurs (zaterdag 22 maart in de Nicolaïkerk), waar traditiegetrouw alle animatiedisciplines bij elkaar komen. Ze krijgt daar gezelschap van onder meer de ei-genzinnige Wasco, die al zijn boeken zelf tekent, ontwerpt, drukt en bindt. Maar ook van Serge Baeken, Peter Pontiac en La Nonette. Om het feest compleet te maken, wordt niet alleen de StripGrafi ekPrijs wederom uitgereikt, maar ook een nieuwe editie van De Schone Zakdoek ge-presenteerd. Dit surrealistische tijdschrift werd tijdens de Tweede Wereldoorlog in een maan-delijkse oplage van één exemplaar uitgebracht en is met dank aan een twintigtal kunstenaars herrezen uit de Utrechtse underground.

Terug naar school

Ik strip, dus ik besta

Trusts and Estates van Jeanette Bonds

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l20 door nick boers

John Lasseter, Stephen Hillen-burg, Andrew Stanton: het zijn niet de minste namen die aan het California Institute of the Arts afstudeerden. Niet meteen scherp om wie het gaat? Lasseter is de drijvende creatieve kracht bij Pixar, Hillenburg de man achter

SpongeBob Squarepants en Stan-ton schreef en regisseerde Finding Nemo en Wall-E. Maar de grootste naam die is verbonden aan CalArts is natuurlijk die van oprichter Walt Disney. Hij bedacht de universi-teit als een kruisbestuiving van kunsten; studenten leerden niet

alleen over animatie, maar doken ook in muziek, dans en drama. Daar werden volgens Disney alle disciplines beter van. Tijdens het haff-programma School in Focus plukken studenten en leraren van CalArts uit de schoolarchieven en eigen werk.

Bij strips denken we niet gelijk aan Aristote-les, Nietzsche of Thomas van Aquino. Of aan God, om nog maar iemand te noemen. Maar daar brengt fi losofe en theologe Margreet de Heer verandering in met haar boeken Filosofi e in beeld en Religie in Beeld. De Heer is een van de gasten op de KunstStripBeurs (zaterdag 22 maart in de Nicolaïkerk), waar traditiegetrouw alle animatiedisciplines bij elkaar komen. Ze krijgt daar gezelschap van onder meer de ei-genzinnige Wasco, die al zijn boeken zelf tekent, ontwerpt, drukt en bindt. Maar ook van Serge Baeken, Peter Pontiac en La Nonette. Om het feest compleet te maken, wordt niet alleen de StripGrafi ekPrijs wederom uitgereikt, maar ook een nieuwe editie van De Schone Zakdoek ge-presenteerd. Dit surrealistische tijdschrift werd tijdens de Tweede Wereldoorlog in een maan-delijkse oplage van één exemplaar uitgebracht en is met dank aan een twintigtal kunstenaars herrezen uit de Utrechtse underground.

Terug naar school

Ik strip, dus ik besta

Trusts and Estates van Jeanette Bonds

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l

20 door nick boers

‘A night of trash bin pleasures,’ zo typeert filmverzamelaar Michael Helmerhorst zijn programma dat hij bijeengeraapt heeft uit de afval-bak van de animatietechniek. Zo komt Helmerhorst op de proppen met doorgedraaide poppen, supermuizen, belabberde speelgoedreclames, nog slechtere effecten in live-action films en foute Star Wars-parodieën. Zijn categorieën hebben titels als ‘nuclear nitemares’, waarin het Koude Oorlog-sfeertje wordt opgeroepen en kernoorlogen worden bezongen; ‘the Godzil-la inheritance’, met slappe aftreksels van het Japanse filmmonster; en ‘wet dreams’. ‘Die spreekt voor zich, denk ik.’ Het belooft, net als bij de populaire eerste editie van de Nacht van de Geanimeerde Wansmaak in 2010, een propvol programma te worden met fragmenten en trailers die even misselijkmakend als mooi kunnen zijn. ‘De wansmaak zit hem soms ook in het onderwerp, zoals allerlei variaties op alien invaders. De trash zit dan niet in de kwaliteit van de uitvoering, maar in het uitgekauwde onderwerp. Die aliens zijn echt onuitroeibaar.’ Het is een fijne lijn tussen smaakloos en smaakvol, wil hij maar zeggen. ‘Soms is iets eigenlijk ook te mooi,’ geeft Helmerhorst toe, ‘om het echt wansmaak te kunnen noemen. Maar ik heb ook wel gezorgd voor wat gory shit hoor.’

Nachtmerries, cartoonporno en gory shit

21w

ww

.h

af

f.

nl

•

h

ol

la

nd

15 MAARTOPEN DAGMet trots meldt de Willem de Kooning Academie dathaar creating pioneers ook dit jaar zijn geselecteerd voor het Holland Animation Film Festival.

Selectie Nederlandse AnimatieTombed/ Jeffrey Schreuders en Elian van der Heiden, alumni 2013 Selectie Europese studentenfilms

Hog Heaven/ Peter Aquino, alumnus 2012

Wil jij ook werken aan innovatieve vraagstukken en met 'cutting edge' technieken, dan ben je welkom op onze Open Dag van zaterdag 15 maart 2014!

Meld je vast aan via: WWW.WDka.nlIll

ustr

atie

: Rao

ul D

eleo

WDKA_VPRO_ADV.indd 1 25-02-14 11:12

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l

•

ww

w.

ha

ff

.n

l22 door michael minneboo

haff biedt ook dit jaar weer een rijk aanbod aan thematische programma’s met korte films. We lich-ten er alvast een paar uit.

Een van de belangrijkste speer-punten van deze editie zijn de

grote thema’s des levens: goed en kwaad, vergankelijkheid, en liefde & lust komen voorbij in diverse verzamelprogramma’s van korte ani-maties. Vaak met de nodige humor, zoals Girls Night Out van Joanna Quinn (1986), waarin vriendinnen Beryl op een avondje uit trakteren voor haar verjaardag en haar ware aard naar boven komt; soms ontroe-rend, zoals het prachtig gestileerde en poëtische Father and Daughter

(2000) van Michael Dudok de Wit. Ter gelegenheid van de honderd-ste geboortedag van de Schotse animator norman McLaren (1914-1987) toont haff de wereldpre-mière van een installatie met zijn werk en een filmprogramma met klassiekers. Daaronder de tijdloze parabel en Oscarwinnaar Neigh-bours uit 1952, waarin twee buren met elkaar slaags raken over een bloem. McLaren was een meester van de experimentele film, geïnspi-reerd door het surrealisme, dans en muziek. De vruchtbare com-binatie muziek en animatie loopt als een rode draad door diverse themaprogramma’s met daarin on-der andere de abstracte films van grootmeesters Pierre Hébert en Steven Woloshen en Amerikaanse cartoons uit het Gouden Tijdperk.

HAFF SHortS & tHemAprogrAmmA’S

Short maar krachtig

Neighbours van norman

McLaren

1+1 (gil alkabetz, dld 2013/10:40) Abstracte psychologische thriller in zeven korte episoden rond de over-peinzingen van een man op weg naar huis.1900 Story Boards (shu cao, ch 2013/2:16) Razendsnelle transforma-ties van gezichten in de meest uit-eenlopende technieken die opmer-kelijk goed blijken te combineren.Bijna Vierkant (jeroen ter welle, nl 2013/1:16) Dansende vierkanten pro-beren dapper vierkant te zijn. On-der de ooit zo populaire dansmuziek Happy Polka van Jack Barbour.Canis (anna solanas, marc riba, sp 2013/17:00) Teo probeert te overle-ven in een verlaten dorp, geteisterd door wilde honden. Verontrustende poppenanimatie in zwart-wit.Confusion Through Sand (danny madden, vs 2013/12:00) een patrouille staat onder hoogspanning in een oorlogsgebied in de woestijn. Tij-dens een bombardement raakt een negentienjarige soldaat zijn team kwijt.Cruise Patrol (bob de groot, arjan van meerten, nl 2013/7:25) Routine-controle op een eindeloze weg in de VS leidt tot een onverwachte ont-knoping.Diamant (kris mergan, geert vanden-broele, be/nl 2013/12:35) Op vakantie bij tante Virginie mag Ketje met een vogelaar mee op zoek naar de Dia-mant der Vogels. Ketje heeft echter meer oog voor een lelijke mot.The Garden of Words (makoto shin-kai, jap 2013/46:00) Glasheldere Ja-panse animatie. Door toevallige ont-moetingen in een park ontstaat een ongebruikelijke vriendschap tussen spijbelaar Takao en de oudere Yuki-no.Get Happy or Get Out (andreia dobrota, nl/roe 2013/3:25) een van de laatste ongelukkige mensen in een kleurrijke wereld vol met ballon-nen en spelende kinderen moet zor-gen dat hij voor z’n dertigste ook blij wordt.Gloria Victoria 3D (théodore ushev, can 2013/6:55) Derde deel van trilo-gie over kunst en macht won al di-verse prijzen. Op Sjostakovitsj’ Ze-vende (Leningrad) denderen beel-den van frontlinies en massaslach-tingen, van Dresden tot Star Wars, voorbij.High Wool (nicolai maderthoner, moritz mugler, dld 2014/2:22) Origi-nele western shootout, door silhou-etten van wollen draadjes. Als de kogel doel schiet, ontrafelt de wol.Hollow Land (uri kranot, michelle kranot, can/den/fr 2013/13:57) na vele omzwervingen komen Solomon en Berta aan in het beloofde land, vergezeld van hun onafscheidelijke

Father and Daughter

ww

w.

ha

ff

.n

l

•

ho

ll

an

d

an

im

at

io

n

fi

lm

f

es

ti

va

l23

badkuip. Treffende verbeelding van ont-heemd zijn in poppenanimatie.Hollywood Blvd (stephen hillenburg, vs 2013/2:48) Passanten op Hollywood Blvd vormen bont gezelschap tegen flitsen van straattaferelen. Van de bedenker van SpongeBob.I Love Hooligans (jan-dirk bouw, nl/be 2013/12:28) Interview met een vervaarlij-ke voetbalsupporter van de harde kern, vervat in grafisch krachtige, contrastrij-ke beelden. Als homo leidt hij een ge-dwongen eenzaam bestaan.Jorka (michiel wesselius, nl 2013/8:00) Een jongen komt op een besneeuwde dag bij een tragisch ongeval om het le-ven, net nadat hij opgewekt het ant-woordapparaat van zijn vriendin heeft ingesproken.

Kika & Bob en de Gevlogen Vogel (yan-nick zanchetta, paul de blieck, nl 2013/12:00) Deel uit de gloednieuwe tv-serie over brandweerman Bob en de slimme Kika die de wereld over reizen om Kika’s kat Tijgertje te redden.> Little Freak (edwin schaap, nl 2013/3:33) Misvormde jongen treedt op als freak in het circus. Voor zijn verjaardag mag hij een wens doen. Hij weet wel iets.Love Games (yumi joung, z-kor 20/15:00) Speelse verkenningen van een verliefd stel in contourlijnen en sfeervol uitgewerkte details in zwart-wit.The Maggot Feeder (priit tender, est 2012/15:28) Een stoere zeehondenjager en zijn mooie vrouw uit het besneeuw-

de noorden kunnen geen kinderen krij-gen. Om haar te doden begint hij bloed-dorstige maden te kweken. Gebaseerd op een volksverhaal.Mia (wouter bongaerts, be/nl 2013/9:00) De zevenjarige Mia probeert haar overwerkte moeder uit de greep van de grote stad te bevrijden. Hierbij ontdekt ze allerlei verborgen geheimen van de wereld.The Obvious Child (stephen irwin, gb 2013/12:21) Een meisje probeert haar overleden ouders naar de hemel te stu-ren, nauwlettend gevolgd door haar ko-nijn dat haar aanbidt. Getekende karak-ters in vage fotografische decors en iet-wat ongemakkelijke sfeer.Orlando’s Book (wendy morris, be 2013/3:52) Een boek over Engelse land-schappen leidt tot associaties in houts-kool. Over plaatsen die bekend zijn maar nooit bezocht en nooit getekend.The Race (jacques khouri, vs/can

2013/2:31) Het klassieke verhaal van de haas en de schildpad met grafi-sche flair en tekst. Met dit verschil: de haas heeft vier poten en de schildpad geen.Replacement (boyoung kim, z-kor

2013/18:15) Ma heeft al een afspraak bij de tandarts gepland om de losse

tand te laten trekken van haar zoon-tje. Hij ziet er tegen op en probeert z’n moeder te vermijden. Bedrieglijk een-voudig gegeven, vervreemding in pastel-tinten.Rezonans (The Resonance) (mateusz sadowski, pl 2013/6:16) Stop-motionfilm zonder geluid met ribbelkarton biedt ge-laagde ervaring van beelden. Bedacht tij-dens een aangename wandeling als won-derlijke theorie over parallelle werelden.Run (stuart pound, gb 2013/5:00) Scè-nes uit een bekende sciencefictionfilm worden gekanteld in een semi-abstracte ervaring.Stick Out (anthony farquhar-smith, gb 2013/1:25) Een verrassend juweeltje rond waterijsjes. Soms gaat het in het leven niet om het doel, maar om de weg er-heen.Sock Skewer Street 8 (elli vuorinen, fin/jap, 2013/6:30) Licht autobiografische

studentenfilm rond een vrouw die voortdurend piepkleine sokken vindt. Wie zou er koude voeten hebben?Subconscious Password 3D (chris land-reth, can 2013/10:55) Een wervelende tocht door het onbewuste van Charles, wanhopig op zoek naar een naam die hem maar niet te binnen wil schieten. In-novatieve film van Oscarwinnaar.La Testa tra le Nuvole (Absent Min-ded) (roberto catani, it 2013/7:50) Dagdromen van een kind tijdens de les worden ruw verstoord door de leraar. Die dreigt het oor af te snijden om de concentratie af te dwingen.The Tiniest (tomislav soban, kro 2013/16:15) Onnavolgbare combinatie van vertelling en beelden. De kleinste man is verdwenen, zo vertelt zijn beste vriend. Hij woonde aan de overkant.True Giant (motomichi nakamura, ecu 2013/1:42) True Giant wordt kwaad als hij per abuis beschoten wordt door een walvisvaarder. Hij blijkt angstaanjagend groot en sterk te zijn. Zwart-wit-rood met krachtige vormen van Japanse VJ-kunstenaar.The Visitor (george dechev, nl 2013/8:30) Pixellation in zwart-wit, opge-nomen in Bulgarije. Een jongen met een bijzondere gave twijfelt aan zichzelf en zoekt naar de zin van het leven. Geba-seerd op een verhaal van Yuri Vladimi-rov, ca. 1921.De Wake (pieter coudyzer, be 2013/22:00) Een man waakt bij zijn vrouw die in de coma ligt. Sfeervol drama met onpeilbare karakters doet intens leed vermoeden. Was het een ongeval?WILQ Negocjator (leszek nowicki, bar-tosz minkiewicz, pl 2013/8:24) Geba-seerd op strips van Bartosz en Tomasz Minkiewicz. Superheld Woolf bestrijdt de misdaad in een stadje in Zuid-Polen. Maar hij moet ook voor z’n eten zorgen en neemt gewoon de bus.Wonder (mirai mizue jap/fr 2013/8:08) Avontuurlijke, abstracte stroom van voortdurend verschillende vormen en kleuren. Soms verstild, dan weer uitbun-dig. Handgetekend eerbetoon aan het wonder van animatie beleefde zijn wereldpremière in Berlijn 2014.

ShortsEen greep uit de ruim

tweehonderd films uit de verschillende

competities met recente films.

Shorts

Get Happy or Get Out Gloria Victoria

Subconscious PasswordJorkaDe Wake

Canis

JACKQuentin Haberham

Little FreakEdwin Schaap

Facing the NewsWiep Teeuwisse

SubstanceQuentin Haberham, Bram Vermaas

No Place Like HomeNicolien Opdam

HKU-studenten presenteren op het HAFF o.a. de volgende films:

Animatie studeren aan HKU?Kom naar onze Open Dag op zaterdag 22 maart en check www.hku.nl/animation

HKU_advertentie_holland_animatie_festival_02.indd 1 21-02-14 14:02