Quint was dit jaar jarig op een koude, gure dag. Zo’n dag dat je hoopt dat je niet naar buiten hoeft, dat je lekker binnen kunt blijven, met de openhaard aan en een warme deken om je heen. Zo’n dag dat je in bed mag blijven liggen en niemand die daar raar van opkijkt.

1.

Maar Liv had geen tijd om in bed te blijven liggen. Haar zoontje werd vandaag alweer drie jaar en ze was volop in de weer met de laatste voorbereidingen voor zijn verjaardagsfeestje. Niet dat ze veel mensen verwachtte; ze kon ze op één hand tellen.

Maar toch, er moesten hapjes gemaakt worden en ze wilde de woonkamer een beetje leuk versierd hebben. Voor haar was het een hele mijlpaal. Het leek nog maar pas geleden dat hij geboren werd. Wat vliegt de tijd.

Toen vloog de achterdeur open. Liv was zo in haar gedachten verzonken dat ze ervan schrok. In de deuropening stond India, haar beste vriendin. “Sorry dat ik je liet schrikken, maar ik heb mijn handen vol.”

In India’s linkerarm lagen een aantal cadeautjes en in haar rechterhand lag het handje van Noa, haar zesjarige dochter. Liv liep snel naar India toe en nam de drie cadeautjes van haar over. “Wat heb je toch allemaal bij! Dat zijn twee cadeaus teveel!”

“Welnee!” Wierp India tegen. “Eentje voor elk jaar.” Liv lachte. “Wat geef je hem als hij twintig wordt? Twintig cadeaus?” India keek bedenkelijk. “Daar verzin ik wel iets op.” Liv zette de cadeautjes op het aanrecht en keek naar Noa.

“Dag lieverd.” Het zwartharige meisje met de zeeblauwe kijkers keek naar haar op met zo’n lieflijk gezicht dat Liv’s hart smolt. “Hallo, tante Liv.” Noa was een wijs en lief kind. Ze hield ontzettend veel van het meisje en ze hield van de wijze waarop India haar dochter aanbad.

“Quint is in de woonkamer, ga maar eens kijken.” Noa lichtte direct op. Ze pakte één van de cadeautjes van het aanrecht en rende de keuken uit. Soms leken Quint en Noa net broer en zus, zo close waren ze samen.

Liv en India maakten samen de hapjes af. Een half uur later arriveerde Marcia, de schoonmoeder van Liv. Ze verzamelden zich allemaal in de woonkamer, waar David, de vriend van Liv, de kaarsjes op de taart aanstak.

Er werd luid voor Quint gezongen, waarna hij samen met David de kaarsjes uitblies. Vervolgens genoot iedereen van een lekker stuk taart, er werd gezellig gebabbeld en de cadeautjes werden door Quint, vol enthousiasme, uit het papier gescheurd.

Toen Liv even later in de keuken stond op te ruimen, kwam India bij haar staan. “Hoe gaat het?” Liv schokschouderde. “Het is nog steeds moeilijk, maar ik krijg enorm veel liefde en steun van David en Quint. En van jou natuurlijk.”

India glimlachte. “Natuurlijk,” Zei ze vol begrip. “Jij was er ook in de periode met Brett. Ik kan je niet zeggen hoeveel het me toen, en nu nog steeds, deed hoezeer jij mij geholpen en gesteund hebt.”

De twee vrouwen zuchtten. “Dat lijkt alweer eeuwen geleden. Wat is er in de tussentijd veel gebeurd.” Liv knikte. “Ja, er is heel veel gebeurd en misschien is dit de perfecte gelegenheid om het verleden voor eens en voor altijd af te sluiten.

Het gaat sinds een maand eindelijk weer goed met mij en mijn leven, dat is al een sterk begin.” India keek haar vriendin niet-begrijpend aan. “Maar, niemand vraagt jou het af te sluiten, zelfs David niet.”

“Dat weet ik,” Gaf ze toe. “Maar ik weet ook dat ik nooit helemaal verder kan met mijn leven als ik me niet losmaak van Erik. Ik ben nu samen met David en dat heeft heel wat pijn en moeite gekost.

Dat wil ik niet zomaar verliezen. Ik wil vechten voor onze relatie, voor onze relatie met Quint. Ik moet verder, India, voor Quint. Erik ligt nu al meer dan drie jaar in coma en de kans dat hij ooit wakker zal worden is nihil…”