jaargang 8

issue 07

september 2011

ISSUE 07

ALEXANDER WANG

PETER PHILIPS

MIRANDA JULY

WASHED OUT

ST. VINCENT

JAMIE WOON

VIVIAN GIRLS

ww

w.c

hanel.co

mLa lig

ne d

e C

HA

NE

L -

Ned

erland

Tel 0900 5

19 2

005 (0,1

5/m

in., incl.B

TW

)

Die s e l I s l and ’ s S tup id Con s t i tu t i on i s b e ing wr i t t en . L earn more a t die se l . com

NA VERKENNINGEN IN BERLIJN, LONDEN, LOS ANGELES, NEW YORK EN DETROIT ZET PALLADIUM VOET IN TOKIO, DE JAPANSE (MODE)HOOFDSTAD. IN HET KADER VAN DE NIEUWE HERFST/WINTERCAMPAGNE GAAT HET HERITAGEMERK SAMEN MET MUZIKANT EN PRODUCER PHARRELL WILLIAMS OP

ZOEK NAAR VERBORGEN PLEKKEN EN LEVENDIGE SUBCULTUREN VAN DEZE UNIEKE METROPOOL.

L

TOKYO RISINGPALLADIUM EN PHARRELL WILLIAMS ONTDEKKEN DE

VERBORGEN KANTEN VAN TOKIO

PALLADIUM BRANDSTORE LEIDSESTRAAT 19AMSTERDAM WWW.PALLADIUMBOOTS.COM

AN EXPLORATION OF TOKYODe ongebruikelijke stadstour maakt deel uit van een serie ‘explorations’ door wereldsteden, gericht op het blootleggen van onontdekte prachtplekken. Deze nieuwste ontdekkingstocht ‘Tokyo Rising’ wordt geleid door N.E.R.D. frontman Pharrell Williams. Hij neemt ons mee naar ondergrondse tunnels diep onder de stad en onthult verborgen plekken in duizelingwekkend hoge torens. Ook belicht Pharrell de levendige subculturen van Tokio en ziet de artiest met eigen ogen welke impact de recente aardbevingen en tsunami hebben gehad op het leven van jongeren. Tokio is een adembenemende stad en oefent een enorme culturele impact uit over de hele wereld. Na de tragedie van 11 maart wil Palladium laten zien hoe de bevolking van deze iconische stad omgaat met de nasleep van deze ramp. Hoe ziet de toekomst eruit voor Tokio? Tijdens de exploratie door de Japanse hoofdstad kwam Palladium artiesten, muzikanten en activisten tegen die er op gebrand zijn dat hun geweldige stad overleeft en weer opbloeit. Pharrell Williams leidt deze ontdekkingstocht en neemt ons mee naar doe-het-zelf broeibakken (zogenaamde ‘hotbeds’) en massieve, mangemaakte bouwwerken. Door zijn langlopende verbinding met Japan kent Pharrell de veerkracht en innovatie van het land als geen ander. Pharrells ontdekkingsreis door Tokio is vastgelegd in een korte film, die vanaf nu te zien is op de vernieuwde website van Palladium. De New Yorkse kunstenaar en fotograaf Peter Sutherland maakte ook een fotoverslag van de reis.

ICOONHet van oorsprong Franse schoenenmerk Palladium, opgericht in 1947, heeft met zijn onvolprezen Pampa boots een waar icoon in huis. Deze canvas schoenen, indertijd referred footwear van het Franse Vreemdelingenlegioen, werden onmiddellijk in de harten gesloten van stijlkenners met een avontuurlijke inborst. Zowel outdoorfanaten als stadstijgers hebben over de jaren onbekend terrein ontdekt met Palladium aan hun voeten. Na het ongekende succes van Palladium in de 90s is het merk weer helemaal terug; klaar om samen met een nieuwe generatie buiten de gebaande paden te treden. In 2010 opende het merk de eerste Brandstore van Europa aan de Leidsestraat in Amsterdam. Deze unieke store biedt alles van Palladium onder een dak, inclusief de designcollaboratie met Neil Barrett. Ook de website heeft onlangs een metamorfose ondergaan: hier vind je volop exclusieve video’s, inspirerende shoots en een blog – om op de hoogte te blijven van alle Palladiumnieuwtjes. En in de online store bestel je met een druk op de knop je favoriete boots!

T

inhoud & colofon

8

ISSUE 07

p17. JAMIE WOONAls iedereen slaapt en een donker nachtlicht de stad van een blauwgrijze kleur voorziet, vindtJAMIE WOON de rust om zijn muziek te maken. Op zijn debuutalbum Mirrorwriting vangthij de sfeer van 1 tot 6 am in onderkoelde geluiden en zachte beats, met daar overheen zijn

zang. Glamcult spreekt hem de dag na zijn optreden ophet Pitch festival in Amsterdam.

p18. ST. VINCENTMet een zeshoekige zonnebril op haar kleine neusje,het haar verwilderd in een knot en schattige disco-schoentjes aan haar voeten, zit ze in het Vondel Hotelte Amsterdam. Beslist een persoon waarvoor je op straat zou omdraaien,zodat je haar nog eens goed kunt bekijken. En dan is er nog niets gezegdover haar grote groene Bambi-kijkers. Wie is ze? Wat doet ze?

p20. ALEXANDER WANGSinds ALEXANDER WANG in 2007 zijn eerste vrouwencollectie pre -senteerde, boekt de jonge ontwerper succes na succes. Glamcult sprak methem over zijn kostschool jaren, zijn typische M.O.D.stijl, zijn ambities en de Wang familie.

p26. MIRANDA JULYMIRANDA JULY, de Amerikaanse renaissance vrouwvan de kunsten, komt na haar succesvolle speelfilm -debuut Me You and Everyone We Know (2005) met een

nieuw, prettig absurdistisch filmdrama: The Future. Glamcult sprak haar tijdens het film fes -tival in Berlijn, waar ze vertelde over grote en kleine thema’s die haar dagelijks bezighoudenen die ze soepel verwerkt in haar kunst. “Deze film is een gedramatiseerde versie van mijnmeest angstige gevoelens.”

p29. VIVIAN GIRLSAll-girl bands zijn per definitie leuk. Van de THESHANGRI-LAS tot de BANGLES, van THOSEDANCING DAYS tot THE RUNAWAYS en vanonze eigen DOLLY DOTS tot L7; meisjesbands zijncool. En wanneer ze rock maken, worden ze nog eenstapje cooler. De VIVIAN GIRLS hoeven zich dusgeen zorgen te maken over hun coolfactor, dat zit welgoed. Ze kunnen zich volledig storten op de muzieken dat doen ze dan ook vol overtuiging.

p30. WASHED OUTAls Ernest Greene zijn WASHED OUT project niethad gehad, was hij nu waarschijnlijk bibliothecarisgeweest. Totaal ongepland had hij ineens een grootpubliek voor de dromerige klanken die hij maakte opzijn laptop, en kon hij de boeken definitief verruilenvoor de muziek.

p32. PETER PHILIPSPETER PHILIPS is global creative director van Chanel make-up, volgens Vogue de “droombaan van iederemake-up artiest.” Zijn innovatieve visie op beauty – denk aan modellen met Mickey Mouse of geborduurdepatronen op het gezicht – sluit goed aan bij het recalcitrante karaktervan GABRIELLE CHANEL, zonder daarbij de historie van het mode-huis uit het oog te verliezen.

p12. CULT & FASHION p14. NANCY JIMÉNEZp16. ITS#TEN REPORT p28. GOGBOT

extra CONVERSE SPECIAL p34. THE DARKEST HOUR OF THE NIGHT COMES JUST BEFORE THE DAWN

p40. DOWN BY THE WATER p46. THE VERY ESSENCE OF ROMANCE IS UNCERTAINTY

p52. ALBUMS p53. FILM p54. STUFF

UITGEVERHOOFDREDACTEURROGIER VLAMINGrogier@glamcult.com

HOOFD REDACTIEVANESSA GROENEWEGENvanessa@glamcult.com

REDACTIE MODESTEFFIE HENDERSONsteffie@glamcult.com

REDACTIE FILMMARICKE NIEUWDORPmaricke@glamcult.com

CREATIVE DIRECTORROGIER VLAMING

ART DIRECTORMARLINE BAKKERmarline@glamcult.com

GRAFISCH ONTWERPISABEL VAN DER VELDENMARLINE BAKKER SUZIE WEMPE

AAN DEZE EDITIE WERKTEN MEEANNA NITADOROTHY VRIELINKHANKA VAN DER VOETJOLINE PLATJEMATTHIJS VAN BURGNANCY JIMÉNEZNATASJA ADMIRAALNIELS WIESERINKE VREEKESANDY HAYESSARAH JOHANNA ESKENSSHARDA FÄHMEL

FOTOGRAFENALASDAIR MCLELLANAUTUMN DE WILDECRAIG MCDEANDUY QUOC VOJOOST VANDEBRUGNICK HELDERMANPABLO DELFOSROBIN DE PUYSTEFAN GIFTTHALERTIM BARBER

COVERFotografie PABLO DELFOS @ ManjaOttenXCakeStyling BONNIE ORLEANS VOSS @ Eric ElenbaasHaar en make-up SUZANNE VERBERK voorMAC @ NCL RepresentationModel SOPHIE VLAMING @ Wilma WakkerKleding ALEXANDER WANG Autumn/Winter 2011

UITGEVERGLAMCULTPostbus 145351001 LA AmsterdamT 020 419 41 32F 020 419 66 54info@glamcult.comwww.glamcult.com

SALESsales@glamcult.com

DISTRIBUTIEJAM

PERS EN COMMUNICATIECREAM PR

OPGAVE EN VRAGEN OVER ABONNEMENTENAbonnementenlandPostbus 201910 AA UitgeestTel. 0900-ABOLAND of 0900-226 52 63 (€ 0,10 per minuut)Fax 0251-31 04 05www.bladenbox.nl voor abonneren of www.aboland.nl voor adreswijzigingen en opzeggingen.

Abonnementsprijs bedraagt € 37 per jaar (10 nummers). Abonnementen binnen Europa € 59,50, buiten Europa € 79,50 per jaar.

Een abonnement kan bij iedere editie ingaan; het wordt afgesloten voor minimaal een jaar en wordt stilzwijgend verlengd tot wederopzegging.Opzeggingen dienen schriftelijk uiterlijk 6 weken voorhet aflopen van de abonnementsperiode in bezit vanAbonnementenland te zijn.Adreswijzigingen uiterlijk drie weken vooraf schriftelijk doorgeven aan Abonnementenland.

Prijswijzigingen voorbehouden.

© Copyright: Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en / of vermenigvuldigd zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever en de andere auteursrechthebbenden. De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad. GLAMCULT, ISSN 1874-1932

PETER PHILIPS, Creative Director of CHANEL Make Up - CHANEL

ILLUSION D'OMBRE

ww

w.c

hane

l.co

m

La L

igne

de

CH

AN

EL

- N

eder

land

Tel

090

0 51

9 20

05 (0

,15

€/m

in.,

incl

. BTW

)

cult

12

MARGARET DUROWMARGARET DUROWMargaret Durows foto’s zijn dromerig, met een sluier van nostalgie.De beelden lijken een herinnering te zijn aan de tijd van toen je nogjong was, meer één met de natuur dan wanneer je eenmaal volwassenbent geworden en gedisciplineerd door rationaliteit. De mensen ophaar foto’s kijken weg en verschuilen hun gezichten achter lange haren,alsof ze de stilte van hun eenzaamheid in stand willen houden. Durowfotografeert omdat ze haar connecties en interacties met haar omge-ving wil herinneren en behouden. Haar opleiding sluit enigszins aanbij dit motief: Biological Conservation and Environmental Studies,te Madison, USA. Ze is dus op meerdere vlakken bezig met het begrij-pen en beschermen van de wereld om haar heen. De foto’s laten zienhoe Margaret zich voelt, ze hoopt dat de toeschouwer er ook eenpersoonlijke ervaring bij kan hebben. WWW.MARGARETDUROW.COM

BJØRGBJØRGKristallen opgesloten in driehoekige vormen en meteorietachtige ste-nen staan symbool voor geheime codes en een vergeten taal. Wat lijktop een klassieke parel, blijkt een minuscule menselijke schedel te zijn.De nieuwste collectie van het Noorse sieradenmerk Bjørg is geïnspi-reerd op oude mythen over een instinctieve harmonie tussen mens ennatuur. Vandaar het gebruik van kleurige veren, helder blauw paarden-haar en vlindervleugels vastgezet en bewaard in kleine handgemaakteglazen koepels. Interessant is dat de collectie daarnaast de verleidingen de onvermijdelijkheid van verval representeert door botten enknokkels te verwerken in ringen, manchetten en rugkettingen. Decollectie verwijst zowel naar het verleden als naar het heden en hetmerendeel van de sieraden is unisex. Fascinerend zijn ook de modellenvan het lookbook: ze lijken zich daadwerkelijk te begeven in eenmy thische wereld. WWW.BJORGSHOP.COM

Als klein kindje op het Marokkaanse platteland ving Yacine M’Seffarbeestjes om ze te zien groeien en veranderen, opgesloten in een kleinaquarium. Voor het project Silver Metamorphosis vangt hij nu beestjesin de Canadese wildernis, maar maakt ze daarna van metaal. Door devlugge pootjes en voelsprietjes tot stilstand te brengen en te fotografe-ren op zilveren film, wordt het mogelijk dat we de kriebelige perfectievan insecten in rust kunnen bekijken. Om geld te verdienen assisteerthij een wat gladde “modefotograaf ” – mooie meisjes in modieuzebikini’s in de branding, dat soort werk. In zijn eigen fotografie is denatuur, “our source, our soul”, in haar meer organische verschijnings-vorm het belangrijkste subject. De zilveren metamorfose toont insec-ten als sieraad van die natuur, met hun details en fijnzinnige textuur.

WWW.YACINEPHOTO.COM

SILVER METAMORPHOSISSILVER METAMORPHOSIS

JENNIS LI CHENG TIENJENNIS LI CHENG TIEN

THE SECOND ACTTHE SECOND ACTDREAM THE WORLD AWAKEDREAM THE WORLD AWAKE

Het vierdaagse festival The Second Act onderzoekt de raakvlakken tus-sen fotografie en performance. Het festival, een initiatief van interna-tionaal kunstplatform Time to Meet, brengt in de Brakke Grond inAmsterdam meer dan veertig kunstenaars samen in een uitgebreid pro-gramma met tentoonstelling, performance, filmvertoningen en debat.Het festival zet fotografie neer als een actieve praktijk en als een medi-um dat meer oplevert dan een statisch beeld. Hoe kan performancevastgelegd worden door de camera? En omgekeerd, hoe kan een actieiets fundamenteels zeggen over de mogelijkheden en valkuilen vanfotografische documentatie? De titel van het festival verwijst naarhet tweede bedrijf in een theaterstuk, het deel waar de verwikkelingonafgerond blijft en het verhaal nog alle kanten uit kan. Het is ditmoment dat het festival tracht te verkennen. 8 T/M 11 SEP /

WWW.BRAKKEGROND.NL / WWW.THESECONDACTFESTIVAL.COM

Na vijf jaar gewerkt te hebben als interactieve media ontwerper beslootde Taiwanese Jennis Li Cheng Tien zijn instinct te volgen en eenandere artistieke weg in te slaan. Hij verhuisde naar Duitsland en stu-deerde Public Art and New Artistic Strategies aan de Bauhaus Univer -siteit in Weimar. Met die ingeving van drie jaar geleden zit het welgoed, want het resulteerde in vernieuwende projecten. Een daarvanis het doorlopende project Have a Nice Day, dat afwijkt van het anderewerk van de kunstenaar waarbij de focus ligt op de openbare ruimte.Have a Nice Day is namelijk een digitale serie van collages met foto’safkomstig van het internet. De foto’s zijn met behulp van basic Photo -shop filters vervormd tot fictieve personages. Niet dat dit iets afdoetaan zijn werk, integendeel, de creaties ogen als een aquarel schilderijen krijgen een extra lading door het vervaagde beeld.

WWW.JENNISLICHENGTIEN.DE

SHINE FOR ME

SILVER SPINE BODY CHAIN

Belgisch modebuitenbeentje Walter Van Beirendonck wordt dit najaarin het MoMu Antwerpen geëerd met de eerste grote overzichtsten-toonstelling van zijn carrière: Dream the World Awake. In zijn laatsteshow liep een wolk op pootjes, daarnaast gebruikt hij in zijn collectiesvaak tribale prints in vrolijke kleuren en maskers met seksuele con-notaties. In deze babylonische beeldtaal bespreekt hij serieuze onder-werpen als gender, massaconsumptie en ecologie. In zijn leefwereldlijken dromen gewoon deel van de aardse realiteit, waar men rondlooptin opvallende, maar wel perfect gesneden pakken. Het MoMu brengteen overzicht van zijn meest bijzondere ontwerpen, en belicht zijnfascinatie voor etnografie, spiritualisme en technologie. Aan de handvan verschillende thema’s wordt dieper ingegaan op het verhalendekarakter van zijn oeuvre, waarmee hij al zo’n dertig jaar onbevreesdzijn boodschap aan de wereld vertelt. 14 SEPT T/M 19 FEB 2012 / MOMUANTWERPEN / WWW.MOMU.BE

SO DEEP THAT IT FLOATS

DAZED & CONFUSED Aug 2010 / Foto SCOTT TRINDLE / Styling ROBBIE SPENCER

CHOUCHOU 4 (2009) © VAAST COLSON

cult

13

MODE � KUNSTMODE � KUNSTDe tentoonstelling Mode ♥ Kunst, een affaire, vormgegeven door stylisten artdirector Maarten Spruyt, illustreert de liefdevolle relatie die modeen kunst met elkaar hebben. De tentoonstelling laat zien dat beelden-de kunst in veel gevallen een grote inspiratiebron is voor ontwerpersen dat ook was in het verleden. In Nederland zijn het rond 1900 eigen-zinnige vrouwen als Aletta Jacobs, de eerste vrouwelijke arts inNederland, die zich met het dragen van artistieke kleding onder-scheiden van de massa. Kuns te naars als Henry van de Velde en PietZwart werden betrokken bij de esthetische vormgeving van deze nieu-we mode. Maar denk ook aan de Mondriaan-jurkjes van Yves SaintLaurent of aan het werk van Elsa Schiaparelli. Samen met kunstenaarSalvador Dalí maakte zij haar be roemde jurk met kreeftdesign, waar-van de ontwerpschets ook op de tentoonstelling te zien is. Daarnaastcreaties van ondermeer Liberty’s, Sonia Delaunay en Givenchy. 3 SEP T/M8 JAN 2012 / GEMEENTE MUSEUM DEN HAAG / WWW.GEMEENTEMUSEUM.NL

Met zijn foto’s lijkt de Amerikaanse Greg Ponchak de ruimte om hemheen te overdenken. Hij fotografeert bomen, landschappen van steenin de natuur en muren van steen in de stad. In verzet tegen de routineswaardoor het moderne leven vorm krijgt, probeert hij elke nieuweervaring te gebruiken voor zijn persoonlijke ontwikkeling. Met zijnfoto’s bevriest hij deze momenten, waardoor de beelden lezen als eenverslag van zijn persoonlijke groei. Nevel, schaduw en een bewolktelucht bepalen de contouren van het uitzicht door zijn lens, waarbijde stemmigheid van zijn beschouwing wordt versterkt door hetgebruik van zwart-wit film. Voor zijn twintig jaar heeft hij een door-dachte visie op zijn positie als human seeing being in deze wereld, waarveel mensen zich gewoonlijk blind door hun omgeving bewegen.

WWW.GREGPONCHAK.COM

STILL/LIFEGREG PONCHAKGREG PONCHAK STILL/LIFE

Foam bestaat dit jaar 10 jaar. Met de tentoonstelling Still/Life, Contem -porary Dutch Photography verwijst het museum terug naar de allereersteexpositie Dutch Delight, ook een groepstentoonstelling met een kunst-historisch thema. Stond in 2001 het Hollandse licht en de rol daarvanbinnen de Nederlandse fotografie centraal, tien jaar later fungeert hetstilleven als het centrale thema. Voor een brede groep hedendaagsefotografen is het stilleven nog steeds een inspiratie, maar wordt het opeen moderne en actuele manier geïnterpreteerd. Zo maakt het kun-stenaarsduo Lernert&Sander een driedimensionaal stilleven van mu -ziekinstrumenten die nooit meer zullen spelen. Ook de serie Potatoesvan Blommers / Schumm is verre van klassiek maar sterk grafisch, endoor het onderwerp heel erg Nederlands. De tentoonstelling laatdiverse actuele vormen van het stilleven zien en geeft tegelijkertijd eenoverzicht van de talenten die Foam in de afgelopen tien jaar heeft ont-dekt, gevolgd en getoond. 9 SEP T/M 26 OKT / FOAM AMSTERDAM /

WWW.FOAM.ORG

Ontwerper en stylist Antonio Romano en industrieel ontwerperFrancesco Alagna zijn het duo achter het Italiaanse label Comefor break -fast. Ze besloten hun verschillende ervaringen en visies te bundelenen met een publicatie in Vogue in 2009 werd het duo officieel als‘nieuw talent ‘ bestempeld. Achter de schijnbaar eenvoudige ontwerpenzit volgens de twee wel degelijk een uitgebreid onderzoek. Het berei-ken van de perfecte balans tussen vorm, materiaal en detail is typerendvoor de ontwerpen. Ook voor autumn/winter is duidelijk dat denadruk ligt op deze drie elementen. Het gemis aan kleur wordt gecom-penseerd door mooie natuurlijke stoffen als kasjmier en zijde en goedgesneden stukken. De naam van het label werd bedacht tijdens het –je raadt het al – ontbijt. Volgens de ontwerpers een buitengewoon fijnmoment voordat de lange werkdag begint.

WWW.COMEFORBREAKFAST.COM

COMEFORBREAKFASTCOMEFORBREAKFAST

ALEXANDRA GROOVERALEXANDRA GROOVERDe autumn/winter collectie van de Amerikaanse Alexandra Grooveris geïnspireerd op ‘de oorsprong’. De Londen based ontwerper vertaal-de dit gegeven naar een melancholische collectie vol donkere, experi-mentele stukken. Uitgangspunt was het vierkant, een vorm die allerleigedaantes aanneemt als deze op het lichaam gedragen wordt. Samenmet de collectie – genaamd Birth – debuteert Groover dit seizoen meteen gelijknamige film, de eerste in een trilogie korte films. Deze werdopgenomen aan de voet van de surrealistisch uitziende klif van deEngelse Birling Gap. De zwarte, hoekige silhouetten van de ontwerpensteken scherp af tegen de bleke achtergrond van de rotsen. De mistigeomgeving en het geluid van een schreeuwende vrouw als achtergrondgeven de kleding een extra lading. Groover studeerde aan Central St.Martins en deed ervaring op bij onder andere Alexander McQueenen Zandra Rhodes. Ze begon haar eigen label in 2009.

WWW.ALEXANDRAGROOVER.COM

BRAM VAN DIEPENBRAM VAN DIEPEN“De collectie Youth Knows No Pain toont een groep jongens op zoeknaar een nieuwe mannelijke identiteit.” Deze afstudeercollectie vanBram van Diepen (AMFI) is geïnspireerd op de fotografie van BruceWeber – zwart-wit foto’s van atletische mannen in onschuldige, maarsensuele poses – en jaren ’40 legerkleding. Hij deed onderzoek naarnieuwe technieken in afwerking, constructie en proportie. Dit samenleidde tot vergrootte volumes en overdreven proporties, om ruimtete geven aan een lichaam dat nog zoekt naar volledige zelfverzekerd-heid. De prints geven een zweem van romantiek. Daarnaast heeft dekleding een cleane masculiniteit. Van Diepen heeft de collectie getoondtijdens Lichting11 en London Graduate Fashion Week en wil nu aanhet werk in Parijs, waar hij ook stage liep.

BRAMVANDIEPEN.AMFIPORTFOLIO.NL

Foto JOOST VANDEBRUG

POTATO / 2003 © Anuschka Blommers en Niels Schumm

Comeforbreakfast A/W 2011-2012

Drie jurken van Yves Saint Laurent, herfst/wintercollectie 1965 / voor schilderij van Piet Mondriaan in Gemeentemuseum Den Haag, februari 1966

♥♥

COLUMN

DEZE MAAND EEN BIJDRAGE VAN DE NEW YORKSE NANCY JIMÉNEZ. OP HAAR BLOG YELLOW ORANGE

WONDERLAND LEGT ZE RELATIES TUSSEN MODE EN KUNST. TREK IN MEER?KIJK OP WWW.YELLOWORANGEWONDERLAND.COM.

Links MANDY SHUPP, SQUIGGLE SHADOW / Rechts ALEXANDER WANG, S/S 2009

Links ALEXANDER WANG, S/S 2009 / Rechts JEAN-MICHEL BASQUIAT, FUTURE SCIENCE VERSUS MAN, 1983

column

14

ONITSUKA TIGER – FINE DRESS COLLECTION –

A/W 2011Onitsuka Tiger’s FINE DRESS collectie, bestaande uit twee verschillende stijlen EMPEROR,is een hommage aan de Japanse gentleman’s look uit de jaren ‘60 en ‘70. Onitsuka

Tiger laat zich daarbij inspireren door de eigen golf- en bowlingschoenen uit die periode.Het merk grijpt terug op deze klassiekers als een eerbetoon aan zijn rijke verleden. SindsKihachiro Onitsuka meer dan zestig jaar geleden in een klein schoenenwinkeltje in Kobede eerste OK Basketbal schoen ontwierp, streeft het merk steevast naar het neerzetten van

een modern design, maar zonder daarbij traditioneel vakmanschap uit het oog te verliezen. Het is nog steeds hetzelfde idee dat Onitsuka Tiger vandaag de dag drijft.

De EMPEROR indigio/white en indigo/toasted tuff, beide geïnspireerd op de klassieke golfschoen, zijn vanaf september in Nederland verkrijgbaar. De EMPEROR EXTRA

estate blue/ tango red en black ink/vibrant yellow verschijnen later dit jaar.

WWW.ONITSUKATIGER.COM

ITS#TEN REPORTEen keer per jaar ontmoeten internationale pers en plaatselijke Italiaansemodeliefhebbers elkaar in Triëst. ITS (International Talent Support) is dehappening van het jaar in de doorgaans vredige Italiaanse kustplaats. Demo decompetitie vierde afgelopen zomer haar tiende editie, Glamcult waserbij.

Na opgehaald te worden van het vliegveld door een snelle Italiaan met ietsminder flitsende rijkunsten – alle bochten afsnijden en wegversperringennegeren maar wel in de tweede versnelling blijven rijden – was het tijdvoor de openingsavond, die in het teken stond van netwerken en cock-tails in de tuin van het ‘Salone degli Incanti’, oftewel de voormalige vis-markt die het decor bood voor het event. Waar iedereen een week eerdertijdens Amsterdam Fashion Week vooral druk was met wie wat aanhad,was de sfeer in Italië relaxed en professioneel. Naast zo’n honderd ouddeelnemers die speciaal waren uitgenodigd voor de tiende editie, beston-den de genodigden voornamelijk uit internationale pers, ontwerpers enandere fashion insiders. Zo namen ontwerpers Viktor & Rolf, Sara Mainovan Vogue Italia, Hilary Alexander, fashion director van The Daily Telegraph,en Bruno Collin, artistiek directeur van Diesel, plaats in de jury.

Glamcult sprak onder andere met de charmante ontwerper Antonio Berardiover zijn werk en Siciliaanse roots en met de Japanse Takashi Nishiyamaover zijn nieuwe collectie en het winnen van de Fashion Collection of theYear tijdens ITS#NINE een jaar geleden. Met Barbara Franchin – oprich-ter en directeur van ITS – keken we terug op tien jaar ITS. Rode draaddoor de collecties van die afgelopen jaren was volgens haar het veelvuldigterugkeren van vier trends; het bedekken van gezichten, het gebruik vanskeletten en doodshoofden, inspiratie uit de kindertijd of uit natuur. Dielaatste bleek ook dit jaar weer favoriet bij de finalisten. Zowel modeont-werpers Tabitha Osler en Amélie Marciasini, als accessoire ontwerperAnna Schwamborn en sieradenontwerper Sharon Vaizer haalden huninspiratie uit een bepaald aspect van de natuur. Ook traditionele tech-nieken, het menselijk lichaam en geometrie bleken populair in verschil-lende categorieën. Fashion Collection of the Year winnaar Shaun Samsonvond zijn inspiratie voor zijn mannencollectie vol oversized silhouettenuitgevoerd in grove breisels, denim en wol, uit de Latijns-Amerikaansestraatcultuur en traditionele Amerikaanse werkkleding. Samson zal zijnspring/summer 2012 collectie tonen tijdens Londen Fashion Week medioseptember.

WWW.ITSWEB.ORG

ANTONIO BERARDI

AITOR THROUP

TABITHA OSLER

FAH CHAKSHUVEJ / Maison Martin Margiela Award

ROLF SNOEREN

KEVIN KRAMP

SHAUN SAMSON / Fashion Collection of the Year

reportage

16

Door SARAH JOHANNA ESKENS

Jamie Woon deed zijn podiumervaring op als singer-songwriter, eenzaam met gitaar enlooppedaaltje achter enkel een microfoon. Als hij in de lente van 2010 naar buiten treedtmet een nieuw geluid, blijkt de 27-jarige Brit bijzonder in de smaak te vallen bij lief-hebbers van elektronische muziek. Daardoor wordt hij nu geboekt op festivals waar de

podia voornamelijk gevuld zijn met laptops en synthesizers, in plaats van met akoestische gitaren, zoals op Pitch. “TijdensPitch was er natuurlijk niet alleen elektronische muziek, SELAH SUE speelde er bijvoorbeeld ook. Maar de nadruklag er inderdaad wel op. Dat is gaaf, ik had niet per se verwacht dat ik omhelsd zou worden door die scene. Maar mijnmuziek heeft zeker een groove, mensen kunnen met hun hoofd knikken en met hun voet tappen.”

Zijn moeder was een Schotse folkzangeres die zelf albums uitbracht en in de jaren ‘80 bijverdiende door de vocalente verzorgen voor andere Britse muzikanten. “Ik ben zeker beïnvloed door wat mijn moeder deed en de muziek dieze in huis draaide, zoals JAMES TAYLOR en JONI MITCHELL. Ik ging met haar naar folkfestivals.” Zo begon Jamiezelf ook muziek te maken en te zingen, en speelde lange tijd zijn liedjes voor een klein publiek.

De laatste jaren ging hij ook af en toe heimelijk op zijn laptop aan de slag. Zo’n drie jaar nadat hij een plaatje uitbrachtmet een cover van het traditionele folknummer Wayfarer Stranger, heeft hij dan nu Mirrorwriting gecompleteerd. Eengrote verandering in muzikale stijl: van gitaarliedjes naar dubstep beats met – soms – r&b-achtige zang. “Ik houd ervan om nummers te schrijven, om gitaar te spelen. Maar ik vind het ook interessant wat je in de studio kunt doen, hetgeluid wat je dan kunt creëren. Het was een uitdaging om die twee genres te combineren. Ik luisterde wel hiphop,drum ’n bass, dingen als DJ SHADOW. Maar ik hield mijn eigen werk gescheiden. Ik had niet het geduld om zelf muziekte produceren, want dat kan erg tijdrovend zijn als je het zo goed wilt maken als het maar kan.”

Het is de geheimzinnige dubstep producer BURIAL die hem op weg heeft geholpen om daadwerkelijk een albumte gaan maken. Nadat Burial Jamies versie van Wayfarer Stranger had geremixed, zijn ze samen gaan werken en raak-ten ze bevriend. “Hij was erg inspirerend, hij heeft me op een hele boel geluiden gewezen.” Er volgden een paar sessiesin de studio, maar de combinatie van Jamies onervarenheid met studio-werk en Burials geprononceerde geluid bleek wel wat problematisch. “Ikhad nummers die ik wilde opnemen, die ik al een lange tijd bij me had.Ik wilde mijn eerste album maken en ik ben een control freak. Maar ikwist niet precies wat ik wilde, en hij weet juist precies wat hij wil. Dustja...” Hij ging verder in zijn eentje aan de slag, waarna Burial hem delaatste paar maanden weer hielp met het programmeren. Nu hij gedaanheeft wat hij wilde, zijn eerste album “uit zijn systeem heeft gekregen”,is hij ook in de positie om nieuwe muziek te maken. “Het zou interessantzijn om nog eens samen met hem iets te maken. Het zou nu meer eenechte samenwerking zijn.”

Mirrorwriting heeft een sfeer van nachtelijke eenzaamheid, van verlatenstraten waarin het licht van lantaarnpalen weerspiegelt in donkere plassenregenwater. Van stille huizen, waar de kamers en gangen gehuld zijn ineen zwijgende rust. “Ik heb een groot gedeelte van deze plaat in de nachtgemaakt, dan ben ik het meest creatief. Ik heb al mijn vocalen ’s nachtsopgenomen in mijn slaapkamer, wanneer er verder niemand door het huisstampt. En ik heb altijd van melancholische muziek gehouden, RADIO-HEAD, MASSIVE ATTACK, daarmee ben ik opgegroeid.” Door op decomputer deuntjes te combineren, tonen te moduleren, en gewoon eenbeetje aan te klooien, heeft hij de juiste vorm gevonden om de intiemeemoties van zijn eerdere werk in een voller geluid te plaatsen.

In de teksten van nummers als Night Air en Street hoor je onzekerheid,maar ook een voorzichtig tevreden met jezelf zijn. “De teksten gaan overde balans tussen moodswings. Je kan heel gefrustreerd raken door stemmingswisselingen, wanneer je een situatie ideali-seert waarin je die balans wel weet te vinden. Dus de teksten gaan over innerlijke vrede, over een persoonlijke connec-tie met de wereld. Dat laatste kan ontzagwekkend en prachtig zijn, maar ook eng en eenzaam, en alles tegelijk. Het is eenmysterie. Dat interesseert me, daar wil ik over zingen. Ik begrijp het nog niet, maar ik probeer het te vangen in mijnmuziek.”

Het resultaat: een album met een intieme atmosfeer, of wat hij zelf het liefst zegt: “vibe”. “Het is een beetje een hippiewoord, maar zelfs als je niet into spirituele, buitenaardse dingen bent, begrijp je wat een vibe is.” Op het huidige albumwordt die sfeer nog gecreëerd door één persoon, op een nieuwe cd zullen meerdere mensen een bijdrage leveren.“Voor een volgende plaat wil ik meer samenwerken, met een band en vocalisten. En ik wil het niet meer zelf produce-ren, want daarin ben ik erg traag.” Hoewel hij op dit moment nog niet aan een nieuw project toe is, zal het in iedergeval geen drie jaar duren voordat we meer te horen krijgen.

WWW.JAMIEWOON.COM

Jamie Woon is donderdag 29 september de openingsact van het Off Centre festival in de Melkweg in Amsterdam

ALS IEDEREEN SLAAPT EN EEN DONKER NACHTLICHT DE STAD VAN EEN BLAUWGRIJZE KLEUR VOORZIET, VINDT

JAMIE WOON DE RUST OM ZIJN MUZIEK TE MAKEN. OP ZIJN DEBUUTALBUM MIRRORWRITING VANGT HIJ DESFEER VAN 1 TOT 6 AM IN ONDERKOELDE GELUIDEN EN

ZACHTE BEATS, MET DAAR OVERHEEN ZIJN ZANG.GLAMCULT SPREEKT HEM DE DAG NA ZIJN OPTREDEN

OP HET PITCH FESTIVAL IN AMSTERDAM.

interview

17

JAMIEWOON

ST. VINCENT is Annie Erin Clark. Achtentwintig jaar geledenwerd ze geboren in Tulsa (Oklahoma, USA) als middelste kindtussen negen broers en zusters. Terwijl de meeste meisjes nog metpoppen speelden, knutselde Annie met behulp van karton enrubber fanatiek gitaren in elkaar. Een geboren muzikant. Methaar twaalf man grote familie verhuisde ze naar Texas en op jongeleeftijd start Annie met gitaarlessen. In een korte terugblik op diejaren vertelt ze: “Ik was een jaar of tien/elf, precies rond dieNIRVANA en PEARL JAM periode en ik dacht: ‘Oh, dat wil ik!’Niet precies die muziekstijl, maar gewoon op het podium staan,gitaar spelen. Op mijn twaalfde ben ik begonnen met gitaarlesen vanaf mijn vijftiende ben ik zelfstandig verder gegaan.” In -middels staan er twee goed ontvangen albums, Marry Me en Actor,op de plank en is er een derde in aantocht: Strange Mercy.

Ervaring deed ze op als official member in POLYPHONICSPREE en als lid van SUFJAN STEVENS’ begeleidingsband. In - middels gaat ze al een aantal jaren als soloartiest mee onder denaam St. Vincent, een naam waar geen speciale betekenis achterzit: “It is just my superhero name.” Er zit een groot verschil tus-sen het spelen in een band en het actief zijn als soloartiest.“Wanneer je in een band speelt, ben je daar om een bepaalde visiete ondersteunen. Ik ben erg blij dat ik onderdeel heb kunnenuitmaken van zowel Polyphonic Spree als de tourband van SufjanStevens. Een groot verschil tussen deze bands is dat Sufjan meereen orkestrale muzikant is, waarbij de muziekstukken heel preciesgearrangeerd zijn. Je bent echt een belangrijk onderdeel. BijPolyphonic Spree was dat minder. Toch haal ik meer voldoeninguit het spelen van mijn eigen muziek. Het is heel bijzonder om je eigenvisie vorm te geven. Hoe ik die moet verwoorden weet ik niet, het zijnde geluiden die ik in mijn hoofd hoor. Alles vloeit samen. Het is ontzet-tend bevredigend om het dan uiteindelijk te spelen voor de mensenin de zaal.” Een grote stap: van zeer grote bands met ongeveer twintigleden naar een bestaan als soloartiest.

De overstap van bandlid naar een solocarrière verloopt zeer natuurlijk.In 2007 verschijnt haar eerste soloalbum, getiteld Marry Me. Daar staatze dan, als St. Vincent, in haar eentje op het podium haar visie te etaleren.De schattige Annie ontwikkelt zich op het podium tot een pittige dame,niet bang om flink los te gaan op haar gitaar. De media reageren enthou-siast, maar hebben moeite de onconventionele St. Vincent in een hokjete plaatsen. Want hoe omschrijf je iemand als St. Vincent? Ze heeft hetkin derlijke van COCOROSIE, de bosnimf-kwaliteiten van KATEBUSH, het dromerige van BJÖRK, het elektronische van LYKKE LIen de schoonheid van NORAH JONES. En al die vergelijkingen om haarmuziek te omschrijven, geplaatst in het lastig identificeerbare (pop)genrewaar ook artiesten als PATRICK WOLF, BECK en PJ HARVEY zichbevinden. Lastig, dus.

Van lastig is St. Vincent niet vies. Vreemde, sarcastischeen bloedserieuze teksten? Marry Me barst ervan. “Ikwas toen 23, heel enthousiast en altijd wel een beetjesarcastisch. Ik geef niet meer om slim zijn. Hoe ouderje wordt, hoe dieper geaard je raakt. Ik voel me nuzelfverzekerder ten opzichte van toen. Ik heb nergensspijt van. Mijn kijk op het leven is niet ineens radicaalveranderd, maar wel in kleine beetjes. Van sommigemomenten denk ik dat ik er respectvoller mee om hadkunnen gaan. Maar goed, soms moet je door de zureappel heen bijten om te komen waar je wilt zijn.”

In het jaar 2009 verschijnt het album Actor, waar ze een stuk krachtigerop de coverfoto staat dan op haar voorgaande release. Met vele muzikaleinvloeden van onder andere DAVID BOWIEs Scary Monsters And SuperFreaks zet ze opnieuw een sterke plaat neer. Inspiratiebron naast DavidBowie? Films. “De inspiratie voor Actor kwam vooral vanuit films, varië-rend van Disney tot Badlands en Picknick At Hanging Rock. Sowieso allesmet de actrices DIANE KEATON en MIA FARROW. Wat ik deed isheel specifiek kijken naar een bepaalde scène, daar mijn eigen muziekonder spelen en kijken hoe dat uitpakt. Ik keek een aantal van mijn favo-riete Disney films van toen ik klein was. De muziek onder deze filmskennen we bijna allemaal en zit in je hoofd verstopt. Ik wilde graagdie vroege kindertijd terughalen.” Bij een korte check naar haar favorietekinderfilm antwoordt ze enthousiast: “Bambi! Zo schattig! Het verhaal isbehoorlijk tragisch, niet? Het begint echt eng. Mijn kleine nichtje ishelemaal weg van Bambi, dus het is niet lang geleden dat ik de film nogheb gezien. Ik kan me goed herinneren hoe gek ik was op die filmvroeger. Het is een andere ervaring om nu naar zo’n film te kijken, maarde muziek raakt me nog op precies dezelfde manier. Nog steeds zo won-derlijk en magisch!”

Inmiddels is het 2011 en voor St. Vincent het juiste moment vooreen derde album: Strange Mercy. Het werk is gebaseerd op hetidee dat we de echte waarheid kennen, maar vaak leugens gebrui-ken voor andermans bestwil, omdat de waarheid te zwaar en teheftig is.

Opvallende teksten op de nieuwe plaat zijn onder andere “don’thold more than you can stand to carry” en “best finest surgeon,come cut me open”. Deze laatste zin is afkomstig uit het nummerSurgeon, Annies favoriet. “Ik las in het magazine Vanity Fair eenartikel over MARILYN MONROE en haar dagboeken warenop dat moment net gepubliceerd. In één van haar dagboekenschrijft ze over de periode dat ze net aan het werk was in TheActor Studio in New York, waar ze onder begeleiding van LEESTRASBERG method acting bestudeerde. Op dat moment werdze ook close met Lee Strasberg en in het dagboek schrijft ze:‘Best finest surgeon, Lee Strasberg, come cut me open.’ Ik vondhet een briljante, vreemde en vooral bizarre zin, dus ik heb hetLee Strasberg stukje eruit gehaald en de zin gebruikt voor hetrefrein (thank you Marilyn). Ik ben meer over haar leven en

depressie gaan lezen, waardoor ik weer stuitte op een ander verhaal overde actrice JOAN CRAWFORD. Wanneer Crawford moest afvallenvoor een filmrol, nam ze hele dagen slaappillen en sliep ze als hetware het gewicht van haar lichaam. Bizar. Ik ben begonnen aan hetnummer Surgeon met dit idee als inspiratiebron. Het gaat over wat ergebeurt als je zwaar depressief raakt. Je blijft de hele dag in bed, je e-mailinbox puilt uit, mensen bellen maar je belt ze niet terug. Het kan ieder-een overkomen, ook in een lichtere vorm. Ik had een lastige periode,dus het vloeide perfect samen. De zin ‘best finest surgeon, come cut meopen’ blijft verbazingwekkend. Zo raar, beknopt ook. Het is lastig teomschrijven, maar het is wanhopig, verdrietig en toch lief tegelijk.”

Speciaal voor de nieuwe plaat werd er afgereisd naar Seattle, met dehoop zoveel mogelijk focus en concentratie te vinden. “Ik heb gepro-beerd om Strange Mercy in New York te schrijven, maar door de grotehoeveelheid afleiding was het heel lastig. Daarom ben ik naar Seattlegevlogen waar een vriend van me zijn eigen studio heeft. Het klinkt alseen rockstar-movie, maar ik heb een maand lang in een hotel geleefdom elke dag naar de studio te gaan. Het grootste gedeelte van mijn

nieuwe plaat is daar geschreven. Elke dag om acht uuropstaan, koffie, hardlopen, lunch klaarmaken en hopnaar de studio om vervolgens tien tot twaalf uur langbezig te zijn. Terug in het hotel was het spullen drop-pen en op zoek naar een restaurantje waar ik met eenbord eten en een glas wijn alleen aan een tafeltje zat.Ik ken vrijwel niemand in Seattle, maar dat was juistook het punt: geen afleiding. Eenzaam voelde ik mewel, en ik had soms een grote behoefte om even heelhard te lachen met mijn beste vriendin. Toch wasdeze afzondering de manier om me echt te kunnenfocussen en concentreren. Ik ben zeer blij met heteindresultaat!”

Het eindresultaat Strange Mercy verschijnt op 12 september in Nederland. Halverwege novemberkun je St. Vincent zien op het Crossing Border festival

in Den Haag (waar ook o.a. Wye Oak en Patrick Wolf staan). Tip!

WWW.MYSPACE.COM/STVINCENT

MET EEN ZESHOEKIGE ZONNEBRIL OP HAAR KLEINE NEUSJE, HET HAAR VERWILDERD IN EEN KNOT EN SCHATTIGE DISCOSCHOENTJES AAN

HAAR VOETEN, ZIT ZE IN HET VONDEL HOTEL TEAMSTERDAM. BESLIST EEN PERSOON WAARVOOR JE OP STRAAT ZOU OMDRAAIEN, ZODAT JE HAAR NOG

EENS GOED KUNT BEKIJKEN. EN DAN IS ER NOG NIETS GEZEGD OVER HAAR GROTE GROENE BAMBI-KIJKERS. WIE IS ZE? WAT DOET ZE?

Door RINKE VREEKEFotografie NICK HELDERMAN

interview

19

interview

21

Met z’n derde Council of Fashion Designers ofAmerica award op zak, een reusachtige flagshipstore in het hartje van het New Yorkse Soho eneen trouwe schare fans, waaronder Vogue’s AnnaWintour, gaat het modeontwerper AlexanderWang voor de wind. De snelheid waarmee de stervan dit zevenentwintigjarige modetalent rijst, isnauwelijks bij te benen en de toekomst lijkt alleenmaar meer succes voor Wang in petto te hebben.

Alexander Wang wordt geboren op 17 mei 1984,als jongste van drie kinderen van Amerikaans-Taiwanese ouders. Hij groeit op in San Franciscoen wordt op negenjarige leeftijd naar een kost-school gestuurd, als zijn ouders besluiten te ver-huizen naar China. Het is niet de meest gelukkigeperiode in zijn leven, vertelt Alexander Wang aanons, maar het heeft hem wel klaargestoomd voorhet leven dat hij nu leidt. Hij leert er om zelfstan-dig te zijn en voor zichzelf op te komen. Daarnaastraakt Wang in de geïsoleerde omgeving van dekostschool steeds meer overtuigd van zijn mode-droom: hij wil modeontwerper worden. Waar dezedroom precies begonnen is, kan Alexander Wangzich niet meer herinneren. Het is een verlangendat in hem zit zolang als hij het kan heugen. Zijnmoeder, vandaag de dag zijn grootste fan, kocht z’n eerste naaimachinevoor hem en gaf hem modetijdschriften om dingen uit na te tekenen.“Mijn eerste ontwerppoging was een broek. Ik maakte hem in de vijfdeklas, toen ik tien jaar oud was. Het was een ramp: de naden en zomenwaren slecht gestikt, de broek viel al snel uit elkaar. Maar ik gaf niet op.Ik begon kleding te naaien voor mijn schoonzus, voor vriendinnen.Mijn eerste modeshow hield ik op m’n vijftiende, op de receptie van debruiloft van mijn broer. Ik had het professioneel aangepakt: 35 looks,compleet met haar en make-up.” Bij zulke verhalen van jonge ijver incombinatie met een Aziatische achtergrond rijst al snel de vraag in hoe-verre Alexander Wang gepusht werd door zijn ouders om zijn talentente ontwikkelen. Was hij ook het slachtoffer van een tijgermoeder die hemdrilde tot perfectie? Wang lacht als dit hem wordt voorgelegd: “Ik ken ditstereotype maar al te goed, en het bestaat zeker binnen de Chinese ge -meenschap, maar ik ben gezegend met lieve ouders die me rustig mijngang hebben laten gaan. Alles wat ik deed, deed ik uit mezelf. Ik volgdeallerlei cursussen en was al vroeg bezig uit te zoeken welke modeoplei-ding het beste bij me zou passen. Omdat ik me er zo vol overgave in ver-diepte, hadden mijn ouders alle vertouwen in mij en mijn toekomst.”

Op zijn vijftiende vertrekt Alexander Wang naar Londen om deel tenemen aan een zomercursus aan Central Saint Martins. Dat hij modeont-werper zal worden is nu haast onvermijdelijk. Op zijn achttiende verruiltWang het zonnige Californië voor New York om een opleiding tot mode-ontwerper te volgen aan de Parsons New School for Design. Ondankshet feit dat zijn ouders niks van de mode-industrie weten, steunen ze hemin alle opzichten, zelfs als hij besluit in het tweede studiejaar, in 2005,met de opleiding te stoppen. “Voordat ik naar New York kwam, was ikervan overtuigd dat Parsons de enige manier was om mijn droom te ver-wezenlijken. Maar na twee jaar realiseerde ik me dat ik dat diploma nietnodig had om te doen wat ik wilde doen. Het ging me ook allemaal telangzaam. Ik had een collectie van uniseks kasjmier truien gemaakt enbesloot deze met wat hulp van vrienden en familie zelf te gaan verkopen.Als het mis zou gaan, kon ik altijd nog terug naar Parsons.” Met de erva-ring die hij tijdens zijn studie opdoet met stages bij MARC JACOBS,Teen Vogue, Vogue en DEREK LAM en een baan op de schoenenafdelingvan Barneys heeft Alexander Wang inzicht en contacten in de New Yorksemodewereld gekregen. Al snel worden zijn truien een groot succes, mededank zij de aandacht vanThe New York Times en Vogue.

De volgende stap is het creëren van een volledigecollectie, maar niet zonder dat er eerst wordt geke-ken naar de organisatie van het label AlexanderWang. Het wordt een familiebedrijf, want, zegtWang: “Zonder mijn familie ben ik nergens. Ikvertrouw ze compleet.” Ondernemen zit in hetbloed van de familie Wang. Alexanders moederstartte haar carrière onder aan de ladder, met eenbaan als bordenwasser in een Chinees restaurantin San Francisco. Vervolgens werd ze stewardessen bankmedewerker, om te eindigen met haareigen bedrijf. Samen met haar man startte ze eensuccesvolle onderneming in het fabriceren vanplastic in China. Geen verrassing dus, dat Alex -ander Wang ervoor kiest om dichtbij huis te blij-ven als het gaat om het aanwijzen van de zakelijkleiders. Zijn keuze valt op zijn broer Dennis enzijn schoonzus Aimie. De uitdaging voor hun iseen modelabel neer te zetten in de modemarktvan post 9/11. Geen makkelijke markt: er is veelconcurrentie en de consument is kritischer ge wor -den en denkt wel twee keer na voordat hij een

T-shirt van een paar honderd dollar aanschaft. Zodoende kiest de familieWang ervoor om het label Alexander Wang toegankelijk te maken, nietpretentieus, en boven alles betaalbaar. “Ik maak geen fantasiemode”, zegtWang. “Ik ben er meer in geïnteresseerd om iets te maken wat vrouwenkunnen betalen.” Dit betekent niet dat iedereen zijn mode kan veroor-loven.Het is nog steeds diep in de buidel tasten voor een origineel Wangontwerp. Maar vergeleken met de ontwerpen van PROENZA SCHOU-LER, RODARTE en Marc Jacobs zijn de prijzen van Alexander Wangontwerpen nog redelijk betaalbaar te noemen.

Daarnaast heeft Wang samen met broer en schoonzus ook goed nagedachtover het charisma van het label, iets waar Amerikaanse ontwerpers eengroot talent voor hebben. CALVIN KLEIN, maar ook TOMMY HIL-FIGER, DONNA KARAN en RALPH LAUREN hadden het eindjaren tachtig, begin jaren negentig al goed in de vingers: het creëren vaneen verlangen erbij te willen horen, het kunnen verkopen van een life-style. In het geval van Alexander Wang is zijn downtown cool, het onge-dwongen, nonchalante en typisch New Yorkse, wat mensen hongerigmaakt naar zijn ontwerpen. Het is niet de kleding zelf die indruk maakt,

SINDS ALEXANDER WANG IN 2007 ZIJN EERSTE VROUWENCOLLECTIE PRESENTEERDE,

BOEKT DE JONGE ONTWERPER SUCCES NA SUCCES. GLAMCULT SPRAK MET HEM OVER ZIJN

KOSTSCHOOL JAREN, ZIJN TYPISCHE M.O.D. STIJL, ZIJN AMBITIES EN DE WANG FAMILIE.

Door HANKA VAN DER VOETFotografie PABLO DELFOS @ ManjaOttenXCakeStyling BONNIE ORLEANS VOSS @ Eric Elenbaas

Haar en make-up SUZANNE VERBERK voor MAC @ NCL RepresentationModel SOPHIE VLAMING @ Wilma Wakker

Assistent fotografie LAURA ANDALOUAssistent styling MAAIKE PEEK

Alle kleding ALEXANDER WANG Autumn Winter 2011

maar eerder het gevoel dat de ontwerpen oproepen, een zekere ver-trouwdheid. De stijl van zijn vroege collecties wordt door AlexanderWang geduid als ‘M.O.D.’, oftewel ‘model off duty’. Niet bepaald eenconceptuele hoogvlieger, maar commercieel gezien zeer interessant.Model off duty refereert aan de stijl van modellen en hoe zij zich kledenals ze niet aan het werk zijn. Strakke, verwassen jeans, motorlaarzen, eenleren jack, ze dragen het alsof het een voorgeschreven uniform is. Hetblijkt een gouden greep van Wang. Dankzij streetstyle blogs als TheSartorialist, Jak & Jil en Altamira gaan beelden van de ‘model off duty’

heel de wereld over en dienen ze als inspiratie voor vele, vooral jonge,modeliefhebbers, die vervolgens maar al te graag een Alexander Wangontwerp aanschaffen om zo een beetje New York cool aan hun outfitstoe te voegen.

Na een paar seizoenen vastgehouden te hebben aan de M.O.D. stijl heeftAlexander Wangs vocabulaire als ontwerper zich verder ontwikkeld toteen draagbare mix van masculiniteit, sportiviteit, grunge en minimalismezoals we dat kennen van de vroege jaren negentig ontwerpen van Calvin

Klein en HELMUT LANG. En boven alles iser dat onmiskenbare New Yorkse. “Deze stadheeft me gemaakt tot wie ik ben en is eeneindeloze bron van inspiratie voor mij. Ik benniet zo’n ontwerper die het nodig heeft omop verre reizen te gaan als er een nieuwe col-lectie ontworpen moet worden. Op het stuk-je van mijn huis naar mijn werk kom ik ’sochtends met de metro al meer dan genoeginspiratie tegen.”

Wangs autumn /winter collectie van 2011/ - 2012 is ontstaan door te spelen met het con-cept ‘luxe’ en ‘decadentie’. Sleutelbegrippenin de modewereld, maar ook begrippen dielangzaam aan het devalueren zijn. Want watwordt tegenwoordig niet als ‘luxe’ aangepre-zen?, aldus Alexander Wang. “Het leek meinteressant die begrippen uit hun context tehalen en te ontdoen van hun pretenties. Ikwilde een hybride creëren van iets waardevolsgecombineerd met eenvoudige sportswearelementen.” Het resultaat: poncho’s in devorm van bomberjacks, smokingjasjes metgepofte mouwen en masculiene blazers uit-gevoerd in bont. Met het laatste speelt hij inop de bontrage die in de ogen van Glamculthelaas momenteel in de modewereld heerst.De liefhebbers van de vroege ontwerpen vanWang kunnen sinds 2007 terecht bij T byAlexander Wang, een goedkopere lijn diebestaat uit simpele basics: T-shirts, singlets,sweaters, eenvoudige rokken en jurken vanjersey en zelfs ondergoed. Alles is uitgevoerdin een natuurlijk kleurenpalet. T by AlexanderWang was al beschikbaar voor mannen, maarvanaf de zomer van 2012 zal Alexander Wangook een volledige mannencollectie van zijnhoofdlijn presenteren. Weer een uitbreidingvan het imperium van de jonge Wang. Blijft

er nog wel wat te dromen over? Een eigen parfum misschien? “Daarheb ik ook al over nagedacht. Als de tijd rijp is, dan zal die er ook zekerkomen. Maar nu nog niet.” En hoofdontwerper worden van een klassiekEuropees modehuis? “Als de functie interessant is en de timing goed,dan ben ik zeker geïnteresseerd. Maar momenteel ben ik helemaal gefo-cust op mijn eigen label. Er zijn nog zoveel mogelijkheden, er is nogzoveel te bereiken. Maar boven alles is mijn doel gelukkig te zijn metwat ik doe.”

WWW.ALEXANDERWANG.COM

interview

27

Miranda July blijkt een klein vrouwtje, en is – alsverwacht en gehoopt – uitermate pienter en ori-gineel. Hoewel ze vanwege haar uiterlijk te ver-warren valt met haar personages, is ze een stukopgeruimder dan de gepikeerde dames uit haarfilms. Maar de wonderlijke gedachtes heeft Julymet haar personages gemeen. Over hoe het inter-net haar op verschillende niveaus aangrijpt, hoehaar vrouw-zijn zich verhoudt tot haar werk enhaar dagelijks leven; July denkt overal diep overna. En ze heeft de gave om haar bevindingen teverwerken in prikkelende, afwisselend humoristi-sche en melancholische kunstvormen. Gekleedin een opvallende mix van wilde dierenprints (bij -na niemand komt weg met een vestje met tijger-print op een zebraprintrok), komt July toch over als een ingetogen mens.Het is niet July zelf, maar haar outfit die schreeuwt. Zoals ook haar maffeketting met een hangende leesbril die geen leesbril blijkt: “Ik lijk zo veelintelligenter dan ik werkelijk ben!”, concludeert ze tevreden.

“HERE I DREAMT I HAD BEEN MISQUOTED”

Wie de tijd neemt om even online te browsen door het brein van deAmerikaanse schrijver, kunstenaar, filmmaker en performer Miranda July(1974), komt wonderlijke gedachtekronkels tegen. Bijvoorbeeld ophaar naar haarzelf vernoemde blog. Daar plaatste ze onlangs een foto vaneen hoofdkussen op het Franse hotelbed waar ze sliep tijdens persdagenrondom The Future. “Here I dreamt I had been misquoted”, kalkte ze ophet smetteloze wit. Verderop deelt ze op haar blog haar verbazing over deblauwe vloer bij het zwembad van een ander hotel. Daar moet ze ietsmee doen, zo stelt ze. Even later verschijnt een hilarische ‘walking onthe floor’-foto met de oproep zelf ook je beste ‘walking on the floor’-werk in te sturen. Verder wandelend in July’s digitale wereld, treffen we hetblog rondom haar korte verhalenbundel No One Belongs Here More ThanYou (2007) aan. Het boekje zelf verschijnt in de kleuren roze en geel.Waar om? Zodat je het ‘color coordinated’ kan lezen, ofwel afgestemd opde inhoud van je kledingkast. Waarna July dat opdroogkomische wijze voordoet, boven het wittegasfornuis dat het canvas blijkt voor haar blog. Ietswat je moet zien om te begrijpen. Net als bij alhaar werk eigenlijk.

Ook in real life blijkt de Amerikaanse een vat volaangename verrassingen. We spreken Miranda Julytijdens het filmfestival in Berlijn, waar ze haartweede film, The Future, presenteerde. De ver-wachtingen waren hooggespannen, omdat haarfilmdebuut Me You and Everyone We Know (2005)wereldwijd prompt een culthit werd. July: “Hetverraste me dat ik opeens gezien werd als filmma-ker, want ik werk al jaren als kunstenaar en perfor-mer. Tegelijkertijd besefte ik ook wel dat ik nietvan mensen kon verwachten dat ze mijn optre-dens zouden kennen.” Net als bij haar debuutschreef, produceerde en regisseerde ze The Futureeigenhandig. Ook nam ze in beide films de hoofd-rol voor haar rekening. Haar intelligente, quirkyhumor brengt steevast een gevoel van ongemakmet zich mee en is heel persoonlijk. “Een scriptvan een ander zou ik nooit verfilmen. Ik wil zelfbepalen wat iemand draagt en hoe zijn huis eruitziet. Ik snap echt niet hoe andere filmmakers datallemaal uit handen kunnen geven.”

In July’s komische dramaThe Future raken dertigers Jason en Sophie inde war na hun besluit een asielkat te adopteren. Het dier moet nog eenmaand in quarantaine verblijven voordat ze het naar huis mogen nemen,dus besluit het stel die tijd te gebruiken om hun leven op orde te krijgen;het is immers de allerlaatste maand waarin ze hun bestaan onder de loepkunnen nemen. De film gaat deels over universele thema’s als volwassenworden, maar ook over particuliere kwesties van July: “Natuurlijk is dezefilm heel subjectief. Iedereen beleeft kalme periodes, waarin je zomaarwat ronddobbert, totdat er een moment aanbreekt dat je denkt: doe ikwel wat ik wil met mijn kostbare jaren? De film is een gedramatiseerdeversie van de meest angstige gevoelens die ik zelf heb. Hoeveel tijd hebik nog om een kind te krijgen bijvoorbeeld?”

“ME DANCING IN MY ROOM”

Na Me You and Everyone We Know besloot July haar succes te vieren doorde tijd te nemen voor een tweede film. “Niet vanwege de hoge verwach-tingen – ik vind mezelf goed genoeg om het nog eens te proberen – maaromdat ik me niet zo herkende in het filmindustrie-gebeuren vol mensendie al tijdens de opnames van hun film een scenario klaar hebben liggenvoor een volgend project. Het soort mensen dat lives to shoot. Zo ben ik

niet.” Dus schreef ze eerst die eerder genoemdeverhalenbundel, werkte ze onder meer aan kortefilms, de beeldenserie Eleven Heavy Things (2009),de verhalenbundel Learning to Love You More(2007) en ontwikkelde ze de performance ThingsWe Don’t Understand And Definitely Are Not GoingTo Talk About (2006). July concludeert: “Ik beneigenlijk alleen geschikt voor kunst; ik werd altijdbij de meest simpele baantjes ontslagen.” Dus creë-erde ze haar eigen werk. Met vaak haarzelf – ofeen versie van haarzelf – in de hoofdrol. In mildemate heeft ze, zo geeft ze toe, last van exhibitionis-me. “Dat moet ook wel met mijn werk.” Maarnooit zomaar, of ten koste van kwaliteit. “Ik zounooit van mensen vragen naar mij te kijken zon-der dat ik extreem hard gewerkt heb aan wat ik

wil laten zien.” Maar het idee van jezelf gedachteloos ten toon stellenintrigeert haar wel degelijk. Het is ook een van de thema’s in The Future:“Het lijkt wel of mensen zich niet schamen voor hun schreeuw om aan-dacht. YouTube heeft het taboe daarop weggehaald. Toets daar ‘me dancingin my room’ in en je begrijpt wat ik bedoel. En het zijn echt geen knet-tergekke meiden die hun video’s uploaden, maar juist de meest normalestudentes in hun studentenkamertjes.” De manier waarop jongeren entwintigers omgaan met internet bekijkt ze argwanend, maar met interes-se.Want zelf gaat ze, zo stelt ze, slecht om met het medium. Een tweet perweek vindt ze ruim voldoende en elk Facebookbericht ondergaat nauw-keurige redactie. Haar personages in The Future zijn evenwel verknochtaan hun laptops, maar besluiten een maand offline te gaan voor de komstvan hun nieuwe huisgenoot. Een bewuste keuze van July: “Om iets telaten gebeuren moest de stekker eruit. Anders waren ze doorgegaan methet checken van hun e-mail gedurende de rest van de film. Het levenspeelt zich af tussen de momenten waarop je online bent.”

In The Future is ook haar zogenaamde dertigerscrisis verwerkt: “Over hetalgemeen krijgt mijn generatie op relatief late leeftijd kinderen, dus onsleven kon nog heel lang alle kanten op. Mijn ouders waren op mijn leef-tijd helemaal niet meer bezig met allerlei levensvragen. Ik leefde mijn

twintiger jaren met het idee dat ik mijn hele levennog voor me had. Maar op je vijfendertigste besefje opeens dat er nog altijd dingen op je verlang-lijstje staan. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds geenkind. Terwijl ik bezig was met deze film, besefteik opeens dat al mijn vrienden kinderen hadden– of kregen.” July eist veel van zichzelf in haarpersoonlijke leven en in haar werk. Ze heeft ech-ter ontdekt dat ze zichzelf juist tijdens het ontwik-kelen van nieuwe projecten vrij durft te laten:“Het zijn de weinige momenten waar ik niet zostreng ben voor mezelf. Ik ben dan vrij van oor-deel, wat ook nodig is om een goed idee uit tekunnen werken. Dat proces vind ik erg leuk. Hoegek het ook klinkt; bezig zijn met kunst is als eenrelief from my own mind.”

THE FUTURE DRAAIT VANAF 1 SEPTEMBER

IN DE NEDERLANDSE BIOSCOOP.

WWW.NOONEBELONGSHEREMORETHANYOU.COM

WWW.LEARNINGTOLOVEYOUMORE.COM

MIRANDA JULY, DE AMERIKAANSE RENAISSANCE VROUW VAN DE KUNSTEN, KOMT

NA HAAR SUCCESVOLLE SPEELFILMDEBUUT ME YOUAND EVERYONE WE KNOW (2005) MET EEN NIEUW, PRETTIG ABSURDISTISCH FILMDRAMA: THE FUTURE.GLAMCULT SPRAK HAAR TIJDENS HET FILMFESTIVAL

IN BERLIJN, WAAR ZE VERTELDE OVER GROTE EN KLEINE THEMA’S DIE HAAR DAGELIJKS BEZIGHOUDEN

EN DIE ZE SOEPEL VERWERKT IN HAAR KUNST. “DEZE FILM IS EEN GEDRAMATISEERDE VERSIE

VAN MIJN MEEST ANGSTIGE GEVOELENS.”

Door MARICKE NIEUWDORP

©2011 Courtesy AUTUMN DE WILDE

©2011 Courtesy TIM BARBER

gogbot

28

SPUTNIKO!De Japans-Britse Hiromi Ozaki begon als wiskunde student, maar toen haar studie verdervorderde, raakte ze geïnteresseerd in kunst. De ontdekking van die wereld maakte haar striktwetenschappelijke manier van redeneren een stuk flexibeler, en ze leerde zowaar te commu-niceren. Toen haar blik verder reikte dan rijen van getallen, vervolgde ze haar opleiding aanThe Royal College of Art in Londen. Met haar films, muziek en machines verkent de media-kunstenaar onder de naam Sputniko! de vermenging van technologie, feminisme en popcul-tuur. Haar verhalen worden bevolkt door cyborgs, travestieten, konijnen en kraaien en vertel-len over verlangens naar protheses en biologische eigenschappen van de andere sekse. Insamenwerking met wetenschappers en specialisten maakte ze installaties als de Sushi-cyborg,een Penis Cybernétique en de Menstruation Machine, waarvan de laatste deze zomer al in hetMoMA stond. LIVE PRESENTATIE ZATERDAG 10 SEPTEMBER OUDE MARKT + DAGELIJKS EXPOSITIE IN DEGROTE KERK.

RYOJI IKEDARyoji Ikeda is een Japanse componist die zich bezig-houdt met de fysieke eigenschappen van elektronischemuziek. Op Gogbot zal hij Test Patterns presenteren,een audio-video live set die hij vorig jaar ook opSónar in Barcelona vertoonde. Het optreden is onder-deel van een serie waarin Ikeda de mogelijkheden ver-kent om de overal aanwezige, maar onzichtbare stro-men van data waarneembaar te maken. Een real-timecomputer programma zet audio gegevens van Ikeda’slaptop om in barcodes en binaire patronen van 0’enen 1’en, die wij te zien krijgen als flikkerende witteen zwarte beelden op grote schermen aan de muur.Tegelijk worden twee dingen getest: de prestaties van de uitvoerende elektronica, als ookde kritieke grens van menselijke perceptie. Hoeveel beelden per seconde kan het systeemverwerken, en hoeveel kan onze neurale bedrading aan? DONDERDAG 8 SEPTEMBER @ ATAK, DAAR-NAAST WORDEN ENKELE VAN ZIJN WERKEN OOK OP HET STATIONSPLEIN VERTOOND.

SLEEP PARTY PEOPLESleep Party People is het slaapkamer project vanBrian Batz. Vanuit een verblijf ergens in Kopen -hagen heeft Batz zijn sprookjesachtige debuutgecomponeerd (Speed of Sound, januari 2010).Hij zingt met een zwaar vervormde stem, die af entoe ergens doet denken aan de ijle zang van SigurRós, over een melodie van licht slepende, shoega-ze-achtige gitaren en tinkelende belletjes uit eeneffect machine. Het is muziek waarbij je een don-ker bos vol kleine brandende lampionnetjes in debomen voor je ziet. Mysterieus, sereen en spoke-rig. In juli dit jaar verscheen in de iTunes store eenRemixes EP, waarvoor onder andere Trentemøllereen track van het album heeft bewerkt. Om diteenmansproject live uit te voeren heeft Batz eenorkest van vijf vrienden om zich heen. Op het podium draagt ieder een masker van een konij-nenkop; zo lokken ze je samen al spelend Batz’ droomwereld in. VRIJDAG 9 SEPTEMBER @ ATAK.

VOOR MEER INFORMATIE EN DE VOLLEDIGE LINE-UP: WWW.GOGBOT.NL

GOGBOT

Het thema van deze 8e GOGBOT is breed: “Datapanic – Youtube-poop – Japanoiiid!!!” Hetbiedt de ruimte om de deelnemers uitgebreid te laten reflecteren op de huidige ontwikke-ling in de maatschappij, waarin technologische voortgang, gejaagde politieke ingrepen eneen veranderende informatiecultuur ons bestaan in een stroomversnelling meenemen. Zijnwe terechtgekomen in een technoculture draaikolk, worden onze persoonlijkheden opgesloktdoor gulzige informatiesystemen en databanken? Het is tweeledig: instanties verzamelenonze gegevens, zelf geven we deze ook gemakkelijk af. We voelen ons vrij op het net, maarop GOGBOT wordt de vraag gesteld in hoeverre we dit werkelijk zijn. Er is deze editieextra aandacht voor kunst en muziek uit Japan.

Het programma van GOGBOT is gratis toegankelijk. Alleen voor de avonden in poppodiumAtak wordt toegang gevraagd, voor optredens op de Oude Markt niet. Glamcult selecteerdeeen paar interessante acts:

PALMBOMENLaten we alle regen van deze zomer maar opvatten als behorend tot de Nederlandse moes-son, dan kunnen we tenminste nog spreken van tropische sferen. Door te luisteren naar detrippy discogeluiden van Palmbomen, de eenmansact van Amsterdammer Kai Hugo, kan de

illusie van zon en zomer nog wat versterkt worden.Met oude analoge apparatuur maakt Kai spacen demuziek die tussen jaren ‘80 italo en jaren ‘60 pop inligt. Live wordt het hallucinerende effect nog versterktdoor een zelfgebouwde led-licht set die hem op hetpodium omringd. Het klinkt misschien wat wazignu, maar Kai’s muziek is dansbaar. Na zijn EP MoonChildren zal later dit jaar zijn eerste full length albumuitkomen. DONDER DAG 8 SEPTEMBER @ ATAK

T. RAUMSCHMIERE (DJ-SET)Techno-rocker Marco Haas, de echte naam van T.Raumschmiere, begon als drummer in een hardcoreband. Daarna speelde hij in een rockband, en daarmeewaren de fundamenten voor zijn werk als elektroni-

sche muzikant gelegd. De stampende singel Monstertruckdriver van het album Black Out uit2003 zette de toon voor de daaropvolgende jaren. Haas tourde onafgebroken langs festivalsen nachtclubs, waar hij de bezoekers bombardeerde met een explosieve mix van techno, elec-tro en hiphop. Sinds dat album uit 2003 volgde nog wat producties en mixes op plaat, maarde live shows zijn nog steeds het interessantst. T. Raumschmiere raved in de ware betekenisvan het woord: als een krankzinnige raast hij over het podium en zijn apparatuur. Met zijnlaatste EP The Rave Is On (Shitkatapult, maart 2011) benadrukt hij het nog maar eens: theraving still goes on! ZATERDAG 10 SEPTEMBER @ OUDE MARKT.

DJ SCOTCH EGGDe Japanse producer Shigeru Ishihara presenteert zichvanuit Brighton, Engeland, als DJ Scotch Egg. Met watgameboys, een megafoon en een mixer maakt hij ophet podium een soort chiptune/nintendo gabber. Hijspeelde begin dit jaar met Venetian Snares, de Cana -dese break core muzikant met het uiterlijk van eenNoorse deathmetal gitarist. Het is al weer een tijdgeleden dat Ishihara als DJ Scotch Egg eigen muziekuitbracht, maar dansbare herrie maken voor publiek,dat doet ‘ie dus nog steeds. VRIJDAG 9 SEPTEMBER @ ATAK.

DJ SCOTCH EGG

RYOJI IKEDA

Door SARAH JOHANNA ESKENS

VAN 8 TOT EN MET 11 SEPTEMBER VINDT IN HET CENTRUM VANENSCHEDE DE 8E EDITIE VAN HET GOGBOT FESTIVAL PLAATS.

GEORGANISEERD DOOR PLANETART, BESLAAT HET FESTIVAL ALLEMOGELIJKE DISCIPLINES WAARIN MENSEN HUN VISIE OP DE

WERELD KENBAAR KUNNEN MAKEN: MULTIMEDIA KUNST, MUZIEK,BIO-INSTALLATIES, FILMS, LEZINGEN EN DEBAT.

PALMBOMEN

SLEEP PARTY PEOPLE

CONVERSE X

THE GREATOUTDOORS

A TRIBUTE TO THE GREATOUTDOORS

Fotografie DAISY KOMEN

De Chuck Taylor All Star najaarscollectie van 2011 is een ode aan het buitenleven. De schoenenlijken gemaakt te zijn om door het bos te wandelen, maar zijn ontworpen voor stedelijk terrein. Deserie bestaat uit robuuste schoenen voor mannen en vrouwen, gemaakt uit winterbestendige mate-rialen als leer en gewaxt canvas. De ontwerpen gaan terug naar de geschiedenis van Converse,toen het bedrijf schoenen produceerde voor jagers, vissers en het Amerikaanse leger. Het designvan de boots is gebaseerd op deze allereerste rubberen laarzen. De boots hebben, naast de

klassieke afwerking van de werklaars, ook de karak-teristieke zool en leren patch, geïnspireerd op deChuck Taylor All Star. Het buitenthema komt ook terugin het seizoensaanbod van de sneaker. De uitstralingvan deze Chucks refereert aan de Amerikaanse grun-ge: het gevoel van houthakkersbloezen en roodge-blokte plaids. Voor extra warmte zijn de schoenenvoorzien van lamswollen voeringen en ge maakt vanbehandeld leer.

CONVERSEHERITAGE

CONVERSEBOOTSTIMELINE

1910’s Het begin van de pro-ductie van de Converse TripleTread rubberen regenlaarzen.

1915 De collectie bestaatinmiddels uit meer dan 30verschillende stijlen Converselaarzen, rubberen lieslaarzenen regenlaarzen.

1915 Converse start de Blue Sea Brand, met onderandere laarzen en houthakkerskleding, als ook Tri-Square enEdgeworth branded boots.

1942 Converse ontwerpt deA6 Flying Boot, die gedragenwordt door de geheleAmerikaanse luchtmacht.

Early 1950’s Converse zet de productie van rubberenlieslaarzen en werkschoenenvoort en richt zich steedsmeer op de modemarkt.

1960’s Converse zet zijnwerkzaamheden voor deAmerikaanse overheid voorten blijft speciale laarzen ont-wikkelen voor de luchtmacht.

1970 Converse zet de volgen-de stap naar dameslaarzen,ook in vinyl verkrijgbaar.

Mid-1970’s Het assortimentvan Converse breidt zich uitmet Bootinos, Stormgards,Verilites, Storm Boots, Pacsen Work Boots.

2010 Converse ontwerpt deOutsider Boot, geïnspireerd opde iconische All Star sneaker.

Het merk Converse is inmiddels al meer dan een eeuw oud. In het jaar 1908 opentMarquis Mills Converse, die daarvoor in de rubberhandel werkte, de Converse RubberShoe Company in Massachusetts, Amerika. In de beginjaren produceert de fabriekalleen geheel rubberen werkschoenen voor jagers, vissers en het Ameri kaanse leger.Zo was er de ‘No Bite’. Een laars speciaal gemaakt om de vissers te beschermentegen bijtende vissen. Pas later, in 1917, wordt de eerste schoen ontwikkeld die vanrubber en linnen is: de Converse All Star® sneaker. Deze schoen wordt speciaal ont-worpen voor basketbal, een sport die op dat moment pas 25 jaar bestaat.

Een paar jaar na de introductie van de All Star klopt de beroemde basketbalspelerChuck Taylor bij het bedrijf aan met wat ideeën ter verbetering van de schoen. Zowordt er een speciale patch op genaaid, voor extra bescherming van de enkel. DeChuck Taylor All Star draagt voortaan zijn handtekening en naam. Naast de sport-

wereld worden de Amerikaanse arbeiders ook nogsteeds bediend met een assortiment van stevige laar-zen voor jagers, vissers en houthakkers.

In de Tweede Wereldoorlog richt Converse de produc-tie op het bieden van hulp bij het voeren van de oor-log. De fabrieken draaien op volle toeren om schoe-nen, parka’s en poncho’s aan het Amerikaanse legerte kunnen leveren. De gehele luchtmacht draagt mili-taire laarzen van Converse, en de Chuck Taylor All Starsneaker wordt gedragen met de basis trainingen.

In 1962 komt Converse met een lage uitvoering vande All Star: de All Star Oxford, nu bekend als de AllStar Ox. Dit model wordt in eerste instantie vooraldoor professionele basketballers ge dragen. Snelwordt de schoen ook opgepikt door de surfers en an -dere strandgangers aan de West Coast van Amerika,die het model graag dragen voor de laid back vibe. In1966 worden ze ven nieuwe kleuren aan de zwart enwit uitvoering toegevoegd.

Wanneer halverwege de jaren zeventig de verkoop van basketbalschoenen begint te dalen,besluit het merk zich meer te richten op het uitgaanspubliek. Vooral in de muziekwereld zijnde schoenen van Converse een grote hit. Een jonge Bruce Spring steen en andere rockartiestenbetreden het podium graag op een paar All Stars. Ook muzikanten in de grunge- en punkscene,hoewel anti-establishment en veelal gekleed in tweedehands waar, dragen de gympen graag.De kenmerkende witte zool en neus van de All Star Chuck Taylor is op veel foto’s van Nirvana’sfrontman Kurt Cobain gemakkelijk te herkennen.

In het nieuwe millennium kan Converse terugkijken ophaar Amerikaanse erfgoed, haar betrokkenheid bij deopkomst van het basketbal en de iconische status van deChucks in de populaire cultuur.

Door SANDY HAYES

De Vivian Girls komen uit Brooklyn, waar je als indieband bijna avondlijks op een podiumkunt staan. Op die manier maakten ze in 2007 snel een naam voor zichzelf en creëerdenze een flinke hype in het land der muziekblogs. De bescheiden vijfhonderd exemplaren vanhun eerste album waren binnen tien dagen uitverkocht en een exemplaar werd zelfs voor68 dollar op Ebay verkocht. Ze zijn inmiddels toe aan hun derde album en – geheel toeval-lig – ook aan hun derde drummer. Brunette Fiona zit nu achter het drumstel. Het is eengelukkige samenloop dat zij, evenals haar twee voorgangers, een brunette is. Zangeres/gitaristCassie is een blondine en bassist Katy is een redhead. Het mooie, evenwichtige totaalbeeldis dus intact gebleven. Het gaat natuurlijk om de muziek. Maar toch.

De Vivian Girls maken lo-fi punk met flinke 60’s invloeden. Sommige nummers passen opeen NUGGETS album, andere doen denken aan THE RONETTES en wanneer ze iets har-der gaan, aan THE KILLS. Reden genoeg dus dat hun optreden in de OCCII vanavond spon-taan is uitverkocht. De ruimte past goed bij het fuzzy geluid van het drietal dat veel te laat

en gekleed in bloemenjurkjes het podium betreedt. Hun vlucht uit Portugal had een uur vertraging en ze zijn total-ly psyched dat ze nog hebben kunnen optreden, vertelt zangeres Cassie na afloop. “We moesten hier om tien uur zijnen kwamen dus om tien uur aan. Dat was wel even stressen.” Het bleek de moeite waard, want de meisjes vinden hetAmsterdamse publiek, samen met het Spaanse, de beste crowd tot nu toe. Altijd leuk om te horen.

In afwachting op de show vermaakt het publiek zich met bier en elkaar. Ik informeer hier en daar wat mensen aan deband zouden willen vragen. Het is de dag na het overlijden van AMY WINEHOUSE en meerdere malen komt devraag naar hun reactie. Later op de avond antwoordt Cassie: “Ik vond het shocking en was echt verdrietig. Ik vind haareen van de coolste popsterren van de afgelopen tien jaar. Ik voel me altijd heel erg aangetrokken tot zelfdestructievemensen. Zelf gebruik ik geen drugs, maar veel vrienden van me wel en ik weet niet waarom, maar ik heb altijd ietsmet zelfdestructieve mensen. Ook al ben ik dat zelf niet.” Hoewel ik een muzikant eigenlijk niet geloof wanneer diemeerdere malen benadrukt geen drugs te gebruiken, geloof ik haar wel. Cassie is 25 en komt uit New Jersey, de staatbekend om The Sopranos, THE BOSS, Jersey Shore en big hair. Dat laatste had Cassie niet. “Ik heb heel dun haar, duseen getoupeerde coupe zat er voor mij niet in. Niet dat ik dat erg vond hoor.” Ze komt uit een ander soort New Jersey.Tot haar achttiende woonde ze met haar ouders en broertje in een super conservatieve, katholieke suburb van het stad-je Richwood. “Mijn ouders zijn immigranten uit Polen. Ze deden nooit echt hun best in de Amerikaanse maatschappijte passen en ik was mede daardoor nogal een buiten-beentje. Echt een leuke jeugd heb ik niet gehad. Ikwas heel erg blij toen ik op mijn achttiende in NewYork ging studeren.” Haar BFF, bassist Katy, heeft zeovergehouden aan haar jeugd. Katy ging ook studerenin NY en al snel vormden ze de Vivian Girls. Cassiewilde al van kleins af aan in een band. Ze nam gitaar-les en oefende elke dag. “Ik heb mezelf wel een paardingetjes geleerd die ik nu gebruik tijdens het optre-den. Dat is dus wel cool want deze technieken komenniet van een leraar maar van mezelf.”

De volgende publieksvraag is wat de dames in hetvliegtuig hebben gegeten. “Oh my god! We kregen desmerigste broodjes ooit, echt dis.gus.ting! Met kip enchampignons. Ik lust geen champignons en Katy eetgeen kip, dus we hebben het allebei niet gegeten. Wekregen wel chocoladetaart erna, dus dat was onsavond eten. Maar echt, het was het smerigste dat ik ooitheb gegeten. En het stonk!” Haar negatieve enthousi-asme over het vliegtuigvoedsel doet haar op nog vijfverschillende manieren vertellen hoe smerig het welniet was. Met moeite kan ik haar onderbreken. “So,who were you ever into?” Niet echt een hoogstaandevraag, maar het werkt. “MADONNA is een van mijngrootste favorieten aller tijden! Toen ik klein was, luis-terde ik altijd naar haar. Later was ik gek op GWENSTEFANI, COURTNEY LOVE en SHIRLEY MANSON van GARBAGE. Oh en KURT COBAIN! Hij was ookeen held van mij.” Ik knik instemmend. Ik deel haar helden, maar dat geldt waarschijnlijk voor menig muziekminnendmeisje. Stiekem vind ik het best jammer dat de meisjes in persoon niet wat meer Kurt&Courtney-esque zijn, maar datis voor hun gezondheid en uiterlijk ongetwijfeld een stuk gunstiger.

De Vivian Girls zijn duidelijk hard werkende meisjes die er van houden muziek te maken en verder een ‘normaal’,rustig leven leiden. Hierdoor hebben ze goed aan de weg getimmerd de afgelopen jaren. Alle drie spelen ze ook inandere bands en Katy is recentelijk een soloproject gestart. Daarnaast gaan ze na hun tour, die na Europa vervolgd wordtin de VS, aan hun vierde album beginnen. Drummer Fiona is daar ook bij als het goed is: “Fiona is echt een magischedrummer. Ik denk zeker dat we bij elkaar blijven!”, vertelt Cassie uitgelaten voordat ze me gedag zegt om haar band-genoten op te zoeken.

Dat de meisjes graag samen spelen, is duidelijk te horen. Ze klinken goed, galmen hard en hebben er veel plezier in. Hetpubliek is enthousiast. Er wordt gedanst en gecrowdsurft. Morgen zullen de Vivian Girls een ander publiek vermaken methun mooie verschijning en goede muziek; het optreden in Amsterdam was in ieder geval een succes voor beiden.

WWW.MYSPACE.COM/VIVIANGIRLSNYC

ALL-GIRL BANDS ZIJN PER DEFINITIE LEUK. VAN DE THE SHANGRI-LAS TOT DE BANGLES, VANTHOSE DANCING DAYS TOT THE RUNAWAYS EN VAN

ONZE EIGEN DOLLY DOTS TOT L7; MEISJESBANDS ZIJNCOOL. EN WANNEER ZE ROCK MAKEN, WORDEN ZENOG EEN STAPJE COOLER. DE VIVIAN GIRLS HOEVEN

ZICH DUS GEEN ZORGEN TE MAKEN OVER HUN COOLFACTOR, DAT ZIT WEL GOED. ZE KUNNEN

ZICH VOLLEDIG STORTEN OP DE MUZIEK EN DAT DOEN ZE DAN OOK VOL OVERTUIGING.

VIVIAN GIRLS

interview

29

In juli dit jaar verscheen eindelijk debuutalbum Within and Without vanWashed Out, nadat hij in de zomer van 2009 al wereldwijdeweb-bekend-heid had verkregen met twee EP’s – Life of Leisure en High Times – en eenpaar losse nummers op zijn Myspace pagina. Met samples van het inter-net creëerde hij nostalgisch klinkende deuntjes, die het lome gevoel vanwarme zomeravonden opriepen. De blog Hipster Runoff kwam spottendmet de term ‘chillwave’ voor het nieuwe genre, maar dat labeltje bleekwel passend voor dit soort muziek en bleef bestaan. Inmiddels is de 28-jarige Ernest Greene met zijn Washed Out de muziekstijl die hij zelf deedontstaan al weer ontstegen. Dit blijkt vooral uit zijn live optredens: volopchillen tijdens een concert is niet meer mogelijk, want het publiek wordtflink geëntertaind. Greene spoort de zaal aan tot klappen en kondigtnieuwe nummers aan. Kritiek op deze ontwikkeling valt te verwachten;sommige luisteraars zullen hem het liefst weer opsluiten in een kamer-tje bij zijn ouders op het plattelandse Georgia. Dat zal niet gaan, wantGreene is inmiddels getrouwd en houdt van hetleven in zijn eigen buurt. Wij spraken met hemom een zo volledig mogelijk beeld te krijgen vandeze jongeman en zijn muziek.

“Vóór Washed Out studeerde ik Engelse literatuuren filosofie. Daarnaast werkte ik in de bibliotheekvan mijn universiteit. Een groot deel van mijn tijdbesteedde ik aan studeren of werken. Ik had nietecht een plan voor wat ik met mijn leven wildena mijn afstuderen. Als ik nu niet fulltime bezigzou zijn met muziek, werkte ik waarschijnlijk nogsteeds in een bibliotheek. Muziek maken was inhet begin alleen een hobby, ik zag mezelf niet alsechte muzikant. Ik neem sinds zes a zeven jaarnummers op, maar de eerste jaren had ik nog nieteens een naam voor mijn bedroom project.

Het ging heel snel. Ik plaatste wat liedjes opMyspace, en een paar journalisten stuitten toevallig op mijn pagina. Ikheb hen nooit uit mezelf werk opgestuurd, ik had niet het idee dat mijnmuziek zo goed was. Een vriend van mij, Chaz Bundick van TORO YMOI, tekende in die tijd ineens een platendeal en ging op tour. Ik waswel een beetje jaloers, maar door alle aandacht die hij kreeg, kwamenmensen wel bij mijn muziek terecht. Ik kreeg wat e-mails, en stuurdemijn nummers naar een aantal mensen. Binnen een paar maanden was ikfulltime muziek aan het maken.

Het werken aanWithin and Without was heel anders dan het samenstellenvan mijn eerste EP’s. Die bestonden slechts uit een verzameling nummers,zonder omvattend conceptueel idee. Voor mijn nieuwe plaat ben ik vanvoor af aan begonnen, met de intentie een compleet album te maken.Dat was een uitdaging, en soms redelijk frustrerend. Het samenstellenervan is als het maken van een puzzel. De langzame en snelle nummersmoeten in balans zijn. Ik vond het moeilijk er op die manier over na tedenken. Af en toe moest ik een beetje analyseren waar ik mee bezig was.Ik heb niet samengewerkt, alleen met producer BEN ALLEN aan het eindvan het proces. Hij heeft eerder samengewerkt met ondermeer CEE LOGREEN, ANIMAL COLLECTIVE, MIA en DEERHUNTER. Ik wasbang dat ik veel compromissen zou moeten doen, maar dat was niet hetgeval. Het was prettig om met hem te werken, want na zes maanden konik niet meer objectief naar mijn werk kijken. Ik kon ideeën op hem los-laten. Hij deed suggesties waar ik zelf niet aan gedacht had, omdat ik zobezig was met het schrijven van de nummers.

Als ik ga schrijven is dit zelden vanuit een specifieke inspiratiebron. Ikkijk geen zielige film, om daarna een verdrietig liedje te componeren.Ik begin heel simpel, door achter de piano te gaan zitten en wat eenvou-dige akkoorden te spelen. Dat werk ik vervolgens uit. Afhankelijk van dedag, van mijn stemming op dat moment, ontstaat er een melodie. Ik laatme leiden door de muziek.

Mijn songteksten zijn meer een extra laag binnen die melodie. Ze moe-ten mengen met de rest. Het gaat me er vooral om een bepaalde sfeer tecreëren. Mijn nummers hebben geen verhaallijn, er komen geen persona-ges in voor. Het is veel abstracter. Dus wat dat betreft zijn de teksten nietzo belangrijk. Maar ik besteed wel veel tijd aan het schrijven ervan. Ikprobeer iets te communiceren, ook al is dit lastig te begrijpen door hethoge abstractie niveau. Within and Without gaat over hoe ik probeer omte gaan met het punt in mijn leven waarop ik mij destijds bevond. Dedonkere nummers gaan over angsten die ik voelde. De optimistische lied-jes vertellen dat het vandaag misschien nog slecht kan gaan, maar dat mor-gen misschien weer beter is. Vrij simpel allemaal.

Zelf luister ik graag naar shoegaze en van muziek waar je in kan verdwa-len. Ik draai het liefst muziek als ik aan het autorijden ben. Ik ben zelf overhet algemeen ook vrij spaced out. Wanneer ik rij vergeet ik gewoon watik de laatste tien minuten heb gezien. Ik weet vaak niet wat ik doe, ikdenk niet bewust na over waar ik mee bezig ben.

Ik fotografeer af en toe, vooral als ik aan het toeren ben. Niet met eenprofessionele camera, ik ben begonnen met broekzak formaat filmcame-ra’s. Ik ben nog niet zo lang bezig met fotografie. Ik had een blog metdaarop dertig a veertig van mijn foto’s. Toen ik terugkwam van mijn vori-ge toer en aan mijn album ging werken, ben ik gestopt foto’s te posten.Dat was ongeveer een jaar geleden. Sindsdien is mijn stijl een beetje ver-anderd, het is iets verder ontwikkeld. Het plan was om voor het uitko-men van Within and Without een nieuwe site te bouwen en mijn nieuwewerk er op te plaatsen. Maar ik kwam tijd tekort, dus ik heb de oude blogweggehaald. Ik heb nog steeds het plan voor die site, want ik heb veel fo -to’s gemaakt.

Het toeren is negen van de tien dagen leuk. Ik kan geen betere manierbedenken om elke dag ergens anders te zijn, telkens met nieuwe men-sen. Voor het fotograferen ben ik graag overal en nergens, om dingen tezien. Maar vanwege mijn muziek kijk ik er ook naar uit om gewoon thuiste zijn, en de hele tijd daaraan te kunnen werken. Als ik weer in Georgiaben, ga ik er eerst een paar dagen tussen uit. Misschien een boek lezen,want dat is lastig wanneer er constant geluid om je heen is. Toen ikEngelse literatuur studeerde, volgde ik college in intensief lezen. Maar ikwas niet zo’n hele goede student, op een gegeven moment had ik genoeg

van literatuur. Ik lees nu liever technische boeken over muziek, ofeen handleiding bij bepaalde software. Ik weet ook niet echt welke boe-ken nu relevant zijn om te lezen. Het frustrerende is dat je nooit alles bijkunt houden, en ook nog eens de klassieke werken kunt lezen. Wanneerje een boek leest en dan hoort welk ander werk daar van invloed op was,wil je dat weer lezen. Dat is het fijne aan muziek, het is niet zo tijdinten-sief om bij te houden. Ik kijk gewoon een beetje rond op het internet. Ikheb een vaag beeld van wat er gebeurt door een paar blogs te checken.

Het live spelen van de nummers uit mijn begin-periode was een grote uitdaging. Ik was er niet opvoorbereid, muziek maken was een individuelezolderkamer aangelegenheid. Het moeilijkst wasom alles te vertalen naar het podium, want veel iserg gesequenced. Het bleek veel gemakkelijkerom mijn nieuwe liedjes door een band te latenspelen. Het was nog steeds lastig, want de num-mers bestaan uit verschillende delen en lagen vangeluid. Uiteindelijk klinkt het live heel anders. Ikheb geaccepteerd dat er twee verschillende dingenzijn: de opname en de live-uitvoering. Gelukkigzijn de andere muzikanten een stuk beter in hettechnische aspect, dus ze kunnen hun eigen dingdoen. We zijn nu met zijn vijven, mijn vrouw staatachter de keyboard. Het is veel leuker om metandere mensen op te treden. Toen ik begon stondik in mijn eentje, dat was redelijk zenuwslopend.Nu is er een natuurlijke interactie op het podium.

Veel momenten zijn erg gestructureerd, maar op sommige punten is erruimte voor improvisatie.

Ik had al verwacht dat mensen kritiek zouden hebben op Within andWithout, omdat ze de voorkeur gaven aan mijn bedroom-stijl. Voor mij washet een natuurlijke ontwikkeling, om sterkere liedjes te schrijven, metmeer dynamiek. Om dat voor elkaar te krijgen wilde ik een grotere pro-ductie, een meer gepolijst geluid. Voor een volgend album heb ik noggeen concrete plannen. Ik wil sowieso niet weer hetzelfde doen. Mis -schien ga ik weer terug naar hoe ik begon. Ik heb mijn plaat gemaaktdoor veel achter de computer te zitten, de hele tijd met een muis te klik-ken. Ik kijk er naar uit om achter die computer vandaan te komen enmeer traditionele instrumenten te gebruiken. In de tourbus heb ik opmijn iPad al wat aan nieuwe dingen gewerkt, dit is een beetje dance-ach-tig. Maar ik luister de laatste tijd zelf meer akoestische gitaar en soft rock,vooral rustige muziek. Mijn nieuwe geluid zou wel eens tussen die tweeuitersten in kunnen zitten.”

ERNESTGREENE.BLOGSPOT.COM

WWW.MYSPACE.COM/THEBABEINTHEWOODS

ALS ERNEST GREENE ZIJN WASHED OUT PROJECT NIET HAD GEHAD, WAS HIJ NU WAARSCHIJNLIJK

BIBLIOTHECARIS GEWEEST. TOTAAL ONGEPLAND HADHIJ INEENS EEN GROOT PUBLIEK VOOR DE

DROMERIGE KLANKEN DIE HIJ MAAKTE OP ZIJN LAPTOP EN KON HIJ DE BOEKEN DEFINITIEF

VERRUILEN VOOR DE MUZIEK.

Door SARAH JOHANNA ESKENSFoto ROBIN DE PUY

interview

31

Hij geeft maar zelden interviews. Des te bijzonderis het om de van oorsprong Vlaamse Peter Philipste ontmoeten in het 16e arrondissement van Pa -rijs, in zijn tijdelijke maar niettemin prachtigestudio. De vele ramen rondom bieden naast hetessentiële daglicht een panorama over de stad enboven de hoge gebouwen kun je zelfs het topjevan de Eiffeltoren zien uitsteken. In de studio han-gen grote foto’s van Chanel campagnes en hoeweler hard gewerkt wordt, heerst er een ontspannenstilte. Philips zelf wekt een bevlogen maar tegelijkertijd bescheidenindruk. “Kleding, films en theater hebben me al mijn hele leven geïnte-resseerd”, vertelt hij. “Alle glamourvolle clichés eigenlijk! Maar dat dit alleste maken had met mode realiseerde ik me toen nog niet. Ik was geïntri-geerd door de spotlights en alles wat extraordinair was. Ik had net zo goedin de muziek- of theaterwereld kunnen belanden.”Philips ouders runden een slagerij en traiteur in de Nationalestraat inAntwerpen en ondanks de vele modeboetieks daar en de modeacademieop een steenworp afstand, hielden zij zich met heel andere dingen bezig.Toch had zijn moeder een indrukwekkende collectie exemplaren vanAvenue, Nederlands eerste modeglossy, en kocht zij ieder jaar het foto-boek Snoecks. Philips: “Deze waren een stuk minder bereikbaar in de jarentachtig, internet bestond nog niet en modemagazines waren duur enwaardevol. Vogue lag nog niet in de schappen van de supermarkt.” Vanzijn moeders verzameling is overigens weinig bewaard gebleven: tijdenszijn eerste studie grafisch ontwerpen scheurde Philips de mooiste afbeel-dingen uit en maakte er collages van. De opleiding ervoer hij als veel-zijdig en technisch, met vakken variërend van fotografie en zeefdrukkentot het ontwerpen van verpakkingen en maquettes – allemaal aspectendie in zijn huidige baan goed van pas komen. Na zijn examen begon hijaan een tweede studie aan de modeacademie in Antwerpen. Philips: “Eentijd van geweldige feestjes, omringd door eigenzinnige mensen. De aca-demie was een broedplaats van creativiteit. Ik heb er veel geleerd, maarwas niet de meest gedisciplineerde student! Ik hield er niet van om naarschool toe te gaan, wel om er te zijn. Ik was rebels maar ook een dromer.Nog steeds wel een beetje, denk ik.”

Tijdens de studie mochten Philips en zijn medestudenten twee keer naarParijs om als dresser te assisteren tijdens shows van gevestigde Vlaamseontwerpers. Backstage bij DRIES VAN NOTEN, ANN DEMEULE-MEESTER, MARTIN MARGIELA en DIRK VAN SAENE raaktePhilips gefascineerd door de transformatie die de modellenondergingen: stapten zij nog binnen als individuen in eigen kle-ding zonder make-up, voor aanvang van de show waren ze plot-seling één met de visie van de ontwerper. “Zoveel kan haar enmake-up dus toevoegen aan een modecollectie, realiseerde ik me.Plotseling viel alles op zijn plek, want was ik al bladerend inmode tijdschriften niet ook altijd meer gefocust op gezichten danop kleding?” Ondanks dit besef maakte Philips zijn modestudie af in 1993,waarna hij serieus aan de slag ging om een goede make-upartiest te worden. Hij bouwde een portfolio op door samen tewerken met bevriende ontwerpers, stylisten en fotografen enzo kwam het dat hij zich in 1995 aansloot bij een agentschap inBrussel. “Ervaring met haarstyling had ik niet”, herinnert Philipszich. “De kapster van mijn moeder leerde me de basistechnie-ken – borstelen, rollers zetten en een chignon maken – en daar-na ‘blufte’ ik me in de wereld van haar. Voor ik het wist kreeg ikboekingen voor Flair, Libelle en Weekend Knack en werkte ik full-time als make-up artiest. Verbazingwekkend.” Zijn carrière namnog eens een extra vlucht toen hij werd gevraagd als hoofd make-up voor de debuutshows van VERONIQUE BRANQUINHO,OLIVIER THEYSKENS en HAIDER ACKERMANN inParijs. “Ik ben altijd selectief geweest met wie ik wilde samen-werken. Dat had alles te maken met stijl en niet met succes. Ikhad toen immers nog geen idee dat deze labels zo groot zoudenworden! Uiteindelijk is dat ook een stukje geluk geweest: hetwas het juiste moment, de juiste plek. Daarin schuilt mijn kracht,ik volg altijd mijn hart.”

Nadat Philips in tien jaar tijd met ongeveer alle toonaangevende namenin de modewereld had samengewerkt, werd hij in 2008 aangesteld inzijn huidige functie bij Chanel. “Ik ben heel blij dat ik deze kans hebgekregen en heb absoluut een droombaan. Ik vervul een geweldigemaar ook zware taak: het is meer dan een fulltime job. Ik ben betrokkenbij alle producten van schets tot eindresultaat – en dat zijn er nogal watkan ik je vertellen! Daarnaast doe ik de make-up voor alle beautyshoots, voor de Chanel shows en de fashion shoots met KARLLAGERFELD. Ik realiseer me goed dat ik voor een modehuis werk datook cosmeticaproducten maakt. Het is heel belangrijk om je daar bewustvan te zijn. Toch besef ik dat niet iedere vrouw een modestatement wilmaken met haar make-up, soms wil zij er simpelweg mooi uitzien.Fashion en beauty gaan daarom hand in hand.” Om de Chanel collec-ties en de make-up goed op elkaar af te stemmen overlegt Philips veelmet Karl Lagerfeld. “We zien elkaar regelmatig, minstens één keer permaand, soms vaker. Dat moet ook wel als je jaarlijks zes shows samendoet. Het thema van de collecties weet ik meestal ruim van tevoren,zodat ik hierop kan anticiperen. Toen ik wist dat de lente/zomercol-lectie van 2010 geïnspireerd was op MARIE ANTOINETTE hebbenKarl en ik samen de tijdelijke tattoo’s ontwikkeld, die perfect pasten bijhaar rebelse karakter.” De Chanel show voor herfst/winter 2011 vondplaats in het Grand Palais, waar de modellen opkwamen in een rokendlavalandschap. Lagerfeld zette een sterk, masculien beeld neer met een mixvan mannelijke en vrouwelijke elementen. Wijdvallende pantalons, jon-gensachtige biker boots, veel zwart en grijstinten. Peter Philips voegdedaar een smokey eye aan toe die een metallic glans kreeg toen de model-len in een lichtbox stapten. “Tien dagen voor de show bezocht ik hetmodeatelier aan de Rue Cambon om de kledingstukken te bekijken ende show look met Karl te bespreken. Toen ik enkele nieuwe productentoonde, reageerde hij stellig: “Deze drie kleuren wil ik voor Chanel –de andere zijn voor de show van Fendi!”

Peter Philips is verantwoordelijk voor een verras-send geanimeerd filmpje op de website, waarin hijzijn visie geeft op de iconische Chanel verpak-kingen. Deze wisselen in de clip constant vanpositie en veranderen respectievelijk in een robot,een zonnegod, een spin en een model dat in eenrokje van make-up kwasten steeds wisselendeposes aanneemt. Speels, humoristisch en trèsChanel. Daarna volgde Strike a pose, waarin eenmodel knipsels van oude Chanel reclamecampag-

nes voor haar gezicht houdt, waarmee Philips naar eigen zeggen tijdlozeschoonheid weergeeft. De nieuwe collectie verwijst ook naar de historievan het modehuis. “Luxury must be comfortable, otherwise it is notluxury”, zei Gabrielle Chanel ooit. En laat comfort nu het sleutelwoordzijn voor de nieuwe lijn. Make-up moet volgens Philips aanvoelen ende uitstraling hebben van een tweede huid. Om dit de demonstreren testhij tijdens het interview enkele producten op zijn hand, lakt zelfs de nagelvan zijn ringvinger.Onlangs maakte Philips een trip naar Los Angeles om te zien hoe de vrou-wen daar Chanel make-up dragen. Het jaar ervoor reisde hij met datzelf-de doel af naar Azië. “Ik vind het belangrijk om te zien voor wie ik werk.Feedback van de marketingafdeling is daarbij niet voldoende in mijnogen.” Dit onderzoek, dat is uitgevoerd op verschillende plekken terwereld, is terug te zien in de foundationlijn perfection lumière, waarbij devele tinten zijn gesorteerd op verschillende huidtypes. “Ik zoek graag degrens op van wat maximaal haalbaar is”, licht Philips toe. “En stretch hetbestaande kleurenpalet uit. Maar niet oneindig ver! De basis moetgoed zijn, vanuit daar kun je verder werken. Ik zeg altijd: eerst kruipen,dan lopen, dan rennen.”

Van Peter Philips wordt verwacht dat hij zich aan de strikte regels vanhet modehuis houdt om de kwaliteit van ieder product te garanderen.En dat gaat ver. Ter illustratie: voor de cosmetica zijn er verschillendelaboratoria en een eigen fabriek in Pantin, een buitenwijk van Parijs.Maar het imperium reikt verder: de oorsprong van de parfums bevindtzich helemaal in Grasse in Zuid-Frankrijk, waar je bloemenvelden aantreftmet onder andere jasmijn – de basis van het legendarische Chanel No.5parfum – en sinds kort ook een irisplantage, waarbij het juist de wortel-stokken zijn die gebruikt worden voor Chanel No.19 Poudré. Dezewortels zijn lastig te bewerken en pas na vijf jaar geschikt voor gebruik.De cosmeticalijn van Chanel bevat eveneens verrassende ingrediën-

ten zoals mineralen, jojoba olie en galamboter, dat gewonnenwordt uit noten die alleen in Afrika groeien. Wat niet veelmensen weten is dat Chanel veel investeert om ambacht in levente houden en zich er zo van verzekert om in de toekomst cou-ture te kunnen blijven maken. Zo nam Chanel jaren geledenhoedenatelier Maison Michel over, maar ook schoenmakerMassaro, borduurspecialist Lesage, Goossens en Despues voorknopen, Guillet en Lemarié die verantwoordelijk zijn voor debefaamde Chanel-bloem: de camelia. Hiermee voorkomt Chaneldat deze ambachtelijke bedrijfjes ten onder gaan, wat een rampzou zijn voor het modehuis. Deze ateliers zijn overigens vrij omopdrachten voor andere modehuizen uit te voeren. Net zo goedals dat Karl Lager feld ook zijn eigen label heeft, voor FENDIwerkt en fotografeert, en dat Peter Philips de make-up verzorgtvoor de shows van ALEXANDER MCQUEEN, FENDI, JILSANDER, DRIES VAN NOTEN. Vrijheid in creatie, daargelooft Chanel heilig in. Een artiest moet je niet belemmerenen een kruisbestuiving kan het modehuis alleen maar ten goedekomen. “Ik probeer naast mijn werk voor Chanel minstens ééneditorial per maand te maken”, vertelt Philips. “Mijn doel is nietom tijdloze beelden te maken, wel beelden die als het ware detest van de tijd doorstaan. Fotografenduo INEZ VAN LAMS-WEERDE en VI NOODH MATADIN slagen daar goed in, ikwerk dan ook graag met hen samen.” Het team levert spectacu-laire shots af. Zoals voor het zomerissue 2011 van V-magazinewaarin zij een driekoppige LADY GAGA fotografeerden, haarverschillende gezichten heftig gedecoreerd met pailletten en kra-len. Op de vraag wat het mooiste is aan zijn vak, antwoordtPhilips dat hij heel gelukkig is met de evolutie die zijn werk inde afgelopen vijftien jaar heeft doorgemaakt. Natuurlijk mist hijook wel dingen. Zijn familie in Antwerpen, schilderen waar hijhelaas niet meer aan toe komt. Maar dat weegt niet op tegen devele uitdagingen van zijn baan: de droomwereld uit de tijd-schriften is realiteit geworden en het is nog lang geen tijd om hetpenseel van Chanel over te dragen.

WWW.CHANEL-MAKEUP-CONFIDENTIAL.COM

PETER PHILIPS IS GLOBAL CREATIVE DIRECTOR VANCHANEL MAKE-UP, VOLGENS VOGUE DE “DROOMBAANVAN IEDERE MAKE-UP ARTIEST”. ZIJN INNOVATIEVEVISIE OP BEAUTY – DENK AAN MODELLEN MET MICKEYMOUSE OF GEBORDUURDE PATRONEN OP HET GEZICHT –SLUIT GOED AAN BIJ HET RECALCITRANTE KARAKTERVAN GABRIELLE CHANEL, ZONDER DAARBIJ DE HISTORIE

VAN HET MODEHUIS UIT HET OOG TE VERLIEZEN.

Door NATASJA ADMIRAAL

interview

33

PETER PHILIPS, foto ALASDAIR MCLELLAN / Chanel 2008

Foto © CRAIG MCDEAN / Art + Commerce

THE DARKEST HOUR OF THE NIGHT COMES JUST BEFORE THE DAWN

Fotografie DUY QUOC VO @ House of OrangeStyling VENUS WATERMAN @ Eric Elenbaas

Haar HESTER WERNERT @ House of Orange voor SebastienMake up KATHINKA GERNANT voor Chanel @ House of Orange

Modellen ANNE & SABRINA @ Micha ModelsAssistent fotografie JOOST VAN DER NEUT

Assistent styling EKATERINA RAZGONOVA & FLEUR FERINGAMet dank aan CHANEL en UMSJATKA STUDIO 1

Alle kleding CHANEL A / W 2011 READY-TO-WEAR

DOWN BY THE WATERFotografie STEFAN GIFTTHALER

Styling LUCA TERMINEHaar en make-up BONNIE CARIA @ Green Apple

Model DIANA @ Elite

Body AMERICAN APPAREL

Body IZMAYLOVASchoenen URSULA MASCARÓ

Body ARENA

Jurk ROBERTA FURLANETTO

Body ARENA

Jas IZMAYLOVARok MARCO CORSO

Schoenen URSULA MASCARÓ

THE VERY ESSENCE OF ROMANCE IS UNCERTAINTYFotografie JOOST VANDEBRUG @ ManjaOttenXCake

Styling TOM EEREBOUTHaar KOTA SUIZU @ Balcony JumpMake-up SUZY RYCROFT voor M.A.C.Model ALEX HAMMOND @ Select

Assistent styling ALFIE J GARDNER en BEN SCHOFIELDMet dank aan ANDREA CELLERINO

Overhemd YVES SAINT LAURENTBroek A CHILD OF THE JAGOSieraden van stylist

Jas DIESEL BLACK GOLDOverhemd AMERICAN APPAREL

Gilet CHRISTIAN LACROIXBroek MISSONI

Schoenen JOHN ROCHA

Jas JOHN ROCHAT-shirt ASTRID ANDERSENBroek LOU DALTONSchoenen DIESEL

Jas A CHILD OF THE JARGOTrui DIOR HOMME

Ketting van stylist

Hemd AQUABYAQUABretels TOPMANSieraden van stylist

Overhemd THE ONLY SONBroek JOHN ROCHA

Schoenen en bretels TOPMANSieraden van stylist

albums

52

BOOTS ELECTRIC Honkey Kong

Dangerbird/V2

Door NIELS WIESEHonkey Kong, het debuut van Boots Electric, is een ode aanalle vrouwen. Voor vrienden is het Boots, anderen kennenhem als Jesse ‘The Devil’ Hughes, frontman van Eagles ofDeath Metal. Voor Honkey Kong werkte hij samen met delegendarische toetsenist Money Mark (Beastie Boys) enproducer Tony Hoffer (Beck, Depeche Mode). Boots is eenteam player en dat hoor je terug. In het begin misschien watwennen, maar de conclusie is dat de combinatie van de drieeen prettige is. Honkey Kong is een goed portret van BootsElectric, poppy en glam maar met die duidelijke ‘garagefeel’.Boots wilde een plaat maken waar zijn beroemde vriendentrots op konden zijn, dat is gelukt!

BOMBAY BICYCLE CLUBA Different Kind of Fix

Island Records/Universal

Door DOROTHY VRIELINKDe indie rockers Jack, Jamie, Suren en Ed van het BritseBombay Bicycle Club leveren met A Different Kind of Fixalweer de derde plaat in drie jaar tijd. Is dat overdreven haastigof een zeldzame prestatie in de muziekindustrie van nu? Ikzeg optie twee. Vanaf eerste track How Can You Swallow SoMuch Sleep, tevens soundtrack van Twilight’s Eclipse, raak je inde vrolijke bandjes sfeer. Zoals de albumtitel al deed vermoe-den, slaat het kwartet een nieuwe weg in. Een verrassendesound, maar herkenbaar genoeg. De gitaren worden vergezeldvan synths en gelaagde zang door alle vier de bandleden. Eenkrachtig en veelbelovend geheel, met Shuffle en Lights Out,Words Gone als favoriet.

THE DRUMSPortamento

Frenchkiss Records/V2

Door ANNA NITAThe Drums is er snel bij met een tweede plaat. Nadat zevorige zomer hun gelijknamige debuut uitbrachten staat deband alweer klaar om Portamento te promoten. De Brooklyn-mannen zijn trouw gebleven aan de 80’s en hun liefde voorde simpele dansbare popsong. Op Portamento draait het netals op hun debuut voornamelijk om de girls en de liefde (nusoms met een iets serieuzere toon). Zoals in de postpunkysingle Money, waarin de ironische I-don’t-know-what-to-do-with-myself-hopeloosheid wordt uitgedragen. Een goede,iets voorspelbare, maar lekkere dansbare opvolger!

I BREAK HORSESHearts

Bella Union/V2

Door MATTHIJS VAN BURGGoede wijn moet rijpen. Zweedse wijn genaamd I BreakHorses in dit geval, want de totstandkoming van debuutplaatHearts kostte Maria Lindén en Fredrik Balck ruim 36 maan-den. Het duo schaafde en schuurde songs, killde darlings enwerd tussentijds getekend door Bella Union waar ook FleetFoxes en Beach House zijn gestald. Met de eerste act heeftI Break Horses niets van doen, met de tweede temeer. Heartsstaat vol dromerige shoegazepop, zonder daarbij hun heldenvan My Bloody Valentine klakkeloos te papegaaien. I BreakHorses creëert een eigen universum waar mijmerendedames vox en galmende gitaren de thermostaat laten schi-eten van vrieskou tot koortsdroom. Brrrr, fijn.

CANTDreams Come True

Warp/V2

Door MATTHIJS VAN BURG1 + 1 = 2. Geen wiskundeles voor gevorderden. Dus wat krijgje als je Grizzly Bear optelt bij Twin Shadow? Precies CANT.Dreams Come True is het debuut van Chris Taylor, multi-instrumentalist, bandlid van Grizzly Bear én producent vanondermeer Twin Shadows Forget. Na dat album besloten deheren verder te collaboreren, iets dat resulteerde in een plaatdie een eind weg voelt van Grizzly Bear en nóg experi-menteler klinkt dan George Lewis Jr.’s project. CANT is eenongemakkelijk aangename sound vol samengebalde disso-nantie en onbestemde breaks, beats en pieces. The Edge islaidback Prince meets James Blake, BANG is kampvuur elec-tronica en Dreams Come True Radioheadish geniaal. Uneasylistening, like.

HOUSSE DE RACKETAlesiaKitsuné/V2

Door NIELS WIESEAlesia is het tweede album van het Parijse duo Housse DeRacket. De heren Pierre Leroux en Victor Le Masne hebbenhet heel anders aangepakt dan op voorganger Forty Love uit2008. Vooral het feit dat producer Phillipe Zdar (Cassius) eenflinke vinger in de pap heeft, drukt duidelijk een stempel opdeze plaat. Was Forty Love nog vrolijk speels en spontaan,Alesia is serieuzer, gelaagder (afgetopt met een grote bergsynths) en meer bedacht. Het is beter de twee platen vanHousse De Racket niet te vergelijken, ze zijn te verschillend.Alesia is een typische Kitsuné productie; dit is een compli-ment maar ook niet. Leuke plaat met een te voorspelbaargeluid.

ANE BRUN It All Starts With OneBalloon Ranger Recordings/V2

Door ANNA NITADe verwachtingen over Ane Bruns nieuwe album waren hooggespannen. Ten eerste omdat het de bejubeldeChanging of the Seasons en Sketches moest opvolgen. Ten tweede omdat de release een jaar werd uitgesteld enhet uiteindelijk drie jaar duurde voordat It All Starts With One af was. De Noorse zangeres werd namelijkgevraagd mee te gaan op tour met Peter Gabriel en Ani DiFranco. Brun heeft de tijd genomen om iets nieuwsde wereld in te brengen, maar of het album aan zal slaan valt te betwijfelen. De nummers zitten vaak simpelin elkaar op zowel instrumentaal als tekstueel niveau. Bij een nummer als Undertow werkt dit perfect, enkelpiano en Bruns stem (en wat drums en koortjes ver weg op de achtergrond) zijn genoeg om een magischen intens Brun-gevoel te creëren. Maar de eenvoud maakt andere nummers juist weinig spannend en af entoe zelfs een tikkeltje zeurend. Gelukkig zitten er een aantal bijzondere goedmakers tussen, zoals One ensingle Do You Remember. Voor deze laatste werden de zusjes van First Aid Kit ingeschakeld om de zangeresvocaal te ondersteunen. Een album dat in ieder geval tijd nodig heeft om in te werken, maar dan toch welmooi wordt.

THE RAPTUREIn The Grace Of Your Love

DFA Records/V2

Door MATTHIJS VAN BURGNee, een rapture zoals beloofd door die crazy Amerikaanse dominee kwam er dit jaar niet. Geen dag des oor-deels dus. Gelukkig is er nu wel de nieuwe van The Rapture. En daar hebben we met z’n allen toch écht opgewacht! Met debuut Echoes bombardeerde The Rapture zich tot voorgangers van de 2000’s post-punk revi-val, Pieces of the People We Love uit 2006 werd meer gevuld met discofunk en bracht enige radiofaam. In TheGrace Of Your Love is (pas) het derde album van deze New Yorkers waarbij dansbaarheid duidelijk prioriteitheeft. De krankzinnig schreeuwerige p-funk is bijna volledig verdwenen, daarvoor in de plaats klinkt funkyelectropop gemaakt voor de dansvloer. Miss You is een stuwende handjeklap discopomper, in Never GonnaDie Again doet de steady electrobeat veel voor de vrijdagavondfeel en Children is vrolijkmakend door kinder-lijk meezingbaar refrein en keyboardgitaren (eighties!). Come Back to Me is een zomers georiënteerde trackmet Franse slag en heeft een overheerlijk hard stompende bass. Minder voor de hand liggend zijn Blue Bird(klinkt als: Yeasayer) en afsluiter It Takes Time to Be a Man (soul volgens The Rapture). How Deep Is Your Lovemet 90’s eurohousepianoloop en sexy sax is hierbij trouwens genomineerd voor single van het jaar. Whoo! TheRapture! All right, Yeah…Again! Uh Huh.

RAZIKA Program 91

Smalltown Supersound/Konkurrent

Door DOROTHY VRIELINKAls fan van Kakkmaddafakka kunnen de Noorse ‘zusjes’ vanRazika natuurlijk niet onopgemerkt blijven. Beide bandskomen uit het koude Bergen en maken fijne, vrolijke, op -beurende muziek die je een heerlijk warm gevoel geeft. Devier 19-jarige dames van Razika zijn samen sinds 2006 enproduceren sindsdien een dansbare mix van indiepop, skaen punk met lieflijke vocalen. Program 91 is echter pas hundebuutalbum. Maar wel een hele sterke. Ze wisselen pop afmet punk, Noors met Engels, gitaren met vocalen en hunjeugdige sound met nostalgische klanken. Vooral de uptemponummers Nytt På Nytt en Middelalder zijn lekker opzwependefrisse knallers met Scandinavische charme.

LAURA MARLINGA Creature I Don’t Know

Virgin/V2

Door JOLINE PLATJEZo! Op A Creature I Don’t Know laat Laura Marling evenhoren wat ze allemaal in haar mars heeft! Het eindresultaatis daarom net even anders dan we van het frêle blonde gi -taarmeisje gewend zijn. Laura’s folky sound blijft fijntjes deleidraad door dit album, maar de singer-songwriter heeft zichduidelijk ook op nieuw muzikaal gebied begeven. I’m talkingjazz! I’m talking rock! Niet alleen haar stijl, maar ook haar stemis flexibeler dan op haar vorige albums, waardoor ze met meergewicht haar teksten zingt. Die bovendien uitdagender zijn,want donker, maar vol humor. Tja, zo gaat dat. Kleine meisjesworden groot!

film

53

THE FUTURERegie: Miranda July.

Met: Miranda July, Hamish Linklater, e.a. Te zien vanaf 1 september.

Vanaf het moment dat dertigers Sophie en Jason weten dat ze over een maand een nieuwehuisgenoot krijgen, een oude asielkat, verandert hun leven drastisch. De komst van hetbeest (met een creepy stemmetje van July) ontketent een bulk aan twijfels en to-do lists dieergens latent in de hoofden van het stel rondzwierven. Is hun dagelijks online zijn eigen-lijk wel normaal? Wordt het niet eens tijd voor verstandige, volwassen banen? Kunnen zede verantwoordelijkheid van het zorgen voor een van hen afhankelijk wezen wel aan?Sophie, die op losse basis dansles geeft aan peuters, is verslingerd geraakt aan YouTube-filmpjes van dansende vrouwen en is van plan deze maand zelf aan een kijkwaardig film-pje te werken. Jason gaat als verkoper van deur tot deur en blijkt daarin weinig succesvol.Elke dag ontdekken ze onverwachte kanten van zichzelf en elkaar. Het is eigenlijk heel simpel: je vindt het werk van kunstenaar, schrijver, performer enfilmmaker July geweldig, of je vindt ’t helemaal niks. Wij behoren tot die eerste groep.July’s brein werkt op onnavolgbare wijze en ze is one of a kind, zeker in de filmwereld. Integenstelling tot haar filmdebuut Me You and Everyone we Know (2005) heeftThe Futureenkele bizarre elementen, wat eigenlijk prima past in July’s versie van de werkelijkheid, diesowieso enigszins afwijkend is. Net als haar personage Sophie beleeft ze de wereld om zichheen heel intens. Internet is niet zomaar een communicatiemiddel voor haar, maar kentvele diepe lagen en roept dagelijks existentiële vragen bij haar op. Net als hoe ze naarde toekomst kijkt en hoe een volwassen vrouw zou moeten leven – of juist niet. Duik in defantasie van deze bijzondere, quirky Amerikaanse, die door maffe humor en ingetogenintelligentie ook nu weer aangenaam verrast. Komisch drama

EL BULLI:

COOKING IN PROGRESSRegie: Gereon Wetzel. Te zien vanaf 1 september.

Wie een kijkje in de keuken van de avant-gardistische top-kok Ferran Adrià neemt, treft geen rondrennende, scheldendekoks tussen sissende pannen en stoomwolken aan, maar eenextreem rustige, opgeruimde ruimte, die vooral doet denkenaan een geavanceerd laboratorium. De geuren die je, bijbeelden van de gemiddelde keuken, zo ongeveer door hetbeeld heen kan ruiken, lijken hier niet aanwezig. Net alssmaken en bekende vormen. Hoewel die smaken er natuurlijkwel zijn. Bij El Bulli, het experimentele restaurant van Adrià,dat vorige maand definitief zijn deuren sloot, kon men slechtszes maanden terecht. De andere zes maanden werkte de koksamen met een team van experts op het gebied van molec-ulair koken aan het 30-gangenmenu. Minihapjes die eensmaakexplosie beloven en waar ook (her gestructureerde)substanties voor een ervaring zorgen. Maar het kijken naarde geheel commentaarloze ontwikkeling van de nieuwegerechten is al een ervaring op zich. Van elk ge recht wordenin elk stadium van bereiding foto’s gemaakt, zodat men tijdensmomenten van uitserveren steeds exact hetzelfde kan repro-duceren. En daar komen, zo lijkt het, meer computerbere ke -ningen dan pollepels aan te pas. Documentaire

REGISSEUR RICHARD AYOADE OVER SUBMARINE

In Engeland werd krullenbol Richard Ayoade (1977) bekend als acteur in de komedie The IT Crowd, waarinhij een autistisch aangelegde computernerd speelt. Dit jaar presenteerde deze knappe mix van Noors enNigeriaans bloed zijn verrukkelijke, nostalgische coming of age-film Submarine. We spraken hem tijdens hetfilmfestival in Berlijn, waar zijn speelfilmdebuut te zien was: “Elke coming of age-film speelt zich af in hetverleden.”

Ayoade is het type homo universalis: acteur, comedian, schrij-ver, nieuwbakken filmmaker en allround filosoof – zo blijkttijdens het gesprek. Bovendien is hij een boomlange, knappevent, strak in een hip pak gestoken en met sneakers aan z’nvoeten. Een man met stijl dus. Ayoade, die met een zacht tim-bre praat en lichtjes slist, lepelt soepeltjes citaten op vanz’n favoriete filmmakers als Eric Rohmer, net als wijshedenuit boeken als filosoof Albert Camus. Geen lichtgewicht dus– al is hij er de man niet naar om over zijn kennis op te schep-pen. Hij weet simpelweg wat hij wil vertellen. Hoewel Sub ma -rine gebaseerd is op een roman van Joe Dunthorne, heeftAyoade er zijn eigen stempel op gedrukt. Door het gebruik vanvoice-over bijvoorbeeld. “Ik houd van films met voice-over.En dan met name zoals Woody Allen, Terrence Malick, Kubricken Scorsese het gebruiken: zorgen dat de stem niet precieshetzelfde zegt als de beelden, maar dat het eerder contrasteert.”

Op de vraag of het ingewikkeld was om een roman te verfilmen, wordt, zoals vaker in het gesprek, een quotevan een van Ayoades helden ingezet: “Kubrick zei over romanverfilmingen dat de algemene gedachte is dateen boek met veel actie en beschrijvingen het makkelijkst te verfilmen is, maar dat je juist ook veel kunt halenuit het interne leven van een personage. In Submarine is daar gelukkig zo uitgebreid over geschreven dat ikhet personage dermate goed kende dat ik wist hoe hij zou reageren op een bepaalde gebeurtenis. Het geeftje een kompas voor een eigen verhaal.”

Ayoade, die voor zijn speelfilmdebuut al videoclips van bands als de Yeah Yeah Yeahs, The Last ShadowPuppets, Vampire Weekend en Arctic Monkeys schoot, weet feilloos het verschil tussen beide productievormenaan te wijzen. “De muziek leidt in een clip, waardoor het verhaal op een of andere manier al gecoverd is. Omdatze die structuur missen denk ik dat muziekregisseurs vaak belabberde films kunnen maken.” FilmliefhebberAyoade lijkt het overigens een tikje jammer te vinden in onze jachtige tijd films te mogen maken: “Ik hebhet idee dat het nu de minst experimentele tijd is wat films maken betreft.” Eerder plotgericht dan charac-ter driven zoals ’t in filmtermen zo mooi genoemd wordt: “Zelfs in muziekclips is er altijd die angst om de aan-dacht van mensen te verliezen. Veel jonge filmmakers zijn erg professioneel, maar weten niet hoe ze bij de zielvan een verhaal moeten komen.” Na het zien van Submarine, kunnen we beamen dat Ayoade dat in ieder gevalwel gelukt is.

SUBMARINERegie: Richard Ayoade.

Met: Craig Roberts, Sally Hawkins, e.a. Te zien vanaf 22 september.

De Britse Oliver Tate wordt bijna zestien en voor die tijd wilhij enkele zaken uit de weg hebben: de op zijn moeder azen -de buurman en zijn maagdelijkheid - bij voorkeur met be -hulp van zijn coole vriendin Jordana. Wie zich nog weet teherinneren hoe onzeker je bent op je vijftiende, weet datvoor al het laatste punt op Olivers agenda heel wat voeten inde aarde heeft. Dit coming of age-verhaal werd geschrevendoor Joe Dunthorne (1982), wiens gelijknamige roman doorThe Independent vergeleken werd met klassieker The Catcher inthe Rye. Acteur, comedian en kersverse speelfilmregisseurAyoade (1977) maakte er vervolgens een slim me en ver-rukkelijke film van. Tate (een superaandoenlijke Roberts) iseen intelligent, maar door puberteit aangetast wankel man-neke met een fijn jaren 70-kapsel en uit te tekenen in z’noldschool houtje-touwtje jas. In de voice-over houdt hij z’npubliek op de hoogte van alle interne en ex ter ne ontwik-kelingen. Submarine heeft die heerlijke, semi-on schuldigejaren 70-vibe en een karaktervol production design. Boven -dien steken de hoofdrolspelers allemaal ver boven de midden-moot uit. Drama

Door MARICKE NIEUWDORP

FRIENDS WITH BENEFITSRegie: Will Gluck.

Met: Justin Timberlake, Mila Kunis, e.a. Te zien vanaf 22 september.

Wie zich de flauwe draak No Strings Attached (2010) nogherinnert, zal zich wellicht zorgen maken over het smaakge-halte van deze romkom, die qua onderwerp niet ver staat vande misser die Natalie Portman en Ashton Kutcher maakten.Ook hier draait het om bevriende twintigers die bij gebrekaan een liefdesleven met elkaar aan de haal gaan. En dat le vertzowaar een leuke verrassing op! De chemie tussen de hoofd -rolspelers is heerlijk en de in de Oekraïne geboren Kunis ismet haar looks, intelligentie en humor als een frisse windtussen het vel over been-gezelschap van Hollywood actrices.Bovendien is ze extreem rap van tong. Ze haalt ook inTim berlake (die het in Bad Teacher matig deed) het bestenaar boven qua dialogen en tijdens hun seksscènes, die naarAmerikaanse begrippen stomend zijn. Het verhaal is vooralop dialoogniveau erg geslaagd, maar beide acteurs leggenook een prettig gevoel voor slapstick aan de dag. De hardehumor die we tegenwoordig gelukkig regelmatig aantreffenin films als The Hangover, Bridesmaides en Horrible Bosses, isook hier alom aanwezig. Romantische Komedie

MIDNIGHT IN PARISRegie: Woody Allen.

Met: Owen Wilson, Rachel McAdams, e.a.Te zien vanaf 15 september.

De Amerikaanse aspirant schrijver Gil (Wilson) heeft wat jegerust schoonouders from hell kan noemen. Tijdens een paardagen in Parijs met z’n verloofde Inez worden hun ver-schillen pijnlijk duidelijk. De familie vindt de sullige Gil geenpartij voor hun dochter. En van Parijs moeten ze ook al wei -nig hebben. Gil geniet zich ondertussen helemaal wild in delichtstad. Vooral ’s nachts, wanneer hij er in z’n eentje op uittrekt, gaat er een nieuwe wereld voor hem open. Sterker nog,er gaat een verloren gewaande tijd voor hem open: de roar-ing twenties, Gils favoriete periode aller tijden. Hij ontmoeter onder meer Gertrude Stein, Hemingway, Dalí, de Fitz -geralds, Pablo Picasso en de beeldschone muze Adriana(Marion Cotillard). Na het matig verrassende You Will Meeta Tall Dark Stranger, heeft bejaarde veelfilmer Allen (minstenseen film per jaar!) z’n slag weer te pakken. Alle grappen envernederingen zijn zo vet dat niemand ze kan missen. Wilsonis heerlijk als verloren type tussen een pluk over het paardgetilde Amerikanen en de klassiekers uit het verleden komenop vrolijke, organische wijze tot leven. Komische Drama

RICHARD AYOADE

stuff

54

WORD ABONNEEMET IEDERE MAAND DE BESTE INTERVIEWS OP HET GEBIED VAN MUZIEK, LIFESTYLE EN FASHION KAN HET ZIJN DAT JE, ONDANKS DE OPLAGE VAN 40.000, WEL EENS MISGRIJPT.

WIL JE NOOIT MEER EEN EDITIE MISSEN, WORD DAN ABONNEE EN ONTVANG GLAMCULT OP JE DEURMAT.

VOOR €29,50 ONTVANG JE GLAMCULT EEN JAAR LANG (10 NUMMERS). DAT IS NIET VOOR NIKS, ZOALS JE GEWEND

BENT, MAAR WEL LEKKER MAKKELIJK!

GA NAAR WWW.GLAMCULT.COM

THE DRUMSPortamento3 CD’s

JAMIE WOONMirrorwriting3 CD’s

ST. VINCENTStrange Mercy3 CD’s

RAZIKAProgram 913 CD’s

I BREAK HORSESHearts3 CD’s

VIVIAN GIRLSShare the Joy3 CD’s

ANE BRUNIt All Starts With One

3 CD’s

STUFFGLAMSTUFF WINNEN? STUUR EEN MAILTJE MET JE NAAM,

ADRES EN TELEFOONNUMMER NAAR GLAMSTUFF@GLAMCULT.COM.LAAT OOK DUIDELIJK WETEN IN HET ONDERWERP WELKE PRIJS JIJ GRAAG ZOU WILLEN WINNEN!

WINNAARS KRIJGEN PER MAIL BERICHT.

VERKOOPINFORMATIEA CHILD OF THE JAGO www.achildofthejago.com

A-LAB MILANO www.a-labmilano.comALEXANDER WANG www.alexanderwang.comALEX MATTSSON www.alexmattsson.com

AMERICAN APPAREL www.americanapparel.netARENA www.arenasfashion.comASOS www.asos.com

ASTRID ANDERSEN www.astridandersen.comAQUABYAQUA www.aquabyaqua.com

CHANEL www.chanel.comCHRISTIAN LACROIX www.christian-lacroix.fr

CONVERSE www.converse.comDIESEL www.diesel.com

DIESEL BLACK GOLD www.dieselblackgold.comDIOR HOMME www.diorhomme.com

DKNY www.dkny.comILARIA NISTRI www.ilarianistri.comIZMAYLOVA www.izmaylova.co.uk

JOHN ROCHA www.johnrocha.ieJ.W. ANDERSON www.j-w-anderson.com

LOU DALTON www.loudalton.comMISSONI www.missoni.com

ONITSUKA TIGER www.onitsukatiger.comPALLADIUM www.palladiumboots.eu

PHILIP TREACY www.philiptreacy.co.ukPPQ www.ppqclothing.com

ROBERTA FURLANETTO www.robertafurlanetto.comSWATCH www.swatch.comTOPMAN www.topman.com

THE ONLY SON www.theonlyson.comTRIUMPH www.triumph.com

URSULA MASCARÓ www.ursulamascaro.comYVES SAINT LAURENT www.ysl.com

TRENTEMØLLER @ KLINCH 2 x 2 vrijkaarten voor vrijdag 16 september

in de Melkweg in Amsterdam.

ANNA CALVI2 x 2 vrijkaarten voor dinsdag 4 oktober

in de Melkweg in Amsterdam.

THEFUTURE

MIRANDA JULY HAMISH LINKLATER

VAN DE REGISSEUR VAN ‘ME AND YOU AND EVERYONE WE KNOW’

GO SEE THIS MOVIE! - NEW YORK TIMES

NU IN DE BIOSCOOP

thefuturethefuture.com/www.cinemien.nl

GA NAAR FACEBOOK.COM/THEFUTUREFILM - EN MAAK KANS OP EEN GRATIS DVD!