AlternAtief CultuurblAdVolume 1 Number 1 | April

El NeorayOver inspiratieen pissebedden

Bo NingenJapans Rockgeweld

“De overheid pest ons buiten”Doel: Teloorgang van een Scheldedorp

gaze magazine | 2

ru

briek

Maatsch

app

ij

gaze magazine | 3

4 Muziek 16 Lifestyle 32 Maatschappij 42 Reviews (Expo, Muziek & Games)

GAZE is: Hugues Makaba Ntoto, Mattias Van Hulle en Anouschka Vandenbosch Coverfoto: Mattias. Bovenstaande foto: Mattias. Lay-out: Mattias. Eindredacteurs: Mattias en Hugues

Doel: Speelterrein voor graffiti-artiesten

Inhoudstafel

Dylan Baldi van Cloud Nothings ............. 4Jong, luid en vrolijk

Bo Ningen ................................................ 8Rockgeweld van Japanse makelij

To The Bottom ........................................12Colin H. Van Eeckhout

Geeky Gadgets ........................................ 16Think Geek!

Street Snaps ............................................. 18 Met stijl ‘t straat op

El Neoray ................................................22Over inspiratie en pissebedden

Seks, Drugs en SKINS ............................28Skinsfeestjes maken hun opmars in België

Theo V.: Vrijmetselaar .............................32Een 300-jaar oude geheimhouding doorgelicht

“De overheid pest ons buiten” ................34Doel: teloorgang van een Scheldedorp

Cityreport ................................................40Deze maand: Berlijn

Cover: Gène Van Laer. “Gazing at the horizon”

gaze magazine | 4

ru

briek

gaze magazine | 5

ru

briek

Dylan Baldi is een jonge muzikant die het op korte tijd ver wist te schoppen in de indie-scene. Met

zijn vrolijke bubblegum popsongs veroverde de tiener uit Cleveland de harten van zowat de hele blogosfeer en wist hij zelfs de veeleisende internationale muziekpers te charmeren. GAZE sprak met Baldi over zijn invloeden, touren en het langverwachte debuut van de groep Cloud Nothings.

Jong, luid en vrolijk

gaze magazine | 6

Mu

ziek

Het verhaal van Cloud Nothings, het geesteskind van de negentienjarige Dylan Baldi, is zo’n beetje de natte droom van elke schuchtere slaapkamermuzikant die ooit snakte naar de voldane blikken van een uit de bol gaand publiek en de daarbijhorende adrenaline. We spreken 2009, wanneer Dylan Baldi in de kelder van zijn ouders ergens in Cleveland een hoopje aanstekelijke lo-fi popliedjes opneemt, die niet veel later op verschillende 7- inches verschijnen en in het najaar 2010 gecompileerd worden tot een LP.

Om zijn songs live goed te kunnen brengen, trommelde Dylan Baldi een aantal vrienden op en werd het solo-project een voltallige band, met TJ Duke (bass), Jayson Gerycz (drum) en Joe Boyer (gitaar) als nieuwe leden. Sindsdien zijn de vier jongens zo goed als onafgebroken op weg geweest. Vorig jaar nog stonden ze op het toonaangevende showcasefestival SXWX in Austin, Texas.

Ik ontmoet Dylan Baldi op een dinsdagavond, backstage in De Kreun te Kortrijk, een kwartiertje na hun set als opener voor The Pains Of Being Pure At Heart, nog zo’n andere buzz

band en de zoveelste klepper voor wie Cloud Nothings als support-act mocht fungeren. De groep deelde het podium al met redelijk wat zwaargewichten uit de indie-wereld zoals Les Savy Fav, Wavves, Best Coast en Titus Andronicus.

Fucked Up“Het valt best mee om voor zo’n populaire groepen te openen. We doen gewoon ons ding en spelen onze set zo goed mogelijk. Het hielp dat al de mensen waarmee we op weg zijn geweest geweldig waren.” Je moet het maar doen, als groep met een gemiddelde leeftijd van twintig. “Iedereen is ouder dan mij wanneer we touren, maar dat is niet erg, weet je. Ik heb een baard momenteel, dus het valt niet meer zo op dat ik de jongste ben.”, lacht hij.

Zelfs toen ze vorig jaar in september tourden met de experi-mentele hardcoreband Fucked Up wist het viertal haar manne-tje te staan. “Die tour was waanzinnig! We moesten voor een stel hardcore kids spelen die ons niet echt mochten. Omdat we geen hardcore speelden, denk ik. Gelukkig waren die kerels van Fucked Up het einde.”

gaze magazine | 7

Mu

ziek

Muzikaal jolijtCloud Nothings werd door de muziekpers met lof geprezen om de simpele lyrics doorspekt met herkenbare teen angst en tig vrolijke hooks, waar Baldi een neus voor lijkt te hebben. “Ik vind het vreselijk om rondom mensen te zijn die één en al negativiteit zijn. Zo ben ik niet, maar dat heb je al gemerkt, vermoed ik.”, lacht Baldi bij de vraag waarom zijn muziek zo vrolijk klinkt. Voor de opname van de plaat ruilde de tiener voor de eerste keer de geborgenheid van zijn kelder in voor een professionele studio. “In een studio opnemen is iets dat ik al langer wou proberen. De songs die we daar opnamen zijn veel energetischer dan de songs op mijn voorgaande EP’s.”

“We moesten voor hardcore kids spelen die ons echt niet mochten”

Dat de plaat meer dan één belletje doet rinkelen spreekt voor zich. Liefhebbers van Wavves of wijlen Jay Reatard zullen in de upbeat indie pop van Cloud Nothings een nerveuzere en speelsere kleine broer herkennen. Zelf citeert Baldi vooral bands uit de jaren tachtig als invloeden. “Met Cloud Nothings wilde ik een hommage brengen aan de bands waar ik mee ben opgegroeid. Dat zijn vooral hardcore bands uit de jaren tachtig zoals, 7 Seconds, Minor Threat, Hüsker Dü, The Replace-ments, etc. Over de lyrics die de songs omtoveren tot heerlijke meezingers vertelt Baldi: “De lyrics die ik schrijf gaan nooit over mezelf. Ik schrijf gewoon verhalen over mensen die ik tegenkom op allerlei plaatsen. Ik vind het best geestig. Die mensen zullen nooit weten dat het over hen gaat en ik zal het mij zelf ook niet meer herinneren na een tijdje.”

HypeDat het parcours dat Cloud Nothings tot nu toe aflegde veel te maken heeft met een dosis geluk en wat kennis van nieuwe media, weet Baldi – die zelf ontdekt werd via Myspace – als geen ander. “Het is enerzijds super dat je vandaag de dag online kan gaan en miljoenen bands kan ontdekken met enkele muisklikken. Anderzijds is het zo gemakkelijk om dingen af te schrijven. Als muzikant zijnde vind ik dat natuurlijk minder, maar ik denk dat de voordelen nog altijd de bovenhand hebben op de nadelen. Dat is alleszins zo in mijn geval.”

Ondanks alles lijkt al de aandacht die de band dit voorjaar en afgelopen jaar kreeg, Dylan Baldi niet echt te deren. “Het is me wel opgevallen dat er veel over ons geschreven wordt, maar ik voel niet echt een druk op mijn schouders. Vaak weten mensen niet eens wie we zijn!”, vertelt hij op vrolijke toon. “Ik hoop wel dat de hype blijft duren. Daarom gaan we later op het jaar nog een plaat uitbrengen. Om de boel draaiende te houden, zodat er nog over ons gesproken wordt”

Cloud NothingsAlbums:

Turning on (2008), Bridgetown recordsCloud Nothings (2011), Carpark records

Meer informatie opwww.myspace.com/cloudnothings

Tekst: Hugues Foto’s: Gemma Harris

Dylan Baldi: “Het is geestig dat mensen nooit weten dat ik over hen schrijf”

gaze magazine | 8

ru

briek

Rockgeweld van Japanse makelij

Bo Ningen vertaald naar het Engels geeft stick men. Het is onder deze naam dat vier

langharige Japanners met een look die doet denken aan dat creepy meisje uit The Ring (de originele Japanse versie, welteverstaan) besloten om buitenaardse rockmuziek te maken, met invloeden die met gemak vier decennia muziek omspannen.

Het gaat zo ver dat Paul Lester, columnist bij The Guardian, het nodig vond om een nieuw genre uit te vinden om de bizarre, muzikale uitbarstingen van deze vierkoppige formatie te benoemen. En ook omdat het nu eenmaal leuk is om genres uit te vinden en het ook te menen. Zo werd, euhm, krautcore geboren.

gaze magazine | 9

Mu

ziek

Bo Ningen is van het slag bands die je gezien moet hebben om ‘het’, laten we zeggen de onconventio-nele en chaotische aard van hun artistieke bestaan, te vatten. Vorig jaar kwam het viertal op de proppen met een eerste full length, simpelweg Bo Ningen getiteld. Het album was de opvolger op Koroshitai Kimochi, de EP uit 2009 die eveneens sterk uit de hoek kwam en luisteraars, die zich eraan waagden, deed uitkijken naar meer van dit lekkers.

Ook live wist de groep zijn stempel te drukken. In het bijzonder in de Britse hoofdstad Londen waar de band gebaseerd is en een live-reputatie heeft opgebouwd waarbij de Sex Pistols op een stel koorknaapjes lijken. Een hoogtepunt daarvan was zonder twijfel het optreden op het Offset festival van 2009, waar de vier Japanse rockers tekeer gingen als een stel kronke-lige Iggy Pop’s en de boel kort en klein sloegen. Zo kwamen we aan genoeg redenen om eens met deze infameuze retro-rockers neer te poffen voor een verhel-derend gesprekje in de Brusselse zaal Magasin 4.

Het klinkt bijna surreeël dat vier Japanners elkaar aan de andere kant van de wereld ontmoeten en op een mooie dag beslissen om samen obscure muziek te gaan maken. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

taigen: We leerden elkaar vier jaar geleden kennen in Londen. Kohhei en ik maakten kennis met elkaar tijdens een Japanse concertnacht. We speelden in verschillende bands toen. Daarna kwamen Yuki en Mon-chan erbij. Mon-chan verving onze vorige drummer. Het gebeurde allemaal heel snel en toevallig, vreemd genoeg.

Het zou nogal eng zijn als je nu zou zeggen dat jullie allemaal van dezelfde plek komen. Jullie komen toch niet allemaal van dezelfde plek?

taigen: Haha, neen! We komen allemaal uit verschillende streken en hebben ook compleet verschillende achtergronden. Ikzelf ben van Tokyo. Yuki komt uit Osaka en Mon-chan uit Gunma, niet zo ver van Tokyo.kohhei: Ik kom uit de Gifu-prefectuur, het platteland, zeg maar.

Het is best moeilijk om jullie muziek te beschrijven aan mensen die nog nooit van jullie hebben gehoord. Hoe zouden jullie de sound van Bo Ningen omschrijven?

taigen: Mensen noemen het psychedelisch, maar ik ben niet zeker of dat helemaal klopt. Onze individuele muzieksmaken liggen in hetzelfde spectrum, maar verschillen tegelijkertijd ook van elkaar. Zoals bij de meeste bands brengt ieder van ons iets van zijn muzikale achtergrond mee in het geheel. Ons geluid is er niet gekomen vanuit één of andere concensus. Het is het resultaat van jam-sessies. Als we iets zouden kopiëren dat we graag horen, zouden we in een zeker opzicht fake zijn. yuki: Het maakt ook niet zoveel uit hoe wij onze muziek omschrijven. We kunnen het ons niet permitteren om mee te doen aan die hokjesmentaliteit en onszelf categoriseren als ‘psychedelisch’. Mensen noemen het psychedelisch. Dat is wat zij ervan denken, meer niet.Taigen: Het mooie aan psychede-lica is dat het eender wat kan zijn. Daarom vind ik het ok dat mensen onze muziek psychedelisch noemen. Wanneer je het hebt over metal, hardcore of punk heb je het meteen over iets, euhm… kohhei: Iets heel afgebakkend. taigen: Inderdaad. Psychedelica is… kohhei: Psychedelica is grenzeloos! (luid gelach)

Bo Ningen schijnt erg populair te zijn in het Verenigd Koninkrijk en in het bijzonder in het Londense muziekcircuit, waar jullie een aantal quasi legendarische shows hebben gespeeld. Hoe worden jullie in het buitenland ontvangen?

taigen: De respons buiten het Verenigd Koninkrijk is verras-send goed. Enkele dagen geleden nog speelden we in Parijs voor een bijzonder receptief publiek, de sfeer was gewel-dig. Ook in Japan, waar we twee weken geleden tourden, was de respons enorm positief. Touren in Japans is anders dan in Europa. De manier waarop mensen daar op luide muziek reageren verschilt soms enorm van plaats tot plaats. Je hebt er op sommige plaatsen het soort publiek dat volledig losgaat, een beetje zoals in Londen, maar het kan evengoed zijn dat je optreedt voor een stil en statisch publiek. Dat wil niet zeggen dat ze de muziek niet appreciëren, het is gewoon een andere manier van beleven. In Tokio alleen speelden we elke dag voor een compleet ander publiek. De diversiteit aan scenes is er enorm groot.

Jullie hebben daar dus een solide fanbase?

yuki: Ondertussen wel. In 2008 tourden we voor het eerst in Japan. Volledig DIY, zonder enige vorm van promotie. taigen: We hadden destijds ook geen fysieke releases om mee te nemen en speelden vooral in het undergroundcircuit. Ditmaal was het anders omdat we al een EP hadden en omdat we vorig jaar een album hebben uitgebracht. Die werd gepro-moot en zal ook een Japanse release krijgen in april 2011. Ook

gaze magazine | 10

Mu

ziek

speelden we tijdens onze laatste tour met de Amerikaanse band Liars, waardoor we toegankelijk werden voor een ander soort publiek.

Wat vinden mensen zo fascinerend aan Bo Ningen volgens jullie?

taigen: Misschien is het onze benadering van het idee achter optreden. We proberen om een totaalervaring te geven, een ervaring die om meer gaat dan de muziek alleen of wat we op het podium doen. Alle elementen hangen samen. Elk optre-den is ook anders voor ons. Voordat we onze setlist opstellen, checken we even het publiek, snuiven we de sfeer op en probe-ren we te achterhalen op wat voor een plek we spelen. yuki: Elk optreden is inderdaad anders. Soms zingt Taigen op een andere manier of improviseren we bepaalde delen van onze songs. We volgen geen vast stramien. Er is geen plan. taigen: We hebben er ook alle baat bij als we elke avond willen genieten van wat we doen. Stel dat je als band elke

avond dezelfde set en dezelfde songs moet spelen, bestaat het gevaar dat je je gaat vervelen. Als het saai is voor de muzikant, is het saai voor het publiek. Ik heb bij sommige grote bands het gevoel dat ze elke nacht op automatische piloot spelen. Dat willen wij vermijden. Elke keer dat het publiek ons ziet, moet een andere ervaring zijn.

Jullie shows zijn een en al energie en erg indrukwekkend om naar te kijken. Wat gaat er toch allemaal door jullie hoofd wanneer jullie met zo’n intensiteit spelen?

taigen: Ik weet het niet zeker, maar soms heb ik het gevoel dat ik een soort van spirituele detoxificatie onderga, maar dat is niet altijd noodzakelijk wat ik ervaar. Het kan evengoed om een emotie gaan, opgewekt door het publiek. Dat zou woede kunnen zijn, maar evengoed een andere emotie. Ik probeer doorgaans om in een staat van spanning te verkeren. Niet door middel van drugs, maar door de natuurlijke belevenis van de muziek die ik speel. Als ik kan huilen of een steek van woede voel betekent het dat ik in een extremere variant van die staat van spanning verkeer. yuki: Ik probeer om aan niets te denken. Leegheid is wat ik wil ervaren wanneer ik op het podium sta en gekke dingen doe. Als ik die dingen zou doen en tegelijkertijd zou nadenken verdwijnt de authenciteit van wat ik doe op dat moment en is het gekunsteld. taigen: Het is een soort van eerlijkheid die geldt voor ieder van ons, denk ik. Mensen zien meteen wat gekunsteld is en wat authentiek is. kohhei: Wat ik voel is een beetje anders, ik probeer me vooral te focussen op wat ik doe en niet teveel op de ruimte waarin ik mijzelf bevind. yuki: Hoe zit dat eigenlijk met jou, Mon-chan? mon-chan: Wanneer ik drum, zie ik alleen de rest van de band, daardoor ben ik mezelf een beetje gaan zien als de ruggengraat van het geheel, omdat ik de enige ben die een overzicht heeft op alles wat er gebeurt.

Wanneer ik jullie muziek hoor, heb ik de indruk dat jullie weinig moeite hebben met creativiteit. Ik vraag mij af wat jullie daaronder verstaan.

taigen: Ik denk dat wat ik eerder zei over mijn manier van optreden en eerlijkheid t.o.v jezelf ook van toepassing is op artistieke creativeit. Iedereen heeft invloeden en favoriete bands en artiesten, maar om op een bepaalde manier creatief te zijn moet je die invloeden filteren en er op toe zien dat de output verschillend is van de input. Ik denk dat het belangrijk-ste is dat je eerlijk blijft. Alles wat eerlijk is, is creatief.

Kohhei: “Psychedelica is grenzeloos!”

gaze magazine | 11

Mu

ziek

Tekst & foto’s: Hugues

Bo Ningen, jullie debuutalbum, kwam vorig jaar in november uit. Critici waren bijzonder enthousiast over wat jullie doen. Kan je mij iets vertellen over het schrijfproces van dat album?

taigen: We hadden genoeg materiaal geruime tijd voordat we daadwerkelijk de studio introkken. Dus het was geen ‘nieuw’ materiaal dat we opnamen in de studio. De opnames gingen door in Essex, waar we vier dagen konden blijven. Alleen mijn vocals werden in Londen opgenomen. Daarna heb ik het album zelf gemixt, waardoor we extra tijd hadden om nog enkele details op punt te stellen en aan te passen aan onze persoonlijke voorkeuren.

Om af te sluiten ga ik jullie een vervelende vraag stellen, maar ik hoop dat jullie er toch op willen antwoorden. Hoe zouden jullie levens eruitzien zonder muziek?

taigen: Dat is inderdaad een vreselijke vraag! Als ik helemaal geen muziek zou spelen, zou mijn leven nogal klote zijn.

Als ik niet in Bo Ningen zou spelen, dan zou ik nog muziek spelen, maar het zou waarschijnlijk een compleet ander genre zijn. kohhei: (na lang nadenken) Ik zou een alcoholieker zijn. yuki: (heel droog) Dat is niet eens een grap. Ikzelf zou…geen flauw idee, eigenlijk. Euhm….wel…ik denk dat ik voor deze vraag ga passen. mon-chan: Als ik geen muziek zou spelen, zou ik misschien Japanse zwaarden smeden. Dat heb ik altijd al willen doen.

Albums:

Koroshitai Kimochi (2009), Stolen RecordingsBo Ningen (2010), Stolen Recordings

www.myspace.com/boningen

gaze magazine | 12

Mu

ziekChurch Of Ra, het klinkt

haast als een sekte.De bands die zich achter dit concept

scharen, brengt niet meteen de meest vrolijke deuntjes. AmenRa, Kingdom en Syndrome – met respectievelijk vijf, drie en één leden – delen een zelfde visie en brengen hun kunst op een crossmediale manier. Niet enkel de muziek dekt de lading, maar de duistere fotografie, de

“ Met onze muziek ondernemen we een reis tot in de ziel ”

psychedelische visuals, de symboliek en zelfs de literatuur vormen samen een geheel. Bezieler van Church Of Ra - Colin H. Van Eeckhout - zei ooit in een interview “Pijn is universeel, maar wij brengen hoop”. Dit bevestigt meteen het sacraal en religieus karakter van het geheel. In een gesprek gaan we dieper in op de religieuze en filosofische ideologie van Colin Van Eeckhout.

elke maand gaan we in onze rubriek “to the bottom” op zoek naar de filosoof in een artiest. To THE BoTToM

gaze magazine | 13

Mu

ziek

Dat je je laat inspireren door religie is een understatement. Elk product van zowel Amenra als Kingdom is doordrenkt van sacrale en liturgische elementen. Maar je lijkt wel heel bewust een selectie te maken van elementen die je nuttig vindt.

“Dat klopt. Ieder mens is op zoek naar zingeving. Maar niet iedereen is er zich bewust van. Iedereen voelt zich soms verlo-ren of alleen in deze wereld. Wie wil er niet zijn plaats waar hij of zij zich echt thuis voelt? Daar gaan we bewust of onbewust naar op zoek. Ieders persoonlijke rust in chaos. Je vat het al goed samen. Ik haal er bepaalde elementen uit, en dat zouden we in mijn ogen allemaal moeten doen. Al deze verschillende godsdiensten, theorieën, filosofieën,… Wie zei er ooit dat je je moet beperken tot één godsdienst? Wie zegt dat je kant of kamp moet kiezen? Uiteindelijk bespreken en bespelen ze allemaal hetzelfde gevoel. Ik heb enkel een eigen mening, en die is niet afgebakend. Het leeft en varieert, maar ergens is er een rode draad die altijd aanwezig is. Ik kijk rond, hou mijn ogen en oren open. Ik sla op en herinner. Ik bepaal mijn eigen weg, lichamelijk en geestelijk, met alle beperkingen van dien. Ik spiegel me aan mensen en zaken, en ik leer uit het enige wat ik heb en ken: het leven en voor een klein deel de dood.”

Hoezeer een mens ook beweert niet gelovig te zijn, in onze samenleving word je altijd wel op een of andere manier met deze zingeving geconfronteerd.

“Zeker. Wat deze ook mogen zijn en hoe men ze ook ervaart… Het is moeilijk om in niets te geloven.”

Geloof je in het bestaan van God?

“Moest Hij bestaan, denk ik dat we dit nooit helemaal zouden kunnen omvatten. Maar dat is ook niet nodig. Het effect dat geloof of spiritualiteit teweegbrengt, wordt er niet groter door. Dus lijkt het mij zinloos om te proberen dit te vatten. Ieder voor zich creëert de invulling ervan. Althans, in mijn wereld. Als je wil dat er iets is, dan is er iets. wat je ook maar wil…”

Denk je dat we als mens een god nodig hebben?

“Ja, ik ben ervan overtuigd dat we iets nodig hebben om ons aan vast te klampen wanneer we geloven dat er niks anders meer is. Zelfs al zijn die andere dingen nog fysiek aanwezig, men moet er ook in geloven. Het is ook algemeen geweten dat

wanneer een mens er helemaal doorheen en op zijn knieën zit, hij religieus wordt. Of spiritueel, for that matter. Je begint te bidden, jezelf moed, of noem het hoop, in te praten. Niemand blijft onbewogen. Ik wil het echter geen god noemen, omdat daar onlosmakelijk een religie aan vasthangt.”

Religie heeft door de geschiedenis heen enorm veel kracht op mensen en hun levens uitgeoefend. Het kan controlerend en dreigend optreden, maar heeft ook een verzachtende en begeleidende functie. Is het dan vooral dat laatste wat je in religie zoekt?

“Religie is ongrijpbaar en kan in mijn ogen niet controleren of dreigen. Enkel kerkelijke instellingen kunnen dit met de regels die het de mensheid of zijn volgelingen wil opleggen. En net daar maken ze in mijn ogen hun grootste fout. Regularisatie van een geloof is nutteloos en absurd. Ieder individu kan begeleid worden in de zoektocht naar zijn spirituele ‘waarheid’. Maar men kan geen individu opnemen en in een afgebakende en geregulariseerde, spirituele organisatie neerplanten. Het klinkt gewoon surrealistisch en absurd in mijn wereld. Morali-teit en de intrinsieke bepaling van goed en kwaad in de mens, kan dreigen of controleren, en je op een bepaald pad houden of net ervan afhouden. Maar het is aan ons om dit zelf in te vullen, het is aan ons om onze hemel te bouwen. Het kan er allemaal uitzien hoe jijzelf het wilt. Dit kan in deze harde wereld een verzachtende gedachte zijn. Het kan je begeleiden in het leven van een goed leven en jouw drijfveer zijn om een goed mens te zijn.”

“Spreek waarheid. Beoefen rechtvaardigheid. Wees rechtschapen in uw denken.” In jullie boek staan een heel aantal van deze stellingen die onmiskenbaar verwijzen naar de Vrijmetselarij. Zijn dit richtlijnen om te streven naar morele verheffing, en zo een beter mens te worden?

“De vrijmetselarij heeft, in tegenstelling tot sommige religies, niet de pretentie de mens de eeuwigheid te bieden. Ze wil gewoon de mens tot het inzicht brengen van wat hij is, in essentie en in existentie. Ze opent haar poorten voor al wie zij als zoekende beschouwt, zonder vooringenomenheden ten aanzien van zijn levensverwachting en geloof. Dit idee alleen al spreekt me aan in de vrijmetselarij. Ze beschouwt zichzelf als een heel persoonlijke ontmoeting met de wijsheid, schoon-heid, kracht en het sacrale in de mens zelf.”

deze keer spraken we met Gentenaar Colin H. Van eeckhout, zanger van Amenra en Kingdom.To THE BoTToM

gaze magazine | 14

Mu

ziek

AmenraAlbums:

Mass I (2003), Anvil of Fury recordsMass II (2005), IndependentMass III (2006), Hypertension recordsMass IIII (2008), Hypertension records

Meer informatie op

www.churchofra.comwww.facebook.com/churchofrawww.myspace.com/amenra

Een beetje zoals een religie in jouw ogen zou moeten zijn, dus?

“Precies. Waarom jezelf zo’n restricties opleggen, afbakenen en als mens beperken? Dit is toch het tegengestelde van wat een religie zou moeten beogen? Waar het voor mij om draait, is om door zelfreflectie en introspectie tot bepaalde inzichten te komen. Het leven is een pelgrimstocht met als streefdoel een goed mens te zijn. Met onze muziek ondernemen we een symbolische, interne reis tot in de ziel, tot in de fundamentele authenticiteit. We proberen een brug te bouwen tussen het sterfelijke en het onsterfelijke. Wij bezingen het alles en het niets. Het totaal onkenbare, onzegbare en onbeschrijfelijke. Een oeverloos mysterie…”

Tekst: Mattias Foto: Stefaan Temmerman

gaze magazine | 15

ru

briek

gaze magazine | 16

lifestyle

Fujifilm X100Als je houdt van retro en fotografie, dan is de Fujifilm X100 een must have. Deze digitale camera heeft het uiterlijk van een klassie-

ke analoge camera. Grootste troef van de camera is de revolutionaire hybride zoeker die automatisch de nodige technische informatie verschaft om goede foto’s te maken. Daarnaast biedt de camera 12 megapixels, ISO 200 tot 6400 en is er de mogelijkheid om RAW beelden te maken. Opmerkelijk is dat je ook kan filmen met deze camera. Toch is het geen spiegelreflexcamera, maar eerder een duur speelgoedje voor de liefhebber. Het grootste nadeel is dan ook dat je de lens niet kan veranderen. Daarom is het toch een twijfelgeval of het zijn 1000 euro waard is. Wanneer de camera in België beschikbaar zal zijn, is overigens nog niet bekend.

PlaybuttonDe tijden van persoonlijke mixtapes maken voor je geliefde zijn ondertussen voorbij, maar we krijgen allemaal wel eens last van nostalgie. Opening Ceremony, een hippe winkel in New York, verkoopt daarom de Playbutton. Dit is een mp3-speler in de vorm van, je raadt het nooit, een button. Een aanrader is de Love button, waarop een aantal songs te vinden zijn van o.a. Vampire Weekend en Björk die nog nooit eerder uitgebracht werden. Er zijn trouwens maar 500 stuks van de Love button gemaakt, dus het is alvast vrij exclusief als je er eentje bemachtigt. Om het af te maken is het design van de buttons uiterst leuk en schattig. Enige minpunt is misschien dat je de playlist niet kan aanpassen, maar het is en blijft een origineel cadeau. Voor 18 euro kan je de Playbutton online bestellen via de website van Opening Ceremony.

Vinyl pockets douchegordijnSaaie douchegordijnen zijn zo passé. Dat moet Urban Outfitters ook gedacht hebben, daarom kan je bij hen een personaliseerbaar douchegordijn kopen. Het douchegordijn is transpart en wordt geleverd met haken zodat je het makkelijk omhoog kan hangen. Maar het belangrijkste zijn de 40 zakjes aan het gordijn. Daarin kan je foto’s, postkaarten, flyers of wat dan ook steken. Vroege ochtenden worden alvast een stuk aangenamer wanneer je foto’s van gekke feestjes kan bekijken. En een eenzame avond kan je mogelijk iets leuker maken door weg te dromen met je favoriete acteur of actrice bij jou in de douche. Het douchegordijn kost 33 euro en is beschikbaar bij Urban Outfitters.

€ 1000 www.finepix-x100.com

€ 18 www.openingceremony.us

€ 33 www.urbanoutfitters.com

Geeky GadgetsTekst: Anouschka

gaze magazine | 17

lifestyle

iBoyJe iPhone personaliseren kan op verschillende manieren, maar de iBoy is toch wel heel origineel. De iBoy is een skin voor je iPhone zodat je geliefde smartphone de look krijgt van een oude Game Boy uit 1989. Er staan dan misschien geen echte knoppen op, maar van ver lijkt het bijzonder echt. Dit is sowieso een aanrader voor liefhebbers van games. De iBoy is beschikbaar voor de iPhone 3G, 3GS en 4. Bovendien zorgt deze skin voor extra bescherming, daardoor komen er geen krassen op de achterkant van je iPhone. Als je ook de touchscreen van je iPhone wilt beschermen, kan je misschien opteren voor een Game Boy iPhone sleeve. Deze sleeves (en andere skins) kan je heel goedkoop vinden via o.a. www.etsy.com. Voor 11 euro kan je de iBoy kopen via Zapstatic.

MunnyVoor de creatieve geesten onder ons die graag knutselen is er de do-it-yourself Munny. Dit is een poppetje gemaakt uit vinyl dat je kan customizen naar eigen wens. Je kan potloden, stiften, verf of andere materialen gebruiken om je Munny een geweldig design te geven. Laat je verbeelding zijn gangetje gaan en je kan iets leuk maken van de Munnies. De figuurtjes bestaan in verschillende vormen en formaten. Voor de mensen die zich niet willen wagen aan het knutselen, zijn er online ook afgewerkte Munnies beschikbaar. In die categorie zijn er afgewerkte Family Guy en Hello Kitty poppetjes. Al is een zelfgemaakte Munny misschien toch net dat ietsje leuker om te tonen aan je vrienden. De prijzen zijn verschillend naargelang het model en het formaat.

Magnetische poëzie (Zombie edition)Iedereen kent waarschijnlijk wel de woordmagneten waarmee je op koelkasten teksten kan maken. Om het nog leuker te maken, is er nu ook een zombie versie. De kit bevat meer dan 200 woorden waarmee je gedichten, haiku’s of andere tekstjes over zombies kan maken. De woorden kan je op koelkasten, magnetische borden of andere magnetische oppervlakken gebruiken. Als je toevallig andere woordmagneten zou hebben, kan je deze uiteraard allemaal combineren. Let wel op, want dit zijn Engelstalige magneten. Haal je beste Engels dus maar boven om je uren te amuseren op je eentje of met vrienden. De magneten kosten 8,55 euro en zijn online te bestellen.

€ 11 www.zapstatic.com

vanaf € 10 www.kidrobot.eu

€ 8,55 www.thinkgeek.com

tijdens de zoektocht naar het bewijs dat geeks niet noodzakelijk saai of eng zijn, vonden we deze leuke en originele gadgets. Think Geek!

gaze magazine | 18

lifestyle

Street SnapsMet stijl ‘t straat op. Voor onze Street Snaps trokken we ditmaal naar Antwerpen. Met

de woorden “Zot van A Stijl!” prezen we de modebewustheid van het schoon volk dat we daar tegenkwamen. We trokken terug huiswaarts met enkele kiekjes, het bewijs

dat Antwerpen wel degelijk een modestad is. De rest mag je zelf bepalen.

Foto: Mattias

Tekst: Hugues

gaze magazine | 19

lifestyle

Foto: Anouschka

gaze magazine | 20

lifestyle

Foto: Anouschka

gaze magazine | 21

lifestyle

Foto: Anouschka

gaze magazine | 22

lifestyle

“Inspiratie is een

beetje als pissebedden zoeken: als

je er één vindt, is ze

meestal niet alleen.”- El Neoray -

gaze magazine | 23

lifestyle

El Neoray is een begenadigd grafisch ontwerper uit Antwerpen met een krullerige Dali-snor en veel fantasie. Wij waren ontzettend gecharmeerd door zijn herkenbare werkjes vol met naaktje figuurtjes en eigenaardige

gelaatsuidrukkingen, en vonden het daarom broodnodig om eens een praatje met hem te slaan.

gaze magazine | 24

lifestyle

Jeroen: “Door mijn gebrek aan een gezonde dosis serieusheid moet ik wel iets met humor doen.”

Dag Jeroen, kan je iets over jezelf vertellen?

Hallo, ik ben Jeroen, ik ben 1.72 cm groot en sport regelma-tig, ik voetbal en ik fitness. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld voor je te koken met een wijntje erbij, om daarna een gezel-lige en geile avond met elkaar te hebben! Verder verzorg ik mijn lichaam goed...Oh ja, ik heb ook Grafische Vormgeving (specialisatie illustratie) gestudeerd aan de Koninklijke Acade-mie voor Schone Kunsten Antwerpen. Momenteel werk ik als koerier/ freelance illustrator-vormgever en maak ik samen met mijn kunstmakker ‘Vagabundos’ het beruchte fanzine...GINOZINE.

Vanwaar heb je die exotische naam El Neoray?

Ik zou er één of andere satanisch verhaal over kunnen vertel-len of een prettige vakantie-anekdote, maar eigenlijk klinkt het exotischer dan dat het werkelijk is. Het gaat als volgt: als je Jeroen fonetisch omdraait dan krijg je NEORAY. Zet er dan nog eens ‘EL’ voor en je bevindt je op een exotisch trekpleis-ter. Lap, daar gaat mijn grootste geheim

Je hebt een erg herkenbare tekenstijl. hoe heb je die juist ontwikkeld?

Het is misschien meer een wisselwerking. Ik ontwikkel mijn tekenstijl en mijn tekenstijl ontwikkelt mij en zo gaat dat heel de tijd herhalend door.

Sommige creaties hebben een satirische insteek. Vanwaar het idee om met humor te werken?

Door mijn gebrek aan de gezonde dosis serieusheid ben ik wel genoodzaakt om iets met humor te doen...Waar het vandaan komt? Tja, diep van binnen denk ik dan.

Naaktheid keert regelmatig terug in je werk. Ook van kleine steekjes naar de politiek ben je niet vies. Is het belangrijk om confronterend te zijn?

Ik vind het niet zozeer belangrijk om confronterend te zijn maar ik vind het wel belangrijk dat je werk niet een soort van beeldende muzak wordt.

gaze magazine | 25

lifestyle

De naaktheid is waarschijnlijk nog een aanslepende acade-mische fase waarbij men vertelde dat je eerst naakte mensen moet kunnen tekenen alvorens geklede mensen. Ik denk dat ik in die eerste fase ben blijven hangen.

Waar haal je je inspiratie vandaan voor jouw illustraties?

Mijn inspiratie put ik uit het dagelijkse leven. ‘s Morgens naar de bakker gaan kan mij al in een inspiratie-extase brengen. Ook tv kijken helpt. Zo kijk ik graag naar programma’s als ‘De Cock met c-o-c-k’, ‘Wittekerke’ en ‘Julia’s tango’. Inspira-tie is een beetje als pissebedden zoeken: als je er één vindt is ze meestal niet alleen.

Op welk moment van de dag werk je het liefst en waarom?

Het liefst werk ik ‘s nachts, maar tegenwoordig word ik genoodzaakt om mijn bioritme aan te passen naar de normale standaard waardoor ik vooral ‘s middags en ‘s avonds werk.

Naar welke artiesten keek je op toen je nog in de schoolbanken zat?

Kamagurka, Gummbah en Jeroom... Eigenlijk vooral Gummbah! Tegenwoordig ben ik ook heel erg fan van David Shrigley en Chris Johanson. Uiteindelijk zijn er zovelen naar waar ik opkijk!

Je ontwierp de sleeve van een split tussen James Blake en Airhead. Hoe kwam je aan die opdracht?

Eigenlijk is dit begonnen met een kerel van Engeland die een nieuw platenlabel uit de grond wou stampen genaamd ‘Brain-math’. Vervolgens zocht hij een illustrator die het album en het logo zou illustreren. Zo is hij via myspace bij mij terecht gekomen en de rest is history.

Wat zou je doen als je geen grafisch ontwerper was?

Waarschijnlijk zou ik de porno-industrie gevoed hebben, of misschien was ik nu dan wel een professionele psychonaut. Misschien was ik nu al dood of misschien had ik dan wel Facebook uitgevonden. Enkel God zou op deze vraag kunnen antwoorden.Tekst: Hugues

gaze magazine | 26

lifestyle

gaze magazine | 27

lifestyle

gaze magazine | 28

Geen seksclubNiet iedereen is geschikt voor de feestjes, net omdat de organi-satoren geen problemen willen krijgen met de feestgangers of met de politie. Er wordt dan ook gezorgd dat er niks kan lekken op internet. Anaïs verklaart: “Iedereen moet zijn gsm of camera in genummerde zakken steken wanneer ze binnen-komen, zodat er geen beeldmateriaal verspreid kan worden.” Daarnaast hebben velen een probleem met de open-minded mentaliteit: “De regel is dat je kleren mag uitdoen, maar je onderbroek moet aan blijven. We zijn geen seksclub, maar als je zin hebt om iemand te kussen, mag je dat doen als de andere persoon meewilt. Zo’n dingen schrikken veel mensen af.”

Vooral in het artistieke milieu zijn Skins parties populair, ook bekende mensen uit de muziek- of kunstwereld zijn vaak te vinden voor een stevig feestje. Er wordt achteraf niet gepraat over de feestjes en er wordt weinig aandacht geschonken aan de bekendheid van mensen. “De bekende mensen op onze feestjes zijn van nature gek genoeg om zich te laten gaan, wij kijken naar hun persoonlijkheid, niet naar het feit dat ze voor uitverkochte zalen spelen of op tv komen”, zegt Anaïs. Nog een pluspunt voor bekendheden is dat er maskers en kigu’s ( Japanse dierenpakken, nvdr.) liggen zodat de gasten zich naar hartelust kunnen verkleden om niet herkend te worden.

Veiligheid eerstCompleet onverantwoord is het niet, de organisatoren zorgen dat alles veilig verloopt. “Er blijven altijd een paar mensen nuchter zodat er ingegrepen kan worden als er iets mis zou gaan, maar dat gebeurt bijna nooit”, zegt Anaïs. In de drie jaar dat ze de feestjes organiseert, is er nog maar een keer ruzie geweest op de feestjes. Volgens Anaïs is dit omdat ieder-een open is van geest en de regels respecteert. Toch willen de organisatoren geen risico’s lopen: “Als er iets mis zou lopen, staan wij in voor de gevolgen, we willen ook niet dat onze gasten gevaarlijke dingen doen.” Iedereen neemt schijnbaar zijn verantwoordelijkheid op, wanneer iemand iets kapot maakt, moet hij er ook voor betalen.

Als je zin hebt om naar een Skins party te gaan, zal je er alles-zins moeite voor moeten doen. Zoals gezegd geraak je niet zo maar binnen op de feestjes. Bovendien zijn de feestjes meestal in iemands huis of appartement en de data van de feestjes worden niet op internet gezet. De organisatoren moeten je kennen alvorens ze je uitnodigen, tenzij je vrienden hebt die naar de feestjes gaan. Anaïs haar gouden tip: “Onze feestjes zijn vaak maar met 20 mensen, maar dat maakt het net leuk. Als je naar een Skins party wil, zal je er waarschijnlijk zelf een moeten organiseren.”

lifestyle

Seks, drugs en alcohol zijn standaard aanwezig op de legendarische feestjes in de Britse

tv-serie Skins. Dichter bij huis vinden dat soort feestjes ook echt plaats. In het geheim, met minstens even gekke gebeurtenissen, maar vooral met één doel: plezier maken.

De opzet van zogenaamde Skins parties lijkt simpel: genoeg drank, drugs en mensen bij elkaar voegen om een feestje te bouwen. Zo makkelijk is het niet. Uiteraard zijn deze zaken allemaal aanwezig, maar belangrijker is dat je je amuseert zoals je dat zelf wilt. “Alles draait om je grenzen te verleg-gen, alcohol en drugs kunnen daarbij helpen, maar ze zijn niet noodzakelijk. Wat wij willen is dat iedereen zich op een creatieve manier amuseert”, vertelt Anaïs. Samen met een paar vrienden organiseert ze regelmatig Skins parties in België. De feestjes bestaan al langer dan de tv-serie Skins, maar worden er nu naar vernoemd omdat er veel gelijkenissen zijn.

Om toegelaten te worden door de organisatoren, moet je eerst een screening doorstaan, zo vertelt Anaïs: “Wij kijken of je geschikt bent, dat houdt in dat je open-minded moet zijn, het concept van Skins begrijpt en dat je volwassen genoeg bent om jezelf niet in een coma te drinken. Als je daaraan voldoet, kan je naar een pre-skins komen, een softe versie van de echte Skins.” Volgens Anaïs betekent het concept dat mensen zich in alle vrijheid amuseren met de nodige hulpmiddelen zoals alcohol en drugs, maar dat je dat alles ook omzet in creativi-teit. Zo zijn er op de feestjes steeds stiften aanwezig zodat iedereen naar hartelust kan tekenen, er is een draaitafel waarop iedereen zijn DJ-skills mag tonen en bands mogen hun materi-aal meebrengen om wat liedjes te spelen.

Sex, drugs & SKINS

Tekst: Anouschka

Skins feestjes maken opmars in belgië

gaze magazine | 30

ru

briek

gaze magazine | 31

ru

briek

gaze magazine | 32

Maatsch

app

ij

een 300-jaar oude geheimhouding doorgelicht

“ Een vrijmetselaar herkende je zogezegd aan zijn bokkenpoten ”

De vrijmetselarij gaat terug tot de achttiende eeuw. De maçonnieke traditie wordt van oudsher

geassocieerd met spiritualiteit en een elitair, geheim broederschap. Theo V. legt uit wat een vrijmetselaarsloge zo speciaal maakt. Vanwaar de aantrekkingskracht om samen in het geheim rituelen uit te voeren?

“Ik ben ingewijd op exact dezelfde manier als Mozart, George Washington en Voltaire. Zoiets valt moeilijk te plaat-sen. Iedereen beleeft deze inwijding op dezelfde vreemde en diepgaande manier.” Theo V. is Achtbare Meester in de Antwerpse vrijmetselaarsloge De Oude Plichten. Hij is nu ongeveer twintig jaar lang vrijmetselaar. “Je begint als leerling, later word je gezel, en daarna kan je een ritueel ondergaan om meester te worden. Vanaf dan ben je een volwaardig broeder.”

“Je moet 21 jaar zijn om vrijmetselaar te worden. Je kan zelf een aanvraag doen, maar eigenlijk word jij best gevraagd nadat iemand je heeft voorgesteld aan de broeders. Na je aanvraag word je een tijd gescreend en onderga je een aantal interviews. Ze willen weten wie je bent, en waarom je erbij wilt komen. Tussen de tijd dat je je aanvraag doet en je eigenlijke inwij-ding, kan er gemakkelijk twee jaar voorbijgaan. Ze geven je de gelegenheid om er goed over na te denken. Zoiets is geen bevlieging.”

BokkenpotenDe Maçonnieke traditie is in de vroege achttiende eeuw ontstaan. Toch blijft de waas van geheimzinnigheid rond het fenomeen bestaan. Niet alleen de anonimiteit van de leden, maar ook de associatie met spiritualiteit en een elitair, geheim broederschap geven de vrijmetselarij vaak een geheimzinnige connotatie. De geheimhouding van de leden heeft eigenlijk vooral een historische verklaring.

“De katholieken hebben zeer lang de plak gezwaaid. Zij waren niet zo belust op mensen die teveel nadachten. Hetzelfde geldt voor dictaturen. Dogmatische regimes verkiezen volgelin-gen, geen intellectuelen die nadenken en een eigen mening vormen. De discretie van de leden waarborgde garantie om samenkomsten en rituelen in alle sereniteit uit te voeren. Ik bezit een artikel over een pastoor in Halle, die beweert dat je een vrijmetselaar kan herkennen als hij zijn schoenen uittrekt. Dan zie je namelijk zijn bokkenpoten.”

Hoewel er vandaag nog steeds enkelingen een duivelse sekte menen te zien in de vrijmetselarij, wordt de geheimhouding vandaag de dag vooral in stand gehouden omwille van de romantiek en de charme. “Tijdens een rondleiding in een museum gebruikte de gids op een gegeven moment een zin die vrijmetselaars in bepaalde rituelen gebruiken. Ik repliceer-de erop, en we wisten meteen van elkaar dat we vrijmetselaars waren zonder dat de andere mensen iets doorhadden. Zoiets heeft zijn charme. Er komt een hoop romantiek bij kijken, eigenlijk.”

Theo V.: “Er komt een hoop romantiek bij kijken eigenlijk”

gaze magazine | 33

Maatsch

app

ijHet merendeel van de leden in vrijmetselaarsloges zijn hoger opgeleid. Vrije beroepen, leerkrachten en ondernemers zijn er goed vertegenwoordigd, terwijl er amper lage bedienden en arbeiders zijn. Er wordt een zekere mate van intellect en emotionele rijpheid verwacht. De vrijmetselarij staat ook vooral symbool voor het vrije denken.

KathedraalDit vrije denken is een instrument dat moet helpen een beter mens te worden. Men past de geoogste kennis en ervaring toe in het leven. Door het gezamenlijk beleven van rituelen en het gebruik van symbolen, worden de individuen geholpen bij hun zelfontplooiing. Een vrijmetselaar ziet zichzelf als een ruwe steen, die gepolijst en bebouwd dient te worden. Dit om zo goed mogelijk deel uit te maken van zijn samenleving, dat hij als een bouwwerk ziet.

De meest gekende en voorkomende symbolen zijn de passer en winkelhaak. “Deze zijn oorspronkelijk werktuigen die voortkomen van de kathedraalbouwers. Zij moeten een enorme kennis van zake hebben gehad. Kijk maar eens naar zo’n kathedraal. Zo’n bouwwerk is vandaag met alle huidige technologieën al moeilijk te bouwen. Ook de Tempeliers liggen mee aan de basis van de vrijmetselarij. Dankzij hun rijkdom en kennis opgedaan tijdens hun reizen.”

“Aan het begin van een ritueel ligt de bijbel open op het evangelie van Johannes, omdat dit het enige evangelie is dat een beetje strookt met de historische feiten. Dit benadrukt het wetenschappelijk karakter van de vrijmetselarij. De passer ligt op de winkelhaak, op de graad van het ritueel. Bij een ritueel van de eerste graad, ligt deze op graad 1, enzovoort. Er is enorm veel symboliek.”

KinderhospitalenVerder wordt er gefilosofeerd, en worden er lezingen gehouden over allerhande onderwerpen die de samenleving en maatschappij aanbelangen. “We discussiëren niet, maar wisselen veeleer gedachten uit.” Maar er wordt niet enkel gepraat over streven naar lotsverbetering. “In Amerika, waar de sociale bijstand en ziekteverzekering nog niet de omvang hebben van ons systeem, worden zo goed als alle kinderhospitalen voor miljoenen dollars gesponsord door de vrijmetselarij. Maar dat wordt nergens vermeld. Je moet consequent blijven in je geheimhouding.”

In 1989 werd in een Belgische gemeenschappelijke verklaring gesteld dat de vrijmetselarij het gemeenschappelijk doel heeft

“elk dogma, elke rassenscheiding en elke vorm van integrisme en extremisme af te wenden.” De vier Belgische Obediënties – of vier groeperingen van vrijmetselaars - willen op die manier “streven naar lotsverbetering van de mens op alle gebied en naar harmonische betrekkingen onder alle mensen, samen met de verdediging van vrijheid van geweten en mening”.

Men moet echter de vrijmetselarij ook zien als een louter individu-eel gebeuren. Het is een genootschap samengesteld uit individuen. Mensen die zich omwille van persoon-lijke redenen wenden tot de maçonnieke traditie om tot zelfontplooiing te komen. “Er zijn mensen die er een enorme invloed van ondervinden. Ik vraag mezelf soms echt af of ik door de Vrijmetselarij een beter mens ben geworden. Over het algemeen, denk ik het niet.

Het is echter wel zo dat ik elke keer als ik na een zitting terug naar huis keer, opnieuw ben opgela-den. Eens je daar binnen-stapt, gaan achter jou de deuren dicht. De ritueelruimte in een tempel heeft nooit ramen. Je bent helemaal afgesloten van de profane wereld, tussen mensen die je ten volle kan vertrouwen. Zoiets brengt je echt tot rust. Wat sommige mensen misschien vroeger in een kerk of klooster zochten, vind ik in de rituelen van de loges.

Tekst: Mattias Foto’s: Viona Ielegems en Mattias

Voor meer info over de Belgische vrijmetselarij:

www.mason.be[ Gemeenschappelijke website van vier Belgische, maçonnieke obediënties ]

gaze magazine | 34

ru

briek

“De overheid pest ons buiten”

De Scheldepolders hebben altijd al een rumoerige relatie gehad met het water. De streek herbergt onder andere het Verdronken land van Saeftinghe. Dit grensgebied werd vanaf de 12e eeuw regelmatig bedreigd door overstromingen. De Allerheiligenvloed in 1570

liet veel van het ingepolderde land voorgoed verloren gaan in het water. Volgens de legende zou een visser een zeemeermin gevangen hebben. Toen hij weigerde deze terug vrij te laten, werd hij gestraft voor zijn daden en stroomde het dorp onder water. Een aantal kilometer verder ligt het dorp Doel. Ook over dit dorp lijkt het water van de Schelde een vloek te hebben uitgesproken. Er is echter één verschil: deze keer is de boosdoener niet de natuur zelf.

doel: teloorgang van een Scheldedorp

Tekst en foto’s: Mattias

gaze magazine | 35

Maatsch

app

ij

Een spookdorp. Er is geen woord meer gepast en treffend om Doel te beschrijven. Vervallen huizen, ingetrapte deuren en kapotte ramen vormen het trieste straat-beeld. Hier en daar prijkt er op een huis een bordje “Niet betre-den, nog bewoond!”. De gesloten rolluiken en uitgedroogde bloemen op de vensterbank verraden dat de resterende bewoners weinig aan de bedroefde sfeer kunnen doen. De ruïnes en verkrotte muren van ooit bewoonde gebouwen, vormen nu het speel- en oefenterrein van graffitispuiters en vandalen. Ook ramptoeristen en fotografen die het schijnbare oorlogsgebied willen vastleggen, zakken af naar Doel.

Nochtans was dit niet altijd zo. Doel was ooit een mooi en bloeiend dorp, een trekpleister voor jong en oud. Gezinnen met kinderen spendeerden hun zondag maar al te graag in het polderdorp. Er hing een gezellige sfeer aan het water en een veerboot Doel-Liefkenshoek-Lillo was een aange-name attractie voor de bezoekers. Op het einde van de 20e eeuw stond Doel zelfs bekend als toeris-tische topper. Tijdens de zonnige weekeinden en op feestdagen werd het dorp overrompeld. Jaarlijks maakten zowat 150.000 mensen gebruik van de overzetdienst. De restaurants en café’s in Doel leefden van het toerisme.

Retrocessierecht“We proberen er relativerend mee om te gaan” vertelt de 66-jarige Frie Lauwers. Ze woont nu ongeveer zes jaar in Doel. Haar vader kwam uit de Polderstreek, en ook zij is in de buurt geboren. “Ik woonde in Bazel en wou altijd al terug naar de Polderstreek komen. Toen de kinderen het huis uit waren, besloot ik om terug te keren

naar de Polderstreek. Mijn oog viel op een huisje in Doel - dat ik trouwens zijdelings al wat volgde in de media. Ik heb mijn aanvraag gedaan, en het heeft drie jaar geduurd vooraleer ik in mijn woning kon intrekken. Huizen werden niet vrijgegeven, zogezegd omwille van het Retrocessierecht.”

Het retrocessierecht houdt in dat de eigenaars die hun eigendom vrijwil-lig verkocht hebben, de kans krijgen om achteraf hun woning opnieuw aan te kopen. Dit kan enkel indien de overheid zou beslissen om niet door te gaan met de plannen om van Doel een industrie- of havengebied te maken. De oorspronkelijke eigenaars konden zelf kiezen om afstand te doen van dit recht bij de verkoop van hun woning. Het grootste deel van de eigenaars koos ervoor om dit recht te behouden. Omdat op de meeste woningen dit recht van toepassing was, werd er beslist dat deze woningen niet verhuurd konden worden aan nieuwe inwoners. Maar dit is een misbruik van de Vlaamse Wooncode om de wonin-gen in kwestie te laten verkrotten. Een heel aantal kleine herstellingen werden niet uigevoerd, waardoor de meeste leegstaande woningen niet konden worden verhuurd.

“Het retrocessierecht betekende concreet voor ons dat Doel werd gevan-daliseerd en aan het verkrotten was. Men had de huizen nog tijdelijk kunnen vrijgeven, maar van hogerop werd beslist om dit niet te doen. Ik heb drie jaar gevochten voor mijn huis, en heb uiteindelijk een soort contract van tijde-lijke bewoning gekregen. Dat hebben ze uitgevonden om dit ten allen tijde te kunnen opzeggen. Er is toen een hele rel geweest met zigeuners en krakers. De rol van de overheid in deze ruzie was nog het ergste van al. Ze hebben toen krakers geregulariseerd waarvan ze wisten dat die nooit gingen betalen, zodat ze hen uit hun huis konden zetten

en het imago van het dorp eronder leed.”

Maar niet alle krakers in Doel zorgden voor de verloedering van de buurt. “Krakers die wel netjes voor hun huisje zorgden en wilden voorkomen dat de boel eruit zag als een oorlogsge-bied, werden opgepakt door de politie. Tegen vandalen doen ze echter niets. We hebben bijvoorbeeld gevraagd om een camera, maar dat mag niet. Desnoods een snelheidsmeter die ’s nachts begint te werken vanaf 10 km/h, want we hebben maar twee ingangswegen naar Doel. Maar dat mocht ook niet. Dit was in strijd met de privacy. Nochtans hangt de grote markt in Beveren vol met camera’s.” De inwoners van Doel proberen zelf zorg te dragen voor het dorp. “Er is een tijd geweest dat we ons zelfs bewapend hebben. Vanaf het donker wordt, patrouilleren we in het dorp met honden. Af en toe kunnen we een vandaal betrappen of tegenhouden. Zonder geld of macht, op eigen initi-atief.”

Media verbodenHet gaat echter nog verder in het Polderdorp. “Een tijd geleden waren er twee universiteiten, uit respectieve-lijk Gent en Brussel, op bezoek. Voor hun eindwerk hadden ze de opdracht gekregen om eens te kijken hoe ze Doel terug konden heropbouwen in functie van werk, haven, polder en vrije ruimte. De honderden studenten hebben zich hier lange tijd gevestigd. Doel moest leven, alle elementen moesten aan bod komen. Dat project zou ook een tentoonstelling krijgen, dat was de gewoonte bij die eindwer-ken. Maar toevallig is dat jaar die tentoonstelling niet doorgegaan. Het werd niet toegelaten door de rector van de universiteit. Die heeft mij een mail gestuurd om te zeggen dat het niet werd toegestaan.”

gaze magazine | 36

Maatsch

app

ij

“Het is zelfs al eens gebeurd dat de zender VTM niet mocht komen filmen, naar aanleiding van een kunstpro-ject in Doel. Journalisten waren er wel, maar de tv-ploegen kregen geen toestemming van hogerop. Als Doel positief in het nieuws kan komen, wordt dat op een of andere manier tegengehouden. Er wordt ook vaak verkeerd bericht over het dorp. Zo spreekt men in de media vaak over de onteigenden van Doel. Volgens Frie kan hier een strategie achter zitten om de publieke aandacht te onderdruk-ken. “Wij zijn helemaal niet onteigend. Mensen vinden soms dat we moeten berusten bij het feit dat we hier weg moeten. Maar dit is woongebied! Kris Peeters heeft vier jaar geleden gezegd dat niemand hier nog kon wonen, en dat de dorpskern ontmanteld mocht worden. Maar dat mag gewoonweg niet.” De Doelenaren hebben al gepro-

beerd om een aantal woningen en gebouwen in te schrijven als cultureel erfgoed. Ze trachten op deze manier op z’n minst een deel van hun dorp zeker te stellen naar de toekomst toe. Maar ook dit blijkt niet te werken. “We hebben kunstprojecten gedaan tegen de sterren op, maar het helpt niet. Er zijn geen budgetten, of het wordt geboycot.” Volgens Frie Lauwers is het vrij duidelijk dat de overheid tactieken toepast om de Doelenaars uit hun dorp te verjagen. “Daarom dat ze begonnen zijn met de mooiste huizen er eerst uit te halen. Eerst zorgden ze ervoor dat de villa’s kwamen leeg te staan, dan de mooie huizen, en tenslotte de kleinere. Ze wilden het hier langzaamaan later verloederen zodat het hier leeg zou komen te staan. Een kraan ’s morgens om 6 uur dat per ongeluk een dak van het huis ernaast mee kapotmaakt, dat is toch niet normaal?”

PesterijenDesondanks deze tegenwerkingen, gaat het leven in Doel gewoon door. De resterende bewoners moeten het echter met weinig middelen doen. Gezinnen met kleine kindjes wonen er niet meer. Toch zijn er nog een aantal inwoners met schoolplicht. “De jongste inwoner hier is 16. Zij gaat naar Beveren op school met de bus, want de school in Doel is al lang dicht”, legt Frie uit. “Maar zelfs de school-gaande kinderen worden gepest. Zo is onlangs beslist om de busuren met een kwartier te verlaten. Dit betekent dat de paar kinderen die nog naar Beveren naar school gaan, veel vroeger moeten opstaan zodat ze dan weer een uur te vroeg op school zijn. Waarom zo’n praktijken worden uitgevoerd? Geen idee. Het lijken allemaal strategieën om ons buiten te pesten. Dit is trouwens maar één van de vele voorbeelden.

Frie Lauwers: “Krakers die voor hun huisje zorgden werden opgepakt. Tegen vandalen doen ze niets.”

gaze magazine | 37

Maatsch

app

ij

De politici in ons land staan op hun achterste poten als het over Khadaffi gaat. Maar hier worden soortgelijke praktijken toegepast, enkel in een andere vorm.”

Verder is er in het dorp ook geen bakker of slager. Slechts een klein elektriciteitswinkeltje dat wordt uitge-baat door twee mensen van 87 jaar. De Doelenaars gaan winkelen in Kieldrecht of Hulst. “Als we enigszins kunnen gaan we niet naar Beveren.” Er zijn ook geen dokters of artsen in het dorp. Als er iets zeer ernstigs gebeurt, kunnen de mensen terecht bij de hulppost van de kerncentrale. “Maar dan moet het heel ernstig zijn”, benadrukt Frie. “Voor een snijwondje in de vinger moet je ginder niet langs-gaan.” De brandweer komt van Kield-recht, en voor de rest zijn de hulpdien-sten van beveren of Sint – Niklaas bevoegd.

“De pastoor is al drie jaar dood, dus er zijn geen missen meer. In de Kerk vinden alleen op vraag missen plaats.” Op kerstmis, Pasen en andere chris-telijke feestdagen zijn er wel spontaan vieringen. “Moest je willen trouwen in Doel gaat dat ook, mits aanvraag.” Wat opvalt, is dat de kerk en het parkje daarrond zeer goed onderhouden zijn. De mooi gekuiste gevel van de kerk en de fris groene struikjes voor het gebouw staan in schril contrast met de kapotte muren en beschadigde huizen. “Alles waar een C voor staat wordt natuurlijk goed onderhouden, hé.” Frie verwijst naar het beleid van burgemeester Marc Van De Vijver (CD&V). “Het kapelletje, het pleintje, de haagjes… Was de rest van het dorp maar in even goede staat.”

ToekomstWat de concrete toekomstplannen zijn voor Doel, is voor Frie onduidelijk. “Een dok was het oorspronkelijke

idee, maar dat plan is momenteel in de ijskast beland. Dan zou het een logistiek centrum worden, een kleine toeristische site maar dat zou ook niet

kunnen. Dan was er even sprake om het hier gewoon onder water te gooien. Daarna zou er een windmolenpark komen, enzovoort. Het kan niet op.”

Overzicht:• 18 juli 1975: De regering keurt het plan goed om de Antwerpse haven uit te

breiden.

• 1978: Minister van ruimtelijke ordening Marc Eyskens garandeert het

voortbestaan van Doel.

• 1995: Plannen om een containerterminal te bouwen in Doel.

• 1997: Nog niets beslist. De inwoners van Doel vallen uiteen in ‘blijvers’ en

‘vertrekkers’.

• 1998: De Vlaamse Regering beslist over de bouw van het Deurganckdok.

Doel zal moeten verdwijnen. Het Deurganckdok zou 12,5 miljard frank (een

kleine 310 miljoen euro, nvdr) kosten.

• 1999: De eerste vrijwillige onteigeningen vinden plaats.

• 2000: Uit een studie blijkt dat de leefbaarheid van Doel niet wordt aangetast

door de bouw van het Deurganckdok. Later worden de werken eveneens

stilgelegd wegens juridische fouten.

• 2001: Europese Commissie tikt Vlaanderen op de vingers voor het schenden

van natuurgebied. Desondanks wordt er een nooddecreet opgesteld om de

werken te kunnen hervatten.

• 2005: Het Deurganckdok heeft uiteindelijk 634 miljoen euro gekost.

Hoofdeconoom Geert Noels noemt het “de vergissing van de eeuw” (bron:

Roularta Media Group).

• 2006: Kris Peeters zegt in het Vlaams Parlement dat Doel geen toekomst

meer heeft, en wil bekijken hoe hij het woonrecht kan laten uitdoven.

gaze magazine | 38

Maatsch

app

ij

Igor Rogiers is advocaat en zet zich al ettelijke jaren in voor het dorp. Maar ook hij heeft niet echt een zicht op de toekomstplannen die voor Doel worden uitgestippeld. “Het ziet er naar uit dat de procedure om een Ruimte-lijk Uitvoeringsplan goed te keuren, medio dit jaar zal worden opgestart. Dit betekent concreet dat men plannen heeft om van Doel havengebied te maken. Vanzelfsprekend zullen plannen voor dergelijke acties door ons worden aangevochten.”

“de burgemeester streeft actief naar het verdwijnen van doel”

“Zo een Ruimtelijk Ordeningsplan is gevaarlijk voor inwoners van Doel. Heel vaak wordt een gewestplanwijzi-ging of een ruimtelijk ordeningsplan opgesteld samen met een onteige-ningsplan.” Dat zou betekenen dat de overheid gemachtigd is om de grond te verwerven. Nu is het nog altijd woongebied, maar als er goedkeuring komt om er havengebied van te maken, zullen de mensen het dorp moeten verlaten. Igor Rogiers bevestigt wel dat er – integendeel tot wat er in de media al meermaals foutief werd beweerd – nog nooit verplichte onteigeningen hebben plaatsgevonden in Doel. “De meeste inwoners hebben ondertussen hun pand vrijwillig verkocht. Maar de resterende eigenaars hebben het volste recht om in Doel te blijven wonen.”

Het wantrouwen van de bewoners ten opzichte van de overheid is volgens Rogiers niet onterecht. “De Maatschappij Linkerscheldeoever (staat sinds 1982 in voor het beheer en grondbeleid van de Waaslandhaven, nvdr) heeft de woningen inderdaad laten verkom-meren. De bijzonder slechte staat van de woningen veroorzaakt hinder voor de resterende bewoners. Niet alleen visueel, maar soms ook door stank. Hiernaast heeft Interwaas (bekommerd

met mogelijke projectontwikkelingen op het grondgebied van Doel, nvdr) het woonrecht door derden gevloerd door woningen af te keuren om ridicule zaken. Ook werd de procedure vaak verzwaard of vertraagd opdat kandidaat huurders zouden afhaken.”

“Het is heel duidelijk dat de burge-meester het verdwijnen van Doel actief nastreeft”, zegt Rogiers. “Niet alleen door sloopbevelen uit te vaardigen, maar door de aanvragen tot sloop zelfs positief te adviseren. In het algemeen steunt hij alle acties die het verdwijnen van Doel beogen. Bovendien weet ik dat er inwoners zijn die procedures voerden tegen de overheid.

Zij werden onder druk gezet om deze te beëindigen. Het gaat om zelfstan-digen wiens activiteiten men heeft geboycot.”

Volgens de meest recente cijfers telt Doel in totaal nog 188 geregistreerde bewoners. “We zijn kwaad, heel kwaad”, vertelt Frie Lauwers. “Eigen-lijk voel ik zelfs geen woede meer, het gaat verder. Maar boosheid is niet de enige drijfveer. We weten dat we deze strijd waarschijnlijk niet gaan winnen, maar de motivatie om ermee door te gaan is nog steeds groot. Ik voel echt een absoluut misprijzen en minachting tegenover de overheid. Er is compleet geen vertrouwen meer.”

Frie Lauwers: “Ze willen het hier langzaamaan laten verloederen”

gaze magazine | 40

Maatsch

app

ij

de alternatieve kant van de stadCiTyREPoRT

BerlijnEr zijn weinig steden die historisch zo belangrijk zijn geweest voor Europa. De Tweede

Wereldoorlog en heel de nasleep ervan heeft in Berlijn zijn sporen achtergelaten. Maar bon, dat er een muur staat in Berlijn wist je ongetwijfeld zelf ook al. De stad heeft veel

meer te bieden dan enkel haar historische troef. Het is een jonge en bruisende stad en al jaren een trekpleister voor artiesten en kunstenaars van over de hele aardkloot. Zoals iedere maand, zochten we voor u enkele must-sees in het alternatieve circuit. Ganz geil!

Wie veel van Berlijn wilt zien, zal de metro moeten nemen. Aangezien de stad 6 à 7 keer de grootte van Antwerpen heeft, is het quasi onmogelijk om alles te voet te doen. Als je deze wijze raad opvolgt, moet je zeker eens afstappen in halte Eberswalderstrasse. Vlakbij de halte staat een kraam met wat mensen ‘de beste curryworsten in Duitsland’ noemen. Om deze vetzakkerij in stijl door te spoelen, wijzen we je graag de weg naar de Absinth Depot aan de overkant van de straat. De zaak is een heuse tijdsmachine. De muurbekleding en antiek meubilair dompelen je volledig onder in een authentieke 19e eeuwse sfeer.

Waar je je beter niet in onderdompelt, is de grote keuze aan absinth. Het hoofdingrediënt Artemisia absinthium is sinds de 20e eeuw verboden geweest in veel landen, maar sinds enkele jaren terug legaal in Duitsland. Zelfs het hallucinogeen en neurotoxisch bestanddeel Thujon (verboden wegens een incidentrijk verleden betreffende afgesneden oren en zo) zit in beperkte mate terug in het drankje.

Na een bezoek aan de Absinth Depot – of misschien beter ervoor – kunnen ook de vintageliefhebbers hun hart ophalen in deze buurt. DDR-shirts of sweaters met het CCJP-logo, allemaal met een retro tintje, vind je bij de vleet. Zelfs authentieke adidastruitjes uit de jaren ’70 ontbreken niet. Maar in de Eberswalderstrasse, recht tegenover de hipster-winkel Who Killed Bambi?, bots je op het walhalla van de vintagefan..

Twee gigantische retrowinkels voor zowel hij als zij met een collectie kleren waar menig celebrity jaloers op zou zijn. Van bowlingschoenen tot leren laarzen, jeansjassen, olifanten-pijpen, maskers, gadgets en jurkjes. Al kom je gewoon de sfeer opsnuiven, de twee vriendelijke uitbaatsters laten je met plezier rustig verdwalen in de seventies. Winkelgelegenheden genoeg voor de hipsters onder jullie.

Wie echter zijn heil zoekt in cultuur, en tevens wat centen wilt sparen, kan zeker en vast ook zijn gading vinden in deze

gaze magazine | 41

Maatsch

app

ij

de alternatieve kant van de stadCiTyREPoRT

metropool. In het centrum van Berlijn ligt de Oranienburger-strasse, met gelijknamige metrohalte. Alternatieve cultuur-liefhebbers van zowat overal ter wereld komen er het pand Tacheles bezoeken. Het gebouw is een voormalig waren-huis dat tijdens de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s werd gebruikt als administratief departement.

Na de oorlog stond het gebouw – tevens voor een groot gedeelte gebombardeerd – jarenlang leeg. Het was pas na de val van de muur in ’89 dat een groep jonge kunstenaars en artiesten het pand introk en bewoonde. De veelzijdigheid van het gebouw en het grote aanbod aan lege kamers en ruimtes vormden een ideale plek voor de krakers en individualisten die zich wilden wagen aan experimentele kunst en levenswijzen.

Vandaag de dag huizen er tal van kunstenaars die gratis hun werken tentoonstellen. Je kan er vrij rondlopen en de mensen aan het werk zien. Foto’s nemen is echter geen evidentie, want sommige artiesten appreciëren geen pottenkijkers of toeris-ten. Het is echter wel de ideale plek om een namiddag door te brengen. Van stalen constructies, over schilderijen en tekenin-gen tot zelfs vorken omgevormd tot armbanden.

Zowel buiten achter het gebouw als ín het gebouw zelf kan je je laten verrassen door de vrijgevochten en individualisti-sche sfeer van Tacheles. Een labyrint van kunstwerken in een perfect passende setting. Want ook het gebouw zelf is uiter-aard deel van de ervaring. Graffiti, schilderingen en posters vormen een artistieke tijdslijn die je een persoonlijke inkijk geven in de zielsroerselen van de artiesten door de jaren heen.

Wie er even wilt uitrusten kan terecht in de bar of het cinemazaaltje, in leven geroepen om Tacheles te financieren. Het pand ontvangt trouwens ieder jaar subsidies van de Berlijnse overheid om het voortbestaan te verzekeren.

Een andere locatie die we jou zeker niet wilden onthouden is de YAAM Bar. Ook op wandelafstand van een metrohalte (Ostbahnhoff), biedt deze plek zowel overdag als ’s nachts een interessante uitgaansmogelijkheid. De beachbar, in volledig Afrikaanse en Jamaicaanse setting, geeft schilders, graffiti-spuiters, fotografen en andere streetartists een kans om hun werk tentoon te stellen.

Ook muzikanten en andere artiesten komen er geregeld optre-den. De bar is gelegen vlak tegen een stuk van de Berlijnse muur en is dus allesbehalve moeilijk te vinden. De Afrikaanse en Caribische voedselkraampjes vormen samen met andere exotische winkelstandjes een zeer aangename multiculturele ontmoetingsplek. ’s Avonds vinden er geregeld reggaefeestjes plaats die soms nog gratis zijn ook.

Als je je graag laat rondleiden langs deze en soortgelijke locaties, raden we de Alternative Berlin Tours aan. Elke dag om 11u ’s morgens en 1u ’s namiddags wordt er afgespro-ken op de Alexanderplatz. Je kan je hier gratis aansluiten aan een groepje en wordt rondgeleid langs tal van culturele plaatsen. De gidsen kennen ook de beste doch betaalbare slaapaccommodaties in de buurt, en vertellen je plaatselijke legenden en verhalen bij locaties die je anders nooit zelf zou ontdekken. Voor een klein prijsje kan je ook andere specifieke tours volgen zoals de Street Art Workshops of een alternatieve kroegentocht langs onder andere de hangouts van Rammstein.

Meer uitleg en info op www.alternativeberlin.com

Tekst: MattiasFoto’s: Mattias

gaze magazine | 42

review

s

Dr. Guislain: Het Gewichtige lichaam

Het Gentse Dr. Guislain museum wordt tot op heden gebruikt om mensen met psychische stoornissen onder te brengen. Maar het herbergt vooral kunstverzamelingen en wisselende exposities. “Het gewichtige lichaam” handelt over de omgang van de mens met zijn lichaam en uiterlijke verto-ning door de eeuwen heen.

Vanuit religieuze hoek werd reeds in de middeleeuwen het vasten opgehemeld. Schilderijen over gelovigen die hun honger en lichaam opofferen voor God, staan in schril contrast met de zondige connotatie van gulzigheid en een te uitgebreid eetgedrag.

Ook vanuit esthetische hoek wordt het onderwerp belicht. Naast een korte geschiedenis over sport, en de belichaming van idealen door de eeuwen heen, wordt er uiteindelijk naar de toekomst gekeken. De redenen om extreem te vasten zijn zeer uiteenlopend. Hoe zal men in de toekomst omgaan met het lichaam en vooral menselijke gebreken? Plastische chirurgie vormt al ettelijke jaren een discussiepunt.

Niet iedereen zal in dit museum zijn gading vinden. De thema’s moeten je aanspreken en worden op een rauwe en eerlijke manier gebracht. Maar met deze tentoonstelling slaagt Dr. Guislain er in een excentrieke en informerende expositie neer te zetten zonder een rariteitenkabinet te zijn.

Nog tot 8/5/2011

van dinsdag tot vrijdag: 9-17h zaterdag en zondag: 13-17h Gesloten op maandag

€ 6, € 4 (reducties), € 1 (-26 jaar)www.museumdrguislain.be

Tekst: Mattias

Jubelparkmuseum: tussen Hemel en Hel

De dood heeft ons sinds mensenheugenis al geïntrigeerd. Dit is een conclusie die we kunnen trekken na het bezoeken van het jubelparkmuseum te Brussel. De tentoonstelling laat ons kennis maken met de omgang van de mens met de dood, en het situeert zich in de middeleeuwen.

De dood is geen unidimensioneel concept. In de tentoon-stelling worden er verschillende facetten van het onderwerp belicht. Uiteraard kan het thema ‘doodsoorzaken’ niet ontbre-ken. In de middeleeuwen werd men immers veel directer en vroeger met de dood geconfronteerd. Oorlogen, epidemieën en ziektes waren bijna dagelijkse ervaringen.

De vele rituelen en manifestatie van de psychologische omgang met de dood worden ook belicht. Zelfs de begraaf-plaats verschilde per persoon en per manier van sterven. Maar het eindigt niet bij de dood. In de middeleeuwen leefde namelijk het idee dat er na de dood het laatste oordeel volgde. Mensen werden voorgoed verbannen naar de Hel of richting Hemel gestuurd.

In deze exhibitie wordt over duizend jaar aan omgang met de dood belicht via tal van schilderijen, manuscripten en voorwerpen. Een aanrader voor studenten of geïnteresseerden in geschiedenis, esthetica en godsdienst. Of personen met grimmige interesses.

Nog tot 24/4/2011

Van dinsdag tot vrijdag: 9u30 – 17u zaterdag en zondag: 10u – 17u Gesloten op maandag

€ 10, € 9 (studenten en senioren), € 5 (jongeren)www.kmkg.be

Tekst: Mattias

ExPo ExPo

Tokyo Japan 1947 www.edwin-europe.com

gaze magazine | 44

review

s

James BlakeJames BlakeAtlAs|A&MZij die vorig jaar mee waren met de muzikale actualiteit weten nog hoe de hypemachine op volle toeren draai-de voor James Blake, de tweeëntwintigjarige Brit uit Londen die stelselmatig zijn weg naar een breder publiek vond, onder andere dankzij een geslaagde cover van Feist’s ‘Limit To Your Love’. James Blake is dan ook een smakelijk pleziertochtje en meteen één van Blake’s meest overtuigende producties tot heden. Hoewel dat de plaat geen drastische koerswijzingen inhoudt, lijkt Blake zichzelf toch in zekere mate heruitgevonden te hebben. De minimalistische aanpak resulteert in een rijke en verfijnde plaat met oog voor poëtische subtiliteit in een stijl die sommigen ongetwijfeld zal herinneren aan Justin Vernon’s For Emma, Forever Ago. Nog interessanter wordt het wanneer stiltes zich in de eenzame dans mengen en Blake’s stem als mist boven de songs hangt en een warmte brengt die eerder kenmerkend is voor gospel- en soulmuziek. Die warme gloed wordt nog eens versterkt wanneer Blake de electronica even naar de achtergrond dwingt en voor de vertrouwde pianoklan-ken kiest zoals op ‘Give Me My Month’. Grondbrekend is dit debuut van James Blake niet, maar er zijn genoeg elementen om de woorden origineel en ambititeus in de mond te nemen en te smullen van de elf uitstekende songs die de Britse knaap heeft afgeleverd.

Tekst: Hugues

Black HavenHarmbringerHypertension recordsHet nieuwste product van deze vijfkoppige Gentse band heet Harmbringer. De plaat is goed voor zo’n 28 minuten heavy gitaargeweld verdeeld over 11 nummers. Met deze nieuwe cd bewijst de band veel volwassener te zijn geworden sinds het debuutalbum in 2008. Harmbringer klinkt veel gedurfder dan het voorgaan-de werk. Zowel de gitaarlijnen als de vocalen schuwen het experimentele niet, maar dit zonder aan zwaarheid in te boeten. In het reeds online beluisterbare Wolfen wordt men zelfs getrakteerd op clean vocals van zanger Kluzze. Een gewaagde maar zeer geslaagde verandering.

Tekst: Mattias

CivetLove & WarHellcAt recordsCivet is een punk rock band uit California die enkel bestaat uit meisjes. Hun nieuw-ste album Love & War staat vol degelijke muziek, maar het geheel is weinig vernieuwend. De zang is nogal rauw en de backing vocals doen denken aan een bende kwade meisjes die te veel gedronken hebben en al zingend hun frustraties willen uiten. Uitschieter is L.A.Nights, een typische punk rock song die in het hoofd blijft hangen. De meisjes kennen duidelijk wel iets van muziek, het is alleen jammer dat ze er beter in slagen om een origineel tough chick imago neer te zetten dan een origineel album te produceren.

Tekst: Anouschka

Does It Offend You, Yeah?Don’t Say We Didn’t Warn Youcooking VinylHet is alweer drie jaar geleden dat Does It Offend You, Yeah? een nieuw album uitbracht, maar met Don’t Say We Didn’t Warn You is de Britse band helemaal terug. De band heeft de periode goed benut om de luisteraar een interessant album aan te bieden. Zoals we dat van hen gewoon zijn valt Does It Offend You, Yeah? niet in één genre onder te brengen, het is eerder een mix van elektropop, indie, rock en een hoop andere dingen. Beste song op het album is Pull Out My Insides, een vrolijk lied dat de essentie van het album weergeeft: als je hier naar luistert, begin je spontaan te dansen.

Tekst: Anouschka

Live review: 5 years of CampuscultuurcentruM Het looCampus viert hun vijfde verjaardag in stijl. Al vanaf de eerste noot is de sfeer geweldig. Naast een paar songs van hun nieuwste album spelen ze voornamelijk een hele hoop oude liedjes. Campus is in staat geweldige songs te maken, die live nog meer kracht bezitten dan op hun albums. De singa-longs zijn zonder twijfel de luidste van de Belgische hardcore scene. Hoogtepunt van de avond is wanneer Campus Keep Me Waiting speelt, een van hun oudste songs waarvoor zelfs Facebookgroepen opgericht zijn. Verwacht wordt dat dit optreden het lijstje “beste optredens van 2011” zal halen en dat is volledig terecht.

Tekst: Anouschka

Muziek

gaze magazine | 45

review

s

Destroy Rebuil Until God ShowsD.R.U.G.Ssire/decAydAnceNa maanden wachten is het debuutalbum van Destroy Rebuild Until God Shows uit. Zanger Craig Owens speelde tot anderhalf jaar geleden bij Chiodos en de vergelijking tussen de twee bands onvermijdelijk. Maar het is voornamelijk dankzij de ervaring van alle bandleden en producer John Feldmann dat de verwachtingen nog groter zijn. Het wordt al snel duidelijk dat Craig Owens zijn persoonlijk verleden gebruikt als inspiratie voor de teksten. Negativiteit en frustraties komen al vanaf het eerste lied tot uiting. De muziek is soms theatraal en dramatisch, wat doet denken aan Chiodos hun voorlaatste album Bone Palace Ballet.Craig Owens wordt bijgestaan door Matt Good, wat zeker een meerwaarde is in bepaalde songs. Daarnaast is er I’m Here To Take The Sky waarmee D.R.U.G.S. fans probeert te winnen in de poppunk wereld. Aan variatie is er met andere woorden geen gebrek.De ontgoocheling op het album is Sex Life. Het gebrek aan een creatieve tekst zorgt ervoor dat het lied een pak minder sterk wordt, zeker in vergelijking met de rest van het album. Gelukkig wordt dit minpuntje opgevangen door de andere nummers. De band slaagt met hun debuutalbum in hun opzet om fans te winnen door aan te tonen dat ze heel wat in hun mars hebben.

Tekst: Anouschka

Live Review: The Chariot en Mychildren Mybride trix AntwerpenHet beloofde een interessante avond te worden in de Trix Bar. Mychildren Mybride had al sinds 2007 geen shows meer gespeeld in ons land. Sinds vorig jaar heeft de band een nieuw album uit, maar tijdens hun set werden de oude nummers het meest geapprecieerd. Vooral hun afsluiter Headshot bracht de sfeer op het juiste niveau voor de headliner. The Chariot is een opmerkelijke band die duidelijk leeft voor de muziek. Met een geweldig gastoptreden van Dan Smith, de zanger van Listener, was het optreden compleet. Het publiek werd behoorlijk wild door de goede set, daardoor heerste het gevoel dat de kleine Trix Bar het niet overleefd zou hebben als de set iets langer geduurd zou hebben.

Tekst: Anouschka

New LowsHarvest of the CarcassdeAtHwisH recordsHet in 2006 opgerichte New Lows heeft dit jaar onder Deathwish zijn eerste cd uitge-bracht. Harvest of the Carcass is niet meteen een aanrader voor zij die van afgelikte producties houden. Gelukkig voor de band zweert menig hardcorekid en metal-head bij een rauwe productie, en dat moeten de gasten van New Lows geweten hebben. De ongeremde en chaotische sound gaan perfect bij de snoeiharde riffs. Ook de drum, die zich vaak manifesteert in een alles platwalsend geluid, maakt de plaat loodzwaar. De vocals maken het prentje compleet. Een mokerharde plaat en aanrader voor de liefhebbers!

Tekst: Mattias

Defeater Empty Days & Sleepless NightsBridge nine recordsOp 8 maart is het nieuwe album van Defeater uitgekomen. Eind vorig jaar speelden ze nog de boel plat op Groezrock, dus werd er met veel spanning uitgekeken naar de nieuwe release en bijhorende tour. Empty Days & Sleepless Nights is de logische opvolger van de vorige plaat. De teksten, het concept en de muziek staan in dezelfde lijn als het vorige werk. De akoestische outro wordt nu verspreid over vier nummers, en ook de rest van het werk getuigt van weinig vernieuwing. Wie gek staat van de typische Defeater-sound, zal met dit nieuw album zeker niet bedrogen uitkomen.

Tekst: Mattias

When Hope EscapesHomeward Boundeigen BeHeerSinds 2008 hebben ze een hoop optredens gegeven in kleine en grotere zalen, op festi-vals en in binnen- en buitenland. Dit jaar brengen ze zelf hun eerste album Homeward Bound uit. Na amper vijf minuten luisteren, lonkt het gevoel dat aanwezig blijft gedurende de rest van het album: deze band kan het ver schoppen.Wat onmiddellijk opvalt is dat er een perfect evenwicht is tussen de clean vocals en de screams. Ook op instrumentaal vlak weet de band zachte en hardere stukken perfect af te wisselen. Het enige wat soms ontbreekt op het album is de energie die zo typerend is voor de live shows van When Hope Escapes.

Tekst: Anouschka

Muziek

gaze magazine | 46

review

s

GAME

Plants vs. Zombies (PS3)

Plants vs. Zombies is ondertussen op zo wat elk platform uitgebracht. Het was dan ook geen verrassing toen bekend werd dat PopCap hun populair-ste tower defense game zou uitbrengen op Playstation Network. De kracht van Plants vs. Zombies ligt bij zijn originaliteit, variëteit en toegankelijk-heid. Het concept is behoorlijk simpel. De bedoeling is dat je je huis verdedigt tegen een inval van zombies. Dit is een van de simpelste tower defense games, ook qua design, maar uiteindelijk wordt het toch een uitda-ging om alle trophies te bemachtigen. Het komt er dus op aan om strategisch te denken.

Wanneer je Plants vs. Zombies speelt, zal je ongetwijfeld de vraag stellen of de makers nuchter waren tijdens het creatieproces van deze game. Alleen al de kennismaking met Crazy Dave roept deze vraag op, hij introduceert de levels en legt uit wat de bedoeling is van de mini-games. Maar de makers werden pas echt creatief bij de zombies, waarbij de ene zombie al wat moeilijker te bestrijden is dan de andere. Als je de pc-versie van Plants vs. Zombies gespeeld hebt, zal het je waarschijn-lijk opvallen dat de Michael Jackson zombie vervangen werd door een Disco Zombie.

Bij de versie voor Playstation 3 kan je met 2 spelen: de co-op mode laat je met 2 tegen de zombies spelen, maar de versus mode is toch iets uitdagender. Om het geheel af te maken zijn er ook nog een aantal mini-games die, net als de rest van de game, extreem versla-vend zijn.

Tekst: Anouschka

GAME

littlebigPlanet 2 (PS3)

In tegenstelling tot zijn voorgan-ger heeft LittleBigPlanet 2 een echt verhaal. Niet diepgaand, maar er zit toch samenhang in de levels. Als speler kruip je in de stoffige huid van Sackboy. Het is jouw taak om de wereld te redden van de Negativitron. Om dit te doen moet je al wande-lend, springend, duwend, trekkend of vastgrijpend door alle levels geraken.In essentie blijft LittleBigPlanet 2 een platform game, maar de makers zijn er toch in geslaagd veel afwisseling in te steken. De game lijkt vrij kinder-lijk, maar dit maakt de uitdaging niet kleiner.

Sommige levels zijn verraderlijk en worden echt een proces van trial and error, maar het is des te leuker wanneer je dan uiteindelijk het score-bord bereikt. Helemaal geweldig wordt het wanneer je op schattige hamsters moet racen of met donzige konijn-tjes moet rondspringen. Net als in de eerste LittleBigPlanet kan je zelf levels maken. Om wegwijs te geraken in de create mode is wat geduld vereist, maar de tutorials (ingesproken door Stephen Fry) zijn eenvoudig en leuk opgebouwd. Andere spelers zijn er in geslaagd pareltjes van levels te maken waar je inspiratie uit kan halen om zelf aan de slag te gaan.

Om het nog leuker te maken kan je zelfs je Sackboy naar hartelust aanpas-sen, aankleden en gezichtsuitdrukkin-gen geven. Een heleboel levels kan je met meerdere mensen spelen. Basket-ten of racen tegen vrienden of andere online spelers zijn maar een paar van de vele mogelijkheden.

Tekst: Anouschka

GAME

dissidia 012 final fantasy (PSP)

Dissidia 012 is de tweede telg in de Dissidia-franchise, een spin-off op de alom bekende Final Fantasy-games van Square-Enix waarin de helden en duistere krachten uit de hoofdreeks elkaar te lijf gaan in één-tegen-één-gevechten. In tegenstelling tot de meeste vechtgames ga je in Dissidia 012 op de vuist vanuit een third-persoon-perspectief. Die keuze is te verant-woorden door de uitgestrekte arena’s waarin de gevechten plaatsvinden en ook de grote bewegingsvrijheid die je krijgt wanneer je de strijd aangaat met je vijanden.

Square-Enix laat de diepgaande RPG-elementen die het succes van de reeks maakten en die ook in de eerste game aanwezig waren ongeroerd. Spelers die zich aan de eerste game hebben gewaagd zullen dus meteen weg zijn met de verschillende gameplay-elementen. Zo heb je de niet-letale Brave points die je personage letterlijk uit zijn tegenstander moet slaan om de eigen Brave Points de hoogte in te zien gaan. Daarmee kan je krachtige en dodelijke HP-aanvallen uitdelen en je tegenstander verslaan.Naast deze twee aanvalstypes kan je ook dankzij zogenaamde EX-cores, die je op het speelveld vindt, een vernieti-gende speciale aanval uitvoeren.

Dissidia 012 ziet er visueel prachtig uit. Ook de vele cutscenes zowel in-game als geanimeerd ogen verbluffend. Het is duidelijk dat Square-Enix niet van plan was om de handheld-game stiefmoe-derlijk te behandelen en dat kunnen we enkel maar appreciëren. Kortom: een must voor de PSP-bezitters!

Tekst: Hugues

gaze magazine | 47

ru

briek

MUZIEKODROOM VOORJAAR 2011 24.2 THE SUBS LIVE MuziekodroomClub,20.00u|10/13

25.2 TOLLOS MuziekodroomBox,20.30ugratisism.Move2Blues

2.3 ALL FOR ONE: GABRIEL RIOS EN MINTZKOV MuziekodroomZaal,19.00u|1|ismTMF&Telenet

5.3 COMBO AGENCY EN BESTOV PRESENTEREN! MON-O-PHONE / TRAFFICO / FLYING HORSEMAN MuziekodroomClub,20.00u|5/8

8.3 FU MANCHU ‘IN SEARCH OF...’-TOUR! MuziekodroomClub,20.00u|13/16|ism.Heartbreaktunes

10.3 BONECRUSCHER FEST MET OA DYING FETUS (US) / ... MuziekodroomZaal,19.00u|18/21|ism.Heartbreaktunes

10.3 HOKIE JOINT (UK) MuziekodroomClub,20.30u|10/12|ism.Move2Blues

26.3 THE BONY KING OF NOWHERE MuziekodroomClub,20.00u|10/13

10.4 AGNES OBEL MuziekodroomBox,20.00u|12/15|ism.PopInLimburg

14.4 J.W. JONES BLUES BAND (CAN) MuziekodroomClub,20.30u|10/12|ism.Move2Blues

15.4 CONFORM MET ANDY C / AUDIO / ONE87 / MC MUSH / ... Fuifdok,22.00u|10/13|ism.Conform

12.5 BOB CORRITORE & DAVE RILEY (US) MuziekodroomClub,20.30u|12/14|ism.Move2Blues

19.5 3OH!3 MuziekodroomZaal,19.30u|14/17|ism.Heartbreaktunes

MuziekodroomBootstraat93500Hasselt

Koopticketsopwww.muziekodroom.be