Flits 403 februari 2011
-
Upload
rudy-deboeuf -
Category
Documents
-
view
218 -
download
1
description
Transcript of Flits 403 februari 2011
Flits
Maandblad van Maandblad van SOBEKA SOBEKA Fotoclub nr. Fotoclub nr.
Sobeka Fotoclub O.C. De Brug
Otegemstraat 238 8550 Zwevegem
Februari 2011 403403
Frank Vervaeck
Het jaar van de “Vrijwilliger” (of...Het verhaal achter een fotoreportage bij Somival Waregem)
Ze komen niet altijd in beeld : die duizenden vrijwillig(st)ers die
nog zoveel meer andere mensen op de één of andere ma-
nier gelukkig maken.
Dit jaar zijn er meerdere initiatieven die deze vrijwilligers in de
schijnwerpers stellen, met o.m. voor de foto-amateurs een
wedstrijd met dit onderwerp als thema.
Een bestuurslid van Somival kende me als fotoliefhebber en
wist dat twee van mijn kleindochters er als begeleidster actief
waren. Hij nodigde me uit om eens kennis te maken met hun
werking. Somival is een Sport- en Ontspanningsclub voor
mensen met een handicap, beperking of verminderde mobi-
liteit. Eén van hun topactiviteiten is de wekelijkse zwemrecre-
atie (elke zaterdag om 9u). Mijn eerste kennismaking viel
heel erg mee en ik zag het wel zitten om er een fotoreporta-
ge van te maken. Ik sprak er met Jacques Vanhulle over, die
zich meteen ook geïnteresseerd toonde. Ik zou met “flits”
werken en Jacques zou het meer “naturel” houden door op
ca 1600ASA te fotograferen.
Met enige schroom zijn we eraan begonnen. Het is tenslotte
niet vanzelfsprekend om het werk van deze vrijwilligers als be-
geleiders van fysiek en/of mentaal gehandicapte mensen op
een aanvaardbare manier te fotograferen, vooral dat alles
zich hier afspeelt in en rond het zwembad en de publieke
douches. Zonder enige ervaring in het omgaan met deze
groep van mensen, waren we verrast hoe vlug er een soort
vertrouwensrelatie groeide en we op een enthousiaste mede-
werking konden rekenen en zelfs meermaals gevraagd wer-
den om hier en daar nog bijkomende foto’s te nemen.
De beste opnames verzamelden we daarna in een album,
waarover het Bestuur van Somival vrij kan beschikken. Een
beperkte selectie van kandidaat-wedstrijdfoto’s werd voor-
gelegd aan de bestuursleden, de gefotografeerden en fami-
lie of begeleid(st)ers. We kregen hun toestemming voor ge-
bruik van deze foto’s, en zelfs aanmoedigingen met de hoop
dat hun vereniging mogelijk ook langs deze weg wat extra
aandacht kon krijgen.
We meenden ons dus voldoende ingedekt te hebben om
met deze foto’s naar buiten te komen. Wellicht waren we
door de spontane en blije medewerking van alle Somival-
betrokkenen de mening toegedaan dat dit vrij open stand-
punt t.o.v. foto’s van en met gehandicapten zowat alge-
meen aanvaard werd binnen dit milieu. Maar na de discussie
hieromtrent in onze laatste clubvergadering hebben we deze
visie enigszins moeten bijstellen. In vele (of misschien wel de
meeste) gelijkaardige organisaties lijkt het standpunt eerder
te wijzen op een weigering van dergelijke fotoreportages
met als argument : we moeten deze mensen in hun eigen-
waarde laten.
Maar als de Provincie een wedstrijd uitschrijft met dit thema,
dan zijn we toch wel benieuwd hoe de Jury (met o.m. verte-
genwoordigers van de Vrijwilligerswerking) zelf aankijkt tegen
dit genre fotografie. Uiteindelijk kunnen we toch moeilijk
“vrijwilligers aan het werk” fotograferen zonder de personen
af te beelden waarvoor ze dit allemaal doen, ook al zijn het
vb. mensen met het syndroom van Down; en zijn ze schaars
gekleed omdat dit
niet anders moge-
lijk is in de omge-
ving waarin dit zich
alles afspeelt : in dit
geval : het zwem-
bad.
Leon Leroy
Nooit gedacht Ik ben bijlange nog niet zover maar
ik heb wel al dikwijls stil gestaan bij
de tekst van het liedje van Jean Ga-
bin: "maintenant, comme je suis
dans l'automne de ma vie...". Ik her-
haal, ik ben er nog niet aan toe
maar een mens mag en moet ook
wel eens vooruit durven denken.
Ik las deze week de krant en moest terugdenken aan mijn
jeugd, tante nonneke,dat stond altijd voor ouderwetse deug-
delijkheid. Geen mens dierf het in zijn hoofd te halen ook
maar een onvertogen woord uit te kramen in aan- zowel in
afwezigheid van zoveel vestimentaire degelijkheid. Helaas,
dit beeld ligt aan diggelen, ik kwam vannacht badend in het
zweet wakker door de herinnering aan een nooit eerder ge-
ziene bos schaamhaar. "Ik dacht dat het mijn schuld was",
zegt de getuige. Vrij vertaald: als zelfs nonnekes niet meer te
vertrouwen zijn.
Ik ben altijd voorstander geweest van een dieselkar, over-
schot aan trekkracht bij laag toerental en bovendien zeer
zuinig. Sinds kort word ik met de vinger gewezen en versleten
voor een ordinaire schaamteloze vervuiler. In mijn dromen zie
ik mij al in mijn propere Prius naar de fotoclub komen. Helaas
onvoldoende. Als ik straks met mijn geitenwollen sokken aan
wil rond hossen in de Ardense bossen zal ik dat helaas nog
enkel kunnen tussen 21 juni en
15 augustus want buiten deze
periode zullen mijn zonnepane-
len onvoldoende energie gene-
reren om mijn prestigieuze Re-
nault Zero voor zoveel kilometer
op te laden.
Intussen tuf ik nog steeds rond in mijn ouwe trouwe ma-
zoutstoof. Ook dat stelt mij voor problemen, mijn oude kente-
ken 764 K 3 voldoet niet meer. Mijn vriend Etienne Schouppe
vindt de letter-cijfer combinatie niet meer van deze tijd en zijn
halfzus Joëlle Milquet vindt het rood niet meer Belgisch ge-
noeg. Ik moet zo snel als mogelijk overschakelen op een
combinatie 1-ABC-123. Ik heb de betekenis van het eerste
cijfers nog niet kunnen achterhalen. Wie weet staat de 1 voor
tijdelijk te gedogen en een 9 garant voor een voorkeursbe-
handeling in de spliksplinternieuwe nationale euthanisiekliniek
die door de overheid wordt gerund.
Vorige week reed ik op de autoweg, plots zie ik een felle flits
in mijn achteruitkijkspiegel en zie in de berm nog een vage
schim van een politievoertuig. Juist, we mogen drie dagen
lang maar 90 km/u rijden en ik doe er 121. Ik stuur snel een
SMS naar God en zeg hem dat het mij spijt en vraag om ver-
giffenis. Ik vind dat "dat voldoende moet zijn". Verkeerd ge-
dacht, voor sommige misdrijven is er nog ge-recht-igheid,
vanmorgen zit er een bruine enveloppe in de brievenbus.
Uit pure frustratie wil ik naar buiten om een sigaretje te roken,
ver kom ik niet want de antirookpolitie houdt mij overal tegen.
Een alternatief in de vorm van een lekker fris pintje in een
heerlijk glas kan ook al niet meer. Een kleffe slok half Hollands
of Braziliaans bier in een slappe plastiek beker laat ik graag
aan mij voorbij gaan. Dan nog liever een Waals biertje in een
'gobelet', klinkt als iets deftiger en daar weerstaan trappisten
tenminste nog aan de felste branden. Bovendien mogen de
klokken van hun klooster tenminste nog boven de 100 dB uit-
schallen.
Ik miste de laatste verkiezingen wegens een 'buitenlandse
missie', ik zou graag nog eens socialistisch stemmen . Ook dat
is wishfull thinking, sedert 25% van de stemmen halen resul-
teert in 100% groot gelijk en macht, is ook dat geen optie
meer, het buitenland lonkt.
Bekomen van zoveel emotie op zo een kor-
te tijd, schiet ik in een nostalgische bui nog
snel een tri-X filmpje vol dat ik al al die jaren
koester in mijn kelderfrigo. Na vier pogingen
om het in te leveren bij een fotograaf be-
sluit ik het met het schaamrood op de wan-
gen aan te bieden in de KGA-kluis op het
containerpark. Ik krijg het terug mee naar huis als onidentifi-
ceerbaar gevaarlijk afval, ik kieper het dan maar in de vuilzak
bij dat overigens slachtvers Duits dioxine-koteletje. Waar is de
tijd dat ons landje ook in deze laatste sector koploper was?
Ik denk terug aan de tijd dat
mijn kinderen klein waren, net
als menig fiere ouder heb ik
mijn kinderen naakt gefotogra-
feerd op het obligate scha-
penvel. Helaas, Marc Dutroux
heeft in zijn eentje beslist dat ik dat binnenkort met mijn ei-
genste kleinkind niet meer durf te riskeren. Bovendien, nu ik er
aan denk, ik ben al meer dan 35 jaar dezelfde vrouw trouw. Is
dat nog normaal?
Dus, aan wie het horen wil, deze smeekbede... alstublieft,
help mij af van dat etiket van excentriekeling en help mij mij-
zelf ervan te overtuigen dat wat 'toen' normaal was ook' nu'
nog als normaal zou kunnen worden beschouwd. Gun mij
weer de illusie van een gelukkige grijze muis. Ik zal jullie dank-
baar zijn.
(naam en adres bekend bij de redactie)
De eerste veldslag De programmering van de clubwedstrijden voor 2011 is onge-
nadig. Het jaar is pas gestart of de eerste bergrit dient zich al
aan. Dat is trouwens de beste manier om voldoende foto's te
verzamelen voor deelname aan de WVFD-wedstrijden.
Er zijn wat minder foto's dan gewoonlijk. Niet onlogisch want
dit keer mogen we slechts 2 kleurenfoto's en 2 zwartwitjes la-
ten meespelen. Kwestie van de jurering wat beheersbaar te
houden.
Laten we starten met de kleurenfoto's. Sommige foto's dra-
gen uiteraard de stempel van de meester maar toch vinden
we op de tafel werk dat we in eerste instantie onmogelijke
kunnen thuisbrengen. Het wordt dus wachten op de bespre-
king van het werk. Intussen wordt er naarstig geteld om zo
snel als mogelijk tot het verdict te komen. En ziehier het resul-
taat: de beste foto is van de hand van Frank Vervaeck ge-
volgd door werk van respectievelijk Jan Demets, Yves Van De
Kerckhove, alweer Frank en Jan, Jacques Vanhulle, Hubert
Baluwé, Rik Depraetere en Johan Hespeel. Als onafhankelijk
waarnemer heb ik er het raden naar of Otto Focus als gevolg
van de uitslag naar Frank trok of het net omgekeerd is en dat
Otto Focus Frank er kon van overtuigen deel te nemen aan
de clubwedstrijd. Het doet er niet toe.
Zwartwit dan, ook hier ligt de kwaliteit van de beelden dicht
bij elkaar en uit de telling blijkt dat het puntenverschil gering
is, maar daar gaat het niet om. Afspraak is dat we enkel de
10 eerste plaatsen meedelen: op één staat Johan Hespeel.
We tellen verder af; Flor Depraetere, Hubert Baluwé, Johan
Hespeel, Yves Van De Kerckhove, Rik Depraetere, Jan De-
mets, Hubert Baluwé, Rik Depraetere, Jan Demets.
Nog een leuke anekdote. Voor de tweede keer halen we er
zowel bij kleur als bij zwartwit de meest controversiële foto uit.
Dit is de foto waarbij de maximum- en minimumscore het
verst uit elkaar ligt. Samen met Rik Depraetere tel ik de pun-
ten samen en met veel genoegdoening stelt Rik vast dat
dochterlief één foto maar een "klotefoto" vindt. "Hihi, laat ze
het maar een keer uitleggen" vertrouwt hij mij in de jurykamer
toe. Nu moet je weten dat bij het tellen van de punten wij
geen enkel zicht hebben over welke foto we het hebben. En
laat dit nu net het leuke van de avond worden: dochter Flor
vindt namelijk de foto van vader Rik maar een klotefoto!
Koninklijke SOBEKA Fotoclub is niet verantwoordelijke voor ge-
beurlijke ongevallen in de huiselijke kring, dit weze duidelijk!
Christiaan
Wist jij dat? Nooit te oud om iets bij te leren. Ik wist wel van het bestaan af
van patroonheiligen. Sint-Cecilia is de
moederkloek waarachter trompetters
zich verschuilen als ze nog eens wat la-
waai willen maken op straat terwijl Sinte
Barbara de brandweermannen de
hand boven het hoofd houdt als het
vuur weer eens te heftig laait.
De druivelaar heeft mij deze week zon-
der schroom op een tekort in mijn ken-
nis gewezen. Ook fotografen hebben
een 'patrones'. De heilige Veronica, zo
heet die van ons!
Blij het te weten, nu ik weet dat ik be-
schermd ben, kan ik tenminste met een
gerust gevoel met fototoestel in aan-
slag de straat op.
Christiaan
Marielin Ovaere
Otto in Ethiopië De eerste ontmoeting in 2011 van Otto met een clublid was een buitenbeentje. Je zou kunnen zeggen dat het een soort terugkeer was naar de natuur en de basis van ons bestaan.
“Als de deur van het lokaal op een
later tijdstip open gaat heb je veel kans dat Frank eraan komt. Als jong gepensioneerde (je zou het niet zeg-gen é) heeft hij het toch nog steeds druk. Iedereen in de club weet dat Frank een sociaal en geëngageerd
persoon is. Vol enthousiasme kan hij vertellen over zijn Afrikaans project, zonder op te scheppen. Hoed af Frank, er zijn er niet veel die het je zul-len nadoen.”
Foto Sobeka
Sobeka in the seventies
Frank Vervaeck komt bij Sobeka in de beginjaren 70.
“Als nieuweling werd je onmiddellijk geconfronteerd met de toppers van de club. De vergaderingen hadden plaats in de Gambrinus. Je had toen bij Sobeka een heel toffe sfeer maar die was helemaal anders als nu. Vooral dia’s waren toen in en een aantal leden boekten heel wat successen binnen en
buiten de club. Die wilden dat de nieuwe ook hun best deden en je werd heel hard aangespoord om de kwaliteit van je werk op te drijven. Ze por-
den je aan om beter te presteren en je kreeg vol-doende feedback om leerpunten waar te ma-ken!
Ik was in die tijd erg geïnteresseerd en gefascineerd door bo-dy’s (daarmee bedoelt Frank camerahuizen) en mooi materi-aal. Zo kocht ik in 1977 een Minolta XM van toenmalig clublid
Luc Depreitere. Dat was een prachtig reflextoestel met ver-wisselbare zoekers. Toen ik op reis ging begaf mijn oud toestel het net voor het vertrek en zo nam ik de XM mee. Op het eind van de reis kreeg ik daar ook een probleem mee. Het toestel wou niet meer opengaan. Ik durfde niets te forceren en dus waren de opnamen gedaan. Toen ik bij de fotograaf
ging met het toestel voor herstelling openden zij het ter plaat-se en het probleem was opgelost en deed zich nooit meer voor.
Later dat jaar nam ik ook een tijdje afstand van Sobeka.”
Sobeka in the eighties en later
“In 1985 keer ik terug naar Sobeka onder impuls van Luc Le-
roy, zoon van Leon. Ik kom geregeld naar de vergaderingen, maar de competitie en de jureringen trekken wij wat minder aan. Ik kom vooral naar de club voor het sociaal aspect en voor de contacten. Ik heb een heel gevoelsmatige aanpak als ik naar een foto kijk : een foto staat mij aan of niet en dat
heeft niet direct iets te maken met techniek of iets anders. Waarom een foto mij aanstaat weet ik niet zo uit te leggen.”
“Over de foto's van andere clubleden geeft Frank niet zo graag zijn mening bloot. Hij waardeert iedereen die de moei-te doet om iets goeds te brengen. Hij geniet vanop de ach-terste rij van alle mooie werken en zal hier of daar, met een
kwinkslag, wel zijn stem eens laten horen aan de mensen die rond hem zitten. Nooit zal hij iemand afbreken maar iedereen met respect benaderen.”
Ik had een Nikon F4 en D70, maar toen ik de resultaten zag van iemand die foto’s had genomen in dezelfde omstandig-heden als ik, en als ik de resultaten vergeleek dan was de be-
slissing snel genomen om te moderniseren.
Otto zocht op Internet naar de F4 en kwam tot de volgende mogelijkheden. Ofwel is dat het ene ofwel het andere toestel. Het zijn beide F4-toestellen.
“Ik kocht een D700 en dacht van verder te kunnen met mijn vorige objectieven maar toen de motor van de autofocus
het begaf bij één objectief en mijn ander objectief het ook begaf, dan moest ik ook nog een nieuwe 24-70 2.8 kopen. Zo sta ik nu helemaal in het nieuw.”
(Noot van de schrijver : het is de tweede keer dat Frank pro-blemen heeft met au(ot)tofocus bij het veranderen van toe-stel)
“Dat heeft toch mijn positie ten opzichte van de club veran-derd. Nu ik dat mooi materiaal heb vind ik dat ik daar iets moet mee doen en zo heb ik mij voorgenomen om stilaan weer werken mee te brengen. De volgende clubwedstrijd breng ik al zeker een paar foto’s mee.
Ik zou mij graag in de komende tijd wat meer toeleggen op Photoshop zodanig dat ik mijn foto’s wat kan bijwerken waar nodig.”
“Voor mij is Frank een zeer waardevol clublid. Hij heeft steeds een ludieke kijk op de dingen. Is altijd in om een mopke te maken. De mensen die in zijn buurt zitten zullen zeker zijn aan-
wezigheid merken, de mensen die iets verder zitten hebben kans Frank niet opgemerkt te hebben. Daarmee wil ik maar zeggen dat hij geen luide roeper maar eerder een stille ge-nieter is.”
En dan nog Ethiopië
“Bij Bekaert werd ik betrokken bij kennisbe-heer.
Het is een boeiende opdracht geweest waar ik naging in hoeverre welke kennis moest beschikbaar zijn voor wie en welke
kennis beveiligd moest worden. Zo moest het mogelijk gemaakt worden om na te gaan wie welke kennis raadpleegde voor zijn werk. In andere gevallen was het soms nodig om een signaal te geven als iemand kennis opvroeg waarmee hij/zij niet direct iets mee te maken had. Dat was misschien een signaal dat iemand met
bepaalde know-how naar de concurrentie wilde vertrekken. Om dit uit te werken ben ik de wereld rond gereisd. Ik kwam meestal in heel chique hotels terecht, maar op bepaalde plaatsen begon bij mij een belletje te rinkelen. Zo stond ons hotel in Brazilië op amper 50 meter van de sloppenwijken. Ik stapte uit de taxi op enkele honderden meters van het hotel
om te zien wat daar leefde. In Indië (2005) kreeg ik de cultuur-schok. De krottenwijken over ettelijke kilometers riepen bij mij op :
Korte tijd nadien kwam ik in contact met Rishan Kahsay Dory, een Ethiopische vrouw die eerst de rijkdom had gekend in haar land onder Haile Selassie, maar dan met de val van de keizer plots superarm was geworden. Ze had een Belg leren kennen en is dan met hem naar Otegem komen wonen en gehuwd. Als haar man na 7 jaar kwam te sterven stond ze
weer aan de grond en startte ze lezingen over haar land, de cultuur en de huidige situatie. Samen met 3 hartsvriendinnen startte ze een droom om in haar geboortedorp een kraamki-niek te kunnen bouwen. Ze had de ellende daar gezien en meegemaakt en wou daar een project voor opzetten. Bij haar zoektocht hebben onze wegen zich gekruist en vanaf
2005 ben ik mij beginnen inspannen vaor dat doel.”
ER MOET IETS GEBEUREN
Voor uw informatie zocht Otto naar Ethiopië op Internet
Als opening een merkwaardig feit uit Ethiopië. De origine van de mens :
Fossielen van Australopithecus afarensis zijn
gevonden in Ethiopië. Lucy was een
volwassen vrouw die ongeveer 3,2 miljoen
jaar geleden leefde in wat tegenwoordig
Ethiopië wordt genoemd. Van haar geraamte
bestaan tegenwoordig nog vrij veel bo#en,
waaronder haar ribben, onderkaak en een
deel van het bekken. Lucy had het bekken
van een rechtoplopend dier, en was daarmee
in 1974 de oudst bekende fossiele hominide
die rechtop kon lopen.
Lucy (foto Wikipedia)
Wikipedia en andere zeggen verder over
Ethiopië:
Het woord Ethiopië is Grieks en dat betekent “bruingebrande
gezichten”. Vernoemd naar de donkere huid van de oorspronkelijke
Ethiopische bewoners
De hoofdstad is Addis Abeba, wat ook wel Addis Adeba wordt
genoemd. De Ethiopische munteenheid is de Birr. Vergelijkbaar: 9,86
Birr is ongeveer € 1,00.
Het land bestaat uit ongeveer 45% moslims, 40% christenen
Ethiopische Orthodoxe Kerk) en de overige 15% bestaan uit Hindoes,
Protestanten en Rooms
Katholieken.Tot aan de
Tweede Wereldoorlog
stond Ethiopië bekend
onder de naam
"Abessinië", hoewel
Ethiopië reeds voor die
@jd de officiële naam is
van het land. Ethiopië of
Abessinië was nooit
gekoloniseerd geweest
door een vreemde
mogendheid, al was er
wel een Portugese invloed door hun handelsreizen.Italië viel in 1935
Ethiopië aan en wist het Ethiopische leger in 1936 te verslaan. In 1941
werd Ethiopië door de Bri#en op de Italianen veroverd en werd het
weer onaCankelijk.De laatste keizer van Ethiopië was Haile Selassie,
die voor de Italiaanse bezeEng en daarna tot 1974 aan de macht was.
Na zijn afzeEng werd het land geregeerd door het bewind van de
marxis@sche dictator Mengistu Haile Mariam. Na een burgeroorlog
nam de Tigrische Meles Zenawi de macht over. Onder de regeringen
Zenawi heeI Ethiopië onaCankelijkheid verleend aan het voorheen
beze#e en eenzijdig geannexeerde Eritrea, en is Ethiopië omgevormd
tot een federa@e. Als een van de oudste landen ter wereld wist
Ethiopië zich door de eeuwen heen te verdedigen tegen het
kolonialisme, waarmee het een symbool werd van hoop en
onaCankelijkheid in Afrika. De Ethiopische cultuur is zo omvangrijk
dat in 2004 het eerste deel van een encyclopedie verscheen: de
Encyclopaedia Aethiopica.
De Ethiopische regering hanteert een brede defini@e van cultuur.
Want niet alleen de liefst 80 inheemse talen en hedendaagse kunst
gelden als cultuur, ook eetgewoonten, rituele ceremonies en
tradi@oneel leiderschap vallen daaronder. Het cultuurbeleid, dat de
ministerraad in oktober 1997 goedkeurde, garandeert de gelijke
toegang tot cultuur voor alle ‘na@es, na@onaliteiten en volken van
Ethiopië’. Het verantwoordelijke Ministerie voor Jongeren, Sport en
Cultuur tracht daarmee de discriminerende prak@jken van het
dictatoriale Derg-regime, dat in 1991 na een bloedige periode omver
werd geworpen, uit te wissen.
De eeuwenoude beschavingen binnen Ethiopië’s grenzen bleven niet
gevrijwaard van kunstroof. Vandaag de dag is het behoud en
terugvorderen van cultureel erfgoed een belangrijk beleidspunt. Begin
2004 lanceerde de regering een nieuwe campagne. Een mijlpaal was
de terugkeer, begin 2005, van de Axum-obelisk, die op bevel van de
Italiaanse dictator Mussolini in 1937 werd gestolen. Het 1700 jaar
oude monument, dat de graven van de heersers van het
legendarische Axum in het noorden van Ethiopië markeerde, stond
meer dan zes decennia lang op een plein in Rome.
Ethiopië heeI nog meer kunstscha#en terug te halen. Zo ijvert de
organisa@e Afromet al decennialang voor de terugkeer van de
Maqdala-scha#en. Die kunstscha#en werden in 1868 geroofd @jdens
de Britse invasie. De gestolen objecten schi#eren nog al@jd in
Amerikaanse en vooral Europese ins@tuten zoals het Bri@sh Museum
en het Victoria and Albert Museum in Londen.
Ethiopië bestaat voor het grootste deel uit het uitgestrekte en rela@ef
vruchtbare Ethiopisch Hoogland, dat van noord naar zuid doorsneden
wordt door de Grote Slenk.In het Ethiopisch Hoogland ontspringt de
Blauwe Nijl (in het Tanameer), die samen met de Wi#e Nijl en de
eveneens in Ethiopië ontspringende Tekeze-rivier de Nijl vormt.
Andere grote rivieren die het hoogland ontspringen zijn de Awash,
Baro, Omo en Wabi Shebelli. Ondanks dat Ethiopië nabij de evenaar
ligt, kent het in verband met de hoogte van het Ethiopisch Hoogland,
een rela@ef gema@gd klimaat. Uitzondering zijn de lager gelegen
gebieden, zoals de Danakildepressie en de Ogaden, die een heet en
droog klimaat kennen. Ethiopië is een land met massieve rotspar@jen
en enorme tafelbergen, diepe canyons en vulkaankegels en golvende
vlakten. Tussen de Danakilwoes@jn en de besneeuwde berg Ras
Dashen ligt een prach@g afwisselend landschap. Hier groeit een groot
aantal plantensoorten en die kunnen tegen grote droogte en hi#e.
De Hoogvlaktes kennen veel regen en koelte. Ethiopië is een land
waar heel veel verschillende diersoorten rondlopen, zelfs nog
onontdekte diersoorten. Ook de vogels kennen een grote
verscheidenheid, er zijn ongeveer 800 soorten gesignaleerd.
Volgens het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Na@es leeI
in Ethiopië 44,2% van de bevolking onder de armoedegrens. [5]
Cultureel erfgoed : Wanneer het gaat om zichtbare overblijfselen van
een rijk en zijn cultureel verleden, kan alleen Egypte het in Afrika
opnemen tegen Ethiopië. De culturele rijkdom van Ethiopië komt
vooral voort uit zijn christelijk erfgoed. En toch is dat niet de enige
bron. Een islami@sche stad als Harer fascineert elke bezoeker. De
muziek is meeslepend. De oudste historische schat van Ethiopië werd
in 1974 gevonden bij de rivier de Awash in het noordoosten. Stel je
voor: een bijna volledig 3,5 miljoen jaar oud mensach@g skelet van
een vrouw! Omdat het tot dan toe oudste skelet twee miljoen jaar
oud was, schokte deze vondst de wereld. De waarschijnlijk oudste
culturele stad ligt bij de
oostelijke stad Dire
Dawa. In gro#en
bevinden zich
rotstekeningen die door
sommigen worden
toegeschreven aan
Bushmen.
Ter aanvulling: de oppervlakte van Ethiopië is 1.112.000km. Dat komt
overeen met ongeveer 33 maal België of voor de echte
Zwevegemnaren 17.586.589 keer de oppervlakte van Zwevegem.
De munteenheid birr heeI niets te maken met een bier dat aan de bar
van de club wordt besteld.
Eritrea is nog steeds in oorlog met Ethiopië en de oorlogslijn ligt op
amper 5 kilometer van het dorp waar het project van Frank loopt.
“Zo zijn wij gaan werken voor de opbouw van een legale or-
ganisatie om een droom waar te maken. Dit werd vzw Ethio-
pië IK WIL LEVEN.
Bezoek de website door op het logo
of de bovenstaande link te klikken.
Je moet daarbij op lange termijn den-
ken en ook rekening houden met de
situatie ter plaatse. Daarom ga ik nu
geregeld naar Kelat en omstreken om
vzw ETHIOPIË IK WIL LEVEN
ter plaatse de zaken te zien en te bespreken. Bij de start was
er geen water, geen elektriciteit, gewoon niets. Maar met de
medewerking van de lokale autoriteiten hebben zij de elektri-
citeit tot daar doorgetrokken.
Wij hebben intense contacten met een aantal instellingen
zoals Terradialoog vzw, Ingenieurs zonder grenzen, Caritas, en
de Belgische en lokale officiële instellingen.
“Frank zijn grootste passie ligt in Ethiopië. Vol vuur kan hij er
uren over bezig zijn. Laat ons hopen dat zijn beeldresultaten
de weg naar de fotoclub niet zijn vergeten.”
“Ik veronderstel dat hij vanuit zijn buitenlandse reizen toch al
over een serieuze voorraad foto’s beschikt. Misschien moet hij
wat meer aangepord worden om met nieuw fotowerk voor
de dag te komen of op de website te zetten.”
Sensibliseren is een belangrijke taak. Zo ga ik regelmatig naar
scholen, hospitalen en verenigingen om dit project te promo-
ten. Een van die promoties was met Betafence, toen ook
Jean-Marie Pfaff zijn medewerking verleende.
JM Pfaff met Edith De Beck
foto website
Hier en daar komen steunbetuigingen tot stand bij onder-
meer de Provincie West-Vlaanderen, serviceclubs, ,bedrijven
en individuën en daarmee kunnen wij de droom helpen reali-
seren.
Wij zijn gestart met een kraamkliniek te bouwen en dank zij de
subsidies, de giften en de medewerking van regeringen in
ons land en in Ethiopië hebben wij op 15 mei 2010 de officiële
inhuldiging kunnen doen. De lokale autoriteiten leveren het
personeel en wij passen voorlopig het extra loon bij.
Maar dit loopt niet vanzelf, je moet blijven onderhandelen en
samenwerken met individuën en grote organisaties. Je moet
je inleven in hun manier van denken en in hun cultuur om
enig succes te boeken.
Na de realistie van de kraamkliniek bleek dat de lokale bevol-
king behoefte had aan een plantentuin ( de lokale bevolking
heeft een voedselzekerheid
van 5 à 6 maanden) en
dank zij een Vlaams ontwik-
kelingsproduct TerraCottem
slagen wij erin om de tot
woestijn geworden grond
terug vruchtbaar te maken.
De 50% polymeerkorrels in dit
product houden het water
vast en de andere 50% be-
staat uit 22 verschillende
meststoffen, trage en snelle
bemesters. Die bemesting
werkt ongeveer een jaar.
Piloot moestuin met TerraCottem
Dino Galbusere (Terradialoog vzw) demonstreert het Terra-
Cottem product
Waar vroeger hoog gras groeide is er nu door de oorlog over-
al rots en zandgrond.
Nu werken wij aan een verdere ontplooiing van het dorp in
de vorm van een trainingscentrum (project van 2 à 3 jaar) en
een schooltje. De Ethiopische autoriteiten hebben zich al ge-
ëngageerd voor leraars, uurlonen en infrastructuur.,Wij zoeken
nog naar lokale financiëringspartners. Wij zouden ook een
labo en een apotheek moeten bijbouwen. Je ziet dat daar
werk aan de winkel is.”
Mijn schooltje
Maar Frank ben je dan nooit ontmoedigd?
“Je moet je hier blijkbaar blijven verdedigen. Wij kennen bij
ons die nuchtere geesten. Maar je moet er blijven voor gaan,
stapvoets, en je krijgt een buitengewoon gevoel van de men-
sen die je ginder uit de nood kunt helpen. Mensen van hier
hebben armoede gezien op het tv-scherm maar armoede
moet je voelen om te begrijpen.”
Het gesprek met Frank is een doorleefd verhaal , doorspekt
met emotionele en soms harde getuigenissen.
“Mensen moeten vechten om te leven en om te eten. Een
vroedvrouw verdient daar ongeveer 80€ per maand, een kui-
ser of bewaker 12€ per maand.
“Tot slot het verhaal van dat 11-jarig meisje dat daar plots zat,
rond 16.30u. Niemand kende haar. Ik nam een foto en met
de medewerking van een tolk vernamen wij dat zij geen ou-
ders meer had en was grootgebracht door tantes en familie.
Nu ze 11 was hadden ze haar daar gedumpt en moest ze
maar voor haar eigen instaan. Als ze niet voor het donker (18
uur) wordt opgenomen, dan is ze verloren. Ze wordt stellig
verkracht en later ooit eens vermoord teruggevonden. Ik
zocht een opvang voor haar en toen wij buitenkwamen om
haar een onderdak te geven was het donker. Wij vonden
haar nooit meer terug……………..”
Noot van Otto : Ga zeker eens kijken naar de website
www.ethiopie-berhaney.be
“Er mogen meer mensen als Frank op deze aardbol rondlo-
pen. Er zou meer gelachen worden en minder "pissig" worden
gedaan. (Ik weet niet of de censuur dat woord kan toela-
ten????)”
“Maar voor zijn inzet voor zijn Afrikaans Project, daar kunnen
we alleen bewondering voor hebben…”
De pater familias
“Ik heb een tijdje in Waregem gewoond maar nu wonen wij
in Otegem. Wij leven daar heel rustig en afgelegen met Ria
en de 3 kinderen. Nele (26) en Linde (24) hebben beide crimi-
nologie gestudeerd en zijn nu bezig met projecten om jonge-
ren te helpen, terwijl Hanne (20) nu pedagogie studeert.
Sinds verleden jaar ben ik met pensioen en zo verdeel ik mijn
tijd tussen mijn familie en de passie om een goed doel te
steunen voor Ethiopië. Dat is niet eenvoudig omdat een pas-
sie nu eenmaal een passie is en het niet gemakkelijk is om dat
evenwicht te doseren, maar ik doe er alles voor om daarin te
slagen.
“Ik ken hem vooral als oud-collega en vriend van mijn zoon
Luc, maar zeker ook als enthousiaste babbelaar aan de toog
bij de “après-ski” van de clubvergaderingen. Met hem in de
compagnie vallen de gesprekken niet vlug stil hoor !!!”
Frank, veel succes met de familie en met de projecten in Ethi-
opië, wij kunnen allemaal nog iets van jouw.leren.
Het ga je goed.!
De biologische fiche van Frank Naam : Frank Vervaeck
Geboren in Zwevegem, België
LeeIijd : Al@jd jong van hart en geest, maar toch 7 jaar ouder dan
Sobeka
Gehuwd met Ria, die bij Betafence werkt
3 kinderen ; Nele, Linde en Hanne
Houdt van mooie camerahuizen en materiaal.
HeeI een deel van zijn hart verloren in Ethiopië, maar heeI een groot
hart
Werkten mee aan deze Flits:
Christiaan Clapuyt
Rudy Deboeuf
Luc Depreitere
Leon Leroy
Marielin Ovaere
Doordenkertje Onlangs een documentaire gezien waar gepoogd werd een beeld te
schetsen hoe de wereld zou evolueren als de mens er plots niet meer
zou zijn
Eén statement bleef me daar wel bij:
Wat de Egyptenaren 4 à 5000 jaar geleden in stenen schreven
(beitelden) is vandaag nog voor een groot deel perfect bewaard.
De huidige ingenieurs kraaien al victorie
als ze kunnen aankondigen dat er een
informa@edrager ontwikkeld is die
misschien wel eens...... 100 jaar zou
kunnen meegaan.
Gelukkig moet ik niet telkens de Flits samenstellen met hamer en
beitel
Rekeningnummer
468-7121641-64
http://www.sobekafotoclub.be
Algemeen e-mailadres
Voorzitter: Reserveren van studio of zaal
Johan Hespeel, Oude Bellegemstraat 1D, 8550 Zwevegem
tel: 056 75 56 11 e-mail: [email protected]
Erevoorzitter:
Leon Vanneste, Twee Molenstraat 16, 8550 Zwevegem
tel: 056 75 59 72
Secretariaat en redactie Flits:
Chris@aan Clapuyt, van Halewynstraat 7, 8550 Zwevegem
tel: 056 75 81 60 e-mail: [email protected]
Lay-out:
Rudy Deboeuf e-mail: [email protected]
Contactadressen
VU: Christiaan Clapuyt