Διαφήμιση -Καταναλωτισμός

Έκθεση Γ΄ Λυκείου

Επιμέλεια : Κουβουτσάκη Κατερίνα

ΕΚΘΕΣΗ – ΕΚΦΡΑΣΗ

Γ΄ΛΥΚΕΙΟΥ

Παιδεία: Παιδεία, εκπαίδευση και γλώσσα: έννοιες αλληλένδετες     Με τον όρο Παιδεία, φτάνουμε πάντα στην εκπαίδευση, στο οργανωμένο από την Πολιτεία σύστημα παροχής παιδείας στους πολίτες, και στη γλώσσα, στην εθνική γλώσσα, απ’ όπου περνάει κάθε μορφή παιδείας και κάθε σύστημα εκπαίδευσης. Και μπορεί μεν η πνευματική, η νοητική, η συναισθηματική και η αισθητική καλλιέργεια του ανθρώπου, δηλαδή η παιδεία, να είναι γενικότερο προϊόν των ιδανικών, των αντιλήψεων και των αξιών που διέπουν τη ζωή ενός έθνους, ωστόσο η παιδεία εδραιώνεται και οικοδομείται μέσα στο σχολείο, με το εκπαιδευτικό σύστημα –θεσμικό και ανθρώπινο. Έτσι παιδεία και εκπαίδευση, Παιδεία (με κεφαλαίο Π), φτάνουν συχνά να συμπίπτουν, μολονότι η έννοια της παιδείας καθεαυτήν είναι πολύ ευρύτερη, ένα διηνεκώς «ζητούμενον», που ουδέποτε –και με το τελειότερο εκπαιδευτικό σύστημα- ταυτίζεται με την πεπερασμένη έννοια της εκπαίδευσης, σχολικής και εξωσχολικής, γενικής και ανώτερης ή ανώτατης. Η παιδεία του ανθρώπου είναι κατεξοχήν έργο ζωής, συνεχίζεται «δια βίου», νοείται δηλαδή πραγματικά ως αειπαιδεία.    

Κοινωνική και δημοκρατική παιδεία      Η γενικότερη παιδεία που προσφέρει το σχολείο πρέπει να έχει κοινωνικό και ανθρωπιστικό περιεχόμενο. Κοινωνικό με την έννοια ότι έχει στενή σύνδεση με την κοινωνική πραγματικότητα και συνηθίζει το παιδί στην ομαδική και κοινωνική ζωή. Ανθρωπιστικό με την έννοια ότι πρέπει να καλλιεργεί στο μαθητή όλες εκείνες τις αξίες που θα τον κάνουν ν’ αγωνίζεται για το δικό του καλό αλλά και για την ευημερία του συνόλου, για την καλυτέρευση των συνθηκών και της ποιότητας της ζωής του κοινωνικού συνόλου. Επίσης η σύγχρονη εκπαίδευση πρέπει να έχει περιεχόμενο και λειτουργία δημοκρατική. Και δημοκρατία στο σχολείο σημαίνει: να βρίσκεται ο μαθητής στο κέντρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και όχι ο δάσκαλος και η διδακτέα ύλη. Να μην είναι δηλαδή ο μαθητής παθητικός δέκτης, αλλά να μπορεί να μετέχει στην όλη διαδικασία της γνώσης με το διάλογο και την προσωπική συμμετοχή. Να έχει λόγο για τα προβλήματα της σχολικής ζωής. Μόνο μέσα σε δημοκρατικό περιβάλλον ο μαθητής αισθάνεται άνετα, μετέχει στο μάθημα με τη θέλησή του, έχει λόγο για ό,τι γίνεται και εργάζεται δημιουργικά. 

Σχολείο και αισθητική αγωγή    Το μεγάλο στοίχημα της σύγχρονης παιδείας δεν είναι τόσο η διδακτέα ύλη, αλλά ο τρόπος διδασκαλίας, έτσι ώστε να πάψει το σχολείο να αποτελεί το καταναγκαστικό «επάγγελμα» των παιδιών και να γίνει, επιτέλους, ένας χώρος ελευθερίας και δημιουργίας. Το θέατρο, για παράδειγμα, ή πιο συγκεκριμένα τα στοιχεία θεατρολογίας που διδάσκονται ως μάθημα επιλογής στην Α΄ Λυκείου, θα μπορούσαν να είναι ένα ανεκτίμητο εργαλείο για τη διδασκαλία των μαθημάτων με ένα τέτοιο πνεύμα. Τα παιδιά με τον τρόπο αυτό μπορούν να προσεγγίζουν τη γνώση εξασκώντας παράλληλα τη φαντασία και την ευρηματικότητά τους.

Ανθρωπισμός και παιδεία

Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται. Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε.

ΟΡΙΣΜΟΙ: α] ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ, στη γενικότερή του έννοια, είναι τρόπος σκέψης που δίνει έμφαση στον άνθρωπο, τις αξίες του και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του. β] Ανθρωπισμός (ή ουμανισμός, από το λατινικό όρο humanismus – homo, inis= άνθρωπος) ονομάστηκε και η αντίληψη της αναγέννησης ότι η σωματική, η πνευματική και η ψυχική αγωγή του ανθρώπου πρέπει να στηρίζονται στη μελέτη της ελληνικής και της λατινικής αρχαιότητας. Δηλαδή σκοπό του έχει ο ανθρωπισμός να μελετήσει τον αρχαίο κλασικό κόσμο πάνω στην ορθολογική και κριτική του διάσταση και να υψώσει με τις αξίες που εκείνος καλλιέργησε το ανθρώπινο πνεύμα. Αυτές οι σπουδές στη Δυτική Ευρώπη ονομάστηκαν ανθρωπιστικές σπουδές

Σήμερα ο κοινωνικός ανθρωπισμός πρεσβεύει το ενδιαφέρον για την ευημερία του είδους και ταυτόχρονα φροντίδα για τη δημιουργία ευνοϊκών κοινωνικών συνθηκών για όλα τα μέλη της Κοινωνίας. Ο δε ηθικός ανθρωπισμός τάσσεται εναντίον κάθε μορφής ολοκληρωτισμού, βίας και τρομοκρατίας, εναντίον του ρατσισμού, εναντίον κάθε καταπίεσης των πολιτικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Χωρίς αμφιβολία, ευγενείς και υψηλόφρονες επιδιώξεις. Η σύγχρονη χρήση βίας για την επικράτηση των ιδεών και των οικονομικών συμφερόντων υπονομεύει τις ίδιες τις αξίες του ανθρωπισμού που, υποτίθεται, επιδιώκει να περισώσει.Σίγουρα, βέβαια, θα ήταν μοιραίο λάθος να θεωρήσουμε ότι η μεταμοντέρνα περίοδος που διανύουμε διατηρεί ακέραιες τις αξίες του ανθρωπισμού. Ο σεβασμός, η αλληλεγγύη και η συνεργασία έχουν χαθεί κάπου στη μαγική σφαίρα του ατομισμού, έχουν εξοβελιστεί στο περιθώριο του κοινωνικού βίου μπροστά στο κυνήγι του κέρδους. Έτσι, στην ουσία ο ατομισμός εμφανίζεται σαν ένα αντώνυμο κοινωνικό του ανθρωπισμού. Μόνο που ο ατομισμός δεν είναι ένα αναίτιο φαινόμενο.

Η παιδεία για να πετύχει τους στόχους της πρέπει να εμπνέεται από έναν καθολικό ανθρωπισμό.«Όσο φτωχή και αν είναι η πραγματικότητα όπου δουλεύει ένα σχολείο, το δάσκαλό του πρέπει να τον εμπνέει ένα ιδανικό: ο καθολικός ανθρωπισμός. Να βοηθάει κι αυτός με το έργο του να υψώνεται ολοένα και περισσότερο η ανθρώπινη ζωή και ο πολιτισμός της. Ένα ιδανικό χωρίς τέρμα , γιατί δεν έχει τέρμα ο δρόμος της ανθρώπινης ψυχής. Σ’ αυτόν ένας δρόμος φέρνει: η σωστή εθνική μόρφωση.

Για μια άλλη ανθρωπιστική παιδεία: Είναι ανάγκη μέσα στις νέες παγκοσμιοποιημένες συνθήκες να αναπτυχθεί ένας νέος ευρωπαϊκός ουμανισμός με βασική αναφορά στις αρχές του. Οι Ευρωπαίοι σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα εκτεταμένο αξιακό μετασχηματισμό, τον οποίο χαρακτηρίζει «η αποσύνθεση των παλαιών προτύπων ανθρώπινων κοινωνικών σχέσεων» και η διαμόρφωση μιας νέας κοινωνίας. Το νέο ιδεολογικό κλίμα δεν ευνοεί προφανώς ούτε τα κλασικά γράμματα, ούτε τον παραδοσιακό ανθρωπιστικό προσανατολισμό της γενικής εκπαίδευσης, ο οποίος φαντάζει παράταιρος και ξεπερασμένος. Είναι όμως ανάγκη μέσα στις νέες παγκοσμιοποιημένες συνθήκες να αναπτυχθεί ένας νέος ευρωπαϊκός ουμανισμός με βασική αναφορά στις αρχές του.Και βέβαια μόνο η αρχαιοελληνική γραμματεία από μόνη της δεν αρκεί. Οφείλει να εμπλουτιστεί με τις επιστημονικές εξελίξεις των κοινωνικών επιστημών, της εθνολογίας, της νομικής και των πολιτικών επιστημών, προκειμένου να καλλιεργηθεί η κριτική σκέψη.Ο ανθρωπισμός, λοιπόν, στην εκπαίδευση δεν είναι και δεν μπορεί να μένει κενός περιεχομένου ή απαρχαιωμένη μεταφορά γνώσεων από τα κλασσικά κείμενα.  Είναι ανάγκη το ανθρωπιστικό περιεχόμενο του νέου σχολικού προγράμματος να ξεφύγει από τη στείρα αποστήθιση των κλασικών μελετών. Σήμερα παρατηρούμε πως μέσα στο άναρχο και ασύνδετο πρόγραμμα, οι ουμανιστικές αξίες δε γίνονται κτήμα των νέων. Ενώ στο αναλυτικό πρόγραμμα έχει προστεθεί ένας αξιόλογος όγκος της αρχαίας ελληνικής γραμματολογίας, τούτη μένει κενή γράμματος• μία ακόμα στείρα και ανώφελη γνώση, ακατανόητη από τους μαθητές στην ουσία της. Είναι, λοιπόν, ανάγκη οι αξίες του ανθρωπισμού να μεταλαμπαδευτούν στους μαθητές. Και η μεταφορά αυτή δεν μπορεί να γίνει με κλειστή διδακτική μέθοδο. Η στειρότητα της μελέτης των αρχαιοελληνικών κειμένων εμποδίζει την ανάπτυξη του νου και κουράζει το εφηβικό πνεύμα. Η ανδρεία, η τιμή και η αρετή μένουν στη σκέψη του ως ουσιαστικά Α΄ και Γ΄ κλίσης και όχι ως ουσία. Ο σεβασμός και η φιλοξενία μεταφορτώνονται σε επεισόδια της Οδύσσειας που δε χρειάζονται ανάλυση, αφού δεν καλλιεργούνται τέτοιες αναζητήσεις. Έτσι, γίνεται φανερή η ανάγκη μετασχηματισμού της ανθρωπιστικής ύλης του σύγχρονου σχολείου. Η συνεργασία δεν αποτελεί μία γνώση ούτε μία δεξιότητα που πρέπει να αναπτυχθεί. Είναι μία στάση ζωής και ως τέτοια πρέπει να διδαχθεί βιωματικά. Μέσα από ομαδικές εργασίες, μέσα από κοινές εκδηλώσεις δημιουργικών περιπάτων και περιηγήσεων σε αξιοθέατα και τοπία φυσικού κάλλους η συνεργατικότητα θα μετατραπεί σε συνεργασία. Η συνοχή στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα μετεξελιχθεί σε κοινωνική συνοχή. Και όλα αυτά χωρίς να χάσει ο έφηβος ούτε την ατομική του υπόσταση μαζοποιημένος, ούτε όμως και να ανταγωνίζεται τους συμμαθητές του. Και ας τονίσουμε ότι η παιδευτική διαδικασία δεν έχει ανάγκη μόνο τη συνεργασία. Ο διάλογος είναι εκείνο το μέσο που θα φέρει κοντά τους μαθητές. Μιλάμε όμως για ένα διάλογο ανοιχτό, για ένα διάλογο μεταξύ των μαθητών χωρίς τη διαμεσολάβηση του δασκάλου. Οι κλειστές ερωτήσεις αποτελούν διαλογική φενάκη. Η ουσία της καλλιέργειας των ανθρωπιστικών αξιών βρίσκεται μέσα στις ανοιχτές ερωτήσεις, όπου ο δάσκαλος δεν ξέρει πού θα οδηγήσουν, δεν ξέρει πώς θα εξελιχθούν, αλλά γνωρίζει ότι θα οδηγήσουν στην αμφισβήτηση και την κρίση.Η ουσιαστική όμως ανθρωπιστική εκπαίδευση -χωρίς να μειώνει τη σημασία των θετικών ή τεχνολογικών διδακτικών αντικειμένων, αλλά σε αρμονική συνάρτηση και σε διαλεκτική σχέση μαζί τους- δεν μπορεί να μένει ανθρωποκεντρική. Ο ανθρωποκεντρισμός ως αντίληψη είναι απάνθρωπος. Οδηγεί στην αδιαφορία για τη φύση, για το οικοσύστημα και αναπτύσσει μονόπλευρες πρακτικές σε βάρος της φύσης. Ο ανθρωπισμός εκφράζει την ελευθερία της έρευνας. Ο ανθρωπισμός πιστεύει σε ένα ελεύθερο μυαλό που είναι σε θέση να ψάξει και να κρίνει γεγονότα, καταστάσεις, πρόσωπα και ιδέες. Αυτή είναι βέβαια και η ομορφιά της δημοκρατίας που λειτουργεί με ουμανιστικές αρχές: επιτρέπει στον πολίτη: να εγείρει ζητήματα, να συζητήσει, να υποστηρίξει, να διαφωνήσει με σεβασμό στις αρχές και τις αξίες του άλλου. Είναι αντιδημοκρατικό να αρνηθούμε σε κανέναν να αμφισβητεί, να ρωτήσει. Η αληθινή δημοκρατία δε θέτει ετικέτες λάθους στα πρόσωπα μόνο και μόνο επειδή κάποιος διαφωνεί.  Η πεισματική παρουσία του διλήμματος ανθρωπιστική παιδεία ή τεχνική εκπαίδευση στην ατζέντα της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι ασφαλώς δηλωτική της παρατεινόμενης αδυναμίας να δοθεί οριστική απάντηση στο ουσιώδες αυτό ζήτημα. Ένα δίλημμα που ξεκινά ήδη από το μεσαιωνικό ουμανισμό. Καθώς όμως διανύουμε την περίοδο της ύστερης νεωτερικότητας, το δίλημμα εμφανίζεται υπό νέους όρους. Τους νέους όρους διαμορφώνει κατ’ αρχάς η έκρηξη και κυρίως η υφή της νέας επιστημονικής γνώσης και της τεχνολογίας. Η συναίρεση επιστήμης και τεχνολογίας αναβαθμίζει περαιτέρω την τεχνολογική γνώση σε τεχνο-επιστήμη, σε αναβαθμισμένη πνευματικά δηλαδή μορφή γνώσης, και συνεπώς νομιμοποιεί και ισχυροποιεί τη διεκδίκηση της αυτόνομης παρουσίας της στο σχολικό πρόγραμμα της γενικής εκπαίδευσης  Σκοπός της γενικής παιδείας είναι η ολόπλευρη πνευματική καλλιέργεια την οποία σηματοδοτούν η συνολική θεώρηση των πραγμάτων, η κριτική σκέψη, η ικανότητα ανάλυσης και γενίκευσης, η ευθυκρισία, αλλά και η δεκτικότητα απέναντι στις νέες ιδέες.

ΘΕΜΑ: Ποιος πρέπει να είναι κατά τη γνώμη σας ο ρόλος της παιδείας στο σύγχρονο κόσμο; Αναφερθείτε ιδιαίτερα και στον τόπο μας.

ΣΚΕΛΕΤΟΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ραγδαία μεταβαλλόμενος ο σύγχρονος κόσμος.Κύρια χαρακτηριστικά: τεράστια τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος, ταχύτατη διάδοση γνώσης και εικόνας, εξειδίκευση, απομάκρυνση από τον παραδοσιακό τρόπο ζωής. Οι υποχρεώσεις και ευθύνες της παιδείας διευρύνονται και αποκτούν καθοριστική σημασία. Η παιδεία δεν πρέπει να αγνοεί το παρόν αλλά ούτε να διαγράφει το παρελθόν.

ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ

Διπλός ο ρόλος της παιδείας.

 

(α) «παραδοσιακός» (θεωρητικός, κλασσικός) = διαμόρφωση ολοκληρωμένων ηθικών προσωπικοτήτων (αγωγή – ψυχική καλλιέργεια)(β) «πρακτικός» (ωφελιμιστικός) = παροχή γνώσεων για επαγγελματική αποκατάσταση – συμβολή στην υλική πρόοδο μιας κοινωνίας.

Σύγχρονη εποχή

Ραγδαία αλλαγή των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών δεδομένων. «Η παιδεία πρέπει να παρακολουθεί από μακριά τις εξελίξεις ή να προσαρμόζεται σ’ αυτές άκριτα;» Πρόκειται για ψευδοδίλλημα: (1) η παιδεία πρέπει να βρίσκει τη συνισταμένη, τη χρυσή τομή μεταξύ εξέλιξης και παράδοσης, να συνδυάζει τη θεωρία με την πράξη, τον ωφελιμισμό με τον ανθρωπισμό = Να συλλαμβάνει και να γονιμοποιεί τα μηνύματα των καιρών. Να ορθοτομεί δρόμους με γνώμονα τις οικουμενικές αξίες και αρχές (ελευθερία, δημοκρατία, ανθρωπισμός, δικαιοσύνη). (2) Η παιδεία καλείται να συμβάλει στον εξανθρωπισμό της εποχής μας, ανάγκη για διαφορετική θεώρηση της ζωής – αντιμετώπιση συνεπειών άκρας επιστημονικής εξειδίκευσης / ωφελιμιστικής θεωρίας – («καλό ό,τι μπορεί να αποφέρει κέρδος») – καλείται να καλλιεργήσει νέο ύφος – ήθος, να υποβάλει ένα ήρεμο τόνο, να εξομαλύνει ιδεολογικές, φυλετικές και άλλες διαφορές – ενίσχυση αντίστασης ατόμου σε κάθε μορφή καταπίεσης και δογματισμού. (3) Παιδεία και Νεολαία: να μιλήσει στους νέους με μια σύγχρονη, κατανοητή γλώσσα μακριά από αφορισμούς, δογματισμούς και στείρες ηθικολογίες – να διαφωτίσει σωστά για τα μεγάλα διεθνή προβλήματα (ασφάλεια – συνεργασία – αφοπλισμός κ.α.) και ειδικότερα για τα προβλήματα στο χώρο της Νεολαίας (βία, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, AIDS κ.α.)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Επιτακτική η ανάγκη όπως η Παιδεία συμβάλει στην εξισορρόπηση ύλης πνεύματος – να αφουγκραστεί τις αυξανόμενες απαιτήσεις της ζωής και να αφομοιώσει τις τεχνολογικές εξελίξεις αλλά ταυτόχρονα να επιδιώξει εντονότερα το σκοπό της διάπλασης αυτόνομων, πραγματικά ελεύθερων ηθικών προσωπικοτήτων. Χωρίς αυτό και η μέγιστη τεχνολογική πρόοδος θα είναι μετέωρη και εξαιρετικά επικίνδυνη για το δημιουργό της.

Θέμα: Η παιδεία αποτελεί την αξία με την οποία προάγεται η ανθρώπινη κοινωνία. Ποιοι είναι οι παράγοντες φορείς της παιδείας; Πώς συμβάλλουν στην δημιουργία της και τι χαρακτήρα πρέπει να έχει για τη δημιουργία ανθρώπων ικανών να αντεπεξέλθουν στα σύγχρονα προβλήματα;

Τι μας ζητά το θέμα;

· Να γράψουμε για την αξία της παιδείας.

· Να γράψουμε για τον τρόπο που προάγεται η κοινωνία.

· Να αναφέρουμε και να αναλύσουμε τον ρόλο των παραγόντων.

· Να αναλύσουμε το χαρακτήρα που πρέπει να έχει η παιδεία (γνωσιολογικό, ανθρωπιστικό)

· Να αναλύσουμε τους στόχους της παιδείας.

· Να γίνει αναφορά στα σύγχρονα προβλήματα.

ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ         

Ορισμός παιδείας – είδη (αναφορά)Συσχέτιση-διάκριση από την εκπαίδευση.

ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ

Αξία παιδείας 

Εξημέρωση, ανθρωπισμός, εσωτερική ελευθερία, ανάπτυξη, υπερατομική συνείδηση, διεύρυνση πνευματικών οριζόντων, ποιοτικός μετασχηματισμός, ευτυχία.

Πώς προάγει την κοινωνία;

Καλλιέργεια αξιών και πολιτισμού, αναβάθμιση κοινωνικού επιπέδου, διατήρηση παραδοσιακού πλούτου, δημιουργία ανώτερης κοινωνίας.

Παράγοντες-Φορείς

Οικογένεια: διάπλαση χαρακτήρα, διαπαιδαγώγηση, αξίες, ιδανικά, κοινωνικοποίηση, κοινωνικές αρετές, ένταξη, σωστό παράδειγμα, πρότυπα, προστασία και ασφάλεια. 

Σχολείο: παροχή γνώσεων, πνευματική καλλιέργεια, κοινωνικοποίηση, καλλιεργεί τη λογική, την κριτική και τον προβληματισμό, αξίες, αρχές και πνεύμα.

Κοινωνικό Περιβάλλον (κλίμα εποχής, κοινωνία, συναναστροφές, εκκλησία): κανόνες συμπεριφοράς, κοινωνικές αρετές, αλληλοβοήθεια, αλτρουισμός, συνεργασία, αγάπη, κατανόηση, υπευθυνότητα, ανάληψη καθηκόντων, συμμετοχή στα διαδραματιζόμενα της κοινωνίας παραδειγματισμός, αγωγή, πρότυπα, πολιτισμός – δημιουργείται από την κοινωνία.

ΜΜΕ: Ενισχύουν εξίσου την αποστολή, πολιτισμός, κουλτούρα, ενημέρωση, διαφώτιση, παραδειγματισμός, οξύνουν την κρίση και προβληματίζουν, καλλιέργεια γλώσσας.

Πολιτιστικές εκδηλώσεις: καλλιέργεια δεξιοτήτων και ικανοτήτων, προάγουν την παράδοση και τον πολιτισμό, κοινωνικοποίηση συνεργασία, ομαδοποίηση, υπευθυνότητα, πρωτοβουλίες, στάση ζωής, κανόνες, πειθαρχία, διάπλαση του χαρακτήρα

Ελεύθερος χρόνος: πνευματική καλλιέργεια, κοινωνικοποίηση, ψυχική ικανοποίηση, ευκαιρία συμμετοχής σε πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Επάγγελμα: επαγγελματική κατάρτιση βάση του επαγγελματικού Προσανατολισμού, οικονομικός μηχανισμός - συμμετοχή - ικανοποιεί τις βιοτικές ανάγκες, όταν είναι λειτούργημα καλλιεργεί ψυχικά και πνευματικά το άτομο.

Χαρακτήρας

ανθρωπιστικός γνωσιολογικός

Στόχοι Παιδείας

Διαμόρφωση και ολοκλήρωση προσωπικότητας, πνευματική καλλιέργεια – κατάρτιση γνώσης, καλλιέργεια λογικής κριτικής, ικανότητα προβληματισμού, ευαισθητοποίηση, κοινωνικοποίηση.

Σύγχρονα προβλήματα

Ανθρώπινη κρίση, βία, εγκληματικότητα, απανθρωπιά, αμοραλισμός, χρησιμοθηρία.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ατομικά: όχι συνειδησιακός εφησυχασμός αλλά συνεχής προσπάθεια για εσωτερική ανάταση γιατί η παιδεία είναι το κόσμημα του ανθρώπου, μέτρο αξίας.

Κρατικά: δημιουργία εξευγενισμένων ανθρώπων, κατάλληλη αγωγή και εκπαίδευση, κρατικός προγραμματισμός, παροχές στην εκπαίδευση με την βοήθεια των ΜΜΕ και των κοινωνικών φορέων η πορεία που θα αποτελέσει τον κινητήριο μοχλό της κοινωνικής προόδου.

Βασικές αρχές και στόχοι περιβαλλοντικής εκπαίδευσης

Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, αναπόσπαστο και ουσιώδες τμήμα της παιδείας του κάθε πολίτη: ενθαρρύνει τα άτομα να διαμορφώσουν στάσεις και αντιλήψεις για συλλογική δράση στην αντιμετώπιση περιβαλλοντικών προβλημάτων.

α] Σκοπός  H Περιβαλλοντική Εκπαίδευση αποτελεί τμήμα των προγραμμάτων των σχολείων της Πρωτοβάθμιας και κυρίως της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Σκοπός της είναι να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές τη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον, να ευαισθητοποιηθούν για τα προβλήματα που συνδέονται με αυτό και να δραστηριοποιηθούν με ειδικά προγράμματα, ώστε να συμβάλουν στη γενικότερη προσπάθεια αντιμετώπισής τους.

Η σπουδαιότητα της Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης είναι τεράστια καθώς μπορεί να συμβάλει όχι μόνο στην απόκτηση γνώσεων, αλλά και στην ενεργοποίηση συναισθημάτων, στάσεων και δεξιοτήτων, κοινωνική δράση και συμμετοχή αλλά και υπεύθυνη καθημερνή συμπεριφορά των παιδιών

β] Στόχοι περιβαλλοντικής εκπαίδευσης -Βασικές αρχές και στόχοι -Άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία - Προσανατολισμός στη μελέτη πρόληψης ή επίλυσης περιβαλλοντικών θεμάτων ή προβλημάτων - Άμεση δράση σε τοπικό επίπεδο με στόχο μακροχρόνια αποτελέσματα σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο - Ανάδειξη συνεργασίας, καλλιέργειας αξιών και δημιουργίας νέων προτύπων, στάσεων και συμπεριφορών ατόμων, ομάδων και κοινωνίας απέναντι στο περιβάλλον - Ίσες ευκαιρίες για την οικοδόμηση γνώσεων, ανάπτυξη δεξιοτήτων, αξιών και στάσεων που απαιτούνται για την προστασία του Περιβάλλοντος - Έμφαση στην ενεργό συμμετοχή των μαθητών/ριών με συζήτηση-αντιπαράθεση απόψεων, έρευνα, κριτική και δημιουργική επεξεργασία και δράση ( Εστίαση της προσοχής στην αειφόρο ανάπτυξη του περιβάλλοντος 

γ] Θεματικοί άξονες περιβαλλοντικής εκπαίδευσηςΗ θεματολογία της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης πηγάζει από την αναγκαιότητα της προστασίας του περιβάλλοντος φυσικού, ιστορικού και κοινωνικού με την προβολή κρίσιμων θεμάτων σύμφωνα με τις τοπικές, εθνικές και παγκόσμιες προτεραιότητες, όπως αυτές διατυπώθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής για το περιβάλλον και την ανάπτυξη.i. Οι κλιματικές αλλαγές - Προστασία της ατμόσφαιρας ii. Ο αέρας (η ρύπανση του αέρα στις πόλεις κτλ) iii. Το νερό (η ρύπανση και εξάντληση των επιφανειακών και υπογείων νερών κτλ) iv. Το έδαφος ( η ερημοποίηση, η διάβρωση κτλ) v. Η ενέργεια (η εξάντληση των μη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, η υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων κτλ) vi. Τα δάση (η προστασία και η αειφόρος διαχείριση των δασών κτλ) vii. Βιοποικιλότητα/ Εξαφάνιση των ειδών viii. Διαχείριση απορριμμάτων και αποβλήτων ix. Ανθρώπινες δραστηριότητες (οι δομημένοι χώροι και οι λειτουργίες που επιτελούνται σε αυτούς, στο αστικό και περιαστικό πράσινο κτλ) x. Ανθρώπινες σχέσεις (οι κοινωνικές και οικονομικές διαστάσεις του αναπτυξιακού και περιβαλλοντικού προβλήματος, η ισότητα των φύλων, οι ανθρώπινες αξίες, τα προβλήματα μειονοτήτων κτλ) 

δ] Για τη σημασία που μπορεί να έχει μια δια βίου περιβαλλοντική εκπαίδευση: Έννοιες και λέξεις, άγνωστες μέχρι πριν λίγα χρόνια, όπως «Διαχείριση Απορριμμάτων», «Ανακύκλωση», «Όξινη Βροχή», «Μόλυνση των Υδάτων», «Τρύπα του Όζοντος», «Φυσικές καταστροφές», «Ηχορύπανση», «Είδη προς Εξαφάνιση» και άλλες πολλές είναι πια μια καθημερινότητα στη ζωή όλων μας και, το χειρότερο, αναφέρονται σε φαινόμενα που είναι απειλή για τον πλανήτη. Γι’ αυτό….      Η διαμόρφωση της περιβαλλοντικής συνείδησης θα πρέπει να ξεκινά από την προσχολική ηλικία. Η απόκτηση μιας υπεύθυνης συμπεριφοράς αντανακλάται στις καθημερινές ατομικές συνήθειες όπως για παράδειγμα στην οικονομία νερού και ενέργειας, στην εφαρμογή προγραμμάτων ανακύκλωσης, στην αντίσταση στην υπερκατανάλωση, αλλά και στην ευρύτερη γνωριμία με τη φύση και το περιβάλλον μέσα από προγράμματα περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης.     Με την εκπόνηση περιβαλλοντικών δραστηριοτήτων στις σχολικές μονάδες, θέτονται οι βάσεις για την απόκτηση περιβαλλοντικής συνείδησης. Μέσα από προγραμματισμένες δραστηριότητες αναπτύσσονται νέοι τρόποι σκέψης και νέες μέθοδοι προσέγγισης και επίλυσης των προβλημάτων. Παράλληλα, οι δράσεις αυτές μπορούν ν’ αποτελέσουν ένα κίνητρο για προβληματισμό, που θα αφυπνίσει και τους ενήλικες.

ε] Αειφόρος ανάπτυξη και αειφόρος εκπαίδευση Η αειφόρος ανάπτυξη ή βιώσιμη ανάπτυξη αναφέρεται στην οικονομική ανάπτυξη που σχεδιάζεται και υλοποιείται λαμβάνοντας υπόψη την προστασία του περιβάλλοντος και τη βιωσιμότητα. Γνώμονας της αειφορίας είναι η μέγιστη δυνατή απολαβή αγαθών από το περιβάλλον, χωρίς όμως να διακόπτεται η φυσική παραγωγή αυτών των προϊόντων σε ικανοποιητική ποσότητα και στο μέλλον. Η βιώσιμη ανάπτυξη προϋποθέτει ανάπτυξη των παραγωγικών δομών της οικονομίας παράλληλα με τη δημιουργία υποδομών για μία ευαίσθητη στάση απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και στα οικολογικά προβλήματα (όπως ορίζουν παραδοσιακές επιστήμες σαν τη γεωγραφία). Η βιωσιμότητα υπονοεί ότι οι φυσικοί πόροι υφίστανται εκμετάλλευση με ρυθμό μικρότερο από αυτόν με τον οποίον ανανεώνονται, διαφορετικά λαμβάνει χώρα περιβαλλοντική υποβάθμιση. Θεωρητικά, το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα της περιβαλλοντικής υποβάθμισης είναι η ανικανότητα του γήινου οικοσυστήματος να υποστηρίξει την ανθρώπινη ζωή (οικολογική κρίση).     Αειφόρος εκπαίδευση, είναι μια νέα εκπαιδευτική διαδικασία, που συνδέει την περιβαλλοντική εκπαίδευση - αγωγή με την αναπτυξιακή εκπαίδευση, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης των γενεών, με απώτερο στόχο το βαθύτερο μετασχηματισμό της σκέψης και της πρακτικής των ανθρώπων και πρέπει να απευθύνεται όχι μόνο στους νέους, αλλά και στους ενήλικες μέσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσδίδονται σε αυτούς από την κοινωνική, επαγγελματική ή και άλλη θέση. Η διαμόρφωση, επομένως, μιας συγκεκριμένης στρατηγικής για την Αειφόρο εκπαίδευση συνάμα με τις αρχές που την διέπουν, θα είναι ένα πολύ καλό ξεκίνημα.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ- ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ

Ο πνευματικός άνθρωπος: Ένας ορισμός: πνευματικός άνθρωπος είναι όποιος έχει αξιόλογο πνευματικό έργο στον τομέα της επιστήμης, των γραμμάτων ή των τεχνών, με τον οποίο ασχολείται, σύμφωνα με τους κανόνες του ορθού λόγου και της αισθητικήςΔηλαδή, οι πνευματικοί άνθρωποι μπορούν ν’ ανήκουν σε οποιοδήποτε χώρο πνευματικής δραστηριότητας. Είναι οι επιστήμονες, που με την έρευνά τους προωθούν την επιστημονική γνώση, είναι οι καλλιτέχνες, λογοτέχνες, μουσικοί, ζωγράφοι κλπ. που με το έργο τους ψυχαγωγούν τους ανθρώπους και τους ωφελούν αισθητικά και πνευματικά. Πνευματικοί άνθρωποι λογίζονται, επίσης, οι δημοσιογράφοι, εφόσον δεν περιορίζονται στην απλή καταγραφή της επικαιρότητας, αλλά με τις έρευνες, τις αναλύσεις και τις τοποθετήσεις τους, διαφωτίζουν την κοινή γνώμη για τα αίτια και τα αποτελέσματα των κοινωνικών γεγονότων. Γενικεύοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πνευματικοί άνθρωποι είναι αυτοί που, αναζητώντας απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα, στοχάζονται, διαμορφώνουν άποψη γι’ αυτά και με παρρησία προτείνουν λύσεις.

«Ο πνευματικός άνθρωπος είναι χαρισματικός άνθρωπος. Έχει χαρίσματα φυσικά, ευφυΐα για παράδειγμα, και χαρίσματα που τα απέκτησε με σπουδές και μελέτες, με προσωπικό μόχθο και αγώνα ολόκληρης ζωής. Είναι σε θέση, επομένως, να γνωρίζει πολύ περισσότερα απ’ όσα γνωρίζουν οι άλλοι άνθρωποι. Αυτή η υπεροχή δεν είναι μόνο προνόμιο, αλλά δημιουργεί και ευθύνη για τον πνευματικό άνθρωπο. Οι γνώσεις που κατέχει δεν έχουν τόση αξία, αν δεν τις ανακοινώνει και δεν τις μεταδίδει απαντώντας στις απορίες των ανθρώπων, προτείνοντας λύσεις στα προβλήματά τους, καταπολεμώντας με κάθε μέσο την άγνοια και την αμάθειά τους» (Σπυρίδων Κούτρας, Πειστικός Λόγος Α)

Για τη στράτευση του πνεύματος: δεν μπορεί ένας άνθρωπος του πνεύματος να είναι συντεταγμένος σε ένα ιδεολογικό στρατόπεδο, να μοιράζεται και αυτός μαζί με τους άλλους μια κοινή ιδεολογία; Η απάντηση είναι η εξής: όσο πνευματικός είναι ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερο απέχει από μια κοινή ιδεολογική συστράτευση. Για τούτο τον απλούστατο λόγο: ο γνήσιος άνθρωπος του πνεύματος είναι δημιουργός ιδεολογίας και όχι καταναλωτής. Αλλιώς δε θα ήταν γνήσιος άνθρωπος του πνεύματος. Διότι και η προβαλλόμενη ιδεολογία είχε το δημιουργό της. Γιατί ο προηγούμενος δημιουργός να μην αναγνωρίζει το δικαίωμα της ελεύθερης ιδεολογίας στον επόμενο; Κάθε ιδεολογία έχει ως πηγή της τον ελεύθερο πνευματικό άνθρωπο και στο λαό κάνει καλό ό,τι είναι αυθεντικώς πνευματικό, και ό,τι είναι προϊόν ελευθερίας. (Χρ. Μαλεβίτσης)

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν μπορεί να μένει αδιάφορος και αμέτοχος σε όσα συμβαίνουν. Το χρέος του αυτό είναι βαρύτερο στην εποχή μας, αν λάβουμε υπόψη μας τις ανάγκες, τους ιδιαίτερα επαχθείς και δυσμενείς όρους που επιβαρύνουν τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πρόβλημα της αλλοτρίωσης, δηλαδή, της αποξένωσης από τον παραδοσιακό πολιτισμό του σύγχρονου ανθρώπου. Στην εποχή μας ο κίνδυνος αυτός για την κοινωνία μας είναι υπαρκτός και μεγάλος. Διάφορα «ξένα» στοιχεία διεισδύουν με πολλούς τρόπους στη ζωή μας και αλλοιώνουν ή καταργούν τα ήθη και τα έθιμά μας, το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, τον πολιτισμό μας γενικότερα. Απέναντι σ’ αυτό το πρόβλημα πρέπει να σταθεί υπεύθυνα ο πνευματικός άνθρωπος, γιατί έχει άμεση σχέση με την πνευματική ζωή και, κατά συνέπεια, είναι ο πιο αρμόδιος για να βοηθήσει στη συνειδητοποίησή του. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει αρμοδιότητα ή ότι η στάση του δεν μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο και στην αντιμετώπιση προβλημάτων που είναι πιο καθημερινά. όπως για παράδειγμα η φτώχεια, η ανεργία, η εγκληματικότητα, η οικονομική κρίση κλπ. Τα προβλήματα αυτά οφείλονται σε συγκεκριμένα κοινωνικά αίτια και μπορεί, ασφαλώς, να λυθούν ή να περιοριστούν. Καθήκον, λοιπόν, του πνευματικού ανθρώπου είναι να επισημάνει την αιτία τους, να καταγγείλει τους υπευθύνους γι’ αυτά, να προτείνει λύσεις για την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους. 

ΣΤΟΧΟΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

1.      Μετάδοση γνώσεων-διεύρυνση πνευματικών οριζόντων-ανάπτυξη νοητικών δυνάμεων(κρίση, μνήμη, αντίληψη, φαντασία, ευρηματικότητα, επινοητικότητα).

2.      Ομαλή κοινωνικοποίηση-ανάπτυξη συλλογικής συνείδησης.

3.      Καλλιέργεια δημοκρατικής συνείδησης (μέσω θεσμού μαθητικών κοινοτήτων).

4.      Ηθικοποίηση.

5.      Καλλιέργεια εθνικής αυτοσυνειδησίας.

6.      Ολοκλήρωση προσωπικότητας-αυτοκαθορισμός.

ΕΥΡΥΤΕΡΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ/ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ = Ηθικοπνευματική καλλιέργεια, μόρφωση.

Τότε το άτομο:

·         Ηθικοποιείται- αποκτά αξίες , ιδανικά

·         Αποκτά συλλογική συνείδηση-συναίσθηση όχι μόνο των δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεών του ( περιορισμός ατομισμού- συντελεί στην πρόοδο του συνόλου(χρήσιμο μέλος κοινωνίας).

·         Αντλεί δύναμη από τον εσωτερικό του κόσμο, διαθέτει ψυχική-εσωτερική ισορροπία ( ικανότητα στην αντιμετώπιση προβλημάτων/αντιξοοτήτων/δυσχερειών/δυσκολιών της ζωής-ψυχραιμία, αυτοέλεγχος ( αυτοσυγκράτηση, χαλιναγώγηση κατώτερων ενστίκτων-παρορμήσεων ( επιβολή λογικής, τήρηση μέτρου.

·         Ξεπερνά προκαταλήψεις, στερεότυπες αντιλήψεις ( απελευθέρωση πνεύματος- αποφυγή μονομέρειας- σφαιρική αντιμετώπιση της ζωής- αυτοκαθορισμός.

·         Πρωτοπορεί, αντιστέκεται στην προγονοπληξία, χωρίς να απαρνιέται την παράδοση.

·         Καλλιέργεια δημοκρατικού φρονήματος, αποστροφή προς κάθε μορφή ολοκληρωτισμού- ενδιαφέρον για τα κοινά- συνείδηση ενεργού πολίτη.

·         Πνευματική ωριμότητα.

·         Ανάπτυξη ολοκληρωμένης προσωπικότητας.

·         Οδηγείται στην ευτυχία/ευδαιμονία.

·         Είναι σε θέση να καθοδηγήσει, να αφυπνίσει συνειδήσεις, να ανταποκριθεί στο ρόλο του πνευματικού ανθρώπου.

ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΠΙΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ:

Α) ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ

1.      Ανάγκη για εκπαιδευμένο προσωπικό, που θα στελεχώσει επάξια τους παραγωγικούς τομείς-απαίτηση που προκύπτει λόγω της εξέλιξης του πολιτισμού(τεχνολογία- επιστήμη).

2.      Ύπαρξη προσόντων για επαγγελματική αποκατάσταση, λόγω του ανταγωνισμού στην αγορά εργασίας, των απαιτήσεων των εργοδοτών και της εξέλιξης του πολιτισμού.

Β) ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ

1.      Κρίση πολιτισμού. Επικρατεί αλλοτρίωση, αποπροσανατολισμός του ανθρώπου από την ουσία της ζωής, υπερκαταναλωτισμός- θεοποίηση του χρήματος και των υλικών αγαθών, παραγκωνισμός πνευματικών αναγκών, ιδεολογική σύγχυση, χειραγώγηση, ποδηγέτηση ετεροκαθορισμός, έλλειψη προτύπων, κρίση- εμπορευματοποίηση- αποπροσωποποίηση των ανθρώπινων σχέσεων, ωφελιμισμός, ιδιοτέλεια, χρησιμοθηρία, αθέμιτος ανταγωνισμός, κερδοσκοπία, εκμετάλλευση ανθρώπου από το συνάνθρωπο, αποθηρίωση, κρίση θεσμών, παραδόσεων, ηθικών αξιών/έκλυση- εκφυλισμός των ηθών/ανηθικότητα/ηθική διαφθορά /εκμαυλισμός /αμοραλισμός.

Με τη βοήθεια της παιδείας είναι πιθανό ο άνθρωπος να αναπτύξει μηχανισμούς αντίστασης στα φαινόμενα αυτά.

 

Παρατήρηση/θέμα:

Η παιδεία μπορεί να λειτουργήσει κατασταλτικά προς τα φαινόμενα παθογένειας και παρακμής των σύγχρονων κοινωνιών.

Επιχειρηματολογία (πώς και γιατί μπορεί να το επιτύχει αυτό):

1.      Συμβάλλει στην αυτοσυγκράτηση/αυτοέλεγχο του ανθρώπου ( το άτομο κυριαρχεί/επιβάλλεται στα κατώτερα ένστικτα και τις παρορμήσεις του-υπερισχύει η λογική.

2.      Συντελεί στον αυτοκαθορισμό- το άτομο αντιστέκεται στη χειραγώγηση, δεν παρασύρεται.

3.      Το άτομο αντιλαμβάνεται τη διπλή του υπόσταση/συνειδητοποιεί πως είναι δισυπόστατο ον και πως εκτός από υλικές ανάγκες έχει και πνευματικές(περιορισμός πνεύματος υλισμού/καταναλωτισμού και των παρελκομένων του.

4.      Συμβάλλει στην κοινωνικοποίηση, βοηθά την ομαλή ένταξη του ανθρώπου στο κοινωνικό σύνολο, εμποδίζει την περιθωριοποίηση.

5.      Ηθικοποιεί (  περιορίζονται τα φαινόμενα έκλυσης των ηθών.

6.      Καλλιεργεί τη συνεργατικότητα, τη συλλογική συνείδηση (καταπολέμηση ατομισμού, κρίσης των διαπροσωπικών σχέσεων-περιορισμός μοναξιάς, αποξένωσης, απομόνωσης                 

7.      Παρέχει ειδική μόρφωση, άρα τα απαραίτητα εφόδια που αποτελούν προϋπόθεση για επαγγελματική αποκατάσταση ( περιορισμός ανεργίας και κατ’ επέκταση των Φ.Κ.Π [φαινομένων κοινωνικής παθογένειας].

ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΕΝΝΟΙΩΝ

ΑΓΩΓΗ                 (                ΠΑΙΔΕΙΑΣ (ΟΧΙ ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ).

       (

περιορίζεται στο ρόλο                      (

της διαπαιδαγώγησης.                  Επεκτείνεται σε όλα τα ηλικιακά στάδια-ευρύτερη                                         

                                                         έννοια.

ΑΓΩΓΗ                 (          ΜΟΡΦΩΣΗΣ

                                                      (

                                             είναι αποτέλεσμα αγωγής και παιδείας.

                                            Στην καθημερινή ζωή, ο όρος ταυτίζεται με τη ΓΝΩΣΗ.

ΟΜΩΣ: ΓΝΩΣΕΙΣ = συντελεστές της μόρφωσης και όχι η ίδια η μόρφωση.

ΕΙΔΗ ΜΟΡΦΩΣΗΣ

·         Γενική = πνευματική καλλιέργεια

·         Ειδική = επαγγελματική. Κατάρτιση σε κάποιον τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Η σωστή ειδική μόρφωση προϋποθέτει τη γενική μόρφωση, ειδάλλως οδηγεί σε πνευματική μονομέρεια και λειτουργεί ανασταλτικά όχι μόνο ως προς την επαγγελματική επιτυχία, αλλά και ως προς την ολοκλήρωση του ατόμου.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

          (

συστηματική παιδεία μέσω διδασκαλίας – μέσω θεσμοποιημένων φορέων.

ΕΙΔΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Α) ανάλογα με το φορέα: 1. ιδιωτική

                                          2. δημόσια

Β) ανάλογα με το επίπεδο: 1. Στοιχειώδης ή κατώτερη ή πρωτοβάθμια (δημοτικό)

                                            2. Μέση ή δευτεροβάθμια (γυμνάσιο- λύκειο)

                                            3. Τριτοβάθμια: α) ανώτερη(τεχνολογικά εκπαιδευτικά

                                             ιδρύματα - Τ.Ε.Ι.) - β) ανώτατη(πανεπιστήμιο και

                                            πολυτεχνείο – Α.Ε.Ι.)

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Πολλοί  , ωστόσο, υποτιμούν την έννοια της παιδείας, επειδή δεν είναι άμεσα ορατά τα πρακτικά και οικονομικά οφέλη της.

 

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ – ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Α) ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Είναι εκείνη που αποβλέπει /στοχεύει στην ευρύτερη καλλιέργεια και την ολοκλήρωση της προσωπικότητας του ανθρώπου, στον εξανθρωπισμό του. Συνδέεται με τις θεωρητικές σπουδές. Παλαιότερα εθεωρείτο η μόνη παιδεία. Την τεχνική  την ταύτιζαν με τον όρο εκπαίδευση, έτσι υποτιμήθηκε, εφόσον εκπλήρωνε μόνο πρακτικούς στόχους. Αυτό, όμως, προκάλεσε αντιδράσεις, ιδιαίτερα όταν άρχισε η ανάπτυξη του τεχνικού πολιτισμού, με συνέπεια να αντιστραφούν τα δεδομένα και να υποβαθμιστεί η ανθρωπιστική παιδεία. Έτσι, σήμερα, μιλάμε για επιβολή της τεχνοκρατίας στο χώρο της εκπαίδευσης.

Β) ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

(ΠΟΙΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ:

1.      Η πρόοδος του τεχνικού πολιτισμού και της επιστήμης- η ευρύτατη διάδοση των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

2.      Η τεχνοκρατία στον επαγγελματικό χώρο. Για σωστή κατάρτιση, που θα είναι επαρκής για την εξεύρεση εργασίας και για την εκπλήρωση των επαγγελματικών υποχρεώσεων απαιτείται γνώση του τεχνικού πολιτισμού.

3.      Η ανάπτυξη των επιστημών, η πληθώρα γνώσεων.

(ΠΟΙΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΛΛΟΧΕΥΟΥΝ [ΕΝΕΔΡΕΥΟΥΝ, ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ, ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΟΥΝ] ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ

Η επικράτηση της τεχνοκρατικής εκπαίδευσης συνεπάγεται τον παραγκωνισμό της ανθρωπιστικής παιδείας και, κατ’ επέκταση, της πνευματικής καλλιέργειας.

ΚΙΝΔΥΝΟΙ:

1.      Ειδίκευση-πνευματική μονομέρεια ( δε διευρύνονται οι πνευματικοί ορίζοντες, όχι σφαιρική αντιμετώπιση της ζωής, συρρίκνωση της κριτικής σκέψης, ευεροκαθορισμός, απώλεια ελεύθερης βούλησης.

2.      Επικρατεί ατομισμός, υποχωρεί το πνεύμα συλλογικότητας, συνεργατικότητας.

3.      Καλλιεργείται η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, της επιτυχίας με κάθε μέσο.

4.      Ωφελιμισμός στην εκπαίδευση – στόχος δεν είναι η απόκτηση ευρύτερης παιδείας – πνευματικής καλλιέργειας, αλλά η απόκτηση τυπικών προσόντων ή η απόκτηση επιφανειακών γνώσεων που χρειάζονται για την είσοδο του μαθητή σε Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. ( αποτυχία βασικού σκοπού παιδείας, που είναι η μετάδοση γνώσεων – το σχολείο και κυρίως το λύκειο χάνει τον αυτόνομο εκπαιδευτικό του ρόλο και γίνεται προθάλαμος των Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι., επικρατεί βαθμοθηρία και αθέμιτος ανταγωνισμός, αναπτύσσονται πελατειακές σχέσεις μεταξύ μαθητών – καθηγητών, κλονίζονται οι σχέσεις μεταξύ συμμαθητών (

5.      Αποτυχία και άλλων βασικών στόχων του σχολείου, που είναι:

                             α) ομαλή κοινωνικοποίηση,

                             β) ηθικοποίηση,

                             γ) ολοκλήρωση της προσωπικότητας του μαθητή. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Για να μην εξωθηθεί το ζήτημα σε τέτοιου είδους άκρα, θα πρέπει ναι μεν η παιδεία να παρέχει τις τεχνικές γνώσεις που θα βοηθήσουν το νέο να παρακολουθήσει τις εξελίξεις της εποχής και του πολιτισμού, αφετέρου είναι απαραίτητο αυτό να συνδυαστεί  με μια σωστή ανθρωπιστική παιδεία, η οποία θα παρέχει τη δυνατότητα της ελεύθερης και ολοκληρωμένης ανάπτυξης της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Ο όρος τεχνοκρατική παιδεία δεν περιορίζεται μόνο στην παροχή τεχνικών, πρακτικών και εξειδικευμένων γνώσεων από το σχολείο. Όταν έχει μόνο αυτή τη σημασία, εμπεριέχει πολλούς κινδύνους. Όμως, τεχνοκρατία στην εκπαίδευση εννοούμε και τη χρήση επιστημονικών μεθόδων και δεδομένων ακόμα και στα θεωρητικά μαθήματα. Αυτό είναι θετικό και απαραίτητο, γιατί έτσι η μετάδοση της γνώσης συστηματοποιείται και πραγματοποιείται αποτελεσματικότερα.

Θέμα: Το ζήτημα της επιβολής της τεχνοκρατίας στην εκπαίδευση δε φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τους αρμοδίους, παρά ταύτα ενέχει κινδύνους. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι σε μια τεχνολογικά αναπτυγμένη εποχή, η παιδεία θα πρέπει να προσαρμόζεται στα σύγχρονα δεδομένα. Παρά ταύτα, είναι απαραίτητη η εξισορρόπηση, γι’αυτό πρέπει να δοθεί βάρος και στην πνευματική καλλιέργεια των νέων ανθρώπων.

Να αναλυθεί το παράθεμα σε κείμενο έως 600 λέξεων, που θα έχει τη μορφή ομιλίας σε ημερίδα που διοργανώνει το σχολείο σας, με αντικείμενο την παρεχόμενη παιδεία.

ΜΑΖΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΕ ΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΙ (σελ. 24 – 27 σχολικού βιβλίου: Το πρόβλημα της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη χώρα μας)

Φαινόμενο έντονο στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

ΑΙΤΙΑ

1.      Η ανάγκη για επαγγελματική αποκατάσταση. Ένα πτυχίο θεωρείται πως αυξάνει τις πιθανότητες. Αυτό συσχετίζεται με τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας και τις αυξημένες απαιτήσεις των εργοδοτών ( αποτελούν στοιχεία που καθιστούν τα λεγόμενα ΄΄τυπικά προσόντα’’ απαραίτητα.

2.      Η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και η ισχύουσα νομοθεσία υποχρεώνει τους ελεύθερους επαγγελματίες να διαθέτουν τίτλους σπουδών, πριν ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία, με στόχο την προστασία του πολίτη από απατεώνες και επιτήδειους. Παρομοίως, ο δημόσιος τομέας δίνει προτεραιότητα αλλά και αμείβει περισσότερο τους πτυχιούχους.

3.      Η λανθασμένη νοοτροπία που κυριαρχεί στην οικογένεια, στο σχολείο και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Όσον αφορά την οικογένεια και το κοινωνικό περιβάλλον, η νοοτροπία αυτή σχετίζεται με τον κοινωνικό ρατσισμό που επικρατεί και θεωρεί ανώτερους και κοινωνικά καταξιωμένους τους πτυχιούχους και όσους ασκούν πνευματική εργασία. Ένας ακόμα παράγοντας μπορεί να είναι η ματαιοδοξία των γονέων, η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων των παιδιών τους, η τάση να υπερηφανεύονται και να καυχώνται για τις επιτυχίες τους, η προβολή δικών τους απωθημένων ή ανεκπλήρωτων επιδιώξεων στα παιδιά. Όσον αφορά τη σχολική πραγματικότητα, το λύκειο είναι πλέον προθάλαμος των ΑΕΙ και ΤΕΙ και έχει απολέσει τον αυτόνομο εκπαιδευτικό του χαρακτήρα, άρα σκοπός του σχολείου θεωρείται η εισαγωγή όσο το δυνατόν περισσότερων μαθητών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, η οποία θεωρείται ως η φυσική κατάληξη και επισφραγίζει όλη τη μαθητική ζωή του νέου.

4.      Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου και η θεσμοθέτηση της δωρεάν παιδείας έχει καταργήσει τους οικονομικούς φραγμούς, όσον αφορά τη συνέχιση των σπουδών, για όσους νέους το επιθυμούν.

5.      ΜΜΕ(προβολή συγκεκριμένων επαγγελμάτων(ωραιοποίηση / εξιδανικευση επαγγελμάτων) που όλα σχετίζονται με πτυχία.

6.      Η ίδια η πολιτεία διαχωρίζει τους πολίτες και καλλιεργεί τη νοοτροπία, αλλά ταυτόχρονα διευκολύνει τη φιλομαθή νεολαία με δάνεια, χορήγηση βιβλίων, υποτροφιών, έκπτωση στις μετακινήσεις(μειωμένα εισιτήρια), παροχή στέγης σε απόρους(άρα τους ωθεί σε σπουδές.

7.      Αρκετοί νέοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει για ποιους λόγους θέλουν να σπουδάσουν. Συχνά το αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία να ανεξαρτητοποιηθούν, να ζήσουν μόνοι, αλλά χωρίς την υποχρέωση της ένταξης  στην παραγωγική διαδικασία και της αυτοσυντήρησης, εν ολίγοις αντιμετωπίζουν τις σπουδές ως μέσο με το οποίο θα εξασφαλίσουν ανέμελη και ανεξάρτητη ζωή για μερικά χρόνια, καθυστερώντας ταυτόχρονα την ένταξή τους στην παραγωγή, μοίρα η οποία περιμένει όσους δε σπουδάσουν, στο βραχύ/άμεσο μέλλον.

ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

1.      Συχνά οι γονείς κατευθύνουν τα παιδιά σε κλάδους που δεν τους ταιριάζουν(ως επαγγελματίες δεν αποδίδουν τα μέγιστα(υποβάθμιση επαγγελμάτων, χαμηλής ποιότητας παρεχόμενες υπηρεσίες(μείωση παραγωγής, οικονομική στασιμότητα, οπισθοδρόμηση. Σε προσωπικό επίπεδο: στερούνται τη χαρά της δημιουργίας, γιατί αντιμετωπίζουν το επάγγελμα τους ως καταναγκασμό( απώλεια ψυχικής ισορροπίας, ανία, πλήξη.

2.      Υπερκορεσμός επαγγελμάτων(ανεργία.

3.      Πίεση, άγχος, έλλειψη ελεύθερου χρόνου, τυποποίηση σκέψης, πνευματική μονομέρεια, δεν καλλιεργούνται κλίσεις, δεξιότητες-ψυχολογικά προβλήματα, η εισαγωγή γίνεται αυτοσκοπός-αν αποτύχουν θεωρούν ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου(κρούσματα αυτοκτονιών)(στοιχεία επιβαρυντικά για την ψυχική υγεία των νέων.

4.      Βαθμοθηρία-ανταγωνιστικές σχέσεις, καθεστώς εμπορικών συναλλαγών μεταξύ καθηγητών – μαθητών, αναξιοκρατία, παραπαιδεία, ανάγκη φροντιστηριακής/εξωσχολικής βοήθειας που εξαντλεί οικονομικά τους γονείς-το σχολείο χάνει τον αυτόνομο εκπαιδευτικό του ρόλο και δεν διδάσκει κοινωνικές αρετές.

5.      Εμποδίζεται η ευρύτερη πνευματική καλλιέργεια των νέων, γιατί εξωθούνται στην ειδίκευση από μικρή ηλικία..

6.      Όσοι δεν κατορθώνουν να εισαχθούν σε ελληνικές σχολές συνεχίζουν τις σπουδές τους στο εξωτερικό.

 Αρνητικά:

α)  οικονομική εξόντωση οικογενειών.

β)  σπουδές που δεν ανταποκρίνονται στα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας

γ) ειδικά, σπουδές σε χώρες των Βαλκανίων κυρίως προσφέρουν τα τυπικά προσόντα αλλά όχι τις απαραίτητες γνώσεις, όμως τα πτυχία των ανθρώπων από εκεί αναγνωρίζονται τυπικά ως ισότιμα με των αναπτυγμένων χωρών, άρα αυξάνεται ο ανταγωνισμός και η ανεργία των πτυχιούχων

δ) απομάκρυνση από οικογένεια και φιλικό περιβάλλον, μοναξιά, σπουδές σε ξένη γλώσσα, πίεση, μεγάλος βαθμός δυσκολίας, ψυχολογικά προβλήματα.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: για τη μαζική στροφή των νέων σε ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα:

      Ο κίνδυνος που ελλοχεύει/ παραμονεύει /καραδοκεί στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα τόσο για το άτομο όσο και για την ομάδα, δεν έγκειται στην αδιαφορία των νέων για τη συνέχιση των σπουδών τους αλλά ούτε και στην επιθυμία τους γι’ αυτό. Το πρόβλημα είναι πως εξαιτίας της μαζικότητας της τάσης αυτής, αλλοιώνονται οι στόχοι και τελικά, η παρεχόμενη γνώση είναι ημιτελής, επιφανειακή, μονόπλευρη, τόσο στη μέση εκπαίδευση, που λειτουργεί ως προθάλαμος των ΑΕΙ και ΤΕΙ , όσο και στα ίδια αυτά τα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Άρα, το ζητούμενο δεν είναι να αποτραπούν οι νέοι από την τάση τους για περαιτέρω σπουδές, αλλά να βελτιωθεί η ποιότητα της παρεχόμενης γνώσης.

Να αναπτυχθεί το παράθεμα με τη μορφή άρθρου της σχολική εφημερίδα, με αφορμή την έναρξη της γ΄ λυκείου.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

σχολικό βιβλίο, σελ. 27

Άσκηση 5:

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγγραφέα στο συγκεκριμένο χωρίο, οι περισσότεροι πτυχιούχοι κατορθώνουν να απορροφηθούν από το δημόσιο τομέα και να ασχοληθούν επαγγελματικά με τα παραδοσιακά ελεύθερα επαγγέλματα( γιατρός, δικηγόρος, καθηγητής, οικονομολόγος κλπ). Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι προκαλείται τέτοιος κορεσμός στους συγκεκριμένους εργασιακούς τομείς, που τελικά πολλοί οδηγούνται στην υποαπασχόληση ή αμείβονται ελάχιστα, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να αυτοσυντηρηθούν και να δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Ειδικά όσον αφορά στο δημόσιο τομέα, οι θέσεις εργασίας είναι πλέον περιορισμένες και καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολο να επιτευχθεί ο πολυπόθητος διορισμός, δεδομένου πως οι πτυχιούχοι είναι πολύ περισσότεροι από τις προσφερόμενες θέσεις.

Άσκηση 7α:

Η Ανώτατη εκπαίδευση  αποτελεί τον απώτατο στόχο μαθητών, γονιών και καθηγητών. Οι μαθητές προσδοκούν μια ανέμελη και ελεύθερη φοιτητική ζωή, αλλά οι πιο συνειδητοποιημένοι από αυτούς στοχεύουν στην απόκτηση γνώσεων, στην πνευματική καλλιέργεια και σε επαγγελματική αποκατάσταση και κοινωνική καταξίωση. Αυτά θεωρούν ότι θα τους προσφέρει η εισαγωγή τους στα Ανώτερα και Ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Το ζήτημα είναι αν όντως η Ανώτατη εκπαίδευση προσφέρει αυτά που οι επίδοξοι φοιτητές – και μαζί με αυτούς οι γονείς και οι καθηγητές τους -  ευελπιστούν.

Πράγματι, η Ανώτατη Εκπαίδευση εξασφαλίζει τα εξής:

·         Ένα πτυχίο που, για τον κάτοχό του θα αποτελέσει στοιχείο κύρους και εχέγγυο για την κοινωνική του καταξίωση, δεδομένης της υπάρχουσας νοοτροπίας.

·         Γενικές γνώσεις πάνω στο διδασκόμενο αντικείμενο.

·         Επίσημους τίτλους σπουδών και άσκησης επαγγέλματος(δυστυχώς όχι πάντα)

Τι δεν είναι δεδομένο / βέβαιο ότι μπορεί να προσφέρει:

·         Επαγγελματική αποκατάσταση.

·         Επαρκείς γνώσεις που θα τις χρησιμοποιήσει ο επαγγελματίας κατά την άσκηση της εργασίας του [κι αυτό γιατί στα πανεπιστήμια συχνά διδάσκονται θεωρητικά μαθήματα, ενώ στην επαγγελματική ζωή οι απαιτήσεις είναι πρακτικές και ειδικές].

Τέλος, η πνευματική καλλιέργεια σχετίζεται με το αντικείμενο σπουδών και την παρέχουν αυτομάτως μόνο οι ανθρωπιστικές σπουδές. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις επαφίεται αποκλειστικά στη διάθεση του ατόμου.

ΣΧΕΣΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

ΔΕΔΟΜΕΝΟ: Ένας από τους βασικούς σκοπούς της παιδείας είναι η καλλιέργεια της

                         εθνικής αυτοσυνειδησίας. Αυτός  επιτυγχάνεται μέσω της επαφής του  νέου με τις ρίζες του πολιτισμού του, δηλαδή με τις παραδοσιακές αξίες του τόπου του.

Άρα η παιδεία αποκαθιστά τη σχέση του ανθρώπου με το παρελθόν, φέρνοντας τους νέους σε επαφή με την παράδοση.

·         Για να κατορθώσουν οι νέοι να γνωρίσουν και να αφομοιώσουν τις νέες αξίες, τις εξελίξεις, τον καινούριο τρόπο ζωής που ανοίγεται μπροστά τους, εν ολίγοις, για να προετοιμαστούν να υποδεχτούν το μέλλον, είναι απαραίτητο να μελετήσουν όσα έχουν προηγηθεί, δηλαδή το παρελθόν. Αυτό εξυπακούεται εφόσον η κριτική επεξεργασία και η δημιουργική αφομοίωση των αξιών του παρελθόντος θα αποτελέσουν τη βάση πάνω στην οποία θα θεμελιωθεί το μέλλον.

·         Η παιδεία (εκπαίδευση) έχει διπλό ρόλο:

Ø      Παροχή πνευματικής καλλιέργειας με στόχο τη δημιουργία αυτόβουλης συνείδησης και

Ø      Παροχή γνώσεων με στόχο τη μόρφωση και την προετοιμασία για επαγγελματική αποκατάσταση.

Επομένως: προετοιμάζει τους νέους, ώστε να είναι ικανοί  να παρακολουθήσουν τις τεχνολογικές εξελίξεις αλλά και για να προασπίσουν την εθνική τους ταυτότητα.(διττός ρόλος).

Αυτό γίνεται ακόμα περισσότερο απαραίτητο, δεδομένου πως ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι η διατήρηση της εθνικής αυτοσυνειδησίας καθίσταται αναγκαία και για τη διατήρηση της ιδιαιτερότητας ενός έθνους, ώστε να μην αφομοιωθεί από ξένους πολιτισμούς και αφανιστεί.

ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ       

1)      Λύνεται το πρόβλημα της ισότητας των ευκαιριών – θεωρητικά όλοι έχουν πρόσβαση σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση - αποκτούν κοινές γνώσεις και βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο - καταργείται οποιαδήποτε διάκριση (οικονομική δυνατότητα - κοινωνική θέση – θρήσκευμα – φυλή – φύλο – ιθαγένεια – καταγωγή).

2)      Μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων που αποκτούν γνώσεις – αναβάθμιση πνευματικού επιπέδου ενός λαού – περιορισμός ποσοστών αναλφαβητισμού.

3)      Κοινό πρόγραμμα μαθημάτων-οργάνωση σχολείων-κοινά σχολικά βιβλία-προκαθορισμένη ύλη, το διδακτικό προσωπικό δεν είναι επιλεγμένο – οι  εξετάσεις για τις δύο τελευταίες τάξεις λυκείου = γενικές, σε πανελλαδικό επίπεδο, με κοινά θέματα για όλους.

4)      Το κράτος δεσμεύεται από το θεσμό της δωρεάν παιδείας και υποχρεώνεται να ιδρύσει σχολεία σε απομακρυσμένες περιοχές, ώστε να έχουν όλοι δυνατότητα πρόσβασης και ο τόπος διαμονής να μη λειτουργεί ανασταλτικά, όταν κάποιος έχει τη διάθεση να μορφωθεί.

5)      Το ίδιο ισχύει και για την πανεπιστημιακή παιδεία – δεν απαιτούνται δίδακτρα.

6)      Χορηγούνται υποτροφίες σε όποιους έχουν διάθεση για σπουδές και άριστες επιδόσεις.

7)      Η θεσμοθέτηση της ενισχυτικής διδασκαλίας, εφόσον λειτουργήσει σωστά, θα κατορθώσει να περιορίσει την ανάγκη φροντιστηριακής βοήθειας, η οποία προϋποθέτει οικονομική ευχέρεια από την πλευρά των οικογενειών των μαθητών.

8)      Προάγει την αξιοκρατία. Με αυτό το δεδομένο, η αξιολόγηση είναι αντικειμενική – προοδεύουν όσοι αξίζουν – δε χρησιμοποιούνται αθέμιτα μέσα – επικρατεί η ευγενική άμιλλα και η συνεργασία. Οι μαθητές αποκτούν αυτογνωσία – προσανατολίζονται σωστά για το μέλλον τους – κοινωνικοποιούνται ομαλά, αποκτούν γνώσεις, διευρύνουν το πνεύμα τους, αναπτύσσουν δημοκρατική και εθνική συνείδηση, ολοκληρώνεται η προσωπικότητά τους ( η παιδεία επιτυγχάνει τους στόχους της.

Προϋποθέσεις

1)      Κρατική πρόνοια – αύξηση δαπανών για παιδεία – μισθολογική αναβάθμιση εκπαιδευτικών ως κίνητρο για να τους ενδιαφέρει περισσότερο το επάγγελμά τους και να παταχθεί η παραπαιδεία.

2)      Κινητοποίηση τοπικής αυτοδιοίκησης – για συντήρηση και ίδρυση σχολείων, όταν το κράτος αδυνατεί να εξασφαλίσει τις απαιτούμενες προϋποθέσεις.

3)      Κρατική πρόνοια – χορήγηση  υποτροφιών, επιδοτήσεις για αγορά βιβλίων – γραφικής ύλης – ίδιες προδιαγραφές σε όλα τα σχολεία.

4)      Επιμόρφωση/αξιολόγηση εκπαιδευτικών σε τακτά χρονικά διαστήματα. Για να είναι βέβαιο ότι μπορούν να ανταποκριθούν στον πα