Zaterdag 17 maart

Zeven hoofdrolspelers op een rij de scène een lange tafelvan zij tegenover wijmet een boek als centraal element

het publiek stroomt binnengewuif, gekus, gelachvan oude bekendenop dat Gentse podium

Nieuwe bekenden van ver daar buitenGent, Belfast, Kortrijk, Genk, Ronse, Rotterdam,en Berlijn

Het verhaal dat zich afspeelteen bevraging van beleidmet gemeenschap als horizonals wandeling doorheen de tijd en de stad

Het verleden dat wordt meegenomenin de wind van het hedenmet een blik die zich richt op de toekomst

Over-LevenSamen-Leven

Tijs

Wat brengt ons bijeen

EIGENWIJS & KRITISCH. VERSLAG DOOR HET REPORTERSLABOENTERKRANT

Zaterdag 17 maart

Volg het Enter festival op de voet dankzij het ver-slag van het Reporterslabo. Meer dan 35 vrijwillige reporters-journalisten werken zich de komende da-gen te pletter om jou op de hoogte te houden van de mooiste en sterkste momenten van het Enter Festi-val.

Diepergravende interviews met acteurs, verrassen-de reacties van toeschouwers, een eigenwijs verslag van een voorstelling en straatgebeuren, een blik achter de schermen, kritische vragen voor het cul-tuurbeleid, … het reporterslabo surft op het sociale en artistieke, op het Enter festival.

Reporterslabo

Volg het Enter festival via de muurkranten

www.enterfestival.be www.dewereldmorgen.be

Zaterdag 17 maart

Na het stuk ‘Verzilverd’ in regie van Frédérique Lecomte & Tom Dupont begaf ik me naar buiten. Wachtend op Tom die me na de voorstelling een in-terview beloofd had, stak ik een sigaret op. Het was een kleurrijke voorstelling geweest, aan zang en be-weging was er geen gebrek. Toch leek er iets afwezig in het spel, er zat ergens een leegte die ik moeilijk verklaren kon. De voorstelling was rijk gevuld maar ik miste een gevoel, iets dat je dieper raakt.Plots zag ik het, ik had Tom Dupont er niet in waar-genomen.

Enkele ogenblikken later stapte hij naar me toe en vroeg: ‘Wel, wat vond ge ervan?’.‘Ik heb u gemist’ antwoord ik.

Pat

Nieuwsgierig naar het vervolg van dit interview? Lees verder op www.enterfestival.be

Het foute interview

Zaterdag 17 maart

Zaterdag 17 maart

Zaterdag 17 maart

NTGent Minnemeers met twee producties van Tar-tuffe op één dag. Eerst de eigen productie van Di-mitri Gotscheff, met de cast van Platform-K in het publiek, daarna Platform-K met (een gedeelte van) de andere cast in het publiek.Twee verschillende resultaten van twee verschil-lende interpretaties – bewerkingen van hetzelfde origineel van Molière.

Na de voorstelling de interpretaties van enkele deelnemers:Regisseur Servé Hermans was vooral ontroerd bij de eerste confrontatie met de deelnemers, toen hij zes maand geleden onverwacht in het project ge-

gooid werd omdat zijn voorganger het niet zag zit-ten, en vandaag super in spanning over de grote confrontatie met het publiek en af en toe vloekend om iets wat hij er misschien beter wel of toch niet had ingestoken of ingelaten.Kurt: Leuk om zoveel vertrouwen te krijgen, en om eens de slechterik te mogen zijn. (Tartuffe)Mark Thys: moeilijk om voor iedereen goed te doen (Orgond). Griet Dehamers: in het project gestapt als begelei-der van twee andere deelnemers, en er later hele-maal door opgeslorpt tot mee acteren toe: mooi om ruimte te krijgen voor de verschillende persoonlijk-heden (Elmire). Nele de Meulenaere en Chris Thys: de twee “groot-moeders” uit beide voorstellingen, na de voorstel-ling samen in gesprek en op de foto in de foyer.Nadia De Caluwé: horen zien en zwijgen, als het ideale publiek (Morales – een extra personage t.o.v. Molière)Hannes Vanquakebeke: leuk, maar niet mooi in het echt, gelukkig is het fantasie. (boefje & vriend van Tartuffe)

Wim

Tartuffe meets Tartuffe in het NTGent

Zaterdag 17 maart

Vrijdagavond, openingsavond van het Enter festi-val. Veel baarden, veel leer, ruige mannen en vrou-wen gekleed in jeansvestjes met het logo van “On the road to nowhere” op hun rug. Maar vooral veel brommers en veel kabaal. Een samenkomst van

oud en jong, die samen een heel verhaal achter de rug hebben. Na het sleutelen aan oude kapotte brommers, die door niemand anders nog echt een brommer zouden worden genoemd, trokken ze er samen op uit naar nergens. Je merkte, ook als toe-schouwer, het groepsgevoel en de samenhang na de belevenis van het project. Iedereen stond vrolijk en trots op het eindresultaat bij te praten en gezellig iets te drinken. Er hing een leuke sfeer in de lucht en je voelt aan dat ze blij zijn met wat ze hebben bereikt.

Nog enkele reacties gesprokkeld na de première:

“ Fantastisch, heel mooi, integer wat ze doen. Op-recht … heel mooi. Alles aan de film is me bijgeble-ven: het groepsgevoel, het samen prutsen, … Ze vertrekken en gaan gewoon de baan op. Ze dragen, ze zorgen voor elkaar. Zo moet er meer. Zo moeten er meer dingen gemaakt worden. Het is zo puur, dit kan je niet in scène zetten.”

“ De film is heel vlot en goed gemonteerd, leuke mu-ziek ook. Een beetje hard, maar dat mag bij zo’n film. Maar we weten niet waar ze gearriveerd zijn. Ergens nowhere, je kan het niet definiëren.”

“Ongelooflijk! Super geestig dat er zoveel deelne-mers bij zijn. Je voelt als je naar de film kijkt met de deelnemers hoe ze hem onthalen. Het onthaal was goed. Ik ben content.”

“Het was een wijze rit, speciaal de brommer er voor aangeschaft. Het is ontzettend de max dat de film werd gemaakt. Het is een herinnering om te bewa-ren. Het is geestig gemonteerd toffe beelden er uit gehaald. Het geeft een goed beeld van de rit.”

In 3 woorden: “ VOOR HERHALING VATBAAR”

Tina

Luister naar audioverslag op www.enterfestival.be

De weg naar nergens

Zaterdag 17 maart

Zaterdag 17 maart

Zaterdag 17 maart

Zaterdag 17 maart

De voorstelling van het boek De stad: één podium. 20 jaar sociaalartistieke praktijk inspireerde Fred-dy. Hij kent de Gentse soci-aalartistieke praktijk van binnenuit door zijn jaren-lange betrokkenheid als participant bij bij’ De Vieze Gasten.

In de beginne leefde en behuisde men de grotten en hun wanden werden beschilderd met de dagelijkse dingen. Hoe men jaagde en wat er op het veld zou geoogst worden enzovoort.Toen was er geen taal en moest men van het instinc-tiefmatige hebben. Er waren tekens die dat zouden verklaren. Wat men niet kan of durft te zeggen wil men tonen met allerhande tekens en vormen.

Nu kunnen we al beter spreken maar durven het niet meer omdat de structuren in onze maatschap-pij soms zo verstoord zijn dat sociaal leven onmoge-lijk is geworden.Er zijn lagen van de bevolking die zichzelf langzaam-aan laten gaan. Ze zijn de draad kwijt omdat ze zich onbewust van het creatieve hebben afgescheiden.Vaak zijn het mensen die niet gezien of gehoord worden die de grootste talenten hebben. Die men-sen hebben hun talenten weggeborgen omdat ze een minderwaardigheidsgevoel hebbenontwikkeld en zo de voeling met zichzelf verloren hebben.

Eigenlijk begint het creëren al bij de geboorte.Niet veel later zal het kind naar het potlood en het papier grijpen omdat hij zich zo graagin alle spontaniteit wil tonen en dat met al zijn ver-mogen. Hij wil aandacht trekken en zalzijn tekeningen en schilderijtjes met heel veel liefde en goeste maken. En hij leeft vanuit zijn gevoel en dat maakt hem gelukkig.Hij wil de dingen brengen zoals hij ze ziet en hoe hij zich daarbij voelt en denkt.Hij toont zijn leefwereld en heeft daar vragen bij want hij wil zijn bestaan graag ontdekken.Maar de zogezegde volwassene haalt hem naar be-neden en zegt dat dit niet mag omdat het hoofdte groot is en de voeten veel te klein. Het kind be-gint te twijfelen aan zichzelf en durft niet meer te tekenen omdat hij het volgens de anderen niet goed genoeg kan..

Kunst is kunst en de mens is kunst. Maar zijn waar-de is hem te vaak ontnomen door onze wanordelij-ke structuren waardoor de mindere gegoede en de mensen die aan lager wal geraakt zijn het niet meer aankunnen.Kunst kan therapeutisch werken en het helpt nega-tieve conditionering om te zetten en het leven posi-tiever te gaan zien.De maatschappij is niet altijd wanorde, wanorde is soms ook in de mens.Daarom kan kunst bevrijdend werken en het mooie en het minder mooie van jezelf laten zien. Het geeft je zelfwaarde terug. Je wordt heer en meester, je kan je eigen wereld scheppen en dat brengt je eigen-heid terug.Lees verder op www.enterfestival.be

Freddy

Een eigen mening over sociaalartistieke kunstnaar aanleiding van de boekvoorstelling in het STAM.

Kunst is altijd verheffend om-dat de maker zichzelf ontdekt door het scheppen.

Zaterdag 17 maart

On the road to nowhere

We zijn allemaal onderwegnaar die plaats

die nooit komen zalmaar altijd is

in de ontmoetingvan ontdekking en verlies

van wie we warenen wie we zijn

Samen zoekendeen toch alleen

zonder weg terugop weg

naar nergens

Tijs

De stad: één podium. 20 jaar sociaalartistieke prak-tijk. Een (boek)voorstelling?

Het STAM op een zonnige vrijdagmiddag is het de-cor voor de aperitief van Enter. Er vindt een ont-moeting plaats rond een boek, ‘de stad: één podium – 20 jaar sociaalartistieke praktijken in Gent’. Een boek als wandeling doorheen de tijd en de stad. Een zoektocht naar de geschiedenis van de sociaalartis-tieke praktijk en beleid in het Gentse en daar bui-

ten. Een beleving van waar we vandaag staan en het verbeelden van morgen. Wordt er werkelijk sa-mengekomen voor dat boek? Voor mij heeft er zich een ander verhaal afgespeeld…

Lees meer: www.enterfestival.be

Tijs

Wat brengt ons bijeen

Redactie: Agnes, Marijke, Tjhoi, Sammy, Koen en BartFoto’s: Tina, Paul, Markass, Wim, Sammy, Hassan, Wouter, Anne, Stephanie