Endocrinologie

Citation for published version (APA):

de Bruin, T. W. A. (1998). Endocrinologie: een kwestie van gevoeligheid. Maastricht: MaastrichtUniversity. https://doi.org/10.26481/spe.19980529tb

Document status and date:Published: 29/05/1998

DOI:10.26481/spe.19980529tb

Document Version:Publisher's PDF, also known as Version of record

Please check the document version of this publication:

• A submitted manuscript is the version of the article upon submission and before peer-review. There canbe important differences between the submitted version and the official published version of record.People interested in the research are advised to contact the author for the final version of the publication,or visit the DOI to the publisher's website.• The final author version and the galley proof are versions of the publication after peer review.• The final published version features the final layout of the paper including the volume, issue and pagenumbers.Link to publication

General rightsCopyright and moral rights for the publications made accessible in the public portal are retained by the authors and/or other copyrightowners and it is a condition of accessing publications that users recognise and abide by the legal requirements associated with theserights.

• Users may download and print one copy of any publication from the public portal for the purpose of private study or research.• You may not further distribute the material or use it for any profit-making activity or commercial gain• You may freely distribute the URL identifying the publication in the public portal.

If the publication is distributed under the terms of Article 25fa of the Dutch Copyright Act, indicated by the “Taverne” license above,please follow below link for the End User Agreement:

www.umlib.nl/taverne-license

Take down policyIf you believe that this document breaches copyright please contact us at:

repository@maastrichtuniversity.nl

providing details and we will investigate your claim.

Download date: 04 Dec. 2019

https://doi.org/10.26481/spe.19980529tbhttps://cris.maastrichtuniversity.nl/portal/en/publications/endocrinologie(dc76c5d6-853c-4898-89be-a7eb82138dcb).html

Universiteitsbibliotheek ...............

De uitleentermijn verstrijkt op:

10 JUN11999

5£C. 20081

Universiteit Maastricht Postbus 616 6200 MD Maastricht

Gelieve deze publicatie tijdig te retourneren of (telefonisch) verlenging van de uitleentermijn aan te vragen.

Endocrinologie: een kwestie van gevoeligheid

Rcdcin verkorte vorm uitgesproken bij het aanvaarden van het ambt van

hoogleraar in de Interne Geneeskunde, in het bijzonder de Endocrinologie,

aan de Univcrsiteit Maastricht op vrijdag 29 mei 1998

dr. T. W. A. de Bruin

1

Voor mijn ouders

UniversitsitebibJiothseïc !

Urwvcrörleit Maastricht {

f fo # 6 yé r

ISBN 90-9011761-X

NUGI 742

2

Mijnheer de Rector Magnificus,Mijnheer de Decaan van de Faculteit der Geneeskunde,Mijnheer de Decaan van de Faculteit der Gezondheidswetenschappen, Dames en Heren collega's en leden van de wetenschappelijke staf, en U allen die door Uw aanwezigheid blijk geeft van uw belangstelling.Gewaardeerde toehoorders,H et is mij een eer en een genoegen, in staat te zijn gesteld mijn vak, de Endocrinologie, aan de Universiteit Maastricht te beoefenen en te onderwijzen.H et eerste deel van mijn rede zal het karakter hebben van een verkennende wandeling door het landschap van de Endocrinologie. Ik wil trachten U een voorstelling te geven van de ontwikkelingen in het vakgebied van de Endocrinologie. Dit betreft de ontwikkelingen in en rondom de patiëntenzorg, het wetenschappelijk onderwijs en het onderzoek. Daarna wil ik met U dieper doordringen in de materie en de “endocrinologische gevoeligheid” beschrijven, tevens de titel van deze oratie.

Klinische Endocrinologie

Anno 1998 omvat de klinische endocrinologie in Nederland de leer van aandoeningen van organen die hormonen afgeven aan het bloed (1). Organen die hormonen afgeven zijn bijvoorbeeld de schildklier, de bij- schildklieren, de bijnieren, de alvleesklier, de hypofyse o f hersenaanhang- selklier, en ovaria en testes. Ook het vetweefsel is een endocrien orgaan (2,3). H orm onen zijn eiwitten o f peptiden, o f steroïden - chemische substanties afgeleid van het cholesterol molecuul. Horm onen kunnen biologisch actief zijn in lage concentraties, doordat zij aan specifieke receptor moleculen binden. Deze receptoren bevinden zich op het oppervlak van lichaamscellen, o f zijn gelegen in lichaamscellen van alle organen.

De klinische endocrinologie omvat tevens ziekten van de stofwisseling en energiehuishouding, het metabolisme, zoals suikerziekte ofwel diabetes mellitus en overgewicht ofwel obesitas (4). Botarmoede, ook botontkal- king o f osteoporose genoemd, en hyperlipidemie behoren eveneens hiertoe. Hyperlipidemie betekent een verhoogd cholesterol e n /o f vetgehalte in het bloed. Tevens omvat de klinische endocrinologie de leer van complicaties van bovengenoemde aandoeningen, zoals bijvoorbeeld complicaties en gevolgen van diabetes o f een verhoogd cholesterolgehalte. De bekendste en meest gevreesde complicaties van diabetes zijn aandoe

3

ningen van dc bloedvaten en het steunweefsel van ogen, nieren, en zenuwen van handen en vooral van dc voeten. Deze worden veroorzaakt door langdurig verhoogde bloedsuikernivcaifs, die aanleiding geven tot afwijkende chemische verbindingen in de betreffende weefsels, de zogenaamde "advanced glycosylation endproducts", en tot rcactieve veranderingen zoals celgroei en celdysfunctic (5,6). Echter, ook aderverkalking, athcrosclerose genaamd, is een belangrijk gevolg van diabetes c n /o f een verhoogd cholesterolgehalte. Mede door belangstelling voor de risicofactoren voor aderverkalking onder endocrinologen, is in toenemende mate samenwerking te bespeuren met andere disciplines binnen dc interne geneeskunde, maar ook met andere vakgebieden zoals cardiologie, vaatchirurgie en epidemiologie. Deze samenwerking is belangrijk voor het nieuwe, multidisciplinaire gebied van de vasculaire geneeskunde.

Endocrinologie als basisvak

Als basisvak voor medisch biologisch wetenschappelijk onderzoek vervult de endocrinologie een belangrijke rol: zij bestudeert de werking van hormonen en van organen, die hormonen vormen. Ook wordt de synthese van hormonen en hun receptoren bestudeerd, de interacties tussen hormonen en hun receptoren in en op de cel, de activatie van cellen die specifiek door hormonen worden aangestuurd en daarmee de functie van organen. Relatief nieuwe onderdelen van de endocrinologie, maar van toenemend belang, zijn onderzoeken naar de regulerende rol van hor- moon-receptor complexen bij het aflezen van de erfelijke informatie opgeslagen in het DNA in dc cel. Ook wordt de betekenis van mutaties in het DNA voor het aflcesproces nader onderzocht, evenals de daardoor veroorzaakte veranderingen in de eiwitstructuur. Deze aspecten worden onderzocht in alle weefsels van het lichaam. Horm onen werken op vier belangrijke terreinen in het lichaam: de voortplanting, groei en ontwikkeling, het behoud van het interne evenwicht in het lichaam onder wisselende omstandigheden, en de energiehuishouding. Door het gebruik van genetisch gemanipuleerde dieren, zoals transgene muizen, in endocrinolo- gisch onderzoek, uiteraard onder strikte voorwaarden, is de laatste jaren veel inzicht verkregen in het werkingsmechanisme van hormonen.

Endocrinologie als basisvak heeft een krachtige betekenis voor de klinische endocrinologie bij het oplossen van ziektemechanismen en het ontwikkelen van logische behandelingsplannen. Ik wijs bijvoorbeeld op dc ontwikkeling van octreotide, afgeleid van het hormoon somatostatine, bij het behandelen van verschillende neuroendocrinologische tumoren (7). Ook de veranderde adviezen aan patiënten met erfelijke aanleg voor

4

tumoren in endocriene organen, zoals bijnieren, de schildklier en bij- schildklieren, onderdeel van de zogenaamde MEN syndromen, vallen hieronder (8,9).

Endocrinologie als toegepaste wetenschap

De endocrinologie is in toenemende mate belangrijk voor dat deel van de medische wetenschap dat de frequentie van ziekten bestudeerd, zoals van volksziekten als overgewicht, diabetes mellitus, aderverkalking en schildklierziekten. Dit vakgebied staat bekend als de epidemiologie. Tevens is gebleken dat een aantal belangrijke risicofactoren voor aderverkalking verstoringen o f aanpassingen van endocriene regelmechanismen zijn. Een voorbeeld hiervan is dat na de menopauze, de overgang, bij de vrouw risicofactoren op hart-en vaatziekten, zoals diabetes mellitus, meer agressief zijn. De relatie tussen ocstrogenen, en vooral verminderde concentraties oestrogenen die bij de vrouw na de overgang aanwezig zijn, en het verhoogde risico op myocard infarct bij vrouwen na de overgang wordt over de wereld intensief bestudeerd. Ook weten wij dat overgewicht een belangrijke voorspeller is van ouderdomssuikerziekte, ofwel type 2 diabetes mellitus. H et “dodelijke kwartet” is een term die de epidemiologen hebben gevonden voor de combinatie van verhoogde bloeddruk, overgewicht, met name het buikje (viscerale obesitas), diabetes en hyperlipide- mie. Aanwezigheid van dit kwartet risicofactoren in een individu is verbonden met een verhoogd risico op hart-en vaatziekten en sterfte daaraan. Uit het voorafgaande is duidelijk, dat voor academische endocrinolo- gen een belangrijke taak is weggelegd om de regel-en ontstaansmechanis- men van deze risicofactoren te ontrafelen. Aan al deze mechanismen, die leiden tot aanwezigheid van risicofactoren, liggen aanpassingen of verstoringen van terugkoppelingsmechanismen ten grondslag. H et ophelderen van deze regelmechanismen is een belangrijke bijdrage van de endocrinologie aan de medische wetenschap. Ik kom hier later nog op terug.

Samenvattend

H et is de taak van een academische afdeling Endocrinologie om door middel van samenwerking een synthese tot stand te brengen met bovengenoemde disciplines, dat wil zeggen, de klinische endocrinologie en de patiëntenzorg, het medisch biologisch wetenschappelijk onderzoek, en het epidemiologisch onderzoek. Deze vaststelling heeft ook consequenties

5

voor de praktijk van onderzoek en patiëntenzorg: het zal noodzakelijk zijn diverse netwerken tot stand te brengen, bestaand uit groepen met verschillende expertise.

Nogmaals klinische Endocrinologie, in het bijzonder de patiëntenzorg

De principes van de klinische endocrinologie in 1998 verschillen weinig van die van de endocrinologie in de zeventiger en tachtiger jaren, de tijd dat ik als medisch student cn later als promovendus in Leiden kennis maakte met het vakgebied (1,10). Nog steeds is het stellen van de endo- crinologische diagnose het belangrijkste, omdat de diagnose de medische behandeling bepaalt. Nog steeds is het welbevinden van de patiënt het belangrijkste voor de arts. Nog steeds is de cndocrinoloog een vaak geconsulteerde arts bij moeilijke problemen als moeheid en onwelbevin- den. Nog steeds zien wij eindstadia van klassieke endocrinologische syndromen op ons spreekuur, zoals “Cushing” en “acromegalie” . Nog steeds vormen endocrinoloog, oogarts, neuroradioloog, ncurochirurg, KNO- arts, anesthesioloog en soms radiotherapeut, het multidisciplinaire team voor optimale behandeling van patiënten met hypofyse tumoren. Nog steeds is diabetes mellitus, suikerziekte, de meest frequente diagnose van patiënten die worden opgenomen op de afdeling Interne Geneeskunde; gelukkig blijkt de diabetes slechts bij een minderheid van de patiënten de aanleiding voor de opname te zijn.

Dit is te danken aan de sterk verbeterde zorg voor de diabetespatiënt, die gekenmerkt wordt door een gedeelde verantwoordelijkheid tussen behandelend arts en patiënt. De diabetesverpleegkundige vervult een essentiële rol bij de educatie en voortdurende zorg van de patiënt met insuline-afhankelijke diabetes mellitus en faciliteert hierdoor de overdracht van de gedeeltelijke verantwoordelijkheid. Deze ontwikkelingen zijn mede te danken aan voortdurende verbeteringen, deels komend van de farmaceutische industrie, zoals insulinepennen, glucosemeters en insuline- pompjes. Ook de gespecialiseerde opleiding tot diabetesverpleegkundige is een belangrijke stap vooruit geweest. Op het terrein van de diabetes- zorg is de voortschrijdende medische technologie en de implementatie daarvan spectaculair. Niet zozeer spectaculair omdat U bijvoorbeeld kunt verwachten dat de endocrinoloog op afstand een operatie uitvoert met behulp van satelliettechnologie; dit geenszins. Spectaculair, omdat de voortschrijdende technologie leidt to t verhoging van het niveau van de zorg voor dat deel van de Nederlandse bevolking dat aan diabetes lijdt, en bijdraagt to t een beter inzicht bij de patiënt in zijn ziekte, en bijdraagt tot

6

meer verantwoordelijkheid bij de patiënt voor zichzelf en zijn ziekte. Helaas zijn de financiën die hiermee gemoeid zijn ook zodanig spectaculair van omvang, dat patiënten met type 2 diabetes mellitus nog zelf hun glucosestrips moeten aanschaffen, als zij op tabletten (de zogenaamde orale antidiabetica) zijn ingesteld. H et is wenselijk, dat hierin op afzienbare termijn verandering komt. Wij weten inmiddels, dat het bestaan van verhoogde blocdsuikerwaarden ook bij ouderdomsdiabetes een risicofactor is voor het optreden van een myocard infarct. Andere risicofactoren zijn overigens roken, een verhoogd cholesterol gehalte, een verlaagd H D L cholesterol (het zogenaamde “goede cholesterol” gehalte) en verhoogde bloeddruk (11).

Ook de organisatie van de zorg voor de persoon met diabetes is in beweging. In toenemende mate is, door verbeterde levensomstandigheden en verbeterde gezondheid van dc senioren, de levensverwachting van de Nederlander gestegen. In de pers wordt dit fenomeen dikwijls omschreven als de “dubbele vergrijzing” van de bevolking, duidend op de toename van de senioren en een toename van de kwalen. Dit leidt tot een grotere druk op de poliklinische voorzieningen van de endocrinologie in het ziekenhuis. Schattingen zijn dat het aantal personen met ouderdoms diabetes mellitus zal verdubbelen in de komende 10 jaar. In de nabije toekomst zal de endocrinoloog, in samenwerking met de huisarts, de diabetes- verpleegkundige en de diëtist, met de oogarts en andere specialisten, samen met de ziekenhuisorganisatie en mogelijk de ziektekostenverzekeraars, de toenemende behoefte aan zorg voor diabetes in goede banen moeten leiden. Verschillende scenario’s zijn op dit moment denkbaar en in den lande wordt ook ervaring opgedaan met verschillende wijzen van aanpak. Bijvoorbeeld, door meer diabetesverpleegkundigcn met de huisarts spreekuur te laten doen o f door internisten spreekuur te laten doen met de huisarts (12). Ook zijn er oplossingen gevonden met behulp van elcctronische communicatie, waarbij de internist dc huisarts adviseert via e-mail o f een internet verbinding. De winst zal moeten zijn een gedeelde, gezamenlijke zorg die leidt to t een goed gereguleerde diabetes patiënt, o f deze nu al dan niet is ingestcld op een behandeling met insuline. H et niet denkbeeldige gevaar is, dat binnen enkele jaren wachtlijsten zullen on tstaan van grote omvang bestaand uit patiënten met type 2 diabetes mellitus, die een specialistisch advies nodig hebben. Niet alleen voor het instellen van de behandeling van hun diabetes mellitus, maar ook een advies over hun mogelijke risicofactoren op hart-en vaatziekten, zoals hoge bloeddruk, verhoogd cholesterolgehalte en overgewicht, die alle met type 2 diabetes mellitus samengaan.

In de zeventiger jaren werd een patiënt nog langdurig opgenomen voor endocrinologische analyse, waaronder enkele dagen verzamelen van

7

urine om de productie van hormonen e n /o f metabole stoffen te meten (1). Aangezien de endocrinologie en de klinische chemie de problemen van het meten van de hormonen met voortvarendheid oplosten, waardoor de bepalingen specifiek en precies werden, en vooral sneller, kon de endocrinologie zich reeds in de tachtiger jaren snel ontwikkelen naar een vakgebied met uitgebreide poliklinische verantwoordelijkheden. Tevens werd de klinische belasting aan patiëntenproblemen in zijn geheel verminderd. Wij zien in deze tijd een vergelijkbare ontwikkeling naar meer poliklinische zorg optreden in andere deelgebieden van de interne geneeskunde, eveneneens gefacilitcerd door de technologische ontwikkelingen, en gedwongen door beperkte opnamecapaciteit en kostenbewustzijn in het ziekenhuis.

Aan de ene kant hebben deze ontwikkelingen de patiënten veel voordeel gebracht. Zo hoeft bijvoorbeeld een reeds bekende diabetespatiënt, die verhoogde bloedsuikcrwaarden ontwikkelt, zelden meer in het ziekenhuis te worden verpleegd.

Aan de andere kant heeft het de endocrinologen niet altijd voordeel gebracht. Er is een ongeschreven wet in het ziekenhuis dat meer opnames voor een deel-discipline, ook meer dokters voor dat onderdeel moet inhouden. Dit betekent helaas, dat in den lande het vak niet altijd de volle aandacht en personeelsbezetting krijgt, die het verdient. Hier is wel wat op af te dingen. Ik prijs mij gelukkig in Maastricht een bloeiende afdeling endocrinologie te mogen overnemen van mijn voorganger, collega Nieuwenhuijzen Kruseman, rector magnificus van deze universiteit (13).

Klinische Endocrinologie: Opleiding en Wetenschappelijk Onderwijs

In Nederland is het mogelijk om tijdens o f na de opleiding tot internist het aandachtsgebied endocrinologie te volgen. Tijdens een anderhalf jaar durende stage bekwaamt de (bijna)internist zich in de klinische en poliklinische patiëntenzorg. Tevens doet hij o f zij ervaring op met consulten, volgt specifieke besprekingen op het terrein van het vakgebied, en doet wetenschappelijk onderzoek. Dit is overwegend patiëntgebonden onderzoek, met als doel te komen tot publikaties. De beschikbare tijd is meestal te kort voor een promotie, als pas gedurende het aandachtsgebied met wetenschappelijk onderzoek wordt begonnen. De Nederlandse endocrinologie mag daarom het Diabetes Fonds Nederland dankbaar zijn voor de geboden mogelijkheid de opleidingsperiode voor het aandachtsgebied endocrinologie te verlengen tot drie jaar, echter voor een beperkt aantal plaatsen. Dit geldt voor alle academische ziekenhuizen. Ik hoop, dat deze

8

mogelijkheid in de toekomst gehandhaafd zal blijven.Vervolgens zal de betrokkene na erkenning en registratie in het aandachtsgebied, als inter- nist-endocrinoloog werkzaam zijn. In de opleiding zal het in de toekomst meer en meer nodig blijken aandacht te besteden aan moderne communicatietechnieken, zoals de faciliteiten die het Internet biedt voor een optimaal gebruik van medische en biologische databases, en ook aan organisatorische en communicatieve vaardigheden.

Samenvattend

Wat kunnen we in de toekomst verwachten van de endocrinologische patiëntenzorg ?Allereerst zal er verdere verdieping van de diagnostiek en behandeling van endocriene aandoeningen plaatsvinden. Dit zal ten dele gebaseerd zijn op “evidence-based mediciné”. Evidence-based medicine, op overtuigend wetenschappelijk bewijs gebaseerde geneeskunde, betekent dat een selectie wordt aangebracht in de te gebruiken diagnostische tests en de toe te passen medicamenten. Evidence-based medicine is vooral van belang voor het denken over volksziekten zoals hypertensie, overgewicht en diabetes mellitus, en hypercholestcrolemie, vanwege de grote kosten die gemoeid zijn met de behandeling (14-16). Endocrinologie als basisvak zal mechanismen van ziekten ophelderen en daardoor de weg openen tot het vinden van nieuwe therapeutische mogelijkheden. Endocrinologie, als conceptueel vak, is derhalve slechts beperkt afhankelijk van evidence-based medicine.

Endocrinologie: een kwestie van gevoeligheid

Gevoelige, maar toch robuuste terugkoppelingsmechanismen: de eerste endocrinologische natuurwet en tevens unificerende theorie.

De mens is in een voortdurend evenwicht van water en zout, nutriënten, lichaamsgewicht, bloedruk, om enkele voorbeelden te noemen. Deze homeostase wordt voor een groot deel bereikt doordat organen in het lichaam met elkaar communiceren door middel van hormonen. Hierdoor is het lichaam in staat tot veranderingen en aanpassingen, maar tegelijkertijd op robuuste wijze beschermd tegen omgevingsinvloeden. Als U bedenkt onder welke omstandigheden de mens op aarde leeft, van de Noordpool to t de tropen, van de Himalaya tot Limburg, ziet U het aan-

9

passingsvcrmogcn geïllustreerd. H et endocriene systeem van dc mens vervult hierin een belangrijke functie, maar niet de enige; ook het centraal zenuwstelsel en het immuunsysteem zijn voor aanpassingen van vitaal belang. Deze drie systemen communiceren, elk op eigen wijze, met elkaar, om een optimale aanpassing op elk moment te garanderen.

Het endocriene terugkoppelingsmechanisme

Van belang voor een goed begrip van de endocrinologie is het hormonale terugkoppelingsmcchanisme. Een bekend voorbeeld is dc regulatie van de schildklierbiochemic, die via een terugkoppelingsmcchanismc loopt. Dit terugkoppelingsmechanismc lijkt in vereenvoudigde vorm op het systeem van de thermostaat in dc huiskamer, die bij te lage kamertemperatuur de verwarmingsketel laat aanslaan en de verwarming hitte laat afgeven aan de huiskamer. De thermostaat geeft aan de verwarmingsketel door, wanneer deze weer kan afslaan.

De schildklier heeft een voorraad schildklierhormoon opgeslagcn in het colloïd, die op hormonaal verzoek kan worden aangewend voor afgifte aan het lichaam. In feite gaat het om twee vormen van schildklierhormoon, het biologisch actieve T3, tri-jodothyronine, en het chemische voorstadium, het horm oon T4, thyroxine, die beide aan thyreoglobuline gebonden liggen te wachten op de gebeurtenissen. Hoe weet de schild- kliercel dat schildklierhormoon aan de circulatie moet worden afgegeven ? De sensor voor de hoeveelheid schildklierhormoon bevindt zich in de hypofyse, in de vorm van receptoren voor schildklierhormoon (17). Dergelijke receptoren kunnen als garagemoleculen worden gezien, die specifiek zijn voor het betreffende horm oon, in dit geval het T3, tri-jodothyronine, één van de twee circulerende schildklierhormonen in het lichaam. Binding van een hormoon aan zijn eigen specifieke receptor is meestal de sleutel to t de endocriene regulatie van het lichaam. In huiskamer termen: het horm oon-receptor complex is de thermostaat. Dit hor- moon-receptor complex beïnvloedt de aanmaak en afgifte van schildklier- stimulerend hormoon (TSH, thyroid stimulating hormone, schildklierstimu- lerend hormoon) door de hypofyse. Nogmaals in termen van de huiskamer: de verwarmingsketel slaat aan, doordat TSH, afgegeven door de hypofyse, door transport in het bloed de schildkliercel bereikt. Op zijn beurt zal TSH aan specifieke receptoren binden en dit hormoon-receptor complex zal de schildkliercel activeren. De geactiveerde schildkliercel zal vervolgens uit de voorraadkast een hoeveelheid schildklierhormoon aan de circulatie afgeven. Op deze wijze kan het lichaam gedurende het leven de hoeveelheid schildklierhormoon in het bloed en in de weefsels reguleren.

10

Dc gevoeligheid van dit systeem kan echter worden aangetast door structurele oorzaken. H et totale aantal schildklierceilen kan afnemen, bijvoorbeeld doordat het afweerapparaat antilichamen tegen schildkliercellen maakt. H et immuunsysteem richt deze cellen geleidelijk te gronde. Er zijn schattingen, dat indicn veel minder dan 10% van het aantal schildkliercellen nog aanwezig is, het tcrugkoppelingsmechanisme faalt, en er een tekort aan schildklierhormoon ontstaat dat aanleiding geeft tot klachten. Deze aandoening, de ziekte van Hashimoto, komt bij 10%-15% van de ouderen voor (18).

Ten tweede kunnen er ziekten zijn van de hypofyse waardoor de productie van TSH te laag is. Ook in deze situatie kan het gevolg zijn dat te weinig schildklierhormoon in het bloed aanwezig is, omdat de schildkliercellen niet worden geactiveerd.

Omdat schildklierhormoon essentieel is voor de ontwikkeling van het centraal zenuwstelsel, wordt bij elke pasgeborene in Nederland, door middel van bloedonderzoek (de hielprik), onderzocht o f er sprake kan zijn van een verminderde hoeveelheid schildklierhormoon in het bloed, in dit geval congenitale hypothyreoïdie. H et zal U na het voorafgaande misschien niet meer verbazen dat niet zozeer het schildklierhormoon zelf wordt gemeten, maar het TSH gehalte, een veel gevoeliger maat voor afwijkingen in het terugkoppelingsmechanisme. Indien het TSH gehalte verhoogd is, wordt verder onderzoek bij de pasgeborene verricht naar mogelijke oorzaken van het schildklierprobleem. U begrijpt ook, dat in landen, waar dit onderzoek niet beschikbaar is, grote aantallen kinderen geboren worden met aanlegstoornissen van de hersenen, ten gevolge van een tekort aan schildklierhormoon, op zijn beurt het gevolg van jodium- tekort in de voeding.

Een derde voorbeeld is een tekort aan jodium in de voeding. De schildklier kan dan te weinig jodium inbouwen dat nodig is voor de synthese van schildklierhormoon. In China zijn naar schatting 100 miljoen mensen met een tekort aan jodium. Ook in Europa komt jodium tekort veel voor, vooral in bergachtige streken (19). Ik laat mij hier niet over uit o f Limburg to t de bergachtige streken in Europa m oet worden gerekend, maar ook hier komen wij deze aandoening tegen. Er is sprake van een marginaal tekort aan jodium, zoals in grote delen van Nederland het geval is. De optimale inname per dag van jodium wordt geschat op 150 microgram per dag; in Nederland is de gemiddelde inname 70 tot 100 microgram per dag. H et is aannemelijk geworden, dat dit een belangrijke oorzaak van de ontwikkeling van krop, ofwel struma, is, mede door het Nederlandse werk van de hooggeleerde Van der Heide, de hooggeleerde Querido, en de groepen van de hooggeleerde De Vijlder en de hooggeleerde Wiersinga (1,10). Als gevolg van een veranderde gevoeligheid van de schildkliercel, veranderde jodium-excretie, o f

11

een geringe stijging van de afgifte van TSH, schildklicrstimulerend hormoon, gedurende lange periodes in het leven, zal de schildklier geleidelijk in grootte toenemen, parallel aan het streven het lichaam te voorzien van adequate hoeveelheden schildklierhormoon. In dit geval leidt de gevoeligheid van het terugkoppelingsmechanisme tot het optreden van een krop.

Intermezzo

In het boek Maerlants Wereld, van de hand van Van Oostrom in Leiden, is een overzicht gegeven van de natuurwetenschappelijke kennis in de dertiende eeuw. Er is een mooi voorbeeld te vinden van een dergelijke krop (“croppe” ) (20). De beschrijving van de hand van Jacob van Maerlant, in zijn boek “Der Naturen Bloeme” rond 1270, is waarschijnlijk de oudste Nederlandstalige beschrijving van dit endocrinologische fenomeen.De tekst luidt (vs.576: circa Alphes) (20):

“jn bor/goenien in t / een hende den berghe van moniou ghehende sijn lieden vtermaten vele met enen croppe onder de kele alsegroot alst ene coworde ware33A an één zijde van Bourgondië, in de buurt van de bergen van Moniou, wonen zeer veel mensen met een krop onder de kin, zo groot als een pompoen

H et algemeen geldende principe van de gevoeligheid van het cndocrino- logische terugkoppelingsystcem wordt hierdoor wederom geïllustreerd. Door jodiumtekort in de voeding onstaat een geleidelijke verhoging van TSH, waardoor schildklicrcellen maximaal gestimuleerd worden tot hormoon productie maar ook in aantal gaan toenemen. Dit leidt gedurende een mensenleven soms tot indrukwekkende aanpassingen in de schildklier.

Hyperthyreoïdie

H et terugkoppelingsmechanisme is ook van belang bij hyperthyreoidie, de overmatige functie van de schildklier. Als er te veel schildklierhormoon wordt gemaakt, zal de hypofyse de TSH afgifte verminderen, o f zelfs geheel staken. Dit opnieuw omdat er dan te veel complexen van schild-

12

klicrhormoon cn dc spccifickc receptoren in de hypofysecellen actief zijn. Tijdens mijn promotieonderzoek onderzocht ik één van de oorzaken van het hyperfunctionercn van de schildklier, de ziekte van Graves (18). Bij deze aandoening vinden wij schildklierstimulerende antilichamen in het bloed van patiënten. De ziekte van Graves is een chronische aandoening waarbij de schildkliercel wordt gedwongen te veel schildklierhormoon aan te maken. Door binding aan en activatie van de TSH receptor, imiteren deze antilichamen de werking van het hormoon TSH, schildklierstimule- rend hormoon. De antilichamen kunnen schildkliercellen blijven activeren, ondanks het feit, dat het gehalte aan TSH in het bloed verlaagd is. Hierdoor wordt het normale terugkoppelingsmechanisme omzeild en ontstaat de hyperfunctie van de schildklier: de ziekte van Graves. De behandeling bestaat uit langdurig gebruik van thyreostatica, o f het toepassen van een behandeling met radioactief jodium, o f een operatie aan de schildklier.

Recent is duidelijk geworden dat ook veranderingen in de TSH receptor op zich zelf aanleiding kunnen geven tot hyperfunctie van de schildklier. Om dit te illustreren toon ik een scintigram van een te snel werkende schildklier, vervaardigd door de afdeling Nucleaire Geneeskunde van het Academisch Ziekenhuis Maastricht. Met een dergelijke scan wordt de opname en de stapeling van een lage concentratie isotoop, in dit geval ”jodium -131", bepaald. U ziet dat de opname van jodium beperkt is tot een klein deel van dc schildklier, en dat het overige schildklierweefsel in zijn functie is onderdrukt. De patiënt met deze schildklieraandoening vertoonde ter plaatse van deze verhoogde activiteit een voelbare nodus, een goedaardige zwelling. H et is bekend geworden, dat in de schildkliercellen in deze nodi vaak overactieve TSH receptoren worden aangetroffen (21,22). Een verandering in de genetische code, een mutatie, leidt tot een verandering in de eiwitstructuur, in dit geval een overactieve receptor. Theoretisch kan een verandering in dc genetische code neutraal zijn voor de functie, de functie verslechteren o f teniet doen, o f de functie verbeteren. In het geval van een activerende mutatie wordt het hormoon-receptor complex als activerende stap overgeslagen. Een hogere intrinsieke activatie van de TSH receptor kan leiden tot groei in de schildklier, de voelbare zwelling ofwel nodus, en tot overmatige functie, met ook hier teveel schildklierhormoon in het bloed. De behandeling is overigens eenvoudig: door een behandeling met radioactief jodium kan deze aandoening worden genezen. Hierdoor wordt het te actieve weefsel uitgeschakeld, zonder dat de betreffende persoon hoeft te worden geopereerd. Hierna kan het in functie onderdrukte schildklierweefsel zijn normale functie hervatten.In de praktijk worden patiënten met een dergelijke schildklierzwelling (nog) niet onderzocht op aanwezigheid van deze TSH receptor mutaties.

13

Samenvattend

In het laatst besproken geval is de gevoeligheid van het terugkoppelings- mechanisme veranderd door een oorzaak in het DNA, een genetische of verworven gevoeligheidsvcrandering. Dit algemene principe van versterkte groei en functie, veroorzaakt door een verandering in de erfelijke code van een enkel eiwit, vinden wij terug in diverse ziekten van verschillende endocriene organen, zoals hypofyse adenomen, het MEN syndroom ofwel multipele endocriene neoplasie, etc.

Genetische gevoeligheid

Een heel ander aspect van gevoeligheid, dat ook in de endocrinologie een rol speelt, is de genetische gevoeligheid, "susceptibility" (23,24). Dit wil ik graag illustreren aan de hand van de vctstofwisseling bij de mens, maar in zijn algemeenheid geldt dit verschijnsel voor alle risicofactoren voor hart- en vaatziekten.

De vctstofwisseling bij de mens heeft een overcapaciteit, opdat zowel in nuchtere toestand als na het gebruik van een maaltijd, een optimale verdeling van energie en voedingsstoffen naar de organen plaats vindt.Per dag eet de gemiddelde Nederlander ongeveer een halve gram cholesterol en 100 gram vet, ofwel bijna een half pakje margarine o f boter. Dit voedingsaanbod wordt vrijwel geheel door de darm opgenomen en verpakt in lipoproteïnen, in het bloed vervoerbare partikels, die in de kern de vetoplosbarc stoffen verpakken, de lipiden. Lipiden zijn onder meer cholesterol, in vet oplosbare vitamines en vet, ofwel triglyceriden. Aan de buitenzijde zijn deze lipoproteïnen omgeven met fosfolipiden, moleculen die de wateroplosbaarheid garanderen, en daarmee ook het vervoer door de bloedbaan. Dit is noodzakelijk omdat deze stoffen anders de organen niet zouden bereiken: olie drijft immers op water en is op deze wijze nauwelijks te verplaatsen van de ene plaats naar de andere. Ook de lever produceert deze lipoproteïnen in ruime mate, genaamd VLDL (very-low density lipoproteins), die worden omgezet in metabole producten, IDL (inter- mediate density lipoproteins) en LDL (low density lipoproteins). H et cho- lesterol-en vetgehalte in het bloed is derhalve een afspiegeling van het aantal circulerende lipoproteïnen. Lipoproteïnen bevatten ook herkenning- seiwitten, apolipoproteïnen genaamd, die aan receptoren en vetafbrekende (lipolytische) enzymen kunnen binden. Op deze wijze kunnen cellen en organen de lipoproteïnen afbreken o f zelfs opnemen, naar behoefte.

De vetstofwisseling is een voortdurend in-en uitdijend, dynamisch

14

voedsel-cn energie-compartiment, bestaand uit een wisselend aantal moleculen, nutriënten en lipoproteïnen. In die zin is de vetstofwisseling een efficiënt vervoerssysteem, en geen endocrien regelsysteem. In de vetstofwisseling leidt de binding van de herkenningseiwitten aan hun receptoren niet direct tot een tcrugkoppelingsmechanisme voor het hele systeem. Er is eerder sprake van regulatie door veranderingen in capaciteit o f aanbod. In dat opzicht lijkt de vetstofwisseling op elk verkeerssysteem.

Atherosclerose

Aderverkalking o f atherosclcrose is een complex proces van ophoping van lipiden zoals cholesterol(esters) in cellen in de vaatwand, gevolgd door een lokale reactie van cellulaire elementen in de vaatwand, leidend tot de atherosclerotische plaque (25,26). H et proces van aderverkalking neemt tijdens ons leven geleidelijk toe, met toename van plaques in de grote vaten. Op een gegeven moment kan een ernstige vernauwing van het bloedvat ontstaan, waardoor de bloedtoevoer naar het achterliggende orgaan wordt gecompromitteerd. Door instabiliteit van deze plaque kan een definitieve afsluiting van een bloedvat worden veroorzaakt. Dit kan bijvoorbeeld door een bloeding in een plaque worden bewerkstelligd, o f door het ontstaan van een stolsel op het oppervlak van de plaque. Een afsluiting van een bloedvat kan leiden tot een myocard infarct, het afster- ven van hartspiercellen. De snelheid van het proces van atherosclerose wordt bepaald door een aantal factoren. Dit zijn bijvoorbeeld het LDL cholesterol, een verhoogde bloeddruk, diabetes mellitus, roken, o f homo- cysteïnurie. Ook is van belang dat erfelijke vetstofwisselingsstoornissen het proces van de atherosclerose sterk kunnen versnellen. Wij kennen nog niet alle erfelijke factoren en omgevingsfactoren die bij deze ziekten van belang zijn. Bij dit laatste reikt de genetica, de erfelijkheidsleer, ons de helpende hand.

Familiaire hypercholesterolemie

H et merendeel van de vetstofwisselingsstoornissen die leiden tot een verhoogd cholesterol gehalte in het bloed, vindt hun oorzaak in een gestoorde eliminatie o f afbraak van de circulerende lipoproteïnen. Een bekend voorbeeld is de erfelijke hypercholesterolemie, ook wel familiare hypercholesterolemie o f FH genaamd. H et moleculaire defect is een verminderd aantal receptoren voor LDL lipoproteïnen, een klasse van lipoproteï-

15

nen die voornamelijk cholesterol vervoeren. Tevens is dc cholesterol aanmaak door de levercel zelf verhoogd (27). Door de sterk verminderde opname door de weefsels, circuleren deze met cholesterol gevulde lipoproteïnen langer in het bloed. H ierdoor is het contact met de vaatwand verlengd en ook worden zij in de weefsels van de vaatwand gedeponeerd, vermoedelijk mede onder invloed van de bloeddruk. Dit laatste proces leidt tot versnelling van aderverkalking, omdat deze LDL lipoproteïnen cellulaire elementen aantrekken, zoals macrofagen - te beschouwen als opruimcellen-, die lokaal aanleiding geven tot plaque vorming. Ook kunnen de lipoproteïnen elders in het lichaam worden gedeponeerd in zogenaamde xanthomen. Zodoende kan een genetisch defect in een eiwit, de LDL receptor, bijdragen aan ziekte op lange termijn.

Een direct gevolg van dc verlengde verblijftijd van LDL lipoproteïnen in het bloed is een dysfunctie van de endotheelcellen, de cellaag, die het stromende bloed scheidt van de vaatwand. Met de zeergeleerde Stroes en de hooggeleerde Rabelink konden wij aantonen, dat snelle veranderingen in het LDL cholesterol gehalte in het bloed, de functie van de endotheelcellen op korte termijn kan verbeteren (28).

Familiaire Gecombineerde Hyperlipidemie (FGH)

Een ander voorbeeld van een erfelijke vctstofvvisselingsstoornis is familiare gecombineerde hyperlipidemie, kortweg FGH. FGH wordt gekenmerkt door overproductie van lipoproteïnen door de lever, eveneens leidend tot een verhoogd cholesterol en triglyceriden (vet) gehalte in het bloed. Ook deze lipoproteïnen, die gevuld zijn met cholesterol en triglyceriden, circuleren te lang in het bloed, en kunnen bijdragen aan dysfunctic van de vaatwand en aan het proces van atherosclerose.

In 1973 werd familiaire gecombineerde hyperlipidemie beschreven bij familieleden van patiënten die een hartinfarct hadden overleefd (29). Ongeveer 10% van overlevenden van een hartinfarct hadden familieleden en verwanten met een hyperlipidemie, de verzamelterm voor een verhoogd cholesterol en verhoogd vetgehalte (triglyceriden). Het bijzondere was dc aanwezigheid van grote variabiliteit in de hyperlipidemie tussen de verschillende verwanten. In de tijd dat deze vorm van erfelijke vetstofwisselingsstoornis werd ontdekt, was de classificatie van Fredrickson in zwang. De wisselende uitingen van vetstofwisselingsstoornissen bleken diverse combinaties van categoriën uit de Fredrickson classificatie te vertegenwoordigen: de term FGH was geboren. Tegenwoordig gebruiken we een ingewikkeld schema om de diagnose FGH te stellen.

16

Criteria voor FGH

Een viertal criteria vormen in de huidige praktijk een handvat voor de klinische diagnose FGH.• Een nuchtere plasma cholesterolwaarde boven de 6,5 m m ol/L of

hoger dan de 90e percentiel voor leeftijd en geslacht;• Een nuchtere plasma triglyceridenconcentratie boven de 2,0 m m ol/L ;• H et bestaan van een wisselend lipoproteïnefenotype, ofwel het

“multiple lipoprotein phenotypey\ bij een individu zelf o f bij eerstegraads verwanten;

• Een belasting in de families met coronaire hartziekte o f een ccrcbro- vasculair accident ( “beroerte, o f attaque” ), die optreden vóór het 60e levensjaar.

Ook zijn er cxclusiecriteria, die tot doel hebben andere verworven o f erfelijke oorzaken van een verhoogd cholesterol en o f vetgehalte uit te sluiten (29-33).

Familieonderzoek is derhalve noodzakelijk om de diagnose FGH te stellen. In de praktijk levert het derde criterium, het vaststellen van het wisselende lipoproteïnefenotype, de grootste moeilijkheden op. H et is echter het enige criterium waarmee werkelijk met zekerheid wordt vastgesteld dat bij een patiënt en zijn familie het ziektebeeld FGH voorkomt, zoals oorspronkelijk gcdefïniëerd door Goldstein et al. (29).

De promovenda Pette heeft de FGH verwanten, namelijk eerste, tweede en derde generatie familieleden van FGH patiënten, onderzocht op het voorkomen van een myocard infarct en ziekten van de kransslagaderen. Zij vond dat er een sterk verhoogd risico is op het voorkomen van deze aandoeningen bij verwanten van FGH patiënten, in de orde van grootte van ongeveer 3 maal.

Dit betekent, dat de vraag moet worden gesteld wat de consequenties van de diagnose FGH zullen zijn voor de verwanten van een dergelijk individu. Welke verantwoordelijkheid moet vervolgens worden genomen door de arts ? Familieleden zullen moeten worden onderzocht op het voorkomen van een verhoogd cholesterol en triglyceriden gehalte om te zien o f zij aanleg voor deze ziekte hebben. Ook dienen zij adviezen te krijgen over hun leefwijze en adviezen over gezonde voeding. In een later stadium zal het noodzakelijk blijken, ook aan verwanten een behandeling met medicamenten aan te bieden. Dit alles ter voorkoming van het op te jonge leeftijd doormaken van een myocard infarct.

17

Pathofysiologie

Dc vetstofwisseling bij FGH paticntcn wordt gekenmerkt door een overproductie van apoliproteïne B (apoB) bevattende lipoproteïnen door dc lever. Dit leidt to t een gecombineerde verhoging van cholesterol-en tri- glyceriden concentraties in het plasma (31). Door de zeergeleerde Castro Cabezas et al. (34) werd vastgesteld dat patiënten met FGH, vergeleken met controle personen, een verlengde verblijftijd hebben van atherogene lipoproteïnen in het bloed, gemeten na een standaard maaltijd. Deze verblijftijd was ongeveer tweeëneenhalf maal verlengd. Na behandeling met medicamenten, die plasma cholesterol en triglyceride concentraties verlagen, werd nogmaals een standaard maaltijd aangeboden. Nu bleek de verblijftijd, gemeten als oppervlakte onder de curve, met een factor twee teruggebracht te kunnen worden.

De zeergeleerde Van Beek et al (35) toonden aan, dat in normale vrijwilligers een optimale grenswaarde van de activiteit van deze vetsplitsende ofwel lipolytische enzymen, lipoproteïne lipase, bestaat. Boven deze grenswaarde van activiteit is de klaring van lipoproteïnen afkomstig van de darm en afkomstig van de lever van gelijke snelheid. Dit is van belang omdat bij FGH patiënten doorgaans een verlaagd niveau van het enzym lipoproteïne lipase wordt aangetroffen.

De flinctie van het endotheel is bij patiënten met een verhoogd cho- lesterol-en vetgehalte verstoord. Stroes en collega’s konden aantonen (36), dat de door medicamenten -zoals serotonine- opgelegde prikkel tot vaatverwijding in de onderarmsvaten bij FGH proefpersonen, verminderd was. Deze gestoorde vaatwand-functie kon grotendeels worden hersteld nadat medicamenten waren gegeven, die de waarde van cholesterol en triglyceride in het bloed vrijwel normaliseerden. Hoewel in zijn algemeenheid de relatie van gestoorde vaatwandfunctie tot atherosclerose nog niet is vastgesteld, tonen deze experimenten aan, dat verhoogde circulerende gehaltes aan lipoproteïnen, een direct en onmiddellijk effect hebben op de functie van de vaatwand.

De betekenis voor atherosclerose en later optreden van myocard infarct zal in de komende jaren duidelijker worden, in samenwerking met de hooggeleerden Hoeks, Reneman en Slaaf, de zeergeleerde Schaper en de promovendus Keulen in het kader van het Cardiovasculair Research Instituut Maastricht.

18

Uitdagingen

H et onderliggende ziektemechanisme is nog niet opgehelderd bij FGH patiënten. Een aantal mogelijkheden is in de literatuur bekend. Aan het ophelderen van deze mogelijkheden is de afgelopen jaren door mij gewerkt in samenwerking met de zeergeleerde Van Barlingen, Castro Cabczas, Dallinga-Thie, Pette, Van Greevenbroek en Van der Kallen, en in goede samenwerking met dc hooggeleerde Jansen uit Rotterdam en de zeergeleerde Hoogerbrugge, eveneens uit Rotterdam. Mogelijke mechanismen zijn: overmatige afgifte van atherogenc lipoproteïnen door de lever, afwijkende samenstelling van lipoproteïnen in deze patiënten, waardoor zij minder goed verwijderd kunnen worden uit de circulatie, een toegenomen stroom van vetzuren uit vetweefsel naar de lever, leidend tot overmatige aanmaak van lipoproteïnen door de lever, een verminderde capaciteit van de eliminatieroutcs van lipoproteïnen, en insuline resistentie. Insuline resistentie, de verminderde gevoeligheid voor de werking van insuline, kunt U zich als volgt voorstellen (37). De hoeveelheid glucose, bloedsuiker, die onder invloed van een vaste dosis insuline door een orgaan, zoals bijvoorbeeld de spieren, wordt opgenomen, kan worden gemeten. H et blijkt, dat de gevoeligheid van organen om glucose op te nemen, verschilt tussen individuen, zonder dat sprake is van ziekte. Nu draagt een verminderde gevoeligheid voor de opname van glucose door de spieren, ook wel insuline resistentie genaamd, bij aan het ontstaan van type 2 diabetes mellitus, zij het niet in alle gevallen. Ook speelt insuline resistentie een rol bij vetstofwisselingsstoornissen die gekenmerkt worden door overproductie van lipoproteïnen door de lever, maar het precieze mechanisme is niet bekend (30,38).

Genetica

De genetische defecten die FGH veroorzaken zijn op dit moment slechts ten dele bekend (39-41). FGH patiënten vertonen een overproductie van lipoproteïnen door de lever, in combinatie met verminderde eliminatie van lipoproteïnen, zodat de plasma concentratie van het apolipoproteïne B verhoogd is. Voor de gedachtenbepaling: er is één apolipoproteïne B molecuul per lipoproteïne partikel aanwezig. Verschillende onderzoekers, waaronder onze groep in samenwerking met de hooggeleerden Rotter en Lusis, konden bevestigen dat er geen koppeling bestond tussen het gen voor apolipoproteïne B (APOB gen) en het FGH fenotype. Dit suggereert dat de verhoging van apoB secundair is, vermoedelijk ten gevolge

19

van het verhoogde aanbod van vet en vetzuren naar de lever bij deze patiënten. In samenwerking met de hooggeleerde Saris, de zeergeleerde Buurman, Blaak en Wagenmakers, hopen wij meer helderheid in deze materie te verkrijgen.

Een ander oorzakelijk gen is het APO AI-CIII-AIV gencluster op chromosoom 11. Koppeling tussen FGH en dit gencluster werd reeds gesuggereerd eind tachtiger jaren en in het begin van de negentiger jaren. DNA variaties in dit gencluster veroorzaken een verdere verhoging van de concentraties van cholesterol, triglyceriden en apoB bij FGH patiënten, ofwel een ernstiger expressie van het ziektebeeld, zoals onlangs door ons werd beschreven (42). Door gezamenlijk werk met de zeergeleerde Dallinga-Thie en de hooggeleerden Lusis en Rotter, is duidelijk geworden dat er in dit gencluster twee loei, genetische gebieden, zijn, die de gevoeligheid ofwel de expressie van het ziektebeeld bepalen. Apo C-III heeft diverse mogelijke functies bij deze patiënten: bij de synthese o f secretie van lipoproteïnen, de eliminatie uit de bloedbaan, en uitwisseling met H D L partikels.

Een interessante nieuwe strategie om de oorzaak van dergelijke complexe volksziekten te vinden wordt geboden door de genetica. H et succes van de genetische aanpak in diermodellen, die overeenkomen met com plexe aandoeningen zoals vetzucht, diabetes mellitus, hypertensie en verhoogd cholesterol e n /o f vetgehalte is overtuigend aangetoond (40). Wij staan dan ook aan het begin van een nieuwe ontwikkeling, die tot doel heeft de genetische gevoeligheid voor de bovengenoemde complexe aandoeningen te ontrafelen (42,43). Niet altijd staan ons diermodellen ter beschikking voor aandoeningen bij de mens, en bovendien is het gebruik van een diermodel in de huidige tijd niet even vanzelfsprekend, bijvoorbeeld vanwege het probleem van extrapoleerbaarheid naar de humane situatie. Om nieuwe genen te vinden voor FGH, zijn wij een groot en langlopend project begonnen met collega’s in binnen- en buitenland, bestaande uit een zoektocht langs het menselijke genoom (42,43). H et genoom is het totaal van de genetische informatie, die opgeslagen ligt in DNA. Door gezamenlijke inspanning met de hooggeleerde Lusis en Rotter is een genetische screening uitgevoerd op Nederlandse families met FGH. Dit is een systematische zoekopdracht naar nieuwe belangrijke genen voor FGH. De aanwijzingen die wij uit deze genomische screening hebben verkregen zullen ons nog geruime tijd bezig houden.Ook nieuwe, krachtige technische hulpmiddelen, zoals de DNA-chip technologie, zullen worden ingezet om deze zeer ingewikkelde problemen te benaderen. Ik verheug mij op verdere samenwerking met de hooggeleerde Geraedts en de zeergeleerde Smeets in Maastricht en andere collega’s op dit vakgebied in den lande.

20

Samenvattend

FGH is een belangrijke aandoening, omdat de gevolgen voor de patiënt en de maatschappij groot zijn. Dit blijkt uit een sterk verhoogd risico op morbiditeit en sterfte ten gevolge van premature coronaire hartziekten voor de patiënt. H et ophelderen van de genetische en moleculaire mechanismen van FGH is één van de grootste uitdagingen voor het moderne lipiden onderzoek. Dit zal nog de nodige tijd en moeite kosten.

De betekenis voor de praktijk

Artsen worden in toenemende mate geconfronteerd met patiënten, met een verhoogd cholesterol-en vetgehalte in het bloed, die advies willen over hun risico op hart-en vaatziekten en de mogelijke behandeling. Inmiddels hebben wij de formules ter beschikking om het risico van patiënten te kunnen inschatten, en ook zijn ons nieuwe krachtige cholesterolverlagende geneesmiddelen ten dienste gekomen. Van deze geneesmiddelen is inmiddels vastgesteld, dat zij het risico op sterfte en ziekte aan een hartinfarct en beroerte bij een groot aantal patiënten significant kunnen verbeteren. Dit betreft vooral degenen, die reeds een hartinfarct overleefden, patiënten met vaatziekten in de benen, en patiënten met suikerziekte, diabetes mellitus. Wij zijn inmiddels het stadium voorbij dat er nog discussie kan zijn, o f verlaging van een verhoogd cholesterolgehalte bij bovengenoemde categoriën patiënten zinvol is (14,15,16). H et is zinvol ! Er is overeenstemming onder de beroepsgroepen, dat gezonde voeding in combinatie met medicamenten een goede en zinvolle behandeling is. Dit blijkt bijvoorbeeld uit dc recente en te verwachten publikaties van dc Cholesterol Consensus en de Consensus Hart-en Vaatziekten bij Diabetes Mellitus.

Conclusie

Er is in Nederland in toenemende mate erkenning van het belang van erfelijke vetstofwisselingsstoornissen. H et belang ligt enerzijds in de opsporing van deze families, ter vroegtijdige herkenning van een mogelijk verhoogd risico op hart-en vaatziekten, anderzijds in het stellen van de diagnose. Ook is het bestuderen van deze aandoeningen van belang om ons nog beperkte inzicht te vergroten in de mechanismen die leiden tot

21

deze vetstofwissclingsstoornissen o f tot een verhoogd risico op hart-en vaatziekten. H et is zeker te verwachten, dat dc endocrinologie ook hieraan een verdere bijdrage zal leveren.

Tot slot

Gevoelige, maar toch robuuste terugk o pp el i njjfsm echanismcn: de eerste endo- crinolagfische natuurwet en tevens unificerende theorie.Voor de wetenschapper en arts ligt ook een belangrijke gevoeligheid voor het endocrinologisch conceptueel denken in de betrokken persoon zelf. H et is de manier van denken over een probleemstelling die meestal uit de kliniek afkomstig is en een werkelijk gezondheidsprobleem betreft, die het wezen van de endocrinoloog kenmerkt. H et verschil tussen endocrinolo- gen en fysici is, dat endocrinologen reeds een unificerende theorie hebben: het gevoelige en tegelijkertijd robuuste terugkoppelingsmechanismc. De uitdaging is, om de betrokken mechanismen in het lichaam te ontdekken en deze kennis tot ons voordeel te brengen.

Dankwoord

Graag wil ik een dankwoord uitpreken.Hooggeleerde Hillen en overige leden van het dagelijks bestuur van de vakgroep Interne Geneeskunde, sedert maart 1997 maak ik deel uit van het dagelijks bestuur van de vakgroep Interne Geneeskunde. De bereidheid tot samenwerken van de afdelingen en werkgroepen is groter dan werd verwacht. Dankzij de stuwende, deskundige en inspirerende persoonlijkheid van de voorzitter wordt de taak, die wij op ons hebben genomen, zeker van de persoonlijke kant gezien, lichter.Mijn grote dank gaat uit naar de hooggeleerde Querido, de hooggeleerde Smeenk en de hooggeleerde Van der Heide, van wie ik veel geleerd heb tijdens mijn promotieonderzoek. De hooggeleerde Braverman, University o f Massachusetts Medical School wil ik bedanken voor zijn leermeester- schap (44). De hooggeleerde Erkelens ben ik dank verschuldigd voor de vrijheid die ik op zijn afdeling heb genoten en zijn plezierige stijl van werken.Dear professor Rotter, dear Jerry, dear professor Lusis, dear Jake, our col- laboration has been a memorable one and I am looking forward to con-

22

tinuing the project in the coming years. Jerry, I appreciate your presence today immensely.Zeergeleerde Castro Cabezas, beste Manuel, zeergeleerde Dallinga-Thie, beste Geesje, wil ik hartelijk danken voor de prettige en productieve samenwerking in Utrecht. Zeergeleerde Van Barlingen, Van Beek,Bianchi, Brouwer, Van der Heijden en Westerveld, beste Harrold, André, Ruut, Teri, Jessica, en Tineke, het ga jullie goed!Zeergeleerde Van Greevenbroek en Van der Kallen, beste Marleen en Carla, evenals de zeergeleerde Engels en de zeergeleerde Geurts, beste Jan en Wim, en collega's van het Laboratorium Moleculair Metabolisme en Endocrinologie, dank voor de betrokkenheid en de geleverde inspanningen om de activiteiten in Maastricht op de rails te krijgen. Ik verheug mij op verdere samenwerking. De klinische collega's van de werkgroep Endocrinologie en de afdeling Interne Geneeskunde, met name de zeergeleerde Schaper, Seis en Wolffenbuttel, collega’s en medewerkers van de werkgroep Endocrinologie: mijn wens is een goede samenwerking in de toekomst. Dc dames en heren medewerkers van BSrechts en dc afdelingen interne geneeskunde wil ik danken voor de hulpvaardigheid en kennis van zaken waarmee de problemen en belangen van de opgenomen patiënten worden behartigd.Hooggeleerde Geraedts, hooggeleerde Reneman, hooggeleerde Saris, beste Joep, Rob en Wim, ik dank ook jullie voor de ondervonden steun. Tenslotte wil ik de studenten Geneeskunde en de co-assistenten hartelijk danken voor hun gewillig oor; ik hoop hen nog vaak te ontmoeten. H et combineren van de geneeskunde met wetenschappelijk onderzoek is niet alleen belangrijk, maar ook bijzonder leuk werk.

Grote dank ben ik verschuldigd aan de patiënten en familieleden, die deelnemen en hebben deelgenomen aan ons onderzoek.

Mijn dank gaat ook uit naar de Nederlandse Hartstichting, de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NW O), het Preventiefonds, het Diabetesfonds Nederland, de partners werkend bij de farmaceutische industrie, het Academisch Ziekenhuis Utrecht, de Universiteit U trecht, het Academisch Ziekenhuis Maastricht en de Universiteit Maastricht voor de geboden ondersteuning en faciliteiten.

Mijn laatste dankwoord gaat uit naar mijn dierbaren, Eveline, mijn ouders, Guido, Wieger en Andrea. De moeilijke tijd die onze moeder doormaakt raakt ons allen diep. Lieve Eveline, jouw bereidheid en soepelheid waren groot om nogmaals te verhuizen en vele vrienden op grotere afstand te laten teneinde deze stap in mijn loopbaan mogelijk te maken.Ik heb gezegd.

23

Noten

1. Knecht-van Eckelen de A. Hoofdlijncn van het endocrinologisch onderzoek in Nederland na 1947. Erasmus Publishing, Rotterdam 1993. Een informatieve beschrijving van de personen en hoofdthema's van de endocrinologie in Nederland.

2. Williams Textbook o f Endocrinology. 9th ed. Ed: Wilson JD, Foster DW. WB Saunders Co, Philadelphia, 1998. H et standaardboek van de endocrinoloog.

3. Zhang Y, Proenca R, Maffel M, Barone M, Leopold L, Friedman JM. Positional cloning o f the mouse obese gene and its human homologue. Nature (London) 1994;372:425-432.

4. International Textbook of Diabetes Mellitus. 2nd cd. Ed: Alberti KGMM, Zimmet P, DeFronzo RA. John Wiley and Sons, Chichester, 1997. Een uitstekend handboek op het gebied van diabetes mellitus.

5. The Diabetes Control and Complications Trial Research Group. The effect o f intensive treatment of diabetes and the development and progression o f long term complications in insulin dependent diabetes mellitus. N Engl J Med 1993;329:977-986. Belangrijk bewijs dat betere controle van het glucose gehalte minder diabetische complicaties veroorzaakt.

6. Brownlee M. Glycation and diabetic complications. Diabetes 1994;43:836-841.

7. Lamberts SW], Bakker W H, Reubi JC, Krenning EP. Somatostatin- receptor imaging in the localization o f endocrine tumors. N Engl J Med 1990;323:1246-1249.

8. Donis-Keiler H , Dou S, Chi D, Carlson KM, Toshima K, Lairmore TC, Howe JR, Moley JF, Goodfellow P, Wells SA. M utations in the RET proto-oncogene are associated with MEN2A and FMTC. Hum Mol Genet 1993;2:851-856.

9. Lips CJM, Landsvater RM, Hoppener GWM, et al. Clinical screening as compared with DNA analysis in families with multiple endocrine neoplasia type 2. N Engl J Med 1994;331:828-835.

10. Prof. Dr. Andries Querido was hoogleraar inwendige geneeskunde met een bijzondere opdracht voor stofwisselingsziekten en endocrinologie aan de Rijksuniversiteit te Leiden, gedurende de periode 1948- 1983.Prof.dr. D. Smeenk was hoogleraar in de inwendige geneeskunde met

24

een speciale opdracht voor stofwisselingsziekten en endocrinologie aan de Rijksuniversiteit Leiden van 1967 tot 1988.Prof.dr. D. van der Heide is hoogleraar in de fysiologie van mens en dier aan dc Landbouwuniversiteit te Wageningen, sedert 1990.

11. Turner RC, Millns H , Ncil HAW, Stratton IM, Manley SE, Matthews DR, Homan B il for the United Kingdom Prospective Diabetes Study Group. Risk factors for coronary artery disease in non-insulin depen- dent diabetes mellitus: United Kingdom Prospective Diabetes Study (UKPDS:23). Br Med J 1998;316:823-828.

12. In Maastricht werd met deze activiteiten begonnen op initiatief van dr. B.H.R. Wolffenbuttel, prof.dr. C. Spreeuwenberg en prof.dr. A.C. Nieuwcnhuijzen Kruseman.

13. Nieuwenhuijzen Kruseman AC. Open Cirkels. Rede uitgesproken bij de aanvaarding van het ambt van gewoon hoogleraar in de Inwendige Geneeskunde in het bijzonder dc Endocrinologie aan dc Rijksuniversiteit Limburg. Maastricht, 19 oktober 1990.

14. Centraal Begeleidingsorgaan voor de Intercollegiale Toetsing (CBO). Behandeling en preventie van coronaire hartziekte door verlaging van de plasmacholestcrolconcentratie. U trecht, CBO, 1998.

15. Andcrson KM, Wilson PWF, Odell PM, Kanncl WB. An updated coronary risk profile. Circulation 1991;83:357-363.

16. Wilson PF, Evans JC. Coronary artery disease prediction. Am J Hypertension 1993;6:309S-313S.

17. Lazar MA. Thyroid hormone receptors: multiple forms, multiple pos- sibilities. Endocrine Rev 1993;14:184-193.

18. Wcctman AP, McGregor AM. Autoimmune thyroid disease: further developments in our understanding. Endocr Rev 1994;15:788-830.

19. Delange F. Iodine deficiency in Europe. Thyroid International 1994;3:3-20.

20. Van Oostrom FP. Maerlants Wereld. Amsterdam, Prometheus 1996, 219. Tevens:M. Gijsseling. Corpus van Middelnederlandse teksten (tot en met het jaar 1300). Reeks II-2 Literaire handschriften. ’s-Gravenhage 1981, 29.De getoonde dia betreft een bladzijde uit een dertiende-eeuws handschrift (fol.13 recto) Detmold, Lippische Landesbibliothek 70.Mijn dank gaat uit naar mevr. drs. I. Biesheuvel en prof. dr. F.P. van Oostrom, Rijksuniversiteit Leiden, vakgroep Nederlandse Taal- en Letterkunde.

25

21 . Duprez L, Parma J, van Sande J et al. Gcrmlinc mutations in the thyrotropin receptor gene cause non-autoimmune autosomal dominant hyperthyroidism. Nat Gen 1994;7 :396-401 .

22. Parma J, Duprez L, van Sande J et al. Somatic mutations in the thyrotropin receptor gene cause hyperfunctioning adenomas. Nature 1993;365:649-651.

23. The Genetic Basis o f Common Diseases. Ed: King RA, Rotter JI, Motulsky AG. Oxford University Press, Oxford, 1992.

24. Molecular Genetics o f Coronary Artery Disease. Ed: Lusis AJ, Rotter JI, Sparkes RS. Karger, Basel, 1992.

25. Ross R. The pathogcnesis o f atherosclerosis- an update. N Eng J Med 1986;314:488-500.

26. Fuster V, Badimon L, Badimon JJ et al. The pathogcnesis o f coronary artery disease and the acute coronary syndromes. N. Emgl ƒ Med 1992;326:242-250 en 310-318.

27. Goldstein JL, Brown MS. Progress in understanding the LDL receptor and HMG-coA reductase, two membrane proteins diat regulate cholesterol. Metabolism 1984;25:1450-1461.

28. Stroes EG, Koomans H , de Bruin TWA, Rabelink TJ. Vascular fimc- tion in the forearm o f hypercholesterolemic patients off and on lipid- lowering medication. Lancet 1995;346:4767-4471.

29. Goldstein JL, Schrott H G , Hazard WR, Bierman EL, Motulsky AG. Hyperlipidemia in coronary heart disease. II. Genetic analysis o f lipid levels in 176 families and delineation o f a new inherited disorder, combined hyperlipidemia. J Clin Invest 1973;52:1544-1568.

30. Castro Cabezas M, de Bruin TWA, de Valk HW, Shoulders CC, Jansen H , Erkelens DW. Impaired fatty acid metabolism in familial combined hyperlipidemia. A mechanism associating hepatic apolipo- protein B overproduction and insulin resistance. J Clin Invest 1993;92:160-168.

31. Bruin TWA de, Castro Cabezas M, Dallinga-Thie GM, Erkelens DW. Familial combined hyperlipidemia: do we understand the patho- physiology and genetics ? In: Lipids: Current Perspectives. Ed. Betteridge DJ. Martin Dunitz Ltd, London, 1996. Chaper 6.

32. Bruin TWA de, Dallinga-Thie GM, Erkelens DW. Familiaire gecombineerde hyperlipidemie. Ned Tijdsch Geneesk 1996;140:2118-2121.

33. Porkkaa KVK, Nuotio I, Pajukanta P, Ehnholm C, Suurinkeroinen L, Syvanne M, Lehtimaki T, Lahdenkari A-T, Lahdenpera S,Ylitalo K,

26

Antikainen M, Perola M, Raitikari OT, Kovanen JSA, Peltonen L, Taskinen M-R. Phenotype expression in familial combined hyper- lipidemia. Atherosclerosis 1997;133:245-253.

34. Castro Cabezas M, de Bruin TWA, Jansen H , Koek LAW, Kordandt W. Erkelens DW. Impaired chylomicron remnant clearance in familial combined hyperlipidemia. Arterioscler Throm b 1993;13:804-814.

35. Beek AP van, Van Barlingen H H JJ, de Ruijter-Heijstek FC, Jansen H , Erkelens DW, Dallinga-Thie GM, de Bruin TWA. Preferential clearance of apoB-48-containing lipoproteins after heparin-induced lipolysis is modulated by lipoprotein lipase acüvity. J Lipid Res 1998;39:322- 332.

36. Stroes E, de Bruin T, de Valk H, Erkelens W, Banga J-D, van Rijn H, Koomans H , Rabelink T. NO acüvity in familial combined hyperlipidemia: potential role of cholesterol remnants. Cardiovascular Research 1997;36:445-452.

37. Reaven GM. The role ofinsulin resistance in human disease. Diabetes 1988;37:1595-1607.

38. Bredie SJH, Tack CJJ, Smits P, Stalenhoef AFH. Nonobese patients with familial combined hyperlipidemia are insulin resistant compared with their nonaffected relatives. Arterioscler Throm b Vasc Biol 1997;17:1465-1471.

39. Pajukanta P, Nuotio I, Terwilliger JD, et al. Linkage o f familial com bined hyperlipidaemia to chromosome Iq21-q23. Nature Gen 1998;18:369-373.

40. Castellani LW, Weinreb A, Bodnar J, Goto A, Doolittle M,Mehrabian M, Demant P, Lusis AJ. Mapping a gene for combined hyperlipidaemia in a mutant mouse strain. Nature Gen 1998;18:374- 377.

41. Hoffer MJV, Bredie SJH, Boomsma D l, Reymer PWA, Kastelein JJP, de Knijff P, Demacker PNM, Stalenhoef AFH, Havekes LM, Frants RR. The lipoprotein lipase (Asn291->Ser) mutation is associated with elevated lipid levels in families with familial combined hyperlipidaemia. Atherosclerosis 1996;119:159-167.

42. Dallinga-Thie GM, van Linde-Sibenius Trip M, Rotter, JI, Cantor RM, Bu X-D, Lusis AJ, de Bruin TWA. Complex genetic contribution o f the apo AI-CIII-AIV gene cluster to familial combined hyperlipidemia. J Clin Invest 1997;99:953-961. Deze bevinding blijkt niet voor alle populaties geldig: zij wordt niet gevonden bij Finnen (39).

43. Weber JL, May PE. Abundant class o f human DNA polymorphisms

27

which can bc typcd using the polymerase chain reaction. Am J Hum Genet 1989;44:388-396. Een Finse onderzoeksgroep publiceerde recent resultaten van een genomischc screening bij FGH (39).

44. Dib C, Faure S, Fizamcs C, Samson DS, D rouot N, Vignal A, Millasseau P, Mare S, Hazan J, Seboun E, Lathrop M, Gyapay G, Morissette J, Weissenbach J. A comprehensive map of the human genome based on 5,264 microsatellites. Nature 1996;380:152-154.

45. In het laboratorium van Dr. Lewis E.Bravcrman werd het hormoon T3, tri-jodothyronine, ontdekt na toedienen van T4, thyroxine, aan personen zonder schildklierweefsel. Dit droeg aanzienlijk bij tot de opheldering van de omzetting van T4 naar T3, het werkzame schildklierhormoon. Dr. Braverman heeft: verschillende belangrijke functies bekleed in de Amerikaanse endocrinologische wereld. Hij was onder meer Editor-in-Chief van het gezaghebbende Journal o f Clinical Metabolism and Endocrinology (1989-1993).

28