Een Paar Jaar Na Haar Beroerte Heeft
1
Op 16 juni van dit jaar is het alweer vier jaar geleden dat Kitty Broos (toen nog Brijssink) uit Hoogerheide een beroerte of een hersenbloeding kreeg. Ze raakte haar baan kwijt. Nu, inmiddels een paar jaar verder, heeft ze nog steeds klachten zoals een slechte concentratie, moeite met onthouden en extreme vermoeid- heid. Gelukkig gaat het verder naar om- standigheden wel goed met haar. Ze is inmiddels getrouwd en wil graag haar verhaal delen met anderen. “Er zijn nu nog steeds veel bekenden die het niet van mij weten dat ik een beroerte ge- had heb. Aan de buitenkant zie je het ook niet”, vertelt Kitty (32). Door Jenneke Kunst “Ik ben nu nog steeds heel snel moe. ‘s Avonds ga ik op tijd naar bed en ‘s mor- gens start ik op mijn gemak op. “s Middags doe ik vaak een dutje. Ik heb nog therapie en oefeningen. Ook ben ik voor honderd procent afgekeurd”, vertelt Kitty. Navertellen Zij kan gelukkig nog wel gewoon navertel- len wat er met haar gebeurd is. Er zijn ook mensen die na een hersenbloeding blind ra- ken, opnieuw moeten leren praten (afasie) of die (deels) verlamd raken en in een rolstoel belanden. De gevolgen van een hersenbloe- ding kunnen heel verschillend zijn, afhankelijk van hoe zwaar de hersenbloeding is geweest en op welk deel van de hersenen deze betrekking heeft. “Ook mensen met bijvoorbeeld MS of de ziekte van Huntington kunnen een hersenbeschadiging krijgen, als gevolg van hun ziekte”, weet ze te vertellen. Naast het (niet aangeboren) hersenletsel, die ze door de beroer- te heeft opgelopen, heeft Kitty ook nog de ziekte van Crohn, een chronische darmziekte. “Maar dat staat hier verder los van!”, benadrukt ze. Uitzicht op baan Het leven leek Kitty toe te lachen. De destijds 28-jarige vrouw werkte na haar opleiding aan Schoevers als telefoniste/receptio- niste met uitzicht op een baan als secretaresse. Ze woonde nog thuis bij haar ouders, maar stond wel op het punt om samen met haar vriend Pascal (waarmee ze in 2009 is getrouwd) een huis te gaan kopen. “In de week van mijn beroerte had ik heel veel hoofdpijn en ik was al de hele week ziek. Er zit wel migraine in de familie, maar dat bleek het niet te zijn. Ik zou die week ook naar het concert van Robby Williams in Brussel gaan, maar ik baalde er niet eens van omdat ik te ziek was”, vertelt ze. Epileptische aanval Op 16 juni 2006 sloeg het noodlot toe. “Die dag wilden we ons huis gaan kopen en gaan tekenen bij de notaris. ‘s Morgens hebben Pascal en ik elkaar nog gebeld, maar daarna kreeg ik een epileptische aanval, iets wat ik nog nooit had ge- had. Gelukkig woonde ik nog thuis en heeft mijn moeder met- een 1-1-2 gebeld. Ik ben met loeiende sirenes in de ambulance naar ziekenhuis Lievensberg gebracht”, aldus Kitty die het zelf niet meer weet, maar alles heeft gehoord van Pascal en haar familie. Pascal zit dan ook bij het interview, om te kijken of al- les klopt wat ze vertelt.. In het ziekenhuis bleek dat Kitty een hersenbloeding (in medische termen: cva) had gehad, maar dat ze het er redelijk goed vanaf had gebracht. “Een week heb ik in het ziekenhuis gelegen en toen mocht ik - na aandringen van mijzelf - naar huis”, vertelt Kitty. “Mijn werkgever heeft toen meteen gezegd dat ik niet meer terug hoefde te komen. Mijn contract liep af en dat werd niet verlengd.” Met de neus op de feiten Toen Kitty uit het ziekenhuis kwam, hadden zij en Pascal ook meteen een eigen huis. Vanuit het zieken- huis is Kitty nooit doorgestuurd geweest naar een revalidatieafdeling of een andere hulpinstantie. Ze moest zelf haar weg maar vinden. “Ik ging op mezelf wonen en werd meteen met de neus op de feiten gedrukt. Ik had natuurlijk nog niet gerevalideerd, dus dat was best zwaar. Ook ben ik geheel af- gekeurd en kan ik niet meer werken, terwijl ik dat wel graag zou willen. Via het UWV moet ik om de zoveel jaar opnieuw gekeurd worden, dus wie weet.. het zou mooi zijn als ze toch nog iets voor me kunnen vinden”, zegt ze.. “Gelukkig is Kitty er zelf niet de persoon naar om stil te zitten. “Ik sport nu veel, al is het op een veel lager niveau dan eerst. Ik ging eerst altijd spinnen, maar nu doe ik aan yoga en zwemmen. Daarnaast wandel ik veel met onze hond Diva”, zegt ze. Ook doet ze aan bloemschikken. Kitty heeft inmiddels ook een lange periode van therapie gehad in het revalidatiecentrum. “Ik moest in het begin vooral oefenen met lopen en traplopen. Ik had moeite met mijn evenwicht, het lopen van lange afstanden en ik had een ‘klapvoet’.” Andere jongeren Via café Brein in Roosendaal, waar heel veel informatie wordt gegeven aan mensen met NAH (niet aangeboren hersenletsel) en ook regelmatig lezingen worden gehouden, hoorde Kitty - een jaar na haar ontslag uit het ziekenhuis - dat ze toch nog kon revalideren. “Via café Brein kwam ik uiteindelijk bij andere instanties terecht, die wel kon- den helpen, zoals het NSWAC ( Nederlandse Stichting Woon- en Activiteiten Centra voor lichamelijke gehandicapten en mensen met NAH) in Bergen op Zoom. Vanuit het NSWAC is er begelei- ding in huis, omdat mijn dagritme en planning helemaal in de war waren. En er is ook een activiteitencentrum waar ik een jaar ben geweest. Daar heb ik ook andere jongeren leren kennen die bijvoorbeeld als gevolg van een ongeluk hersenletsel hebben opgelopen. Dat was wel fijn, want bij café Brein komen toch vooral oudere mensen met NAH”, aldus Kitty. Gemakkelijker “Ik ga er nu wel gemakkelijker mee om dan in het begin. Aan- vankelijk wilde ik steeds snel vertellen wat ik had en wilde ik steeds uitleggen hoe het zat en mezelf ervoor verontschuldigen. Je ziet het ook niet aan de buitenkant.” “Je ziet het ook niet aan de buitenkant” WAT EEN HERSENBLOEDING OF BEROERTE MET JE KAN DOEN; SLACHTOFFER KITTY BROOS DOET HAAR VERHAAL Kitty Broos zet zich nu, bijna vier jaar na haar beroerte, in voor de opzet van een NAH-café in Bergen op Zoom. De hersengebieden besturen verschillende functies. Beschadiging van deze delen kan een stoornis opleveren in een van de functies. Elke be- schadiging is anders, zo is geen enkele NAH patiënt hetzelfde. Van de mensen met NAH heeft 10 procent een ernstige handicap. Circa 30 procent behoudt levenslange matige problemen. De overige 60 procent vertoont een lichte of geen permanente beperking. Een paar jaar na haar beroerte heeft Kitty nog steeds problemen met zich concentreren en met dingen ont- houden. Sinds geruime tijd is Kitty Broos, die in juni 2006 slacht- offer werd van een beroerte of hersenbloeding (cva) ook actief betrokken bij de opzet van een NAH-café in Bergen op Zoom; bedoeld voor mensen met niet aange- boren hersenletsel. In een werkgroep van vijf personen/ lotgenoten werkt Kitty hard aan de plannen voor een dergelijk café in Bergen op Zoom. “De subsidieaanvraag is al de deur uit. Nu is het wachten op goedkeuring van de gemeente Bergen op Zoom”, vertelt ze enthousiast. Het NSWAC en de Stichting MEE deden ruim een jaar geleden een oproep voor mensen die mee wilden denken en helpen bij de opzet voor een NAH café in Bergen op Zoom. Kitty meldde zich meteen aan. Gewoon vrijblijvend “In een gewoon café is vaak het geluid te hard. Mensen met NAH hebben daar last van. Die krijgen te veel prikkels tegelij- kertijd en sluiten zich daardoor ook (onbewust) af. Daardoor is het heel vermoeiend om naar het café te gaan. Ook omdat je vaak de hele tijd moet staan. Daardoor ga je meestal ook weer op tijd naar huis”, vertelt ze uit eigen ervaring. “In het NAH- café kunnen mensen met NAH toch gewoon uitgaan, zonder al die prikkels. Het is de bedoeling dat je er gewoon vrijblij- vend kunt binnenkomen. Je kunt er lotgenoten ontmoeten en je kunt er terecht voor een praatje en een kopje koffie. Je kunt er je verhaal kwijt en je ervaringen uitwisselen. Daarbij hoeft het niet altijd over NAH te gaan natuurlijk. Op een gegeven moment gaat het vanzelf ook over andere alledaagse dingen, zoals het nieuws of de vakantie!”, zegt Kitty lachend. Dit jaar “Ons streven is om dit jaar van start te gaan met het NAH- café in een pand van de gemeente; een buurtcentrum of een locatie waar al iemand achter de bar staat. Het café zal niet dagelijks, maar drie à vier keer in de maand open gaan. We hopen daarbij telkens op zo’n vijftien personen met NAH die langskomen”, vertelt Kitty. Desiré van Egeraat van NSWAC en Helma Bastiaansen van de Stichting MEE begeleiden de werk- groep op de achtergrond, maar uiteindelijk wordt het echt ons café!”, zegt ze. “ We willen ook reclame gaan maken onder andere bij de neuroloog in het ziekenhuis. Wellicht heeft de gemeente Bergen op Zoom ook nog ideeën voor een locatie. Het zou heel mooi zijn als het NAH-café er komt. In Breda en Tilburg hebben ze ook zo’n café. Daar zijn we wezen kijken en ik voelde me meteen op mijn gemak”, besluit Kitty. “Gewoon uitgaan zonder al die prikkels” WERKGROEP BEZIG MET OPZET VAN NAH-CAFÉ IN BERGEN OP ZOOM
-
Upload
pascalbroos0 -
Category
Documents
-
view
333 -
download
1
Transcript of Een Paar Jaar Na Haar Beroerte Heeft
Op 16 juni van dit jaar is het alweer vier jaar geleden dat Kitty Broos (toen nog Brijssink) uit Hoogerheide een beroerte of een hersenbloeding kreeg. Ze raakte haar baan kwijt. Nu, inmiddels een paar jaar verder, heeft ze nog steeds klachten zoals een slechte concentratie, moeite met onthouden en extreme vermoeid-heid. Gelukkig gaat het verder naar om-standigheden wel goed met haar. Ze is inmiddels getrouwd en wil graag haar verhaal delen met anderen. “Er zijn nu nog steeds veel bekenden die het niet van mij weten dat ik een beroerte ge-had heb. Aan de buitenkant zie je het ook niet”, vertelt Kitty (32).
Door Jenneke Kunst
“Ik ben nu nog steeds heel snel moe. ‘s Avonds ga ik op tijd naar bed en ‘s mor-gens start ik op mijn gemak op. “s Middags doe ik vaak een dutje. Ik heb nog therapie en oefeningen. Ook ben ik voor honderd procent afgekeurd”, vertelt Kitty.
NavertellenZij kan gelukkig nog wel gewoon navertel-len wat er met haar gebeurd is. Er zijn ook mensen die na een hersenbloeding blind ra-ken, opnieuw moeten leren praten (afasie) of die (deels) verlamd raken en in een rolstoel belanden. De gevolgen van een hersenbloe-ding kunnen heel verschillend zijn, afhankelijk van hoe zwaar de hersenbloeding is geweest en op welk deel van de hersenen deze betrekking heeft. “Ook mensen met bijvoorbeeld MS of de ziekte van Huntington kunnen een hersenbeschadiging krijgen, als gevolg van hun ziekte”, weet ze te vertellen. Naast het (niet aangeboren) hersenletsel, die ze door de beroer-te heeft opgelopen, heeft Kitty ook nog de ziekte van Crohn, een chronische darmziekte. “Maar dat staat hier verder los van!”, benadrukt ze.
Uitzicht op baanHet leven leek Kitty toe te lachen. De destijds 28-jarige vrouw werkte na haar opleiding aan Schoevers als telefoniste/receptio-niste met uitzicht op een baan als secretaresse. Ze woonde nog thuis bij haar ouders, maar stond wel op het punt om samen met haar vriend Pascal (waarmee ze in 2009 is getrouwd) een huis te gaan kopen. “In de week van mijn beroerte had ik heel veel hoofdpijn en ik was al de hele week ziek. Er zit wel migraine in de familie, maar dat bleek het niet te zijn. Ik zou die week ook naar het concert van Robby Williams in Brussel gaan, maar ik baalde er niet eens van omdat ik te ziek was”, vertelt ze.
Epileptische aanvalOp 16 juni 2006 sloeg het noodlot toe. “Die dag wilden we ons huis gaan kopen en gaan tekenen bij de notaris.
‘s Morgens hebben Pascal en ik elkaar nog gebeld, maar daarna kreeg ik een epileptische aanval, iets wat ik nog nooit had ge-had. Gelukkig woonde ik nog thuis en heeft mijn moeder met-een 1-1-2 gebeld. Ik ben met loeiende sirenes in de ambulance naar ziekenhuis Lievensberg gebracht”, aldus Kitty die het zelf niet meer weet, maar alles heeft gehoord van Pascal en haar familie. Pascal zit dan ook bij het interview, om te kijken of al-les klopt wat ze vertelt.. In het ziekenhuis bleek dat Kitty een hersenbloeding (in medische termen: cva) had gehad, maar dat ze het er redelijk goed vanaf had gebracht. “Een week heb ik in het ziekenhuis gelegen en toen mocht ik - na aandringen van mijzelf - naar huis”, vertelt Kitty. “Mijn werkgever heeft toen meteen gezegd dat ik niet meer terug hoefde te komen. Mijn contract liep af en dat werd niet verlengd.”
Met de neus op de feitenToen Kitty uit het ziekenhuis kwam, hadden zij en Pascal ook
meteen een eigen huis. Vanuit het zieken-huis is Kitty nooit doorgestuurd geweest naar een revalidatieafdeling of een andere hulpinstantie. Ze moest zelf haar weg maar vinden. “Ik ging op mezelf wonen en werd meteen met de neus op de feiten gedrukt. Ik had natuurlijk nog niet gerevalideerd, dus dat was best zwaar. Ook ben ik geheel af-gekeurd en kan ik niet meer werken, terwijl ik dat wel graag zou willen. Via het UWV moet ik om de zoveel jaar opnieuw gekeurd worden, dus wie weet.. het zou mooi zijn als ze toch nog iets voor me kunnen vinden”, zegt ze.. “Gelukkig is Kitty er zelf niet de persoon naar om stil te zitten. “Ik sport nu veel, al is het op een veel lager niveau dan eerst. Ik ging eerst altijd spinnen, maar nu doe ik aan yoga en zwemmen. Daarnaast wandel ik veel met onze hond Diva”, zegt ze. Ook doet ze aan bloemschikken. Kitty heeft inmiddels ook een lange periode van therapie gehad in het revalidatiecentrum. “Ik moest in het begin vooral oefenen met lopen en traplopen. Ik had moeite met mijn evenwicht, het lopen van lange afstanden en ik had een ‘klapvoet’.”
Andere jongerenVia café Brein in Roosendaal, waar heel veel informatie wordt gegeven aan mensen met NAH (niet aangeboren hersenletsel) en ook regelmatig lezingen worden gehouden, hoorde Kitty - een jaar na haar ontslag uit
het ziekenhuis - dat ze toch nog kon revalideren. “Via café Brein kwam ik uiteindelijk bij andere instanties terecht, die wel kon-den helpen, zoals het NSWAC ( Nederlandse Stichting Woon- en Activiteiten Centra voor lichamelijke gehandicapten en mensen met NAH) in Bergen op Zoom. Vanuit het NSWAC is er begelei-ding in huis, omdat mijn dagritme en planning helemaal in de war waren. En er is ook een activiteitencentrum waar ik een jaar ben geweest. Daar heb ik ook andere jongeren leren kennen die bijvoorbeeld als gevolg van een ongeluk hersenletsel hebben opgelopen. Dat was wel fijn, want bij café Brein komen toch vooral oudere mensen met NAH”, aldus Kitty.
Gemakkelijker“Ik ga er nu wel gemakkelijker mee om dan in het begin. Aan-vankelijk wilde ik steeds snel vertellen wat ik had en wilde ik steeds uitleggen hoe het zat en mezelf ervoor verontschuldigen. Je ziet het ook niet aan de buitenkant.”
“Je ziet het ook niet aan de buitenkant”WAT EEN HERSENBLOEDING OF BEROERTE MET JE KAN DOEN; SLACHTOFFER KITTY BROOS DOET HAAR VERHAAL
Kitty Broos zet zich nu, bijna vier jaar na haar beroerte, in voor de opzet van een NAH-café in Bergen op Zoom.
De hersengebieden besturen verschillende functies. Beschadiging van deze delen kan een stoornis opleveren in een van de functies. Elke be-schadiging is anders, zo is geen enkele NAH patiënt hetzelfde.
Van de mensen met NAH heeft 10 procent een ernstige handicap. Circa 30 procent behoudt levenslange matige problemen. De overige 60 procent vertoont een lichte of geen permanente beperking.
Een paar jaar na haar beroerte heeft Kitty nog steeds problemen met zich concentreren en met dingen ont-houden.
Sinds geruime tijd is Kitty Broos, die in juni 2006 slacht-offer werd van een beroerte of hersenbloeding (cva) ook actief betrokken bij de opzet van een NAH-café in Bergen op Zoom; bedoeld voor mensen met niet aange-boren hersenletsel. In een werkgroep van vijf personen/lotgenoten werkt Kitty hard aan de plannen voor een dergelijk café in Bergen op Zoom. “De subsidieaanvraag is al de deur uit. Nu is het wachten op goedkeuring van de gemeente Bergen op Zoom”, vertelt ze enthousiast.
Het NSWAC en de Stichting MEE deden ruim een jaar geleden een oproep voor mensen die mee wilden denken en helpen bij de opzet voor een NAH café in Bergen op Zoom. Kitty meldde zich meteen aan.
Gewoon vrijblijvend “In een gewoon café is vaak het geluid te hard. Mensen met NAH hebben daar last van. Die krijgen te veel prikkels tegelij-kertijd en sluiten zich daardoor ook (onbewust) af. Daardoor is het heel vermoeiend om naar het café te gaan. Ook omdat je vaak de hele tijd moet staan. Daardoor ga je meestal ook weer op tijd naar huis”, vertelt ze uit eigen ervaring. “In het NAH-café kunnen mensen met NAH toch gewoon uitgaan, zonder
al die prikkels. Het is de bedoeling dat je er gewoon vrijblij-vend kunt binnenkomen. Je kunt er lotgenoten ontmoeten en je kunt er terecht voor een praatje en een kopje koffie. Je kunt er je verhaal kwijt en je ervaringen uitwisselen. Daarbij hoeft het niet altijd over NAH te gaan natuurlijk. Op een gegeven moment gaat het vanzelf ook over andere alledaagse dingen, zoals het nieuws of de vakantie!”, zegt Kitty lachend.
Dit jaar“Ons streven is om dit jaar van start te gaan met het NAH-café in een pand van de gemeente; een buurtcentrum of een locatie waar al iemand achter de bar staat. Het café zal niet dagelijks, maar drie à vier keer in de maand open gaan. We hopen daarbij telkens op zo’n vijftien personen met NAH die langskomen”, vertelt Kitty. Desiré van Egeraat van NSWAC en Helma Bastiaansen van de Stichting MEE begeleiden de werk-groep op de achtergrond, maar uiteindelijk wordt het echt ons café!”, zegt ze. “ We willen ook reclame gaan maken onder andere bij de neuroloog in het ziekenhuis. Wellicht heeft de gemeente Bergen op Zoom ook nog ideeën voor een locatie. Het zou heel mooi zijn als het NAH-café er komt. In Breda en Tilburg hebben ze ook zo’n café. Daar zijn we wezen kijken en ik voelde me meteen op mijn gemak”, besluit Kitty.
“Gewoon uitgaan zonder al die prikkels”WERKGROEP BEZIG MET OPZET VAN NAH-CAFÉ IN BERGEN OP ZOOM
