Φύλλο Νο 281

9 Γενάρη 2013

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Η μισή «στροφή» του ΚΚΕ στο 19ο Συνέδριο

6

Δε θα περάσειη καταστολήκαι ο αυταρχισμός

2

Ρόζα Λούξεμπουργκ:Σοσιαλισμόςή βαρβαρότητα

11

Ποιος δρόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ;

7

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Η λίστα Λαγκάρντ δεν είναι μόνη. Κυκλοφορεί ήδη η λίστα Λιχτε-στάιν, η λίστα «επενδυτών» σε πολυτελή ακίνητα στο Λονδίνο, η λίστα ιδιοκτητών υπερπολυτε-λών σκαφών στην Ολλανδία κλπ. Σύμφωνα με το διεθνή Τύπο, οι «επενδύσεις» των Ελλήνων πλου-σίων στο εξωτερικό ξεπερνούν τα 600 δισ. ευρώ, προσεγγίζοντας το άθροισμα του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους της χώρας.

Τα μνημόνια απο γείωσαν τη διαφθορά, τη «δραπέτευση» κεφαλαίων, τη φοροκλοπή, τη σπέκουλα. Δίπλα στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που υπο-φέρει, εξακολουθεί να υπάρχει η μικρή κοινωνική μειοψηφία που εξακολουθεί να θησαυρίζει και να αξιοποιεί το νεοφιλελευθερισμό για να αποφεύγει ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις υποχρεώσεις. Την ίδια στιγμή οι μαζικές απο-

λύσεις τσακίζουν κόκκαλα. Το άρθρο 99 αποδεικνύεται συνταγή για κλείσιμο επιχειρήσεων, χωρίς οι ιδιοκτήτες να υποχρεώνονται να πληρώσουν αποζημιώσεις και δεδουλευμένα. Τα χρέη των κα-πιταλιστών προς τα Ταμεία διο-γκώνονται, ρίχνοντας τα θεμέλια για νέες αντιμεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό. Οι μισθοί πιέζονται προς τα 300 ευρώ για όλους τους «νεοπροσλαμβανόμενους».

Με αυτά τα υλικά, ο Σαμαράς, η τρικομματική και πίσω τους η κυρίαρχη τάξη θα αναζητήσουν, λέει, τη διέξοδο από την κρίση. Με μια πολιτική σάπια και επι-κίνδυνη για την πλειοψηφία της κοινωνίας.Η ανατροπή των μνημονίων ανα-δεικνύεται ξεκάθαρα ως η ελά-χιστη προϋπόθεση για την ανα-σύνταξη. Αυτό θα είναι το κύριο ζητούμενο για το 2013.

Ανατροπή των Μνημονίων: Το πιο επείγον ζήτημα

• Λίστες διαφθοράς• Μαζικές απολύσεις

• Δρακόντειες περικοπές

Σάπια και επικίνδυνη

πολιτική

Σάπια και επικίνδυνη

πολιτική

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Του Σπύρου Αντωνίου

Α πανωτά τρομοκρατι-κά σόου εισβολών σε καταλήψεις και πα-

νεπιστήμια, μετεμφυλιακές κυβερνητικές ανακοινώσεις, στοχοποίηση πολιτικών χώ-ρων και μιντιακός καταιγισμός αντιδραστικής προπαγάνδας. Πρόκειται για τις πιο πρόσφα-τες εκδηλώσεις της –παγιωμέ-νης εδώ και καιρό– στροφής του αστικού καταστημένου στον αυταρχισμό και την κρα-τική καταστολή.

Η βιαιότητα, με την οποία αντιμετωπίστηκε κάθε κινητο-ποίηση στα χρόνια των μνημο-νίων, είναι πλέον γενικευμένη πρακτική. Μαρτυρά τους φό-βους και τα αδιέξοδα των «από πάνω» εξαιτίας των δικών μας αντιστάσεων.

Οι πρόσφατες επιχειρή-σεις της αστυνομίας στη Βίλα Αμαλίας και την ΑΣΟΕΕ πα-ρουσιάστηκαν από το Δένδια ως χτύπημα στην «ανομία». Τα προσχήματα βρέθηκαν εύ-κολα με ένα αναμάσημα των όσων ισχυρίζεται και η Χρυσή Αυγή. Στην πολύχρονη κατά-ληψη της Πλατείας Βικτωρίας γινόταν δήθεν διακίνηση ναρ-κωτικών, ενώ στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο δήθεν ανθού-σε το παραεμπόριο. Άδεια μπουκάλια μπύρας, κοντάρια, αντιασφυξιογόνες μάσκες, ο εξοπλισμός ραδιοφωνικού σταθμού ήταν «πειστήρια εγκλήματος».

Δεκάδες δημοσιεύματα σε εφημερίδες και οι γνωστές υστερίες των Καψήδων στα κανάλια επικρότησαν την απο-φασιστικότητα της κυβέρνη-σης να τελειώνει με τους «τρο-μοκράτες». Άλλωστε έτσι είχε ονομάσει και τους απεργούς της ΠΟΕ-ΟΤΑ ο Σαμαράς πριν λίγο καιρό.

Δεν μας είπαν βέβαια ποτέ οι καλοπληρωμένοι γραφιάδες-απολογητές του συστήματος ποιοι μεγαλέμποροι διακινούν από τα τελωνεία τις τσάντες των μικροπωλητών, γιατί δεν προέκυψε κανένα στοιχείο σε βάρος των συλληφθέντων της Βίλας Αμαλίας, οι οποίοι αφέ-θηκαν ελεύθεροι μετά από τέσσερις μέρες κράτησης, από πότε οι μάσκες και τα κοντάρια αποτελούν ποινικό αδίκημα

και γιατί οι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης (που φοροδι-αφεύγουν συστηματικά και λυμαίνονται δημόσιες συχνό-τητες) δεν είναι παράνομοι, αλλά αποτελεί παρανομία το ραδιόφωνο ενός φοιτητικού στεκιού;

Τα ίδια τα γεγονότα τους ξε-μπροστιάζουν. Η Βίλα Αμαλί-ας είναι μια κατάληψη που για πάνω από δύο δεκαετίες απο-τελεί γνωστό κοινωνικό χώρο με εκατοντάδες κινηματικές και πολιτιστικές δράσεις και είναι ανάχωμα στην επέκταση της Χρυσής Αυγής πέρα από τον Άγιο Παντελεήμονα. Στην ΑΣΟΕΕ, μετά την προσαγωγή 16 μεταναστών, ελέχθησαν για ώρες τα γραφεία των αριστε-ρών παρατάξεων και το αντιε-ξουσιαστικό στέκι της σχολής.

ΚαταστολήΗ καταστολή κάθε εστίας αντί-στασης, κάθε κοινωνικού και πολιτικού χώρου, συλλογικό-τητας, κατάληψης κλπ. που αγωνίζεται ενάντια στη βαρ-βαρότητα των μνημονίων, τον αυταρχισμό και τη φασιστική απειλή, είναι το πρώτο βήμα. Θέλουν να τελειώνουν με τους «περιθωριακούς» αναρχικούς, για να «εκπαιδεύσουν» την κοινή γνώμη στα χτυπήματα απεργιών και καταλήψεων, που ενδεχομένως θα ξεσπά-σουν σύντομα στο Δημόσιο, στις σχολές και αλλού. Ο πραγ-ματικός τους στόχος είναι το εργατικό κίνημα, η ριζοσπα-στική νεολαία, η Αριστερά.

Σχεδόν κάθε μαζική κινητο-ποίηση στα χρόνια των μνημο-νίων έχει δεχτεί αστυνομική βία, με τόνους χημικά, κλομπ

και αντλίες νερού. Οι επιθέ-σεις στις πανεργατικές απεργί-ες των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και η εικόνα από το πνιγμένο στα δακρυγόνα Σύνταγμα, ήταν ο μόνος τρό-πος για να αντιμετωπίσουν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά την οργή του κόσμου.

Το ξύλο και οι ποινικές διώ-ξεις στους εργάτες του Σκα-ραμαγκά, οι συλλήψεις εργα-ζομένων στη ΔΕΗ και στους Δήμους, η επέμβαση των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, η εισβολή στο ΑΠΘ για να σταματήσει η απεργία των εργολαβικών, το «ψέκασμα» των εμποροϋπαλ-λήλων στην πορεία ενάντια στην κατάργηση της κυριακά-τικης αργίας, αποδεικνύουν ότι το σύστημα τρέμει την κοι-νωνική διαμαρτυρία, τις διεκ-δικήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας.

Το κίνημα τα τελευταία χρόνια αποσταθεροποίησε και έριξε δυο κυβερνήσεις. Είναι προφανές ότι η άρχου-σα τάξη και τα κόμματά της δεν θα δεχτούν αμαχητί την αμφισβήτηση της εξουσίας τους. Προσπαθούν από τώρα να ανακόψουν την εκδήλωση ενός νέου γύρου εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων και να τους ποινικοποιήσουν προ-καταβολικά.

Γνωρίζουν καλά τη δύναμη που έχουν οι συλλογικοί αγώ-νες. Κατανοούν τη σημασία των απεργιών και των κατα-λήψεων. Τρέμουν την αλλαγή των συνειδήσεων, την πολι-τικοποίηση των αγώνων, την αλλαγή των συσχετισμών. Γι’

αυτό και καταφεύγουν στην ωμή βία.

Οι προληπτικές προσαγω-γές, ακόμα και μπροστά από τα σπίτια αγωνιστών, οι αναί-τιες συλλήψεις στις πορείες, η διαπόμπευση ανηλίκων στα ΜΜΕ και το σάιτ της ΕΛ.ΑΣ., η συγκάλυψη της εγκλημα-τικής δραστηριότητας των Χρυσαυγιτών, συμπληρώνουν το μοντέλο οικοδόμησης του κράτους «έκτακτης ανάγκης».

ΑριστεράΟι κυρίαρχες δυνάμεις ασκούν αφόρητες πιέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ να «στρογγυλέψει» τις θέσεις του και να καταδικάσει κάθε μορφή βίας. Ο ίδιος ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι ενεργό κομμάτι των κοινωνικών αντι-στάσεων, με παρουσία στα συνδικάτα και τα κινήματα ανυπακοής και θα στέκεται πάντα αλληλέγγυος σε κάθε θύμα των κατασταλτικών μη-χανισμών (μοτοπορεία αντι-φασιστών, υπόθεση Καπετα-νόπουλου, διόδια, βλ. σελ. 10).

Με την καλλιέργεια του φό-βου και τη διέγερση συντηρη-τικών αντανακλαστικών επιχει-ρείται να καλυφθεί η απουσία συναίνεσης στην ακραία πο-λιτική λιτότητας που ασκούν κυβέρνηση και τρόικα. Με σκοπό να περιοριστούν οι τριγμοί του τρικομματικού θι-άσου, που απονομιμοποιείται ραγδαία ακόμα και στα μάτια των ψηφοφόρων του, και για να αποπροσανατολίσουν από τα πρωτοφανή ποσοστά ανερ-γίας και φτώχειας, η ακροδε-ξιά ομήγυρη περί τον Σαμαρά (και όχι μόνο) προωθεί ατζέντα «νόμου και τάξης». Ατζέντα που συγκλίνει με το λόγο της Χρυσής Αυγής και εντάσσεται στα γενικότερα σχέδια ανασυ-γκρότησης του αστικού μπλοκ (βλ. σελ. 15).

Για το εργατικό-λαϊκό κίνη-μα και την Αριστερά τα απο-λύτως αναγκαία καθήκοντα της ανατροπής των μνημονίων της λιτότητας, της συγκυβέρ-νησης και των συμμάχων της, που είναι αλληλένδετα με τη μάχη ενάντια στην καταστο-λή και το φασισμό, προϋπο-θέτουν μαζική και ενωτική δράση, ειλικρινή στήριξη και πολιτικοποίηση της αντιπαρά-θεσης με τους «από πάνω».

óôá óýíôïìá...Πριν καλά-καλά μπει το 2013, αντήχησαν οι

σάλπιγγες της ψευδεπίγραφης «αισιοδοξίας». Οι «χορτάτοι» της κοινωνίας διαβλέπουν την έξοδο από την κρίση, υπό τη σαφή προϋπόθεση της υποταγής στην πολιτική Σαμαρά. Το «Βήμα» μας ενημερώνει ότι το «σχέδιο» ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού έχει ήδη εκπονηθεί…

N N N

Με «ατμομηχανές» τις επενδύσεις(;) στις Μεταφορές, στην Εκπαίδευση(;), στην Υγεία(;), στην τυποποίηση αγροτικών προϊόντων, το ετήσιο ΑΕΠ προβλέπεται, λέει, ότι θα ξεπεράσει «συντόμως» τα 300 δισ. ευρώ…

N N N

Ξέχασαν να μας πουν τι θα σημάνει αυτό για το «κάτω» μέρος της κοινωνίας. Μα είναι απλό. Ανεργία 30% και μισθούς 300 ευρώ. Όπως, σύμ-φωνα με τα στοιχεία, ήδη ισχύει στο 50% των νέων προσλήψεων…

N N N

Μια ακόμα «ατμομηχανή» της θρυλούμενης ανάκαμψης θα είναι, λέει, τα πετρέλαια και οι υδρο-γονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου. Στην προ των Χριστουγέννων συνάντηση μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ –με την παρουσία της Χίλαρι Κλίντον– οι δύο δυτικές υπερδυνάμεις επανέλαβαν την απόφαση σύμπλευσης με τον άξονα Ισραήλ-Κύπρου-Ελλά-δας, δηλώνοντας ότι θα τον «στηρίξουν σθεναρά» απέναντι σε αντιρρήσεις «τρίτων χωρών»…

N N N

Η είδηση επιταχύνει, στα χαρτιά τουλάχιστον, τον κυβερνητικό σχεδιασμό: οι «διαρροές» από το Μαξίμου αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο «μονομερούς ενέργειας», με ανακοίνωση των συντεταγμένων της θεωρούμενης «ελληνικής ΑΟΖ», με τρόπο που θα διασφαλίζει τη συνέ-χεια με τη συμφωνημένη από Κύπρο και Ισραήλ ζώνη, καταλαμβάνοντας έτσι ουσιαστικά το σύ-νολο της Ανατολικής Μεσογείου…

N N N

Μια μικρή σκιά ανησυχίας εμφανίστηκε ακό-μα και στο σχετικό ρεπορτάζ του «έγκριτου» «Βή-ματος». Ο κίνδυνος ενός «θερμού επεισοδίου» δεν μπορεί να αποκλειστεί, λέει, αν προχωρήσουν τέτοιες πρωτοβουλίες. Αντίθετα, οι ακροδεξιές φυλλάδες (που λόγω γειτνίασης με το περιβάλ-λον Σαμαρά δεν πρέπει να υποτιμώνται) μίλησαν πιο έξω από τα δόντια. Πανηγυρίζοντας για την αύξηση των πολεμικών δαπανών, άλλοι δήλωσαν «Έτσι θα πνίξουμε τους Τούρκους», ενώ άλλοι προτίμησαν να προειδοποιήσουν τον ντόπιο πλη-θυσμό: «Χωρίς πόλεμο, θα πεθάνετε όλοι».

N N N

Παρεμπιπτόντως, εκτός των προσπαθειών του Φ. Κρανιδιώτη να «ανασυνθέσει» τη Δεξιά μέσω της συνένωσης ΝΔ και Χρυσής Αυγής, συνεχίζε-ται η προσπάθεια του στρατηγού Φρ. Φραγκούλη για νέο «εθνικό» κόμμα, με κέντρο τους απόστρα-τους. Ένας νέος Χριστόδουλος γεννιέται…

N N N

Επίσης παρεμπιπτόντως, οι πασοκογενείς «εθνικάρες», που είχαν πάρει εργολαβία το ζή-τημα των ΑΟΖ, προσφάτως αναδιπλώνονται. Ανακαλύπτουν τα επιχειρήματα ότι ίσως το μέ-γεθος των κοιτασμάτων να έχει υπερτιμηθεί, ότι τα προσδοκώμενα κέρδη θα αφορούν κυρίως τις διεθνείς εταιρείες εξόρυξης κλπ. Κάποιοι ανακα-λύπτουν και τον κίνδυνο σχετικά με τα «θερμά επεισόδια» που μπορεί να εξελιχθούν σε ανεξέ-λεγκτες συρράξεις, ενθυμούμενοι το μακρινό 1922. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ…

N N N

Όμως, όλα αυτά έχουν το μειονέκτημα ότι απο-τελούν σχέδια επί χάρτου. Η πραγματικότητα της κρίσης έχει αποδειχθεί πολύ σκληρή, προσγειώ-νοντας ανώμαλα τους μαθητευόμενους μάγους, που προηγήθηκαν του Σαμαρά. Η οργή του κό-σμου από τα κάτω, οι ίδιοι οι αγώνες μας, πρέπει και μπορούν να τον προσθέσουν στην «ουρά» των Κ. Καραμανλή, ΓΑΠ και Παπαδήμου, αν όχι στη σειρά που εγκαινιάζει ο άλλοτε «τσάρος» Γ. Παπα-κωνσταντίνου, που –θυμάστε;– ευχόταν να έχει «τελειώσει» με την κρίση ως το 2011…

N N N

Καλή χρονιά και καλή δύναμη…

Με την καταστολή επιδιώκουν να κάμψουν τις αντιστάσεις μας

Δεν θα μας τρομοκρατήσουν!

Δήλωση της Μαρίας Μπόλαρη, βουλευτoύ Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, για την πορεία στις 4/1

ενάντια στην αστυνομική εισβολή στην ΑΣΟΟΕ.

«Η σημερινή μαζική πορεία, και κυρίως η διαδρομή που ακολούθησε μέσα από τις γειτονιές της Κυψέ-λης, της Πλατείας Βικτωρίας κ.α., είναι συμβολική του γεγονότος ότι το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό: φοιτητές, εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες. Η θετική αποδοχή των κατοίκων ήταν χαρακτηριστι-κή. Ο αγώνας είναι κοινός. Τόσο ενάντια στις πολιτικές της φτώχειας, όσο και ενάντια στην καταστολή.

Η κινητοποίηση αυτή μπορεί να γίνει η αφετηρία του αγώνα για την επανακατάκτηση του πανεπιστη-μιακού ασύλου και ό,τι αυτό σημαίνει για την κοινωνία. Ήταν μια καλή αρχή, ώστε να ακυρώσουμε το κλίμα τρομοκρατίας, που εντέχνως καλλιεργεί η τρικομματική κυβέρνηση. Η ίδια αυτή κυβέρνηση που συγκαλύπτει τη φοροδιαφυγή και τις παρανομίες των ισχυρών και μαζί με τη Χρυσή Αυγή στοχοποιούν όσους αντιστέκονται στη βαρβαρότητα των μνημονίων, το ρατσισμό και τον αυταρχισμό».

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013 η άποψή μας

Η καταβολή της δόσης του δανείου, αλλά κυρίως η κινηματική

άμπωτις των τελευταίων μηνών έδωσε τη δυνατότητα στο κυρί-αρχο ρεύμα της άρχουσας τά-ξης να ανασυνταχθεί προσωρι-νά και να στοιχίσει και πάλι πίσω από το μνημόνιο μέρος των δια-φωνούντων πτερύγων της.

Το «Βήμα», που το προηγού-μενο διάστημα αγωνιούσε για το αν έχει προοπτικές η ευρω-παϊκή μερκελική πολιτική, τώρα με άρθρο του αρθρογράφου άποψης Αντ. Καρακούση (5/1) μας παρουσιάζει το νέο σχέ-διο της άρχουσας τάξης με το οποίο «βλέπει» φως στο βάθος του τούνελ ξαναστηρίζοντας την τριάδα Σαμαρά-Στουρνάρα-Προβόπουλου.

Ο αρθρογράφος αναφέρει επί λέξει: «Ο διοικητής της Τράπε-ζας της Ελλάδος κ. Γ. Προβό-πουλος θεωρεί ότι η ψυχολογία είναι καλύτερη. Πιστεύει ότι η ατμόσφαιρα στην οικονομία εί-ναι λιγότερο αγχωτική μετά τη χορήγηση της μεγάλης δόσης και ενδεικτική προς τούτο είναι η παρατηρηθείσα αύξηση των ιδιωτικών καταθέσεων κατά πε-ρίπου 6 δισ. ευρώ τον περασμέ-νο Δεκέμβριο».

Ψέματα και φαντασιώσειςΕίναι φυσιολογικό να καταφεύ-γει κανείς σε ψυχολογικούς όρους εγκαταλείποντας το έδα-φος της οικονομικής επιστήμης προκειμένου να στηρίξει την κοσμοθεωρία του όταν αυτή έρ-χεται σε πλήρη αντίθεση με τα αμείλικτα γεγονότα. Βεβαίως, η επίκληση ενός στατιστικού στοιχείου αποτελεί επιχείρημα. Όχι όμως όταν πρόκειται για τε-ρατώδες ψέμα όπως αυτό που επινόησε ο αρθρογράφος του «Βήματος» προκειμένου να του βγει το άρθρο! Η δημοσιογρα-φική απάτη κανονικά θα έπρεπε να επισύρει σοβαρές κυρώσεις, καθώς η εφημερίδα δεν «βελτί-ωσε» απλώς λιγάκι το πραγματι-κό νούμερο για τις ανάγκες της προπαγάνδας της, αλλά το… δεκαπλασίασε: Στην πραγματι-κότητα την 1η Δεκέμβρη οι κα-ταθέσεις έφταναν τα 155,89 δισ. ευρώ αυξημένες μόλις κατά 640 εκατ. σε σχέση με την 1η Νοέμ-βρη που ήταν 155,25 δισ. ευρώ. Ποσοστό αύξησης: 0,4%! Στην πραγματικότητα από το 2009 οι καταθέσεις στις τράπεζες έχουν μειωθεί κατά 83 δισ. ευρώ και από αυτά έχουν επιστρέψει ψί-χουλα μετά τον Ιούνιο του 2012.

Το μόνο «εξάρι» που έχει αναφέρει ο Προβόπουλος και η Τράπεζα της Ελλάδος (12/12) είναι το 6% που θα είναι τελικά η ύφεση το 2012, αλλά αυτό εμ-

φανώς δεν βόλευε την ανάλυση του Καρακούση.

Το άρθρο έχει και άλλα ευτρά-πελα. Η ανάπτυξη θα έλθει, μας λέει, π.χ., αν υπάρξει συνέχιση των συγκρούσεων στον αρα-βικό κόσμο ώστε να υπάρχουν ασθενείς για τα ελληνικά νοσο-κομεία. Απολαύστε: «Ήδη τα ελληνικά ιδιωτικά νοσοκομεία περιθάλπουν μαζικά βορειοα-φρικανούς πολίτες. Η εικόνα του Μετροπόλιταν την περίοδο των γιορτών ήταν χαρακτηριστι-κή από τις οικογένειες λίβυων ασθενών που νοσηλεύονταν εκεί για διάφορες παθήσεις. Η Ελλάδα διαθέτει πλήθος ικα-νότατων, καλά εκπαιδευμένων γιατρών και θα μπορούσε να μετατραπεί σε ιατρικό κέντρο ολόκληρης της περιοχής». Τη στιγμή που καταρρέουν οι στοι-χειώδεις υποδομές υγείας για τους εντός Ελλάδας, το «Βήμα» ονειρεύεται το μεσογειακό Ελ-ντοράντο της υγείας.

Σε αυτές τις οικονομικές φα-ντασιώσεις του «Βήματος», έρχονται να προστεθούν οι πολιτικές φαντασιώσεις των ακροδεξιών στελεχών της ΝΔ που θεωρούν ότι εντός του 2013 ο Σαμαράς θα φτιάξει ένα «ευρωπαϊκό κόμμα» που θα συσπειρώσει όλους τους εκ-προσώπους του κεφαλαίου που προσβλέπουν στην πολιτική Μέρκελ, εξαφανίζοντας το ΠΑ-ΣΟΚ και παραμερίζοντας τη ΔΗ-ΜΑΡ. Σε συνδυασμό με τις οικο-νομικές «επιτυχίες», ο Σαμαράς θα σαρώσει, μας λένε, και τον ΣΥΡΙΖΑ και θα αναδειχθεί σε αναμφισβήτητο ηγέτη μιας επι-τυχημένης χώρας.

Συμμετρική με τις μεγάλες ιδέες του εσωτερικού είναι και οι μεγάλες ιδέες στην εξωτερι-κή πολιτική. Το ακροδεξιό λόμπι γύρω από τον Σαμαρά ετοιμάζει σχέδια για μονομερή ανακήρυ-ξη της ΑΟΖ στο Αιγαίο, παρά

τις προειδοποιήσεις του υπουρ-γείου των Εξωτερικών ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε θερμό επεισόδιο με την Τουρκία και παρότι οι αραβικές χώρες που εμπλέκονται έχουν είτε ενστά-σεις (Αίγυπτος) είτε σοβαρότα-τες αντιρρήσεις (Λιβύη).

Η πραγματικότηταΗ πεζή πραγματικότητα είναι βέβαια πολύ διαφορετική όσον αφορά το 2013: Ο Στουρνάρας υπενθυμίζει ότι μέσα στο έτος έχει δεσμευτεί για περικοπές άλ-λων 9,2 δισ. ευρώ. Επίσης, εκτός από τα υπόλοιπα χαράτσια, εντός του 2013 η κυβέρνηση σχεδιάζει να αρπάξει σχεδόν 1,5 δισ. ευρώ από τον ΦΑΠ του 2010, του 2011 και του 2012. Ο Μανιτάκης υπεν-θυμίζει ότι θα κάνει 25.000 απο-λύσεις στο Δημόσιο, ενώ ήδη υπάρχουν τα πρώτα δημοσιεύ-ματα (διαρροές της κυβέρνησης) για περαιτέρω μειώσεις στους μι-σθούς στο Δημόσιο – τη στιγμή που, όπως αποκαλύφθηκε έπειτα από ερώτηση του ευρωβουλευ-τή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντή, οι περι-κοπές μισθών στην Ελλάδα ήταν μεγαλύτερες κι από αυτές που ζητούσε η τρόικα.

Τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες κινδυνεύουν με νέα πλήγματα. Η επίθεση στη Βίλα Αμαλίας και οι διώξεις των αγωνιστών του «δεν πληρώνω» είναι μόνον η κορυφή του πα-γόβουνου: Μεταξύ άλλων, στην αναθεώρηση του Συντάγματος ο τρικομματικός θίασος ετοι-μάζει σχέδιο για θεσμοθέτηση δύο μόνιμα «υπηρεσιακών» υφυπουργών –Εξωτερικών και Προϋπολογισμού– με πενταε-τή θητεία, πέρα κι έξω δηλ. από την εκάστοτε εκφρασμένη βού-ληση του λαού στις εκλογές.

Ταυτόχρονα τα εγκλήματα κατά της πλειονότητας του πλη-θυσμού συνεχίζονται: Πρώτον, σε οικονομικό επίπεδο, καθώς

από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα οι μνημονιακές κυβερ-νήσεις έχουν πια συσσωρεύσει νέα χρέη ύψους 183 δισ. ευρώ (όσο έχει φτάσει σήμερα το ΑΕΠ) στη δήθεν προσπάθεια να… μειώσουν τα χρέη. Και συ-νεχίζουν να μας φορτώνουν κι άλλα χρέη. Δεύτερον, σε οικο-λογικό επίπεδο, καθώς μετέτρε-ψαν την Αθήνα και άλλες πόλεις σε θαλάμους αερίων για να… πατάξουν τη φοροδιαφυγή στο πετρέλαιο.

Στο εξωτερικό, τα μεγαλοϊ-δεατικά σχέδια του Χρ. Λαζαρί-δη και των λοιπών συμβούλων Σαμαρά, εκτός από τις δυνη-τικές ανθρώπινες θυσίες που μπορούν να σημάνουν από τον ελληνικό λαό (προκειμένου να εξορύξουν υδρογονάνθρακες στο μακρινό μέλλον αμερικανι-κοί ή βαρδινολατσικοί κολοσ-σοί) έχουν και άμεσες συνέπειες σήμερα, καθώς το ΚΥΣΕΑ ενέ-κρινε στο άψε-σβήσε κονδύλι ύψους 184 εκατ. ευρώ προκει-μένου να αγοραστούν από τις ΗΠΑ νέοι κινητήρες για τα μισά F-16 που έχει η ελληνική πολεμι-κή αεροπορία.

ΠροοπτικέςΜα μήπως άραγε όλες αυτές οι θυσίες και τα ρίσκα αποφέρουν, αν όχι τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Καρακούση, τουλάχιστον κάτι καλό,; Φυσικά όχι. Δεν χρει-άζεται να καταφύγει κανείς σε στοιχεία αριστερών οικονομολό-γων, του ΣΥΡΙΖΑ, ή της ΓΣΕΕ. Ο Προβόπουλος και η ΤτΕ που φαί-νεται να εκτιμά, ο Καρακούσης, αλλά και ο Σαμαράς, όχι μόνον δεν προβλέπουν καμία ανάπτυ-ξη για το 2013, αλλά αντίθετα προβλέπουν ύφεση 4%-4,5% για όλο το έτος. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προβλέπει ύφεση 4,2% στην Ελλάδα για το 2013. Η έκ-θεση της Ernst & Young που δη-μοσιεύθηκε στις αρχές του χρό-

νου, βλέπει επίσης ύφεση 4,3% εντός του 2013 και εκτόξευση της ανεργίας στο 28% εντός του έτους –ανάπτυξη προφητεύει μόνο για το 2015 και βλέπουμε.

Όλα αυτά μάλιστα θα συντε-λούνται σε ένα περιβάλλον γε-νικευμένης καπιταλιστικής κρί-σης, δηλ. σε περιβάλλον όπου οι εξωτερικοί παράγοντες είναι επίσης επιβαρυντικοί. Η ίδια η Μέρκελ έχει δηλώσει επανει-λημμένα ότι το 2013 θα είναι μια πιο δύσκολη χρονιά και για την Ευρώπη.

Αρνητικές είναι και οι προο-πτικές της παγκόσμιας οικονο-μίας. Ο Καρακούσης πανηγυ-ρίζει για την υπερψήφιση του προγράμματος Ομπάμα στις ΗΠΑ για το χρέος, καθώς και για την εξαγγελία μαζικών δημόσι-ων επενδύσεων από την ιαπωνι-κή κυβέρνηση. Μόνο που αυτές οι πολιτικές είναι εντελώς αντί-θετες από τις αντίστοιχες ευρω-παϊκές -και σίγουρα δεν επαρ-κούν για να μετατρέψουν χώρες σαν την Ελλάδα σε Ελντοράντο.

Ακόμη κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο υπερβεί όλες τις παρα-πάνω αντιξοότητες, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμε-τωπίσει το εσωτερικό πολιτικο-οικονομικό φορολογικό μέτωπο, του οποίου η λίστα Λαγκάρντ αποτελεί μικρή παραφυάδα. Ο Σαμαράς θα πρέπει δηλ. να μπο-ρέσει να ελέγξει και να φορολο-γήσει τους πλούσιους, πράγμα που του φωνάζουν επιτακτικά η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η Λα-γκάρντ. Όμως, ο ηγέτης της Δεξι-άς ούτε θέλει ούτε μπορεί να βά-λει χέρι σε αυτά τα εκατοντάδες δισ. περιουσίας, κερδών και άλ-λων εσόδων, γιατί το κόμμα του είναι αξεδιάλυτα δεμένο με αυτή την τάξη. Και η αδιέξοδη πολιτική του ξεζουμίσματος των φτωχών, που του μένει σαν εναλλακτική, δεν θα τον πάει μακριά.

ΠρωτοβουλίεςΌμως, παρά τις παρανοϊκές φαντασιώσεις, η μνημονιακή κυβέρνηση δεν θα πέσει από μόνη της. Ούτε θα πέσει μόνο μέσα από την αποκάλυψη πτυ-χών της διαφθοράς του αστι-κού συστήματος. Η ανατροπή της κυβέρνησης και της μνη-μονιακής πολιτικής είναι επιτα-κτική ανάγκη για την επιβίωση της μεγάλης πλειονότητας του λαού, ωστόσο αυτό το καθή-κον δεν μπορούμε να περιμέ-νουμε να υλοποιηθεί σε συνδι-καλιστικό επίπεδο. Οι μεγάλες πολιτικές πρωτοβουλίες είναι πλέον καθήκον της Αριστεράς, πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ. Οι και-ροί απαιτούν μέτρα ανάλογα με τα μέτρα των «από πάνω». Μέτρα που θα υπερβαίνουν τα τετριμμένα.

Επιστημονική φαντασία και διαρκές μνημόνιο προσφέρει η Δεξιά

Τα σχέδια της άρχουσας τάξης για το 2013

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Του Σπύρου Αντωνίου

Ο ερχομός του 2013 θέτει σε εφαρμογή όλες τις αντεργατικές ρυθμίσεις

που ψηφίστηκαν με τα απανωτά μνημόνια των τελευταίων χρό-νων και το φετινό προϋπολογι-σμό. Κυβέρνηση, τρόικα και ερ-γοδότες κατεδαφίζουν ό,τι είχε απομείνει από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομέ-νων. Συγκεκριμένα:

α) Συντριβή των μισθών. Κα-ταργείται η καθολική ισχύς της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμ-βασης Εργασίας και ο βασικός μισθός θα ορίζεται με νόμο από 1/4/13. Για τους υπαλλήλους άνω των 25 ετών ο κατώτατος μισθός ορίζεται σε 586,08 ευρώ και για τους εργατοτεχνίτες άνω των 25 ετών το κατώτατο ημερομίσθιο ορίζεται σε 26,18 ευρώ. Για τους υπαλλήλους κάτω των 25 ετών ο κατώτατος μισθός ορίζεται σε 510,95 ευρώ και για τους εργα-τοτεχνίτες κάτω των 25 ετών το κατώτατο ημερομίσθιο ορίζεται σε 22,83 ευρώ.

Αυτός ο κατώτατος μισθός θα δεσμεύει μόνο τα μέλη των εργοδοτικών ενώσεων που εν-δεχομένως θα υπογράφουν την σύμβαση, όταν και αν κάποια στιγμή επανέλθει η συλλογική

διαπραγμάτευση. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, οι επιχειρήσεις, εκμεταλλευόμενες τη μη καθολικότητα της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και το «υπουργικό δικαίωμα» του κάθε Βρούτση, θα προχωρήσουν σε νέες μειώσεις μισθών.

β) Aκόμα πιο φθηνές απολύ-σεις. Αλλάζει ο χρόνος προειδο-ποίησης για απόλυση και το ανώ-τατο όριο περιορίζεται στους 4 από 6 μήνες. Οι αποζημιώσεις των εργαζομένων με προϋπηρεσία με-γαλύτερη των 16 ετών «παγώνουν» στο σημερινό ύψος, ασχέτως του

πόσα χρόνια εργασίας επιπλέον θα συμπληρώσουν μέχρι την εν-δεχόμενη απόλυσή τους.

γ) Επιδόματα και δώρα καταρ-γούνται, οι τριετίες «παγώνουν». Από 1/4/13 το επίδομα γάμου ουσιαστικά καταργείται, με απο-τέλεσμα οι μισθοί να μειωθούν επιπλέον 10%. Επίσης, οι τριετίες παραμένουν «ανενεργές», μέχρι να πέσει η ανεργία κάτω από το 10%. Ακόμα προβλέπεται η πλή-ρης κατάργηση σε όλο το Δημό-σιο, ΔΕΚΟ, ΝΠΔΔ, ΟΤΑ κλπ. από την 1/1/2013 και σε όλους τους συνταξιούχους τα δώρα Χριστου-

γέννων, Πάσχα και τα επιδόματα αδείας.

δ) Ωράριο λάστιχο. Ο ελάχι-στος χρόνος ημερήσιας ανά-παυσης μειώνεται στις 11 ώρες από 12 που ισχύει σήμερα και αποσυνδέεται το ωράριο λει-τουργίας των καταστημάτων από το ωράριο των εργαζομέ-νων. Καθιερώνεται η 6ήμερη εβδομαδιαία εργασία για ορι-σμένους κλάδους, όπως το λιανεμπόριο, χωρίς επιπλέον αμοιβή ή ρεπό, αρκεί ο χρόνος απασχόλησης να μην ξεπερνά τις 40 ώρες την εβδομάδα.

Καταργείται η προϋπόθεση της προέγκρισης από την Επιθεώρη-ση Εργασίας των υπερωριών, ενώ η διευθέτηση του χρόνου εργα-σίας θα γίνεται με κλαδικές ή επι-χειρησιακές συμβάσεις.

ε) Επιπλέον δουλειά και ανα-τροπή κάθε προγραμματισμού. Σε τουλάχιστον άλλα δύο χρόνια δουλειάς υποχρεώνεται η πλειο-νότητα των ασφαλισμένων, κα-θώς από την 1η Ιανουαρίου 2013 ισχύει η αύξηση των ορίων συντα-ξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρό-νια, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων.

στ) Νέο τσεκούρι σε συντάξεις και εφάπαξ. Οι συντάξεις από 1.000 ευρώ και πάνω μειώνονται από 5% έως 20%. Τα εφάπαξ περι-κόπτονται έως 83% σε 20 τομείς πρόνοιας.

Οι απώλειες εισοδημάτων ανα-μένεται να επιδεινωθούν και από μια σειρά άλλα μέτρα: νέα φορο-λογική κλίμακα με την οποία θα παρακρατούν το φόρο και την ειδική εισφορά «αλληλεγγύης» από μισθούς, ημερομίσθια, συ-ντάξεις και λοιπές παροχές από 1/1/2013, εκκαθαριστικά για τον ΦΑΠ 2011 και 2012, αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ και στα εισιτή-ρια των μέσων μαζικής μεταφο-ράς, αποχωρήσεις 25.000 υπαλ-λήλων από το Δημόσιο εντός του 2013 (6.250 ανά τρίμηνο).

Οι ανατροπές σε εργασιακά και συντάξεις που ισχύουν με το νέο έτος

Μέτρα κοινωνικής εξαθλίωσης

Του Θοδωρή Πατσατζή

Α πό το τελευταίο πενθή-μερο του 2012, οι εργα-ζόμενοι προσμετράμε

νέες θυσίες στο βωμό της κρίσης. Εκτός από τα μνημονιακά σχέδια για 150.000 και πλέον απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, σε μια σει-ρά χώρους του ιδιωτικού τομέα παρακολουθούμε να γίνονται μα-ζικές και ατομικές απολύσεις.

ΑπολύσειςΟι εργοδότες ακολουθούν το δρόμο των απολύσεων, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Πιστεύ-ουν ότι έτσι θα αντέξουν στον ανταγωνισμό και με τα άλλα μέ-τρα των μνημονίων, που έχουν ψηφιστεί, συν αυτά που έρχονται το 2013 (βλ. διπλανή στήλη) θα τους δώσουν τη δυνατότητα να προσλάβουν εργαζόμενους πιο φτηνούς και πιο ευέλικτους. Με-γάλες εταιρείες, όπως η Speedex στο χώρο των ταχυμεταφορών, έχουν ανακοινώσει ήδη πρόγραμ-μα «εθελουσίας εξόδου».

Οι απολύσεις αποσκοπούν επί-σης στο να μην έχουν οι εργαζό-μενοι τη δυνατότητα συλλογι-κής αντίστασης με τα συνδικάτα

τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι απολύσεις στα σούπερ μάρ-κετ Αρβανιτίδης και στο Πόρτο Καρράς έγιναν ενάντια σε εργαζό-μενους με συνδικαλιστική δράση.

Στη λυσσαλέα επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο αντιστέκονται με κινητοποι-ήσεις. Δυστυχώς όταν οι απολύ-σεις ανακαλούνται, οι εργοδότες σύντομα επανέρχονται με νέες. Ενώ το παράδειγμα της Χαλυ-βουργίας αποδεικνύει με τον πιο καταφανή τρόπο ότι ακόμα και η απεργία διαρκείας σε ένα σω-ματείο, εργοστάσιο ή και κλάδο μπορεί να μην έχει τα επιθυμητά για την τάξη μας αποτελέσματα.

Η πείρα λέει ότι χρειάζεται συ-ντονισμός των αγώνων. Το 2011 και το 2012 έγιναν οι περισσότερες μέ-ρες απεργίας τα τελευταία 30 χρό-νια. Έγιναν 20 γενικές απεργίες και 3 από αυτές ήταν 48ωρες. Όμως οι δεκάδες αυτοί αγώνες, παρά το γεγονός ότι οδήγησαν σε πτώση δύο κυβερνήσεις, δεν κατόρθω-σαν να ανατρέψουν τα μνημόνια.

ΣυντονισμόςΟ βασικότερος λόγος είναι η παρα-λυτική επίδραση στους αγώνες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας

που ηγείται στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και η οποία οργάνωσε αποσπασμα-τικά τους αγώνες, χωρίς κανένα συ-ντονισμό και χωρίς κλιμάκωση των αγώνων, με αποτέλεσμα να χάσουν την εμπιστοσύνη των εργαζομέ-νων, αφού εξακολουθούν να στη-ρίζουν πολιτικά τις κυβερνητικές δυνάμεις των μνημονίων.

Ποτέ δεν πρόταξαν την ανατρο-πή των κυβερνήσεων και όταν τον περασμένο Οκτώβρη υπήρχε το κλίμα για απεργία διαρκείας με διαδηλώσεις και καταλήψεις, που ήδη ήταν σε εξέλιξη, δεν δώσανε καμιά συνέχεια.

Η Αριστερά έχει την ευκαιρία να ανατρέψει πραγματικά τα δεδομέ-να στους χώρους δουλειάς σε μια περίοδο που οι εξελίξεις μπορεί να είναι καταλυτικές για ολόκληρες δεκαετίες. Ξεπερνώντας την ηττο-πάθεια, στην οποία οδηγεί η απο-μόνωση των αγώνων ακόμη και από συναδέλφους τους στον ίδιο κλά-δο (βλέπε τακτικές ΠΑΜΕ), αλλά και ξεπερνώντας τη λογική (ηγεσία ΣΥΝ) που περιμένει τις εκλογές για να αλλάξουν τα πράγματα. Μια τα-κτική που οδηγεί το συνδικαλιστικό του κομμάτι στο να χτίζει στους ερ-γατικούς χώρους συμμαχίες από τα πάνω, αντί να οργανώνει αγώνες.

Το πρώτο κρίσιμο καθήκον της Αριστεράς είναι να οργανώσει την αγανάκτηση και την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων με επίμονους αγώνες και ανυποχώ-ρητες πρωτοβουλίες αντίστασης, κλιμάκωσης και συντονισμού των αγώνων.

ΣΥΡΙΖΑΕίναι δεδομένο ότι αυτό που επί-σης λείπει αυτή τη στιγμή είναι η ηγεσία της Αριστεράς (και στις δεδομένες συνθήκες ο κλήρος πέφτει στο ΣΥΡΙΖΑ) να δώσει πολιτική κάλυψη στους αγώ-νες, ζητώντας τον ξεσηκωμό των εργαζομένων με απεργίες διαρκείας και στόχο την πλήρη κατάργηση των μνημονίων, τις αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, τη σωτηρία σχολείων και νοσοκομείων.

Να θέσει ως στόχο για το συν-δικαλιστικό κίνημα, με αφετη-ρία την Εργατική Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στις 26 Γενάρη, την ενοποίηση των δύο εργατικών συνομοσπονδιών (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), αλλά και την ενο-ποίηση ομοειδών ομοσπονδιών και κλαδικών σωματείων (εκπαι-δευτικοί, ταχυδρομεία κ.ά.).

Επίσης την ένταξη στα σωμα-τεία όλων των επισφαλώς εργα-ζομένων και τροποποίηση του παρόντος νομοθετικού καθεστώ-τος, με κριτήριο τη δυνατότητα καλύτερης κινητοποίησης και μα-ζικοποίησης των συνδικάτων και όχι μόνο για εκλογικούς λόγους.

Να προβάλλει σε κάθε ανακοίνωση, αφίσα και λοιπό υλικό του τα αντι-κυβερνητικά και αντικαπιταλιστικά αιτήματα του προγράμματός του και να κινητοποιεί τις τοπικές του οργανώσεις για τη στήριξη των αγώ-νων που πραγματοποιούνται, αλλά και με καμπάνιες για ζωτικής σημα-σίας ζητήματα όπως η σωτηρία της δημόσιας υγείας και παιδείας.

Να στηρίζει τις προσπάθειες συντονισμού των αγώνων, που δίνουν τη δυνατότητα για κοινή δράση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, όπως ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων.

Να πρωτοστατεί σε πρωτοβου-λίες κοινής δράσης, με στόχο μια κυβέρνηση της Αριστεράς που, με στήριγμα τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους συνεχείς αγώνες τους, θα βάλει σε προτε-ραιότητα τις ανάγκες τους και όχι το χρέος και το ευρώ.

Η «ανάπτυξη», που προανήγγειλε ο Σαμαράς, ξεκίνησε με τσουνάμι απολύσεων

Πώς μπορεί να απαντήσει το εργατικό κίνημα;

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Μ ε δυναμικές κινητοποιή-σεις, παρά τη συνεχή βρο-χή, απάντησαν οι εμπο-

ροϋπάλληλοι στην προσπάθεια της συγκυβέρνησης να επιβάλει, αρχίζο-ντας από την Κυριακή 30 Δεκέμβρη, τη λειτουργία των καταστημάτων για όλες τις Κυριακές του έτους.

Από νωρίς το πρωί οι εργαζόμενοι στο χώρο του βιβλίου κατόρθωσαν, με τη στήριξη συμπαραστατών από άλλα σωματεία, κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς και τοπικές συνελεύσεις, να περιφρουρήσουν την κινητοποίη-σή τους, αποκλείοντας Τρία μεγάλα βιβλιοπωλεία στο κέντρο της Αθήνας (Public, Ιανός, Παπασωτηρίου). Στην κινητοποίηση στο Public, εκτός από το Σωματείο Εργαζομένων Βιβλίου Χάρ-του συμμετείχε και η Ομοσπονδία Ιδι-ωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας.

Η πορεία, στην οποία καλούσαν η Ομοσπονδία και τα συνδικάτα, ήταν

μαζική και σε αυτή συμμετείχε και η βουλευτής Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, Μαρία Μπόλαρη.

Με σύνθημα «Ποτέ δουλειά την Κυριακή, η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική», οι διαδηλωτές διέσχισαν κε-ντρικούς δρόμους της Αθήνας, απο-κλείοντας για λίγη ώρα και άλλα κα-ταστήματα μεγάλων εταιρειών, όπως η Sprider, που το τελευταίο διάστη-μα, εκμεταλλευόμενες τους μνημο-νιακούς νόμους πρωτοστατούν σε μειώσεις μισθών και απολύσεις.

Στο πλευρό των εργοδοτών ήταν τα ΜΑΤ του Δένδια που φρουρούσαν τις εισόδους τέτοιων καταστημάτων, ενώ απρόκλητα μπροστά στο Attica επιτέθηκαν στους διαδηλωτές. Δεν κατάφεραν όμως να διαλύσουν την πορεία, που ολοκληρώθηκε με γλέ-ντι αλληλεγγύης που οργάνωσε το Σωματείο Εργαζομένων Βιβλίου Χάρ-του στη Στοά του Βιβλίου.

Νοσοκομείο Παναγιά

Με συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τα γρα¬φεία της 4ης ΔΥΠΕ στη Θεσσαλονίκη συνε-χίζουν τις κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο Παναγιά του Δήμου Καλαμα-ριάς, την Πέμπτη 10 Γενάρη. Μέχρι τώρα με τις κινητοποιή-σεις τους έχουν αποτρέψει τη μετακίνηση τριών κλινικών του νοσοκομείου (νευρολογική, ουρολογική, ενδοκρινολογι-κή) στο Άγιος Παύλος. Από την πρώτη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθη-κε στο πλευρό τους και αυτό με τη συμπαράσταση και των κα-τοίκων και άλλων φορέων έχει παίξει καθοριστικό ρόλο. Η με-τακίνηση των κλινικών σημαίνει μείωση κλινών, ειδικοτήτων και προσωπικού και επομένως νέα υποβάθμιση για την υγεία 350.000 κατοίκων της Ανατολι-κής Θεσσαλονίκης.

Λουκέτο στη ΣέλμανΛουκέτο μπήκε, από την Τρίτη 8 Γενάρη, στο εργοστάσιο της Σέλμαν στην Εύβοια, με απο-τέλεσμα να μείνουν στο δρό-μο 174 εργαζόμενοι. Το ΔΣ της εταιρείας επικαλείται μείωση του κόστους. Αυτό φαίνεται περίεργο, αν αναλογιστούμε ότι ο όμιλος, που ελέγχει την εται-ρεία, έχει στην ιδιοκτησία του το Εργοστάσιο της Σέλμαν στη Χαλκίδα μαζί με το ιδιόκτητο

λιμάνι, το εργοστάσιο της Σέλ-μαν στην Κομοτηνή, εκθεσιακό χώρο στην Αθήνα, αποθήκες στην Αλεξανδρούπολη και από το 40% ως 100% των επιχειρή-σεων Χατζηλουκάς ΑΒΕΤΕ, Ξυ-λεμπορική Πατρών, Τζήλος ΑΕ, Σέλμαν Sofianos Παρκέτα ΑΕ, Sofrom Ρarquet ΑΕ στη Ρουμα-νία, την Αlfa Wood Πίνδος, την Αlfa Wood Βulgaria, Αlfa Wood στη ΒΙΠΕ Λάρισας, Αlfa Wood Shop στον Τύρναβο, το κέντρο έκθεσης Αlfa Wood Έπιπλο, ενώ συμμετέχει στην Αlfa Wood Νευροκόπι ΑΕΒΕ και στην Ξυλο-τεχνική Ηπείρου. Το σωματείο καταγγέλλει ότι ο ιδιοκτήτης πρότεινε στους εργαζόμενους να δεχτούν μείωση μισθών κατά 20% και, όταν αυτοί αρνήθη-καν, άρχισε να βγάζει προϊόντα από το εργοστάσιο, για να τους εκβιάσει. Και δεν είναι τυχαίο ότι το λουκέτο στο εργοστάσιο μπήκε τη μέρα που στην Εύβοια πραγματοποιείτο 24ωρη απερ-γία με απόφαση του Εργατικού Κέντρου ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις.

Κατάληψη στο μετρό

Κατάληψη στο κέντρο ελέγχου του μετρό, που βρίσκεται στο αμαξοστάσιο των Σεπολίων, πραγματοποιεί το Σωματείο Εργαζομένων Λειτουργίας Με-τρό Αθηνών (ΣΕΛΜΑ), από τη Δευτέρα 7 Γενάρη. Οι εργαζό-

μενοι διαμαρτύρονται για την ένταξή τους στο δήθεν ενιαίο μισθολόγιο που ισχύει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και απαιτούν την παρέμβαση του οικονομικού εισαγγελέα, ώστε να διαπιστωθεί ότι το μετρό είναι κερδοφόρο μέσο και άρα δεν ευσταθεί ότι τα μέτρα, που λαμβάνονται, σχετίζονται με την εξυγίανσή του. Με αυτή τη δικαιολογία η συγκυβέρνη-ση του μνημονίου προσπαθεί να σπάσει τις συλλογικές τους συμβάσεις και να μειώσει το εργατικό κόστος, για να κοστί-σει λιγότερο το ξεπούλημα του μετρό στους επίδοξους ιδιώτες αγοραστές. Η εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου θα φέρει πρόσθετες μειώσεις από 12% έως 15% στους μισθούς των ερ-γαζομένων, οι οποίοι ήδη έχουν μισθολογικές απώλειες από 35% ως 40% από τα μνημόνια.

Πόρτο ΚαρράςΗ εργοδοσία του Πόρτο Καρράς στη Χαλκιδική πραγματοποίησε 58 απολύσεις. Είναι χαρακτηρι-στικό ότι από το καλοκαίρι συ-νολικά έχουν απολυθεί 130 ερ-γαζόμενοι. Η πλειοψηφία των τελευταίων απολύσεων αφο-ρούσε εργαζόμενους (μεταξύ των οποίων και 4 μέλη του ΔΣ του συλλόγου εργαζομένων) που το καλοκαίρι είχαν προ-σφύγει στη δικαιοσύνη, απαι-τώντας την καταβολή των δε-δουλευμένων, που τους οφείλει η εργοδοσία και φτάνουν το ένα έτος. Η ασυδοσία της εταιρείας (γνωστή από το σκάνδαλο Πά-χτα) συνεχίστηκε με μηνύσεις σε βάρος των 4 συνδικαλιστών για συκοφαντική δυσφήμιση.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Της Φ. Γ., εργαζόμενης στη Λυρική

Οι τεχνικοί της λυρικής σκη-νής (ΕΛΣ) βρίσκονται σε κυλιό-μενες στάσεις εργασίας από τις 8 Δεκεμβρίου, διαμαρτυρόμε-νοι για την ένταξή τους στο ενι-αίο μισθολόγιο του δημοσίου. Οι τεχνικοί έχουν υποστεί εδώ κι ένα χρόνο μείωση αποδοχών 25% . Με το πολυνομοσχέδιο-έκτρωμα που ψηφίστηκε τον Οκτώβρη, ο μισθός τους θα μειωθεί επιπλέον 25% και θα φτάσει τα 650 ευρώ.

Στις κινητοποιήσεις συμμετεί-χαν και οι διοικητικοί, καθώς και η χορωδία της ΕΛΣ και εί-χαν σαν αποτέλεσμα την ακύ-ρωση όλων των παραστάσεων εδώ και 30 μέρες.

Η διοίκηση του θεάτρου εξά-ντλησε όλα τα μέσα για να τους διασπάσει, όπως το συνηθίζει, και με την πολύτιμη βοήθεια του Τύπου έκανε ό,τι μπορού-σε για να συκοφαντήσει τον αγώνα τους. Δε δίστασε ακόμη και να στρέψει το κοινό ενα-ντίον των απεργών. Όταν δεν κατάφερε να εκβιάσει την ανα-στολή των στάσεων, κατέφυγε αιφνιδιαστικά το μεσημέρι της

31ης Δεκεμβρίου στα δικαστή-ρια, για να τις κηρύξει τις στά-σεις εργασίας παράνομες και καταχρηστικές.

Αξίωσε επίσης υπέρογκες αποζημιώσεις από κάθε ερ-γαζόμενο και φυλάκιση συν-δικαλιστών.Το δικαστήριο λειτούργησε αποκλειστικά το πρωί της 2ας Ιανουαρίου και αποφάσισε ότι οι στάσεις εί-ναι καταχρηστικές και πρέπει να σταματήσουν.

Η απόφαση επιβεβαίωσε άλλη μια φορά τον ταξικό χαρακτή-ρα της δικαιοσύνης που, με τις αποφάσεις της, στηρίζει το κρά-τος και την ασκούμενη πολιτική.

Στο δικαστήριο ακούσαμε τον καλλιτεχνικό διευθυντή να

λεει ότι οι αγώνες των εργαζο-μένων για αξιοπρεπή ζωή ζη-μίωσαν το θέατρο κι έβαλαν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητά του. Απέκρυψε την αλήθεια ότι το θέατρο συρρικνώνεται και εμποδίζεται να λειτουρ-γήσει λόγω της μνημονιακής πολιτικής, που έχει μειώσει δραματικά την κρατική επι-χορήγηση. Ότι είναι πλέον αναγκασμένο να στραφεί στο κυνήγι των χορηγιών για να καλύψει τις ανάγκες του.

Παρά τις απειλές και τους εκβι-ασμούς, ο αγώνας συνεχίζεται με την κάλυψη της Πανελλή-νιας Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος, η οποία έχει ήδη λάβει εξώδικη προειδοποίηση απο τη διοίκηση της ΕΛΣ.

Ένας μήνας κινητοποιήσεων στη Λυρική

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Κυριακή… Α(πε)ργία

Προλαβαίνουμε να σώσουμε το Δημόσιο

Της Κατερίνας Γιαννούλια

«Χ άος στο δημόσιο. Η τα-λαιπωρία των πολιτών θα συνεχιστεί για τα…

επόμενα χρόνια. Η μνημονιακή κυ-βέρνηση δεν κάνει πίσω». Αυτό θα έλεγε δελτίο του Mega, με τη διαφο-ρά βέβαια ότι στη θέση της «μνημονι-ακής κυβέρνησης» θα έμπαινε η λέξη «απεργοί» ή «συνδικαλιστές», καθώς αυτοί μόνο με τις κινητοποιήσεις τους «ταλαιπωρούν» τον κόσμο. Η κυβέρνηση, οι εργοδότες, οι εφοπλι-στές και οι τραπεζίτες, που διαλύουν το δημόσιο, ποτέ!

Οι διαπιστωτικές του πρώτου γύρου των 2.000 απολύσεων-διαθεσιμοτή-των του 2012 είτε έχουν μοιραστεί, είτε βρίσκονται έτοιμες στα συρτάρια των πολιτικών ηγεσιών. Οι νέες απολύσεις των 6.000 ανά τρίμηνο του 2013 κα-ραδοκούν, μαζί με τις «αξιολογήσεις» δομών και υπαλλήλων και συγχρό-νως με τα νέα σχέδια οργανισμών των υπουργείων, που σημαίνουν μειώσεις θέσεων και υπηρεσιών μέχρι και 80%. Ενώ έτοιμες είναι και οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις φορέων ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου.

Οι προς απόλυση εργαζόμενοι κα-ταφεύγουν ο καθένας μόνος στα δι-καστήρια για ασφαλιστικά μέτρα, ή με αιτήσεις ακύρωσης της διαθεσι-μότητας, χωρίς την κάλυψη και την καθοδήγηση των σωματείων. Στο με-ταξύ οι τοποθετήσεις διευθυντών και προϊσταμένων στις υπηρεσίες προχω-ράει με το… αλάνθαστο σύστημα της

κομματικής ένταξης στα τρία μνημο-νιακά-κυβερνητικά κόμματα.

Ο πρώτος κύκλος μαχητικών αγώ-νων στο Δημόσιο «έσβησε», αλλά η φλόγα που σιγοκαίει υπόσχεται εξελί-ξεις. Οι απεργίες και καταλήψεις, που προηγήθηκαν, έγιναν μαθήματα για όσους συμμετείχαν και τώρα διερευ-νάται η συνέχεια.

Παρά τις προσπάθειες για πρόσδε-ση στους συνδικαλιστές των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, μέσω των υποσχέσεων και των ελπίδων για μια θεσούλα με-τακίνησης σε άλλη υπηρεσία, η ριζο-σπαστικοποίηση και η διάθεση για αξιοπρεπείς και μαχητικές λύσεις κυ-ριαρχεί στο χώρο του Δημοσίου.

Οι συνελεύσεις ανά κτίριο, οι γε-νικές συνελεύσεις, οι διάσπαρτες κινητοποιήσεις, οι προσπάθειες συ-ντονισμού, η ανταλλαγή απόψεων και ιδεών για την παραπέρα πορεία, οι συνεδριάσεις σχημάτων, ομαδοποιή-σεων, συλλογικοτήτων δημιουργούν κλίμα αναμονής για πιο αποφασιστι-κούς αγώνες. Η ανάγκη για προετοι-μασία και οργάνωση της αντεπίθεσης έρχεται από όλες τις πλευρές.

Η Αριστερά στα σωματεία και στην κεντρική πολιτική σκηνή έχει ακόμα τον πρώτο λόγο στις συνειδήσεις των συναδέλφων. Και θα είναι ολέθριο να ξανασυμβεί αυτό που αναγνωρίζει η ηρωίδα του Μπρεχτ στην «Αγία Ιωάν-να των σφαγείων» (παίζεται αυτόν τον καιρό στην Αθήνα), όταν η Ιωάννα δεν τόλμησε να μοιράσει τις προκηρύξεις για γενικό ξεσηκωμό: «Χάθηκε μια από τις σπάνιες ευκαιρίες στην ιστορία».

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Η ΚΕ του ΚΚΕ θέτει ως στόχο την άμεση μετάβαση στο σοσιαλισμό, αλλά δεν μας λέει τίποτα για το πώς σκοπεύει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Τ ο 19ο Συνέδριο θα απο-δειχθεί ένα σημαντικό συνέδριο για το ΚΚΕ. Οι

θέσεις της ΚΕ πραγματοποιούν μια «στροφή»: εγκαταλείπουν με ρητό τρόπο τη στρατηγική των «σταδίων» προς το σοσια-λισμό, εγκαταλείπουν, εν μέρει, την εκδοχή του «μαρξισμού» που επιβλήθηκε στα ΚΚ παγκό-σμια μετά την επικράτηση του σταλινισμού στην ΕΣΣΔ στη δεκαετία του ’30, θέτουν τη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης σαν τη μοναδική θεωρητική βάση επί της οποίας μπορεί να στηριχθεί η ανάπτυξη της Αριστεράς ως διακριτού πο-λιτικού ρεύματος.

Όπως γράφει ο «Ριζοσπάστης» (3/1/2013: «Η ταξική πάλη και το ζήτημα εξουσίας»), το θεμελια-κό ζήτημα στη συζήτηση είναι: α) «της συγκέντρωσης των δυνά-μεων για τη σοσιαλιστική επανά-σταση», γιατί, β) «με δεδομένο το χαρακτήρα της εποχής ως εποχής του ιμπεριαλισμού… άρα και επο-χής των σοσιαλιστικών επαναστά-σεων», αλλά και γ) «την εκτίμηση ότι στην Ελλάδα έχουν διαμορ-φωθεί οι υλικοί όροι για το πέρα-σμα στο σοσιαλισμό, ανεξάρτητα αν δεν είναι στην ημερήσια διάτα-ξη οι αντικειμενικές συνθήκες της σοσιαλιστικής επανάστασης…».

Στάδια Από τη σκοπιά του μαρξισμού και του λενινισμού αυτές οι τρεις θέσεις είναι σωστές. Αφήνουν πίσω τις πρωτόγονες αναλύσεις του ελληνικού καπιταλισμού ως «ψωροκώσταινας», αφήνουν πίσω τις στρατηγικές του ΚΚΕ, σε προηγούμενες δεκαετίες, που έδιναν προτεραιότητα στο «ξεπέρασμα των τσιφλικάδικων καθυστερήσεων», ή που θεω-ρούσαν την εμπέδωση της εθνι-κής ανεξαρτησίας, της αστικής δημοκρατίας και την ανάπτυξη βαριάς βιομηχανίας στην Ελλά-δα, ως αναντικατάστατες προϋ-ποθέσεις για να τεθεί το ζήτημα του σοσιαλισμού.

Δημιουργούν, επίσης, τη βάση για μια σοβαρή ερμηνεία της με-γάλης ήττας του λαϊκού κινήμα-τος και της Αριστεράς στα 1944-45, αλλά και την ερμηνεία των απίστευτα καιροσκοπικών επιλο-γών της κομματικής ηγεσίας στις δεκαετίες του 1960, του ’70 και του ’80…

Το βήμα αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά ως κα-λοδεχούμενο. Ανοίγει σε ένα

πλατύ τμήμα του οργανωμένου κόσμου της Αριστεράς τη συ-ζήτηση για το πώς μπορούμε πράγματι να φτάσουμε στο σο-σιαλισμό. Κατά τη γνώμη μου, η ηγεσία του ΚΚΕ θα παιδευτεί πολύ για να «μαζέψει» τις συνέ-πειες αυτού του βήματος που σήμερα κάνει.

Πολύ περισσότερο που το βήμα αυτό είναι μισό και μετέω-ρο. Η ΚΕ του ΚΚΕ θέτει ως στόχο την άμεση μετάβαση στο σοσια-λισμό, αλλά δεν μας λέει τίποτα για το πώς σκοπεύει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Το μόνο που συνιστά είναι η απο-φυγή των άκαιρων αναμετρή-σεων (όπως η κυβέρνηση της Αριστεράς που επιλέγει ο ΣΥΡΙ-ΖΑ) και κατά τα άλλα… αναμονή, μέχρι «να έρθουν στην ημερήσια διάταξη οι αντικειμενικές συν-θήκες της σοσιαλιστικής επανά-στασης».

Στο έδαφος της μαρξιστικής και πολύ περισσότερο της λενινι-στικής παράδοσης δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες ακροβασίες. Από την επομένη της Οκτωβρια-νής Επανάστασης και μέχρι το 4ο Συνέδριο της Διεθνούς, το μπολσε-βίκικο κόμμα και η Κομιντέρν αφι-έρωσαν την προσοχή τους για να επεξεργαστούν την απάντηση στο ερώτημα: Τι σημαίνει «προετοιμα-σία και συγκέντρωση των δυνάμε-ων της επανάστασης σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης»;

Και η απάντησή τους είχε δύο πολύτιμες παρακαταθήκες: Ενι-

αίο Μέτωπο και Μεταβατικό Πρό-γραμμα.

Το ΚΚΕ τις απορρίπτει και τις δύο, τις αντικαθιστά με καρικα-τούρες, με αποτέλεσμα ο, τάχα, επαναστατικός προσανατολισμός του κόμματος να υποβιβάζεται σε ιδεολογικό προπαγανδισμό.

Στη θέση τον Ενιαίου Μετώ-που, η ΚΕ του ΚΚΕ αντιπαραθέ-τει μια κάποια «Λαϊκή Συμμαχία» μεταξύ του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, του ΜΑΣ και άλλων ενώσεων… οπα-δών του ΚΚΕ. Αφήνει έτσι τελείως αναπάντητο το ερώτημα: Πώς μπορεί το εργατικό κίνημα να συ-γκεντρώνει δυνάμεις για να αντι-μετωπίζει τις μάχες που εδώ και τώρα καλείται να δώσει;

Σημειώνουμε ότι το ζήτημα αυτό δεν αφορά –μόνο– τις «με-γάλες στιγμές» της Επανάστασης, αλλά τις μεγάλες περιόδους που

έχουμε μπροστά μας, αρχίζοντας από σήμερα. Για παράδειγμα, η ΚΕ του ΚΚΕ εξακολουθεί να οφεί-λει μια πειστική ερμηνεία σχετικά με το πώς και γιατί ηττήθηκε ο μεγάλος απεργιακός αγώνας στη Χαλυβουργία…

Στο ζήτημα του Μεταβατικού Προγράμματος, η ΚΕ του ΚΚΕ απαντά με έναν αφορισμό που κα-ταγγέλλει ως «ρεφορμισμό» κάθε αγώνα, κίνηση ή άποψη, που δεν θέτει, με άμεσο τρόπο, το ζήτημα της ιδιοκτησίας των μέσων παρα-γωγής!

Θα περιμένουμε με περιέργεια να ενημερωθούμε για κάποιον απεργιακό αγώνα, καθοδηγούμε-νο από το ΠΑΜΕ, που να έθεσε ως αίτημα την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Θα περιμένουμε, με την ίδια πε-ριέργεια, να μάθουμε την άποψη του ΚΚΕ για το πώς θα διανύσου-με το διάστημα από το σημερινό επίπεδο αγώνων και συνείδησης των εργατών, μέχρι την ωρίμανση του συνολικού αιτήματος για κα-τάληψη της εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη.

«Θρησκευτική» επαγγελία Με το απόλυτο κενό απαντήσεων του ΚΚΕ σε αυτά τα δύο κρίσιμα ζητήματα τακτικής, η αναφορά στη σοσιαλιστική επανάσταση μετατρέπεται σε μια, απολύτως ακίνδυνη για το σύστημα, επαγ-γελία θρησκευτικού τύπου. Γι’ αυτό, άλλωστε, την ώρα που οι

καθεστωτικές δυνάμεις λυσσάνε κυριολεκτικά απέναντι στον ΣΥΡΙ-ΖΑ, εξακολουθούν να δηλώνουν: «διαφωνούμε, μεν, αλλά σεβό-μαστε το ΚΚΕ». Η Αριστερά που θα μιλάει για επαναστάσεις και σοσιαλισμούς, αλλά θα συνεχίζει να κινείται μόνο μαζί με τον εαυ-τό της, ήταν, είναι και θα είναι μια ακίνδυνη πολιτική δύναμη για το σύστημα.

«Τριτοπεριοδισμός» Στην ιστορία του κομμουνι-στικού κινήματος υπάρχει μια πολύτιμη αρνητική εμπειρία. Αναφερόμαστε στη διαβόητη γραμμή της «3ης Περιόδου». Στα τέλη της δεκαετίας του ’20, τα συμφέροντα της σταλινικής δι-πλωματίας στην ΕΣΣΔ επέβαλαν στην Κομιντέρν μια «στροφή» που ανέτρεπε όλες τις προηγού-μενες επεξεργασίες. Δηλωνόταν ότι ο καπιταλισμός είχε εισέλθει, παγκόσμια, στην «3η, τελευταία, περίοδό του», ότι το ζήτημα της σοσιαλιστικής ανατροπής ετί-θετο –αντικειμενικά– ως άμεσο καθήκον παντού και –κατά συ-νέπεια– τα ΚΚ όφειλαν να συμ-μαχούν μόνο με τις δυνάμεις που συμμερίζονταν τον άμεσο στόχο της εργατικής εξουσίας. Οι σοσι-αλδημοκράτες εργάτες χαρακτη-ρίζονταν ως «σοσιαλφασίστες» και κάθε συμμαχία μαζί τους –ακόμα και απέναντι στους ναζί του Χίτλερ– απαγορευόταν ρητά.

Η γραμμή αυτή εγκαταλείφθη-κε νύχτα και αντικαταστάθηκε αιφνιδιαστικά από το αντίθετό της: τα λαϊκά μέτωπα και την αντιφασιστική συμμαχία με τις αστικοδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις. Μόνο που στο μεταξύ είχε επιτρέψει τη συντριβή του μεγάλου εργατικού κινήματος στη Γερμανία και τη νίκη του Χίτ-λερ.

Οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ προς το 19ο Συνέδριο δεν θα μακροη-μερεύσουν. Είτε θα ανατραπούν από τα αριστερά, από τα μέλη και τους οπαδούς του κόμμα-τος που θα βρουν τη δύναμη να απαιτήσουν τη συγκεκριμε-νοποίηση της σοσιαλιστικής στρατηγικής, με απαντήσεις στα ζητήματα των συμμαχιών, αλλά και του Μεταβατικού Προγράμ-ματος προς την εργατική εξου-σία. Είτε από τα δεξιά, με μια βίαια, νέα, «στροφή» της ηγεσί-ας –μετά από μια πολιτική ήττα του κινήματος, ή πολιτική ήττα του ΚΚΕ– προς μια νέα εκδοχή της ανεξάντλητης δεξαμενής «σταδίων» που έχει η σταλινική παράδοση.

Η μισή «στροφή» του ΚΚΕ στο 19ο Συνέδριο

Είναι ο τελεσιγραφισμός επαναστατική πολιτική;

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Ο ΣΥΡΙΖΑ που χρειαζόμαστεΤης Κατερίνας Σεργίδου,

μέλους της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Ε ίναι σίγουρο πως η νέα χρονιά θα θέσει με ακόμα μεγαλύτερη ένταση την

ανάγκη για έναν ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ. Το 2013 φέρνει μεγαλύ-τερες επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώ-ματα, αλλά επίσης μεγαλύτερα αδιέξοδα για το σύστημα εντός και εκτός Ελλάδας. Το κρίσιμο ζήτημα είναι στη νέα χρονιά να συνεχίσει ο κόσμος να αγωνίζεται στους δρόμους.

Η προηγούμενη χρονιά πήγε καλά από αυτή την άποψη και το πιο πιθανό είναι πως ο κόσμος θα συνεχίσει στο ίδιο κλίμα, αφού η κατάληψη, η απεργία και η δια-δήλωση οργανώνονται πια πολύ εύκολα και αυθόρμητα.

«Υποκινητής»Για να μπορέσουμε όμως να έχου-με νίκες και ανατροπές, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να «στηθεί» με έναν τρόπο που να διευκολύνει τον κόσμο στις μάχες που έχει να δώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να κρατήσει τον τιμητικό τίτλο που του απο-δίδει το σύστημα, όταν τον κα-τηγορεί για υποκίνηση των κινη-τοποιήσεων και για ανατρεπτικές διαθέσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει να «φταίει για όλα».

Ιδιαίτερα μετά τον αέρα και το καλό κλίμα της πανελλαδικής συνδιάσκεψης προέχει ο ΣΥΡΙΖΑ

να ξαναβρεί τον κινηματικό βη-ματισμό του και να θυμίσει τον παλιό καλό ΣΥΡΙΖΑ που βρισκό-ταν πίσω από κάθε μικρή και με-γάλη κινητοποίηση. Γι’ αυτό είναι βασικό να εκπέμπει ακόμα πιο καθαρά το μήνυμα της αντίστα-σης και ανατροπής και όχι μόνο της αλληλεγγύης.

Στις γιορτές δικαιολογημένα οι δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώ-θηκαν γύρω από τα δίκτυα αλλη-λεγγύης, τώρα όμως χρειάζεται να επικεντρωθούμε στα πιο δυ-ναμικά κομμάτια της κοινωνίας, στους εργαζόμενους, αυτούς που παλεύουν για να μη φτάσουν στο σημείο να εξαθλιωθούν.

ΣυνελεύσειςΈνα πρώτο βήμα είναι να οργα-νωθεί ένας νέος γύρος συνελεύ-σεων στις γειτονιές, όπου η συ-ζήτηση δεν θα μείνει μόνο στην πολιτική συγκυρία, αλλά που θα συζητηθεί ένα σχέδιο δράσης, εξωστρέφειας και συνάντησης με τον κόσμο που ρωτάει με αγω-νία «Πού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;»

Ήδη ακούγονται πολλές προ-τάσεις δράσης, που δεν παρου-σιάζονται στην κυρίαρχη ειδησε-ογραφία, όπως μια πανελλαδική καμπάνια για τη δημόσια υγεία. Το ζήτημα της υγείας είναι σο-βαρό, αφού τα νοσοκομεία είναι υπό διάλυση. Το αγαθό της υγεί-ας πρέπει να επανακατακτηθεί, για να μη φτάσουμε να θρηνούμε θύματα, και ο μοναδικός αποτε-

λεσματικός τρόπος για να γίνει αυτό είναι η υπεράσπιση των υπαρχουσών δομών από τους εργαζόμενους των νοσοκομείων, αλλά και από τους χρήστες υγεί-ας, δηλαδή όλη την κοινωνία.

Ένα ακόμα θέμα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να πρωτοστα-τήσει είναι η δημιουργία , όπου δεν υπάρχουν, αντιφασιστικών επιτροπών. Επιτροπών που θα συσπειρώνουν τους φορείς, τους συλλόγους, τα σωματεία, με «ψυχή» τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς απα-ραίτητα να έχουν τη σφραγίδα του. Αυτό θα χρειαστεί ειδικά σε γειτονιές που ο κίνδυνος του φα-σισμού κάνει πολύ συγκεκριμένα βήματα εδραίωσης, όπως είναι οι Αμπελόκηποι, η Νέα Ιωνία κλπ.

Ένα ακόμα κρίσιμο θέμα είναι το τι θα γίνει με τα χαράτσια. Εκεί θα πρέπει να ξαναπαρθούν πρω-τοβουλίες και να γίνει επεξερ-γασία για το πώς θα αντιμετωπι-στούν τα νέα χαράτσια.

Σε κεντρικό επίπεδο η προ-τεραιότητα δεν μπορεί να είναι

άλλη από την ανάπτυξη και τη στήριξη εργατικών αγώνων όπως αυτός των εργαζομένων στους δήμους και το δημόσιο. Οι εργα-ζόμενοι, που σήκωσαν το βάρος της κεντρικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, θέλουν στήριξη και έμπνευση, θέλουν να ξέρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μαζί τους από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το επόμενο διάστημα, την ατζέντα συζήτησης πρέπει να επι-βάλει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση. Μια ατζέντα που θα αναδεικνύει τα προβλήματα του κόσμου μας (μισθοί, παιδεία, υγεία) και δεν θα μένει στη συζή-τηση του κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ εί-ναι «έτοιμος» να κυβερνήσει.

ΟργανωτικάΑυτά τα θέματα έχει να συζητή-σει ο ΣΥΡΙΖΑ στις συνελεύσεις και σε αυτό το κλίμα πρέπει να προχωρήσει στην ανάδειξη των νέων συντονιστικών εκεί που δεν έχουν γίνει ακόμα. Χρειαζόμαστε συντονιστικά μάχης και εξωστρέ-

φειας, που θα αναδεικνύουν το ριζοσπαστικό χαρακτήρα του ΣΥ-ΡΙΖΑ και θα παίρνουν πρωτοβου-λίες, ανοίγοντας το δρόμο και για το κεντρικό επίπεδο. Δεν είναι καιρός για καινούριες «φραδυ-πλατειές» εκλογικές διαδικασίες, γι’ αυτό και τα συντονιστικά θα πρέπει να αναδειχτούν από τον κόσμο που είναι σε κίνηση μέσα από τις ίδιες τις συνελεύσεις.

Τέλος χρειάζεται να ξεπεράσου-με τη λογική των μονοπρόσωπων γραμματειών και να προχωρήσου-με σε πιο ευέλικτα και δημοκρατι-κά σχήματα όπως π.χ. οι τριμε-λείς γραμματείες. Μια τριμελής γραμματεία μπορεί να έχει πιο αποτελεσματικά την ευθύνη των συνελεύσεων και των δράσεων σε μια τοπική οργάνωση, ορίζοντας κυκλικά, όταν αυτό θα χρειάζεται, την εκπροσώπηση με γραμματέα.

Κάτι τέτοιο δημιουργεί πιο συλλογικές διαδικασίες, αναγκά-ζει όλους να ψάχνουν λύσεις που θα καλύπτουν όλες τις απόψεις, κάτι που εξασφαλίζεται με ανοι-χτό διάλογο, ώστε να μην επιβάλ-λεται η άποψη της δύναμης που έχει την πλειοψηφία.

Με αντίστοιχο τρόπο χρειάζε-ται να δούμε και τη συγκρότηση των δευτεροβάθμιων ενδιάμε-σων οργάνων. Οργάνων που θα εξασφαλίζουν την εξωστρέφεια του ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα επικυρώ-νουν απλά τις κεντρικές κατευ-θύνσεις.

Ε νδιαφέρουσες βρήκε ο σ. Αλ. Τσίπρας τις «μετανεο-φιλελεύθερες προσπάθει-

ες» των λαών και των αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμε-ρικής, μετά το ταξίδι αντιπροσω-πείας του ΣΥΡΙΖΑ στην Αργεντινή και στη Βραζιλία.

Στη συνέντευξή του στην «Εφη-μερίδα των Συντακτών», ο Αλέξης Τσίπρας εκτίμησε ότι «στην Αργε-ντινή αποτίναξαν τη δικτατορία των αγορών και του ΔΝΤ», ότι «η μεγέθυνση της οικονομίας της Βραζιλίας επί Λούλα στηρίζεται σε μια οικονομική πολιτική που αντίκειται στη νεοφιλελεύθε-ρη ορθοδοξία. Με ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης, αύξηση των εργαλείων παρέμβασης, ενί-σχυση του κατώτατου μισθού και των κοινωνικών δαπανών».

Κάνοντας ευθέως τον παραλ-ληλισμό, ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε «να αποκαταστή-σουμε και στην Ελλάδα ένα δημο-κρατικό πλαίσιο, όπου θα έχουν νόημα η προγραμματική συζή-τηση και οι πολιτικές διαφωνίες», ορίζοντας ως «κρίσιμο ζήτημα –που κερδήθηκε στην Αργεντι-νή– την επαναφορά συνολικά της δημοκρατίας και της αξίας της πολιτικής»…

Οι σ. Κ. Αθανασίου και Α. Καρί-τζης –που συμμετείχαν στην απο-στολή– σε συνέντευξή τους στην «Εποχή» απαντούν ευθέως στην ερώτηση αν οι δύο χώρες μπο-ρούν να είναι υπόδειγμα για μας: «Η Αριστερά δεν μπορεί και δεν πρέπει να μπει στη λογική του μο-ντέλου… Δεν μπορείς να μεταφέ-ρεις μοντέλα, μπορείς να πάρεις εμπειρίες. Ωστόσο τα εγχειρή-ματα των λεγόμενων αριστερών προοδευτικών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής βοηθούν για να βγάλουμε χρήσιμα συμπερά-σματα για την Αριστερά σε όλο τον κόσμο και με τα θετικά τους και με τα αρνητικά τους…».

Χωρίς να διαφωνούμε με αυτό τον «ανοιχτό» χαρακτήρα της απάντησης, θεωρούμε χρήσιμες πολιτικές παρατηρήσεις, πέρα από το «ισοζύγιο» μεταξύ θετικών και αρνητικών των αριστερών κυ-βερνήσεων:

• Στη Λ. Αμερική, και ειδικό-τερα στη Βραζιλία και την Αρ-γεντινή, είχαν προηγηθεί άγρια δικτατορικά καθεστώτα που εξόντωσαν μια ολόκληρη γενιά αγωνιστών και του εργατικού κινήματος. Οι κυβερνήσεις της Αριστεράς, ως ανάκαμψη από αυτό το εξαιρετικά «χαμηλό» ση-μείο εκκίνησης, διέθεταν μεγάλα αποθέματα ανοχής-συμπάθειας

των λαϊκών στρωμάτων. Ο ίδιος ο Λούλα είναι το καλύτερο παρά-δειγμα: η λάμψη από τη δράση του «τότε» υπήρξε ένα τεράστιο πολιτικό όπλο για να καλύπτει τις αρνητικές πλευρές της δια-κυβέρνησής του «τώρα». Τέτοιο «απόθεμα» δεν διαθέτει κανένα αριστερό-εργατικό ρεύμα στην Ευρώπη…

• Οι επιτυχίες και η βιωσιμότη-τα των αριστερών κυβερνήσεων στηρίχθηκαν κυρίως σε κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των οικονομιών τους που ευνο-ήθηκαν από τη διεθνή συγκυρία και όχι τόσο στο ευφυές «μίγμα» πολιτικής που εφάρμοσαν (εκρη-κτική άνοδος των τιμών των εξα-γώγιμων προϊόντων τους και κυ-ρίως των πρώτων υλών). Σωστά οι σ. Κ. Αθανασίου και Α. Καρίτζης σημειώνουν ότι, κυρίως για τη Βραζιλία, η έμφαση στο δίπολο ανάπτυξη-εξαγωγές προσεγγίζει πλέον ένα επικίνδυνο αδιέξοδο.

• Παρόλη όμως αυτή την «ευτυ-χή» οικονομική συγκυρία και πα-ρόλη την πολυετή παραμονή τους στην εξουσία, οι κυβερνήσεις της Αριστεράς δεν κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν τη μεγάλη φτώ-χεια, τη μεγάλη εκμετάλλευση και τη μεγάλη καταπίεση της πλειο-

ψηφίας του πληθυσμού από τις «ελίτ», από την κυρίαρχη τάξη που ειδικά στη Βραζιλία έγινε κατά την περίοδο Λούλα σημαντικά ισχυρό-τερη τοπικά και διεθνώς. Και μόνο αυτό το στοιχείο θα αρκούσε για να περιορίσει τα «υποδείγματα» που μπορούμε να πάρουμε από το PT και την πολιτική του.

Τέλος, αξίζει να αναφερθούμε σε ένα ακόμα σημείο. Ο Αλ. Τσί-πρας υπογράμμισε τη σημασία της «περιφερειακής ολοκλήρωσης της Ν. Αμερικής, ως βασικό στοι-χείο διασφάλισης της αυτονομίας των λαών της περιοχής από τις αγορές και τις ΗΠΑ», σε έναν προ-φανή παραλληλισμό υπεράσπισης της «ευρωπαϊκής» πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως του ΣΥΝ. Η αμυ-ντική συνεργασία των χωρών της Λατινικής Αμερικής απέναντι στις «αγορές και στις ΗΠΑ» δεν μπορεί να συγκριθεί με την ΕΕ, που εμπε-δώνει την αυτονομία των αγορών και των μεγάλων δυνάμεων σε βά-ρος των λαών της Ευρώπης.

Από τη Λ. Αμερική έχουμε να πά-ρουμε πολλά μαθήματα. Κυρίως από τους αγώνες του κόσμου από τα κάτω, κυρίως από τα συγκλονι-στικά κινήματά τους και λιγότερο από τις κυβερνήσεις της Αριστε-ράς των τελευταίων χρόνων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στη Λατινική Αμερική

Μπορούμε να το κάνουμε όπως ο Λούλα;

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και ο χειρισμός της αναδεικνύει για άλλη μία φόρα το βάθος και το

εύρος του θράσους των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης. Αλλά ταυτόχρονα αποκα-λύπτει και τις προθέσεις της τελευταίας να περιορίσει την κοινωνική κατακραυγή μόνο σε συγκεκριμένα πρόσωπα που παρανόμη-σαν. Όμως η διαφθορά, η διαπλοκή, ή όπως αλλιώς ονομάζει κανείς τη ληστεία του δη-μόσιου πλούτου, απλώνεται σε ολόκληρο το σύστημα στον καπιταλιστικό κόσμο: εί-ναι ο κανόνας όχι η εξαίρεση. Και συνήθως γίνεται με νόμιμους τρόπους –αυτούς τους νόμιμους τρόπους που έχει χρέος να καταρ-γήσει η Αριστερά.

Για παράδειγμα, το περιοδικό «UNFOLLOW» αποκάλυψε ότι τέσσερις εμ-βληματικοί Έλληνες μεγαλοκαπιταλιστές δήλωσαν –νόμιμα– ατομικά εισοδήματα για το 2012 από 18.000 έως 30.000 ευρώ! Πρόκειται για τον βιομήχανο (Χαλυβουργία) Νικ. Μάνεση, τον επιχειρηματία Σ. Κόκκαλη (έναν από τους «νταβατζήδες» που δήθεν θα εξαφάνιζε ο Καραμανλής από το 2004), τον εφοπλιστή και μιντιάρχη Γ. Αλαφούζο (κα-τέχει τα ακραιφνή νεοφιλελεύθερα ΜΜΕ, Σκάι και «Καθημερινή», που ωρύονται για τη διαφάνεια στο Δημόσιο), καθώς και τον αε-τονύχη τραπεζίτη Α. Βγενόπουλο. Όλοι είναι νόμιμοι. Και ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό, όπως είχε πει ο Βουλγαράκης, η οικογένεια του οποίου αθωώθηκε –επίσης νόμιμα– για το σκάνδαλο Βατοπαιδίου.

«Αποσοβιετοποίηση»Στην περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ (που αφορά τις καταθέσεις σε μία μόνον ελβε-τική τράπεζα) η άρχουσα τάξη και οι δι-εθνείς τραπεζίτες αναγκάζονται, κατά τα φαινόμενα, να θυσιάσουν ένα αγαπημένο τους παιδί, τον Παπακωνσταντίνου, καθώς αυτός οργάνωσε ιδανικά την καταλήστευ-ση του δημόσιου πλούτου και έστρωσε το έδαφος για ένα άνευ προηγουμένου στη μεταπολεμική περίοδο ξεζούμισμα των ερ-γαζομένων. Άλλωστε ένα από τα ονόματα που έσβησε από τη λίστα είναι αυτό της ξα-δέλφης του, μέλους του εσμού που ο ίδιος δημιούργησε προκειμένου να τον ακολου-θεί στα διάφορα υπουργεία όπου επιτελού-σε το θεάρεστο (για το κεφάλαιο) έργο –το γεγονός ότι αυτή η κυρία είχε καταλήξει να εργάζεται στο διαβόητο ΤΑΙΠΕΔ είναι εξό-χως διαφωτιστικό.

Βέβαια, χωρίς την αποκάλυψη της λίστας από τον Κ. Βαξεβάνη, χωρίς τη λαϊκή κατα-κραυγή και χωρίς την επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρώην υπουργός Οικονομικών πιθανόν τώρα θα έκοβε ανέμελος τις βόλτες του στην Ολλανδία. Ωστόσο τα μεγάλα κεφάλια (με τις μεγάλες τσέπες) σκέφτηκαν ότι το πτώμα Τσοχατζόπουλου έχει σαπίσει στο

Κολοσσαίο και πρέπει το πόπολο να τραφεί με φρέσκια σάρκα –γι’ αυτό, σκέφτηκαν, να ποιήσουν την ανάγκη φιλοτιμίαν και να θυ-σιάσουν τον Παπακωνσταντίνου προκειμέ-νου να γλιτώσει το υπόλοιπο σύστημα.

Φυσικά η ελληνική άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι δεν γλιτώνουν την ιδεολογική τους γελοιοποίηση. Υποτίθεται ότι η διαφθορά στην Ελλάδα ήταν προϊόν της «αριστερής» εποχής του ΠΑΣΟΚ, της εποχής του Κουτσόγιωργα και του Τσοχατζόπου-λου. Μετά ήρθαν οι εκσυγχρονιστές, δηλ. οι ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι κάθε είδους που θα απάλλασσαν δήθεν τη χώρα από τη διαφθορά και το «σοβιετικό μοντέλο που κυριαρχούσε»: Ο Σημίτης, ο Παπαντωνίου, ο Μαντέλης, ο Τσουκάτος, ο Γ. Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου, ο Βενιζέλος, ο Παπα-δήμος, αλλά και ο Καραμανλής, η Μπακο-γιάννη, ο Αλογοσκούφης, ο Ρουσόπουλος, ο Δούκας, ο Βουλγαράκης, ο Σπηλιωτόπου-λος. Όλοι αυτοί δηλ. που εμπλέκονται σε σει-ρά σκανδάλων από το Χρηματιστήριο μέχρι την αλλοίωση στοιχείων του χρέους και την επιβολή μνημονίου. Μάλιστα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει και τις πιθανές ποινικές ευθύνες του Βενιζέλου, οι «άσπιλοι» της συγκυβέρνησης και θιασώτες της διαφάνειας, δηλ. η σημερι-νή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και η ΔΗ-

ΜΑΡ προστρέχουν να στηρίξουν τον πρώην υπουργό Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ και νυν συνεργάτη τους. Προκειμένου να μην πέσει η κυβέρνησή τους προτιμούν να καλύπτουν έναν πατενταρισμένα διαφθαρμένο, με πιο πρόσφατη «επιτυχία» του τη Proton Bank.

Διεθνής των σκανδάλωνΌμως η διαφθορά δεν είναι καν αποκλειστι-κά ελληνικό προνόμιο. Στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες τα σκάνδαλα δια-φθοράς αφθονούν (μιλάμε φυσικά για όσα αποκαλύπτονται –οι καλύτερες «δουλειές» του είδους δεν έρχονται ποτέ στο φως της δημοσιότητας). Η Ιαπωνία κλονίζεται συχνά από σκάνδαλα διαφθοράς. Στις ΗΠΑ, η πε-ρίοδος Μπους του νεότερου είναι γεμάτη σκάνδαλα διαπλοκής, καθώς οι ίδιοι άνθρω-ποι εναλλάσσονταν σε θέσεις υπουργών και διευθυντικών στελεχών ενεργειακών γιγάντων, κατασκευαστικών κολοσσών και μεγάλων τραπεζών. Οι περιπτώσεις των άμεσων σχέσεων της οικογένειας Μπους με την Enron, του αντιπροέδρου Τσέινι με την Halliburton, και του υπουργούν Οικονομι-κών Πόλσον με την Goldman Sachs είναι οι πιο γνωστές.

Η Ευρώπη δεν πάει πίσω: Στην Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι είναι ένα διαρκές σκάνδαλο.

Στη Γαλλία ο πρώην πρωθυπουργός Α. Ζιπέ καταδικάστηκε το 2004 για διαφθορά, ενώ δύο χρόνια μετά και ο πρόεδρος Ζ. Σιράκ αποδείχθηκε ότι παλιότερα διατηρούσε σε ιαπωνική τράπεζα περίεργες καταθέσεις ύψους 300 εκατ. φράγκων. Στα τέλη της δε-καετίας του ’90 στη Γερμανία, η εμβλημα-τική μορφή της Δεξιάς και μακροβιότερος καγκελάριος στην ιστορία της χώρας, ο Χ. Κολ παραδέχθηκε ότι πήρε για λογαριασμό του κόμματός του δύο εκατ. μάρκα από ιδιώτες. Ο «πολύς» σήμερα Β. Σόιμπλε είχε επίσης παραδεχτεί τότε ότι είχε πάρει κι αυ-τός φακελάκι με οικονομική «επιχορήγηση» από τον λομπίστα όπλων Κ.-Χ. Σράιμπερ. Παρότι αυτοπαρουσιαζόταν ως θιασώτης της κάθαρσης από την εποχή Κολ, ο Σόι-μπλε συγκάλυψε τα σκάνδαλα. Το «Βήμα» έγραφε σχετικά στις 16/1/2000: «Αν λοιπόν ο κ. Σόιμπλε ήθελε πραγματικά διαφώτιση, θα έπρεπε να ζητήσει το άνοιγμα των λο-γαριασμών στην τράπεζα Hauck Bank της Φραγκφούρτης, στην οποία διακινούνταν από δεκαετίες οι παράνομοι λογαριασμοί των Χριστιανοδημοκρατών. Αυτή την εντο-λή όμως δεν την έδωσε ποτέ».

Βέβαια υπάρχει μια διαφορά από τη Γερμα-νία. Εκεί οι πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχου-σας τάξης που κατηγορούνται για παθητική

δωροδοκία μπορεί συνήθως να απαλλάσσο-νται (όπως έγινε με τον Κολ το 2001), όμως αυτοί που δωροδοκούν πάνε φυλακή (όπως έγινε με τον Σράιμπερ). Αντίθετα στην Ελ-λάδα, αυτός που κάνει τη δωροδοκία είτε κυκλοφορεί ελεύθερος (όπως ο Χριστοφο-ράκος) είτε, ακόμη χειρότερα, κλείνει συμφω-νίες για να διδάξει το ελληνικό κράτος για το… πώς θα αντιμετωπίζεται η διαφθορά (όπως έγινε με τη Siemens). Στην Ελλάδα τα ΜΜΕ και η δικαιοσύνη στρέφονται αποκλειστικά κατά των πολιτικών για να αθωώσουν τους καπιταλιστές, δηλ. αυτούς που πραγματοποι-ούν τη δωροδοκία.

ΚανόναςΩστόσο, όπως φαίνεται από τα παραδείγμα-τα, η διαφθορά δεν εμποδίζει την ανάπτυξη του καπιταλισμού –τα μόνα προβλήματα «ανακύπτουν» εκεί όπου δεν έχουν όλοι οι καπιταλιστές ίσες δυνατότητες και πρόσβα-ση σε αυτή τη διαφθορά (τότε οι καπιταλι-στές διαμαρτύρονται για χώρες με «μεγάλη γραφειοκρατία»).

Η δωροδοκία, ως κύρια μορφή διαφθο-ράς, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει στον καπιταλισμό γιατί μόνον έτσι μπο-ρεί να μεταφέρεται μέρος του πλούτου που παράγεται, στις τσέπες των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης: οι εκ-πρόσωποι (πρωθυπουργοί, υπουργοί, βου-λευτές, στρατιωτικοί κ.λπ.) μεσολαβούν υπέρ των συμφερόντων συγκεκριμένων εταιριών και αυτές με τη σειρά τους τους αμείβουν με μέρος της υπεραξίας που καρπώνονται οι ίδιες από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Είναι τέτοια η έκταση και το βάθος αυτής της φυσιολογικής για το κεφάλαιο διαδικασίας, ώστε συχνά πυκνά αποκαλύπτονται κάποιες πλευρές αυτού που για τα μάτια της κοινής γνώμης και ηθικής αποτελεί σκάνδαλο. Η αποκάλυψη

Λίστα Λαγκάρντ: Όταν οι λύκοι φυλάνε τα πρόβατα

8 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Καπιταλισμός,μια ιστορία διαφθοράς

δωροδοκία μπορεί συνήθως να απαλλάσσο-νται (όπως έγινε με τον Κολ το 2001), όμως αυτοί που δωροδοκούν πάνε φυλακή (όπως έγινε με τον Σράιμπερ). Αντίθετα στην Ελ-λάδα, αυτός που κάνει τη δωροδοκία είτε κυκλοφορεί ελεύθερος (όπως ο Χριστοφο-ράκος) είτε, ακόμη χειρότερα, κλείνει συμφω-νίες για να διδάξει το ελληνικό κράτος για το… πώς θα αντιμετωπίζεται η διαφθορά (όπως έγινε με τη Siemens). Στην Ελλάδα τα ΜΜΕ και η δικαιοσύνη στρέφονται αποκλειστικά κατά των πολιτικών για να αθωώσουν τους καπιταλιστές, δηλ. αυτούς που πραγματοποι-ούν τη δωροδοκία.

ΚανόναςΩστόσο, όπως φαίνεται από τα παραδείγμα-τα, η διαφθορά δεν εμποδίζει την ανάπτυξη του καπιταλισμού –τα μόνα προβλήματα «ανακύπτουν» εκεί όπου δεν έχουν όλοι οι καπιταλιστές ίσες δυνατότητες και πρόσβα-ση σε αυτή τη διαφθορά (τότε οι καπιταλι-στές διαμαρτύρονται για χώρες με «μεγάλη γραφειοκρατία»).

Η δωροδοκία, ως κύρια μορφή διαφθο-ράς, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει στον καπιταλισμό γιατί μόνον έτσι μπο-ρεί να μεταφέρεται μέρος του πλούτου που παράγεται, στις τσέπες των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης: οι εκ-πρόσωποι (πρωθυπουργοί, υπουργοί, βου-λευτές, στρατιωτικοί κ.λπ.) μεσολαβούν υπέρ των συμφερόντων συγκεκριμένων εταιριών και αυτές με τη σειρά τους τους αμείβουν με μέρος της υπεραξίας που καρπώνονται οι ίδιες από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Είναι τέτοια η έκταση και το βάθος αυτής της φυσιολογικής για το κεφάλαιο διαδικασίας, ώστε συχνά πυκνά αποκαλύπτονται κάποιες πλευρές αυτού που για τα μάτια της κοινής γνώμης και ηθικής αποτελεί σκάνδαλο. Η αποκάλυψη

αυτή συνήθως ολοκληρώνεται με συγκά-λυψη ή στην καλύτερη περίπτωση με εκτό-νωση πάνω σε ένα εξιλαστήριο θύμα.

ΑριστεράΣε κάθε περίπτωση, το σκάνδαλο της λί-στας Λαγκάρντ αποκαλύπτει τρία πράγμα-τα: Πρώτον, ότι στην Ελλάδα παράγεται πολύ μεγάλος πλούτος. Είτε οι καταθέσεις είναι 200 δισ. είτε 500 δισ., οι ελβετικές τράπεζες αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα δεν είναι ψωροκώσταινα. Ακόμη και σήμερα παράγεται πλούτος που είτε νόμιμα είτε παράνομα μεταφέρεται έξω από τη χώρα, σε φορολογικούς παραδείσους, ή μετατρέ-πεται σε πανάκριβα ακίνητα στις ευρωπαϊ-κές πρωτεύουσες.

Δεύτερον, αποκαλύπτει ότι ο πλούτος αυτός κατά τεκμήριο δεν φορολογείται, δηλ. πρόκειται για μαύρο χρήμα, το οποίο προκύπτει μέσα από ένα ειδικά επεξεργα-σμένο φορολογικό σύστημα που επιτρέπει διαχρονικά τη φοροαποφυγή των πλουσίων και το οποίο καλύπτεται πίσω από το «ιερό» και απαραβίαστο τραπεζικό απόρρητο. Ενώ όλοι πια γνωρίζουν ότι υπάρχουν οι παρα-πάνω ελληνικές καταθέσεις στο εξωτερικό, στην Ελλάδα μόνον 51 άνθρωποι δηλώ-νουν ετήσιο ατομικό εισόδημα πάνω από 900.000 ευρώ.

Τρίτον, αποκαλύπτει σε όλο του το μεγα-λείο τον ασύδοτο χαρακτήρα της διακίνη-σης κεφαλαίων από χώρα σε χώρα και επα-ναβεβαιώνει τον σύγχρονο παραλογισμό των μακροοικονομικών του καπιταλισμού: τη στιγμή που «πετάνε» δισεκατομμύρια ευρώ προς το εξωτερικό χωρίς κανένα εμπό-διο, ο Σαμαράς (λέει ότι) παλεύει σκληρά να φέρει στην Ελλάδα επενδυτές!

Χρέος της Αριστεράς, αν βρεθεί στην κυ-βέρνηση, είναι να χρησιμοποιήσει αυτόν τον πλούτο προς όφελος της μεγάλης πλει-ονότητας του λαού. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να εμποδίσει την έξοδο αυτού του πλούτου από τη χώρα. Να εμποδίσει τον ασύδοτη διακίνηση του κεφαλαίου. Να ελέγξει τις offshore εταιρίες (από τις 21.065 που έχουν στήσει οι Έλληνες καπιταλιστές φορολογούνται μόνον οι 965). Να μη σεβα-στεί το απόρρητο όσον αφορά τις καταθέ-σεις των καπιταλιστών. Να μην απαξιώσει μόνον πρόσωπα και κόμματα, αλλά να απα-ξιώσει πολιτικές.

Η γνήσια διαφάνεια θα χρειαστεί κότσια. Γιατί αμφισβητεί, όπως είπαμε, όχι τις δυ-σλειτουργίες του καπιταλισμού, αλλά θεμε-λιώδεις μηχανισμούς του.

Λίστα Λαγκάρντ: Όταν οι λύκοι φυλάνε τα πρόβατα

πολιτική • 9

Στο νέο τεύχος του Unfollow που βρίσκεται στα περίπτερα, δημοσιεύονται τα εκκαθαριστικά σημειώματα των φορολογικών δηλώσεων του Σωκράτη Κόκκαλη, του Γιάννη Αλαφούζου, του Ανδρέα Βγενόπουλου και του Νικόλαου Μάνεση, που αποδεικνύουν την προκλητική φοροασυλία των ντόπιων καπιταλιστών.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Καπιταλισμός,μια ιστορία διαφθοράς

Του Γιώργου Σαπουνά

Ψ ηλά στην ατζέντα της πολιτικής επικαιρότητας βρίσκεται η λίστα Λαγκάρντ. Στο επίκεντρο της

συζήτησης είναι το ερώτημα εάν εκτός από τον Γ. Παπακωσταντίνου –τον οποίο παραπέμπει η πλειοψηφία– θα οδηγηθεί σε προανακριτική επιτροπή και ο Β. Βενιζέλος –όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης σχηματίζεται η εντύ-πωση πως αυτή η υπόθεση περιέχει μέσα της κάτι από… κάθαρση. Την πιθανότητα να τιμωρηθεί κάποιος ή κάποιοι πολιτικοί και στο πρόσωπό τους το ίδιο το πολιτικό σύστημα για τη «μνημονιακή» καταστροφή που βιώνει η κοινωνική πλειοψηφία.

ΔιαπλοκήΠίσω από το θόρυβο για τη λίστα και την, όχι αναίτια, στοχοποίηση των συγκεκριμένων προσώπων, η ίδια η διαχείριση της υπόθε-σης αυτής από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ αποκρύπτει επιμελώς από τα μάτια της κοινωνίας όλη την ουσία. Η υπόθεση αναδεικνύει εξ αντικειμένου τη διαπλοκή και τη σύνδεση του πολιτικού συστήματος με τα οικονομικά συμφέροντα και αυτό είναι ένα σημείο απ’ όπου θα μπορούσε να ξεκινήσει το ξετύλιγμα του κουβαριού, η αποκάλυψη του μεγάλου σκανδάλου, της λειτουργίας δηλα-δή του συστήματος γενικά και συγκεκριμένα μέσα στην κρίση. Ωστόσο η επικέντρωση στις «ποινικές ευθύνες», στην προανακριτική επιτροπή, περιορίζει τη δυνατότητα αυτή στη στοχοποίηση μεμονωμένων πολιτικών προσώπων και μάλιστα φθαρμένων και προς απόσυρση από το σύστημα.

Φυσικά μέσα σε συνθήκες κρίσης δεν εί-ναι τα πάντα ελεγχόμενα και οι πιθανότητες «συστημικού ατυχήματος» που θα μπορού-σε να δημιουργήσει όρους για γενικευμένη αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης και της μνημονιακής πολιτικής είναι υπαρκτές, αλλά δεν τροφοδοτούνται αυτόματα από τη νομι-κή-κοινοβουλευτική εξέλιξη της υπόθεσης.

Όλες οι πιθανότητες να συμβάλει η υπό-θεση της λίστας Λαγκάρντ σε μια μείζονα πολιτική κρίση με σημαντικές συνέπειες στην υπόθεση της ανατροπής της μνημονι-ακής κυβέρνησης και της πολιτικής της δι-αρκούς λιτότητας, με σημαντικές συνέπειες στη διάθεση και τις ιδέες της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, στην ενίσχυση της Αριστεράς στο ιδεολογικοπολιτικό ισοζύγιο, δεν μπορούν να μετατραπούν σε πραγμα-τικές δυνατότητες, εάν η πολιτική πάλη και αντιπαράθεση εγκλωβιστεί και κατανοηθεί ως παράμετρος του νομικού πλαισίου.

Από τη σκοπιά της Αριστεράς και συγκε-κριμένα του ΣΥΡΙΖΑ η δυνατότητα βελτίω-σης του συσχετισμού συνίσταται ακριβώς στην αξιοποίηση της υπόθεσης της λίστας Λαγκάρντ πρωτίστως στο πολιτικό, αλλά και στο ιδεολογικό πεδίο.

Αυτή η λίστα δεν είναι παρά μόνο οι πελά-τες μιας συγκεκριμένης ελβετικής τράπε-ζας. Εύκολα κανείς μπορεί να συμπεράνει την ύπαρξη πλήθους τέτοιων «λιστών» σε πλήθος τραπεζών και χωρών και ακόμη τις «λίστες» που σήμερα γράφονται.

Η λειτουργία του διεθνούς και ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, οι όροι της ελεύθε-

ρης κίνησης των κεφαλαίων, οι φορολογικοί «παράδεισοι», η ποικιλία των επιλογών του με-γάλου κεφαλαίου να αποφεύγει τον έλεγχο και τη φορολόγηση, στο μεγαλύτερό τους μέρος αποτελούν δυνατότητες που όχι μόνο δεν είναι «παράνομες», αλλά αντίθετα αποτελούν την έκφραση της ίδιας της νεοφιλελεύθερης αντί-ληψης και στρατηγικής, της ίδιας της αρχιτε-κτονικής και στρατηγικής της ΕΕ και του ευρώ. Του συστήματος που σήμερα βυθίζεται στην κρίση και επιχειρεί να την αντιμετωπίσει με τη μνημονιακή πολιτική της αδιάκοπης λιτότητας. Μ’ αυτή την έννοια η λίστα δεν αποτελεί παρά μια πτυχή του ίδιου του μνημονίου.

Ιδεολογική επίθεσηΕκεί βρίσκεται η ουσία της διαπλοκής της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, καθώς το πολιτικό σύστημα εξουσίας, εντελώς ξεκά-θαρα μέσα την κρίση, αποτελεί εκφραστή και υπερασπιστή αυτής της «τάξης πραγμάτων».

Σήμερα, στην Ελλάδα του τρίτου μνημο-νίου, ηγεσία αυτής της πολιτικής αντίληψης και στρατηγικής είναι ο Σαμαράς και οι σχεδιασμοί του. Στο βαθμό που εκτίθε-νται οι «αριστεροί» του συνέταιροι (το υπό διάλυση ΠΑΣΟΚ και η τραγική ΔΗΜΑΡ), χωρίς να διακυβευτεί σοβαρά ο σχεδιασμός του Σαμαρά, τότε όχι μόνο δεν πλήττεται το «μνημονιακό» σύστημα εξουσίας, αλλά αντίθετα ενδεχόμενα ενισχύεται.

Η ανάγκη της τρικομματικής να προστα-τευτεί ο Βενιζέλος σ’ αυτή τη φάση, ώστε να μην κλυδωνιστεί η κυβέρνηση, είναι προφα-νής, αλλά η εκδοχή αυτή δεν φαίνεται πολύ απειλητική και πάντως δεν είναι αυτομάτως καταστροφική, καθώς δεν στοχοποιεί ευθέ-ως τον ίδιο το Σαμαρά και το κεντρο-ακρο-δεξιό σχέδιό του.

Γι’ αυτό και το επιτελείο του Σαμαρά επιλέγει μια τακτική απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν επικεντρώνεται στο συγκεκριμένο ζήτημα της λίστας, αλλά αντίθετα προσπαθεί να τον πιέσει στη γενικότερη ιδεολογική ατζέντα (με τη βίλλα Αμαλίας, την ΑΣΟΕΕ, στα ζητήματα της «δημοκρατίας», της τάξης και ασφάλειας).

ΑπάντησηΤο κεντρικό ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς η αποφυγή αυτής της «παγίδας».

Πέρα λοιπόν από τα αυτονόητα που αφο-ρούν στην εκμετάλλευση κάθε νομικής δυνα-τότητας, ώστε να διευρυνθεί το «κάδρο» των κατηγορούμενων πέρα από τον πρώην υπουρ-γό Οικονομικών, περιλαμβάνοντας σε πρώτο χρόνο τον ίδιο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, οφεί-λει να αξιοποιήσει την υπόθεση της λίστας για να αποκαλύψει στα μάτια της κοινωνίας τον ταξικό μηχανισμό του μνημονίου. Φωτίζοντας το ρόλο της οικονομικής εξουσίας και όχι μόνο της πολιτικής διαχείρισης, να στοχοποιήσει τον Σαμαρά ως τον ηγέτη της μνημονιακής, νεοφιλελεύθερης στρατηγικής. Να αντιπαρα-βάλει την εναλλακτική πρότασή του:

Να πέσει η κυβέρνηση – εκλογές τώρα.

Ανατροπή στη λιτότητα με βαριά φορο-λόγηση του κεφαλαίου. Εθνικοποίηση των τραπεζών και έλεγχος στην κίνηση των κεφα-λαίων. Ουσιαστική ρήξη με τη νεοφιλελεύθε-ρη στρατηγική, ξεκινώντας με τη μονομερή ανατροπή του μνημονίου, την αθέτηση των πληρωμών του χρέους και τη διαγραφή του.

Η Λίστα και ο ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσίευση

από το Rproject.gr

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197

● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Αλληλεγγύη στον Π. Καπετανόπουλο Β ιομηχανία διώξεων με εντολές

πληρωμών, μηνύσεις και δί-κες έχει στηθεί το τελευταίο

διάστημα εναντίον όσων συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις ενάντια στα διό-δια. Δεκάδες αγωνιστές στη Θεσσαλία, τη ΒΑ Αττική, την Κόρινθο, την Πάτρα οδηγούνται αυτές τις μέρες στα δικα-στήρια, ενώ σε αρκετούς καταφθάνουν ειδοποιητήρια πληρωμών χιλιάδων ευρώ, για τις ελεύθερες διελεύσεις.

Με αγωγή που εκδικάζεται στις 10/1, εταιρείες που τους έχει παραχω-ρηθεί η εκμετάλλευση των δημόσιων δρόμων ζητούν 500.000 ευρώ απο-ζημίωση από 11 κατοίκους της ΒΑ Ατ-τικής, που τόλμησαν να συμμετέχουν μαζί με χιλιάδες κόσμου στις κινητο-ποιήσεις, στο σταθμό διοδίων Αφιδ-νών. Ανάλογη υπόθεση θα εκδικαστεί στη Λάρισα. Κατηγορούμενοι είναι 20 μέλη των τοπικών πρωτοβουλιών ενάντια στα διόδια.

Το κατηγορητήριο και στις δύο πε-ριπτώσεις περιλαμβάνει παράβαση του άρθρου 184 του 1951 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο αναφέρει «..όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προ-καλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουρ-γήματος ή πλημμελήματος, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών».

Στην Κορίνθου-Πατρών, ενάμιση χρόνο μετά το οριστικό «πάγωμα» των

εργασιών κατασκευής της Ολυμπίας Οδού, που οδήγησε σε 2.700 απολύ-σεις και μετατροπή του δρόμου σε εγκαταλελειμμένο εργοτάξιο, η κοινο-πραξία συνεχίζει να εισπράττει τα έσο-δα των διοδίων, από ένα δρόμο καρ-μανιόλα. Παράλληλα έχουν το θράσος να μηνύουν όσους δεν ανέχονται τη ληστεία της εταιρείας.

Από τον περασμένο Δεκέμβρη έχουν οργανωθεί διάφορες δράσεις αλληλεγ-γύης σε όσους διώκονται, με αποκορύ-φωμα τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε σταθμούς διοδίων, την Κυριακή 6/11, ενώ συνεχίζεται η διαδικτυακή συλλογή υπογραφών.

Η στιγμή της επίθεσης κυβέρνησης και μεγαλοεργολάβων κατά του κινήματος ενάντια στα διόδια δεν είναι τυχαία. Οι διώξεις αυτές εντάσσονται στο γενικό-τερο κλίμα τρομοκράτησης και ποινικο-ποίησης των αγώνων. Στο πρόσωπο των διωκόμενων δικάζουν τις αντιστάσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, την ανυπακοή στις φορομπηχτικές πολιτικές.

Είναι γελασμένοι όμως, αν θεωρούν ότι θα μας φοβίσουν. Καμία δίωξη δεν θα σταματήσει τις κινητοποιήσεις στους σταθμούς των διοδίων, ούτε τους αγώνες για την υπεράσπιση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, ούτε την πάλη ενάντια στα μνημόνια.

Τ ο «κράτος έκτακτης ανάγκης», που βάζει στο στόχα-στρο κάθε είδους αντίσταση, ο κρατικός ρατσισμός και η μνημονιακή βαρβαρότητα συμπυκνώνονται στην

περίπτωση του Πέτρου Καπετανόπουλου.

Ο Πέτρος διαμαρτυρήθηκε για κακοποίηση μετανάστη από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ και βρέθηκε να διώκεται για τρία πλημμελήματα (αντίσταση κατά της αρχής, ψευδής ανωμοτί κατάθεση και απόπειρα απόσπασης κρατουμένου) και ένα κακούργημα (συνεργία σε ληστεία). Επιπλέον το Τρίτο Μνημόνιο, καταπατώντας το τεκμήριο αθωότητας, προβλέπει πως όποιος δημόσιος υπάλληλος παραπέμπεται αμετακλήτως για κακούργημα, τίθεται σε προσωρινή αργία μέχρι την τελε-σίδικη αθώωσή του (που μπορεί να πάρει 4-5 χρόνια).

Η αλληλεγγύη που εκδηλώθηκε, είναι εντυπωσιακή. Το εύρος των πολιτικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών δυνάμεων που παραβρέθηκαν στη συνέντευξη Τύπου στην ΕΣΗΕΑ, στις 20 Δεκέμβρη, ήταν εντυπωσιακό. Αντίστοιχα έχουν εκδοθεί πλήθος ανακοινώσεις και ψηφίσματα συμπαράστασης.

Η καμπάνια αλληλεγγύης συγκέντρωσε περίπου 4.800 υπο-γραφές μέχρι τις 7 Γενάρη, ημερομηνία που θα καταθέτονταν με υπόμνημα στην Εισαγγελία, ενώ μηνύματα συμπαράστα-σης ή αναπαραγωγή του κειμένου αλληλεγγύης έχουν γίνει σε πάρα πολλές χώρες διεθνώς. Περισσότερα για την υπόθεση και τη συνέντευξη Τύπου υπάρχουν στο rproject.gr (Υπόθεση Πέτρου Καπετανόπουλου: Διαμαρτυρήθηκες για κακοποίηση μετανάστη; Χάνεις τη δουλειά σου και πας για κακούργημα!).

Το κείμενο συμπαράστασης, η συλλογή υπογραφών και νεότερα για την υπόθεση στο http://yperkapetanopoulou.wordpress.com/

Να σταματήσουν οι διώξεις για τα διόδια

Στη συνέλευση της Επιτροπής «Δεν χρωστάμε – Δεν πουλά-με – Δεν πληρώνουμε», που έγινε στις 3/1, οι επιτροπές γειτονιών που παραβρέθηκαν, συζήτησαν την κατάσταση που διαμορφώνεται με τα νέα χαράτσια και τις αυξήσεις στη ΔΕΗ και αποφάσισαν να προτείνουν κινητοποίηση στις 22 Γενάρη, στη Διεύθυνση Περιφέρειας Αττικής της ΔΕΗ στην Αριστείδου 5 (κοντά στην Πλατέια Κλαυθμώνος).

ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα94 χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ

Του Δημήτρη Γκορίτσα

Σ τις 15 Γενάρη του 1919, στρατιωτικά και παραστρατιωτικά ακροδεξιά αποσπάσματα (Freikorps), κατ’

εντολή της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνη-σης της Γερμανίας που είχε επικηρύξει το κεφάλι της με 100.000 μάρκα, συνέλαβαν και δολοφόνησαν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ μαζί με τον Καρλ Λίμπνεχτ και άλλους συντρόφους της.

Ο θάνατος της Λούξεμπουργκ και του Λίμπνεχτ, όπως και χιλιάδων επαναστατη-μένων εργατών του Βερολίνου, σηματοδό-τησε το τέλος της (άγνωστης σε πολλούς) γερμανικής επανάστασης του 1918-19 και σταθεροποίησε την προσωρινή καπιταλι-στική εξουσία, όχι πια με το αυτοκρατορικό καθεστώς του Κάιζερ, που είχε γκρεμιστεί από τις μάζες το 1918, αλλά με τη μορφή της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» (η λεγόμενη «δημοκρατία της Βαϊμάρης»).

Οι συνέπειες από την ήττα της γερμανι-κής επανάστασης ήταν τεράστιας ιστορικής σημασίας. Το γερμανικό νεαρό Κομουνι-στικό Κόμμα, άπειρο και αποκεφαλισμένο, χωρίς τους ιστορικούς ηγέτες του, απέτυχε να αρπάξει και την τελευταία επαναστατική ευκαιρία το 1923. H «δημοκρατία» δεν «στέ-ριωσε» και δεν «άνθησε», όπως υπόσχονταν οι «νομιμόφρονες» σοσιαλδημοκράτες. Αντίθετα, η ήττα και η υποχώρηση του γερ-μανικού προλεταριάτου άνοιξε το δρόμο στους ναζί του Χίτλερ.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε προειδοποι-ήσει ότι, μπροστά στην παρακμή του κα-πιταλισμού, το πραγματικό δίλημμα της ανθρωπότητας είναι σοσιαλισμός ή βαρ-βαρότητα. Το ότι θα επικρατούσε η βαρβα-ρότητα δεν ήταν μοιραίο. Η Ρόζα δεν ήταν μοιρολάτρης, πίστευε ακράδαντα ότι αυτό το δίλημμα θα απαντηθεί από τη δράση των ανθρώπων.

Πρώτη από όλους τους μεγάλους επανα-στάτες των αρχών του 20ού αιώνα, η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε ριχτεί στη μάχη για να ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο πραγματικά ρε-αλιστικός δρόμος για να αλλάξει ο κόσμος και να καταπολεμηθούν οι αυταπάτες που οδηγούσαν στην ήττα.

Η μάχη αυτή ήταν ο αγώνας ενάντια στο ρεφορμισμό και στον αναθεωρητισμό των βασικών αρχών του μαρξισμού, η μάχη δη-λαδή ενάντια στην αυταπάτη ότι μπορούμε να μεταρρυθμίσουμε βαθμιαία τον καπιτα-λιστικό λύκο σε σοσιαλιστικό αρνάκι και ότι η επανάσταση είναι τάχα περιττή.

Μεταρρύθμιση ή επανάστασηΤο πιο γνωστό της έργο σε αυτή τη μάχη εί-ναι το βιβλίο της «Κοινωνική μεταρρύθμι-ση ή επανάσταση» που εκδόθηκε το 1900, όμως υπάρχουν αναρίθμητα άλλα άρθρα και βιβλία της που καταπιάνονται με τη συ-γκεκριμένη διαμάχη.

Το πρώτο πράγμα που ξεκαθάρισε η Ρόζα σε αυτή την αντιπαράθεση είναι το

ζήτημα του ρεαλισμού, το ζήτημα ποιος είναι ο πραγματικά εφικτός τρόπος για να αλλάξουμε τον κόσμο. Με άλλα λόγια ξε-καθάρισε ότι η πάλη για μεταρρυθμίσεις προετοιμάζει, αλλά δεν μπορεί να αντικα-ταστήσει την πάλη για την επανάσταση:

«Η νομοθετική μεταρρύθμιση και η επα-νάσταση δεν είναι δύο διαφορετικές μέθο-δοι της ιστορικής προόδου, τις όποιες μπο-ρεί να διαλέξει κανείς μέσα στον μπουφέ της ιστορίας, όπως θα διάλεγε τα κρύα και τα ζε-στά λουκάνικα, αλλά διαφορετικές στιγμές στην εξέλιξη της ταξικής κοινωνία…

…Γι’ αυτό όποιος κηρύσσεται υπέρ της κοινωνικής μεταρρύθμισης σε αντικατά-σταση και σε αντίθεση με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και της κοινωνικής επανάστασης, δεν διαλέγει στην πραγματι-κότητα έναν πιο ήρεμο, πιο ασφαλή και πιο βραδύ δρόμο προς τον ίδιο σκοπό, αλλά έναν διαφορετικό σκοπό...»

Όλη η εκστρατεία για την ανάγκη εγκατά-λειψης του επαναστατικού χαρακτήρα του μαρξισμού –στην οποία πρωτοστατούσε ο γνωστός σοσιαλιστής της εποχής Έντουαρντ Μπερνστάιν– στηριζόταν σε μια φωτογραφία της στιγμής για το καπιταλιστικό σύστημα.

Την εποχή εκείνη η οικονομία ανέβαινε, οι μεγάλες κρίσεις φάνταζαν παρελθόν, τα καρτέλ και το τραπεζικό σύστημα έδειχναν ότι περιόριζαν την αναρχία και την αστάθεια του συστήματος, τα συνδικάτα κέρδιζαν κατακτήσεις πρωτοφανείς στην ιστορία, τα εργατικά κόμματα αύξαναν την εκλο-γική και κοινοβουλευτική τους δύναμη, η «πρόοδος» της εργατικής τάξης μαζί με την «πρόοδο» και τον εξανθρωπισμό του καπι-ταλισμού φαίνονταν ότι ήταν το μέλλον.

Η Ρόζα απάντησε με ένα ανηλεές θεωρη-τικό σφυροκόπημα, ένα προς ένα, σε όλα αυτά τα επιχειρήματα των μεταρρυθμιστών για την τάχα αέναη πρόοδο του συστήμα-τος και τη δυνατότητα μεταρρύθμισής του σε σοσιαλισμό.

Η επίπλαστη και προσωρινή «ομαλότητα», προειδοποιούσε η Ρόζα, προετοιμάζει μόνο βαθύτερες κρίσεις και πολέμους και η δυναμι-κή του συστήματος δεν είναι η πρόοδος, αλλά η παρακμή του. Όχι μόνο ο στόχος της επανά-στασης δεν είχε ξεπεραστεί, αλλά η εποχή που θα γινόταν η άμεση αναγκαιότητα για τους κα-ταπιεσμένους πλησίαζε ολοταχώς.

Αυθόρμητο και συνειδητόΗ Ρόζα Λούξεμπουργκ συγκλονίστηκε από την επανάσταση του 1905 στη Ρωσία. Στην εξέγερση των εργατών έβλεπε το μέλλον για το οποίο έπρεπε να προετοιμάζεται και το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (το οποίο ήταν τότε ενιαίο, καθώς ρεφορμι-στές και επαναστάτες συνυπήρχαν).

Αντίθετα οι περισσότεροι ηγέτες του κόμ-ματος θεώρησαν την επανάσταση στη Ρωσία τοπική ιδιορρυθμία, αδιανόητη σε ένα κοινο-βουλευτικό καθεστώς όπως η Γερμανία.

Η Ρόζα ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, όταν επιτέθηκε σφοδρά σε αυτόν τον συ-

ντηρητισμό των ηγετών:

«Μέσα στις επαναστατικές καταστάσεις, δεν είναι στις μάζες πού πρέπει να βάλουμε χαλινό, αλλά στους κοινοβουλευτικούς δικη-γόρους τους για να μην προδώσουν τις μάζες και την επανάσταση».

Αυτό δεν οδηγούσε τη Ρόζα σε μια αναρ-χοφιλελεύθερη «θεωρία του αυθόρμητου», όπως πολλοί –εχθροί και «φίλοι»– ισχυρί-στηκαν μετά το θάνατό της. Ήταν σε όλη της τη ζωή οργανωμένη σε κόμματα και κατανο-ούσε απόλυτα την ανάγκη της ηγεσίας στην επαναστατική πάλη:

«…Βέβαια, οι αρχηγοί που φρενάρουν το κίνημα, θα πεταχτούν τελικά στην άκρη από την ορμή των μαζών. Αλλά να καθόμα-στε και να περιμένουμε με την ησυχία μας αυτό το ευτυχές γεγονός, αυτό το βέβαιο σήμα ότι ο καιρός είναι πλέον «ώριμος», αυτό μπορεί να αρμόζει μόνο με τη φιλοσο-φία ενός ερημίτη.

…Δεν υπάρχει τίποτα πιο ευμετάβλητο από την ανθρώπινη ψυχολογία. Ακόμα πε-ρισσότερο η ψυχή των μαζών κρύβει μέσα της, όπως η ατελεύτητη θάλασσα, όλες τις λανθάνουσες δυνατότητες: τη νεκρική ηρε-μία και την καταιγίδα που βροντάει, την πιο ποταπή δειλία και τον πιο άγριο ηρωισμό. Οι μάζες είναι πάντα εκείνο που πρέπει να είναι κατά τις περιστάσεις και είναι πάντα έτοιμες να γίνουν κάτι το εντελώς διαφορετικό από εκείνο που φαινόταν ότι είναι. Θα ήταν ένας γελοίος καπετάνιος εκείνος που θα καθόρι-ζε την πορεία του από τη στιγμιαία θέα της επιφάνειας του νερού και δεν θα έπαιρνε τα μάτια του για τις καταιγίδες που ο ουρανός τον προειδοποιούσε ότι έρχονται…»

Το μόνο λάθος της –το μεγαλύτερο στη ζωή της– ήταν η πεποίθηση ότι η «ορμή των μαζών» θα ήταν αρκετός παράγοντας για να λύσει και το ζήτημα της ηγεσίας, όταν θα έφτανε η ώρα. Η στάση των ηγετών του σο-σιαλδημοκρατικού κόμματος απέναντι στη γερμανική επανάσταση, με τη δολοφονία της Λούξεμπουργκ και τη σφαγή των εξεγερ-μένων εργατών, ανέδειξε με τραγικό τρόπο αυτό το λάθος της μεγάλης επαναστάτριας.

Η μάχη που έδωσε η Λούξεμπουργκ ενά-ντια στο ρεφορμισμό ήταν λαμπρή και ανει-ρήνευτη. Όμως περιορίστηκε μόνο στο επί-πεδο των ιδεών, δεν ολοκλήρωσε τον αγώνα της στο αναγκαίο συμπλήρωμα της οργάνω-σης. Την επιρροή που κέρδιζε με τις ιδέες της, δεν επιχείρησε ποτέ να την μετατρέψει σε μια οργανωμένη επαναστατική πτέρυγα μέσα στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μια πτέρυγα που θα αναδείκνυε τους δικούς της επαναστάτες αρχηγούς και τη δική της οργανωμένη βάση, μια οργανωμένη δύναμη ικανή να αντικαταστήσει τους ρεφορμιστές ηγέτες την κρίσιμη στιγμή και να τεθεί επικε-φαλής των επαναστατημένων εργατών για την οριστική ανατροπή του καπιταλισμού.

Όμως η συνεισφορά της Ρόζας στο μαρξισμό είναι αναντικατάστατη και πο-λύτιμη. Η σημερινή κρίση του συστήμα-τος φέρνει ξανά μπροστά μας το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Αν θέλου-με αυτή τη φορά να καταφέρουμε να το απαντήσουμε νικηφόρα, οφείλουμε να διδαχτούμε πάρα πολλά από τη Λούξε-μπουργκ, αυτού του «αετού», όπως την αποκαλούσε ο Λένιν, τόσο από τα ύψη που έφτασε με το έργο της, όσο και από τα λάθη της, όταν πετούσε χαμηλά.

Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή,κανείς δεν ξέρει πού το κορμί της παραχώσαν.

Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούςΓι’ αυτό κι οι πλούσιοι τη σκοτώσαν.

Μπέρτλοντ Μπρεχτ

Όλόκληρο

το άρθρο στο

R-project

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Κύπρος: Εκλογές στην εποχή του Μνημονίου

Των Μαρίας Παναγοπούλου, Πέτρου Γιαννούλη,

μελών της ΕΡΑΣ Λεμεσού

Σ τις 17 Φεβρουαρίου έχουν προγραμματιστεί οι εκλο-γές για την κυπριακή προ-

εδρεία. Η προεκλογική εκστρα-τεία, που είναι σε εξέλιξη, γίνεται σε μια πρωτόγνωρη συγκυρία για τα πολιτικά δεδομένα της χώρας.

Το πρόσφατο κλείσιμο της συμφωνίας για τη συνομολόγη-ση του κυπριακού μνημονίου, η άρον-άρον υπερψήφιση 24 μνημονιακών νομοσχεδίων από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της κυπριακής βουλής και οι απειλές για χρεοκοπία σκιαγραφούν το κλίμα «τρόμου» μέσα στο οποίο θα λάβουν χώρα οι επερχόμενες εκλογές.

Πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα των υποψηφίων, πλέον, είναι η οικονομία, ενώ ακόμα και η λύση του κυπριακού, γύρω από την οποία στήνονταν οι προεκλο-γικές εκστρατείες μέχρι πρότινος, φαίνεται να έχει σχετικά υποβαθ-μιστεί.

Η ανάδειξη «ρεαλιστικών» λύ-σεων και η επίδειξη «υπευθυνό-τητας» από τους υποψήφιους των προεδρικών εκλογών επανα-λαμβάνεται συχνά-πυκνά από τις πολιτικές παρατάξεις όλων των αποχρώσεων και από τα προσκεί-μενα σ’ αυτές ΜΜΕ.

Με μότο το ρεαλισμό, «τις κρί-σιμες στιγμές που περνά ο τόπος και κατ’ επέκταση τις θυσίες που θα χρειαστεί να κάνουμε όλοι», εγκαινιάζεται μια νέα περίοδος για τη χώρα, η εποχή των μνημο-νίων και της άγριας λιτότητας.

ΥποψήφιοιΤη διαχείριση αυτής της καπιτα-λιστικής κρίσης διεκδικούν μέσω της υποψηφιότητάς τους ο Νίκος Αναστασιάδης (με τη στήριξη ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ), ο Γιώργος Λιλ-λήκας (ΕΔΕΚ), ο «ανεξάρτητος» Σταύρος Μαλάς (ΑΚΕΛ), οι οποίοι

είναι οι επικρατέστεροι υποψήφι-οι για την ανάληψη της προεδρί-ας. Ενώ, μόλις πριν λίγες μέρες, με τις ευχές της Χρυσής Αυγής, δήλωσε την υποψηφιότητα του και ο νεοναζί Γιώργος Χαραλά-μπους (ΕΛΑΜ).

Με βάση τα μέχρι στιγμής δε-δομένα, το προβάδισμα νίκης φαίνεται να έχει ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Συναγερμού και υποστηρικτής του «μακαριακού» ΔΗΚΟ Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος αδημονεί για την εφαρμο-γή των νεοφιλελεύθερων σχεδίων του. Οι άγριες ορέξεις του έχουν εκδηλωθεί άλλωστε πολλές φο-ρές, όταν στο παρελθόν πίεζε το ΑΚΕΛ και τον Χριστόφια από τα δεξιά για λήψη σκληρότερων μέ-τρων, την εφαρμογή περικοπών, την αποκοπή κοινωνικών δαπα-νών κλπ, ενώ τώρα τον κατηγορεί για κωλυσιεργία και για ανεύθυνη διακυβέρνηση.

Έτσι, στην παρούσα φάση με σύμμαχο την τρόικα, θα επιχει-ρήσει το τσάκισμα των εργα-ζομένων, της νεολαίας και των μεταναστών, προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης την οποία εκπρο-σωπεί.

Τέλος, όσον αφορά τη θέση του για το «εθνικό», αξίζει για την ιστορία να σημειώσουμε ότι στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ο Αναστασιάδης ήταν θι-ασώτης του «νεοφιλελεύθερου Ναι», με την προοπτική του οι-κονομικού στραγγαλισμού των Τουρκοκυπρίων από το ελληνο-κυπριακό κεφάλαιο. Η συγκεκρι-μένη τοποθέτηση ήταν αντίθετη με την πλειοψηφική τοποθέτηση του ακροατηρίου της δεξιάς υπέρ του «εθνικιστικού Όχι».

Σε περίπτωση μη οριστικής νί-κης του Αναστασιάδη από τον πρώτο γύρο, οι βασικοί αντίπαλοι για το δεύτερο γύρο των εκλογών είναι ο Γ. Λιλλήκας και ο Σ. Μαλάς.

Ο πρώτος είναι από τους αντι-δραστικότερους υποψηφίους και

έχει μεγάλη καριέρα στον πολιτι-κό καιροσκοπισμό. Ξεκίνησε την καριέρα του στη δεκαετία του ’80 ως ειδικός σύμβουλος του «ανε-ξάρτητου» προέδρου Γιώργου Βασιλείου (τον οποίο στήριζε το ΑΚΕΛ και η ΕΔΕΚ), στη δεκαετία του ’90 εκλέχτηκε βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ (Αριστε-ρά-Νέες Δυνάμεις), ως μέλος των Νέων Δυνάμεων και επανεκλέχθη-κε βουλευτής πάλι το 2001.

Από το 2003 και μετά στήριξε τον Τάσο Παπαδόπουλο (ο οποίος τότε υποστηρίχτηκε από ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και Οικολόγους), ενώ το 2007, μόλις ο Χριστόφιας ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του, τάχθηκε υπέρ του Τάσου Πα-παδόπουλου.

Ο Λιλλήκας στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν σήκωσε τη σημαία του «εθνικιστικού Όχι», επιλογή με την οποία επιχειρεί σήμερα να ψαρέψει ψήφους από το δεξιό και ακροδεξιό ακροατή-ριο. Στην παρούσα φάση «ψελλί-ζει αντιμνημονιακά», θυμίζοντας απελπιστικά το Σαμαρά της προ-ηγούμενης περιόδου.

ΝεοναζίΤα ηνία βέβαια του εθνικιστή πρώ-της κοπής και του ορκισμένου

τουρκοφάγου τα έχασε πρόσφατα ο Λιλλήκας μετά την ανακοίνωση του ΕΛΑΜ (αδελφού κόμματος της Χρυσής Αυγής) να κατεβάσει υποψήφιο τον Γ. Χαραλάμπους. Ο νεοναζί Χαραλάμπους μαθήτευσε στο πλάι του πολιτικού μέντορα Ν. Μιχαλολιάκου, παίρνοντας το χρί-σμα του αρχηγού της αντίστοιχης Χρυσής Αυγής Κύπρου. Την ανα-κοίνωση του υποψηφίου «που-λέν» των φασιστών στήριξε και ο αρχηγός Μιχαλολιάκος, στέλνο-ντας απεσταλμένους της Χρυσής Αυγής τους Κασσιδιάρη και Λαγό στην πρώτη προεκλογική εμφάνι-ση του ΕΛΑΜ.

Η προεκλογική εκδήλωση των νεοναζί περιλάμβανε αποθεωτι-κές αναφορές στον ταγματασφα-λίτη Γρίβα Διγενή και πλαισιώ-θηκε από συνθήματα του τύπου «Ελλάς, Κύπρος, Ένωσις». Στην παρουσίαση των νεοναζιστικών θέσεων ο Χαραλάμπους τάχθηκε κατά του μνημονίου, ενοχοποιώ-ντας φυσικά Τουρκοκύπριους και μετανάστες.

Η συνομολόγηση του μνημο-νίου επί προεδρίας Χριστόφια, η συμπαράταξη όλων των λοιπών πολιτικών δυνάμεων στις μνημονι-κές λογικές και στα ρατσιστικά και εθνικιστικά αντανακλαστικά και κατ’ επέκταση η αφόρητη πίεση προς το ΑΚΕΛ να «συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις» καθιστούν το σκηνικό αυτών των εκλογών ιδιαίτερα ασφυκτικό για το ΑΚΕΛ.

ΑΚΕΛΟι επιλογές του Χριστόφια να δια-χειριστεί το σύστημα καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρίας του και το «σύρσιμό» του στην υπογραφή μνημονίου μόνο άγγελοι καλών ειδήσεων δεν είναι. Το επιστέγα-σμα της επιλογής «με τον αστυ-φύλακα και με το χωροφύλακα», δηλαδή της τακτικής και με το κεφάλαιο και με τους εργάτες, αντικατοπτρίζεται και στην επιλο-γή του υποψηφίου με τον οποίο θα κατέλθει στις εκλογές. Δυστυ-χώς, σε συνθήκες κρίσης η ζυγα-

ριά γέρνει συστηματικά προς την πλευρά του κεφαλαίου

Ο «ανεξάρτητος-μη κομματικός υποψήφιος» Σταύρος Μαλάς, επί της ουσίας, αντανακλά την αναδί-πλωση του ΑΚΕΛ προς τις πιέσεις της Δεξιάς και συνιστά την επιλο-γή μιας αξιοπρεπούς(;) ήττας. Οι δημόσιες τοποθετήσεις του Μαλά σε μια σειρά θέματα (π.χ. εναντί-ωση στις εκτρώσεις, το Ισραήλ περιτριγυρίζεται από λύκους κλπ), η επίδειξη «υπεύθυνης στάσης» όσον αφορά την αποδοχή του μνημονίου, αναδεικνύουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως πρόκει-ται για έναν υποψήφιο με συντη-ρητικά αντανακλαστικά. Τέλος, όσον αφορά τη θέση του στο εθνι-κό δεν διαφοροποιείται ουσιαστι-κά από τον Αναστασιάδη.

Το πολιτικό σκηνικό λοιπόν, μέσα στο οποίο θα διεξαχθούν οι εκλογές, δεν είναι και το καλύτε-ρο δυνατό για τους εργαζόμενους στην Κύπρο. Η δεξιά και το κέντρο συντάσσονται υπέρ των μνημονια-κών πολιτικών, οι φασίστες σηκώ-νουν κεφάλι, η «αριστερή κυβέρ-νηση» έχει υπογράψει το μνημόνιο και στηρίζει έναν συντηρητικό υπο-ψήφιο, καθιστώντας εκκωφαντικό το κενό μιας αριστερής απάντησης στα όσα συμβαίνουν.

Η στάση στήριξης του ΑΚΕΛ από αριστερό κόσμο ως ανάχω-μα σε χειρότερες επιθέσεις είναι κατανοητή. Όπως όμως αποδεί-χθηκε μέσω της διακυβέρνησης Χριστόφια, η κοινωνία δεν γίνεται δικαιότερη μέσω θεσμικών οδών. Με αυτούς τους συντρόφους θα καταστεί αναγκαίο να βρεθού-με στο δρόμο για να διώξουμε τα μνημόνια και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.

Ο αγώνας για την ανατροπή τους έχει ξεκινήσει ήδη, τα πρώτα θεμέλια για τη συγκρότηση ριζο-σπαστικής Αριστεράς στην Κύπρο έχουν μπει με τη συγκρότηση της ΕΡΑΣ (Επιτροπή για μια Ριζοσπα-στική Αριστερή Συσπείρωση) και ο αγώνας θα πρέπει να δοθεί με τη μέγιστη δυνατή ενότητα.

Ο «ανεξάρτητος-μη κομματικός υποψήφιος» Σταύρος Μαλάς, επί της ουσίας, αντανακλά την αναδίπλωση του ΑΚΕΛ προς τις πιέσεις της Δεξιάς και συνιστά την επιλογή μιας αξιοπρεπούς(;) ήττας

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Ακυρώθηκε ο «σούπερ-φόρος» του ΟλάντΗ μεγάλη προεκλογική σημαία του Ολάντ, ο φόρος 75% στα ατομικά εισοδήματα άνω του ενός εκατομ-μυρίου ευρώ, πήγε άκλαυτη. Το συγκεκριμένο μέτρο ήταν η «αντιπλουτοκρατική» σταγόνα στον ωκεανό των μέτρων λιτότητας που προβλέπει το πρόγραμμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Όμως ούτε αυτό θα εφαρμοστεί, καθώς το Συνταγματικό Δικαστήριο ακύρωσε το φόρο. Μέσω του κράτους τους, οι κα-πιταλιστές ξεκαθαρίζουν ακόμα και στον ψοφοδεή απέναντί τους Ολάντ ότι δεν σκοπεύουν να πληρώ-σουν ούτε φράγκο… Στην προκειμένη περίπτωση δεν είδαμε πολιτικές ή νομικές πιέσεις να αναιρεθεί η απόφαση, σαν αυτές που βλέπουμε, όταν «σπάει ο διάολος το ποδάρι του» και κάποιο δικαστήριο παίρνει φιλολαϊκή απόφαση. Οι Σοσιαλιστές απο-δέχθηκαν την απόφαση ψύχραιμα, υποσχόμενοι να επανέλθουν στον… προϋπολογισμό του 2014. Μέχρι τότε μάλλον θα βρεθεί «ισοδύναμο» μέτρο που θα στέλνει (πάλι) το «λογαριασμό» στους φτωχούς…

Προεκλογικός οργασμός στην ΙταλίαΗ Ιταλία οδεύει σε εκλογές μετά την κατάρρευση της διακομματικής, τεχνοκρατικής κυβέρνησης Μό-ντι. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι το λάβαρο κατά της λιτότητας ύψωσε πρώτη η Δεξιά, ενώ η κεντροαρι-στερά επέμενε μέχρι τέλους στη στήριξη της κυβέρ-νησης Μόντι. Είναι ένα ακόμα «κόλπο γκρόσο» του Μπερλουσκόνι, που υπολογίζει να διασωθεί και να ανακάμψει το κόμμα του, αξιοποιώντας καιροσκοπι-κά την οργή ενάντια στη λιτότητα και υποτάσσοντάς την στις «αντι-ευρωπαϊκές» αναζητήσεις μερίδας της ιταλικής άρχουσας τάξης και του δικού του πολέμου με τους ανταγωνιστές του.Η επιλογή μερίδας του ιταλικού ΣΕΒ να ανασυ-γκροτήσει την παλιά Χριστιανοδημοκρατία ως νέα δύναμη της Δεξιάς στη θέση του μπερλουσκονισμού σφραγίστηκε από την απόφαση του εκλεκτού της Μάριο Μόντι να κατέβει με το «κέντρο» (όπως κακώς ονομάζεται η συμμαχία των καθολικών με τους μεταλλαγμένους νεοφασίστες του Φίνι).Το Δημοκρατικό Κόμμα (κεντροαριστερά) προηγεί-ται στις δημοσκοπήσεις και προσπαθεί να στήσει γέφυρες και προς τα αριστερά του με την «Αριστε-ρά και Ελευθερία» του Βέντολα (η «μπερτινοτική» διάσπαση της Επανίδρυσης) και προς τα δεξιά του με τον «πόλο» που στηρίζει τον Μόντι. Στο μεταξύ, ο κωμικός Πέπε Γκρίλο συγκεντρώνει διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά. Το δυστύχημα είναι ότι, σε αυτό τον πολιτικό χαμό, η ριζοσπαστική Αριστερά παραμένει στο περιθώριο, συνεχίζοντας να πληρώνει τα εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος (συμμε-τοχή στην κυβέρνηση Πρόντι)…

«Τσαβισμός» χωρίς τον Τσάβες;Οι ειδήσεις για την υγεία του Ούγκο Τσάβες, που νοσηλεύεται στην Κούβα, βγαίνουν με το σταγονό-μετρο. Ίσως η πιο ανησυχητική ένδειξη είναι ότι, σε σύγκριση με τις προηγούμενες επεμβάσεις του, αυτή τη φορά ο πρόεδρος της Βενεζουέλας φρό-ντισε να «υποδείξει» το διάδοχό του, τον Νικολάς Μαντούρο. Καθώς είναι αμφίβολο αν ο πρόσφατα επανεκλεγείς Τσάβες θα προλάβει την ορκωμοσία του, η κυβέρνηση συζητά την αναβολή της, ενώ η δεξιά αντιπολίτευση άρχισε να βάζει ζήτημα εκλο-γών. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της «μπο-λιβαριανής διαδικασίας», ο προσωποκεντρισμός της («τσαβισμός», «τσαβίστας» κλπ.) βγαίνει στην επι-φάνεια. Ενδεχόμενη απώλεια ή πολιτική απόσυρση του Τσάβες θα είναι μια τεράστια πολιτική ανατροπή που είναι άγνωστο τι συνέπειες θα έχει, τόσο στην πάλη ενάντια στη Δεξιά όσο και στο εσωτερικό του «τσαβικού» στρατοπέδου. Το επόμενο διάστημα θα κρίνει αν θα μάθουμε σύντομα τι μορφή μπορεί να πάρει ο «τσαβισμός» χωρίς τον Τσάβες…

Του Πάνου Πέτρου

Η μάχη γύρω από το διάταγμα Μόρσι και το νέο σύνταγμα έληξε, αφήνοντας μερικά ση-

μαντικά συμπεράσματα για την κατά-σταση στην Αίγυπτο.

Καταρχήν έδειξε ότι η Μουσουλμανι-κή Αδελφότητα δεν είναι παντοδύναμη και κυρίαρχος των εξελίξεων. Έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν για τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκε-ται ανάμεσα σε διαρκείς πιέσεις από τα δεξιά και από τα αριστερά της. Αυτή η εικόνα επιβεβαιώθηκε στην κρίση του Νοέμβρη-Δεκέμβρη.

Στην κορύφωση της κρίσης, με το προεδρικό μέγαρο να πολιορκείται και διαδηλωτές να συγκρούονται με οπα-δούς της Αδελφότητας, ο Μόρσι δήλω-νε πως δεν κάνει βήμα πίσω και ηγετικά στελέχη έκαναν επιθετικές δηλώσεις. Δυο μέρες μετά ανακοινώθηκε η από-συρση του διατάγματος. Η κωλοτούμπα ήταν σημάδι αδυναμίας απέναντι σε δύο εξελίξεις.

Η πρώτη ήταν «από τα κάτω». Η ρα-γδαία κλιμάκωση της οργής απέναντι στην Αδελφότητα και η πλατιά εξάπλω-ση της αντίληψης ότι «απαγάγει την επανάσταση», προκάλεσαν πανικό στην ανώτερη ηγεσία των Αδελφών Μου-σουλμάνων. Ήταν πραγματικά εντυπω-σιακή η ταχύτητα με την οποία είδαμε να «καίγεται» το τεράστιο πολιτικό κε-φάλαιο που είχε συσσωρεύσει η Αδελ-φότητα με 80 χρόνια συνεχούς αντιπολι-τευόμενης δράσης και παρουσίας στην αιγυπτιακή κοινωνία.

Η δεύτερη ήταν «από τα πάνω». Οι δη-λώσεις της αμερικανικής κυβέρνησης και της αιγυπτιακής στρατιωτικής ηγεσίας έδιναν στήριξη στην κυβέρνηση Μόρσι, αλλά με μια προσεκτική φρασεολογία που ουσιαστικά προειδοποιούσε την Αδελφότητα ότι η πόλωση και οι μαζικές διαδηλώσεις δεν είναι καθόλου επιθυμη-τές εξελίξεις και πως η ισλαμική οργάνω-ση θα πρέπει να βρει τρόπο να απεμπλα-κεί από τη σύγκρουση που προκάλεσε, προτού αυτή γίνει ανεξέλεγκτη. Ιδιαίτερα η ανακοίνωση του στρατού (μια μέρα πριν ο Μόρσι ακυρώσει το διάταγμα), το-νίζοντας ότι «δεν θα περιορίσει τα δικαι-ώματα του λαού», έλεγε ουσιαστικά στον Μόρσι να κάνει πίσω και θύμιζε εντυπω-σιακά τις ανακοινώσεις που έβγαζε στις μέρες πριν «θυσιάσει» τον Μουμπάρακ.

Το δημοψήφισμαΗ «απεμπλοκή» από τη σύγκρουση ολο-κληρώθηκε επιτυχημένα για τον Μόρσι, με το δημοψήφισμα για το νέο σύνταγ-μα. Από τη στιγμή που δεν έγινε εφικτό να αποτραπεί η διεξαγωγή του και να αρ-χίσει η συζήτηση για μια συντακτική συ-νέλευση από μηδενική βάση (ο αρχικός στόχος της αντιπολίτευσης), η επικρά-τηση του «ναι» ήταν λίγο-πολύ δεδομέ-νη, για μια σειρά λόγους.

Ο ένας είναι η οργανωτική υπεροχή της Αδελφότητας που (μαζί με άλλους πολιτικούς παράγοντες) της δίνει ένα με-γάλο πλεονέκτημα στις εκλογικές ανα-μετρήσεις. Ένας δεύτερος (όχι άσχετος με τον πρώτο) είναι η επαρχία. Αν και για

πρώτη φορά έγιναν τόσο μεγάλα βήμα-τα ως προς την «πανεθνικοποίηση» της πολιτικής διαμάχης, η ύπαιθρος παρα-μένει πολύ πίσω πολιτικά από τα αστικά κέντρα και γι’ αυτό το λόγο η εκλογική της κινητοποίηση συνήθως καταλήγει στην ενίσχυση της Αδελφότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Κάιρο, αλλά και στη διοικητική περιφέρεια όπου βρί-σκεται η βιομηχανική, εργατική Μαχάλα επικράτησε το «όχι». Είναι επίσης χαρα-κτηριστικό ότι το 53,2% του πρώτου γύ-ρου έγινε 64% στο δεύτερο γύρο, όταν ψήφισαν οι απομακρυσμένες επαρχίες.

Ένας επιπλέον λόγος είναι η επιθυμία πολλών Αιγυπτίων για επιστροφή στην ομαλότητα. Πολιτικά, με την πρόθεση να αποκτήσει επιτέλους η χώρα σύνταγ-μα, έστω κι αν είναι προβληματικό. Αλλά κυρίως οικονομικά, αφού η αιγυπτιακή οικονομία έχει μεγάλα προβλήματα. Τα συναλλαγματικά αποθεματικά της έχουν πέσει στο μισό και ο τουρισμός (βασική πηγή εσόδων) έχει πέσει κατα-κόρυφα.

Τέλος, αν και δεν γνωρίζουμε κατά πόσο έκρινε το αποτέλεσμα, η αντιπο-λίτευση διχάστηκε ανάμεσα στο μποϊ-κοτάζ και την ψήφιση του «όχι». Παρε-μπιπτόντως, είτε ως αποτέλεσμα της οργανωμένης δουλειάς ενάντια στο δη-μοψήφισμα, είτε από αυθόρμητη απο-γοήτευση, η αποχή ήταν τόσο μεγάλη, που αποδυναμώνει πολιτικά τη νίκη του Μόρσι. Συμμετείχε μόλις το 1/3 των Αι-γύπτιων ψηφοφόρων.

ΜετάλλαξηΜε το νέο σύνταγμα οχυρώνεται η ίδια η κυβέρνηση Μόρσι (που πέτυχε έστω με απώλειες μια πολιτική νίκη), ο στρατός (τα προνόμιά του παραμένουν άθικτα, όπως συμπυκνώνεται στην πρόβλεψη του νέου συντάγματος να ελέγχει το στρατιωτικό προϋπολογισμό το Συμ-βούλιο Εθνικής Άμυνας) και οι καπιτα-λιστές (με μια σειρά αντεργατικά άρθρα στο νέο σύνταγμα). Είναι η πιο εμβλη-ματική απόδειξη της προσπάθειας των Αδελφών Μουσουλμάνων να αναδει-χθούν ως δύναμη «σταθεροποίησης» της Αιγύπτου και να αποκοπούν από το «επικίνδυνο» παρελθόν τους.

Αυτή η εξελισσόμενη μετάλλαξη ακό-μα δεν τους έχει στοιχίσει τόσο στο εσω-τερικό τους, όπου παρά τις εντάσεις, τις διαφωνίες, τις περιστασιακές ανταρσίες ενάντια στη γραμμή, διατηρούν την συ-νοχή τους. Αλλά τους έχει ήδη κοστίσει

–και θα συνεχίσει να τους κοστίζει όσο περνά ο καιρός– στις πλατιές λαϊκές μά-ζες έξω από τις γραμμές της οργάνωσης.

Αυτό το πρόβλημα θα συνεχιστεί, καθώς ο Μόρσι θα πιέζεται διαρκώς να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις πολλών διαφορετικών δυνάμεων (αμερικανι-κή κυβέρνηση, αιγυπτιακός στρατός, καπιταλιστές), που θα τον φέρνουν σε σύγκρουση με την κοινωνική βάση της επανάστασης: τις λαϊκές μάζες.

ΟικονομίαΑλλά η πιο σημαντική πίεση στις εξελί-ξεις που θα απομακρύνει ακόμα περισ-σότερο την Αδελφότητα από τις λαϊκές τάξεις είναι η οικονομία. Η Αίγυπτος δι-απραγματεύεται το δανεισμό της από το ΔΝΤ και οι «πιστωτές», όπως γνωρίζουμε πλέον εδώ πολύ καλά, θα αποδειχθούν οι πιο αδηφάγοι «σύμμαχοι» του Μόρσι. Στις 9 Δεκέμβρη, για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του ΔΝΤ, ο Μόρσι ανακοίνω-σε γενικευμένες αυξήσεις στη φορολο-γία: στο αλκοόλ, τα τσιγάρα, τις κλήσεις από κινητό τηλέφωνο, τις άδεις αυτο-κινήτων κλπ. Ενώ το «πεζοδρόμιο» συ-ζητούσε οργισμένα τα νέα μέτρα, λίγες μέρες μετά ο Μόρσι ανακοίνωσε (από το φέισμπουκ!) ότι τα αποσύρει. Αλλά είναι δεδομένο ότι θα επανέλθει.

Η έμφαση της κυβέρνησης στην πολιτι-κή σταθερότητα και τη δημόσια τάξη, «για να έλθει και η οικονομική σταθερότητα», είναι μήνυμα προς το εργατικό κίνημα που δίνει συγκλονιστικούς αγώνες στους χώ-ρους δουλειάς αυτά τα δύο χρόνια.

Ο παράγοντας που γίνεται πηγή «συντηρητισμού» για τα μικροαστικά στρώματα –η οικονομική κρίση- είναι ο παράγοντας που μπορεί να γίνει πηγή ριζοσπαστικοποίησης για την εργατική τάξη. Ενώ οι δημοκράτες μικροαστοί επιθυμούν την επιστροφή στην «ομαλό-τητα» για να «ξαναπάρει μπρος η αγορά», οι εργαζόμενοι, στην πάλη για υπεράσπι-ση και επέκταση των δικαιωμάτων τους, έρχονται αντικειμενικά σε σύγκρουση με την επιδιωκόμενη «ομαλότητα».

Ο αγώνας πλέον έχει τελείως διαφο-ρετικά και πιο σύνθετα χαρακτηριστικά από αυτά της πάλης ενάντια σε μια δι-κτατορία με έναν διεφθαρμένο λαομί-σητο ηγέτη. Αλλά οι απαιτήσεις του ΔΝΤ και η εφαρμογή τους από την κυβέρνη-ση θα ανακινήσουν με τον πιο εκρηκτικό τρόπο το πιο σημαντικό και ταυτόχρονα πιο «ξεχασμένο» αίτημα της αιγυπτιακής επανάστασης: το ψωμί.

Μετά την έγκριση του νέου συντάγματος στην Αίγυπτο

Τα δύσκολα για τον Μόρσι είναι μπροστά

Το Προεδρικό Μέγαρο γεμάτο αντικαθεστωτικά γκράφιτι που, μετά τις 25 Γενάρη του 2011, έχουν καθιερωθεί ως «συλλογική μνήμη» των μεγάλων μαχών που έχει δώσει ο αιγυπτιακός λαός.

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Του Γιώργου Κοκκινάρη

Μ ε τη νέα χρονιά η κα-τάσταση στην τριτο-βάθμια εκπαίδευση

θα χειροτερεύσει. Το σχέδιο για τη διάλυση των ΑΕΙ και ΤΕΙ προ-χωρά και βασίζεται σε τέσσερεις κατευθύνσεις:

1. Στραγγαλισμός των Ιδρυμά-των με απολύσεις, μειώσεις των δαπανών για έρευνα και για πάγια έξοδα λειτουργίας, εξαφάνιση των υποδομών κάθε πανεπιστη-μίου.

α) Με το νέο προϋπολογισμό μειώνεται η χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων κατά 19% στα ΑΕΙ και κατά 17% στα ΤΕΙ σε σχέση με πέρσι. Με νόμο η κυβέρνηση υποχρεώνει τα πανεπιστήμια, στο όνομα «της αυτονομίας των Ιδρυ-μάτων», να εξασφαλίζουν από τα χρήματα για την επιστημονική έρευνα τα πάγια έξοδα (ρεύμα, νερό, θέρμανση).

β) Η σίτιση και στέγαση των φοιτητών μπαίνει και αυτή σε «διαθεσιμότητα». Την ώρα που οι νέοι αδυνατούν οικονομικά να σπουδάζουν, το υπουργείο μει-ώνει κατά 50% τα κονδύλια για τη φοιτητική μέριμνα. Το απο-τέλεσμα: στην Κρήτη οι κάρτες σίτισης μειώθηκαν από 3.200 στις 673, στο ΕΚΠΑ βγήκαν μόνο 13.000, αφήνοντας εκτός 4.000 φοιτητές, ενώ στη Σύρο βγήκαν μόνο 85 κάρτες, ενώ οι αιτούντες ξεπερνούσαν τους 180.

γ) Με τη νέα χρονιά ολοκλη-ρώνονται οι απολύσεις διοικητι-κών υπαλλήλων και προσωπικού των Ιδρυμάτων, σύμφωνα με το νόμο της διαθεσιμότητας εργα-ζομένων στο δημόσιο. Ήδη σε 4 Πανεπιστήμια (Αιγαίου, Ιωαννί-νων, Πάντειο, Αθήνας) και στα ΤΕΙ Αθήνας έχουν πραγματοποιηθεί απολύσεις. Οι προσλήψεις ερευ-νητικού και διδακτικού προσωπι-κού θα γίνονται μόνο με συμβά-σεις ιδιωτικού δικαίου, οι οποίες θα διαρκούν το πολύ 3 χρόνια, θα απευθύνονται σε υποψήφιους διδάκτορες και η μισθοδοσία δεν θα προέρχεται από το υπουργείο, αλλά από χρήματα από χορηγίες και πόρους που το κάθε Ίδρυμα θα προνοεί να εξασφαλίζει. Έτσι θα καλύπτονται ανάγκες των ΑΕΙ

με ελαστικές σχέσεις εργασίας, όπου κάθε διδακτορικός ή άνερ-γος επιστήμονας θα γίνεται λάστι-χο σε κάθε μεγαλοκαθηγητή.

2. Συγχωνεύσεις σχολών (σύμ-φωνα με το σχέδιο Αθηνά) και εξαφάνιση ενός μεγάλου αριθμού μέσω της «απουσίας» τους από τα μηχανογραφικά των υποψηφίων των ερχόμενων πανελλαδικών εξε-τάσεων. Ήδη έχει ανακοινωθεί ότι 150 σχολές θα εξαφανιστούν από το χάρτη, ενώ δεν διευκρινίζονται ακριβώς τα κριτήρια συγχώνευσης και τι θα γίνει με τα επαγγελματι-κά δικαιώματα και το πρόγραμμα σπουδών κάθε σχολής.

3. Ελεύθερη λειτουργία των ιδι-ωτικών σχολών-κολλεγίων χωρίς κριτήρια ίδρυσης και λειτουργίας, κανένα κρατικό έλεγχο, αναγνω-ρίζοντας τα πτυχία τους ισάξια με αυτά των Δημοσίων. Ακόμα είναι πιθανό, όπως επιβάλλει το μνη-μόνιο, να ξεπουληθεί ένα κομμάτι της ιδιοκτησίας των πανεπιστημί-ων σε ιδιώτες.

4. Οι εναπομείναντες σχολές θα λειτουργούν κάτω από τα τεχνο-κρατικά Συμβουλία Διοίκησης, με σκοπό να υπακούουν στους κανόνες της αγοράς και των επι-χειρηματιών. Ήδη στα περισσό-

τερα ιδρύματα οι «εκλεγμένοι» των Συμβουλίων δεν έχουν καμία σχέση με την εκπαίδευση, αφού εργάζονται σαν στελέχη επιχει-ρήσεων, τραπεζών, σύμβουλοι manager εταιρειών κτλ.

Όλα αυτά δείχνουν ότι η κυ-βέρνηση είναι αποφασισμένη να συντρίψει τη Δημόσια και Δωρε-άν Παιδεία και να δημιουργήσει ένα νέο κλίμα στις σχολές ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση της κοινωνίας.

Σπουδές για λίγους, αφού οι πα-νελλήνιες αποτελούν καρμανιόλα για τους μαθητές, σπουδές προ-σαρμοσμένες στις ανάγκες της αγοράς, με χαμηλό επίπεδο και κλίμα ενταντικοποίησης, ώστε να αντέχουν μόνο εκλεκτοί.

Σε συνδυασμό με την αύξηση των ανέργων, με τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, τη διάλυση της υγείας και των σχολείων, η νε-ολαία βρίσκεται στο στόχαστρο.

Μέχρι τα Χριστούγεννα φοιτη-τικοί σύλλογοι σε πολλές περιο-χές της Ελλάδας κινητοποιήθη-καν. Οι προσπάθειες των γενικών συνελεύσεων ήταν σημαντικές, αλλά δεν δόθηκαν δυνάμεις στο να πραγματοποιηθεί το Μέτωπο

φοιτητών, καθηγητών, εργαζο-μένων (διοικητικών υπαλλήλων ΕΤΕΠ) σε κάθε σχολή.

Η σημασία του συντονισμού των κινητοποιήσεων των φοιτη-τών με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας υποτιμήθηκε από κομ-μάτια των Αριστερών Παρατάξε-ων. Ευκαιρίες όπως οι απεργίες των εργαζομένων στους δήμους, οι καταλήψεις τμημάτων από δι-οικητικούς υπαλλήλους δεν αξι-οποιήθηκαν από το φοιτητικό κί-νημα, ώστε να δημιουργηθεί ένα απειλητικό μπλοκ ενάντια στην κυβέρνηση.

Η απάντηση των νέων στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ πρέπει να δοθεί αμέ-σως μετά τις εξεταστικές περι-όδους. Από το εαρινό εξάμηνο οι φοιτητές πρέπει να διεκδική-σουν να δοθούν τα συγγράμμα-τα, χωρίς να πληρώσει ούτε ένα ευρώ κάθε φοιτητής, να μην πραγματοποιηθεί καμία συγχώ-νευση σχολών και απόλυση ερ-γαζομένων.

Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών με σκοπό το συντονι-σμό με καθηγητές, με εργαζόμε-νους, με την υπόλοιπη κοινωνία, είναι προϋπόθεση για να μπει ένα φρένο στη διάλυση της παιδείας.

Το μνημόνιο διαλύει τα δημόσια ΑΕΙ-ΤΕΙ

Του Άγγελου Κάπαρη

Σ τις 9 Γενάρη του 1991, εν μέσω μαθητικών κινητο-ποιήσεων, δολοφονήθηκε

ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας από τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ, με επικεφαλής τον Καλαμπόκα.

Εκείνη την περίοδο υπήρχαν σε όλη τη χώρα δυναμικές μαθητι-κές καταλήψεις ενάντια στο νόμο Κοντογιαννόπουλου, οι οποίες στηρίζονταν από γονείς και καθη-γητές. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφάσισε να χτυπηθούν οι κα-ταλήψεις από «αγανακτισμένους πολίτες και γονιούς». Πληρωμέ-νοι μπράβοι, «Κένταυροι» και «Ρέ-ιντζερς» της ΟΝΝΕΔ, επιτέθηκαν σε δεκάδες σχολεία και μόνο από τύχη δεν υπήρξαν και άλλοι νε-κροί από τις συγκρούσεις.

Σήμερα, εμφανίζονται ανά-λογοι «αγανακτισμένοι πολίτες» μέσα από «επιτροπές κατοίκων», που δεν αντέχουν τη «λαθρομε-τανάστευση».

Όπως τότε έτσι και τώρα η κυ-βέρνηση προσπαθεί να σπείρει τον τρόμο στις τάξεις των κατα-πιεσμένων, χρησιμοποιώντας τα παρακρατικά τάγματα εφόδου των ναζί της Χρυσής Αυγής. Τότε ήταν απροκάλυπτα τα μέλη της κυβερνητικής νεολαίας που επιτί-θονταν απευθείας στο λαό. Τώρα είναι οι φασίστες που, υποτίθεται, βρίσκονται σε αντίθεση με το πο-λιτικό σύστημα και ασχολούνται δήθεν με την πάταξη της εγκλη-ματικότητας.

Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νο-μίσματος. Δεν θα αργήσουμε να δούμε και τους σημερινούς ακρο-δεξιούς τραμπούκους απέναντί μας σε καταλήψεις και απεργίες.

Κάθε φορά που οι «από κάτω» ξεσηκώνονται, οι «από πάνω», εκτός από τους μπάτσους και τα δικαστήρια, έχουν μαζί τους και τους παρακρατικούς, τον «εθνι-κό κορμό»: αυτούς που μιλούσαν και μιλούν για τη σωτηρία της πα-

τρίδας και μισούν τους κομμου-νιστές , τους αναρχικούς, τους μετανάστες. Είναι αυτοί που βρί-σκονται ήδη ή θα βρεθούν απένα-ντι σε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσου-με είναι ότι η δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, όσο και αν προσπάθη-σαν τότε να την παρουσιάσουν σαν μεμονωμένο γεγονός, ξεσήκωσε ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας πανελλαδικά, που ανάγκασε τον Κοντογιαννόπουλο σε παραίτηση. Ξέσπασαν άγριες και μαζικές δια-δηλώσεις παντού, οι οποίες ήταν και από τις χαριστικές βολές στη μισητή κυβέρνηση Μητσοτάκη.

*Εκδήλωση Μνήμης για τον Νίκο Τεμπονέρα την Τετάρτη 9/1/2013 στις 6μμ, έξω από το Σχολικό Συγκρότημα «Ν.Τεμπονέ-ρα», στα Ψηλά Αλώνια, στην Πά-τρα. Θα ακολουθήσει πορεία στο κέντρο της πόλης.

22 χρόνια από τη δολοφονία του αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα

Την Παρασκευή, 18 Γενάρη, θα πραγματοποιηθεί παναθηνα-ϊκή συνέλευση της Αριστερής Ενότητας. Το επόμενο διάστημα θα αντιμετωπίσουμε τις απολύσεις των διοικητικών, αλλά και τα κλεισίματα, τις συγχωνεύσεις, τις μειώσεις μισθών, την πληρωμή συγγραμμάτων, αλλά και εντεινόμενη επίθεση στο άσυλο.

Το ζήτημα για την ΑΡΕΝ αυτή τη στιγμή είναι να πάρει πρωτοβου-λίες για να δυναμώσει η ενότητα φοιτητών, εργαζομένων και κα-θηγητών, έτσι ώστε ακόμα και μέσα στην εξεταστική να κρατιού-νται οι σύλλογοι σε κάποια εγρήγορση και έπειτα να μπορέσουμε να απαντήσουμε στη συνεχιζόμενη επίθεση.

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Γενάρη 2013

Του Θανάση Κούρκουλα

«Ο ι κουκουλοφόροι της νε-ολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, αφού το κάλεσμά τους να καεί

η Αθήνα και οι περιουσίες των Ελλήνων έπεσε στο κενό, τώρα “κλαψουρίζουν”, επειδή η ΕΛ.ΑΣ. εφάρμοσε το νόμο και εξουδετέρωσε το στρατηγείο τους, τη Βίλα Αμαλίας», απόσπασμα ανακοίνω-σης της ΝΔ στις 20/12/2012.

Η μετεμφυλιακού ύφους και ακρο-δεξιού περιεχομένου ανακοίνωση είναι μόνο μία από σειρά εμπρηστικών ανα-κοινώσεων του κόμματος Σαμαρά, περί «κουκουλοφόρων» του ΣΥΡΙΖΑ, συνι-στωσών του μπάχαλου, των «λαθρομε-ταναστών» κλπ. Φραστικά και πολιτικά δεν έχουν να ζηλέψουν πολλά από αντί-στοιχες ανακοινώσεις των νεοναζί ενα-ντίον της Αριστεράς.

Έτσι –όπως ξανασυνέβη με τον Ξένιο Δία και τις καμπάνιες πάταξης του «πα-ραεμπορίου»– οι Χρυσαυγίτες σπεύ-δουν να αξιοποιήσουν την κυβερνητική προπαγάνδα, με παρόμοιου κλίματος ανακοινώσεις εναντίον των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που «δεν έχουν το δικαίωμα να υποθάλπουν τρομοκράτες, παράνο-μους καταληψίες δημοσίων κτιρίων και καταστροφείς της περιουσίας φτωχών βιοπαλαιστών».

Στο ίδιο στρατόπεδο ξιφουλκούν και «αντιφασίστες» Βενιζελικοί κυβερνητι-κοί εταίροι, αναφέροντας δια της κας Γεννηματά πως «τέτοιου είδους δηλώ-σεις και ύφους από κοινοβουλευτικά και υψηλόβαθμα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνιστούν δυστυχώς πολιτική ενθάρρυνση πράξεων βίας».

Πρόκειται για μια ραγδαία μετάλλα-ξη της θεωρίας των «άκρων» από τους ίδιους τους εμπνευστές της, όπου στο ένα άκρο βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αντιε-ξουσιαστές και στο άλλο οι μνημονιακοί εταίροι παρέα με τους φασίστες του Μι-χαλολιάκου. Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η τοποθέτηση κάνει τα πράγματα καθαρότερα και για την ίδια την Αριστε-ρά, αν βέβαια η τελευταία αποφασίσει να αντιμετωπίσει την πρωτοφανή επίθε-ση σε πολιτικό, κινηματικό και κοινωνικό επίπεδο.

Η συντεταγμένη ακροδεξιά στροφή της ΝΔ αποτελεί απόπειρα συσπείρωσης

των παραδοσιακών δεξιών ψηφοφόρων στο μαντρί της ΝΔ, χρησιμοποιώντας το φόβο του μπαμπούλα της Αριστεράς. Επίσης απευθύνεται στο τμήμα των ψη-φοφόρων της που μετανάστευσε στην αγκαλιά της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, με την οποία ονειρεύο-νται σύμπλευση ο Κρανιδιώτης πρόσφα-τα, όπως ο Ψωμιάδης παλιότερα.

Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, η ΝΔ φαίνε-ται πως έχει επιλέξει να πετάξει τη μάσκα του φιλελεύθερου κεντρώου κόμματος και παίζει τα ρέστα για τη διαχείριση της κρίσης, χρησιμοποιώντας τα πιο σκληρά παραδοσιακά όπλα του πολιτικού χώ-ρου όπου ανήκει: την επίδειξη πυγμής εναντίον της Αριστεράς, με στόχο την τρομοκράτηση κάθε είδους κοινωνικών αντιστάσεων.

Παρέα λοιπόν με την άνευ λόγου και αφορμής κλιμάκωση της καταστο-λής και του ρατσισμού (Βίλα Αμαλίας, ΑΣΟΕΕ, προληπτικές συλλήψεις στα Εξάρχεια, πλάτες στη Χρυσή Αυγή στη Νίκαια), ο Σαμαράς επιχειρεί να τη βγά-λει καθαρή με τα σκάνδαλα της λίστας Λαγκάρντ και τα μνημονιακά μέτρα που γονατίζουν τον κόσμο, με ατζέντα «αντι-ΣΥΡΙΖΑ». Πρόκειται για τη νέα εκδοχή αυταρχικής δημοκρατίας του 2013, που δανείζεται υλικά τόσο από το πρόσφατο, όσο και από το απώτερο παρελθόν της δεξιάς παράταξης...

«Σταγονίδια»Πρόσφατα ο κεντροδεξιός Χατζηγάκης είχε μιλήσει για «ακροδεξιά σταγονίδια» στη ΝΔ και τον διέγραψαν. Πιθανότατα δεν εννοούσε μόνο τις πρόσφατες με-ταγραφές των «φασιστών με γραβάτα» τύπου Βορίδη και Γεωργιάδη στη με-γάλη «φιλελεύθερη παράταξη». Το ίδιο το ακροδεξιό ΛΑΟΣ είναι δημιούργημα του πρώην Νεοδημοκράτη τηλεαστέρα Καρατζαφέρη, που πάτησε στις πλάτες εθνικιστικών κύκλων εντός και εκτός ΝΔ και στις άριστες σχέσεις του με παρα-θρησκευτικές οργανώσεις.

Οι χουντοβασιλικές «Χρυσοπηγή», «Ζωή» και «Σωτήρ» έπαιξαν σημαντικό ρόλο και στην ανάδειξη του πρώην αρχι-επίσκοπου Χριστόδουλου στην κορυφή της Ιεραρχίας, με τον οποίο η ΝΔ δια-τηρούσε άριστες σχέσεις, όπως άλλω-στε και το ΛΑΟΣ. Όλοι θυμόμαστε τον αείμνηστο Χριστόδουλο, αυτόν που τον

καιρό του Πολυτεχνείου δεν άκουσε και δεν είδε τίποτα, καθώς «ήταν απασχολη-μένος με το διάβασμα».

Τη δεκαετία του ’90, η εθνικιστική εκστρατεία για το «ιερό όνομα» της Μα-κεδονίας ανέδειξε κι άλλα ακροδεξιά μπουμπούκια της δεξιάς παράταξης. Μεταξύ τους ο Φαήλος Κρανιδιώτης, πρωτεργάτης του «Δικτύου 21» (μαζί με τον άλλο πρωθυπουργικό «σύμβουλο», τον αμερικανοσπουδαγμένο Χρύσανθο Λαζαρίδη), με συχνή σκληρή αρθρογρα-φία σήμερα στη φυλλάδα «Δημοκρατία» και τον ιστότοπο «antinews». Πρόσφατα αποκάλεσε τους Χρυσαυγίτες «ανθρώ-πους της διπλανής πόρτας, που θέλουν δυναμικότερη στάση στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και της εγκλημα-τικότητας».

Το ακραίο εθνικιστικό Δίκτυο 21 ιδρύ-θηκε το 1997, με σκοπό «να μετατρέψει τους παθητικούς υπηκόους σε ελεύθε-ρα πρόσωπα, σύμφωνα με τις καλύτε-ρες παραδόσεις του Ελληνισμού και το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξί-ας». Διοργάνωνε εκδηλώσεις κατά της Τουρκίας και των «Σκοπίων» και τα στε-λέχη του μιλούσαν για «αλύτρωτες πα-τρίδες».

Ο Αντώνης Σαμαράς, όταν είχε βρεθεί στο περιθώριο, είχε χαιρετίσει την ίδρυ-ση της εν λόγω εθνικιστικής οργάνωσης ως «πολυσήμαντο γεγονός». Και όταν έγινε αρχηγός της ΝΔ, απέδειξε ότι δεν ξεχνάει τους φίλους του, που του στά-θηκαν στα δύσκολα.

Με δυο λόγια, ο ακροδεξιός εσμός της ΝΔ, που πάντοτε αποτελούσε συ-στατικό στοιχείο της «φιλελεύθερης παράταξης», σήμερα αξιοποιείται σε πρωταγωνιστικό ρόλο προκειμένου να αντιμετωπιστεί η «απειλή» της κυβέρ-νησης της Αριστεράς και οι κοινωνικές αντιδράσεις.

Πρόκειται για σήμα συναγερμού προς το σύνολο της Αριστεράς, που οφείλει να αξιολογήσει ανάλογα, αντιλαμβανό-μενη πως η «πορεία προς την εξουσία» δεν θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Και πως το σύστημα είναι αποφασισμέ-νο να δώσει σκληρή μάχη, παρά να πα-ραδώσει αμαχητί την κυβέρνηση ακόμα και στην πιο εξωραϊσμένη διαχειριστική εκδοχή του συμμαχικού φορέα της Αρι-στεράς.

Τα «παιδιά» του Δικτύου 21 ονειρεύονται συμμαχία ΝΔ-Χρυσής Αυγής

Η ακροδεξιά ανασύνθεση της Δεξιάς

«“Υγειονομικές βόμβες” είναι όσοι κλείνουν τα νοσοκομεία, αφήνουν τα παιδιά των ανασφάλιστων χωρίς εμβόλια και αναγκάζουν όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να τρώνε από τα σκουπίδια και να κοιμούνται στους δρόμους. Κίνδυνος για την υγεία και την κοινωνία είναι όσοι βάζουν τα κέρδη των τραπεζών και των επιχειρήσεων πάνω από τα παιδιά που λιποθυμάνε από ασιτία στα σχολεία, πάνω από όσους καθημερινά αυτοκτονούν από απόγνωση κα ταπεί-νωση». Αυτό απάντησαν οι γιατροί της Λέσβου στη Χρυσή Αυγή, όταν αυτή τόλμησε να δημοσιεύσει φωτογραφίες με γιατρούς που περιθάλπουν άρρωστα μικρά παιδιά μετανα-στών στην παιδιατρική κλινική, με σκοπό να… καταγγείλει το γεγονός. Εμείς τι άλλο να προσθέσουμε;

N N N

Μετά την επίθεση φασιστών σε δύο νεαρούς σε καφετέρια στο Αίγιο, οργανώθηκε αντιφασιστική συγκέντρωση με τη συμμετοχή 100 ατόμων με παλμό και συνθήματα. Να μη μεί-νει μόνος του κανένας αγωνιστής απέναντι στους φασίστες!

N N N

Εκτός του δημοσιογραφικού ιστότοπου newsbomb.gr τέ-θηκε ο δημοσιογράφος και blogger Τάσος Θεοδωρόπουλος, επειδή ως διαχειριστής του blog που είχε στο γνωστό site ενέκρινε την ανάρτηση σχολίων αναγνωστών που απαντού-σαν σε δημοσίευμα για δύο ομοφυλόφιλους αστυνομικούς από την Αχαΐα. Ο δημοσιογράφος έκρινε ότι το δημοσίευμα ήταν ομοφοβικό και ενέκρινε την ανάρτηση σχολίων ανα-γνωστών που απαντούσαν στο συγκεκριμένο δημοσίευμα. Η διεύθυνση του site απενεργοποίησε τους κωδικούς του δημοσιογράφου, διακόπτοντας έτσι τη συνεργασία μαζί του. Φαίνεται ότι στο site επιτρέπονται μόνο ομοφοβικά σχόλια.

N N N

«Ο ιδανικός άνθρωπος, ο πολίτης που είναι αξιότερος όλων τιμής, υπόληψης και προστασίας, για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ «Βίλα Αμαλία» είναι Πακιστανός-Αφγανός-Σομαλός κ.λπ., gay λαθρομετανάστης, που εκτρέφει καρέτα-κα-ρέτα, ζει σε «κοινωνικό χώρο» και πουλάει απλωμένα στη λινάτσα τα λαθραία της Καμόρα». Αυτά λέει ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Φαήλος Κρανιδιώτης. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τη ρητορική της Χρυσής Αυγής είναι συμπτωματική.

N N N

Το MEGA φιλοξένησε μια «αγανακτισμένη κάτοικο», η οποία κατήγγειλε τις «αθλιότητες» της κατάληψης στη Βίλα Αμαλίας. Θυμηθείτε ότι μια τέτοια «τυχαία» αγανακτισμένη κάτοικος σαν την Ελένη Παπαδοπούλου, που πρωταγωνιστούσε διαρκώς σε σχετικές εκπομπές και ρεπορτάζ όλων των καναλιών, ήταν και η υπόδικος Θέμις Σκορδέλη, που αργότερα, «όλως τυχαίως», κατέβηκε δύο φορές υποψήφια βουλευτής με τη Χρυσή Αυγή. Κατά τα άλλα τα ΜΜΕ δεν δίνουν βήμα στη Χρυσή Αυγή!

N N N

Ο βουλευτής της ΝΔ Πέτρος Δούκας πρότεινε: «Όλοι οι άνεργοι να κληθούν να δουλέψουν όπου τους χρειάζεται η Πολιτεία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ο Ιδιωτικός Τομέας. Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιάδες τόνοι παραμένουν αμάζευτοι) ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βο-ηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα». Να συμπληρώσουμε: Μήπως να μπουν και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν τους μετανάστες, για είναι εύκαιροι ανά πάσα στιγμή;

N N N

Στο Αγρίνιο η Χρυσή Αυγή προσπάθησε να οργανώσει συσσίτιο με πλήρη αποτυχία. Κανείς απολύτως δεν πήγε στην πλατεία για να πάρει τρόφιμα.

N N N

Ο πρόεδρος της Μίλαν, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, σε δηλώ-σεις του εξέφρασε την αντίθεσή του με την τοποθέτηση του προέδρου της ΦΙΦΑ Σεπ Μπλάτερ ότι «οι παίκτες δεν πρέπει να φεύγουν από τον αγωνιστικό χώρο, όταν δέχονται ρατσιστική επίθεση». Μάλιστα ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός χαιρέτησε την κίνηση του Μπόατενγκ και των συμπαικτών του να αποχωρήσουν από το γήπεδο στο φιλικό παιχνίδι με την Προ Πάτρια. Καλά όταν οι «ξένοι» είναι πασίγνωστοι ποδοσφαιριστές και μάλιστα της δικής μας ομάδας. Με τους υπόλοιπους μετανάστες τι γίνεται κύριε Μπερλουσκόνι;

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Της Κατερίνας Παρδάλη

Ο ομαδικός βιασμός και ο άγριος ξυλοδαρμός μιας 23χρονης φοιτήτριας

της ιατρικής (η οποία υπέκυψε στα τραύματά της δυο βδομάδες μετά) ήταν το έναυσμα για μαζικές διαδηλώσεις στο Νέο Δελχί και σε όλη την Ινδία.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν στις 16 Δεκέμβρη και συνεχίστηκαν μέ-χρι και την Πρωτοχρονιά, παρά τις άγριες επιθέσεις της αστυνομίας, τα δακρυγόνα, τις αντλίες νερού, τους τραυματισμούς. Ήταν φανε-ρό ότι όλη αυτή η αγανάκτηση δεν στρεφόταν μόνο ενάντια στους συγκεκριμένους βιαστές –ή στους βιασμούς γενικά– αλλά και ενάντια στην κυβέρνηση και την αστυνομία, που τις θεωρούν υπεύθυνες για τις επιθέσεις ενάντια στις γυναίκες.

Ο βιασμός στην ουσία πυροδό-τησε την συμπιεσμένη οργή των γυναικών, των εργαζομένων, αλλά και της νεολαίας ενάντια σε μια κατάσταση άκρατης κοινωνικής αδικίας, που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού στην Ινδία.

Η σεξουαλική βία Οι επιθέσεις ενάντια στις γυναίκες και η σεξουαλική βία στην Ινδία εί-ναι ένα μαζικό φαινόμενο. Το κρά-τος, οι θεσμοί, η αστυνομία, δεν κά-νουν τίποτα για να το αποτρέψουν.

Στο Νέο Δελχί αναφέρεται ένας βιασμός κάθε 18 ώρες. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι από τα συνολι-κά 256.329 βίαια εγκλήματα, που κα-ταγράφηκαν πέρσι, τα 228.650 ήταν κατά των γυναικών. Ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος, αφού πάρα πολλές επιθέσεις δεν καταγράφονται, καθώς τα θύματα είτε δεν γίνονται πιστευτά, είτε αντι-μετωπίζουν κοινωνικό στιγματισμό.

Η αυτοκτονία μιας 17χρονης κοπέ-λας στις 28 Δεκέμβρη είναι μια τέτοια

περίπτωση. Η κοπέλα έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού, προσπάθησε απελπισμένα να πείσει τις αρχές να καταγράψουν την επίθεση, αλλά μά-ταια. Αστυνομικοί την πίεζαν με απει-λές να προχωρήσει σε οικονομικό διακανονισμό με τους βιαστές ή να παντρευτεί έναν από αυτούς, όπως δήλωσε η αδελφή του θύματος. Η κοπέλα πήρε δηλητήριο...

Το παράδειγμα αυτό δεν είναι μια «ακραία» περίπτωση αντιμετώπι-σης των βιασμών και των γυναικών στην Ινδία (και όχι μόνο). Είναι μια συνηθισμένη τακτική.

Όπως παρατηρεί η γνωστή Ινδή συγγραφέας Αρουντάτι Ρόι, το γε-γονός ότι η 23χρονη φοιτήτρια ήταν από μεσοαστική οικογένεια βοήθη-σε στη συγκεκριμένη περίπτωση στο να παραμείνει το ζήτημα στο προσκήνιο. Η ίδια επισημαίνει τις ευθύνες του κράτους και της εξου-σίας πάνω στα φαινόμενα βίας και βιασμών, αφού ο βιασμός χρησιμο-ποιείται πολλές φορές ως μέσον κυ-ριαρχίας από τις ανώτερες κάστες, από το στρατό και την αστυνομία και δεν τιμωρείται τις περισσότερες φορές: «…Πρώτα απ’ όλα η αστυνο-μία και ο στρατός χρησιμοποιούν το βιασμό σαν όπλο εναντίον ανθρώ-πων στο Τσαντισκάρ, το Κασμίρ, το Μανιπούρ και αλλού. Είναι λοιπόν ένα “νόμιμο”, ένα “νομιμοποιημένο” μέσο. Υπάρχουν νόμοι που τους προστατεύουν, όταν το κάνουν».

Και η Καβίτα Κρίσναν (γραμματέ-ας της Παν-Ινδικής Ομοσπονδίας Προοδευτικών Γυναικών) σε άρθρο της γράφει: «Η πάλη για δικαιοσύ-νη πρέπει επίσης να συμπεριλάβει αυτές και αυτούς που βιάστηκαν από την αστυνομία ή που βιάστη-καν λόγω της θρησκείας τους ή της (κατώτερης) κάστας που ανήκουν».

Η σεξουαλική βία συχνά χρησι-μοποιείται για να επιβάλει στις γυ-ναίκες την «πειθαρχία». Αλλά και η

«προστασία» από τη σεξουαλική βία συνήθως σημαίνει περιορισμούς για τις γυναίκες. Απαγόρευση κυκλοφο-ρίας, κώδικας ντυσίματος κλπ.

Κάποιοι θεωρούν την άκρατη βία κατά των γυναικών στην Ινδία σαν ένα φαινόμενο που οφείλεται στην επιβίωση προκαπιταλιστικών «αγριοτήτων» στην κουλτούρα της χώρας. Ότι με τον «εκσυγχρονισμό» και την ανάπτυξη-εξέλιξη της κοι-νωνίας της, αυτά τα ζητήματα θα λυθούν. Κάνουν ένα διπλό λάθος.

Η Ινδία δεν είναι φεουδαρχική. Αντίθετα, χαρακτηρίζεται ως ένα «οικονομικό θαύμα» από τους κα-πιταλιστές. Νέες τεχνολογίες, επι-στήμονες, ινδικές «Σίλικον Βάλεϊ», εταιρείες πληροφορικής είναι αυτά που διαφημίζουν τη σύγχρονη Ιν-δία. Θεωρείται αναπτυγμένος και καλπάζων καπιταλισμός. Μόνο που αυτός ο καπιταλισμός-«θαύμα» έχει καταδικάσει την πλειοψηφία του λαού σε άκρατη φτώχεια, πε-νιχρά μεροκάματα, εξαθλίωση, παραγκουπόλεις. Στηρίζεται στην εκμετάλλευση, την καταπίεση και τη βία ενάντια στις γυναίκες, στις μειονότητες, στους φτωχούς...

Η «πολιτισμένη» ΔύσηΕπίσης, η βία και οι βιασμοί κατά των γυναικών ανθούν και στην «πολιτισμένη» Δύση. Η λεγόμενη εξέλιξη και ο «εκσυγχρονισμός» των κοινωνιών εδώ όχι μόνο δεν έχει εξαλείψει τη βία κατά των γυναικών, αλλά την έχει αυξήσει. Ιδιαίτερα μετά την κρίση, η ανερ-γία και η φτώχεια στη Δύση έχει αυξήσει τις επιθέσεις εναντίον των γυναικών και τις έχει κάνει πιο ευά-λωτα θύματα εκμετάλλευσης. Για-τί η οικονομική ανεξαρτησία είναι απαραίτητο βήμα στην πορεία για την απελευθέρωση των γυναικών παγκόσμια.

Τα ποσοστά των γυναικών που δέ-χονται βία (στο σπίτι, τη δουλειά ή το

δρόμο) είναι ανατριχιαστικά. Και στην Ελλάδα έχουμε πολλά παραδείγματα, με τελευταίο το βιασμό και την πυρ-πόληση της γυναίκας στην Ξάνθη.

Σε Ευρώπη και ΗΠΑ η κουλτούρα απέναντι στο βιασμό περιέχει πολ-λές ομοιότητες με την Ινδία. Οι γυ-ναίκες διστάζουν να καταγγείλουν το βιασμό τους ή τις επιθέσεις που δέχονται, γιατί δεν γίνονται πιστευ-τές, αστυνομία και δικαστήρια τις αντιμετωπίζουν με υποψία, δέχο-νται κριτικές για το πώς ντύνονται, πώς φέρονται, αν πίνουν αλκοόλ. Πολλές φορές κατηγορούνται ότι «προκάλεσαν» τις επιθέσεις εναντί-ον τους. Όπως δείχνουν όλες οι με-λέτες πάνω στο θέμα, και στη Δύση ο βιασμός δύσκολα καταγγέλλεται.

Στο Τορόντο το 2011, ένας αξιωμα-τούχος της αστυνομίας, σε ομιλία του στη νομική σχολή, είπε στις γυ-ναίκες να αλλάξουν το ντύσιμό τους, αν θέλουν να αποφύγουν το βιασμό! Σε απάντηση των ισχυρισμών του, γεννήθηκε αμέσως ένα κίνημα που έλαβε διεθνείς διαστάσεις. Τα «Slut Walking» («οι πορείες παλιοθήλυ-κων») κατέβασαν χιλιάδες ανθρώ-πους στους δρόμους, για να θέσουν τέλος σε μια λογική που θεωρεί απο-δεκτό να κατηγορείται το θύμα.

Στην Ινδία, οι συνεχόμενες δια-δηλώσεις ανάγκασαν την κυβέρνη-ση και τον πρωθυπουργό Σινγκ, που ολόκληρη την πρώτη εβδομάδα σι-ωπούσε προκλητικά, να συλλάβει τους δράστες. Η κυβέρνηση μιλά-ει τώρα για τιμωρία των βιαστών, μέτρα «ασφαλείας» των γυναικών, ενώ ανακινείται το ζήτημα της θα-νατικής ποινής.

Ο προσανατολισμός στη «σκλη-ρή τιμωρία» και την «ασφάλεια» πηγαίνει μαζί με την προπαγάνδα ενάντια στους μετανάστες εργάτες και τους φτωχούς των παραγκου-πόλεων, αλλά και με προειδοποι-ήσεις στις γυναίκες να μην «παρα-στρατούν». Οι ίδιες συντηρητικές

δυνάμεις, που ζητούν θανατική ποινή για τους βιαστές, συνήθως πρωταγωνιστούν στις πιέσεις προς τις γυναίκες να «κλειστούν σπίτι».

ΑιτίεςΗ πραγματικότητα τους βγάζει ψεύ-τες. Το συγκεκριμένο περιστατικό, που ταιριάζει στο προφίλ «φτωχοί εγκληματίες επιτέθηκαν νύχτα σε κοπέλα καλής οικογένειας», δεν αλλάζει τις στατιστικές που λένε ότι οι βιαστές προέρχονται κατά 90% και πλέον από τις οικογένειες των θυμάτων (πατεράδες, αδέλφια, θείοι, γείτονες κλπ), ούτε εξαφανίζει τη βία κατά των γυναικών Νταλίτ (η κατώτερη κάστα) ή των μουσουλ-μάνων γυναικών από ακραίους οπα-δούς του ινδουιστικού εθνικισμού (κυρίαρχης ιδεολογίας στην Ινδία).

Το ζήτημα είναι συνολικότερο. Ο βιασμός είναι προϊόν μιας κοινωνίας όπου οι γυναίκες και η σεξουαλικό-τητα αντιμετωπίζονται σαν εμπορεύ-ματα (όπως όλα στον καπιταλισμό). Εμφανίζονται σαν πράγματα που μπορούν να πουληθούν και να αγο-ραστούν. Άρα και να χρησιμοποιη-θούν. Ο τρόπος που εμφανίζονται οι γυναίκες (π.χ. στη διαφήμιση) δεν είναι τυχαίος. Είναι κομμάτι της ταξικής κοινωνίας που βασίζεται και υπάρχει χάρη στην καταπίεση και την εκμετάλλευση και τους διαχω-ρισμούς των καταπιεσμένων.

Η τελευταία επίθεση στην Ινδία υπογραμμίζει πόσο μακριά είμαστε από την απελευθέρωση των γυναικών και πόσο σημαντικό είναι να παλεύου-με γι’ αυτή. Το ελπιδοφόρο είναι ότι, όπως έδειξαν οι διαδηλώσεις στην Ιν-δία, πολλοί άνθρωποι –άντρες και γυ-ναίκες– κατανοούν τη συνολική φύση του προβλήματος και είναι διατεθει-μένοι να παλέψουν για ουσιαστικές αλλαγές, τόσο για την κατάσταση των γυναικών, όσο και της κοινωνίας που δημιουργεί όλες τις διακρίσεις και τις κτηνωδίες.

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

9 Γενάρη 2013

Ινδία: Οργή ενάντια στουςβιασμούς και την καταπίεση

Το 2011 δεκάδες πόλεις γέμισαν διαδηλωτές-τριες ενάντια στη στοχοποίηση των θυμάτων βιασμού στην «πολιτισμένη» Δύση.

«Κάθε περικοπή μας κάνει πιο ευάλωτες σε βιασμούς».

Οι διαδηλώσεις στην Ινδία πήραν πολιτικό χαρακτήρα ενάντια στην καταπίεση («Απόλυση του αστυνομικού διοικητή του Δελχί», «Μπορείς να βιαστείς, αλλά δεν μπορείς να διαδηλώσεις ενάντια στο βιασμό»).