Dichtbij 2012-3

PersoneelsMAGAZIne Broeders vAn lIefde

Verschijnt 5 keer per jaar feb - apr - jun - okt - dec

3de jaargang

JUnI 2012 | nr. 13dichtbijj

vakantie is…

Professionele tips voor de perfecte foto

luc de vos, content als een vogeltje

Win een Weekendje en pak je valiezen!

even uit beeld verdwijnen

Beste personeels-

bladLaureaat 2012

2 > dichtbij Juni 2012

Filip D’Hooghe proefde deze Dichtbij al voorFilip is coördinator directie- en onthaalmedewerkers en coördinator pastorale dien-sten in k.O.C. Sint-Gregorius in Gentbrugge. Hij is ook één van onze lokale antennes.

3 edito

4 Kort - telex

7 Anders bekeken Michael De Geest: Handig met klavier

8 vaste stek Steven Rombaut: “Respect is het allerbelangrijkste”

10 Gespot Vlinders van Liefde

12 Toch dichtbij Fundamenten bouwen

13 de pionier Broeder Marc Bittremieux

Inhoud

21

8

17

Aha, ook een zilveren bedrijfsblad heeft een zetduivel!

Tof dat de Broeders van Liefde steeds weer

aandacht geven aan arm

en en zwakkeren

Ik heb hem recent nog

gezien in De Klas van

Frieda. Hét levende bewijs

dat elke dag een feest is!

De ene zoomlens is de andere niet…

14 In balans Iedereen fotograaf!

16 In memoriam

17 dossier Zomer...vakantie!

21 Aan het woord Luc De Vos

25 van alle markten thuis

26 et cetera En toen was er…rust!

27 Wedstrijd

28 In beeld Jan Cappan

de voorproever

dichtbij Juni 2012 > 3

> Godfried van Beuren woont in Wallonië. Zijn favoriete componisten zijn Bach en Haydn en hij gaat graag wandelen met Nero en Tor. Hij is gehuwd en vader van twee zonen (27 en 30 jaar). Zijn echtgenote is psychia-trisch verpleegkundige.

Colofon

www.dichtbijmagazine.be

PERSONEELSMAGAZINE BROEDERS VAN LIEFDE

Verschijnt 5 keer per jaarfeb - apr - jun - okt - dec

3de jaargang

JUNI 2012 | NR. 13dichtbijj

Vakantie is…

Professionele tips voor de perfecte foto

Luc De Vos, content als een vogeltje

WIN EEN WEEKENDJE EN PAK JE VALIEZEN!

even uit beeld verdwijnen

Beste personeels-

bladLaureaat 2012

Alle medewerkers van de Broeders van Liefde in België ontvangen ‘Dichtbij’ (Vlaan-deren) of ‘Approches’ (Wallonië). De Broeders van Liefde zijn een congrega-tie en organisatie die de begeleiding en de verzorging opneemt voor kinderen, jongeren en volwassenen, in de sectoren onder-wijs, verzorgingsinstellingen (geestelijke gezondheidszorg en ouderenzorg) en welzijn (orthopedagogische zorg, kinderdagverblij-ven en beschutte/sociale werkplaatsen) en buitengewoon onderwijs.

redactieraadLieven Claeys, Katrien Debreuck, Jan Decoene, Mattias Devriendt, Karen Godfrin, Luc de Kezel, Raf Missorten, Jan Permentier, Br. Veron Raes, Jacques Van Daele, Annelies Naert (redactie-secretariaat), Edwin Vercruysse, Hugo Vermeren en Wim Wullaert.

Hoofdredacteur en verantwoordelijke uitgeverBr. Veron Raes - Stropstraat 119 - 9000 Gent. Dichtbij is een uitgave van de v.z.w. Provincialaat der Broeders van Liefde.

AbonnementDichtbij verschijnt 5 keer per jaar en is gratis voor alle medewerkers van de Broeders van Liefde. Wilt u een abonnement? Neem dan contact op met het redactiesecretariaat.Oplage: 12.050 ex.

redactiesecretariaatWie wil meewerken aan Dichtbij neemt het best contact op met het redactiesecretariaat. Annelies Naert, Stropstraat 119, B-9000 Gent T 09 241 19 [email protected]

vormgevingKliek Creatieve Communicatie

drukDrukkerij De Windroos

17 edito

Crisis Ik weet nog precies hoe die woensdag* is verlopen. Rond 6.30 uur lees ik het artikel over ‘de verpleger’ in mijn krant. Ik weet meteen dat mijn hele dag hierdoor beheerst zal worden. Iets later komt de eerste telefoon van een journalist. Een mediatrein trekt zich op gang en die zal voorlopig niet tot stilstand komen. Ik heb niet veel tijd. Hoe doe je dat, communiceren als je geschokt, ontredderd en boos bent? Ik probeer eerlijk te blijven, want ontkennen of negeren heeft een negatieve invloed. Medewerkers en (ex-)patiënten kampen met dezelfde emoties. Ze voelen machteloos-heid, kwaadheid, schuldgevoel en ongeloof. Ook zij verdienen alle aandacht. We orga-niseren gesprekken en overlegmomenten, we geven iedereen de kans zijn beleving te delen. We hebben oog voor wie het er moeilijk mee heeft. Wie er behoefte aan heeft, krijgt persoonlijke begeleiding. Een collega-hulpverlener beging grove misstappen. We keuren zijn daden radicaal af, maar we kunnen niet negeren dat wij hebben samengewerkt, dat we een werkrelatie onder collega’s hadden, sympathie voor elkaar voelden… Hieraan komt abrupt een einde en er blijft enkel onbegrip achter.

Maar een crisis heeft ook hoop in zich. Geeft ook hoop. Mensen steunen elkaar. Collega’s, medewerkers, familie, vrienden en zelfs onbekenden geven ons moed. Dat doet deugd. We staan niet alleen. Maar hoe doe je dat nu? Hoe verwoord je nu precies dat onbegrip?

*Sint-Alexius kwam op 4 april in een mediastorm terecht. Een psychiatrisch verpleegkundige bleek aangehouden en beschuldigd van een reeks zedenfeiten met minderjarigen.

> Heb je zelf een gedachte die je via dit editoriaal wil delen met je collega’s? neem dan zeker contact op met de redactie: [email protected]

Telex


zetduivelIn de rubriek Etcetera van het vo-rige nummer van Dichtbij is een fout geslopen. De getuigenis van Broeder Flor Carrette over het Kapittel staat er verkeerdelijk twee keer in. Het weg-gevallen tekstje van Broeder Herman Van de Moortel is intussen wel terug te vinden op onze website. Onze excuses voor het ongemak.

kinderpSyCHiatrieBegin mei startten de werken voor de nieuwbouw van het kinderpsychiatrisch ziekenhuis in Genk, waarvan P.Z. Asster

één van de vier partners is. Vooral de vorm van het centrum is nieuw. Het complex met twee verdiepingen wordt verwerkt in de natuurlijke golving van het terrein. Bedoeling daarvan is het zieken-huisgehalte van het centrum te minima-liseren. De nieuwbouw opent de deuren wellicht in september volgend jaar.

Weer prijS!Patrick Allegaert en Annemie Cail-liau, de bezielers van het Museum Dr. Guislain, zijn de winnaars geworden van de prijs De Maakbare Mens 2012. De prijs gaat naar mensen die zorgen

voor een beter begrip van medische en biotechnologische ontwikkelingen en de ethische vragen daarbij.

nieuWe Generale OverSteDe Broeders van Liefde hebben een nieuw generaal bestuur gekozen op het Algemeen Kapittel in Rome afgelopen maand. Broeder René Stockman volgt zichzelf op en begint aan een derde ter-mijn van zes jaar als Generale Overste. Een derde herverkiezing is uitzonderlijk in de congregationele wereld. Broeder Jos Mathijssen is de nieuwe vicaris-generaal.

Kort

Ward leert collega’s reanimerenredACTIe en foToGrAfIe > Christine desmaele

Op initiatief van leerkracht Ward Haerens volgden acht collega’s van de secundaire school Visitatie in Mari-akerke een opleiding reanimatie. De opleiding past in het Hartveilig-project van het Rode Kruis. Het doel is de overlevingskans van een slachtoffer bij een hartstilstand te vergroten én de kennis van EHBO door te geven aan zoveel mogelijk mensen. Nu kunnen de leerkrachten aan hun collega’s en leerlingen overbrengen wat ze geleerd hebben. De deelnemers hebben vooral onthouden dat levensreddende hande-lingen eenvoudig kunnen zijn. Visitatie is meteen ook de eerste school in Vlaanderen die het Hartveilig-label behaalde. Door de Lions Club Oost-Vlaanderen werd het daarvoor beloond met twee gratis reanimatiepoppen en twee oefen-defibrillators. Uitstekend materiaal om vorming mee te geven!

> Meer info over Hartveilig op www.dichtbijmagazine.be

> Tim De Bie, Ward Haerens en Jonas Blondeel kunnen voortaan levens redden.Speeddates voor antennes

redACTIe en foToGrAfIe > dienst Communicatie

Dichtbij riep haar antennes samen om de publicaties van alle scholen, voorzie-ningen en instellingen van de Broeders van Liefde door te lichten. Ook andere geïnteresseerden uit onze organisatie waren van harte wel-kom. We luisterden naar experten in redactie, fotografie, bladen maken, drukwerk, internet en sociale media en hielden speeddates over alle aspec-ten van communicatie: van flyers en brochures tot personeelsmagazines en e-nieuwsbrieven.De redactieraad broedt intussen op nieuwe initiatieven en ‘studiedagen’ rond communicatie en publicaties.

> Antennes?de antennes zijn de lokale contactpersonen van dichtbij in alle scholen, voorzieningen en instellingen. Ze laten ons weten wat er te gebeuren staat en geven aan wie in aanmerking kan komen voor welke rubriek. Wil je weten wie jouw antenne is? Check dan zeker onze website, waar ook foto’s te vinden zijn van de dag van de Antennes.

> Onze antennes gingen in groepjes op speeddate met specialisten in publicaties.

> We lichtten verschillende brochures door.


innOvatieF GGzOok een organisatie in zorg, zoals de Broeders van Liefde, moet zich ondernemend opstellen. Vernieuwen en veranderen zijn immers de enige manieren om de meest kwalita-tieve zorg te kunnen blijven bieden. De Broeders van Liefde stelde haar onderzoeksprojecten voor die in de geestelijke gezondheidszorg lopen op een innovatiedag in Gent. Tien projecten passeerden de revue.

> Lieven Claeys verdedigde de kleuren van Dichtbij op het congres van BViC en CUSTO.

Na amper 2 jaargangen werd Dichtbij door de Belgische Vereniging voor Interne Communicatie (BViC) en CUSTO (Belgische Vakvereniging voor Costumer Media Bureaus) verkozen als één van de drie laureaten voor

> een overzicht kan je downloaden op www.dichtbijmagazine.be

Als personeelslid van de Broeders van Liefde krijg je de kans om kennis te maken met je collega’s in het Zuiden. De Zuidreis 2013 van Caraes gaat naar Rwanda en de Kivu. Deelnemers leren er in welke klassen en in welke omstandigheden leerkrachten daar moeten lesgeven, wat de werkom-

Studiereis naar rwanda en de kivustreek redACTIe en foToGrAfIe > Caraes

standigheden zijn van psychiatrische verpleegkundigen en wat een huisbe-zoek aan een kind met een handicap er betekent. Je kan er ontdekken in welke context onze Afrikaanse collega’s en broeders leven en werken en wat zij doen met onze steun.

“Door de ontmoetingen ter plaatse heb ik kunnen ervaren dat we echt collega’s zijn van elkaar”, vertelt Zuidreiziger Rik De Coninck van P.C. Zoete Nood Gods in Lede. “Eenzelfde liefdevolle zorg voor de meest zwakken, elk op zijn plek. Liefde zonder grenzen, wereldwijde verbondenheid. Wie dit ook wil ervaren of wie de congregatie beter wil leren kennen, moet zich zeker inschrijven! Van harte aanbevolen!”

> reageren moet voor 15 oktober! Alle info is te vinden op www.zuidreis.be

> Hilde Vaes uit P.Z. Asster ondervond dit jaar aan den lijve hoe haar collega’s in Afrika moeten werken.

de titel van Beste Perso-neelsblad van België. De prijs heeft een jaren-lange traditie en wordt beschouwd als de Belgische ‘Oscar’ voor personeels-bladen. Deelnemers aan een congres van de BViC kozen uiteindelijk de winnaar en Dichtbij kreeg een zilveren medaille!De redactie is erg trots op de prijs en ziet het als een stimulans om de vernieuwde werking verder te zetten. Maar Dichtbij zou niets zijn zonder jullie: haar lezers, haar antennes, haar afdelingshoofden die het maga-zine verspreiden, haar directieleden die het magazine genegen zijn. Dicht-bij: dat zijn wij allen samen.

dichtbij laureaat Beste Bedrijfsblad in België redACTIe > dienst Communicatie foToGrAfIe > BviC

andré eindigt loopbaan in nieuwbouwredACTIe > Annelies naert foToGrAfIe > onze school

Ze hebben er twintig jaar moeten op wachten in basisschool Sint-Medardus in Ursel, maar onlangs nam de school dan toch haar intrek in een nieuwbouw. De 240 leerlingen mochten het afgewerkte resultaat in april als VIP’s betreden. “De school is nu klaar voor de toekomst”, zegt directeur André Ornelis, die op 1 sep-tember met pensioen gaat. De school heet voortaan ook ‘Onze School’. De opening van de nieuwe gebouwen werd gevierd met een heus volksfeest waarop Sven Ornelis – zoon van – een dj-set speelde.

> Basisschool Sint-Medardus werd officieel omgedoopt tot Onze School.

Beste personeels-

bladLaureaat 2012


De toenemende diversiteit van jongeren vraagt in het onderwijs een enorme flexibiliteit en gedifferentieerde aanpak van ons onderwijzend personeel.

> Leerkrachten, begeleiders, medewerkers en vrijwilligers stonden de bezoekers in O.C. Engelbewaarder te woord.

Els Heirman, adjunct-directeur Sint-Eduardus, Merksem. In de jaarbrochure, verschenen in juni 2012

Meer dan 200 zorgen welzijnsorga-nisaties over heel Vlaanderen zetten op 18 maart hun deuren open voor het grote publiek op de allereerste Dag van de Zorg. Ook O.C. Engelbewaarder in Aartrijke, P.Z. Asster in Sint-Truiden, P.C. Zoete Nood Gods in Lede en De Sleutel in Gent gunden de bezoekers een blik achter de schermen. “De deelnemers konden de sfeer opsnuiven van het leven van onze bewoners”, zegt Ria Van Hoorne, directeur van O.C. En-gelbewaarder. “We stelden de nieuwe projecten voor en schetsten een beeld van wat het betekent om hier te werken.”De Sleutel koppelde het aangename aan het nuttige en voorzag in een expertenbeurs waar de bezoekers

> of de dag van de Zorg een jaarlijks event wordt, is nog niet duidelijk. www.dagvandezorg.be

een antwoord konden vinden op al hun vragen. Toekomstige collega’s konden er terecht op een jobmeeting.Alle voorzieningen samen mochten die dag meer dan 300.000 bezoekers verwelkomen.

deuren open op dag van de zorgredACTIe > Annelies naert foToGrAfIe > o.C. engelbewaarder

»

»

Kris Boets, leerkracht in Sint-Michiel Bovenbouw in Leopoldsburg, loodste de mini-onderneming van het zesde-jaar handel naar een overweldigende overwinning. ‘Ciné Magique’ won de Limburgse titel. De mini-onderneming maakt een soort ‘cinema-total-experi-ence’ waarin decors en locaties zorg-vuldig worden gekozen en opgebouwd naar de zin van de klanten. Kris is hun inspirator. ‘Boets de Bouwer’, want zo moeten we Kris eigenlijk noemen, staat altijd met hamer, bouten en zaag in aan-slag. Waar je hem ook aantreft – op de vastenactiedag, op het galabal van de school, op de verkoopdagen van Ciné Magique – altijd heeft hij een pas-send decor ontworpen. Lore Van Mol, de ‘directrice’ van de mini-onderneming reageerde na afloop van de finale: “Meneer, ik ben niet nor-maal gelukkig. Ik wil het uitschreeu-wen!” Zo zie je maar wat een inspire-rende leerkracht kan verwezenlijken!

redACTIe en foToGrAfIe > Carl Geenen

> Kris Boets inspireerde al menig leerling.

> Meer foto’s kan je vinden op www.dichtbijmagazine.be

Voor 6 euro kunnen de bewoners van Zelem voortaan elke derde woensdag van de maand een driegan-genmenu nuttigen in het dorpsrestaurant. De mensen van De Winning maken de maaltijd klaar. De Winning runt al een restaurant op het eigen terrein, en gaat daarmee nu voor het eerst buitenshuis.

6

Boets de Bouwer loodst leerlingen naar limburgse titel


Anders bekeken

Michael de Geest Handig met klavier

Michael De Geest (30) is bijna 3 jaar medewerker op de dienst informatica in het Provincialaat in Gent. Volgend jaar stapt hij in het huwelijksbootje met Dagmar. Michael houdt van fietsen, voetbal, politiek en de geschiedenis van de twintigste eeuw. www.michaeldegeest.be

I

Orgel heb ik met de paplepel meegekregen. Mijn ouders zijn allebei professioneel muzikant. Mijn moeder is pianiste en mijn vader speelt orgel. Ik zat dus heel vaak mee aan de piano en ik mocht mijn vader vergezellen op concertreizen. Ik vond dat nooit ambetant. Integendeel, voor mij was het evident dat ik zelf ook orgel zou gaan spelen.

Mijn vader, edward de Geest, is mijn grote voorbeeld. Hij is een van de toporganisten in ons land. De organistenwe-reld is heel klein, iedereen kent iedereen. Maar tegelijk is iedereen elkaars concurrent. Mijn vader blijft daarin nuch-ter en met de voetjes op de grond. Ik bewonder hem enorm om die bescheidenheid.

in de winter speel ik minder, dan is het te koud in de kerken. Een orgel moet immers gestemd worden om juist te spelen en lage temperaturen zijn daarvoor nefast. En in ons land hangen de meeste orgels in kerken...

In drukkere periodes speel ik 1 à 2 uur per dag. En ik ben de vaste organist voor de Sint-Niklaaskerk en de Sint-Jacobskerk, allebei in Gent.

Mijn specialiteit is barokmuziek. Muziek van na 1750 speel ik minder. Mijn grote droom is om het volledige Bach-repertoire voor orgel te beheersen, net als mijn vader. Maar ik hou ook van moderne, hedendaagse muziek. De twee genres liefhebben, kan voor mij perfect samengaan.

een organist is vaak eenzaam. Je speelt uit het zicht van het publiek, achteraan op het hoge doksaal, helemaal al-leen. Een organist is ook meestal anoniem. Dat doorbreek ik door kamermuziek te spelen, samen met mijn vriendin bijvoorbeeld, en concerten te geven. Ik ga ook mee op concertreis naar Japan met Cantate Domino Aalst, het koor van mijn broer. Het voelt fenomenaal om met hen samen op te treden.

redACTIe > Annelies naert foToGrAfIe > Ivan Mervillie

Boets de Bouwer loodst leerlingen naar limburgse titel


vaste stek

« respect is het allerbelangrijkste »

Steven Rombaut

Stewards verwacht je misschien niet meteen in een ziekenhuis. Nochtans telt P.K. Broeders Alexianen er 7. “We worden

ingeschakeld voor de algemene be-waking, staan mee in voor de veilig-heid van het personeel en begeleiden soms ziekentransport”, zegt Steven. Met zijn 26 jaar is hij de verantwoor-delijke over de groep stewards in Tienen. “Ik ben dan ook de oudste. De jongste is pas 21”, vertelt hij.

Hartelijk, beter kan ik de ontvangst in het P.K. Broeders Alexianen in Tienen niet omschrijven. Steven Rombaut slaat een praatje met patiënten in de eetzaal. Hij lacht en is ontspannen. Helemaal anders dan ik van een steward verwacht had. “We dragen wel een uniform en moeten autoriteit uitstralen, maar dat wil niet zeggen dat we nors en zwijgzaam moeten zijn. We letten op wat we zeggen, maar voor dit interview zal ik me niet inhouden”, zegt hij lachend.

redACTIe > Annelies naert foToGrAfIe > francis Tilborghs

> Wagens die niet correct geparkeerd staan, krijgen in het slechtste geval een wielklem aangemeten door steven en zijn collega’s.


»We blijven altijd op onze hoede wat we tegen de patiënten vertellen.»

volGende Keer: Wim Kloeck is leerkracht in de autiwerking de schakel van Buso Kristus-Koning in Brecht.

en toen al intrigeerde me dat.” Steven werd zwaar ziek, moest noodge-dwongen anderhalf jaar thuisblijven en besloot zich om te scholen. Hij slaagde voor de opleiding ‘bewaking’ bij Syntra en kwam in de psychiatri-sche kliniek terecht.“Vooral het verschil in mentaliteit is enorm groot”, vertelt Steven. “Hier heeft men begrip voor ieders situ-atie. De collega’s luisteren echt naar je en het respect voor elkaar is groot en gemeend. Ik werk hier graag. Het is toch veel plezanter om je dag te beginnen met een glimlach en een ‘goeiedag’?”

Steven en zijn collega’s krijgen elke maand een opleiding ‘afzonderings-technieken’. De verpleging leert hen dan hoe ze moeten omgaan met patiënten. “We gaan soms mee met de verpleging als er iemand naar het ziekenhuis gebracht moet worden. Vaak zijn die patiënten wat agressief en wij staan in voor de veiligheid van het personeel. Bij problemen komen wij tussenbeide. De patiënten heb-ben meer schrik van ons dan van het verplegend personeel.”

Filmpje kijken

Het gebeurt gemiddeld een keer per week dat Steven met agressie te ma-ken krijgt. “Meestal in het weekend. Dan komen vaak nieuwe patiënten toe of er komen mensen uit weekend die toch weer drugs genomen heb-ben, bijvoorbeeld. Er komt soms veel op je af als steward. Daarom vind ik het belangrijk te ontstressen als ik thuiskom. Rustig in de zetel zitten en samen met mijn vriendin naar een filmpje kijken, ontspant me.”

Het valt me op hoe toegankelijk Steven is. De patiënten mengen zich in ons gesprek en Steven lacht mee.

Wie iS Steven Rombaut> Steven Rombaut (26) > Hij heeft een vriendin en woont

in Tienen.> Zijn passie is motorcross.

“Vroeger nam ik zelf deel aan wedstrijden, in de 250cc-klasse. Maar aangezien ik vaak in het weekend moet werken, ben ik daarmee gestopt.”

« respect is het allerbelangrijkste »

“We mogen een praatje maken met de patiënten, ja. Soms komen ze zelf een praatje slaan. Maar we blijven wel op onze hoede bij wat we hen vertellen, zeker bij nieuwe mensen. Nieuwe pa-tiënten aanzien ons vaak voor ‘politie’. Maar na een tijdje leren ze ons ken-nen en gaan die contacten beter.”

16.30 uur. “Mijn werkdag zit erop”, zegt Steven. “Omdat ik de verant-woordelijke ben, werk ik ‘in dag’. De anderen werken in twee ploegen: één van 7.30 tot 16 uur en een andere van 16 tot 24 uur. Die laatste ploeg doet overal de lichten uit, sluit alles af en controleert of alle deuren gesloten zijn.”Als ik vraag wat hij bijgeleerd heeft in de instelling, antwoordt hij zon-der aarzelen: “Respect hebben voor elkaar. Iedereen is hier gelijk en zo hoort het toch?”n

»Nieuwe patiënten aanzien ons vaak voor ‘politie’.»

In de struiken8.00 uur. Steven begint zijn dagtaak met het vervoer voor het woon- en zorgcentrum van de Broeders Alexi-anen. Hij haalt bejaarden op bij hen thuis en brengt hen naar het dagcen-trum. Op het einde van de dag zal hij hen ook weer naar huis rijden. “Daarna breng ik de aangetekende brieven voor de patiënten rond. Tegelijk doe ik op die manier een eerste ronde in de gebouwen. Ik laat overal eens mijn hoofd zien, zodat het personeel weet welke steward ze kun-nen bereiken als dat nodig zou zijn.” Steven controleert ook alle technische ruimtes en spoort eventuele gas- of waterlekken op. Die eerste ronde neemt al snel een halve dag in beslag.

Na de middag komt ook de ruimere omgeving aan de beurt. “We doen controles op de sportterreinen en in de struiken, plaatsen waar drugs verhandeld zouden kunnen worden.”Vandaag brengt Steven ook cash geld naar de bank. Dat gebeurt zo’n twee tot drie keer per week. Tussendoor controleert hij de parkeerterreinen. “Ieder personeelslid heeft een sticker voor op de wagen. Wagens zonder sticker, krijgen een waarschuwing op-geplakt. Op aangeven van de directie zetten we na een tijdje een wielklem”, vertelt Steven. “Vooral op dinsdag, als er hier verderop markt is, doen we een extra ronde.”

Fabriek

Steven werkt al drie jaar bij de Broeders van Liefde. Daarvoor was hij in een fabriek aan de slag. “Ik had de opleiding mechanica gevolgd. In de fabriek waar ik anderhalf jaar ge-werkt heb, was ook security aanwezig


Gespot


vlInders vAn lIefdefoToGrAfIe > Hannes verstraete

Het is aangenaam vertoeven in de binnentuin van o.C. sint-Idesbald in roeselare, mochten Jean-Marie Catry, Bart deklerck en luc lapeire ondervinden. Zeker toen er grote, kleurrijke vlin-ders waren neergestreken ter gelegenheid van het vierde Hartstocht-concert op 2 juni. “de vlinders (beschilderd door eerstejaars Buso-leerlingen) zijn frêle, tengere wezentjes die symbool staan voor geweldloosheid. Hun poëtische schoonheid en kwetsbaarheid maken van hen een soort vlinders van liefde”, vertelt luc.


Toch dichtbij

‘Nieuwe hoop’ is de naam van het schooltje en er kon geen betere naam worden gekozen. In de uitzichtloze omgeving van Lahore sloegen de Broeders van Liefde de handen in elkaar om met dit bescheiden initiatief te starten. Het schooltje wil nieuwe hoop geven aan de arbeiders in de plaatselijke steenbakkerij, waar kinderarbeid nog als de normaalste zaak van de wereld wordt beschouwd.

REDACTIE: > Mattias Devriendt FOTOgRAFIE > generalaat

Lezen en schrijven: het lijken voor ons evidenties, maar dat dat niet overal zo is, leidt soms tot schrijnende situaties. De

Broeders van Liefde moesten niet alleen de steenbakkerij, maar ook de ouders zelf overtuigen om de beschei-den onderwijskansen te grijpen. “Maar gelukkig waren er een paar gezinnen die het belang van goede scholing inzagen en bereid waren hun kinderen naar de school te laten komen. Ze vormen nu het eerste oudercomité aan wie medeverantwoordelijkheid voor de ontwikkeling van de school is gege-ven”, vertelt Ashraf.

En het schooltje functioneert, met een paar leerkrachten die zelf amper de lagere school hebben uitgedaan en nu door Ashraf dagelijks begeleid worden. Het gebouwtje zelf is niet groter dan een huis met drie kamers, waar in 1

> De Broeders van Liefde zijn 25 jaar aanwezig in Pakistan. Het was een tot nu toe moeizaam zoeken naar hoe zich in dit overwegend moslimland te ontwikkelen. Er is een school en een klein psychia-trisch centrum in Yohannabad-Lahore en vandaag zijn er ook broeders in Narowal en Pasrur. Sinds kort is er ook voor de werknemers van de baksteenfabriek in Lahore nieuwe hoop. Broeders van Liefde richtte er het schooltje ‘Nieuwe Hoop’ op.

kamer 40 kinderen opeengestapeld zitten om les te volgen. Het huis dat voor één jaar wordt gehuurd, is nu al te klein, en er wordt uitgekeken naar hoe men kan uitbreiden. “Ook daarin willen we de ouders betrekken. Er zijn plannen om een klein stukje land aan te kopen en samen met de ouders geleidelijk aan zelf het schooltje uit te bouwen. Eenvoudig, met de bakstenen die ze zelf maken en waar ieder zijn

»Het schooltje dat voor één jaar wordt gehuurd, is nu al te klein.»

steentje aan bijdraagt”, gaat hij verder. Er zullen ook in de toekomst nog stenen worden gebakken, maar mis-schien zal het met groter respect zijn voor de arbeiders, die voor de eerste maal zullen beseffen ook rechten te hebben. Of om het in baksteentermen te formuleren: er wordt vandaag ge-bouwd aan fundamenten waarop ooit een nieuw gebouw zal verrijzen. Er is dus hoop, ook in deze verloren plaats in Lahore.

Fundamenten bouwen

Pakistan: schooltje biedt steenbakkers hoop en toekomst

> geleidelijk aan kan het schooltje uitbreiden, met stenen die de steenbakkers zelf maken.


de Pionier

Vanaf de jaren ’80 schakelde de bijzondere jeugdzorg over van uithuisplaatsing naar opvoedingsondersteuning in de thuissitu-atie. Zo ontstonden er dagcentra naast de residentiële zorg. Bijzondere jeugdzorg bestond niet binnen de Broeders van Liefde. Ter gelegenheid van jubileumfeest in 1986 - 150 jaar na het over-lijden van onze stichter P-J Triest - openden een aantal broeders, onder wie Marc Bittremieux, in Gent De Twijg. Het Dagcentrum is een naschoolse opvang voor minderjarigen. Een warme maaltijd, studiebegeleiding, activiteiten en veel idealisme.

De formule die we nu hebben, hadden we 15 jaar geleden moeten

invoeren. Door met een onderwijzersmentaliteit in de bijzondere jeugdzorg terecht te komen, wilde ik te veel dingen ‘leren’ aan de mensen. Ik wilde dat ze 5 op 10 haalden. We hadden weglopers, slaande deuren, geroep. Een drietal jaar geleden zijn we begonnen met een uniek sanctioneringsysteem. Negativisme werd positivisme. Straffen werd belonen. Geroep en slaande deuren werden rust. Weglopers zeldzaam.

2 op 10

“

redACTIe > Mattias devriendt foToGrAfIe > filip erkens

De eerste zes weken krijgen nieuwe minderjarigen geen gsm’s, computers en desserts. Die dingen verdienen ze tijdens de volgende fases van 6 weken. Zo ontstaat een groei in ‘mogen’. Het is een materialistisch systeem, maar zo hebben we het allemaal geleerd. Veel belangrijker dan wat ze krijgen zijn immers de relatie die je aangaat en het klimaat dat je cre-eert. Elk negatief gedrag moet op een rustige manier worden besproken, elk positief gedrag moet benoemd worden en daar hoort ook belonen bij. We willen dat het kind zich als mens erkend voelt. “Het is onze job om voor hen te zorgen”, hoor ik de begeleiders tegen elkaar zeggen. Dát volhouden vraagt idealisme van elk van ons. Het vraagt een waterdichte cohesie tussen de begeleiders die precies hetzelfde doen met dezelfde stijl, dezelfde instructies, dezelfde afspraken. Positieve groepstherapie gaat niet om slagen of niet slagen. Het gaat om vooruitgaan. 5 op 10 is geen doel. Van 1 op 10 naar 2 op 10 wel. Elk stapje is waardevol. In de Twijg herstelt zich op die manier iets van het ‘gewone leven’ voor minder-jarigen die het lastig hebben. We zien dat ze zich bij ons goed beginnen te voelen. Als het dan thuis ook leefbaarder wordt, als een jongere stilaan een positief zelfbeeld ontwikkelt, is onze inzet meer dan de moeite waard. Ik ben broeder. Dit werk is mijn leven. En er is veel werk. De wachtlijsten puilen uit. De residentiële voorzieningen zitten vol en onze jongeren hebben steeds zwaardere proble-matieken. Ze hebben het niet makkelijk. Mensen zeggen je: Kind is Koning. Maar Kind is geen Koning, Kind is Kind. En een volwassene moet zijn verantwoordelijkheid nemen. Op die twee zaken leggen we ons toe. Geen grote woorden, ervoor gaan, niemand laten vallen. Het niet zomaar opgeven.


In balans

Iedereen fotograaf!Met de zomer in het vooruitzicht worden de foto-toestellen massaal weer bovengehaald. We leggen graag onze vakantie vast op de gevoelige plaat: vrolijke barbecues in de tuin, gezellig tafelen met vrienden, een uitstapje naar zee met de familie. Dichtbij vroeg haar huisfotografen tips en tricks om van die foto’s originele, leuke, maar vooral geslaagde herinneringen te maken. Professioneel advies om de zomer in beeld te brengen!

redACTIe en foToGrAfIe > Ivan Mervillie, layla Aerts, Bart Moens, ruth Wytinck, nathalie dolmans, francis Tilborghs, filip erkens, stephanie Calant

Licht

Probeer personen niet in vol zonlicht te fotograferen. De geportretteerde zal zijn ogen niet goed open kunnen houden en dat geeft weinig flatterende beelden! Fotografeer ze beter in een schaduwrijke omgeving. Gebruik geen flits als het niet nodig is. Flitslicht maakt het beeld vlakker. Als je wel flitst, doe dat dan weg van de camera, waarbij je de flits op bijvoorbeeld 45 graden van de camera houdt. Zo schep je een natuurlijker licht.

“Ga door de knieën en verlaag zo het stand-punt”, geeft Ivan Mervillie mee als tip.

Bart Moens maakte voor deze foto gebruik van een langere sluitertijd om beweging te suggereren.

»Licht dat frontaal op je onderwerp valt, is zelden interessant.»

Het mooiste licht is ochtend- of avondlicht. Hou daar rekening mee. Ga ook eens fotograferen bij zonsondergang, ideaal voor een mooie wandeling! Om een gouden zonnegloed te behou-den, moet je de camera op ‘daglicht’ zetten. Op de meeste toestellen zorgt de stand ‘automatisch’ er namelijk voor dat het gekleurde licht weer wit wordt. Bepaal ook uit welke richting het licht komt. Licht dat frontaal op je onderwerp valt, is zelden interessant. Licht dat van opzij komt, geeft meer volume aan je onderwerp.


In balans

Compositie

Een foto wordt vaak mooi door de verschillende richtingen en lijnen die er in zitten: lijnen van gebouwen of voorwerpen of ingebeelde lijnen door de richting waarin een of meerdere van de gefotografeerde personen kijken. Maak een portret volgens de gulden snede. Zet de persoon niet in het midden, maar voorzie dat hij/zij bovenaan of onderaan het beeld wordt opge-nomen, zodat je een meer dynamisch beeld krijgt. De horizon hoeft ook niet altijd in het midden te staan. Experimenteer! Maar zorg er wel voor dat je horizon mooi recht staat.

> We hebben de fototips in een handige lijst gegoten die je kan raadplegen op www.dichtbijmagazine.be.

Licht is heel belangrijk. Filip Erkens gebruikte het hier als verrassend element.

Francis Tilborghs: “Herhaling en ritme zijn succeselementen voor een foto.” De rijen in de boomgaard geven het beeld meteen ook diepte.

CreativiteitAls je een actiefoto maakt, is het leuk om ook beweging in de foto te hebben. Dat kan je doen door een lange sluitertijd te gebruiken en te flitsen (ook overdag). Je onderwerp wordt dan scherp en de omgeving beweegt. Dat kan wel enkel als het daglicht niet te sterk is. Complementaire kleuren, zoals rood, blauw en groen, maken je beeld ook levendiger. Herhaling en ritme zijn succeselementen voor een foto. Een veld vol zonnebloemen bijvoorbeeld, of lange rijen lavendel. Wees ten slotte zo bescheiden mogelijk en beperk het aantal onderwerpen/voorwerpen binnen een beeld (liefst tot één). Dat heeft twee voordelen: het laat je toe om met één bood-schap sterk uit de hoek te komen en het beperkt je technische problemen.

✔ Neem overal een camera mee en leer die camera kennen. Wat doen diafragma, sluitertijd en ISO-instelling precies?

✔ Vraag in het buitenland altijd de toestemming voor je foto’s begint te nemen. Dat kan een pak problemen voorkomen.

✔ Vergeet vooral je oplader niet!

Praktisch

»Je benen zijn de beste zoomlens.»

Vakantiefoto’s van landschappen zien er meestal nogal een-tonig en vlak uit. Door een doorkijkkader te suggereren kun je een zekere diepte creëren, waardoor je op een artistieke manier het landschap gaat voorstellen. Je kan gebruik maken van bijvoorbeeld overhangende takken of een poort, enz ...Een foto wordt mooi als ook de randen mooi zijn. Voor je afdrukt, is het altijd goed nog eens extra op je randen te letten.

StandpuntJe benen zijn de beste zoomlens. Ga door de knieën en verlaag op die manier het gezichtspunt. Loop eens rond je on-derwerp of ga op een bankje staan. Ga plat op je buik liggen of ga op een muurtje of stoel staan. Zo krijg je meteen een heel ander uitzicht op de omgeving en op wat je wil fotograferen. Of ga misschien eens heel dicht bij je onderwerp staan om een detail te fotograferen. Geef diepte aan je foto door iets op de voorgrond te plaatsen. Mensen fotograferen wat ze op het eerste gezicht zien, vanuit hun standpunt, hun ogen. Je kijkt beter even rond om te zien wat je nog in het beeld kan integreren.

In memoriam»Als iets liefs je verlaat, blijft nog altijd de liefde»

Broeder Jozef Hermans (1927-2012)Na zijn intrede en professie in de congregatie in 1944 en zijn opleiding in onze normaal-school, werd Br. Jozef gevraagd om zich ver-der te bekwamen in het regentaat in Brussel. Hij zou zijn actieve loopbaan in het onderwijs beginnen in Nederbrakel en Zelzate, om in 1953 naar Turnhout te gaan, waar hij de beste tijd van zijn leven mocht doorbrengen. Ondertussen werd hij directeur van de middelbare school in Temse van 1960 tot 1965, maar hij keerde steeds naar Turnhout terug, waar hij leraar Engels, Duits, geschie-denis werd en verantwoordelijke was voor

het externaat. Vanaf 1982 werd hij er ook overste. In 1990 werd hij gevraagd om overste te worden in Leuven en 2 jaar later in Hasselt, waar hij 17 jaren mocht door-brengen, tot de communiteit moest worden gesloten en Br. Jozef naar Lummen trok om er de laatste jaren van zijn leven door te brengen. Hij overleed op 5 maart.

Broeder Jozef zal in onze herinnering blijven als een man van grote cultuur, ruim geïnte-resseerd en historisch onderlegd.

Luc Seghers (1954-2011)Met het plotse overlijden van Luc op 5 maart verliest het P.C. Dr. Guislain een sterk betrokken afdelingshoofd en een begripvolle coach, maar vooral een leider met een warm hart voor eenieder die het moeilijk had. Van-uit een diep en authentiek christelijk geloof kwam hij actief op voor de waarden die hij belangrijk achtte. In zijn persoonlijk engage-ment vond hij een vertaling van dat alles.Afdelingshoofd, vakgroepvoorzitter verpleeg-kunde, actief lid van talloze interne en ex-terne werkgroepen, enthousiast lid van ons medewerkerskoor tot ontelbare initiatieven voor het goede doel: waar mensen op hem een beroep deden, was hij paraat. En steeds opnieuw met een typerend optimisme en een

groot gevoel voor humor. Luc hield van het mooie in het leven, maar vooral van het mooie in mensen. Als geen ander verstond hij de kunst om mensen bij elkaar te brengen – binnen en buiten het werk. Hij was als een vader voor zijn teamle-den. Maar achter zijn ietwat stoere uiterlijk ging ook een bijzonder gevoelig man schuil, iemand met een groot en breekbaar hart die oprecht ontroerd was bij het leed van ande-ren of bij het onrecht dat iemand overkwam.

Andermaal ervaren we hoe broos het leven is. Maar vooral beseffen dat we een goed mens verloren hebben.

Broeder Adriaan werd geboren in Westdorpe (Polderken), een Nederlandse grensge-meente palend aan Zelzate, en leerde de Broeders van Liefde kennen als student in de broederschool in Zelzate. Na zijn professie als Broeder Amedeus in 1937, zette hij zijn studie aan de normaalschool voort in Brus-sel. De leraar Nederlands, geschiedenis en aardrijkskunde ging in Turnhout aan de slag, tegelijk als prefect van het internaat. Vanaf 1952 zien we Br. Adriaan achtereenvolgens in Brugge, Merksem en Leopoldsburg, om

in 1965 in Gent aan te landen als overste en directeur van het Sint-Paulusinstituut. Door een voortschrijdende oogkwaal werd Br. Adriaan geleidelijk aan blind, maar dat verhinderde hem niet om zijn opdracht met veel vuur voort te zetten. Eenmaal op rust bleef hij receptionist in de school. In 1999 ging hij naar het klooster-rusthuis Sint-Arnold in Beernem. Hij voltooide uiteindelijk zijn leven in het rusthuis van Zelzate.

Br. Adriaan overleed op 7 maart.

Broeder Adriaan Geilleit (1918-2012)


Ah, de zomer! De tijd van barbecues en terrasjes, cocktails en lange, zwoele avon-den, jurkjes en sandalen, straatfeesten en festivals. De tijd van vakantie. Om beurten pakken werknemers hun valiezen en de scholen staan er verlaten bij. Benieuwd wat je collega’s uitspoken tijdens hun va-kantie? Wij maakten een collage met hun vakantiefoto’s en leerden dat vakantie vooral rust betekent en ook wel: genieten, ontspanning, familie, uitstapjes maken en even weg zijn van de dagelijkse beslom-meringen. Sommige van onze voorzienin-gen gaan een stapje verder en brengen vakantie zelfs tot in de werkplek.

redACTIe > Annelies naert foToGrAfIe > filip erkens, medewerkers Broeders van liefde

dossIer

ZoMer… vAKAnTIe!

ZoMer… vAKAnTIe!


Vakantie voor mij is….


dossIer

7

2

9

1

> Voor preventieadviseur Franky Wauters situeert vakantie zich voornamelijk onder water.

ZoMer… vAKAnTIe!

Vakantie voor mij is….


«Een inspannende ontspanning: ravotten met de kinderen.»

Chris Schepers, personeelsadministra-tie U.P.C. Sint-Kamillus, Bierbeek

«Verbouwen!» Kelly Van Ouytsel, coördinator externe projecten secundaire scholen Sint-Ferdinand, Lummen

«Weg zijn van de dagelijkse beslommeringen en een frisse duik nemen met de familie.»

Ines Tackoen, doelgroepcoördinator Algemene Psychiatrie U.P.C. Sint-Kamillus, Bierbeek

«Vooral rust!»Kristien Tsekouras, boekhouding U.P.C. Sint-Kamillus, Bierbeek

«Een mix van mooi weer, lekker eten, rust, cultuur en genieten van het gezin in ‘la bella Italia’»

Gwendolien De Saeger, boekhouding Huize Mariatroon, Dendermonde

«De dingen doen waar je heel het jaar niet aan toekomt.»

Kristien Strubbe, onthaal O.C. Engelbewaarder, Aartrijke

«Even weer kind kunnen zijn.»

Katrien Dooms, kinesiste O.C. Engelbewaarder, Aartrijke

«Lekker luieren.»Lut Deruyck, groepschef O.C. Engelbewaarder, Aartrijke

«Zonnige, archeologische cultuursites bezoeken.»

Franky Van Loo, boekhouding, P.C. Sint-Amandus, Beernem

«Met het hele gezin een bergwandeling maken.»

Rudy Vaernewyck, vzw Caraes, Gent

Zie pag. 17

1

2

3

4

5

6

7

8

9

5

8

4

6

3

dossIer ZoMer… vAKAnTIe!


Vakantie. Traditioneel betekent dat: het werk even achterlaten, erop uit trekken en genieten. Al even traditioneel betekent dat ook vaak extra werk voor de collega’s die achterblijven in een kleinere bezet-ting. Dat kan ook anders, bewijzen ze bij Joka. De vrijwilligersor-ganisatie stuurt jongeren tijdens de zomermaanden op kamp in een zorgvoorziening, waar ze vervolgens een week lang allerlei activi-teiten plannen met de bewoners en/of patiënten. Ze ontlasten de medewerkers en brengen vakantie aan huis!

Jongeren brengen vakantie aan huis

Joka is de jongerenwerking van vrijwil-ligerswerking Present. elk jaar organiseren ze kampen in een ouderenvoorziening, een voorziening voor mensen met een beper-king en in psychiatrische centra. Meer info: www.jokaweb.be.

“Eind augustus komen bij ons jonge-ren van Joka voor een vijftal dagen op kamp”, vertelt Nelly De Decker van O.C. Broeder Ebergiste. “Dat is de ideale periode: bijna alle bewoners zijn weer van de partij, maar nog niet alle personeelsleden zijn terug.” Het orthoagogisch centrum in Vurste is één van de voorzieningen van de Broeders van Liefde die intekenen op de formule, net als P.C. Sint-Amedeus in Mortsel en O.C. De Beweging in Gijzenzele.

“Meestal gaat het om een groepje van vijf jongeren, 16+, die ook echt bij ons blijven overnachten. In ons buitenhuis Ter Linde in Deinze logeren ze in ‘de nok’, een zolder waar alle accom-modatie voor handen is. Daar krijgen ze hun ontbijt en avondmaal. De rest van de dag spenderen ze tussen onze bewoners. Ze steken zelf individuele of gemeenschappelijke spelletjes in elkaar en kunnen over het

algemeen extra aandacht geven aan onze bewoners.”

“Ooit hadden we een heel hechte, actieve groep die een hele week rond de Olympische Spelen heeft gewerkt”, herinnert Nelly zich. “De eerste avond al hadden ze de gangen ingericht en ’s morgens werd iedereen gewekt met toeters en bellen. Wij leveren hen de accommodatie en het materiaal, de rest doen ze zelf. Die verrassende elementen zijn leuk, voor bewoners én personeel.”

De reacties zijn overwegend posi-tief. “Voor de bewoners betekent die week écht vakantie”, zegt Nelly. “De begeleiders zeggen wel dikwijls ‘Dat was weer druk!’, maar iedereen is wel blij met de komst van Joka. Het verlicht het werk. Dankzij de jongeren kunnen we bijvoorbeeld toch eens een uitstapje maken. Bovendien kan

ook het personeel aansluiten bij de activiteiten van onze gasten. Natuurlijk blijven de mensen van het dagcentrum ook activiteiten organiseren.”

Het organiseren van zo’n kamp vraagt ook wel wat werk van het personeel. “Op voorhand worden al afspraken gemaakt, meestal via mail”, vertelt Nelly. “Tijdens het kamp zelf zorgen we dat de jongeren een aanspreek-punt hebben, dat hen onthaalt en logistieke ondersteuning biedt. Bij ons is dit Sylvie Van Walleghem (zie cover).Ze kunnen ook op haar terugvallen bij eventuele problemen. Maar meer is dat niet. De jongeren trekken meestal heel goed hun plan. Nadien vullen we de evaluatieformulieren in.”

“Je ziet bewoners, jongeren en bege-leiders écht groeien in die week tijd”, zegt Nelly. “Voor onze bewoners is het Jokakamp vaak het enige alternatief voor een vakantie, met uitzondering van Bloemenstad. Voor de begeleiders brengen de jongeren dan weer leven in de brouwerij. En de jongeren zie je tij-dens die week vaak enorm evolueren. Kortom, de ‘vakantie’ wordt door de jongeren in huis gebracht. Niet zelden studeren ze daarna ook verder in de zorgsector.”

> “Voor de bewoners betekent die week écht vakantie”, zegt Nelly De Decker.

Aan het woord

« elke dag zou een feest moeten zijn »

Luc De Vos

Luc De Vos schrikt als we hem vertellen dat er meer dan 10.000 mensen voor de Broeders van Liefde werken in Vlaanderen. “Dat is enorm, maar goed, Broeders van Liefde is dan ook een begrip in Vlaanderen”, zegt hij. Vorige maand was hij nog mystery guest tijdens Radio Gaga in P.C. Dr. Guislain in Gent en in september is hij met zijn band Gorki headliner op Vleugelpop, het jaarlijkse muziek-festival in P.C. Sint-Amandus in Beernem. Een dubbele aanleiding dus om de Gentse liedjes- en boekenschrijver eens op te zoeken.

redACTIe > Mattias devriendt foToGrAfIe > frederik Buyckx, luc de vos

> “We hebben ons daar écht rotgeamuseerd”, blikt Luc De Vos terug op zijn optreden als mystery guest tijdens Radio gaga in P.C. Dr. guislain.


“Broeders van Liefde is niet weg te denken uit de jongste geschiedenis van ons land. Natuurlijk dat ik de orga-nisatie dus ken”, steekt hij enthousiast van wal. Luc De Vos heeft overal wel zijn antwoord op klaar. Geloof, muziek, onderwijs of geluk: hij lijkt overal over nagedacht te hebben. Zijn woonkamer ligt er netjes bij, de vaatwas draait, er loopt een konijn op het koertje. Een rustig, gewoon gezin, zo lijkt het wel.


»We zullen nog enkele duizenden jaren nodig hebben om onze hersenen te snappen.»

»Was ik nu jong, ik zou zot worden.»»Niet iedereen

heeft het talent om gelukkig te zijn.»

er op internaat gezeten. Er werd zeer conservatief over het leven nagedacht in die tijd. 30, 40 jaar later zie ik dat die normen helemaal veranderd zijn en dat kan ik alleen maar toejuichen. Op vlak van sociale vaardigheden zijn de mensen bijvoorbeeld zeer volwas-sen geworden. Het is absoluut goed dat jonge gasten tegenwoordig op een minder gefrustreerde manier leren omgaan met lichamelijkheid en sociale vaardigheden. In vergelijking daarmee waren wij toch wereld-vreemde jongens. Ik lijk misschien geen verlegen jongen, maar op soci-aal vlak heb ik in mijn jeugd enorm veel last gehad. Dat ging gepaard met een groot gevoel van eenzaamheid.

Humodichtbij: En toch zijn er heel wat jonge-ren die uit de boot vallen? De dagcentra voor bijzondere jeugdzorg zitten over-vol, jongeren stappen uit het leven,… Hoe valt dat daarmee te rijmen? “Ja, dat is waar en jammer. (denkt) Als amateur-socioloog kan ik alleen maar zeggen dat wij leven in het 8ste beste land ter wereld. Misschien moet ik het niet vergelijken, maar in Bangladesh is het voor heel veel jongeren geen pret-je. Hier wonen is dus aan de ene kant heel positief, maar anderzijds brengt dat een enorme keuzemogelijkheid met zich mee. Er zijn zoveel pistes en wegen die je als kind kan inslaan dat het niet simpel is om te kiezen. Daar-naast bombarderen de media de kin-deren en jongeren constant met een oceaan aan prikkels en informatie. De jongeren worden zot en mocht ik nu jong zijn, ik zou ook zot worden. Bijna 100% van de boodschappen uit de me-dia zijn boodschappen die zeggen: ’je moet gelukkig zijn’. Er wordt steevast een beeld opgeworpen van jonge en gelukkige mensen. Ik kan mij voorstel-len dat veel jonge mensen niet aan die normen kunnen beantwoorden.

Ik zou het een ‘opgesolferde sociale incompetentie’ noemen. Nu worden jonge mensen, zeker in het onderwijs, aangespoord om niet eenzaam te zijn, om zich te ontplooien, om sociaal te zijn. Er ligt veel minder nadruk op kennis. Vroeger moest bijna ieder-een die humaniora deed dokter of advocaat worden. Je moest vanalles doen en bereiken om er dan later de vruchten van te plukken. Nu zie je dat die ambitie bij veel ouders afgezwakt is. Bij mij is dat ook zo. Ik wil dat mijn zoon vandaag de gelukkigste mens ter wereld is en overmorgen opnieuw en morgen opnieuw. Ik plan niet met de bedoeling dat hij dan binnen 15 jaar de gelukkigste mens ter wereld is. Natuurlijk zou ik tevreden zijn dat hij een schitterende student is of een knappe ornitholoog of de beste tim-merman wordt ter wereld, maar het is geen doel op zich. Op dat vlak heb ik geen ambitie. Ik wil gewoon dat hij zich kan ontplooien in een richting die hij zelf wil.”

“Ik ben een gewone mens en kom uit een gewoon arbeidersgezin”, vertelt hij. “Mijn vader en moeder waren ka-tholieke arbeiders die werkten in het industriegebied langs het kanaal Gent-Terneuzen. In die dorpjes woonde het werkvolk en mijn vader werkte er in een chemische fabriek. Een bijna karikaturale fabriek zoals je ze kent uit de propaganda van de USSR of uit de stripverhalen. Mijn vader werkte er tot zijn 59ste toen hij stierf aan de gevolgen van longkanker. Ik was toen 8 jaar. Die productiearbeid is stilaan verdwenen. Kool- en staalindustrie worden zeldzaam.”

Buitenbeentje

dichtbij: Toch vreemd dat er uit dat gezin een zanger is geboren…“Ik ben inderdaad een andere richting uitgegaan dan mijn familie. Ik heb 3 broers en 3 zussen die allemaal ‘normale’ beroepen uitoefenen. Mijn oudste broer werkt bij de vuilnisop-haling, mijn zus is verpleegster enz. Wij hebben een enorm grote familie. Alles samen zijn we ongeveer met 100 en daar is nu écht niemand bij die ook maar enigszins neigt naar iets artistieks. Ook bij de kinderen is er niemand die daar interesse in heeft. Ik ben dus een buitenbeentje.”

dichtbij: geldt dat ook voor uw eigen zoon (Bruno, 11 jaar, nvdr)?“Neen. Er liggen hier veel gitaartjes, mandolines enz., maar hij kijkt er niet naar. Het interesseert hem niet en ik ga hem alleszins ook niet forceren. Hij gaat binnenkort naar het middelbaar. Spannend! (lacht).”

dichtbij: Is er een groot verschil tussen jouw schooltijd en die van uw zoon? “Wees maar zeker. Ik ben een vrucht, een product, een ei van het Vlaamse katholiek onderwijs. Ik heb zelf altijd op een katholieke school gezeten, er Latijn-Griekse humaniora gevolgd en

Ik ben zelf ook zeer ongelukkig geweest in mijn jeugd. 1 op de 2 jon-geren is in mijn positie. Niet iedereen heeft het talent om gelukkig te zijn. (gooit het laatste nummer van Humo open en toont een foto van Kaat Bol-len die een Mellow Cake in haar mond stopt). Is zij gelukkig? Wat denk je? (laat een stilte vallen) Maar natuurlijk is zij gelukkig! Als je dat interview leest, dan heb je het gevoel dat zij dolgelukkig is en met volle teugen geniet van haar jonge leven. Ik ben blij voor haar hé, maar… het verhoogt de druk op haar leeftijdsgenoten. Ik zou als jongere ongelukkig en gedemo-tiveerd geworden zijn van die foto. Ik zou me afgevraagd hebben: Wat heb ik in godsnaam te bieden aan die jonge vrouw? Ik noem dat demotive-rend enthousiasme.”


dichtbij: Leg je dan zelf die druk niet op aan je zoon door te zeggen dat hij de gelukkigste mens ter wereld moet zijn? “Ik wil hem gewoon alle kansen geven en zorgen dat hij niets te kort komt om zich te ontplooien. Volgens mij mag je je kinderen gerust rotverwennen als je ze maar elke dag een geweten schopt en op hun plichten wijst.”

dichtbij: Er zijn ook wel mensen die geen kansen hebben, ook hier in gent. Die groep stijgt enorm als we bv. de hulpvraag zien bij ons huis voor kans-armen Huize Triest – gemeenschaps-huis Tabor…“Ja, maar daar kan ik enkel op zeggen dat het een taak van de politiek is. Ikzelf kan daar met de beste wil van de wereld geen oplossing voor vinden. Wij kunnen enkel de beste politici kiezen. Ik weet niet waar politici zich mee bezighouden tegenwoordig. Je zou denken dat de splitsing van BHV op plaats nummer 16 miljard staat van de prioriteitenlijst, maar dan blijkt dat

op 1 te staan, vlak voor ‘voedsel en on-derwijs voor iedereen’. Het zou toch de taak moeten zijn van alle politici zich bezig te houden met dat laatste!”

dichtbij: Iets anders nu. Je bent on-langs in P.C. Dr. guislain geweest voor Radio gaga. Hoe beviel dat?“Dat was supertof. Joris Hessels en Dominique Van Malder zijn 2 acteurs die het initiatief namen om radio te maken met de patiënten van psychi-atrische instellingen. Ze vroegen aan mensen zoals ik om eens muziek te komen maken. We hebben ons daar echt rotgeamuseerd.”

dichtbij: Hoe was het contact met de patiënten?“Heel goed. We hebben hard gelachen samen. Ik ben zeer solidair met de mensen die een dagelijkse strijd voe-ren om samen met hun begeleiders met hun ziekte om te gaan. Ik heb er veel begrip voor en kan het me wel goed voorstellen. Zelf heb ik geen psy-chische stoornissen, maar uit de erva-

ring met mensen uit mijn persoonlijke vriendenkring weet ik dat dat zeer zwaar is. Ik kan mij voorstellen dat er in zo’n instelling moeilijke dagen zijn, maar ook prettige en als ik daar zelf mijn steentje kan aan bijdragen zoals met Radio Gaga, dan is dat mooi.”

Janboel

dichtbij: In de sociale sector wordt er ook vaak muziektherapie gedaan met bewoners, patiënten enz. Is muziek voor jou ook therapeutisch? “Ja, ergens wel. Ik ben zelf altijd content als een vogeltje als ik iets gecreëerd heb. Het feit dat je vanuit het niets iets kan maken zal voor die patiënten ook wel leuk zijn, maar het gaat hen veel meer om de bezig-heid: het samen doen van dingen die ontspannend zijn. Mijn persoonlijke therapie is ‘iets proper maken’. Ik ben zelfs wat neurotisch op dat vlak. (wijst naar de bandrecorder), je hebt mis-schien gezien dat ik dat ding netjes in het midden van de tafel heb geschikt.

> De persoonlijke therapie van Luc De Vos is ‘iets proper maken’: “Mijn droomhuis is een bunker met veel licht en daarin alleen een zetel en een tafel.”


Wel, zo ben ik. Mijn werkkamer boven is altijd piekfijn in orde. Ik moet wat rekening houden met mijn gezin, maar mocht het aan mij liggen, dan zag je hier niets. Mijn droomhuis is een bun-ker met veel licht en daarin een zetel en een tafel. Dat zou mij totaal zen maken. Mijn geest is zo’n chaotische wirwar dat ik niet zou kunnen leven in een janboel. Het zou mij gek maken. Daarom zet ik alles netjes op zijn plaats of gooi het weg. Op dat vlak ben ik totaal geen nostalgicus. Het verleden is voorbij en de toekomst bestaat niet.”

> Luc De Vos (°1962). Hij heeft een uitgesproken mening over zowat alle maatschappelijke thema’s. Zijn laatste mopje, verteld tijdens Radio Gaga, luidt: “Weet je hoe een Chinees weerbericht altijd eindigt? …. De bevolking neemt toe!”

Wie iS Luc De Vos ?

Een glas champagne

dichtbij: In je boeken en songteksten verwijs je vaak naar de geest, naar hersenschimmen, gedachten enz. Ben je gefascineerd door de hersenen? “Ja, ergens wel. Het is toch zeer ab-surd dat er ergens op een planeetje wezens zijn die hersenschimmen hebben. We zijn een wandelend spijs-verteringsstelsel met daarboven een bijzonder complex hersenstelsel. Aan de ene kant is er het fysieke lichaam, maar anderzijds leeft een mens voor 99 procent in zijn geest. Wij dromen constant, creëren hoop en verwach-ting, stellen ons dingen voor. Volgens mij zijn veel mensen bang van dat eigen geestelijk leven, zeker wat be-treft liefde en lichamelijkheid. Velen durven bijvoorbeeld niet op zoek te gaan naar de ultieme liefde omdat ze schrik hebben van de ontgoocheling en van de schande die die ontgooche-ling met zich meebrengt. We zullen nog ettelijke duizenden jaren nodig

hebben om die hersenen volledig te snappen. Maar dat moet je eigenlijk vragen aan de geleerde professoren. (lacht)”

dichtbij: Aan de ene kant ben je ie-mand die hard nadenkt, maar ander-zijds hou je ook van feesten, spring je het podium op enz. Is dát wie je bent? “Ja, de mens moet een Homo Ludens zijn, een spelende mens. We zijn hier 12 miljard jaar niet geweest, dan zijn we hier 70 jaar wel en dan weer 12 miljard jaar niet; ik zou zeggen, amuseer je en geniet ervan! Maak van elke dag een feest. In mijn geval lukt dat, al is het wat lastig met dat feesten op mijn leeftijd (lacht). Elke discipline die je opbrengt, moet bij mij in dat teken staan. Je moet wel sparen om een huisje te kopen of zo, maar alles oppotten is niet mijn manier van leven. Als je zin hebt om eens een glas champagne te drinken, alstublieft, drink een glas champagne. Ik kan het iedereen aanraden.” n

»Demotiverend enthousiasme is het grootste probleem van rolmodellen.»

dichtbij: Over de toekomst gespro-ken. Wat zijn de plannen de komende maanden? “Ik schrijf veel teksten en proza, met Gorki zijn we bezig met een tribute voor Wannes van de Velde die 10 jaar is overleden en we zijn ook aangezocht om mee te doen met een nieuwe cd van Te Gek. Nog tot september touren we volop en dan beginnen we aan een nieuwe plaat.”

dichtbij: gaat schrijven makkelijk bij jou?“Ja eigenlijk wel, maar je moet er wel voor gaan zitten natuurlijk. Muziek-jes komen zo aanwaaien in je hoofd terwijl je naar de televisie kijkt of aan het wandelen bent, maar als je een column of een boek wil schrijven, kan je niet zomaar wat zitten fantaseren. Je moet tikken, tikken, tikken. Het is dagen, uren, maanden werk, maar het is een gezonde job. Eigenlijk moet je elke dag een pagina schrijven. Dat is niet veel hoor, 50 regeltjes. Dat kan iedereen. Op dat vlak geloof ik niet echt in inspiratie. Je kent de typische karikatuur van gasten aan de toog die zeggen: ‘ik ga dan eens een boek schrijven’. Dan zeg ik altijd: ‘je krijgt nu 3 minuten om thuis te geraken en vandaag nog een eerste pagina op papier te zetten’.”

van alle markten thuis


www.dichtbijmagazine.beEn er is meer! Dankzij Dichtbij krijg je een korting van 15% op een gezinsabonnement bij zoo antwerpen, plancken-dael en het Serpentarium. Intekenen kan nog tot eind au-gustus. Tot eind juni kan je nog genieten van onze exclusieve actie voor groene energie ism Eneco en Heliolux. Nieuwe infoavonden komen eraan in september. En dan is er nog dreamland en dreambaby, vaB en zoveel meer. Alle info over de nieuwe en permanente acties op onze website.

Goed in je velMet zijn tweeën naar de sauna, vaak puur genieten. En het wordt nog leuker als je daarbij ook van een fikse korting kan genieten! Als personeelslid van de Broeders van Liefde kan je voortaan met 2 naar de sauna in één van de complexen van de groep Thermen en Beauty, aan het voordeeltarief van 40 euro. Daar bovenop krijg je nog een korting van 10% op alle massages, gelaats- en lichaams-behandelingen, met uitzondering van manicure, pedicure en epilatie. Het enige wat je moet doen, is je personeelskaart op zak hebben. Let wel, de actie is niet cumuleerbaar met andere promoties of voordelen van het centrum en niet verrekenbaar noch inwisselbaar in geld. Voor behandelingen is reservatie verplicht. Ontdek in welke thermen je terecht kan op www.tbg.be.

Ol Fosse D’OuthOl Fosse D’Outh is een vakantiecentrum in Houf-falize. Het ligt verscholen in de Luxemburgse bossen, niet ver van Baraque de Fraiture. Je kan er fietsen, kayakken, wandelen, zwemmen of gewoon tot rust komen. Benieuwd? Dan is dit een meevaller: als werknemer van onze organisa-tie krijg je een korting van 10% op alle reservaties.Boeken kan via mail ([email protected]) of per telefoon (061/28.88.01). Vergeet zeker niet de actie ‘Broeders van Liefde’ te vermelden en de code die je op je personeels-kaart kan vinden. Of neem deel aan onze wedstrijd en win een [email protected]

Natuurlijke verzorgingJe huid schreeuwt om extra verzorging, nu de vakantie voor de deur staat? Dan hebben wij goed nieuws! Als personeelslid van de Broeders van Liefde geniet je van exclusieve kortingen op 6 verzorgingsproducten van het gamma Essential Care bij BioReine. www.bioreine.be

product normale verkoopprijs

prijs met korting

Organic Hand & Body Lotion hand&bodylotion&aftersun (150 ml)

20,00€ 16,00€

Organic Rose Moisturiser dag/nacht/oogcrème (50ml)

28,00€ 22,00€

Lemongrass Hand & Bodywash douchegel & handzeep & scheerschuim (200ml)

13,50€ 10,00€

Organic Ultra Rich multifunctionele crème (50g)

12,50€ 10,00€

Baby Repair Lotion Babylotion voor geïrriteerde huid (75ml)

16,00€ 12,50€

Lipstick Rose Parfait Lippenstift

19,50€ 15,00€

Je kan de producten bestellen door een mail te sturen naar [email protected]. Vermeld zeker ‘personeelslid Broeders van Liefde’ en de naam en het adres van je instelling, voorziening of school. Betalen gebeurt via overschrijving op het reke-ningnummer KBC IBAN BE14 7370 3459 4283 van BioReine. BioReine levert de producten rechtstreeks op je werkplek.

etcetera

els, Astrid en Ilse van het O.C. Huize Terloo in Bel-lingen lieten zich inspireren door de prijs zelf en bootsten met hun drieën een hangmat na. “In deze

stresserende tijden van nadenken en presteren hebben kin-deren extra nood aan een ontspannend pauzemoment”, zegt Ilse. “Een hangmat om lekker in te hangen, om even in weg te dromen, of gewoon om even lekker te niksen, is dé oplos-sing! Tijdens onze therapiesessies met de kinderen maken


we regelmatig gebruik van relaxatietechnieken en zo’n supercoole hangzetel kan ons daar heel goed bij helpen.”

Snoezeltuin

In het O.C. Sint-Jan de Deo in Handzame wordt dan weer een ware snoezeltuin ingericht. En dat zullen we geweten hebben! Maar liefst 2 teams dongen mee naar een hang-mat. “We hebben al enkele instrumenten aangekocht, zoals bijvoorbeeld een gong”, laten ze weten. “Een hangstoel, om uit te rusten en naar de instrumenten te luisteren, kan goed van pas komen.” Het team Hermelijn met Marleen, Astrid, Sara, Dunia, Sabine, Marleen, Justine en Evy kan beginnen dromen van heerlijke klanken en geuren.

Stagiaire Ine Caelen stuurde een foto in van haar collega’s Lene, Gitte, Jurgen, Kristof, Els en Sabine in Dagcentrum ’t Brugske in Leopoldsburg. “In het dagcentrum ben ik als

Heel wat teams uit uiteenlopende scholen en voorzieningen staken de afgelopen maanden de koppen (letterlijk) bij elkaar en stuurden ons een foto in. Slechts vijf ervan konden een prijs in de wacht slepen: een hangmat of hangstoel om in weg te snoezelen. Na lang en rijp beraad selecteerde de redactieraad de volgende vijf winnaars.

redACTIe > Annelies naert foToGrAfIe > o.C. Huize Terloo, o.C. sint-Jan de deo, dagcentrum ‘t Brugske en sint-rafaël

En toen was er … rust!

Vijf teams winnen een hangmat

> Els, Astrid en Ilse van O.C. Huize Terloo bootsten zelf een hangmat na.

> “Deze collega’s zijn echt wel toe aan een rustpauze”, laat Ine Caelen van Dagcentrum ’t Brugske weten.

> In het O.C. Sint-Jan de Deo dromen ze van een goed uitgeruste snoezeltuin.


eindwerk een snoezeltuin aan het maken”, vertelt Ine. “Alle extra’s zijn welkom en met de uitgespaarde centjes kan ik weer iets anders verwezenlijken. En zoals je ziet, zijn deze collega’s echt wel toe aan een rustpauze!”

Op woensdag 15 februari vierden de kinderen en het personeel van het semi-internaat Sint-Rafaël in Sint-Job-in’t-Goor carnaval. Voor Leen, Liesbet, Veerle, Katrien en Elles de ideale gelegenheid om een originele groepsfoto te maken. “Wij hadden een hangmat, maar die is door onze kindjes zo vaak gebruikt dat we aan een nieuwe toe zijn.”

Zicht op zee

Dimitri, Jelle, Elias, Sander, Dimitri, Jeffry en Marie-Josée van Leefgroep ’t Uitzicht van het MPI Sint-Ferdinand in Lummen dachten misschien wel het meest buiten de lijntjes. Ze maakten een werkstukje met verschillende foto’s van prachtige vergezichten en snoezige poezen. Daar dromen ze luidop van een zonnig strand, de typische hangmat tussen de wiegende palmbomen en zicht op zee. “Een uitzicht waar we alle dagen zouden willen van genie-ten”, zegt Jeffry. “In onze leefgroep, die’t Uitzicht heet, zijn wij dan ook nog op zoek naar een leuke hangstoel. Op die manier kunnen de jongeren – en wie weet ook af en toe de opvoeders – heerlijk in onze tuin snoezelen en dromen van een prachtig uitzicht.” n

> Alle winnende foto’s en het werkstuk van ’t Uitzicht kan je bewonderen op www.dichtbijmagazine.be

> Leen, Liesbet, Veerle, Katrien en Elles vierden carnaval in het semi-internaat Sint-Rafaël.

»In deze stresserende tijden van nadenken en presteren hebben kinderen extra nood aan een ontspannend pauzemoment.»

WedstrijdWil je weten of je vorige keer gewonnen hebt? Surf dan snel naar www.dichtbijmagazine.be en check de lijst met de winnaars.

Herbronnen Dankzij Dichtbij maak je kans op een weekendje voor twee personen in half pension in Domaine Ol Fosse d’Outh. Het vakantiecentrum met zwem-bad, sauna en fitnessruimte ligt in Houffalize, provincie Luxemburg.

Wie het liever nog iets dichter bij huis zoekt, kan meedingen naar een van de 5 duotoegangen van thermen en Beauty. Daarmee kan je in acht gespecialiseerde badhuizen terecht overal in Vlaanderen. Check zeker ook onze website.

Bio voor je huidGeef je huid de verzorging die het verdient. Dichtbij geeft immers tien biologische verzorgingsproducten weg. Neem deel aan onze wedstrijd en wie weet win je een babylotion voor geïrriteerde huid, een roze lippenstift, een fris geurende douchegel, een dag-, nacht- en oogcrème of een mul-tifunctionele bodylotion.

Zomerse spullenDichtbij geeft van de vol-gende producten telkens twee exemplaren weg: een shopper original, een lunchtas BuiltNY, een blikken tissuedoos van Kers op de Kaart, een Happle groen en een rode feestslinger. Benieuwd hoe die hebbedingen eruit zien? Check dan zeker www.mamzel.be.

Speel mee!Stuur het antwoord op de volgende drie vragen naar [email protected] én vermeld je voorkeurprijs. Deelnemen kan ook via het wedstrijdformulier op www.dichtbijmagazine.be.

1. Wat is het beroep van Steven rombaut?2. Welke plaats behaalde dichtbij in de wedstrijd voor

Beste Bedrijfsblad van België?3. in welk land staat het schooltje ‘nieuwe hoop’?

niet gewonnen? Geen probleem. Dankzij Dichtbij krijg je forse kortingen op een weekendje Ardennen, een sauna-arrangement, verzorgingsproducten en nog veel meer. Alle info op pagina 25.

In beeld

Jan Cappan Sport en spelen foToGrAfIe > lisa van damme

Al sinds zijn kinderjaren is Jan Cappan constant met sport bezig. Hij staat ermee op en gaat ermee slapen. “vooral het sociale aspect spreekt mij bijzonder aan”, vertelt de turn-leerkracht van de emmaüs Basisschool in Aalter. In dit olympische jaar organiseerde Jan onlangs een echte vlammenloop. Al voor de tweede keer gaven alle kinderen van de school, van oud naar jong, de olympische vlam aan elkaar door, in een estafetteloop door Aalter. Het doel? Met de hele school op een sportieve en dynamische manier naar buiten komen. “Je kunt het ook zien als een soort team-building.” Jan merkt een terugkeer naar de turnlessen van vroeger. “Terwijl een tijdje geleden de nadruk werd gelegd op het aanleren van diverse sporten en technieken, zie ik nu meer en meer speelse vormen, gericht op het verbeteren van lichaamshoudingen, bijvoorbeeld.”

ww

w.k

liek.

be ¬

12-19

53

Dichtbij 2012-3

Documents

Transcript of Dichtbij 2012-3