qwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdfghjklzxcvbnmqwert

Copyright Voorleeskamer 2015

De mummie van Farao Pepi

Voorleeskamer

Lyda Slagters

[Geef tekst op]

De mummie van Farao Pepi

Het Huis

Martin liep van zijn werk naar huis. Het werd al donker en het was koud. Hij bibberde een beetje. Normaal ging Martin altijd met de tram, maar toen hij bij de halte kwam reed de tram net weg. Dat was pech. Ik ga wel lopen, dan blijf ik lekker warm, dacht hij, het is toch niet zo ver naar huis. Martin woonde in een klein flatje en was op zoek naar een ander huis, maar dat was moeilijk. In gedachten liep hij door de stad. Opeens zag hij bij een hoekhuis een bordje “te koop” staan. Het huis was oud en vervallen en lag aan een plantsoentje. Nou ja, plantsoentje, het zag er nogal verwaarloosd uit.. Martin stond stil en bekeek alles eens. Wie wil dit huis nou kopen, dacht hij. Zijn ogen gleden over het plantsoen en hij zag dat de voordeur van het huis op een kiertje stond. Dat is raar, dacht hij. Hij wilde verder lopen, maar werd nieuwsgierig. Hoe zou het huis er van binnen uitzien? Hij keek om zich heen. Er was verder niemand in de buurt. Zou hij…..Martin liep het tuinhekje door naar de voordeur en duwde deze langzaam open. “Hallo?” Geen antwoord. “Hallo, is hier iemand?” Weer niets. Martin liep verder. In het schemerlicht liep hij door de hal. Er waren drie deuren en een trap naar boven. Martin opende de achterste deur. Goh, dacht hij, het ziet er nog best redelijk uit. Hij stond in de keuken en hoorde het druppen van een kraan. Achter in de keuken was nog een deur; die naar de tuin. Hij keek eens naar buiten. De tuin leek wel een oerwoud! Martin liep de keuken uit en opende een andere deur. Plotseling liep er iets langs zijn benen. Martin schrok. “Miauw”, hoorde hij. Oh, gelukkig het is maar een kat. Het werd nu wel erg donker en Martin probeerde een lichtknop. Warempel, het licht ging aan. Dit is dus de woonkamer, dacht hij. Wat een spullen! Gek eigenlijk, huizen die te koop staan zijn toch meestal leeg? Grote schilderijen hingen aan de muur en er stond een staande klok. Een eettafel stond in de hoek en op de tafel lag zo’n Perzisch tapijtje. Tegen de muur stond een grote boekenkast. Er was één muur waar niets tegenaan stond. De muur was behangen met van dat bakstenen behang, zodat het net leek of er echte bakstenen op de muur zaten. Tegen de muur lag een klein hoopje zand. Mmmm, gek, dacht hij. Martin liep de kamer weer uit. Hij wilde boven ook nog even kijken en deed het ganglicht aan. Een kleine hanglamp bovenaan de trap ging aan en er was net genoeg licht om naar boven te lopen. Hier waren drie kamers, niets bijzonders, gewoon wat stoffig. Een leuk behang en wat zeil zou wonderen doen, dacht hij. Hė, waar ben ik mee bezig, zo’n huis als dit kan ik toch nooit betalen. Martin liep de trap weer af en wilde naar buiten gaan. Opeens was daar weer die kat. Een mooie cyperse kat met groene ogen. Ze keek hem aan en draaide om zijn benen. Martin ging op zijn hurken zitten en aaide het beest. Mriauw, en

2Copyright Voorleeskamer 2015

weg was de kat! Martin deed het licht uit en liep naar de voordeur. Hij wilde de deur achter zich dicht trekken, toen hij opeens dacht iemand te zien. Martin keek nog eens goed. Er was niemand. Zeker een schaduw van buiten. Ik ga naar huis, zei hij tegen zichzelf. Wat doe ik hier eigenlijk? Hij trok de deftige voordeur achter zich dicht en liep het donker in.

De volgende dag zat Martin in de tram, op weg naar zijn werk. De tram reed langs het huis. Martin moest er gewoon naar kijken. Er was iets met dat huis! Martin besloot dat hij meer van het huis wilde weten en nam een middag vrij. Die middag liep hij naar het huis. Onderweg at hij zijn boterhammen met pindakaas op. Wat zou het huis kosten?, vroeg hij zich af. Op het bordje “te koop” stond de naam van een bedrijf en het telefoonnummer, Luxor Makelaardij Ltd. Martin belde met zijn mobiel. “Luxor Makelaardij goedemiddag”, sprak een vrouwenstem. “Goedemiddag, u spreekt met Martin Bakker, ik wilde eens informeren naar het huis aan het Howard Carter Plantsoen nr. 17.” “Ogenblik, ik verbind u door.” Er kwam muziek en het duurde even. “Goedemiddag, met Jurgen de Roos, waarmee kan ik u van dienst zijn?” Martin stelde zijn vraag en meneer De Roos maakte een afspraak met Martin, om het huis eens te bekijken. Overmorgen had meneer De Roos nog tijd en Martin vroeg dus weer een vrije middag aan zijn baas. Hij vertelde hem dat hij bezig was een huis te kopen en daarom vrij wilde nemen. Martins baas vond het goed. Op weg naar huis kwam Martin weer langs het Howard Carterplantsoen. De tram stopte bij de halte even verderop en Martin keek naar het huis. Er brandde licht. Misschien waren dat zwervers of kwajongens, dacht hij. Ach, het huis zal wel veel te duur voor mij zijn…

-.-

Het bakstenen behang

Op de afgesproken dag ging Martin eerst ’s ochtends nog naar zijn werk. Hij werkte bij een bank en had daar een eenvoudige baan. Hoe kan ik in ’s hemelsnaam zo’n kast van een huis betalen, bedacht hij zich. Op het werk voelde hij zich moe. Hij had gedroomd die nacht, van mummies, piramides en schatten. Een vreemde droom. Ook de kat uit het huis was in zijn droom. “Hé, Bakker, riep een collega, let je wel op de tijd, je bent toch vrij vanmiddag!” “Oh, is het al zo laat!” Snel pakte Martin zijn jas en koffertje en liep het kantoor uit. Hij haastte zich naar het huis aan het Howard Carter Plantsoen. Meneer De Roos stond er al. “Zo bent u daar, De Roos, aangenaam”, en hij stak een hand uit. Martin schudde de hand en stelde zich voor. Hij liep achter meneer De Roos aan het huis in. “U bent geïnteresseerd in dit huis?” “Jazeker”, zei Martin en meneer De Roos liet het huis aan hem zien. Het zag er bij daglicht wel anders uit. Verwaarloosd en vies. Maar, meneer De Roos sprak, er waren geen grote mankementen aan het huis. De elektriciteit en waterleidingen waren in orde en

3Copyright Voorleeskamer 2015

ook het dak was in prima staat. Het huis stond al lang te koop vertelde meneer De Roos. Martin vroeg hoe dat kwam. “Ach, ze zeggen dat het hier spookt.” Daar wilde Martin meer van weten. Meneer De Roos vertelde hem dat de laatste eigenaar van het huis, het aan de gemeente moest verkopen omdat hij er niet meer durfde te wonen, vanwege alle vreemde dingen die er gebeurden. Hij was zo bang dat hij het huis goedkoop verkocht om er vanaf te zijn. De gemeente had toen het bedrijf van meneer De Roos ingeschakeld om toch nog te proberen het huis te verkopen. Dat was dus tien jaar geleden! “Binnenkort wordt het huis onverkoopbaar verklaard en wordt het afgebroken!” ging meneer De Roos verder. “Dat zou jammer zijn, zei Martin, het is eigenlijk best een mooi huis, al valt er wel het een en ander aan op te knappen.” “Dus u wilt het huis kopen?” vroeg meneer De Roos. “Wat kost het?”, vroeg Martin. “En, al die spullen, die er nog staan?” “Die horen bij het huis.” Zei meneer de Roos en noemde een prijs. Martin luisterde verbaasd. Het was niet zo veel als hij gedacht had. Na wat praten over de prijs, kreeg hij er zelfs nog iets af. Wauw, het zou super zijn als hij hier kon gaan wonen, lekker dicht bij zijn werk, zo’n mooi, groot huis. Wel een heleboel op te knappen, maar dat vond hij niet erg en hij had vrienden die hem wel wilden helpen. Meneer De Roos zou contact opnemen met de bank om een lening voor het huis voor Martin te regelen; een hypotheek. Samen liepen ze het huis uit en meneer De Roos deed de voordeur op slot. Martin was het hele “spookverhaal” al lang weer vergeten toen hij naar huis liep…

Na niet al te lange tijd kreeg Martin bericht van makelaarskantoor Luxor. Alles was geregeld en na ondertekening van de hypotheek werd Martin eigenaar van het huis. Er werd van alles geregeld en Martin verhuisde naar het Howard Carter plantsoen. Zijn vrienden hielpen hem met de verhuizing. ’s Avonds toen iedereen weer vertrokken was, liep Martin door het huis. Hij en zijn vrienden hadden het huis vóór de verhuizing opgeruimd en schoongemaakt. Het zag er al een stuk beter uit. Martin wandelde met een kopje koffie de woonkamer in. Hij bedacht wat er allemaal nog moest gebeuren. Hij stond voor de muur met het bakstenen behang. Er lag weer een hoopje zand. Hé, dacht hij, hoe kan dat nou? Muizen? Die had hij niet gezien. En trouwens, de kat, die schijnbaar bij het huis hoorde, zou de muizen wel wegjagen. Het was een heel lieve kat en Martin had haar “Bliksem” genoemd, omdat ze zo snel was. Miauwend kwam zij aanlopen en gaf kopjes aan Martin’s benen. Daarna liep ze miauwend heen en weer voor de muur met het bakstenen behang. Martin ging zitten op de bank en bekeek de muur. Hij zou het bakstenen behang weghalen, of de muur verven. Het behang vond hij niet mooi, bedacht hij. De kat keek Martin aan, miauwde en sprong op zijn schoot. Martin aaide de kat en keek weer naar de muur. Goh, net echt, die bakstenen. Opeens leek er een steen te bewegen. Martin knipperde met zijn ogen. Dat kon toch niet? “Ik ben gewoon moe, het was een lange dag, ik ga naar bed.” Martin deed het licht uit en ging naar boven en Bliksem liep achter hem aan de trap op.

4Copyright Voorleeskamer 2015

Pepi

Midden in de nacht werd Martin wakker. Een Bonk! Gemompel, voetstappen. Inbrekers?! Opeens dacht hij aan wat meneer De Roos had verteld. Spookte het in huis? Bliksem liep naar beneden. Zij leek helemaal niet bang. Langzaam liep Martin de trap af. De huiskamerdeur stond op een kiertje en hij zag iemand op de bank zitten. Bliksem zat op de schoot van de vreemdeling. De vreemdeling aaide de kat. Bliksem leek op haar gemak. De vreemdeling zat met gebogen rug en leek een beetje te jammeren. Martin deed langzaam de kamerdeur iets meer open. Hij hoorde de vreemdeling jammeren:

“Ik ben de mummie van Pepi

Wie o wie?

Eeuwig moet ik zwerven, dolen

Mijn kist blijft steeds verholen

Nooit werd het ontdekt, mijn graf

Dat is nu mijn grote straf,

Veel spijt heb ik van mijn tirannie,

Wie ontdekt mij, wie o wie?"

“Is dit een grap?” Martin gooide de deur nu wijd open. “Bwam!” De vreemdeling schrok en sprong op. Bliksem vloog door de kamer! Mraauw!! De vreemdeling draaide zich om en… Martin stond oog in oog met een mummie! Hij wilde weglopen maar bleef van schrik stokstijf staan. “Wwwwaaar kom jij vandaan?” De mummie tilde een arm op en wees naar de muur achter hen. Er zat een gat in de muur, zo groot als een deur. De arm van de mummie bleef naar het gat in de muur wijzen. “Dddaar uit? Hoe kan dat? Ik word gek!” Martin greep naar zijn hoofd. De mummie zakte in elkaar op de bank en begon onbedaarlijk te huilen. Bliksem sprong bij de mummie op schoot. Martin hoorde het gehuil aan. Wat een vreemde situatie. “Hoe kom je hier?!” vroeg hij de mummie streng. Weer ging de arm omhoog en wees naar het gat. “Ik kom uit het verleden, ik kom alleen bij mensen die geloven” zei de mummie. “Jij gelooft, daarom zie je mij”, ging de mummie verder. “Ik ben al bij je geweest, in je droom. Help mij!” De mummie begon weer te snikken. “Ik begrijp er

5Copyright Voorleeskamer 2015

helemaal niets van, wat geloof ik dan en wat moet ik doen!”, schreeuwde Martin. De mummie keek hem aan. Hij had natuurlijk geen ogen, je zag alleen het witte verband overal, maar toch keek hij Martin aan. Ik ben de mummie van Pepi, een groot Farao uit de geschiedenis van Egypte. Ik was een tiran en werd gestraft en vervloekt. Nu moet ik eeuwig ronddolen totdat iemand mijn graf ontdekt. Help mij, ik wil rust! Jij, jij kan mij helpen!” “Hoe dan!” Martin was de wanhoop nabij. “Wees niet bang. Volg mij, door de muur”. De mummie van Pepi stapte door de opening in de muur het donker in. Het werd stil. Martin stond voor het gat in de muur. Wat moest hij nu toch doen? Bliksem keek Martin aan, miauwde en verdween ook in het gat. “Bliksem! Bliksems! Kom terug!” Martin keek het gat in. In de verte zag hij de groene oogjes van Bliksem glimmen, als twee groene lampjes. “Help mij!” hoorde hij de mummie jammeren. Ik ben gek, dacht Martin en hij stapte het donkere gat in. Achter Martin sloot de muur zich weer. Oh help, wat nu! Teruggaan kon niet meer. Langzaam wenden zijn ogen aan het donker en probeerde hij de geluiden die hij hoorde te volgen. Urenlang liep hij door gangen en hij voelde dat deze wisselend omlaag en dan weer omhoog liepen. Soms vingen zijn ogen een glimp op van Pepi en Bliksem, maar het was moeilijk om ze te volgen in het donker. Pepi wist natuurlijk de weg, maar Martin niet. Soms struikelde hij, of stootte zijn knie of hoofd ergens aan. Hij probeerde snel maar ook voorzichtig Pepi en Bliksem te volgen. Het werd lichter en lichter in de gangen. Martin liep naar het licht toe en stond opeens ergens buiten in een Woestijn! Binnen hoorde bij de mummie roepen. “Neen, niet daar, ik kan niet in het daglicht, ik woon in het donker. Kom terug!” Martin liep weer naar binnen, in iets wat waarschijnlijk een piramide was. De buitenkant had hij nog niet gezien. “Waar ben ik?” vroeg hij de mummie. “Je bent in mijn graf. Je bent de eerste. Je hebt mij ontdekt. Je wordt beroemd! Wil je dat?” Martin keek de mummie van Pepi aan. “Wat wil je van mij! Ik wil naar huis, ik wil helemaal niet hier zijn!” Pepi zonk in elkaar en begon weer te jammeren. “Schei daar nou eens mee uit, dat gejammer, ik word er helemaal dol van!” Martin klonk een beetje boos. “Vertel me nou eens precies hoe het zit!” Hij ging naast Pepi zitten. Bliksem sprong op zijn schoot. Het was net of hij meeluisterde. Pepi begon te vertellen. Hij vertelde dat hij in een ver verleden een groot Farao was geweest in het vroege Egyptische Rijk. Hij regeerde met ijzeren hand en had veel slaven in dienst. Die moesten zijn paleizen bouwen en ook de graftombe waar Farao Pepi later na zijn dood in zou komen te liggen. “Ik wilde de allermooiste en grootste paleizen en het allermooiste graf van iedereen hebben. Daardoor gedroeg ik mij als een tiran, een schurk! Iedereen, alle slaven en mensen die hun werk niet goed deden zette ik gevangen. Ik heb me gedragen als een monster! Wat belangrijk was, vergat ik. Dat waren mijn familie en vrienden. Op het laatst was ik erg alleen en ben van verdriet gestorven.” Pepi begon weer te snikken. “Ik moet het goedmaken, dan krijg ik rust!” Martin legde nu zijn arm om Pepi heen en troostte hem. “Ik zal je helpen, ik beloof het, okay?” Pepi keek

6Copyright Voorleeskamer 2015

hem aan, “meen je dat?” “Ja, natuurlijk, antwoordde Martin, als ik iets beloof dan doe ik het!” Ze gaven elkaar een hand. “Au, niet te hard knijpen, want dan knijp je mijn hand fijn!”. Martin moest een beetje lachen. Pepi stond op. Hij liep de piramide verder in. Martin en Bliksem volgden hem. Ze kwamen in een andere kamer. “Ooh, een schatkamer”, Martin keek zijn ogen uit. “Afblijven!”, Pepi kwam op Martin aflopen die iets wilde bekijken. “Oh, sorry, nou doe ik het weer”, zei Pepi. “Daarom had iedereen een hekel aan mij. We komen hier niet voor de schat. Ik moet mijn voorouders spreken en hen vragen wat er moet gebeuren.” Pepi stak een klein olielampje aan en prevelde zijn vers:

“Ik ben de mummie van Pepi

Wie o wie?

Eeuwig moet ik zwerven, dolen

Mijn kist blijft steeds verholen

Nooit werd het ontdekt, mijn graf

Dat is nu mijn grote straf,

Veel spijt heb ik van mijn tirannie,

Wie ontdekt mij, wie o wie?”

In de kamer verschenen twee doorzichtig zwevende geesten omringd door cirkels van kleuren. Zij waren gekleed als echte Farao’s; een man en een vrouw. Ze keken Pepi aan met hun lichtgevende ogen en zweefden langzaam naar de grond. Pepi knielde, boog zijn hoofd en stelde zijn vraag: “Geesten van het verleden, sprak Pepi, wat moet ik doen, ik wil vergiffenis, ik wil rust. Ik heb spijt van mijn hebzucht en mijn ontevredenheid. Schenk mij wijze raad.” De geesten spraken Pepi toe. Ze spraken tegelijk en met één stem. “Pepi de Tiran, wat jij moet doen is heel zwaar. Al je bezittingen moet je schenken aan diegenen die het nodig hebben. Niets mag je zelf houden. Denk goed na aan wie je je rijkdommen schenkt. Eén fout en je zal voor eeuwig ronddolen als de mummie van Pepi. Er stak een windvlaag op en weg waren de geesten. Het stof dwarrelde door de schatkamer. Pepi ging zitten en dacht na. Opeens sprong hij op. “Ik weet het, ik weet wat ik moet doen!” Hij keek Martin aan. “Eigenlijk moet jij het doen. Ik ben tenslotte een mummie en ik kan niet overal komen. Mensen die niet in het mystieke geloven, zien mij niet, jij ziet mij wel….Wil jij me helpen?” Martin dacht na. “Ja, maari k moet wel naar mijn werk, hoe zit dat dan?” “Heb je

7Copyright Voorleeskamer 2015

al vakantie gehad?”, vroeg Pepi. “Neen, nou dan ga je binnenkort op vakantie!” Dat was een goed idee. Pepi bracht Martin en Bliksem naar huis terug door de gangen. Zodra ze de muur door waren sloot deze zich weer. Pepi bleef aan de andere kant. Martin hoorde Pepi nog zeggen dat hij de volgende nacht zou terugkomen. Doodmoe viel Martin die nacht in slaap.

-.-

De reis

Martin verscheen uitgeput op zijn werk. “Goh, sprak zijn baas, jij bent aan vakantie toe zeg!”. “Nou, dat treft, zei Martin, daar wilde ik het net over hebben.” Martin legde uit aan zijn baas dat de verhuizing en ook het opknappen van het huis, hem heel moe hadden gemaakt, en het was nog lang niet klaar. Een vakantie om uit te rusten zou fijn zijn. Zijn baas vond het goed en Martin nam 4 weken vakantie op.

Die nacht kwam Pepi weer op bezoek. Bliksem begroette hem en gaf kopjes aan zijn benen. Pepi ging naast Martin op de bank zitten. “En, weet je al wat je moet doen?” vroeg Martin hem. “Wat heb je daar bij je?” Pepi had een kistje bij zich en opende het. Er zaten wel honderd goudstukken in het kistje. Martin keek er naar. “Martin, deze goudstukken komen achter de muur vandaan. Ze komen uit mijn schatkamer. Ze zijn nu van jou. Verkoop ze en met het geld ga je goede dingen doen.” Martin keek naar de goudstukken. “Zonde zeg, maar wat moet ik dan precies doen?” “Reis naar Afrika. Je gaat een rondreis maken en ik zal je gids zijn. Neem dit kistje mee, ik kan er ‘s nachts door verschijnen. Samen reizen we naar verschillende landen in Afrika. Waar de nood het hoogst is, ben jij de redder in nood. Er is goud genoeg! Wanneer het kistje leeg is, vult het zichzelf weer, tot de schatkamer ook leeg is…. Als de rondreis voltooid is, gaan we naar mijn Piramide. Daar eindigt mijn reis.” Ze namen afscheid en de muur sloot zich achter Pepi.

Martin ging met een paar goudstukken naar de antiquair. De man was hoogst verbaasd en bladerde in een catalogus. “Schatten uit het oude Egypte” stond er op. “Deze goudstukken zijn zeer waardevol meneer Bakker. Waar heeft u ze vandaan?” Martin legde uit dat hij onlangs een huis had gekocht en ze daar had gevonden. “Ze lagen achter een muur in de woonkamer. De rest ligt in een kluis op de bank,“ loog hij. “Oh, dus er is nog meer? U bent rijk, een rijk man! Ik koop ze van U, allemaal!” De antiquair telefoneerde nog wat en de zaak was geregeld. Martin vertrok weer naar huis. “Tot ziens meneer Bakker, U komt nog terug met de rest van de goudstukken?” Martin knikte en sloot de deur achter zich.

8Copyright Voorleeskamer 2015

Thuis nam Martin na het eten plaats op de bank en staarde naar de muur. Er gebeurde niets. Kwam Pepi niet? Hij wachtte een uur, en nog een uur, maar er gebeurde niets. Opeens herinnerde Martin zich iets. Hij pakte het kistje en gooide de muntstukken op de bank. Het kistje was nu leeg. Er gebeurde niets. Martin sloot het kistje en zette het naast zich neer op de bank. Er kwam geluid uit. Martin opende voorzichtig het deksel. Het kistje zal weer vol! Weer gooide Martin al het goud uit het kistje. Er zaten nu ook andere dingen tussen, zoals ringen, kettingen en kleine beeldjes. Allemaal van goud!. Martin keek er verbaasd naar. Bliksem kwam erbij zitten. Met zijn pootje raakte hij een beeldje aan. Het was een klein gouden katje. Het beeldje leek precies op Bliksem. Martin zette het katje voor zich op tafel. Hij pakte een koffer en deed de rest uit het kistje daar in. Het kattenbeeldje zette hij in de boekenkast. Zou het kistje zich nog eens vullen? Martin sloot het kistje en opende het. En, jawel hoor, weer zat het kistje vol met gouden munten, beeldjes, kettingen en ringen. Nog vele keren vulde het kistje zich totdat het bij openen leeg bleef. In plaats van goud kwam er rook uit het kistje en even later stond Pepi in de kamer, naast een hele berg met gouden munten en sieraden. De muur waardoor Pepi steeds verscheen stortte in. “Mijn schatkamer is nu leeg. Verkoop het goud en begin aan je rondreis”, sprak Pepi. Je eerste opdracht zal in het land Ethiopië zijn. Laat me nu maar weer verdwijnen." Martin opende het kistje en Pepi verdween met de rook in het kistje. “Morgen ga ik naar de antiquair en daarna zal ik de reis boeken, nu ga ik naar bed”.

’s Ochtends belde Martin de antiquair. Hij vertelde hem dat hij nog zoveel goud had gevonden, dat het onmogelijk was dit langs te brengen. Het was veel te zwaar. De Antiquair kwam langs en had een collega meegenomen. Martin liet de kapotte muur zien waarachter hij de schat had gevonden. De heren bekeken alles nauwkeurig. Het boek over de schatten uit Egypte had de antiquair weer bij zich. Het duurde uren voordat de heren het eens werden over de waarde van de schat. Er werd in de catalogus gebladerd en met loepjes gekeken naar de sieraden, munten en beeldjes. Sommigen beeldjes waren zelfs versierd met edelstenen en smaragden! De schat was een fortuin waard! Er werden foto’s gemaakt van de schat en het goud werd weggebracht in een speciale auto met beveiliging. Intussen wist iedereen dat Martin nu een rijk man was. Hij kwam in de krant en op de TV. In een interview werd hem gevraagd wat hij met het geld zou gaan doen. Hij vertelde dat hij een rondreis door Afrika zou gaan maken om te kijken waarmee hij de mensen daar zou kunnen helpen. In Afrika was dit hard nodig vond hij. Het was er vaak droog en er was veel honger. Veel meer kon hij er niet over vertellen. De rest zou hij nog van Pepi horen. Die avond bespraken Martin en Pepi wat er moest gebeuren. De koffers werden gepakt, het kistje nam hij natuurlijk mee en de buurvrouw zou voor Bliksem zorgen.

9Copyright Voorleeskamer 2015

Een paar dagen later zat Martin in het vliegtuig naar Afrika. Hij kwam aan op het vliegveld van Addis Abeba, de hoofdstad van Ethiopië. Het was er droog en warm. In het hotel aangekomen kleedde Martin zich snel om, wat een hitte. Het was een luxe hotel en Martin vond het erg overdreven allemaal. ’s Avonds in zijn kamer haalde hij het kistje tevoorschijn en verscheen Pepi. “Wat moet ik doen?”, vroeg Martin. Pepi sprak, “Er is in dit land in jaren geen regen gevallen. Er is bijna geen drinkwater, laat waterleidingen aanleggen. Er is geld genoeg! Er is ook heel weinig voedsel en medicijnen, ga naar de plaatselijke vluchtelingen hulp. Zij weten waar er wat nodig is. Er is geld in overvloed! Oh ja, en ", Pepi ratelde maar door en door en Martin schreef alles op wat Pepi zei. Wegen aanleggen, ziekenhuizen, scholen en van alles en nog wat, wat maar nodig was, Martin moest zorgen dat het er kwam. Martin deed wat Pepi hem opdroeg en zette massa’s mensen overal aan het werk. Waterleidingen werden aangelegd, waterputten werden overal gemaakt. Water uit de zee werd door een speciale machine tot drinkwater gezuiverd. Er werd eten en medicijnen uitgedeeld. Ook aan de dieren en het vee werd eten en drinken gegeven. Er was ook weer water genoeg om planten te laten groeien op het land. Er werd van alles gebouwd, scholen, ziekenhuizen, wegen en ga zo maar door. Alles duurde wel langer dan de 4 weken vakantie die Martin had opgenomen en daarom belde hij zijn baas. “Wel, zei zijn baas, je bent nu toch zo’n rijk man, wat langer onbetaald verlof is geen probleem. Ik vind het heel belangrijk wat je daar doet. Als je klaar bent, zie ik je wel weer op het werk.“ Martin vroeg aan Pepi waar hij nog meer naar toe moest. Hij reisde naar de landen Soedan, Somalië, Kenia en Oeganda. Overal werd hij als een held binnengehaald en waren de mensen allemaal blij. Met de hulp die ze kregen konden de mensen weer normaal gaan leven. Niemand wist dat de hulp eigenlijk van Pepi kwam, maar dat kon niet anders. Pepi verdiende geen lof! Hij was immers als Farao een tiran, en een slecht mens geweest.

Nadat de allerlaatste klus was gedaan, voelde Martin zich erg moe. Het geld was nu bijna op. Hij wilde Pepi vragen wat er nog moest gebeuren. ’s Avonds op zijn hotelkamer opende hij het kistje. De rook kwam en Pepi verscheen. “Je bent bijna klaar, zei Pepi, kijk nog eens in het kistje.” Martin zag iets in het kistje zitten. Het was een perkamenten rol, een oude landkaart. Hierop kon Martin precies zien waar de Piramide van Pepi vroeger had gestaan. “Ga naar de piramide en neem iemand mee die bekend is in het dal van Gizeh. Jullie zullen de piramide ontdekken en je zult een beroemd man worden. En ik? Ik zal rust vinden.”

Martin reisde naar Egypte en kwam terecht in de stad Luxor. De naam van de stad kwam Martin bekend voor. Luxor, luxor…..Martin dacht na. Hé, zo heette dat Makelaarskantoor toch? Ach, toeval, dacht hij. In de stad vond Martin een gids en samen gingen ze op pad. Martin had de gids zijn perkamenten rol laten zien en de gids reageerde heel enthousiast. De piramide van Pepi, daar was jaren en jaren naar gezocht. Niemand was het ooit gelukt

10Copyright Voorleeskamer 2015

om de piramide met het graf van Farao Pepi de tiran te vinden. Martin en de gids, Ammon, reisden met een Jeep naar de plaats Sakkara, waar de piramide van Pepi zou hebben gestaan. Er stonden helemaal geen piramides meer, want deze waren allemaal kapot gemaakt door steenrovers. Er stonden alleen nog maar ruïnes.

De weg werd onbegaanbaar en de jeep kon niet meer verder. Ieder op een kameel reisden ze verder. De kaart werd nauwkeurig gevolgd door de gids. Daarbij gebruikte hij een kompas. Wat niemand ooit eerder was gelukt, lukte Martin en de gids wel. Ze kwamen aan bij een ruïne. “Dit moet de piramide van Pepi zijn”, zei de gids. “Ik weet het zeker. Volgens de kaart moet het hier zijn.” De gids belde naar zijn kantoor om hulp te vragen. Martin en de gids zouden die nacht in een tent slapen om op hen te wachten.

-.-

De Ruïne

’s Nachts zat Martin voor de tent. Hij kon niet slapen, nu was het weer te koud! Een kampvuurtje wat brandde voor de tent was niet warm genoeg om bij in slaap te vallen. Martin haalde het kistje uit zijn tas en rammelde er wat mee. Het kistje was en bleef leeg. Hij opende het kistje in de hoop dat Pepi zou verschijnen. Met een heleboel rook kwam Pepi inderdaad tevoorschijn. “Hallo Martin”, Pepi kwam naast hem zitten. "Ben je erg moe?" “Ssst, anders hoort Ammon ons.”fluisterde Martin. Pepi prevelde wat. “Neen hoor, Ammon blijft slapen, geloof me maar.” Pepi keek naar de puinhopen even verderop. “Dat is nu mijn huis, zei hij. Ik ben thuis. Je hebt gedaan wat je hebt beloofd Martin. Ik ben je erg dankbaar. Mijn schuld is eindelijk afgedaan. Mijn ban is verbroken. Ik hoef niet langer rond te dolen als mummie. Ik kan nu gaan rusten. Dankjewel!” Pepi stond op en gaf Martin een hand. "Vaarwel Martin en bedankt!" Pepi verdween langzaam in de rook die ontstond en Martin hoorde:

“Ik was de mummie van Pepi

Wie o wie?

Eeuwig moest ik zwerven, dolen

Mijn kist bleef steeds verholen

Nu is het ontdekt, mijn graf

Ik heb niet langer straf,

11Copyright Voorleeskamer 2015

Het is gedaan met mijn tirannie,

Martin ontdekte mij; de Farao Pepi!”

Martin liet het kistje uit zijn hand vallen. Krak! Het kistje was kapot. Pepi was weg! Zou hij hem ooit nog zien? Martin probeerde nog wat te slapen, maar dat lukte niet. In de ochtend kwam er hulp. Grote graafmachines en zandzuigers gingen aan het werk.

Geleerden liepen af en aan. Na niet al te lange tijd werd de graftombe ontdekt en de kist met Pepi. Er werden bij het graf drie kruiken gevonden en verder niets…..Precies zoals Pepi had gezegd. Er was geen schat meer. Alles was op, leeg. Pepi’s schuld was volbracht. De kist met Pepi werd in een museum in Egypte tentoongesteld. Martin ging voordat hij naar huis reisde op bezoek in het museum. De kist waarin Pepi werd gevonden; de sarcofaag, was een van de mooiste kisten ooit gevonden. De mummie van Pepi lag ernaast. Op het kaartje in de glazen vitrine stonden de namen van Martin en zijn gids, als de ontdekkers van de Piramide van Pepi. Martin keek naar de mummie. Het was net of Pepi nog leefde. “Dag Pepi, rust maar lekker uit.” Martin draaide zich om en liep het museum uit op weg naar het vliegveld, doodmoe.

De hele reis naar huis sliep Martin. In de bus, in het vliegtuig, in de taxi. Overal zat Martin te snurken. Laat in de avond kwam hij thuis. Hij was zo moe dat hij meteen naar bed ging. Zijn koffer zette hij in een hoek van de gang en liep gelijk door naar boven. Hij viel op zijn bed en sliep meteen! De volgende ochtend werd hij wakker van de deurbel. “Hé, wat, oh ja, ik ben eindelijk thuis. Wie zou dat nou kunnen zijn, niemand weet dat ik thuis ben.” Martin deed snel zijn ochtendjas aan en snelde de trap af. De bel ging nogmaals. “Ja, ja ik kom er al aan!” Martin deed de voordeur open. Daar stond meneer De Roos, de makelaar. “Een goedemorgen meneer Bakker. En, hoe bevalt het huis U?” Martin was nog wat slaperig en vroeg de man binnen. Het was koud bij de voordeur. “Nou, ja, er moet nog het een en ander opgeknapt worden”, en hij liep met meneer De Roos de woonkamer in. “Oh ja, juist ja, zoals?”, vroeg meneer De Roos. Martin bood meneer de Roos een kopje koffie aan en wilde de keuken inlopen. Toen hij zich omdraaide zag hij de muur. Het gat was weg! De muur was gemaakt. Er zat nu een mooi egaal behangetje op de muur. Martin keek eens goed om zich heen, liep de kamer rond, de gang en de keuken en keek ook naar buiten, de tuin in. Verbaasd keek hij naar meneer De Roos, die hem achterna was gelopen. Alles was opgeknapt en ook geverfd! Zelfs de tuin zag er weer netjes uit. “Hoe, hoe kan dit, weet U..”. Meneer de Roos glimlachte en liep naar de boekenkast. Hij pakte het gouden poezenbeeldje en sprak: “Dit beeldje verteld mij wat u heeft gedaan voor Pepi. Mijn familie komt oorspronkelijk uit Egypte. Ik en mijn familie zijn u eeuwig dankbaar voor wat u heeft

12Copyright Voorleeskamer 2015

gedaan. De vloek van Pepi is opgeheven. Dit is onze dank. Hij legde het poezenbeeldje in Martins hand, zei gedag en liep door de voordeur. Martin snelde hem achterna, maar meneer De Roos was al verdwenen. Hij voelde iets langs zijn benen. “Bliksem, hallo poes, hoe is het met jou?” De kat miauwde terug. Hij pakte Bliksem op, liep naar binnen, schonk een kopje thee in en ging op de bank zitten. Nadat Martin een tijdje had nagedacht over zijn avonturen en de onverwachte beloning nam hij een heerlijke hete douche!

De eerstvolgende maandag ging Martin gewoon weer naar zijn werk. Het was nu maar een klein stukje lopen. Hij had een hoop avonturen te vertellen aan zijn baas en collega’s en vertelde ze dat hij nog vaak dacht aan de piramide van Pepi. Hij vertelde hen natuurlijk niet dat hij “geesten en mummies” had gezien… Het gouden poezenbeeldje kreeg een ereplekje in de huiskamer. Martin praat er tegen en Bliksem miauwt er naar. Af en toe denkt Martin nog steeds geluiden achter de muur te horen, maar dat kan natuurlijk niet meer, want Pepi de mummie heeft eindelijk zijn rust gevonden.

Einde

13Copyright Voorleeskamer 2015