theneuron

st imulat ingz ine

[τεύχος 026] - [020613] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο]i am the cover...

. βρες την σωστή σελίδα

.03 το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd]

.04 τι είναι φασισμός; [τζορτζ όργουελ]

.07 σουρώνει, φιλτράρει, σώζει [σελήνη]

.08 watch that man [tupelo]

.10 η βροχή [laura p.]

.12 σου τραγουδώ πως λίπανες με το αίμα σου τη γη [βάλια τσιριγώτη]

.13 άκου τον φόβο σου [υστερεκτομή της κούκλας barbie]

.14 η άνοδος της ακροδεξιάς στην ελλάδα και η λογοκρισία στην τέχνη [ν.γ. λυκομήτρος]

.17 σοφία κ. [σταύρος καμπάδαης]

.18 το κύμα [baphomet]

.22 stop racism [σπυριδούλα ζάχου]

.23 γένος καινόν [στράτος κ. (ab uno)]

.24 η ζωγραφιά [σπύρος γιαννακόπουλος]

.28 άτιτλο [seitanakos aka πτωχός γεώργιος]

.30 ο χρόνος δεν κάνει διακρίσεις [χαρά βογαζιανού]

.32 ποιήματα και χίμαιρες - δημήτρης τρωαδίτης [ν.γ. λυκομήτρος]

.34 old nazis, the new right, and the republican party [chip berlet]

.38 22/12/2012 [ιφιγένεια δεριζιώτη]

.39 άτιτλο [σ.κ.]

.40 εκτός θέματος [ματίνα αναγνωστοπούλου]

.44 ο κινέζος με το μενεξεδένιο τατουάζ [μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης]

.46 ο νέος φασισμός στην ευρώπη [stephen marche]

.50 !no pasaran¡ [γιώργος τζαβλάκης]

i am page 02

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd]

Είναι λάθος να πρέπει να ετεροπροσδιοριστείς. Να πρέπει να ορίσεις τη σκέψη σου ή κομμάτια της καθημερινής πρακτικής σου, ως αντίθετα σε κάτι άλλο. Έστω κι αν αυτό το απέναντι είναι τόσο ειδεχθές που να το δικαιολογεί. Αυτό το τεύχος δεν θα πρεπε να λέγεται αντί-φασιστικό ή αντί ρατσιστικό. Θα πρεπε να υπάρχει μια λέξη που να το περιγράψει θετικά και απόλυτα.Ρατσισμός σημαίνει φόβος. Για το διαφορετικό. Για αυτό που δεν θέλεις να καταλάβεις και προτιμάς να σταθείς εχθρικά απέναντι του. Το αντίθετο θα μπορούσε να είναι θάρρος.Ρατσισμός σημαίνει δειλία. Να ζήσεις με ανθρώπους που έχουν διαφορετική προέλευση από σένα, και προτιμάς να βάζεις στο περιθώριο. Το αντίθετο θα μπορούσε να είναι γενναιότητα.Ρατσισμός σημαίνει παραίτηση. Απ’ την προσπάθεια να κατανοήσεις. Απ' την προσπάθεια να απλώσεις το χέρι σου σε ανθρώπους με διαφορετικές αντιλήψεις από σένα. Και αντ' αυτού προτιμάς να οπλίζεις χέρια δειλών και φοβισμένων. Το αντίθετο θα μπορούσε να λέγεται δράση.Ρατσισμός σημαίνει μισανθρωπισμός. Για όσους είναι ίσοι με σένα, αλλά διαφορετικοί. Για όλους.Αυτό το τεύχος θα μπορούσε να λέγεται αυτονόητο. Αυτό το τεύχος δεν θα πρεπε να υπάρχει.

+ Vs. -i am the un-editorial page

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

i am page 04

“τι είναι φασισμός;” άρθρο του τζορτζ όργουελ[μτφ. μικέλα φερούση]

Από όλα τα αναπάντητα ερωτήματα της εποχής μας, ίσως το πιο σημαντικό είναι: “Τι είναι φασισμός;”

Ένας από τους οργανισμούς κοινωνικής έρευνας στην Αμερική έθεσε πρόσφατα αυτήν την ερώτηση σε εκατό διαφορετικούς ανθρώπους, και πήρε απαντήσεις που κυμαίνονται από «καθαρή δημοκρατία» σε «καθαρό σατανισμό». Σε αυτή τη χώρα, αν ζητήσετε από τον μέσο σκεπτόμενο άνθρωπο να καθορίσει τον φασισμό, απαντάει συνήθως επισημαίνοντας τα γερμανικά και ιταλικά καθεστώτα. Αλλά αυτό είναι εντελώς ανεπαρκές, διότι ακόμη και οι μεγάλες φασιστικές χώρες διαφέρουν μεταξύ τους αρκετά στη δομή και την ιδεολογία.

Δεν είναι εύκολο, για παράδειγμα, να ενταχθεί η Γερμανία και η Ιαπωνία στο ίδιο πλαίσιο, και είναι ακόμα πιο δύσκολο για μερικά από τα μικρά κράτη, τα οποία έχουν περιγραφεί ως φασιστικά. Συνήθως θεωρείται, για παράδειγμα, ότι ο φασισμός είναι εγγενώς πολεμοχαρής, που ευδοκιμεί σε μια ατμόσφαιρα υστερίας και μπορεί μόνο να λύσει τα οικονομικά του προβλήματα μέσω της προετοιμασίας πολέμου ή των ξένων κατακτήσεων. Αλλά προφανώς αυτό δεν ισχύει, ας πούμε, για την Πορτογαλία ή τις διάφορες δικτατορίες της Νότιας Αμερικής. Ή πάλι, ο αντισημιτισμός υποτίθεται ότι είναι ένα από τα διακριτικά στοιχεία του φασισμού· αλλά ορισμένα φασιστικά κινήματα δεν είναι αντισημιτικά. Αντλούμενες αντιπαραθέσεις, αντηχούν για χρόνια σε αμερικανικά περιοδικά, χωρίς να έχουν καν τη δυνατότητα να καθορίσουν εάν ή όχι ο φασισμός είναι μια μορφή καπιταλισμού. Αλλά και πάλι, όταν υιοθετούμε τον όρο «φασισμός» ως προς τη Γερμανία ή την Ιαπωνία ή την Ιταλία του Μουσολίνι, ξέρουμε σε γενικές γραμμές τι εννοούμε. Φταίει η εσωτερική πολιτική που αυτή η λέξη έχει χάσει κάθε απομεινάρι νοήματος. Διότι εάν εξετάσετε τον Τύπο θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει σχεδόν καμία ομάδα ανθρώπων - σίγουρα κανένα πολιτικό κόμμα ή οργανωμένο σύνολο των οποιουδήποτε είδους - το οποίο να μην έχει καταγγελθεί ως φασιστικό κατά τα τελευταία δέκα χρόνια. Έδώ δεν αναφέρομαι στη λεκτική χρήση του όρου «φασιστικός». Μιλώ για ό,τι έχω δει σε έντυπη μορφή. Έχω δει τις λέξεις «προσκείμενος στο φασισμό», ή «φασιστική τάση», ή απλά «φασιστικός», να χρησιμοποιούνται με κάθε σοβαρότητα στις ακόλουθες ομάδες ανθρώπων:

Συντηρητικοί: Όλοι οι Συντηρητικοί, οπαδοί του κατευνασμού ή του αντι-κατευνασμού, θεωρούνται ότι είναι υποκειμενικά υπέρ-φασιστικοί. Ή βρετανική κυριαρχία στην Ινδία και τις Αποικίες θεωρείται ότι είναι δυσδιάκριτη από τον ναζισμό. Όι οργανισμοί αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ως πατριωτικού και παραδοσιακού τύπου επισημαίνονται ως κρυπτο-φασιστικοί ή «συνειδησιακά φασιστικοί». Παραδείγματα αποτελούν οι Πρόσκοποι, η Μητροπολιτική Αστυνομία, η MI5, η Βρετανική Λεγεώνα. Φράση κλειδί: «Τα δημόσια σχολεία είναι χώροι αναπαραγωγής του φασισμού».

Σοσιαλιστές: Υπερασπιστές του παλαιού τύπου καπιταλισμού (π.χ., Sir Ernest Benn) που υποστηρίζουν ότι σοσιαλισμός και ο φασισμός είναι το ίδιο πράγμα. Μερικοί καθολικοί δημοσιογράφοι ισχυρίζονται ότι οι Σοσιαλιστές ήταν οι κύριοι συνεργάτες των Ναζί στις κατεχόμενες χώρες. Ή ίδια κατηγορία υφίσταται από μια διαφορετική οπτική γωνία από το Κομμουνιστικό Κόμμα κατά τη διάρκεια της υπερ-Αριστερής φάσης της. Κατά την περίοδο 1930-35 η Daily Worker συνήθως αναφέρεται στο Έργατικό Κόμμα ως τους Έργατικούς φασίστες. Αυτό αντανακλάται από άλλους αριστερούς εξτρεμιστές, όπως οι αναρχικοί. Μερικοί Ινδοί εθνικιστές θεωρούν ότι τα βρετανικά συνδικάτα είναι φασιστικές οργανώσεις.

Κομμουνιστές: Μια σημαντική σχολή σκέψης (παραδείγματα, Rauschning, Peter Drucker, James Burnham, FA Voigt) που αρνείται να αναγνωρίσει τη διαφορά μεταξύ των Ναζιστικών και των

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

Σοβιετικών καθεστώτων και θεωρεί ότι όλοι οι φασίστες και οι κομμουνιστές στοχεύουν στο ίδιο πράγμα και αποτελούνται σε κάποια βαθμό από τα ίδια άτομα. Όι επικεφαλείς στην εφημερίδα The Times (προπολεμικά) αναφέρθηκαν στην ΈΣΣΔ ως «φασιστική χώρα». Και πάλι από μια διαφορετική οπτική γωνία αυτό αντικατοπτρίζεται από τους αναρχικούς και τους Τροτσκιστές.

Τροτσκιστές: Όι κομμουνιστές χρεώνουν ορθώς τους Τροτσκιστές, δηλαδή την ίδια την οργάνωση του Τρότσκι, ότι είναι μια κρυπτο-φασιστική οργάνωση με ναζιστικές αμοιβές. Αυτό πιστευόταν ευρέως από την Αριστερά κατά τη διάρκεια της περιόδου του Λαϊκού Μετώπου. Στην ακροδεξιά φάση τους, οι κομμουνιστές έχουν την τάση να θέτουν την ίδια κατηγορία για όλες τις παρατάξεις της Αριστεράς τους, π.χ. τον Κοινό Πλούτο ή το Ανεξάρτητο Έργατικό Κόμμα.

Καθολικοί: Έξω από τις τάξεις της, η Καθολική Έκκλησία σχεδόν παγκοσμίως θεωρείται ως προ-φασιστική, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά.

Αντιπολεμικοί: Όι ειρηνιστές και άλλοι που είναι κατά του πολέμου συχνά κατηγορούνται ότι όχι μόνο κάνουν τα πράγματα ευκολότερα για τον άξονα, αλλά και αποκτούν την απόχρωση του φιλο-φασιστικού αισθήματος.

Όι υποστηρικτές του πολέμου: Όι αντιπολεμικοί συνήθως βασίζουν την υπόθεσή τους στον ισχυρισμό ότι ο βρετανικός ιμπεριαλισμός είναι χειρότερος από τον ναζισμό, και τείνουν να χρησιμοποιούν τον όρο «φασιστικός» για όποιον επιθυμεί μια στρατιωτική νίκη. Όι υποστηρικτές της Λαϊκής Σύμβασης έφτασαν κοντά στο να ισχυριστούν ότι η προθυμία να αντισταθεί κάποιος σε μια ναζιστική εισβολή ήταν σημάδι φασιστικής συμπάθειας. Ή Βρετανική εγχώρια φρουρά καταγγέλθηκε ως φασιστική οργάνωση μόλις εμφανίστηκε. Έπιπλέον, το σύνολο της Αριστεράς τείνει να εξισώνει τον μιλιταρισμό με το φασισμό. Όι πολιτικά συνειδητοποιημένοι ιδιωτικοί στρατιώτες σχεδόν πάντα αναφέρονται στους υπαλλήλους τους ως «συνειδησιακούς φασίστες» ή «φυσικούς φασίστες». Όι σχολές μάχης, το φτύσιμο, τα πολωνικά, ο χαιρετισμός των αξιωματικών, όλα θεωρούνται ότι ευνοούν το φασισμό. Πριν από τον πόλεμο, η ένταξη στους Territorials θεωρούνταν ένδειξη φασιστικών τάσεων. Ή υποχρεωτική στράτευση και ο επαγγελματικός στρατός, και τα δύο καταγγέλθηκαν ως φασιστικά φαινόμενα.

i am page 05

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

Έθνικιστές: Ό εθνικισμός παγκοσμίως θεωρείται ότι είναι φασιστικός, αλλά αυτό υπάρχει μόνο για να εφαρμόζεται σε εθνικά κινήματα που ο γράφων τυχαίνει να αποδοκιμάζει. Ό αραβικός εθνικισμός, ο πολωνικός εθνικισμός, ο φινλανδικός εθνικισμός, το ινδικό Κόμμα του Κογκρέσου, η Μουσουλμανική Λίγκα, ο Σιωνισμός, και ο IRA όλα περιγράφονται ως φασιστικά κινήματα, αλλά όχι από τους ίδιους ανθρώπους.

Θα φανεί ότι, όπως χρησιμοποιείται, ο όρος «φασισμός» είναι σχεδόν χωρίς νόημα. Σε συζήτηση, φυσικά, χρησιμοποιείται ακόμη πιο άγρια από ό,τι σε έντυπη μορφή. Έχω ακούσει να χρησιμοποιείται για αγρότες, καταστηματάρχες, κοινωνική πίστωση, σωματική τιμωρία, το κυνήγι της αλεπούς, ταυρομαχίες, την επιτροπή του 1922, την επιτροπή του 1941, τον Κίπλινγκ, τον Γκάντι, τον Chiang Kai-Shek, την ομοφυλοφιλία, τις αναμεταδόσεις του Priestley, τους ξενώνες νεότητας, την αστρολογία , τις γυναίκες, τα σκυλιά και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο.

Ωστόσο, κάτω από όλο αυτό το χάος δεν υπάρχει καμία κρυμμένη έννοια. Κατ’αρχάς, είναι σαφές ότι υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές, μερικές από τις οποίες είναι εύκολο να επισημάνω και δεν είναι εύκολο να εξηγηθούν εκτενώς, μεταξύ των καθεστώτων που ονομάζονται φασιστικά και αυτών που ονομάζονται δημοκρατικά. Δεύτερον, εάν «φασιστικό» σημαίνει «ένδειξη συμπαράστασης στον Χίτλερ», μερικές από τις κατηγορίες που απαριθμούνται ανωτέρω είναι προφανώς πολύ πιο δικαιολογημένες σε σχέση με άλλες. Τρίτον, ακόμη και οι άνθρωποι που εκτοξεύουν απερίσκεπτα τη λέξη «φασιστικός» προς κάθε κατεύθυνση αποδίδουν εν πάση περιπτώσει μια συναισθηματική σημασία σε αυτή. Με τον όρο «φασισμός», εννοούν, σε γενικές γραμμές, κάτι σκληρό, αδίστακτο, αλαζονικό, σκοταδιστικό, αντι-φιλελεύθερο και κατά της εργατικής τάξης. Έκτός από έναν σχετικά μικρό αριθμό των φασιστικών συμπαθούντων, σχεδόν κανένα πρόσωπο στην Αγγλία δε θα δεχόταν τον «νταή» ως συνώνυμο του «φασιστή». Αυτό είναι τόσο κοντά σε έναν ορισμό, όσο και η κατάχρηση της λέξης αυτής καθεαυτής.

Αλλά ο φασισμός είναι επίσης ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούμε να έχουμε έναν σαφή και γενικά αποδεκτό ορισμό του; Αλίμονο! Δεν θα βρούμε έναν - όχι ακόμη, τέλος πάντων. Για να εξηγήσω γιατί θα πάρει πάρα πολύ καιρό, βασικά είναι γιατί φαντάζει αδύνατο να προσδιοριστεί ο φασισμός ικανοποιητικά χωρίς να γίνουν εισηγήσεις, οι οποίες ούτε οι φασίστες οι ίδιοι, ούτε οι Συντηρητικοί, ούτε οι Σοσιαλιστές οποιουδήποτε χρώματος , είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν είναι να χρησιμοποιούμε τη λέξη με μια ορισμένη ποσότητα σύνεσης και όχι, όπως γίνεται συνήθως, να υποβαθμίζουμε το επίπεδο της σε βρισιά.

i am page 06

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

i am page 07

σουρώνει, φιλτράρει, σώζει [σελήνη]t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e

[issue 026]- [020613] - [chimeres.gr]

i am page 08

watch that man [tupelo]

Ο χαμογελαστός ηλικιωμένος κύριος στην περιποιημένη και γεμάτη γεράνια αυλή του, παρέα με τις

γάτες του.

Η – δεν μου ξεφεύγει τίποτα – ψιλικατζού, το πρακτορείο Reuters της γειτονιάς, καταγραφέας των

πάντων.

Η ζαχαροπλάστις με το ψυχρό βλέμμα, μια ξινή παραφωνία σ’ ένα γλυκό περιβάλλον.

Ο αλλοδαπός υπάλληλος του πλυντηρίου αυτοκινήτων, σαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μέσα

στη μπλε στολή εργασίας του.

Ο μπρατσωμένος security έξω απ’ το κοσμηματοπωλείο, με μάτι που στάνταρ θα παίζει τρελά κάτω

απ’ το γυαλί ηλίου.

Αυτές είναι οι πέντε σταθερές φυσιογνωμίες στην καθημερινή πεντάλεπτη διαδρομή της Zoe από

το σπίτι μέχρι το σταθμό του Μετρό. Ένα λεπτό για τον καθένα, δίκαιος καταμερισμός σε εποχές

που ο χρόνος είναι χρήμα και πολύς κόσμος τρέχει (και τον τρέχουν).

Σάββατο απόγευμα και η Zoe έχει βγει για ψώνια, φαγώσιμα ως επί το πλείστον, καθ’ ότι ψυγείο και στομάχι άδεια. Γεμίζει το καρότσι με ό,τι της γυαλίσει, δεν πολυσκέφτεται αν όντως τα έχει ανάγκη, το να μείνουν στο ψυγείο ή στα ντουλάπια για μήνες είναι γεγονός ανάξιο στοιχηματισμού. Πλησιάζοντας τη μαναβική, βλέπει μια γνωστή φιγούρα πάνω από τον πάγκο. Δεν είναι ο μπαρμπα-Στάθης, αλλά ο υπάλληλος από το πλυντήριο αυτοκινήτων. Δείχνει διαφορετικός τώρα, δεν έχει πάνω του αυτή την άθλια μπλε στολή εργασίας. Επιτέλους δείχνει ...άνθρωπος. Είναι χτενισμένος, ξυρισμένος, μ’ ένα ντύσιμο απλό, που στα μάτια της Zoe τον κάνει να μοιάζει με golden boy πολυεθνικής. Διαλέγει προσεκτικά ντομάτες, τις πιάνει να δει κατά πόσο σφικτές είναι, τις αφήνει, τις ξαναπιάνει. Θα βάλει λίγες στη σακούλα, ούτε πέντε. Αυτός έχει καλάθι, φαίνεται δεν έχει ανάγκη να ψωνίσει πολλά. Ή απλά δεν του περισσεύουν. Χωρίς να το πολυκαταλάβει η Zoe αντί να συνεχίσει να κάνει τα ψώνια της τον ακολουθεί. Της κάνει εντύπωση που θα διαλέξει πάντα το πιο φτηνό. Στο γάλα, στα ζυμαρικά, στο ψωμί. Το καλάθι του ζήτημα είναι αν έχει πάνω από δέκα προϊόντα, σε πλήρη αντιδιαστολή με το καρότσι της που ξεχειλίζει από ένα σωρό μαλακίες, υγρής και στερεάς μορφής. Σκέφτεται τί από αυτά που ψώνισε έχει πραγματικά ανάγκη. Θυμώνει και αφήνει στη μέση την παρακολούθηση, βάζοντας όπως-όπως στα ράφια ό,τι ψώνια θεωρεί περιττά. Πολύ πράμα δηλαδή. Τόσο πολύ που το αντικείμενο του ενδιαφέροντος της βρίσκεται ήδη στο ταμείο περιμένοντας τη σειρά του. Με βήμα ταχύ και με ό,τι έχει απομείνει στο καρότσι της, πηγαίνει στο διπλανό ταμείο έχοντας καρφωμένα τα μάτια της σ’ εκείνον, ο οποίος λίγο αργότερα θα πληρώσει 21,82

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

ευρώ και κρατώντας δύο σακούλες θα εξέλθει του καταστήματος. «Όχι άλλα», λέει με τα σπαστά ελληνικά της στην ταμία κάνοντας νόημα να αφήσει τα υπόλοιπα, κάτι σαλάμια, κάτι πατατάκια, κάτι ντόνατς με γέμιση σοκολάτα...

Αγκαλιά με πέντε-έξι σακούλες, η Zoe σαν αλαφιασμένος κυνηγός βγαίνει έξω και ψάχνει το θήραμά της. Τον εντοπίζει ελάχιστα (μόλις) πριν χαθεί από το οπτικό της πεδίο, βαθιά ανάσα και ξοπίσω του με όλες της τις δυνάμεις. Από μικρή ήταν καλή στην ταχύτητα, αλλά με καμιά δεκαριά κιλά στα χέρια της, της βγήκε η γλώσσα ώσπου να τον φτάσει και να τον έχει σε απόσταση ασφαλείας. Τον βλέπει να μπαίνει σε μια παλιά πολυκατοικία, από αυτές όπου απ’ όσα έχει πιάσει κατά τη διάρκεια της διαβίωσης της στην Αθήνα μένουν μετανάστες κάθε λογής εθνικότητας. Πλησιάζει την είσοδο, ο τύπος μπαίνει σ’ ένα διαμέρισμα στο ισόγειο. Χαμογελάει και σωριάζεται κουρασμένη στο πεζοδρόμιο. Στρίβει ένα τσιγάρο, το ανάβει, το καπνίζει με το χαμόγελο να παραμένει στο πρόσωπό της. Αφού το τελειώσει σηκώνεται, χτυπάει τα πάνω-πάνω κουδούνια όλα μαζί. Κάποιος θα βγει να ρωτήσει ποιος είναι, κάποιος θα ανοίξει και η Zoe θα μπει μέσα. Στέκεται έξω από το σπίτι του τύπου και αφήνει όλες τις σακούλες. Χτυπάει το κουδούνι, δίνει και μια δυνατή κλωτσιά στην πόρτα και τσακίζεται να βγει από την πολυκατοικία. Βγαίνει αλλά δεν φεύγει, στέκεται έξω στην γωνία σε σημείο που δεν φαίνεται από μέσα. Θέλει να δει τη συνέχεια. Ο υπάλληλος του πλυντηρίου ανοίγει, βλέπει τις σακούλες στο κατώφλι του, κοιτάζει γύρω του αλλά δεν βλέπει κανέναν. Σκύβει να δει τί έχουν μέσα οι σακούλες, φαίνεται να εκπλήσσεται. Φωνάζει κάποιον από μέσα, εμφανίζεται ένας δίπλα του, σκουρόδερμος κι αυτός. Συζητούν λίγο, οι σακούλες πλέον είναι στα χέρια τους και αυτοί μέσα στο σπίτι. Τρόφιμα, μπύρες, αναψυκτικά, σερβιέτες, απορρυπαντικά είναι μερικά από τα απρόσμενα δώρα που θα λάβουν. H Zoe αποχωρεί κάτι παραπάνω από χαρούμενη. Την επόμενη μέρα θα ξυπνήσει ανάμεσα σε δύο παίδαρους με το hangover κοινό παρανομαστή και για τους τρεις τους. Έτσι εκδηλώνεται η νεαρή Αγγλίδα όταν έχει κέφια.

Δευτέρα πρωί και ξεκινώντας για το σύνηθες πεντάλεπτο ως το σταθμό, η Zoe διακατέχεται από μια αλλόκοτη αδημονία για να ξαναδεί τον τύπο από το πλυντήριο. Η σκέψη ότι μπορεί να δουλεύει με χαμόγελο σήμερα την ανεβάζει και εξισορροπεί τη συνήθη γκρίνια της Δευτέρας. Πλησιάζοντας, τον βλέπει στα γνωστά του καθήκοντα, σκυμμένο να πλένει ενδελεχώς ένα αυτοκίνητο. Εκείνος, αντιλαμβανόμενος την παρουσία της, σταματάει τη δουλειά με το βλέμμα του να καρφώνεται πάνω της. Επίμονα και διερευνητικά. Η Zoe παγώνει στη σκέψη ότι μπορεί να την θυμάται από το σούπερ-μάρκετ και να έχει καταλάβει τα πάντα. Ο τύπος δεν την πλησιάζει, μόνο στέκεται αμίλητος και την κοιτάζει. Εκείνη φτάνει κοντά του, συνεχίζει σταθερά το βήμα της με τον David Bowie συμμέτοχο κι αυτόν στην αγωνία της να φωνάζει μέσα απ’ το i-pod “Watch that man”. Τον αφήνει πίσω της, συνεχίζει κανονικά για το σταθμό. Το αφεντικό κάνει νόημα στον υπάλληλό του να συνεχίσει με το πλύσιμο του αυτοκινήτου, δεν τον έχει συνηθίσει να λουφάρει χαζεύοντας τις γκόμενες δεξιά κι αριστερά. Ξανασκύβει και συνεχίζει τη δουλειά του. Η Zoe έχει πλέον απομακρυνθεί. Ανακουφισμένη που δεν την κατάλαβε, δεν θα ήθελε να συμβεί αυτό επ’ ουδενί λόγο. Ελάχιστα δευτερόλεπτα πιο πριν, μια ανεπαίσθητη υπόκλιση ευγνωμοσύνης του αλλοδαπού υπαλλήλου είχε μπλεχτεί στον πανικό της Zoe.

i am page 09

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

i am page 10

η βροχή [laura p.]

Όταν ήμουν μικρή, μ’ έτριβε η μαμά μου με σαπούνι για ν’ ασπρίσω. Το βρώμικο πετσί μου της θύμιζε τον πατέρα μου και δεν άντεχε να με κοιτάει.Είχες μεγαλώσει όταν μου τά’λεγες αυτά. Φόραγες λευκό μέικ απ και κυνηγούσες με το βλέμμα κάτι ξανθά αγοράκια στην άλλη άκρη του μπαρ.Ο μπαμπάς σου πρέπει να ήταν πολύ όμορφος ψιθύρισα. Με κοίταξες λοξά πάνω απ’ το κρασί σου. Ένας γαλάζιος πωλητής πειρατικών cd πλησίασε και διαφήμισε την πραμάτεια του από τραπέζι σε τραπέζι. Πάει, χάλασε η στιγμή, όταν έφτασε στο δικό μας τον έδιωξες έξαλλη. Νόμιζα πως εδώ ήταν καλό μαγαζί, είπες απότομα.Εγώ δαγκωνόμουν. Με είχε πιάσει πάλι ένα από τα δικά μου Μού’χε κολλήσει αυτή η ιδέα και σφιγγόμουν. Κάτι με αναστάτωνε κι ήμουν σαν πουλί προτού πιάσει να βρέχει. Έπρεπε κάτι να κάνω.«Έχω μια ιδέα!». Ξεφώνισα κι έβγαλα λεφτά, τα πέταξα στο τραπέζι. Μην ασχολείσαι πληρώνω εγώ, έλα μόνο γρήγορα, θα χάσουμε το ηλιοβασίλεμα! Δε μ’ άφησες. Σε πήρα απ’ το χέρι και τρέξαμε σαν παιδιά, κατεβήκαμε την Πατησίων σα να ‘ταν τσουλήθρα σε παιδική χαρά, φωνάξαμε, γελάσαμε και ζαλιστήκαμε απ’ τα ζιγκ ζαγκ. Φτάσαμε στην κορυφή ενός λόφου από πολυκατοικίες και πιάσαμε τις κοιλιές μας λαχανιασμένοι.Είχαμε ιδρώσει. Το δέρμα σου είχε κάνει ρωγμές. Το δέρμα σου, όχι το κρασί, μου προκαλούσε ναυτία.Θυμήθηκα όσα μου έλεγες για τον πρώτο σου εραστή, πώς πριν τον ζήσεις φανταζόσουν ότι ο έρωτας θα ήταν αυτό που θα σε καθάριζε. Πως θά’χε τη δύναμη, εκείνος μόνο εκείνος, να σε απαλλάξει από όλο το ανεπιθύμητο χρώμα, ότι θα ελάφραινε το δέρμα σου, τη σάρκα σου από την παράδοση αιώνων από την καταγωγή που σε κατέτρεχε σαν κατάρα, από τις αλυσίδες των προγόνων που δένονταν σφιχτά γύρω απ’ τους καρπούς σου. Θα έπαιρνε στο στόμα του το παρελθόν σου και θα το διέλυε ανάμεσα στα δυνατά του δόντια, θα έπαιρνε με τα χείλια του, θα έγδερνε με τα νύχια του, θα έτριβε με τα γυμνά του χέρια, όσα δεν κατάφερνες να εξαφανίσεις με το σαπούνι. Θα ξέπλενε τους πόρους σου, θα απάλλασσε όλη σου την έκταση από τα παράσιτα και θα σε παρέδιδε πίσω στην πόλη πιο τσίτσιδη κι από όταν σε γέννησε η μάνα σου, αγνή και λευκή σαν άδεια σελίδαΑυτές οι εφηβικές φαντασιώσεις δεν κράτησαν καιρό...«Είναι λαβύρινθος αυτή η πόλη», είπα σπάζοντας τη σιωπή. Μόνο τα νυχτοπούλια ακούγονταν που κυνηγούσανε σκνιπάκια πάνω απ’ τα κεφάλια μας. « Όποιος διαβεί αυτά τα στενά δεν μπορεί να ξαναφύγει!

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

Πάει τώρα, ξεμείναμε εδώ... Μαζί!». Με κοίταξες δύσπιστα αλλά αμέσως μετά χαμογέλασες. «Αν ήθελα να σου ξεφύγω δε θα έβγαινα να ψάξω για ηλιοβασίλεμα στις τρεις το βράδυ».Και μόλις το είπες αυτό έπιασε μια ξαφνική πολύχρωμη βροχή κι η νύχτα άρχισε να στάζει χρώματα.Και χάλασε το μακιγιάζ σου. Το πρόσωπό σου το πήρε το ποτάμι και η άσπρη πούδρα από τα μπράτσα σου ξεβράστηκε στο δρόμο, ρέμα, χίμαιρα, αύριο θα ‘ναι μια όμορφη μέρα. Έπεσαν κάτω όλες οι ξένες σάρκες που σου φόρεσαν τα χρόνια και τα μάτια των άλλων, τα μάτια των ξένων ξεκόλλησαν από πάνω σου και όπως γίνεται στα παραμύθια το σώμα σου συσπάστηκε κι ύστερα μεταμορφώθηκε... στο δικό σου.«Τυρκουάζ και κίτρινο, βροχή, πορτοκαλί και γαλανό, βροχή, πράσινο της φωτιάς και κόκκινο των ματιών μου, βροχή, βιολετί των ξερών φύλλων και φούξια του βρόχινου νερού». Είπε ένας πλανόδιος ζητιάνος και του πετάξαμε ένα κοχύλι.Η βροχή πλημμύρισε την πόλη και έβαψε τα μάτια μας, έτρεξε στα μάγουλά μας και στους δρόμους, ζωγράφισε τους τοίχους και τα χείλια μας και όλα καθάρισαν. Για πρώτη φορά, επιτέλους όπως στο όνειρό σου, ήταν τα πάντα πολύχρωμα, τόσο πολύχρωμα που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο, ήταν αδύνατον να τα χωρίσεις χωρίς να τα σπάσεις, ήταν καλύτερο να τρέχεις κάτω απ’ τη βροχή και να τα θαυμάζεις. Ουράνια τόξα και χαμαιλέοντες παντού. «Σ’ αγαπώ!» φώναξα κι έτρεξες να κρυφτείς μέσα σ’ ένα χρυσαφί σύννεφο.

i am page 11

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

i am page 12

σου τραγουδώ πως λίπανες με το αίμα σου τη γη [βάλια τσιριγώτη]

Δεν είχε γεννηθεί σε αυτόν τον τόπο. Μιλούσε μια γλώσσα που δε θα αναγνώριζε ως παιδί. Έδειχνε τους αριθμούς μ’ έναν τρόπο που τον ανάγκαζε να σκέφτεται ανάποδα. Έκρυβε τα μαλλιά του μέσα σε μεγάλα καπέλα και πίστευε από μωρό σε μια ιστορία που του ‘χαν μάθει πριν από όλα αυτά. Πως μια γυναίκα με μακριά μαλλιά, φυλάει τη ζάχαρη μες σε μεγάλα πήλινα πιθάρια, μόνο για αυτούς που στο θάνατο κοντά φτάνουν και επιστρέφουν. Τους την αφήνει στο στόμα και γυρίζει στα πήλινα πιθάρια, όσο εκείνοι προλαβαίνουν να χαζέψουν τα στήθη της.

Τα βράδια περπατούσε και σκεφτόταν τη ζάχαρη. Σε αυτό τον νέο τόπο που΄χε παλιώσει, η ζάχαρη υπήρχε παντού. Εύκολα. Με μικρά ανταλλάγματα. Δεν την κρατούσε καμιά γυναίκα με μακριά μαλλιά και ζεστά στήθη, παρ όλα αυτά σκεφτόταν πως ίσως όλοι με έναν τρόπο είχαν φτάσει κοντά στο θάνατο κι έτσι κρατιούνταν στη ζωή. Με μικρά ανταλλάγματα.

Τα βράδια περπατούσε και μάζευε σιδερικά. Πολλά σιδερικά. Και ράβδους. Και ράγες. Μάζευε ντενεκεδάκια απ’ τα σκουπίδια. Έκοβε μακρόστενες σειρές από τους γραμμικούς κώδικες. Τα στοίβαζε όλα στο υπόγειο για χρόνια. Τη νύχτα εκείνη τα έβαλε όλα στη σειρά. Περπάτησε πάνω τους. Περπάτησε πάνω από τη θάλασσα. Περπάτησε πάνω από πέτρες. Από μπάρες ασφαλείας. Από φυλάκια. Κι έφτασε σε έναν τόπο γυμνό. Καμμένο. Άπλωσε τα χέρια του και τα γέμισε με ένα ανάκατο μείγμα άμμου και στάχτης. Την άφησε να γλιστρήσει ανάμεσα στο κενό των δαχτύλων του. Είδε κόκκους ζάχαρης να πέφτουν στα πόδια του.

Άνοιξε τα μάτια του. Βρισκόταν σε ένα βρώμικο νοσοκομείο. Δε θυμόταν πόσες μέρες απεργίας πείνας είχε συμπληρώσει πριν βρεθεί σε κείνο το κρεβάτι. Πίστευε πως θα του φέρουν ζάχαρη. Έτσι συνηθιζόταν σε αυτές τις περιπτώσεις, το ‘ξερε. Ο οργανισμός χρειαζόταν ζάχαρη. Μια χοντρή νοσοκόμα με κόκκινανύχια στάθηκε δίπλα του. Αντί ζάχαρη, του έδωσε ένα πιάτο με φράουλες. Τις έβαλε με βία στο στόμα του. Είχαν γεύση από αίμα. Αίμα δικό του. Κι ύστερα, μια γεύση από γλυκειά νίκη.

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

άκου το φόβο τους [υστερεκτομή της κούκλας barbie]

Σε είδα…Πάνω στα σάλια του σαλίγκαρου να λιώνειςΝα μεγαλώνεις τα παιδιά σου με ντροπέςΝα μαραζώνεις, να φωνάζεις, να ιδρώνειςσε απελάσεις, επετείους και γιορτές.

Να υποφέρεις δημοσίως, να ιδιωτεύειςΝα ξεκινάς και να τελειώνεις μαζικάΚαι μοναχός τις μοναξιές σου να αρμέγειςΚαι να θυμάσαι τραγουδώντας σιγανά

Ελπίζω στα λόγια σου το μίσος να ‘χει λήθηΕλπίζω η τρύπα να περνά απ’ την κλωστήΕλπίζω στα λόγια σου ο μύθος να ‘χει λύσηΜαύρο πουλί για να πετά πάνω απ’ τ’ άγρια στίφηΜα πριν τελειώσεις, μα πριν τελειώσειςΝα μαγαρίσεις της φυλής μου τη γιορτή

Έχω μια κλανιά σιωπή βαθιά στο στόμαΚαι μια ανάγκη νηστική κάτω απ’ το χώμαΣταυρωμένα χέρια έχω λάθος σώμαΠρέπει να βγω πρέπει να δωΠρέπει να φύγω από ‘δω

Ασπρογάλανο αβγό φιδιούΚαραβάκι στο γιαλό νησιούΕκκλησάκι στο βουνό πέτρινο σπιτάκι πω πω πωΔεν είμαι εγώ δεν είσαι εσύΤο ξέρω σίγουραΣταυρωμένα χέρια έχω λάθος σώμα

Μη συνηθίζεις σ’ ό,τι γύρω σου συμβαίνειΣ’ ό,τι σε δένει με μια ανιστόρητη θηλιάΜην απορείς, μην περιμένειςΜη φοβάσαι τη φωτιά.

Είν’ η αρχήΜετά θυμόςΜετά οργήΜετά ο δρόμος ανοιχτός

Κι ύστερα σήκωΚι ύστερ’ αντίδρασεΣε κάθε τι που ασχημονεί και τρόμο σπέρνειΣε κάθε τι που υφέρπει ύπουλαΦίδι το ίδιο που γεννά αβγά φιδιούΜές τη φωλιά του λιονταριού.

Κι ύστερα σήκωΚι ύστερ’ αντίδρασεΓια όσα θέλεις κι αγαπάς κι όσα ελπίζειςΜη συνηθίζεις όσα σιχαίνεσαιΚαι θέλεις να τα κάψεις στη φωτιά.

Είν’ η αρχήΜετά θυμόςΜετά οργήΜετά ο δρόμος ανοιχτός

Κι άκου το φόβο τουςΆκου το φόβο τουςΆκου το φόβο τους

i am the unlucky page 13

Η «Υστερεκτομή της κούκλας

Barbie» συνιστά μια σύγχρονη

α-τραυματική τεχνική συγκερασμού

λέξεων και ήχων, σε μια προσπάθεια

ίασης του τρόπου ακρόασης της

πραγματικότητας, χωρίς δόση

αναισθητικού.

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

κάποιες ανεπιτυχείς συμμαχίες με άλλες «ένδοξες» δυνάμεις του χώρου, αποφάσισε να κατέλθει κανονικά στον εκλογικό στίβο με σταθερή παρουσία σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Η μαζική φτωχοποίηση του πληθυσμού λόγω της επάρατου οικονομικής κρίσης, η πλήρης αποτυχία του πολιτικού συστήματος, μέσα σε ένα όργιο διαφθοράς και σκανδάλων, η φασιστική νοοτροπία που διαχρονικά ενυπήρχε σ’ ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αλλά και η αποτυχία διατύπωσης συγκροτημένων εναλ-λακτικών προτάσεων από τους φορείς του ανταγωνιστικού κινήματος οδήγησε σταδιακά ένα μέρος του εκλογικού σώματος στη συμπόρευση με το «Λαϊκό Σύνδεσμο». Το πρώτο «καμπανάκι» ήχησε με την εκλογή του μελαμψού führer Ν.Γ. Μιχαλολιάκου ως δημοτικού συμβούλου στο Δήμο Αθηναίων. Τότε άρχισε να διαφαίνεται ότι η επιρροή της οργάνωσης έχει αρχίσει να διευρύνεται επικίνδυνα. Η «Χρυσή Αυγή» επιδεικνύοντας άριστα πολιτικά αντανακλαστικά και με την ανοχή, αν όχι την υποστήριξη των κρατικών μηχανισμών, εκμεταλλεύτηκε πλήρως το κλίμα που είχε διαμορφωθεί. «Έπαιξε» το χαρτί του «προστάτη» των νοικοκυραίων που είχαν πλέον οριστικά στραφεί κατά των μεταναστών και εναντίον του παρηκμασμένου πολιτικού συ-στήματος και ήταν έτοιμοι να κάνουν το «μεγάλο βήμα». Αλλά και η ίδια η οργάνωση, εδώ και αρκετά

i am page 14

η άνοδος της ακροδεξιάς στην ελλάδα και η λογοκρισία στην τέχνη

[ν.γ. λυκομήτρος]

Όταν πριν από αρκετά χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έπεσε στα χέρια μου η εφημερίδα της «Χρυσής Αυγής», κανείς, και πολύ περισσότερο εγώ, δε μπορούσε να φανταστεί τη δυναμική που θα αποκτούσε στις μέρες μας. Εκείνη την περίοδο παρουσιαζόταν ως μία ακραιφνώς νεοναζιστική οργάνωση, με νεο-παγανιστικές αντιλήψεις, που απέρριπτε μετά βδελυγμίας τον «Ιουδαιοχριστιανισμό» όπως τον αποκαλούσε. Ήταν μία περιθωριακή ομάδα που έκανε ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις και προτιμούσε τις κλειστές εκδηλώσεις εντός των τειχών των γραφείων της και τις σποραδικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, αριστερών ή, γενικότερα, όποιου έμοιαζε να φέρει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η «Χρυσή Αυγή» απεκδύθηκε της ναζιστικής ιδεολογίας, τουλάχιστον στο δημόσιο λόγο της, και μετά από

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

i am page 15

χρόνια, είχε φροντίσει να βελτιώσει το «προφίλ» της, υιοθετώντας μία λιγότερο σκληροπυρηνική εθνικιστική ιδεολογία και αφήνοντας κατά μέρος τις νεοναζιστικές «κορώνες». Σημαντικό ρόλο στη μαζική αποδοχή της «Χρυσής Αυγής» διαδραμάτισε και η προσέγγιση με τον «τρισκατάρατο» χριστιανισμό, καθώς κατέστη σαφές ότι δε θα μπορούσε να αποκτήσει μαζική απήχηση χωρίς να ανέβει στο άρμα της θεσμοθετημένης θρησκείας. Το τελικό στάδιο ενσωμάτωσης ήταν η ώσμωση που σημειώθηκε μεταξύ των μελών της οργάνωσης και ενός τμήματος του κινήματος των «Αγανακτισμένων» με δεξιά πολιτικά χαρακτηριστικά. Η συνύπαρξή τους στο ένα μέρος της Πλατείας Συντάγματος ήταν ένα κομβικό σημείο και η σημασία του αντικατοπτρίστηκε στα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών.

Το πολιτικό τοπίο έχει αλλάξει άρδην. Η «Χρυσή Αυγή» είναι πλέον ένα κοινοβουλευτικό κόμμα με σημαντική εκπροσώπηση, με γραφεία σε αρκετές πόλεις της Ελλάδος αλλά και στο εξωτερικό και, εν πολλοίς, έχει φτάσει να διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα. Ο λυσσαλέος πόλεμος που δέχτηκε, κατόπιν εορτής, από κάποια «προοδευτικά» ΜΜΕ, μάλλον ενίσχυσε παρά μείωσε την επιρροή της, ενώ και η καθημερινή προβολή των «ανδραγαθημάτων» της, παρά τα καταδικαστικά συνοδευτικά σχόλια, συντελεί σημαντικά στη εξάπλωση των ιδεών και, κυρίως, των πρακτικών της.

Η πρόχειρη ανάλυση που προηγήθηκε, καθώς μια εκτενέστερη αναφορά υπερβαίνει τα όρια αυτού του κειμένου,

στόχο έχει να προσεγγίσει το ζήτημα της λογοκρισίας στην τέχνη που βιώνουμε σήμερα και ως απόρροια της ανόδου της Ακροδεξιάς. Από το κάψιμο του βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη και την αποκαθήλωση του πίνακα στην έκθεση Outlook μέχρι την παρέμβαση στη μικρού μήκους ταινία του Κώστα Γαβρά για το Μουσείο της Ακρόπολης, την επίθεση στην παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου και με αποκορύφωμα τα γεγονότα στο Θέατρο «Χυτήριο», είναι σαφές ότι διαμορφώνεται ένα άκρως αρνητικό τοπίο για όλους τους δημιουργούς. Παρότι τα προαναφερθέντα γεγονότα απέχουν χρονικά μεταξύ τους και δημιουργήθηκαν από διαφορετικούς πρωταγωνιστές, συνδέονται από την ίδια σκοταδιστική αντίληψη των πραγμάτων. Η γιγάντωση της «Χρυσής Αυγής» και η πρόσφατη συμμαχία της με τμήματα του φονταμενταλιστικού Χριστιανισμού δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας για κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο. Είναι σαφές ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα θα πρέπει πρώτα να υποβάλλει κανείς τα έργα του στην κάθε αυτόκλητη Επιτροπή Λογοκρισίας προτού απευθυνθεί στο κοινό.

Το όργιο του φασισμού, του σκοτα-δισμού και της λογοκρισίας που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα δε μπορεί και δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Είναι καιρός όλοι οι καλλιτέχνες να υψώσουν το ανάστημά τους και ιδίως αυτοί που θέλουν να λογίζονται ως πνευματικοί ταγοί αυτού του τόπου και να στήσουν ανάχωμα σε κάθε απόπειρα «ελέγχου» της πνευματικής δημιουργίας.

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

κάθε διωκόμενο καλλιτέχνη και η σύγκρουση με τις αντιλήψεις που μας οδηγούν δεκάδες χρόνια πίσω. Να μην επιτρέψουμε να γίνει ο πολιτισμός άλλο ένα προνομιακό πεδίο δράσης για τους πάσης φύσεως υποστηρικτές του αναχρονισμού και της απανθρωπιάς.

Βιώνουμε το τελευταίο διάστημα μία τραγική περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Κρούουμε τον «κώδωνα του κινδύνου» στο μέτρο που μας αναλογεί και καλούμε κάθε δημιουργικό άνθρωπο να πάρει θέση. Σε αντίθετη περίπτωση, ας ετοιμαστούμε για τα χειρότερα. Ας ετοιμαστούμε για μια εποχή όπου κάθε καλλιτεχνική έκφραση που δε συνάδει με τις σκοταδιστικές αντιλήψεις τους θα καταπνίγεται εν τη γενέσει της.

i am page 16

Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους οι διάφοροι σύγχρονοι Ιεροεξεταστές ότι η εποχή της λογοκρισίας έχει παρέλθει οριστικά και αμετάκλητα. Η Τέχνη δε θα λογοδοτήσει ούτε στους χιτλερίσκους ούτε στους σύγχρονους σταυροφόρους. Κάθε απόπειρα φίμωσης θα μας βρει μπροστά της. Η συνολική οπισθοδρόμηση και η ταχεία συντηρητικοποίηση της κοινωνίας που παρατηρείται σε όλα τα επίπεδα δεν πρέπει να συνεχιστεί. Αντιθέτως, η Τέχνη οφείλει να γίνει το μετερίζι εκείνο από όπου θα ξεκινήσει το ξερίζωμα των φασιστικών, ρατσιστικών, εθνικιστικών, φονταμενταλιστικών αντιλήψεων από την ελληνική κοινωνία. Η μόνη επιλογή που υπάρχει σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη σε

Φω

τογραφία της αναμνηστικής

πλάκας που είναι τοποθετημένη στην Bebelplatz στο Βερολίνο(Αρχείο Ν

.Γ. Λυκομήτρου)

“Das war ein Vorspiel nur, dort wo man Bücher verbrennt, verbrennt man am Ende auch Menschen”

“Αυτό ήταν απλώς ένα πρελούδιο, εκεί όπου καίνε βιβλία, στο τέλος θα κάψουν και ανθρώπους”

Heinrich Heine

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

σοφία κ. [σταύρος καμπάδαης]

Τρομοκρατική ενέργειαη αποψινή βραδιά.Σε λίγο θα σκάσει μύτηο χαφιές να λέει δήθεν,ότι είδε 2 υπόπτους.1 άντρα και1 γυναίκα,μετρίου αναστήματος.Λές να δείξει εμάς;

Mahn- und G

edenkstätte für das Konzentrationslager Ravensbrück, Skulptur "Tragende" von W

ill Lamm

ert

i am page 17

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

i am page 18

το κύμα [baphomet] (die welle/the wave - 2008) του ντένις γκάνσελ (dennis gansel)

Ό ρατσισμός δεν είναι φαινόμενο της εποχής μας, αλλά φαινόμενο κάθε εποχής. Έίναι ο φόβος του ξένου και του άγνωστου, «του από αλλού φερμένου». Ή διαφορετική κουλτούρα, αλλιώτικη από τη δική μας, προκαλεί το φόβο της νόθευσης και παραποίησης συμπεριφορών και ήθους μιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων. Στην πορεία κάθε λαού θα ανακαλύψουμε πολλά ψήγματα εκείνου που αργότερα θα ονομαστεί «ρατσισμός».

Μελετώντας την Ιστορία, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι ειδικά σε περιόδους οικονομικής και πολιτιστικής κρίσης, φαινόμενα όπως η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, έκαναν έκδηλη την παρουσία τους.

Ό Κινηματογράφος, όντας η 7η Τέχνη, λειτουργεί συχνά πυκνά κι ως καθρέφτης της κοινωνίας. Κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας μπορεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη και επομένως, ζητήματα όπως ο ρατσισμός και ο φασισμός, κάθε άλλο παρά ασυγκίνητο τον αφήνουν.

Ταινίες όπως "Ό Αληθινός Φασισμός" (1966) του Μιχαήλ Ίλιτς Ρόμ, οι δημιουργίες του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, "Ό Έλληνας Γείτονας" (Katzelmacher - 1969) και "Ό Φόβος Τρώει τα Σωθικά" (Angst Es-sen Seele Auf - 1974), αλλά και νεότερες προσπάθειες, όπως τα "Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας" (American His-tory X - 1998), "Το Μίσος" (La Hiane- 1994)του Mathie Kassovitz, αλλά και η υπέροχη "Λευκή Κορδέλα" (The White Ribbon - 2009) του Michael Haneke, αποτελούν κλασσικά φιλμ του είδους.

Ωστόσο, επειδή τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα, έχουν ως αφετηρία την Παιδεία - μία Παιδεία που τόσο σκληρά βάλλεται

και στοχοποιείται - με έντονες διαχρονικά της προσπάθειες ελέγχου της, η επιλογή μίας ταινίας που να συνδυάζει το θέμα του Φασισμού/Ρατσισμού, με τον χώρο εκμάθησης και τη διδασκαλία, με οδήγησε στην επιλογή του φιλμ, "Το Κύμα" (Die Welle/The Wave - 2008) του Ντένις Γκάνσελ (Dennis Gansel).

Όταν λοιπόν ο καθηγητής Rainer Wenger (τον οποίο ερμηνεύει υποδειγματικά ο Jurgen Vogel) συνειδητοποιεί, ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι διδασκαλίας της Ιστορίας, προκαλούν αφόρητη ανία στους μαθητές του, ένας νεαρός καθηγητής, προτείνει την εφαρμογή ενός ιδιότυπου πειράματος, που προβλέπει συγκρότηση μιας ελίτ με μυστικούς κώδικες, σκληρή πειθαρχία και υψηλούς στόχους. Όι μαθητές θα οδηγήσουν το πείραμα σε απόλυτη επιτυχία και χωρίς να το καταλάβουν, θα αρχίσουν να υποκύπτουν στην επιρροή της εξουσίας και του φασισμού.

Πολύ εύστοχη και δυστυχώς, αιώνια επίκαιρη, η ταινία "Το Κύμα" του Ντένις Γκάνσελ, καταφέρνει με γρήγορο μοντάζ, αλλά χωρίς υπερβολές να εισάγει τον θεατή στο ιδιαίτερο σύμπαν του.

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία για τον Γερμανό σκηνοθέτη Den-nis Gansel, ο οποίος λέει χαρακτηριστικά: «Έδειχνα ανέκαθεν ειδικό ενδιαφέρον για την ιστορία της Ναζιστικής Γερμανίας. Για το αν θα μπορεί να υπάρξει φασισμός ξανά, για το πώς λειτουργεί το φασιστικό σύστημα, το πώς μπορεί να εκτροχιαστούν οι άνθρωποι από το δρόμο τους. Ήταν κάτι που πάντα με συνάρπαζε. Υποθέτω πως αυτό έχει να κάνει και με την ιστορία της οικογένειάς μου. Ό παππούς μου ήταν αξιωματικός του Τρίτου Ράιχ, κάτι για το οποίο ο πατέρας μου, αλλά και οι δύο θείοι μου, συνάντησαν πολλά και διάφορα

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

i am page 19

προβλήματα στη ζωή τους.»

Και συνεχίζει: «Όταν ήμουν νέος συχνά αναρωτιόμουν για το τι θα έκανα αν θα βρισκόμουν σε μια κατάσταση σαν κι αυτή του παρελθόντος. Στο "Wave" η ερώτησή μου είναι το πώς θα μπορούσε να δουλεύει σήμερα ο φασισμός. Θα ήταν πιθανός σήμερα; Θα μπορούσε να ξανασυμβεί αυτό το πράγμα, εδώ και τώρα, σε ένα συνηθισμένο σχολείο στη Γερμανία; Και πάλι, όταν ήμουν νέος πάντα ευχόμουν να υπήρχε κάτι με το οποίο θα μπορούσα να ταυτιστώ. Ζήλευα τους γονείς μου που έζησαν τη δεκαετία του '60 και το φοιτητικό κίνημα, όπου οι άνθρωποι είχαν ένα είδος κοινού στόχου, προσπαθώντας να αλλάξουν το κόσμο και να κάνουν τη διαφορά. Έγώ μεγάλωσα στη δεκαετία του '80 και του '90, όταν πια υπήρχαν χιλιάδες πολιτικά ρεύματα και ομάδες, αλλά καμιά πραγματική κατεύθυνση.»

«Δεν μπορούσα να ενθουσιαστώ με τίποτα. Κι αυτό μου έλειπε. Αυτό νομίζω πως λείπει και από τα παιδιά σήμερα. Έννοώ, δεν μπορούμε να ορίζουμε τους εαυτούς μας μόνο μέσα από τη μουσική και το ντύσιμο.

Νομίζω πως οι άνθρωποι έχουν μια βαθιά ανάγκη για την ουσία, μια ανάγκη που γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Ή τάση για τον ατομικισμό και την ιδιώτευση, τη διάσπαση της κοινωνίας σε μικρές ομάδες, δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Σε κάποιο σημείο θα βρεθεί ένα τεράστιο κενό. Και τότε ο κίνδυνος θα είναι ότι κάποιος «-ισμός» θα ξεπεταχτεί και θα θελήσει να γεμίσει αυτό το κενό», καταλήγει ο Dennis Gansel.

Όπως προαναφέραμε, η ταινία μας πραγματεύεται τη διεξαγωγή ενός πειράματος σε κάποιο σχολείο της Γερμανίας. Ένα πείραμα, το οποίο ξεκινά με τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά εξελίσσεται σε κάτι ανεξέλεγκτο κι εν τέλει, βίαιο. Ό Ράινερ Βένγκερ, καθηγητής Λυκείου με αναρχικό παρελθόν και πρωτοποριακές ιδέες για την εκπαίδευση, αναλαμβάνει, στο πλαίσιο του μαθήματος της πολιτικής θεωρίας, να διδάξει στους φοιτητές του για την τυραννία. Ό ίδιος, βέβαια, θα προτιμούσε να αναλάβει να μιλήσει για την αναρχία, αλλά σε αυτό τον έχει προλάβει ένας αυστηρός καθηγητής της παλιάς σχολής.

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

Προκειμένου, λοιπόν, να κάνει το μάθημα πιο ενδιαφέρον και με αφορμή το σχόλιο ενός μαθητή του πως «δεν μπορεί σήμερα να ξαναϋπάρξει φασισμός» σοφίζεται ένα παιχνίδι ρόλων. Ό ίδιος αναλαμβάνει τον ρόλο του ηγέτη και οι μαθητές του το ρόλο των ακολούθων του. Όι τελευταίοι φαίνεται να ανταποκρίνονται με πρωτοφανή ενθουσιασμό, στις ανάγκες των «ρόλων» τους.

Πειθαρχούν με χαρά σε μια σειρά κανόνων συμπεριφοράς, ονοματίζουν την μικρή κοινωνία τους, ως «Το Κύμα», φορούν ένα είδος ενιαίας στολής, επινοούν έναν κοινό χαιρετισμό, φιλοτεχνούν ένα διακριτικό σήμα και μαθαίνουν τελικά να αντιλαμβάνονται ο ένας τον άλλο ως μέλη μιας εκλεκτής ομάδας, εντός της οποίας όλοι είναι ίσοι με όλους.

Ό Μάρκο, γιος διαλυμένης οικογένειας, είναι ίσος επιτέλους με τον πλούσιο συμμαθητή του. Ή ντροπαλή, συνεσταλμένη Λίζα είναι ίση επιτέλους με τα άλλα, δημοφιλή κορίτσια. Ό Τιμ, που βρισκόταν πάντα στο περιθώριο και κινούνταν καμιά φορά και εκτός νόμου, μπαίνει επιτέλους στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και αισθάνεται χρήσιμος. Ό Ντένις, που ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και αναζητά διαρκώς το νόημα, διοχετεύει επιτέλους κάπου το πάθος του. Ένας μαθητής Τούρκικης καταγωγής είναι ίσος με τον Γερμανό συμμαθητή του. Μόνο που αν για τα μέλη της ομάδας όλα

i am page 20

φαίνονται σωστά, όσοι βρίσκονται στην απ' έξω δείχνουν την δυσπιστία, αν όχι την αγωνία τους.

Την αρχή κάνει, η σύζυγος του Ράινερ, επίσης καθηγήτρια και μάλιστα, στο ίδιο σχολείο. Αλλά και η νεαρή Κάρο, το κορίτσι του Μάρκο που βρέθηκε στην ομάδα, εξοστρακίστηκε γιατί αρνήθηκε να φορέσει το ίδιο λευκό πουκάμισο με τους υπόλοιπους και παλεύει να δείξει σε όλους το πόσο επικίνδυνες είναι οι νέες ιδέες τους. Κανείς όμως δεν μπορεί να σταματήσει το «Κύμα» και την καταστροφή που φέρνει μαζί του...

Ή ταινία βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο του Martin Rhue (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Todd Strasser), υποχρεωτικό ανάγνωσμα σε πολλά σχολεία της Γερμανίας, που με τη σειρά του είναι εμπνευσμένο από πραγματική ιστορία.

Το 1967, ένας καθηγητής ιστορίας στο Λύκειο Cubberley του Πάλο Αλτο με το όνομα Ron Jones εφάρμοσε ένα αντίστοιχο πείραμα στους μαθητές του. Όταν, κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος όπου δίδασκε για τον Έθνικό Σοσιαλισμό, ένας μαθητής του τον ρώτησε για το πώς θα μπορούσε ο λαός της Γερμανίας να αγνοεί για τη σφαγή του Έβραϊκού πληθυσμού, ο καθηγητής δεν μπόρεσε να απαντήσει. Αντ' αυτού όμως, αποφάσισε να δώσει μια μικρή γεύση από τις συνθήκες της εποχής που μελετούσαν.

Έτσι, οργάνωσε την τάξη σε μια ομάδα

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

i am page 21

(με το κάθε άλλο παρά αθώο όνομα «το Τρίτο Κύμα», μια άμεση αναφορά στο Τρίτο Ράιχ), πρότεινε σκληρά κανονιστικά μέτρα και εφάρμοσε σε λίγη ώρα ένα μικρό πρόγραμμα αυστηρής πειθαρχίας μέσα στην τάξη, έκπληκτος με την προθυμία με την οποία τον υπάκουαν οι μαθητές του. Το όλο εγχείρημα, που θα κρατούσε μία μόλις μέρα, εξαπλώθηκε ραγδαία σε όλο το σχολείο, όσοι είχαν αντίθετη γνώμη γνώριζαν έναν άτυπο αποκλεισμό, τα μέλη της πρώτης ομάδας άρχιζαν να κατασκοπεύουν το ένα το άλλο, και όσοι αρνούνταν να συμμορφωθούν έπεφταν θύματα βίας. Ό Jones κλήθηκε λόγω των γεγονότων που επακολούθησαν να σταματήσει το εν λόγω πείραμα στην τάξη μετά από πέντε ημέρες...

Ή βίαιη επιβολή ανθρώπου εις άνθρωπον, δεν είναι μια άγνωστη, αφηρημένη δύναμη, αλλά κάτι που φωλιάζει σπερματικά στην ανθρώπινη φύση. Ό καθένας μας είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Ακόμα και αν στοχεύει στο πρώτο, μπορεί να καταλήξει στο δεύτερο. Το ίδιο κάνουν οι χαρακτήρες που παρασέρνει το «Κύμα». Όι νεαροί μαθητές ξεκινούν για να αλλάξουν τον κόσμο που τους παραδίδεται. Τον κόσμο της ανεργία, της φτώχεια, της ανισότητας αλλά και της παραπληροφόρησης.

Απέναντι τους, οι γονείς φαντάζουν ως του «εξήντα οι εκδρομείς». Τα παιδιά τους αμήχανοι παρατηρητές ενός κόσμου που αλλάζει συνέχεια, με φρενήρεις ρυθμούς.

Από τη μία σελίδα της ιστορίας στην άλλη και πάλι πίσω εκεί που ξεκίνησαν. Όταν ο ιδεαλισμός δεν βρίσκει αντίκρισμα, μπορεί να γίνει επικίνδυνος.

Ή ταινία μας θέτει ερωτήματα, χωρίς απαραίτητα να προσφέρει απαντήσεις. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε μέσα σε 107 λεπτά κινηματογραφικού χρόνου, να λύσει ένα πρόβλημα που ταλανίζει γενιές και γενιές. Παράλληλα όμως, αν κανείς προσπαθούσε να αρνηθεί τη δύναμη του κινηματογραφικού μέσου ως ιδεολογικού μηχανισμού, θα εθελοτυφλούσε.

Στην περίπτωση του «Κύματος», το σινεμά γίνεται το ιδανικό όχημα για να περιγράψει μια νέα συνθήκη ολοκληρωτισμού, αυτής που λαμβάνει χώρα στο γόνιμο, λόγω της αθωότητάς του, πεδίο της εφηβικής ψυχής. Σενάριο «βγαλμένο από τη ζωή», όπως θα έλεγε κάποιο κλισέ, και την ίδια στιγμή larger than life, η ιστορία για μια τάξη στη Γερμανία που καταλήγει να αυτοπροσδιορίζεται ως περιούσιος πληθυσμός, διδάσκει, χωρίς διδακτισμό, απλά αλλά ποτέ απλοϊκά, ένα από τα πιο έντονα σε ρυθμούς και συναισθηματικά φορτισμένα μαθήματα κινηματογράφου στην ιστορία του μέσου. Και ο σκηνοθέτης της το πετυχαίνει, με τον τρόπο που το έκανε και ο μαθητής που ξεσήκωσε το «Κύμα», μέσω μίας και μόνο ερώτησης, που τίθεται στους εαυτούς μας καταρχήν, αλλά και στους γύρω μας: «Μπορεί να ξαναγεννηθεί ο ναζισμός;».

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

i am page 22

hidden documentary:http://chimeres.gr/hidden/chasseursdeskins

stop racism [σπυριδούλα ζάχου]

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

i am page 23

γένος καινόν [στράτος κ. (ab uno)]

Αφιλόξενες μέρες εμφανίστηκαν απ’ το πουθενάΟ κόσμος σκοτείνιασεΤα προσωπεία των ανθρώπων σκούριασανΜε ευλαβικές κινήσεις τα έβγαλαν από πάνω τουςΟι σάρκες ξεκόλλησαν μαζί με τις μεταλλικές μάσκεςΘόλωσαν όλα τα χαμόγελαΟι ποιητές σώπασαν

Κεραυνοί έπεσαν από ψηλά και κατέκαψαν τα ακέφαλα σώματαΣτάχτες και καπνοί έμειναν να τραγουδούν την καταστροφήΈψελναν οι διάβολοι από τα τάρταρα“Αλληλούια! Αλληλούια!”Ο Εωσφόρος ανέβηκε στο θρόνο της ΓηςΤην έκανε βασίλειο δικό του

Οι θεοί κοιτούσαν ανήμποροι από ψηλάΚρυμμένοι πίσω απ’ τους πλανήτεςΤα σύννεφα έσταζαν κρασίΓια πρώτη φορά στους αιώνες

Το χώμα γέννησε τους αξιότερους καρπούς τουΈνα γένος δίχως μάσκες.

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

η ζωγραφιά [σπύρος γιαννακόπουλος]Τα πάντα βρίσκονταν στο σάκο. Όλη τους η περιουσία. Κυρίως ρούχα. Ό,τι μπόρεσαν να χωρέσουν. Χωρίς υλικούς συναισθηματισμούς. Μάνα και κόρη φιλοξενούμενες στα κέντρα λαθρομεταναστών μέχρι που έφτασε η ώρα της απέλασης.

Στο γραφείο βρισκόταν ο κρατικός υπάλληλος που θα τους συνόδευε μέχρι το σταθμό των τρένων και από εκεί θα αναλάμβανε κάποιος άλλος, ομόλογός του, μέχρι τα σύνορα. Ο κρατικός υπάλληλος συμπλήρωνε με απάθεια κάποια τελευταία έγγραφα.

Το κορίτσι, μία μικρή νέγρα, με τα μαλλιά πιασμένα σε έναν τέλειο κότσο, κρατούσε μια χούφτα ξυλομπογιές. Είχε στα πόδια της ένα μπλοκ ζωγραφικής και σχεδίαζε. Έδειχνε ατάραχη και γαληνεμένη. Ο προστατευτισμός της μαμάς και το μικρό της ηλικίας δεν της είχαν επιτρέψει να αντιληφθεί την τραγικότητα της κατάστασης. Ήρεμη άπλωνε το γαλάζιο χρώμα στη ζωγραφιά της θέλοντας να απεικονίσει τον ουρανό. Έβαλε και έναν ήλιο, κίτρινο, φωτεινό, με ακτίνες. Σχεδίασε τρεις φιγούρες: ένα κοριτσάκι (την ίδια), τη μαμά και τον μπαμπά.

Η μικρή θυμάται ακόμη τον μπαμπά. Σαν ύπαρξη. Κι όταν όλο απορία ρώταγε: “Μπαμπά; Που είναι μπαμπά;” Η μαμά της είχε πει: “Ο μπαμπάς έφυγε, τώρα είμαστε οι δυο μας, μωρό μου, αλλά θα πουλήσω την ψυχή μου στον διάβολο προκειμένου να μη σου λείπει τίποτα και να νιώθεις ασφάλεια”.

Ο μπαμπάς είχε καταφέρει να αποκτήσει άδεια παραμονής. Είχε έρθει πρώτος για να προετοιμάσει το έδαφος. Οικοδομή δώδεκα ώρες τη μέρα (για ένσημα ούτε λόγος). Ίσως αυτό να τον σκότωσε: οι αναθυμιάσεις από τα χημικά των φτηνών υλικών και στους πνεύμονες έπεσε ο σπόρος για τον καρκίνο. Ο καρκίνος εμφανίστηκε αργότερα. Μέχρι τότε συνέχισε με πείσμα. Συνέχισε να προσπαθεί να ζει. Με δικαιώματα. Και όνειρα.

Όταν η οικοδομική φούσκα έσκασε, έμεινε χωρίς δουλειά. Αλλά είχε κάνει τα κουμάντα του. Είχε μαζέψει λεφτά, έφερε την οικογένεια και άνοιξε μπακάλικο. Φτηνά πράγματα, τρόφιμα, και είδη πρώτης ανάγκης. Οι ετικέτες τους ήταν στα αραβικά και στα κινέζικα. Πελατεία του οι μετανάστες που άραζαν για κουβεντούλα. Έβαλε στην είσοδο και δυο μεταλλικά τραπεζάκια με ξύλινες καρέκλες καφενείου και τους κερνούσε ποτό και μεζεδάκια, γεύσεις και αναμνήσεις από τον τόπο του.

Οι μικροί πόνοι στο στήθος και η έλλειψη ενέργειας δεν τον ανησύχησαν. Το απέδιδε στον κούραση κάνοντας τη διάγνωση μόνος, δεν του περίσσευαν

i am page 24

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

i am page 25

λεφτά για γιατρούς. Γιατροί μόνο για την κόρη, αυτός ας αρρώσταινε και λίγο. “Αν όλα πάνε καλά τον Αύγουστο θα κλείσω το μαγαζί και θα ξεκουραστώ”, σκεφτόταν. Αύγουστο όμως δεν είδε ποτέ. Μετά τη λιποθυμία του συνήλθε στο νοσοκομείο. Βρήκε τη γυναίκα του στο προσκεφάλι του να του χαμογελάει, χαμόγελο χαρμόλυπο. Τα μάτια της ήταν κόκκινα. Είχε μάθει τη διάγνωση. Εκείνος της είπε να πάει σπίτι γιατί δεν είχε χαρτιά. Ήταν ακόμη παράνομη. Δεν έπρεπε να εμφανίζεται στο νοσοκομείο. Ίσως της ζητούσαν ταυτότητα.

Δεν άφησε το θάνατο του συζύγου να την πάρει από κάτω, δεν είχε τέτοιες πολυτέλειες. Όμως δεν μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει το μαγαζί. Η άδεια άνηκε στον άντρα της και δεν μπορούσε να την μεταβιβάσει στην ίδια, αφού ήταν λαθραία. Βρήκε δουλειά ως ράφτρα σε μία αμφιβόλου τιμιότητας βιοτεχνία που προτιμούσε να προσλαμβάνει μετανάστες. Ο μισθός ήταν πολύ μικρός, τα χρήματα που είχε στην άκρη όλο και λιγόστευαν, μέχρι που δεν έφταναν για να αποπληρωθεί το νοίκι.

Ο σπιτονοικοκύρης ήταν ανένδοτος, καμία έκπτωση.

«Δώσε μου λίγο χρόνο, θα βρω τα λεφτά…»

«Που θα βρεις κοπέλα μου; Δεν υπάρχουν δουλειές πια! Κι εγώ χρειάζομαι τα λεφτά μου! Αν δεν τα έχω μέχρι το τέλος του μήνα, θα είμαι αναγκασμένος να σε διώξω! Δεν είσαι η μόνη που έχει προβλήματα. Κι εμένα με έχει γαμήσει φέτος η εφορία. Πού νομίζεις ότι θα τα βρω;»

Η γυναίκα άρχισε να τον παρακαλάει, απελπισμένη γονάτισε μπροστά του. Η αξιοπρέπειά της είχε πεθάνει προ πολλού. Στην ιδέα να μένει με την κόρη της στο δρόμο ήταν πρόθυμη να υπερβεί κάθε όριο.

Ο σπιτονοικοκύρης έβλεπε την ταπεινωμένη γυναίκα να είναι γονατισμένη μπροστά του. Η στάση αυτή τον ερέθισε. Το πρόσωπό της ήταν στο ύψος του πέους του. Το έτριψε προκλητικά.

Η γυναίκα του ξεκούμπωσε το παντελόνι και τον πήρε στο στόμα.

Πήγε στην τουαλέτα για να πλύνει το στόμα της και να καταπιεί λίγη οδοντόκρεμα να της φύγει η γεύση. Όταν επέστρεψε, ο σπιτονοικοκύρης είχε φύγει χωρίς να ζητήσει το υπόλοιπο των χρημάτων.

Η πράξη αυτή επαναλαμβανόταν κάθε μήνα για κοντά ένα χρόνο. Ο σπιτονοικοκύρης ερχόταν καυλωμένος να εισπράξει το νοίκι θεωρώντας το τσιμπούκι κτήμα του. Φεύγοντας έπαιρνε όσα χρήματα υπήρχαν (πάντα γκρίνιαζε ότι ήθελε πιο πολλά) και ένιωθε λες και η μαύρη τον πλήρωνε για να του παίρνει πίπες. Τη θεωρούσε σκλάβα του, αντικείμενό του και της

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

i am page 26

φερόταν όλο και πιο απαξιωτικά. Μια φορά, ενώ εκείνη τον ρουφούσε με σιχασιά, ο σπιτονοικοκύρης με θολωμένο από καύλα μυαλό της είπε «θα σε πήδαγα, αλλά σιχαίνομαι το μουνί σου, βρωμιάρα» και της έριξε μια γερή σφαλιάρα.

Η επόμενη σφαλιάρα ήρθε από τη γυναίκα του σπιτονοικοκύρη και ήταν πολύ πιο δυνατή και οργισμένη.

«Μάζεψε το μπάσταρδό σου και φύγε από δω, παλιοπουτάνα!»

Το βράδυ, κιόλας, ήταν στο δρόμο με το σάκο στην πλάτη και τη μικρή στην αγκαλιά και της έλεγε, πάμε βόλτα, πάμε κάπου ωραία. Κατέληξαν για αρχή σε ένα κοινόβιο μεταναστών. Και ύστερα βρήκε μια τρύπα που τη νοίκιασε φτηνά από κάποιον που δε θα της έκοβε απόδειξη. Συνέχισε να δουλεύει, βρήκε νηπιαγωγείο για τη μικρή και έβαλε μπροστά τις διαδικασίες για άδεια παραμονής. Δεν πρόλαβε.

Άρχισαν οι επιχειρήσεις σκούπα. Να ξεβρωμίσει ο τόπος από τους μετανάστες που ευθύνονται για την ανεργία, που δημιουργούν εστίες μόλυνσης και μικροβίων, που μας οδηγούν στην αθλιότητα, που χαλάνε την αισθητική της πόλης.

Ποιος ξέρει ποιος την κάρφωσε και χτύπησαν την πόρτα της από το τμήμα αλλοδαπών; Λες ο καινούριος σπιτονοικοκύρης ή κάποιος από τη δουλειά; Λες από το νηπιαγωγείο η διευθύντρια ή κάποια μαμά που δεν ήθελε το ροζ θρεφτάρι της να συνυπάρχει με ένα αλλοδαπό μαυράκι;

Με μαύρη ξυλομπογιά ζωγράφιζε τον καπνό που έβγαινε από το φουγάρο. Είχε σχεδιάσει ένα μεγάλο σπίτι σε ένα βουνό. Πάνω του πετούσαν πουλιά. Λίγα σύννεφα δημιουργούσαν ένα κρεβάτι για τον ήλιο.

“Τελείωσα”, είπε στη μαμά.

“Να την δω;”, είπε η μαμά. “Είναι πολύ όμορφη. Μπράβο καλή μου.”

Ο κρατικός υπάλληλος τους λοξοκοίταξε που διέκοψαν την περισυλλογή του.

«Είναι καλός ο κύριος, μαμά;»

«Πολύ καλός μικρή μου. Θα μας πάει στο καινούριο μας σπίτι.»

«Θα είναι και ο μπαμπάς εκεί;»

«Δεν ξέρω, μικρή μου, δε νομίζω. Θα είναι όμως ο παππούς και η γιαγιά. Θα χαρούν να σε ξαναδούν. Έχουν να σε δουν από μια σταλιά παιδάκι. Κι έχουμε ένα σωρό νέα να τους πούμε.»

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

Ο κρατικός υπάλληλος τους συνόδευσε με ένα περιπολικό μέχρι το σταθμό του τρένου για να αναλάβει ο συνάδελφός του.

«Σας ευχαριστούμε πολύ, κύριε», είπε η μικρή στον κρατικό υπάλληλο και του έδωσε τη ζωγραφιά της.

«Ευχαριστώ» έγνευσε τυπικά ο κρατικός υπάλληλος. Πήρε τη ζωγραφιά, τη δίπλωσε και την έβαλε στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Δεν ασχολήθηκε παραπάνω. Στράφηκε στον ομόλογό του να του δώσει κάποιες πληροφορίες.

«Θα δει τη ζωγραφιά σου με την ησυχία του όταν πάει σπίτι. Τώρα έχει δουλειά ο κύριος.», είπε η μαμά στην κόρη διακρίνοντας την απογοήτευσή της.

Η μικρή ικανοποιήθηκε και ανέβηκε στο τρένο με χαρά.

Επιστρέφοντας, ο κρατικός υπάλληλος έβαλε τα έγγραφα της υπηρεσίας του στην τσέπη και πρόσεξε τη ζωγραφιά. Την έβγαλε από την τσέπη, την ξεδίπλωσε να δει τί ήταν γιατί είχε ήδη ξεχάσει, και την πέταξε στον πρώτο κάδο που βρήκε.

Γύρισε σπίτι, χαιρέτησε τη γυναίκα του που μαγείρευε στην κουζίνα, πέταξε σε μια γωνιά το σακάκι του και κάθισε στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση να δει ειδήσεις. Από το δωμάτιό της εμφανίστηκε η κόρη του.

«Καλώς την!» την αγκάλιασε και τη φίλησε, «τι είναι αυτό που κρατάς;»

Η κόρη ήταν περιχαρής. Κρατούσε στα χέρια το δημιούργημά της και ανυπόμονα γύρευε από τον μπαμπά της καλά λόγια.

«Σήμερα ήρθαν και μας μίλησαν για το ρατσισμό. Και μετά ήρθαν οι εικαστικοί και ζωγραφίσαμε. Κοίτα τι έφτιαξα!»

Ήταν μια ζωγραφιά όπου έδειχνε πέντε παιδιά, σχεδιασμένα με ατσούμπαλες γραμμές να είναι αγκαλιασμένα. Το πρόσωπό κάθε παιδιού είχε διαφορετικό χρώμα: ροζ, κίτρινο, κόκκινο, μαύρο και καφέ.

«Τι όμορφο που είναι! Πάρα πολύ όμορφο! Εσύ έχεις ταλέντο!» είπε ο μπαμπάς που σηκώθηκε από τον καναπέ, πήρε τη ζωγραφιά και την έβαλε με μαγνητάκι στο ψυγείο.

«Μπαμπά, δεν πρέπει να είμαστε ρατσιστές!» είπε με βεβαιότητα το μικρό κορίτσι.

«Και βέβαια δεν πρέπει! Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο!» απάντησε στην κόρη του και πήρε από το ψυγείο μια μπίρα.

i am page 27

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

άτιτλο [seitanakos aka πτωχός γεώργιος]

Αυτή την φορά δεν θα κάνω κάποια παρουσίαση βιβλίου. Θα ασχοληθώ με ένα μάλλον επίκαιρο θέμα και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την όλο και συνεχιζόμενη άνοδο της ακροδεξιάς και του ναζισμού. Όσα πράγματα κατάφερε να κατακτήσει ο άνθρωπος τα τελευταία 70 χρόνια φαίνεται πως καταλύονται μέσα σε μόλις μια δεκαετία (Ωραία ξεκίνησε η χιλιετία, μπράβο μας).

Δεν θέλω να θέσω ονόματα κομμάτων αν και όλοι τα ξέρετε, αλλά θέλω να επικεντρωθώ στο πώς ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει μία πιο συντηρητική ζωή και στροφή προς τα δεξιά και στα άκρα.

Μία από τις προηγούμενες μέρες συνάντησα ένα παλικάρι που ήμασταν μαζί στον στρατό για 9 μήνες. Πιάσαμε χαζοκουβεντούλα, τα κλασσικά «Πως τα περνάς;», «Που δουλεύεις τώρα;» αυτά τα βαρετά και τυπικά. Μετά από λίγη ώρα πετάει τη βόμβα «Ξέρεις στις τελευταίες εκλογές ψήφισα @@» (είπαμε δεν θα πω ονόματα). Γιατί έκανε αυτή τη δήλωση δεν ξέρω, πόσο μάλλον να ψηφίσει αυτό το κόμμα. Τον θυμάμαι στον στρατό που έβριζε κάθε τι στρατιωτικό και να αγανακτεί για τις μαλακίες που μας έβαζαν και κάναμε. Τώρα μετά από 5 χρόνια είναι σε ένα κόμμα που κάνει τα ίδια που έκανε ο στρατός και μάλιστα με σθένος και θέληση πρωτόγνωρη. Μετά από αυτή τη συνάντηση μου έμεινε μια πικρή γεύση στο στόμα, για να πω την αλήθεια.

Να ένα παράδειγμα ενός ατόμου που ενώ μέχρι από λίγα χρόνια αδιαφορούσε παντελώς για τα πολιτικά τώρα κάνει προπαγάνδα υπέρ ενός συγκεκριμένου κόμματος. Από την εποχή που ήμασταν μαζί στο στρατό ήταν δεξιός αλλά όχι τόσο. Τότε είχε λεφτά απ’ την δουλειά του και δεν τον ενοχλούσαν ιδιαίτερα οι ξένοι. Τώρα λεφτά όχι μόνο δεν υπάρχουν αλλά γύρισε στο παλιό αφεντικό του με αρκετά λιγότερα λεφτά και στην ίδια θέση με έναν ξένο. Η χειροτέρευση του βιοτικού του επιπέδου, η άμεση επαφή με μία κουλτούρα ξένη και ο φόβος τον έκαναν να κάνει μια συντηρητική στροφή στη ζωή του και να γίνει νεοναζί.

Ηταν και είναι χαζούλης, κορόιδο και έρμαιο των άλλων. Λίγο οι φίλοι, λίγο οι γνωστοί που είναι ήδη μέσα, τα λόγια παρηγοριάς, η πεποίθηση ότι θα μπει πάλι σε μία ομάδα που θα αναγνωρίσει την αξία του και πάνω απ' όλα ότι θα αποκτήσει πάλι την χαμένη του εθνική υπερηφάνεια (ας είναι καλά η οικονομική κρίση, η κακή θέση που πήραμε στο ποδόσφαιρο και στην Eurovision και οι δόσεις για το ονειρεμένο αμάξι που τρέχουν), βοήθησαν να γίνει ένα παλικάρι (ίσως ο ορισμός του Ελληνάρα) νεοναζί.

Τώρα βρίζει όλους όσοι δεν είναι μαζί του και δεν ενστερνίζονται τον σκοπό του για μία καθαρή και μεγάλη Ελλάδα. Διαβάζει πλέον, αν και υπάρχει πιθανότητα να το κάνει αυτό για πρώτη φορά στη ζωή του, Λιακόπουλο και άλλους παρόμοιους που του λένε ότι η Ελλάδα θα γίνει πάλι μεγάλη και το κέντρο του κόσμου. Ετσι τονώνεται το «εγώ» του σαν Ελληνας και νιώθει ότι ζει για κάποιο ανώτερο σκοπό

i am page 28

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

και λόγο; Δεν ξέρω τι να σας πω (γράψω).

Θέλει να φύγουν οι ξένοι από τη χώρα του (λες και δεν είναι και δική μας). Θα κάνει κυριολεκτικά τα πάντα για να φύγουν όλοι αυτοί από τον τόπο του, θα πάει στην αστυνομία, θα τους εκβιάσει, θα τους κυνηγήσει και πιθανώς να τους σκοτώσει. Όταν η αστυνομία θα πάει να εκπληρώσει το έργο του (όλοι ξέρουμε ότι αυτοί οι δύο χώροι είναι αλληλένδετοι και πολλές φορές αλληλοκαλυπτόμενοι) συλλαμβάνοντας τους ξένους, ο ίδιος θα πάει στον υπεύθυνο και θα πει «Ό τάδε και ο δείνα είναι καλά παιδιά και δουλεύουν για μένα, ασ' τους ήσυχους». Σκέτη παράνοια... Δεν θέλει να καταλάβει ή αδυνατεί να καταλάβει ότι χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα είχε την περιουσία που απέκτησε αλλά έχασε από δική του βλακεία λόγω της οικονομικής κρίσης.

Ηταν και είναι ακόμα άνθρωπος που δεν πάει και τόσο συχνά στην εκκλησία αλλά τα λόγια του Χριστού τα επικαλείται συχνά. Νηστεύει. Για να πω την αλήθεια νηστεύει δυο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Αυτό τον κάνει και καλό Χριστιανό και ακόμα καλύτερο γνώστη της χριστιανικής θρησκείας. Είναι πρόθυμος να κάνει τα λόγια της θρησκείας του πράξη, αλλά αν αυτά θίγουν τον τρόπο ζωής του και το μίσος που θέλει να έχει για ό,τι φοβάται και δεν καταλαβαίνει, τα παραλλάσσει χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ποτέ πριν δεν τον απασχολούσε αν θα υπάρχει ένα τζαμί ή κάποιο άλλο κτίριο λατρείας άλλου θεού. Τώρα που του είπανε ότι η πίστη απειλείται, ο γέροντας Παΐσιος και ο γέροντας από την Σερβία έκαναν πετυχημένες προβλέψεις για το χάλι της χώρας του, μπορεί και είναι ικανός να σκοτώσει στο όνομα του Χριστού.

Ό φόβος του για το αβέβαιο μέλλον είναι τόσο μεγάλος που θα κάνει ό,τι μπορεί για να το ελέγξει. Ό φόβος γίνεται μίσος. Μίσος για τον ξένο, τον αριστερό, για τον ανάπηρο, τον ομοφυλόφιλο και γενικά όποιον δεν μπαίνει στα δικά του καλούπια. Πλέον υπάρχει μόνο η Ελλάδα και τίποτα άλλο. Αν η Ελλάδα, κατά την άποψή του, είναι μεγάλη και πλούσια τότε και οι Ελληνες είναι ευτυχισμένοι. Εγώ πάλι λέω πως αν οι κάτοικοι μιας χώρας είναι ευτυχισμένοι, τότε έχουμε ένα κράτος που έχει πετύχει τον σκοπό του.

Ίσως ο φίλος αυτός να μην ήταν κάποτε και τόσο κακός τυπάκος για καφέ και ταβλάκι (μια φορά το μήνα) αλλά κάτι στην πορεία στράβωσε ανεπανόρθωτα και έχει γίνει ό,τι χειρότερο μπορεί να τύχει στην ανθρωπότητα.

Υ.Γ.: Όταν γίνονται όλα αυτά τα ευχάριστα πράγματα, η Αριστερά στην Ελλάδα διασπάται σε όλο και μικρότερα κόμματα. Η διάσπαση αυτή γίνεται με λέξεις περίεργες και πολυσύλλαβες και πάντα στη γεωγραφική περιοχή των Εξαρχείων στην Αθήνα. {Εξάρχεια, η Μέκκα των αριστερών της Αθήνας, το καβούκι της χελώνας, ο χώρος όπου όλοι οι αριστεροί αισθάνονται σαν το σπίτι τους, χωρίς να έχουν τη παραμικρή επαφή με τον πραγματικό κόσμο (άποψή μου για αυτή τη περιοχή).}

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας...

i am page 29

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

o χρόνος δεν κάνει διακρίσεις [χαρά βογαζιανού]

Αγαπητές Χίμαιρες,

Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη αλλά δεν είμαι σε θέση να γράψω και να αποστείλω ένα άρθρο σχετικό με την τελευταία θεματολογία που μας ζητήθηκε να γράψουμε, καθώς ο χρόνος μου δαπανάται και εξαντλείται στο να κάνω τα ακόλουθα πράγματα:

-να μιλάω με τους Βούλγαρους συναδέλφους μου στην παραγωγική μονάδα της εταιρίας όπου εργάζομαι

-να μιλάω με Τούρκους, Κινέζους, Ιταλούς, Κορεάτες, Χονκ Κονγκέζους σε πλαίσια εμπορικών συναλλαγών με αναπτυσσόμενο το αίσθημα της κατανόησης σε μεγαλύτερο βαθμό συγκριτικά με τις εμπορικές συναλλαγές που γίνονται εντός Ελλάδας

-να χαμογελάω βλέποντας μια κάρτα από την Τουρκία να γράφει “Merry Christmas”

-να χαμογελάω ευχόμενη “Happy New Year” στα τέλη Φεβρουαρίου και να αναρωτιέμαι σε ποιο ζώο αφιερώνουν οι Κινέζοι αυτή τη νέα χρονιά

-να περιμένω με τις ώρες στην στάση το ελληνικής τεχνολογίας, κατασκευής και οδήγησης λεωφορείο και να σιχτιρίζω ενώ ακούω μουσική από το αγγλικής κατασκευής mp3 player μου

-την ίδια ώρα να χάνομαι στις σκέψεις και τις αναμνήσεις από μία πανέμορφη νύχτα που σουλάτσαρα στην Αθήνα με μία φίλη από τη Γαλλία και ένα φίλο από την Ουγγαρία και να σκέφτομαι τί να κάνουν και πώς να περνάνε

-ενώ παράλληλα να μπαίνω επιτέλους στο λεωφορείο και να μετράω τα λεπτά για να συναντήσω τον Ρώσικης καταγωγής σύντροφό μου

-και αφού είμαστε μαζί και πούμε πως πέρασε ο καθένας τη μέρα του να παρακολουθούμε την αγαπημένη μας σειρά που είναι αμερικάνικης παραγωγής, αλλά οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι Άγγλοι και τα γυρίσματα έχουν γίνει στο Μαρόκο, την Ισλανδία, την Σκωτία, την Αγγλία, την Ιρλανδία, την Κροατία και τη Μάλτα.

-και μετά όταν γυρνάω σπίτι και βρίσκω πως έχει μακαρόνια να ευγνωμονώ τους Ιταλούς (ή μήπως τους Κινέζους;) για την θεσπέσια προσφορά τους στους

i am page 30

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

i am page 31

ουρανίσκους όλου του κόσμου και να τρώω μπροστά από την ιαπωνικής κατασκευής οθόνη του υπολογιστή, κλικάροντας με το ταϊβανέζικο ποντίκι μου επάνω στο link μίας γερμανικής ιστοσελίδας που ανακάλυψα πρόσφατα και που έχει τέλεια μπλουζάκια, από όπου και αγόρασα ένα με τη μούρη ενός αυστραλιανού τρωκτικού οικόσιτου σταμπαρισμένη φάτσα φόρα

-και ενώ βάζω ένα τραγούδι από το αγαπημένο μου αμερικάνικο συγκρότημα για να κλείσει η μέρα να τηλεφωνώ στον σύντροφό μου και να του λέω «καληνύχτα» στα ρώσικα

-και ενώ ξαπλώνω να σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να ήμασταν οι δυο μας σε μια εξωτική παραλία κάπου στην Ταϊλάνδη ή τη Βραζιλία

-και να σκέφτομαι ότι ενώ δε μπορούμε να είμαστε εκεί θα μπορούσαμε ωστόσο να προσφέρουμε στον εαυτό μας την απόλαυση μίας βελγικής μπύρας, να σκέφτομαι την στιγμή που σερβίρει ο ένας τον άλλον και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας, να σκέφτομαι ότι θα πρέπει να γευόμαστε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μας γιατί ο χρόνος και ο θάνατος δεν κάνουν διακρίσεις.

-και να σκέφτομαι ότι δύο τόσο μεγάλων διαστάσεων πράγματα δεν κάνουν διακρίσεις και ίσως για αυτό να είναι αιώνια και πως οι άνθρωποι θα μπορούσαν να διδαχτούν από αυτό. Και θυμάμαι την παραφιλολογία και την γραφικότητα περί ανωτερότητας και εξωγήινης καταγωγής των Ελλήνων και να σκέφτομαι πως είναι δυνατό αυτοί που τα πιστεύουν αυτοί να δέρνουν τους μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα εφόσον αν είναι όντως εξωγήινοι τότε αυτοί έχουν κάνει κατάληψη στον γήινο χώρο που ορίζεται ως ελλαδικός, άρα οι μετανάστες βρίσκονται μια χαρά στον τόπο τους και στον πλανήτη τους και οι Έλληνες είναι οι απρόσκλητοι.

-και έπειτα να ακούω τον ήχο του ξυπνητηριού του φινλανδικού κινητού μου και ενώ βάζω τα κατασκευασμένα στο Βιετνάμ (για μισή μπουκιά ψωμί…) παπούτσια μου να προσπαθώ να θυμηθώ τί σκεφτόμουν όταν με πήρε ο ύπνος.

Ελπίζω να έχω την κατανόησή σας και κάποια στιγμή οι συγκυρίες του χρόνου να ευνοήσουν την συνέχιση της συνεργασίας μας.

Με Φιλικούς ΧαιρετισμούςΧαρά Βογαζιανού

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

i am page 32

πο

ιήμ

ατα

κα

ι χ

ίμα

ιρες

[ν

.γ.

λυ

κο

μή

τρο

ς]Σύντομο Βιογραφικό ΣημείωμαΟ Δημήτρης Τρωαδίτης γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με αρχές της δεκαετίας του 1980 συμμετείχε σε ομάδα θεάτρου σκιών και σε μουσικό συγκρότημα.Το 1992 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Μελβούρνη της Αυστραλίας όπου εργάστηκε ως ραδιοπαρουσιαστής και από το 1995 ως διορθωτής της εφημερίδας “Νέος Κόσμος” στη σαββατιάτικη έκδοση της οποίας διατηρεί βιβλιογραφική στήλη με τον τίτλο “Βιβλίο”.Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στα ελληνικά και στα αγγλικά στα περιοδικά “Δην”, “Happy Few”, “Αντίποδες”, “Ο Λόγος”, “Azuria”, “Αιολικά Γράμματα”, “Παρουσία”, “Ένεκεν”, “Τα Ποιητικά” και άλλα σε ανθολογίες όπως το “Ανθολόγιο

Κριτικό ΣημείωμαΑπό ένα τεύχος αφιερωμένο στον Αντιφασισμό-Αντιρατσισμό δε θα μπορούσε να λείπει ο Δημήτρης Τρωαδίτης. Μετανάστης, ποιητής, μεταφραστής, μα πάνω απ’ όλα ένας ευαίσθητος και αγωνιζόμενος άνθρωπος. Η ποίησή του αντικατοπτρίζει απόλυτα την προσωπικότητα και τη συνεπή στάση ζωής του. Χαρακτηρίζεται από τα στοιχεία του στοχασμού και του λυρισμού, διατηρώντας όμως, ταυτοχρόνως, ισχυρό τον πολιτικό και κοινωνικό σχολιασμό. Με γλώσσα κοφτερή, καυτηριάζει τα κακώς κείμενα, αναζητεί διεξόδους, οργίζεται, μελαγχολεί (ενίοτε) αλλά δεν παύει να ελπίζει. Μέσα από μια απέραντη θάλασσα στίχων, πλούσια σε εικόνες και συναισθήματα, ο Δημήτρης Τρωαδίτης αρθρώνει την ποιητική του κραυγή και μας προτρέπει να την ακούσουμε, αν δε θέλουμε η κοινωνία μας να βυθιστεί στο βαθύ σκοτάδι που κομίζουν οι εκπρόσωποι του Νεοφασισμού-Νεοναζισμού στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

Trivia: Ο Δημήτρης Τρωαδίτης ασχολείται, επίσης, με την ιστορία του αναρχικού και εργατικού κινήματος, ελλαδικού και παγκόσμιου, καθώς και με μεταφράσεις άρθρων πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου. Μετέφρασε το έργο του Τούρκου ιστορικού Şükrü Ilicak (Σουκρού Ιλιτσάκ) “Εβραϊκός Σοσιαλισμός στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη”, που κυκλοφόρησε το 2004 από τις Εκδόσεις “Ισνάφι” στο βιβλίο “Έλληνες και Εβραίοι Εργάτες στη Θεσσαλονίκη των Νεότουρκων”. Συγγραφέας του έργου “Για μια Ιστορία του Αναρχικού Κινήματος του Ελλαδικού Χώρου” που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα http://ngnm.vrahokipos.net την οποία διευθύνει και διαχειρίζεται. Μέλος των συντακτικών ομάδων των www.anarkismo.net και www.ainfos.ca.

2007” του Κώστα Βαλέτα, στο Hidden Treasure – Multicultural Voices of Melbourne, καθώς και σε πάμπολλα ιστολόγια, ιστοσελίδες και ηλεκτρονικά περιοδικά στην Αυστραλία και στην Ελλάδα και στις δύο γλώσσες.Ποιήματά του έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.Ασχολείται, επίσης, με την ποιητική μετάφραση.Έχει πάρει μέρος και έχει οργανώσει αρκετές ποιητικές –κυρίως δίγλωσσες– εκδηλώσεις στη Μελβούρνη, παρουσιάζοντας δουλειά δική του και άλλων.Διετέλεσε γενικός γραμματέας του Ελληνοαυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου Μελβούρνης (2009-2012) και συντονιστής (editor) της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού “Αντίποδες” (2010-2012). Από τον Ιούλη 2013 οργανώνει και παρουσιάζει τη μηνιαία ποιητική εκδήλωση “Poetry@Federation Square” στο κέντρο της Μελβούρνης. Είναι ιδρυτής και υπεύθυνος του ποιητικού ιστολογίου “Το Κόσκινο” (http://tokoskino.wordpress.com).

η ποίηση του Δημήτρη Τρωαδίτη

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

Εργογραφία“Η Οργή, το Όνειρο και η Ζωή”, Ιδιωτική Έκδοση, 1997“Χωρίς Προοπτική/Without a Perspective”, Δίγλωσση έκδοση που κυκλοφόρησε ως ένθετο στο τεύχος 14 (Οκτώβρης-Δεκέμβρης 2009) του Περιοδικού “Ένεκεν”“Η Μοναξιά του Χρόνου”, Ιδιωτική Έκδοση (σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή), 2012

Ο θάνατος της δημοκρατίας

Η οπτασία της δημοκρατίαςστρωμένη φαρδιά πλατιάστα στασίδια της διαπλοκήςλογοκοπούσε ασύστολαμε ύφος σαράντα αμπελοφιλόσοφωνως άλλων καρδινάλιων…Κι αφού οι οπαδοί τηςβαρέθηκαν να στήνουν αυτίστα ίδια και τα ίδιαάρχισαν ένας-έναςνα την μουντζώνουνγυρνώντας της τις πλάτες,βλαστημώντας στους πέντε ανέμους…Και τότε αυτή κοντοστάθηκεφορώντας την ίδια κακόγουστη μάσκασαν μακριά ξενυχτισμένοςαποκριάτικος πανηγυριώτηςκι άρχισε να τους φτύνει κατάμουτρα,τα σάλια της πετάγονταν μακριάώς εκεί που άλλοι πιστοί τηςπροσεύχονταν γι’ αυτήν,σε κοινοβούλια όμοια με ναούςκαι κομματικά γραφεία όμοια με μαυσωλείαπερασμένων μεγαλείωνκι η ξινισμένη της ανάσασαν πολυκαιρισμένο γιαούρτισε ελαττωματικό ψυγείοέστελνε τα βόλια της χιλιόμετρα μακριάμέχρι που ξεψύχησε η ίδιαπνιγμένη στα αναφιλητά τηςπου έμοιαζαν με παλιρροιακούς στρόβιλουςαναλγησίας, αλαζονείας και σιχαμάρας.

Προσκυνήστε, Ω! πιστοί!...

Οι μέρες της ευτυχίας πέρασανκόλλησαν σαν λάδι σε γρανάζιακι εξαϋλώθηκαν με το πρώτο φύσηματης νέας ακαταστασίας πραγμάτωνοι άκρατες ώρες της ευδαιμονίαςέγιναν παρανάλωμα του πυρόςτης νέας φτώχειαςπου σιγόβραζε στο υπόστρωματης κοινωνικής ευαισθησίας

οι στιγμές της ατέλειωτης κραιπάληςμεταμορφώθηκαν σε βαριά ρινίσματαμιας νέας εκμετάλλευσηςμε μελανοχίτωνες ως προφήτεςκαι νέα σιδερόφρακτα τάγματαως ταγούς των νέων φαντασμάτων

Προσκυνήστε, Ω! πιστοί!...

μείνετε γονυπετείς σε ένδειξη σεβασμούπρος τους νέους ηγέτες του βροντερού τίποτα

υποκλιθείτε μπροστά στο μεγαλείοτων αναβαπτισμένων αγαλμάτωνστην αχλύ του νέου τύπου ανθρώπουπου μπολιάστηκε με υστεροφημίεςκι είναι έτοιμος να πλέξει ξανά

τη φανέλα του στρατιώτηγια τη δόξα των νέων πατρίδωντων αγορών και των στατιστικών

αφεθείτε στα πλοκάμια τουςαφεθείτε στην υποκριτική θαλπωρή τουςξαπλώστε δίπλα τουςσε προκρούστεια κρεβάτιακι αλώστε τις Κερκόπορτες

της όποιας ιδιωτικότητας απέμεινενα χάσκει τρομερά μόνησε καταρρέοντα μπαλκόνια.

Δείγματα Γραφής

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

απόσπασμα από τον πρόλογο του chip berlet στο βιβλίο “old nazis, the new right, and the republican party” (σεπτέμβριος, 1992)

[μτφ. γιώτα & μ.]

[...]«Ο Φασισμός, ο οποίος δεν φοβάται να αποκαλέσει τον εαυτό του αντιδραστικό… δεν διστάζει να τον αποκαλέσει επίσης και ανελεύθερο και αντιφιλελεύθερο.»Benito Mussolini

Έχουμε όλοι ακούσει για τους Ναζί, όμως η εικόνα που έχουμε είναι συνήθως μία καρικατούρα ενός σωματώδους στρατιώτη με περπάτημα πάπιας, ο οποίος φοράει μία στολή στην οποία είναι ζωγραφισμένη πάνω η σβάστικα. Πολλοί άνθρωποι στην Αμερική γνωρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και οι σύμμαχοι τους πολέμησαν εναντίον των Ναζί, αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα για να γνωρίσει κάποιος αν μάθει τα σημαντικότερα διδάγματα της πρόσφατης ιστορίας.

Τεχνικά, η λέξη ΝΑΖΙ ήταν το ακρωνύμιο του Εργατικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών (Nationalso-zialismus). Ήταν μία φασιστική κίνηση, η οποία είχε τις ρίζες της σε ευρωπαϊκές εθνικές και σοσιαλιστικές κινήσεις, και αυτό εδραίωσε μία παράξενη βιολογικά καθορισμένη άποψη, την λεγόμενη «Άρεια» υπεροχή.

Οι σπόροι του φασισμού, ωστόσο, φυτεύτηκαν στην Ιταλία. «Ο Φασισμός είναι αντίδραση.», είχε πει ο Μουσολίνι, αλλά αντίδραση σε τι; Η αντιδραστική κίνηση, που ακολούθησε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, βασίστηκε στην απόρριψη των κοινωνικών θεωριών που είχαν διαμορφώσει οι βάσεις της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, και στα πρώιμα σκευάσματα αυτών που επηρέασαν την Αμερικανική Διακήρυξη Ανεξαρτησίας, το Σύνταγμα και την Διακήρυξης των Δικαιωμάτων.

[...]Οι φασίστες ειδικότερα απεχθάνονταν τις κοινωνικές θεωρίες της Γαλλικής Επανάστασης και το σλόγκαν της: «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα».-Ελευθερία από κυριαρχικές παρεμβατικές κυβερνήσεις στην καθημερινή ζωή των πολιτών, από παράνομες έρευνες και κατασχέσεις, από εξαναγκαστικές θρησκευτικές αξίες, από εκφοβισμό και σύλληψη των διαφωνούντων. Ελευθερία να ψηφίζουν σε ένα σύστημα το οποίο ναι μεν η πλειοψηφία έχει εγκρίνει αλλά διατηρούνται αναφαίρετα ορισμένα δικαιώματα της μειοψηφίας.-Ισότητα με την έννοια της ισοπολιτείας, ισονομία, η ιδέα ότι ενώ οι άνθρωποι διαφέρουν, πρέπει όλοι να σταθούν ίσοι στα μάτια του νόμου.-Αδελφότητα με την έννοια της αδελφότητας της ανθρωπότητας. Ότι όλοι, γυναίκες και άντρες, μεγάλοι και νεότεροι, αδύναμοι και υγιείς, πλούσιοι και φτωχοί, μοιράζονται μία σπίθα της ανθρωπότητας που πρέπει να τιμηθεί σε ένα επίπεδο πάνω από αυτό του νόμου. Και αυτό μας συνδέει όλους με ένα τρόπο που συνεχώς επιβεβαιώνει και γιορτάζει τη ζωή.

Σε αυτό ήταν που ο φασισμός, σαν ιδεολογία, αντιδρούσε και ο φασισμός υποστηρίχθηκε κυρίως από απεγνωσμένους ανθρώπους, ανήσυχους και θυμωμένους με την αντίληψη πως η κοινωνική και οικονομική τους θέση βυθιζόταν. Απογοητευμένοι καθώς ήταν με τον συνεχή κίνδυνο του χάους, την αβεβαιότητα και την αναποτελεσματικότητα σιώπησαν

i am page 34

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

μέσα σε μία σύγχρονη δημοκρατία η οποία βασίστηκε σε τέτοιες αρχές. Ο φασισμός είναι η αντίθεση στην Δημοκρατία. Παλέψαμε σε ένα πόλεμο ενάντια σε αυτό μισό αιώνα πριν. Εκατομμύρια ανθρώπων χάθηκαν ως θύματα του φασισμού και πρωταθλητές της ελευθερίας.

«Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα αυτού του αιώνα είναι ότι το 1930 ο αρχιστράτηγος Φράνκο στην Ισπανία, ήταν ένας εθνικιστής που στόχευε στην αναχαίτιση των Κομμουνιστών. Ο Φράνκο ήταν ένας φασίστας ο οποίος δεχόταν εντολές από τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ.»«Η ιστορία αυτής της περιόδου είναι μία δημοσιογραφική πλαστογραφία. Παραποιημένες ειδήσεις χειραγωγούσαν την κοινή γνώμη. Η Δημοκρατία χρειάζεται γεγονότα.»--George SeldesHartland Four Corners, Vermont,March 5, 1988

[...]Δεν ήταν όλα τα ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα κατ 'ανάγκη φασιστικά, αν και πολλά όντως ήταν. Σε ορισμένες χώρες, το μεγαλύτερο μέρος της Καθολικής Ιεραρχίας αγκάλιασε τον Φασιστικό Εθνικισμό ως ένας τρόπο για την αντιμετώπιση της επέκτασης των κοσμικών επιρροών στις κοινωνίες, καθώς προηγουμένως η Εκκλησία είχε τον αποκλειστικό έλεγχο στις κοινωνικές αξίες και τα έθιμα. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα στη Σλοβακία και την Κροατία, όπου τα Εκκλησιαστικά Φασιστικά κινήματα ήταν ισχυρά, και σε μικρότερο βαθμό στην Πολωνία και την Ουγγαρία. Ωστόσο, ακόμη και σε αυτές τις χώρες κάποιοι καθολικοί και λαϊκοί ηγέτες τάχθηκαν κατά της μισαλλοδοξίας, καθώς η σκιά του φασισμού είχε παρεισφρήσει σε όλη την Ευρώπη. Σε κάθε χώρα της Ευρώπης υπήρχαν απλοί πολίτες που πήραν μεγάλα ρίσκα προσφέροντας καταφύγιο σε θύματα του Ολοκαυτώματος. Έτσι, η θρησκεία και η εθνικοφροσύνη δεν μπορούμε να πούμε πως είναι απόλυτοι δείκτες του φασιστικού συναισθήματος. Και οι Ναζί δεν τάχθηκαν μόνο εναντίον των Εβραίων, όπως το περίφημο απόσπασμα μας θυμίζει, αλλά και των κομμουνιστών και των ηγετών των συνδικάτων, των τσιγγάνων, των αντιφρονούντων και των ομοφυλοφίλων. Ο Ναζισμός και ο Φασισμός είναι πιο περίπλοκες έννοιες από ό,τι πιστεύεται ευρέως. Ποια είναι λοιπόν η φύση του Φασισμού;

Η Ιταλία ήταν η γενέτειρα της φασιστικής ιδεολογίας. Ο Μουσολίνι, ένας πρώην σοσιαλιστής δημοσιογράφος, διοργάνωσε το πρώτο φασιστικό κίνημα το 1919 στο Μιλάνο. Το 1922 ο Μουσολίνι οδήγησε μια πορεία διαμαρτυρίας στη Ρώμη, έτσι του δόθηκε μια θέση στην κυβέρνηση από το βασιλιά, και άρχισε να μεταμορφώνεται το ιταλικό πολιτικό σύστημα σε ένα φασιστικό κράτος. Το 1938 ανάγκασε το τελευταίο απομεινάρι της δημοκρατίας, το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων, να ψηφίσει την διάλυσή του αφήνοντας δικτάτορα της φασιστικής Ιταλίας τον Μουσολίνι.

[...]Το φασιστικό κίνημα του Φράνκο στην Ισπανία διεκδίκησε την κρατική εξουσία το 1936. Με την συνδρομή των ιταλών φασιστών και την βοήθεια από την κρυφά ανασυσταθείσα Γερμανική Αεροπορία, κατάφερε να συντρίψει όσους αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία, ακόμη και αν χρειάστηκαν τρία χρόνια. Ο διάσημος πίνακας του Πικάσο απεικονίζει το μακελειό που προκλήθηκε σε ένα ισπανικό χωριό από τις βόμβες που έριξε ο πρόδρομος της Luftwaffe. Ωστόσο, ποτέ η φασιστική Ισπανία του Φράνκο δεν υιοθέτησε την εμμονή στη φυλή και τις αντι-εβραϊκές θεωρίες συνωμοσίας που ήταν σήμα κατατεθέν του ναζιστικού κινήματος του Χίτλερ στη Γερμανία.

i am page 35

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

Άλλα φασιστικά κινήματα στην Ευρώπη ήταν πιο ακραία ρατσιστικά, προωθώντας το σύνθημα που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα από ορισμένα νεοναζί κινήματα: «Έθνος είναι η φυλή». Η ναζιστική ρατσιστική εκδοχή του φασισμού αναπτύχθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ ο οποίος με έξι άλλους σχημάτισαν το ναζιστικό κόμμα κατά τη διάρκεια του 1919 και 1920. Φυλακισμένος μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 1923 στο Beer Hall του Μονάχου, ο Χίτλερ υπαγορεύει την εξαγγελία του, Mein Kampf στον γραμματέα του, Rudolph Hess.

Το Mein Kampf (Η Μάχη μου) καθορίζει ένα σχέδιο για τη δημιουργία μιας Γερμανίας, μέσω του Εθνοσοσιαλισμού, φυλετικά καθαρής. Για να το επιτύχει αυτό, η “Άρεια” Γερμανία έπρεπε σύμφωνα με τον Χίτλερ να αντισταθεί σε δύο δυνάμεις: την εξωτερική απειλή από τις γαλλικές γραμμές αίματος του “negri-fied”, δηλαδή της “μόλυνσης από το αίμα των νέγρων”, και την εσωτερική απειλή από “τη μαρξιστική δύναμη κρούσης του διεθνούς εβραϊκού χρηματιστηρίου”. Ο Χίτλερ ονομάστηκε καγκελάριος της Γερμανίας από τον Χίντεμπουργκ τον Ιανουάριο του 1933 και μέχρι το τέλος του έτους είχε εδραίωσαν την εξουσία του ως φασίστας δικτάτορας έτσι ώστε να ξεκινήσει μια εκστρατεία ρατσιστικού εθνικισμού που τελικά οδήγησε στο Ολοκαύτωμα.

Η εμμονή του φυλετικού διαχωρισμού δεν πλήττονται μόνο από τους Γερμανούς Ναζί, αλλά και από εθνικιστικές και φασιστικές κινήσεις της Ανατολικής Εθνικιστικής Ευρώπης όπως της Κροατίας, Σλοβακίας, Σερβίας, Λιθουανίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Ουκρανίας. Η αντι-εβραϊκή μισαλλοδοξία ήταν ανεξέλεγκτη σε όλες αυτές τις ρατσιστικές κινήσεις, καθώς πίστευαν πως υπάρχει κάποιος σύνδεσμος ανάμεσα σε Εβραίους χρηματοδότες και μαρξιστές. Ακόμη και σήμερα η μικρή αντι-κομμουνιστική Συνομοσπονδία Πολωνών “Free-dom Fighters” στις ΗΠΑ χρησιμοποιεί το σύνθημα «Ο κομμουνισμός είναι Εβραίος».

«Οι αντιδραστικές έννοιες μαζί με τα επαναστατικά συναισθήματα αντανακλούν στην φασιστική νοοτροπία».- Wilhelm Reich

Ένα κοινό στοιχείο μεταξύ όλων των φασιστικών κινημάτων, ρατσιστικών ή όχι, είναι η προφανής έλλειψη συνεκτικών πολιτικών αρχών πίσω από την ιδεολογία και ο πολιτικός καιροσκοπισμός στην πιο βασική του έννοια. Μία σχεδόν μοναδική πτυχή του φασισμού είναι η αδίστακτη προσπάθειά του να επιτύχει και να κρατήσει την κρατική εξουσία. Σε αυτόν τον δρόμο για την εξουσία, οι φασίστες είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν κάθε αρχή και να υιοθετήσουν ζητήματα που είναι περισσότερο στη μόδα και άρα πιο πιθανά να προσηλυτίσουν.

Ο Χίτλερ, από την πλευρά του, ακολούθησε την τακτική της εγκατάλειψης. Όταν οι διαχειριστές της βιομηχανικής εξουσίας του προσέφεραν τον έλεγχο της Γερμανίας ήξεραν ότι είχε την υποστήριξη των εθνικοσοσιαλιστικών ιδεολόγων που όμως αντέκρουαν στην δική τους ιδέα για μια κερδοφόρα επιχείρηση. Ο Χίτλερ έλυσε το πρόβλημα με την «Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», κατά την οποία φρόντισε ώστε η ηγεσία της εθνικοσοσιαλιστικής πτέρυγας να δολοφονηθεί στον ύπνο της.

Αυτό που διακρίνει τον Ναζισμού από τον Φασισμό είναι η εμμονή στις φυλετικές θεωρίες ανωτερότητας, καθώς και όπως θα έλεγαν μερικοί, οι ρίζες του στη σοσιαλιστική θεωρία

i am page 36

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

της προλεταριακής επανάστασης.

Ο φασισμός και ο ναζισμός ως ιδεολογίες αφορούν, σε διαφορετικό βαθμό, εμφανίζουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

-Εθνικισμό και υπερ-πατριωτισμό με την έννοια της ιστορικής αποστολής.-Επιθετικό μιλιταρισμό, ακόμη και στο όριο της δοξασίας του πολέμου ως βέλτιστου για το εθνικό ή ατομικό πνεύμα.-Χρήση βίας ή απειλή βίας για την επιβολή των απόψεων στους άλλους (τόσο ο φασισμός όσο και ο ναζισμός υιοθετούν βία στους δρόμους και κρατική βία σε διαφορετικές στιγμές της πορείας τους).-Αυταρχική εξάρτηση από έναν ηγέτη ή ελίτ που δεν προέρχεται από την συνταγματική ευθύνη ενός εκλογικού σώματος.-Λατρεία της προσωπικότητας ενός χαρισματικού ηγέτη.-Αντίδραση ενάντια στις αξίες του Μοντερνισμού, συνήθως με συναισθηματικές επιθέσεις. Ομοίως ενάντια στον φιλελευθερισμό και τον κομμουνισμό.-Παραινέσεις προς τις ομοιογενείς μάζες των απλών ανθρώπων (Volkish στα γερμανικά, λαϊκή μάζα στις ΗΠΑ) να συμμετάσχουν εθελοντικά σε μια ηρωική αποστολή - που συχνά της δίνουν μεταφυσικό και ρομαντικό χαρακτήρα.-Απανθρωποίηση και στοχοποίηση του εχθρού - βλέποντας τον εχθρό ως κατώτερη ή υπάνθρωπη δύναμη, πιθανά εμπλεκόμενη σε μια συνωμοσία που δικαιολογεί την εξάλειψη του.-Εικόνα του εαυτού του ως μια ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης πέρα από τον σοσιαλισμό, τον καπιταλισμό και τη δημοκρατία.-Στοιχεία με εθνικοσοσιαλιστικές ιδεολογικά ρίζες. Για παράδειγμα, δήθεν υποστήριξη της βιομηχανικής εργατικής τάξης και των αγροτών, παρότι τελικά προωθείται η σφυρηλάτηση μιας συμμαχίας μόνο με μια ελίτ-τμήμα της κοινωνίας.-Προσαρμογή σε κάθε υπάρχουσα ιδεολογία ώστε να κατακτήσουν την κρατική εξουσία.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο φασισμός και ο ναζισμός δεν είναι βιολογικά ή πολιτισμικά καθορισμένοι. Ο φασισμός δεν αποδίδεται στη δομή του γονιδίου της κάθε συγκεκριμένης ομάδας ή την εθνικότητα. Ο ναζισμός δεν ήταν η απόλυτη έκφραση του γερμανικού λαού. Ο φασισμός δεν τέλειωσε με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

[...]Σύντομα, καθώς οι μνήμες του πολέμου αποτελούν πια αχνά γράμματα και οι εφημερίδες της συνεργασίας ξεθωριάζουν, οι φασίστες και οι σύμμαχοί τους επανεμφανίζονται βυθισμένοι σε ένα νέο μανδύα, αυτόν της αξιοπρέπειας. Απεικονίζονται ως αντι-κομμουνιστικοί αγωνιστές της ελευθερίας, θολώνοντας το παρελθόν με την βοήθεια του χρόνου και των συγκυριών. Έρχονται πάλι στο προσκήνιο συνεχίζοντας την πολιτική οργάνωση τους με στόχους αμετάβλητους και συνθήματα ελαφρώς ανασκευασμένα για να ταιριάζουν με τις εγχώριες ευαισθησίες.

Για την καταπολέμηση του κομμουνισμού μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η αμερικανική κυβέρνησή σφυρηλάτησε μια τακτική συμμαχιών με ό, τι θεωρείται ότι είναι το μικρότερο από τα δύο κακά - και, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει είναι υψηλό.

"Οι μεγάλες μάζες των ανθρώπων... πιο εύκολα να πέσουν θύματα σε ένα μεγάλο ψέμα παρά σε ένα μικρό".- Αδόλφος Χίτλερ

i am page 37

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

Συλλήψεις χρηστώνΠαραλείψεις εμπόρων,καταχρηστών

Μέριμνα;Mεθαδόνη-

σε χρόνια 10,σειρά προτεραιότηταςΣτρατηγικές κρατικής ακεραιότητας

Πολιτικές σωτηρίαςΓιά την έξοδο

Αδιέξοδο!Αυτοκτονίες-5 κάτοικοι ανά 100.000

Μεμονωμένο περιστατικόShow τρομολαγνείας

Στατιστική αύξηση βίαςΚαταστολή της Βίλας Αμαλίας

ΚρυώνωΌνειρεύομαι

ΠεινάωΣκουπίδια-χορταίνω

ΓεννιέμαιΖω;

ΈπιβιώνωΠεθαίνω!

Ήρθε το τέλος του κόσμου!Ήρθε το τέλος του χρόνου!

“Ψωμί-Παιδεία-Έλευθερία”Το ΄73;

Όχι το ‘13!Καλή Χρονιά!

i am page 38

22/12/2012 [ιφιγένεια δεριζιώτη]

ΧριστούγενναΠυροτεχνήματαΛαθραία ανθρώπινα σώματαΠαραβατικά όνειραΜεταναστεύωΜεταναστεύειςΛαθρομεταναστεύειΜεταναστεύουμεΜεταναστεύετεΛαθρομεταναστεύουνΚοινοβουλευτική ΔημοκρατίαΌλιγαρχίαΜέανδρος-ΦασισμόςΠαρθενώνας-ΜεγαλείοΑπεργίαΠτυχίοΑνεργίαΨυχοφθόροΨυχολόγοιΨυχίατροιΑντιανχοτικάΑντικαταθληπτικάΑντικαθεστωτικάΑντίστασηΜνημόνιοΑπομνημονεύω-πιθηκίζω,φερέφωνο απόψεωνΜνημονεύω-την Όμόνοια του ΄60Ή Έλλάδα πήρε την επόμενη δόση

22/12/2012 [ιφιγένεια δεριζιώτη]

ΧριστούγενναΠυροτεχνήματαΛαθραία ανθρώπινα σώματαΠαραβατικά όνειραΜεταναστεύωΜεταναστεύειςΛαθρομεταναστεύειΜεταναστεύουμεΜεταναστεύετεΛαθρομεταναστεύουνΚοινοβουλευτική ΔημοκρατίαΌλιγαρχίαΜέανδρος-ΦασισμόςΠαρθενώνας-ΜεγαλείοΑπεργίαΠτυχίοΑνεργίαΨυχοφθόροΨυχολόγοιΨυχίατροιΑντιανχοτικάΑντικαταθληπτικάΑντικαθεστωτικάΑντίστασηΜνημόνιοΑπομνημονεύω-πιθηκίζω, φερέφωνο απόψεωνΜνημονεύω-την Όμόνοια του ΄60Ή Έλλάδα πήρε την επόμενη δόση

Συλλήψεις χρηστώνΠαραλείψεις εμπόρων,καταχρηστών

Μέριμνα;Mεθαδόνη-

σε χρόνια 10,σειρά προτεραιότηταςΣτρατηγικές κρατικής ακεραιότητας

Πολιτικές σωτηρίαςΓιά την έξοδο

Αδιέξοδο!Αυτοκτονίες-5 κάτοικοι ανά 100.000

Μεμονωμένο περιστατικόShow τρομολαγνείας

Στατιστική αύξηση βίαςΚαταστολή της Βίλας Αμαλίας

ΚρυώνωΌνειρεύομαι

ΠεινάωΣκουπίδια-χορταίνω

ΓεννιέμαιΖω;

ΈπιβιώνωΠεθαίνω!

Ήρθε το τέλος του κόσμου!Ήρθε το τέλος του χρόνου!“Ψωμί-Παιδεία-Έλευθερία”

Το ΄73;Όχι το ‘13!

Καλή Χρονιά!

'73

'13

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

άτιτλο [σ.κ.]

Πόσες φορές γεννήθηκα;... Σε μια γη γαλήνια, ξέγνοιαστη, χαμένη, ρημαγμένη κι έψαξα να βρω

ανθρώπους και αέρα να ανασάνω. Τη μια στιγμή πνιγόμουν στις τσιμεντουπόλεις κι ορμούσα, σαν

αλλοπρόσαλλος, σε μια μικρή σπιθαμή γρασιδιού να ρουφήξω όσο πιο πολύ οξυγόνο μπορούσα.

Καθόμουν και κοιτούσα αυτή τη σπιθαμή για ώρες. Ανέπνεα και κοιτούσα, να μην βλέπω την παρακμή. Και

ξέρεις, με είπαν τρελό. Δεν κράτησε για πολύ, πνιγόμουν, γιατί ο άνθρωπος πιο πολύ από το οξυγόνο, ανθρώπους έχει

ανάγκη. Το είπα κάποτε σε κάποιον και με περιγέλασε, πως συγκρίνεις το οξυγόνο με τους ανθρώπους... Από

τότε, πόσες φορές αυτοκτόνησα γιατί μου έλειπε ένα άγγιγμα από κάποιον στην ψυχή... Κι ας είχα οξυγόνο. Δεν

μιλάω για θάνατο, για άλλου είδους νέκρωση μιλάω. Κι όμως συχνά, κάτι μέσα μου με κρατούσε στη ζωή και πάνω

στην έκρηξή του αποφάσισα εγώ να υποταχθώ στην ελευθερία. Κι έτσι ξεκίνησα ταξίδι να συναντήσω ζωντανούς

ανθρώπους... Όσο πέρναγε ο καιρός μου φαινόταν όλο και πιο εύκολο, μάθαινα να αγαπώ τους ανθρώπους...

Με άρπαζαν σε ξέφρενους χορούς δικούς τους, τους κάναμε δικούς μας και τραγουδούσαμε σε γλώσσες

καινούριες... Τους χάρισα και μου χάρισαν αυτά τα λίγα που μας χωρίζουν, για να συνειδητοποιήσουμε έτσι ότι

στην πραγματικότητα τίποτα δεν μας χωρίζει, παρά μόνο αυτά που δεν προσπαθήσαμε να καταλάβουμε...

Κι επέστρεψα στην γκρίζα πόλη με ένα σκοπό, να μεταδώσω την ελευθερία...

Υ.Γ.: Αγαπάω την κουλτούρα και την παράδοσή μου και αγαπάω να ακούω, να μυρίζω, να γίνομαι ένα με τούρκικους,

αραβικούς, ασιατικούς, βαλκανικούς, μεξικάνικους, περουβιανούς και λατινοαμερικάνικους, μαυριτάνικους, γύφτικους,

μογγολέζικους, κονγκολέζικους, ευρωπαϊκούς και "ιθαγένικους" αέρηδες, γιατί πώς να το κάνουμε αδελφέ, αυτοί δεν γνωρίζουν

σύνορα και ξέρεις, γίνονται χάδι για εκατομμύρια ανθρώπους στο πέρασμά τους. Τους εκτιμάω τους ανέμους, κουβαλούν

κάτι από "ουτοπία". Και κατάλαβες πως έτσι αυτόματα την καταργούν.

i am page 39

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

εκτός θέματος [ματίνα αναγνωστοπούλου]

«Ρατσισμός είναι η αντίληψη που υποστηρίζει την ανωτερότητα μιας φυλής και αποβλέπει στη διατήρηση της «καθαρότητάς» της και στην κυριαρχία της έναντι των υπολοίπων…» «Ο σύγχρονος ρατσισμός δεν περιορίζεται μόνο στις φυλετικές διακρίσεις. Έτσι εκτός από το φυλετικό ρατσισμό υπάρχει…» Άκουγε για τις διάφορες μορφές ρατσισμού ανάμεσα στις υπόλοιπες βαρύγδουπες κοινοτοπίες που είχαν αναπαράγει οι συμμαθητές του στο θέμα της έκθεσης για το ρατσισμό. Η φιλόλογος δεν είχε βαθμολογήσει τη δική του έκθεση. Είχε μόνο σχολιάσει με κόκκινο στυλό: «Εκτός θέματος και μακριά από το ζητούμενο πρότυπο. Μανώλη, για να δώσεις πανελλήνιες και να επιτύχεις, πρέπει να ακολουθείς τα κριτήρια που δίνονται».

i am page 40

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

Τώρα διαβάζονταν στην τάξη οι εκθέσεις που είχαν πάρει τις υψηλότερες βαθμολογίες. Ανάμεσα σε αυτές ήταν, φυσικά, και η έκθεση του απουσιολόγου ο οποίος ανέλυε εμπεριστατωμένα τα αίτια του ρατσισμού. «Η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας και η πνευματική φτώχεια είναι ένα από τα σημαντικότερα αίτια του φαινομένου αυτού. Από τη στιγμή που τα άτομα δεν διδάσκονται την αξία της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, του σεβασμού είναι εύκολο να παρασυρθούν από ρατσιστικές αντιλήψεις…» Αυτά τα είχε γράψει λίγες μέρες αφότου, στην ερώτηση του χημικού «πώς φτιάχνεται το σαπούνι», είχε ψιθυρίσει στο διπλανό του κρυφοχαχανίζοντας «λιώνοντας Αλβανούς και Πακιστανούς».

Ο Μανώλης είχε επιλέξει στην έκθεση για το ρατσισμό να καταγράψει ένα πραγματικό περιστατικό. Του το είχε διηγηθεί μέσω Skype δυο βδομάδες πριν η αδερφή του που σπούδαζε στην Αθήνα. Σαββατόβραδο πήραν με μια φίλη της το μετρό για να πάνε για ποτό. Μια παρέα τις περίμενε ήδη σε ένα γνωστό στέκι στο Γκάζι. Στη στάση “Αττική” μπήκε μια παρέα εφήβων αγοριών μαζί με μια κοπέλα. Πειράζονταν μεταξύ τους και χασκογελούσαν όταν ξαφνικά σταμάτησαν και στράφηκαν όλοι μαζί προς ένα νεαρό. Είχε μπει κι εκείνος στην ίδια στάση μ’ αυτούς αλλά από άλλη πόρτα του συρμού. Αμέσως όλα τα αγόρια κινήθηκαν προς το μέρος του και τον κύκλωσαν, μόνο η κοπέλα της παρέας έμεινε στη θέση της. Τότε η αδερφή του πρόσεξε ότι οι περισσότεροι από τους νεαρούς φορούσαν μαύρα μπλουζάκια με τα ίδια διακριτικά. Άρχισαν να τον σπρώχνουν, ο ένας μάλιστα του έβγαλε το τζόκεϋ που φορούσε στο κεφάλι. Ο νεαρός προσπαθούσε ψύχραιμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του αλλά οι άλλοι συνέχιζαν ακάθεκτοι.

-Αράπη, πίθηκε, υπάνθρωπε. Μας βρωμίζεις τη χώρα. Εδώ είμαστε ελληνορθόδοξοι και πατριώτες. Γύρνα πίσω στη ζούγκλα.

Οι πρώτες γροθιές είχαν υψωθεί σφιγμένες όταν συνέβη κάτι που τις αιφνιδίασε και τις αναχαίτισε. Μια κοπέλα που στεκόταν εκεί κοντά μπήκε ανάμεσα στον έγχρωμο νεαρό και τη μαυροντυμένη παρέα.

-Σταματήστε, σας παρακαλώ. Κόφτε το. Αφήστε τον ήσυχο. -Ρε κοπελιά, φύγε από τη μέση. Δε σε αφορά. Άντε, μη φας κι εσύ καμία.

Η κοπέλα όμως παρέμενε αμετακίνητη στη θέση της και συνέχισε να φωνάζει. Παρ’ όλη τη φασαρία κανείς μέσα στο βαγόνι δε φάνηκε να ενοχλείται. Σε ένα γεμάτο, λόγω Σαββατόβραδου, συρμό οι φωνές δεν ξένισαν κανέναν. Τη στιγμή που από τα μεγάφωνα του συρμού ανακοινωνόταν ότι το τρένο έφθανε στο “Σταθμό Λαρίσης” ο ένας πλησίασε λίγο περισσότερο και, παραμερίζοντας τη ζωντανή ασπίδα, έριξε μια δυνατή γροθιά στο πρόσωπο

i am page 41

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

i am page 42

του άλλου αγοριού. Τότε η κοπέλα της παρέας με τα μαύρα ρούχα και τα αρχαιοελληνικά σύμβολα που τόση ώρα παρακολουθούσε από απόσταση άρχισε να γελά και να φωνάζει: «Μπράβο, ρίξ’ του κι άλλη… κι άλλη…». Ήδη όμως οι πόρτες του τρένου είχαν ανοίξει και η παρέα της έπρεπε να κατέβει. Το φινάλε θα ήταν δικό της. Βγαίνοντας από το βαγόνι και συνεχίζοντας τις βρισιές και τις πατριωτικές ασυναρτησίες μαζί με τους φίλους της, κοντοστάθηκε, πήρε φόρα και έφτυσε προς το χτυπημένο νεαρό και την κοπέλα που είχε προσπαθήσει να τον υπερασπιστεί. Οι πόρτες του συρμού ξανάκλεισαν και το τρένο ξεκίνησε για τον επόμενο σταθμό, όπου κατέβηκαν και τα άλλα δύο παιδιά καθώς το πρόσωπο του νεαρού είχε ματώσει από το χτύπημα που είχε δεχτεί. Η αδερφή του Μανώλη κατέβηκε κι εκείνη και πήρε το τρένο πίσω για το σπίτι ακυρώνοντας τα σαββατιάτικα σχέδια της παρέας της. Μόλις έφτασε σπίτι άνοιξε αμέσως το Skype και διηγήθηκε στο Μανώλη το περιστατικό που την είχε αναστατώσει. Έτρεμε ολόκληρη και δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό της όχι τόσο την απρόκλητη επίθεση, αλλά την απουσία της παραμικρής αντίδρασης των επιβατών, μαζί και τη δική της. Ντρεπόταν που δεν είχε μπει κι εκείνη στη μέση μαζί με την άλλη κοπέλα. Αλλά όλα αυτά δεν ενδιέφεραν τη φιλόλογό του. Εκείνη πάσχιζε να τους μάθει το σωστό τρόπο ανάπτυξης της έκθεσης για να γράψουν καλά στις πανελλήνιες.

«…προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κοινωνική δικαιοσύνη, άνοδος του πνευματικού επιπέδου, συνειδητοποίηση της αξίας της ελευθερίας, σεβασμός της διαφορετικότητας…» Διαβάζονταν πια οι τρόποι αντιμετώπισης του ρατσισμού. Η διδακτική ώρα έφτανε στο τέλος της. «Θα σου δώσω άλλη μια ευκαιρία, Μανώλη», του είπε η φιλόλογος. «Την επόμενη ώρα έχετε γυμναστική. Έχω συνεννοηθεί με τον γυμναστή να μείνεις στην τάξη και να ξαναγράψεις την έκθεση. Δε θα δυσκολευτείς. Άκουσες τις εκθέσεις των συμμαθητών σου. Αν και θα έπρεπε να έχεις ήδη μάθει το σωστό τρόπο που γράφουμε έκθεση. Πλησιάζει το Πάσχα». Ναι, πλησίαζε το Πάσχα. Εκείνος δεν πολυπήγαινε στην εκκλησία. Η ζωή του Χριστού όμως τον συγκινούσε πολύ. Θυμήθηκε τον παππού του που, όταν ήταν μικρός, του διάβαζε ένα κείμενο που είχε γράψει κάποιος για τον Ιωσήφ όταν ζητά το σώμα του Χριστού από αυτούς που τον είχαν σταυρώσει. Λίγα πράγματα θυμόταν, σκόρπια: «…δώσε μου αυτόν τον ξένο, που είναι πραγματικά ο απόλυτος ξένος… που έζησε ζωή και βίο ξενιτεμένου στα ξένα… που, σαν ξένος σε ξένη χώρα, άστεγος γεννήθηκε στη φάτνη… αυτόν τον ξένο, που απ’ τα σπάργανά του ακόμη ξενιτεύτηκε και δεν είχε πόλη, ούτε χωριό, ούτε σπίτι, ούτε τόπο να μείνει, ούτε πού να γείρει το κεφάλι… για έναν νεκρό, σε παρακαλώ, που

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

αδικήθηκε από όλους, που προδόθηκε από φίλο, που κυνηγήθηκε από τους αδελφούς του, που εγκαταλείφθηκε από τους φίλους του και στερήθηκε την ίδια τη μητέρα του… γιατί πάνω στη γη δεν έχει να του συμπαρασταθεί ούτε πατέρας, ούτε φίλος, ούτε συγγενής, ούτε καν ένας να τον θάψει, αλλά είναι μόνος στον κόσμο…».

Ένιωθε ότι αυτό το κείμενο δε μιλούσε αποκλειστικά και μόνο για το Χριστό. Για εκείνον μιλούσε για κάθε “ξένο”, για κάθε κατατρεγμένο, για κάθε έναν που αδικήθηκε, που εξευτελίστηκε, που έγινε παρίας, που πληγώθηκε ή δολοφονήθηκε εξαιτίας της καταγωγής του, του χρώματός του, της πίστης ή του τρόπου ζωής του. Η ύπαρξη του καθενός τυραννισμένου ήταν αποτυχία μιας κοινωνίας που βυθίζεται σε ένα βούρκο διαφθοράς και υποκρισίας. Ο Μανώλης όμως την αισθανόταν κυρίως ως μια προσωπική αποτυχία όσων – και του ίδιου μαζί – δεν βρίσκονται στη θέση τους, μια ένδειξη ότι δεν προσπαθούν αρκετά να το αλλάξουν αυτό. Η “σταύρωση” όλων αυτών των άτυχων, ένα κάλεσμα σε δράση και συμπόνοια.

Όλα αυτά γυρνούσαν μέσα στο μυαλό του μαζί με το πρότυπο της καλής έκθεσης. Κοίταξε τη φιλόλογο απέναντί του, μετά τη λευκή κόλλα μπροστά του. Σκέφτηκε τους βαθμούς, τις εξετάσεις, τις σπουδές, το μέλλον του. Έπιασε το στυλό και ξεκίνησε να γράφει ξανά την έκθεσή του:

Δώσε μου αυτόν τον ξένο…

i am page 43

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

ο κινέζος με το μενεξεδένιο τατουάζ[μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης]

Πριν από τρία χρόνια στην στοά Μοδιάνου στην πανέμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης συνήθιζε να κυκλοφορεί ένας Κινέζος που πουλούσε διάφορα μπιχλιμπίδια ώστε να μπορέσει να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για τη ζωή του. Συχνά έκοβε βόλτες γύρω από την πλατεία Αριστοτέλους στα καφενεία και στα μπαράκια για να μαζέψει κάποια χρήματα. Όταν ο κόσμος τον έδιωχνε κατέφευγε εκεί στην στοά.

Εκεί έβρισκε τους φίλους του, τον Τζακ, τον σκύλο και τον Τουίτι, το κίτρινο καναρίνι. Καθόταν στην είσοδο της στοάς και ξεκινούσε την αφήγηση των ιστοριών του. Συχνά τις ιστορίες τις έβγαζε από το μυαλό του. Ήταν ωραίες, πολύ ωραίες, έτσι έλεγαν οι φίλοι του.

Ο χρόνος πέρναγε ευχάριστα. Ξέφευγε από την σκληρή πραγματι-κότητα και για λίγο ταξίδευε σε κόσμους που ποτέ το ανθρώπινο μάτι δεν είχε αντικρύσει. Συχνά μάλιστα, γύρναγε στο χωριό του, λίγο πιο έξω από το Χονγκ Κονγκ. Εκεί, ήταν ήσυχα, γαλήνια και επικρατούσε ευδαιμονία και μακαριότητα συνάμα.

Συνήθως κάποιο παιδάκι του έκοβε τους αναστοχασμούς και την ονειροπόληση. Έδειχνε τα μπιχλιμπίδια που είχε μπροστά του και φώναζε: «Μαμά, θέλω ένα από εκείνα τα ανθρωπάκια που χοροπηδάνε». Τότε, εκείνος χαμογελούσε πάντοτε διάπλατα, γιατί πίστευε πως θα έβρισκε κάποια χρήματα για να φάει. Μα, η μαμά ή ο μπαμπάς πολλές φορές κοίταζαν με μίσος τον Κινέζο, γιατί είχε σκιστά μάτια, κίτρινο δέρμα και ένα ζεστό χαμόγελο. Ήταν ένας ξένος και γι’ αυτό του συμπεριφέρονταν έτσι. Τρία χρόνια είχε μείνει στην Ελλάδα και εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει γιατί οι Έλληνες τον φοβόντουσαν. Ένα κοντό, δύσμοιρο ανθρωπάκι ήταν άλλωστε. Δεν είχε ούτε μπράτσα, μα ούτε και απειλητικό ύφος.

Τα τελευταία χρόνια ήταν τα δυσκολότερα για εκείνον. Η χώρα αντιμετώπιζε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση. Ο «τζίρος» είχε μειωθεί δραματικά. Από είκοσι ευρώ είχε γίνει πέντε. Άσε που είχαν τριπλασιαστεί οι ρατσιστικές επιθέσεις. Το πρωί δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα, γιατί όλοι τον ήξεραν στις γύρω πλατείες, αλλά και στη στοά Μοδιάνου που πέρναγε τον περισσότερο καιρό. Το βράδυ όμως φοβόταν πια γιατί τα πράγματα είχαν γίνει άγρια.

Τις προάλλες τον είχαν σταματήσει δύο γεροδεμένοι τύποι με μαύρα μπλουζάκια και τον ήλεγχαν αν ήταν Έλληνας. Τον ρώτησαν πρώτα όλη την αλφαβήτα κι ύστερα το θρήσκευμά του. Είχε πει σωστά

i am page 44

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

το αλφάβητο και είχε υποστηρίξει με ζέση ότι ήταν Χριστιανός Ορθόδοξος. Οι τύποι πείστηκαν και τον άφησαν να φύγει. Βλέπετε, ο Κινέζος είχε καταφέρει να γίνει Έλληνας μέσα σε μια νύχτα.

Έτσι, πέρναγε τα βράδια, απάνταγε στις ερωτήσεις και όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν. Ώσπου μία Παρασκευή δύο τύποι με λοστάρια, τον έπιασαν κτυπώντας τον αλύπητα. Φώναζαν: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».

Κάποια στιγμή, βαρέθηκαν να τον δέρνουν και αποφάσισαν να τον ξεγυμνώσουν. Στην πλάτη του είδαν ένα τατουάζ δράκου που είχε. Έβαλαν τα γέλια. Ο σχιστομάτης είχε και τατουάζ! Παράλληλα με τα χαχανητά συνέχιζαν να τον χτυπάνε πια σε όλο του το σώμα.

Ο Κινέζος κρύωνε. Ήταν βράδυ. Ήταν γυμνός. Ένα λοστάρι τον βρήκε στο κεφάλι. Το κεφάλι άνοιξε στα δύο σαν καρπούζι. Το φρέσκο αίμα κάλυψε την πλάτη και το τατουάζ. Οι τύποι με τα μαύρα μπλουζάκια τον άφησαν μισοπεθαμένο στο δρόμο.

Όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες αχτίδες του ηλίου ο Κινέζος άφησε την τελευταία του πνοή. Το αίμα είχε καλύψει το τατουάζ του άνδρα. Το πηγμένο αίμα υπό την δράση των αχτίδων είχε πάρει ένα αλλόκοτο μενεξεδένιο χρώμα.

Όταν έκανε εκείνο το Σάββατο την εμφάνισή του ο ήλιος, ο Κινέζος είχε αφήσει αυτόν τον κόσμο. Είχε πάει σ’ έναν άλλον. Εκεί δεν χρειαζόταν να πουλά μπιχλιμπίδια.

i am page 45

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

i am page 46

“ο νέος φασισμός στην ευρώπη” άρθρο του stephen marche[μτφ. travis bickle]

Κατά μήκος της Ευρώπης, η ποιότητα ζωής φθίνει, παρέχοντας εύφορο έδαφος στην άκρα δεξιά

Πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου στην Ελλάδα, η Αθήνα ήταν το σκηνικό ενός φρικιαστικού ταξιδιού στο παρελθόν. Το υπερεθνικιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε να κάνει παρελάσεις με αναμμένα δαδιά στους δρόμους. Το κόμμα απορρίπτει τον όρο νεοναζί, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την πηγή της έμπνευσής του. Το σύμβολό του, ο στροβιλιζόμενος μαίανδρος, θυμίζει εξαιρετικά την σβάστικα. Στέλνει ομάδες απειλητικών μαυροφορεμένων νεαρών στους δρόμους. Ο αρχηγός του, Νίκος Μιχαλολιάκος, έχει αδυναμία στις πομπώδεις, μελοδραματικές ομιλίες, γεμάτος αυτολύπηση???. Επιπλέον, διάφορα εξέχοντα στελέχη του έχουν εγκρίνει ανοικτά τον Χίτλερ. Αυτές δεν είναι παράξενες φιγούρες στην ελληνική πολιτική σκηνή πλέον. Κατά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, σχεδόν ένα μήνα πριν (σσ. 19 Μαιού 2012), συγκέντρωσαν το επτά τις εκατό των ψήφων. Αυτή την φορά κέρδισαν το 6,92 τις εκατό.

Δεν αποτελούν βέβαια αποκλειστι-κότητα της Ελλάδας. Όπως ακριβώς στη δεκαετία του 1970 είχαμε την άνθιση των Ευρωπαίων αριστερών τρομοκρατών κατά τον απόηχο των κοινωνικών και οικονομικών αλλαγών της δεκαετίας του 1960, έτσι και η αποτυχία της παγκοσμιοποίησης αναπόφευκτα δημιουργεί μια νέα γενιά φασισμού σε όλη την ήπειρο.

Η Μεγάλη 'Υφεση έχει κάνει ξεκάθαρο ποιες τάσεις παρουσιάστηκαν πριν το κραχ του 2008. Τις τάξεις της Ευρωπαικής άκρας δεξιάς δεν στελεχώνουν πλέον οι περιθωριοποιημένοι και οι μη προνομιούχοι αλλά η μεσαία τάξη, η ομάδα που απειλείται περισσότερο από το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, την αυξανόμενη ανισότητα. Το πολιτικό κέντρο απέτυχε στο να αναγνωρίσει μια απλή πραγματικότητα. Οι ενωμένες αγορές δεν βοήθησαν τους απλούς ανθρώπους στην Ευρώπη. Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία χαίρεται μια τεράστια άνοδο της παραγωγικότητας και του ΑΕΠ. Την δεκαετία πριν το κράχ, ο Ιρλανδικός ρυθμός ανάπτυξης κυμαινόταν στο πέντε τις εκατό ετησίως και ο Ισπανικός γύρω στο τέσσερα τις εκατό. Αλλά τα οφέλη από αυτήν την ανάπτυξη δεν μοιράστηκαν σε όλους. Οι στάσιμοι μισθοί σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό οδήγησαν στην μείωση της αγοραστικής δύναμης της μεσαίας τάξης σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας πριν το 2008. Εκείνη τη χρονιά, μια Γερμανική μελέτη έδειξε μια παρατηρούμενη μείωση στον αριθμό των εργατών που ανήκαν στο φάσμα από 70 έως 150 τις εκατό του μέσου εισοδήματος – από 62 τις εκατό το 2000 στο 54 τις εκατό το 2008. Για την μεσαία τάξη υπήρχε μόνο βαθύτερη ανασφάλεια και μείωση της κοινωνικής κινητικότητας. Σε αυτό το σημείο, η μείωση του Ευρωπαϊκού βιοτικού επιπέδου είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

i am page 47

παιδιά θα ζήσουν φτωχικότερα από τους γονείς τους.

Τα μόνα κόμματα που μιλούν για την αποτυχία της ενοποίησης των αγορών να βελτιώσουν τις ζωές των καθημερινών ανθρώπων είναι τα υπερ-εθνικιστικά. Και οι δύο πλευρές, αριστερά και δεξιά του κέντρου, φταίνε για τη σημερινή κατάσταση και καμιά τους δε φαίνεται να έχει μια βιώσιμη λύση. Ο σοσιαλισμός της κεντροαριστεράς δημιούργησε εφιαλτικά ελλείμματα πριν την ύφεση. Οι χώρες συναγωνίζονταν για τα πιο εξωφρενικά προγράμματα παροχών ενώ η αναλογία χρέους – ΑΕΠ εκτοξευόταν στα ύψη. (Οι Γάλλοι μάλλον έχουν κερδίσει το έπαθλο με την μεταγεννητική εκπαίδευση σε κολπικές ασκήσεις). Όπως είπε ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ο πρώην αναπληρωτής Σοσιαλιστής πρωθυπουργός, “Μαζί τα φάγαμε.” Μετά την ύφεση, το πρόγραμμα λιτότητας της κεντροδεξιάς απέτυχε να δημιουργήσει κλίμα εμπιστοσύνης στους επενδυτές, και οδήγησε σε διπλή ύφεση. Η ιδεολογία τους είναι εξίσου άκαμπτη και αναποτελεσματική.

Η νομιμότητα είναι αυτή που κάνει τα πρόσφατα νεο-φασιστικά κινήματα απείρως πιο τρομακτικά από τους αριστερίζοντες τρομοκράτες της παλαιότερης εποχής που έσπερναν τον τρόμο στην Ιταλία, την Γερμανία, τη Γαλλία και αλλού. Ο εφιάλτης του Ευρωπαϊκού φασισμού ποτέ δεν εξαλείφθηκε πλήρως αλλά κατά κύριο λόγο ο σκληροπυρηνικός εθνικισμός ήταν, τουλάχιστον μέχρι προσφάτως, ένα αντικοινωνικό κατάλοιπο της Ευρωπαϊκής πολιτικής, ένα πρότζεκτ που είχε γνώση του μάταιου και αναρχικού του χαρακτήρα. Οι νέοι φασίστες είναι οργανωμένοι και λογικοί, σταθερά προσανατολισμένοι στον έλεγχο των δομών του κράτους παρά στην καταστροφή τους. Είναι αστυνομικοί και τραπεζίτες και όχι φοιτητές και εργάτες. Στην Γερμανία, οι πολιτικοί σχολιαστές παρατήρησαν μια αλλαγή στον τόνο και όχι στην ουσία – από τους ναζί της “μπότας” (stiefelnazis) στους ναζί της “γραβάτας” (kravat-tennazis). Πολλά έθνη στην Ευρώπη έχουν ένα επεκτεινόμενο ακροδεξιό κόμμα, πράγμα που καταδεικνύει ένα μεγαλύτερο φαινόμενο. Το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία είναι σταθερά κυρίαρχο στις εθνικές εκλογές. Η Μαρίν Λεπέν του Εθνικού Μετώπου στην Γαλλία έλαβε έξι εκατομμύρια ψήφους στις πρόσφατες εκλογές. Το κόμμα Jobbik στην Ουγγαρία επιδεικνύει με περηφάνια ένα σύμβολο ύποπτα παρόμοιο με το Βέλος-Σταυρό της εποχής του πολέμου και έλαβε το 17 τις εκατό των ψήφων το 2010. Ακόμη και οι Σκανδιναβικές χώρες – κάποτε φάροι της ανοχής και της ανεκτικότητας – είναι επιρρεπείς. Η ακροδεξιά της Νορβηγίας έχει υπερασπιστεί τις απόψεις του μαζικού δολοφόνου Αντερς Μπρέιβικ σχετικά με το Ισλάμ.

Οι λόγοι γι αυτό το ξέσπασμα μίσους είναι προφανείς. Το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα είναι 22 τις εκατό. Στην Ισπανία είναι ακόμη υψηλότερο, στο 24 τις εκατό. Η ανεργία στους νέους ξεπερνά το 22 τις εκατό σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κλασσική εξήγηση για την άνοδο του φασισμού στη δεκαετία του 1930 ήταν η σοβαρή οικονομική κρίση και η φτώχεια. Όμως, τα ακροδεξιά κόμματα ισχυροποιήθηκαν πολύ πριν την τρέχουσα οικονομική κρίση παρόλο που τα μηνύματά τους έχουν γίνει πολύ περισσότερο της μόδας μετά την κρίση. Η τρέχουσα έκρηξη ρατσισμού και ξενοφοβίας έχει τις ρίζες της σε μια

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

i am page 15i am page 48

πιο βαθιά άρνηση της ανοικτής ροής του χρήματος και των ανθρώπων. Όλα τα υπερεθνικιστικά κόμματα είναι ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση τόσο σαν ιδέα όσο και πρακτικά. Σε όλα αυτά τα κόμματα, το μίσος ενάντια στους Εβραίους είναι μια παλιά ιστορία, ένα παλιό τραγούδι για τους ρομαντικούς. Η σύγχρονη ασχολία τους είναι το μίσος για τους Μουσουλμάνους μετανάστες και τους Ρομά, οι οποίοι είναι ευάλωτα σύμβολα της ανθρώπινης κινητικότητας. Το κόμμα Jobbik έχει οργανώσει “περιπολίες πολιτών” που κατεβαίνουν σε “περιπάτους πολιτικού ακτιβισμού” σε πόλεις με μεγάλο πληθυσμό Ρομά. Τέτοιοι ευφημισμοί θα πρέπει να είναι οικείοι σε οποιονδήποτε μελετητή της Ευρωπαϊκής ιστορίας.

Στο βιβλίο του “Το Τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος”, του 1992, ο Φράνσις Φουκουγιάμα πρότεινε ότι η παγκόσμια πάλη των ανταγωνιστικών ιδεολογικών συστημάτων είχε τελειώσει με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Οποτεδήποτε ακολούθησαν δραματικά γεγονότα – 11η Σεπτεμβρίου 2011, πόλεμος στο Ιρακ ή άνοδος της Κινεζικής οικονομίας – αυτή η ιδέα δέχθηκε αρκετά πλήγματα. Παρόλα αυτά η θεωρία του έχει την τάση να επανακάμπτει. Πολλοί από μάς θέλουμε να πιστεύουμε ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι η μόνη λογική πολιτική ιδεολογία και ότι οι διάφοροι διανοητικοί παραλογισμοί του 20ου αιώνα τελικά οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Ο Φουκουγιάμα υπέθεσε ότι τα δημοκρατικά συστήματα θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τις εσωτερικές αντιφάσεις, και η ικανότητα των ψηφοφόρων να πετάξουν έξω τα πολιτικά τους αφεντικά θα διόρθωνε την πιο διαβόητη οικονομική κακοδιαχείριση. Είκοσι χρόνια από την έκδοση του βιβλίου, η Ευρώπη επιτέλους μπορεί να διαψεύσει το Τέλος Της Ιστορίας. Σε ένα πρόσφατο άρθρο για το περιοδικό Foreign Affairs, ο Φουκουγιάμα αμφισβήτησε την ίδια του την ιδέα. “Μπορεί η φιλελεύθερη δημοκρατία να επιβιώσει της παρακμής της μεσαίας τάξης;” αναρωτήθηκε. Η διαβρωτική επίδραση της παγκόσμιας ροής του χρήματος γύρω από τα εθνικά σύνορα και γύρω από την δυνατότητα οποιασδήποτε εκλεγμένης κυβέρνησης να την ελέγξει αποδεικνύεται πολύ ισχυρή.

Οι δημοκρατικοί θεσμοί άρχισαν να καταρρέουν πριν οι νεο-φασίστες αποκτήσουν πραγματική δύναμη. Η αποτυχία της πολιτικής τάξης και η απειλή μιας αβάσταχτης τιμωρίας από την αγορά ομολόγων οδήγησε, σε μερικές περιπτώσεις, στην επιβολή μη εκλεγμένων αξιωματούχων, όπως έγινε με το διορισμό του Μάριο Μόντι στην Ιταλία (σσ. και όχι μόνο!). Η λύση των τεχνοκρατών για τη βαθαίνουσα κρίση είναι απλή και κομψά αυτο-εξυπηρετούμενη: χρειάζονται περισσότερη ισχύ. Το περιοδικό Economist βλέπει μια μεγάλη ευκαιρία μέσα στην κρίση για τους Ευρωπαίους υπέρμαχους της ολοκλήρωσης: “Ισχυροποιείται σιγά σιγά η συναίνεση ότι, ανεξάρτητα αν η έξοδος της Ελλάδας πρέπει να αποφευχθεί ή να ξεπεραστεί, θα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη και εκτενέστερη ενοποίηση στην ευρωζώνη, με την επιβολή αυστηρότερων περιορισμών στις εθνικές κυβερνήσεις.” Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ είναι ο ορισμός της μη ανάληψης ευθύνης. Η αποτυχία των πολιτικών τους που ζητούσαν επώδυνα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα δεν τους επέφερε συνέπειες. Ποιος μπορεί να τους απολύσει; Αυτή η κατάσταση παρουσιάζει ένα ερώτημα που έχει νόημα για περισσότερους ανθρώπους και όχι μόνο για φασίστες: ποια είναι η αξία της δημοκρατίας αν είναι ανίκανη να καθορίσει το οικονομικό σύστημα των πολιτών της;

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

Ο χρηματιστής Τζώρτζ Σόρος, σε μια πρόσφατη ομιλία του, εξέφρασε τον φόβο του ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μεταμορφώνεται σε “γερμανική αυτοκρατορία με την περιφέρεια ως ενδοχώρα.” Ο υπερεθνικισμός τουλάχιστον παρέχει ενός είδους αντίσταση απέναντι σε αυτό το μέλλον. Η αντίσταση είναι γκροτέσκα και βίαια, ωστόσο. Ο Μιχαλολιάκος, στην ομιλία του μετά τις εκλογές του Μαΐου, φώναξε, “Χαράζει η νέα χρυσή εποχή του Ελληνισμού. Για αυτούς που προδίδουν αυτήν την χώρα ήρθε ο καιρός να φοβηθούν. Ερχόμαστε!” Ο καιρός του φόβου μπορεί κάλιστα να έρχεται. Σε μια τηλεοπτική συζήτηση στην Ελληνική τηλεόραση, ένας εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, ο Ηλίας Κασιδιάρης, σηκώθηκε όρθιος και πέταξε ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο μιας γυναίκας αντιπάλου και μετά ξεκίνησε να χαστουκίζει μια άλλη στο πρόσωπο. Οι υπόλοιποι καλεσμένοι έμμειναν εμβρόντητοι, ανήμποροι να αντιδράσουν.

Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι ο Κασιδιάρης διέφυγε της σύλληψης στον τηλεοπτικό σταθμό και επανεμφανίστηκε την επόμενη Δευτέρα. Πολλοί σχολιαστές άφησαν να εννοηθεί πως μια τέτοια διαφυγή δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την συνέργεια της Ελληνικής Αστυνομίας, της οποίας τα μισά μέλη λέγεται ότι ψήφισαν την Χρυσή Αυγή στις τελευταίες εκλογές. Οι νεο-ναζιστές έχουν την υποστήριξη της αστυνομίας και ενός σεβαστού μέρους του εκλογικού σώματος. Η φιλελεύθερη δημοκρατία στην Ευρώπη μπορεί να αποδειχθεί όχι η κατάληξη της ιστορίας αλλά ένα πολύ σύντομο κεφάλαιο. Η παλιά τρέλα έχει επιστρέψει. Το κακό αυτήν την φορά είναι ότι έχει καλό λόγο που επέστρεψε.

i am page 49

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

!no pasaran¡ [γιώργος τζαβλάκης]

Ξεχνώ, ξεχνώ μα και θυμάμαι.Πώς τα έφερε ο καιρός κι αυτοί που ρίχτηκαν στης λήθης το πηγάδι,

οφίτσια να γυρεύουν και τιμές.Αυτοί που ντρέπονταν την ύπαρξη τους να ομολογήσουν,

τώρα καθέδρας το δάχτυλο να μας κουνούν.Το αυγό έσπασε κι αυτοί που χρόνια το ζέσταιναν,

με το χιτώνα του σωτήρα γυρεύουν τη μοίρα μας να καθορίσουν.Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό περιδιαβαίνει η σκέψη τους, ανήλιαγο, άρρωστο

υγρό.Χασάπηδες της γνώσης σαν κουφάρι την τεμαχίζουν κι αν στα μέτρα τους

δεν μπορούν να τη χωρέσουν την καίνε.Μην τους πιστέψεις, λόγια που ζέχνουν μίσος και φασισμό.

Τα όπλα μαςΜνήμη

ΑλληλεγγύηΣεβασμός

και μια Γροθιά ψηλά μέχρι τον ουρανό.Μην φοβηθείς, μαζί θα παλέψουμε.

Mαζί θα νικήσουμε.

i am page 50

[issu

e 02

6] -

[020

613]

- [c

him

eres

.gr]

. αθήναιο . αλφειός . βοτανικός κήπος

. ελεύθερος τύπος . εναλλακτικό βιβλιοπωλείο

. έξι συνεργασία θησείου . λαμπηδόνα

. λάσπη . λεμόνι . μικρό cafe . ναυτίλος

. παγκάκι . τέχνης βήματα . φαρφουλάς

. χάρτες . hackerspace.gr . nosotros

. solaris . vinyl

θεσσαλονίκη:. λωτός . σπίρτο . φρειδερίκο αγάπη μου . hemingway . la doze . metropolis bookstore

γιάννενα:. θυμωμένο πορτραίτο . φίλοιστρον

λάρισα:. κουρμπέτι. στέκι paratodos. στέκι ιατρικής. τα κανάρια . las ramblas . mosh pit

πάτρα:. cinema cafe

ηράκλειο:. ορτακιά

βόλος:. ποδηλάτισσα. feluca

φλώρινα:. εν φλωροίνοι

θήβα:. thebar

χέρι με χέρι

θέλεις να κυνηγήσεις την χίμαιρά σου;στείλε ένα demo και κάνε εκπομπή στο webradio ήστείλε το κείμενό σου για να συμμετέχεις στο επόμενο τεύχος του fanzine chimeres

the neuron stimulation zine

συντακτική ομάδα:. [γιώτα γραμμένου] . [ελπίδα πολιτσόγλου] . [μικέλα φερούση] . [baphomet] . [comzeradd] . [travis bickle]

artwork:. [famous woman walking incognito] . [ποτές]

θεματικό τεύχος:. ενάντια στον φασισμό/ρατσισμό. 1η διανομή στο 2ο φεστιβάλ Χίμαιρες

διανομή chimeres.gr/zine/map/

αθήνα:

χαλκίδα:. magaret tattoo story

πάρος:. cafe cozy

κύθηρα:. αραχτοπωλείο

αγία άννα:. vinylio

κιάτο:. musica es σέρρες:. sofa

λευκωσία:. οκτάνα . το 586

[ideas; articles; viruses; painkillers; senses; stupidity; madness; interviews; little green people; mad writers; madder readers; brain pollution; science; music; movies; philosophy; irony; humor; disclosure; mind games; feed-back; communication; creativity; contradic-tion; destruction; pleasure; self torture; math equations; comics; quantum determinations; questioning answers; answering questions; experiments; prophecies; phycoanalysis practice; non-lobotomized brains;]

εξώφυλλο . οπισθόφυλλο:. [balloon, svg] . [robb whiteman] . [thenounproject.com]

επικοινωνία:. ["περιοδικό χίμαιρες" τ.θ. 42080, τ.κ. 12101] . [mail@chimeres.gr]

copyleft:. [διανέμεται με την άδεια “creative commons: attribution-non commercial-share alike” που επιτρέπει την ελεύθερη διανομή με παρόμοια άδεια και αναφορά στην πηγή, για μη- εμπορικούς σκοπούς]

♪♫

i am the antepenultimate page 51

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issue 026]- [020613] - [chim

eres.gr]

racismcan be

hard to see