t heneuron

s t imu l a t i n gz i ne

[τεύ

χο

ς 0

19]

- [1

30

211

] -

[δια

νέμ

ετα

ι χ

ωρ

ίς α

ντίτ

ιμο

]

i am the cover!!!

i am page 02

.03 . το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd]

.04 . παραμύθι με δράκο [τρελός]

.08 . δέκα εκδοχές μιας αυτοκτονίας (η εκδοχή του επαναστάτη) /

η αράχνη [ν.γ. λυκομήτρος]

.07 . οι χίμαιρες του μέλλοντός μας [μ.]

.08 . της αποχώρησης [georgia_s_onar]

.09 . οδός ελλήνων ‘74 [κ. καφρίτσας]

.10 . επανάσταση [hobbistas]

.12 . α-τάλαντες επαναστάσεις [βάσια τσώτσου]

.13 . ανθολόγιο σε χρήση [γιάννης τέλιος]

.16 . άρωμα γυναίκας [συνέντευξη της Ε. Ζεγκίνογλου]

.19 . αφιέρωμα στις ταινίες γοτθικού τρόμου μέρος 3ο [baphomet]

.23 . βιβλιοπαρουσίαση - toxique [στεύη]

.24 . u2 richtung pankow μέρος 2ο [bill mccai]

.26 . οι νάνοι του θανάτου [τζόναθαν κόου]

.29 . περίεργος και υπέροχος κόσμος [άγνωστος ιταλός αναβάτης]

.30 . η χαρτούρα [madlen]

.31 . μέρα [κ. τζαχρήστος] / ορίζοντας [δημήτρης νίκου]

.32 . σκόνη [μυρτώ] / γύμνια [selini]

.33 . αντίλογος [ebal]

.34 . άνευ τόπου / γιατί να ρθει; [kioy]

. περιεχόμενα

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

Οι άνθρωποι συνηθίζουν να κυνηγούν τις ουτοπίες τους. Τουλάχιστον μέχρι κάποια ηλικία. Κι αν ο γερασμένος περίγυρος τους δεν έχει προλάβει να τους αφαιρέσει με χειρουργική ακρίβεια αυτήν ακριβώς την ικανότητα. Την ικανότητα να ονειροπολούν και να κινούνται προς την κατεύθυνση που δείχνουν τα όνειρα τους.

Μερικές φορές μπορεί να χάνουμε τον στόχο. Ούτως ή άλλως δεν είναι σχεδόν ποτέ επαρκώς ορισμένος. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πως ακόμα κι αν έχουμε επίγνωση της εξαιρετικής εξιδανίκευσης που έχουμε κάνει σε ένα όνειρο (σε μία χίμαιρα), το κυνήγι επίτευξης του είναι που μας καθιστά τελικά ανθρώπους.

Είναι όμως αυτή η επίγνωση που λειτουργεί και ως μηχανισμός αλλοτρίωσης. Ως απαισιοδοξία για την πραγμάτωση του όποιου ονείρου. Εν τέλει όνειρο και εφιάλτης χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο. Και τελικά ακροβατούμε ανάμεσα στο όνειρο και στη διαχείριση της καθημερινότητας που οδηγεί σ αυτό. Ακροβατούμε... Αν έχουμε καταφέρει να διαφύγουμε απ’ όλους αυτούς, που προσπαθούν πεισματικά να συντηρήσουν έναν κόσμο νεκρό, που ανησυχούν πως τέτοιες “ατέρμονες” αναζητήσεις θα καταστρέψουν αυτόν τον κόσμο που δημιούργησαν χωρίς ίχνος φαντασίας και δημιουργικότητας, και πασχίζουν καθημερινά να μας μεταδώσουν την παραίτηση τους. Ενίοτε τα καταφέρνουν. Σπανιότερα αντιστεκόμαστε επιτυχώς.

Δεν θα πρεπε όμως να είναι έτσι. Όχι. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρεπε να είναι έτσι.

το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd]

i am page 03i am the anti-editorial

«Αν ένας χάρτης του κόσμου δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία,

δεν αξίζει ούτε μια ματιά μας...»~ l. mumford

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

i am page 04

παραμύθι με δράκο [τρελός]

«Αυτή η αναμονή με σκοτώνει.»Ήτανε τρεις στρατιώτες, όρθιοι οι καημένοι μες στο λιοπύρι. Κράνη, εξαρτήσεις, και τα λοιπά.Αυτός που είχε μιλήσει έξυνε τη μύτη του. Για την ακρίβεια, είχε χώσει το μικρό δάχτυλο του δεξιού χεριού στο δεξί ρουθούνι. Δεν έλπιζε να βρει κάτι εκεί μέσα, μόνο την έξυνε. Αμηχανία, ας πούμε.Κοίταξε τους άλλους δυο χαμογελώντας στραβά. Κρατούσαν το ντουφέκι παρά πόδα , όπως αυτός, μόνο που η στολή τους ήτανε μαύρη ενώ η δική του λευκή.«Κακό αυτό», σκέφτηκε.«Κατά βάση, τα ίδια συμφέροντα έχουμε σεις και γώ», είπε κάνοντας φιλότιμη προσπάθεια να συντηρήσει μια συζήτηση. «Άλλοι μας βάζουν να τσακωνόμαστε. Κανονικά, θα 'πρεπε να 'μαστε ενωμένοι αν θέλουμε να...»Σταμάτησε συγχυσμένος. Κόμποι ιδρώτα γυαλίζανε στο μέτωπό του εκεί ακριβώς που τέλειωνε η σκιά του κράνους του. Θα 'πρεπε να είναι ενωμένοι, βέβαια, αλλά για ποιο λόγο; Δεν του ερχότανε κανείς -το κέρατό του- κι ανάθεμα αν ήξερε τι σήμαινε αυτό το “κανονικά”.«Κοιτάξτε, αν είναι να σφαχτούμε, ας το κάνουμε, να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα.»Έσφιξε δυνατά την κάννη του όπλου του, έτοιμος για δράση. Θα 'ριχνε πρώτα στον αριστερό. Αν ήταν λίγο τυχερός ίσως προλάβαινε να φάει και τον άλλο, μάλλον απίθανο βέβαια. Άρχισε να σηκώνει το ντουφέκι, ασήκωτο του φαινότανε. Καμιά κίνηση από τους άλλους. Τ' άφησε να πέσει στη θέση του.«Υπομονή», συνέστησε το άλογο.

Ήταν κατάλευκο και πανύψηλο. Ο στρατιώτης δεν κατάλαβε πώς βρέθηκε εκεί δίπλα του, δεν ήταν μέρος για ένα άλογο αυτό. Θεώρησε καλό, πάντως, να δείξει στους άλλους ότι τα πράγματα άλλαξαν.«Λυπάμαι παιδιά, αλλά μόλις ήρθε το ιππικό. Χε-χε, το ιππικό λέω...καταλαβαίνετε.» Κανείς δε γέλασε. «Ακούστε, εγώ είχα όλη τη διάθεση να τα βρούμε μεταξύ μας, να μην είμαστε πιόνια των ιμπεριαλιστών, αλλά εσείς αδιαφορήσατε. Τώρα, λοιπόν, ακουμπήστε τα όπλα σας όμορφα-όμορφα στο χώμα χωρίς απότομες κινήσεις και δεν θα πάθει κανένας τίποτα.»Φυσικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά κι αυτό το κατάλαβε αμέσως μόλις άκουσε το μαύρο άλογο να λέει σαρκαστικά: «Φιλαράκο, είσαι τελείως πεζός!» Κι ύστερα ήταν εκείνος ο παράξενος τύπος με το λοφίο και το σπασμένο κοντάρι που ρώτησε «εδώ γίνεται το πάρτυ;» και ξαφνικά όλοι κατάλαβαν πως έχουν γίνει πλέον πολλοί. Υπερβολικά πολλοί.Πάνω στο λόφο ετοιμαζόταν να ξεσπάσει καταιγίδα. «Ποιος είσαι πάλι εσύ;» ρώτησε ο στρατιώτης.«Έφεδρος αξιωματικός Δελής Αγησίλαος, ο επονομαζόμενος και “λοξός” ή “επίσκοπος” ή “μόντσας”, στις υπηρεσίες σας», είπε κάνοντας μια υπόκλιση που προκάλεσε θύελλα από κουδουνίσματα. «Οι φίλοι με φωνάζουν τρελό. Είμαι αυτός που περιμένατε.»Τον έκοψε από πάνω ως κάτω. Η στολή του ήταν βέβαια λευκή αλλά θύμιζε πιότερο κοστούμι παλιάτσου μ' όλους αυτούς τους ρόμβους και τα κουδούνια. «Αυτές είναι οι ενισχύσεις;» αναρωτήθηκε. «Πλάκα μου κάνουν.» Οι άλλοι απέναντι σήκωναν κιόλας τα ντουφέκια τους.«Σιγά, κύριοι, μισό λεπτό», φώναξε ο καινούργιος. «Αν είναι να σκοτωθούμε, ας το κάνουμε τουλάχιστον πολιτισμένα. Και, κατά πρώτον, γνωρίζει κανείς σας γιατί τσακωνόμαστε;»«Μην τον ακούτε, τέτοια λέει πάντα», είπε το μαύρο άλογο. «Τον στέλνουν να σπείρει τη σύγχυση. Πυρ κατά βούληση!»«Ω, ω, ω!» φώναζε ο παλιάτσος. «Κύριοι, ψυχραιμία! Δεν φαντάζομαι ν' αρχίσετε να παίρνετε διαταγές από ζώα; Όσο για σένα, ομορφονιέ, μιας που το θέτεις έτσι με βουλές και τα συναφή, οφείλω να σου πω ότι οι δυο κατίνες», έδειξε το λόφο, «τα κανονίζουν μεταξύ τους κι αφήνουν εμάς εδώ να πλακωνόμαστε.»Το άλογο έστρεψε το βλέμμα προς τα κει που του έδειχναν. Δεν είχε πολύ φαντασία, το δύστυχο, μεταφυσικά ερωτήματα δεν τάραζαν ποτέ τον δίκαιο ύπνο του.«Εγώ τις βλέπω να τρώγονται όπως πάντα.»«Ωραίο το μαύρο συνολάκι σου χρυσή μου», έλεγε η βασίλισσα. «Ήρθε το ντεθ στη μόδα ή πενθείς το μακαρίτη;»

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

i am page 05

Στεκόταν αγέρωχη και βλοσυρή μέσα στα τούλια, νυφούλα που την έστησε ο λεγάμενος. Ένα διάδημα από λευκόχρυσο έγερνε επικίνδυνα στα οξυζεναρισμένα μαλλιά.«Γίνεσαι μικροπρεπής και ανόητη», απάντησε η άλλη. Οι συλλαβές κροτάλισαν στα δόντια της, ζάρια σε μάρμαρο μαύρο. Μαλλιά του κοράκου -πίσσα- και ντύσιμο σκοτάδι, μέχρι και στο βλέμμα. Αλλά γι’ αυτό μπορεί να έφταιγε η μάσκαρα.«Δεν πρόκειται να πέσω στο επίπεδό σου.» Κι άλλη ζαριά. Η ξανθιά περιορίστηκε σ' ένα ειρωνικό ανασήκωμα του φρυδιού.Στέκονταν οι δυο τους καρφωμένες θαρρείς στη σκιά του πύργου. Χειρονομούσαν. Από κάποια απόσταση έμοιαζαν πράγματι να τσακώνονται.«Δεν μου είπες, τι κάνει ο βλαμμένος σου;» Πεντάρες. «Τον βγάλατε, λέει, απ' τη μηχανική υποστήριξη. Εξυπηρετείται μονάχος του ή ...;» Ένα σαρδόνιο χαμόγελο άνθισε στα μαύρα χείλη.«Μ' αρέσει ο τρόπος σου να κρατάς το επίπεδο. Ξέρω, βέβαια, ότι το θέμα σε καίει ιδιαίτερα αλλά δεν είμαστε ομοιοπαθείς. Λοιπόν, μην περιμένεις συμπαράσταση από μένα.»«Τι θες να πεις;» Ντόρτια.«Μην κάνεις το βλάκα. Ο κόσμος το 'χει τούμπανο... Από κάποιο σημείο και μετά, χρυσή μου, το να μην του σηκώνεται είναι το λιγότερο. Όταν αρχίσουν να του τρέχουν τα σάλια, τότε στ' αλήθεια αρχίζουν τα δύσκολα. Κι όταν πια του φεύγουν κι από κάτω...»«Σκύλα! Θα σε...» Χύμηξαν η μια πάνω στην άλλη, όμως μια αόρατη δύναμη λες τις τραβούσε πίσω αφήνοντάς τις μετέωρες να αιωρούνται στην ίδια θέση. Από μακριά φαινόταν σαν μια πολύ εντυπωσιακή χορογραφία μάχης.

«Θα σκοτωθούνε», είπε το άλογο.«Τρίχες κατσαρές!» Ο τρελός δεν καταδέχτηκε καν να σηκώσει το κεφάλι. Κάτι τον απασχολούσε στα νύχια του. «Θα λύνουν πάλι το ασφαλιστικό.»Η οργή του αλόγου ξέσπασε τρομερή.«Ή δειλός είσαι, ή προδότης. Δεν θα καθίσω άλλο ν' ακούω τις τρέλες σου ενώ η βασίλισσά μας κινδυνεύει. Η θέση μου είναι δίπλα της.» Κι έφυγε με καλπασμό κατά το λόφο.

«Άφησέ με, άφησέ με!» ούρλιαζε η ξανθιά. «Άσε με να της μαδήσω το μαλλί τρίχα-τρίχα της πουτάνας!»«Επικοινωνείς με το υπερπέραν, καλή μου; Ποιο πνεύμα είναι τούτη τη φορά; Ο θείος Κάρολος ή ο μπαρμπα-Ιωσήφ;»«Παραιτούμαι», είπε η άλλη απηυδισμένη καρφώνοντας και πάλι τα πόδια στο χώμα.«Δεν έχει νόημα. Όλο το παιχνίδι είναι στημένο.»«Δεν είναι στημένο, αγάπη μου. Απλά δεν βάζουμε εμείς τους κανόνες. Δεν είμαστε καν εκείνος που τους εφαρμόζει. Εμείς...» Έκανε μια πιρουέτα. «Είμαστε απλά δυο χορεύτριες. Χόρευε γιατί μας κοιτάζουν.»

Στη βάση του λόφου, ένα άλογο. Ένα υπέροχο άσπρο άλογο με δυο σκιές κάλπαζε στη βάση του λόφου.«Τι θες εδώ;» ρώτησε χωρίς να σταματήσει. «Δεν έχει δράκους το σκάκι.»«Έχουν όμως τα παραμύθια», είπε η σκιά πριν μετατραπεί σ' έναν μεγάλο ασημένιο δράκο με καυτή ανάσα.«Θα με κάψεις;» ρώτησε το άλογο.«Θα σε κάψω», είπε ο δράκος και φύσηξε. Οι στρατιώτες χειροκρότησαν.

«Ωραία ιστορία», είπε ο ένας.«Ναι, πολύ συγκινητική», είπε ο άλλος.«Άντε, πάμε τώρα», είπε ο τρίτος.

Αυτός με τη λευκή στολή καβάλησε το μαύρο άλογο κι έφυγε για να γίνει αστέρας της τηλεόρασης. Οι δυο βασίλισσες έγιναν διάσημο χορευτικό ντουέτο, χώρισαν απ' τα ραμολιμέντα τους και παντρευτήκαν μεταξύ τους.

Ο τρελός παραμένει τρελός. Αν υπάρχουν κρυμμένοι συμβολισμοί γύρω απ' τη θυσία του αλόγου, τους αγνοεί.

Επιδεικτικά.

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

δέκα εκδοχές μιας αυτοκτονίας [ν.γ. λυκομήτρος]σημείωμα 8ο (η εκδοχή του επαναστάτη)

Η χειραφέτηση της εργατικής τάξης αργεί να έρθει. Οι προλετάριοι (λούμπεν και μη) δε λένε να σπάσουν

τις αλυσίδες. Ο λαός επιμένει ν΄ ακολουθεί τις φωτισμένες πρωτοπορίες. Η κοινωνία του θεάματος

εξακολουθεί να αντιστέκεται. Η πατριαρχία συνεχίζει να υφίσταται. Κι εγώ, που δεν είμαι καν επαγγελματίας επαναστάτης, λέω να ξεκινήσω μια δεύτερη εωσφορική

εξέγερση βαδίζοντας στο αριστερό μονοπάτι.

είναι να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του.Οι ζήλιες, οι έχθρες και οι αλληλοκατηγορίεςαυξάνονται με απίστευτο ρυθμό,καθώς οι πάντες μιλούν συνωμοτικάκαι υποπτεύονται ο ένας τον άλλοχωρίς να μετανιώνουν για τα λάθη τους.Η ποίηση υφαίνει τον ιστό της.Τα περιθώρια στενεύουν.

i am page 06

η αράχνη - [ν.γ. λυκομήτρος]

Οι δισταγμοί, οι φόβοι και οι αποτυχίεςπαραμερίζονται αναπάντεχασ’ ένα αέναο παιχνίδι χωρίς κανόνες.Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρξειένας νικητής και πολλοί ηττημένοι.Η προσμονή, η απελπισία και η αγωνίαμεγεθύνονται χωρίς προηγούμενοαφού κανείς δε γνωρίζει τι θα του συμβεί.Το μόνο που μπορεί να κάνει

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

Οι χίμαιρες του μέλλοντός μας [μ.]

Μάνα, φταίω.Που έφτασα ως εδώ, που δεν έχω άλλο δρόμο, που με ποδοπατάνε και ξεσπάω σε σένα. Που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τις δικές σου πλάτες αλλά δεν τις αντέχω κιόλας.

Μάνα, υποφέρω.Που νιώθω άχρηστος, που σε βρίζω και γουστάρω, που ζω για να σε απογοητεύω. Που με ξελασπώνεις από τα δικά μου σκατά. Που κλαις ακόμα για μένα.

Μάνα, λέω ψέματα.Καπνίζω, πίνω, κάνω το τσιγαριλίκι μου και νομίζω πως έτσι θα ξεχάσω. Μένω άεργος γιατί δεν γουστάρω τον κόσμο. Στα τρώω χοντρά γιατί αντέχεις... ακόμα.

Μάνα, πεθαίνω.Γιατί είμαι αυτοκαταστροφικός χωρίς να αυτοκτονώ, ποτέ δεν ένιωσα πως αξίζει να ζω. Κάθε σου βλέμμα μας τιμωρεί και τους δυο. Καλά κάνεις και δεν με πιστεύεις… Σκατά κάνεις!

Ληστείες, φωτιές, μολότοφ και ναρκωτικά, απάτες, δολοφονίες, βιασμοί, διαπλοκή, τρομοκρατία, τρομολαγνία και συνενοχή. Τα έχω δει όλα, τα έχω ζήσει όλα και πάλι δεν νιώθω ότι ζω.

Αυτό που κυνηγάω είναι η ουρά του εαυτού μου. Φταίω, υποφέρω και λέω ψέματα... Είμαι η γενιά που φεύγει... ΕΙΜΑΙ η γενιά που έρχεται... και έχω ήδη πεθάνει.

στον Κ.

Πες μας τι θα κάνεις αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σουΚαι το βρεις τσακισμένο απ’ τις πληγές

Και γύρω σου κούκλες γυμνές ανίκανες να ακούσουν την φωνή σουΟι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές

i am page 07

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

i am page 08

της αποχώρησης [georgia_s_onar]

Ψηφίσαμε στις εκλογές νομίζοντας πως στέλνουμε sms για το ποιος θα αποχωρήσει από το αγαπημένο μας reality. Τραγουδήσαμε, δείξαμε τα άπειρα ταλέντα μας ως λαός, βρήκαμε νύφη στον μοναχό αγρότη μας, στον κανακάρη μας εμείς οι στοργικές μανάδες, ταΐσαμε τα ζα στη φάρμα, μπήκαμε με το δεξί στο νέο μας σπίτι, στο brand new εστιατόριο υπό την επιμέλεια του βραβευμένου σεφ, στείλαμε πακέτο, λειτούργησε και κάποιος άλλος "για λογαριασμό μας" - τι καλά!!! Δε λάβαμε όμως σοβαρά υπόψη ποιοι απαρτίζουν την κριτική επιτροπή, ποιοι παρουσιάζουν και ποιοι επιλέγουν τους παίκτες. Πήραμε παχυλούς μισθούς, ζήσαμε περιόδους ευμάρειας και ευδαιμονίας - κανείς όμως δε συνειδητοποίησε πως πήραμε μαζικά χόρτο και απλά ζούσαμε τη χαρά της επήρειας, μας είχανε βολέψει κιόλας οι βουλευτές μας κι ήμασταν τρισευτυχισμένοι. Οι γονείς μας καμάρωναν "μια χαρά το βολέψαμε το παιδί". Γκρεμίσαμε τα χαμόσπιτα και χτίσαμε στη θέση τους 5 δωμάτια, 10 αποθήκες κι άλλα τόσα γκαράζ να στοιβάξουμε όλα τα άχρηστα, κάναμε και ντουλαποδωμάτια όπως έχει η κάρυ στο sex and the city- "πωλούνται υπερπολυτελή διαμερίσματα και μεζονέτες με θέσεις πάρκινγκ". Ξεφτιλίσαμε τις ζωές μας, τις φτάσαμε στον πάτο μαζί με την καθημερινότητά μας, ήμασταν τόσο ήσυχοι και καλά με τον εαυτό μας που το μόνο που μας απασχολούσε ήταν να εισβάλλουμε στις ζωές των άλλων και να νιώσουμε κι εμείς λίγη από τη χαρά της εξουσίας, διώχνοντας κακήν κακώς την ομορφότερη παίκτρια - ποιος θα φύγει την επόμενη εβδομάδα;; εσύ αποφασίζεις..!! (κάνανε τα πάντα για να μας πείσουν για την ισχύ μας).Βγήκαμε και ζωντανά σε απ' ευθείας λινκ με τον Γιώργο Παπαδάκη, μόνο που δε μας άρεσε γιατί δε τον ακούγαμε γαμώτο, είχαμε επιστροφή. Μάθαμε να κάνουμε ζωάρα, να βγαίνουμε βόλτα με το ακριβό μας αυτοκίνητο, κι ας μην έχουμε να το συντηρήσουμε, να το καθαρίζουμε επιμελώς κάθε μεσημέρι και να το σκεπάζουμε μην τυχόν και μας το ματιάξουν. Αγοράσαμε, αγοράσαμε, αγοράσαμε. Ήπιαμε ποτάρες, φάγαμε λιλιπούτεια γεύματα ξανά και ξανά, α, πήγαμε και στο Dubai που είναι και της μοδός, με τη βουλιμία του κομπλεξικού αγρότη που ξάφνου έγινε ευρωπαίος.Αφού τα κάναμε όλα αυτά και ήμασταν μέσα στην τρελή χαρά, ξαφνικά ξυπνήσαμε και είδαμε πως αυτοί που εμείς ψηφίζαμε χαιρέκακα να φύγουν και τους βλέπαμε με αγαλλίαση την άλλη μέρα να δηλώνουν πως πήγανε για την εμπειρία, αλλά νιώθουν αδικημένοι που φύγανε τόσο νωρίς, ήταν άλλοι και όχι αυτοί!!! Ναι, ναι, καλά το κατάλαβες, σε σένα μιλάω!!! Αφού τόσα χρόνια έζησες ευάερα και ευήλια με δανεικά χαρωπός στο στρουμφοχωριό, ήρθε η ώρα να τα ξεπληρώσεις. Πώς ξεκουνάς τον ελληναρά από τον καναπέ και τα πιτόγυρα να του πεις πως πρέπει να θυσιαστεί για την πατρίδα;;; Προτιμά να καφεδώνεται όλη μέρα χαλαρά. Άστον ήσυχο τον άνθρωπο. Αφού τόσο ξαφνικά μάθαμε όλοι πως μας τα πήρανε οι αποχωρήσαντες τα φράγκα και φύγανε, φάε το τελευταίο σου γεύμα στο υπερπολυτελές χρυσό mall και σήκω για δουλειά, όχι ότι δε δούλευες πιο πριν, απλά τώρα δε θα πληρώνεσαι κιόλας, έτσι, για αλλαγή.Και μην περιμένεις ότι θα ξανακοιμηθείς γαλήνια το βράδυ. Ζήσε με το άγχος αν το πρωί που θα πας στη δουλειά, τα πράγματά σου θα είναι στη θέση τους ή σ' ένα όμορφο κουτάκι. Το μόνο που σου έμεινε, είναι οι λογαριασμοί που φουσκώνουν, τα δάνεια, και σκόρπια μνημεία - αθηναϊκά τοπόσημα, δείγματα περασμένων μεγαλείων - καμένες τράπεζες και πολυκαταστήματα να μας θυμίζουν πως κάποτε έγινε και μια πορεία. Η μυρωδιά του πρώτου είναι ακόμα αισθητή στον αέρα, κι ας περάσανε δυο χρόνια. Το επόμενο ακόμα σιγοκαίει, μαζί κι ένα ζευγάρι ροζ τακουνάκια. μην παραπονιέσαι, τόσα χρόνια ήσουν ο πρωταγωνιστής - σε κλείσανε στη γυάλα, σε βλέπανε να μαστουρώνεις και γελούσανε. Τι άλλο θες; Βγες τώρα στα μεσημεριανά να πεις τον πόνο σου, δε θα έχεις τώρα επιστροφή, μην ανησυχείς καθόλου. Τουλάχιστον έζησες την εμπειρία. Πάμε τώρα κι εμείς "σαν στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι" στην Αμερική. Απλά δε θα ακούμε ίσως Καζαντζίδη αλλά Θανάση. Σας ευχαριστούμε πολύ που μας παρακολουθήσατε, καλό σας βράδυ...

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

οδός ελλήνων '74 [κωνσταντίνος καφρίτσας]

Και με αγριωπή φωνή ο δικαστής κάλεσε τον κλητήρα και τον πρόσταξε να φέρει μία κιμωλία.Ο κλητήρας έφερε μία βέργα κιμωλίας.-Κάνε με την κιμωλία εκεί πέρα έναν κύκλο τόσον όσο να χωρούν τρείς άνθρωποι, είπε ο δικαστής, κι ο κλητήρας υπακούοντας γονάτισε και σχημάτισε τον κύκλο.-Και τώρα φέρε στην αίθουσα το παιδί, πρόσταξε ξανά ο δικαστής.Το παιδί στην αίθουσα άρχισε και πάλι να κλαίει θέλοντας να πάει κοντά στην Άννα. Ο γέρος Ντόλινγκερ αδιαφόρησε για τα κλάματα του μικρού και μόνον δυνάμωσε τον ήχο της φωνής του.-Αυτήν τη δοκιμασία που θα διαδραματιστεί εδώ, άρχισε να διευκρινίζει στο ακροατήριο, την ανακάλυψα σ' ένα παλαιό βιβλίο και θεωρείται αποτελεσματική. Η βασική ιδέα του κύκλου με την κιμωλία είναι απλούστατη: Η μητέρα η πραγματική μ'αυτόν τον τρόπο μπορεί να δείξει την αγάπη στο παιδί της. Λοιπόν, η δύναμη αυτής της αγάπης θα κριθεί. Κλητήρα, βάλε το παιδί μέσα στον κύκλο.Στην συνέχεια ο δικαστής απευθύνθηκε στη κυρία Τσίνγκλι και στην Άννα:-Περάστε κι εσείς μέσα στον κύκλο και πιάστε η κάθε μια από ένα χέρι του παιδιού. Μόλις σας πω "Εμπρός" ας προσπαθήσει η κάθε μια από εσάς να τραβήξει το παιδί έξω από τον κύκλο. Όποια έχει τη μεγαλύτερη αγάπη για το παιδί θα το τραβήξει προς τη μεριά της με την μεγαλύτερη δύναμη.Η αίθουσα θορυβήθηκε απότομα. Οι θεατές σηκώθηκαν στις άκρες των παπουτσιών τους κι άρχισαν να σπρώχνονται και να φιλονικούν με τους μπροστινούς τους για να καταφέρουν να δουν.Μόλις όμως οι δύο γυναίκες μπήκαν στον κύκλο και η κάθε μία έπιασε το ένα χέρι του παιδιού, έγινε νεκρική σιγή.Το παιδί στεκόταν επίσης βουβό, λες και καταλάβαινε τί συνέβαινε. Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο δάκρυα, στραμμένο προς την Άννα.Και τότε ο δικαστής φώναξε: "Εμπρός".Με ένα ισχυρό απότομο τράβηγμα η κυρία Τσίνγκλι έβγαλε το παιδί απ΄τον κύκλο με την κιμωλία.Η Άννα κοιτούσε σαστισμένα το παιδί. Δεν είχε τολμήσει να το τραβήξει δυνατά από τον φόβο μην πάθει τίποτα καθώς το τραβούσαν και οι δύο μαζί και το άφησε αμέσως.Ο γερο-δικαστής σηκώθηκε.-Τώρα ξέρουμε, είπε ηχηρά, ποιά είναι η πραγματική μάνα. Πάρτε το παιδί μακριά από αυτή την σάπια! Θα μπορούσε με εντελώς κρύα καρδιά να κάνει το παιδί κομμάτια! -Μπέρτολντ Μπρεχτ-Ο Κύκλος Με Την ΚιμωλίαΕκδ. Κοροντζή

Και τώρα είναι πού θα έρθεις και θα μου πεις: Τί σχέση έχει τώρα όλο αυτό με το τί γίνεται;Και εγώ τώρα είναι που θα σου πω: Δεν ξέρω.Κι αλήθεια δεν ξέρω γιατί μου ήρθε αυτό το κείμενο στο μυαλό. Πηγαίο ίσως. Το μόνο δεδομένο κοινό σε όλον αυτό τον συσχετισμό είναι η δίκη.Είμαστε μέσα σε μία δίκη που διαρκεί χρόνια, θα διαρκέσει χρόνια, καθώς έφεση μετά από έφεση θα φέρει την πλήρη λησμονιά και ίσως την διαγραφή. Γιατί αυτό κάνουμε: δεν διορθώνουμε, αλλά διαγράφουμε.Ανάμεσα λοιπόν σε μία δίκη της Νυρεμβέργης και μία σαν αυτή του Ποντίου Πιλάτου, δεν δικάζεται κανείς ουσιαστικά παρά μόνο νίπτουν τας χείρας τους, σκουπίζονται με πικέ πετσετούλες και οδεύουν χέρι-χέρι με την Ελλάδα προς το πρώτο σκαλί. Σημασία βέβαια εδώ είναι και πώς βλέπεις την σκάλα, από πάνω ή από κάτω;Και εδώ ακριβώς πέφτει το λάδι -παχύρευστο, βρώμικο, μολυσματικό- στον κεντρικό αυτοκινητόδρομο: τα Μ.Μ.Ε.Αχ τί καλά, αυτοί μας δείχνουν την σωστή πορεία πλεύσης. Κι έτσι δεν χρειάζεται να σπάμε το άχρηστο κεφαλάκι μας. Όχι! Γιατί να γίνει κάτι τέτοιο όταν έχουμε αυτούς για να μας βοηθάνε...-Εδώ υπεισέρχεται ο σπουδαίος ρόλος που πρέπει να αναλάβουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, να ενημερώνουν απλά τον κόσμο, να μην τον τρομοκρατούν και πάνω απ' όλα να δείχνουν, να ξεσκεπάζουν και να αποκαλύπτουν την αλήθεια (τρία συνώνυμα στη σειρά, wow...). Και αμέσως μετά δείχνουν το χρονικό, το requiem (όπως λένε και στα χωριά τους) μιας κάποτε οικονομικής δύναμης και μίας νυν αδέσποτης ελευθερίας.Απλώς ένα μίσος για αυτούς που έχουν από αυτούς που δεν έχουν, έναν ανείπωτο εμφύλιο λαού με αστυνομικό σώμα, κρίση που διασπά αντί να ενώνει, αυξήσεις τιμών με μειώσεις μισθών και παράθυρα τηλεοράσεων που οδηγούν στην αλήθεια ΤΟΥΣ.Εγώ τελειώνω κάπου εδώ. Έγραψα, ξέσπασα με έναν από τους δικούς μου τρόπους και κάπου εδώ βάζω την δικιά μου τελεία.

ΥΠΟΜΝΗΜΑ:α) Άννα: Ελληνική Δημοκρατία και ό,τι αυτή περιέχει (Αρχαίο ελληνικό πολιτισμό - Μελλοντικό ελληνικό πολιτισμό).

β) Κυρία Τσίνγκλι: Νεώτερη ελληνική ιστορία.γ) Δικαστής: Μέρκελ (πλάκα κάνω), Η Ανυπομονησία για το Άλλο.

δ) Φιλοθεάμων κοινό: Ευρώπη και λοιποί συνεργάτες.

i am page 09

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

βαδίζοντας το δρόμο που χάραξε η επανάσταση![hobbistas]

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα της εκπομπής hobbistas στις 4/7/2009. Είναι μια πορεία μέσα από επαναστάσεις που φιλοδοξούσαν να αλλάξουν τον κόσμο. Άλλες το πέτυχαν πολύ, άλλες λίγο, άλλες καθόλου. Δεν θα δώσει την απάντηση στο αν πρέπει να γίνονται επαναστάσεις η όχι. Δεν έχει καμία διάθεση να κρίνει, απλά να τις παρομοιάσει σαν φάρμακα που δεν είναι ευχάριστα αλλά απαραίτητα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ας δούμε δύο λέξεις κλειδιά: επανάσταση και ανεξαρτησία. Επανάσταση είναι το σύνολο των ιστορικών γεγονότων που συμβαίνουν σε μία οργανωμένη κοινωνία -κυρίως κράτος- όταν ένα τμήμα της, μικρό ή μεγάλο, εξεγείρεται με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας και την πραγματοποίηση ριζικών αλλαγών (πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών, πολιτιστικών κτλ.). Επίσης είναι το σύνολο από ριζοσπαστικές απόψεις ή ριζικές αλλαγές. Υπάρχουν πολλών ειδών επαναστάσεις: εθνική, πολιτική, βιομηχανική, οικονομική, τεχνολογική, πολιτιστική (μακριά από εμάς) κ.α.. Η ανεξαρτησία από την άλλη είναι η κατάσταση ή η ιδιότητα του ανεξάρτητου, η έλλειψη εξάρτησης ή γενικότερα οποιασδήποτε δέσμευσης.

Η Αμερικανική επανάσταση ξεκίνησε το 1775 και τελείωσε το 1783 με την ήττα της μητροπολιτικής Αγγλίας και σίγουρα δεν την χαρακτηρίζεις εθνική. Ποιός ήταν ο λόγος που ξεκίνησε αυτή η επανάσταση; Τι ήταν αυτό που άναψε την φλόγα του πολέμου και ξεκίνησε αυτή η αιματοχυσία; Ήταν μάλλον μια υπόθεση αυτο-διαχείρισης. Η Αμερική ήταν ένα μέρος με αυτάρκεια που με τις δικές της δυνάμεις, χωρίς την συνδρομή άλλου, μπορούσε να έχει όσα της ήταν αναγκαία. Η αφορμή για την επανάσταση ήταν η αύξηση της φορολογίας των Εγγλέζων κυρίως στο τσάι. Κάτι το οποίο προκάλεσε το εμπάργκο της αγοράς τσαγιού καθώς και την καταστροφή των αποθεμάτων στο λιμάνι της Βοστώνης. Αν οι Εγγλέζοι γνώριζαν το τι θα επακολουθήσει με αυτές τις αυξήσεις, δεν θα έμπαιναν καν στον κόπο να τις σκεφτούν.

Η επανάσταση, είναι μια κίνηση που καθορίζει την ροή της ιστορίας. Όταν τα πράγματα ησυχάσουν, η ανάγκη της αλλαγής είναι επιβεβλημένη ακόμα και αν οι επαναστάτες δεν καταφέρουν να επικρατήσουν. Το θέμα μίας επανάστασης δεν είναι το πόσο ηρωική ή βίαιη είναι αλλά ποιός είναι ο σκοπός της και πιο το αποτέλεσμά της.

Η Γαλλική επανάσταση που συνέβη λίγα χρόνια αργότερα, με αφετηρία την επικράτηση πιο ιδεολογικών κριτηρίων αλλά και το ότι η μεσαία τάξη είχε αποκλειστεί από τις λήψεις αποφάσεων άρα και από πλούτο και εξουσία, ξεκίνησε από το τρίπτυχο: ελευθερία – ισότητα – δικαιοσύνη. Πέρασε στην τρομοκρατία του Δαντόν και του Ροβεσπιέρου, για να καταλήξει στο Ναπολέοντα και την δημιουργία μιας νέας αυτοκρατορίας και ενός νέου κατεστημένου.

i am page 10

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

με κάποιον που δε ταιριάζεις. Ας μη μιλήσουμε και για τα σεξουαλικά απωθημένα που μπορούν να σε τρελάνουν. Επανάσταση με εξαιρετικά αποτελέσματα. Το σεξ δεν είναι αμαρτία αλλά απόλαυση που κάνει την ζωή πιο ενδιαφέρουσα. Έχεις όσες επιλογές θέλεις και αυτές είναι μπροστά σου. Τι παραπάνω θέλει ένας επαναστάτης; Δικαίωμα στην επιλογή και την απόλαυση που θα κάνουν πιο ωραία τη ζωή του. Και το καλύτερο, έχει την εξουσία γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων της.

Οι επαναστάσεις δεν πορεύονται μόνες τους, έχουν παρέα. Συνοδεύονται με άλλες επαναστάσεις που προηγούνται ή έπονται. Π.χ. οι πολιτιστικές επαναστάσεις (όχι σαν εκείνη του Μάο) συνήθως προηγούνται των πραγματικών επαναστάσεων, δίνουν το μήνυμα ότι κάτι πάει να αλλάξει. Μιας και μιλάμε για την γαλλική επανάσταση ένα καλό παράδειγμα είναι ο κουρέας της Σεβίλλης του Μπομαρσέ. Ανέβηκε έναν χρόνο πριν την Γαλλική επανάσταση. Είναι από τα πρώτα έργα που ο πρωταγωνιστής δεν είναι αριστοκράτης αλλά ένας απλός, πλην όμως τετραπέρατος, μπαρμπέρης.

Μερικούς αιώνες αργότερα συνέβη η Οκτωβριανή επανάσταση που κράτησε πάνω από δέκα χρόνια. Ήταν ουσιαστικά μια κίνηση των εργατών και των αγροτών για δικαίωμα στην εξουσία απέναντι σε μία φεουδαρχική κοινωνία. Όταν οι μπολσεβίκοι (που στα ρώσικα σημαίνει πλειοψηφία) κατάφεραν και πήραν την εξουσία, ο Λένιν και αργότερα ο Στάλιν, σιγά – σιγά τους καθάρισαν. Είναι αυτό που λέμε: αν κάτι δεν μπορείς να το ελέγξεις το εξαφανίζεις.

Τι συμπεράνουμε απ’ όλα αυτά. Πρώτον: μία επανάσταση γίνεται όταν υπάρχει μία δύναμη που δεν έχει εξουσία και μία εξουσία που δεν έχει δύναμη. Όταν αυτά τα δύο συστατικά ενωθούν φτιάχνουν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Δεύτερον: όταν μία επανάσταση αποτύχει καλό είναι η εξουσία να αποκτήσει γρήγορα την δύναμή της ή να βάλει και τους άλλους σιγά – σιγά στο κόλπο γιατί θα ξαναζορίσουν τα πράγματα. Θυμηθείτε τον Μάη του ’68, τον Κον Μπετίτ και τους υπόλοιπους «συντρόφους» που εντάχθηκαν στο σύστημα και με το πέρασμα του χρόνου έγιναν καλά παιδιά. Τρίτον: μια επανάσταση δε λύνει μόνο προβλήματα αλλά δημιουργεί. Όταν ένα κατεστημένο ανατραπεί δε σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει κατεστημένο. Θα δημιουργηθεί κάποιο άλλο που μπορεί να είναι πιο ακραίο και πιο ισχυρό.

Το καλύτερο το αφήνουμε για το τέλος. Την αγαπημένη επανάσταση του hobbista, την πιο αθώα: την σεξουαλική. Ξεκίνησε από τα τέλη του ‘50 μέχρι και την εμφάνιση του AIDS στην δεκαετία του ‘80. Είναι αγαπημένη γιατί επιβεβαίωσε τις προσδοκίες της. Κάποτε, για να κάνεις σεξ, έπρεπε να λιώσεις δέκα ζευγάρια παπούτσια (αν ήσουν άντρας) ή να παντρευτείς, ρισκάροντας έτσι να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου

i am page 11

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

i am page 12

επανάσταση, που θα πει…[βάσια τσώτσου]

Με κατηγορείς που φτιάχνω κόσμους και ταμπουρώνομαι μέσα σε αυτούς. Με αποκαλείς: δειλό- φαιδρό- μηδενιστή. Ως άμαχο ποιητή με παρουσιάζεις και ονειροπόλο στοχαστή. Μάθε λοιπόν πώς έχω και εγώ οράματα υψηλά. Είμαι ένας Γενναίος Γραφιάς Επαναστάτης. Γεμάτος οργή και πόνο για αυτόν τον κόσμο που με πνίγει, επιζητώ λίγη από τη Δημοκρατία. Την αέναη πάλη μου άλλωστε φωτίζει η αέναη κραυγή για ελευθερία. Δεν ξέρω εάν με ακούς, όμως εγώ θρηνώ τη Σιωπή.Καταδικάζω το ψέμα και την λανθάνουσα υποταγή. Τι κι εάν έχω εξουσία.. Η εξουσία είναι για να τη χρησιμοποιούμε.Σε αυτούς τους διεστραμμένους χρόνους τίποτα δε μας σταματά. Διαφθορά;Με ρωτάς εάν υπάρχει. Φυσικά και υπάρχει. Ποιος μπορεί να απεγκλωβιστεί από τη ορμή του ρέοντος; Κανένας. Συνήθως στα Εξάρχεια θα με βρεις να συχνάζω το πρωί. Κάθε μέρα, η ίδια μέρα. Όταν αλλάζει όμως ο καιρός, εγώ ξέρω πώς να κρύβομαι. Όχι στα Εξάρχεια. Στην υψηλή κοινωνία, παρέα με τους υψηλούς μου φίλους να αναλώνομαι για τους υψηλούς μου σκοπούς. Κι είναι τόσο υπέροχοι αυτοί μου οι σκοποί!Όταν η κοινωνία κοιμάται εγώ γράφω τη δική της Μοίρα. Πιόνια και φιγούρες ενός σάπιου συστήματος όλοι εσείς.Αλήθεια, είναι τόσο ήμερα τα πράγματα στην ονειροπαγίδα σας; Μιλήστε μου για αυτή.Μέσα στη φαιδρότητά μου, ξέχασα να σας απευθύνω τον λόγο.Υπάρχει κάτι για το οποίο αληθινά σας θαυμάζω.Στο ταλέντο σας να ξεφύγετε από τη μάζα υποκλίνομαι. Το βρίσκω αληθινά σπουδαίο όμως απορώ. Θα ήθελα να σας πιστέψω, μα δε ξέρω εάν μπορώ.Τι σας πειράζει λοιπόν που η δική μου Ηθική απέχει τόσο από τη δική σας; Τι σας πειράζει τελικά που και οι γραφιάδες έχουν πιστούς; Έχω κάθε δικαίωμα ενάντια στη δική σας καχυποψία.Πιστεύω στον στιγμιαίο έρωτα για αυτό και αλλάζω συντρόφους τακτικά.Συχνάζω σε λέσχες και δημιουργώ δεσμούς. Όχι φιλίες πραγματικές. Αυτές δεν υπάρχουν. Όχι αλήθεια στα συναισθήματα. Αυτά τα σκοτώσαμε πριν γεννηθούν.Δε θέλω να περπατώ ξυπόλητος. Ποιος σας είπε πώς μου αρέσουν οι πληγές;Αγαπώ το «εγώ» μου και κοιμάμαι κάθε βράδυ αγκαλιά με το «υπερεγώ» μου.Στο «αυτό» δε βρίσκω κανένα Νόμο που να μου ταιριάζει.

Άνω θρώσκω. Μου απαντάς.Άνω θρώσκω; Σε ρωτώ.

Αφιερωμένο σε όλους εμάς τους καλώς βολεμένους

επαναστάτες…

Μου αρέσει το δημιούργημά μου. Για αυτό και το υποστηρίζω. Είμαι ένας Επαναστάτης με άστατη ζωή. Μη με κοιτάζετε με αυτή σας την ατέρμονη απαξίωση. Σας παρακαλώ. Δε με πείθετε. Πότε επιτέλους θα το καταλάβετε;

Η πραγματικότητα προστάζει, να είμαστε οι Άλλοι. Κάτι μου ψιθυρίζεις, μα δε σε ακούω.

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

ανθολόγιο σε χρήση [γιάννης τέλιος] άσκησεις σε στοχασμούς του Wittgenstein

της ΣτέλλαςΙ

Πριν λίγο καιρό, «καθόμουν στο δωμάτιό μου, κοιτώντας την κατάμαυρη πόρτα του. Κοιτούσα προσηλωμένος, αφήνοντας να τυπωθεί στο μυαλό μου η απόλυτη μαυρίλα της, ενώ επαναλάμβανα στον εαυτό μου: ‘Αυτή η πόρτα είναι μαύρη! Αυτή η πόρτα είναι μαύρη!’. Σε λίγο άρχισα να αισθάνομαι δυστυχισμένος και ένιωθα πως η μαυρίλα της πόρτας ήταν το θλιβερό γεγονός που μου προκάλεσε την κατάθλιψη». Τότε, αποφάσισα να δημοσιεύσω μερικές σκέψεις που είχα κάνει σχετικά με τις λέξεις, τη σημασία, τη χρήση και τη μέθοδο, παρακινούμενος από μία πρόταση που είχα διαβάσει σε ένα ανθολόγιο στοχασμών του αυστριακού φιλοσόφου Ludwig Wittgenstein. Οι σκέψεις αυτές είναι λίγο-πολύ φιλοσοφικές, υπό την έννοια ότι ασχολούνται με τη φιλοσοφία, κι αυτό θα πρέπει να με κάνει προσεκτικό απέναντι στην προειδοποίηση και ταυτόχρονη παρότρυνση του Wittgenstein: «όταν σκεφτόμαστε φιλοσοφικά, βλέπουμε προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Και είναι μέλημα της φιλοσοφίας να δείξει ότι εδώ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα». Βεβαίως, διατρέχω τον κίνδυνο να παραβλέψω την προειδοποίηση και να ενδώσω σε εκείνο το πρώτο είδος της φιλοσοφικής σκέψης που επιφυλάσσει «τον κίνδυνο να κατασκευάσουμε μία μυθολογία του συμβολισμού ή της ψυχολογίας αντί να λέμε απλώς εκείνα που ο καθένας ξέρει και αποδέχεται». Δυστυχώς, πολλές φορές (όπως και τώρα), νομίζω ότι οι σκέψεις μου έχουν φτάσει στον καιρό της συγκομιδής˙ κι ενώ τελικά αποδεικνύεται πως βρίσκονται ακόμα σε εκείνον του οργώματος, η προτροπή του φιλοσόφου» «μην δειλιάζεις, για τον Θεό, να λες ανοησίες!», μου δίνει πάντα το θάρρος που γυρεύω – και πάω γυρεύοντας. Αν αυτή η δημόσια κατάθεση των σκέψεών μου μπορεί να επιφέρει κρίσεις που θα «δείξουν στη μύγα πώς να βγει απ’ τη μυγοπαγίδα», είναι αμφίβολο˙ και, μάλλον, δεν έχει κανένα από εκείνα τα στοιχεία που, σύμφωνα με τον Wittgenstein, παρέχουν το γιατρικό σε μια πονεμένη καρδιά: «Όποιος ανοίγει την καρδιά του στον Θεό, μέσα από την πλήρη μετανοίας εξομολόγηση, την ανοίγει επίσης και στους άλλους. Χάνει μ’ αυτόν τον τρόπο την αξιοπρέπεια του εξαιρετικού ανθρώπου και γίνεται παιδί. Με άλλα λόγια, μένει δίχως αξιώματα, αξιοπρέπεια και απόσταση από τους άλλους. Μόνο μέσα από μιαν ιδιαίτερη μορφή αγάπης μπορείς να ανοιχτείς μπροστά στους άλλους. Μια αγάπη που κατά κάποιον τρόπο αναγνωρίζει πως είμαστε όλοι μας κακά παιδιά». Αρκετά, όμως, με αυτό το παιχνίδι που στήνει η γλώσσα του Wittgenstein. Το «ζωγραφιστό» του πρόσωπο με κοιτά τώρα περιπαικτικά και μου βγάζει τη γλώσσα...

ΙΙ Κάθε λέξη – θα θέλαμε να πούμε – έχει μεν διαφορετικό χαρακτήρα σε διαφορετικά

περιβάλλοντα, αλλά δεν παύει να έχει πάντοτε έναν και μοναδικό χαρακτήρα – ένα πρόσωπο. Κι αυτό το πρόσωπο μας κοιτάει. Όμως, κι ένα ζωραφιστό πρόσωπο μας κοιτάει.

Αυτό που, κατ’ αρχάς, με ενδιαφέρει στον ανωτέρω στοχασμό του Wittgenstein είναι η μέθοδος που χρησιμοποιεί για να συγκροτήσει τον συλλογισμό του. Η αξία της παρομοίωσης-αναλογίας δεν αναγνωρίζεται μόνο από τον αυστριακό φιλόσοφο («τα παραδείγματα είναι καθωσπρέπει σημεία και όχι σκουπίδια ή ξόρκια»), αλλά μπορούμε (ερμηνευτική αδεία, ευτυχώς) να την ανιχνεύσουμε στον Πλατωνικό Μένωνα [«Διότι κανείς δεν θα ερευνούσε αυτό που ξέρει, αφού το ξέρει και δεν υπάρχει καμία ανάγκη διερεύνησής του, ούτε αυτό που δεν ξέρει, αφού δεν ξέρει τι ακριβώς να ερευνήσει», 80e], αλλά και στον Αριστοτέλη (όχι μόνο του Οργάνου και των Αναλυτικών Υστέρων, αλλά και) των Μετά τα Φυσικά [«Ωστόσο, κάθε μάθηση στηρίζεται σε πράγματα που είναι ήδη γνωστά -είτε όλα γνωστά είτε κάποια γνωστά-, τόσο η μάθηση δια των αποδείξεων όσο και η μάθηση δια των ορισμών (αφού πρέπει να έχουμε ήδη γνωρίσει και να είμαστε εξοικειωμένοι με τα συστατικά στοιχεία του ορισμού), και το ίδιο ισχύει και μάθηση δι’ επαγωγής», 992b30-34].

i am page 13

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

Η καθοριστική συνεισφορά της παρομοίωσης (αναλογίας) στη διαδικασία της γνώσης συνίσταται στο ότι καθιστά οικειότερο, πιο γνώριμο αυτό που εν πρώτοις είναι άγνωστο, ανοίκειο. Στον αφορισμό του Wittgenstein οι διακριτοί όροι της παρομοίωσης είναι η “λέξη” και το “πρόσωπο”˙ κι ενώ εν πρώτοις φαίνεται ότι σχηματίζουν μόνο μία παρομοίωση, η προσεκτική ανάγνωση αποκαλύπτει δύο: αφενός ο «ένας και μοναδικός χαρακτήρας» μιας λέξης παρομοιάζεται με την ιδιότητα του προσώπου να κοιτάει, και αφετέρου ο «ένας και μοναδικός χαρακτήρας» μιας λέξης παρομοιάζεται με την ιδιότητα του «ζωγραφιστού προσώπου» να κοιτάει. Ας σταθούμε για λίγο στην πρώτη παρομοίωση. Ωραία, η αναλογία έγινε! Η λέξη παρομοιάστηκε με πρόσωπο που κοιτάει. Τι κερδίσαμε όμως; Πώς συνιστά αυτό διευκρίνιση του μοναδικού χαρακτήρα που αποδίδουμε σε μια λέξη; Βρίσκομαι σε αμηχανία. Για τον Wittgenstein «αν γενικά μπορεί να τεθεί μια ερώτηση, τότε μπορεί να λάβει και απάντηση». Προσβλέποντας σ’ αυτήν την απάντηση, παρασέρνομαι εκών-άκων στο «πρώτο λάθος, που κάνουμε στις φιλοσοφικές μας έρευνες», δηλαδή στο «ίδιο το ερώτημα»: τι σημαίνει να με κοιτά ένα πρόσωπο ή, καλύτερα, πώς περιγράφεται αυτή η θέαση, ποιοι είναι οι όροι της;Να μια δυνατή απάντηση: (α) πρέπει να υπάρχουν δύο υποκείμενα, (β) το ένα εκ των δύο εκδηλώνει την ενέργεια της θέασης/ενατένισης του άλλου, (γ) το άλλο αντιλαμβάνεται αυτήν την ενέργεια και (δ) η ενέργεια της θέασης είναι εξακολουθητική, σταθερή, μόνιμη. Επιχειρώντας να αναγνωρίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτής της εικόνας ως στοιχεία ομοιότητας με τον «μοναδικό χαρακτήρα» μιας λέξης, συμπεραίνουμε τα εξής: (α) η λέξη είναι κάτι διαφορετικό από εμάς, (β) η λέξη διαθέτει “κάτι”, μία ποιότητα, ούτως ειπείν, και εκδηλώνει μία ενέργεια, (γ) αυτή η ποιότητα είναι μόνιμη, σταθερή, και (δ) εμείς την αντιλαμβανόμαστε. Συνοψίζοντας την εν λόγω περιγραφή με όρους της γλωσσολογίας, μπορούμε να πούμε ότι μια λέξη έχει ένα σταθερό νόημα, μία μοναδική σημασία, η οποία βρίσκεται σε διαθεσιμότητα, ώστε να χρησιμοποιηθεί σε «διαφορετικά περιβάλλοντα» από το γλωσσικό υποκείμενο που την κατέχει. Όμως, με τη δεύτερη παρομοίωση του ζωγραφιστού προσώπου ο Wittgenstein ανατρέπει υπαινικτικά το συμπέρασμα που προέκυψε από την (πρώτη) αναλογία λέξης και ορώντος προσώπου: Το ίδιο υπαινικτικά δηλώνει αυτήν την ανατροπή και με μία άλλη παρομοίωση: «Σκεφτόμαστε τη σημασία σαν ένα πράγμα ανάλογο με τη λέξη, αλλά διαφορετικό από αυτήν. Εδώ η λέξη, εκεί η σημασία. Το χρήμα και η αγελάδα που αγοράζουμε με αυτό. (Από την άλλη, όμως: το χρήμα και η χρησιμότητά του)». Η θέση που προκύπτει από αυτήν την παρομοίωση, ότι δηλαδή η σημασία των λέξεων εξαρτάται από τη χρήση τους σε μία ορισμένη περίσταση της ζωής (σε ένα ορισμένο γλωσσικό παιχνίδι), πρέπει να καταδειχτεί με την παρομοίωση του ζωγραφιστού προσώπου – και συνεπώς να θέσει υπό αίρεση το συμπέρασμα που προέκυψε από την πρώτη παρομοίωση. Προκειμένου να εντοπίσουμε τα νέα στοιχεία που κομίζει η ιδιότητα του ζωγραφιστού προσώπου στην αναλογία του με τον «ένα και μοναδικό» χαρακτήρα μίας λέξης, θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το άλλο, το “κανονικό” πρόσωπο. Αδυνατώντας να εμπλακώ στις ηθικές, νομικές, θεολογικές κ.λπ. παραμέτρους της συζήτησης για το πρόσωπο (καθότι δεν διαθέτω πτυχία των οικείων επιστημών, ως έδει), θα αναφερθώ ακροθιγώς (και ελπίζω επαρκώς) σε μία διαφορά, αλλά και μία ομοιότητα, τις οποίες θεωρώ κρίσιμες για τον σκοπό μου: (α) Το ζωγραφιστό πρόσωπο δεν μας “κοιτάει”, όπως το πρόσωπο του ζώντος ανθρώπου˙ δεν πρόκειται για μία δραστηριότητα που το ζωγραφιστό πρόσωπο εκδηλώνει αυτενεργώς (όποιες προϋποθέσεις κι αν απαιτεί αυτό). (β) Ωστόσο, η στάση μας απέναντι στο ζωγραφιστό πρόσωπο πολλές φορές (και για τον έναν ή τον άλλον λόγο) ομοιάζει με εκείνη που κρατάμε απέναντι στο πρόσωπο του ζωντανού

i am page 14

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

ανθρώπου. Θεωρούμε, δηλαδή, ότι το ζωγραφιστό πρόσωπο μάς κοιτάει ή τουλάχιστον, αυτό λέμε (παρόλο που το ρήμα “κοιτάω” αποκτά «διαφορετικό χαρακτήρα» στα δύο πλαίσια λόγου). Γνωρίζουμε, ωστόσο, μετά από τον παραμικρό αναστοχασμό, ότι αυτό το ζωγραφιστό πρόσωπο.δεν είναι δυνατόν να μας κοιτάει στην πραγματικότητα. Καταλαβαίνουμε ότι η ίδια μας η αντίληψη προβάλει αυτήν την ιδιότητα στη ζωγραφιά Έτσι, εμπλουτίζοντας την κατανόηση μας για το «ζωγραφιστό πρόσωπο», δοκιμάζουμε να συγκρίνουμε τους δύο όρους της νέας παρομοίωσης, δηλαδή αυτής ανάμεσα στο «ζωγραφιστό πρόσωπο» και τον «έναν και μοναδικό χαρακτήρα» μιας λέξης. Διαπιστώνουμε τα εξής: (α) η λέξη είναι κάτι διαφορετικό από εμάς, (β) αντιλαμβανόμαστε ότι η λέξη διαθέτει “κάτι”, μία οιονεί ποιότητα και εκδηλώνει (ούτως ειπείν) μία ενέργεια, (γ) αντιλαμβανόμαστε αυτό το “κάτι” και την εκφορά του. (δ) Το κρίσιμο, όμως, σημείο είναι ότι μπορούμε να αναστοχαστούμε αυτήν μας την αντίληψη και να συμπεράνουμε ότι η εκδηλούμενη ενέργεια της λέξης, δεν ανήκει στην ίδια, αλλά στην αντίληψή μας για τη λέξη – ακριβώς όπως η ιδιότητα του ζωγραφιστού προσώπου να βλέπει ανήκει στην αντίληψή μας γι αυτό. Αν, λοιπόν, αυτή ικανότητα του ζωγραφιστού προσώπου δεν εκδηλώνεται από το ζωγραφιστό πρόσωπο, αλλά αποδίδεται σε αυτό από την αντίληψή που έχουμε γι’ αυτό, τότε αναλογικά συμπεραίνουμε ότι και το σταθερό νόημα μιας έννοιας δεν ανήκει παρά μόνο στην αντίληψή μας γι’ αυτήν. Ως εάν να ζωγραφίζαμε τη λέξη, αποβλέποντας (ερήμην μας) στη σταθερότητα του νοήματός της, μολονότι το νόημά της εξαρτάται από τη δική μας (εμπρόθετη) χρήση. Γιατί, όμως, αντιλαμβανόμαστε τις λέξεις ως φορείς μίας και μόνο σημασίας, παρόλο που (κάποτε;) αναγνωρίζουμε ότι «μόνο στη χρήση μιας γλώσσας έχει μια λέξη σημασία». Ίσως, σκέφτεται ο Wittgenstein, επειδή «τίποτε δεν είναι δυσκολότερο απ’ το να αντιμετωπίζεις τις έννοιες απροκατάληπτα». Ποια είναι, όμως, η αιτία αυτής της προκατάληψης;

ΙΙΙ Ερωτήματα και λόγια και σημασίες, κ.λπ., κ.λπ. Άλλωστε, «στη φιλοσοφία είναι δύσκολο να μην το παρακάνεις». Μοιάζει σα να «βρεθήκαμε στον ολισθηρό πάγο, όπου δεν υπάρχει τριβή, κι έτσι, υπό μίαν έννοια, οι συνθήκες είναι ιδανικές, αλλά ακριβώς γι αυτόν τον λόγο δεν είμαστε σε θέση να περπατήσουμε. Θέλουμε να περπατήσουμε. Άρα χρειαζόμαστε τριβή. Πίσω, λοιπόν, στο τραχύ έδαφος!». Ασμένως θα συμμορφωνόμουν με αυτήν την υπόδειξη και θα επέστρεφα (εάν είχα προϋπάρξει) στη δόκιμη φιλοσοφική δραστηριότητα, «σκοπός της οποίας είναι η λογική διασάφηση των σκέψεων». Όμως, «είναι σωματική ανάγκη του εργαζόμενου ανθρώπου να λέει κάποια στιγμή ‘Δεν τα παρατάμε πια για σήμερα;’. Εκείνο που κάνει τη φιλοσοφία τόσο κοπιαστική είναι ότι αδιάκοπα πρέπει να σκέφτεται, σε πείσμα τούτης της ανάγκης».

i am page 15

Σημειωτέον: Οι στοχασμοί του L. Wittgenstein αντλούνται από (1) Tractatus Logico Philosophicus, Κιτσόπουλος Θανάσης (μτφ.), εκδ. Παπαζήσης, 1978˙ (2) Στοχασμοί, Κωβαίος Κωστής Μ. (μτφ.), Στιγμή, 2007˙ (3) Φιλοσοφικές Έρευνες, Χριστοδουλίδης Παύλος (μτφ.), Παπαζήσης, 1977. Το πλατωνικό χωρίο αποσπάστηκε από τον διάλογο Μένων, Ι. Πετράκης (μτφ..), Πόλις, 2008. Το αριστοτελικό από το Α των Μετά τα Φυσικά, Β. Κάλφας (μτφ.), Πόλις, 2009.

Όπου οι επισημάνσεις στα παραθέματα γίνονται με αδρούς χαρακτήρες στο πρωτότυπο εμφανίζονται με πλάγιους. Οι μακροσκελείς προτάσεις με πλάγια γράμματα είναι παραφράσεις αφορισμών του Wittgenstein.

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

συνέντευξη της Ελεάννας Ζεγκίνογλου [hobbistas]

Ήταν μεσημέρι, κι έκανε πολύ ζέστη. Ευτυχώς βρισκόμασταν υπό την προστασία του air condition, στο le café de l’art στο Παγκράτι. Η κουβέντα ξεκίνησε με το ποιά είναι η Ε. Ζεγκίνογλου. Η ζωή στην Πάτρα, τα πρώτα βήματα στην μουσική, αλλά και οι σπουδές στο τμήμα θεατρικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας: «Σίγουρα αυτή η τετραετία δεν ήταν από τις καλύτερές μου... Η θεατρολογία καλά είναι, δεν ξέρω τι έχει μαζί μου, εγώ πάντως έχω πολλά μαζί της».

Ποιά ακούσματα σ' έχουν επηρεάσει;Η δύση με την ανατολή. Με τυχαία σειρά προτεραιότητας, ένας μεγάλος καταλύτης, ίσως και λίγο μεγαλώνοντας, είναι ο Μάνος Χατζιδάκις. «Μαθήματα» σύνθεσης, ενορχήστρωσης και στιχουργικής. Η βρετανική ροκ του ’60 και ’70 (Doors, Roll-ing Stones, Beatles), ο Τσιτσάνης, η αραβοφερμένη λαϊκή μουσική, το χιτζάς, το ουσάκ, το σαμπάχ, το γκιουλντί, ο Καζαντζίδης. Όλα μαζί! Βέβαια εγώ ερμηνευτικά κατάλαβα από νωρίς ευτυχώς ότι μπορώ να υποστηρίξω μόνο τον ελληνικό στίχο. Εξαιρούμε την κλασσική μουσική, η οποία έχει κάνει «ύπουλα» την δουλειά της από τον καιρό του ωδείου. Ο ρομαντισμός του Σοπέν και το έπος του Μπετόβεν, αργότερα ο Σοστακόβιτς με τις «περίεργές» του...

Παράλληλα με αυτές τις συνεργασίες, έχεις δηλώσει πως έχεις κολλήσει «ένσημα» ως ερμηνεύτρια στις ταβέρνες του Ψυρρή. Εκεί ποιά ήταν η πιο γεμάτη, η πιο δυνατή στιγμή;Εκεί πια βλέπεις ότι ο κόσμος έρχεται πια για σένα και μόνο για σένα. Αφού λοιπόν αρχικά ο κόσμος άκουγε αυτό που περίμενε, στο τέλος, έπαιζα μπαλάντες. Κάτι που έμοιαζε αταίριαστο με το χώρο κι όμως ο κόσμος τραγουδούσε αυτό που παρουσίαζα. Εκεί καταλάβαινες ότι δεν έχει σημασία η περιοχή, ούτε ο χώρος...

Αργότερα κάναμε κουβέντα για τη συνεργασία της με την Πιέτρα Μοντεκορβίνο και τον Εουτζένιο Μπενάτο καθώς και για τις διαφορές στον τρόπο δουλειάς που υπάρχουν μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Η απάντησή της ήταν χαρακτηριστική: «Καμία απολύτως, διαφορά».

Από το 2004 επιλέγεις να κάνεις ανεξάρτητη πορεία. Σε συνέντευξη σου, χρησιμοποίησες τη φράση «γυμνός τρόπος ερμηνείας». Ένιωσες την ανάγκη να πάρεις απόσταση από το ύφος που ακολούθησες με τις ως τότε συνεργασίες σου;Ναι. Χωρίς να αφορίζω τίποτα από το παρελθόν. Γυμνός τρόπος ερμηνείας, στη δική μου τη γλώσσα, σημαίνει τραγούδι στη θέση της ομιλίας. Η σοπράνο δεν κάνει το ίδιο όταν τραγουδάει. Στην πραγματικότητα αν σου πει «με λένε Μαρία» θα στο πει με τελείως διαφορετική θέση στη φωνή της. Με την θέση της «καθημερινής» φωνής της. Εγώ διάλεξα συνειδητά να μην ωραιοποιήσω ή να μην ποστάρω τον τρόπο με τον οποίο τραγουδάω, θέλοντας να δώσω μια αμεσότητα στον ακροατή.

Στη συνέχεια μιλήσαμε για το συγκρότημα εγχόρδων «Άρωμα γυναίκας», που έχει δημιουργήσει. Μας αποκάλυψε ότι αρχικά ονομαζόταν «Σουρεάλ» εξαιτίας του παράδοξου τρόπου που ενορχήστωνε τα έγχορδα. Στην πορεία όμως ήθελε ένα όνομα που να υποδηλώνει την γυναικεία παρουσία. Η ιδέα του ονόματος προέκυψε από την ταινία που εκείνη την εποχή είχε βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Όταν ξεκινήσατε αυτή την περιπέτεια είχατε κατά νου ένα συγκεκριμένο ύφος που θα κινηθείτε;Ναι. Είχαμε κατά νου ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένο ύφος. Ο στόχος ήταν να αποδείξουμε ότι τα δοξάρια μπορούν να παίξουν τα πάντα, από AC/DC μέχρι Τσιτσάνη. Και τα δύο δείγματα υπάρχουν στο ρεπερτόριό μας.

i am page 16

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

i am page 17

O κόσμος πώς το εξέλαβε; Αρκετοί κατατάσσουν την δουλειά σας ως ποπ κι όχι ως έντεχνο, που πολλοί θα το περίμεναν λόγω των μέχρι τότε συνεργασιών σας. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που την κατατάσσουν στην ποπ, το ποπ σημαίνει popular και το popular αφορά τον κόσμο. Δεν ξέρω τι είμαι αλλά ξέρω ότι δεν θέλω να είμαι έντεχνη! O «σκυλάς» λέει αυτός είμαι, εδώ παίζω, αν θέλεις έλα. Οι έντεχνοι (τουλάχιστον αυτοί που έχω γνωρίσει εγώ) συγχύζουν τόσο πολύ τα πράγματα, σηκώνουν μία «μύτη» γύρω από την ποιότητα του προγράμματός τους, που πλέον είναι καλύτερα να μην είσαι έντεχνος. Ως προς τις έντεχνες συνεργασίες... εγώ δεν τους θεωρώ έντεχνους. Για το μέσο ακροατή ο Σπανός, ο Καζούλης, ο Παπακωνσταντίνου είναι έντεχνοι και καλά κάνουν. Αλλά δυστυχώς δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα... ως προς τις ταμπέλες.

Η ενορχήστρωση είναι μια δύσκολη δουλειά. Τι μπορεί όμως να την κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη για ένα κομμάτι;Η ανυπαρξία του κομματιού. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι το κομμάτι σαν μελωδία και στίχος, να είναι λιγότερο σημαντικό από την ενορχήστρωση που έχει φορέσει. Κι αυτό το ακούμε πολύ συχνά στο ραδιόφωνο. Στα παλιά ροκ συγκροτήματα, ακούγαμε ελεεινές ηχογραφήσεις και ενορχηστρώσεις κι όμως το κομμάτι έλαμπε. Αν το σώμα είναι τέλειο στέκεται και γυμνό...

Ποιό ταξίδι δεν έχεις κάνει ποτέ σου; Και γιατί αυτός ο τίτλος;Αυτός ο τίτλος είναι πραγματικός, δεν είναι καθόλου αλληγορικός. Είναι μια ερωτική ιστορία που δεν είχε αίσιο τέλος. Όχι δική μου, το τραγούδι (Ένα ταξίδι που δεν έκανες ποτέ) γράφτηκε από δύο. Κάποιας από τις δύο, ή της Μαρί Χασάπη ή δικής μου.

Έχει περάσει καιρός από την κυκλοφορία του album. Ποιο είναι το feedback; Τι αίσθηση έχετε αποκομίσει; Ποιο το δυνατό σημείο αυτής της δουλειάς;Επειδή σιχαίνομαι τις pre-set απαντήσεις, έχω να πω ότι δεν ξέρω. Είμαι τόσο χωμένη στο ταξίδι αυτό που δεν μπορώ να έχω μια ισορροπημένη, ξεκάθαρη γνώμη από τον απόηχο. Αμφιβάλλω αν το άλμπουμ «Ένα ταξίδι που δεν έκανες ποτέ» έχει φτάσει στους εν δυνάμει ακροατές του... Ο στόχος είναι αυτό το ρεπερτόριο και του χρόνου να μοιάζει επίκαιρο. Χωρίς να έχω την πίεση ότι σε έξι μήνες θα πρέπει να κυκλοφορήσω μια άλλη δουλειά. Με αυτήν την έννοια το ταξιδάκι είναι μικρό ακόμα, είναι μωρό.

Το άλμπουμ έχει ερωτικό χαρακτήρα... Θα ασχολιόσασταν ποτέ με έναν πιο κοινωνικό στίχο; Και αν ναι, κάτω από ποιές συνθήκες;Φυσικά, ήθελα να ασχοληθώ και στην πρώτη δουλειά. Όμως δεν βρέθηκε κάτι σημαντικό κατά την γνώμη μου. Ήθελα πολύ να βρω έναν στίχο προς μελοποίηση, που να πραγματεύεται λίγο πιο εξω-ερωτικά θέματα. Πιστεύω όμως, ότι σιγά – σιγά θα πληθύνουν αυτές οι πρωτοβουλίες. Γιατί είναι μάλλον κανόνας, όταν μας ζορίζει κάτι γύρω μας, η φωνή γύρω από τα κοινωνικά να μεγαλώνει. Όταν τα προβλήματά μας είναι λυμένα ή νομίζουμε ότι είναι λυμένα, τότε επιστρέφουμε στην «καψούρα».

Προτεινόμενα track από την Ελεάννα Ζεγκίνογλου

Σ’ αγαπώ – Φλέρυ ΝταντωνάκηΜεγάλος ερωτικός - Μάνος ΧατζηδάκιςΌλες του κόσμου οι Κυριακές – Χ. ΑλεξίουΚάτω από την μαρκίζα – Β. ΜοσχολιούΑγόρι μου – Τ. ΒάνουDrive - REMDivision bell – Pink FloydTouch me – Doors1st concert for piano - Chopin

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

i am page 18

στείλε και εσύ τις δικές σου χίμαιρες στο mail@chimeres.gr

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

αφιέρωμα στις ταινίες Γοτθικού Τρόμου – μέρος 3ο (the end) [baphomet]

Κάποιες άλλες ταινίες που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο χώρο που εξετάζουμε είναι: «Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» του 1968, η οποία γυρίστηκε από τον σκηνοθέτη George A. Romero, που το έγραψε μαζί με τον John Russo και ήταν το μικρού προϋπολογισμού ντεμπούτο τους. Στο ίδιο μήκος κύματος, έχουμε το 1974 το «Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι – The Texas Chainsaw Massacre» του Tobe Hooper. Και τα δύο αυτά φιλμ, θεωρούνται ταινίες ορόσημο, είτε ως καινούργιο ναδίρ γραφικής ταινίας exploitation, είτε ως τολμηρή ματιά στα μυστικά της κοινωνίας, αναλόγως βέβαια με την οπτική γωνία του εκάστοτε θεατή. Ο Romero, γύρισε ξανά ταινία το 1985, το «Ξύπνημα των Νεκρών – Dawn of the Dead», ενώ ο έτερος συνεργάτης του John Russo μετά από δικαστικές μάχες πρόβαλε το 1985 την «Επιστροφή των Ζωντανών Νεκρών – Return of the Living Dead», ένα εναλλακτικό sequel.

Ενώ όμως οι προαναφερόμενες ταινίες, εισήγαγαν ένα καινούργιο τέρας υπό τη μορφή του ανθρωποφάγου ζόμπι, το άλλο πλάσμα που κυριάρχησε στις ταινίες τρόμου των τελών του 20ού αιώνα, ήταν ο ίδιος ο δολοφόνος. Αν και κάποιοι ισχυρίζονται ότι η σχετική μόδα, ξεκίνησε με το «Psycho – Ψυχώ» του Χίτσκοκ το 1960, οι πραγματικοί πρωτοπόροι ήταν η επιτυχημένη «Halloween – Νύχτα με τις Μάσκες» που γύρισε το 1978 ο John Carpenter και η τεράστια εμπορική επιτυχία «Friday the 13th – Παρασκευή και 13» του Sean Cunning-ham που όμως δεν είχαν ανάλογη συνέχεια, καθώς γέννησαν άνοστα sequel. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και το «Nightmare on Elm Street – Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες» όπου κυριαρχούσε το μοτίβο των ονείρων του «κακού» Φρέντι Κρούγκερ, ταινία που σηματοδοτεί και το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Johnny Deep.

Οι «κακές γλώσσες» υποστηρίζουν ότι τα splatter προέκυψαν εν μέρει για να ανταποκριθούν στην καινούργια αγορά των video, που δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Όπως ακριβώς δηλαδή, είχε συμβεί πριν με τα drive-in που είχαν δημιουργήσει τη δεκαετία του ’50 μια ζήτηση για καινούργιες αλλά ευτελείς παραγωγές. Όπως όμως και στη δεκαετία του ’50, έτσι και τώρα, υπήρχαν κάποια διαμάντια ανάμεσα στο σύνολο των αισθητικών εκπτώσεων. Το πιο σημαντικό ίσως ήταν το διαταραγμένο «Νεκρός την Αυγή – The Evil Dead» που σκηνοθέτησε ο Sam Raimi το 1983. Μια πνευματώδης ταινία, γεμάτη όσο δεν πάει με σκηνές που σοκάρουν και σκηνές που προκαλούν γέλιο. Πρωταγωνιστές εδώ είναι οι δυνάμεις του κακού που ελευθερώνονται χάρη σ’ ένα αρχαίο βιβλίο που λέγεται Νεκρονομικόν, μια ειρωνική αναφορά στον H. P. Lovecraft, ο οποίος επινόησε το βιβλίο αυτό ως ανίερη Βίβλο της μυθολογίας Κθούλου.

Φτάνουμε έτσι στην ταινία «Hellraiser» του 1987, την οποία έγραψε και σκηνοθέτησε ο Clive Barker, βασιζόμενος στο διήγημά του «The Hellbound Heart». Η ιστορία μας εισάγει στο βασίλειο των δαιμονικών Κενοβιατών, οι οποίοι υποβάλουν εαυτούς και θύματα σ’ αέναο βασανιστήριο οδύνης χρησιμοποιώντας μια γκάμα ευφάνταστων τεχνικών. Γρήγορα η ταινία έγινε cult, καθιερώνοντας τον Clive Barker και δημιουργώντας μια σειρά από sequel.

1992 και ο Francis Ford Coppola μας παρουσιάζει την δική του εκδοχή για τον μύθο του Δράκουλα μέσα από την ταινία «Bram Stoker’s Dracula». Εδώ ο Κόμης όπως τον έπαιξε ο Gary Oldman, διαφοροποιείται αρκετά από το στερεότυπο Lugosi/Lee και ενώ ο Keanu Reeves στο ρόλο του Άγγλου ήρωα είναι έξω απ’ τα νερά του, ο τραγουδοποιός Tom Waits που επιλέχθηκε για τον ρόλο του Ρένφιλντ μας αποζημιώνει και με το παραπάνω. Όμως η Μίνα Χάρκερ (Win-ona Ryder), ένας σχετικά δευτερεύουσας σημασίας χαρακτήρας στο μυθιστόρημα, καταλήγει εδώ να γίνεται το επίκεντρο της ταινίας ως η μετενσάρκωση της νεκρής αγάπης του Κόμη. Αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στερεότυπα πλοκής στη γοτθική λογοτεχνία και φαινόταν ήδη τετριμμένο όταν χρησιμοποιήθηκε στον «Βρικόλακα των Πυραμίδων» με τον Boris Karloff το 1932. Παρ’ όλα αυτά η ταινία αυτή της Columbia Pictures κατάφερε να κερδίσει Όσκαρ για τα κοστούμια, το μακιγιάζ και τα ηχητικά εφέ, συν μια υποψηφιότητα για καλλιτεχνική διεύθυνση.

i am page 19

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

Η οικονομική επιτυχία του όλου εγχειρήματος ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε τον Coppola με μαθητική ακρίβεια στην αναζήτηση άλλου ενός βιβλίου της γοτθικής λογοτεχνίας, για να καταλήξει στο προφανές. Ο λόγος φυσικά γίνεται για τον «Φράνκενσταϊν – Mary Shelley’s Frankenstein» του 1994. Αυτή τη φορά ο Coppola ανέλαβε μονάχα καθήκοντα παραγωγού και παραχώρησε την καρέκλα του σκηνοθέτη στον καταξιωμένο σαιξπηρικό ηθοποιό Kenneth Branagh, ο οποίος ανέλαβε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Βίκτωρ Φράνκενσταϊν. Ο Robert De Niro, κλήθηκε να υποδυθεί απέναντι στον Branagh το δημιούργημα του Φράνκενσταϊν, με τη Helena Bonham Carter στον ρόλο της μνηστής του, Ελίζαμπεθ.

Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε άλλη μία ταινία σχετικού θέματος η «Συνέντευξη μ’ ένα Βρικόλακα – Interview with the Vampire» από το ομώνυμο βιβλίο της Anne Rice που είχε αποτελέσει εκδοτικό φαινόμενο το 1976. Η επιλογή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των Tom Cruise και Prad Pitt είναι η αλήθεια ότι αρχικά ανησύχησε τους λάτρεις του βιβλίου καθώς και την ίδια τη συγγραφέα. Όμως σκηνοθέτης ήταν ο Neil Jor-dan, ο οποίος είχε ήδη μεταφέρει στον κινηματογράφο πριν από μια δεκαετία την «Παρέα των Λύκων – The Company of Wolves - 1984» της Angela Carter, που πλέον θεωρείται κλασική ταινία. Το σημαντικό βέβαιο ήταν ότι ο Jordan, όπως προσέλαβε την Carter για να τον βοηθήσει να προσαρμόσει την ιστορία στη μεγάλη οθόνη, έτσι ανέθεσε και στην Rice τη συγγραφή του σεναρίου για τη « Συνέντευξη μ’ ένα Βρικόλακα - 1994» με το αποτέλεσμα να τον δικαιώνει. Κατά τα φαινόμενα, το 1994 ήταν η χρονιά που η χολιγουντιανή Gothic μόδα, έφτασε στο αποκορύφωμά της με τον Jack Nicholson να ερμηνεύει άλλο ένα σπουδαίο κινηματογραφικό πλάσμα της νύχτας στο «Γουλφ - Wolf».

Αφήνοντας πίσω μας το 1994 και πριν πλησιάσουμε και άλλο στη νέα χιλιετία, ας ρίξουμε μια ματιά σ’ έναν σκηνοθέτη, το όνομα του οποίου, αποτελεί συνώνυμο της gothic ατμόσφαιρας. Αναφερόμαστε φυσικά στον Tim Burton, όπου προσπερνώντας στα γρήγορα τις δύο πρώτες δημιουργίες του, το Vincent και το Frankenweenie περνάμε στην πρώτη πραγματικά «μπαρτονική» ταινία, τον «Σκαθαροζούμη - Beetlejuice». Ο σκαθαροζούμης είναι μια γοτθική κωμωδία με στοιχεία υπερφυσικού. Οι Μπέλαντ, ένα καλοκάγαθο ζευγάρι, πεθαίνουν σε τροχαίο και αναγκάζονται να στοιχειώσουν τους Ντιζ, μια οικογένεια γιάπηδων που μετακομίζει στο σπίτι τους. Ευτυχώς, για τα «φαντάσματα», βρίσκουν έναν σύμμαχο στο πρόσωπο της γκοθούς Λίντια (Winona Ryder), της κόρης των Ντιζ. Μέσω της Λίντα, οι Μέιτλαντ προσλαμβάνουν τον ομώνυμο χαρακτήρα (Michael Keaton), που ειδικεύεται σε «εξορκισμούς ζωντανών». Η ταινία αποτέλεσε μια ανέλπιστη εισπρακτική επιτυχία και δικαίωσε τον Burton εξασφαλίζοντας του ένα Όσκαρ για τα εφέ.

i am page 20

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

i am page 21

Μετά από αυτό, ο Burton ανταμείφθηκε με την καρέκλα του σκηνοθέτη στη μεγάλη παραγωγή της Warner «Μπάτμαν - Bat-man» το 1989. Ωστόσο ο γνωστός σκηνοθέτης και σύμφωνα πάντα με δηλώσεις του ίδιου, ένιωθε άβολα με την υπερβολική διαφήμιση και προσοχή που συνόδευαν μία τόσο προβεβλημένη παραγωγή κι έτσι μετά την ολοκλήρωσή της, επέστρεψε και πάλι σε κάτι που του ταίριαζε περισσότερο. Το 1990 λοιπόν γυρίζει τον «Ψαλιδοχέρη – Edward Scissorhands». Η Winona Ry-der πρωταγωνιστεί και πάλι εδώ σε ταινία του Burton στο ρόλο ενός συνηθισμένου κοριτσιού το οποίο βλέπει την ομορφιά που κρύβει ο Έντουαρντ. Μαζί της, στον ομώνυμο ρόλο, ο Johnny Depp, που ξεκινούσε έτσι μια πολύ παραγωγική συνεργασία με τον Burton. O Depp – που σύμφωνα με τον Burton εσφαλμένα «θεωρείτο σκοτεινός, δύσκολος και παράξενος» - έμελλε να γίνει το πρώτο gothic είδωλο της νεολαίας από το χώρο του main-stream Hollywood.

Μετά από αυτήν την ταινία είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει ο σκηνοθέτης σ’ ένα ακόμα συγκριτικά συμβατικό project. Μιλάμε βέβαια για τη συνέχεια του επιτυχημένου Batman. Κι ενώ το 1992 σκηνοθετούσε το σκοτεινό, «Ο Μπάτμαν επιστρέφει – Batman Re-turns» ο Burton έδωσε στον σκηνοθέτη Henry Selick μια ιδέα που επεξεργαζόταν από τον καιρό της Disney, το «Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη – Tim Burton’s the Nightmare Before Christmas». Το αποτέλεσμα ήταν ένα μιούζικαλ κινουμένων σχεδίων με την τεχνική του stop-motion, μ’ έναν κάπως μακάβριο εορταστικό τόνο που ικανοποιεί καλόκαρδους και μη θεατές.

Στη συνέχεια ο Burton απέτισε φόρο τιμής στις b-movies της δεκαετίας του ’50 με δύο ταινίες του: τον «Ed Wood» του 1994 και το «Οι Αρειανοί Επιτίθενται – Mars Attacks» του 1996. Όμως καμία από τις δύο δεν έκανε σημαντική εισπρακτική επιτυχία και μεταξύ μας, δεν είχαν και ιδιαίτερα gothic χαρακτηριστικά. Ωστόσο, η επόμενη δημιουργία του, έγραψε έναν σκοτεινό επίλογο στον πρώτο αιώνα του κινηματογράφου, όπως ακριβώς του άξιζε. Ο «Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη» του 1999 είναι ίσως η πιο τέλεια γυρισμένη ταινία του Tim Burton, καθώς διάνθισε με μακάβρια στοιχεία ένα παραδοσιακό διήγημα που έγραψε ο Washington Irving το 1820 καταφέρνοντας να μας μεταδώσει το κλίμα της εποχής που περιγράφει, στην πρώτη του καθαρόαιμη gothic ταινία τρόμου.

Κάπως έτσι λοιπόν στην βρετανική εφημερίδα Guardian, ο κριτικός Joe Queenan χαιρετίζει τον ερχομό ενός νέου κύματος θρίλερ που βάζουν σε πρώτη μοίρα τη δυσοίωνη ατμόσφαιρα παρά τις σκηνές που σοκάρουν και τη βία. Τον κύκλο αυτό ξεκίνησε η «Έκτη Αίσθηση - The Sixth Sense» το 1999, με μια ιστορία για ένα αγόρι που πιστεύει ότι μπορεί να μιλάει με τους νεκρούς, σ’ ένα δεξιοτεχνικό και έξυπνο φιλμ. Τη σκυτάλη πήρε το low budget ψευτο-ντοκιμαντέρ «Blair Witch Project», με θέμα τρία νέα παιδιά που χάνονται στο δάσος ενώ γυρίζουν μια ταινία

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

για έναν τοπικό μύθο, σχετικό με μια μάγισσα.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ως προς τη θεματολογία τουλάχιστον, βρίσκονται το «Ένοχο Μυστικό – What Lies Beneath» και το «Στοιχειωμένο Σπίτι – The Haunting». Ταινίες που επικεντρώνονται σε φαντάσματα τα οποία προσπαθούν απεγνωσμένα να έρθουν σε επαφή με τους ζωντανούς, ελπίζοντας να δικαιωθούν, να εκδικηθούν ή να βρουν συναισθηματική γαλήνη.

Παραμένουμε στο θέμα μας για να δούμε στη συνέχεια δύο διαμαντάκια του είδους. Μιλάμε φυσικά για το «Οι Άλλοι – The Others», μια ταινία με φόντο ένα στοιχειωμένο σπίτι τη δεκαετία του ’40, η οποία χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο κλειστοφοβικές ταινίες. Αλλά και το «Session 9», στο οποίο παρακολουθούμε μια ομάδα τεχνικών που ειδικεύονται στο να αφαιρεί αμίαντο, μα ελευθερώνει σταδιακά κάτι πολύ άσχημο όταν πάει να δουλέψει σ’ ένα παλιό φρενοκομείο.

Και θα κλείσουμε αυτό το αφιέρωμα έχοντας φτάσει αισίως στο 2000 με μία ταινία που συνδέει το παρελθόν με το παρόν. Αναφερόμαστε φυσικά στο «Shadow of the Vampire – Στη Σκιά του Βρικόλακα». Μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού με καλές κριτικές, που μας φέρνει στο σημείο εκκίνησης του γοτθικού κινηματογράφου, καθώς αποτελεί φανταστική μεταφορά των γυρισμάτων της γερμανικής ταινίας «Νοσφεράτου» του 1922. Η ταινία εν ολίγοις, μας λέει ότι, ο Max Schreck, ο ηθοποιός δηλαδή που ενσάρκωσε τον ομώνυμο βρικόλακα, ανήκε στην «πραγματικότητα» κι εκείνος στους νεκροζώντανους. Επισημαίνοντας έτσι ότι, ο σκηνοθέτης F.W.Murnau, τον προσέλαβε σε μια παθιασμένη αναζήτηση του αυθεντικού. Ο Wil-liam Dafoe, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι κι εδώ πραγματικά αρκετά καλός. Ο γνωστός ηθοποιός, ενσαρκώνει τον Schreck, ο οποίος παραμονεύει στα πλατό τα οποία κατασκευάστηκαν με πολλή φροντίδα, ώστε να θυμίζουν τα αυθεντικά εξπρεσιονιστικά σκηνικά, καθιστώντας έτσι θολή τη διάκριση μεταξύ πραγματικότητας και κινηματογράφου…

Ολοκληρώσαμε λοιπόν το εν λόγω αφιέρωμα, που αποτέλεσε προσπάθεια απομαγνητοφώνησης μίας σειράς εκπομπών οι οποίες έλαβαν χώρα στο chimeres.gr. Ένα γεγονός το οποίο ξεκίνησε ως μικρό αφιέρωμα στο gothic cinema και στην πορεία κατέληξε σ’ έναν μαραθώνιο που μας κράτησε παρέα για τρεις ολόκληρους μήνες και συνολικά παραπάνω από δεκαπέντε ώρες broadcasting. Το δύσκολο αυτό εγχείρημα, φυσικά δε θα μπορούσε να εισέλθει εις πέρας χωρίς την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση, αρκετών εκ των συμπαραγωγών που μας βοήθησαν στην έρευνά μας, όσο φυσικά και στην κριτική συμμετοχή αλλά και εμψύχωση που λάβαμε από τους ακροατές του chimeres web radio.

The End .

i am page 22

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

Francoise Sagan: Εμφανίστηκε το 1954 μ'ένα σύντομο μυθιστόρημα, το "Καλημέρα θλίψη" και σκανδάλισε ολόκληρο τον κόσμο. Ο θάνατός της, ύστερα από μια ζωή και ένα συγγραφικό έργο ευχάριστα όσο κι

επιπόλαια, σκανδάλισε αποκλειστικώς την ίδια!" .

βιβλιοπαρουσίαση: francoise sagan - toxique [στεύη]

Εκεί γράφεται και το “Toxique”, το προσωπικό της ημερολόγιο σ’αυτή τη δύσκολη καμπή της ζωής της. Σελίδα τη σελίδα του, η Sagan μοιράζεται μ’ έναν υποθετικό αναγνώστη την οδύνη, την αγωνία, τις σκέψεις για τα αναγνώσματά της καθώς και τον απέραντο φόβο του κενού, του θανάτου, της μοναξιάς. Καταγράφει στο χαρτί τα μύχια της ψυχής της σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αυτοθεραπευτεί. Με την ικανότητά της να καταγράφει λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων της, προσπαθεί να “ξορκίσει” την κατάθλιψη. Η “θλίψη” που της χάρισε στα 18 της μόλις χρόνια, τη διεθνή αναγνώριση, δεν είναι πια όμορφη.

Αντίθετα, ξεγυμνωμένη από τη γοητεία και την αποκοτιά της νιότης, γίνεται πλέον κατάθλιψη, καταπιεστική κι αγωνιώδης. Σε πλήρη αντίστιξη με την ατμόσφαιρα του κειμένου και τα σχέδια του Bernard Buffet που εικονογραφούν κάθε σελίδα. Θα έλεγε μάλιστα κανείς, πως οι αδρές μαύρες γραμμές της σινικής μελάνης γίνονται αυτόματα φράσεις, που συγχωνεύονται με το λόγο της Sagan.

Η ελληνική έκδοση είναι άρτια, καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες ώστε να μην προκύψει έργο "χαμένο στη μετάφραση". Δημιουργεί λοιπόν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για τη σπουδή του έργου της Sagan. Ενός έργου πάντα επίκαιρου, αν παραδεχτεί κανείς πως η ζωή μας είναι γεμάτη εξαρτήσεις, άλλοτε μικρές κι άλλοτε μεγαλύτερες. To "Toxique" λοιπόν, μέσα στο σαρκασμό που το περιβάλλει, αποτελεί παρηγοριά για όσους φιλήθηκαν κάποια στιγμή με την εξάρτηση.

Εξάρτηση: Όλη η ζωή της Sagan καθρεφτίζεται σε αυτή και μόνο τη λέξη. Μια ζωή γεμάτη πάθος, ζωντάνια και απρόοπτα. Σωματοποίησε το πνεύμα του αντικονφορμισμού και της ελευθεριότητας, στον ιππόδρομο, το αλκοόλ, τα γρήγορα αμάξια και τις καταχρήσεις. Ζούσε στο κράσπεδο της ηθικής, κάνοντας τη ζωή της πυροτέχνημα, που έληξε άδοξα. Κατάφερε όμως, παρά τις αδυναμίες της, κάτι σπάνιο: Να επιβάλλει το μύθο της ζωής της, στο λογοτεχνικό της έργο. Έργο όπως και το πνεύμα της: ασυμβίβαστο, σπινθηροβόλο, επαναστατικό και αντισυμβατικό. Ύψιστη απόδειξη

i am page 23

Η προσέγγιση ενός συγγραφέα και του πνευματικού του έργου ήταν και θα είναι πάντα, υπόθεση αυστηρά προσωπική. Η περίπτωση της Francoise Sagan, παρά το γεγονός ότι είναι φωτεινή απόδειξη του ότι "Συγγραφέας δε γίνεσαι αλλά γεννιέσαι", δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο λόγος λοιπόν για τη δημιουργό του παγκόσμιου best seller "Καλημέρα θλίψη" , που "ξαναζωντάνεψε" στη χώρα μας, μέσα από την ελληνική μετάφραση του "Tox-ique" της (επίσημη κυκλοφορία 27/09/2010, Εκδόσεις Συνάψεις).

Ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα (1957) με την Aston Martin της, η Sagan περιέρχεται σε κώμα. Προς διάψευση όσων βιάστηκαν να συντάξουν τον επικήδειό της, χαρακτηρίζοντάς την θηλυκό "James Dean", συνέρχεται μα όχι αλώβητη. Απαλλαγμένη πλέον από τους φριχτούς πόνους, μα εθισμένη στο Palfium (875), υποκατάστατο της μορφίνης, αναγκάζεται να εισαχθεί σε κλινική αποτοξίνωσης.

της ιδιαιτερότητάς της και κατακλείδα του αφιερώματος σ’αυτή, η “κατακλείδα” που θέλησε να γράψει η ίδια για τη ζωή της, ως ταφικό επίγραμμα:

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

u2 richtung pankow - μέρος 2 [bill mccai]

Αποφάσισε να ανέβει και αυτός την Rosenthalerstrasse ακολουθώντας την πορεία του τραμ, πιο πολύ επειδή δεν ήταν σε θέση να αποφασίσει για τον εαυτό του. Στα άσπρο-γκρι σύννεφα του ουρανού, που κάλυπταν την πόλη ήδη μήνες τώρα, ξεπρόβαλε κάθε τόσο με επιμονή ο ήλιος. Η πόλη είχε πάρει τα χειμωνιάτικα χρώματα της από καιρό. “Το γεγονός και μόνο ότι το πρωινό ήταν ηλιόλουστο ήταν κάπως ύποπτο” σκέφτηκε ο Karl-Heinz Ziegel. Έκανε και άλλες τέτοιες σκέψεις χωρίς καμία συνοχή, καθώς παρατηρούσε αφηρημένα τους ανθρώπους που περνούσαν από δίπλα του. “Ο καθένας από αυτούς θα έχει μια φυσιολογική ζωή” σκέφτηκε ξανά. Ευτυχώς στην γωνία των οδών Brunnenstrasse και Veteranenstrasse βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με το κεντρικό κτίριο της αστυνομίας και έτσι θυμήθηκε πώς είχε ξεκινήσει το πρωινό του.

Υπήρχε ένας νεκρός, ένας “διάσημος” νεκρός. Υπήρχε ο ίδιος ο Karl-Heinz Ziegel, που όντας μάλλον αναίσθητος, ήταν ο άνθρωπος που συνόδεψε τον Michael Böhring στην μετάβαση του από την ζωντανή στην εντελώς άχαρη νεκρή του φάση. Υπήρχε και το όπλο του που θυμόταν χαρακτηριστικά να κλειδώνει στο δεξί συρτάρι του γραφείου του μια μέρα πριν. Οι καιροί σε αυτή την πόλη ήταν δύσκολοι για να κουβαλά το όπλο μαζί του και αυτό το ήξερε καλά. Και όμως το όπλο βρέθηκε εκεί, δίπλα του, έχοντας μάλιστα την ευκαιρία να εκτοξεύσει μια μεταλλική του σφαίρα με κατεύθυνση το σώμα του Michael Böhring.

Περπατούσε ακόμα πάνω στην Brunnenstrasse, κατά μήκος του Τείχους, μέχρι που έφτασε στην Bernauerstrasse και αναγκαστικά έπρεπε να διακόψει την ευθεία πορεία του – η άλλη επιλογή θα ήταν να σκαρφαλώσει το Τείχος και να περάσει απέναντι αλλά τότε θα είχε άλλου είδους μπλεξίματα. Μάλλον θα ήταν εντελώς χαζό να αυτοκτονήσει με αυτόν τον τρόπο μόνο και μόνο θέλοντας να ικανοποιήσει την εμμονή του, να περπατάει ευθεία ατελείωτα χιλιόμετρα. Όχι. Γωνία Brunnenstrasse και Bernauerstrasse αναγκαστικά πρέπει να στρίψει δεξιά. “Υπάρχει ένας μικρός περιορισμός χώρου σε αυτή την πόλη” σκέφτηκε “αλλά υπάρχει η ασφάλεια της DDR. Είναι δημοκρατικοί άνθρωποι και μάλλον από κάτι μας προστατεύουν”. Η προπαγάνδα της DDR1 είχε δουλέψει με τεράστια επιτυχία ακόμα και στο μυαλό του Karl-Heinz Ziegel που σίγουρα δεν ήταν και κανένας τυχαίος.

Το να επιστρέψει στο γραφείο του ήταν μάλλον μια αφελής προσέγγιση του θέματος, καθώς σίγουρα θα είχε ήδη συλλεχθεί το όπλο του από την “σκηνή του εγκλήματος” και θα είχε ξεκινήσει η διαδικασία ταυτοποίησης του με τον ίδιο τον Karl-Heinz Ziegel. Η ανταλλαγή όμως τέτοιων δεδομένων ανάμεσα στην DDR και την BRD2 ήταν σίγουρα μια χρονοβόρα διαδικασία, εγκλωβισμένη συχνά σε δαιδαλώδεις γραφειοκρατικούς διαδρόμους αρχειοθετημένων – και μη – φακέλων. Ίσως αν πρόφταινε να ανοίξει πρώτος το γραμματοκιβώτιο του πριν εξαφανιστεί “μυστηριωδώς” η πόρτα, ή πιθανότερα ολόκληρο το γραμματοκιβώτιο, αφήνοντας πίσω του ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο ίχνος πάνω στον κιτρινισμένο - από τον πολύ καπνό τσιγάρων μάρκας “Juwel” που κάπνιζε ο προηγούμενος ενοικιαστής αυτού του γραφείου3 - τοίχο στο χολ του ίδιου πάντα γραφείου. Ίσως τότε να έβρισκε πολύτιμες απαντήσεις στα ερωτήματα που εδώ και λίγες ώρες δεν μπορούσε ο ίδιος να τακτοποιήσει σε κάποιο ράφι λογικής μέσα στο κεφάλι του. Ίσως πάλι να έβρισκε μόνο λογαριασμούς και καμία card postal ξεχασμένων-αξέχαστων φίλων. Όπως και να είχε, άξιζε τον κόπο να το δοκιμάσει.

guess who!

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

Μέσα σε 10’ βρισκόταν ήδη στην Norweger Straße, στην γωνία απέναντι από το γραφείο του, και αφού έριξε επί 5΄ την πιο επαγγελματική διερευνητική ματιά στην είσοδο, στο διπλανό κατάστημα καπέλων, στους περαστικούς και στην ελάχιστη κυκλοφορία αυτοκινήτων Trabant που διερχόταν από την Norweger Straße, αποφάσισε να διασχίσει τον δρόμο, να εισέλθει την είσοδο του κτιρίου όπου στεγαζόταν το γραφείο του και να βρεθεί με γρήγορα βήματα στον ημιώροφο4. Όλα ήταν εκεί, όπως τα είχε αφήσει την προηγούμενη μέρα, πράγμα που ήταν καλό σημάδι. Δύο φάκελοι και μια card postal από το Μαρόκο, όπως το είχε προβλέψει, γλίστρησαν γρήγορα στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του, ομοίως και κάποια προσωπική αλληλογραφία που ξεκλείδωσε γρήγορα από το αριστερό συρτάρι του γραφείου του. Το δεξιά συρτάρι ήταν αναμενόμενα παραβιασμένο και άδειο (κάποτε κατοικούσε το όπλο του εκεί). Είχε ήδη περάσει 10’ λεπτά εκεί μέσα και μάλλον ήταν αρκετά. Εγκατέλειψε με σταθερά και γρήγορα βήματα το κτίριο και λίγα λεπτά αργότερα περπατούσε και πάλι μέσα στην πόλη και το πλήθος της, ανεβαίνοντας την Schönhauser Allee με κατεύθυνση το βόρειο κομμάτι της πόλης. Στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του βρίσκονταν μερικά φοινικόδεντρα και ενδεχομένως απαντήσεις, καθώς εκείνος κατέβαινε τις σκάλες προς τον υπόγειο σταθμό των τρένων στην Vinetastraße.

Σημαντικές Σημειώσεις

1 Deutsche Demokratische Republik / Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (το πολιτικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας και του Ανατολικού Βερολίνου κατά συνέπεια)

2 Bundesrepublik Deutschland / Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας

3 Η προηγούμενη χρήση του γραφείου ήταν και πάλι ντετεκτιβική και ναι, ισχύουν και στην περίπτωση μας όλα τα κλισέ που γνωρίζουμε για του ιδιωτικούς ντετέκτιβ, ότι καπνίζουν, πίνουν, και την βγάζουν όλη μέρα στο γραφείο γιατί που αλλού να πάνε και τι άλλο υπάρχει σε αυτή την ζωή σε τελική ανάλυση?

4 Συμπληρωματικά προς το σημείωμα 3, άλλο ένα κλισέ για την τυπολογία των γραφείων των ιδιωτικών ντετέκτιβ. Βρίσκονται συνήθως στον ημιώροφο, το πολύ στο πρώτο όροφο, κατά κύριο λόγο για να μπορεί ο ιδιωτικός ντετέκτιβ όταν βρει τα σκούρα να απομακρυνθεί ταχύτατα από το κτίριο χρησιμοποιώντας απλά τις σκάλες. Δευτερευόντως, για να αντανακλούνται τα νυχτερινά φώτα της πόλης πάνω στο παράθυρο του και να εισέρχονται στην συνέχεια μέσα στο γραφείο λούζοντας όλα τα αντικείμενα με ένα κόκκινο-μπλε-κίτρινο φως που εναλλάσσεται διαρκώς. Αυτή η δεύτερη πτυχή μάλλον έχει επιβληθεί από την βιομηχανία του θεάματος κατά την μετατροπή του βιβλίου σε ταινία. Δίνει την δυνατότητα δημιουργίας ατμοσφαιρικών κινηματογραφικών σκηνών νουάρ εποχής. Υπάρχει και μια τρίτη πτυχή που αιτιολογεί την προαναφερθείσα τυπολογία και είναι η ακόλουθη: όταν τη μέρα ο ιδιωτικός ντετέκτιβ την αράζει στο γραφείο περιμένοντας κάποια δουλειά που σπάνια έρχεται, πλησιάζει στο παράθυρο και ανοίγει με τα δάχτυλα του τα δυο τμήματα από της γρίλιες (που τον προστατεύουν από το φως της μέρας). Είναι απαραίτητο στο σημείο αυτό ο ντετέκτιβ να μπορέσει να αναπτύξει μια σχέση με την πόλη και τον αστικό ιστό που τον περιβάλλει, να δει δηλαδή καθημερινές δραστηριότητες το δρόμου. Από τον 8ο όροφο ενός κτιρίου κάτι τέτοιο δεν θα ήταν επ’ ουδενί εφικτό.

i am page 25

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

i am page 26

οι νάνοι του θανάτου [τζόναθαν κόου]

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως άνθρωπος στον κόσμο, που να θέλει να περάσει ένα κυριακάτικο πρωινό σε μια εργατική πολυκατοικία στο Νοτιοανατολικό Λονδίνο – αν έχει δικαίωμα επιλογής. Ξυπνάς το πρωί και κοιτάζεις τον υγρό λεκέ στο ταβάνι της κρεβατοκάμαράς σου, κι από το μυαλό σου αρχίζουν να περνάνε όλα τα όμορφα μέρη του κόσμου, όλα τα διαφορετικά μέρη όπου θα μπορούσες να βρίσκεσαι, και τότε συνειδητοποιείς ότι κάποιος, κάπου, έχει πέσει σοβαρά έξω στους υπολογισμούς του. Ο ήλιος λάμπει. Είναι ένα όμορφο, φρέσκο και τονωτικό, χειμωνιάτικο πρωινό. Έχεις δύο επιλογές. Μπορείς να μείνεις ξαπλωμένος στο κρεβάτι όλη τη μέρα και να προσπαθήσεις να ξεχάσεις που βρίσκεσαι, ή μπορείς να σηκωθείς και να βγεις έξω – να πας οπουδήποτε, δεν έχει σημασία, να πας κάπου όπου δεν θα νιώθεις τέτοια αυτοκτονική απελπισία. Όλοι οι άνθρωποι στην πολυκατοικία θα πρέπει να κάνουν παρόμοιες σκέψεις, στο κάθε διαμέρισμα χωριστά, οι ένοικοι θα πρέπει να σχεδιάζουν τη φυγή τους. Θα νόμιζε κανείς – έτσι δεν είναι; - ότι κάθε Κυριακή πρωί θα γινόταν μαζική έξοδος από το Μέγαρο Χέρμπερτ, ότι οι δρόμοι θα έσφυζαν από απελπισμένους άντρες, γυναίκες και παιδιά, που θα έκαναν μια ομαδική απόπειρα προς την ελευθερία. Δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Κανένας δεν κινείται. Όλοι μένουν εκεί που είναι. Και ξέρετε γιατί;

Επειδή δεν περνάνε τα γαμημένα τα λεωφορεία, γι’ αυτό. Και η απουσία λεωφορείων δεν οφείλεται σε σκοπιμότητα, φυσικά. Κάπου, κρυμμένο ενδεχομένως σε μία κρύπτη ξεχασμένη από χρόνια ή σε κάποιο αρχείο, θα υπάρχει ένα πρόγραμμα που αναφέρει πότε και από πού υποτίθεται πως περνάνε αυτά τα λεωφορεία. Υπάρχει μάλιστα κι ένα μικρό ταμπλό στο πλάι της στάσης, όπου – υποτίθεται και πάλι – πρέπει να είναι κολλημένο το πρόγραμμα, αν και το πρόγραμμα το ίδιο δεν βρίσκεται ποτέ εκεί. Νομίζω ότι ο Οργανισμός Συγκοινωνιών του Λονδίνου προσλαμβάνει βανδάλους ειδικά για να σκίζουν τα προγράμματά τους εντός δευτερολέπτων μετά την ανάρτησή τους, έτσι που ο κόσμος να μην έχει ιδέα πότε πρέπει να περάσει λεωφορείο, κι άρα να μην μπορεί κανείς να διαμαρτυρηθεί που δεν εμφανίζεται. Το να στέκεσαι σε μια στάση λεωφορείου ένα κυριακάτικο πρωινό είναι σαν πηγαίνεις στην εκκλησία: είναι μια πράξη θρησκευτικής πίστης, μια έκφραση παράλογης πίστης σε κάτι που θέλεις πάρα πολύ να πιστέψεις ότι υπάρχει, ακόμη κι αν δεν το έχεις δει ποτέ με τα ίδια σου τα μάτια.

Στην αρχή, είσαι το μοναδικό άτομο στη στάση. Έχεις φροντίσει να έχεις μπροστά σου αρκετές ώρες και αισθάνεσαι ανόητα αισιόδοξος. Σφυρίζεις ένα σκοπό. Περνάνε είκοσι λεπτά, και μετά πλησιάζει ένα λεωφορείο αλλά είναι εκτός υπηρεσίας. Δεν πειράζει, είναι πολύ νωρίς ακόμα. Ένας γέρος έρχεται κι αυτός στη στάση και σε ρωτάει αν περιμένεις πολύ ώρα. Του λες, γύρω στα είκοσι λεπτά. Κουνάει το κεφάλι του κι ανάβει τσιγάρο. Αρχίζεις να φτιάχνεις αναγραμματισμούς με τις λέξεις από τις διαφημίσεις που είναι κολλημένες στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Μετράς όλα τα παράθυρα της πολυκατοικίας δεξιά σου. Περνάνε άλλα είκοσι λεπτά και αρχίζεις να νιώθεις ανυπομονησία. Χτυπάς νευρικά το πόδι σου. Ο γέρος, που έχει τελειώσει το τσιγάρο του, εγκαταλείπει την προσπάθεια και εξαφανίζεται. Τα πόδια σου αρχίζουν να σε πονάνε και μεταθέτεις ανυπόμονα το βάρος από το ένα πόδι στο άλλο. Ακριβώς πίσω σου υπάρχει ένα ψιλικατζίδικο, ο κύπριος ιδιοκτήτης του στέκεται στο κατώφλι και σε κοιτάζει μ’ ένα εξοργιστικά μακάριο, σοφό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Χαμογελάει επειδή ξέρει – όπως εξάλλου ξέρεις κι εσύ, μόνο που δεν τολμάς να το ομολογήσεις στον εαυτό σου – ότι η δοκιμασία σου δεν είναι παρά στην αρχή της.

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

Περνάει κι άλλη ώρα. Έχεις πάψει να σφυρίζεις και έχεις ξεμείνει από αναγραμματισμούς. Κοιτάζεις διαρκώς το ρολόι σου: τόσο συχνά, ώστε ξέρεις τι ώρα θα λέει, μέχρι δευτερολέπτου σχεδόν. Κι άλλος κόσμος έρχεται στη στάση. Μερικοί χάνουν την υπομονή τους μέσα σε λίγα λεπτά και ξεκινάνε με τα πόδια. Τώρα πια, όσο κι αν προσπαθείς να το παλέψεις, αρχίζει να αναβλύζει από μέσα σου μια υπόκωφη, κλαψιάρικη απελπισία. Μια πολύ-πολύ ηλικιωμένη γυναίκα περνάει από μπροστά σου, μουρμουρίζοντας μόνη της και σέρνοντας ένα καροτσάκι γεμάτο άπλυτα. Τη μισείς.

Τη μισείς επειδή ξέρεις ότι θα την ξαναδείς. Παρόλο που περπατάει με ταχύτητα ένα χιλιόμετρο τον αιώνα, ξέρεις ότι θα προλάβει να πάει στο πλυντήριο, να πλύνει τρεις καζανιές ρούχα, να επισκεφτεί την αδερφή της για να φάνε μαζί μεσημεριανό, να φάνε κανονικά το φαΐ τους, να πλύνουν τα πιάτα, να δούνε μια μαραθώνια επανάληψη των επεισοδίων της σαπουνόπερας ΗστΈντερς και να ξαναπεράσει από μπροστά σου, πριν έρθει το λεωφορείο. Αρχίζεις να σκέφτεσαι όλα όσα θα μπορούσες να έχεις κάνει τόση ώρα που περιμένεις στη στάση. Αρχίζεις να προσθέτεις όλες τις ώρες της ζωής σου που πέρασες περιμένοντας λεωφορεία που δεν έρχονταν. Ολόκληρη η θλιβερή ιστορία της ανθρωπότητας, ολόκληρη η λίστα με τα βάσανα και τις αθλιότητες της ανθρώπινης ύπαρξης αποκρυσταλλώνεται ξαφνικά σ’ αυτή τη μάταιη δραστηριότητα. Σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα.

Τώρα πια έχει συγκεντρωθεί στη στάση ολόκληρο πλήθος. Οι άνθρωποι κάθονται στο πεζοδρόμιο, τρέμοντας, με το κεφάλι στα χέρια τους, γυναίκες θηλάζουν τα παιδιά τους, μικρά παιδιά σκούζουν και γκρινιάζουν και τρέχουν τριγύρω διαγράφοντας αφηρημένους κύκλους. Είναι σαν σκηνή από στρατόπεδο προσφύγων της Μέσης Ανατολής. Κι επίσης, έχεις αρχίσει να πεινάς τρομερά. Το κυπριακό ψιλικατζίδικο πίσω σου εξακολουθεί να είναι ανοιχτό, και εσύ αναρωτιέσαι αν πρέπει να κάνεις μια πράξη φιλανθρωπίας, επειδή είναι στο χέρι σου να τους γλιτώσεις όλους αυτούς από τη μιζέρια τους. Διότι ξέρεις ότι μόλις πατήσεις το πόδι σου στο ψιλικατζίδικο – έστω και για τριάντα δευτερόλεπτα – για να αγοράσεις μια σοκολάτα, θα εμφανιστεί αμέσως λεωφορείο από τη γωνία, το οποίο θα ξεκινά την ώρα που εσύ θα βγαίνεις έξω. Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία επ’ αυτού. Ταυτόχρονα όμως, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς εάν αξίζει τον κόπο να πάρεις το ρίσκο: με δεδομένο ότι το λεωφορείο θα εμφανιστεί όχι μόλις μπεις στο μαγαζί, αλλά τη στιγμή ακριβώς που θα δίνεις τα χρήματα στον ιδιοκτήτη, μήπως έχεις ακόμα αρκετό χρόνο για να πάρεις τα ρέστα σου, να τρέξεις έξω και να πηδήσεις στο λεωφορείο;

i am page 27

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

* Ο Τόμας Μουρ (1478 – 1535) ήταν Άγγλος πολιτικός και συγγραφέας, που διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής των Λόρδων και Αρχιδικαστής επί βασιλείας Ερρίκου του Ογδόου. Παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για τη ρήξη του Ερρίκου με την καθολική εκκλησία και εκτελέστηκε όταν αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον Ερρίκο ως κεφαλή της εκκλησίας.

Καταλήγεις ότι αξίζει τον κόπο μια προσπάθεια. Έτσι μπαίνεις μέσα και διαλέγεις μια σοκολάτα, αλλά ο κύπριος ιδιοκτήτης έχει πάει για φαγητό και έχει αφήσει τον οκτάχρονο γιο του στο ταμείο, στον οποίο δίνεις ένα κέρμα των πενήντα πενών, ενώ κοιτάζεις όλο αγωνία από τη βιτρίνα, διότι το λεωφορείο έχει έρθει και ο μικρός Κύπριος ξύνει το κεφάλι του αφού δεν έχει την παραμικρή ιδέα πόσο κάνει πενήντα μείον είκοσι τέσσερα, εσύ του φωνάζεις: “Είκοσι έξι! Είκοσι έξι!”, αυτός ανοίγει το ταμείο, αλλά δεν έχει καθόλου κέρματα των δέκα ή των είκοσι πενών, και αρχίζει να σου μετράει όλα τα ρέστα σε πεντάρες, εσύ κοιτάς από τη βιτρίνα και βλέπεις το τελευταίο άτομο να ανεβαίνει στο λεωφορείο και του φωνάζεις: “Άσ’ το, μικρέ, ξέχνα το!” και βγαίνεις έξω τρέχοντας καθώς το λεωφορείο απομακρύνεται, και ο οδηγός σε βλέπει αλλά δεν σταματάει να σε πάρει, επειδή είναι ένας φοβερός και τρομερός μαλάκας.

Τότε ξεσπάς σ’ ένα σύντομο υστερικό γέλιο, κι έπειτα πέφτεις σε μια παράξενη κι αδιατάρακτη ηρεμία. Μετά την επιβίβαση του πλήθους στο λεωφορείο, ακολουθεί θανάσιμη ησυχία και στο δρόμο δεν κυκλοφορεί πια κανένα όχημα οποιουδήποτε είδους. Κοιτάζεις το ρολόι σου, αλλά η ώρα δεν σημαίνει τίποτα για σένα, διότι πλέον έχεις περάσει σ’ ένα διαφορετικό πεδίο χρονικής συνείδησης, στο οποίο ο φυσιολογικός γήινος χρόνος δεν έχει κανένα νόημα. Νιώθεις γαλήνιος και ικανοποιημένος. Αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι η άφιξη άλλου λεωφορείου δεν θα ήταν ευπρόσδεκτη διότι θα κατέστρεφε τη μαγεία αυτής της πρωτόφαντης και αξιαγάπητης ευφορίας. Η σκέψη να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου σ’ αυτή τη στάση σε γεμίζει με μία ψύχραιμη αδιαφορία. Η αναμονή στη στάση φαντάζει τώρα μια εμπειρία πλούσια και ικανοποιητική, επειδή σε διδάσκει μια φιλοσοφική αποδέσμευση την οποία θα ζήλευαν πολλοί σπουδαίοι άντρες. Έχεις κατακτήσει τώρα τέτοια ηρωική καρτερία, που κάνει τον σερ Τόμας Μουρ* να μοιάζει, τη μέρα της εκτέλεσής του, με άθλιο κλαψιάρικο μωρό. Η στωικότητα και η ψυχραιμία σου κάνουν τον Σωκράτη, την ώρα που ετοιμάζεται να πιει το κώνειο, να μοιάζει με ανώριμο παρανοϊκό μαλάκα Έλληνα χεβιμεταλά. Νιώθεις ότι τίποτα πάνω στη γη δεν έχει πια τη δύναμη να σε βλάψει. Τότε ακριβώς, βλέπεις κάτι να στρίβει από τη γωνία και να έρχεται προς το μέρος σου. Είναι ένα ταξί, με τη σημαία του αναμμένη. Χωρίς καν να βεβαιωθείς αν έχεις αρκετά χρήματα για το κόμιστρο, του κάνεις νόημα και πηδάς μέσα.

i am page 28

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

περίεργος και υπέροχος κόσμος [γραφή άγνωστου ιταλού αναβάτη]

Μια παρέα που στο δρόμο δε κατεβάζει ποτέ το βλέμμα.

Ο πατέρας για το γιό του:«…Μου είχε μιλήσει πολύ για σας αλλά για να πω την αλήθεια δεν έδωσα και πολύ βάση. Εκείνος όμως που ήταν μεγάλος ξεροκέφαλος σας σύστησε έναν προς ένα. Όλους αυτούς τους νέους που γνώρισα θα μπορούσα να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω σαν να ήταν δικά μου παιδιά. Βυθισμένοι μέσα στις μαύρες δερμάτινες φόρμες τους με τα φανταχτερά τους κράνη, όλοι τους αληθινοί σκληροί άντρες!Μια παρέα που στο δρόμο δε κατεβάζει ποτέ το βλέμμα.»

Αν όμως κάποιος σηκώσει τις μαύρες ζελατίνες που θυμίζουν αστροναύτες, θα δει ένα ζευγάρι καθαρά μάτια, πρησμένα από αληθινά δάκρια, που μέσα τους μπορείς να βυθιστείς και να φτάσεις μέχρι τη ψυχή, διαπιστώνοντας πόσο καθαρή είναι.

Αν μπορούσες να δεις μέσα από τη φόρμα θα ανακάλυπτες ότι μέσα της κρύβονται μεγάλα παιδιά ερωτευμένα με τη ζωή, ερωτευμένα με τα Σαββατοκύριακα, τους μηχανικούς ήχους μπερδεμένους με τους φυσικούς, τα μαγικά τοπία, τους καθαρούς ουρανούς αλλά ακόμα με την ανάγκη του πατέρα και της μητέρας, όταν η ζωή τους παίζει σκληρά παιχνίδια.Αν μιλήσεις σε έναν από αυτούς και τον αφήσεις να σου διηγηθεί μια βόλτα, μια διαδρομή που έκανε, μια στροφή που ξεπέρασε τα όρια, θα χαθείς μέσα στις περιγραφές και σε εκείνο το βλέμμα που πετάει σπίθες θέλοντας να ξαναζήσει τις στιγμές. Είναι όμως τόσο δύσκολο να περιγράψεις τις εικόνες και τα συναισθήματα που έχεις φυλαγμένα μέσα σου για μια πορεία μέσα από ένα ξέφωτο περιτριγυρισμένο από πλατάνια ή έναν ατελείωτο δρόμο παράλληλα με την θάλασσα με φόντο τη δύση του ήλιου.

Αν τον ρωτήσεις, τι θα απογίνει την ημέρα που θα αναγκαστεί να παραιτηθεί από αυτό του το πάθος, ετοιμασθείτε να ακούσετε τη κραυγή της σιωπής, να δείτε το παιδικό βλέμμα να χάνεται και τη θέση του να παίρνει το βλέμμα του ναυτικού που ζει στη στεριά (παλιά) του βουλευτή που χάνει τη μίζα (τώρα). Λένε ότι κάθε φορά που καβαλάνε, στη σέλα δεν είναι μόνοι, μαζί ανεβαίνουν άγγελοι και διάβολοι… Διάβολοι που γυρνάνε το δεξί καρπό με τρόπο πολλές φορές παράλογο και βίαιο, με την αδρεναλίνη να φτάνει κατευθείαν στο μυαλό, αφήνοντας σε να τρέμεις ...

Άγγελοι που έχουν το πρόσωπο και τη φωνή όλων αυτών που δεν είναι πια στη ζωή και πιέζουν στιγμιαία το πέλμα κάτω για να σε σώσουν.Ναι είναι αλήθεια, με τη μοτοσικλέτα μπορείς να σκοτωθείς!Συμβαίνει, και πονάει πολύ, αλλά δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ζήσεις το χρόνο που σου έχει παραχωρηθεί…

Αν ακόμα δεν έχετε καταλάβει… Αφήστε το, δε θα καταλάβετε ποτέ…+ αν τύχει να πάτε στην εξοχή με το αμάξι και ένα παιδί σας από το πίσω κάθισμα χαιρετάει έναν από αυτούς τους τρελούς, μη προσπαθήσετε να καταλάβετε ούτε κι αυτό!Το παιδί μέσα από το υποσυνείδητο του, βλέπει αυτή τη σπίθα που εσείς δεν ήσασταν ικανοί να του γεννήσετε. Κι αν δείτε το μοτοσικλετιστή να ανταποδίδει το χαιρετισμό… δεν υπάρχει τίποτε το περίεργο.

Μοτοσικλετιστές... περίεργος και υπέροχος κόσμος. Ευτυχής να είμαι ένας απ αυτούς.

αvt remixi am page 29

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

η χαρτούρα [madlen]

Στην συνεδρίαση φάνηκαν μόνο τα τέσσερα από τα πέντε μέλη του συμβουλίου. Ο Αντρέας είχε πάλι «έντονον στομαχικόν άλγος», όπως έγραφε η συνταγή του γιατρού Παπαστεφάνου, μπάρμπα του εκ του σογιού της πολυαγαπημένης του μαμάς. Οι αποφάσεις πάρθηκαν. Να κατεδαφιστούν τα αυθαίρετα τις οδού Μαιάνδρου «προς κατασκευήν και διαμόρφωσην υπερσύγχρονου πάρκου». Κι όταν τελείωσε η συνεδρία του νομαρχιακού συμβουλίου, οι αποφάσεις πρωτοκολλήθηκαν και πήραν τον δαιδαλώδη δρόμο προς την υλοποίηση. Δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία απόφαση της Νομαρχίας που ο νομαρχιακός σύμβουλος Αντρέας Ανδριανός απουσίαζε. Εδώ που τα λέμε πιο συχνά απουσίαζε παρά παρουσιαζόταν στο γραφείο του. Έδινε όμως πάντα το παρόν στο μπαρμπούτι που λάμβανε χώρα κάθε βράδυ στο σπίτι ευυπολήπτου στελέχους «της Τραπέζης της Ελλάδος». -Άντε βρε Αντρέα, άργησες. Και σε περιμένουμε τόση ώρα για να αρχίσουμε!-Τα σέβη μου κύριοι και συγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά έπαθε λάστιχο η Μπίουκ μου. Μέχρι να το αλλάξει ο άχρηστος ο οδηγός αργοπορήσαμε. Για την ακρίβεια, η Μπίουικ έμεινε από καύσιμα και ο άχρηστος ο οδηγός, ο τρία μηνιάτικα απλήρωτος, δάνεισε με υποσχέσεις ότι θα τα λάβει πίσω σύντομα, δύο κατοστάρικα στο πλούσιο αφεντικό του για να πάρει ταξί ίσαμε το Κολωνάκι. Είχε όμως ρέντα σήμερα, έλεγε συνέχεια, και θα σήκωνε όλα τα λεφτά των συμπαιχτών του, ακόμα κι αυτά του τραπεζικού, δηλαδή των άμοιρων καταθετών «της Τραπέζης της Ελλάδος». Αλλά ο Αντρέας κάθε φορά είχε ρέντα και κάθε φορά εξαιτίας της γυρνούσε περιπατητή στο σπίτι του, ένεκα του πλήθους των κερδών του. Ας μην ήταν ο μπατζανάκης του πατέρα του, ο μεγαλοδικηγόρος, που έσπρωξε ολίγον τι τον διορισμό του στην Νομαρχία και ο Αντρέας όχι Μπίουικ αλλά ούτε πατίνι φτιαγμένο εκ του προχείρου δεν θα είχε. Στο μεγάλο του γραφείο στην Νομαρχία, βρισκόταν πλήθος εγγράφων ανυπόγραφων να τον αναμένουν επί βδομάδες, καθώς ήτο πολύ κουρασμένος από εξωτερικές δουλείες ο σύμβουλος. Υποσχόταν στους πολίτες που τον επισκέπτονταν, όταν τον έβρισκαν στο γραφείο του, ότι «η υπόθεσις σας θα διευθετηθεί από βδομάς». Και περνούσαν οι βδομάς ανεπιστρεπτί, ώσπου στο τέλος η χαρτούρα έβρισκε καταφύγιο στο γραφείο της γραμματέως του. Ο Αντρέας μια ωραία πρωία (τι πρωία δηλαδή εσπέρα προς μαύρα μεσάνυχτα) έχασε στα χαρτιά και την λατρευτή του Μπιούικ και το πατρικό του που η έρμη η μαμά είχε ήδη γράψει στον κανακάρη της μαζί με όλο του το βιός. Ο Άντρεας όμως ακάθεκτος δανείστηκε κι άλλα λεφτά γιατί ήταν σίγουρος για την ρέντα του που οσονούπω θα προέκυπτε. Κι όντως για μια φορά η τύχη στάθηκε με το μέρος του και κέρδισε από τον συμπαίχτη του, που πλέον δεν είχε φράγκο για φράγκο, ένα διώροφο σπίτι. Ώ! Τι χαρά!! Επιτέλους ένιωθε παντοδύναμος!! Τι κι αν έχασε το πατρικό του εν μια νυκτί; Την επομένη κέρδισε ένα άλλο ακίνητο. Στην μάνα του θα έλεγε ότι το πούλησε για μια εξαιρετικά συμφέρουσα αγορά μεγαλύτερης οικίας, σκέτη ευκαιρία. Το άλλο πρωί περιχαρής κίνησε να δει την νέα του κατοικία και το λαμπρό του λάφυρο. Κι όπως έστριβε στο δρόμο που βρισκόταν το ακίνητο είδε έντρομος να κατεδαφίζουν όλα τα σπίτια της οδού. «Δεν μπορεί!» σκέφτηκε « είμαι σε λάθος δρόμο μάλλον». Μα ο οδοδείκτης έγραφε οδός Μαιάνδρου, όπως και το συμβόλαιο που είχε στα χέρια του υπογραφθέν βιαστικά το βράδυ της μεγάλης του νίκης στα χαρτιά. -«Συγνώμη κύριε,» ρώτησε τον όλο φούρια μηχανικό που επέβλεπε την κατεδάφιση, «προς τι αυτή η κατεδάφισης; Θέλω να πω υπάρχει κάποια απόφασις;»-Βεβαίως, Νομαρχιακή απόφαση, ορίστε! Κι όσο είχε στα χέρια του ο Αντρέας το χαρτί της κατεδαφίσεως υπογεγραμμένο από τον ίδιο, αλλά κατ’ ουσίαν από την γραμματέα του, άλλαξε μια μεγάλη γκάμα χρωμάτων στο πρόσωπο του για την συμφορά που τον είχε βρει.

i am page 30

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

ορίζοντας [δημήτρης νίκου]

Έλα τώρα που απόφαση το πήρες

κράτα το χέρι μου και πάμεΜακριά

εκεί, στου ορίζοντα το τέρμαπιο πέρα από 'κει που φτάνει η ματιά

μας περιμένει μια γλυκιά κοπέλαμαζί να μπούμε στου χρόνου τη σκιά.

Το διάβα είναι δύσκολοαριστερά και δεξιά σκουλήκια

και τσουκνίδες κι αγκάθια σουβλερά.Μα είναι όμορφος ο δρόμος

γιατί μαζί τον περπατάμε.Κι όσο ψηλά κοιτάμε

πάντα τα μάτια νέο ορίζοντα θα βρίσκουν

και χλόη με λουλούδια το δρόμο θα γεμίζουν.

Κράτα το χέρι μου σφιχτάκαι μη φοβάσαι.

Τώρα που απόφαση το πήρεςαγάπα με και κράτα με σφιχτά.

μέρα [κ.τζαχρήστος]

Δυο βήματα πίσω και ένα μπροστάΖυγίζεις και σου φαίνεταιμια εντάξεικαι μια σαν τα μαρτύριαΜα αν έχεις στα πόδια ελατήριαθα έχει πλάκα ο πάτος

Φαντάζεσαι μια τα χειρότεραΚαι μια τον εαυτό σου ήρεμοΝα αγαπά τους ανθρώπους καινα τους εμπιστεύεταιΝα εισπνέεις προβλήματαΝα εκπνέεις λύσεις

Τι ρόλο παίζει και ποιοςέβαλε τους όρους στο συμβόλαιοΟι εμπλεκόμενοι γυρίζουνκαι προχωρούν όχι μπροστάμα πάλι πίσω για να σε προσπεράσουνστη τυφλή μεριά σου

Εσύ κρατάς στα χέρια σου το σύμπανένα χάος που δουλεύεικαι οδηγεί πάντα στηνεκρηκτική κατεύθυνσηΝα δώσει σε μια ατέλειωτη περιφέρειαμεγατόνους απο ενέργεια

i am page 31

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

Δε μ’ αγγίζει τίποτα, δε μ’ αφορά.Σχεδόν δεν υπάρχω...Μόνο σκιές κι αρώματαπου αφήνουν πίσω τους στιχάκια.Τα διαβάζεις τώρα κι απορείς... κάτι τρέχει... ίσως...

Κενό.

Τίποτα.

Μηδέν.

Το σημείο που ο ορίζοντας ακουμπά την θάλασσα.Το απόλυτα τέλειο, άρτιο σημείο ολοκληρωτικής επαφής.Και μετά το μηδέν κι η μονάδα και πάλι…

η σκόνη [μυρτώ]

Είπαν πως θα βρέξει λάσπη.

Στο στόμα μου, σκόνη απ την Αφρική

Κι ένας ουρανός γεμάτος

συρματοπλέγματα

Ήλιος πουθενά,

Είπαν πως θα 'ρθει απ' την Αφρική

η σκόνη

Πως θα φέρει μαζί την πείνα

των παιδιών της

Δεν είπαν

Μόνο τη σκόνη τους

Αυτή που στέκεται

στα πεινασμένα στόματα

Στα μικρά σκελετωμένα χέρια

Στις αχυρένιες καλύβες

Στα βρώμικα νερά

i am page 32

γύμνια [σελήνη]

Κι ο κυβερνήτης ήλιοςεκθρονίζει τον ρεμπέτη έρωτα.Του κλωτσά το στέμμα μακριά,τον γυμνώνει και του κόβει τα μαλλιά.Αλητείες του ‘χε κάνει τρομερές,χρόνιες καταιγίδες και αιώνιες μοναξιές.Φάρσες, πλάκες κι απειλέςνα ανακυκλώνονται σαν χειμωνιάτικες βροχές.Με το φεγγάρι του πάντα μακρινό,πάντα χλωμό, θελκτικό και αξεπέραστο.Μια λασπωμένη χαρά, δίχως δρόμους με φιλιά.Ούτε χθες, ούτε αύριο, ούτε όνειρα.Μαραμένο σήμερα στολισμένο με παύσεις.Βήμα πίσω – βήμα μπροστά.Βήμα πίσω – βήμα μπροστά...Συντεταγμένες ακλόνητες.Το πουθενά σεντόνι, που σε σκεπάζει στον ξύπνιο.

Θ’ ακουμπήσει τα καθαρά περβάζια μας

Τ’ αυτοκίνητά μας, τις μπουγάδες μας

Στις χαραμάδες των σπιτιών μας θα χωθεί

Γρήγορα να προλάβουμε,

Να κλείσουμε τις πόρτες, τα παράθυρα,

Μην μπει μέσα η Αφρική

Και θρονιαστεί στον καναπέ του

σαλονιού μας

Γρήγορα να κλείσουμε έξω τις φωνές

Τα ανοιγμένα στόματα,

τα θλιμμένα μάτια,

Να μην βλέπουμε , να μην ακούμε

Τη σκόνη που έρχεται

30/3/2009

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

αντίλογος [ebal]

Τα ταξίδια εκτός ελλάδος τα τελευταία χρόνια είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου δραστηριότητες. Η γνωριμία με διαφορετικούς πολιτισμούς, ανθρώπους με διαφορετικά ενδιαφέροντα, κουλτούρα, θρησκεία (ή μη θρησκεία) νιώθω ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Καλύτερο όχι από θέμα καλοσύνης, αλλά πληρότητας. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος με τα ταξίδια αρχίζει να νιώθει και να καταλαβαίνει καλύτερα θέματα ιστορίας, γεωγραφίας, πολέμων, οικονομικών, θρησκείας κι ότι πηγάζει από αυτό που ο περισσότερος κόσμος αναφέρει ως παιδεία/κουλτούρα.

Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στο τρένο και πηγαίνω Άμστερνταμ έχοντας φύγει από Βρυξέλλες. Έχω καλή παρέα και περίσια νοσταλγία για τους ανθρώπους που έχω αφήσει πίσω μου, μα όλοι μαζί συμμετέχουν στα πολλά και διαφορετικά αισθήματα που έχω μέσα μου. Κοιτάω συνέχεια έξω από το παράθυρο για να δω καινούρια μέρη, νέους πολιτισμούς και ταυτόχρονα μιλώ με τους φίλους μου και γράφω στο laptop για να κρατήσω και τις μνήμες μου - μην χαθώ εντελώς στο άγνωστο.

Κρίμα που αυτή την στιγμή δεν μπορώ να βιώσω αυτό που νιώθω με όλους τους αγαπημένους ανθρώπους, κρίμα που οι αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι μακριά. Αλλά εν τέλη το ταξίδι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις μια μικρή μελαγχολία και ταυτόχρονα έναν απίστευτο ερεθισμό για νέες εμπειρείες που θα αποκτήσεις, για νέους ανθρώπους που θα δεις. Έτσι, με ανάμεικτα συναισθήματα, προχωρώ σε ένα ακόμα ταξίδι, σε έναν ακόμα άγνωστο κόσμο, σε έναν ακόμα άγνωστο πολιτισμό.

Μα αλήθεια πρέπει να κάνει κάποιος πάνω από 2500 χιλιόμετρα για να βρει άγνωστους πολιτισμούς;

Μήπως όλοι μέσα μας δεν νιώθουμε μια αποξένωση από τους υπόλοιπους ανθρώπους (ευτυχώς όχι πάντα); Δεν υπάρχουν στιγμές που ενώ είσαι ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς ξαφνικά νιώθεις τόσο μόνος; Τι είναι τελικά αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς. Είναι η έλλειψη του “δικού” σου ανθρώπου ή απλά ο άνθρωπος από την φύση του έχει την ανάγκη να μένει μόνος με τις σκέψεις του; Άγνωστους κόσμους μπορούμε να βρούμε καθημερινά όπου κι εάν είμαστε, ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός είναι ένας άγνωστος κόσμος.

Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζω να σας πω ούτε κι εγώ τι ισχύει! Έτσι κι αλλιώς ΔΕΝ είμαι εδώ για να δώσω λύσεις, μα να θέσω προβληματισμούς. Να κάνω τον αντίλογο σε ότι πιστεύετε - σε ότι θέλετε να πείτε, σε ότι σκέφτεστε μα δεν μπορείτε να εκφράσετε.

Κοιτάτε γύρω σας για μια στιγμή. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να σας καταλάβει; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να νιώσει ότι νιώθετε; Δεν αισθάνεστε ξαφνικά τόσο μόνοι; Tόσο αποκομένοι από όλους κι από όλα; Κλείστε τα μάτια και σκεφτείται για λίγο τι είναι αυτό που τελικά σας λείπει πιο πολύ απόλα; Ανθρώπους να σας καταλαβαίνουν ή απλά μια ζεστή αγκαλιά από έναν και μόνο άνθρωπο;

Προσωπικά ξέρω. Εσείς;

i am page 33

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

άνευ τόπου [kioy]

Λευκές κορδέλες σε γκρίζα πατώματα.Άγγελμα στιγμιαίας παύσης.

Βραχυκυκλώνουν σε ηλεκτρονικά κυκλώματα.Με γκάζια λυμένα χύνονται μέρες καυτές.

Εν δυο βηματίζει ο καιρός με γαλότσες βαριές.Ένα ποτήρι αίματος

το σιρόπι του ξυπόλυτου τάγματοςπου σαν σκιά ακολουθεί με βαριές εισπνοές.

Πίνακες φωτεινών εξαρτήσεων.Σε αεροδρόμια κοινών μυστικών.

Υπαλληλίσκοι αρχειοθέτησης προκαθορισμένωννόμων, κανόνων και διαδρομών.

Το δάχτυλο συρράπτω στη γωνία του γράμματος.Κηλίδες κόκκινης ελευθερίας.

Αυτοτραυματιζόμενες φυγές, ψυχώναποδημητικών. Άνευ τόπου.

γ ι α τ ί ν α ρ θ ε ι ; [ k i oy ] Έ ν α ς π ο ι η τ ή ς σ κ α λ ί ζ ε ι σ τ ί χ ο υ ς ,σ ε μ ι α υ π ό γ α σ τ η ν ο δ ό Χ ε ϋ δ έ ν .Κ α ν ε ί ς δ ε ν τ ο ν έ χ ε ι α ν ά γ κ ηδ ε ν τ ο ν έ χ ε ι α ν ά γ κ η .

Τ ο ό ν ε ι ρ ο δ ι α β α ί ν ε ι τ ο υ ς α ι θ έ ρ ε ς .Τ ο α λ ε ξ ί π τ ω τ ο δ ε ν ά ν ο ι ξ ε .Κ α ι τ ο α ί μ α σ τ ά ζ ε ιτ ο α ί μ α σ τ ά ζ ε ι .

Τ α α σ β ε σ τ ά δ ι κ α β γ ή κ α ν ,α π ό β ρ α δ ύ ς σ τ η ν π υ ρ ω μ έ ν η π ό λ η ,ν α σ β ή σ ο υ ν τ ο υ ς π λ η γ ι α σ μ έ ν ο υ ς τ ο ί χ ο υ ςτ ο υ ς π λ η γ ι α σ μ έ ν ο υ ς τ ο ί χ ο υ ς .

Η Ά ν ο ι ξ η κ ρ ε μ ι έ τ α ισ τ α σ χ ο ι ν ι ά τ ο υ Χ ε ι μ ώ ν α .Κ α ν ε ί ς δ ε ρ ω τ ά π ό τ ε θ α ' ρ θ ε ιπ ό τ ε θ α ' ρ θ ε ι . . .

i am page 34

[iss

ue

019

] -

[13

02

11]

- [c

him

ere

s.g

r]

διανομή http://chimeres.gr/zine/map/αθήνα:. αλφειός . βαβέλ . ελεύθερος τύπος . εναλλακτικό βιβλιοπωλείο. λεμόνι . πρωτοπορία . ναυτίλος . solaris . tilt . αθήναιο. μικρό cafe . χάρτες . nosotros . le cafe de l’ artθεσσαλονίκη:. metropolis bookstore . σπηλιά των comics . λωτόςγιάννενα:. θυμωμένο πορτραίτολάρισα:. ρίχτερ χαλκίδα:. magaret tattoo storyφλώρινα:. εν φλωροίνοι . καφέ ρόζαπάτρα:. cinema cafeπάρος:. cafe cozy

i am page 35

συντακτική ομάδα:. [baphomet] . [comzeradd] . [hobbistas] . [μαλίνα]artwork:. [μαλίνα] & [konstantisdesign.com]επικοινωνία:. ["περιοδικό χίμαιρες" τ.θ. 42080, τ.κ. 12101] . [mail@chimeres.gr]copyleft:. [επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια της συντακτικής]

i am the antepenultimate page 35

...στα ασφυκτικά μονοπάτια

προβάρουμε τον άναρχο χορό μας, τις μάσκες της ομοιομορφίας

καταστρέφουν οι μεταμορφώσεις μας, τη σιωπή της ενοχής

διακόπτουν οι μελωδικοί ολολυγμοί μας, στο περιθώριο μιας άδειας

σελίδας αναδύονται με ορμή, νηφάλια, οργισμένα κι αέναα:

οι χίμαιρές μας...

t h e n e u r o n s t i m u l a t i n g z i n e[issu

e 0

19] - [13

02

11] - [chim

ere

s.gr]

i am the wannabe cover