Traballo sobre Caravaggio Javier Álvarez Domínguez Nº2 David González Zaplana Nº9

Características da pintura realista de Caraggio Un dos grandes pintores do Barroco Italiano foi, sin dúbida, CARAVAGGIO

(1573-1610) con obras tan importantes como: Magdalena, Baco Mozo, A morte da Virxe…. 

As CARACTERISTICAS máis importantes son:  Renuncia á Invención Céntrase na realidade Uso de luz artificial Luz protagonista do cadro Acusados contrastes de luces e sombras Aparción de personaxes reais Recurre á vida cotidiana Domina nos seus cadros a idea de morte Pintura dramática e violenta Rexeita o mundo clásico Busca un mundo patético e a verdade Abundante tenebrismo  

Características da pintura realista de Caraggio

A obra de Caravaggio atravesa por distintas fases onde se pode observar a evolución do pintor como artista:

XUVENIL: vai ata 1597  É unha pintura chea de luz e fondos claros Conviven xuntos toques de cor e sombras Obras: Descanso na fuxida a exipto, Magdalena, Baco Mozo

MADUREZ: a partir de 1597 Céntrase na plasticidade da cor Uso do tenebrismo Único foco de luz Ilumina o que lle interesa Acusados contrastes entre o iluminado e as sombras A luz logra grandes efectos espirituais Obras: crucifixión de San Pedro, Conversión de San Paulo, A morte da

Virxe, Martirio de San Mateo, Vocación de San Mateo, Cea en Meaux, O enterro de Cristo.

Obras máis destacadas de Caravaggio A vocación de San Mateo Baco Cesto con frutas Xogadores de cartas Os discípulos de Emaús A conversión de San Pablo David coa cabeza de Goliat A captura de Cristo Niño cun cesto de frutas O martirio de San Mateo

A vocación de San Mateo Realizado en óleo sobre lienzo xa hemos comentado que esta obra conforma xunto a outras dúas

que se atopan na mesma capela un ciclo sobre a vida e a morte de San Mateo. Nesta obra Caravaggio representa o momento no que o futuro apóstol e santo se atopa, acompañado doutros homes, contando as moedas que recaudaron. A acción é interrumpida pola entrada de Cristo acompañado de San Pedro. Cristo alarga o brazo sinalando a Mateo quen deseguido percibe o sentido da chamada de Cristo, non así os seus compañeiros de mesa entre os cales uns miran sorprendidos aos dous homes que rematan de entrar, sen comprender o significado do xesto, mentres os outros dous fican enfrascados na súa tarefa recaudatoria axenos á acción que se está desenvolvendo. 

Caravaggio sitúa a escena nun interior oscuro, tan só iluminado polo foco de luz dourada que penetra violentamente dende o ángulo superior dereito incindindo nos personaxes. Éstos, vestidos de forma anacrónica ao xeito de finais do século XVII aparecen modelados pola luz que incide creando fortes contrastes de luces e sombras, tenebrismo, moldeando os corpos. Trátase de auténticos retratos e cabe mencionar a conexión psicolóxica que se establece a través dos xestos das mans entre Cristo, cuxo xeito recorda a Deus Pai da Capela Sixtina na Creación de Adán, e San Mateo.

Caravaggio aléxase da representación formal que ata o momento realizara os temas sagrados e sitúaos nun interior que ben podería pasar por unha taberna ou oficina de recadación de impostos. Os personaxes son xente da rúa que se reúne nunha mesa para repartir as ganancias e tan só un imperceptible halo luminoso que rodea a cabeza de Cristo para indicarnos a súa divinidade. As pernas cruzadas baixo a mesa, o personaxe de espalda ao espectador e a espalda que leva ao cinto marcan liñas diagonais que dan movemento a unha escena excesivamente estática.  

A vocación de San Mateo A pesar da cotideaneidade coa que se representa a escena, cabe

realizar unha lectura teolóxica da mesma identificando a luz coa entrada de Cristo a un lugar onde dominaban as sombras do pecado. Así mesmo, o pintor mostra as dúas actitudes diferenciadas que se poden ter antes da chamada de Cristo: a de Mateo, que recibe a chamada e reacciona ante ela, e quenes, cegados polo diñeiro e a vida material non oen a chamada de Cristo e condénanse.

Sen embargo, a pesares desta interpretación da obra de Caravaggio, a súa arte foi rexeitada polas altas institucións eclesiásticas ao considerares que os seus cadros non invitaban á devoción nin á oración.

A pesar da súa temprana muerte, Caravaggio marcou o sendeiro que debía recorrer a nova pintura barroca, alexada do idealismo renacentista e centrada no realismo máis absoluto e un tratamento da luz, coñecido como tenebrismo, que habería de influir poderosamente na obra de grandes pintores como Rubens, Rembrand, Ribera, Murillo o Velázquez.