O av de Arturo

non viaxara gran cousa. Sen

embargo era algun

a quen lle sobraba a

imaxinacin.

Por cousa das historias

do seu av, Arturo, espertou,

aquela ma, querendo medrar

de presa e facerse do tamao

dun golfio.

Quera sar a ver mundo, por riba

e por baixo das augas.

O pai de Arturo,

que era prctico e tzaro,

dxolle:

- Non te il usiones. Nunca medirs mis dun palmo.

A nai de Arturo,

que na ltima primavera

tivera cento sete cras e

estaba segura de coecer a

cada unha polo seu nome, dxolle:

-Mira, fillo, sempre sers pequeno, pero de cores brillantes e cunha cola moi pavera.

Arturo, cando se enfadaba,

a agacharse nun bosque

de corais.

No bosque de corais,

viva un amigo de Arturo

que era pequeno, feo, pobre

e orfo. Chambase Diego.

Diego dxolle a Arturo

que para ir lonxe

non faca falta ser mis grande,

senn mis parvo.

- Porque aqu, se che doe a cola, ta nai coidarate, se tes fame, darache de comer, e se non ds durmido, cantarache unha cancin de berce.

Ao sar do bosque,

preto do arrecife,

Arturo atopou

a un indiano,

que de novo emigrara

aos grandes bancos austrais.

Visitara lugares afastados,

onde viu moitas cousas e,

logo de facer fortuna,

volveu para quitarse

a tristura.

-Vers, Arturio, comer coma, pero botaba en falta todo isto.

Pouco despois, Arturo estaba

de parola co Vagabundo.

que non era quen de parar quieto. Arturo

contoulle que quera irse da casa.

Ao vagabundo pareceulle ben e

doulle un consello:

-Antes de poerte en camio, prepara a ta mochila, meu fillo. Pon dentro algunhas cousas tiles e un pouco de medo que che faga ser prudente.

E non esquezas o vello refrn que di:

O peixe grande come o pequeno. Ademais non saques nunca a cabeza fora da auga. Se o fas, poida que remates nunha lat a ou nun acuario.

-Que un acuario?

Preguntou Arturo.

Arturo quera que algun

o animase.

-Vaite correndo! Date pr sa! A que agardas? O mundo fantstico!

Preto da rocha onde s veces

se mira a La, bateu

un deses

tan pequenos que collen tres

na cunca dun berberecho.

Arturo dixo para si:

-Sen dbida son un peixe grande.

Pouco despois, un minuto despois,

se cadra menos dun minuto,

tivo que sar correndo

porque viu a un tipo enorme,

coa boca aberta,

das ringleiras de dentes

e cara de ter fame.

Arturo, mentres se daba prsa

por sar de al, pensou:

-Agora debera estar na casa, preto da mia nai.

Arturo, buscando onde agocharse,

meteuse na cova

do seu amigo o Ermitn,

que era vello e, por iso, sabio.

-Son un peixe grande ou un peixe cativo?

-Iso depende.

-dixo o Ermitn.

O certo que todos parecan

empeados en lialo.

-Xa est ben!-protestou Arturo.

Sen pensalo, virou dereita.

Viuse metido no medio

dunha multitude, entre milleiros

de individuos de todas as cores,

todos con presa, movndose

dun lado para outro,

sen teren parada.

Arturo quixo saber

que era aquilo. Preguntou

e afastrono dun empuxn.

Arturo, canso, decidiu deixalo

para outro da.

Arturo volveu para a casa,

e atopou aos seus cento seis

irmns xogando a ver quen

corra mis. Pxose a xogar

con eles e pasouno brbaro.

Aquela noite, o av durmiu

aos seus cento sete netos

contndolles que unha vez,

cando era novo, guapo

e solteiro,

traballou nun circo.

Arturo soou que era

dunha soa cor, pero brillante;

que tia un nariz de goma,

e que nun carrusel de coral

e algas tornasol,

daba voltas e mis voltas.

Arturo espertou decidido a ser

pallaso.

Contoullo ao seu pai, e

o seu pai, que era prctico

e tzaro, dxolle:

-Est ben, pero antes fai a ta cama.